ပစ်ချလိုက်ပြီး မတ်တပ် ထရပ်ခါ။
“…ငါလာပြီဟေ့…”
ဟု အော်ဟစ်ရင်း အိမ်ကြီး၏ လှေကားပေါ်မှ ကျွမ်းပစ်ချလိုက်ပါတော့သည်။ ခါတိုင်းက ဒီလိုပုံစံမျိုး မကြာခဏ ဖြစ်ပေမဲ့ ယခုကတော့ အတော်ပဲ အကြနာသည်ဟု ပြောရပေမည်။ မခင်လှ တစ်ယောက် ပြန်ထမလာတော့ပါ အတူနေသော တူမဖြစ်သူ မခင်မြ၏ သမီးအကြီး မသီတာက လိုက်ဆွဲပေမဲ့ မရလိုက်ပါ အဒေါ်ဖြစ်သူကို ပွေ့ဖက်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကူအညီတောင်းတော့မှ ရွာသားများ ရောက်လာခဲ့ပေမဲ့ မခင်လှတစ်ယောက် သွေးအိုင်ထဲ ဇာတ်ကျိုး၍ မရှူ့မလှ သေပွဲဝင်သွားခဲ့လေပြီ။
~~~~~~~
မနှင်းလှ၏ သတင်းကိုကြားတော့ ရွာသားများနဲ့ အစ်မဖြစ်သူ မခင်မြလဲ ရောက်လာကြပြီး ယူကြုံးမရ ဖြစ်ကြရလေသည်။ ထိုနောက် မနှင်းလှအား အခေါင်းထဲသို့ထည့်ကာ အိမ်ရှေ့ ၌ ထုတ်ထားလိုက်ကြတော့သည်။
“…ဟေ့ကောင်တွေ…အရမ်းမူးအောင်… မသောက်ကြနဲ့နော်…မင်းတို့ဒီည…အလောင်းစောင့်ရမှာ…”
ရွာထဲမှ ကာလသားခေါင်း “ကိုမြင့်အေး”က အရက်သောက်နေကြသော ကာလသားများကို ပြောလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်၏။
“…ဟုတ်ကဲ့ပါ…ကိုကြီးမြင်အေးရယ်…ကျုပ်တို့ …စောင့်နေကြပါဗျ…စိတ်ချသာထားခဲ့…”
ကိုမြင့်အေး အခေါင်းအား မရဲတရဲဖြင့် ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်။
“..အေး…ဒါဆိုရင်လဲ…ငါပြန်တော့မယ်…စိတ်ချမယ်နော်…”
“စိတ်သာချ..စိတ်သာချဗျို့…အေ့..”
ကိုမြင့်အေး နာရေးအိမ်အား ကျောခိုင်းကာ ပြန်ခဲ့ပါတော့သည်။
ညသည် လဆုတ်ရက်ဖြစ်သည်မို့ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး အမှောင်ကြီးစိုးလျှက် နာရေးအိမ်မှာတော့ အောက်လင်းမီးအိမ်ကြောင့် အလင်းရောင် ကောင်းကောင်း ရနေပါသည်။တစ်ဖြေးဖြေး ညဥ့်နက်လာသည်နှင့် ကာလသားများလဲ တောအရက်တန်ခိုးဖြင့် အပြိုပြိုအလဲလဲ ဖြစ်နေကြပြီဖြစ်၏။
“…ဝူး…..ဝူး…..ဝုတ်…ဝုတ်…ဝူး…..”
ရွာထဲမှခွေးများ ထိုးဟောင်ကာ အူနေကြပြီး တစ်ဖြေးဖြေးနှင့် ခွေးအူသံများသည် တစ်ရွာလုံးရှိ ခွေးများပါ ကူးစက်ကာ ဆူညံပွတ်လောရိုတ်နေ၏ ခွေးအူသံများ နာရေးအိမ်နှင့် တစ်ဖြေးဖြေး နီးလာပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ခွေးအူသံများ ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။ အရက်များ စိတ်ကြိုက်သောက်ထားကြသည့် ကာလသားများထဲမှာ “တင်ဆန်း”တစ်ယောက် အရက်တန်ခိုးဖြင့် အပေါ့သွားချင်လာ၍ လန့်နိုးလာ၏။
“…ဟင်…ဘာ…ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ….”
