ကြိမ်လုံးကိုပြန်မဆွဲတော့ဘဲ လွှတ်ချလိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ခါးထောက်ရင်း တစ်ဖက်ကိုလှည့်သွားတယ်။
“ဘာဖြစ်လို့ ကျုပ်ကိုရိုက်ရတာလဲဆိုတာ ပြောပြလို့ရပြီလား”
“မင်းကွာ၊ ရေနဲ့စိမ်ရင် ရေစိုတယ်၊ မီးနဲ့ကင်ရင် ပူပါတယ်ဆိုတာကို မင်းက မီးပုံထဲထည့်ပြိး ပြာဖြစ်အောင်လုပ်လိုက်တယ်ဆိုတော့ တစ်ဖက်ကလူတော့ သေပြီပေါ့ကွာ၊ မင်းလောက်မိုက်တဲ့ကောင်ရှိသေးရဲ့လားကွ”
“ကျုပ်လည်း မတော်တဆဖြစ်သွားတာပါဗျာ”
“ငါ့အပြစ်ပါ၊ ဒါတွေအားလုံးက ငါ့အပြစ်ပါ၊ မင်းလိုတလွဲလုပ်တတ်တဲ့ကောင်ကို ယုံစားမိတဲ့ငါ့အပြစ်ပဲ”
ကျုပ်လည်း ဟိုတစ်ညက မက်ခဲ့တဲ့အိပ်မက်ကိုပြန်သတိရသွားတယ်၊ အိပ်မက်ထဲမှာ လူကြီးတစ်ယောက်က ကျုပ်ကိုမကျေမချမ်းနဲ့ ပြောသွားတယ်မဟုတ်လားဗျာ၊ သူမီးလောင်တာကြီးကြည့်ပြီး ကျုပ်ဖြင့်ကြောက်လိုက်တာ ပြောမနေပါနဲ့တော့။
“ဒါဆို ထူးဆန်းတယ်ဦးဘသာ၊ ဟိုညက ကျုပ်အိပ်မက်ထဲမှာ မီးလောင်ထားတဲ့လူကြီးတစ်ယောက်တွေ့လိုက်တယ်၊ ကျုပ်ကိုမကျေမချမ်းနဲ့ မင်းဆီကိုငါလာခဲ့မယ်ဆိုပြီး ပြောသွားသေးတယ်ဗျ၊ ဒီလူကြီးက ကျုပ်မီးရှို့လိုက်လို့ သေသွားတဲ့လူကြီးများလား”
“ဒါတော့ ငါလည်းမသိဘူး၊ ငါပြောနိုင်တာတစ်ခုကတော့ ရှေ့လျှောက် မင်းကိုငါ ဘာမှမကူညီတော့ဘူး၊ မင်းလမ်းမင်းသွားတော့၊ ငါ့လမ်းငါသွားမယ် အလတ်ကောင်”
ဦးဘသာက လယ်တဲထဲကနေထွက်သွားတယ်ဗျ၊ သူက အတည်ပေါက်ကြီးပြောနေတာဆိုတော့ ကျုပ်လည်းလန့်တာပေါ့။
“ဦးဘသာ၊ မတော်လို့ ခုနကသေသွားတဲ့လူကြီး ကျုပ်ဆီလာရင် ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုလည်ပြန်တစ်ချက်ကြည့်ပြီးတော့
“အဲဒါ မင်းလုပ်တာပဲ၊ မင်းဘာသာရှင်းပေါ့ကွ”
ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ ဦးဘသာထွက်သွားတော့ ကျုပ်ဖြင့် စိတ်တွေပူလိုက်ရတာ ပြောမနေပါနဲ့တော့ဗျာ၊ ခုနက ဟိုလူကြီး လာလေမလားဆိုတာကို တွေးပူရတဲ့တစ်ချက်ရယ်၊ နောက်ပြီး ပိုခံစားရတာက ဦးဘသာက ကျုပ်ကို လာမပတ်သက်နဲ့လို့ ပြောသွားတာကို ပိုခံစားရတာဗျ။
(၂)
အဲဒီညနေ လယ်ထဲကပြန်ဆင်းလာကြတော့ ရွာအပြင်ဇရပ်ပျက်မှာ လူနှစ်ယောက်ကိုတွေ့တယ်ဗျ၊ တစ်ယောက်ကတော့ ဦးလေးကြီးပဲ၊ နောက်တစ်ယောက်ကလည်း အသက်ကြီးကြီး မိန်းမကြီးပေါ့ဗျာ၊ အဝတ်အစားခပ်နွမ်းနွမ်းတွေဝတ်ထားပြီးတော့ မိန်းမကြီးကလည်း အညာစောင်ပါးကလေးကို ခေါင်းမြီးခြုံထားလို့ဗျ၊ ကျုပ်လည်း သိချင်စိတ်ကိုထိန်းမရတာနဲ့ အငယ်ကောင်တို့ကို ရွာထဲပြန်လွှတ်လိုက်ပြီးတော့ ဇရပ်ပေါ်တက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ ဇရပ်က မိုးမလုံတော့ အဲဒီလူကြီးနှစ်ယောက်လည်း မိုးလုံတဲ့ထောင့်ကလေးအနားကို ကပ်နေကြတာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်လည်း ဇရပ်ပေါ်တက်လာတာမြင်ရော ဦးလေးကြီးက ကျုပ်အနားကိုကပ်လာတာပါပဲ။
“ဒီမှာအကိုလေး၊ အကိုလေးမှာ ဆေးပေါ့လိပ်လေး၊ ဆေးခါးလိပ်ကလေးများ မရှိဘူးလား”
ကျုပ်လည်း သူတို့ကိုအကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ ခရီးသွားတွေထက်စာရင် သူတောင်းစားတွေလိုပဲဗျ။ ကျုပ်လည်း ဆေးလိပ်သမားမဟုတ်တော့ ခေါင်းခါလိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဒါနဲ့ ဦးလေးကြီးက ဆေးလိပ်သောက်ချင်လို့လား”
“သောက်ချင်တာ မနက်ကတည်းကပါပဲကွာ”
သူတို့ကြည့်ရတာ နွမ်းနွမ်းဖတ်ဖတ်နဲ့ဆိုတော့ ဆေးလိပ်သောက်ဖို့ ပိုက်ဆံမရှိလို့နေမှာဗျ၊ ကျုပ်လည်း သူ့ကိုသနားသွားတာနဲ့။
“ဒါဆိုလည်း ခဏစောင့်ဗျာ၊ ကျုပ်ရွာထဲက ဈေးဆိုင်မှာ သွားဝယ်ပေးမယ်”
“ဒါဆို နေပါအုံး အကိုလေးရာ၊ ကျုပ်ပိုက်ဆံပေးလိုက်ပါ့မယ်”
“ဟင်၊ ခင်ဗျားတို့မှာ ပိုက်ဆံရှိတယ်လား”
ဦးလေးကြီးက သူ့လွယ်အိတ်ထဲကနေ မတ်စေ့တစ်စေ့ထုတ်ပြီး ကျုပ်ကိုလှမ်းပေးတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း မတ်စေ့ကိုယူလိုက်ရင်း
“နေပါအုံး၊ ဦးလေးကြီးတို့မှာ ပိုက်ဆံပါတာပဲဗျာ၊ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရွာထဲဝင်ပြီး ဝယ်ပေါ့ဗျ”
ဦးလေးကြီးက မချိသွားဖြဲလုပ်ပြီး
“ငါတို့က စဏ္ဍာလတွေကွ၊ တော်ရုံတန်ရုံဆိုရင် ရွာတွေက ငါတို့ကိုအဝင်မခံတာများတယ်၊ ငါတို့ကိုလည်း ဈေးမရောင်းကြဘူးလေ။ စဏ္ဍာလကို ဈေးမရောင်းနဲ့ဆိုတဲ့ စကားလည်းရှိတယ်မဟုတ်လား”
ကျုပ်လည်း သနားသွားပြီးတော့ ရွာထိပ်က ဦးတရုတ်ကြီးအရက်ဆိုင်ကိုပြေးပြီးတော့ ဆေးပေါ့လိပ်ဝယ်ပေးလိုက်တယ်၊ တမတ်ဖိုးဆိုတော့ သုံးလိပ်ပဲရတာပေါ့ဗျာ၊ ပြီးတော့ ဇရပ်ပျက်ကိုပြန်ပြေးလာခဲ့တယ်၊ နေကနေ့ အတော်စောင်းနေပြီဗျ။ ကျုပ်လည်းဆေးလိပ်ပေးလိုက်ရော အဲဒီစဏ္ဍာလ ဦးလေးကြီးက ဆေးပေါ့လိပ်ကို ဖတ်ခနဲလှမ်းယူပြီးတော့ မီးခတ်အစုတ်ကြီးနဲ့ ခတ်ပြီး ဆေးလိပ်ကိုအသည်းအသန်ဖွာနေတော့တာပဲ။ ကျုပ်လည်းအကဲခတ်လိုက်တော့ သူနဲ့ပါလာတဲ့ မိန်းမကြီးက စောင်ကြီးခေါင်းမြီးခြုံလို့ဗျ။
