လူတစ်ရာသေမဲ့ရွာ

အတိုင်းရှိသော လူများပင်သေဆုံးသွားကြ
ခြင်းဖြစ်၍ မြိတ်ကုန်းရွာရှိ လူများ ထိတ်လန့်နေကြရ၏။
မိုးလင်းပြီဆိုသည်နှင့်ဘယ်အိမ်က ဘယ်သူဆုံးသည်ဆိုသော
သတင်းကို ရင်တထိတ်ထိတ်နားစွင့်ရ၏။
“ညဆို မည်းမည်းကြီးလျောက်သွားနေတာဟဲ့…
ရွာထဲ လူခြေတိတ်ရင် အဲ့ဟာကြီးကိုမြင်ရတာပဲ…
တို့ဘေးအိမ်က ဦးမြကြီး မဆုံးခင်ညက အဲ့မည်းမည်းကြီး သူတို့ခြံရှေ့ရပ်နေတာကို ငါမြင်လိုက်ရတယ်…နောက်မနက်ကျ
ဦးမြဆုံးတာပဲအေ……”
“အဲ့တာကြီးကို တော်ကဘယ်လိုမြင်တာတုန်း…
ဟုတ်ရဲ့လားတော်”
“ဟဲ့ကောင်မရဲ့…အဲ့ညက ငါရေအသောက်များလို့ နောက်ဖေးသွားမလို့ နိုးလာတာ…ခြံထဲဆင်းပြီး
နောက်ဖေးသွားဖို့ကြံတုန်း…စိတ်ကတစ်ခုခုသိသလိုနဲ့…
ဦးမြတို့အိမ်ဘက်ကိုကြည့်မိလိုက်တာပဲအေ့…။
အဲ့တော့ တွေ့မိတာပေါ့…
ငါဖြင့်အဲ့သည်ညကနောက်ဖေးကိုဆက်မသွားရဲတော့လို့
အိမ်ထဲအသာပြန်ဝင်နေရတယ်”
“အင်း…ဒါဆို ကျုပ်တို့ရွာက လူတွေသေရတာ…
အဲ့မည်းမည်းပြီးကြောင့်ပေါ့လေ…
ဒါဆို..အဲ့မည်းမည်းကြီးရောက်လာရင်
ရောက်လာတဲ့အိမ်ကလူတွေသေရတာပေါ့”
“ဒါပေါ့အေ…….”
“အမလေးတော်…ဘုရား…ဘုရား…..”
မြိတ်ကုန်းရွာထဲ၌ ထိုအကြောင်းများပျံ့နှံ့ကုန်သည်။
လူဆယ်ယောက်ထက်မနည်းသေထားသည်မို့ ထိုသတင်းကို
ရွာသူ၊ရွာသားတို့ယုံကြည်ကြ၏။
ထို့ကြောင့်ပင် အကြောက်ကြီးပိုကြောက်ကြရှာသည်။
သို့သော် မနက်မိုးလင်းသည်နှင့် ရွာ၌ လူတစ်ယောက်ကပုံမှန်သေဆုံးနေစဲဖြစ်၏။
********************************
“ဘွားရေ…ဧည့်သည်ပါလာတယ်ဗျို့….
ဘယ်သူကြီးတုန်းကြည့်စမ်းပါဦးဗျာ…..”
မောင်တိုးတို့ခြံဝိုင်းထဲသို့ဝင်လာကြသည်။
မောင်တိုး ပခုံးဖက်ထားသော လူရွယ်သည် ခမောက်ကြီးစောင်းထားလေရာ ဘွားမယ်စိန်သူ၏ရုပ်အားသေချာမမြင်ရသေးပေ။
ကွပ်ပျစ်ခင်းဆီဝင်လာမှ ခမောက်ချွတ်လိုက်သူကြောင့်…
“သြော်…မောင်ရင်…..”
“ဟုတ်တယ်ဘွား…ကျုပ်ပဲဗျ…..”
“အေး…အေး…သိတယ်….နာမည်ဘယ်သူ…ဘွားမေ့နေတာ….”
“မောင်စိုင်ပါဘွားရဲ့”
“အေးကွယ်…မောင်စိုင်…မောင်စိုင်…။
ထိုင်ပါ…ဝင်ထိုင်လေ… ။
အင်း…
မောင်ရင့်အမေကော ကျန်းမာရဲ့လားကွဲ့”
မောင်စိုင်ဆိုသည်မှာ မြိတ်ကုန်းရွာမှ အစ်မဖြစ်သူအတွက်စုန်းမကြီးအားလက်စားချေချင်၍ ဘွားမယ်စိန်ကိုလာရောက်ပင့်ခေါ်သူပင်ဖြစ်သည်။
သို့သော်လည်း မြိတ်ကုန်းရွာသို့ဘွားမယ်စိန်တို့ရောက်သောအခါ၌ စုန်းမကြီးထွက်ပြေးသွားသည်မို့ အစ်မအတွက်
မောင်စိုင်တစ်ယောက်လက်စားမချေလိုက်ရပေ။
ယခု မောင်စိုင်တစ်ယောက် ဝေးလှသော ခရီးကို
ရောက်ချလာသည်မို့ ဘွားမယ်စိန်က အံ့သြနေလေသည်။
“အမေအခုထိတော့ ကျန်းမာပါတယ်ဘွား…”
“ဟေ…အခုထိဆိုတော့…ဘယ်လိုကြီးလဲ မောင်ရင်ရဲ့”
မောင်စိုင် ကွပ်ပျစ်ခင်း၌ဝင်ထိုင်နေသည်။
ရေနွေကြမ်းအိုးကို မ ယူပြီး ကြွေပန်းကန်လုံးထဲသို့ ငှဲ့ယူနေ၏။
မောင်တိုး…မောင်အုန်းတို့သည်က ဘေးတွင် အငြိမ်သားထိုင်နေကြသည်။
ရေနွေးငှဲ့နေရင်းမှ မောင်စိုင်သည်…
“ကျုပ်တို့ရွာမှာ လူတွေအသေအပျောက်
အရမ်းများနေတယ်ဘွား…။
လူနှစ်ဆယ်လောက်တောင်ရှိပြီဗျာ……”
“ဟင်…….”
“ဟာ…”
“ဘယ်လိုဖြစ်ရတာတုန်း…ရောဂါများပျံ့နေလို့လားကွဲ့”
“အစကတော့ရောဂါထင်တာ…ဒါပေမယ့် မဟုတ်ဘူးဗျ…
လူကြီးတွေ… ကျန်းမာတဲ့လူငယ်တွေ…လူလတ်ပိုင်းတွေအစုံကို
သေနေတာ…။ကျုပ်သိတာတော့ အကုန်လုံးမသေခင်ရက်ထိ
ကျန်းကျန်းမာမာပါပဲ……”
“အလို…ဘယ်လိုအကြောင်းများတုန်း…….”
