မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ” ကိုယ်ဝန်တော့ မရှိပါဘူး …အက်ထရာဆောင်းရိုက်ရမယ် ” ဆရာဝန်မ၏ နှုတ်မှထွက်လာသောစကားကိုကြားရသည့်အခါမှ သူမရင်ထဲမှ အပူလုံးကြီးကျဆင်းသွားရလေတော့သည်။ ~~~a~~~k ~~~y~~~~i~~~p ~~h~~y~~-u~~~ ” သားအိမ်ထဲမှာ အလုံးဖြစ်နေတာ ..ခွဲရမဲ့အဆင့်ဖြစ်နေပြီ ” ခွဲရမည်ဆိုသော စကားကြောင့် သူမရင်ထဲမှာ ပူလောင်သွားရပြန်လေသည်။တစ်နေ့လုပ်မှ တစ်နေ့စားရသောသူမအတွက် ဆေးကုသစရိတ်ဘယ်မှာရှိမည်နည်း။သူမ၏အခြေအနေကို နားလည်သဘောပေါက်သွားပုံရသော ဆရာဝန်မကြီးသည် သက်ပြင်းကို ချလိုက်ပါသည်။ ” အစိုးရဆေးရုံမှာခွဲရင် ကုန်ကျစရိတ်သိပ်မရှိပါဘူးကွယ် …ဆေးရုံကို လွှဲစာရေးပေးလိုက်မယ်နော် ….မနက်လင်းရင် ဆေးရုံသွားလိုက်တော့နော် ” အထူးကုဆေးရုံထဲမှ အထွက်တွင် သူမအသက်ရှူဖို့ရန်ပင် ...
ဆင်နှစ်ကောင်အား တွေ့လိုက်ရ၏ ။ “ဟိုမှာ မင်းတို့ ဆင်တွေ” “နှစ်ကောင်တည်းလားဗျ နောက်တကောင်ရော” နှစ်ကောင်တည်းနဲ့တောင် အတော်ပျက်စီးနေတာ နောက်တ ကောင်ပါ ရှိနေစေချင်တာလားကွ” ပုကွကွဂင်တိုတိုနှင့်လူမှာ သာဝေအား စူးစိုက်ကြည့်ကာ စကားကို တလုံးချင်းဆိုလိုက်ပြီး ခါးကြားမှ ဓားကိုဖြုတ်ကာ ပုခုံးပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။ထိုအခါ သာဝေသည် “အဲ့လိုသဘောမျိုးပြောတာ မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ ကျုပ် ဆင်သွားမောင်းလိုက်ဦးမယ် ပေတူး လာ လာ “ သာဝေ နှင့် ပေတူးတို့သည် ...
အလုံပိတ် ရေအိမ်ထဲဆီက မွန်းမှာတော့ ဇောချွေးများ ပျံနေရသည်။ ဗိုက်ဆီက ရစ်နာမှုကြောင့် အချိန်အတော်ကြာသွားခဲ့၏။ လက်က နာရီကြည့်တော့ သုံးနာရီပင် ခွဲပေတော့မည်။ ကျောင်းလည်း ဆင်းခဲ့လေပြီ။ မိုးအုံ့သည့်အတွက် ပတ်၀န်းကျင်တခွင်က မှောင်ရိပ်လွှမ်းနေသည်။ ၀မ်းဗိုက်ဆီက ဝေဒနာလည်း အတော်ကလေး သက်သာပြီမို့ မွန်း ရေအိမ်က ထွက်ပြီး တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်၏။ ” ဟင်…” မွန်းမျက်စိထဲ ရေအိမ်၏ အနောက်ဘက် ဝါးရုံတောအစပ်ဆီတွင် အဖြူအစိမ်းကျောင်း၀တ်စုံကို ၀တ်ဆင်ထားသော ကောင်ကလေးနှင့် ကောင်မလေး။ အရွယ်က ရှိလှမှ ၇ နှစ်၊ ...