“စိတ်တော့မရှိပါနဲ့ ဦးလေးကြီးရယ်၊ ဦးလေးကြီးတို့က ကျုပ်တို့ရွာကို ဘာလာလုပ်ကြတာလဲ”
“ဦးလေးတို့ စဏ္ဍာလဆိုတာက သူများပေးတာယူ၊ သူများကျွေးတာစားရတယ်၊ အိမ်ခြေရာခြေအတည်တကျမရှိပဲ ရွာစဉ်လှည့်ပြီးတော့ တောင်းစားနေကြရတဲ့လူတွေပေါ့ကွယ်၊ ဟိုဟာကတော့ ငါ့နှမပဲကွဲ့”
ခေါင်းမြီးခြုံထားတဲ့ အဒေါ်ကြီးကိုလက်ညှိုးထိုးပြတယ်၊ ကျုပ်လည်း တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ အဲဒီမိန်းမကြီးက ခေါင်းကိုငုံ့သွားတယ်ဗျ။
“နေစမ်းပါအုံး၊ သူက ဘာဖြစ်လို့ စောင်ကြီး ခေါင်းမြီးခြုံထားရတာလဲဗျာ၊ မမွန်းဘူးလား”
“သူက ကုဋ္ဌနူနာလို့ခေါ်တဲ့ နူနာစွဲနေတဲ့သူပေါ့၊ မင်းတို့ခေတ်အခေါ်ဆို လက်ပရိုစီပေါ့ကွယ်၊ သူ့မျက်နှာက နူနာတွေကြောင့် အတော်ပျက်စီးနေတယ်၊ သူ့မျက်နှာကြည့်မိရင် ထမင်းစားခုနစ်ရက်လောက် ပျက်တယ်လို့ ပြောကြတယ်၊ အကိုလေးက ကြည့်ချင်လို့လား”
အနူဆိုတော့ ကျုပ်လည်းရွံတာပေါ့ဗျာ၊ သူများတွေတောင် ထမင်းစားခုနစ်ရက်ပျက်တယ်ဆိုတော့ ဘယ်လောက်တောင် ပုပ်ပွပြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေသလဲမှမသိတာ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း မကြည့်ဖြစ်တော့ဘူးပေါ့။
“ဦးလေးတို့ ဒီမှာ လေးငါးရက်လောက်နေပြီးရင် ထွက်သွားမှာပါ အကိုလေး၊ ဦးလေးတို့ကို စိတ်မပူပါနဲ့၊ ဦးလေးတို့က လူဆိုးသူခိုးတွေလည်းမဟုတ်ပါဘူး”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း
“ရပါတယ်ဦးလေးကြီးရာ၊ လိုတာတစ်ခုခုရှိရင်သာ ကျုပ်ကိုပြောပါ”
“လိုတာကတော့ . . .”
ဦးလေးကြီးက ကျုပ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်နေတယ်၊ ကျုပ်လည်း သူတို့ဘာပြောမလဲဆိုပြီး ဆက်စောင့်ကြည့်နေမိတယ်။
“လိုတာကတော့ ထမင်းစားဖို့ပဲ အကိုလေးရ၊ ကျုပ်တို့ နေ့လည်ကတည်းက ရောက်နေတာ၊ ဒီရွာက ရွာသားတွေက ကျုပ်တို့ကို အခေါ်အပြောလည်းမလုပ်ကြတော့ ကျုပ်တို့ ဘာမှမစားရသေးဘူး”
“ကောင်းပြီလေ၊ ကျုပ်ခင်ဗျားတို့စားဖို့ ထမင်းပို့ပေးမယ်၊ ခဏတော့စောင့်ကြ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်ကို ဘာလို့အကိုလေးလို့ ခေါ်နေတာလဲဗျာ၊ ဦးလေးကြီး အသက်အရွယ်နဲ့ အကိုလေးလို့ အခေါ်ခံရတာ မနိပ်ပါဘူးဗျာ”
“ဒီလိုပါ အကိုလေး . . . အဲလေ . . . ကောင်လေးရယ်၊ ဦးလေးတို့ စဏ္ဍာလတွေဆိုတာက သူများပေးချင်ကမ်းချင်အောင်လို့ မြှောက်ပင့်ပြီး ပြောဆိုရတာမဟုတ်လား၊ ဒါကိုတော့ ခွင့်လွတ်ပေးစေချင်ပါတယ်၊ ကောင်လေးမကြိုက်ရင် နောက်မခေါ်တော့ပါဘူး”
“ကောင်လေးဆိုတာကလည်း တော်တော်သူစိမ်းဆန်တယ်ဗျ၊ ရင်းရင်းနှီးနှီးဖြစ်သွားအောင် ငါ့တူလို့ခေါ်ပေါ့”
“မခေါ်ဝံ့ပါဘူးကောင်လေးရယ်၊ ကောင်လေးကို ငါ့တူလို့ခေါ်လိုက်ရင် ကောင်လေးက ငါတို့နဲ့အမျိုးတော်ပြီး စဏ္ဍာလဖြစ်သွားမှာပေါ့၊ မခေါ်ပါရစေနဲ့”
ကျုပ်လည်း သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်၊ သူတို့ကိုလည်း သနားသွားတယ်ဗျ။
“ကောင်းပါပြီဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့ ကြိုက်သလိုသာခေါ်တော့ ဟုတ်ပြီလား”
(၃)
“အဖေရေ၊ ရွာထိပ်က ဇရပ်မှာ စဏ္ဍာလဆိုလား လူနှစ်ယောက်ရောက်နေကြတယ်ဗျ”
အိမ်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ခုံတန်းရှည်မှာထိုင်နေတဲ့အဖေ့ကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်က အရင်ဆုံးသတင်းပို့လိုက်တာပဲဗျာ၊ အဖေက သူသိပြီးပြီဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ဗျ။
“အဲဒါ ကျုပ်လည်း စကားဝင်ပြောခဲ့တော့ သူတို့ထမင်းဆာတယ်လို့ပြောတယ်”
အဖေ့ဘေးနားမှာ ထိုင်ပြီး ဆေးလိပ်ဖွာနေတဲ့အမေက ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း
“တယ်၊ ဒီအလတ်ကောင်ကတော့ ဇာတ်ရှုပ်တွေခင်းပြန်ပြီ၊ စဏ္ဍာလနဲ့များ သွားပြီးစကားပြောရသလားဟဲ့၊ ငါတို့လည်းသိလို့ တမင်သက်သက် မခေါ်ချင်လို့မခေါ်တာ”
အဖေက အမေ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
“မင်းကလည်းကွာ၊ စဏ္ဍာလ လဲဘာဖြစ်လဲ၊ အခု သူတို့ထမင်းဆာတယ်လို့ ပြောတယ်မဟုတ်လား၊ အလှူခံပုဂ္ဂိုလ် လို့ပဲ သဘောထားလိုက်စမ်းပါကွာ၊ သွား . . . သွား၊ သူတို့စားဖို့ ထမင်းနဲ့ဟင်းနဲ့ ပြင်ပေးလိုက်စမ်းပါ”
