ကြိုတင်၍ လက်ခံသုံးစွဲထားခဲ့သည်ကြောင့် မိုးစွေရွာသားများအဘို့ သုံးစွဲထားခဲ့သည့်ငွေကိုကျေအောင်မတန်တဆ ဈေးနှိမ်၍ ဝယ်ယူနေသည့် ငွေရှင် ကိုကုလား၏ မျှစ်ချဉ်ဖိုးကို မနားမနေ ပေးဆပ် ထည့်သွင်းနေရပေ၏။ သက်ကယ်မိုးထားသည့် တဲပေါ်မှ ဟန်ရပန်ရထိုင်ပြီး လဖက်ရည်ကြမ်းကျကျကို ဇိမ်နှင့်သောက်နေသော ကိုကုလားသည် ဦးရွှေသီးတို့ မျှစ်သွင်းသူများကို တချက် လှမ်း၍ကြည့်လိုက်ပြီး… “ခင်ဗျားတို့ မျှစ်သွင်းတာ တခေါက်နဲ့ တခေါက် သိပ်ကြာလှချည့်ကလား။ ခပ်သွက်သွက်ပို့ကြမှပေါ့ဗျ” ဆီးကြို၍ အပြစ်တင်လိုက်သည်။ ဤတွင် ဦးရွှေသီးက … “ရွာနားနီးနီးမှာ မျှစ်တွေ မရှိဘူးဗျ။ ခပ်ဝေးဝေးထွက်ရှာပြီး ချောင်းရေမကျမီ အရောက်ပြန်လာခဲ့ရတာ ...
အိပ်ပြီးတော့ကို စောင့်တာတဲ့ဟေ့၊ညသန်းခေါင်ကျော်လောက်ရောက်တော့ မီးဖိုခန်းထဲက အိုးသံခွက်သံတွေကြား လို့ တံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်တဲ့ဟေ့” “ဟင်……ဘာမြင်လို့တုံးကွ စံဘော်ရ” “အကောင်ကြီးတဲ့ကွာ၊နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူးဆိုပဲ၊ အရီးမြတင် ပြောတာကတော့ ဆင်ကြီးတစ်ကောင် မတ်တပ်ရပ်နေသလိုပဲတဲ့ဟေ့၊တစ်ကိုယ်လုံး အမွှေးအမျှင်တွေ ဖုံးနေတာတဲ့ကွ၊လက်သည်းခြေသည်းတွေက သံကောက်ကြီးတွေတပ်ထားသလိုကို ဖြစ်နေတာတဲ့ ဟေ့၊မျက်လုံးကြီးတွေဆိုတာ ရဲတောက်နေတာဆိုပဲ၊ ပါးစပ်ကြီးဖြဲပြီး ဝက်သားတုံးတွေကို လက်ခုပ်ကြီးနဲ့ ကျုံးကျုံးပြီး ထည့်နေတာတဲ့ကွ” “ဟေ………အရီးမြတင်က ဘာလုပ်လိုက်တုံး” “ဟာ တာတေရာ၊အရီးမြတင်က လုပ်ဖို့နေနေသာကွာ၊အောင်မယ်လေး သရဲကြီးတော့လို့ ငယ်သံပါအောင် အော်ပြီး လဲကျသွားလိုက်တာ သတိကို မရတော့တာဟေ့ သူ့အိမ်သားတွေလည်း အိပ်ရာက နိုးလာပြီး အပြေးအလွှားရောက်လာကြတာပေါ့ကွာ။သူတို့ အိမ်သားတွေတင်မကဘူး၊ ...
ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်ပဲကွ သူကြီးကိုနှုတ်ဆတ်တာ ပြီးတော့ ပြောသကွ ” သူကြီး ကြားဖူးလား ဒီထနောင်းကုန်းမှာ ကလေးတစ်ယောက် နွားကျောင်းရင် ပျောက်သွားတယ် ဆိုတာလေ” သူကြီးက မျက်လုံးလေး ပေကလပ် ပေကလပ်နဲ့ စဉ်းစားတယ် ကွ ပြီးတော့မှ…… “ကျုပ်အဘ သူကြီး ဦးဘိုးဆင် မသေခင်ကတော့တစ်ခါ ပြော ဖူးတယ်ဗျ။ သူနဲ့ကစားဖက် သူငယ်ချင်း မောင်ထိန်ဆိုတာ သူနဲ့ အသက်အတူတူတဲ့။ ဆယ်နှစ် ဆယ့်တစ်နှစ်သား လောက်ပဲ ရှိသေးတာတဲ့ တောစပ်မှာ နွားကျောင်းသွားရင်း ပျောက်သွားတာ ဘယ်မှကို အစရှာမရတော့ဘူးတဲ့” ” ...
