မီးလောင်ထားလို့ ပေါက်ပြဲနေတဲ့အစုတ်တွေ။
ဦးညိုတစ်ယောက် လွယ်အိတ်ကိုကောက်လွယ်ပြီး အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းပြေးဖို့အလုပ် ဧည့်ခန်းမှာ သစ်ရွက်ခြောက်တွေနဲ့ ဗွက်ပုတ်ရေတွေကို စားပွဲအစုတ်ပေါ်တင်ထားတာမြင်တော့ ညက အဖြစ်တွေခေါင်းထဲရောက်လာပြီး ပါးစပ်လက်နှိုက်ကာ ထိုးအန်ပါလေရော။
အန်လို့ဝမှ ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်ရာ သက်ရှိဆိုလို့ ခွေးတစ်ကောင်ကြောင်တစ်မြှီးမှမတွေ့တဲ့အပြင် မီးလောင်ထားလို့ ငုတ်စိတွေဖြစ်နေတဲ့ လူနေအိမ်တွေက နေရာအနှံ့။
ဦးညိုလဲ ကြောက်လန့်တစ်ကြား ခြေဦးတည့်ရာပြေးတဲ့အချိန် ကျောအနောက်ဘက်ကနေ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်သံတွေထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။
အချိန်ဘယ်လောက်ကြာအောင်ပြေးနေလဲမသိဘူး… ခေါင်းထဲရိပ်ခနဲ ရိပ်ခနဲဖြစ်လာပြီး အရာအားလုံးအမှောင်ကျသွားခဲ့တယ်။
+++++++++
“ အဖေ … အဖေ သတိရလာပြီလား”
ဘေးကနေ ခေါ်နေတဲ့ အသံကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ…
“ တောက်ထွန်း … ငါဘယ်လို ဘယ်လို အိမ်ပြန်ရောက်လာတာလဲ”
“ ညက အဖေထွက်သွားတာ ဘယ်သူမှမသိလိုက်ဘူး… ခုနကမှ ကညင်ပင်ရွာက ထင်းခုတ်သမားတွေ လမ်းမှာလဲနေတဲ့အဖေကိုတွေ့လို့ပြန်လာပို့သွားတာ”
“ ဟူး တော်ပါသေးရဲ့”
“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲအဖေရာ… ကျွန်တော်ဆိုရင် မြို့ရောက်နေတဲ့ အငယ်မကိုတောင် လှမ်းခေါ်တော့မလို့”
“ ညက ပုတက်ကုန်းရွာမှာ လူနာရှိတယ်ဆိုပြီး လာပင့်လို့ လိုက်သွားတာ မနက်နိုးလာတော့ မီးလောင်ပြင်ထဲရောက်နေတာပဲ”
“ မသေကောင်းမပျောက်ကောင်း အဖေရာ… ထင်းခုတ်သမားတွေပြောတာတော့ အဖေသွားတဲ့ဘက်က နာမည်ကြီးကျတ်ရွာတဲ့”
“ ကျတ်ရွာ ဟုတ်လား… “
“ အဲဒီဘက်မှာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်၅၀လောက်က မီးလောင်လို့ တစ်ရွာလုံးပြာကျခဲ့တာကြားဖူးတယ်တဲ့… ညဘက်ကြီးမီးလောင်တော့ လူတွေလဲအတော်သေကြတယ်ပြောတယ်”
သားဖြစ်သူစကားကြောင့် ဦးညိုတစ်ယောက် ဘာမှပြန်မပြောနိုင်တော့ပဲ ခေါင်းရင်းမှာချိတ်ထားတဲ့ ဆေးလွယ်ကိုကြည့်ကာ
“ လွယ်အိတ်ထဲမှာ ညကသူတို့ထည့်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေရှိသေးလား ကြည့်ပါဦး”
“ ဘာပိုက်ဆံမှမရှိဘူး … ထင်းခုတ်သမားတွေလာပေးထဲက ကြည့်တာ ဆေးတွေနဲ့ သစ်ရွက်ခြောက်တွေပဲရှိတယ်.. ဒီနေ့ကစပြီး ညဘက်တွေ ဘယ်မှမသွားနဲ့တော့ ဆေးကုစရာရှိလဲ မနက်ဘက်ပဲကုပါအဖေရာ”
“အေးပါ သားရယ် အဖေ မသွားတော့ပါဘူး”
ဦးညိုလဲ သားဖြစ်သူစိတ်ချမ်းသာစေရန် ကတိပေးပြီး နေခဲ့တယ်။ သုံးရက်မြောက်နေ့ရောက်တော့
“ ဟေ့ ဆေးဆရာကြီး ထွက်လာပါဦး… လာစမ်းပါဦး အိမ်ရှေ့ထွက်ခဲ့စမ်း”
ညသန်းခေါင်အချိန် ဆူညံပူညံအသံတွေကြောင့် ဦးညို လန့်နိုးလာခဲ့ပြီး
“ တောက်ထွန်း ထစမ်း… အိမ်ရှေ့မှာ ငါ့ကိုလာခေါ်တဲ့အသံကြားလား”
ဘေးမှာအိပ်နေတဲ့ တောက်ထွန်းက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့
“ ဘာသံမှလဲမကြားပါဘူးအဖေရာ… “
“ မဟုတ်ဘူးကွ … ဟိုနေ့ကလို ငါ့ကိုလာခေါ်နေကြတယ်..အိမ်နောက်ဖေးမှာ ဒူးလေးရှိတယ်မဟုတ်လား”
“ ရှိတယ်လေ အဖေကဘာလုပ်ဖို့လဲ”
“ မင်းက ဒူးလေးကိုယူပြီး တံခါးအကွယ်အပေါက်ကနေ ကြည့်နေ … ပြီးရင် ငါပြောတဲ့နေရာကိုပစ်သာချကွာ”
“ အဖေ … ဘာတွေပြော..”
