”ဟု ပြန်၍ မေးလိုက်ရာ ထိုလူငယ်က ခြောက်ကပ်ကပ် ရယ်သံကြီးဖြင့် … “ဟင်း….ဟင်း….ဟင်း”ဟု ရယ်မောလိုက်လေ၏။ ထိုသို့ ရယ်မောပြီးနောက် ဆေးလိပ်မီးခိုးများကို မျက်နှာကြက်ဆီသို့ မှုတ်ထုတ်ကာ ကျွန်ုပ် ၏ ရှေ့သို့ ၄င်းလက်ဝါးကြီးကို ထိုးပေးပြီးလျှင်.. “ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်မှာ သူတပါးသားမယားကို ကြာခိုမယ့် အလွန်ယုတ်မာတဲ့ လမ်းကြောင်းကော ပါသလား ဆရာရယ်။ စစ်ဆေးပေးပါဦး”ဟု ဆိုသဖြင့် ကျွန်ုပ်သည် ထိုလူငယ်၏လက်ကို ဆွဲယူ ကြည့်မိလေ၏။ ၄င်း၏လက်သည် လူသေကောင်၏လက်ကို ကိုင်ရသကဲ့သို့ အေးစက်၍ နေလေ၏။ အေးလွန်းသောကြောင့် ...
အကြွေးတောင်းသဖြင့် ရှက်ရမ်းရမ်းကာ အခြေအနေမှာ တင်းမာသွားကြသည်။ ထိုသတင်းက ဒေါ်သဲဇာနားထဲ ရောက်သွားလေ၏။ ဒေါ်သဲဇာက မကျေမနပ် မျက်ထောင့်နီဖြင့်- ” တက်တိုး ၊ နင်က ငါ့မြေးတွေ ဆင်းရဲလို့ ချိုးချိုးနှိမ်နှိမ်ပြောတာပေါ့လေ ၊ ထမင်းဝအောင်စားထား တက်တိုး ၊ သဲဇာ ဘာကောင်မလဲဆိုတာ အကြောင်းပြရသေးတာပေါ့ ” ဟု ကြိမ်းမောင်းလေသည်။ ထိုပြဿနာသည် သိပ်မကြာလိုက်ပေ။ နှစ်ရက်ခန့်ပဲ ကြာလိုက်သည်။ တိုက်ဆိုင်မှုလော ဖြစ်မည်ထင်သည်။ ဦးတက်တိုးသည် အပြင်းအထန် ဗိုက်အောင့်ကာ မြို့ဆေးရုံသို့ တင်လိုက်ရသည်။ အစာအိမ်ရောင်သလိုလို အူအတက်ပေါက်သလိုလိုဖြစ်ကာ ...
ကို ဟိုကောင် ငနက်ကျော်ကိုလွှတ်ပြီး လုပ်ခိုင်းလိုက်ရတာပါ” “အေး…ရှိစေတော့…ငါမရှိတုန်း နောက်ကိုဒါမျိုးထပ်မလုပ်လေနဲ့။ ငနက်ကျော်ကိုလည်း မင်းနေရာတကာမခိုင်းနဲ့ ကြားလား” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ…။ကျုပ် နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး” ဘိုးဟန်ကို ထိန်ကုန်းရွာရှိလူများက အထက်လမ်းဆရာတစ်ယောက်ဟုသိရှိထားကြသည်။ နာမကျန်းကိစ္စများ…ပရောဂါကိစ္စများဖြစ်ပါက ဘိုးဟန်ကိုပဲအားထားကြသည်။ အမှန်၌ ဘိုးဟန်သည် အောက်လမ်းဆရာတစ်ဦးဖြစ်၏။ ကျန်ရပ်ရွာများသို့လှည့်လည်ကာ သူ၏အတတ်ဖြင့် ပြုစားခြင်း၊လူသတ်ခြင်းအလုပ်များအား အခကြေးငွေယူကာလုပ်ဆောင်ပေးတတ်သူဖြစ်သည်။ မသူတော်များလောက၌လည်း ဘိုးဟန်သည် အောက်လမ်းဆရာတစ်ဦးအဖြစ်နာမည်ကြီးပေသည်။ “ဆရာဘိုးဟန်ရှိလားဗျ…ဆရာဘိုးဟန်” “အေး…ရှိတယ် ဝင်လာလေကွာ…မောင်တင်အောင်ရယ်” တင်အောင်သည် ထိန်ကုန်းရွာသား၊ သူဌေးသားတစ်ဦးပင်ဖြစ်သည်။ တင်အောင်သည်ကား ဘိုးဟန်နှင့်ခင်မင်နေသူဖြစ်သည်။ ငွေပေါပေါသုံးနိုင်သော တင်အောင်သည် ဘိုးဟန်ကို အမြဲပေးကမ်းတတ်သည်။ ထိုအချက်ကြောင့် ဘိုးဟန်ကလည်း ...
