ဖွာရင်းသွားလိုက်ကြတယ်။ ” ဟာ…တို့ထက် ကြိုရောက်နေတဲ့သူတွေရှိနေတာပဲ…” ခင်တန်းကလေးတစ်ခုကို လွန်ပြီးချိန် မန်ကျည်းတန်းဆီမှာ ဓာတ်မီးရောင်တွေ တဝင်းဝင်းနဲ့ လှမ်းတွေမိတာမို့ ကျုပ်ကရေရွတ်လိုက်တယ်။ ဖိုးအေးက ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်ပြီး တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ရင်း တွေးနေတယ်။ ” ဒီကွင်းက လူရောက်နေပြီဆိုတော့ တခြား ကွင်းရှာကြည့်ပါဦး…” ဖိုးအေးက ဆီခံကပ်ပြီး တိုနေပြီဖြစ်တဲ့ ဆေးလိပ်တိုကို လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့…။ ” ကြိုးကြာကွင်းတစ်ကွင်းတော့ ကျန်သေးတယ်…” ဖိုးအေးပြောတဲ့ ကြိုးကြာကွင်းက တက်ယ်လည်း အကွက်အကွင်းကျပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သွားရမှာကတော့ အတော့်ကို လှမ်းလေတာ။ ” နဲနဲဝေးနေမလားလို့…” ...
ပါ၊ ဖန်ခွက်ထူထူကြီးမှာ ငါးကြင်းရဲ့အကြေးခွံတွေလို အကွက်တွေပါတဲ့ခွက်ကြီးပေါ့။ ကျုပ်လက်လှမ်းယူမယ်လုပ်တုန်း ဘသောင်းက ခွက်ထဲကို အနီရောင်အလုံးကလေးတစ်လုံးပစ်ထည့်လိုက်တယ်ဗျ၊ အလုံးကလေးက သေးသေးလေးပါဗျာ၊ ဆန်ကွဲစေ့လောက်ပဲရှိမှာ၊ အဲဒီအလုံးကလေးက ရေထဲရောက်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ အနီရောင်အချောင်းအချောင်းတွေထွက်လာပြီးတော့ တစ်ခွက်လုံးအနီရောင်ဖြစ်သွားပါရောလား။ လက်လှမ်းနေတဲ့ကျုပ်တောင်မှ လက်တွန့်သွားတယ်ဗျာ၊ ဘသောင်းက လှမ်းထိုးပေးတာနဲ့ မဝံ့မရဲနဲ့လှမ်းယူလိုက်တာ။ “သောက်လိုက်စမ်းပါကွာ၊ မင်းအကုန်ကောင်းသွားမယ်” ကျုပ်လည်း ရေခွက်ကိုသေချာကြည့်နေမိတယ်၊ ရေခွက်တစ်ခုလုံးက သွေးတွေလိုရဲရဲနီနေပြီဗျ၊ အနံ့ခံကြည့်တော့ ဘာအနံ့မှတော့မရဘူး၊ ဒါနဲ့တစ်ကျိုက်လောက်သောက်မယ်ဆိုပြီး ရေကိုငုံလိုက်တဲ့အခါ ချိုလိုက်တာပြောမနေပါနဲ့၊ ဇီးဖျော်ရည်လိုအရသာမျိုးဗျ၊ အရသာကောင်းတယ်ဆိုလို့ကတော့ ကျုပ်တို့က သောက်ပြီးသားပဲဗျာ၊ တစ်ခွက်လုံးကို မော့ချလိုက်တော့တာပဲ၊ ချိုတဲ့အရသာအနောက်မှာ ရှတတအရသာကလေးလဲ ပါသဗျ။ ...
မိန်းမလှလေးများသည် မျက်နှာပွင့်သည်။ ကံကောင်းသည်ဟု မှတ်ယူကြသည်။ ထိုရွာများမှ မိန်းမလှ မိန်းမချော အပျိုလေးများ မှန်သမျှ အိပ်မက်ပင် မက်ရလောက်သော ကွမ်းတောင်ကိုင် ဖြစ်ခွင့်မှာ အလွန်ပင် ခဲယဉ်းလှသည်။ ယခု ကြံခတ်ခြုံရွာတွင် ကွမ်းတောင်ကိုင်ခွင့်ရမည်ဆိုလျှင် ကိုင်ခွင့်ရနိုင်သည့် မိန်းခလေးငါးယောက်မျှ ရှိနေပါသည်။ ထိုငါးယောက်လုံးလုံး အဖက်ဖက်က ပြည့်စုံသူများ ဖြစ်ကြသည်။ ယခု အလှူရှင် မြနှင်းအေးကလည်း ထိုငါးယောက်ထဲမှ တစ်ယောက်အပါအဝင် အပျိုချောလေး ဖြစ်နေသည်။ သို့ကြောင့် အလှူ့ရှင်သမီးလည်း ဖြစ်ပြန် ကွမ်းတောင်ကိုင်ခွင့်ရှိသူလည်း ဖြစ်သည်။ သို့ကြောင့် ကျန်မိန်းကလေးများ ကွမ်းတောင်ကိုင်ခွင့်အား ...