“ စကားမများနဲ့ ငါပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်”
တောက်ထွန်းလဲ အိမ်မှာဆောင်ထားတဲ့ ဒူးလေးကို မြှားတပ်ပြီး တံခါးအကွယ်မှာပုန်းနေတဲ့အချိန် ဦးညိုက တံခါးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ သျှောင်ပေစူးနဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကို ထမ်းထားတဲ့ လူအပါအဝင် အခြားလူလေးယောက်လောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ သူတို့က ဦးညိုကို မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ပြီး
“ ဟိုအဖိုးကြီး မင်းလုပ်လို့ ငါ့ကလေးသေပြီ… ပြောတော့ သုံးရက်နေရင် ပြန်ကောင်းမယ်ဆို .. အခုဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
ဦးညိုက အောက်ကလူတွေကိုဘာမှပြန်မပြောပဲ တံခါးအကွယ်မှာရှိနေတဲ့ တောက်ထွန်းကို လေသံတိုးတိုးဖြင့်
“ တောက်ထွန်း … အိမ်ရှေ့က သပြေပင်တည့်တည့်ကိုပစ်ချလိုက်…”
“ အဖေ ဘာမှမရှိပဲ ဘာလို့ပစ်ရမှာလဲ”
“ စကားမရှည်နဲ့ သပြေပင်အလယ်ကိုပစ်ဆိုပစ်ချကွာ.. မနက်ကျမှ မင်းကိုငါပြမယ်”
တောက်ထွန်းလဲ ထပ်မမေးတော့ပဲ အကွယ်ကနေထွက်ကာ သပြေပင်အလယ်တည့်တည့်ကိုပစ်ချလိုက်တယ်။
“ တံခါးတွေပိတ်…. မြန်မြန်”
ဦးညိုလဲ တောက်ထွန်းကို အော်ပြောရင်း တံခါးကိုပိတ်လိုက်တဲ့အချိန် အသံတွေအားလုံးတိတ်ဆိတ်သွားခဲ့တယ်။
မနက်မိုးလင်းလို့ကြည့်လိုက်တော့ မြှားမှန်ပြီးသေနေတဲ့ ဖွတ်တစ်ကောင်အပြင် သူ့ရဲ့ကျောပေါ်မှာလဲ နောက်ထပ်ဖွတ်အသေတစ်ကောင်ရှိနေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
“ မင်းအခုယုံပြီမဟုတ်လား… ညက ဒီကောင်တွေ လူယောင်ဖန်ဆင်းပြီး ငါ့ကိုအိမ်ပေါ်ကဆင်းလာအောင်လုပ်တာ”
“ ထူးဆန်းလိုက်တာဗျာ… ကျွန်တော်ပစ်တာက သပြေပင်ကိုပါ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဖွတ်ကိုထိသွားတာလဲမသိဘူး”
“ လောကမှာ ငါတို့မမြင် မကြားရတဲ့ အကြောင်းတွေအများကြီးရှိတယ်… လောလောဆယ် ဖွတ်အသေနှစ်ကောင်ကို မြေမြှုပ်ပေးလိုက်”
တောက်ထွန်းလဲ ဖွတ်အသေနှစ်ကောင်ကို မြေမြုပ်ပေးပြီး ရွာထဲကိုထွက်သွားခဲ့တယ်။
++++++
ဒီကိစ္စတွေဖြစ်ပြီး ငါးရက်လောက်ကြာတော့ တောက်ထွန်း တစ်ယောက်ရွာကနေ ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားခဲ့တယ်။တောက်ထွန်းပျောက်တဲ့ကိစ္စကိုအိမ်ဝိုင်းထဲမှာ ဦးညိုနဲ့ရွာသားတွေစုဝေးတိုင်ပင်နေတုန်း နွားကျောင်းသားဖိုးထောင်ရောက်လာပြီး
“ အဖိုး အဖိုး ကိုကြီးတောက်ထွန်းကို မနေ့က ရွာအပြင်ဘက်မှာတွေ့လိုက်တယ်”
“ ဟေ ဘယ်မှာတွေ့တာလဲ ပြောပါဦး”
“ မနေ့ ညနေက နွားကျောင်းရင်း အလေးသွားချင်တာနဲ့ တောတိုးနေတဲ့အချိန် ကိုကြီးတောက်ထွန်းက တစ်ယောက်ထဲစကားတွေပြောပြီး ကညင်ပင်ရွာဘက်ကို ထွက်သွားတာတွေ့လိုက်တယ်”
“ ကညင်ပင်ရွာဘက် ဟုတ်လား ဖိုးထောင်”
“ ဟုတ်တယ်ဗျ ကျွန်တော်လဲ ဒီတိုင်းသွားတယ်ထင်နေတာ … ခုနကမှ ကိုကြီးတောက်ထွန်းပျောက်နေတယ်ဆိုပြီးကြားလို့လာပြောပြတာ”
“ အေးအေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ်…”
“ဒါဆို ကျွန်တော်နွားကျောင်သွားဦးမယ်ဗျ”
“ ဂရုစိုက်ဦး ရွာအပြင်ဘက်တွေလျောက်မသွားနေနဲ့ဦး”
“ ဟုတ် ဟုတ် မသွားပါဘူး”
ဖိုးထောင် ထွက်သွားတော့ ဦးညိုက
“ ကညင်ပင်ရွာဘက်တွေရော မေးကြည့်သေးလား”