တင်ဆန်း အပေါ့သွားဖို့ ထလိုက်စဥ် သူတို့နဲ့ မလှမ်းမကမ်းရှိ အရီးလေး “ဒေါ်နှင်းလှ”၏ အခေါင်းအံဖုံးမှာ ပွင့်နေတာကို မြင်လိုက်ရခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ တင်ဆန်းသည် ကြောက်တတ်သူ မဟုတ်၍ အနာသို့ကပ်ခါ အခေါင်းထဲသို့ ကြည့်လိုက်သောအခါ။
“…အောင်မလေးဗျာ…လုပ်…လုပ်ကြပါဦး…”
တင်ဆန်းတစ်ယောက် ထိုသို့ အော်ဟစ်ခါအနောက်သို့ ဖင်ထိုင်လျှက် လဲကြသွားပါတော့သည်။ အတူအိပ်နေသော ကာလသားများလဲ လန့်နိုးလာကြပြီး တင်ဆန်းအား ဆွဲထူကာ။
“…ဟေ့ကောင်တင်ဆန်း…ဘာဖြစ်တာတုန်းဟ..”
တင်ဆန်း စကားမပြောနိုင်ပါပဲ အခေါင်းဆီသို့သာ လက်ညှိုးထိုးပြနေသောကြောင့် ကာလသားများလဲ ကြည့်လိုက်ကြသောအခါ”
“…ဟာ…”
“…ဟင်….”
“…ဟိတ်ကောင်တွေ….အလောင်းမရှိတော့ဘူးကွ…လုပ်….လုပ်ကြပါဦးဟ….”
ကာလသားများ ခြေဦးတည့်ရာသို့ အလျှိုလျှို ပြေးကြပါတော့သည်။ နာရေးအိမ်သို့ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ လူကြီးတစ်ချို့ ရောက်လာကြပြီး ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်ကုန်ကြပါတော့သည်။
“..အဖြစ်အပျက်ကတော့…အဲ့ဒါပါပဲ..ဆရာကြီးရယ်…”
မခင်မြ ပြန်ပြောပြသည့် အကြောင်းအရာများကို ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ဖြင့် နားထောင်နေသည့် ဦးသက္က တစ်စုံတစ်ခုကို စဥ်းစားနေဟန်ဖြင့် သို့သော် ဟန်မပျက် အကြမ်းရည်သောက်ခါ။
“…စိတ်မပူပါနဲ့…ငါတို့…မနှင်းလှရဲ့အလောင်းကို…ရအောင်ရှာပေးပါ့မယ်…ဒါနဲ့…အလောင်းကို…တစ်ချက်သွားကြည့်ကြပါဦး….”
ဦးသက္က ပြန်ခါနီး ဒေါနှင်းလှ၏ အလောငါးအား သွားကြည့်စေ၍ ဒေါ်ခင်မြလဲ မျက်ရည်များကြားမှပင် သူ၏ တူမောင်ဖြစ်သူ သာစိန် ကို သွားကြည့်ခိုင်းပါသည်။
“…အရီးလေး…ဘာမှမရှိပါဘူးဗျ…”
အခေါင်းအနားမှ သာစိန်လှမ်းအော်တဲ့အခါ ကျွန်တော် အံသြထိတ်လန့်သွားမိပါသည်။
“..ဟဲဲ့…သာစိန်…သေချာလဲကြည့်နော်…”
“သေချာပါတယ်..အရီးလေးရယ်…ကျုပ်မျက်လုံးက…အကောင်းကြီးပါဗျ…”
သူတို့တူဝရီးနှစ်ယောက် အပြန်အလှန်ပြောနေသည်ကို ဦးသက္က ကြားကပဲ လက်ကာပြလိုက်ပြီး။
“…ကဲ…ထားလိုက်တော့….ငါတို့ဒီကိစ္စကို…အမြန်ဆုံးအဆင်ပြေအောင်…လုပ်ပေးမယ်…စိတ်ချနေပါ….။
“..အားကိုးပါတယ် ..ဆရာကြီးရယ်…ကူညီပေးပါဦး….အခုဆိုရင်…ရွာထဲကလူတွေကလဲ…ဒီကိုမလာရဲကြတော့ဘူး…အီး…ဟီး….ဟီး….”