တင်းပုတ်ကြီးနဲ့ ထုသတ် လိုက်ပါရောလားဗျာ” “အို ဖြစ်မှဖြစ်ရလေကွာ၊ အင်း ဒီလိုင်းတွေက တော်ရုံတန်ရုံစရဏနဲ့ မရဘူးကွ” ပြောရင်းနဲ့ ကိုဂျာအေးက သူ့နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးကို လက်နဲ့ သပ်လိုက်သေးသဗျ။ “နို့ ကိုဂျာအေး အခု ဘာတွေလုပ်နေတုန်းဗျ” “ငါ ရန်ကုန်မှာနေတာကွ တာတေရ၊ ရန်ကုန်မှာ ပရိတ်ဘောဂဆိုင် တည်ထားတယ် ငါက လက်သမားမို့လားကွ၊ အခုလို ကြီးပွားလာတော့ ငါတတ်တဲ့ပညာနဲ့ပဲ လုပ်ရကိုင်ရတာပေါ့ကွာ “ “ဟာ ကောင်းတာပေါ့ ကိုဂျာအေးရာ၊ သိပ်ကောင်းတာပေါ့ဗျာ၊ နို့ အိမ်ထောင်ရက်သားရော ကျပြီလားဗျ” “မကျပါဘူးကွာ၊ ငါက ...
မြင့်သူ ပိတ်စပေါ်မှာ ကပ်ကျေးကို ရုတ်တရက် ကောက်ယူပြီး အား ကုန် ဆောင့်ထိုးပစ်လိုက်သည်။ “အား” ခါးမှ ကပ်ကျေးတစ်ဝက်ခန့် စိုက်ဝင်သွားသည်။ “ကောင်မ နင့်ကို ငါသတ်ပြီးမှ သွားမယ်” “ကဲ…ကြာ…ကဲကြာ” “စွပ်…စွပ်…””အား” သူ့လက်ထဲက ဓားမြှောင်နဲ့ အနီးကပ်ရှိနေသော မမြင့်သူကို အသက်ပျောက်သည်အထိ စိတ် လွတ်လက်လွတ် ထိုးစိုက်နေသည်။ အသက်ပျောက်သွားမှ လက်က လွှတ်လိုက် သည်။ သူ့လက်ထဲမှ အောက်သို့ ခွေကျသွား သည်။ ထိုစဉ် သူ့မျက်လုံးက အခန်းထောင့်မှာ ထိုင်ပြီး မျက်လုံးပြူးကာ ကြည့်နေသည့် ...
မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး ဦးခင်ရီတို့အိမ်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ၎င်း၏အိမ်သို့ရောက်တော့ ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်သန်းဌေးကိုအခန့်သင့်တွေ့ရသည်။ ဒေါ်သန်းဌေးသည် မနေ့ကကောက်လာသည့်ရေသန့်ဘူးခွံ၊ပုလင်းခွံများကိုအသန့်စျေးဖြင့်ရောင်းနိုင်ရန် ဆေးကြောနေလေသည်။ မမျိုးမျိုးကိုမြင်တော့ ဒေါ်သန်းဌေးက “ကလေးမ ဘာကိစ္စလဲ” ယင်းသို့မေးတော့ မမျိုးမျိုးက သူမ မက်ခဲ့သည့်အိပ်မက်အကြောင်းကိုအကျဥ်းချုပ်ပြောပြလိုက်ပြီး “အဲဒါပါပဲ။ဦးကြီးခင်ရီက သူ့အတွက် ဘုန်းကြီးတွေကို ဆွမ်းနဲ့သင်္ကန်းကပ်ပေးဖို့မှာလိုက်လို့လာပြောတာပါ” “အေးအေး ငါလုပ်လိုက်မယ်” ယင်းသို့တုံးတိပြောပြီး ဘူးခွံတွေသာဆက်လက်ဆေးကြောနေလေသည်။ မမျိုးမျိုးလည်း ပြန်လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင်တော့ တကယ်ရော လုပ်ဖြစ်ရဲ့လားဆိုတာ သူမလည်းမသိရချေ။ +++++++++++++++++++++++++++++ မမျိုးမျိုး ဆယ့်ရှစ်နှစ်အရွယ်သို့ရောက်လာတော့ လူတစ်ယောက်ကို ခဏခဏအိပ်မက်မက်သည်။ ထိုလူသည်ရှပ်အင်္ကျီအဖြူလက်တိုကိုနှင့်တကွ ကွက်စိပ်ပုဆိုးကိုသေသေသပ်သပ်ဝတ်ဆင်ထားလေသည်။ ထိုလူကို အပြင်တွင်တစ်ခါမှမမြင်ဖူးချေ။ ...
ပေးရတာလေအမေရာ။ တခြားသူတွေ ကျိုခိုင်းရင် စိတ်မ ရှည်ကြတော့ မီးပြင်းတွေ ပေးလိုက်ရင် ဆေးအာနိသင် ပျက်မှာဆိုးလို့တဲ့ဗျို့” “အင်း…နင့်ဆရာတော်ကလည်း တာတေမှ တာတေ ဖြစ်နေတာနော်။ ကြည့်လေ ဆေး ကျိုတာတောင် တာတေကျိုမှ စိတ်တိုင်းကျ တာ ” ကျုပ်အမေပြောတာကို နားထောင်ရင်း နဂါးဆေးပေါ့လိပ်ကလေးဖွာနေလိုက်တယ်။ အမေပြောတာ ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်သားဗျ။ သြော် …ဆရာတော်လည်း သက်တော်ကလေးရလာတော့ လူကြီးတွေ ရဲ့ သဘာဝကို ပြောင်းလာတာနေမှာပေါ့လို့ ကျုပ်တွေးလိုက်မိတယ်။ “တာတေရေ…တာတေ” “ဟဲ့ …ဘယ်သူတုံးတာတေ၊ ဝိုင်းဝက ခေါ်နေတာ” အမေက မျက်မှောင်ကလေးကြုပ်ပြီး ...
