ဝါဆိုဖယောင်းတိုင်လောက်ရှိမယ့် ဖယောင်းတိုင်အကြီးကြီးပါဗျာ။
(၂)
ကျုပ်ကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုထိုင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အဲဒီလူကြီးက ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်ကိုတော့ လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး။
“ငါတို့ဘယ်သူတွေလဲ၊ ဘာလို့ရွာထဲမှာ မတည်းခိုတာလဲဆိုတာ မင်းသိချင်တယ်မဟုတ်လား၊ ဘာလဲ မင်းအဖေသူကြီးက မင်းကိုကြည့်ခိုင်းလိုက်လို့လား”
ကျုပ်ဖြင့်လန့်ပြီးတုန်သွားတာပဲဗျာ၊ ဒီလူကြီးက အကြောင်းစုံသိနေတာကိုးဗျ။ သူ့အသံကတော့ နည်းနည်းဒေါသထွက်နေသလိုပဲဗျာ။
“ဟုတ်၊ ဟုတ်ပါတယ် အဖေက ဦးကြီးတို့ ဘာလို့ရွာထဲမှာ မတည်းခိုတာလဲဆိုတာ သိချင်ပါတယ်၊ နောက်ပြီး အဖေကဒီရွာက သူကြီးဆိုတော့ မဖြစ်သင့်တာမဖြစ်ရအောင် ကြိုပြီးသိထားချင်တာပါ”
ဒီတော့မှ ထိုင်နေတဲ့ဦးလေးကြီးက ဖယောင်းတိုင်ကြီးကိုမီးမှုတ်လိုက်တယ်ဗျာ။
“ငါတို့က မကောင်းတဲ့လူတွေမဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ဒီရွာမှာ လုပ်စရာရှိလို့လာခဲ့တာ”
“မကောင်းတဲ့လူတွေမဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ ယုံပါတယ်၊ ဦးလေးတို့က ဘာလုပ်စရာရှိလို့လဲ”
“ငါ့နာမည် ဦးဖီးလို့ခေါ်တယ်ကွ၊ သာယာ၀တီကနေလာတယ်၊ ငါတို့က မင်းတို့ရွာကိုဘာမှမလုပ်ဘူး၊ မင်းတို့ကိုလည်း ဘာမှမထိခိုက်စေရဘူး၊ ဒါကြောင့်မို့လို့ မင်းတို့ရွာထဲတောင်မဝင်ဘဲ ရွာပြင်မှာပဲတည်းခိုတာ”
“ကောင်း. . ၊ ကောင်းပါပြီ ဦးကြီး”
ကျုပ်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ဇရပ်ပေါ်ကဆင်းလာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ဒီဦးလေးကြီးက အကုန်သိနေတယ်ဆိုတော့ သူ့ကိုကြောက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ယာခင်းထဲကို ရောက်လာတာပေါ့၊ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးလေးရက်က မိုးနည်းနည်းရွာထားတော့ ဦးဘသာကြီးရဲ့လယ်ထဲမှာ မြက်နုလေးတွေ ပေါက်နေတာပေါ့ဗျာ။ ဦးဘသာကြီးက သူ့နွားတွေကို သူ့လယ်ထဲလွှတ်ကျောင်းရင်း ကျုပ်တို့ယာတဲအနားမှာ မတ်တပ်ရပ်နေတယ်၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကြီးနဲ့စကားပြောဖြစ်တာပေါ့ဗျာ။
(၃)
“ရွာထိပ်မှာ လူစိမ်းတွေရောက်နေတာဗျာ၊ ကျုပ်သွားမေးတော့လည်း သူတို့က မကောင်းတဲ့လူတွေမဟုတ်ပါဘူးတဲ့ဗျာ၊ ပုံစံကြည့်fရတာကတော့ ဆေးဆရာလိုလို၊ အထက်လမ်းဆရာလိုလိုပဲဗျ”
ဦးဘသာကြီးက ကျုပ်ကိုခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ကြည့်လိုက်ပြီး
“မကောင်းတဲ့လူက သူ့ကိုယ်သူမကောင်းဘူးလို့ပြောမလားကွ၊ ဒါနဲ့ သူတို့ကဘယ်နှယောက်တုန်းကွ”
“ငါးယောက်ဗျ၊ အသက်ကြီးကြီးနဲ့တစ်ယောက်က သာယာ၀တီကနေလာတာတဲ့၊ သူ့နာမည်ကတော့ ဦးဖီးဆိုပဲဗျ၊ ကျန်တဲ့လူလေးယောက်ကတော့ သူတို့ဖာသာအလုပ်တွေလုပ်နေတာဗျ၊ စကားလည်းမပြောဘူးဗျို့”
ကျုပ်ပြောတာလဲကြားပြီးရော ဦးဘသာကြီးက မျက်မှောင်ကြုတ်နေတယ်ဗျ၊ နောက်ပြီးတော့နွားရိုက်တဲ့ ကြိမ်လုံးကို ဝှေ့ယမ်းနေသေးတယ်။
“ဦးဖီးဆိုပါလား၊ ငါကြားဖူးတာကတော့ သာယာ၀တီက သိုက်တစ်ထောင်ငဖီးဆိုတဲ့လူကို ကြားဖူးတာပဲ”
“သိုက်တစ်ထောင်ငဖီးက ဘာလဲဗျ”
“အိုကွာ၊ မင်းနားလည်အောင်ပြောရရင် သိုက်ဆရာပေါ့၊ သိုက်ဆရာဆိုတာ သိုက်တူးတဲ့လူကိုပြောတာကွ”
“သိုက်ဆရာအကြောင်းတော့ ကျုပ်တို့သိပါတယ်၊ ဒေးစွန်ပါသိုက်မှာ သိုက်ဆရာကြီးက သိပ်စွမ်းတော့ သိုက်နန်းရှင် မောင်နှမတွေ ငိုကြတယ်မဟုတ်လား”
“အေးအေး၊ သိရင်လဲပြီးတာပဲ”
“နေအုံးလေဦးဘသာရဲ့၊ သိုက်အကြောင်းသိတာက သိတာပဲ၊ သိုက်တစ်ထောင်ငဖီးဆိုတာက အခု ဦးဘသာပြောမှ ကြားဖူးတာ၊ သူ့အကြောင်းသိရင် နည်းနည်းလောက်ပြောစမ်းပါအုံးဗျာ”
ဦးဘသာကြီးက ကွမ်းအစ်ထဲကနေ ဆေးရွက်ကြီးတစ်ဖဲ့ ဖဲ့လိုက်ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲကိုပစ်ထည့်လိုက်ပြီး
“ဒီလိုကွ၊ ကြာတော့ကြာပြီ၊ သာယာ၀တီမြို့ဆိုတာ ပဲခူးတိုင်းထဲကပေါ့ကွာ၊ အဲဒီမှာ ငဖီးဆိုတဲ့သူငယ်တစ်ယောက်က အင်းပညာကိုလေ့လာရင်း သိုက်ကိုနိုင်တဲ့အင်းကိုတွေ့သွားတယ်တဲ့ကွ၊ အဲဒါနဲ့သူ့တစ်ကိုယ်လုံး မဟုတ်တဲ့နေရာက ချန်ပြီးတော့ အဲဒီအင်းတွေကို ဆေးမင်ကြောင်ထိုးတယ်ဆိုပဲ၊ အဲဒီမှာ အင်းကလည်း အောင်မြင်သွားတော့ သူက သိုက်တွေကိုနိုင်သွားတာပေါ့ကွာ၊ ဒါနဲ့ ပဲခူးနားက ကျွဲသည်းအင်းက သိုက်ကိုတူးကြည့်တယ်ကွ၊ ကျွဲသည်းအင်းဆိုတာ သိုက်ဆရာတွေကြားမှာ နာမည်ကြီးတဲ့သိုက်ပေါ့ကွာ၊ သိုက်ပိုင်ဘိုးဘိုးက တော်တော်တန်ခိုးကြီးတယ်ဆိုပဲကွ”