“ခက်တယ်ဗျာ…တချို့ပြောတာကတော့ နောက်ရက်သေမယ့်
သူရဲ့အိမ်ရှေ့ကို ညဘက်ဆို မည်းမည်းကောင်ကြီးတစ်ကောင်
ရောက်လာတယ်တဲ့…အဲ့သည်ကောင်ကြီးရောက်တဲ့ အိမ်ဆိုရင်
နောက်မနက်ကျရင် လူတစ်ယောက်သေတာပဲတဲ့ဗျာ…….”
“မောင်ရင်တို့ရွာသတင်းကြားရတာလည်း
စိတ်မချမ်းသာစရာပါလားကွယ်”
“တစ်ရွာလုံးလည်းကြောက်နေကြတာဘွားရဲ့…
အလုပ်အကိုင်တွေပျက်…ရွာကိုထားသွားသူကသွားနဲ့…
ရွာကလုံးလုံးပျက်နေပါပြီဗျာ…ဒါကြောင့် ကျုပ်လည်း
ကျုပ်အမေနဲ့တိုင်ပင်ပြီး
ဘွားဆီအကူအညီလာတောင်းရတာပဲ”
“အင်းပေါ့လေ…ဒီလူမျိုးတွေဖြစ်နေတာဆိုတော့
ဘွားလိုက်ခဲ့ရမှာပေါ့ကွယ်…လိုက်ခဲ့ရမှာပေါ့”
မောင်စိုင်၏မျက်နှာသည် ရွင်လန်းလာခဲ့၏။
ဘွားမယ်စိန်တို့သည်လည်း မောင်စိုင်တို့ရွာ၏အဖြစ်ကြောင့်
အချိန်ဆွဲ၍ မရသည်မို့
ချက်ချင်းပင်လိုက်ပါဖို့ရန်ပြင်ဆင်ကြတော့၏။
ရွာမှနွားလှည်းယူခဲ့မည်ဆိုသော်လည်းမောင်စိုင်မှ…
“ဘွားတို့အသွားကောအပြန်ကော
ကျုပ်လှည်းနဲ့သာလိုက်ခဲ့ဗျာ…
ကျုပ်ဒါလောက်တော့လုပ်ပေးပါရစေ…..”
ဟု…ဆိုသောကြောင့် ဘွားမယ်စိန်တို့သည်
မောင်စိုင်၏လှည်းဖြင့်သာ ခရီးထွက်လာကြရ၏။
ခရီးကပန်းလှသည်။
မောင်စိုင်တို့ရွာသည် အတော်ဝေးသည်ကြောင့်
ဘွားမယ်စိန်တို့ လမ်းခရီး၌ နားလိုက် ခရီးဆက်ထွက်လိုက်ဖြင့်
နောက်ဆုံး မြိတ်ကုန်းရွာသို့ရောက်လာခဲ့ကြ၏။
ဘွားမယ်စိန်တို့ မြိတ်ကုန်းရွာရှိ မောင်စိုင်၏အိမ်သို့ရောက်သောအခါ မောင်စိုင်မိခင်က ထမင်းပြင်ပေး၍ အသင့်ကျွေးလေသည်။
ခရီးပင်ပန်း၍ထမင်းစားသောက်ကြပြီးသောအခါ
ကွပ်ပျစ်ခင်း၌ အနားယူကြရ၏။
ထိုသို့အနားယူစဉ် မောင်စိုင်၏မိခင်မှ
ပဲခြမ်းကြော်သုပ်၊ငှက်ပျောသီး၊ ပေါက်ပေါက်စုပ်တို့ဖြင့်
တည်းခင်းပေးထားပြန်သည်။
“ကိုကြီးမောင်စိုင်…ပြန်ရောက်ပြီလား…”
“တော်နေကပဲရောက်တယ်ဟေ့…ဘာထူးသေးလဲဟ”
မောင်စိုင်၏အပေါင်းအသင်းရွာသားလေးများရောက်လာခဲ့ကြ
တော့သည်။
ထိုသို့ ရောက်လာတော့
မောင်စိုင်နှင့်စကားများပြောနေခဲ့ကြ၏။
“မောင်စိုင်ရေ…မောင်ရင်…ဘွားဆီ
ခဏလောက်လာပေးပါဦးကွယ်…”
“ဗျာ…ဟုတ်ဘွား…ကျုပ်လာပါပြီ….”
စကားပြောနေသော မောင်စိုင်တစ်ယောက် ဘွားမယ်စိန်ခေါ်၍
အနားသို့ရောက်လာတော့သည်။
ဘွားမယ်စိန်က သူဆောင်ယူနေကြချည်လွယ်အိတ်လေးထဲမှ
အဝါရောင်ကြိုးလေးများကိုထုတ်ယူနေ၏။
မောင်စိုင်အနားရောက်လာသောအခါ…
“မောင်ရင်တို့ရွာကလူတွေကို…
ဒီ ပရိတ်ကြိုးလေးတွေဝတ်ခိုင်းထား…
ပြီးရင်သေချာမှာခဲ့ဦး…
ဘုရား…တရား…သံဃာကိုမမေ့လျော့ဖို့…
သရဏဂုံ သုံးပါးကိုရွတ်ဆိုကြဖို့…အဲ့တာသေချာမှာခဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ဘွား…ကျုပ်အခုသွားဝေပေးခဲ့မယ်….”
“အေးကွယ်…မလောက်ရင်ထပ်လာယူပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့…လာဟေ့…တို့ရွာထဲသွားကြစို့ကွာ…..”
မောင်စိုင်တို့လူစုလည်းအိမ်မှ ထွက်သွားကြတော့သည်။
“မောင်ရင်တို့လည်းရေချိုးကြပါလား…ခရီးကပန်းတော့
ရေမိုးချိုးပြီးမှနားကြတော့…တော်နေဆိုရင်မိုးချုပ်ပြီလေ”
“ဟုတ်ကဲ့ဘွား…ဒါဖြင့်ကျုပ်တို့ရေအရင်ချိုးလိုက်ကြမယ်နော်”
“အေး..အေး…ချိုးကြ…ချိုးကြ”
မောင်တိုးတို့ရေချိုးထွက်သွားသည်နှင့် ကျန်ရစ်သော
မောင်စိုင်၏မိခင်နှင့်ဘွားမယ်စိန် စကားလက်ဆုံကျနေတော့သည်။
“ကျုပ်တို့ရွာလေးလည်း အဖျက်အမျိုးမျိုးပဲဘွားရယ်…
ခုတစ်ခါဖြစ်နေပုံနဲ့ရွာတောင်လူကျန်ပါဦးမလားမသိတော့ဘူး”
“အဖြစ်ရှိရင်အပျက်ရှိမယ်လေ…ဒီကိစ္စကို ဘွားဘက်က
သေချာစောင့်ကြည့်ပါဦးမယ်”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်သား ဘွားကိုသွားခေါ်ကတည်းက
ကျုပ်က စိတ်ပေါ့ပါးသွားတာ…ဘွားပါလာခဲ့တော့
အားတွေရှိတာပေါ့တော်….”
