လေဂွ နဲ့ ထုချင် တဲ့ သူတွေ ထဲမှာ မင်းက ထိပ်ဆုံးကမဟုတ်လား ဘိုးထင် “ “ဟာ မဟုတ်ပါဘူး အောင်သန်းရာ ငါသွားပြီဟေ့ ဘကြီးမြ အိမ်ကို လိုက်သွားလိုက်ဦးမယ် “ လောက်စလုံးလှိမ်ရင်း စကားပြောနေသော အောင်သန်းသည် ၊မောင်ဘိုးထင် ပြောသည်ကို ခေါင်းညိတ်၍သာ အသိအမှတ်ပြုလိုက်ပြီး လက်ထဲတွင်ရှိသောလောက်စလုံးကို မျက်လုံးတဖတ်မှိတ်ပြီး ချိန်ရွယ်လိုက်ကာ တန်းစီထားသော လောက်စလုံး တန်းဆီသို့ ပြစ်လွှတ်လိုက်ပါလေတော့သည်။ ▪️အခန်း-၄ မောင်ဘိုးထင် တယောက် ရွာတောင်ပိုင်းမှ ဘကြီးမြအိမ်သို့သွားလိုက်တော့သည် ၊ ဘကြီးမြအိမ် ဝိုင်းအနားရောက်သည် ...
ကျုပ်ကလည်း ရွာထိပ်ကိုသွားပြီးလေညှင်းခံမယ်စိတ်ကူးနဲ့လည်း ရွာလမ်းမကြီးအတိုင်းရွာပြင်ကိုသွားနေတုန်း အိမ်တစ်အိမ်ထည်းကလည်း စိုင်းလောင်ရဲ့အသံကိုကြားရတယ်ဗျ ကျုပ်ကလည်းအသံလာရာကိုကြည့်လို်က်တော့စိုင်းလောင်ကိုလည်း အိမ်တစ်အိမ်အဝမှာတွေ့ရတယ်လေ “ဟ…စိုင်းလောင်ရ…ငါကဘယ်လိုလာရမှာလည်းမင်းလာခိုင်းတဲအိမ်ကလည်းခွေးတွေမွေးထားတာနည်းတာမဟုတ်ဘူး” ကျုပ်ကလည်းခြံထည်းဝင်မယ်အလုပ် ခြံအဝမှာအိပ်နေတဲ့ခွေး၄ကောင်ကိုလည်းတွေ့ရတယ်လေ ကျုပ်တို့ဘက်မှာကတော့ ခွေးများတော်ရုံမမွေးထားကြပေမယ့်လည်း ဒီဘက်မှာကတော့ ခွေးတွေတော်တော်တွေ့ရတယ်ဗျ သူခိုးများပေါတယ်ထင်ပါတယ် ကျုပ်တို့ဆီမှာသူခိုးရယ်လို့မရှိတော့လည်း ခွေးမွေးတာကတော့ရှားတာပေါ့ “အကိုသာလှကလည်းဗျာရဲရဲသာဝင်လာခဲ့ဒီကောင်ကြီးတွေကဘာမှမလုပ်ပါဘူး” “ဟကောင်ရမင်းခွေးတွေလည်းကြည့်အုံးနှစ်ချက်လောက်ကို်င်မိရင်တောင်အသက်ဘယ်ကထွက်သွားမလည်းမသိဘုး” “အကိုသာလှကတော့ကြောက်တတ်လိုက်တာလွန်ရောဗျာ” စိုင်းလောင်ကလည်းပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်အနားကိုလျှောက်လာတယ်ဗျ ဒီတော့မှကျုပ်ကလည်းစိုင်းလောင်နဲ့အတူ ကပ်ပြီးလိုက်ခဲ့တာပေါ့ “ဒီကကောင်လေးနဲ့နင်နဲ့သိလု့ိလားစိုင်းလောင်ရဲ့” ကျုပ်အိမ်ထည်းရောက်တော့လည်း အိမ်ရှင်ထင်ရတဲ့အမျိုးသမီးကလည်းစိုင်းလောင်ကိုမေးတယ်ဗျ “သိတာပေါ့အရီးလေးရာသူကကျုပ်တို့အိမ်ကိုရောက်နေတဲ့ဧည့်သည်လေဗျာ” “အော်..စိုင်းလောင်တို့ဧည့်သည်လား…အေးကွယ်ထိုင်အုံးအမ ပြောင်းဖူးလှော်လေးသွားယူပေးမယ်” ထုိအမျိုးသမိးကလည်းပြောပီးတော့ထွက်သွားတယ်လေ ပြန်ရောက်လာတော့လည်း ပြောင်းဖူးစေ့လှော်ပန်းကန်လေးကိုင်ထားတယ်ဗျ “ငါ့မောင်စားပါ အားမနာပါနဲ့” ကျုပ်ကလည်းပထမတော့စားဖို့အမ်းနေတာပေါ့ဗျာ နောက်တော့လည်း အတင်းကျွေးတာနဲ့စားတာပေါ့ဗျာ ကျုပ်လေ့လာကြည့်ရသလောက်ကတော့ ဒီရွာကလူတွေတော်တော်များများက ...
