အတူတူ ဟင်းရွက်သွားခူးခဲ့သည့်အချိန်တို့အားပြန်လည် အမှတ်ရလို့လေ၏။လွန်ပြီဖြစ်သော ခင်ပွန်းသည် လယ်ထွန်သည့်အခါ သားဖြစ်သူပေတူးမှာ ထယ်နောက်မှနေ၍ ပုဇွန်နှင့် ငါးတို့ လိုက်ကောက်လေ့ရှိသည်။သူမသည်က ထမင်းတောင်းကို သစ်ပင်ရိပ်တွင်ချလိုက်ပြီး အိမ်အတွက် ဟင်းရွက်များ ရှာခူးနေ၏။တယောက်တည်းပျင်းသောကြောင့် သားတော်မောင်အား ခေါ်သောအခါ “အမေကလည်း ဟင်းရွက်တွေပဲ ခူးမနေနဲ့ ဒီမှာ တွေ့လား ငါးရံ့နဲ့ ပုဇွန်လုံးတွေ “ “ဟဲ့ ကောင်လေး ပုဇွန်လုံးတွေကို ခါးပိုက်ထဲ မထည့်နဲ့လေ အကုန် ညှပ်ခံရတော့မှာပဲ “ “အမေ လုပ်ပါဦး ညှပ်ပြီ ညှပ်ပြီဗျာ ...
ထို့ကြောင့် ဆက်ပြီး မမေးတော့ ပေ ၊ အင်းဝိဇ္ဇာသည် ဆက်ပြီး စကားဆိုလာလေသည် “ကောင်လေး မင်း ငါကို ကူညီရလိမ့်မယ် ငါ့တို့ လူတေယာက်ကို ရှာပြီး နှိမ်နင်းရ လိမ့်မယ် သူ့နာမည်က သစ်ခေါင်းပေါက် ဖိုးဝေ တဲ့ကွ” “နာမည်က ဆန်းလှပါလားဗျ သစ်ခေါင်းပေါက် ဖိုးဝေ “ “ဟုတ်တယ် ဒီကောင်လေးက ပါရမီပါတယ်ပြောရမယ် စုန်းကဝေတွေကို လိုက်ပြီး နှောက်ယှက်နေတာ ဇော်ဂနီ အဆင့် စုန်းတွေတောင် ဒီ သစ်ခေါင်းပေါက် ...
သိနှင့်ပြီးဖြစ်၏။ ” မောင်…. ကလေးတွေစာလိုက်နိူင်ရဲ့လား….ဆရာဆရာမတွေကိုရိုသေလေးစားရဲ့လား….” ” ကလေးတွေကလိမ္မာပါတယ်ဖူးရဲ့….ဖူးရဲ့သွန်သင်ဆုံးမမှုတော်လို့ ကြီးသူရိုသေငယ်သူသနားတတ်ကြပါတယ်….” ” ဒါနဲ့မောင့်ကျောင်းက ဆရာမနွယ်ရုံကရော အိမ်ထောင်သည်ဘဲလားမောင်….” ” ဒါတော့မောင်မသိဘူးဘဲဖူး….သူ့ဟာသူအိမ်ထောင်သည်ဖြစ်ဖြစ်၊အပျိုဖြစ်ဖြစ်မောင်တို့နှင့်မှမဆိုင်တာဖူးရဲ့….” ” အင်း….” ဖူးကထိုသို့သာဖြေလိုက်ပြီးအကင်ကိုဆက်စားနေလိုက်၏။ ကျောင်းဖွင့်ရက်ဖြစ်သဖြင့် ဖူးအိပ်ယာမှအစောထပြီး မောင်နှင့်ကလေးတွေစားဖို့ ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်ပေး၏။ ပြီးသည်နှင့် ရေမိုးချိုးကာရုံးသွားသည့်ဝတ်စုံကိုတစ်ခါထဲလှဲလှယ်ထားလိုက်၏။ မောင်နှင့်ကလေးများနိူးလာပြီးသန့်ရှင်းရေးလုပ်မနက်စာစားသောက်ကြ၏။ ” မောင်ဒီနေ့အချိန်ပိုခေါ်ထားလား….” ” မခေါ်ဘူးဖူး….သောကြာနေ့ညမှခေါ်မှာဘာလို့လဲ…” ” ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး….အချိန်ပိုခေါ်ရင် ကလေးတွေကိုဖူးလာကြိုပေးမလို့ပါ….” ” ဪ…ဘာများလဲလို့ ဖူးရယ်….” စားသောက်ပြီးစီးသည်နှင့်မောင်နှင့်ကလေးနှစ်ယောက်အတွက် ထမင်းချိုင့်၊ရေဗူးထည့်ပေးပြီး မိမိအတွက်ထမင်းချိုင့်နှင့်ရေဗူးပါထည့်ကာ ဆိုင်ကယ်ယူပြီးရုံးသို့ထွက်သွား၏။ သောကြာနေ့ညနေခင်းပိုင်း၌မောင်က ကလေးများကိုအချိန်ပိုပေးနေသဖြင့် သားနှင့်သမီးကိုကြိုရန် ...
