သာဒင်ကိုပြဿနာရှာနေရတာတုန်း”
“ဒီကိစ္စက ဒီလူကြီးရဲ့ ပယောဂနဲ့လည်းဆိုင်တယ် သူကြီး ကျုပ်ကတော့…”
“ဟေ့ရောင် ဖိုးထူး … ငါဒီလောက်ပြောနေတာကို မင်းကရောင့်တက်နေတာလား ဟုတ်လား… ထိပ်တုံးစာမိချင်နေတာလား…ဟမ်…ပြောလေ ဟေ့ရောင်”
“မဟုတ်ပါဘူး…သူကြီး”
“မဟုတ်ရင် ပြန်တော့ သွား”
သူကြီးက အော်ဟစ်ပြီး
ဆူပူကြိမ်းမောင်းလိုက်သည့်အခါမှ ဖိုးထူးသည် သာဒင်အားတစ်ချက်ကြည့်ကာ “တောက်!” ခေါက်ပြီး ထွက်သွားတော့လေ၏။
“မောင် သာဒင် ဒီကောင်တွေအစား ကျုပ်ကပဲ တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ …”
“ရပါတယ်…ကျုပ်ဘဝနဲ့ကျုပ်ပေါ့”
ရွာသူကြီးက သာဒင်အား တောင်းပန်လိုက်သည့်အခါ သာဒင်က ခပ်ပြတ်ပြတ်သာပြောပြီး တဲအိမ်ထဲသို့ဝင်သွားလေ၏။ ထိုအခါ သူကြီးကလည်း ဆက်မပြောတော့ပဲ ရွာထဲသို့သာ ပြန်သွားတော့သည်။
သာဒင် တဲအိမ်ပေါ်သို့ရောက်သော် သာဒင်၏မိန်းမ စောလှဖြစ်သူက…
“ကျုပ်တို့ဒီမှာ ဆက်နေလို့ဖြစ်ပါ့မလားတော်… ရွာထဲကလူတစ်ယောက် တစ်ခုခုဖြစ်တိုင်း ကျုပ်တို့ကိုပဲ ပြဿနာလာရှာနေကြတယ်”
“ဟူး… ရွာထဲမှာနေရတာ ပြဿနာတွေတောက်လျောက်တက်လို့ ရွာအပြင်မှာလာနေပါတယ်၊ အဲ့တာတောင် ရွာအပြင်ထိ ပြဿနာက ရောက်လာသေးတယ်”
“ကိုသာဒင်ရယ် ကျုပ်လည်း သားဦးရတနာလေးကိုလွယ်ထားရတာဆိုတော့ အခုကတည်းက သူ့အတွက်ကိုတွေးပြီး တစ်ခြားနေရာမှာ သွားနေကြမလား”
“သြော်…မိန်းမရယ် တစ်ခြားရွာကလည်းငါတို့ကို လက်ခံဦးမှလေ… တော်ကြာ ဟိုရွှေ့ဒီရွှေ့နဲ့မှ ပိုဒုက္ခရောက်နေဦးမယ် အနည်းဆုံးတော့ ဒီမှာနေရင်း မှိုချိုး၊ မျှစ်ချိုး စားလို့ရပါသေးတယ်”
“ဒါပေမယ့်လည်း တော်ရယ်…”
“တော်ပြီ…မပြောနဲ့တော့ ဉာဉ့်နက်နေပြီ အိပ်တော့မယ် လာ”
အရှေ့ဘက်တောင်တန်းများဆီမှ သူရဇ္ဇနေမင်းကြီးသည် အမှောင်ထုကိုဖြိုခွင်းကာ ရဲရင့်တက်ကြွသည့် စစ်သူရဲကောင်းတစ်ယောက်လို တိုက်ပွဲဝင်တော့မည့်အလား ပေါ်ထွက်လာလေ၏။
ရွာ၊ ဇနပုဒ် အပြင်ရှိ တဲအိမ်ကလေးမှာလည်း မီးခိုးတလူလူဖြင့်ထွက်နေလေသည်။ ထိုအချိန် မှို၊ ကန်စွန်း နှင့် သစ်သီး၊ သစ်ဥအချို့ ထည့်ထားသည့် ပလိုင်းတောင်းကိုလွယ်ထားသည့်
လူတစ်ယောက်သည် တဲအိမ်ကလေးဆီသို့ လျှောက်လှမ်းလာနေ၏။ ထို့နောက်
“မိန်းမရေ…”
“သြော်… ကိုသာဒင် ပြန်လာပြီလား ဘာတွေပါလာလဲ”
“သိပ်လည်း များများစားစားမရပါဘူး …
ကန်စွန်းဥပါတယ် ထမင်းအိုးကျက်ရင် ပြုတ်ထားလိုက်ဦး”
“အင်းပါ…ပြုတ်ထားလိုက်မယ် ဒါနဲ့လေ ကျုပ်တို့မှာ ဆန်ကွဲမရှိတော့ဘူး ရွာထဲကလည်း ဘယ်သူမှကျုပ်ကိုမရောင်းတော့ဘူး”
“ဘာ! ပိုက်ဆံပေးပြီး ဝယ်တာတောင်မရောင်းဘူးလား”
“ဟုတ်ပါ့တော်… ”
“တောက်!”