မောင်စိုင်၏မိခင်ကြီးစကားကြောင့် ဘွားမယ်စိန် ပြုံးနေလေသည်။
မောင်စိုင်တို့အုပ်စုသည်က ရွာထဲ၌ ပရိတ်ကြိုးများဝေငှ့ပေးပြီး
ဘွားမယ်စိန်ပြောသော ဘုရား…တရား…သံဃာ မမေ့ကြဖို့ရန်
မှာကြားနေကြတော့သည်။
ရွာသူ၊ရွာသားတို့ကလည်း မောင်စိုင်ပြောသည်များကို
ခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့်နားထောင်ကြလေသည်။
ညရောက်တော့ ဘွားမယ်စိန်သည် ဘုရားခန်း၌ တရားထိုင်နေခဲ့တော့သည်။
မောင်စိုင်နှင့်မောင်တိုးတို့သည်က ကွပ်ပျစ်ခင်း၌ ထိုင်၍
ရွာ၏အကြောင်းများပြောဆိုနေကြတော့၏။
“ဒီည အခြေအနေဘာထူးမယ်ထင်သတုန်း ကိုကြီးမောင်စိုင်”
“ငါလည်းဘယ်သိမတုန်း မောင်တိုးရာ…ဒါပေမယ်လို့ ဘွားပေးတဲ့ ပရိတ်ကြိုးတွေကြောင့်တော့တစ်ခုခုထူးမယ်လို့တော့
စိတ်ထဲထင်နေမိတယ်ကွ…”
“ကျုပ်တို့ဘွားက သိပ်စွမ်းတာဗျ…အကြောင်းထူးကိုထူးလိမ့်မယ်…”
မောင်တိုးကမောင်စိုင်၏စကားအားချက်ချင်းခွန့်တုန့်ပြန်လိုက်သောအခါ မောင်စိုင်ကပြုံးလေသည်။
“မပြုံးနဲ့ဗျ…ကျုပ်တို့ဘွားက ဘုရား၊တရားသမား…
အသက်သာ ခြောက်ဆယ်ကျော်တာ သန်တုန်းမြန်တုန်းပဲ…
ခရီးပန်းတာချင်းအတူတူတောင်
ကျုပ်တို့ကပိုပြီးပန်းနေတာဗျ…
ကြည့်ပါလား ဘွားတို့များ ဘာမှမဖြစ်သလိုနဲ့”
(ယခင်ကစာမူ၌ ဘွားမယ်စိန်အသက်ကို ရှစ်ဆယ်ကျော်ဟုရေးထားမိ၏။ယခုအသက်ပြင်ဆင်ပါသည်။ခြောက်ဆယ်ကျော်ဟုသာမှတ်ယူပေးကြပါ)
“ဒါတော့ဟုတ်တယ်ဗျ…
မောင်တိုးပြောတာကျုပ်ထောက်ခံတယ်”
မောင်အုန်းကပါဝင်ပြောသောအခါ…
“ဟ…ငါကဘာပြောမိလို့တုန်း မင်းတို့ဟာကလည်း ဘွားသားတပည့်တွေပီသချက်ကွာ…မင်းတို့ပြောသလောက်တော့ငါသိပါတယ်ဟ..ဘွားကို ငါကိုယ်တိုင်လေးစားရိုသေတာပါကွာ”
ဟုရယ်ရယ်မောမောဖြင့်မောင်စိုင်ကပြောလေရာ မောင်တိုးတို့သည်လည်း ပြုံးရယ်နေကြ၏။

မှောင်ရီဝေနေသော်လည်း
ပတ်ဝန်းကျင်၌ အလင်းများရှိနေခဲ့ပြန်သည်။
ထိုအလင်းတို့သည်က လမ်းမတစ်ခုပေါ်၌ အလင်းပြနေခဲ့၏။
ဘွားမယ်စိန်တစ်ယောက်
ဘေးဘယ်ညာကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီးနောက်
အလင်းရှိရာလမ်းမထက်သို့တရွေ့ရွေ့သွားနေခဲ့သည်။
ထိုစဉ် သူ၏အရှေ့အမှောင်တောဆီမှ
အလင်းရှိရာလမ်းမထက်သို့
တရွေ့ရွေ့လာနေသောအရာတစ်ခုကြောင့်
ဘွားမယ်စိန်သတိဖြင့်ရပ်တန့်လိုက်ရသည်။
ထိုအရာသည် အမှောင်ထဲမှတရွေ့ရွေ့လျောက်လှမ်းလာခဲ့ပြီးနောက် အလင်းရှိရာလမ်းမထက်သို့ရောက်လာခဲ့သည်။
သူနှင့်ဘွားမယ်စိန်သည် ဆယ်လှမ်းအကွာသာ ကွာဝေးကြ၏။
ဘွားမယ်စိန်သည် ထိုလူ၏ပုံပန်းသဏ္ဌာန်ကိုအကဲခတ်နေသည်။
ထိုလူဟုဆိုရသော်လည်း လူပုံစံဟူ၍
ခြေနှစ်ချောင်း၊လက်နှစ်ဖက်၊ခေါင်းတစ်လုံးပါရှိပါသော်လည်း
နီရဲပြီးအပြင်သို့ထွက်လုလုအနေအထားဖြင့်
ပြူးကျယ်လှသော မျက်လုံးကြီး နှစ်လုံး၊
ခေါင်းထက်၌ဆံပင်သည်က ကျိုးတို့ကျဲတဲ…၊
ဒါ့အပြင်ပါးစပ်အပြင်သို့
တွဲလဲထွက်နေသောလျာနှင့် ဟလျက်ရှိသော
ပါးစပ်ကြီး၌ ပေါက်နေသောအစွယ်အချွန်ကြီးများ
ခန္ဓာ၌အဝတ်မရှိသော်လည်း.ရှည်လျားနက်မှောင်နေသော အမွှေးကြီးများက သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်အား ဖုံးကွယ်၍ထားသည်။
ထိုအရာကြီးကိုဘွားမယ်စိန်စိုက်ကြည့်၍…
“ဘာကြောင့် ဒီကိုခေါ်တာလဲ…ဘာအကြောင်းရှိလို့လဲ”
ဟု…ဘွားမယ်စိန်ကမေးသောအခါ
ထိုအရာကြီးသည် ဘွားမယ်စိန်အား သူ့၏လက်ကိုလှုပ်ရှား၍
ပြန်ဟူသော အမူအရာကိုပြလေသည်။
ထိုသို့ ခဏခဏ အမူအရာလုပ်ပြပြီးနောက်
သူ၏မျက်လုံးနီကြီးများဖြင့် တစ်ချက်စိုက်ကြည့်ပြီးနောက်
အမှောင်တောဆီသို့ ထွက်ခွာသွားတော့၏။
ဘွားမယ်စိန်…တရားထိုင်နေရာမှ မျက်လုံးများပွင့်လာခဲ့တော့သည်။
သူ၏အတွေးထဲ၌ အစောပိုင်းကအကြောင်းအရာများအားတွေးတောနေမိ၏။
သို့သော် အောက်ထပ်၌ မောင်တိုးတို့အသံများကြောင့်
သူတို့ရှိရာ ကွပ်ပျစ်ခင်းသို့ဆင်းလာခဲ့တော့သည်။
“ဟော…ဘွား…တရားထိုင်ပြီးပြီလားဗျ……”
“အေး…အခုပဲပြီးတယ်ကွယ်…”
“လာထိုင်ဘွား…အမေကတောင်ဘက်ဝိုင်းခဏသွားတယ်ဗျ…
အိမ်မှာကျုပ်တို့ပဲရှိတာ…….”
