မောင်မောင်အားလူဝင်စားတစ်ဦးဟုသံသယ ရှိလာခဲ့ကြသည်။ သားဖြစ်သူကလည်းထိုအကြောင်းများကိုပြောချင်သည့် အခါတွင်ပြောသည်။ သို့သော်အကုန်မပြော။မိဘများကချော့မော့မေးသော် လည်း ပြောချင်မှ ပြောသည်။ ဤသို့ဖြင့် ကိုတိုးမောင်နှင့် မခင်မိတို့တစ်ဦး တည်းသောသားလေးမောင်မောင်အောင်ကိုအရိပ်တကြည့်ကြည့်ဖြင့်ပြုစု စောင့်ရှောက်လာခဲ့ကြသည်။ ဤသို့ဖြင့် သားဖြစ်သူမောင်မောင်အောင်တစ်ယောက်အသက်(၁၀) နှစ်ပြည့်၍စတုတ္ထတန်းကိုပင်အောင်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ပဉ္စမတန်းကိုတော့ရွာနှင့် နှစ်မိုင်ခန့်ဝေးသည့်မဆယ်ဆိပ်ရွာအလယ်တန်းကျောင်းသို့သွားတက်ရမည် ဖြစ်၍ မိဘနှစ်ပါးက ကြိုတင်ပြင်ဆင်နေသည်။ ပုံမှန်ဆိုလျှင်အလယ်တန်းကိုမဆယ်ဆိပ်ရွာတွင်တက်ပြီးအထက်တန်း ကိုမြို့တွင်သွားတက်ပြီးမိသားစုပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေထိုင်သွားကြရမည်ဖြစ် သည်။ သို့သော် အတိတ်ဘဝက ကံအကြောင်း တရားတွေက ဒီဘဝအထိ ဆက်ပြီး ပါလာတော့ တစ်ညနေခြံလုပ်ငန်းသိမ်း၍မိသားစုဝိုင်းဖွဲ့၍ညနေစာစားပြီးနောက် “အဖေနဲ့အမေ” “ဘာလည်း သားရဲ့” “ကျွန်တော်ပြောစရာ စကားနည်းနည်းရှိလို့ပါ” “နည်းနည်း မဟုတ်ဘူး များများပြောသား” “ပြောပါသားရယ် ...
မျက်စိလျင်လျင်လက် သွက်သွက်ရိုက်သွားရင် တစ်ယောက် တစ်အိုးချက်တော့ပြေးမလွတ်လောက် ပါဘူးဗျာ” ဘာမျှမသိသော ဦးမောင်ကြိုင် ကလည်း ကျွန်တော့်အဆိုပြုချက်ကို ထောက်ခံသည်။ “အေးပါ ကောင်လေးရာ။ငါလည်း မျက်စီလျင်လျင် ထားပါ့မယ်ကွာ” ဗားရိုက်ချိန်သာ တစ်နာရီခန့် ကုန် သွားသည်။ကျွန်တော်တို့ကားဗားလေး ငါးကောင်ထက် ပိုမရ၊ ကျွန်တော် အနည်းငယ် စိတ်ဓာတ်ကျစ ပြုလာ သည်။ ထိုအချိန်၌ပင် မိုးက တဖွဲဖွဲရွာချ သည်။ ထိုမိုးရွာချိန်၌ပင် ကျွန်တော့် ဆရာဦးတင်မောင်အခေါ်ဖြင့် စားဗား ကြီး(အချို့အရပ်များတွင် ဖားပေါင်ဝင်း) အော်သံတစ်သံကို ကြားလိုက်ရပေ သည်။ (ထိုဖား၏အော်သံမှာ ဘုတ်ငှက် ...
