ဟာ ညဘက်တရေးနိူးလာရင်း လမ်းထွက်လျှောက်တယ်။ ရေတွင်းဆီကနေ လူငယ်တွေရဲ့ သီချင်းသံကို ကြားတော့ သူဟာ ရေတွင်းဆီကိုလျှောက်သွားတယ်။ ရေတွင်းဆီရောက်တော့ ရေတွင်းအုတ်ဘောင်ပေါ်မှာ သူထိုင်ပြီး လူငယ်တွေရဲ့သီချင်းကို နားထောင်နေတယ်။ အဲ့အချိန်မှာ သူက အသက်အားဖြင့် သုံးဆယ်ကျော်ဖြစ်ပြီး ကျန်းမာရေးအနည်းငယ်ချုချာသူဖြစ်နေတယ်။ မကြာခဏလည်း ခေါင်းမူးပြီး လမ်းမှာပစ်လဲကျနေတတ်တဲ့သူပေါ့။ သူက အုတ်ဘောင်လေးမှာထိုင်နေရင်းကနေ အမှတ်တမဲ့ လက်ထောက်လိုက်တာ (သူစိတ်ထဲ ရေတွင်းဘောင်ရှိတဲ့နေရာအမှတ်နဲ့) ရေတွင်းထဲ ပြုတ်ကျသွားပါတော့တယ်။ အများသုံးရေတွင်းမို့ ကြိုးတန်းလန်းနဲ့ ရေပုံးတွေ. အသင့်ရှိနေပါတယ်။ ချက်ချင်းဆိုသလို လူငယ်တွေက ပစ်ချပေးကြတယ်။ နဂိုအခံက ကျန်းမာရေးမကောင်းသူမို့ ပစ်ချပေးတဲ့ရေပုံးကို ...
ထိုင်နေကြရသည်။ “အရီး…ကျုပ်အမေဘေးကင်းမှာပါနော်—” “သူလည်းအသံတွေကြားရင်အိမ်ထဲနေမှာပါမောင်တိုးရယ်… စိတ်မပူပါနဲ့” “အင်းဗျာ…ဒီလူလည်း ဘယ့်နဲ့ဖြစ်သွားတယ်မသိဘူး” အချိန်သည် ညပိုင်းသို့ပင်ရောက်နေလေပြီ။ ရွာထဲ၌ မောင်အုန်းဦးဆောင်၍ ရွာကာလသားများစုဝေးနေကြသည်။ ထိုအထဲ မောင်တိုးလည်းလိုက်ပါသွား၏။ ရွာရှိအိမ်များကိုတော့ ခြံတံခါးသေချာစွာခတ်နေကြဖို့သတိပေးထားရလေသည်။ “ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲကိုကြီးအုန်း” မောင်တိုးကမေးလေတော့… “အေး…ထန်းတောမှာ တင်မောင်နဲ့ အပေါင်းအသင်းတွေ စကားများကြတယ်ဆိုပဲ…အဲ့မှာ တင်မောင်မူးမူးရူးရူးနဲ့ ဓားနဲ့ ခုတ်သတ်ပစ်တယ်တဲ့… သေတဲ့သူတွေဆို ဦးနှောက်တွေပါ စိစိကြေလို့ဆိုပဲဟေ့… ဓားနဲ့ဘယ်နချက်လောက်ခုတ်နေလဲမှမသိတာကွာ” “ဒါဆို ဒီလူအခုဘယ်ရောက်သွားတာလဲ” “မသိပါဘူးကွာ…ဓားကြီးတဝင်းဝင့်နဲ့ ထွက်ပြေးသွားတယ်ဆိုပဲ…ရွာမြောက်ပိုင်းက ဘိုးဟန်ကြီးကိုလည်း ဒီကောင်ဓားနဲ့ပိုင်းသွားသေးတယ်…တော်သေးတာဟေ့…လက်မောင်းရှက်ထိပြီး ဘိုးဟန်အပြေးမြန်ပေလို့…မဟုတ်ရင်ဘိုးဟန်ပါသေမှာ” “ဟာ…ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်တာလဲဗျာ” “အေး…ဒီကောင်အရက်ကြောင် ကြောင်ပြီး လူတွေလိုက်သတ်နေလို့သူကြီးက ရွာထဲမှာတို့တွေကိုစောင့်ခိုင်းတာ… ...