အမေက အဖေ့ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီးတော့ လက်ထဲက ဆေးလိပ်ကို ပြာခွက်ထဲဖိသတ်ရင်း
“တကတည်းတော်၊ အဖေနဲ့သားက လိုက်လည်းလိုက်ပါ့၊ သားဖြစ်သူကလည်း ဇာတ်ရှုပ်တွေခင်းလာတယ်၊ အဖေဖြစ်သူကလည်း ဘုရားဖြစ်မယ့် အုတ်နီခဲ၊ တော်ပါပေတယ်၊ ရှင်တို့ပဲတော်ပါတယ်”
အမေက တဗြစ်တောက်တောက်ပြောပြီးတော့ မီးဖိုထဲဝင်သွားတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း အဖေ့ဘေးနားမှာ ဝင်ထိုင်ပြီးတော့
“ဒါနဲ့ အဖေ စဏ္ဍာလဆိုတာဘာလဲ”
“စဏ္ဍာလဆိုတာ အမျိုးယုတ်ညံ့တဲ့လူတွေကို အလွယ်ခေါ်တာပေါ့သားရယ်၊ ပါဠိလိုအနက်ကတော့ အလုပ်ကြမ်းသမားလို့ ဆိုနိုင်တယ်၊ စဏ္ဍာလတွေကို လေးမျိုးခွဲထားတယ်၊ အဲဒါကတော့ ပြည့်တန်ဆာ၊ သွေးမစွမ်း၊ သူတောင်းစား၊ သူကောင်ထမ်းတဲ့ကွ”
အဖေက လက်ချောင်းတွေထောင်ပြီးတော့ သေသေချာချာကိုပြောပြနေတာဗျ။
“ပြည့်တန်ဆာကတော့ ပြောစရာသိပ်မလိုပါဘူးကွာ၊ သွေးမစွမ်းဆိုတာကတော့ ခြေလက်အင်္ဂါမပြည့်စုံတဲ့လူတွေ၊ နောက်ပြီး မွေးရာပါရောဂါတို့၊ နူနာဖြစ်နေတဲ့လူကိုပြောတာ၊ သူတောင်းစားကတော့ တောင်းစားတဲ့လူပေါ့၊ သူကောင်ထမ်းဆိုတာကတော့ သုဘရာဇာ ဒွန်းစဏ္ဍားတွေကိုပြောတာကွ”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်၊ အဖေကဆက်ပြီးတော့
“မန်လည်ဆရာတော်ဘုရားကြီးကတော့ စဏ္ဍာလကို အစို့ငါးစို့၊ အစုငါးစုခွဲတယ်ပေါ့ကွာ၊ အဲဒါကတော့ စပ်၊ အမွှန်း၊ သူကောင်ထမ်း၊ တွင်းတူး၊ သဂြိုဟ်ကိုင်တဲ့ကွ၊ စပ်ဆိုတာ အခေါင်းတွေစပ်တဲ့လူ၊ အမွှန်းဆိုတာက အခေါင်းမှာ ဆေးတွေခြယ်သ တန်ဆာဆင်တဲ့လူပေါ့၊ တွင်းတူးကတော့ တွင်းတူးတဲ့လူ၊ သူကောင်ထမ်းကတော့ လူသေကောင်ကိုထမ်းရတဲ့သူပေါ့၊ သဂြိုဟ်ကိုင်ဆိုတာကတော့ လူသေမြေချဖို့အတွက် လုပ်ကိုင်ရတဲ့လူတွေကိုပြောတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် မန်လည်ဆရာတော်ဘုရားကြီးအဆိုရ စဏ္ဍာလဆိုတာ ဒွန်းစဏ္ဍားတွေကိုပဲ ပြောချင်တာဖြစ်လို့ အမြင်တော့ကျဉ်းတယ်ကွ”
အဖေရှင်းလေလေ၊ ကျုပ်က ရှပ်လေလေဖြစ်နေပြီဗျ။ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်းခေါင်းကုပ်ပြီးတော့
“အဖေပြောတာကလည်း ရှုပ်နေတာပဲဗျာ၊ ဒီတော့ စဏ္ဍာလဆိုတာ ဘာကိုပြောချင်တာလဲ”
“မင်းကလည်းကွာ ခုနကပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း အမျိုးဇာတ်နိမ့်ကျတဲ့ သူတောင်းစားတို့၊ သုဘရာဇာတို့၊ နူနာရောဂါသည်တို့ကိုပြောတာပေါ့ကွာ”
အဖေနဲ့စကားပြောနေရင်း အမေက တောင်းကလေးတစ်တောင်းပိုက်ပြီးထွက်လာတယ်။ အဖေကဆက်ပြီးတော့
“ဒါပေမယ့် အဲဒီလူတွေက အခုခေတ်တော့ မရှိတော့ဘူးကွ၊ ဇန်နဝါရီလ လေးရက်နေ့မှာ မြန်မာပြည်လွတ်လပ်ရေးရတော့ အဲဒီလိုအမျိုးဇာတ်ခွဲခြားတာတွေကို ဖယ်ရှားလိုက်ပြီးတော့ လူတိုင်းဟာ လွတ်လပ်စွာ၊ သွားလာ လုပ်ကိုင်စားသောက်ခွင့်ရှိတယ်လို့ အမိန့်ပြန်လိုက်တယ်၊ အဲဒီမှာ ဘုရားကျွန်တွေ၊ ဒွန်းစဏ္ဍား၊ စဏ္ဍာလဆိုတဲ့ လူတွေအကုန်ခွဲခြားဆက်ဆံခံရတာကနေ လွတ်မြောက်သွားတယ်၊ အဲဒီလူတွေ လုပ်ကိုက်စားသောက်ဖို့တောင်မှ စဏ္ဍာလပပျောက်ရေးတို့၊ ဒွန်းစဏ္ဍားပပျောက်ရေးတို့ဆိုပြီး လုပ်ခဲ့သေးတယ်”
“ဒါပေမယ့် အခုရှိသေးတယ်မဟုတ်လား၊ ရှိလို့တောင် ရွာထိပ်မှာရောက်နေပြီလေအဖေရာ”
အဖေက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီးတော့
“ဒါကျတော့ အစိုးရနဲ့မဆိုင်တော့ဘူးကွ၊ လူမှုရေးနဲ့ဆိုင်သွားပြီ၊ အစိုးရက ဘယ်လိုပဲစည်းမျည်းတွေချထားချထား၊ လူတွေကိုယ်တိုင်ကိုက စဏ္ဍာလက ယုတ်ညံ့တယ်လို့ တွေးနေတုန်းပဲ၊ စဏ္ဍာလတွေ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ငါတို့က စဏ္ဍာလတွေဆိုပြီးတော့ အလုပ်လုပ်ကိုင်မစားဘဲနဲ့ ဆက်ပြီးတောင်းရမ်းစားသောက်နေကြပါရော၊ ဒါပေမယ့် ဒီခေတ်တော့ နည်းသွားပါပြီကွာ၊ ဟိုးဘုရင်ခေတ်၊ အင်္ဂလိပ်ခေတ်ကဆို စဏ္ဍာလတွေဆိုတာ ရွာကြီးတွေတည်ပြီးတော့ကို နေထိုင်ကြတာကွ”
အဖေနဲ့ကျုပ်နဲ့ စကားကောင်းနေတုန်း အမေက သူ့လက်ထဲက တောင်းကိုစားပွဲပေါ်ပစ်တင်ပေးလိုက်တယ်။
“ရော့ အဲဒီမှာ ထမင်းဟင်းထည့်ထားတယ်၊ နင့်အမျိုးတွေကို သွားကျွေးလိုက်”
အမေကပြောတော့ အဖေက အမေ့ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး
“အမျိုးလို့ မပြောစမ်းပါနဲ့ကွာ၊ စဏ္ဍာလတွေနဲ့ အမျိုးတော်စရာလားကွ၊ မင်းစကားပြောတာ ဆင်ခြင်နော်”
အဖေကပြောပြီးတော့ ခုံတန်းကနေထသွားတယ်ဗျ၊ အမေက အဖေ့ကို အံ့ဩတကြိးနဲ့ကြည့်နေရင်း
“အောင်မယ်၊ ခုနကတော့ လူလူချင်းခွဲခြားတာတွေပါဆို၊ အခုတော့ စဏ္ဍာလနဲ့ အမျိုးတော်တယ်လို့ မပြောနဲ့ဆိုပါလား၊ ရှင်ဟာလေ . . .”