“အင်း…ဒါနဲ့ မောင်စိုင် …
ဘွားပေးတဲ့ပရိတ်ကြိုးတွေလောက်င ရဲ့လား…”
“လောက်တယ်ဘွား…လောက်တယ်…ကျုပ်တို့ရွာသားတွေဆိုတာလေ…ဘွားပေးတယ်ဆိုကတည်းက ရချင်ကြတာ
အလုအယက်ပဲ ကျုပ်မနဲ တားပြီး
လူစေ့အောင်ပေးခဲ့ရတယ်ဗျို့”
“အင်းပေါ့လေ…အသက်သေမှာလည်းကြောက်ကြသကိုး…။
မောင်ရင်အမေလာရင်တော့ ဘွားတို့ သင်္ချိုင်းကိုခဏသွားကြရအောင်ကွယ်…ဘွားလုပ်စရာလေးတစ်ခုရှိနေပြန်တယ်…”
“ဗျာ…သင်္ချိုင်း…ဘာ…ဘာလုပ်စရာရှိလို့လည်းဘွားရယ်ရာသီဥတုက ချမ်းကလည်းချမ်းနဲ့…”
မောင်စိုင်ကရုတ်တရက်မို့မေးလေသည်။
မောင်တိုး…မောင်အုန်းတို့သည်က ဘွားမယ်စိန်စကားကိုသာနားထောင်နေကြ၏။
“မောင်ရင်တို့ရွာရဲ့အရေးပါပဲ..ဒီအတွက်မို့ ဘွားက မောင်ရင်တို့
သင်္ချိုင်းဆီကိုသွားချင်တာ……..”
“ကျုပ်က ရုတ်တရက်ဆိုတော့လန့်သွားတာပါ ဘွားရယ်…
ကျူပ်လိုက်ပို့ပါ့မယ်……..”
“ဘွားကလည်းချက်ချင်းကြီးဖြစ်သွားတာကိုးကွဲ့….
သင်္ချိုင်းသွားမယ်ဆိုရင်တော့ အရက်ပုလင်းနှစ်လုံးနဲ့ ထမင်းဟင်းလေးတော့မောင်ရင်တို့ ရအောင်လုပ်ပေး ရဦးမယ်…
ဘာကြောင့်ဆို
ဘွားက သင်္ချိုင်းစောင့်ကို ကျွေးမွေးချင်တာကြောင့်ပါ”
“အာ…ဒါများဘွားရယ်…ရပါတယ်…
ထမင်းနဲ့ဟင်းကခဏပါတည်တာက
မောင်အုန်းက ထမင်းအိုးတည်ကွာ….လာမောင်တိုး…
တို့ခြံထဲက ကြက်ဖကြီး အပင်ပေါ်အိပ်တန်းတက်နေရောမယ်..
ဒီကောင်ကြီးပဲ…ဟင်းလုပ်ရမှာ….မပူနဲ့ဘွားရေ…ကျုပ်တို့ရအောင်လုပ်ပေးမယ်…….”
မောင်စိုင်သည် ဘွားမယ်စိန်ပြောသည်နှင့်ချက်ချင်းပြင်ဆင်တော့၏။
မောင်အုန်းက ထမင်းအိုးတည်နေချိန် မောင်စိုင်၏မိခင်ကြီးရောက်လာ၍ သူပါ ဝိုင်းဝန်းလုပ်ကိုင်ပေးတော့သည်။
ကြက်ကိုင်ပြီး၍ ချက်ပြုတ်နေချိန် မောင်စိုင်တစ်ယောက်
ရွာထဲရှိအရက်ဆိုင်ရှိရာ ကို သုတ်ခြေတင်တော့သည်။
အရက်ဆိုင်သည်က ရွာအခြေအနေကြောင့်
စောစောပိတ်ထားသော်လည်း မောင်စိုင်က မရမကလာဝယ်လေရာ ရောင်းပေးလိုက်ကြသည်။
ယခုဆို အရက်လည်းရလေပြီ။
ထမင်းကလည်းကျက်ပြီမို့ ထမင်းအိုးလိုက်သာ ခြင်းတောင်းထဲသို့ ထည့်ထားလိုက်သည်။
“မောင်တိုး…ဟို ငှက်ပျောရွက်လေးဖြတ်ခဲ့ဦး…
သင်္ချိုင်းရောက်ရင် ထမင်းတွေဟင်းတွေ ခြင်းထဲပုံခဲ့ရအောင်
အောက်ကအခံအနေနဲ့လိုသေးတယ်…..”
“ဟုတ်ကဲ့ဘွား…ကျုပ်ဖြတ်ခဲ့မယ်…..”
ကြက်သားနူးအောင်အချိန်စောင့်ရသေးသည်။
မိုးကလည်းအတော်ပင်ချုပ်နေလေပြီ။
ထမင်းနှင့်ဟင်းများကလည်း ကျက်လေပြီမို့….