ဦးဘသာကြီးက သိုက်အကြောင်းတွေပြောရောဗျာ၊ ကျုပ်ကလည်း ဒါမျိုးအကြောင်းတွေ ခပ်ကြိုက်ကြိုက်ဆိုတော့ နားထောင်လို့ လွှတ်ကောင်းတာပေါ့ဗျာ။
“ဒါနဲ့ ငဖီးက သိုက်ကိုတူးတော့ ရသွားရောလား”
“ကျွဲသည်းအင်းသိုက်က မွန်ဘုရင်တစ်ယောက်ပိုင်ခဲ့တဲ့သိုက်ကွ၊ အဲဒီသိုက်ကို မွန်မောင်နှမ ခုနစ်ယောက်စောင့်တယ်၊ ငဖီးက အင်းကွက်တွေအစွမ်းနဲ့ သိုက်တံခါးဖွင့်ပြီး သိုက်စောင့်တွေ၊ သိုက်နန်းရှ်တွေကို ကြိုးနဲ့တုပ်ထားတာပေါ့၊ နောက်တော့ သိုက်နန်းကြီးထဲကိုဝင်ပြီးတော့ သိုက်စာတစ်စောင်ကိုယူခဲ့ပြီး ပြန်ထွက်လာတယ်တဲ့”
“သိုက်စာပဲယူတယ်ဆိုတော့ သိုက်နန်းထဲမှာ ရတနာတွေဘာတွေ မရှိဘူးလား”
“ရှိတာပေါ့ကွ၊ ဒါပေမယ့် ငဖီးက ရတနာတွေကို လိုချင်တာမဟုတ်ဘူး၊ သိုက်နန်းတွေဖောက်ပြီးတော့ အထဲက သိုက်စာတွေကိုယူတာကွ၊ သိုက်စာတွေယူပြီးရင်လည်း သိုက်နန်းရဲ့နံရံမှာ ထုံးနဲ့အင်းတစ်ကွက်ဆွဲခဲ့တယ်၊ သူသိုက်နန်းကိုတူးလို့ရခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့ကွာ”
“ဒီလိုဆိုတော့လည်း ငဖီးက ထူးဆန်းသားပဲ၊ ဒါနဲ့ သိုက်စာဆိုတာ ဘာလဲဗျ”
“သိုက်စာဆိုတာ ဘုရားတွေဌာပနာတဲ့အခါ၊ သိုက်တွေမြှုပ်တဲ့အခါမှာ ရှေးတုန်းက ရေးခဲ့တဲ့ လှို့ဝှက်စာတွေပဲကွ၊ သိုက်တွေတော်တော်များများမှာ သိုက်စာတွေရှိကြတယ်၊ ဒါပေမယ့် လူတိုင်းဖတ်လို့မရဘူး၊ သိုက်စာတွေက လှို့ဝှက်ရေးတာဆိုတော့ ဘာကိုဆိုလိုမှန်းမသိအောင် လင်္ကာတွေနဲ့ ဖွက်ပြီးရေးခဲ့ကြတာကွ”
“သူတို့က ဘာလို့ရေးခဲ့တာလဲဗျ”
“ဘုရားသိုက်တွေကလွဲလို့ ကျန်တဲ့သိုက်ကရတနာတွေက ထိုက်တဲ့သူယူဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ထားခဲ့တာကွ၊ သိူက်စာကို အဖြေဖော်နိုင်တဲ့လူ၊ ဒီသိုက်က ရတနာတွေကို ယူဆိုတဲ့သဘောပေါ့၊ သိုက်စာတွေက တစ်ခုနဲ့တစ်ခု အချိတ်အဆက်တွေရှိတယ်၊ သိုက်ရဲ့တည်နေရာတွေ၊ သိုက်ထဲက ရတနာတွေအကြောင်းတွေ ရေးထားကြတာကိုးကွ၊ ဒါနဲ့ပဲ ငဖီးက သူမသေခင် သိုက်ပေါင်းတစ်ထောင်တိတိတူးပြမယ်လို့ ကြုံးဝါးပြီးသိုက်တွေကို အပျော်တမ်းအနေနဲ့လိုက်တူးတာပဲ။ တူးလို့အောင်မြင်ရင်လည်း သူကတန်ဖိုးရှိတာမယူဘူးတဲ့ကွ၊ သိုက်စာတွေလောက်ပဲယူတာ၊ အဲ ဒါပေမယ့် သူ့တပည့်တွေကတော့ ထိုက်သလောက်ယူတယ်လို့ပြောတယ်၊ တစ်ချို့တပည့်တွေဆို ချမ်းသာသွားတာ တွေရှိတယ်တဲ့ကွ”
“ထူးဆန်းပါပေ့ဗျာ၊ ကျုပ်သာဆို သိုက်တစ်သိုက်တူးပြီး ရတနာတွေရရင် အိမ်ကြီး၊ ကားကြီးဝယ်ပြီး ချမ်းချမ်းသာသာနဲ့နေလိုက်တယ်ဗျာ”
ဦးဘသာကြီးက ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးကြည့်တယ်။
“ငဖီးအောင်မြင်တယ်ဆိုတာကလည်း သူက လောဘမဖက်လို့ကွ၊ လောဘဖက်တဲ့လူတွေဆိုရင် တော်တော်များများ မအောင်မြင်ဘဲ အသက်တောင်ဆုံးသွားတာတွေရှိတယ်၊ မင်းတို့လိုလောဘတက်တဲ့ ကောင်မျိုးတွေပေါ့ကွာ၊ ဟား၊ ဟား”
ဦးဘသာကြီးက ပြောချင်ရာပြောပြီးတော့ ကြိမ်လုံးကြီးယမ်းပြီး တဲထဲကနေထွက်သွားပါရောဗျာ၊ ကျုပ်ကိုပြောသွားတာဆိုတော့ ကျုပ်လည်း သိပ်မကျေနပ်ဘူးပေါ့၊ ဒါနဲ့ပဲ ဒီလူကြီးတွေနဲ့ပေါင်းပြီး စနည်းနာကြည့်ဖို့ စိတ်ကူးလိုက်တယ်၊ သိုက်တူးတယ်ဆိုရင်လည်း ဝေစုလေး ရလိုရငြားပေါ့ဗျာ။
(၄)
ညနေရောက်တော့ ကျုပ်လည်းအိမ်ပြန်ပြီးတော့ ရေတောင်မချိုးဘဲ အိမ်မှာဘာဟင်းချက်သလဲဆိုပြီးကြည့်လိုက်တယ်၊ ဆိတ်သားကို အတုံးသေးသေးလေးတွေတုံးပြီးတော့ ခရမ်းချဉ်သီးနဲ့ နှပ်ထားတဲ့ဟင်းဗျာ၊ ဆီများများနဲ့ဆိုတော့ ကောင်းမှကောင်းပဲ၊ ကျုပ်လည်း ပန်းကန်စင်က ပန်းကန်လုံးကလေးတစ်လုံးယူပြီးတော့ ဟင်းတွေကိုခပ်ထည့်လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ပြီးတော့ ပန်းကန်လုံးကလေးကိုကိုင်ပြီးတော့ အိမ်အပြင်ကိုအမြန်ပြေးထွက်ခဲ့တာပေါ့။
ကျုပ်သွားတဲ့နေရာကတော့ ရွာပြင်က ဇရပ်ကိုသွားတာဗျ၊ ဇရပ်ထဲမှာတော့ အဲဒီလူကြီးတွေက ဝိုင်းပြီးထိုင်နေတယ်ဗျ၊ ထမင်းစားမလို့ ထိုင်နေတာဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဇရပ်ပေါ်ကိုအမြန်ပြေးတက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ သူတို့က ထမင်းစားဖို့ ဝိုင်းထိုင်နေကြတာ၊ လူတိုင်းရဲ့အရှေ့မှာ သံပန်းကန်ပြားချပ် တစ်ချပ်စီချထားပြီးတော့ ထမင်းတွေထည့်ထားတယ်၊ သူတို့အလယ်မှာတော့ ငါးခြောက်ဖုတ်ဆီစိမ်လေးတစ်ခွက်ရယ်၊ ငါးပိထောင်းလိုဟာလေးရယ်၊ နောက်ပြီးတော့ ဒန့်သလွန်ရွက်နုတွေကို ဟင်းခါးကျဲကျဲချက်ထားတဲ့ တစ်ခွက်ရယ်၊ ဒါပဲပါတာပေါ့ဗျာ။