အတိုင်းရှိသော လူများပင်သေဆုံးသွားကြ ခြင်းဖြစ်၍ မြိတ်ကုန်းရွာရှိ လူများ ထိတ်လန့်နေကြရ၏။ မိုးလင်းပြီဆိုသည်နှင့်ဘယ်အိမ်က ဘယ်သူဆုံးသည်ဆိုသော သတင်းကို ရင်တထိတ်ထိတ်နားစွင့်ရ၏။ “ညဆို မည်းမည်းကြီးလျောက်သွားနေတာဟဲ့… ရွာထဲ လူခြေတိတ်ရင် အဲ့ဟာကြီးကိုမြင်ရတာပဲ… တို့ဘေးအိမ်က ဦးမြကြီး မဆုံးခင်ညက အဲ့မည်းမည်းကြီး သူတို့ခြံရှေ့ရပ်နေတာကို ငါမြင်လိုက်ရတယ်…နောက်မနက်ကျ ဦးမြဆုံးတာပဲအေ……” “အဲ့တာကြီးကို တော်ကဘယ်လိုမြင်တာတုန်း… ဟုတ်ရဲ့လားတော်” “ဟဲ့ကောင်မရဲ့…အဲ့ညက ငါရေအသောက်များလို့ နောက်ဖေးသွားမလို့ နိုးလာတာ…ခြံထဲဆင်းပြီး နောက်ဖေးသွားဖို့ကြံတုန်း…စိတ်ကတစ်ခုခုသိသလိုနဲ့… ဦးမြတို့အိမ်ဘက်ကိုကြည့်မိလိုက်တာပဲအေ့…။ အဲ့တော့ တွေ့မိတာပေါ့… ငါဖြင့်အဲ့သည်ညကနောက်ဖေးကိုဆက်မသွားရဲတော့လို့ အိမ်ထဲအသာပြန်ဝင်နေရတယ်” “အင်း…ဒါဆို ကျုပ်တို့ရွာက လူတွေသေရတာ… အဲ့မည်းမည်းပြီးကြောင့်ပေါ့လေ… ဒါဆို..အဲ့မည်းမည်းကြီးရောက်လာရင် ...
လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပေါ့…။ဒါမျိုးဆို မသက်တင်တို့က ပေါ်ပေါ်တင်တင်ပဲ…ရွာထဲက တစ်ယောက်ယောက်ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်လို့ အကြိုက်ပျော်ပါးတော့တာပဲ..။သူ့ဆီလာတဲ့သူတွေကလည်း ပိုက်ဆံမပေးရတဲ့အပြင် ပိုက်ဆံတောင်ရသေးတာလေ… ဘာနာစရာရှိသလဲ…။ “မိသက်တို့များ ရဲတင်းလိုက်တာဟယ်..နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးကို ကမြင်းရတယ်လို့..” “အော် ညဘက်လည်း အငြိမ်နေတတ်တဲ့ မိန်းမမှမဟုတ်တာပဲ…ဖဲဝိုင်းပြီးရင် လည်း ရွာထဲက မုဆိုးဖို သန်းလှနဲ့ ပလူးသေးတာ… ” “ဟဲ့ နင့်ဟာ ဟုတ်လို့လား..” “အို ဟုတ်တာမှ ဟုတ်ဟုတ်နဲ့ကိုမြည်နေသေးပါတယ်…ပြီးတော့ သူ့မှာ မျှော့ပါတယ်ဆိုပဲ..” “ဒါကြောင့်မို့ ရွာထဲက အကောင်တွေက တမ်းတမ်းစွဲ ဖြစ်နေကြတာပေါ့..” “သတိလည်းထားအုံး..အိမ်ကလူတွေပါ ပါနေရင်တော့အခက်ပဲ…” “အိုတော်… သွားလည်းအိပ်ရသေး ...
လူခြောက်ကလေးဟု ထင်မြင်ချက်က ပို၍ ခိုင်မြဲသွားလေသည်။ အမေပြောပြောပြ၍မခင်မွှေးသည်လည်းလူခြောက်ကလေးကိုသူမ၏ သက်ရှိမောင်လေးသဖွယ်ထင်မြင်ယူဆထားခဲ့လေသည်။ အမေက သူ့သား လူခြောက်ကလေးနှင့် အိပ်မက်ထဲတွင် တွေ့ရပုံများအား ပြောပြောပြတတ် လေသည်။ သည်လိုနှင့် သာမန်လူသားတစ်ဦးကို နာမည်ပေးသလို လူခြောက် ကလေးကို နာမည်ပေးခဲ့ကြသည်။ ဗုဒ္ဓဟူးသားလေးဖြစ်၍ မောင်လူမွှေးဟုမှည့်ခေါ်ထားခဲ့လေသည်။ မခင်မွှေးတို့နေထိုင်ရာမြင်သာရွာတွင်လူခြောက်အဖြစ်မွေးဖွားလာသူ မှာမောင်လူမွှေးတစ်ယောက်သာရှိသည်။ ယခင်က ဘယ်မိခင်မှလူခြောက် မမွေးဖွားဘူးကြချေ။ လူခြောက်မမွေးဘူးသော်လည်းလူခြောက်အယူအဆ ကိုတော့ လက်ခံယုံကြည်ကြသည်။ လူခြောက်တို့သည် ညပိုင်းတွင် မိခင် ဖြစ်သူနှင့် အိပ်မက်ထဲတွင် တွေ့ဆုံတတ်ပုံ။ သူတို့အလိုရှိရာကိုမိခင်များအား အိပ်မက်ထဲတွင် ပြောပြပုံများကို ပုံပြင်သဖွယ် ယခင်ကတည်းက ...