အမေက ပွစိပွစိစလုပ်နေပြီမို့လို့ ကျုပ်လည်း သူတို့လင်မယားရန်ကလွတ်အောင် ထမင်းတောင်းကလေးရွက်ပြီး အိမ်ကနေပြေးထွက်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ရွာထိပ်မှာဆို လူတောင်မရှိတော့ဘူးဗျ၊ ဇရပ်ပျက်မှာတော့ ဆီမီးအလင်းရောင်လေးတွေ့တာနဲ့ ကျုပ်လည်း ခပ်သွက်သွက်ထွက်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ တဲရောက်လို့ ထမင်းဟင်းတွေချပေးလိုက်တာနဲ့ ဦးလေးကြီးက တောင်းဖွင့်ပြီးတော့ အားရပါးရစားတော့တာပဲဗျာ၊ အဒေါ်ကြီးကတော့ မစားသေးဘူးဗျ။
“အဒေါ်ကြီး မစားဘူးလားဗျ”
ကျုပ်မေးလိုက်တော့ ဦးလေးကြီးက ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း
“ထမင်းစားတာတော့ ခေါင်းမြီးခြုံပြီးစားလို့ရမလားကွ၊ သူက မင်းရှိနေလို့ ခေါင်းမချွတ်သေးတာ”
“ဪ၊ စား . . .စား၊ ဒါဆို ကျုပ်လည်းသွားပြီဗျာ၊ လိုတာရှိရင်လည်းပြောပေါ့”
“အခုလိုကျွေးရတဲ့အတွက် ဘေးရန်ကင်းပြီး စီးပွားချမ်းသာတွေ ဒီရေအလာ တိုးပါစေကွာ”
ကျုပ်လည်းရွာထဲကို အပြေးဝင်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
(၃)
ညရောက်တော့ ခွေးတွေက အူလိုက်တာဗျာ၊ ညည့်နက်သန်းခေါင်အချိန်လောက်ရောက်တော့ ရွာထဲမှာပြေးလွားနေတဲ့ ခြေသံတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရပါရောလား၊ ဘုရားခန်းအရှေ့မှာ အိပ်နေတဲ့ကျုပ်က အိမ်အပြင်နဲ့အနီးဆုံးကိုဗျ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်းသေချာနားစွင့်နေလိုက်တာ၊ ခြေသံက တဖုတ်ဖုတ်နဲ့ပြေးနေတာဗျ။ အိမ်ရှေ့မှာ နှစ်ခေါက်သုံးခေါက်ဖြတ်ပြေးတာနဲ့ ကျုပ်လည်း နောက်တော့ သုံးတောင့်ထိုးဓါတ်မီးဆွဲပြီး အိမ်ကနေဆင်းခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်ရှေ့တင်ပဲ ပြေးသံကြားလိုက်ရတယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ ခြံ၀ကိုထွက်ပြီးတော့ ရွာလယ်လမ်းကို လက်နှိုက်ဓါတ်မီးနဲ့ထိုးကြည့်တော့ လူမပြောနဲ့ ခွေးတစ်ကောင်တောင်မှ မရှိဘူးဗျာ၊ ပြေးသံကတော့ ကြားနေရဆဲပဲဗျို့၊ ကျုပ်လည်း အခြေအနေမဟန်မှန်းသိတာနဲ့ အိမ်ပေါ်ကိုအမြန်ပြေးတက်ခဲ့ရပါရောလားဗျာ။
မနက်ခင်းအိပ်ရာနိုးလို့ ကျုပ်ထပြီး မျက်နှာသစ်နေရုံရှိသေးတယ်၊ ရွာထိပ်မှာ ကောက်ညှင်းပေါင်းသွားဝယ်တဲ့အငယ်ကောင်က အမောတကောနဲ့ ခြံထဲကိုပြေးဝင်လာတာပဲဗျာ။
“အဖေရေ . . . အဖေ”
မနက်စာစားဖို့ထိုင်နေတဲ့အဖေက အငယ်ကောင်ကိုကြည့်နေတယ်၊ အငယ်ကောင်က အဖေ့ရှေ့ကိုပြေးသွားပြီးတော့
“ဦး . . . ဦးမှတ်ကြီးကို ညက သရဲက ကျောပုတ်သွားလို့တဲ့ဗျ”
“ဟုတ်ရဲ့လားကွာ”
ကျုပ်လည်း အငယ်ကောင်ပြောတာကြားတော့ သိချင်စိတ်နဲ့ လက်ထဲရေခွက်ကိုင်ပြီး အဖေ့အနားကိုပြေးလာခဲ့တာပေါ့။
“ဟုတ်ပါတယ်အဖေရာ၊ သူ့ကျောကုန်းမှာ လက်ဝါးရာကြီးတစ်ခုတောင် ကျန်နေခဲ့ပါသေးတယ်၊ အခု ရွာထဲကလူတွေက အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်ဖြစ်နေကြပြီ”
အငယ်ကောင်စကားဆုံးတော့ အဖေက ပုဆိုးပြင်ဝတ်ပြီး ထွက်သွားတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း လက်ထဲက ရေခွက်ချပြီးတော့ အဖေ့အနောက်ကို အပြေးလိုက်ခဲ့တာပေါ့၊ ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်တယ်ဗျ၊ ညကလည်း ရွာထဲမှာ အကောင်အထည်မမြင်ရဘဲ ပတ်ပြေးနေတာကို ကျုပ်ကိုယ်တိုင် ကြုံခဲ့တယ်မဟုတ်လား။
ဦးမှတ်ကြီးအိမ်ရောက်တော့ လူတွေကတော့သိပ်မစည်သေးဘူးဗျ၊ ပယောဂကုတဲ့လူက သရဲအပုတ်ခံရတယ်ဆိုတာကို လူသိဘယ်ခံဝံ့ပါ့မလဲဗျာ၊ အဖေနဲ့ကျုပ်လည်း အိမ်ဦးခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ ဦးမှတ်ကြီးအနားကို ဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဗျာ”
ဦးမှတ်ကြီးက အဖေ့ကိုကြည့်လိုက်ပြီးတော့ သူဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီကိုဆွဲလှန်လိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ သူ့ကျောကုန်းကိုလှည့်ပြတာနဲ့ ကျုပ်တို့သားအဖလည်း အသေအချာစိုက်ကြည့်လိုက်ကြတာပေါ့ဗျာ။ သူ့ကျောကုန်းမှာ လက်ဝါးရာကြီးဗျ၊ လက်ဝါးဆိုပေမယ့် လက်ဝါးကတော့ ခပ်သေးသေးပါ၊ ဒါပေမယ့် ထူးဆန်းတာက လက်ဝါးရာက သွေးခြေဥသလိုမျိုး နီရဲနေပြီးတော့ လက်ဝါးအရာအတိုင်းကြီး ဖောင်းကြွတက်နေတယ်ဗျ၊
ကျုပ်တို့လည်း ကြည့်ရင်းအံ့ဩနေတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးမှတ်ကြိးက ကျောကုန်းကိုပြန်ဖုံးလိုက်ပြီးတော့
“ညက ကျုပ်လည်း အပေါ့သွားချင်တာနဲ့ အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းခဲ့တာပဲ၊ အိမ်နောက်ဖေးချုံတောထဲဆင်းပြီးတော့ အပေါ့သွားပြီး ပြန်အထမှာ ကျုပ်နောက်ကျောကို တစ်ယောက်ယောက်က အားနဲ့ရိုက်ထည့်လိုက်သလို ဖြန်းခနဲအရိုက်ခံရတယ်ဗျ၊ အားကပြင်းလွန်းလို့ ကျုပ်တောင် အရှေ့ဘက်ကို မှောက်ထိုးလဲကျသွားတယ်၊ ကျုပ်ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှတော့မရှိဘူးဗျ”
ဦးမှတ်ကြီးက သူဖော်ထားတဲ့ လိမ်းဆေးတစ်ဘူးကိုဆွဲယူလိုက်ပြီးတော့
“ကျုပ်ဖြင့် အဲဒီဒဏ်ရာကြောင့်၊ ကျောတွေ ရင်တွေ အောင့်နေတာပဲဗျာ”
လိမ်းဆေးဘူးထဲ လက်ညှိုးနဲ့ကော်လိုက်ပြီးတော့ သူ့ကျောကုန်းကို ပွတ်လိမ်းနေတယ်ဗျ။ အဖေက မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း
“ဒါဆို ခင်ဗျားဘယ်လိုထင်သလဲ ဦးမှတ်ကြီး”