ဗျ။ ဒါနဲ့ဆီပုလင်းကိုယူပြီးတော့ ပြေးထွက်ခဲ့တာပေါ့။ ဆရာတော်ဘုရားကို မုန်ညင်းဆီပုလင်းပေးတော့ ဦးလူနီက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး “မောင်ရှိန်၊ ဆရာတော်က ခါးမှာဖြစ်တာဆိုတော့ မင်းကူညီမှရမယ်၊ လာဒီကိုလာ” ကျုပ်လည်းရောက်သွားရော ကျုပ်လက်ဝါးကိုဖြန့်ခိုင်းတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ မုန်ညင်းဆီပုလင်းကို အဖုံးဖွင့်ပြီး ကျုပ်လက်ပေါ် သုံးလေးစက်လောက်ပဲချပေးတယ်၊ ပြီးတော့ သူ့လွယ်အိတ်ထဲက စက္ကူထုပ်ကလေးတစ်ခုနှိုက်ပြီးတော့ အထုပ်ကိုသေချာဖြည်တယ်ဗျ၊ အထဲမှာလည်း စက္ကူတွေ လေးငါးထပ်နဲ့ပြန်ထုပ်ပိုးထားတာ၊ နောက်ဆုံးကျတော့မှ မည်းမည်းအမှုန်ကလေးတွေ တွေ့ရတယ်၊ အမှုန်ကလေးကလည်း နည်းနည်းကလေးပါဗျာ၊ လက်ညှိုးတစ်ကော်စာတောင် မရှိပါဘူး၊ အဲဒီအမှုန်ထဲကို သူ့လက်သန်းထိပ်နဲ့ထိတယ်ဆိုရုံကလေး တို့လိုက်တာဗျ၊ လက်သန်းထိပ်မှာပါလာတာ လေးငါးမှုန်လောက်ပဲရှိမှာပေါ့၊ ပြီးတော့ ဆေးစက္ကူကိုသေချာပြန်ထုပ်ပိုးပြီးမှ ...
တတ်သည်။ ” ”’ ( )မြို့ရောက်ပါပြီဆင်းမဲ့ခရီးသည်များထွက်ထားကြပါ””’ ကားစပယ်ယာအသံကြောင့်သူအတွေးပြတ်သွာသည်။ ဒီလိုနဲ့သူဆင်းရမဲ့မြို့ရောက်တာနဲ့မယားကြီးဆီတန်းသွားသည်သူ့တွင်သမီးလေးလဲရှိနေသေးသည်မဟုတ်လား သံယောစဉ်ကအမျှင်တန်းတယ်ပြောပြောသူနောင်တရချင်နေပေမဲ့ဝေခွဲရခက်နေသည်။ သူမယားကြီးအားတောင်းပန်၍သမီးကိုခေါ်ကာသူ့အမေအိမ်ခဏသွားလိုက်သည်။ သူပြန်လာတော့သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့မယားကြီးအားတွေ့လိုက်ရသည်။ ””ကိုမင်းဟန်ရှင့်အိတ်ထဲကသနပ်ခါးတုံးတွေကကျွန်မအတွက်မဟုတ်လားးးးးးအဲဒါကျွန်မသွေးလိမ်းလိုက်တယ်မွှေးသား””’ မယားကြီးစကားကြောင့်သူလန့်သွားမိသည်ဒီသနပ်ခါးတုံးကိုမယားငယ်ကျိန်စာတိုက်လိုက်တာ သွားသတိရမိသည်သူလဲအမေအိမ်ယူသွားဘို့မေ့သွားခြင်းဖြစ်သည်ဒါပေမဲ့ဘာမှမဖြစ်လောက်လို့သူထင်သည်။ ညဘက်မှာတော့မင်ဟန်ထင်တာလွဲနေသည်မယားကြီးမျက်နှာတစ်ခုလုံးယားသည်ဆိုကာကုတ်နေသည်။ ””မင်းဟန့်—-ရှင့်သနပ်ခါးကဘာတွေလဲယားလိုက်တာ”” ””’မင်းနဲ့မတည့်ဘူးထင်တယ်မျက်နှာမြန်မြန်သွားသစ်လိုက်ပါလား””” သူ့မိန်းမလဲမျက်နှာအပြေးအလွှားသစ်ပေမဲ့ခဏအတွင်းပင်မျက်နှာတစ်ခုလုံးအင်ပြင်လို