“ မေးကြည့်တာပေါ့ဗျာ တောက်ထွန်းက အဲဒီရွာကိုလုံးဝမလာတာတဲ့”
“ ဒါဖြင့် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ… မသမာသူတွေများဖမ်းသွားကြလေသလား”
ဦးညိုနဲ့ရွာသားတွေလဲ ဖြစ်နိုင်ချေရှိတဲ့အရာတွေကို စဉ်းစားနေတဲ့အချိန်
“ ဘကြီး ဘကြီး…”
“ ဟေ့ တာလပေါ လာလေကွာ”
အရပ်ပုပုခန္ဓာကိုယ်တောင့်တောင့်နဲ့တာလပေါက ကွပ်ပြစ်ပေါ်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး
“ တောက်ထွန်း ပျောက်နေတာ … မမြင်အပ်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တွေရဲ့ပယောဂပါတယ်တဲ့”
“ ဟာ ဒီကောင် … ပါးစပ်ထဲထွက်ရာလျောက်ပြောနေပြန်ပြီ”
“ ရော် ကျုပ်ကအတည်ပြောတာ … တောက်ထွန်း စီးခဲ့ဖူးတဲ့ဖိနပ်အိမ်မှာရှိလား”
“ အေး ရေချိုးရင်စီးတဲ့ဖိနပ်တော့ရှိတယ်… မင်းကဘာလုပ်ဖို့လဲ”
“ သူ့ခြေရာကိုယူပြီး ဘယ်နေရာသွားလဲ လိုက်မလို့ပေါ့”
“ဒီကောင်တော့ ဟိုတစ်ခါ သင်္ချိုင်းမှာပုတီးသွားစိပ်ပြီးထဲက နည်းနည်းလွတ်ချင်နေတယ်လို့ သူများတွေပြောတာ ငါမယုံဘူး…အခုမှယုံသွားပြီဟေ့”
“ ဘကြီးညို ကျွန်တော်ကိုအထင်သေးလှချည်လား… ဒါပေါ့လေ လူတွေက ပညာရှိကို သူခိုးထင်.. သူခိုးကို ပညာရှိထင်နေကြတာကိုး”
“ ထားလိုက်ပါ ဦးညိုရာ… တာလပေါ အကြောင်းလဲသိသိကြီးနဲ့.. ကဲကဲ မင်းယူချင်သပဆိုလဲ အိမ်နောက်က ရေစည်နားမှာ တောက်ထွန်း ဖိနပ်ရှိတယ် ယူသွား”
ဘေးအိမ်က ဦးဖြိုးစံစကားကြောင့် တာလပေါက အိမ်အနောက်ကိုပြေးသွားပြီး တောက်ထွန်းဖိနပ်ကို ကိုင်ကာ ရွာအပြင်ဘက်ကိုထွက်သွားခဲ့တယ်။
++++++++++
“ နိဗ္ဗာန်ကိုရောက်ဖို့ဆိုရင် သမထကိုအရင်ကျင့်… သမထခိုင်မှ ဝိပဿနာပြောင်း…ဒါဆိုရင် အခက်အခဲသိပ်မရှိတော့ဘူးတဲ့”
တာလပေါက သူဖတ်ခဲ့ရတဲ့စာအုပ်ထဲကအကြောင်းကို ပြန်ပြောင်းပြောနေရင်း လက်ထဲက ပုတီးစိပ်ကိုလည်ပင်းမှာဆွဲကာ ရွာအပြင်သုဿာန်ဘက်ကိုထွက်သွားခဲ့တယ်။
အုတ်ဂူအကျိုးအပျက်တွေက နှစ်ပေါင်းများစွာမပြုပြင်ထားတဲ့အတွက် ရေညှိတွေအထပ်လိုက်နဲ့ မသတီစရာကောင်းနေပေမယ့် တာလပေါကတော့ သူနဲ့သင့်တော်တဲ့အုတ်ဂူတစ်လုံးကိုရွေးကာသန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ပြီး
“ သုသာန်ထဲမှာနေကြတဲ့ ဝေနေယျအပေါင်းတို့ ငါ တာလပေါ ဒီနေ့ ဒီသုသာန် ဒီအုတ်ဂူပေါ်မှာတရားထိုင်မယ်… ငါ့ကိုအနံ့ပေးတာဖြစ်ဖြစ် အကောင်အထည်ပြတာဖြစ်ဖြစ် မလုပ်ကြနဲ့… ငါတရားထူးရတာနဲ့ မင်းတို့ကိုကျွတ်လွတ်အောင် လုပ်ပေးမှာ ကြားလား”
တာလပေါက ပါးစပ်ထဲထွက်ရာအော်ပြောရင်း အုတ်ဂူပေါ်မှာကျနစွာနေရာယူလိုက်ပြီး ပုတီးကို တစ်ဂျောက်ဂျောက်နဲ့စိပ်ပါလေရော။
“ ချွတ် ဂျွတ် ဂျွတ်”
မလှမ်းမကမ်းမှာ သစ်ကိုင်းခြောက်တွေကို နင်းပြီးလာနေတဲ့ခြေသံတစ်ခုကိုကြားတော့ ပုတီးစိပ်နေရင်း အာရုံက အသံကြားတဲ့ဘက်ကိုရောက်သွားခဲ့တယ်။
“ ဒီကောင်တွေ အသံမပေးနဲ့လို့ အတန်တန်မှာထားတာတောင် လုပ်လာပြန်ပြီ”
ပုတီးစိပ်နေရင်း စိတ်ထဲကနေ မကျေမချမ်းရေရွတ်လိုက်တဲ့အချိန် သူ့ရဲ့ပခုံးပေါ်ကို လက်တစ်ဖက်လာတင်တာကို ခံစားလိုက်ရတယ်။
“ ဘယ်သူလဲ… ဒီကအစောင့်တွေလား… ငါကကြောက်တတ်တယ်နော်… အဲလိုမလုပ်ကြပါနဲ့”
မျက်လုံးကိုမဖွင့်ကြည့်ပဲ ပါးစပ်ကနေ ပွစိပွစိလုပ်နေတဲ့အချိန်
“ ဒီလိုပုတီးစိပ်ပုံမျိုးနဲ့ သမထဘယ်လိုရမလဲ ငါ့လူရာ” ဆိုတဲ့လေသံတိုးတိုးကိုကြားတော့ အားတက်သွားပြီး