သေနတ်နဲ့လှမ်းပစ်တာနဲ့ မတက်ရဲဘဲ အိမ်ကိုပဲဝိုင်းထားရတယ်ဗျ” ဦးစံခိုင်တစ်ယောက် စိတ်ပူပန်သွားပြီး “ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲကွာ၊ ဒီမှာကလေးက မွေးနေပြီကွ” ခင်ကြိုင်က “ထားလိုက်ပါသူကြီးရယ်၊ ခုနကပဲ ကလေးငိုသံကြားရပြီမဟုတ်လား၊ ခေါင်းထွက်နေရင်မကြာဘူးမွေးပါပြီဗျ၊ ရွာအရေးက အရေးကြီးပါတယ်ဗျာ” ဦးစံခိုင်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီးနောက် “ဟေ့ကောင်ခင်ကြိုင် မင်းသေသေချာချာစောင့်ကြည့်ထား၊ ကလေးမွေးပြီးရင် ဘာလေးမွေးတယ်ဆိုတာ ငါ့ကိုလာပြောစမ်းကွနော်” သူကြီးဦးစံခိုင်တစ်ယောက် သူဝတ်ဆင်ထားသည့် တောင်ရှည်ပုဆိုးကြီးကို ခါးတောင်းကျိုက်လိုက်ပြီးနောက် အိမ်ပေါ်မှပြေးဆင်းသွားလေရာ ဖိုးခွေးက သူကြီးကိုကြည့်ရင်း “သူကြီး၊ ဘာလက်နက်မှ မယူတော့ဘူးလားဗျ” “မယူတော့ပါဘူးကွာ၊ ဟေ့ကောင်ဖိုးခွေး မြန်မြန်လာကွ” သူကြီးဦးစံခိုင် ရွာအတွင်းသို့ အပြေးတစ်ပိုင်းဖြင့် ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ ဦးဘောဂတို့မှာ ...
မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးသည် ကျွန်ုပ်အား ပြုံးပြလိုက်လေ၏။ “ဒီလိုလူမျိုးတွေက ဘာမှမမြင်တော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် ကျုပ်က ခြေထောက်ကို နဂိုကတည်းက ခုံပေါ်တင်ထားတာ။ ကိုယ့်လူက သဘောမပေါက်တော့ အနင်းခံရတာပေါ့လေ။ ကိုယ့်လူဖတ်တဲ့ စာအုပ်ထဲမှာ ခြေထောက်ကို နင်းမိရင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတဲ့နည်းများ ပါသေးလား” ဟု မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးက ပြောလိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်က .. “ကျုပ်ဖတ်နေတာ ရှေးဦးသူနာပြုစာအုပ် မဟုတာဘူး၊ ဒါတွေ ဘယ်ပါပါ့မလဲ” ဟု ပြန်၍ပြောလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ မုတ်ဆိတ်ဖြူကြီးသည် သူ၏ လွယ်အိတ်အတွင်းမှ ပရုတ်ဆီပုလင်းကို ထုတ်ကာ ကျွန်ုပ်အား လှမ်းပေးရင်း ...
မြေကြီးများနှင့် ရောလုံးနေသည့် မျက်နှာသုတ်ပဝါ အသေးလေးတစ်ထည်ကို တွေ့ရသည်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါ ကလေး၏ အလယ်မှာ လက်ညှိုးလုံးခန့် မီးလောင်ပေါက်တစ်ခုရှိ၏။ ဆက်လက်၍ကြည့်လိုက်သောအခါ သေသူ၏ လက်ထဲမှာ ဆုပ်ထားသည့် ပစ္စည်းတစ်ခု၊ ယူကြည့်လိုက်တော့ အပြာရောင် ကော်ကြယ်သီးတစ်လုံး။ တွေ့ရှိ သက်သေခံပစ္စည်းများအား စနစ်တကျသိမ်းဆည်း၍ သက်သေ ခံ စာရွက်မှာ ဖြည့်စွက်သိမ်းဆည်းလိုက်သည်။ ရဲလုပ်ထုံးနှင့်အညီ မှတ်တမ်း တင်ဓာတ်ပုံများကို ရှုထောင့်အသီးသီးမှ ရိုက်ယူလိုက်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဆက်လက် စူးစမ်းလေ့လာလိုက်သောအခါ အလောင်းမြှုပ်သည့်နေရာနှင့် ပေ (၂၀)ခန့်အကွာ မြေပြင်မှာ နီရဲသော သွေးကွက် များနှင့် ...