မြန်မြန်လုပ်ပေးမယ်နော် ငါ့ကောင်တွေ ခဏတော့ သည်းခံကြကွာ “ “ရပါတယ်ဗျာ အဲ့လို အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့်ပြောရင် ကျုပ်တို့က မရိုင်းပါဘူးဗျ ကဲ ကဲ ဘကြီးအုန်း လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်တော့ “ ဦးအုန်းသည် မောင်ဘိုးထင်တို့ကို ကြည့်နေစဉ်မှာသာ မျက်နှာကို ပြုံးထားပြီး သူတို့၏ မျက်ကွယ်ရာတွင်တော့ ခပ်တိုးတိုးဖြင့် ဆဲရေးတိုင်းထွားနေသည် ။ဦးအုန်းသည်လည်း သူအပြစ် နှင့် သူမို့ ငြိမ်နေရခြင်းဖြစ်၏။အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဦးအုန်းမှာ သူ၏ကျိန်စာအား ပယ်ဖျက်အောင် လုပ်ပေးသည့် မောင်ဘိုးထင်တို့ အဖွဲ့ အားကျေးဇူးတင်လွန်း၍ ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေးနေခြင်းဖြစ်၏။အစပိုင်းတွင် ...
ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်တွဲရင်း အိမ်ကို လျှောက်လာခဲ့ကြသည်။ “ဟေ့ကောင်တင်စိန် မင်းဘယ်လိုထင်လဲ။” “ဘာကိုတုန်းချဉ်မောင်ရ မင်းဟာကအရင်းမရှိအဖျားမရှိနဲ့။” “အောင်ဘုတို့ ပြောတာကိုကွ။ ဒီကောင်တွေက ယောက်ျားကြီးတွေဖြစ်ပြီးတော့ ကြောက်တတ်လိုက်တာလွန်ရောပဲ။ သူတို့ပြောတာတွေကလည်း စိတ်ကူးယဉ်တာလိုလိုဘာလိုလိုနဲ့။ အလကားဖွတ်တွေ။” “ငါလည်းသူတို့ပြောတာ မယုံပါဘူးကွာ တို့လည်းညကြီးသန်းခေါင်ရွာအပြင်ထွက်နေကြပါ ဘယ်တုန်းက သရဲအခြောက်ခံရဖူးလို့လဲ ဒီကောင်တွေလိမ်စင်ပြီးပြောတာ။” “ဒါဆိုရင် မင်းနဲ့ငါ ဟိုဘက်ရွာကို ဖဲသွားရိုက်မလား။” “စိန်လိုက်လေ ချဉ်မောင်ရာ ဖဲရိုက်ရမယ်ဆိုလို့ကတော့ သင်္ချိုင်းကုန်းလည်းဖြတ်သွားရဲတယ်။” “ကဲဒါဆိုသွားမယ်ကွာ။” ချဉ်မောင်နှင့်တင်စိန်တို့ တဖက်ရွာကိုဖဲရိုက်သွားရန် ရွာအပြင်ကိုဦးတည်လာခဲ့လေ၏။ ရွာအပြင်ကိုရောက်တာနှင့် လေတစ်ချက် ဝေ့တိုက်သွားကာ ဘယ်ကနေအူမှန်းမသိသော ခွေးတစ်ကောင်၏ ဆွဲဆွဲငင်ငင်အူသံကြီးကို ...
