ပေါ် တက်ကြတယ်၊ မာလကာသီးလေးတွေက အပင်ထိပ်မှာရှိတော့ စားရမလားဆိုပြီး တက်ခူးကြတာပေါ့ဗျာ၊ မာလကာပင်က ပေနှစ်ဆယ်နီးပါးမြင့်တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့တက်နေတာကို ပေါက်တူးထမ်းပြီးတော့ လမ်းလျှောက်လာတဲ့ ဦးဘသာကြီးက တွေ့သွားတာပေါ့။ “ဟေ့ကောင်လေးတွေ ဘာလို့သစ်ပင်ပေါ်တက်နေတာလဲကွ” “မာလကာသီးလေးတွေ သီးနေလို့ တက်ခူးတာပါ ဦးဘသာကြီးရဲ့” “မင်းတို့မာလကာသီးလေးတွေက အကျစ်လေးတွေပါကွာ၊ မပွသေးပါဘူးကွ၊ တက်မနေပါနဲ့” “ကျစ်လည်း ကျစ်ကျစ်ဗျာ၊ စားမရရင်လည်း ဝါးပြီးထွေးထုတ်မယ်” ကျုပ်တို့ကလည်း အလျှော့မပေးဘဲနဲ့ ဆက်ပြီးတက်နေတာပေါ့၊ အဲဒီအချိန်မှာ ဦးဘသာကြီးက မာလကာပင်ပေါ်ကိုလက်ညှိုးထိုးလိုက်ပြီးတော့ “ကဲ၊ မင်းတို့အသီးအကျစ်လေးတွေ ပွသွားအောင်လို့ ငါလုပ်ပေးမယ်ဟေ့” လို့ပြောပြီးတော့ ဘာတွေလဲတော့မသိဘူး ရွတ်လိုက်တာ ...
ပါစေ”ဆိုက် ၂။ ကိုညိုမောင်ကို သဘောမတွေ့ကြဘူး။ ဂွစာ၊ ဘုကန့်လန့် လူမားလို့မြင်တယ်။ ဒါကြောင့် မယ်ခတို့သားအမိကို ထားချင်တာတောင် ကိုညိုမောင်ပါနေတဲ့အတွက် လက်မခံကြဘူး။ အဲဒီတော့ ဘာဖြစ်လည်း၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ “ညိုမောင်တဲ့ဟေ့ နေစရာမရှိရင် ရွာပြင်ထွက်နေမယ်” ဆိုပြီး သင်္ချိုင်းဟောင်းထဲကို မိသားစုခေါ်လာခဲ့တာ။ ကိုညိုမောင် ကလည်း ဒီလိုလူစားမျိုး။ ခုတော့ ရောက်ရောက်ခြင်း ဆောက်နှင့်ထွင်းဆိုသလို- စရောက်တဲ့ညမှာပဲ သူတို့အပိုင် နယ်မြေထဲ ကျူးကျော် `ဝင်ရောက်လာတဲ့ ကိုညိုမောင်တို့မိသားစုကို မနေရဲအောင် ခြောက်ကြ၊ လှန့်ကြတော့တာပဲ။ “တကယ်ပဲဗျို့၊ လေတွေက တဝေါဝေါတိုက်နေသလို အသံကြီးပြည်ပြီး ...