စကားစမြည်ပြောလာပါလေရော ။ ” ငါ့တူတို့ တူမတို့က ဒီလမ်းထဲမှာပဲ နေကြတာလားကွယ့် … အော် စိတ်တော့မရှိပါနဲ့ကွယ် မျက်နှာစိမ်းနေလို့ အဒေါ်ကမေးမိတာပါ …” ” ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် အဒေါ်ရဲ့ … ကျွန်တော်တို့က ဒီနေ့မှ ဒီလမ်းထဲပြောင်းလာကြတာလေ… ဟိုးဘက်နားလမ်းအစွန်က နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးရဲ့ အောက်ထပ်မှာခနဌားနေကြတာပါအဒေါ်ရေ ” ကျွန်တော့စကားအဆုံးအဒေါ်ကြီးမျက်နှာမှာ အမည်ဖော်ရခက်တဲ့ အရိပ်တစ်ချို့ဖြတ်ပြေးသွားတာကို ကျွန်တော်မြင်လိုက်ရတယ်…။ ”ဟင် လမ်းစွန်က နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီး ဟုတ်လား ” ”ဟုတ်တယ်လေ အဒေါ်ရဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်” ကျွန်တော်ပြန်မေးလိုက်တော့ အဒေါ်ကြီးက တစ်ခုခုကိုမျိုသိပ်ထားရတဲ့ပုံစံနဲ့ ...
လည်းအသက်ကြီးပြီး ရောဂါအခံရှိသူမို့အလုပ်မလုပ်နိုင်ချေ။ ဖခင်ဖြစ်သူကြတော့လည်း မိသားစု စားဝတ်နေရေးကိုခေါင်းထဲမထည့် ရသည့်လုပ်အားခကိုထင်သလို သောက်စားပစ်လေသည်။ သုတလည်းဖခင်ဖြစ်သူကို အလိုမကျပေမယ့် သားသမီးဖြစ်သည့် အတွက်ပြောပိုင်ခွင့်မရှိခဲ့ပေ။ သည်းမခံနိုင်၍ပြောသည့်အခါများတွင် လည်းမိခင်ကြီးမှာရောဂါထပ်တိုးရလေ သည်။ ထို့ကြောင့်သုတလည်းစိတ်ကိုလျှော့ကာ မြိုသိပ်ထားရလေသည်။ သုတလည်းအလုပ်မရှိပဲအားနေသဖြင့် ရပ်ကွက်ထဲလျှောက်သွားနေသည်။ “ဟေ့ကောင် သုတ နားတာလားဟ” “နားတာမဟုတ်ဘူး ငါ့ကောင်ရေ အလုပ်ကပိတ်ထားတာကွ။ ငါလည်းအလုပ်မရှိတာနဲ့ ပျင်းလို့အိမ်က ထွက်လာတာ” “ငါမြေတူးသွားမလို့ကွ မင်းလိုက်မလား အနည်းဆုံးတော့ လေးငါးခြောက်ထောင် ရတာပေါ့ကွာ။ မင်းလုပ်ချင်ရင်လိုက်ခဲ့ပေါ့ မင်းလည်းဒီနေ့အားနေတာပဲ……” “အေးကွာ လိုက်ခဲ့မယ် အလကားလျှောက်သွားနေလို့ ငွေမရဘူး ငါမင်းနဲ့မြေတူးလိုက်ခဲ့မယ်။ သုတလည်းအသိမိတ်ဆွေက ...