ကြိမ်လုံးကိုပြန်မဆွဲတော့ဘဲ လွှတ်ချလိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ခါးထောက်ရင်း တစ်ဖက်ကိုလှည့်သွားတယ်။ “ဘာဖြစ်လို့ ကျုပ်ကိုရိုက်ရတာလဲဆိုတာ ပြောပြလို့ရပြီလား” “မင်းကွာ၊ ရေနဲ့စိမ်ရင် ရေစိုတယ်၊ မီးနဲ့ကင်ရင် ပူပါတယ်ဆိုတာကို မင်းက မီးပုံထဲထည့်ပြိး ပြာဖြစ်အောင်လုပ်လိုက်တယ်ဆိုတော့ တစ်ဖက်ကလူတော့ သေပြီပေါ့ကွာ၊ မင်းလောက်မိုက်တဲ့ကောင်ရှိသေးရဲ့လားကွ” “ကျုပ်လည်း မတော်တဆဖြစ်သွားတာပါဗျာ” “ငါ့အပြစ်ပါ၊ ဒါတွေအားလုံးက ငါ့အပြစ်ပါ၊ မင်းလိုတလွဲလုပ်တတ်တဲ့ကောင်ကို ယုံစားမိတဲ့ငါ့အပြစ်ပဲ” ကျုပ်လည်း ဟိုတစ်ညက မက်ခဲ့တဲ့အိပ်မက်ကိုပြန်သတိရသွားတယ်၊ အိပ်မက်ထဲမှာ လူကြီးတစ်ယောက်က ကျုပ်ကိုမကျေမချမ်းနဲ့ ပြောသွားတယ်မဟုတ်လားဗျာ၊ သူမီးလောင်တာကြီးကြည့်ပြီး ကျုပ်ဖြင့်ကြောက်လိုက်တာ ပြောမနေပါနဲ့တော့။ “ဒါဆို ထူးဆန်းတယ်ဦးဘသာ၊ ဟိုညက ကျုပ်အိပ်မက်ထဲမှာ ...
။ ပြီးတော့ ပြန်ထွက်လာပြီး ဖုန်းကို ပြန်ယူတော့ .. “အဲဒါ ဘာလုပ်တာလဲ” “ရေချိုးရင်း သီချင်းနားထောင်မလို့” “ကျွန်မ အပြင်က ဖွင့်ပေးမယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ ဖုန်းမယူသွားနဲ့” “ဟ… မင်း ဘာဖြစ်နေတာတုန်း” “မသိဘူး… အဲဒါမှ ကျွန်မ စိတ်ရှင်းနိုင်မယ်” “အေးကွာ … ပြီးရော .. ပြီးရော . .” ရေချိုးပြီး ထမင်းစား၊ ခဏတစ်ဖြုတ်လောက်နားပြီးတော့ .. “ငါကွမ်းထွက်ဝယ်လိုက်ဦးမယ်” “ဘာလို့ တခါတည်းမဝယ်ခဲ့တာလဲ” “ခါတိုင်းလဲ ဝယ်နေကြပဲလေကွာ” “ကျွန်မပါ လိုက်ခဲ့မယ်” ...
တာနဲ့တင် စားဝတ်နေရေးအသင့်အတင့် ပြေလည်နိုင်တယ်လို့ တွေးမိတယ်။ ဒါ့ကြောင့်လည်း မိန်းမနဲ့ သားကိုခေါ်ပြီး ခြံကြီးထဲချက် ချင်းပြောင်းရွှေ့လာတာဖြစ်တယ် . . . ၊ ခြံကြီးထဲရောက်လို့မှ သိပ်မကြာလိုက်ဘူး၊ ထိတ်လန့်စရာ သရဲတစ်ကောင်နဲ့ နဖူးတွေ့၊ ဒူးတွေ့ တွေ့လိုက်ရတယ်၊ ဒီတော့မှ ဒီခြံကြီးထဲကို ဘယ်သူမှ မနေတဲ့အကြောင်း သူတို့မောင်နှမတွေ အမွေခွဲကြတော့ လှိုင်သာယာမှာ နေကြတဲ့ ညီမတွေကတောင် ဒီခြံကြီးကို မယူကြဘဲ၊ တောင်ဥက္ကလာက သူ့ကို ဘာကြောင့်ပေးတာလဲ ဆိုတာ သူကောင်းကောင်းကြီး သဘော ပေါက်နားလည်သွားခဲ့ ရပါတယ်။ ကိုကျော်ကျော် ...