ကျက်နေတာပဲ အောင်တာမအောင်တာနောက်တော့ သိရမှာပေါ့ကွာ” “ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကိုယ့်ဘက်က ကြိုးစားထားတော့ပိုသေချာတာပေါ့ကွာ “အေးပါ ငါတို့လည်းအောင်အောင် ကြိုးစားမှာပါကွ ” ထို့နောက်အိမ်ပေါ်ထပ်သို့တက်ပြီး သူငယ်ချင်းသုံးယောက်စာအတူကျက် နေကြသည်။ အတန်ငယ်ကြာတော့စည်သူက စာကျက်နေရာမှစကားတစ်ခွန်းပြော လိုက်သည်။ “ဟေ့ကောင်တွေ ကစားပွဲကိုစလိုက်ကြတော့မလား” “မင်းကစာရပြီလား” “ရပြီလေ ဒီလောက်ကတော့အေးဆေး” “ဒါဖြင့်ရင်ငါ့ဘက်ကလည်းReadyပဲ၊ ခန့်နောင်ရောအဆင်သင့်ပဲလား” “ငါလည်းစာရနေပြီဆိုတော့ မင်းတို့ကစားပွဲကိုဆော့ကြည့်တာပေါ့ ဒါနဲ့မင်းတို့ဆော့မယ့်ဂိမ်းကစားနည်းက ဘာလဲဆိုတာငါမသိသေးဘူး ငါ့ကိုရှင်းပြကြဦး” “ဒီမှာအင်းချထားတဲ့စာရွက်တစ်ရွက် ငါတို့သုံးယောက်က ဒီစာရွက်ပေါ်မှာ လက်ညိုးတစ်ချောင်းဆီထိထားပြီးတော့ အနားမှာရှိတဲ့ဝိညာဉ်တစ်ကောင်ကောင်ကိုဆက်သွယ်ပြီးသိချင်တာတွေမေးမှာ ဘယ်လိုလဲမင်းစိတ်ဝင်စားလား ခန့်နောင် ” “စိတ်ဝင်စားတယ်ကွာ” “ဒါဖြင့်စလိုက်ကြတာပေါ့ ဖိုးမောင်ပြတင်းပေါက်တွေဖွင့်ထားလိုက် ကစားပွဲစတော့မယ်။ “အိုကေဗျား ...
မနေ့ညကဖိုးသူတော်ကြီးကိုအိပ်မက်မက်တယ်ဟ… ြပြီးတော့သူကပြောသေးတယ်သားရှင်ဖြစ်တော့မှာမို့ပိုပြီးအလုပ်ကြိုးစားရမယ်တဲ့…..ငါ့အိပ်မက်နဲ့မင်းအိပ်မက်ကိုဆက်လိုက်ရင်.. ဟာ… ငါတို့…ငါတို့ကလေးရတော့မယ်ဟမအေးမေရ…..ဟား….ကလေး ကလေးရတော့မယ်” ထိုအခါမှမအေးမေလည်းသဘောပေါက်သွားပြီး”ဒါဆို..ကျုပ်ကိုယ်ဝန်ဆောင်ပြီပေါ့…ကလေးအမေဖြစ်ရတော့မယ်ပေါ့….ဟီး….. ယောကျာ်းရေ…ရှင့်ကိုချစ်တယ်တော့..မွမွ…” အရွယ်မငယ်တော့သော်လည်း ကလေးလေးရတော့မည်ဆိုသောစိတ်ဖြင့်မအေးမေသည် ကလေးလေးတစ်ယောက်ပမာခုန်ပေါက်ပြီး…လင်ဖြစ်သူအားရွှတ်ကနဲဖက်နမ်းလိုက်သည်။ပြီးလျှင်အပြင်သို့ထွက်သွားပြီးဆွမ်းချက်ရန်ပြင်ဆင်တော့သည်။အိပ်ခန်းထဲတွင်ကျန်ရစ်ခဲ့သော ဦးမြတင်သည်ကား မိန်းမ ကရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်သောကြောင့် ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်ကာ မိန်းမ ဖြစ်သူ နမ်းသောနေရာအားလက်ဖြင့်ပွတ်ပြီး ရင်ထဲ၌ ကလေးအဖေဖြစ်တော့မည်ဟူသော အတွေးကစိုးမိုးနေတော့သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် မအေးမေသည်အစားအသောက်ပျက်ပြီး အန်နေသည်။ ပို၍တိကျသွားစေရန် လက်သည်အမေကြီးဖွားရန်အားသွားပြကြည့်ရာ အမှန်ပက်ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီဖြစ်ကြောင်းသိရလေသည်။မအေးမေကိုယ်ဝန်ရှိသောအခါ သူမသည် ဘုရားအမြဲရှိခိုးလိုသောချဉ်ခြင်းဖြစ်လေ၏။ဘုရားသောက်တော်ရေ၊ဆွမ်း၊ဆီမီးအမွှေးနံသာတိုင်အမြဲမပြတ်လှူဒါန်း၏။ကိုမြင့်တင်လည်း အလုပ်ကိုနှစ်ဆပိုလုပ်၏။ရက်စေ့လစေ့သောခါ လက်သည်ဖွားရန်၏အကူအညီဖြင့်ပင် ဖြူဖွေးတုတ်ခဲသော ရာဟုသားလေးအားအောင်မြင်စွာမွေးဖွားလေ၏။ဖိုးသူတော်၏ စကားအတိုင်းပင်သားလေးသည် လျှာတွင်အစက်သုံးစက်ပါ၏။သားလေးမွေးသည့်အချိန်မှာပင်ပတ်ဝန်းကျင်မှနောင်ဝေဝေဟူသောကြေးစည်သံအား ြကြားရလေ၏။မမေလည်း ဖိုးသူတော်ကြီးသည်မိမိ၏သားဖြသ်သူအားလာရောက်ကောင်းချီးပေးနေသည်ဖြစ်ကြောင်းမှတ်ကာစိတ်ထဲမှဖိုးသူတော်ကြီးအားရည်မှန်းကန်တော့လိုက်၏။ သားလေးတစ်လပြည့်သောအခါ ကိုမြတင့်နဲ့မအေးမေတို့သည်ဆွမ်းချိုင့်ပြင်ပြီးသားလေးကိုပွေ့ကာ ရွာဦးဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ဦးတည်သွားလေ၏။ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ရောက်လျှင်ဆွမ်းချိုင့်လှယ်ပြီးဆရာနော်ဥူးမေဓာဝီသီတင်းသုံးရာ ကျောင်းအပေါ်ထပ်သို့တပ်လာခဲ့ကြ၏။ဆရာတော်ဥူးမေဓာဝီသည်သူတို့အားမြင်လျှင် ...
လမ်းလျှောက်ပြီး လာမှာ မဟုတ်ဘူးဟဲ့၊ လေထဲကနေ ဘွားကနဲ ပေါ်လာမှာ။ နင်တို့ လုပ်စရာ ရှိတာ သာ လုပ်ကြ၊ ဒီကိစ္စပြီးတာနဲ့ ငါထုံကူးတော့မှာ။ ငါထုံအောင် သွားတာနဲ့ နင်တို့လေးယောက်စလုံးကို ပညာတွေ ထပ်ပြီးမြှင့်ပေးမယ်။ အခု ဘိုးတော်ကြီး ကြွလာမှာလည်း ငါ့ကိစ္စနဲ့လာမှာ၊ သရဲမ မဖဲဝါ ထုံကူးခဲ့တဲ့ ခေါင်းကိုယူပြီး သိမ်းတော့မှာ၊ ပြီးရင် အဲဒီခေါင်းထဲဝင်ပြီး ငါက ထုံကူးရမှာ။ အဲဒီကိစ္စလုပ်ဖို့ ဘိုးတော်ကြီး ကြွလာမှာဟဲ့” “ဒါနဲ့ နေပါဦး ဆရာရဲ့၊ ဘိုးတော်ကြီးက သက်တော်ရာချီနေပြီ ဆိုတာဟုတ်လား” ...