“ ငါမျက်လုံးတွေမှိတ်ထားသေးတယ်… မဖွင့်ကြည့်မချင်း အဓိဌာန်မပျက်ဘူး… ပြော .. သမထတက်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”
“ ဒီတိုင်းတော့ ဘယ်ပြောလို့ရမလဲ… ငါတို့ခိုင်းတာလုပ်ပေးရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့”
ဒီတစ်ခါတော့ တာလပေါ မျက်လုံးမဖွင့်ကြည့်ပဲမနေနိုင်တော့ပဲ ကြည့်လိုက်ရာ ယောဂီဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ လူသုံးယောက်က သူ့ကိုဝိုင်းပြီးရပ်ကြည့်နေတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ မင်း.. မင်းတို့က လူတွေလား…နတ်တွေလား”
“ အော် ခက်နေပါရောလား… ကျုပ်တို့က လူတွေမို့လို့ ခင်ဗျားအသားကိုကိုင်လို့ရတာပေါ့…”
“ ဒါဆို ခုနကပြောတဲ့စကားက အတည်ကြီးလား”
“ ဘယ်စကားလဲဗျ”
“ ကျုပ်ကိုသမထတက်အောင်လုပ်ပေးမယ်ဆိုတာလေ”
“ ကျုပ်တို့က ကတိကိုလွယ်လွယ်မပေးတတ်ဘူး… ကျုပ်တို့ခိုင်းတာလုပ်ရင် သမထတက်တဲ့နည်းပြောပြမယ်”
“ ဒါဖြင့် ကျုပ်ဘာလုပ်ရမလဲ…”
“ ခင်ဗျားတို့ရွာမှာ လူတစ်ယောက် ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားတာသိတယ်မဟုတ်လား”
“ သိတယ်လေ တောက်ထွန်းဆိုတဲ့ကောင်ပျောက်သွားတာ..အော် ကျုပ်မနေ့ညက ပုတီးစိပ်တော့ ဒီကောင်ကိုတွေ့သဗျ… သူ့ဘေးမှာ မီးကျွမ်းထားတဲ့မျက်နှာနဲ့မိန်းမတစ်ယောက်လဲရှိနေသေးတယ်”
“ အဲဒါအသာထားပါ… ခင်ဗျားအခု ရွာထဲကိုသွားပြီး တောက်ထွန်းစီးခဲ့တဲ့ဖိနပ်ကိုရအောင်ယူနိုင်လား”
“ ဖိနပ်ရရင် သမထတက်တဲ့နည်းပြောပြမှာလား”
“ သေချာတာပေါ့ ကိုယ့်လူရာ”
+++++++
တာလပေါလဲ ဖိနပ်ကိုလက်ကြားညှပ်ကာ သမထတက်အောင်လုပ်ပေးမယ့်လူတွေအကြောင်းစဉ်းစားရင်း သုသာန်ထဲကိုဝင်လာခဲ့တယ်။
“ ဟေ့လူတွေ ဒီမှာဖိနပ်တော့ရလာပြီ… သမထတက်တဲ့နည်းပြောပေတော့”
“ သမထတက်တဲ့နည်းပြောပြနေရင် ပျောက်နေတဲ့လူ သေသွားလိမ့်မယ်… ဒီတော့ လူကိုအရင်ကယ်မလား .. သမထတက်တဲ့နည်းကိုအရင်သင်မလား”
“ တောက်ထွန်းက သေတော့မှာလား… “
“ ဟုတ်တယ် ဒီညမှ အချိန်မှီမခေါ်နိုင်ရင် သူ့ဝိဥာဉ်ထွက်သွားလိမ့်မယ်”
“ ဒါဖြင့် လူကိုအရင်ကယ်ရမှာပေါ့… ကျုပ်တို့လို တရားသမားတွေရဲ့စိတ်က နူးညံ့တယ်မဟုတ်လားဗျ”
“ မှန်တာပေါ့ဗျာ …. ဒါနဲ့ ပျောက်နေတဲ့လူနာမည်က တောက်ထွန်းတဲ့လား”
“ ဟုတ်တယ်လေ သူ့နာမည်က တောက်ထွန်း စနေသား.. ကျုပ်နာမည်ကလဲ တာလပေါ စနေသား … သားဦးစနေချင်းတူတယ်ဗျ”
“ ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ … ဒါနဲ့ ကျုပ်နာမည်လဲမှတ်ထားဦး.. အောင်မြတ်သာတဲ့… တနင်္ဂနွေ အဓိပတိဖွား”
“ ဒါဖြင့် ခင်ဗျားက ကျုပ်ထက်နေ့နံကြီးတာပဲ… “
“ နေ့နံကြီးတဲ့လူကခိုင်းရင် နေ့နံငယ်တဲ့သူက မလိုက်နာရဘူးလား”
“ ဟာ လိုက်နာရတာပေါ့… ခင်ဗျားကျုပ်ကိုဘာခိုင်းချင်လဲပြော… “
“ အခုတော့မခိုင်းသေးပါဘူး… ညဦးပိုင်းရောက်ရင်တော့ လုပ်ခိုင်းစရာတစ်ခုရှိတယ်”
“ စိတ်ချ စိတ်ချ ကျုပ်ဒီနားမှာပဲနေမယ်… သမထတက်တဲ့နည်းမပြောမချင်းဘယ်မှမသွားဘူး”
အောင်မြတ်သာလဲ တာလပေါရဲ့အမူအရာကိုကြည့်ပြီး အနည်းငယ်ပြုံးလိုက်မိတယ်။
“ ပျောက်နေတဲ့လူရဲ့ဖိနပ်ကျုပ်ကိုပေးဦး… “
“ ဟုတ်သား ကျုပ်ကိုယူခိုင်းတာ ပေးဖို့မေ့နေပြန်ပြီ”
တာလပေါက ဖိနပ်ကိုအောင်မြတ်သာဆီကမ်းပေးလိုက်ပြီး အသုဘပို့တဲ့လူတွေနားနေဖို့ ဆောက်ထားပေးတဲ့ဇရပ်ဆီကိုထွက်သွားခဲ့တယ်။
++++++++