အဖုတွေအပိန့်တွေထွက်လာကာနီရဲမို့အစ်၍လာသည်မှာကြောက်စရာပင်ကောင်းတော့သည်။ မင်းဟန်လဲအတော်လန့်သွားသည်သူ့မယားငယ်ကိုအစွမ်းကိုလဲအထင်မသေးရဲ ဒါနဲ့မိုးလင်းတော့မယားကြီးအားဆေးခန်းသွားပြရသည်ဒါပေမဲ့သိပ်မသက်သာတာကြောင့် အရေပြားအထူးကုဆီပြေးရပြန်သည်နောက်ဆုံးအထက်လမ်းဆရာကြီးတစ်ဦးဆီရောက်သွားကြသည်။ အထက်လမ်းဆရာကြီးကသူတို့လင်မယားအားအရင်ဘုရားရှိခိုးကာအာရုံခံကြည့်ရာဝယ် ””’အော်မင်းတို့ကအနာတစ်ခြားဆေးတခြားဖြစ်နေတာကွ—-‘တကယ်တော့မင်းယူထားတဲ့မယားငယ်ဟာ——ဝမ်းတွင်းစုန်းတစ်ယောက်ပဲကွဲ့—— ——သူပြောတာကျိန်တာတွေကတကယ်ဖြစ်နေတဲ့ဝမ်းတွင်းစုန်းအာဏာစက်သူ့မှာပါနေတယ်——မင်းကဝမ်းတွင်းစုန်းနဲ့မှသွားပတ်သတ်မိသကိုးးးး——-””” ”’ ဒါဆိုကျွန်တော်ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဆရာ—–ကျွန်တော်သူ့ကိုဆက်မပေါင်းရဲတော့ဘူးးး—–ကျွန်တော့်ကိုကယ်ပါအုံးဆရာ—”” ””အဲဒါမင်းအတွက်အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်သူရဲ့သင်ခန်းစာပဲကွ—–ဝမ်းတွင်းစုန်းတွေကသူတို့ဝမ်းတွင်းစုန်းဖြစ်မှန်း—- သိတဲ့သူရှိသလိုမသိတဲ့သူလဲရှိတယ်——–မင်းမယားငယ်ကမသိဘူးဆိုရင်ငါ့ဆီခေါ်လာခဲ့ငါသူ့ပညာကိုလူ ခိုင်းလိုက်မယ်”””’ ””မဟုတ်ရင်မင်းမှာအန္တရယ်အကြီးကြီးဖြစ်နိုင်တယ်””’ ထိုဆရာကြီးဆေးကြောင့်မယားကြီးသက်သာပျောက်ကင်းသွားပေမဲ့မင်းဟန်စိတ်မအေးနိုင်ပေ နောက်တစ်နေ့ညတွင်မင်းဟန်ထံသို့မယားငယ်ဖုန်းဆက်သည်အသံကမကျေနပ်သံ ””ရှင်ပြောတော့ရှင့်အမေအိမ်ခဏပြန်မှာဆို—–တစ်ပတ်၁၀ရက်ဆိုအခုတော့—–ရှင့်မယားကြီးနဲ့အကြည့်စိုက်နေတယ်ပေါ့—–ရှင်၃ရက်အတွင်းပြန်မလာရင်ကျွန်မအဆိုးမဆိုနဲ့”’ ””အေးပါကွာ—အေးပါ”” မင်းဟန်မယားစကားကြားတော့မပြန်ပဲမနေရဲပေပြန်မှဖြစ်မည်မဟုတ်ရင်ဘာဖြစ်မလဲမတွေးရဲပေ ဒီလိုနဲ့မင်းဟန်မယားငယ်ဆီပြန်လာရင်းတွေးလာမိသည်မယားငယ်အားဆရာကြီးဆီချော့ခေါ်သွားကာ သူ့ပညာတွေလူ ခိုင်းမှသူနဲ့မယားငယ်ဇတ်လမ်းအေးမည်သူလဲအန္တရယ်ကင်းမည်ဖြစ်သည်။ သို့ပေမဲ့မယားငယ်သည်သူထင်သလိုမဟုတ်ပေဘယ်လိုမှစည်းရုံး၍ခေါ်မရပေ ပတ်ဝန်းကျင်ကလူများကလဲသူ့မယားငယ်အားဝေးဝေးကရှောင်လာကြသည်။ ...
ရခက်ခက် ငိုရခက်ခက်ဖြစ်သွားတယ်ဆိုပဲဗျ။ ထားပါတော့ဗျာ။ ဒီဓလေ့က ကျုပ်ဘကြီးဘုန်းကြီးလက်ထက်ကျတော့ တစ်ခါတည်းပျောက်သွားတော့တာပဲ၊ ဖြစ်ပုံက ဒီလိုဗျ၊ ထုံးစံအတိုင်း ရွာထဲက ငွေကြေးရှိတဲ့လူတစ်ယောက်သေတော့ ပျဉ်ခေါင်းနဲ့ချတယ်၊ ချပြီးတော့ အဲဒီအခေါင်းကို ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာလှူလိုက်တာ ဖြစ်ချင်တော့ အခေါင်းကိုသရဲကစွဲကပ်ပြီး တဝုန်းဝုန်းနဲ့ချောက်လှန့်ပါရောဗျာ၊ သုံးလေးရက်လောက် ဆက်တိုက်ချောက်လိုက်တော့ အဲဒီအခေါင်းကိုမယူရဲတာနဲ့ ရေချောင်းထဲ သွားလွှင့်ပစ်လိုက်ရတယ်ပြောတယ်၊ အဲဒီနောက်ပိုင်းကတည်းက ရွာဦးကျောင်းက အခေါင်းကိုအလှူမခံတော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် လူမြှုပ်ရင် တစ်ခါတည်း ခေါင်းကိုပါမြှုပ်လိုက်ကြတယ်။ ကိုဘရှင်ဆိုတာ ကျုပ်အဖေဘက်က တော်တဲ့အမျိုးဗျ၊ ကျုပ်တို့နဲ့ဆို အကိုသုံးဝမ်းကွဲလောက်တော်တယ်၊ အသက်က သုံးဆယ့်ငါးလောက်ရှိနေပြီ၊ ငယ်ငယ်က စစ်ထဲဝင်သွားပြီးတော့ နောက်တော့ ...
တဲ့ နတ်စစ်သည်တွေရဲ့ မျက်နှာကို လိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ်။ “ ဒီတစ်ခေါက် ဖြစ်ရပ်က ကျုပ်စိတ်ကို အနည်းငယ်တောင်ကျေနပ်မှုမရှိခဲ့ဘူး၊ ကျုပ်လူရွေးမှားသွားတာဖြစ်မယ်ထင်တယ်” “ သင် အခုထိအသိတရားမရသေးဘူးလား ဒေဝပုတ္တ” “ အသိတရားရတာမရတာထက် နတ်မင်းကြီး ပေးတဲ့အပြစ်ကိုခံယူမယ်ဆိုတာပဲပြောပါရစေ” “ နတ်စစ်သည်များ.. ဒေဝပုတ္တကို သူစံမြန်းရာ နန်းဆောင်ကိုပို့ဆောင်လိုက်ကြ၊ ဗိမ္မာန်အပြင်မှာလဲ နတ်စစ်သည်တွေ အထပ်ထပ်စောင့်ကြပ်စေ၊ မည်သည့်သဏ္ဍာန်နဲ့မှ လွတ်ထွက်မသွားစေနဲ့” “ နတ်မင်းကြီးအမိန့်အတိုင်း ဆောင်ရွက်လိုက်ပါ့မယ်” နတ်မင်းကြီးရဲ့အမိန့်ကိုကြားတော့ ဒေဝပုတ္တက သဘောကျစွာရယ်လိုက်ပြီး သူ့နန်းဆောင်ရှိရာကို မရေမတွက်နိုင်အောင် များပြားတဲ့ နတ်စစ်သည်တွေခြံရံလျက် လိုက်ပါသွားခဲ့တယ်။ ++++++ ...