ကွ သူ့သေတော့ အခေါင်းထဲထည့်ပေးလိုက်တဲ့ သက်ပျောက်အကျီအကွက်ကြီးနဲ့ ငါတို့ကိုကျောပေးပြီး လှေတံခါးနားမှာမတ်တပ်ရပ်ပြီး ဆေးလိပ်ခဲနေတာ မီးခိုးတစ်လူလူနဲ့ ကျောကုန်းကြီးကိုအထင်းသားတွေ့နေရတာ အရပ်ကြီး က၇ပေနီးပါးလောက်ကိုရှိနေပြီ အနီးကပ်ဆုံးပြောရရင် မင်းတို့ဝိုင်း၀က ကွမ်းသီးပင်လောက်ကိုရှိတာ ခေါင်းကြီးကလှည်းဘီးအဝိုင်းလောက်ကိုရှိတာကွ ခေါင်းဖြူကြီးနဲ့ သူ့သမီးမိသိမ့်တို့ဆို ဘိုးလူလှကြီးကို မြင်ပြီး တက်မလိုချက်မလိုကိုဖြစ်နေ တယ် သရဲမကြောက်တက်တဲ့ငါတောင် ကျောချမ်းတယ်ကွ အသား တွေပါတစ်စက်စက်တုန်တယ်ကွာ ငါလဲမိသိမ့်တို့ကိုမေးကြည့်တာ အရင် ကထဲရှိတာလားလို့ သူကငါ့ကိုပြောတယ် ပြီးခဲ့တဲ့သုံးရက်လောက်က အိမ်အောက်ကို ကြက်သွန်လှီးတဲ့ဓား ကျသွားလို့သူ့သားလေးကို သွားကောက်ခိုင်းတာ ဓားသွား ကောက်ရင်း အိမ်တိုင်ခြေမှာ ကြက် အရုပ်လေးမြေကြီးထဲက ခေါင်းလေး ...
သန့်နေတယ် ။ ဘာဆိုဘာမှ မတွေ့ရဘူး။ မရှိဘူး ။ ဒါပေမဲ့ မတုတ်ရဲ့ ခြေဖမိုးမှာတော့ မြေစွယ်ရာလို့ အပေါက်လေးနှစ်ပေါက် တွေ့ရတယ်။ သွေးလေးတွေလည်း စို့နေတယ်။ ကျနော် သိလိုက်ပြီ။ ဒါ နတ်မြွေ ။ နတ်မကြိုက်လို့လုပ်တာ။ ပြီးခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်က မတုတ်အိပ်မက်တစ်ခုမက်တယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာ နတ်က ပြောတယ်တဲ့။ “ငါ့ပန်းအိုးမကောင်းတာတောင် လဲမပေးဘူး။ နင်တို့တော့ ဒုက္ခရောက်တော့မယ်…” ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ်။ အိမ်တွင်းပန်းအိုး နှုတ်ခမ်းပဲ့နေတာ ကြာပြီ။ ပန်းအိုးလဲဖို့ စိတ်ကူးရှိပေမယ့် ကျနော်နေတဲ့ မလွှကုန်း ရွာမှာက ပန်းအိုးရောင်းသူမရှိဘူးလေ။ ...
သွားနေကြသည်။ ကျောင်းဆင်းပြီးချိန်မို့ ကလေးငယ်နှစ်ဦးထဲ တောထဲကျန်ရစ်ခဲ့မည်ကို မွန်း ရုတ်တရက် စိုးရိမ်မိသွားသည်။ ” ဟေ့…ဟေ့ ကလေးတွေ” မွန်း၏ အော်သံကို ကလေးတွေက မကြားသည့်အလား၊ လှည့်၍ပင်မကြည့်ကြ။ ဝါးရုံတောဆီကိုသာ သွားမြဲသွားနေကြ၏။ ထိုအချင်းအရာကြောင့် မွန်း၏ စိုးရိမ်စိတ်တို့က ငယ်ထိပ်ဆီဆောင့်တက်သွားရသည်။ မဖြစ်ချေတော့ပြီမို့ ကလေးများအနောက်ကို ပြေးလိုက်မိ၏။ ကလေးနှစ်ဦးကား ဝါးရုံတောဆီကို ၀င်ရောက်သွားလေပြီ။ မိုးသက်လေ၏ တိုက်ခိုက်မှုကြောင့် ဝါးရွက်များ၏ လှုပ်ခတ်သံက တရှဲရှဲ။ မွန်းမှာ ကလေးများထံကို ဇောကပ်နေရသည်မို့ ဝါးရုံတောဆီကို ရောက်မှန်းမသိရောက်လာရသည်။ ” ဟင်…” ဝါးရုံတောကြီး၏ ...
ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ကိုစိန်မောင်က ရန်ကုန်က ပါလာတဲ့ သူတို့ မိတ်ဆွေ တက္ကစီဆရာတွေဘက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ပြောသဗျ။ “ကိုဝင်းတို့ ကိုကြည်စိုးတို့ ခင်ဗျားတို့ မဖဲဝါကို ကြားဖူးကြသလား” “ဟာ ကြားဖူးတာပေါ့ဗျ။ ကိုစိန်မောင်ရဲ့ ဘာဖြစ်လို့တုံး” “ဟောဒီက ကျုပ်တူ တာတေက မဖဲဝါကြီးနဲ့ လွှတ်ခင်တာဗျ” “ဟေ …ဟုတ်လား၊ နို့ မောင်တာတေ၊ မဖဲဝါကို မြင်ဖူးသလား” ကျုပ်ကို အံ့သြတဲ့မျက်နှာနဲ့ကြည့်ပြီး ကိုကြည်စိုး ဆိုတဲ့ လူက မေးတယ်ဗျ။ “ဟာ မြင်ဖူးပါပြီလားဗျာ” လို့ ကျုပ်က ပြန်ပြောလိုက်တော့ ...
ထုတ် သွားတာ ဖြစ်နိုင်သလို သူ့ဘာသာဆိုင်ကယ်ကယ်ရီ၊ ဆိုက်ကားငှားပြီးလည်း သွားနိုင်တယ်လို့ တွက်ဆတယ်။ ဖြစ်နိုင်မယ့်ထွက်ပေါက်အားလုံးကို အဖွဲ့တွေ့ခွဲပြီးလိုက်ကြတယ်။ မြောက်ဘက်က ဇေယျဝတီ၊ တောင်ဘက်မှာရှိတဲ့ညောင်ပင်သာ၊ ကညွတ်ကွင်းမြို့တွေကိုလည်း ကားလမ်းပိတ် ဆို့ပြီး ရှာဖွေပေးဖို့ အကြောင်းကြားတယ်။ အစွမ်းကုန်ကြိုးစားအားထုတ်ကြပေမဲ့ အခြေအနေကမကောင်းဘူးဖြစ်နေတယ်။နေ့လယ်ခင်းအချိန်အထိ ထွက်ပြေးတဲ့တရားခံမနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာသတင်းမှမရဘူး။ ညနေ(၃)နာရီလောက်မှာ လူတစ်ယောက်မြို့နယ်ရဲတပ် ဖွဲ့မှူးအိမ်ရောက်လာတယ်၊ သတင်းတစ်ခုပေးတယ်၊သတင်းက အချုပ်ခန်းဖောက်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတဲ့ တရားခံနဲ့ပတ်သက်တဲ့ သတင်းတော့မဟုတ်ဘူး။ နတ်ဆရာမတစ်ယောက်ရဲ့ သတင်း၊ ဖြူးမြို့တောင်ဘက်အထွက် ကားလမ်း၊ ရထားလမ်း အရှေ့ဘက်မှာ ကရင်ရွာကြီးတစ်ရွာရှိတယ်။ အဲဒီကရင်ရွာကြီးမှာ ထူးဆန်းတဲ့နတ်ဆရာမ တစ်ယောက်ရှိတယ်။ ...