ရွာမှ ပန်းချီငို ဖြစ်သည် ထိုအခါ မောင်ဘိုးထင်သည် “သူလည်း တို့ရွာကို လာလည်နေကြဆိုတော့ လာလည်တာ နေမှာပါကွာ “ “အေး အဲ့လိုပဲ ထင်ပါတယ် ပန်းချီငို နဲ့တော့ မိကျော့ မကြိုက်လောက်ပါဘူးကွာ “ “ဟုတ်တယ် ဒီလူ ရွာထဲ မသွားပဲ တံတားဘောင်ပေါ် ဘာလို့ ထိုင်နေတာလဲ မသိဘူး” မောင်ဘိူးထင်တို့သည် ဦးအုန်း နှင့် မိကျော့အဘတို့၏ စေခိုင်းမှုဖြစ် ယခုချောင်းရိုးတံတား ဘေးရှိလယ်ကွက်စပ်မှ နေ၍ ခိုးရာနောက်လိုက်ဖို့ရန် ...
ပေါက်တူးအသွားက မာကျောကျော အရာတစ်ခုကို ထိမိခဲ့တယ်။ ” အမေကြီး..အခေါင်း အခေါင်းပေါ်လာပြီ” ဆောင်းညခင်းမှာ ချွေးတစ်လုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ မယ်ခွေက ပေါက်တူးကို မြေကြီးပေါ်စိုက်ချပြီး ပြောလိုက်တော့ ” အေး အလောင်းပေါ်က ဖုံးထားတဲ့ အခေါင်းကို ခွာထုတ်လိုက်” မယ်ခွေလဲ လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ ပေါက်တူးနဲ့ အခေါင်းကိုကလပ်ထုတ်လိုက်တဲ့အချိန် ဆနွင်းနံ့နဲ့အပုတ်နံ့ရောနေတဲ့ အနံ့တစ်ခုထွက်လာခဲ့တယ်။ ” မယ်ခွေ ဖယ်စမ်း.. ငါတို့လိုချင်တဲ့အရာဟုတ်မဟုတ်ကြည့်ဦးမယ်” မိန်းမကြီးက အလောင်းပေါ်က ပျဉ်ချပ်ကို ခြေထောက်နဲ့တွန်းထုတ်ပြီးကြည့်လိုက်ရာ အခေါင်းထဲမှာ မွေးကင်းစအရွယ်ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အလောင်းကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ” သေချာပြီ … င့ါကိုလွယ်အိတ်ပေးစမ်း” ...
ဖြေကြားပေးခဲ့တယ်။ “သင့်ကကျွန်တော်တပည့်နဲ့တွေ့ဆုံခဲ့ရတဲ့သူလား” “ဟုတ်ပါတယ်ဆရာလေး ဆရာလေးတပည့်နဲ့ဒီနားလေးမှာပဲဆုံဖြစ်တာပါ” “ဆိုစမ်းပါအုံးဗျ ကျွန်တော်တပည့်လိပ်ပြာဘယ်ကိုလွှင့်သွားတာလည်း” “ဆရာလေးတပည့်ရဲ့လိပ်ပြာက လိပ်ပြာကြိုးကပြတ်တောက်သွားပါပြီ|ပြတ်တောက်သွားပြီး အသူရကယ်ဘုံကအရင်ဘဝကိုရောက်ရှိသွားပါတယ်” “သူ့ကိုပြန်ခေါ်လို့ရမဲ့နည်းလမ်းတခုခုမရှိဘူးလားဗျ” “တနည်းတော့ရှိတယ် ဆရာလေး” “ဘာများလည်းဗျ” “ဆရာလေးကိုယ်တိုင် မတင့်တော်တဲ့အသူရကယ်ဘုံကို သွားရောက်ပြီ ဆရာလေးရဲ့လိပ်ပြာကြိုးနဲ့ဆရာလေးတပည့်လိပ်ပြာကြိုးကို ချည်နှောင်ကာ လူပြည်လူရွာသို့ ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်နိုင်ပါတယ်” “အဟန့်အတားတွေကရောရှိသေးလားဗျ” “သိပ်ရှိတာပေါ့ဆရာလေး ပထမဆုံးဆရာလေးရဲ့သမာဓိအားကိုစမ်းသပ်မယ်|ပြီးရင်ဆရာလေးရဲ့တပည့်ကို ဆယ်နှစ်နာရီအတွင်းပြန်လည်ခေါ်ဆောင်ရပါ့မယ်|တကယ်လို့ဆရာလေးကိုယ်တိုင်ပိတ်မိနေရင် ဆရာလေးပါလူပြည်လူရွာကို ပြန်ဝင်လို့မရတော့ပါဘူး|နောက်ဆုံးအရေးပေါ်အချိန်အနေရောက်ရင် ဆရာလေးရဲ့တပည့်ကိုထားခဲ့ပြီးထွက်လာနိုင်ပါတယ်” “ခုလိုရှင်းပြပေးတာကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျ အဘိုး” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာလေး ရပါတယ်” “ကဲ့ ကျွန်တော်လည်းခရီးဆက်စရာရှိသေးတာမို့ သွားခွင့်ပြုပါအုံး” “ကောင်းပါပြီဆရာလေး အန္တရယ်ကင်းကင်းပြန်ရောက်လာနိုင်ပါစေ” မောင်သူရိန်လည်းအဘိုးအိုကိုနှုတ်ဆက်ကာ ခုနှစ်မိုင်ချောင်းရဲ့သင်္ချိုင်းရှိရာကိုခရီးထွက်ခဲ့လေတော့သည်…..။ ****** ခွန်ချိုတစ်ယောက်ကတော့ ...
လည်းအသက်ကြီးပြီး ရောဂါအခံရှိသူမို့အလုပ်မလုပ်နိုင်ချေ။ ဖခင်ဖြစ်သူကြတော့လည်း မိသားစု စားဝတ်နေရေးကိုခေါင်းထဲမထည့် ရသည့်လုပ်အားခကိုထင်သလို သောက်စားပစ်လေသည်။ သုတလည်းဖခင်ဖြစ်သူကို အလိုမကျပေမယ့် သားသမီးဖြစ်သည့် အတွက်ပြောပိုင်ခွင့်မရှိခဲ့ပေ။ သည်းမခံနိုင်၍ပြောသည့်အခါများတွင် လည်းမိခင်ကြီးမှာရောဂါထပ်တိုးရလေ သည်။ ထို့ကြောင့်သုတလည်းစိတ်ကိုလျှော့ကာ မြိုသိပ်ထားရလေသည်။ သုတလည်းအလုပ်မရှိပဲအားနေသဖြင့် ရပ်ကွက်ထဲလျှောက်သွားနေသည်။ “ဟေ့ကောင် သုတ နားတာလားဟ” “နားတာမဟုတ်ဘူး ငါ့ကောင်ရေ အလုပ်ကပိတ်ထားတာကွ။ ငါလည်းအလုပ်မရှိတာနဲ့ ပျင်းလို့အိမ်က ထွက်လာတာ” “ငါမြေတူးသွားမလို့ကွ မင်းလိုက်မလား အနည်းဆုံးတော့ လေးငါးခြောက်ထောင် ရတာပေါ့ကွာ။ မင်းလုပ်ချင်ရင်လိုက်ခဲ့ပေါ့ မင်းလည်းဒီနေ့အားနေတာပဲ……” “အေးကွာ လိုက်ခဲ့မယ် အလကားလျှောက်သွားနေလို့ ငွေမရဘူး ငါမင်းနဲ့မြေတူးလိုက်ခဲ့မယ်။ သုတလည်းအသိမိတ်ဆွေက ...