အကြံအစည်ဖြစ်ရွာထဲ လှည့်နေကြချင်းဖြစ်သည် ။ ဖိုးထွေး နှင့် မောင်ဘိုးထင် ရွာလမ်းအတိုင်း လျှောက်သွားနေရင်း ရေအိုးကို ခေါင်းပေါ်ရွက်လာသော မိန်းမပျိုလေးတသိုက် နှင့် ဆုံရာ ရှေ့ဆုံးမှ မိန်းကလေးမှာသူတို့အား ပြုံးရယ်လျက် “ဖိုးထွေး နဲ့ ဘိုးထင် ဘယ်ကပြန်လာတာလဲ “ “ဒီးတိုင်းပါပဲ ဟိုသွားဒီသွား” “အေးအေး သီတင်းကျွတ် ငါတို့အိမ်မှာ မုန့်ဖက်ထုပ် လုပ်မှာ လာစားနော် “ “အေးပါဟ လှရင်ရ လာမှပေါ့” ရှေ့ဆုံးမှ လှရင်ဟု ...
ဝင်ထိုင်လိုက်တာပေါ့ “မဆိုးပါဘူးကွာ ဒါနဲ့ကံကမင်းဘက်ကို လိုက်တယ်နော်” “ဟေဘာဖြစ်လို့လည်းဟ” “မင်းပဲစဉ်းစားကြည့်လေ အဓိကသူကမင်းမဟုတ်လား လေးနဲ့ပစ်တာမှန်ခဲ့ရင်တောင်ငါ့ကိုမမှန်သင့်ဘူးမင်းကိုမှန်သင့်တာခုတော့အလကားနေရင်းလေးပစ်ခံထိလာရတယ်” ကျုပ်ပြောလိုက်တော့လည်း ဖိုးတုတ်ကသွားဖြီးရင်းနဲ့ “ငါလည်း ရွေဉကိုပြောထားပေမယ့်ငနဲမကကြောင်လျှာသီးတွေစားပြီးအစောကြီးအိပ်နေတာတဲ့ကွအဲ့တာကြောင့်ငါတို့လေးပစ်ခံထိတာငါတောင်းပန်ပါတယ်သာလှရာ” “ရပါတယ်ကွာမလိုပါဘုးဒါနဲ့မင်းကဘယ်အချိန်ရွေဉနဲ့တွေ့လိုက်တာလည်း” “ခုနက လေးတင်ကွ ဒေါ်ဘုမ ဆိုင်မှာစျေးဝယ်ရင်းတွေ့တာ” “အော်ခုလေးတင်ဘကြီးလွန်းတင်ပြန်သွားတယ်ကွငရုတ်မျိုးတွေလာမေးတာ” “ငါမြင်လိုက်တယ်ကွဘကြီးလွန်းတင်ရှိနေလို့ငါမဝင်လာတာငါ့ကိုမသိပေမယ့်ရှိန်နေရတယ်ဟ” “အေးပါကွာဒါနဲ့မင်းခုလာတာဘာကိစ္စလည်းကွ” “မင်းကိုဉီးကြီးမောင်ကခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့ကွ ငါကလည်းမင်းဆီလာမလို့ဆိုတော့အတော်ဖြစ်သွားတာပေါ့” “နေပါအုံးဉီးကြီးမောင်ကဘာလုပ်ဖို့ခေါ်တာလည်း” “အဲ့တာတော့ငါလည်းမသိဘူးကွဉီးကြီးမောင်ခေါ်ခိုင်းလို့ပြောပြတာ” “အော်အေးအေးဒါဆိုလည်းငါသွားလိုက်အုံးမယ်မင်းကောလိုက်အုံးမလား” “မလိုက်တော့ပါဘူးကွာ ငါကလည်းမင်းကိုလာတောင်းပန်တာအိမ်မှာကလည်းလုပ်စရာတွေရှိသေးတယ်ကွ” “ဖိုးတုတ်ရာတောင်းပန်စရာလိုလိုလားကွာအချင်းချင်းတွေပဲရပါတယ်ငါလည်းသွားလိုက်အုံးမယ်ကွမင်းလည်းပြန်မယ်ဆိုပြန်လေကွာ” “အေးအေးဒါဆိုလည်းငါပြန်လိုက်အုံးမယ်” ဖိုးတုတ်ကလည်းခြံထည်းကထွက်သွားတာပေါ့ “အဖေ့ကျုပ်ရွာထည်းခနသွားလိုက်အုံးမယ်ဗျဉီးကြီးမောင်ခေါ်ထားလို့” အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာတဲ့အဖေ့ကိုလည်းကျုပ်ကပြောလိုက်တာပေါ့ “အော်အေးအေးသွားလေသားရဲ့အဖေအိမ်မှာရှိပါတယ်” ကျုပ်ကလည်းရွာလမ်းမအတိုင်းဉိးကြီးမောင်အိမ်ကိုလည်းထွက်လာခဲ့တာပေါ့ “ဗျို့ဉီးကြီးမောင်…” “သာလှဝင်ခဲ့လေငါအထည်းမှာရှိတယ်” ကျုပ်ခေါ်လို်က်တော့လည်း အိမ်ထည်းကဉီးကြီးမောင်ရဲ့တုံ့ပြန်သံကိုလည်းကြားရတာပေါ့ ကျုပ်ကလည်း အိမ်ထည်းကိုဝင်လာခဲ့တယ် ...