“ကျုပ်အထင်ကတော့ လူမဖြစ်နိုင်ဘူးဗျာ၊ သရဲပဲဖြစ်မယ်၊ သရဲကလည်း ကျုပ်ကိုလုပ်ချင်လို့ တမင်စောင့်နေတာဖြစ်မှာဗျ၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဟိုရက်က သူကြီးကတော်ကို ဖမ်းစားထားတဲ့စုန်းကို ကျုပ်က ပညာနဲ့ထုတ်ပေးခဲ့တယ်မဟုတ်လား၊ ဒါကြောင့် အဲဒီစုန်းက အငြိုးထားနေတာဖြစ်မယ်”
ဟိုနေ့က အမေ့ကိုအတိုက်ခံရတာကို ဦးမှတ်ကြီးက သူလုပ်လိုက်လို့ စုန်းထွက်သွားတယ်လို့ ထင်နေပုံရတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ အဲဒီအကြောင်းကိုလည်း ရွာထဲမှာလိုက်ကြွားတာပေါ့ဗျာ၊ အမေ့ကို အစားမဝင်၊ ရေမဝင်အောင် အသေလုပ်ထားတဲ့စုန်းကို သူ့ပညာနဲ့အနိုင်ယူခဲ့တယ်ဆိုပြီးတော့ပေါ့ဗျာ၊ ဆေးဆရာဦးမှတ်ကြီးကို လူတွေက အတော်အထင်ကြီးသွားတာဗျ၊ ဒီရက်ပိုင်းဆို ဦးမှတ်ကြီး လမ်းလျှောက်တာတောင်မှ မြောက်ကြွမြောက်ကြွနဲ့ပေါ့ဗျာ၊ သူကြီးကတော်ရဲ့ အသက်ကိုကယ်တင်ထားတယ်ဆိုပြီးတော့ပေါ့။
အဖေကတော့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချတယ်ဗျ။
“ကျုပ်တို့ကတော့ ဒါတွေနားလည်းမလည်ဘူး၊ သိလည်းမသိကျွမ်းဘူးဆိုတော့ ဦးမှတ်ကြီးကောင်းသလိုသာလုပ်ပါဗျာ”
“ရပါတယ်သူကြီး၊ ဒီသရဲလောက်ကတော့ ကျုပ်မမှုပါဘူးဗျာ”
ဒါနဲ့ ကျုပ်နဲ့အဖေလည်း အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာအိမ်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ လူမရှိဘူးဗျ။
လယ်ထဲဆင်းလာတော့ ရွာလယ်က ကုန်စုံဆိုင်မှာ ဆေးလိပ်ဆယ်လိပ်လောက် ဝယ်ခဲ့တယ်၊ ဘယ်သူ့အတွက်လည်းဆိုတာ ခင်ဗျားတို့သိကြမှာပါ၊ ရွာပြင် ဇရပ်ပျက်နားရောက်တော့ အဲဒီ စဏ္ဍာလဦးလေးကြီးကို ဆေးလိပ်ဝင်ပေးတာပေါ့၊ ဦးလေးကြီးကလည်း ကျေးဇူးတင်တာပေါ့ဗျာ။ နေ့လည်ထမင်းစားတော့လည်း ကျုပ်တို့ယာထဲကို ပို့တဲ့ထမင်းကို သူတို့ကိုနည်းနည်းဖယ်ပြီး ကျွေးလိုက်ပါတယ်၊ သူတို့ခမြာ စားရမဲ့၊ သောက်ရမဲ့မဟုတ်လားဗျ၊ သူတို့က လယ်ထဲဆင်းလာကြတဲ့ လူတွေကိုလည်း ထွက်တောင်းကြတယ်၊ မြန်မာတွေဆိုတာ သနားတတ်တယ်၊ အပေးအကမ်းရှိတတ်တယ်ဆိုတော့ သူတို့စားဖို့သောက်ဖို့လောက်တော့ ရတာပေါ့ဗျာ။
ဦးဘသာကြီးကို ကျုပ်မခေါ်ရဲပေမယ့် ကြည့်တော့ကြည့်နေလိုက်တယ်၊ သူက ကျုပ်ကိုတကယ်စိတ်ဆိုးသွားတယ်ထင်ပါရဲ့ဗျာ၊ လှည့်တောင်မကြည့်တော့ဘူးဗျ။ ကျုပ်လည်း စိတ်ထဲတော်တော်မကောင်းဖြစ်နေတာပေါ့။
ညနေ လယ်ထဲက ပြန်လာတော့ ဦးမှတ်ကြီးအိမ်ရှေ့မှာ လူတွေဝိုင်းနေကြတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတာ သိချင်ပြီးအတင်းတိုးဝှေ့ကြည့်တော့ ဦးမှတ်ကြီးတစ်ယောက် အိမ်ရှေ့နားမှာ ငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်နေတယ်ဗျ၊ သူ့အရှေ့မှာလည်း သွေးအိုင်ကြီးက မနည်းမနောပဲဗျာ၊ သူ့သမီးကတော့ သူ့ကိုကျောကုန်းကိုထုပေးနေတယ်။
ပယောဂကုပေးနေတဲ့သူဆိုတော့ ဘယ်သူမှ ဘာမှမပြောရဲကြပေမယ့် ဦးမှတ်ကြီးကို မယုံသင်္ကာနဲ့ကြည့်နေကြတယ်။
“အဲဒါ သရဲပုတ်တာခံရလို့နေမှာကွ”
“စုန်းမက သူ့ကိုသတ်ဖို့ကြံထားပုံပဲ”
“အထက်လမ်းဖြစ်ပြီး ဒီလောက်ကိုတောင် မနိုင်ဘူးလားကွာ”
တီးတိုး တီးတိုးနဲ့ပြောနေကြတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ဦးမှတ်ကြီးသမီးက အိမ်ရှေ့ထွက်လာပြီးတော့
“ရှင်တို့ ဘာတွေစပ်စုနေကြတာလဲ၊ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်ကြစမ်း၊ ကျုပ်အိမ်ရှေ့ကနေ ထွက်သွားကြနော်၊ မထွက်သွားလို့ကတော့ ခဲနဲ့ပေါက်ထုတ်မှာ”
အိမ်ရှေ့မှာ အုံနေတဲ့လူတွေကို မောင်းထုတ်တယ်ဗျ၊ လူတွေကလည်း အနောက်ကိုဆုတ်သွားကြတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ဦးမှတ်ကြီးက ပျို့တက်လာပြီးတော့ သွေးတွေထပ်ပြီး အန်ချပါရောဗျာ၊ သွေးတွေဆိုတာ မနည်းဘူးဗျ၊ ကရားကနေ ရေကိုသွန်မှောက်ချလိုက်သလိုမျိုး ဝေါခနဲထွက်လာတာ၊ သွေးထဲမှာလည်း ဖြူဖြူတွေ မဲမဲတွေစုံလို့ပေါ့ဗျာ၊ သွေးအန်လို့လဲပြီးတော့ အိမ်တိုင်ကိုမှီရင်း လဲကျသွားပါလေရာ။
“အဖေ . . . . အဖေ”
သူ့သမီးက အိမ်ပေါ်ကိုပြေးတက်ပြီးတော့ ဦးမှတ်ကြိးကိုပွေ့လိုက်တယ်၊ ဦးမှတ်ကြီးကတော့ မျက်ဖြူတွေလန်နေပြီးတော့ လူကလည်း နုံးချိနေပြီဗျ၊
“ဟေ့လူတွေ၊ နောက်ဆုတ်ကြ၊ နောက်ဆုတ်ကြစမ်း”
အဖေနဲ့ ရပ်ရွာလူကြီးတွေရောက်လာတယ်၊ ဦးမှတ်ကြီးဖြစ်နေတာသိလို့ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်ပါ ရောက်လာခဲ့တယ်၊ ဦးမှတ်ကြီးက တစ်ကိုယ်လုံးဖြူဖတ်နေပြီးတော့ ပက်လက်လန်လို့ဗျ၊ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်က အင်္ကျီလှန်ကြည့်တော့ ကျောကုန်းက သွေးလက်ဝါးရာကြီးက မဲနက်ပြီး ယောင်ကိုင်းနေတာပဲဗျာ။ ဦးမှတ်ကြီးတို့ မိသားစုကတော့ ငိုနေတော့တာပဲ”
“အဖေရဲ့၊ ဒီရွာက လူတွေကိုအဖေက ကယ်တင်ခဲ့ပြီး၊ အဖေ့ကျတော့ ဘယ်သူမှ မကူညီနိုင်တော့ဘူးတဲ့လား”
ဒါနဲ့ အဖေတို့ကတိုင်ပင်ကြတယ်။
“ကျုပ်ကတော့ မြို့ဆေးရုံကိုပို့လိုက်ချင်တယ်”
အဖေက ထပြောပေမယ့် ရွာလူကြီးအချို့က ကန့်ကွက်တယ်။
“မြို့ဆေးရုံပို့လည်း သူတို့က ဒါမျိုးမကုတတ်ပါဘူးကွာ၊ ဒါမျိုးက ဆရာတစ်ယောက်ရှာပြီး ကုမှရမှာ”
ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်ကလည်း ခေါင်းညိတ်တယ်။ ဒါနဲ့အဖေက
“ဆရာဆိုရင် ဒီရွာအနီးမှာ တခြားဆရာမှမရှိဘဲကိုး၊ မြိုင်သာလောက် တက်ပင့်မှရမှာ၊ အချိန်ကလည်းလင့်နေပြီဆိုတော့ ခုချိန်ရွာကနေလှည်းနဲ့ထွက်ရင်တောင်မှ ဟိုကိုညနက်မှရောက်မှာ”
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ပြောဆိုနေတဲ့အချိန် ကျုပ်ကလည်း အားလုံးရဲ့အရှေ့ကိုထွက်လိုက်ပြီးတော့
“သရဲဆိုရင် ဦးဘသာကြီး ကောင်းကောင်းနိုင်တယ်လေဗျာ”
ကျုပ်က အသံအကျယ်ကြီးနဲ့ပြောလိုက်တော့ ကျုပ်ကို အဖေတို့ရော၊ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်ရော၊ ရွာလူကြီးတွေကရော အကြည့်မျိုးစုံနဲ့ ဝိုင်းကြည့်တယ်ဗျ၊ ရွာလူကြီးတစ်ချို့ကတော့ ထပြီးကန့်ကွက်တယ်။
“ဘသာဆိုတာ မကောင်းတဲ့စုန်းရိုးပဲ၊ သူတို့စုန်းအချင်းချင်းလုပ်တာကို သူက ပြန်လုပ်ပေးပါ့မလား”
“ဟုတ်တယ် သူကြီးသားရေ၊ ဦးဘသာက နဂိုကတည်းကမှ ဦးမှတ်ကြီးနဲ့ တည့်တာမဟုတ်ဘူးနော်၊ ဒီအဖြစ်ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီးတော့ ဦးမှတ်ကြီးကိုရှင်းလိုက်ရင် ဘယ့်နှယ့်လုပ်ကြမလဲ”
တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ ငြင်းခုန်နေကြရင်း အသံတွေဆူနေတဲ့အချိန်မှာ နောက်ဆုံးတော့ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်က ထအော်တယ်။
“အားလုံး တိတ်တိတ်နေကြစမ်းပါ၊ ကဲ သမီး နင်တို့ဘာဖြစ်ချင်သလဲ၊ နင်တို့ ဆန္ဒကိုပြော၊ ဦးဘသာကို ခေါ်မယ်မခေါ်ဘူးဆိုတာ နင်တို့ဆုံးဖြတ်”
ဦးမှတ်ကြီးသမီးကိုလှည့်ကြည့်ပြီးမေးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးမှတ်ကြီးသမီးကလည်း ငိုမဲ့မဲ့နဲ့စဉ်းစားနေရင်း
“ခေါ်ပါမယ်ဘုရား၊ အဖေကောင်းမယ်ဆိုရင်တော့ ခေါ်ပါမယ်”
လူနာရှင်ဆိုတော့လည်း ကောက်ရိုးတစ်မျှင်ရရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် အားကိုးချင်တာပေါ့ဗျာ။ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်က အဖေ့ကိုကြည့်ပြီးတော့
“ကဲသူကြီး၊ လူနာရှင်ရဲ့ ဆန္ဒ အတိုင်း ဦးဘသာကို သွားခေါ်ပေတော့”
ဒီအခါ တခြားရွာလူကြီးတွေက ထပြီးကန့်ကွက်ကြတယ်၊ ဆရာတော်က အဲဒီလူကြီးတွေကို တစ်ချက်အော်လိုက်ပြီးတော့
“ဒီမှာ ခင်ဗျားတို့ပါးစပ်ပိတ်ထားကြ၊ လူနာရှင်ရဲ့ ဆန္ဒကို မလွန်ဆန်ကြနဲ့၊ သူတို့ကိုယ်တိုင်က ကုပါမယ်လို့ပြောနေတာကို ခင်ဗျားတို့က ဘာတွေထပ်ပြောချင်နေကြသေးလဲ”
ဆရာတော် ငေါက်လိုက်တော့မှ အားလုံးငြိမ်ကျသွားတယ်၊ အဖေက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး
“ကဲ အလတ်ကောင်၊ ဦးဘသာကို သွားခေါ်ကွာ”
“ကျုပ် . . . ကျုပ်ခေါ်လို့မရဘူး၊ ဦးဘသာက ကျုပ်နဲ့မခေါ်ဘူး”
အဖေက ကျုပ်ပုခုံးကိုတွန်းရင်း
“ခေါ်တာတွေ မခေါ်တာတွေ နောက်ထားကွာ၊ အခုငါခေါ်ခိုင်းလိုက်တာ၊ ဟုတ်ပြီလား၊ သွား . . . မြန်မြန်ရအောင်ခေါ်လာခဲ့”
အဖေ့အမိန့်ဆိုတော့လည်း ကျုပ်လည်းဦးဘသာအိမ်ကို ပြေးလာခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ၊ အိမ်ရှေ့မှာ ဆီမီးခွက်အလင်းရောင်လေးတွေ့တော့ ဦးဘသာရှိတယ်ဆိုတာ သိလိုက်တာပေါ့။
“ဦးဘသာ၊ ဗျို့ . . . ဦးဘသာ”
“ဘာလဲကွာ၊ မင်းငါနဲ့ လာမပတ်သက်နဲ့လို့ ပြောထားတယ်မဟုတ်လား”
“အဲဒါက အရေးမကြီးဘူးဗျ၊ အခု အဖေက ဦးဘသာကိုခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့”
ဦးဘသာက အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းလာတယ်ဗျ၊
“ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ဦးမှတ်ကြီးကို သရဲပုတ်ခံရတာ၊ အခုသွေးတွေအန်ပြီးတော့ သတိလစ်နေပြီဗျာ”
ဦးဘသာကြီးလည်း ထိတ်ထိတ်လန့်လန့်ဖြစ်သွားတယ်ဗျ။ ပြီးတော့ ကျုပ်အနောက်ကနေလိုက်လာပါရော၊ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့ လာခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။ ဦးမှတ်ကြီးအိမ်ပေါ်ကို ဦးဘသာက အပြေးတက်သွားတယ်၊ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်ကိုတွေ့တာနဲ့ ဦးဘသာက လက်အုပ်ချီလိုက်တယ်။
“ဘသာ နင်ကြည့်စမ်း၊ ဒကာ မှတ်ကြီးဘာဖြစ်တာလဲဆိုတာ”
“တင်ပါ့ဘုရား”
(၅)
ဦးဘသာက ဦးမှတ်ကြီးရဲ့ လည်ပင်းကိုစမ်းလိုက်တယ်၊ ဦးမှတ်ကြီးက ဘေးတစ်စောင်းကြီးလှဲနေတာပေါ့ဗျာ။ နောက်တော့ မျက်ခွံတွေကိုလှန်ကြည့်တယ်၊ ပြီးတာနဲ့ ကျောကုန်းက လက်ဝါးရာကြီးကို ကြည့်လိုက်တယ်ဗျ။ ကျုပ်တို့အားလုံးလည်း ဦးဘသာလုပ်တာတွေကို လိုက်ကြည့်နေတာပေါ့ဗျာ။
“ဘယ်လိုလဲဘသာ၊ ကုလို့ရနိုင်သလား”
“တင်ပါ့ဘုရား၊ ဒဏ်ရာကတော့ ပြင်းထန်တယ်ဆိုပေမယ့် အချိန်မနှောင်းသေးတော့ ကုသလို့ရမှာပါ”
ဦးမှတ်ကြီးသမီးက ငိုယိုပြီးတော့
“ဒါဆိုရင်လည်း အဖေ့ကိုကုပေးပါရှင်၊ ဦးဘသာကို အားကိုးပါတယ်”
“အေးအေး၊ ဘာမှစိတ်မပူနဲ့၊ အလတ်ကောင်ရေ၊ နွားကျင်ငယ်ရေရှာပြီးတော့ အုတ်နီခဲမှုန့်နဲ့ဖျော်စမ်းကွာ”
ကျုပ်လည်း အိမ်ပေါ်ကနေအပြေးဆင်းခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးမှတ်ကြီးအိမ်က နွားတွေကို ဒန်ဖလားတစ်လုံးထဲ သေးပေါက်ထည့်ခိုင်းရတာပေါ့ဗျာ၊ အရေးထဲမှ နွားတွေက ရှက်fနေသလားမသိပါဘူးဗျာ၊ သေးကိုမပေါက်တာ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း နွားရိုက်ကြိမ်နဲ့ လေးငါးချက်ရိုက်ထည့်တာပေါ့၊ ဦးဘသာကြီးက စိတ်မရှည်ဘူးနဲ့တူပါတယ်၊ အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းလာတယ်ဗျ။
“အလတ်ကောင်ရာ နွားကိုရိုက်တိုင်း သေးထွက်မလားကွ၊ ပေးစမ်း အဲဒီဒန်ခွက် ငါ့ကိုပေးစမ်း”