“ဆရာကြီးတို့စားဖို့ ဟင်းလာပို့ပေးတာပါဗျာ”
“ဘာဟင်းလဲလူလေးရဲ့”
“ဆိတ်သားကို ခရမ်းချဉ်သီးနဲ့နှပ်ပြီးချက်ထားတာပါဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးတို့ သုံးဆောင်ကြပါ”
ဆရာကြီးက မျက်လွှာချလိုက်ပြီး
“လူလေး စေတနာကိုတော့ ဦးလေးက အသိအမှတ်ပြုပါတယ်ကွယ်၊ ဒါပေမယ့် လူလေးဟင်းကိုပြန်ယူသွားပါ၊ ဦးလေးတို့တစ်ဖွဲ့လုံးက ခြေလေးချောင်းသား မစားဘူးကွဲ့”
ကျုပ်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူးပေါ့၊ ဆရာကြီးတွေကတော့ ထမင်းစားနေကြတယ်၊ ကျုပ်လည်း ဦးဖီးဆိုတဲ့သူကို အကဲခတ်နေမိတယ်၊ ထမင်းစားတာဆိုတော့ သူဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အကျီအဖြူလက်ရှည်ကို လက်ဖျံလောက်အထိ ခေါက်တင်ထားတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်သေသေချာချာကြည့်တော့မှ သူ့လက်ဖျံမှာ အင်းတွေပြည့်နေတာပဲဗျ။ ဒါတင်မကသေးဘူး သူထမင်းစားနေတဲ့လက်ခုံမှာလည်း အင်းကွက်တွေဗျ၊ ဆေးမင်ကြောင်ထိုးထားတာကြာတော့ အရောင်က ခပ်မှိန်မှိန်ပဲရှိတော့တာ။ ထမင်းစားပြီးတော့ သူ့တပည့်တစ်ယောက်က လက်ဆေးရေထည့်ထားတဲ့ ဒန်ဇလုံကလေးကိုလှမ်းပေးလိုက်တယ်၊ သူလက်ဆေးတာကို သေသေချာချာကြည့်တော့ လက်ဖဝါးမှာလဲ ဆေးနီနဲ့အင်းတွေစမတွေ ဆွဲထားတာဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဒီလူက ဦးဘသာပြောတဲ့ သိုက်တစ်ထောင်ငဖီးများလားလို့ တွေးနေမိတာပေါ့။
သူ့လက်ကိုသေချာစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကျုပ်ကို ဦးဖီးကလည်း သိတဲ့ပုံပဲဗျ၊ သူ့လက်ဝါးကိုဖြန့်ပြပြိးတော့
“ဒါကတော့ အစာအင်းလို့ခေါ်တယ်ကွ၊ စားတဲ့အစာတွေအကုန်လုံးကို သန့်ရှင်းစေတယ်၊ မကောင်းတဲ့အောက်လမ်း၊ အပင်းတွေ၊ အဆိပ်အတောက်တွေပါလာရင် ဒီအင်းက သန့်စင်ပေးတယ်ကွ”
ကျုပ်လည်း သိပ်စိတ်ဝင်စားသွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဆရာကြီးရဲ့ တပည့်တွေကလည်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စကားလှမ်းပြောနေကြတယ်ဗျ။ ကျုပ်လည်း ဆရာကြီးအနားကို တိုးကပ်သွားပြီး
“ဆရာကြီး ကျုပ်တို့ရွာကို သိုက်တူးဖို့လာတာမဟုတ်လား”
ကျုပ်က ဒဲ့ပဲမေးချလိုက်တော့တာ၊ ဆရာကြိးက မျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားတယ်၊ သူ့တပည့်တွေကလဲ ဘယ်လိုလုပ်မလဲဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးတွေနဲ့ အံ့ဩနေတာပေါ့၊ ဆရာကြီးက တော်တော်ကြာအောင်စဉ်းစားနေတယ်။
“အင်း၊ ဒီရွာမှာ အလုပ်လုပ်မှာဆိုတော့ ရွာခံတစ်ယောက်လောက်ရှိတာလည်း မဆိုးဘူးလို့မြင်တယ်တပည့်တို့၊ ဒီကောင်လေးကို ငါတို့အဖွဲ့ထဲသွင်းကြရအောင်”
ဆရာကြီးရဲ့စကားကို သူ့တပည့်တွေက မငြင်းပါဘူးဗျာ၊ ဆရာကြီးက ကျုပ်ကိုကြည့်လိုက်ပြီး
“မင်းတကယ်ပဲ ငါတို့နဲ့အလုပ်လုပ်ချင်တာလားလူလေး”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းကိုအမြန်ညိတ်လိုက်တယ်။
“သူက ကျင့်ကြံထားတာမှမရှိတာ ဆရာကြီးရဲ့သူ့ကိုသုံးလို့ရပါ့မလား”
သူ့တပည့်တစ်ယောက်က ဝင်ပြောတယ်ဗျ၊ ဆရာကြီးက ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။
“သိုက်စာကိုဖော်ဖို့ဆိုရင် ဒီနယ်မြေအကြောင်းသိတဲ့လူမှ ဖော်နိုင်မှာကွ”
ဆရာကြီးကအဲဒီလိုပြောပြီးတော့ ကျုပ်ကိုသေသေချာချာကြည့်ပြီး
“မင်းငါတို့အဖွဲ့ထဲဝင်မယ်ဆိုရင် ဟောဒီအင်းကိုမြိုချရမယ်”
ဆရာကြီးက အင်းချပ်တစ်ခုကိုထုတ်ပေးတာပေါ့ဗျာ၊ နောက်တော့အင်းချပ်ကိုသူ့လက်ဖဝါးထဲမှာထည့်ထားပြီးတော့ အသားကလေးကြိတ်ချေနေရင်း အင်းချပ်ကလေးက ပဲစေ့လောက်ရှိတဲ့ အလုံးကလေးတစ်လုံးဖြစ်သွားတာပေါ့၊ ကျုပ်လည်း စဉ်းစားမနေပါဘူးဗျာ၊ အဲဒီအင်းကလေးကို ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်ပြီးတော့ ရေအိုးစင်က ရေတစ်ငုံပြေးမော့ပြီး မြိုချလိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“အေး၊ ကောင်းပြီကွ၊ အဲဒီအင်းကိုမြိုပြီးတဲ့အချိန်မှာ ငါတို့သိုက်တူးတယ်ဆိုတာကို မင်းဘယ်သူ့ကိုမှပြောလို့မရဘူး၊ အဲဒီအင်းကို လှံစက်ြာအင်းလို့ခေါ်တယ်ကွာ၊ ငါတို့သိုက်တူးတဲ့အကြောင်း မင်းသူများကိုပြန်ပြောလိုက်တာနဲ့ မင်းဗိုက်ထဲက အင်းက လှံကြီးတစ်လကအဖြစ်ပြောင်းလဲသွားပြီး မင်းဗိုက်ပေါက်ထွက်သွားလိမ့်မယ်”