ပြောလဲပြော ငိုလဲငိုဖြစ်နေသောကြောင့် ဒေါ်ခင်မြအား မနည်းနှစ်သိမ့်ကာ ကျွန်တော်တို့ ပြန်လာခဲ့ကြပါတော့သည်။
~~~~~~~~
“…ကဲ….ဦးလေးရေ…အလောင်းက….ရှိနေပါလျှက်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ပဲ…မြင်နေရတာ…ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ…”
ဦးသက္က အကြမ်းရေတစ်ခွက်ငှဲ့ကာ မှုတ်သောက်လိုက်ပြီးနောက်။
“…ဒီကိစ္စကို..ဘယ်သူ့ဆီ…မေးရမယ်ဆိုတာ…ငါသိပါတယ်ကွာ… ညနေ…နွားရိုင်းသွင်းချိန်ကြ…မင်းငါ့ဆီကို…တစ်ခေါက်လာခဲ့…လူလေး…”
“…ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့ပါ..ဦးလေး..”
ဦးသက္ကအားနှုတ်ဆက်ခါ ကျွန်တော် အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့ပြီး ထင်းခွဲ၊ရေခပ်ဖြင့် ညနေစောင်းသွားခဲ့၏။ဦးသက္ကမှာသည့်အတိုင်း ရေချိုး အဝတ်အစားလဲကာ နွားရိုင်းသွင်းချိန် ရောက်တာနဲ့ ခပ်သွတ်သွတ် လျှောက်သွားခဲ့ပါတော့သည်။
“…အေး..လူလေး…မင်းကိုငါစောင့်နေတာကွ… လာ…သွားကြရအောင်..”
ဦးသက္ကခေါ်ရာသို့ ကျွန်တော် လိုက်ပါလာခဲ့ပြီး ရွာထိပ်မှ ညောင်လမ်းပင်ကြီးအောက် ရောက်သည်နှင့် ဦးသက္က ပါလာသော လက်ဖက်ကွမ်းယာ အမွေးနံ့သာများ ဆီမီးများ ထွန်းညှိပူဇော်လိုက်ပြီး ကျွန်တော်အား အနောက်သို့ ဆုတ်နေရန် လက်ဟန်ပြလိုက်တဲ့အခါ ကျွန်တော်လဲ အနောက်ဘက်သို့ အသာကပ်နေလိုက်ပါသည်။ အချိန်သည်ကား နေဝင်နေပြီမို့ လူလုံးမကွဲတော့ပေ။
“..ဤရွာကို…အပိုင်စားတဲ့..ရွာတော်ရှင်ကြီး.. ခင်မျာ…သိလိုသည်များ…ရှိပါသဖြင့်…ကြွရောက်ပေးပါရန်…မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်…ခင်မျာ”
ဦးသက္က စကားဆုံးသည်နှင့် ညောင်လမ်းပင်မှ ညောင်မုတ်ဆိတ်များ လှုပ်ခါရမ်းလာပြီး ညောင်လမ်းပင်ကြီးမှာလဲ သစ်ရွက်စိမ်းများ ကြွေကြသည်အထိ လှုပ်ခါသွားပါတော့သည်။
“…ဘယ်အရေးရှိလို့…ရောက်လာတာပါလဲ.. ဆရာကြီး…”
ဦးသက္ကအရှေ့မှာ ကိုယ်ရောင်ဝါဝင်းလျှက် အသံနှင့်အတူ ရုတ်တရက်ပေါ်လာသည့် ရွာတော်ရှင်အား ကျွန်တော်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ အတော်ပင် ကျက်သရေရှိပြီး အေးမြတည်ငြိမ် သော အမူအယာရှိ၏။ ကျွန်တော်သည်လဲ ရွာတော်ရှင်ဆိုတာကို ကြားသာကြားခဲ့ရဖူးပြီး တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မမြင်ခဲ့ဖူးသောကြောင့် ဖြစ်နေသည်လားတော့ မသိပေ။
“….အကြောင်းကတော့…ဒီလိုပါ..ရွာတော်ရှင်ခင်မျာ… ရွာနောက်ပိုင်းက.. မနှင်းလှဟာ… စုန်းတိုက်ခံရတယ်ဆိုပြီး…လှေကားပေါ်က..ကျွမ်းပစ်ချတာ.. ဇာတ်ကျိုးသေသွားခဲ့ပါတယ်… ဒါပေမဲ့..မနှင်းလှရဲ့… အလောင်းကောင်ဟာလဲ…ကျုပ်တို့နှစ်ဦးသာ…တွေ့မြင်နေရပြီး…ကျန်လူများကြည့်ပါက…ထူးဆန်းစွာနဲ့…ပျောက်ဆုံးနေလို့ပါ..”