ပြေးဆင်းသွားကြ၏ ။ “ဟေး.. ဟေး… ဟေး” “ဟိုင်းယား” အလှူအိမ်တွေ့သဖြင့် ပျော်သွားကြသည့် ကလေးသူငယ်များနှင့် တူနေသလော မပြောတတ်။ မည်သူမျှ မရှိဟူသော အထင်နှင့် ပြေးဆင်းသွားကြသည့် မြင်းသည် ၃ ဦးတို့အား ပလိုင်းလွယ်ထားသည့် လူကြီးတစ်ဦးက အံ့သြဟန်ဖြင့် သစ်ပင်များကြားမှ ကြည့်နေလေသည်။ ရွာထိပ်သို့ ရှမ်းဘောင်းဘီ၊ တိုက်ပုံနှင့် လူသုံးယောက် မြင်းဆွဲကာ ဣန္ဒြေရရ ဝင်လာကြသည်။ တစ်ဆောင်တည်းသော ဇရပ်၌ ဧည့်ခံကျွေးမွေးနေသူများနှင့် လာရောက်သုံးဆောင်ကြသူများက ရှမ်းပုံစံ ဝတ်ဆင်ထားသော်လည်း သျှောင်ထုံးများနှင့် မြန်မာပီသနေသည့် လူစိမ်းတို့အား အကဲခတ်နေကြသည်။ ...
ကင်းအောင်ရယ်၊ အညံ့လေးတွေပျောက်အောင်ရယ်ပေါ့“ မိဆိုင်ကလည်း ဝင်ပြောသည်။ “ညီမလေးက ကိုကြီးကံအတွက် ညီမလေးစုထားတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ဝယ်ထားတဲ့ ပုဆိုးရယ် အင်္ကျီရယ် လာပို့တာ” “ဟာ မဟုတ်တာ၊ စစ်မှုထမ်းဖို့ သွားမှာပါဆို ညီမလေး ပေးတဲ့ဟာ ဘယ်အချိန် ဝတ်ရမလဲ” “ဪ ကိုကြီးကံကလည်း.. မင်းပွဲစိုးပွဲရှိတော့ ဝတ်ရတာပေါ့” “ကဲပါ.. ယူထားလိုက်ပါ မောင်ကံရယ်။ မင်းနှမက ပေးချင်လို့ တကူးတက လာပို့တဲ့ဟာ” ဦးဖိုးစီ က ဝင်ပြောသည် ။ ငမြတ်ကျော်က လည်း “ယူထား ငကံရေ၊ မင်းမယူထားရင် အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ပြဿနာ ...
