ကျေမနပ်နဲ့ခံလိုက်ရတာမြင်တော့ အားရလိုက်တာဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဖိုးစီကိုအရင်ကထက် ပိုပြီးအားကိုးသွားတာပေါ့။ ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့အိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့တယ်။ “အမေရေ၊ ဧည့်သည်ပါတယ်ဗျို့” ကျုပ်အသံကြားတော့ အမေကပြေးထွက်လာတယ်။ “ဟဲ့သား၊ ဘယ်သူတွေကိုခေါ်လာတာလဲ” “ဒီလူက မောက်ရွာက ဆရာကြီးဦးဖိုးစီပါအမေရဲ့၊ အထက်ဂိုဏ်းဆရာတစ်ယောက်ပေါ့အမေရာ” အမေက ဦးဖိုးစီကိုကြည့်ပြီး နည်းနည်းတော့ ရိုရိုသေသေဖြစ်သွားတယ်။ “ကျွန်မတို့ရွာကို ဘာအကြောင်းနဲ့များရောက်လာတာလဲ ဆရာကြီးရှင့်” ဦးဖိုးစီက ကျုပ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးတော့ “အေးကွယ်၊ ဟောဒီရွာက ခုနစ်ရက်သားသမီးတွေကို ကယ်တင်ရအောင်လာခဲ့တာပဲ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်ဒီအိမ်မှာတည်းလို့ အဆင်ပြေရဲ့လား၊ အဆင်မပြေရင် ကျုပ်ရွာပြင်ဇရပ်မှာသွားနေပါ့မယ်” အမေက ပျာပျာသလဲနဲ့ “မဟုတ်တာပဲဆရာကြီးရယ်၊ ဆရာကြီးလိုလူက ကျွန်မတို့အိမ်မှာတည်းမယ်ဆိုတာနဲ့တင် ...
လူတော့ မပါဘူးဗျ။ ဖမ်းမိတဲ့လူတွေကလည်း မကျေနပ်ဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်တို့ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့ “သူတို့လည်းပါတယ်၊ သူတို့ညီအကိုလည်း ဖဲရိုက်တဲ့အထဲပါတယ်” “သူတို့လည်းပါတယ်ဆိုပဲ၊ သူတို့ပါဖမ်းကွာ” “ဟာ၊ ဟေ့လူတွေ၊ မလုပ်၊ မလုပ်ကြနဲ့လေ” ရဲတပ်သားတွေက ကျုပ်တို့ညီအကိုကိုပါ ဖမ်းပါရောဗျာ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့ဖဲရိုက်တဲ့လူတစ်သိုက်ကို အတွဲလိုက်ကြီးဖမ်းခေါ်သွားကြပါရောဗျာ။ အချုပ်ထဲရောက်တော့ ဖဲသမားတွေက ကျုပ်တို့ညီအကိုကို ထိုးမယ်ကြိတ်မယ်လုပ်နေကြလို့ ကျုပ်တို့ကိုသပ်သပ်ခွဲပြီး ချုပ်ထားရတယ်ဗျာ၊ ဟိုလူတွေက ကျုပ်တို့ကိုတစ်ဖက်အချုပ်ခန်းထဲကနေကြည့်ပြီးတော့ မျက်လုံးတွေပြူးပြ၊ လက်သီးတွေထောင်ပြနဲ့မို့လို့ ရဲတပ်သားတွေက တော်တော်ကြိမ်းမောင်းယူနေရတယ်ဗျ။ “အဲဒါအကိုကြီးကြောင့်၊ အကိုကြီးအကြံကောင်းလို့ အခုတော့ ငွေလည်းဆုံး၊ အဖမ်းလည်းခံရပြီမဟုတ်လား” အကိုကြီးကတော့ မျက်နှာငယ်ကလေးနဲ့ “ဒါထက်ပိုဆိုးတာက ...