ရွာတော်ရှင်ဆိုသူသည် လက်သီးကိုဆုပ်လျှက် သူ၏ နဖူးအား ထိလိုက်ပြီးနောက် မျက်လွှာချရင်း ခေတ္တမျှ ကြာသောအခါ မျက်လုံးပြန်ဖွင့်လာခဲ့ပြီး ပြုံးလျှက်ဖြင့်။
“…အလောင်းက..အခေါင်းထဲမှာပဲ…ရှိပါတယ်… ဆရာကြီး…”
“မြတ်စွာဘုရား”
ဦးသက္ကနှင့်ကျွန်တော် အံသြသွားခဲ့ရသည်။
“မနှင်းလှက..သူ့အိမ်ရှေ့…ခြံစည်းရိုးအနားမှာ.. နှစ်ပေါင်းမနည်း..တည်ရှိနေတဲ့… တမာပင်ကြီးကို… ခုတ်ပစ်ခဲ့တာကိုးဗျ… အဲ့ဒီတမာပင်မှာ… ဝေမာနိက အနွယ်ဝင် ပြိတ္တာမိသားစု…နေထိုင်ကြပါတယ်… ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်…နေရာပေးထားခဲ့တာ…ကြာပါပြီ… သစ်ပင်ကြီးကို… မခုတ်ဖို့… သူတို့တွေ.. အိမ်မက်ပေးပြီး…တောင်းပန်ကြပါသေးတယ်… လက်မခံပဲ… ခုတ်ခဲ့တဲ့အတွက်… အငြိုးထားခဲ့ကြတာပေါ့လေ…”
ဦးသက္ကနှင့်ကျွန်တော် ဒီတော့မှ အနည်းငယ် နားလည်လာခဲ့သည်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ ရွာတော်ရှင်က စကားဆက်၏။
“…အလောင်းက… အခေါင်းထဲမှာပဲ….ရှိပါတယ်..သူတို့တွေ…. မကျေနပ်လို့…မမြင်အောင်. ဝှက်ထားကြလို့…ဘယ်သူကြည့်ကြည့်…မမြင်ရတာပါ…ဆရာကြီးရဲ့…သီလသမာဓိကြောင့်သာ..ဒီအလောင်းကို…ဆရာကြီးတို့တွေ…မြင်နေရတာပါပဲ”
“….သြော်….ဒါကြောင့်ကိုး…”
“မပြီးသေးဘူး….ဆရာကြီး…မနှင်းလှကို…သေဆုံးသွားတဲ့အထိ…သူတို့မလုပ်ခဲ့ကြဘူး…သူတို့က…အလောင်းပဲ…ဖျောက်ခဲ့ကြတာ…မနှင်းလှကိုသတ်တာ…အောက်လမ်းဆရာတစ်ယောက်ပဲ…ဆင်သေရွာနောက်ဘက်က…ကွင်းပြင်မှာနေတယ်….”