“ဒီတစ်ရွာလုံးကတော့ ငါလုပ်ရင် အကုန်မျိုးပြုတ်တော့မယ် သည်းခံနေတာကိုအကောင်းမှတ်နေကြ
တယ်”
သာဒင်၏ပြောစကားကြောင့် စောလှမှာ လန့်ဖြန့်သွားလေသည်။ ထို့နောက်…
“ကိုသာဒင် တော်နော် ဆရာတော်ဆီမှာပေးခဲ့တဲ့ကတိတွေ၊ ဘုရားစင်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး သစ္စာရေသောက်ခဲ့တာတွေကို မေ့နေပြီလား”
“အေ… အဲ့တာကြောင့် အခုထိ သည်းခံပြီးနေနေတာပေါ့၊
အသား၊ ငါးတောင်မစားတော့ပဲ သက်သက်လွတ်ချည်းစားနေတာလေ ဘယ်နှနှစ်ရှိပြီလဲ”
“စိတ်လျှော့ပါ ကိုသာဒင်ရယ်”
“အေးပါ… သြော်…ဒါနဲ့ အရပ်လက်သည် ဒေါ်ပွားကြီးကိုရော မီးဖွားဖို့ အကူအညီတောင်းထားပြီလား”
စောလှက မည်သည်မျှပြန်မပြေပဲ တိတ်ဆိတ်နေခြင်းကြောင့် သာဒင်က စိတ်မကျေနပ်ဖြစ်သွားလေသည်။ ထို့နောက်…
“မိန်းမ ငါမေးနေတာဖြေလေ”
“တော့် ဒေါသကိုထိန်းထားနော်… ကျုပ်ပြောပြမယ်”
“ကျွတ်…ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ”
“ကျုပ်လေ…တော်မနက်က စားစရာထွက်ရှာသွားတုန်းက ဒေါ်ပွားကြီးဆီကိုသွားသေးတယ်”
“အင်း”
“ကိုယ်ဝန်ကရင့်နေပြီမို့ မီးဖွားတဲ့အခါ ကူညီပေးပါလို့လည်း ကောင်းကောင်းမွန်မွန်…ပြောလိုက်တယ်
အဲ့ဒါကို ဒေါ်ပွားကြီးက မကူညီနိုင်ဘူးတဲ့
သူ့ဆီကိုပါ ပယောဂတွေ
ရောက်လာမှာစိုးလို့တဲ့”
“ဘာကွ! တောက်!”
“ကိုသာဒင် ကျုပ်တောင်းပန်းပါတယ် စိတ်ကိုထိန်းထားပါ ဒီရွာထဲမှာက ဘယ်သူ့ကိုမှ အကူအညီတောင်းတာမရလို့
ဟိုဘက်ရွာထဲမှာ တော်တစ်ချက်သွားမေးပေးပါလား လက်သည်မဟုတ်ရင်တောင် မွေးတတ်ဖွားတတ်တဲ့သူဆိုရင်ရပါပြီ”
သာဒင်သည် မျက်ရည်လေးများဝဲနေကာ ငိုသံကလေးဖြင့်ပြောနေသည့် စောလှ၏ မျက်နာအားမြင်လိုက်ရသောကြောင့် အလွန်မှ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားလေသည်။ ထို့နောက်…
“အေးပါ… မိန်းမရယ်… မနက်ဖြန်ကျရင် ဟိုဘက်ရွာကိုသွားမေးပေးမယ်နော် … မိန်းမလည်းပင်ပန်းနေမှာပေါ့ အခုသွားနားလိုက်တော့ သွား ကျန်တာယောကျာ်းပဲဆက်လုပ်လိုက်တော့
မယ်”
“အင်းပါ…ဒါဆိုလည်းသွားနားလိုက်တော့မယ် ခေါင်းနည်းနည်းမူးလာလို့”
“အေး အေး သွား”
သာဒင်သည် စောလှမီးဖွားရန်အတွက် အတော့်ကိုခေါင်းခဲနေလေသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ယခင်က သာဒင်၏ မိုက်ကြွေးတွေကြောင့် သာဒင်အား မည်သည့်ရွာကမှလက်မခံသောကြောင့်ပင်။
သာဒင်သည် ယခုအခါတွင်တော့ မကောင်းမှုမှန်သမျှအား စွန့်ပစ်ကာ ဆင်ခြင်နေထိုင်နေပြီဖြစ်သော်လည်း အတိတ်ကသူ၏ မိုက်ကန်းခဲ့သည့်အပြစ်ဆိုးတို့အား ဖုံးမရ။ ရွာအတွင်းသာမက၊ ရွာအနီးပတ်ဝန်းကျင်ကပါ သာဒင်အား အခဲမကြေကြသည့် ကိစ္စရပ်များက ရှိနေသေးသည်။
တစ်နေ့သ၌ သာဒင်သည် ထုံးစံအတိုင်း သစ်သီးဝလံများရှာဖွေရန်အတွက် မနက်စောစောကတည်းက ပြင်ဆင်နေလေသည်။ ထိုအချိန် စောလှက…
“ကိုသာဒင်…”
“ပြောလေ မိန်းမ”
“ကျုပ်အသားဟင်း စားချင်တယ်တော်…”
“ဟင် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
“မသိဘူး မွေးခါနီး၊ ဖွားခါနီးမို့ ချဉ်ခြင်းတက်နေတာလားမသိဘူး၊ အသားဟင်း တစ်မျိုးမျိုးကို အရမ်းစားချင်နေတယ်၊ ဒီတစ်ခါပဲ စားမှာပါ နောက်ဘယ်တော့မှ မစားတော့ပါဘူး”
“အေးပါ…ဟုတ်ပါပြီ ဒါဆိုလည်း ယောကျာ်း သားကောင်ရအောင်ပစ်ပြီးမှပဲ ပြန်လာတော့မယ် နည်းနည်းတော့နောက်ကျမယ်နော်”