ဒီတောင်ဝှေးနဲ့ဝင်ရိုက်မှ ဖုတ်ကောင်ထွက်ပြေးတာ၊ ဖုတ်ကောင်ထွက်ပြေးတော့ ငါစုန်းပညာတစ်ခုကိုခြေရာခံမိတယ်ကွ၊ အဲဒီစုန်းပညာကတော့ ခုနကပြောတဲ့ ဗာလိစုန်းပညာပေါ့ကွာ” “ကျုပ်နားလည်ပြီဗျ၊ ဒါဆိုရင် စုန်းတွေက လူတွေကိုသူတို့စုန်းပညာနဲ့ သေအောင်လုပ်တယ်၊ လူတွေက သေပြီဆိုပြီးမြေချလိုက်တော့မှ အဲဒီလူကိုဖုတ်သွင်းပြီး ခိုင်းချင်ရာခိုင်းတဲ့သဘောပေါ့” “ဟုတ်တော့ဟုတ်လောက်တယ်ကွ” “ဒါဆို ခုနက ဖုတ်ကောင်ဘာဖြစ်သွားသလဲဗျ” “ဘာဖြစ်ရမှာလဲကွာ၊ ငါလည်း မင်္သကာတာနဲ့ ငါ့ခေါင်းစွဲ အထက်ဝိဇ္ဇာကြီးကိုမေးကြည့်ရတာပေါ့၊ သူက ငါ့ကိုဗာလိစုန်းအကြောင်းပြောပြတယ်၊ ငါလည်း ရွာသားတွေကို လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်ဆယ်ရက်လောက်က သေထားတဲ့လူရှိသလားဆိုတော့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်သေဖူးတယ်လို့ပြောတယ်၊ သူတို့မြှုပ်ထားတဲ့နေရာကို ပြန်သွားကြပြီး မြေပုံကိုဖော်ကြည့်တော့မှ ပျဉ်ခေါင်းထဲမှာ ဖုတ်ကောင်ကြီးက ဘေးစောင်းလှဲအိပ်နေသကွ၊ ဖုတ်ကောင်ဆိုတာ အိပ်နေတဲ့အချိန် ...
ဦးဆောင်ထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ ထွက်လာရင်းနဲ့ လမ်းမှာလည်း စကားပြောဖြစ်ကြတာပေါ့။ “ကျုပ်တို့ရွာကို နောက်ဆို မကြာမကြာလာရောင်းနော် ပန်းညို၊ သြော် ဒါနဲ့ ပန်းညိုအသက်က ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ” “နှစ်ဆယ့်သုံးပါ” ကျုပ်ကလည်း နှစ်ဆယ့်နှစ်ကျော်လို့ နှစ်ဆယ့်သုံးထဲရောက်နေပြီလေဗျာ၊ အသက်အရွယ်ကတော့ မတိမ်းမယိမ်းပေါ့။ “ဒါနဲ့ ကလေးကရောဘယ်အရွယ်တုန်းဗျ” “ပန်းညိုအသက် ဆယ့်ငါးနှစ်ကျော် ဆယ့်ခြောက်နှစ်လောက်မှာပဲ အိမ်ထောင်ကျပါတယ်၊ ကလေးးက အိမ်ထောင်သက်တစ်နှစ်မှာ မွေးတာဆိုတော့ အခုဆိုရင်တော့ လေးနှစ်ကျော်၊ ငါးနှစ်နီးပါးပါ” “သြော် . . .” ပန်းညိုမျက်နှာက မသာမယာဖြစ်သွားတာနဲ့ ကျုပ်လည်း ဆက်မပြောဖြစ်တော့ပါဘူးဗျာ၊ ဒါနဲ့ပဲ ရွာထဲအမဲသားကြိုက်ကြတဲ့ ...