ဟ…လူဆိုတာကအချိန်မရွေးခူးခပ်စား လို့ရတယ်ကွ။ တိရစ္ဆာန်ဆိုတာကိုယ်ကျွေးမှစားရတာ မင်းနည်းနည်းလေးကိုယ်ချင်းစာစမ်းပါ” “မသိဘူးတော်ရေကျွန်မကတော့ ကိုယ့်ဝမ်းကလွဲပြီးဘယ်တိရစ္ဆာန်မှ ခေါင်းထဲသိပ်မထည့်တတ်ဘူး။ ရှင်းရှင်းပဲ” “တော်ပြီ မင်းကိုဆက်ပြောနေရင် ငါနဲ့စကားများရဦးမယ်။ “ရော့ ဖြူမ စား” “ခွပ်” မမိနွယ်ကထမင်းခွက်အားမြေပေါ်သို့ ပစ်ချကာကျွေးလိုက်လေသည်။ ဖြူမလည်းအမြှီးလေးနှံ့ကာစားနေလေသည်။ မမိနွယ်ဗိုက်ကြီးနေသလိုအိမ်မှာမွေးထားသည့် ဖြူမလည်းဗိုက်ကြီးနေလေသည်။ ထို့ကြောင့်ကိုသန့်ဇင်က ဖြူမကိုလည်း လူတစ်ယောက်သဖွယ်ဂရုတစိုက်နှင့် စောင့်ရှောက်ကျွေးမွေးထားလေသည်။ ကိုသန့်ဇင်ကဖြူမအားချစ်သလောက် မမိနွယ်ကတော့ဖြူမကိုအသေအလဲ မုန်းနေလေသည်။ တိရစ္ဆာန်ဆိုဘာကောင်ကိုမှချစ်မရသော မမိနွယ်တစ်ယောက်အိမ်မှာမွေးထားသော ဖြူမကိုတစ်စက်ကလေးမှကြည့်မရခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့်ဖြူမအားကိုသန့်ဇင်ကပဲ ဒိုင်ခံလုပ်ကိုင်ပေးရှာသည်။ ============== မနက်၅နာရီခန့် မမိနွယ်တစ်ယောက် အိမ်ပေါ်မှအိမ်အောက်သို့ဆင်းလာခဲ့လေသည်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူကိုသန့်ဇင်အလုပ်သွားလျှင် ထမင်းချိုင့်တစ်ခါတည်းထည့်ပေးနိုင်ရန် ထမင်းဟင်းထချက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။ မီးမှိတ်ထားသည့်အတွက်ကြောင့် ...
အသက်နဲ့ အိမ်ပြန်ပါအောင် မနည်း ခေါ်ခဲ့ရတာ” ဟု သတင်းပေးပြန်သွား၏။ သည်ကတည်းက ငလုံး လူမှန်းမသိ။ ငှက်ဖျားတက်လိုက်၊ ကျလိုက်၊ သတိ မရတစ်ချက်၊ ရတစ်ချက်။ ကယောင် ကတမ်းဖြင့် ချောက်ချောက်ချားချား ဝူးဝူးဝါးဝါး။ မကျီးတုတ်မှ ကျေးလက်ကျန်းမာရေးမှူး ဦးသိန်းထွေးက ဆေးထိုးပြီး ဆေးပြားပေးသည်။ သောက်ရမည့် အချိန်နှင့် ဆေးပြားတွဲပြသည်။ ပြီးမှ… “ခဏကြာရင် အိပ်သွားမှာပါ၊ ငှက်ဖျားရောဂါက သိပ်ပြင်းထန် နေတော့.ခက်ခက်ခဲခဲ ကြိုးစားရမှာပါပဲ။ နောက် နှစ်ရက် သုံးရက် ကြာလို့ ဆေးစကား နားထောင်ရင် ကိုယ့်ဘက် ...