“အင်း အင်း”
ထို့နောက် သာဒင်သည် မသုံးတာကြာပြီဖြစ်သည့် မြှားထည့်ထားသည့် ကျည်တောက်ကိုလွယ်၍ လေးကိုလက်တစ်ဖက်ကကိုင်ကာ အမဲပစ်ရန်အတွက် တောထဲသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။
အမဲမပစ်တာ ကြာပြီဖြစ်သောကြောင့် သာဒင်မှာ အချိန်တော်တော်ကြာသော်လည်း မည်သည့် သားကောင်မှမရပေ။ မိန်းမဖြစ်သူ စောလှကိုသနားသဖြင့် ‘စောလှစားချင်နေသည့် အသားဟင်းတစ်ခွက်ရရန်အတွက် သားကောင်မရရအောင် ရှာဖမ်းပေးမည်’ ဟု ဆုံးဖြတ်ထားကာ ကြိုးစားပမ်းစားဖြင့် အမဲလိုက်နေ၏။
အချိန်တွေများစွာ ကုန်လွန်လာပြီးနောက် နေဝင်ရီတရောအချိန်သို့ ချဉ်းကပ်လာလေပြီ။
သာဒင်သည် ဗိုက်ထဲမှလည်း တဂွီဂွီမြည်နေသော်လည်း ကြိတ်မှိတ်ခံကာ သားကောင်ကိုရအောင်သာ အသည်းအမည်း ရှာဖွေဖမ်းဆီးနေတော့သည်။
ဤသို့ဖြင့် တောတွင်းတစ်နေရာသို့ရောက်သောအခါ သာဒင်နှင့် မလှမ်းမကမ်း၌ သမင်တစ်ကောင်ကိုတွေ့လေ၏။ သာဒင်လည်း ဝမ်းသာသွားကာ လေးကိုအားအကုန်တင်ပြီး သမင်ဆီသို့ ပစ်လွှတ်လိုက်လေသည်။
“ရွှတ်!”
မြှားတစ်ကမ်းစာသာရှိသဖြင့် သမင်မှာရှောင်ချိန်မရလိုက်ပဲ ပေါင်းသားကိုမြှားက ထိမှန်ကာ နေရာတင်လဲကျသွားတော့သည်။
သာဒင်လည်းဝမ်းသာအားရဖြင့် သမင်အနားသို့ပြေးသွားလေသည်။ သာဒင်သည် သမင်အားကောက်ယူရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည့်အချိန်၌ ထူးဆန်းစွာ သမင်ကထပြေးတော့လေသည်။
သမင်က ထွက်ပြေးလိုက်၊ တစ်နေရာရောက်ရင်ရပ်နေလိုက်ဖြင့် လုပ်နေလေသည်။ သာဒင်ကလည်း သူ့လက်စလက်စကို သိနေသဖြင့်
“ဒီသမင် ကြာကြာပြေးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး” ဟုဆိုကာ တောက်လျှောက်လိုက်လာရင်း တောနက်အထဲထိ ရောက်မှန်းမသိရောက်လာလေသည်။
ထို့နောက်မှ သာဒင်သည် တစ်ခုခုကိုသဘောပေါက်သွားတော့သည်။
“ဟာ! မဟုတ်သေးဘူး…ဒီသမင် အပမှီသွားတာနဲ့တူတယ် ငါဆက်လိုက်နေရင် သူ့ထောင်ချောက်ထဲဝင်သွားလိမ့်မယ် မဖြစ်သေးဘူး…ဟူး…စောလှရေ မနက်မှသာ အသားဟင်းနဲ့စားတော့နော် ဒီနေ့တော့ အချိန်မရှိတော့လို ပြန်လာတော့မယ်”
သာဒင်သည် စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်လိုက်ပြီးနောက် သားကောင်နောက်မလိုက်တော့ပဲ မိမိအိမ်သို့သာ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။
(အပမှီသည် ဆိုသည်မှာ သားကောင်တစ်ကောင် သေသွားပြီးပြီးချင်းတွင် အနားတွင်ရှိနေသည် နာနာဘာဝ၊ သရဲ၊တစ္ဆေက ထိုသားကောင်၏ခန္ဓာအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်နေထိုင်ခြင်းကိုဆိုလိုသည်။)
သာဒင်တစ်ယောက် သူ့တဲဆီမရောက်ခင်ကပင် စောလှ၏အသံကိုကြားနေရလေသည်။
“အား! နာတယ်….အမေရေ ကယ်ပါဦး…နာလို့သေတော့မယ်”
သာဒင်လည်းတဲပေါ်သို့အမြန်တက်
သွားလိုက်သည့်အခါ စောလှက ကလေးမွေးရန်အတွက် ရေမွှာပေါက်နေလေပြီ။ ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်း၌ရေတွေက ရွှဲနေလေ၏။
“ဟာ! မိန်းမ မိန်းမ….ခဏစောင့်နော်…ခဏလေးအားတင်းထားကြားလား”
သာဒင်သည် ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် တဲပေါ်မှပြေးဆင်းကာ ရွာထဲသို့အပြေးနှင်တော့လေသည်။
ရွာထိပ်သို့ရောက်သောအခါ ….