ကျယ်ဝန်းတော့သည်မို့စက်ရှိန်ကိုရှော့ချကာဂရုတစိုက်မောင်းနှင်နေကြသည်။ဒီကြားထဲချောင်းဘေးကမ်းနဖူးပေါ်မှာပေါက်နေသောလမုပင်ဓနိပင်တွေရဲ့အလက်တွေရှောင်ရှားနေရသေးသည်။လေတိုက်တိုင်းလှုပ်ခက်သွားသောအပင်တွေကတစ္စေတစ်ကောင်ကသူ့ကိုလှောင်ပြောင်နေသလိုလို… “ရွဲ…ရွဲ…ရွဲ…” “ဝုတ်…ဝုတ်…ဝုတ်…” “အု…အူး…အူးးးးး” ကမ်းပေါ်ကနေတောက်ရှောက်ပြေးလိုက်လာရင်းဟောင်လိုက်အူလိုက်လုပ်နေသောခွေးတွေကသူတို့လှေကိုကြည့်ပြီးဟောင်နေတာလား…ဒါမှမဟုတ်တခြားအရာကိုပဲကြည့်ပြီးဟောင်နေတာလားမသိပေမယ့်…သူကတော့ကျောချမ်းနေမိသည်။ “ရောက်တော့မယ်ငါ့တူ…” “ဟုတ်ကဲ့ဦးလေး…” ချောင်းကကျဉ်းမြောင်းလာသည်နှင့်အမျှစက်ရှိန်ကိုပါလျှော့ချပြစ်လိုက်ရသည်။ ခက်ခက်ခဲခဲမောင်းနှင်ပြီးသည့်နောက်…ခရီးဆုံးကိုရောက်ပြီဆိုတာ…လှေပေါ်ရှိဦးလေးအပြောကြောင့်သိလိုက်ရသည်။ “ရောက်ပြီငါ့တူ…အဲ့ဒီတံတားမှာကပ်လိုက်” သူလှေကိုကပ်ပြီးသည်နှင့်အမျိုးသမီးကြီးနှစ်ဦးကတံတားပေါ်အရင်တက်သွားကြသည်။သူနှင့်ကျန်ဦးလေးနှစ်ယောက်မှာတော့လှေပေါ်ကအလောင်းကိုစောင်ပုခက်ထဲထည့်ပြီးသည်နှင့်… “ဦးလေးအပေါ်တက်လိုက်…အပေါ်ကဆွဲတင်ပေး…” ရေကျချိန်ဖြစ်လို့…လှေပေါ်ကနေတံတားပေါ်ကိုအလောင်းအားခက်ခက်ခဲခဲတင်ယူရသည့်အထိ… “အူး……ဝူး…ဝူးးး” “ဝုတ်…ဝုတ်…” “တောက်…ဒီခွေးတွေကတမှောက်…” မှောင်မဲကြီးထဲသူရဲ့ခေါင်းထိုးဓါတ်မီးသာရှိသောကြောင့်အလင်းရောင်ကိုလုံလောက်စွာမရချေ… “ငါ့တူ…မနက်လင်းမှပြန်ပါလား…ဒီမှာညအိပ်သွားလိုက်လေ” “နေပါစေဦးလေး…ရပါတယ်…ကျွန်တော်ပြန်လိုက်ပါ့မယ်” “ဒီလိုလဲဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ…လင်းဖို့ကသိပ်မှမလိုတော့တာ…လင်းမှပြန်ရင်မောင်ရင့်အတွက်ပိုကောင်းတာပေါ့” ကိုသက်မောင်ဘယ်လိုမှငြင်းမရသည့်အဆုံးထိုအိမ်မှာပဲမနေတက်သည့်ကိုသက်မောင်ဖို့လုပ်စရာရှိသည်များကိုဝိုင်းကူလုပ်ပေးရသည်။ သူတို့နေသည့်အိမ်ကရွာပြင်ကွင်းထဲမှာဆိုတော့အိမ်ပုံစံကတဲသာသာထိုအိမ်အနောက်မှာနောက်ထပ်တဲငယ်လေးတစ်လုံးကတွဲရက်ရှိနေသေးသည်။ကွင်းထဲဖြစ်သောကြောင့်တစ်တဲနဲ့တစ်တဲကအလှမ်းကွာလှသည်။ကိုသက်မောင်အပါအဝင်မသာတစ်လောင်းနဲ့သူတို့အိမ်သား၄ဦးသတင်းကြား၍ရောက်လာသောဘေးတဲတွေမှလူ၃ဦးဒါပဲရှိသည်။လျှပ်စစ်မီးမရှိမှောင်မဲနေသောပတ်ဝန်းကျင်…အိမ်ထဲမှာတော့ရေနံဆီမီးခွက်နှစ်လုံးနှင့်ဖယောင်းတိုင်တစ်တိုင်အားထွန်းညှိထားသည်မို့အတော်အသင့်တော့အလင်းရောင်ရ၏။ “မောင်ရင်…တစ်ရေးလောက်မှေးပါလား…” “မမှေးတော့ဘူးဦးလေး…မိုးကလင်းတော့မယ်လေ” “သေဘာပါကြာ…” ဘယ်လောက်တောင်ပင်ပန်းနေသည်မသိ…ကိုသက်မောင်ကိုလှမ်းပြောရင်းပက်လက်လှန်ကာမျက်လုံးကိုအသာအယာမှိတ်ထားသောဦးလေးကိုကြည့်လိုက်…ဘေးဘီဝဲယာကိုကြည့်လိုက်နှင့်…မျက်လုံးတွေကအလင်းရောင်ရှိသည့်နေရာမှန်သမျှကိုရောက်နေမိသည်။နောက်ဆုံးကိုသက်မောင်အကြည့်တွေရပ်တန့်သွားသည့်နေရာကတော့သေဆုံးသူကောင်မလေး၏ရင်ဘက်…ကိုသက်မောင်ကြည့်နေရင်းနှင့်ထိုကောင်မလေးအသက်ရှုနှုန်းတွေကမြန်လာသလိုလိုကောင်မလေး၏ရင်ဘက်ကနိမ့်ချည်မြင့်ချည်နှင့်…မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဆိုတာသိပေမယ့်မျက်လုံးတွေကထိုအလောင်းကနေမခွာဖြစ်…သူ့စိတ်ကပဲထင်နေတာလား “မောင်ရင်…မပြန်သေးဘူးလား…ဦးကပြန်သွားပြီတောင်ထင်တာ” လှဲလျှောင်းနေရာမှထလာသောဦးလေးရဲ့အသံကြောင့်ကိုသက်မောင်အကြည့်တွေကိုသက်မောင်၏စိတ်အာရုံတွေကပြန်လည်အသက်ဝင်လာလေသည်။ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်တော့အလင်းရောင်ကောင်းစွာရနေ၏။ “ဟုတ်ကဲ့ဦး…ကျွန်တော်အခုဘဲပြန်တော့မှာ” “အခကြေးငွေနဲ့ခေါ်ရတယ်ဆိုပေမယ့်မောင်ရင့်ကိုဦးလေးကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ်” “ရပါတယ်ဦးလေး…ကျွန်တော်ပြန်လိုက်ပါ့ဦးမယ်” ကိုသက်မောင်…ပါလာသည့်အနွေးထည်ကိုလက်ပေါ်ကောက်တင်ခေါင်းထိုးဓါတ်မီးလေးကိုကိုင်ကာသူ၏အပြန်ခရီးကိုစတင်တော့သည်။ ____________________________________ အိမ်ပြန်ရောက်တော့နေ့လည်တစ်နာရီနီးပါး…အိမ်ပေါ်တက်ထမင်းတက်စားပြီးစက်လှေတစ်ကြောင်းနှစ်ကြောင်းလောက်ဆွဲလိုက်သေးသည်။ညကတစ်ညလုံးမအိပ်ရသေးသည့်မျက်လုံးတွေကညနေစောင်းတော့ဆန္ဒပြလာသည်မို့ညစာထမင်းကိုအိမ်ပြန်စားပြီးစက်လှေပြန်မထွက်ဘဲအိပ်ယာထဲဝင်တန်းအိပ်ပြစ်လိုက်သည်။ “ဝုတ်…ဝုတ်…ဝုတ်…” “အိ…အိ…အူ…………” ညနက်နက်အချိန်…ကိုသက်မောင်တို့အိမ်ပက်ဝန်းကျင်ရှိခွေးများကတစ်စုံတစ်ရာကိုတွေ့သည့်အလားစူးစူးဝါးဝါးထိုးဟောင်လိုက်အူလိုက်ဖြင့်…ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးခွေးလေခွေးလွှင့်များ၏အသံများကဆူညံပွက်လောရိုက်နေတော့သည်။ “ကျွန်မကိုကယ်ပါ…ကျွန်မကိုကယ်ပါရှင်…ကျွန်မကိုကယ်ပါ…” အိပ်ပျော်တစ်ဝက်နိုးတစ်ဝက်ဖြစ်နေသောကိုသက်မောင်ဆူညံသောခွေးသံများကြား၌ကြားလိုက်ရသောမိန်းကလေးတစ်ယောက်၏အသံကြောင့်မျက်လုံးများပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားသည်။ “ကျွန်မကိုကယ်ပါ…ကျွန်မ…မသေသေးဘူး…ကျွန်မကိုကယ်ပါ” ...
ဘုရားဖူးရောက်ရှိလာပြီးလျှင် ထမ်းပိုးဆိုင်းထမ်းများကိုချလျက် ဘုရားရှိခိုးကာ ယင်း၏ငွေရောင်ကြေးစည်ကလေးကိုထုရင်း မေတ္တာပို့လေ၏။ ထိုသို့ မေတ္တာပို့ပြီးနောက် အသံသာသော သူ၏ကြေးစည်ကလေးကို သုံးချက်တိတိတီးလိုက်ပြီးနောက် အောက်ပါဂါထာကို ဆိုလေ၏။ တောကြီးသုံးတောင်၊ တောင်ကြီးခုနှစ်လုံး ငါခေါင်းအုံး၏။ (နောင် – ဝေ – ဝေ ) ငါ့အမျိုးကား နဂါးမင်း၊ အဟံဝန္တိ ငါ့အဆိပ်ကား မြင်းမိုရ်တောင်တည်း။ (နောင် – ဝေ – ဝေ) ကြေးစည်ထု၏။ ငါ့အဖေကား ဇော်ဂျီဖြစ်သတည်း။ (နောင် – ဝေ – ဝေ ) ...