ဦးသက္ကနှင့်ကျွန်တော် အံ့သြခြင်းများစွာဖြင့်။ ဆင်သေရွာ ဆိုသည်မှာ ကျွန်တော်တို့နေတဲ့ရွာနဲ့ အတော်တော့ လှမ်းလှသည် ကြားထဲမှာ သုံ့ပန်လှရွာနဲ့ ကျီးတောရွာ ခြားပြီးမှ ရောက်ပေလိမ့်မည်။
“..ကဲ…အလောင်းပျောက်တဲ့….ကိစ္စကတော့…ဖြောက်ထားတဲ့သူတွေကို..ကျွန်ုပ်ခေါ်ယူဆုံးမလိုက်ပါ့မယ်..ကျန်တာကတော့…ဆရာကြီးတို့ပဲ…ဆက်လုပ်လိုက်ကြပါ…ဆရာကြီးရဲ့..သီလ၊သမာဓိကို ယုံကြည်တဲ့အတွက် အကူအညီလိုရင် ကျွန်ုပ်ဆီလာခဲ့ပါ…”
“…ကောင်းပါပြီဗျာ…”
အားလုံးကိစ္စပြီးသည်နှင့် ကျွန်တော်တို့ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။အိမ်ရောက်တဲ့အခါ ကျွန်တော် လွယ်အိတ်လေးကို ပစ်ချလိုက်ရင်း။
“ကဲ…ဦးလေးရေ…အမှု့ကတော့…ပိုပြီးနက်နဲလာပြီဗျ…ဘယ်လိုဆက်လုပ်ကြမလဲ…”
ဦးသက္က သူ၏လွယ်အိတ်အား တိုင်မှာချိတ်ကာ လွယ်အိတ်ထဲမှ ကွမ်းရွက်များထုတ်ကာ ကွမ်းအစ်ထဲထည့်သို့ လိုက်ပြီးနောက်။
“..မပူပါနဲ့ကွာ…ဘယ်သူက..ဘယ်လောက်ပဲစွမ်းစွမ်း…သူတို့ကို..နိုင်တဲ့သူဆိုတာ..ရှိစမြဲပါ…မင်းအိမ်ကိုပြန်..မနက်ဖြန်ကြရင်…ကြက်သား ၅၀လောက်ဝယ်ထားပြီး…နူးနေအောင်ပြုတ်…တောအရက်တစ်ပုလင်းလဲပါမယ်…ည၁၀နာရီလောက်ကြရင်…ငှက်ပျောဖက်နဲ့ထုတ်ပြီး…ယူလာခဲ့ချေ…ကျန်တာ…ငါဆက်လုပ်မယ်…”
“…ဟုတ်ကဲ့….ဦးလေး…”
ဦးသက္က ခိုင်းသည်ကို စိတ်ထဲမှာမှတ်လျှက် အိမ်သို့ပြန်ခဲ့ပါတော့သည်။
“ဟဲ့…လှတင်ရေ…အရီးနှင်းလှအလောင်း…ပြန်တွေ့ပြီတဲ့…”
ကျွန်တော် ခြံစည်းရိုးအနားက ကွပ်ပစ်အပေါ် နှီးထိုင်ထိုးနေတုန်း ရွာတောင်ပိုင်းမှ မတင်လှနှင့် မစိန်ချစ်တို့ နှစ်ယောက်သား စကားပြောသွားကြတာကို နားစွင့်မိနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
“ဟုတ်လို့လား…စိန်ချစ်ရယ်..”
“သြော်…ဟုတ်တာပေါ့…ကျုပ်အကို..ကိုကြီးမြအေး..မနက်က..နာရေးအိမ်ကပြန်လာတာ… အလောင်းကို…အခေါင်းထဲမှာပဲ…ပြန်တွေ့တာတဲ့…ဒီနေ့ပဲ..မြေမြုပ်သင်္ဂြိုလ်မှာလေ”
ကျွန်တော် သူတို့အပြန်အလှန်ပြောနေခြင်းကို ကြားရတော့ ဦးသက္ကအား သတိရလျှက် ဒီညတော့ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်ဦးမည် မသိပေ။
~~~~~~~~~~~
ညသည် အလွန်ပင်တိတ်ဆိတ်လျှက် လဆုတ်ရက်မို့ လရောင်က သိပ်မရတော့ပေ ကျွန်တော်နှင့် ဦးသက္က သုံ့ပန်လှရွာနဲ့ ကျီးတောရွာအား ဖြတ်ခဲ့ကြပြီး ဆင်သေရွာနောက်ဘက်သို့ ချဥ်းကပ်ခဲ့ကြပါတော့သည်။