နှိမ်နင်းလို့ ရလိမ့်မယ်လို့တော့ ဘုန်းကြီး မထင်ဘူးကွဲ့” “တစ်ရွာလုံးက စုန်းတွေကို နှိမ်နင်းဖို့ မဟုတ်ပါ ဘူးဘုရား၊ အဲဒီရွာမှာရှိတဲ့ စုန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ခေါင်းပြတ်ကြီးကို သွားပြီးယူဖို့ပါဘုရား” “ဟေ” “ဗျာ” ဆရာတော်ကလည်း အံ့သြပြီး ‘ဟေ’ကနဲ အော် လိုက်သဗျ။ကျုပ်ကလည်း လန့်ပြီး ‘ဗျာ’လို့ အော် လိုက်မိတယ်။ ဆရာနွံဖက ကျုပ်ဘက်ကို လှည့် ပြီးကြည့်တယ်။ ဆေးလိပ်ခွက်ထဲမှာ ထည့်ထား တဲ့ သူ့ရဲ့ဆေးတံကို ယူပြီး ဆေးပြာတွေ ခေါက် ချတယ်။ ပြီးတော့ ဗာဂျီးနီးယား ဆေးမှုန့်တစ်ဆုံ ထပ်သိပ်ပြီး ...
သွားဖူးပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နေကဝင်တော့မှာဆိုတော့လည်း အမြန်သွားဖို့ အရေးကြီးနေသည် မဟုတ်ပါလား။ ဒီတော့လည်း ခြေလှမ်းတွေကို မြှင့်တင်ပြီး လျောက်ခဲ့လိုက်ပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ မြေနီလမ်းလေးအတိုင်း တစ်ယောက်ထဲ လျောက်လာခဲ့ရင်း ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်မိလေတော့ လမ်းဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ လူနေ အိမ်ခြေဆို၍ ဘာကိုမှ မတွေ့ရခဲ့ပေ။ တောခြံတွေနဲ့ သစ်ပင်ဝါးပင်တွေသာ အုတ်အုတ်ဆိုင်းဆိုင်း ဖြစ်နေပြီး တောတန်းလေးကသာ ကြီးစိုးလို့နေပါတယ်။ မကြာခင် နေရောင်ပျောက်တော့မှာ ဖြစ်တဲ့အတွက် စိတ်ထဲမှာ စိုးရွံ့မှုတော့ ဖြစ်နေမိပါတယ်။ ဒါကလည်း လူ့သဘာဝပါ။ ဘယ်လောက်ပဲ မကြောက်ဘူးပြောပြော ခုလိုလူသူမရှိတဲ့ ...
ပျော်ရွှင်နေခဲ့ကြတော့သည်။ “ဝေယံကျော်ရေ.. မင်းဦးလေးနေတဲ့ရွာက တောင်ငူကနေ တော်တော် ဝေးသေးလားကွ” “နည်းနည်းပဲဝေးတာပါ.. ဆိုင်ကယ်ကယ်ရီ ပြန်ပြီး စီးသွားရမှာကွ” “ဒါထက် ရွာနာမည်ကရော ဘာလည်း” “မင်းကလည်းကွာ ဟိုရောက်ရင် သိလိမ့်မယ်” ဝေယံကျော်က ကားစီးရင် မူးတတ်တဲ့ အတွက်ကြောင့် စကားကို ဖြတ်ချလိုက်လေတော့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘယ်သူမှတော့ ဆက်မမေးတော့ပေ။ အပြင်ကို ငေးကြည့်လာတဲ့ သူတွေလည်း ကြာလာတော့ ညောင်းလာကာ ကားထိုင်ခုံကိုသာ မှီလျက် လှဲလျောင်းရင်း လိုက်ပါလာခဲ့လေတာ့သည်။ ...