ထမင်းအိုးကို မောင်တိုးက ပခုံးထက်၌ ထမ်းလာပြီး…
မောင်အုန်းသည်က ဟင်းအိုးထည့်ထားသောခြင်းတောင်းကို
ထမ်းလာခဲ့တော့သည်။
ဘွားမယ်စိန်တို့ သင်္ချိုင်းသို့မသွားခင်အိမ်တွင်ကျန်ရစ်သော
မောင်စိုင်၏မိခင်ကြီးအား ပရိတ်ကြိုးလေး ဝတ်ဆင်ပေးထားခဲ့လေသည်။
ထိုသို့ဖြင့်…
မောင်စိုင်က မီးတုတ်ကိုင်ကာရှေ့မှသွား၏။
သူ၏လက်တစ်ဖက်၌လည်း အသွားထက်ထက်ဓားရှည်တစ်ချောင်းကပါရှိသေးသည်။
ထိုမျှမကသေး သူ၏ ခါးပုံစထဲ၌ လောက်စာလုံးများအပြင်
သူ၏ခါး၌ လောက်လေးခွက ပါရှိ၍နေသေးသည်။
ထိုသို့ဖြင့်…
ဘွားမယ်စိန်တို့လည်း
သင်္ချိုင်းဆီသို့ရောက်ရှိလာကြတော့သည်။
ပြုပြင်သူမရှိ၍ သင်္ချိုင်း၌ သစ်ပင်အကြီးငယ်တို့ဖြင့်
ရှုပ်ပွေလွန်းနေ၏။
“ဘွား…အောက်ကိုသေချာကြည့်ကြဗျာ…ဒီသင်္ချိုင်းက
စောင့်ရှောက်သူမရှိဘူး….လူသေရင် အမျိုးအဆွေတွေကပဲလာတူးကြ…မြုပ်ကြတော့…ဗရမ်းဗတာဆန်နေတာ…..”
“အေး…အေး……။သြော်….မောင်ရင်…ဟော ဟိုမြေပုံနားက အပင်အောက်မှာပဲ တောင်းတွေချထားလိုက်တော့….”
ဘွားမယ်စိန်ညွှန်ပြသော အပင်ကြီးအောက်သို့ မောင်စိုင်တို့ရောက်လာခဲ့ကြသည်။
ဘွားမယ်စိန်သည် သူနှင့်အတူပါလာသော သူတို့သုံးဦးကိုကြည့်လေသည်။
ကြောက်ရွံ့မှုမရှိ သော မောင်တိုး….မောင်အုန်း…မောင်စိုင်တို့အား ပြုံးကြည့်နေလေသည်။
ပြီးနောက်…
“ကဲ…မောင်တိုးရေ…ဟင်းတွေ…ထမင်းတွေကို အောက်က ငှက်ပျောဖက်ခံပြီး ခြင်းထဲရောထည့်လိုက်တော့….
မောင်စိုင်က အရက်ပုလင်းတွေ အဖုံးဖွင့်ပြီး…
ခြင်းတောင်းဘေး
တစ်ဖက်ဆီချထားပေးလိုက်….”
ဟု…ခိုင်းလိုက်သောအခါ၌…မောင်တိုးနှင့်မောင်စိုင်တို့က
လုပ်ပေးကြသည်။
မောင်အုန်းကတော့ မောင်စိုင်ကိုင်ဆောင်လာသော မီးတုတ်နှင့်
ဓားရှည်အား ကိုင်ပေးထားရှာ၏။
အားလုံးပြင်ဆင်ပြီးသောအခါ ဘွားမယ်စိန်သည်
သူ၏တောင်ဝှေးကြီးကို ထောက်ပြီးရှေ့သို့ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
“ကဲ…နောက်ဆုတ်နေကြတော့…….”
ဟု…မောင်စိုင်တို့သုံးဦးကိုပြောလိုက်သည်။
ဘွားမယ်စိန်သည် မောင်စိုင်တို့ပြင်ဆင်ပေးသော
ထမင်းဟင်းများကိုကြည့်ရင်း
သူ၏တောင်ဝှေးကြီးကိုမြေပေါ်သို့
တစ်ချက်ဆောင့်ချလိုက်သည်။
“ဒီသင်္ချိုင်းမှာရှိတဲ့…သင်္ချိုင်းစောင့်ကို မယ်စိန်က ထမင်းဟင်း..
အရက်လာရောက် တိုက်ကျွေးတယ်…
သင်ရောက်ရာအရပ်ကနေ
လာရောက်စားသုံးနိုင်တယ်…ဒီဟင်း….ဒီထမင်း…ဒီအရက်က
ဒီရွာရဲ့ကိုယ်စား…မယ်စိန်ကသင့်ကိုကျွေးတာပါ…
သင်စားပါ…သင်သောက်ပါ…
ဒီရွာဟာ…
သင်စောင့်ရှောက်ရမယ့်ရွာပါ……….”
စကားဆုံးသည်နှင့်ဘွားမယ်စိန် နောက်သို့လှည့်ကာသွားတော့သည်။
“ကဲ…ဘွားတို့လာရင်းကိစ္စပြီးပြီဆိုတော့…ပြန်ကြတော့ပေါ့….”
ထမင်းအိုး…ဟင်းအိုးအလွတ်များကို မောင်တိုးနဲ့မောင်အုန်းသယ်လာကြတော့၏။
ယူလာခဲ့သော ခြင်းတောင်းနှင့်ထမင်းဟင်းများကတော့
အပင်ကြီးအောက်၌ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။
သင်္ချိုင်းမှပြန်ရောက်တော့ မိုးအတော်ချုပ်လှလေပြီ။
မောင်စိုင် ၏မိခင်ကြီးကလည်း မအိပ်သေးဘဲစောင့်နေရှာ၏။
“အမေကလည်းအိပ်နှင့်ပါလား…”
“မအိပ်နိုင်ပါဘူးဟယ်…။မင်းတို့သွားတာ အမေဖြင့်
ရင်တထိတ်ထိတ် နဲ့စောင့်နေရတာ….”
“ကဲ…ခြေရေ..လက်ရေ..ဆေးပြီး အိပ်ကြတာပေါ့…..”
ဘွားမယ်စိန်ကပြောလိုက်သည်။
အားလုံးလည်း ခြေရေလက်ရေဆေးပြီးသည်နှင့်အိပ်ရာဝင်ကြတော့၏။
*******************************
နောက်တစ်နေ့နံနက်ခင်းသို့ရောက်သောအခါ
မောင်စိုင်တစ်ယောက်အစောကြီးနိုးနေလေသည်။
နိုးနိုးခြင်း မျက်နှာကို ခပ်မြန်မြန်သစ်၍
မောင်စိုင်ရွာထဲသို့ထွက်သွားတော့သည်။
မောင်တိုး…မောင်အုန်းတို့နိုးလာချိန်၌ ဘွားမယ်စိန်ဘုရားခန်း၌
တရားထိုင်နေပြီဖြစ်သည်။
မောင်စိုင်ကလည်း ထိုအချိန်အိမ်သို့ပြန်ရောက်လာလေသည်။
သူ၏မျက်နှာထက်၌ဝမ်းသာရိပ်များထင်းနေခဲ့ပြီး
မျက်နှာသစ်နေကြသောမောင်တိုးတို့အနီးဆီသို့
ရောက်လာကာ…
“ငါ့ညီတွေ……..”