“..လူလေး…မြန်မြန်ကွ…ရှေ့နားမှာ…ငါတို့အစီအစဥ်စမယ်…”
ဦးသက္ကပြောသည့် ရှေ့နားကို ကြည့်လိုက်တော့ အမှောင်အရိပ်ကြောင့် သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရပေ။ ကျွန်တော် ခေတ္တမျှ လျှောက်လာခဲ့ပြီးနောက် ကွင်းပြင်တစ်ခုကို ရောက်တဲ့အခါ။ဦးသက္က ပါလာသော ပုဆိုးကြမ်းလေးအား မြေပေါ်ချခင်းလိုက်ပြီး ကျွန်တော်ပါလာသော ကြက်နဲ့အရက်ကို ငှက်ပျောဖက်ပေါ်တင်ကာ ကျွန်တော်အား အနောက်သို့ဆုတ်စေရင်း ကန်သင်းများဘက်သို့ မျက်နှာမူလိုက်ပြီးနောက်။
“…ကွင်းပိုင်နဲ့…နယ်ပိုင်ခင်မျာ…စားသောက်ဖွယ်ရာများ…ပြင်ဆင်ပေးထားပါတယ်…. ပျော်ပျော်ပါးပါးသုံးဆောင်ရင်း….သိလိုသည်များ…မေးပါရပါစေခင်မျာ…။
ဦးသက္က တစ်ကြိမ်ပြောပေမဲ့ ပေါ်မလာသေး ဒုတိယအကြိမ် ထပ်ပြောမှသာ သန်မာထွားကြိုင်းသော လူကြီးနှစ်ယောက် ရုတ်တရက် ပေါ်လာပြီး ခင်းထားသော ပုဆိုးကြမ်းပေါ်သို့ မျက်နှာခြင်းဆိုင် ထိုင်လိုက်ကြ၏။
“…ဆရာကြီး…ဘာများသိလိုပါသလဲ…မေးပါ…”
ထိုလူကြီးနှစ်ယောက် သောက်စားနေကြရင်းက ဦးသက္ကအား မေးလာသည့်အတွက် ဦးသက္ကလဲ ကွင်းပြင်သို့ တစ်ချက်ကြည့်ကာ။
“….ဒီလိုပါ…ကွင်းပိုင်နဲ့နယ်ပိုင်ကြီးတို့..ခင်မျာ”
ဟု အစချီကာ ဒေါ်နှင်းလှ၏ အဖြစ်အပျက်အစုံနဲ့ ရွာတော်ရှင်ပြောကြားသည်များကို ပြန်လည်ပြောပြလိုက်တဲ့အခါ။
“…ခွပ်…”
ချထားသောပုလင်းအား မြေပေါ်သို့ ဒေါသတကြီးနဲ့ ဆောင့်ချလိုက်ပြီး ပေါင်မှာ ထိုးကွင်းများနဲ့ လူကြီးက။
“..ရာရာစစ…ငါ့နယ်ထဲမှာ…ဒါမျိုးလုပ်ဝံ့သလား…ဒီကောင်ကို…ငါကြည့်မရတာကြာပြီ…တွေ့ကြသေးတာပေါ့ကွာ..”
ထိုသို့ပြောကာ ဘေးနားရှိ ကောက်ရိုးပြတ်များကို ဆွဲယူကာ တစ်ခုခုကို ရွတ်ဆိုလိုက်ပြီးနောက်။
“…ဟဲ့…ငါ၏တပည့်သားများ…ဒီကောက်ရိုးတွေက…မြွေအဖြစ်နဲ့…အဲ့ဒီကောင်ကို…သွားကိုက်ကြစမ်းဟဲ့…”
လက်ထဲမှ ကောက်ရိုးပြတ်များကို မြေပေါ်သို့ပစ်ချလိုက်သည်နှင့် ကြောက်စရာကောင်းသည့် အဆိပ်ပြင်း မြွေဟောက်ကြီးများ ဖြစ်သွားလျှက် ကွင်းပြင်များရှိဘက်သို့ အလျှိုလျှိုဖြင့် ထွက်သွားကြပါတော့သည်။ဦးသက္ကလဲ ထိုမြင်ကွင်းကို ကြည့်ကာ။
“သူ့အသက်ကိုတော့…သေအောင်မလုပ်ပါနဲ့…မှတ်လောက်အောင်…ဆုံးမပေးရင်ပဲ…ရပါပြီ..”