ဘကြိီးလွန်းတင်အမိန့်အရလူ ၁၀ယောက်ကိုရှာခေါ်ပြီးတော့လည်း ဉီးကြီးမောင်အိမ်ကိုပြန် လာခဲ့တယ် “ကဲကဲအားလုံးကွပ်ပြစ်မှာခနထိုင်ကြအုံးအားလုံးကိုပြောစရာလေးရှိလို့ပါ..ပြောစရာဆိုတာထက်အကူညီတောင်းတာဆိုရင်တော့ပိုမှန်ပါလိမ့်မယ်” ဘကြီးလွန်းတင်ကလည်း ကျုပ်အပါအဝင်လူ၁၀ယောက်ကိုကွပ်ပြစ်မှာထိုင်ခိုင်းပြီးတော့လည်းစကားစတာပေါ့ “သူကြီးကဘာအကူညီလိုအပ်လို့လည်းပြောပါကျုပ်တို့အတတ်နိုင်ဆုံးကူညီပေးပါ့မယ်” တစ်ခါကမုဆိုးဟောင်းကြီး ဉီးစောထူးဝါးကပြောလိုက်ခြင်းလည်းဖြစ်ပါတယ် “တခြားတော့မဟုတ်ပါဘူးဉီးကြီးမောင်အတွက်ဒီတစ်ညလောက်ကာကွယ်ပေးစေချင်လို့ပါ” “” “နေပါအုံးဗျဉီးကြီးမောင်ကဘာဖြစ်လို့လည်း” “ဒါကဒီလိုရှိပါတယ် ဉီးကြီးမောင်ကမှော်ပညာတတ်တယ်ဆိုတာကိုကျုပ်တို့ပေါက်လှမှာမသိသူတစ်ဝက်လောက်ပဲရှိပါတယ် ဉီးကြီးမောင်ကရွာအတွက်အမြဲရှိနေသူဆိုတာလည်းသိကြမယ်ထင်ပါတယ် ခုတော့ဉီးကြီးမောင်ဒဏ္ရာပြင်းပြင်းထန်ထန်ရထားတယ် ပညာပြိုင်တဲ့အခါရတဲ့ဒဏ္ရာမို့သာမန်ဆေးတွေနဲ့မကုပဲညသန်းခေါင်မှာပြောင်ကင်းစေနို်င်တဲ့ဆေးနဲ့ကုမှာဖြစ်ပါတယ် ဒီတော့ဆေးကလည်း ပညာရပ်တွေအစီအမံတွေနဲ့လုပ်ထားတာမို့မကောင်းစိုးဝါးများကအချိန်မရွေးနှောက်ယှက်နိုင်တယ်ဒီအတွက်ကာကွယ်ပေးဖို့ပါ” ဘကြီးလွန်းတင်ပြောလိုက်တော့မှလည်းအားလုံးကရှင်းသွားကြတယ်လေ “ဒီလိုဆိုရင်လည်းကောင်းပါပြီကျုပ်တို့ကာကွယ်ပေးမယ် ဉီးကြီးမောင်အတွက်ဒီလောက်ကလေးပြန်လုပ်ပေးရတာဘာမှမဖြစ်ပါဘူး” ရွာသားများကလည်းဉီးကြီးမောင်ကိုချစ်ကြခင်ကြတာကြောင့် ကျုပ်တို့ကိစ္စကလည်း အလုပ်ဖြစ်သွားတာပေါ့ “ဉီးလေးတက်ခါးဆေးကိုအဆင်သင့်လုပ်မထားဘုးလား” ကျုပ်ကလည်းလူများကြားမှထွက်ပြီးတော့လည်းဆေးဆရာဉီးတက်ခါးဆီကိုသွားမေးလိုက်တာပေါ့ “မရဘူးသာလှရဲ့..