“ဗျာ…ကိုကြီးမောင်စိုင်…ဘာတွေဖြစ်လာတာလဲ…
ပြုံးလို့ရွင်လို့ပါလား”
မောင်တိုးက မျက်နှာကိုတဘက်ဖြင့်သုတ်ရင်းမေးလိုက်သည်။
မောင်အုန်း ကလည်း မောင်စိုင်အားကြည့်နေခဲ့၏။
“ဟုတ်တယ်ဟေ့…တို့ရွာထဲသတင်းထူးတယ်…
ဘွားကိုလည်းပြောချင်နေတာ…
မင်းတို့ကိုအရင်ပြောတာပေါ့လေ…။
ဒီလို…ဒီနေ့တို့ရွာထဲ သေသူမရှိဘူးဆိုပဲကွ…..”
မောင်စိုင်ကဝမ်းသာအားရပြောသောအခါ မောင်တိုးတို့လည်းဝမ်းသာကုန်ကြသည်။
ဘွားမယ်စိန်တရားထိုင်ပြီးသောအခါ၌လည်း မောင်စိုင်က
ဝမ်းသာအားရဖြင့် ပြောပြပြန်သည်။
ဘွားမယ်စိန်လည်းကျေနပ်သွားရှာ၏။
ဘွားမယ်စိန်တို့နံနက်အစောစာ စားသောက်ဖို့ရန်
မောင်စိုင်မိခင်က ပြင်ဆင်ပေးထားလေသည်။
မောင်စိုင်တို့နှင့်အတူ အားလုံးဝိုင်းဖွဲ့စားသောက်နေစဉ်…
“ကိုကြီးမောင်စိုင်ရေ…ကိုကြီးမောင်စိုင်……..”
“ဟေ…ဘာတုန်းဟ……”
“အရေးကြီးတယ်ဗျို့…အရေးကြီးတယ်……”
အော်ဟစ်ကာပြေးဝင်လာသော ကောင်လေးကြောင့်
ဘွားမယ်စိန်တို့ လက်များဆေး၍ ကွပ်ပျစ်မှဆင်းလာကြတော့သည်။
“ဖိုးခွား….ဘာဖြစ်တာတုန်း……..”
“ရွာတောင်ပိုင်းက မစု…မစု…သရဲပူးလို့…
အဲ့တာ…လူကြီးတွေဝိုင်းပြီးဆွဲခေါ်လာကြပြီဒီကို……..”
“ဟေ…”
“ဟာ….”
” မောင်တိုး…ဘွားချည်လွယ်အိတ်နဲ့တောင်ဝှေး…ဘုရားခန်းမှာရှိတယ်…အမြန်သွားယူပေး….”
“ဟုတ်ကဲ့ဘွား…..”
ဖိုးခွားဆိုသော ကောင်လေး၏စကားကြောင့် မောင်စိုင်တို့
ထိတ်လန့်သွားကြသော်လည်း ဘွားမယ်စိန်ကတော့
တည်ငြိမ်လျက်ပင်။
မကြာပါ…လူဆယ်ယောက်မက ဝိုင်းဝန်းဆွဲခေါ်လာသော
မိန်းကလေးတစ်ဦးရောက်ရှိလာတော့သည်။
ထဘီမနိုင် ပဝါမနိုင်မို့ မိန်းမကြီးများက မိန်းကလေးအား ကြိုးများဖြင့် ထဘီကိုချည်နှောင်ပေးထားကြရသည်။
မောင်တိုးကရိုသေစွာဖြင့် တောင်ဝှေးနှင့်ချည်လွယ်အိတ်ကို
ဘွားမယ်စိန်အားပေးလေသည်။
“ကဲ…အားလုံး နောက်ဆုတ်နေကြတော့….”
မောင်စိုင်တို့ခြံဝိုင်းကျယ်အတွင်းလူများအုံနေသည်မို့
ဘေးသို့ဖယ်ခိုင်းရသည်။
သရဲပူးနေသောမိန်းကလေးသည်က မြေပေါ်၌ ဒူးတစ်ဖက်ထောင်၍ထိုင်နေပြီး ခေါင်းမှာငုံ့လျက်အနေအထားရှိနေ၏။
ဘွားမယ်စိန်ကတောင်ဝှေးကြီးကိုထောက်၍
ထိုကလေးမကိုကြည့်ကာ…
“သင်…ဘယ်သူလဲ….”
ဟုမေးလေရာ….ချက်ချင်းခေါင်းကိုမော့၍ ကြည့်လေသည်။
ထိုမိန်းကလေး၏မျက်လုံးများသည်က နီရဲလို့နေခဲ့၏။
“ငါ…သင်္ချိုင်းစောင့်………”
အသံသြကြီးနှင့်ဖြေလိုက်လေရာ ဘေးရှိလူများကြောက်ရွံ့ကုန်ကြသည်။
“ဘာအကြောင်းရှိလို့လဲ….”
ဘွားမယ်စိန်ကထပ်မေးသည်။
“မနေ့ညက ငါ့ကိုခေါ်ကျွေးတာတွေငါစားထားလို့…
ဒီကိုလာခဲ့တာ………..”
“ကောင်းပြီ…ဒီရွာမှာဖြစ်နေတဲ့ကိစ္စတွေကိုသိချင်လို့
သင့်ကိုရွာရဲ့ကိုယ်စားကျွေးမွေးခဲ့ရတာပါ…
ဒီတော့ဒီရွာရဲ့အဖြစ်အပျက်ကို
သင်ဘွားကိုပြောပြလို့ရရင်ပြောပြပေးပါ…
ဒါမှ
ဒီရွာမှာနောက်ထပ်လူတွေထပ်မသေဖို့
ဘွားကူညီပေးလို့ရမှာ …”
ဘွားမယ်စိန် ပြောနေစဉ် သင်္ချိုင်းစောင့်ပူးကပ်ခံနေရသော
မိန်းကလေးသည် ဘွားမယ်စိန်အား စိုက်ကြည့်ပြီး…
“ဒီရွာက…လူတစ်ရာခေါ်ဖို့ပြောသွားတယ်…”
“ဟင်…ဘယ်သူကလဲ”
“ဒီရွာသားတွေပဲ…အလောင်းမြုပ်ရင်း…
လူတစ်ရာစာနေရာပေးဖို့ပြောသွားတယ်…….”
“ဟင်…”
“ဟာ…”
သင်္ချိုင်းစောင့်၏စကားကြောင့် ရွာသူရွာသားများပါမက…
ဘွားမယ်စိန်ပါ အံ့သြသွားရသည်။
သို့သော်လည်း…
“ဒါအမှားတစ်ခုဖြစ်လိမ့်မယ်…ဒီအတွက် ဘွားကိုယ်တိုင်ဆောင်ရွက်ပေးပါ့မယ်…သင်ဘက်ကသာ
ဒီရွာကို ဘာမှထပ်မလုပ်ဖို့ပဲဘွားတောင်းဆိုတယ်……..”