“ဟေ့လူ…ခင်ဗျားဘယ်သွားမို့လဲ”
ရွာထိပ်၌ ကင်းစောင့်တာဝန်ကျနေသသည့် ဖိုးထူးကမေးလေသည်။ ဖိုးထူးအပါအဝင် အခြားရွာသားနှစ်ယောက်ကလည်း သာဒင်အားအခဲမကြေသည့် လူများထဲ၌ပါဝင်နေသည်။
“ငါ့ မိန်းမ မီးဖွားတော့မှာမို့လို့ အရီးဒေါ်ပွားကြီးကို လာခေါ်တာပါ”
“ဟေ့လူ အပိုတွေပြောမနေနဲ့ ခင်ဗျားဘယ်သူ့ကိုဒုက္ခပေးချင်လို့ ရွာထဲကိုဝင်လာတာလဲ
ခင်ဗျားရဲ့ အနှောင့်ပယောဂတွေကြောင့် ကျုပ်တို့ရွာသားတွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်သေသွားတာကို ကျုပ်ခုထိမမေ့ဘူး
အေ…ပြီးတော့ နောက်ထပ်ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း ဒုက္ခမရောက်စေချင်တော့လို့ ခင်ဗျားကိုရွာထဲပေးမဝင်နိုင်ဘူး”
ကင်းစောင့် တာဝန်ကျနေသည့်
တစ်ယောက်ဖြစ်သော ဖိုးသားက နာကျည်းချက်များအပြည့်ပါသည့်
လေသံဖြင့်ပြောနေလေ၏။
“ဟာ အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့ကွာ … ဖိုးထူး ပြောပေးပါဦး”
“ဘာပြောပေးရမှာလဲ… အခုဖိုးသားပြောတဲ့စကားက ခင်ဗျားကို ကျုပ်တို့တစ်ရွာလုံးမှာရှိတဲ့လူတွေအကုန် ပြောချင်နေတဲ့စကားပဲ”
ထိုအခါ သာဒင်သည် မည်သို့မှမတက်နိုင်ပဲ သူ့အရှေ့တွင်ပိတ်နေသည့် ဖိုးထူးနှင့် ဖိုးသားတို့အား တွန်းထုတ်ပြီးရွာထဲသို့ပြေးဝင်မည်
အလုပ်တွင် ကျန်ရှိနေသည့်တစ်ယောက်က သာဒင်အား ဝါးရင်းတုတ်ဖြင့် လှမ်းရိုက်လိုက်လေသည်။
“ဖြောင်း!”
အားအလွန်ပါသည့် ရိုက်ချက်ကြီးကြောင့် သာဒင်မှာကျောကော့သွားကာ မြေပြင်ပေါ်သို့ဒူးထောက်ကျသွားသည်။ ထိုအချိန် ဖိုးထူးကပြေးလာပြီး သာဒင်၏မျက်နာအား ခြေထောက်ဖြင့် ကန်ထုတ်လိုက်သည်။ သာဒင်လဲကျသွားသည်။ သို့သော်လည်း နာကျင်မှုကို အန်တု၍ အားတင်းပြီးကုန်းထလာသည်။ ထိုအချိန် ဖိုးသား၏ အားပါလှသည့် ဝိုက်လက်သီးကြီးက သာဒင်၏မေးရိုးသို့ လျင်မြန်စွာပစ်ဝင်လာလေသည်။
“ခွပ်!”
ဖိုးထူးတို့ သုံးယောက်သားသည် တစ်ယောက်တစ်လှည့်ဖြင့် သာဒင်အား လျင်မြန်စွာတိုက်ခိုက်နေသောကြောင့် သာဒင်မှာ ပြန်လည်ခုခံချိန်တောင်မရပဲ အလူးအလဲခံနေရသည်။
ထို့နောက် ဖိုးထူးသည် သူ၏လက်စွဲတော်ဖြစ်သည့် ငှက်ကြီးတောင်ဓားကြီးဖြင့် သာဒင်၏လည်ပင်းအား ထောက်ထားလိုက်သည်။
“ဟေ့လူ ကျုပ်စကားကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေးမပြောချင်ဘူး ခင်ဗျား ရှေ့တစ်လှမ်းတိုးတာနဲ့ ဇတ်ပြတ်ဖို့သာပြင်ပေတော့”
ဖိုးထူးသည် လက်ရဲ၊ ဇက်ရဲ ရှိနေသည့်သူတစ်ယောက်ဆိုသည်ကို သာဒင်ကသိနေသဖြင့် လက်လျှော့ကာ သူ့တဲဆီသို့ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။
တဲအိမ်ဆီရောက်သောအခါ တဲကလေးကမီးမှောင်နေသည်။ သာဒင်လည်းလန့်သွားကာ အိမ်ပေါ်ပြေးတက်လာသည် ထို့နောက် သစ်သားမီးခြစ်ဆံကလေးဖြင့် မီးခတ်ကာ ရေနံဆီမီးခွက်အား ထွန်းညှိလိုက်လေ၏။
“ဟာ!…စောလှ…စောလှရေ…မိန်းမ မိန်းမ”
ရေနံဆီမီးခွက်၏ အလင်းရောင်အောက်၌ စောလှသည် သူ၏ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးတွင် သွေးများရွှဲစိုနေကာ သေဆုံးနေလေ၏။
“ဟီး…ဟီး…မိန်းမရေ…ငါ့ကိုထားသွားခဲ့ပြီလားဟာ… မိန်းမရေ”