ကျုပ်ဆိုခေါင်းနားပန်းတွေ ကြီးသွားတာပဲဗျာ၊ သူက မြိုဆိုလို့ မြိုလိုက်တာ၊ အခုတော့ ကျုပ်ဘေးဖြစ်ပြီလေဗျာ။ မတတ်နိုင်ဘူးပေါ့ဗျာ၊ သိုက်တူးတဲ့အကြောင်းကို မပြောရဘူးဆိုတော့လည်း မပြောဘူးပေါ့။
ကျုပ်ပြန်ထိုင်လိုက်တော့ ဇရပ်ထဲမယ်အတော်မှောင်နေပြီဗျ၊ ရွာလမ်းမှာလည်း လူသွားလူလာ မရှိတော့ဘူး၊ ဆရာကြီးတပည့်တစ်ယောက်က မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီးတော့ သူတို့ယူလာတဲ့ အောက်လင်းဓါတ်မီးကြီးကို ထွန်းလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ဇရပ်တစ်ခုလုံးတင်မက ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ပါ လင်းထိန်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ၊ ကျန်တဲ့တပည့်တွေက ခြင်ထောင်လေးလုံးကိုထောင်လိုက်တယ်၊ ခြင်ထောင်တွေက စစ်ခြင်ထောင် ပိတ်ပိတ်ကြီးတွေဆိုတော့ ခြင်ထောင်ထောင်လိုက်တာနဲ့ အဲဒီခြင်ထောင်အလယ်မှာ ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာကို မမြင်ရတော့ဘူးဗျို့၊ တော်တော်လည်း လှို့ဝှက်တဲ့လူတွေဗျာ။
ခြင်ထောင်လေးလုံးအလယ်မှာ နေရာလွတ်ကြီးဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီမှာ ဆရာကြီးက သူ့လွယ်အိတ်ထဲက အထုပ်ကလေးတစ်ထုပ်ချပြီး ကျုပ်တို့အလယ်မှာဖြေလိုက်တယ်၊ အဲဒီအထုပ်ထဲကနေ တစ်ထွာလောက်ရှိမယ့် ပေရွက်ကလေးထွက်လာတယ်ဗျာ။ ပေရွက်ကလေးက ဝင်းလက်နေတာပဲ၊ ကြေးလဲမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ကျုပ်အထင် ရွှေပြားဖြစ်နိုင်တယ်။
“ဒီဟာက ဘုရားတစ်ဆူကိုတူးတုန်းက ရတဲ့သိုက်စာကွ၊ ဒီသိုက်စာကို မင်းဖတ်ကြည့်စမ်း”
ကျုပ်လည်း ရွှေပြားကလေးကို သေသေချာချာကိုင်ပြီးဖတ်ကြည့်တာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် လက်ရေးတွေက တွန့်တွန့်ချွန်ချွန်တွေဆိုတော့ ဘာတွေလဲဆိုတာ သေသေချာချာမသိပါဘူးဗျာ။
“မန်ကျည်းကိုးပင်အောက် ဖက်ထိပ်ပေါက်၊ ဒေါင်းဖန်ဝါ၊ မြားတစ်ထောက်၊ သီတာရေကြည်တစ်ပေါက်၊ မြင်တွေ့သူတိုင်းသောက်၊ လှည်းတန်းကြီးနဲ့ ခုနစ်ခေါက်”
ကျုပ်လည်းမဖတ်တတ်ဖတ်တတ်နဲ့ဖတ်ပြီးတော့ ဆရာကြီးကိုကြည့်လိုက်တယ်၊ ဆရာကြီးက ကျုပ်ဖတ်တာမှန်တယ်ဆိုပြီးခေါင်းညိတ်တယ်။
“အဲဒါဘာတွေရေးထားတာလဲ ဆရာကြီး”
“သိုက်စာကွ”
“ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့ရွာနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”
“ဒီစာအရဆိုရင်မဆိုင်ပေမယ့် အရင်တစ်ခါတူးမိတဲ့ သိုက်စာတစ်ခုမှာတော့ ဒီနေရာကိုညွှန်းထားတာကွ၊ ဒီတော့ ငါ့အထင် အဲဒီမန်ကျည်းကိုးပင်နဲ့ ဖက်ထိပ်ပင်က ဒီနားတစ်ဝိုက်မှာပဲရှိရမယ်၊ မင်းကြားဖူးထားတာရှိသလား”
ကျုပ်လည်း တစ်ခုမှ မကြားဖူးဘူးဗျ၊ ဒါနဲ့ခေါင်းခါလိုက်တာပေါ့၊ သိုက်စာကိုတော့ အလွတ်ရအောင်လို့ သေသေချာချာရွတ်ထားလိုက်တယ်၊ ကျုပ်က အတန်းပညာမရှိသလို၊ စာပေဘက်လည်း ရေးတတ်ဖတ်တတ်ရုံဆိုတော့ မေ့လွယ်တယ်မဟုတ်လားဗျာ။
“မင်းလည်းရအောင်စုံစမ်း၊ ငါလည်းရအောင်စုံစမ်းမယ်ကွာ၊ ငါတို့မှာအချိန်သိပ်မရှိဘူးကွ၊ တပေါင်းလမပြည့်ခင် ဒီသိုက်ကိုတူးရမှာ၊ တပေါင်းလပြည့်ပြီးရင်တော့ နောက်တစ်နှစ်မှ ပြန်လာရမှာ”
“ဒါဆို ကျုပ်ဗိုက်ထဲက အင်းကရော တစ်နှစ်လုံးခံနေမှာလားဗျ”
“မဖြစ်ပါဘူးကွာ။ ငါတို့အောင်မြင်ရင် အဲဒီအင်းကိုထုတ်ပေးမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား”
“ဒါနဲ့သိုက်စာကို ဆရာကြီးတို့တစ်ကယ်ပဲ မဖော်နိုင်သေးတာလား”
“လှည်းတန်းကြီးနဲ့ခုနစ်ခေါက်ဆိုတာက လှည်းခုနစ်စီးတိုက်စာ ရတနာတွေရှိတယ်လို့ပြောတာကွ၊ ကျန်တာကတော့ ဒီနေရာအနားက နေရာတစ်ခုခုကိုညွှန်းနေတာပဲ၊ ကဲ ညည့်နက်နေပြီ မင်းပြန်တော့ကွာ၊ ငါတို့လည်း အဓိဌာန်ဝင်စရာရှိသေးတယ်”
သူတို့မောင်းထုတ်တာနဲ့ကျုပ်လည်းပြန်ခဲ့တယ်၊ ဘယ်သူမှမစားတဲ့ ဟင်းပန်းကန်ကိုကျုပ်ကိုပေးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဇရပ်ကနေထွက်လာပြီး ရွာထိပ်နားကိုလည်းရောက်ရော ကျောတွေပါချမ်းတတ်လာတယ်ဗျ၊ အဲဒီအရှေ့မှာ သန်းပင်ကြီးတစ်ပင်ရှိတယ်၊ ညညဆို အသားတွေဘာတွေသယ်လာရင် လိုက်ဆွဲတတ်တယ်တဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်လက်ထဲက ပန်းကန်ကလည်း ဆိတ်သားဟင်း၊ အမေက မဆလာနိုင်နိုင်ထည့်ထားတော့ မွှေးနေတာပဲဗျာ၊ ညနေမိုးမချုပ်ခင်ယူလာရတာဆိုတော့ အုပ်ဆိုင်းစရာလည်း ဘာမှပါမလာခဲ့ဘူး။