အခုလိုမျိုးဖုန်းတွေကလည်း မပေါ်သေးဘူးလေ။ သူဘယ်သွားမယ်၊ ဘာ လုပ်မယ်ဆိုတာကို လူကြုံနဲ့ ဖြစ်စေ၊ ကိုယ်တိုင်ဖြစ်စေ လာပြောနေကြတာမျိုးဆိုတော့ ဒီညမှာ တော့ သူဘုရားပွဲမှာ ရှိနေတာပဲ ဆိုပြီး ပိုပို စိတ်ချလက်ချရှိနေပါတယ်။ ညကိုးနာရီလောက်မှာ ပိုပိုဘုရားရှိခိုးပါတယ်။ ထူးခြားတာက ဘုရားမကန်တော့ခင် ပိုပို ရဲ့ စိတ်တွေ တအားလေးလံလွန်းလာတာပါ။ မေမေ့ကိုတောင် ပြောပြလိုက်မိတဲ့အထိပါ ပဲ။ “မေမေ ခွေးတွေက ဘာလို့ တအားအူနေတာလဲ မသိဘူးမေမေရယ်။ ပိုပိုစိတ်ထဲမှာ လေး လေးကြီးနဲ့ ငိုချင်သလိုလိုကြီးဖြစ်နေတယ်” “အေး..မေမေရော နေရတာ မကောင်းဘူး၊ လေးလံထိုင်းမှိုင်းနေတာပဲ၊ ...
အတွဲအဖက်ကတော့ မပြတ်ခဲ့ဘူး။ ပုခုံးဖက်ပြီး အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေအဖြစ် ပေါင်းဖော်နေကြတုန်းပဲ။ ဒီလိုနဲ့ မြန်မာသက္ကရာဇ် ၁၃၃၈ ခုနှစ်ရဲ့ ဝါခေါင်လဆန်း ၄ ရက်နေ့မှာတော့ ကျုပ်အခုပြောပြချင်တဲ့ ဇာတ်လမ်းက စတင်ခဲ့ပြီရယ်။ အဲ့ဒီ့နေ့က ကျုပ်မသေခင် ဖြစ်စဉ် အားလုံးကို အခုထိ တိတိကျကျ ကျုပ် မှတ်မိနေတယ်။ အဲ့ဒီ့နေ့က မောင်ထွန်းရယ် ကျုပ်ရယ် ကျုပ်ရဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေရယ် အင်းထဲရောက်နေတယ်။ ကျုပ်နဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေက အင်းထဲမှာ ကျားပိုက်ထောင်ကြတာ။ မောင်ထွန်းကတော့ ကျုပ်ဆီကို အလယ်သက်သက်ပဲ။ ...
ဖုန်းစောင့်နေလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော် စောင့်နေတုန်း ၃ မိနစ်လောက်ကြာတော့ ဝေလင်းဆီကဖုန်းလာ တယ်။ ကားတားတဲ့အမျိုးသမီးကိုတွေ့တယ်တဲ့။ ဒါပေမယ့် မျက်နှာ မှာသွေးတွေစီးကျနေပြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ကြောက်စရာပုံနဲ့ ကား လှမ်းတားလာတော့ သူလည်းကြောက်ပြီး ကားမရပ်ပေးဘဲ အမြန် မောင်းလိုက်တယ်လို့ပြောတယ်။ လှိုင်ဘွားရှိတဲ့ ဒီရေတိုး ဆိုင်ကိုရောက်ပါပြီတဲ့။ ဖုန်း ကင်မရာနဲ့ ရိုက် ခဲ့ပေမယ့် သူရိုက်ခဲ့တာပြန်ကြည့်တဲ့အခါ ကင်မရာထဲဘာမှမပေါ်နေ ဘူးတဲ့။ သူတို့ပြောနေတာတွေနားထောင်ရတဲ့အခါ ကျွန်တော်နဲနဲ တော့လန့်လာမိတယ်။ ဝေလင်းက ကားမောင်းရင်းတွေ့တာတောင် သူတော်တော်လေးတုန်လှုပ်နေတာ။ ဝေလင်း ဆိုတာက ကျွန်တော် တို့ဘော်ဒါတွေထဲမှာ အကြောက်အလန့်သိပ်မရှိတဲ့သူ။ သူတောင် ...