နဂိုကတိတ်ဆိတ်နေသည့် တဲအိမ်ကလေးထဲ၌ သာဒင်၏အော်ဟစ်ငိုကြွေးသံက ဖုံးလွှမ်းသွားလေသည်။
“တောက်!… ငါမကျေနပ်ဘူး တစ်ရွာလုံးကိုမကျေနပ်ဘူး… ငါ့ပညာနဲ့မင်းတို့တစ်ရွာလုံးကို လက်စားပြန်ချေပြမယ် စောင့်နေ… စောင့်နေ…တစ်ရွာလုံး သေဖို့သာပြင်ထား”
ထို့နောက်…သာဒင်သည် ဘုရားစင်အရှေ့၌ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ
“အရှင်ဘုရား… ဘုရားတပည့်တော်သည်
ယခင်အချိန်က မကောင်းသည့် အောက်လမ်းပညာအားအသုံးမပြုတော့ပါ
ဆိုပြီး အရှင်ဘုရားရှေ့၌ သစ္စာရေသောက်ကာ ကျိန်ဆိုခဲ့ပါသည်။ အောက်လမ်းပညာရပ်ကိုလည်း စွန့်လွှတ်ခဲ့သည်မှာ ငါးနှစ်ရှိပါပြီ
ယခုအခါ တပည့်တော်၏အခြေအနေတစ်ခုကြောင့်
ထိုအောက်လမ်းပညာအား တစ်ဖန်ပြန်၍အသုံးပြုပါတော့မည်
ဖြစ်လာမည့် ပြဿနာအကျိုးဆက်၊ အကုသိုလ် ငရဲအား တပည့်တော်ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး
ခံယူပါမည်ဘုရား”
ထို့နောက် သာဒင်သည် ဦးသုံးကြိမ်ချပြီးနောက် လိုအပ်သည့်ပစ္စည်းပစ္စယများကို ထုပ်ပိုးကာ တဲအိမ်ကလေးဆီမှ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။
တဲအိမ်ကလေးကတော့ မီးလောင်၍ ကျန်ရစ်ခဲ့လေပြီ။ ရွာအပြင်၌ရှိနေသည့် တဲကလေးဖြစ်သည့်အတွက် မည်သူမျှ ဂရုမစိုက်ကြသဖြင့် လျင်မြန်စွာတောက်လောင်နေသည့် မီးအဟုန်၏အောက်၌ ပြာကျသွားလေ၏။
စောလှ၏ အလောင်းသည်လည်း တဲအိမ်ကလေးနှင့်အတူ ပြာပုံဘဝသို့ ရောက်ရှိခဲ့လေသည။ သို့သော် သာဒင်သည် စောလှအား မသဂြိုလ်သေးခင်က စောလှ၏လက်မောင်းမှ အသားများကိုလှီးယူကာ သေချာထုပ်ပိုး၍ ယူဆောင်သွားလေ၏။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော်…
ဤသို့ဖြင့် ရက်တွေ၊ လတွေ ကုန်လွန်ခဲ့လေပြီ။ သေသောသူကြာရင်မေ့ ဆိုသည့်စကားအတိုင်း စောလှတို့လင်မယားအား တစ်ရွာလုံးက မေ့ပစ်လိုက်လေသည်။ တစ်ချို့က စောလှတို့ လင်မယား နှစ်ယောက်လုံးသေသွားပြီ ဟုဆိုသလို တစ်ချို့ကလည်း စောလှတစ်ယောက်တည်းသာ မီးလောင်၍ သေသွားသည်ဟုဆို အမျိုးမျိုးဆိုကြလေသည်။
တစ်နေ့သ၌…
“သူကြီး…သူကြီး…သူကြီးရေ”
“ဟေ့… စိန်မောင်း ဘယ်လိုဖြစ်လို့ အနင်းကန်တွေအော်နေတာတုန်း ဝင်လာခဲ့ခြံထဲကို”
“သ..သ..သူကြီး ရွာထိပ်မှာ လူအရိုးတွေ”
“ဟေ… ”
“ဟုတ်တယ် … ကျုပ်မနက်က လယ်ထဲဆင်းတော့ရွာထိပ်မှာ အရိုးစုကြီးတွေ့တယ် အသားဆို ဘာအသားမှကို မကျန်တော့တာ
သွေးတွေကလည်းလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ပဲ ဖြစ်ထားတာမကြာသေးဘူး”
“ဟုတ်လား…မှန်းစမ်း…ငါ့လိုက်ပြစမ်း”
ဤသို့ဖြင့် ရွာသူကြီးနှင့်စိန်မောင်းသည် ရွာထိပ်သို့ထွက်ခွာလေသည်။ ရွာထိပ်ရှိ ညောင်ပင်ကြီးတစ်ပင်အောက် သို့ရောက်သောအခါ
“ဟာ…လူအရိုးစုပဲကွ… ကဲ စိန်မောင်းရေ မင်းက ရွာထဲပြန်ပြီး ကာလသားတွေနည်းနည်းသွားခေါ် ဒါကြီးကိုမြေမြုပ်ဖို့လုပ်ကြရမယ်
မြန်မြန်သွား ငါဒီမှာစောင့်နေမယ်”
“ဟုတ် ဟုတ် သူကြီး”
ထို့နောက် သူကြီးသည် ထိုအရိုးစုကြီးအား ပတ်ကြည့်ကာ အခြေအနေကိုလေ့လာနေ၏။ ထို့နောက် အရိုးစုနှင့်မလှမ်းမကမ်းရှိ မြေပြင်ပေါ်၌ “တစ်ရွာလုံးကို မကျေနပ်ဘူး” ဟူသော သွေးဖြင့်ရေးသားထားသည့်စာကို သူကြီးက တွေ့သွားလေ၏။
“ဟာ!”