စားစရာမျိုး၊ ဟင်းချက်စရာမျိုးပေးတတ်သေးတာ။ ပြောရင်းဆိုရင်း အကိုကြီးက သံပုံးနဲ့လွန်ကြိုးရှည်ကြီးကို ယူလာတယ်ဗျ၊ သူ့ပုံစံကြည့်ရတာတော့ တွင်းဆယ်မယ့်ပုံစံပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်းအကိုကြီးကိုကြည့်ရင်း “အကိုကြီး၊ ဒီနေ့ဘယ်တွင်းဆယ်မှာတုန်းဗျ” “ရွာလယ်က ကဝေတွင်းကိုဆယ်မှာလေကွာ” ကျုပ်လည်းအဖေ့ကိုကြည့်လိုက်မိတယ်၊ အဖေက ခေါင်းညိတ်ရင်း “အေးလေကွာ၊ ရွာသားတွေကို ငါမနေ့ကပြောထားပြီးပြီ၊ ဒီနေ့ရွာလယ်ရေတွင်းကိုဆယ်မှာမို့လို့ ရေခပ်စရာရှိရင် မနေ့ကတည်းက ကြိုခပ်ထားလို့ပြောပြီးသားပါကွ” “ဆယ်ဆိုတော့လည်း ဆယ်တာပေါ့အဖေရာ” “ကဲအလတ်ကောင်၊ မင်းက မောင်မြင့်အိမ်သွားကွာ၊ ရွာထဲက ကာလသားတွေစုလာခဲ့၊ တွင်းဆယ်ရင် ဝိုင်းကူဖို့ပေါ့” ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။ “မသန်း၊ မင်းကောက်ညှင်းကရပြီလား” “ရတော့မယ်ကိုဘမောင်၊ နောက်နာရီဝက်လောက်ဆိုရင်ရပြီ” အဖေက ခေါင်းညိတ်ရင်း “အေးအေး၊ ...
၊ အခန်းပတ်ပတ်လည်ကိုပဲ ကြည့် နေ၏။ ” အော်၊ ညီလေး တို့ပါလား၊ အင်း၊ ပြောရရင် အကိုက ဒီရွာသား ဟုတ်တယ် ဆိုလည်း မှန်တယ်၊ မဟုတ်ဘူးဆိုလည်းမှန်တယ်ဗျ ” ကျနော့် ရဲ့စကားကြောင့် ကောင်လေးနှစ်ယောက် ကြောင်သွားသည်ထင့်။ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်နေကြ၏။ ” ဟုတ်တယ် ညီတို့ရေ၊ အကိုက ဒီရွာမှာ မွေးပြီး မြို့ ကို ပြောင်းသွားတာလေ၊ ဒါ့ကြောင်း ဒါ့ကြောင်း ” ထိုအခါမှ ကောင်လေး နှစ်ယောက် သဘောပေါက်သွား ကြတော့၏။ ကျနော်လည်း ...
ကျုပ်မှာဖြင့် …” ဆိုပြီး စကားမဆက်ပဲ အကြည့်ဆုံတာက အနည်းငယ်ကြာသွားတယ်။ “ဟော …. မိုးဖွားကျလာမှပဲ၊ လာလာ အမိုးအောက်သွားရအောင်။ အော် …. ဒီမိုးနှယ် မစွေပဲရွာမှပဲ။ ဆောင်းစရာလည်းယူမလာတော့ ခက်ပြီ” “အမလေး ကျောင်းဒကါရဲ့၊ ကျုပ်ကိုခေါ်ဖို့များတမင်မိုးလွှတ်လိုက်ရော့လား၊ ပန်းနာသည် မိုးမိမှတော့ ကျုပ် နေ့မကူးပါဘူးတော်ရေ၊ စောင့်သာနေပေတော့ ဟီး…” “အသက်နဲ့ အဝေးကြီးပါ ကျောင်းအမရယ် ဒီမယ် ချမ်းရင် ကျုပ်ဟာယူဝတ်ထား” မိုးကသည်းသည်း အမိုးကမလုံ လေကအားပေးတော့ ကျောင်းအမ ခိုက်ခိုက်တုန်ပြီ ။ “သေပါပြီ၊ ဒီနေ့မှမသေရင် ...