“ ဆရာ ဒီလူပုံစံကြည့်ရတာ ထူးရင်ထူး မထူးရင်ရူးမယ့်ပုံပဲ”
“ မဟုတ်ဘူးသက်ခိုင် ဒီလူက သေချာပေါက်ကို ထူးမယ့်သူပဲ”
“ ဗျာ ဒီလူက ထူးမယ့်သူ ဟုတ်လားဆရာ…”
“ ဟုတ်တယ် တောက်ရ… သူ့ပြောပုံဆိုပုံ အပြုအမူတွေက ကပျက်ကချော်နိုင်နေပေမယ့် သမထလေ့ကျင့်တဲ့နည်းကို သေချာသင်ကြားပေးရင် ခဏလေးအတွင်း ထူးမယ့်လူမျိုးပဲ”
“ ဒါဆို ဒီဖိနပ်က ဘာလုပ်ဖို့လဲဆရာ”
“ ခြေရာကောက်အတတ်ကိုသုံးပြီး ပျောက်နေတဲ့လူကို ကယ်တင်ဖို့လေ…ဒီတစ်ခါတော့ မင်းတို့နှစ်ယောက်လုံး ဇရပ်မှာပဲနေခဲ့ကြ”
“ ဟာ .. ဆရာတစ်ယောက်ထဲဖြစ်ပါ့မလား”
“ ငါတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ပါဘူး… နောက်တစ်ယောက်ပါဦးမယ်”
“ နောက်တစ်ယောက်ကဘယ်သူများလဲဆရာ”
“ တာလပေါကို ဒီည ခေါ်သွားမယ်… အခုတော့ ဘာမှထပ်မမေးပဲ ပျောက်နေတဲ့လူကိုရှာဖို့ လုပ်ကြရအောင်”
အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရတို့ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ဖိနပ်ကိုယူကာ
“ ဆရာက ဖိနပ်ကို ရအောင်ယူခိုင်းတယ်ဆိုတော့ ခြေရာကောက်အင်းကိုသုံးမလို့ထင်တယ်”
“ ဟုတ်တယ် ခြေရာကောက်အင်းဆီကနေထွက်လာတဲ့ ပုံရိပ်တွေက ပျောက်နေတဲ့လူဆီကိုခေါ်သွားလိမ့်မယ်… ညနေ နေဝင်တာနဲ့ အင်းကွက်စဖော်ကြစို့”
“ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
သက်ခိုင်တို့လဲ ခြေရာကောက်အင်းမှာပါတဲ့ အရန်အင်းကွက်တွေကို ရေးဆွဲကာအသင့်ပြင်ထားလိုက်ကြတယ်။
ညနေစောင်းတော့ အောင်မြတ်သာက တစ်တောင်ခန့်ရှိတဲ့ ဆီစိမ်စက္ကူကို တောင်နဲ့မြောက်အနေအထားဖြန့်ခင်းပြီး ဆင်စွယ်နဲ့လုပ်ထားတဲ့ကညစ်တံကိုထုတ်ကာ စမအက္ခရာတွေကိုရေးဆွဲပါလေရော။ အတန်ကြာရေးဆွဲပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့
“ဒီအင်းက သောနုတ္တရမုဆိုး ဆန္ဒန်ဆင်မင်းနောက်ကိုလိုက်ခဲ့စဉ်က ကျင့်ကြံခဲ့တဲ့နည်းကိုအခြေခံပြီးရေးဆွဲထားတာပဲ… အခု ဖိနပ်ကို အင်းကွက်အလယ်ကလွတ်နေတဲ့နေရာမှာထည့်လိုက်”
သက်ခိုင်လဲ ဖိနပ်ကို အင်းကွက်အလယ်မှာထည့်လိုက်တဲ့အချိန် အောင်မြတ်သာက ဂါထာတစ်ခုကို ၃၇အုပ်ရွတ်ကာ အင်းကိုအသက်သွင်းပါလေရော။
ဂါထာကြောင့်အသက်ဝင်သွားတဲ့ အင်းကွက်တွေအလယ်မှာရှိတဲ့ဖိနပ်ပေါ်ကနေ မီးခိုးရောင်ခြေရာတစ်ခုထွက်လာပြီး လေပေါ်မှာငြိမ်သက်နေခဲ့တယ်။
“ ထူးဆန်းလိုက်တာ… ဖိနပ်ကနေ ခြေထောက်ပုံမီးခိုးထွက်လာပါလား”
အောင်မြတ်သာတို့လဲအသံကြားရာကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ အံ့ဩနေတဲ့ တာလပေါကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ဆရာ သူကဒီပုံရိပ်ကိုမြင်နေပါလား”
တောက်ရ စကားကို အောင်မြတ်သာက ဘာမှပြန်မပြောပဲ တာလပေါကိုလက်ယက်ခေါ်ကာ
“ မင်းနဲ့ငါ ဒီခြေထောက်ပုံအနောက်ကိုလိုက်ရမယ်…ဘယ်လိုလဲလိုက်ရဲလား”
“လိုက်ရင် သမထတက်အောင် သင်ပေးမှာလား”
“ သေချာတာပေါ့ … ဒီည ငါတို့လုပ်ရမယ့်ကိစ္စအောင်မြင်တာနဲ့ မင်းအရမ်းလိုချင်နေတဲ့ နည်းကိုသင်ပေးမယ်”
“ ဒါဆိုလိုက်မယ်ဗျာ… အခုဘယ်ကိုသွားမှာလဲ”
“ ငါတို့က ခြေထောက်ပုံအနောက်ကိုလိုက်သွားရုံပဲ… တစ်ခုတော့ရှိတယ်.. ဒီခရီးမှာ မင်းက င့ါစကားကို တစ်သွေမတိမ်းလိုက်နာဖို့တော့လိုမယ်”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ တာလပေါက ရင်ဘတ်ကိုပုတ်ပြပြီး
“ စိတ်ချပါ ကျုပ်က ခင်ဗျားပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်မှာ”