ထို့နောက် ထိုအရိုးစုအားဖျာလိတ်နှင့်ပတ်၍ မြေမြုပ်ရန်အတွက် သင်္ချိုင်းသို့ ရောက်လာကြလေ၏။ သူကြီးကလည်း ထိုကဲ့သို့ထူးထူးဆန်းဆန်းကိစ္စကြီးဖြစ်ပျက်သွားသဖြင့် အရာရာအား သတိထားပြီး ကြီးကြပ်ကွပ်ကဲနေသည်။
“သူကြီးရေ… သူကြီး…”
“သူကြီး ဒီကိုခဏလာကြည့်ပါဦး”
ရွာသားတစ်ယောက်၏
အော်ခေါ်သံကြောင့် သူကြီးသည်အသံကြားရာ ဇရပ်အပေါ်သို့ ရောက်ရှိလာလေသည်။ ဇရပ်၏ ကြမ်းပြင်တွင်လည်း “တစ်ရွာလုံးကို မကျေနပ်ဘူး”ဟု သွေးဖြင့်ရေးသားထားသည့် စာတန်းအား တွေ့လိုက်ရလေသည်။
“သူကြီး… ဒီမှာနေတာဆိုလို့ သုဘရာဇာတစ်ယောက်ပဲ ရှိတယ်
ကြည့်ရတာ မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်က
သုဘရာဇာကိုစားပစ်ပြီး ရွာထိပ်မှာလာလွှင့်ပစ်ထားတာလား”
“မကောင်းဆိုးဝါးဆိုလို့ ဟိုတစ်လောကသေသွားတဲ့ စောလှတို့လင်မယားများလား”
ရွာသားနှစ်ယောက်က သူတို့အထင်အမြင်ကို ပြောနေသည့်အခါ သူကြီးက…
“ဒါတော့ အတပ်ပြောမရသေးဘူး၊ ထားပါ လောလောဆယ် ဒီအရိုးစုကိုမြုပ်ပြီးရင် ငါ့အိမ်မှာ နေ့လယ်တစ်နာရီ အစည်းအဝေးလုပ်မယ်လို့ တစ်ရွာလုံးကို လိုက်ပြောထား ကြားလား”
“ဟုတ် သူကြီး…”
သူကြီးသည် ထိုသို့စီစဉ်ပေးပြီးနောက် အိမ်သို့ပြန်လာလေသည်။ ထို့နောက် သူကြီး၏ မှာကြားချက်အတိုင်း နေ့လည်တစ်နာရီရောက်တော့ သူကြီးအိမ်၌ တစ်ရွာလုံးက ရွာသူ၊ ရွာသားများက အစည်းအဝေးလုပ်ရန်အတွက် စုရုံးနေကြလေသည်။
အစည်းအဝေး၌ မနက်ကဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်နှင့် စပ်လျဉ်း၍ ည ခုနစ်နာရီထိုးသည်နှင့်မည်သူမျှ အိမ်အပြင်မထွက်ရဟု အမိန့်ထုတ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ကင်းစောင့်ရမည့်လူများ နိုးနိုးကြားကြားနေရန် မှာထားပြီး၊ ကင်းတဲ တစ်တဲတွင် လူငါးယောက်အထိ စောင့်ကြည့်ရန် ပြောကြားလိုက်လေသည်။
ဤသို့ဖြင့် အစည်းအဝေးပြီးသွားသည့်အခါ ရွာသူ၊ ရွာသားများက မိမိအိမ်သို့ အလျိုလျိုပြန်သွားကြတော့သည်။ ခဏကြာတော့…
“သူကြီး…သူကြီးရေ”
“ဟေ ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲဟ အသည်းအသန်နဲ့”
“အရီး မိဝိုင်းရဲ့ သားလေးအရိုးစုပဲကျန်ပြီး သေနေပြီဗျ”
“ဟေ ဟုတ်လို့လား”
“ဟုတ်တယ်သူကြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်နေတော့ အစကဘယ်သူမှန်းမသိဘူး ပြီးမှ အင်္ကျီအဝတ်အစားတွေတွေ့မှ အရီးမိဝိုင်းရဲ့ သားဆိုတာကိုသိတာ
အရီးမိဝိုင်းက ဒီမှာအစည်းအဝေးလာတက်နေတုန်း သူ့သားကအိပ်နေလို့ တံခါးပိတ်ပြီး တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့တာတဲ့”
“ဟာ… မဖြစ်သေးဘူး လာလာ မြန်မြန်သွားကြမယ်”
ဤသို့ဖြင့် သူကြီးသည် မိဝိုင်း၏ အိမ်သို့ရောက်လာသောအခါ အင်္ကျီအဝတ်အစား ဝတ်လျက်သားလေးဖြစ်နေသည့် အရိုးစုကလေးအား ဖတ်ပြီးငိုနေရှာသည့် မိဝိုင်းကို တွေ့လေသည်။ ပါးစပ်မှလည်း.စကားတွေကို မရပ်မနားပြောနေလေ၏။
“သားလေး…သားလေး… ဟင် သရဲ သရဲ၊ သရဲ သာဒင် ငါ့သားလေးကိုစားသွားတာ ဟား ဟား ဟား ငါသူ့မျက်နာကို လှမ်းတွေ့လိုက်တယ် သာဒင်မှ သာဒင်ဟဲ့ ဟား ဟား ဟား
သားလေးရေ အိပ်တော့နော်…ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် အို အို့ အို…
ဟီး…ဟီး…ငါ့သားလေးရယ် အဖြစ်ဆိုးလိုက်တာ…ဟီး…ဟီး…”
“အရီးရေ အရီး သတိထားပါဦး”