“အလောင်းကိုပြင်ပါ…ပြောတဲ့သူတွေကိုယ်တိုင်လာတောင်းပန်ပါ…ဒါဆို ကျုပ်ဒီရွာကိုဘာမှထပ်မလုပ်ဘူး”
“ဟုတ်ပြီ…ဟုတ်ပြီ…။ဒီအတွက်မပူလေနဲ့…
ဘွား စီစဉ်ပေးပါ့မယ်…….”
ဘွားမယ်စိန်မှ သင်္ချိုင်းစောင့်ကို ပြောလိုက်သောအခါ
သင်္ချိုင်းစောင့်က ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်ရင်း နောက်သို့လဲကျသွားတော့၏။
“မောင်တိုး…ကလေးမကို ဒီပရိတ်ရေတိုက်ပေး…
မောင်စိုင်…မင်းဘွားနဲ့ခဏစကားပြောရအောင်…..”
ဘွားမယ်စိန်
ပရိတ်ရေပုလင်းကိုမောင်တိုးကိုပေးပြီးနောက်
မောင်စိုင်နှင့်စကားပြောတော့သည်။
“ဒီရွာမှာ…လူတွေရုတ်တရက်မသေခင်က…
သေဆုံးသူရှိရမယ်…ဒီသေဆုံးသူကိုအလောင်းမြုပ်တာ…
စကားမဆင်ခြင်တာကြောင့် ဒီလိုတွေဖြစ်ကုန်တာပဲ…
ဒီတော့…မောင်ရင် အဲ့လူတွေကို
စုံစမ်းပြီးဘွားရှေ့ခေါ်လာခဲ့ပေတော့….”
“ဟုတ်ကဲ့ဘွား…ကျုပ်ခေါ်လာခဲ့ပါ့မယ်………”
မောင်စိုင်လည်း ရွာထဲ ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်သွားတော့သည်။
သင်္ချိုင်းစောင့်ဝင်ပူးသော.ကလေးမသည်လည်းသက်သာသွားလေပြီမို့ရွာသူ၊ရွာသားများ မောင်စိုင်တို့ခြံဝိုင်းထဲမှ
ပြန်ထွက်သွားကြတော့သည်။
ဘွားမယ်စိန်တို့မှာက…စားလက်စများပင်ဆက်မစားနိုင်တော့ဘဲ မောင်စိုင်ပြန်အလာကိုသာစောင့်နေကြတော့၏။
“ဘွား…လက်ဖက်လေးနဲ့အကြမ်းရေလေးသောက်ပါဦးတော်…
ကျုပ်သားကလည်း ကြာလိုက်တာ…”
မောင်စိုင်၏မိခင်ကြီးက ဘွားမယ်စိန်အနီးထိုင်၍ပြောလေသည်။
“အင်းလေ…မောင်စိုင်လည်း ရွာထဲ ဟိုမေးဒီမေးဆိုတော့
ကြာနေမှာပေါ့”
ခဏကြာတော့…ရွာမှလူကြီးတချို့နှင့် မောင်စိုင်ပြန်ရောက်လာခဲ့တော့သည်။
“ဘွား…ကျုပ်သူကြီးကိုပါခေါ်လာတယ်ဗျ……..”
“အေး…အေး…ထိုင်ကြလေကွယ်…
မောင်စိုင်က ဘွားပြောတာကော စုံစမ်းခဲ့လား”
မောင်စိုင်ကိုကြည့်၍ဘွားမယ်စိန်မေးလိုက်သည်။
မောင်စိုင်က လူတစ်ယောက်ကို လက်ညှိးထိုးပြီး…
“ဒီအရက်သမား ငကျော်တို့အုပ်စုပဲဘွား…။
ဒီလူတွေအလောင်းမြုပ်ပြီးမကြာဘူး…ကျုပ်တို့ရွာ
ဒီလိုတွေကြုံရတာပဲ…….”
ဟုပြောသောအခါ ငကျော်ဆိုသော လူသည် မျက်နှာကို အောက်သို့ငုံ့ထားရှာသည်။
“ဟိတ်လူ…ပြောလေ…ကျုပ်တို့ရွာဒီလိုတွေဖြစ်တာခင်ဗျားတို့ကြောင့်မလား…မပြောရင်ကျုပ်လက်ချက်နဲ့ခင်ဗျားသေလိမ့်မယ်နော်……. ”
မောင်စိုင်ဒေါသတကြီးဖြင့်အော်ပြောလေသည်။
ဘွားမယ်စိန်ကလက်ကာပြီး…
“ကဲ…နေ…နေ….စိတ်ကိုလျော့…ဘွားဘာသာပဲမေးပါရစေ….”
ဟု…တားယူလေသည်။
ပြီးနောက် ငကျော်ဆိုသော သူကိုကြည့်ပြီး…
“ဒီကမောင်ရင်…ဘွားမေးတာကိုဖြေ…ဖြစ်ပြီးတာတွေမတတ်နိုင်ပေမယ့်…ထပ်မဖြစ်ဖို့ကပိုအရေးကြီးနေတယ်…ဒါမို့…
မောင်ရင်သေချာစဉ်းစားပြီးသာဖြေပေး”
“ဟုတ်ကဲ့…ကျူပ်သိသလောက်ဖြေပေးပါ့မယ်…
အဲ့နေ့ကအတူရှိတဲ့…
ကျုပ်အပေါင်းအသင်းတွေလည်း သေကုန်ပါပြီ…
ကျုပ်ပဲကျန်ပါတော့တယ်ဘွားရယ်……”
ငကျော်စကားကြောင့် ဘွားမယ်စိန်ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်သည်။
“ကဲ…ဒါဖြင့်ရင် အဲ့သည်နေ့ကအဖြစ်အပျက်လေးဘွားကိုပြန်ပြောပြပေးကွယ်……”
“အဲ့သည်နေ့က
သူတို့အလောင်းမမြုပ်ခင်ကတည်းကမူးနေကြပြီး
ကျုပ်ကတော့ အလောင်းမြုပ်ရင်းနဲ့မှသောက်တာဆိုတော့
သတိရှိသေးတာပေါ့….ဒီလိုပါ…….”
********************************
“တို့ရောင်းရင်းကြီးကတော့သွားရှာပြီဟေ့….
တို့လည်းလိုက်လာမှာပါကွာ…အခုတော့ဖြင့်
မင်းအတွက်နေရာလေးကို တို့တွေ တူးပေးနေပါတယ်ကွာ……”
ငကျော်တို့အရက်သမားအုပ်စု
အလောင်းအတွက်မြေကျင်းတူးနေကြသည်။
အရက်ကလေးမော့လိုက် တစ်ယောက်တလှည့်တူးလိုက်ဖြင့်
အလုပ်ရှုပ်နေကြပြန်၏။
“ဂေ့…အေ့……..”