“ကောင်းပါပြီ…ဆရာကြီး…ဆရာကြီးရဲ့မျက်နှာကို…ထောက်ထားပြီးတော့…ကျုပ်အသက်ချမ်းသာပေးလိုက်ပါ့မယ်….။
ထိုညက စားသောက်ဖွယ်များ ကျွေးမွေးကာ ကျွန်တော်နှင့် ဦးသက္က ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
~~~~~~~~~~~
“….ဗျို့…ဆရာကြီးရှိလားဗျ…”
ကျွန်တော်နှင့် ဦးသက္က သူတို့အိမ်လေးမှာ ရေနွေးသောက်ရင်း စကားပြောနေတုန်း အသက်၄၀ဝန်းကျင်ခန့် လူတစ်ယောက် ခြံအရှေ့မှ ခေါ်သံကြောင့် ဦးသက္က ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်ပြီး။
“…အေး..ရှိတယ်ကွ…အထဲဝင်ခဲ့လေ….”
ကျွန်တော်တို့ ထိုင်နေတဲ့ အိမ်ရှေ့ကွပ်ပစ်ပေါ်သို့ ထိုလူဝင်လာပြီး ရိုသေစွာ လက်အုပ်ချီကာဖြင့်။
“….ဆရာကြီး…ကျွန်တော်နာမည်က..”ဘသိုက်” လို့….ခေါ်ပါတယ်…ဆင်သေရွာမှာ..နေပါတယ်…”
ဦးသက္က ဘာမှမပြောသေးပဲ ပြုံးလျှက်ဖြင့် အကြမ်းရေလေး မှုတ်သောက်ကာ နားထောင်နေသည်။
“…ကျွန်တော်…အောက်လမ်းပညာနဲ့…ဒေါ်နှင်းမြကို…အသက်သေတဲ့အထိ…ဒုက္ခပေးခဲ့မိပါတယ်..ဆရာကြီး…”
ကျွန်တော်လဲ ဒီတော့မှာ ထိုလူဟာ ရွာတော်ရှင်ပြောသော ဆင်သေရွာမှ အောက်လမ်းဆရာဆိုတာ သိလိုက်ရ၏။ ထိုနောက် ဦးသက္က ကွမ်းအစ်ထဲမှာ ကွမ်းသီးများကို ထုတ်ကာ ကွမ်းညှပ်ဖြင့် တတောက်တောက် ညှပ်ရင်းနဲ့ ထိုလူအား မေးပါတော့သည်။
“…ကောင်းပါပြီ…ကိုယ့်အပြစ်ကို..ဝန်ခံတာဟာ…ကောင်းတဲ့အရာပါပဲ…ဒီလိုယုတ်ကန်းတဲ့..ပညာတွေနဲ့…အသက်မွေးဝမ်းကြောင်း…မပြုပါနဲ့..”
“…ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့ပါ…ဆရာကြီး…ကျွန်တော်လဲ….မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး…ညဘက်တွေဆို…မြွေဟောက်ကြီးတွေ…ကျွန်တော်အိမ်ထဲထိ…ရောက်လာပြီး…မြွေတွန်သံတွေလဲ…တစ်ခြံလုံးဆူညံနေလို့…ကျွန်တော်မအိပ်ရတာ..သုံးရက်ရှိပါပြီဆရာကြီး…ကျွန်တော်ကို…ညသန်းခေါင်အချိန်မှာ…ပေါင်မှာထိုးကွင်းတွေနဲ့လူကြီးက…လက်ပံကုန်းရွာမှာနေတဲ့…ဆရာကြီးကို…တောင်းပန်ဖို့လာပြောလို့…ကျွန်တော်လာခဲ့ရတာပါ…ဆရာကြီး…”
ဦးသက္က သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ။
“…ဒါနဲ့…မင်းကိုဘယ်သူက…မနှင်းလှကို…လုပ်ကြံခိုင်းတာလဲ…အမှန်တိုင်းပြောပါ..”