တဲ့ ပညာတွေနဲ့ မဖဲဝါ ကို ဒုက္ခပေးလိုက်ရင် ကျုပ်က လက်နက် အားကိုးနဲ့ မတရားအနိုင်ကျင့်တဲ့ ဓါးမြဖြစ် သွားမှာပေါ့” (တာတေနဲ့ ဆရာနွံဖတို့ သစ်စုန်းပင်လိုက် တာကို ဖတ်ချင်ရင်တော့ ‘ကိုယ်တွေ့မဖဲဝါ’ မှာဖတ်ရှုနိုင်ပါတယ်) “သြော် ဒီလိုလား ” ကျုပ်က ဒီတော့မှ နားလည်တာဗျ။ အင်း ပြောရရင်တော့ ကျုပ်မသိတာက ခပ်များ များရယ်ဗျို့။ ကျုပ်နဲ့ ဆရာနွံဖ စကားပြော နေတုန်းမှာပဲ ခြံတံခါးတွန်းဖွင့်ပြီး ဆရာ ကြီး ဝင်လာတယ်ဗျ။ “ဟာ ဆရာကြီးတောင် ပြန်လာမှကိုး” ...
တာနဲ့ပြန်ခေါ်မှာပါ””” “”သားရယ်••ဒါသားနေခဲ့တဲ့သားအိမ်မှာ သားဆန္ဒရှိသလောက်ထားခဲ့လို့ရတယ်””” “”ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဖေဖေ”” အငယ်မကခြေဆောင့်ကာအခန်းထဲဝင်သွားသလို အကြီးမကလည်းထထွက်သွားလေသည်။ အမေကတော့ဘာမှထပ်မပြောပေ။ ကျော်ခေါင့်ရင်ထဲတွင်တော့အဖေ့ကိုအရမ်းကျေးဇူးတင်သွားရသည်။ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ {၂} “”ကဲ••စိုးအစ်ကိုသွားမယ် ကိုယ်ဝန်ကိုသေချာဂရုစိုက်နော်””” စိုးကမျက်ရည်မကျပေမယ့်••• မျက်နှာငြိုးနေတာကသိသာသည်။ ကျန်းမာရေးမကောင်းလှသောကိုယ်ဝန်နှင့်ဇနီးသည်ကို ထားခဲ့ရာမှာစိတ်မချပေမယ့်••သူထားခဲ့တာကသူ့ မိသားစုဆီမှာမို့ ဘာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူးလေဟု စိတ်ကိုတင်းမိသည်။ စိုးမှာကိုယ့်ကိုမကြည်ဖြူသောမိသားစု မှာနေခဲ့ရမှာမဝံ့မရဲရှိလှပေမယ့် အစ်ကို့ကိုစိတ်မဆင်းရဲစေချင်တာမို့အားတင်းပြုံးပြထားမိသည်။ ကျောခိုင်းသွားသောအစ်ကို့ကိုကြည့်ရင်း အိမ်ပေါ်မဝံ့မရဲတက်လာမိသည်။ သူမကိုမြင်သည်နှင့်ခင်ထွေးက “”ဘယ့်နှယ်တော်••• သားအကြီးဖြစ်ပြီးအိမ်ကိုထောက်ပံ့ဖို့နေနေသာသာ ခုတော့သူ့အရှုပ်ထုတ်တွေကအိမ်ပေါ်ရောက်လာရတယ်လို့””” စိုးမွန်ဘယ်သွားရမှန်းမသိဘဲခြေလှမ်းတုံ့သွားရသည်။ ထိုစဉ်••• “”ဟဲ့•••ညည်းလာခဲ့ဦး””” “”ဟုတ်••ဟုတ်ကဲ့”” “”ညည်းကိုဒီအိမ်မှာမတတ်သာလို့ လက်ခံလိုက်ရတယ်ဆိုပေမယ့် အလကားနေလို့တော့မရဘူးနော်””” “”ဟုတ်••စိုးဘာဖြစ်ဖြစ်လုပ်ပါ့မယ်””” “”အေးခုလောလောဆယ်ထမင်းချက်ရမယ်””” “”ဟုတ်ကဲ့”” စိုးမွန်ပြောပြီးအိမ်နောက်ဖေးဘက်ဝင်လာခဲ့သည်။ ကိုယ်ဝန်ငါးလသာရှိသေးသော်လည်း•• ...