“ဟိတ်ကောင်တွေတူးကြစမ်းပါကွာ…မင်းတို့ကလည်း
သောက်တာများပြီးကျင်းက ဒီကတက်မလာဘူး”
“ဟ…ငကျော်…တို့လည်းတူးနေတာပဲလေကွာ……”
စကားတပြောပြောဖြင့် နောက်ဆုံးကျင်းတူး၍ပြီးသွားတော့သည်။
“ကဲ….သယ်ရင်းကြီး…သွားပေတော့ဟေ့…သွားပေးတော့…
သြော်….နေဦးဟ…သင်္ချိုင်းစောင့်ကြီးခင်ဗျားးးး….
လူတစ်ရာစာနေရာလေး…ပေးသနားပါခင်ဗျားးးးးးးးးးးးး”
အရက်သမားတစ်ယောက်က အခေါင်းကိုပုတ်၍ပြောလေရာ…
“ဟ…လူတစ်နေရာစာ…ဟ…..”
“အေ့….ငါလည်းအဲ့တာပဲပြောတာလေကွာ…တော်ပြီ
အလောင်းချကြမယ်……”
“ဒုန်း……”
“ဖြေးဖြေးချကြပါကွ…အလောင်းပျက်စီးကုန်ဦးမယ်….”
အမူးသမားများအား ငကျော်ကဦးဆောင်ကာ ပြောဆိုနေရသည်။
သို့သော်လည်း အရက်သမားတွေမို့ လုပ်ချင်တာကိုသာလုပ်…
ပြောချင်တာပြောပြီး မြေကျင်းအား
မြေမြုပ်လိုက်ကြတော့၏။
****************************
“အင်း…ဒါဆိုလည်း…မောင်စိုင်….”
“ဗျာ…ဘွား…..”
“ဒီကငကျော်ကိုခေါ်သွား…သူ့အပေါင်းအသင်းတွေစကားမှားခဲ့တာကိုတောင်းပန်ခိုင်း…မနေ့ကလိုပဲ ထမင်းနဲ့ဟင်း…အရက်ပြင်ပြီး လိုက်ပို့ပေးလိုက်…နောက်ပြီး
အလောင်းကိုလည်းပြန်ဖော်ကြည့်ကြဦး
ပြင်သင့်တာရှိရင်ပြင်ခဲ့…ကြားလားကွဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ဘွား…ကျုပ်တို့လုပ်ခဲ့ပါ့မယ်…….”
မောင်စိုင်တို့သည် ဘွားမယ်စိန်စကားအတိုင်းပြင်ဆင်ပေးကြ၏။
ထမင်းဟင်းများကျက်သည်နှင့်ငကျော်ကိုခေါ်၍ သင်္ချိုင်းသို့သွားကြတော့သည်။
သင်္ချိုင်းသို့သွားလေရာ မောင်တိုးတစ်ယောက် မောင်စိုင်နှင့်လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
ယခင်ညကအတိုင်း ပြင်ဆင်ပြီးနောက်
ငကျော်ကိုတောင်းပန်ခိုင်းတော့၏။
“သင်္ချိုင်းစောင့်ကြီးခင်ဗျား…ကျုပ်သူငယ်ချင်းများရဲ့စကားအမှားကိုတောင်းပန်ပါတယ်..လူတစ်ရာစာနေရာမဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျား…လူတစ်နေရာစာနေရာဖြစ်ပါတယ်…ဒီအတွက်
ကျုပ်တို့ရွာကလူတွေကို အသက်ချမ်းသာခွင့်ပေးပါဗျာ…
ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ် သင်္ချိုင်းစောင့်ကြီး ခင်ဗျားးး…”
ငကျော်တောင်းပန်ပြီးသောအခါ အလောင်းမြုပ်ရာနေရာအား
ပြခိုင်းပြီး ပြန်လည်တူးဖော်ကြည့်ကြတော့သည်။
အနံ့အသက်များမကောင်းသော်လည်း သည်းခံပြီးလုပ်နေကြရ၏။
အခေါင်းဖွင့်လိုက်သောအခါ၌…
“ဟာ…အလောင်းကြီးကဘေးစောင်းကြီးဖြစ်နေတာ…
ကြည့်ကြစမ်း…ရွာဘက်ကိုမျက်နှာကြီးလှည့်နေတာဟ…..”
“ကဲ…ကဲ…အလောင်းပြင်ပြီးတာနဲ့ ပြန်ဖုံးကြတော့ကွာ….”
လူကြီးများက ပြောလေရာ…မောင်စိုင်တို့ရွာသားများအလောင်းအား ပြန်ပြင်ကြ၏။
“ခွင့်လွှတ်ပါဗျာ…ကျုပ်တို့ရွာသားတွေအတွက်တောင်းပန်ပါတယ်”
ရွာသူကြီးကလည်း တတွတ်တွတ်ပြောနေရှာသည်။
ထိုသို့အလောင်းပြင်ပြီးပြန်မြေမြုပ်ပြီးသောအခါ၌
အားလုံးရွာထဲပြန်ဝင်လာကြတော့သည်။
အိမ်သို့ရောက်တော့ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲကျပြီး
မောင်တိုးက ဘွားမယ်စိန်အား အားလုံးပြောပြလေရာ…
“အင်း…စကားပြောတွေလည်းမှားတယ်…အလောင်းလည်း
သေချာမချကြတော့ ရွာကိုထိခိုက်တာပေါ့…ဒီဟာတွေပြန်ပြီးပြုပြင်ပြီးပြီဆိုတော့ ရွာအတွက်ဘေးကင်းပါပြီကွယ်……”
ဘွားမယ်စိန်ပြောလိုက်သောအခါ မောင်စိုင်တို့ မောင်တိုးတို့လည်း သက်ပြင်းများချကုန်ကြတော့သည်။
တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက်ကုန်ဆုံးခဲ့ပြီး တစ်ပတ်မျှကြာသည်အထိ
ရွာ၌ လူများထူးဆန်းစွာမသေကြတော့ပေ။
ထို့ကြောင့် ဘွားမယ်စိန်စိတ်ချသွားပြီး မောင်စိုင်အား ရွာသို့
ပြန်ပို့ခိုင်းတော့၏။
မြိတ်ကုန်းရွာမှ သူကြီးအပါအဝင် ရွာသူ၊ရွာသားတို့သည်
ဘွားမယ်စိန်အတွက်လက်ဆောင်များ
လှည်းနှင့်မဆန့်အောင်ထည့်ပေးကြ၍
ဘွားမယ်စိန်ငြင်းဆန်ခဲ့ရသေး၏။
ထို့သို့ဖြင့် ဘွားမယ်စိန်နှင့်လူတစ်ရာသေမည့်ရွာ
စာမူလေးပြီးဆုံးသွားပါပြီ။
ယဉ်မင်း(ကန့်ဘလူ)