ကျုပ်လျှောက်နေရင်း သန်းပင်ကြီးအနားရောက်တော့ အပင်ကြီးက ဝုန်းခနဲတစ်ချက်လှုပ်သွားတယ်၊ ကျုပ်လည်း ကြောက်တော့ ဘာမှမတွေးနေတော့ဘဲ ပါလာတဲ့ဟင်းပန်းကန်လုံးကို မြေကြီးပေါ်ကိုချပြီးတော့ တန်းပြီးပြေးတော့တာပဲဗျာ၊ ရွာထိပ်နားမှာ ဖွင့်ထားတဲ့ တရုတ်ကြီးတို့အရက်ဆိုင်ကိုရောက်တော့မှ အမောဖြေနိုင်တယ်၊ အရက်ဆိုင်မှာတော့ ဘက်ထရီမီးထွန်းထားပြီးတော့ လူလည်းစည်ကားနေတာဗျာ။
(၅)
“အဖေ၊ ကျုပ်တို့ဘက်မယ် မန်ကျည်းကိုးပင်ဆိုတာ ကြားဖူးသလား”
ကျုပ်အိမ်ရောက်တော့ ရေမိုးချိုးပြီး အဖေ့ကိုမေးလိုက်တယ်၊ အဖေက ထမင်းစားပြီးလို့ ထန်းညက်ခဲလေးကိုက်နေရင်း
“မန်ကျည်းကိုးပင်ဆိုတာ ရွာဟောင်းကြီးတစ်ခုသားရဲ့၊ အဖေတို့ရွာရဲ့အနောက်ဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရှိတာ၊ အခုတော့ အဲဒီရွာကြီးမရှိတော့ပါဘူး၊ စစ်တုန်းက အကုန်ထွက်ပြေးကြရင်း ရွာကောသွားတာကွဲ့”
ကျုပ်သဲလွန်စတစ်ခုရလိုက်ပြီဆိုတော့ မျက်လုံးတွေအရောင်လက်သွားတယ်ဗျာ။ ဒါနဲ့ ဖက်ထိပ်ဆိုတာကို အဖေ့ကိုမေးရတာပေါ့၊ အဖေကတော့ အဲဒါကိုမသိဘူးဗျ၊ ကျုပ်လည်းဆက်မေးမလို့လုပ်နေတုန်း အမေက တုတ်တစ်ချောင်းနဲ့အိမ်ရှေ့ထွက်လာပြီး၊ ဟိုရှာလိုက် ဒီရှာလိုက်လုပ်နေတယ်။
“ထားလိုက်ပါတော့မသိန်းရာ”
“အို၊ မထားနိုင်ဘူးရှင့်၊ ဆိတ်သားတွေ အစိတ်သားလောက်ပါသွားတာ၊ လာပါစေအုံး၊ အဲဒီကြောင်မကို မိလို့ကတော့ အရိုးကျိုးအောင်ရိုက်သတ်မယ်တော့”
ကျုပ်လည်း ထိုင်ရင်းကျောချမ်းသွားတာပေါ့ဗျာ၊ အမေက ကျုပ်ဟင်းတွေခိုးသွားတာကို ကြောင်ခိုးသွားတယ်လို့ ထင်နေလို့သာပေါ့၊ ကျုပ်လည်း မျက်နှာပူတာနဲ့ အမေ့နားမှာဆက်မနေတော့ဘဲ အိမ်ပေါ်ကိုအမြန်တက်ခဲ့တယ်၊ ညဘက်လည်း အိပ်မရပါဘူးဗျာ၊ နဖူးပေါ်လက်တင်ပြီးတော့ အဲဒီသိုက်စာကိုပဲ ရွတ်နေမိတယ်။
“မန်ကျည်းကိုးပင်အောက် ဖက်ထိပ်ပေါက်၊ ဒေါင်းဖန်ဝါ မြားတစ်ထောက် . . .”
မနက်မိုးလင်းပြီဗျ၊ ကျုပ်လည်း ယာထဲကိုဆင်းလာရင်း ပါးစပ်ကနေ သိုက်စာကိုရွတ်နေမိတယ်၊ အငယ်ကောင်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်ရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေသွားနေတာပေါ့ဗျာ၊ ရွာပြင်ကိုရောက်တော့ အငယ်ကောင်က သန်းပင်ကြီးအနားမှာရပ်နေတယ်။
“အကိုလတ်၊ ဒီမှာကြည့်စမ်းပါအုံး၊ အိမ်ကပန်းကန်နဲ့မတူဘူးလား”
ပန်းကန်လုံးကတော့ ကျုပ်ညက ဟင်းထည့်ခဲ့တဲ့ပန်းကန်လုံးပဲဗျ၊ ဒါပေမယ့် ဟင်းတွေကတော့ တစ်ခုမှမရှိတော့တဲ့အပြင် ပန်းကန်လုံးကိုလျှာနဲ့လျက်ထားသလားမသိပါဘူး၊ ပန်းကန်တွေ ပြောင်လို့ဗျ။
“ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်မှာပါကွာ၊ ယူမနေစမ်းပါနဲ့၊ လာစမ်းပါ”
“မဟုတ်ဘူးအကိုလတ်၊ အိမ်ကပန်းကန်မှ အိမ်ကပန်းကန်ဗျ”
“ထားခံစမ်းပါဆိုနေကွာ”
ကျုပ်လည်းပန်းကန်လုံးကို ခြေထောက်နဲ့ကန်ထုတ်လိုက်တော့တယ်၊ ပန်းကန်လုံးက လမ်းဘေးချုံထဲကိုကျပြီး ကွဲသွားသလားတော့မသိပါဘူးဗျာ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း သိုက်စာလေးညည်းရင်း ဇရပ်အနားကိုရောက်လာတာပေါ့ဗျာ၊ ဇရပ်ထဲက ဆရာကြီးက ကျုပ်ကိုမျက်စပစ်ပြတယ်၊ ကျုပ်လည်း ကျုပ်ညီပါတာမို့လို့ အခြေအနေမဟန်ကြောင်း ခေါင်းခါပြလိုက်တာပေါ့ဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ယာခင်းထဲရောက်လာပါရောဗျာ၊ ယာအလုပ်တွေလုပ်နေရင်း ကျယ်ကလည်းအကျယ်ကြီးဆိုတော့ကျုပ်လည်း သိုက်စာကိုသီချင်းလိုလုပ်ဆိုနေတာပေါ့၊ သိုက်စာက ကာရံနဘေနဲ့ရေးထားတာဆိုတော့ မဆိုးဘူးဗျ၊ ဆိုလို့တော့ကောင်းသား။ ကျုပ်လည်း ကိုယ့်စိတ်ကူးနဲ့ကိုယ် အလုပ်လုပ်နေတုန်း အနောက်ကနေကြိမ်နဲ့တို့ခံလိုက်ရတော့မှ လန့်သွားတာပေါ့။
“ကောင်လေး၊ မင်းဘာတွေဆိုနေတာလဲ”
ဦးဘသာကြီးက ကျုပ်အနောက်မှာရောက်နေတာဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့်လန့်သွားတာပဲ”
“ဒီ၊ ဒီလိုပါပဲဗျ၊ သီချင်းဆိုနေတာပါ”
“မင့်သီချင်းကလည်း သိုက်စာလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့”
ကျုပ်ဖြင့်အံ့ဩသွားတာပဲဗျာ၊
“ဦးဘသာကြီးက သိုက်စာမှန်းဘယ်လိုလုပ်ပြီးသိသဲဗျ”
“မင်းနှယ်ကွာ၊ ဘယ်တေးရေးဆရာကများ သူ့သီချင်းထဲမှာ မြားတစ်ထောက်တို့ လှည်းခုနစ်စီးတို့ ထည့်ရေးမှာလဲကွ၊ ဒီလိုအသုံးအနှုန်းက သိုက်စာထဲမှာပဲရှိတာ”
ကျုပ်လည်း ပေါ်သွားမှာ အရမ်းကြောက်နေပြီလေ၊ သိုက်တူးတဲ့အကြောင်း ပေါ်သွားလို့ကတော့ ဘာဖြစ်မလဲဆိုတာ သိတယ်မဟုတ်လားဗျာ။
“အော်၊ အင်း၊ သိုက်စာပါဗျ၊ အဖေတို့ပြောတာ ကြားလို့ ကျုပ်လည်း ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး၊ ရွတ်နေမိတာ”