“ဒါဖြင့် ခြေရာကောက်အင်းနောက်ကိုလိုက်ကြတာပေါ့”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ မီးခိုးငွေ့လိုဖြစ်နေတဲ့ခြေရာက အရှေ့ဘက်စူးစူးကိုရွေ့လျားသွားခဲ့တယ်။
တာလပေါကလဲ အောင်မြတ်သာရဲ့လှုပ်ရှားမှုအတိုင်း တစ်ထပ်ထဲတူအောင်လုပ်ပြီး အနောက်ကနေလိုက်ပါလာခဲ့တယ်။ ညအမှောင်ထဲမှာ မီးတုတ်မပါပဲသွားနေပေမယ့် လမ်းကိုကောင်းစွာမြင်နေရတာကို တာလပေါသတိထားမိခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် မခိုင်းပဲဘာမှမလုပ်ရဘူးလို့မှာထားတဲ့အတွက် သိချင်စိတ်ကိုမြိုသိပ်ကာ အနောက်ကနေထပ်ချပ်မကွာလိုက်ပါလာခဲ့တယ်။
အောင်မြတ်သာတို့ ခြေထောက်ပုံရိပ်နောက်ကို တစ်နာရီနီးပါးလောက်လိုက်ပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ ဆိုင်းသံဗုံသံနဲ့အတူ မီးအလင်းရောင်အချို့ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ တာလပေါ.. ဒီကနေစပြီး ဘယ်သူပဲစကားလာပြောပြော ပြန်မပြောမိစေနဲ့… မင်းတာဝန်က တောက်ထွန်းကိုတွေ့တာနဲ့ သူ့ရဲ့နားရွက်ကိုမလွတ်တမ်းဆွဲပြီး လာရာလမ်းအတိုင်းပြေးပေတော့… ဘာသံကြားကြား လုံးဝအနောက်ကိုလှည့်မကြည့်နဲ့ ကြားလား”
အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် တာလပေါက ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့အုပ်ကာ ခေါင်းညိမ့်ပြပြီး အရှေ့မှာရှိတဲ့ ပွဲခင်းထဲကို ဆက်သွားခဲ့ကြတယ်။ အောင်မြတ်သာတို့ပွဲခင်းအစပ်ကိုရောက်တာနဲ့ ဆိုင်းသံဗုံသံတွေအပြင် ကလေးငယ်တွေဆော့ကစားသံ၊ လူတွေစကားပြောသံတွေက ရုတ်ချည်းတိတ်ဆိတ်သွားခဲ့တယ်။
ပွဲခင်းထဲမှာရှိနေတဲ့လူတွေအားလုံးက မတိုင်ပင်ထားပဲအောင်မြတ်သာတို့ရှိတဲ့ဘက်ကိုခေါင်းလှည့်ကြည့်ပေမယ့် ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ကတော့ လှည့်မကြည့်ပဲ ပွဲကြည့်စင်ကိုသာ ငေးမောနေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ငါတို့ကိုလှည့်မကြည့်တဲ့သူကို ခေါ်ပြီးပြေးတော့”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ တာလပေါက ပွဲခင်းထဲမှာငေးနေတဲ့သူရဲ့နားရွက်ကိုဆွဲကာပြေးပါလေရော။ တာလပေါရဲ့ရုတ်ချည်းအပြုအမူကြောင့် ပွဲခင်းထဲမှာရှိတဲ့လူတွေအကုန်အံ့အားသင့်နေရာနေရာကနေ သတိဝင်လာပြီး အနောက်ကလိုက်ဖို့ထလိုက်တဲ့အချိန် အောင်မြတ်သာကအရှေ့ကနေ ဝင်ရပ်ပြီး မြင်ကွင်းအားလုံးကို လက်ဝါးနဲ့သပ်ချလိုက်ရာ စည်ကားနေတဲ့ပွဲခင်းပုံစံကနေ မီးလောင်ထားတဲ့ အိမ်ငုတ်တိုတွေအဖြစ်ပြောင်းသွားခဲ့တယ်။
ဝတ်ကောင်းစားလှတွေဝတ်ထားတဲ့သူတွေကလဲ မီးလောင်ဖုတွေနဲ့ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေတဲ့ နာနာဘာဝတွေအဖြစ်ပြောင်းသွားပြီး အောင်မြတ်သာအနားကို စုပြုံရောက်လာခဲ့တယ်။
“ လက်စသတ်တော့ ဒင်းတို့က ကျတ်သူယောင်တွေပါလား”
အောင်မြတ်သာက တီးတိုးရေရွတ်ပြီး မြေကြီးကို လက်ညိုးထိပ်နဲ့စည်းဝိုင်းထားလိုက်တယ်။
(မှတ်ချက်။ ရွှေရင်ကျော်ဆရာများသည် လက်ညိုးထိပ်တွင်ပညာသိမ်းပြီး ၊အင်းတော်ကြီးဂိုဏ်း(အမည်လွှဲ)ဝင်တွေကတော့ လက်ဆယ်ချောင်းလုံးတွင်ပညာသိမ်းပါသည်)
ကျတ်သူယောင်တွေလဲ အောင်မြတ်သာအနားကိုကပ်မရတဲ့တိုင် ဇွဲမလျော့ပဲ စည်းဝိုင်းပတ်ပတ်လည်မှာထွက်ပေါ်မရှိအောင် ဝန်းရံထားခဲ့ကြတယ်။