ဦးဘသာက ဒန်ဖလားကို နွားအောက်မှာချလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ နွားသိုးကြီးရဲ့ ချိုကိုကိုင်ပြီးတော့
“သားကြီးရေ၊ မင်းသခင်နေမကောင်းဘူးကွ၊ ဆေးသုံးချင်လို့ မင်းက ဆီးနည်းနည်းစွန့်ပေးကွာ၊ ဟုတ်ပြီလား”
ဦးဘသာက နွားရဲ့နဖူးကိုပွတ်ပေးလိုက်တော့ အဲဒီနွားကြီးက ဦးဘသာစကားကို နားလည်တဲ့အတိုင်းပဲဗျာ၊ ဒန်ဖလားထဲကို သေးတွေပေါက်ထည့်လိုက်တယ်ဗျ၊ အဲဒီ နွားကျင်ငယ်ရေကိုယူပြီးတော့ အိမ်နောက်ဖေးအတက်အဆင်းနားက အုတ်နီခဲတစ်လုံးကို ထုခွဲပြီးတော့ ကျောက်ပြင်တစ်ခုမှာ တင်သွေးတာပေါ့ဗျာ၊ နွားကျင်ငယ်ရယ်နဲ့ အုတ်နီခဲဆိုတော့ အရောင်နီနီကြီးပေါ့၊ ကျုပ်တို့လုပ်နေသမျှကို လူတွေအားလုံးက ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။
“ရပြီ၊ ရပြီ၊ မင်းဘေးဖယ်နေ”
ကျုပ်လည်း ဦးဘသာဆီကို ကျောက်ပြင်ထိုးပေးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာက သူ့ဘယ်လက်နဲ့ အဲဒီကျောက်ပြင်က အုတ်နီခဲသွေးထားတဲ့အရည်တွေကို လက်နဲ့ပွတ်လိုက်တယ်၊ ဦးဘသာလက်ဝါးတစ်ခုလုံး အုတ်နီရေတွေ ပေသွားတာပေါ့ဗျာ၊ ပြီးတော့ ဦးမှတ်ကြီးရဲ့ ရင်ဘတ်ကိုလှန်ပြီးတော့ လက်ဝါးနဲ့ဖြန်းခနဲရိုက်ထည့်လိုက်တယ်ဗျ၊ လက်ဝါးကို ပြန်မခွာသေးဘဲ တစ်ခုခုရွတ်နေသေးတယ်။
လက်ကိုပြန်ခွာလိုက်တော့ နီနီလက်ရာကြီးကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးမှတ်ကြီးရင်ဘတ်မှာ ဦးဘသာရဲ့ ဘယ်ဖက်လက်ဝါးရာနီနီကြီးဗျ၊ ကျောဘက်မှာတော့ သရဲပုတ်ထားတဲ့ ညာဖက်လက်ဝါးရာက အနက်ရောင်ကြီးဖြစ်နေတော့တာ။ ဦးဘသာက လူကြီးတွေဘက်ကိုလှည့်ပြီးတော့
“ရပါပြီ၊ မနက်ဖြန်လောက်ဆို ကောင်းသွားမှာပါ”
ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်က သိချင်တယ်ထင်ပါရဲ့။
“ဟဲ့ ဘသာ၊ မင်းဘယ်လိုကုလိုက်တာလဲဟဲ့”
“တင်ပါ့ဘုရား၊ အခု မှတ်ကြီးအရိုက်ခံရတာ သရဲပုတ်တာမဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ စုန်းတွေထဲမှာ တော်တော်စွမ်းတဲ့ သွေးစုန်းလို့ခေါ်တဲ့ စုန်းက ရိုက်ထားတဲ့ သွေးလက်ဝါးရာပါဘုရား”
“ဟင် . . . သွေးလက်ဝါးတဲ့လား”
“မှန်ပါ၊ သွေးလက်ဝါးအရိုက်ခံရရင် နှစ်ဆယ့်လေးနာရီပြည့်တာနဲ့ အဲဒီလူသေပါရောလားဘုရား၊ အခုက မှတ်ကြီး ကံကောင်းသွားတယ်ပြောရမယ်၊ သူညက အရိုက်ခံရတာဆိုတော့ အဲဒီအချိန်ပြန်ရောက်တာနဲ့ သူသေတော့မှာပါဘုရား”
“ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာကွယ်၊ ဒါနဲ့ ကုတာကျတော့လည်း လွယ်လွယ်လေးပါလား”
“သွေးလက်ဝါးကို တန်ပြန်ရိုက်တဲ့အနေတဲ့ သေးလက်ဝါးနဲ့ ပြန်ရိုက်ထည့်တာပါဘုရား၊ ရိုက်တဲ့လူက ညာဘက်နဲ့ရိုက်တော့ တပည့်တော်က ဘယ်ဘက်နဲ့ပြန်ရိုက်ပါတယ်၊ ကျောကိုအရိုက်ခံရတာဆိုတော့၊ ရင်ဘတ်ကိုပြန်ရိုက်လိုက်ပါတယ်ဘုရား၊ နောက်ပြီး ပညာနည်းနည်းသုံးလိုက်ပါတယ်”
“အင်းကွယ်၊ ဒီလိုကျတော့လည်း မောင်မင်းတို့ပညာရပ်တွေက အံ့မခန်းပါပဲလား”
“တင်ပါ့ဘုရား၊ ဘယ်ပညာရပ်မဆို ကောင်းတာဖြစ်အောင် စေခိုင်းလို့ရသလို၊ မကောင်းတာဖြစ်အောင်လည်း လုပ်လို့ရတယ်မဟုတ်လားဘုရား”
ဆရာတော်က ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်၊ ဦးဘသာက ဆရာတော်ကိုတစ်ချက်ကန်တော့ပြီးတော့ အိမ်ပေါ်ကဆင်းတယ်ဗျ၊ ရွာသားတွေအကုန်လုံးလည်း ဒီတော့မှ ဦးဘသာကို အံ့ဩချီးကျူးချင်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေကြတာပေါ့ဗျာ။ ဦးဘသာက အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းခါနီး ကျုပ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး
“မင်းလာအုံး၊ မင်းနဲ့စာရင်းရှင်းစရာရှိသေးတယ်”
ကျုပ်လည်း သူ့အနောက်ကို အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ လိုက်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာက ရွာထဲမဝင်ဘဲ ရွာပြင်ကိုသွားနေတာဗျ၊ ကျုပ်လည်း စိတ်ထဲမအောင့်နိုင်တော့တာနဲ့။
“နေပါအုံး၊ ကျုပ်နဲ့ရှင်းမယ်ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလဲ”
ဦးဘသာက ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တယ်။
“မှတ်ကြီးဖြစ်ရတာ မင်းကြောင့်ကွ”
“ဗျာ . . . ကျုပ်က ဘာလုပ်ရသေးလို့လဲ”
“မင်း မီးကင်လိုက်လို့ သေသွားတဲ့အောက်လမ်းကောင်က ဒီစုန်းကိုခေါ်ပြီးတော့ လက်တုံ့ပြန်ခိုင်းတာပဲကွ၊ ဒါပေမယ့် စုန်းကိုထုတ်လိုက်တဲ့လူက မှတ်ကြီးဆိုပြီး ရွာထဲမှာ သတင်းပျံ့နေတာမဟုတ်လား၊ ဒီတော့ မှတ်ကြီးလုပ်လိုက်တာပဲလို့ထင်ပြီးတော့ မှတ်ကြီးကို ဆော်ခံထိတာပဲဟေ့၊ တကယ်ဆိုရင် အဲဒီလက်ဝါးက မင်းကျောကုန်းမှာ ပေါ်လာရမှာ”
ကျုပ်လည်း လန့်သွားတယ်ဗျ။
“ဒါနဲ့ သေသွားတဲ့လူက ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့ ပြောသွားတာပဲဗျာ၊ ဘာလို့ ဦးမှတ်ကြီးကို ထိရတာလဲ”
“ဒါကတော့ ဒီလိုကွ၊ သူက လုပ်တဲ့လူရဲ့ပညာကို ခြေရာခံရင်း မင်းဆီရောက်လာတာ၊ ဒါပေမယ့် သူလွှတ်လိုက်တဲ့စုန်းကျတော့ မင်းမှန်းမသိဘူးလေ၊ ဒါနဲ့ ရွာမှာနေရင်းနဲ့ ဒီအကြောင်းကို စုံစမ်းတော့ ဦးမှတ်ကြီးလုပ်တယ်ပဲ ထင်သွားတာပေါ့”
ကျုပ်လည်း အခုမှပဲ နားလည်သွားတော့တယ်။
“ဒါနဲ့ နေပါအုံးဗျ၊ ရွာက စုန်းဆိုတော့ မကြွယ်လုပ်တာများလား”
ဦးဘသာက ခေါင်းခါလိုက်တယ်။
“ရွာက စုန်းမဟုတ်ဘူးကွ၊ အခုရွာကိုရောက်နေတဲ့စုန်း”
“အခုရွာကိုရောက်နေတာဆိုတော့ . . . .”