မိဝိုင်းသည် တော်ကြာရယ်လိုက်၊ တော်ကြာငိုလိုက်ဖြစ်ကာ စိတ်လွတ်သွားလေ၏။ ထိုအခါ ရွာသားတစ်ယောက်က
“သူကြီး အခြေအနေမဟန်တော့ဘူး နေ့ခင်းဘက်ကြီးတောင်မှ ဒီလိုတွေဖြစ်နေတာ ညဘက်ဆို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ သူကြီး”
“အေး… မိဝိုင်းပြောသလိုဆို သာဒင်သရဲက သူ့သားကိုစားသွားတယ်
ဒါပေမယ့် နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး သရဲကလူတစ်ယောက်ကို အရိုးပဲကျန်တော့တဲ့အထိ စားသွားတဲ့အဖြစ်မျိုးကိုတော့ ငါ့တသက်နဲ့တစ်ကိုယ် မကြားဖူးသေးဘူး”
“ကျွန်တော်တို့ သရဲတွေ၊ ဘာတွေနိုင်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေကို သွားရှာပြီး ပင့်မှရတော့မယ် သူကြီး”
“ငါလည်း အဲ့တာပြောမလို့ ကဲဒီလိုလုပ် စိန်မောင်းရေ မင်းပဲဦးဆောင်ပြီး ရွာကလူသုံးယောက်လောက်ခေါ်သွား
ပြီးရင် တစ်ရွာဝင်၊ တစ်ရွာထွက်ပြီးသာ ဒီကိစ္စရပ်နဲ့ပတ်သတ်တဲ့ ဆရာတွေကို ပင့်လာခဲ့ပေတော့ကွာ”
“ဟုတ် ဟုတ်သူကြီး ဒါဆိုအချိန်မလင့်ခင် အခုပဲသွားလိုက်တော့မယ်”
“အေး အေး”
“ကဲ…ဖိုးထူး၊ ဖိုးသားတို့ကတော့ အသုဘကိုမြေချဖို့ ပြင်လိုက်တော့”
“ဟုတ် သူကြီး”
ဤသို့ဖြင့် စိန်မောင်းတို့သည် တစ်ရွာဝင်၊ တစ်ရွာထွက်ပြီး ဆရာလိုက်ရှာတာ သုံးရက်မျှ ရှိလေပြီ။ ဆရာဆိုသောသူများတွေ့သော်လည်း အဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြလိုက်သည့်အခါ မည်သူမျှ မလိုက်ဝံ့တော့ပဲ လက်ရှောင်သွားကြသည်။
တစ်နေ့သ၌ ညနေစောင်းအချိန်လောက်တွင် စိန်မောင်းတို့အဖွဲ့ ရွာသို့ပြန်ရောက်လာလေ၏။ ယခင်က ကလေးငယ်များ အော်ရယ်ပြီး ပြေးလွှားဆော့ကစားနေသည့် ရွာလမ်းထဲတွင် ယခုတော့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။ စိန်မောင်းတို့ကလည်း သူကြီးအိမ်သို့သာ တစ်ခါတည်းတန်းသွားတော့လေ၏။ စိန်မောင်းတို့ကို တွေ့သောအခါသူကြီးက အားကိုးတကြီးဖြင့် လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။
“ဟာ စိန်မောင်းရေ ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေခဲ့လား”
“အဆင်မပြေပါဘူးဗျာ ဆရာတွေတော့ တွေ့တယ် ဘယ်ဆရာမှမလိုက်ရဲကြတာဗျ”
“ခက်တော့ ခက်နေပြီ စိန်မောင်းရေ မင်းတို့သွားတဲ့ သုံးရက်မှာ တို့ရွာကလူသုံးယောက်သေသွားပြီ”
“ဟုတ်တယ်ကွ”
“သူကြီးရေ သူကြီး”
သူကြီးနှင့်စိန်မောင်း စကားပြောနေသည့်အချိန်တွင် ခြံဝမှ ရွာသားတစ်ယောက်က ပျော်ရွှင်နေကာ လှမ်းအော်ခေါ်လေ၏။
“သူကြီးရေ…ဒီမှာ ဆရာတစ်ယောက် ပါလာတယ်ဗျို့”
“ဟာ ဟုတ်လား လာ လာ ခေါ်လာခဲ့”
ဤသို့ဖြင့်သူကြီးသည် ဝမ်းသာသွားပြီး ထိုဆရာအားဘုရားခန်းအရှေ့၌ နေရာထိုင်ခင်းပေးလေ၏။
“ကျုပ်နာမည်ကို စိုင်းနောင်လို့ပဲမှတ်ထားလိုက်… အထက်ပုဂ္ဂိုလ်တွေရဲ့ ညွှန်ကြားမှုကြောင့် ခုနှစ်ရက်သား၊ သမီးတွေကို ကယ်တင်ဖို့ ကျုပ်ဒီရွာကိုရောက်လာတာပါ”
စကားပြောလိုက်သည့်အသံတွင်
သြဇာအာဏာ အပြည့်ပါဝင်နေသည်။
ဦးခေါင်းတွင် ပိုးပုဝါ ပန်းရောင်ပေါင်းထားပြီး ပင်နီ အင်္ကျီနှင့် ပင်နီ ဘောင်ဘီဝတ်ထားသည့် ရှမ်းဆရာကြီးက ပြောနေလေသည်။ အသက်အရွယ်အားဖြင့် ခြောက်ဆယ်လောက်ရှိမည်ဟု ခန့်မှန်းရသော်လည်း အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင်ပင် သန်မာ၊ ဖျတ်လတ်နေလေ၏။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆရာကြီး၊ ကျုပ်တို့ရွာမှာ လူသေတာ ငါးယောက်တောင်ရှိနေပါပြီ