လူသူအရောက်ပေါက်နည်းတဲ့ လျှိုတစ်ခုအနားကိုရောက်တာ့ “ဒီနေရာက အရိပ်လဲရတယ် လူသွားလူလာလဲမရှိဘူး ဒါကြောင့်သင်ပြောချင်တာကို လွပ်လပ် စွာပြောလို့ရပါပြီ” “ ကျုပ်အခုဖြစ်နေတာတွေကို ဘယ်လိုမှမယုံနိုင်သေးဘူးဖြစ်နေတယ် ကျုပ်မှတ်မိတာက တစ်နေ့ညအချိန်ထိ ကျုပ်အိမ်မှာရှိနေသေးတယ် အိပ်ယာကနိုးလာတော့ တစ်ခါမှမရောက်ဘူးတဲ့ တောတစ်နေရာကိုရောက်နေခဲ့တယ် ကျုပ်လဲတစ်ခါမှမရောက်ဘူးတဲ့နေရာကနေ ရွာရှိတဲ့ဘက်ကို ခက်ခက်ခဲခဲကြိုးစားရှာဖွေပြီး ပြန်လာခဲ့တာ ရွာထိပ်အစပ်ကိုရောက်ခဲ့တယ် ဒါပေမယ့် ကျုပ် ရွာထဲကို ဝင်မယ်လုပ်ရင် တစ်ကိုယ်လုံးနီရဲနေပြီး လုံချည်ကိုခါးထောင်းကျိုက်ထားတဲ့ လူနှစ်ယောက်ပေါ် လာပြီး ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်ကိုချုပ်ကိုင်ပစ်ထုတ်ကြတယ် ကျုပ်လဲငိုယိုတောင်းပန်ပြီး ရွာထဲကို ဝင်ဖို့ ပြောပေမယ့် ဘယ်လိုမှပြောလို့မရခဲ့ဘူး ဒါကြောင့်စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ထွက်လာခဲ့တာ ဘုရားထီးတင်တဲ့ နေရာကိုရောက်လာခဲ့တယ် ...
ဒန့်ဒလွန်သီးဗျို့။ တစ်ခါတစ်ခါကျတော့လည်း မန်ကျည်းရွက်နုလေး တွေနဲ့ ဒန့်ဒလွန်သီးဗျ။ ကျုပ်က ဘွားမယ်ထုံ ချက်တဲ့ ချဉ်ရည်သောက်ကို လွှတ်ကြိုက်တာ ဗျို့။ ချဉ်ရည်ပူပူလေးကို ဖူးကနဲ ဖူးကနဲ မှုတ်သောက်ပစ်တာ။ ကျုပ် အဲဒီလို မြိန်ရည်ယှက်ရည် စားနေတာ တွေ့ရင် ဘွားမယ်ထုံက လွှတ်သဘောကျတာဗျ။ ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနဲ့။ “ဟဲ့ တာတေ၊ စားဟဲ့၊ ဘွားက နင့်ကို ကျွေး ချင်လို့ကို သက်သက်ခေါ်ခိုင်းပြီး ကျွေးရတာ “ လို့ ပြောသေးတာဗျ။ စားတာပြီးရင်တော့ စ ကားတွေ ပြောတော့တာပဲဗျာ။ ...