၊ မုန့်သည်ကို တောင်းပန်ပြီး အလျော်ပေးလိုက်ရပြန်တယ်၊ ဒီလို၊ ဒီလို အဖြစ်အပျက်တွေက ခဏခဏဖြစ်တော့ ကြည်ကြည် နာမည်တွေထပ်ရပြန်တယ်၊ စွာတေးလန်မ… အာဇာနည်မ….တဲ့။ တစ်နေ့ ကြည်ကြည် ကျောင်းကပျောက်သွားတယ်။ဆရာ/ ဆရာမတွေက ကြည်ကြည့်မိဘတွေကို အ ကြောင်းကြားတယ်၊ အိမ်မှာ ဦးစိန်မောင် မရှိဘူး၊ ဒေါ်သိန်းရွှေ စိုးရိမ်တကြီး ကျောင်းကို ပြေးသွားတယ်၊ဆရာ/ ဆရာမတွေနဲ့အတူ လိုက်ရှာကြတယ်၊ ကျိုက်ထို မီးရထားဘူတာရုံထဲမှာ ကြည်ကြည့်ကို တွေ့ တယ်…….။ အဲဒီအချိန်မှာ မော်လမြိုင်ရထား ဝင်လာတယ်၊ ကြည် ကြည်ဟာ ရထားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့လူတွေကြား ...
လေးတစ်ယောက်တည်းတွက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာမှတ်သားထားပါ””” သူတော်စင်ကြီးမှာ မှာကြားပြီးသည်နှင့် ညအိပ်ရန်ပင့်ဖိတ်သော်လည်း ညနက်သန်းခေါင်ကြီးမှာပင် ပျောက်ကွယ်သွစသည်မှာ ခုဆိုရင်ငါးနှစ်တင်းတင်းပြည့်ပြီ။ခုဆိုရင်သူပြုခဲ့သော ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့မှာဤသုံးဖန်လှရွာမှာလက်ညီုးထိုးမလွှဲအောင်ရှိပြီ ဦးငွေဆောင်မှာလွန်ခဲ့သောအတိတ်ဆီအာရုံလွင့်မျောနေစဉ် “””သူကြီးသူကြီး လာပါဦးဗျို့ ဘာကြီးလဲမသိဘူး””” မြေကျင်းတူးနေရာမှကြွက်နီတို့၏အော်သံကြောင့်အတွေးစပြတ်တောက်သွားရသည်၏ ဦးငွေဆောင်မှာရွာသားများဝိုင်းအုံနေသော မြေကျင်းဆီသွားရောက်ငုံ့ကြည့်ရာ “”ဟင်!!!!!!!!”””” သေတ္တာလိုလိုထောင့်စွန်းတစ်ခုကိုတွေ့ရသည်။ “”သူ့တပည့်ကြွက်နီက “””ဘယ်လိုလဲ သူကြီး ဆက်တူးရမလား””” “”ဘုရားပရဝုဏ်ထဲပါနေတာပဲ့ ဆက်တူးမှရမှာပေါ့””” ရွာသားတစ်ချို့က ‘”””ဘုရားတည်တာကြောင့် အစောင့်အရှောက်တွေက ရွှေသေတ္တာကြီး ပေးတယ်ထင်တယ်””” သူကြီးဦးငွေဆောင်က “”ကဲဟေ့ဆက်တူးကြတာပေါ့””” ဒီတစ်ခါတော့သူကြီးပါခါးတောင်းကျိုက်လိုက်ပြီး မြေတူးရန်ပေါက်ချွန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ ရွာသူရွာသားများမှာ ဝိုင်းအုံကြည့်နေရင်း စိတ်လှုပ်ရှားနေကြသည်။ တူးရင်းတူးရင်းနဲ့ပုံပေါ်လာသော ထိုပစ္စည်းမှာ သေတ္တာပုံစံမဟုတ်ပဲ ကျောက်တ ...