“မန်ကျည်းကိုးပင်ဆိုတာ ရွာဟောင်းကွ၊ ဖက်ထိပ်ပေါက်ဆိုတာက ဖက်ထိပ်တော့မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ဖက်လိပ်ပဲဖြစ်မယ်၊ တို့ရွာဟောင်းနာမည်က ဖက်လိပ်ရွာမဟုတ်လား”
ဦးဘသာပြောတော့မှ ကျုပ်လည်း အရမ်းအံ့ဩသွားတယ်၊ ဟုတ်မယ်ဗျ၊ ရွှေပေလွှာကလေးမှာ အစွန်းတွေ၊ ခြစ်ရာတွေရှိနေတာဆိုတော့ ဖက်လိပ်နေရာမှာ လ အစား ထဆင်ထူးလို့ ထငဲ်ကြတာနေမှာ။
“အံမယ် ဦးဘသာကြီးက ဖော်တတ်ပါလား၊ ဒါနဲ့ ဒေါင်းဖန်ဝါ မြားတစ်ထောက်ဆိုတာကရောဗျာ”
“ဒေါင်းဖန်ဝါဆိုတော့ နေမင်းကိုပြောတာ၊ သိုက်စာတွေမှာ နေလုံးပါတယ်ဆိုရင် အရှေ့၊ ဒါမှမမဟုတ် အနောက်ကိုညွှန်ပြတာပဲကွ၊ မြားတစ်ထောက်ဆိုတာ အကွာအဝေးတစ်ခုကိုဆိုလိုတာ”
“ကျုပ်နားလည်ပြီဗျ၊ မြားတစ်ထောက်ဆိုတော့ မြားနဲ့ပစ်ကြည့်ပြီးတော့ အဲဒီမြားသွားစိုက်တဲ့နေရာကိုပြောတာမဟုတ်လား”
ဦးဘသာက ခေါင်းကိုသွက်သွက်ခါတယ်။
“မျက်စိတစ်မှိတ်တို့၊ မြားတစ်ထောက်တို့၊ ကွမ်းတစ်ရာညက်တို့ဆိုတာ တို့ဗမာတွေ ရှေးရှေးက တိုင်းတာခဲ့တဲ့ အခေါ်အဝေါ်တွေကွ၊ မြားတစ်ထောက်ဆိုတာ ကိုက်တစ်ရာကွ၊ ကိုက်တစ်ရာဆိုတော့ ပေသုံးရာပေါ့”
ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကြီးရဲ့ ဗဟုသုတကိုတော့ လေးစားနေတာပါပဲဗျာ၊ မေးလက်စနဲ့မို့ ဆက်ပြီးမေးရတာပေါ့။
“ရေကြည်တစ်ပေါက်ကျတော့ရော”
“ဖက်လိပ်ရွာရဲ့အရှေ့၊ ဒါမှမဟုတ် အနောက်ဘက် ကိုက်တစ်ရာအကွာမှာ ရေနဲ့ပတ်သက်တာတစ်ခုခုရှိမယ်တဲ့ကွ၊ ဒီတော့ ဖက်လိပ်ရွာဟောင်းရဲ့အနောက်မှာ ဘာမှမရှိဘူး၊ အဲ၊ ဒါပေမယ့် ဖက်လိပ်ရွာရဲ့အရှေ့၊ တို့ရွာရဲ့အနောက်မှာတော့ ရှေးဟောင်းရေတွင်းကြီးရှိတယ်လေကွာ၊ သိုက်စာအရတော့ အဲဒီရေတွင်းကြီးကိုတူးရမှာကွ၊ ရတနာတွေ လှည်းခုနစ်စီးတိုက်ရှိမယ့်သဘောပေါ့ကွာ”
ကျုပ်လည်းစိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ဝမ်းသာပြီး ထခုန်လိုက်မိတယ်ဗျာ။
“ဟုတ်ပြီ၊ ဟုတ်ပြီ”
“ဘာဟုတ်တာတုန်းကွ၊ သိုက်စာဆိုတာ ရမ်းသမ်းရေးထားတာတွေပါကွာ၊ ရှိချင်မှလည်းရှိမှာပါ၊ နောက်ပြီး အဲဒီရေတွင်းကြီးအကြောင်း မင်းလည်းသိရဲ့သားနဲ့”
ကျုပ်လည်း အမူအရာကိုပြန်ထိန်းလိုက်ရတယ်ဗျ။
“ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ ကျုပ်က သိုက်စာဖော်နိုင်လို့ ပျော်တာပါ၊ အဲဒီကိုတော့ သွားဖို့မတွေးထားပါဘူး”
“အေးကွာ၊ မသွားနဲ့ဟ၊ အဲဒီနေရာက ကြမ်းတယ်”
ဦးဘသာကြီးပြန်သွားပါရော၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကြီးလစ်တာနဲ့ ယာခင်းထဲကနေ ပြန်တက်ခဲ့ပြီး ရွာအပြင်က ဇရပ်ကိုပြေးခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ဆရာကြီးရှေ့ကို ကျုပ်ရောက်တော့ ကျုပ်မှာ မောလို့ စကားတောင်မနည်းပြောနေရတယ်။
“သိပြီဆရာကြီး၊ သိုက်စာနေရာကို ကျုပ်သိပြီ”
ဆရာကြီးတို့အကုန်လုံး ပျော်ရွှင်သွားတာပေါ့၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကြီးပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း ပြောလိုက်တော့ အားလုံးကခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။
“ကဲ၊ ဒါဆို အချိန်ဆွဲနေလို့မဖြစ်ဘူး၊ ငါတို့ ဒီညပဲလုပ်ငန်းစကြမယ်ကွာ”
“ဖြစ်ပါ့မလား ဆရာကြီးရဲ့”
“ဖြစ်ပါတယ်၊ ငါ့နာမည် သိုက်တစ်ထောင်ငဖီးပါကွ”
ဆရာကြီးက လွှတ်ခနဲရေရွတ်လိုက်တယ်၊ ဒီတော့မှ ကျုပ်လည်း ဒီဆရာကြီးက သိုက်တစ်ထောင်ငဖီးမှန်း သိသွားခဲ့တာဗျ။ ရေတွင်းပျက်နားကိုသွားတော့ ညနေတောင်စောင်းချင်နေပါပြီ၊ ကျုပ်လည်း အိမ်ကိုမပြန်တော့ဘဲသူတို့နဲ့လိုက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ရေတွင်းကြီးအနားကို နေ့ခင်းကြောင်တောင်တောင် မသွားရဲကြဘူးဗျ၊ အခုက ကျုပ်တို့ဆရာကြီးပါတာဆိုတော့ မကြောက်တတ်ဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဆရာကြီးက ထုံးမှုန့်လိုအမှုန့်တွေ ကျုပ်ကိုပေးတယ်ဗျ၊ ဂုန်နီအိတ်ထဲမှာ အမှုန့်တွေဖွေးနေတာပဲ၊ ရေတွင်းနားရောက်တော့ သူက ခြေသုံးလှမ်း လှမ်းလိုက်ပြီးတော့
“ဒီခြေသုံးလှမ်းနေရာအတိုင်း ပိတ်ပြီးတော့ လူအရိုးမှုန့်တွေကို ဖြူးစမ်းကွာ၊ အဝိုင်းဖြစ်သွားအောင် ဖြူးနော်”
ဆရာကြီးပြောမှ ကျုပ်ကိုင်ထားတာ လူအရိုးမှုန့်တွေဆိုတာ သိရတယ်၊ ကျုပ်လည်း မငြင်းသာတော့ဘူးပေါ့ဗျာ၊ သူပြောတဲ့အတိုင်း အရိုးမှုန့်တွေနဲ့စည်းဝိုင်းတစ်ခုဝိုင်းလိုက်တယ်၊ အဲဒီစည်းဝိုင်းကနေ ဆရာကြီးက နောက်ထပ်ခြေလှမ်းသုံးလှမ်း လှမ်းတယ်ဗျ။
“ဒီနေရာမှာ နောက်ထပ်တစ်ဝိုင်းထပ်လုပ်ဟေ့၊ ခုနက ဝိုင်းတဲ့ဟာက အတွင်းစည်း၊ အခုဟာက အပြင်စည်းပေါ့ကွာ”