ကြာလာတာပေါ့ဗျာ… ကျုပ်ကတော့ထွေးခင် မန္တလေးကပြန်လာမယ့်ရက်ကို မျှော်နေရတာပေါ့.. ဒါပေမယ့်ဗျာ…တစ်ရက်ကျတော့ကျုပ်ဘဝကြီးအမှောင်ကျသွားသလိုခံစားလိုက်ရတယ်လေ… အဲ့တာဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ ထွေးခင်ပေါ့ဗျာ… ထွေးခင်လုပ်ရက်လွန်းပါတယ်… ကျုပ်သူ့ကိုချစ်ကြိုက်နေတာကိုဒင်းသိသိနဲ့မြို့သားကိုရွာထိခေါ်ပြီး ကျုပ်အသည်းကိုရက်ရက်စက်စက်ခွဲသွားတာပဲဗျ… ထွေးခင်တို့မင်္ဂလာဆောင်ကတစ်ရွာလုံး မီးခိုးတိတ်ကျွေးတာတဲ့လေ… ဝက်သားဘယ်နပိဿကျွေးတာ… သတိုးသားဘက်ကဘယ်လိုတင်တောင်းတာဆိုတဲ့ သတင်းတွေကတော့ ကျုပ်နားနဲ့ မဆန့်အောင်ကြားခဲ့ရတယ်ဗျာ… ကျုပ်အသည်းကလည်းအဲ့လောက်မမာနိုင်ဘူးဗျာ… ခံစားရလွန်းလို့မသောက်ဖူးတဲ့အရက်တွေကို တစ်နေကုန်တစ်ညလုံးသောက်နေမိတော့တာပဲ… ကျုပ်ဦးလေး ကံပေါ်ကတော့… “ငါ့တူကြီး…မင်းကွာ…” လို့ပဲဲပြောနိုင်ပြီး ကျုပ်အတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရှာတယ်။ တားတော့မတားဘူးခင်ဗျ… ဒါပေမယ့်ပစ်လည်းမထားရှာပါဘူး။ ကျုပ်ကလည်းအသည်းအခုမှကွဲဖူးတာဆိုတော့ မခံစားနိုင်ဘူးဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ…။ ဒီလိုနဲ့မိုးတွေရွာနေတဲ့တစ်ရက် ကျုပ်လေးလေးကံပေါ် အိမ်မှာမရှိတဲ့အခိုက် ကျုပ်တစ်ယောက်ထဲအရက်ပုလင်းကိုင်ပြီးအိမ်ကထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ရွာထဲလမ်းကသွားရင် ကျုပ်ကိုရွာကလူတွေမြင်မှာဆိုးလို့ ရွာပြင်ဘက်ကနေလျှောက်လာခဲ့တာပေါ့။ ရွံ့တွေဗွက်တွေကိုလည်းကျုပ်ဖြတ်နင်းပြီးလာတော့ ကျုပ်တစ်ကိုယ်လုံးလည်းကြွက်စုတ်လေးတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ…။ ...
ဒါဆို ဆရာပြောပုံအရ လမ်းမပေါ်ဆွဲတင်ရမယ့်လူတွေရှိနေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လားဆရာ” “အင် အဲ့လိုပြောလည်းရတယ် ဒါပေမဲ့ အခုက ခက်ခဲမယ့်ကိန်းရှိတယ်။ ထားပါ ရွာထဲကိုရောက်မှသိရမှာပေါ့ ရွာနဲ့ကအတော်ဝေးသေးတော့ ညနေလောက်မှရောက်လောက်မယ်ထင်တယ်” သည်လိုနှင့် နှစ်ယောက်သားထွက်လာခဲ့တာအချိန်အတော်ကြာမှာတော့ ထန်းနှစ်ပင်ရွာအထိပ်ကိုရောက်လာခဲ့သည်။ ရွာထိပ်ဇရပ်ကိုတွေ့တော့ ဇရပ်ပေါ်တက်ကာ နားနေဖို့နေရာအတွက်ရပြီးဟုတွေးကာ ဇရပ်ပေါ်ရှိအမိုက်သရိုက်များကိုရှင်းလင်းလိုက်ကြသည်။ဇရပ်ပေါ်မှာတော့ မထင်ထားတဲ့အရာတစ်ခုကို သူရ,ကတွေ့လိုက်ရတော့ ဝမ်းသာသွားခဲ့သည်။ “ဆရာ ဒီဇရပ်မှာ ဘုရားကျောင်းဆောင်နဲ့ ဘုရားဆင်းတုတော်ရှိနေတာပဲဆရာ” “ဟုတ်တယ် ဒါက သာမန်ဆင်းတုတော်မဟုတ်ဘူးသူရ။ ရှေးဆရာတွေဒီရွာကိုရောက်ရင် ဖူးမျှော်ဖို့ ပူဇော်ထားခဲ့တာ။ ဒီဘုရာဆင်းတုတော်နဲ့ကျောင်းဆောင်ကို သာမန်လူတွေမမြင်ရဘူး။ သာမန်ဘဝနဲ့မြင်ရတဲ့သူကတော့ ပဌာန်းဆက်ရှိလို့ပဲသူရ” “ဟုတ်ဆရာ ဒါဆိုကျွန်တော်ဘုရားကျောင်းဆောင်ကိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်အုံးမယ်ဆရာ” သူရလည်း ...