ကျုပ်လည်း စဉ်းစားရင်းနဲ့ ရွာထိပ်ဇရပ်ပျက်က စဏ္ဍာလ မောင်နှမကို သတိထားမိသွားတယ်။
“ဒါ . . . ဒါဆို အဲဒီလူနှစ်ယောက်ပဲဖြစ်ရမယ်ဦးဘသာ”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုခါးထောက်ပြီးတော့ကြည့်တယ်။
“ရွာထိပ်ဇရပ်ပျက်မှာ စဏ္ဍာလနှစ်ယောက် ရောက်နေကြတယ်ဗျ၊ သူတို့ကိုတောင်မှ ကျုပ်ကသနားလို့ ဆေးလိပ်ဝယ်ပေး၊ ထမင်းကျွေးနဲ့ လုပ်ပေးလိုက်ရသေးတာ”
“ဘာ . . . ငါမသိပါလားကွ၊ ငါလည်း လယ်ထဲဆင်းနေတာပဲ၊ မင်းပြောတဲ့လူနှစ်ယောက်ကို မတွေ့ပါဘူးကွာ”
ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း ရွာပြင်ကိုထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ရွာပြင်ရောက်တော့ ဇရပ်ပျက်ကလေးမှာ မီးရောင်ကလေးလက်နေတယ်။ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုလက်ညှိုးထိုးပြပြီးတော့
“ဟိုးမှာတွေ့လားဦးဘသာ၊ မီးရောင်လက်နေတယ်”
ဦးဘသာက သေသေချာချာလှမ်းကြည့်တယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် ဘာမှမတွေ့ရဘူးနဲ့တူတယ်။
“ဘာမှ မရှိပါဘူးကွာ၊ မင်းကလည်း”
“ဟာဗျာ၊ ဦးဘသာက အသက်ကြီးတော့ မျက်လုံးတွေသေချာမမြင်ရတာနေမှာ၊ ဟိုးမှာ မီးရောင်ကိုတောင်မြင်နေရပါတယ်ဆို”
အဲဒီအခါမှာ ကျုပ်တို့ဘေးနားကို လေတစ်ချက်ဝေ့လိုက်သလိုမျိုးဖြစ်သွားပြီးတော့ ရယ်သံကြီးလည်းထွက်ပေါ်လာတယ်ဗျ။
“ဟား၊ ဟား ဘယ်တွေ့ရမှာလဲကွာ”
ကျုပ်တို့ရှေ့နားမှာပဲ စဏ္ဍာလဦးလေးကြီးက ဝုန်းဆိုပေါ်လာပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ အနောက်ကိုခုန်ဆုတ်လိုက်တယ်။ ဦးဘသာက အဲဒီလူကြီးကိုသေသေချာချာကြည့်ပြီးတော့
“ဒါဆို မှတ်ကြီးဖြစ်တာ၊ မင်းလက်ချက်လား”
အဲဒီလူကြီးက ပြုံးရယ်ရင်း
“ငါ့လက်ချက်မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒါ ငါ့ညီမလက်ချက်ပဲကွ”
ကျုပ်လည်း စဏ္ဍာလဦးလေးကြီးကို လက်ညှိုးထိုးရင်း
“ဒါဆို၊ ဦးလေး . . . ဦးလေးကြီးက ဘာကြီးလဲ”
စဏ္ဍာလ ဦးလေးကြီးကမဖြေခင် ဦးဘသာကြီးက
“ဒီလူကြီးက ကဝေပျံကြီးပဲကွ”
“ဒါဆို သူ့ညီမဆိုတာကရော”
ဦးဘသာက မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး
“သူ့ညီမက သွေးလက်ဝါး ကျင်ရီဆိုတဲ့ တစ်ယောက်ပေါ့ကွာ၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား”
စဏ္ဍာလ ဦးလေးကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်ဗျ။
“သွေးလက်ဝါး ကျင်ရီက သေသွားပြီဆိုပြီး သတင်းထွက်နေတာမဟုတ်လား၊ ငါ လက်ဝါးရာကိုကြည့်လိုက်ကတည်းက ကျင်ရီရဲ့လက်ချက်မှန်းသိလိုက်တယ်၊ ဒါပေမယ့် သူက သေသွားပြီဆိုတော့ တခြားတစ်ယောက်များလားလို့တွေးလိုက်တာ”
ဦးဘသာပြောတော့ စဏ္ဍာလ ဦးလေးကြီးက ရယ်တယ်ဗျ။
“ခင်ဗျားတို့ ကာဆီးကာဆီး မလုပ်ကြနဲ့၊ ကျုပ်တပည့်ကို သတ်သွားတဲ့လူကို ကျုပ်ပြန်ပြီးလက်စားချေဖို့ရောက်လာခဲ့တာပဲ”
ဦးဘသာက ခါးထောက်လိုက်ပြီးတော့
“ကိုးခမ်းအင်းကိုဖျက်ပေးတာက ငါကွ၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီအင်းကို ပြာချဖျက်ဆီးတာကတော့ ဒီကောင်ပဲ”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးတယ်ဗျ၊ စဏ္ဍာလဦးလေးကြီးက ကျုပ်ကိုမျက်ထောင့်နီကြီးနဲ့ကြည့်နေတာ၊
“မင်းတကယ်ပဲ မီးရှို့ခဲ့တာလားကောင်လေး”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်ရင်း
“ကျုပ် . . . ကျုပ်မသိလို့လုပ်မိတာပါဗျာ”
“မင်းကံကောင်းသွားတယ်ကောင်လေး၊ ကဝေပျံတွေက ကျေးဇူးရှင်ကို ပညာနဲ့ပြန်မလုပ်ရဘူးဆိုတဲ့ စည်းကမ်းချက်ရှိလို့သာ မင်းကံကောင်းသွားတယ်မှတ်၊ နို့မဟုတ်ရင်တော့ မင်းသေပြီ”
ဦးလေးကြီးက ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးပြောလိုက်တော့ ကျုပ်လည်းလန့်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ သူပြောတာလည်းဟုတ်တယ်၊ ကျုပ်က သူတို့ကို ဆေးလိပ်ပေးလိုက်၊ ထမင်းကျွေးလိုက်နဲ့ဆိုတော့ ဘာပဲပြောပြော သူတို့အပေါ် ကျုပ်က ကျေးဇူးရှိသွားတယ်မဟုတ်လား။ ဒါပေမယ့် အဲဒီဦးလေးကြီးက ဦးဘသာကိုလက်ညှိုးထိုးရင်း
“ခင်ဗျားကတော့ ကျုပ်ရဲ့အင်းကွက်ကိုဖျက်ပြီးတော့ တန်ပြန်အင်းဆွဲပေးလိုက်တာဆိုတော့ ခင်ဗျားအပြစ်လဲမကင်းဘူး၊ ဒီတော့ ဒီကောင်လေးကိုမသတ်ပေမယ့်၊ ခင်ဗျားကတော့သေရမယ်”
ဦးလေးကြီးရဲ့ အသံကြီးက ကြောက်စရာကြီးဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဦးဘသာကြီးကတော့ ခါးထောက်ပြီး ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်တယ်ဗျ။
“ဟား . . . ဟား၊ ငါ့နာမည်သာဒင်ပါကွ၊ သာဒင်ကို ဘာထင်နေသလဲ . . . ဘယ်ကစမ်းစမ်း၊ ညာကစမ်းစမ်း ငါကတော့အချိန်မရွေးပဲကွဆိုပြီးပြောဆိုနေခဲ့သည်။
ပြီးပါပြီ
ရွင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