“ ကျတ်သူယောင်တွေ ကျုပ်က သင်တို့ဖျားယောင်းထားတဲ့လူကိုလာခေါ်ရုံသက်သက်ပါပဲ… သင်တို့ကိုလဲ ဒုက္ခမပေးချင်သလို ထိခိုက်နာကျင်အောင်လဲမလုပ်လိုပါ…ဒါကြောင့် ကျုပ်အနားကနေထွက်သွားကြဖို့မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ ဝိုင်းထားတဲ့ နာနာဘာဝတွေထဲကနေ မီးလောင်နေတဲ့ဆံပင်ကို လက်နဲ့ထုံးရင်း ထွက်လာတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က
“ နင်က ငါတို့နေရာကိုလာပြီး အမိန့်လာပေးနေပါလား… ဒီနေရာက ငါတို့အိမ်၊ ငါတို့ကဒီမှာမွေးပြီး ဒီမှာပဲသေခဲ့ကြတာ..ဒီတော့နင့်အမိန့်ကို ငါတို့မလိုက်နာဘူး… နင်လဲစည်းထဲကထွက်မရပဲသေစေရမယ်ဟေ့” လို့ကြိမ်းဝါးပြောဆိုခဲ့တယ်။
အောင်မြတ်သာလဲ သုံးကြိမ်တိတိမေတ္တာရပ်ခံပေမယ့် မရတဲ့အဆုံး ဂိုဏ်းရဲ့အောက်ဆုံးနတ်ဖြစ်တဲ့ သရဝယက္ခနဲ့ ဗနတ္တယက္ခနှစ်ပါးကိုအမိန့်ပြန်ကာခေါ်စေပြီး ဆုံးမစေခဲ့တယ်။
ကျတ်သူယောင်တွေလဲ အစွယ်တစ်ဖွေးဖွေး၊ အမွှေးစုတ်ဖွားနဲ့ကြောက်မက်ဖွယ်ယက္ခညီနောင်ရဲ့ ထုထောင်းရိုက်နှက်တဲ့ဒဏ်ကိုမခံနိုင်ပဲ ခြေဦးတည့်ရာထွက်ပြေးကြပါလေရော။
“ မီးလောင်နေတဲ့ဆံထုံးနဲ့မိန်းမကို ဖမ်းပြီးခေါ်လာစေ”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ ယက္ခညီနောင်က မီးလောင်ပြင်ထဲကိုဝင်ပြေးဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ ဆံထုံးနဲ့မိန်းမကို လိုက်ဖမ်းကာတရွတ်တိုက်ခေါ်ဆောင်လာခဲ့တယ်။
“ သင်က ဆေးဆရာရဲ့သားကို သွေးဆောင်ဖမ်းခေါ်လာတဲ့သူလား”
မျက်နှာတစ်ခုလုံး အသားနီတွေလန်ပြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေတဲ့မိန်းမက
“ သူ့အဖေက ငါ့သမီးကို ဆေးသေချာမကုပေးလို့ သွားပြောတာ သူကငါ့ယောင်္ကျားကိုပါသတ်လိုက်တာလေ..ဒါကြောင့် သူ့ကိုသတ်ဖို့ ရွာထဲကိုခေါ်လာခဲ့တာ”
“ အိမ်း သင်တို့ရဲ့ခံစားချက်ကိုနားလည်ပေမယ့် ကျတ်သူယောင်တွေဆိုတာ လူတွေနေတဲ့အရပ်ကိုသွားမရဘူးလေ.. သင်တို့က သွားတော့ အခုလိုမလိုလားအပ်တဲ့ပြဿနာတွေဖြစ်လာတာပေါ့”
အောင်မြတ်သာစကားကို အရှေ့မှာပဆစ်တုပ်ထိုင်နေတဲ့မိန်းမက ဘာမှပြန်မပြောပဲ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကာ နေနေခဲ့တယ်။
“ ကဲကဲ သင်တို့လဲ နောက်တစ်ခါ လူတွေနေတဲ့အရပ်ကိုမသွားနဲ့ကြားလား… သင်တို့နေတဲ့အရပ်ကို လူတွေမတော်တဆရောက်လာခဲ့ရင်လဲ ကြောက်လန့်ရုံသာ ခြောက်လန့်ကြ… အခုသင်တို့ကျူးလွန်တဲ့အပြစ်ကို စတုမဟာရာဇ်နတ်တွေသိသွားရင် ဘာဖြစ်မလဲသိလား”
“ သိ …သိပါတယ်…”
“ အေး သိတယ်ဆိုရင် နောက်မလုပ်မိစေနဲ့ .. ယက္ခညီနောင်လဲ သူ့ကိုလွှတ်ပေးပြီး မိမိနေထိုင်ရာဘုံနန်းကိုပြန်ကြွကြပါ”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ ကျတ်သူယောင်မိန်းမဘေးမှာရပ်နေတဲ့ ယက္ခညီနောင်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
“ သင်လဲ ကိုယ့်နေရာကိုယ်ပြန်တော့… နောက်ဒီလိုအမှားမျိုးထပ်မလုပ်နဲ့”
ကျတ်သူယောင်မိန်းမလဲ အောင်မြတ်သာအရှေ့ကနေ ခေါင်းငုံ့ထွက်သွားပြီး မီးလောင်ထားတဲ့အိမ်ငုတ်တိုတွေကြားထဲဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
+++++++++
“တောက်ထွန်းကို တာလပေါကယ်ခဲ့တယ်”ဆိုတဲ့သတင်းက နေထန်းတစ်ဖျားမရောက်ခင်မှာပဲ တစ်ရွာလုံးပျံ့သွားခဲ့တယ်။