ဒေါ်ဆူနားတွေးေနေတဲ့အချိန် ကောင်မလေး ကပဲပြုတ်ကိုလက်နဲ့နှိုက်ပြီးအငမ်းမရစားနေခဲ့တယ်။ကောင်မလေးကလည်း ပါးစပ်ကြီးကိုဖြဲပြီး ပဲပြုတ်တွေကိုစားရင်း အရမ်းကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့ ပုံစံကို ပြောင်းလဲသွားခဲ့တယ်။ဒေါ်ဆူနားလည်း ကြောက်လန့်ပြီး အဲ့ဒီနေရာကနေ ပြေးလာခဲ့ကာခရေညိုရွာရဲ့ အိမ်တစ်အိမ်မှာ ဝင်ပြီး နားနေရတယ်။နေတော်တော်မြင့်မှ ခရေဒေါ်ဆူနားတစ်ေယောက် ရွတ်မြိုင်ရွာကိုပြန်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါကတော့ ဒေါ်ဆူနားပြောပြတဲ့ သူ့ရဲ့အဖြစ်ပျက်လေးပေါ့။ဒေါ်ဆူနားလည်း အဲ့ဒီနေ့ကစပြီး ခရေညိုရွာကို ပဲပြုတ်သွားမရောင်းရဲ့တော့ဘူး။ဒီလိုအကြောင်းတွေကြောင့် ခရေညိုရွာနဲ့ ရွတ်မြိုင်ရွာကလူတွေရော ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီးကို ကြောက်နေကြတာပေါ့။ ********** နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် ဖြစ်ပေမယ့် ဆရာလေးမြတ်သာတစ်ယောက် သူ့ရဲ့ဇာတိကိုမပြန်ပဲ ကျောင်းမြေကွက်လပ်က အေဆာင်(အိမ်)မှာ နေတယ်။ဆရာလေး မြတ်သာက မိဘမဲ့ဖြစ်ပြီး သူငယ်စဥ်က ရွာဦးကျောင်းက မွေးစားပြီး ပညာသင်ပေးခဲ့လို့ ...
ကြောင့် သူရနဲ့ညီအစ်ကို တစ်ဝမ်းကွဲတော်လေ၏။ “ဟ ကိုကြီးပြည့်စုံ လာလေဗျာ ကျုပ်ကဒီမှာဗျ” ကိုကြီး ပြည့်စုံက ဝိုင်းထဲသို့ဝင်လာပြီး ဝါးခမောက်လေးကိုချွတ်လိုက်သည်။ သူရလည်း အိမ်ပေါ်သို့တက်ကာ ရေနွေးကြမ်းပန်းကန်နှင့်လက်ဖက်သုပ်ပေးလိုက်လေ၏။ “ကဲ ကိုကြီးပြည့်စုံ အမောပြေ အကြမ်းရည်လေသောက် လက်ဖက်ကလေးစားဗျာ” ”အေးကွာ ဒီနှစ်နွေကတော့ အတော့်ကို ပူတာဟေ့” ‘”ဟုတ်ပါ့ ကိုကြီးပြည့်စုံရေ နွေဦးပိုင်းမှာကို ပူတာဗျ” “ကဲထားပါ ငါလာတာ မင်းကိုပြောစရာရှိလို့ကွ” ”နို့ ဘာကိစ္စ လဲဗျ” “ကိုကြီးရဲမာန်ကွာ အခုတလော တစ်မျိုးပဲကွ” ”ဗျာ မနက်က ကျုပ်ဆွမ့်းချိုင့်သွားပို့တုန်းကတောင် တွေ့ခဲ့သေးတယ် ...