ဆေးကချက်ချင်းပဲသုံးလို့ရတာကြိုတင်စိီမံထားလို့မရဘူးဒါပေမယ့်ကျောက် ဓနိပင်ရဲ့ပင်စည်ကိုလက်နှစ်သစ်လောက်ဖြတ်ယူခဲ့ ဓနိပင်ကိုတော့ကြိုပြီးလုပ်ထားလို့ရတယ်” ကျုပ်ကည်းဉီးတက်ခါးဘေးမှခွာကျောက် ဓနိပင်ဆီကိုသွားပြီးတော့လည်း လက်နှစ်သစ်လောက်ဖြတ်လိုက်တာပေါ့ “ဉီးလေးတက်ခါးဒီမှာကျောက်ဓနိပင် ဗျ” ကျုပ်ကလည်း ကျောက်ဓနိပင်ရဲ့ပင်စည်ခုတ်ထားတာကိုဉီးတက်ခါးလက်ထည်းထည့်လိုက်တာပေါ့ ကျောက်ဓနိပင် ...
နေသောမောင်အေးကိုကြည့်ရင်း… “မောင်အေး…မင်း ဘဘနောက်ကိုလိုက်ခဲ့မလား” “ဗျာ…တကယ်ပြောတာလားဘဘ… ဘဘကရောကျုပ်ကိုတကယ်ခေါ်မှာလား” ဟု…ပလုပ်ပလောင်းဖြင့်မောင်အေးကမေးသည်။ အဘိုးအိုကခေါင်းညိတ်ပြီး… “တကယ်ပြောတာ… ဘဘမင်းကိုဘဘတတ်ထားတဲ့ပညာတွေသင်ပေးမယ်… ဒါဆိုမင်းဘဝအခုလိုတွေထပ်ဖြစ်တော့မှာမဟုတ်ဘူး မောင်အေးရဲ့…” “ဒါဆို…ကျုပ်လိုက်မယ်ဘဘ” မောင်အေးစကားကြောင့်အဘိုးအိုကပြုံးသွားသည်။ “အေး…အေး…ဘဘနာမည်ကိုလဲမှတ်ထားပေါ့ကွာ… ဘဘရဲ့နာမည်က သက်ရှည်တဲ့ကွ… အများခေါ်တာကတော့ဘိုးသက်ရှည်ပေါ့ကွာ…” “ဟုတ်ကဲ့ဘဘ…” ထိုသို့ဖြင့် နောက်တစ်နေ့နံနက်ရောက်လေတော့… မောင်အေးသည် ဘိုးသက်ရှည်ခေါ်ရာသို့ အတူလိုက်ပါသွားခဲ့တော့၏။ ********************************* သရက်တောရွာလေးသည်အိမ်ခြေအနည်းငယ်သာရှိသော ရွာလေးတစ်ရွာဖြစ်၏။ သရက်တောရွာ၏မြောက်ဘက်၌ ဝက်လူးအိုင်ရွာနှင့် တောင်ဘက်၌ကျွန်းစုရွာဆိုပြီးရွာနှစ်ရွာရှိပေသည်။ “ဟဲ့ငအောင်…ကျွန်းစုရွာကိုသွားမှာဆိုရင်တော့ မိုးမချုပ်ကြနဲ့နော်…အဲ့သည်ရွာမှာအခုတလော လူသေတာတွေများနေတယ်” “လူသေတာများဘာဆန်းလို့တုန်းအရီးရဲ့” “နင်က…တောတက်နေလို့မသိတာငအောင်ရဲ့… အရင်ရက်ပိုင်းကဆိုရင် ကျွန်းစုရွာမှာ မိုးလင်းတာနဲ့လူသေအလောင်းတွေကိုတွေ့နေရတာ… သေတာမှဓားနဲ့အပိုင်းပိုင်းခုတ်ထားတာတဲ့ဟဲ့… ဒီသတင်းတွေကြားကြားခြင်းဘယ်သူမှ ညဆိုအိမ်အပြင်မထွက်ရဲကြဘူး… ...