ပါဘူးရှင် ” “ငါပြောပြီးပြီပဲ နင့်ကိုတိုက်လို့မရဘူးလို့ သွားနင်ပြန်တော့ နင်နေတဲ့ဆီကိုပြန်တော့” အဲလူကြီးကကျွန်မကိုအသည်းအသန် ပြန်ခိုင်းတယ်၊ကျွန်မလည်းမပြန်ဘူးလို့ ပြောလိုက်တယ်။ “ဟေ့ကောင်တွေသွား ခေါင်းဆောင်ကိုသွားခေါ်ချေ ” အဲဒီလူကြီးကသူ့ဘေးကလူနှစ်ယောက် ကိုခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ သူ့စကားဆုံးသွားတော့သူ့ဘေးက လူနှစ်ယောက်လည်းဖျက်ကနဲပျောက်သွားကြတယ်။ ဒါနဲ့ကျွန်မလည်းပေကပ်ပြီးထိုင်နေလိုက်တယ်။ ခဏလောက်နေတော့ “ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်း” ဆိုပြီးအသံကြီးကိုကျွန်မကြားလိုက်ရ တယ်။ ကျွန်မမော့ကြည့်လိုက်တော့ နည်းတဲ့လူကြီးလားရှင် သူ့ခြေသလုံးက ကျွန်မထိုင်နေတာထက်တောင်ရှည်နေ သေးတယ်၊ဒါနဲ့သူကခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး ကျွန်မကိုပြောတယ်။ ကောင်မလေးနင်ပြန်တော့တဲ့ ကျွန်မလည်းမပြန်နိုင်ဘူးလို့ ခပ်မာမာပဲပြောလိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့သူတို့ရဲ့ခေါင်းဆောင်ကသူတို့ကို ဟေ့ကောင်တွေသူ့ကိုလိုက်ကြစမ်းဆိုပြီး ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူတို့ခေါင်းဆောင်ကပေးတဲ့အမိန့်သံ ကိုလည်းကြားရော ချက်ချင်းပါပဲရှင် ရေနွေးကြမ်းထိုင်သောက်နေတဲ့ လူကြီး၅ယောက်က ...
ငှားသွားလဲ သိလားဗျ “ ဖိုးထွေး၏ အမေးကို ပေါက်တူးထမ်းထားသော လူကြီးသည် ခေါင်းကို တဆက်ဆက် ညိတ်ပြီး နားထောင်ကာ “သိပြီကော သိပြီ နို့အဲ့တာ လူလိမ်တွေလားဟ “ “ဟုတ်တာပ ဦးလေးရယ် ကျုပ်တို့ ရွာက ဆန်တွေကော ငွေတွေ ကော လိမ်သွားတာဗျို့ “ “မင်းတို့ ရွာက ကောင်တွေ ငါနဲ့တွေ့တာတောင် မပြောဘူးကွာ” “ရှက်လို့နေမှာပေါ့ ကျုပ်တို့ တောင် မခံချင်လို့ အဲ့လူလိမ်တွေကို ...
“အေး အဲ့တာတော့ ငါလက်ခံတယ် ၊ ဘိုးထင် ကြာတယ်ကွာ သတ္တိရှိရင် ဒီနေ့ နွားတိုက်မယ် လို့ပြောလိုက်ကွာ အဲ့ကောင်ဖိုးထွေးကို “ “ပြောလိုက်မယ် ဗျာ …ကိုသာရ ခင်ဗျားကောင်တွေကိုလည်းပြောဦး လောက်စလုံး နဲ့ လောင်းလို့ရတယ် လို့ ပြီးတော့ စိမ်းစားဥ လည်း လောင်းလို့ရတယ် နော် “ “အေးအေး ပြောလိုက်မယ် ဟိုကောင်တွေလည်း ထွန်ဖြုတ်ကုန်းမှာ စိမ်းစားဥ တူးနေကြတယ် အတော်ပဲ “ သာအေးသည် မောင်ဘိုးထင် စိမ်းစားဥနှင့် လောင်းလို့ရသည် ဆိုသည့်စကားကို နားမလည်ပဲ ...