“ ကျွန်တော် ထန်းတောထဲသွားတော့ လမ်းမှာ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတွေ့ခဲ့တယ်၊ ဆံပင်တွေက ဒူးဆစ်လောက်ထိရှည်နေပြီး အတော်ကိုချောတယ်ဗျာ၊ ကျွန်တော်လဲ သူ့ကိုငေးကြည့်မိတဲ့အချိန်ထိပဲသတိရတယ်၊ အဲဒီနောက်ပိုင်း အိမ်မက်လိုလိုတကယ်လိုလိုဖြစ်နေခဲ့တာ၊ တာလပေါက ကျွန်တော်နားရွက်ကိုလာဆွဲတဲ့အချိန်မှသတိရပြီး ထွက်ပြေးလာခဲ့တာ”
တောက်ထွန်းစကားကိုနားထောင်နေတဲ့ လူကြီးလူငယ်တွေက
“ မင်းကို မကောင်းတဲ့နာနာဘာဝတွေ သွေးဆောင်ခဲ့တာပေါ့… မသေကောင်းမပျောက်ကောင်း တောက်ထွန်းရာ”
“ ဟုတ်တယ်ဗျ ကျွန်တော်အသက်က တာလပေါ ပေးတဲ့အသက်ပဲရှိပါတော့တယ်”
“ ဒါနဲ့ တာလပေါ တစ်ယောက်မတွေ့မိပါလား”
“ တောက်ထွန်းကိုခေါ်လာပြီးထဲက မတွေ့တော့တာ … ဘယ်များသွားနေပါလိမ့်”
ရွာသားတွေရော တောက်ထွန်းပါ တာလပေါကို လိုက်ရှာခဲ့ကြပေမယ့် အစနပင်မတွေ့ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။
+++++++++++
လူခြေတိတ်ဆိတ်နေတဲ့ စေတီပျက်တစ်ခုမှာတော့ အောင်မြတ်သာ၊ သက်ခိုင်၊ တောက်ရတို့အပြင် စိပ်ပုတီးကို လည်ပင်းမှာဆွဲထားတဲ့ တာလပေါတို့ရှိနေခဲ့တယ်။
“ ပုတီးစိပ်တဲ့အခါ မင်းရဲ့စိတ်က ပုတီးလုံးတွေအပေါ်မှာပဲရှိနေရမယ်… တစ်ဖက်ကဆွဲတယ်.. တစ်ဖက်ကချတယ် .. စိတ်ကအဲဒီမှာမရှိပဲ အခြားနေရာရောက်သွားတာနဲ့ အစကပြန်စ…ဒီနည်းအတိုင်းကျင့်လို့ ၁၈ပတ်တိတိ စိတ်ကဘယ်မှမရောက်ဘူးဆိုရင် မင်းသမထတက်ပြီ”
“ အဲလိုလား ကျုပ်က ပုတီးစိပ်တဲ့အခါ မြင်ရကြားရတဲ့နောက်ကိုလိုက်သွားတာပဲ”
“ အမြင်အကြားတွေနောက်ကိုလိုက်ရင် ရူးသွားတတ်တယ်.. ဒါကြောင့် ဘာပဲမြင်မြင် ဘာပဲကြားကြား လုံးဝဖြတ်ချ… ဒီအဓိဌာန်၁၈ပတ်အောင်တဲ့နေ့ မင်းသမထ တက်တဲ့နေ့ပဲ”
“ ဟုတ်ပီ ကျုပ် ကြိုးစားမယ်…. ကျုပ်သမထတက်တဲ့အချိန်ထိ ရှိနေပေးမယ်မဟုတ်လား”
တာလပေါစကားကို အောင်မြတ်သာက ဘာမှပြန်မပြောပဲ ပြုံးပြီးကြည့်နေခဲ့တယ်။
မကြာမီ စေတီပျက်အပေါ်မှာ တာလပေါရဲ့ ပုတီးစိပ်သံတစ်ဂျောက်ဂျောက်ထွက်ပေါ်လာခဲ့သလို စေတီအောက်ခြေမှာလဲ အောင်မြတ်သာတို့ရဲ့ခြေသံကတစ်ရှပ်ရှပ်ထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။
+++++++++
“ ဆရာက တာလပေါကို ခေါ်သွားတဲ့အကြောင်းရင်းကို ကျွန်တော်သိပြီ”
လမ်းလျောက်နေရင်းပြောလိုက်တဲ့ တောက်ရအသံကြောင့် အောင်မြတ်သာက အနောက်လှည့်ကြည့်ရင်း
“ ဘယ်လိုသိတာလဲပြောပါဦး”
“ တာလပေါက သာမန်လူမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့အချက်ရယ်… အချိန်တန်ရင်ရွာကိုပြန်သွားနိုင်တယ်ဆိုတဲ့အချက်ကိုတွဲပြီးစဉ်းစားလိုက်ရင် ဆရာက သူ့ကိုရွာခံလူတွေ လေးစားအောင် တမင်တကာဆွဲထည့်လိုက်တယ်လို့ပဲမြင်တယ်”
တောက်ရစကားကို အောင်မြတ်သာက မှန်တယ်လဲမပြော မှားတယ်လဲမပြောပဲ နှစ်ခြိုက်စွာပြုံးရင်းဆက်ထွက်သွားခဲ့တယ်။
အောင်မြတ်သာတို့ စေတီပျက်ကနေထွက်လာပြီးနောက်ပိုင်း နွယ်ချိုပင်တွေပေါများတဲ့ ပန်းနွယ်ရွာကိုရောက်လာခဲ့တယ်။
ပန်းနွယ်ရွာရဲ့အနောက်ဘက်ချောင်းထဲကနေ မထင်မှတ်ပဲရလာတဲ့ ကျောက်လက်ဝါးတစ်ခု၊ ဒီအရာကြောင့် ရွာမှာ ဘယ်လိုဖြစ်ရပ်ဆန်းတွေပေါ်ပေါက်လာမလဲ၊ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဇာတ်လိုက်ကျော်ဆရာတပည့်တွေက ဘယ်လိုကူညီပေးကြမလဲဆိုတာကိုတော့ “အောင်မြတ်သာနှင့် မှော်ကျောက်လက်ဝါး”ဆိုတဲ့ဝတ္တုမှာဖတ်ရှုပေးကြပါဦးဗျာ။
လေးစားစွာဖြင့်
ဇေယန(ရာမည)