ဘသိုက်ဆိုသူသည် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို သေခြာလိုက်ကြည့်ပြီးနောက်။
“…ကျွန်တော်ကို…ဒီလိုလုပ်ဖို့အတွက်…မနှင်းလှရဲ့အစ်မ…ဒေါ်ခင်မြခိုင်းတာပါ…”
“….မြတ်စွာဘုရား…”
ကျွန်တော်နှုတ်မှ အာမေဋိတ်သံ ထွက်သွားပြီး ရင်ဘက်ဖိကာ လူတွေရဲ့လောဘအား အတော်ပင် ကြောက်ရွံမိပါတော့သည်။ထိုနောက် ဦးသက္ကက။
“…ကဲ….ကောင်းပါပြီ….မင်းလဲပြန်တော့…လောဘကြီးတဲ့…မခင်မြကတော့…တူသောအကျိုး…ပေးပါလိမ့်မယ်ကိုယ်လုပ်ခဲ့တဲ့…အကုသိုလ်အပြစ်ကတော့…ကိုယ်နဲ့သာဆိုင်တာမို့…ခံလိုက်ဦးပေါ့..ဒါပေမဲ့…မင်းမှာရှိတဲ့…မကောင်းတဲ့ပညာတွေအကုန်လုံး…ငါ့ကိုလှူခဲ့ပါ…အလှူခံပါတယ်…”
“…ဟုတ်ကဲ့ပါ…ဆရာကြီး…ကျွန်တော်လှူပါ့မယ်..”
ဦးသက္က ကွမ်းတစ်ရွက်ကို လက်ဖြင့်အုပ်မန်းပြီး အောက်လမ်းဆရာ ကိုဘသိုက်အား စားစေလျှက် ပြီးတဲ့အခါမှာတော့”
“ကဲ…သွားပေဦးတော့…မောင်ဘသိုက်ရေ…ဒီကနေ့ကစ…မကောင်းတာမှန်သမျှ..မင်းဘာလုပ်လုပ်..မစွမ်းတော့ပါဘူး…ရှေ့ဆက်ပြီး…ခုနှစ်ရက်သားသမီးတွေကို…ကယ်တင်နိုင်ပါစေကွာ…”
ကိုဘသိုက် ဦးသက္ကအားကန်တော့ပြီးနောက် ပြန်ထွက်သွားပါတော့သည်။
“ကဲ…လူလေးရေ…ငါတို့ဒီရက်ထဲ…ခရီးထွက်ကြရအောင်…ပြင်ဆင်ထားဦး…”
ဦးသက္က၏ ရုတ်တရက် ပြောလာသော စကားကြောင့် ကျွန်တော် ကြောင်ကြည့်ကာ။
“ဘယ်အရေးရှိလို့တုန်း…ဦးလေးရဲ့…”
ဦးသက္က ဘုရားကျောင်းဆောင်ပေါ်မှ အနီးရောင်ပိတ်စဖြင့် ပတ်ထားသော အရာကိုယူကာ ဖွင့်လိုက်တဲ့အခါ ရွှေရောင် ပေစာရွက်လေးတစ်ရွက် ထွက်လာ၏။
“အဲ့ဒါဘာလဲ…ဦးလေး….”
ဦးသက္ကပြုံးလျှက်။
“…ဒါဘုရားပြိုသိုက်က…အကူအညီတောင်းလာတဲ့ပေစာပဲ…လူလေး….”
ကျွန်တော်သေခြာကြည့်ပြီး။
“ဘုရားပြိုသိုက်…ဟုတ်လားဦးလေး…”
“အေး…ဟုတ်တယ်ကွ…ထိန်ပင်ရွာရဲ့…တောင်ဘက်မှာ…ဘုရားပြိုသိုက်ဆိုတာရှိတယ်…အခုရွာတွေက…အဲ့ဒီဘက်အထိချဲ့လာတဲ့အခါ…သူတို့လဲ…မနေနိုင်တော့တာနဲ့….သိုက်ပြောင်းဖို့…လုပ်နေကြတယ်…ငါတို့က…သူတို့လိုရာအထိရောက်အောင်…ကူညီပေးဖို့ပါပဲ…”
အလောင်းပျောက် ရှာပုံတော်ပြီးတဲ့အခါ ကျွန်တော်နဲ့ဘုရားပြိုသိုက် ဘယ်လိုလာဦးမလဲဆိုတာကတော့ စောင့်မျှော်ဖတ်ရှူ့ပေးပါဦးခင်မျာ။🙏
ပြီးပါပြီ။
ဆက်လက်ကြိုးစားပါဦးမည်။
ကျွန်တော်ရဲ့နောက်ထွက်မည့် စာမူလေးက
“ကျွန်တော်နှင့်ဘုရားပြိုသိုက်”ပဲ ဖြစ်ပါတယ် စောင့်မျှော် အားပေးကြပါဦးဗျ။
#လေလွင့်လူ(တွံတေး)8.11.2023