နောက်လိုက်လာတာပေါ့” “အေးဗျာ ကျုပ်တို့ဦးကြီး ကျတ်တက်လျှိုလယ်ပွဲလည်း အရင်သူရင်းငှားတွေတုန်းကဆို နှစ်ရက်လောက်လုပ်ပြီးပြန်းပြန်ပြေးလာတာဗျာ့ ဦးမြင့်ဆောင်နဲ့ကြမှပဲအဆင်ပြေသွားတော့တယ်” “ဒါတွေငါသိပါတယ်ကွာ အရင်ငါတောင် အဲ့ဒီလျှိုထဲ တစ်ယောက်တည်းမသွားရဲဘူး ဒါပေမဲ့ အခုတော့ဘယ်အချိန်သွားသွား မကြောက်တော့ဘူးကွ” “ဟုတ်လားဗျာ့ ဒါနဲ့ ဦးလေးပြူရော ဖိုးခေါင်ကြီးကိုမြင်ဘူးလား” “မြင်ဘူးတာပေါ့ကွာ ငါတို့အရိပ်တစ္ဆေတွေကိုလိုက်တုန်းက ဖိုးခေါင်ကြီးရောပါတာကို အဲ့ဒီတုန်းက မြင့်ဆောင်လေးဂွက ငါ့လက်ထဲမှာဆိုတော့ ဖိုးခေါင်ကြီးကို နေ့တိုင်းမြင်နေရတာပေါ့” “ဟုတ်လားဗျာ့ အဲ့ဒီလိုမြင်နေရတော့ရော ဦးလေးပြူးမကြောက်ဘူးလား” “အင်း စတွေ့တုန်းကတော့ လန့်တာပေါ့ကွာ ဒါပေမဲ့နောက်ပိုင်းကြတော့ ဘယ်လိုမှမဖြစ်တော့ဘူးကွ သူလိုကိုလို လူသားတစ်ယောက်လိုဖြစ်သွားတာပဲ” “ဟုတ်လား ဒါဆို ကျုပ်လဲ အဲ့လိုသရဲနဲ့ခင်ချင်တယ်ဗျာ့” ...
ဝင်ဆွဲ ဝင်ခဲလေသည်။ ခွေးများ ဝိုင်းဟောင် ဝိုင်းဆွဲ ဝိုင်းကိုက်ခံရသောတောဝက်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ဝင်လာသမျှ ခွေးများအား ပြန်၍ပက်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ပြန်ခံနေချိန်တွင် ဝက်ထိုးမုဆိုးက မှိန်းတစ်ကမ်းအကွာအဝေးမှ မှိန်းဖြင့် ပစ်ထိုး ထိုးရလေသည်။ မှိန်းချက်ထိမှန်ခံရသော တောဝက်မှာ ပြေး၍မရတော့ဘဲ ခွေးများ၏ ဝိုင်းကိုက်ခြင်းကို ခံရ၏။ ထိုအချိန်ထိ တောဝက်မှာ မသေ။ သေအောင် မှိန်းတစ်ချောင်းဖြင့် လက်စသတ် ထိုးရလေသည်။ မှိန်းသမား၏ မှိန်းထိုးချက် မသေချာ၍ ထိချက်မမှန်ဘဲ ထိချက်လွဲသွားသည့်အခါ တောဝက်မှာ ပြေး၍ပက်သည့်အတွက် အသက်ဆုံးရှုံးရသူ၊ ဒဏ်ရာပြင်းထန်စွာရသူတွေ ...
မည်ဟု တွေးေနချင်းကြောင့် ဖြစ်ပါလေတော့သည် ။ ◾အခန်း-၂ မောင်ဘိုးထင်တို့ စကားတပြောပြောနှင့် လမ်းလျှောက်နေကြသည် ၊ မောင်ဘိုးထင်၏ ဘေးတွင်တော့ ဖိုးထွေး နှင့် သာရသည် စကားတတွက်တွက်ပြောရင်း ပြုံးလိုက် ရယ်လိုက် မဲ့လိုက် နှင့် မျက်နှာပေး အမျိုးအမျိုး နှင့် ဖြစ်နေ၏။ ‘ဘိုးထင် မင်းမှာ လောင်းကစားအင်း ရှိတယ်လို့ ပြောတယ် ငါကို ပေးပါလား” “ကိုဖိုးထွေးက ဘာလုပ်မလို့လဲ “ “သံဂြိုလ် ကိုးမီးထိုးတာ ...