မဟုတ်ဘူး။မင်းသားလေး’အာရှန်း’ကို မြင်ဖူးချင်တာကြောင့်ပဲဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် “ဒါဆို သမီးတို့ အထုပ်အပိုးတွေ အခုကတည်းက ပြင်ထားရမှာပေါ့နော်” အဲဒီလိုပြောတော့ ‘ရှာရာ’က ရယ်တယ်။ “အစ်မက အဲဒီပွဲကို လိုက်မလို့လား။မင်းသားလေး လန့်သွားပါအုံးမယ်” ‘ရှာရာ’ရဲ့စကားကြောင့် ‘နာရှာ’လည်း ခေါင်းငုံ့သွားတယ်။ အဖိုးကြီး’အီနူ’က ‘ရှာရာ’ကို ဝင်ငေါက်လိုက်ရတယ်။ “ဟဲ့ သမီး။ကိုယ့်အစ်မကို အဲဒီလိုမပြောရဘူး” ‘ရှာရာ’လည်း ငြိမ်သွားတယ်။ ဒီ့နောက် အဖိုးကြီး ‘အီနူး’က ”ဒီနေ့ပဲ သွားရမှာ။သမီးကြီး ‘နာရှာ’လည်း လိုက်သွားရမယ်လေ” “ဟေး” ‘နာရှာ’လည်း အရမ်းပျော်သွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ‘နာရှာ’နဲ့ ‘ရှာရာ’လည်း ချက်ချင်းအလှပြင်ကြတယ်။ ...
ပင် သတိမထားမိလိုက်။ ငပုက အော်ခေါ်လေမှ စံမောင်သတိပြန်ဝင်လာခဲ့တော့သည်။ “ဒါဆိုရင်…လာလေ…ငါတို့သွားကြည့်ရအောင်” “ဖြစ်ပါ့မလားဗျ…” ငပုစကားကြောင့် စံမောင်စဉ်းစားလိုက်သည်။ ရွာထဲကလူများကသူရွာထဲဝင်လျှင်မကြိုက်ချင်ကြ။ သူတို့ကသာအသုဘရှိမှသင်္ချိုင်းသို့လာချင်လာကြမည်။ စံမောင် ရွာထဲသို့ဝင်လျှင်မကြိုက်ကြ။ မသာကျင်းတူးတဲ့ သုဘရာဇာသား ရွာထဲဝင်လျှင် ရွာ၌လူသေတတ်သည်ဟူသော စကားများနှင့်သူ့အား ရစရာမရှိပြောဆိုတတ်ကြ၏။ မမြလေးနှင့်တွေ့ဖို့ရန်လည်း သူ့ခမျာ လူအိပ်ချိန်မှ ရွာထဲခိုးဝင်ကာတွေ့ရပေသည်။ ယခုလည်း အလှူလှည့်ရာ၌ မမြလေးပါမည်ဆို၍ စံမောင်ကြည့်ချင်မိသည်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ပါစေကွာ ဆိုသည့်သဘောဖြင့်… “ဖြစ်ပါတယ်ကွာ…လာသွားကြမယ်…” ဟု….ပြော၍ တူးလက်စ မသာကျင်းကိုထားခဲ့ပြီး ရွာထဲသို့ဝင်လာကြသည်။ ငပုကလည်းမိဘမဲ့တစ်ကောင်ကြွက်ပင်။ သူကလည်း စံမောင်နဲ့မခြားနား…ရွာ၏အပယ်ခံဖြစ်၏။ ယခုသူတို့နှစ်ယောက်ရွာထဲကို ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးဝင်လာခဲ့ကြပြီးနောက် ရွာလမ်းမတစ်နေရာရှိ ...