တွေ့ကရာလူကို အိမ်ခေါ်မလာသင့်ဘူးကွ၊ ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးဖြစ်ပါစေ၊ နောက်ဒီလိုမျိုး ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေ အိမ်ခေါ်လာရင် မင်းကိုပါ အလုပ်ဖြုတ်ပစ်မယ်” ဒရိုင်ဘာမောင်မျိုးက မျက်နှာငိုင်ကျသွားတယ်ဗျ၊ “ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့ပါ မမကြီး၊ ကျွန်တော်ဆင်ခြင်ပါ့မယ်” မောင်မျိုးနဲ့ ဦးဖိုးထူးနဲ့ ကျုပ်လက်မောင်းကို တစ်ယောက်တစ်ဖက်ဆွဲကိုင်ချုပ်ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုအိမ်ပေါ်ကနေအတင်းဆွဲချလာပါရောဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ မလျော့သေးဘူးဗျ၊ “မဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်ကူညီမှဖြစ်မယ်၊ မဟုတ်ရင် ဒီအိမ်မှာ တစ်ယောက်ယောက်သေရလိမ့်မယ်” ကျုပ်အရူးကြီးတစ်ယောက်လို အော်ဟစ်နေမိတယ်ဗျ၊ အိမ်ထဲကနေထွက်လာတဲ့အချိန်မှာပဲ အိမ်ရှေ့ကိုကားတစ်စီးက ထိုးစိုက်သွားတယ်၊ ကားလေးကတော့ အဲဒိခေတ်က သူဌေးသူကြွယ်တွေမှ စီးနိုင်တဲ့ ...
မေ့ကိုတိုက်ရှာသည်။ သူဆေးတိုက်ပြီးတာနဲ့ အိပ်ယာပေါ်ကို ပြန်သိပ်ပေးလိုက်သည်။ သူရက ဆိုင်းနောင်အမေ နေမကောင်းသည်ကို ကြားသိရသဖြင့် သတင်းမေးဖို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့မှာ ဝမ်းနည်းစွာ ထိုင်နေတဲ့ ဆိုင်းနောင်က အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့ သူငယ်ချင်းကိုတွေ့တော့ မျက်ရည်များကိုသုတ်လိုက်ပြီး အားရဝမ်းသာ ဆီးကြိုရှာသည်။ “ဟာ သူငယ်ချင်း လာလာ။ ” “အေး မင်းအမေသက်သာရဲ့လား” “မသက္သာပါဘူးကြာ။ ငါ့အမေရဲ့အဆုပ်က ကျွမ်းနေပြီတဲ့။ ကုလို့မရတော့ဘူးတဲ့။ ” “ဟာ… အခုလိုကြားရတာ စိတ်မကောင်းလိုက်တာ ဆိုင်းနောင်ရာ” ...
နှင့် တောအုပ်အတွင်းသို့ အိမ်ဥိးနှင့်ကြမ်းပြင်ကဲ့သို့ သွားလာနိုင်သည်။ ဝါးပိုးဝါးကြီးကြီး သုံးလုံးခန့်ကို ရွာအရောက်ထမ်းပြန်နိုင်သေးသည်။ တစ်ခါတရံ ရွာလယ်လမ်းတွင် ခြင်းခတ်ကြသည့်အခါ ကာလသားများနှင့်အတူ ခြင်းခတ်လေ့ရှိသေးသည်။ ကိုညိုကြီးတို့ ကာလသားဖြစ်သည့်အခါ ဘိုးသက်ရှည်အသက်ရှည်ရသည့်အကြောင်းကို ဆွေးနွေးငြင်းခုံကြသည်။ ဘိုးသက်ရှည်မှာ ဆေးကောင်းဝါးကောင်းတစ်ခုခုရှိမည်ဟု အားလုံးကထင်မြင်ကြသည်။ နောက်ဆုံး လူငယ်ဘာသာဘာ၀ အလောင်းအစားများပင်ပါလာခဲ့သည်။ ဘိုးသက်ရှည်မှာ ကလေးများထဲတွင် ကိုညိုကြီးကို ပိုမိုခင်တွယ်ကာ တူသားအရင်းသဖွယ်ချစ်ခင်သည်ဖြစ်ရာ ကိုညိုကြီးမှာ ဘိုးသက်ရှည်အား အနီးကပ်စောင့်ကြည့်ရန် တာဝန်ကျလေတော့သည်။ ဘိုးသက်ရှည်တစ်ယောက် ဆေးသုံးမသုံး၊ နည်းကောင်းရှိမရှိကို အကဲခတ်ရန်ဖြစ်သည်။ သို့နှင့် ကိုညိုကြီးမှာ မိဘများနှင့်ရန်ဖြစ်စကားများသည်ဟု အကြောင်းပြကာ အိမ်ပေါ်မှဆင်းလာခဲ့လေသည်။ ...