ကျုပ်ဖြူးရင်း အရိုးမှုန့်ထုပ်က ကုန်တော့မယ်ဗျ၊ အောက်မှာဆို အရိုးခဲတွေကိုပါ စမ်းမိနေပြီ၊ လူအရိုးမှုန့်ဆိုတာ သိတော့ စိတ်ထဲမသတီဘူးပေါ့ဗျာ၊ စည်းတားပြီးသွားတော့ ဆရာကြီးက အိတ်ထဲကနေပြီးတော့ ဘာတွေမှန်းမသိဘူးထုတ်တယ်၊ ကြိုးတွေရော၊ အဝတ်စတွေရော၊ အစုံပါပဲဗျာ။ နောက်ပြီးအဲဒါတွေကို မြေပြင်မှာခင်းနေတယ်ဗျ။
“ညသန်းခေါင်မတိုင်ခင် တူးရမယ်ဟေ့၊ ဒီနေရာက ကြမ်းတယ်ဟ”
“မင်းက ဒီအပြင်စည်းမှာစောင့်နေ၊ ငါနဲ့ကျန်တဲ့လူတွေက ရေတွင်းထဲကိုဆင်းပြီးတော့ တူးကြမယ်၊ မင်းဘာမှ ကြောက်မနေနဲ့ သူတို့ဒီစည်းကို မကျော်နိုင်ဘူး”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ရတာပေါ့ဗျာ။
“တစ်ခုတော့ရှိတယ်နော်၊ မင်းစည်းအပြင်ကိုလုံး၀မထွက်ရဘူး၊ ငါတို့အတွင်းစည်းထဲကိုလဲ ဝင်မလာနဲ့ ဟုတ်ပြီလား”
နောက်တော့ ဆရာကြီးက သူ့လူတွေနဲ့ တိုးတိုးတိတ်တိတ်တိုင်ပင်နေတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း စည်းမဖောက်ရဘူးဆိုတော့ သူတို့ဘာပြောသလဲဆိုတာကို သိပ်မကြားရဘူးဗျ၊ သူတို့ကတော့ သိုက်နန်းရှင်တွေကိုဘယ်လိုချုပ်မယ်၊ ဘယ်လိုနှိပ်စက်မယ်ဆိုပြီး ပြောနေကြတာဗျ။
(၆)
ညကတဖြည်းဖြည်းမှောင်လာပြီဗျ၊ ညရှစ်နာရီလောက်ရောက်တော့ သူတို့ရေတွင်းထဲကနေ ကျောက်တုံးကြီးတစ်တုံးကိုဆွဲတင်လာကြတယ်၊ ကျောက်တုံးကြီးကလည်း ထူးဆန်းတယ်ဗျ၊ ရှည်ရှည်မြောမြောကြီးဗျ၊ အဲဒီကျောက်တုံးကြီးကို ဖနောင့်နဲ့ပေါက်ကြ၊ ဆေးမှုန့်တွေနဲ့ဖြူးကြ၊ ကြိမ်လုံးတွေနဲ့ရိုက်ကြတော့ ကျောက်တုံးကြီးက လူလိုအော်ငိုတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့်လန့်နေတာ၊ သူတို့ပြောတဲ့ သိုက်နန်းရှင်ဆိုတာလားတော့ မသိပါဘူးဗျာ။
ပြီးတော့ သူတို့စတူးကြတာပဲ၊ ရေတွင်းကြီးက ရေခမ်းလေ့မရှိပေမယ့် ဒီလိုအချိန်ဆိုရင် ရေနည်းနေပြီပေါ့ဗျာ၊ နှုံးတွေကိုတူးပြီးတော့ ခြင်းတွေနဲ့သယ်သယ်ထုတ်ကြတာ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ရွာဟောင်းဘက်ကနေ အလင်းရောင်လုံးကြီးတစ်ခု မိုးပေါ်ပျံတက်လာတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း အံ့ဩပြီးကြည့်နေတာပေါ့၊ နောက်တော့ အဘိုးကြီးတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လာတာဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့်လန့်တာ သေတော့မလိုပဲ၊ မီးလုံးကြီးကလည်း မိုးပေါ်မှလင်းနေတယ်ဗျာ။
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ မင်းတို့ရပ်တန်းက ရပ်လိုက်ကြစမ်း”
အသံကြားလိုက်တော့မှ ဦးဘသာကြီးအသံဖြစ်နေတာဗျ၊ ဦးဘသာကြီးက စည်းအနားကိုကပ်လာတော့ သိုက်ဆရာနဲ့တပည့်တွေက ဦးဘသာကြီးကိုကြည့်နေတာပေါ့ဗျာ၊ နောက်တော့ ဦးဘသာကြီးက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး
“ဟေ့ကောင်လေး၊ အဲဒီကျောက်တုံးကြီးကို ရေတွင်းထဲကို ပြန်တွန်းချလိုက်စမ်း”
ကျုပ်က အတွင်းစည်းဝိုင်းထဲကိုပြေးဝင်ပြီးတော့ သူတို့သယ်လာတဲ့ကျောက်တုံးကြီးကို ရေတွင်းထဲကိုပြေးတွန်းထည့်လိုက်ပါရောဗျာ၊ ကျောက်တုံးကြီးက ရေတွင်းထဲကျသွားတာနဲ့ ရေတွင်းထဲက ရေတွေအကုန်လုံးက ဝုန်းဆိုပြီး ရေတွင်းအပြင်ကိုလျှံပြီး ပန်းထွက်လာတာဗျာ၊ သိုက်ဆရာနဲ့ တပည့်တွေလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်ကုန်တာပေါ့။
“မင်း၊ မင်းဘာလုပ်တာလဲ”
သိုက်တစ်ထောင်ငဖီးခေါ် ဦးဖီးက ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့ ပြောတာဗျ။
“ဟား၊ ဟား ခင်ဗျားတို့သိုက်တူးနေတာကို ရပ်တန့်ပေးတာလေဗျာ”
“မင်း၊ မင်းစည်းဖောက်ရင် မင်းဗိုက်ထဲကအင်းက မင်းကိုစီရင်လိမ့်မယ်”
ကျုပ်လည်းတော်တော်လန့်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးက သူ့လက်ဝါးကိုဖြန့်ပြတယ်ဗျ၊
“မင်းပြောတာ ဒီအင်းလားငဖီးရ”
ဦးဘသာကြီးက လက်ထဲက အင်းလုံးကလေးကို မြေကြီးပေါ်ကိုပစ်ပေါက်ချလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အင်းလုံးကလေးက ဝုန်းခနဲပေါက်ပြီးတော့ တစ်တောင်လောက်ရှည်တဲ့ လှံကြီးတစ်ချောင်းဖြစ်သွားရောဗျို့။
သိုက်ဆရာကြီးက မယုံနိုင်သေးဘူး၊ ဒီအချိန်မှာ ဦးဘသာကြီးက အရှေ့တက်လာတယ်။
“အလတ်ကောင်၊ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့”
ကျုပ်လည်းစည်းဝိုင်းအပြင်ကိုထွက်ပြီးတော့ ဦးဘသာကြီးအနောက်မှာ သွားရပ်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးက သိုက်ဆရာကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး
“ငဖီး၊ မင်းပြန်တော့၊ မင်းလူတွေခေါ်ပြီး မင်းသွားတော့”
အဲဒီအခါမှာ ငဖီးဆိုတဲ့ဆရာကြီးကလည်း ရယ်တယ်ဗျ။
“ဟား၊ ဟား ဘယ်သူများလဲလို့ ဘသာပါလားကွ၊ မင်းလိုစုန်းက ငါ့ကိုပြုစားလို့ရမယ်လို့ ထင်နေတာလားကွ”
ဦးဘသာကြီးနဲ့ ငဖီးနဲ့က သိနေတဲ့ပုံပဲဗျ၊ သူတို့ချင်း အသက်သိပ်မကွာဘူးဆိုပေမယ့် ဦးဘသာကတော့ ဦးဖီးထက် အသက်ဆယ်နှစ်လောက် ပိုကြီးပုံရတယ်။
“ဟေ့ကောင်ငဖီး၊ မင်းအောက်လမ်းနည်းတွေသုံးပြီးတော့ သိုက်ကလေးတွေကို တူးနေတာတွေ တော်လောက်ပြီငဖီး၊ မင်းပြန်တော့”
“မပြန်ဘူးကွ၊ ငါဒီသိုက်ကိုရအောင်တူးမှာ၊ ဒီသိုက်ကိုရရင် ဒီသိုက်ထဲက ပြဒါးရှင်အမြုတေလုံးကို ရမှာကွ”
“ဟေ့ကောင်ငဖီး၊ မင်းတော်တော့၊ ဒီပြဒါးရှင်လုံးက သူ့ပိုင်ရှင်ကိုစောင့်နေတာကွ”
“ဟား ဟား အဲဒီပိုင်ရှင်က ငါပဲကွ၊ ငါပြဒါးရှင်လုံးရရင် ဘာမှကြောက်စရာမလိုတော့ဘူးကွ၊ ဒီအခါ နာမည်ကြီးတဲ့ ဘုရားသိုက်တွေလိုက်တူးလို့ရပြီ၊ သိုက်ဗပါင်းတစ်ထောင်ပြည့်အောင်တူးမယ့် ငဖီးကွ”
“ဟား၊ ဟား၊ ဟား”
ဒီအချိန်မှာပဲကျုပ်တို့အနားမှာ ရယ်သံတွေကြားလိုက်ရတယ်ဗျ၊ သိုက်ဆရာကြီးရဲ့ တပည့်လေးယောက်က ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလှည့်ကြည့်ရင်း အတော်ကိုတုန်လှုပ်ခြောက်ချားနေပြီ၊ ကျုပ်တို့ကသာ ဘာမှမမြင်ရတာ၊ နောက်တော့ တပည့်လေးယောက်စလုံး ခြေဦးတည့်ရာထွက်ပြေးကြရောဗျို့၊ ဦးဘသာကြီးလှည့်ထွက်သွားတော့ ကျုပ်လည်း သူ့နောက်ကိုပြေးလိုက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ သိုက်ဆရာကြီးဦးဖီးကတော့ ရေတွင်းနားမှာတစ်ယောက်တည်းကျန်နေခဲ့တာပေါ့။
ကျုပ်ကိုဦးဘသာကြီးက တစ်လမ်းလုံးဆူပူကြိမ်းမောင်းလာတယ်။
“ဒါနဲ့ ဦးဘသာကြီးက ကျုပ်ဒီရောက်နေမှန်းဘယ်လိုလုပ်ပြီးသိတာလဲ”
“ရွာထဲမှာ မင်းပြန်မလာလို့ဆိုပြီး ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်နေကြတယ်ကွ၊ ငါလည်းစဉ်းစားလိုက်တော့ မင်းက သိုက်စာတွေအကြောင်းပြောနေတာနဲ့ အဲဒါနဲ့များသက်ဆိုင်မလားဆိုပြီး ဒီကိုလိုက်လာခဲ့တာ”
“ဒါဆို၊ ကျုပ်ဗိုက်ထဲက အင်းကိုရော ဦးဘသာကြီး ဘယ်လိုလုပ်ပြီးထုတ်လိုက်တာလဲ”
“မင်းကိုကြိမ်နဲ့တို့လိုက်ကတည်းက မင်းဗိုက်ထဲက အင်းကိုငါထုတ်လိုက်တာကွ”
ကျုပ်ဖြင့် ဦးဘသာကြီးကို မချီးကျူးဘဲ မနေနိုင်ပါဘူးဗျာ။
“ဒါဆို သိုက်ဆရာတွေ ဘာဖြစ်ကြမှာလဲ ဦးဘသာ”
“သူတို့ခင်းတဲ့လမ်း၊ သူတို့လျှောက်ရမှာပေါ့ကွာ၊ ကဲ လာလာ ရွာထဲအမြန်သွားရအောင်၊ မင်းမိဘတွေ မင်းကိုစိတ်ပူနေပြီကွ”
ကျုပ်တို့ရွာထဲကိုလည်းရောက်ရော အမေကကျုပ်ကိုဆော်တော့တာပဲဗျာ၊ မပြောမဆိုနဲ့ ပျောက်သွားပြီးတော့ ညကိုးနာရီမှ ပြန်ရောက်လာတာကိုးဗျာ၊ ကျုပ်လည်း အမှန်အတိုင်းဘယ်ပြောရဲမလဲ၊ အရက်သောက်ပြီးတော့ အမူးလွန်ပြီး ရွာပြင်နားမှာ အိပ်ပျော်နေတာလို့ ပြောလိုက်ရတာပေါ့ဗျာ။
အဲဒီညမှာပဲ ညသန်းခေါင်လောက်ရောက်တော့ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်သံကြီးကို တစ်ရွာလုံး ကြားလိုက်ရတယ်ဗျ၊ အသံကြီးက အကျယ်ကြီးပါ။ ပြီးတော့ လှိုဏ်ခေါင်းသံလိုလို ပဲ့တင်ထပ်နေသေးတယ်၊ ရွာကအိပ်နေတဲ့လူတွေတောင် လန့်နိုးပြီး ဘာဖြစ်တာလဲလို့ အချင်းချင်းမေးကြမြန်းကြနဲ့ပေါ့၊ အဖေတောင်မှ ရွာသားတွေစုပြီး ရွာတစ်ပတ်လှည့်ကြည့်သေးတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ဘာမှမတွေ့တာနဲ့ ပြန်အိပ်ကြတာပေါ့၊ ကျုပ်က အကြောင်းသိနေတဲ့သူဆိုတော့ ထမကြည့်တော့ဘဲ ခွေခွေကလေးအိပ်နေလိုက်တယ်ဗျာ။
“အလတ်ကောင်ရေ၊ မင်းနဲ့ကာလသားတွေနဲ့ ရွာပြင်ဇရပ်က ခရီးသွားတွေကျန်ခဲ့တဲ့ အရာတွေကိုသိမ်းဆည်းလိုက်စမ်းကွာ”
အဖေအမိန့်ပေးလို့ ကျုပ်နဲ့ရွာသားတွေ ဇရပ်ပေါ်ကိုတက်ပြီး သိမ်းကြတာပေါ့ဗျာ၊ ဟိုလူတွေတော့ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းကိုမသိပါဘူး၊ သူတို့အထုပ်အပိုးတွေသိမ်းပြီးတော့ ရဲတွေဘာတွေခေါ်ပြီး ပြလိုက်သေးတယ်၊ ဒီတော့မှ ရွာကလူတွေကသူတို့ကို သိုက်တူးသမားတွေဆိုပြီး သိသွားကြတာဗျ၊ သူတို့ဆီက ဘာမှန်းမသိတဲ့ အင်းတွေကိုတော့ မြေမြှုပ်ပြီး ဖျက်ဆီးလိုက်ကြတာပေါ့ဗျာ။
ဒီနေ့တော့တော်လောက်ပြီဗျာ၊ သိုက်တစ်ထောင်ငဖီးလည်း သိုက်တစ်ထောင်မပြည့်ခင်မှာပဲ သေဆုံးသွားတယ်ဆိုပါတော့၊ သိုက်နန်းရှင်တွေကပဲ သူ့ကိုခေါ်သွားတာလား၊ သူ့ရဲ့အင်းတွေကပဲ သိုက်မပြီးတော့တာလားဆိုတာတော့ မသိတော့ပါဘူးဗျာ။
ပြီးပါပြီ။
အဂ္ဂဇော်