သေတဲ့လူတွေအကုန်လုံးက အရိုးစုပဲကျန်တော့တဲ့အထိ သတ်ပြီးစားခံရတာပါ
ဆရာကြီးလိုအပ်တာမှန်သမျှပြောပါ၊ ခိုင်းပါဆရာကြီး အားမနာပါနဲ့ ”
“သြော်… ပေါရိသာဒ…ပေါရိသာဒ…”
ရှမ်းဆရာကြီးက ဦးခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ် ငြိမ့်နေရင်း…
“လိုအပ်တာကတော့ တံစူးဝါးရယ်၊ အားကောင်းမောင်းသန်လူ ငါးယောက်လောက်ဆိုရပါပြီ”
“ဟုတ် ရပါတယ် ဆရာ ဒါနဲ့ဆရာကြီး ဘယ်တော့ အစီအစဉ်စကြမလဲဗျ”
“ဒီည”
ထို့နောက် ရှမ်းဆရာကြီး စိုင်းနောင်သည် ဘုရားစင်ရှေ့၌ ပုတီးစိပ်ကာ အဓိဌာန်ဝင်နေလေသည်။
ထိုအချိန် ဆရာကြီးစိုင်းနောင်၏မှာကြားချက်အတိုင်း စိန်မောင်းတို့အဖွဲ့သည် တံစူးဝါးကို ယူရန်အတွက် ဖိုးထူးအိမ်သို့ရောက်လာလေ၏။
(တံစူးဝါးဆိုသည်မှာ အသုဘအားသဂြိုလ်သည့်အခါ၌ ဆောင့်ထိုးသည့်ဝါးဖြစ်သည်။)
“ဝေ့ ဖိုးထူး”
“ဟာ ကိုကြီးစိန်မောင်းတို့ ပြန်ရောက်လာပြီလား ဘယ်လိုလဲအဆင်ပြေရဲ့လား”
“အေး သူကြီးအိမ်မှာ ဆရာကြီးတစ်ယောက်ရောက်နေတယ် အဲ့ဒီ့ဆရာကြီးက တံစူးဝါးလိုတယ်ဆိုလို့ မင်းဆီလာခဲ့တာ မင်းမှာရှိသေးတယ်မလား”
“ဟုတ်ရှိသေးတယ်… ကျွန်တော့မိန်းမကိုသဂြိုလ်တုန်းက သုံးခဲ့တဲ့ဝါးလေ …
ဒီဝါးကို ဆောင်ထားရင် သရဲ၊ တစ္ဆေတွေရန်မပြုနိုင်ဘူးဆိုလို့ ခုထိဆောင်ထားတာ”
“အေးဟုတ်တယ်… အခု အဲ့ဒီ့ဝါးနဲ့ပဲ ငါတို့ရွာကို ဒုက္ခပေးနေတဲ့သရဲကို ညကျရင်နှိမ်နင်းတော့မှာ”
“ဟာ ဟုတ်လား…ဒါဆိုကျုပ်လည်းလိုက်မယ်ဗျာ”
ဤသို့ဖြင့် ညအချိန်သို့ရောက်သောအခါ လူတစ်ယောက်သည် ရွာအလယ်လမ်းအတိုင်းလျှောက်လာပြီး သတ်မှတ်ထားသည့် စည်းဝိုင်းအတွင်း၌ရပ်ကာ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်နေလေ၏။ ထိုလူမှာ ဆရာကြီးစိုင်းနောင် ဖြစ်သည်။
ထိုအချိန် ဆံပင်အရှည်ကြီးကို ဖားလျားချထားပြီး လက်သည်းရှည်ကြီးများရှိကာ၊ ပါးစပ်အတွင်းမှအစွယ်တွေက အပြင်သို့ထွက်နေသည့် လူကြီးက ဆရာကြီးစိုင်းနောင်၏အနောက်နားကို ရောက်လာလေ၏။ ထိုအချိန် ဆရာကြီးစိုင်းနောင်က လက်ထဲ၌အသင့်ကိုင်ဆောင်ထားသည့် ခြေမန်းကွင်းဖြင့် ထိုလူအားခေါင်းမှစွပ်ချလိုက်လေသည်။
“အား! ပူတယ် ပူတယ်”
ထိုအချိန် သစ်ပင်အကွယ်မှ အားကောင်းမောင်းသန်လူငါးယောက်ထွက်လာပြီး ခြေမန်းစွပ်လျက်ရှိနေသည့်လူအား ငါးဖမ်းသည့်ပိုက်ကွန်များဖြင့် ဖုံးအုပ်ပြီးအပေါ်မှဖိထားကာ ဖမ်းထားလိုက်ကြသည်။
“ဟာ သာဒင် ဒါသာဒင်ပဲ”
“ဝူး….ဝူး….ဝါး…ဝါး….”
“ခင်ဗျားက ဒီလူးကိုသိနေတာလား”
“သိပါတယ် ဆရာကြီး အရင်က ရွာအပြင်မှာနေတဲ့ သာဒင်ပါ”
“ဟုတ်လား…သူက ပေါရိသာဒမှော်သွင်းပြီး လူသားစားတာများနေပြီဖြစ်တဲ့အတွက် အရိုင်းစိတ်လုံးလုံးဝင်နေပြီ သူ့ရဲ့နှလုံးတည့်တည့်ကို တံစူးဝါးနဲ့ထိုးလိုက်ရင်တော့ သူ့ရဲ့အသက်နိဂုံးချုပ်ပါပြီ”
ဆရာကြီးစိုင်းနောင်သည် စကားအနည်းငယ်ပြော၍ ထွက်သွားလေသည်။
ထို့နောက် ဖိုးထူးက “ငါ့ မိန်းမကို သတ်တဲ့ကောင် ရော့” ဟုဆိုပြီး သာဒင်၏ နှလုံးတည့်တည့်အား တံစူးဝါးဖြင့် ထိုးချလိုက်တော့သည်။
“အား!”
သာဒင်၏ နာကျင်စွာဖြင့် အော်လိုက်သည့်အသံကြီးမှာ တစ်ရွာလုံးအားလွှမ်းခြုံသွားတော
့လေသတည်း။
အငြိုးကြီးသူတို့၏ အဆုံးသတ်သည်ကား
မည်သည့်အခါမှ မလှပပေ။
~~ပြီးပါပြီ~~
ဆက်လက်၍ ကြိုစားသွားပါဦးမည်။
စိုင်း(ချယ်ရီမြေ)