ထားပြီးနောက်… “လာထိုင်ကွဲ့…” “ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ…” “နေကပူပါဘိနဲ့ကွယ်… ဘယ်ကနေများလာခဲ့ရတာလဲ” “ကျုပ်က ပူကင်းရွာကလာတာပါ…” ဟုပြောရင်းဝါးခမောက်ကိုချွတ်လိုက်သည်။ “ဟူးး…” နဖူးမှချွေးများကိုလက်ဖြင့်သပ်ချရင်းဝါးခမောက်ကို ယပ်တောင်သဖွယ်ခတ်လေတော့… “မိဝင်း…ဒီကလေးကိုယပ်တောင်ပေးလိုက်စမ်းဟဲ့…” “ဟုတ်ကဲ့အမေ …ငါ့တူ…ဒီယပ်တောင်ယူပြီးခတ်” “ဟုတ်ကဲ့” ဒေါ်ဝင်းကသူကိုင်ထားသော နှီးယပ်တောင်လေးကို ပေးလိုက်သည်။ “ကဲ…ရေနွေးလေးလည်းသောက်ဦးကွဲ့… လာရင်းကိစ္စကနောက်မှပြော… အခုတော့အရင်အမောဖြေဦး…” “ဟုတ်ကဲ့” ဘွားမယ်စိန်က ဧည့်သည်ကိုရေနွေးပန်းကန်ပေးလိုက်သည်။ အညာသူ…အညာသားတို့၏ထုံးစံအတိုင်း နေပူထဲမှလာသူကိုရေအေးမတိုက်ဘဲ ရေနွေးပူပူကိုသောက်စေသည်။ ဒါမှလည်းနေသာထိုင်သာရှိကြပုံရ၏။ အမောဖြေပြီးလေတော့လည်း… “ပူလိုက်တာဗျာ…” ဟုငြီးတွားပြန်သည်။ “ပူတာကတော့ပြောမနေနဲ့ကွယ်… လယ်ကွက်တွေထဲမှာမြေကြီးတွေတောင်ခြောက်ပြီးကွဲတောင်နေပါပေါ့လား…” “ဟုတ်ပါ့ဗျာ…အယ်ဗျာ… အမောဖြေရင်းနဲ့လာရင်းကိစ္စကိုတောင်မေ့နေလိုက်တာ…” “အခုသတိရရင်ပြောပေါ့… ဘွားတို့ကမောင်ရင်အမောပြေတာကို စောင့်နေတာကွဲ့” “ဟုတ်ကဲ့…ကျုပ်နာမည်ကထွေးမောင်လို့ခေါ်ပါတယ်ခင်ဗျာ… အခုလာရတာကလည်းအရေးကြီးပါတယ်… ...
သည်။ ကျွန်တော်က အလယ်က။ နောက်တွင် တပ်ကြပ်ကြီးဦးမြကြီးက သေနတ်ကို ထမ်း၍ အေးဆေးစွာ လိုက်ပါလာသည်။ ဂုံညင်းလျှိုအစပ်ရောက်တော့ ဒေါင်းဖို၊ ဒေါင်းမ တွန်သံကို ကြားရသည်။ မုဆိုးအောင်သန်းက လက်ပြသဖြင့် ကျွန်တော်နှင့် တပ်ကြပ်ကြီး အနီးရှိ ပျဉ်းမပင် ပင်စည်ကြီးအကွယ်သို့ ကပ်လိုက်ကြသည်။ အောင်သန်းနှင့် တင်သောင်းတို့ ရှေ့တက်သွားကြပြီး လောက်လေးခွကိုယ်စီထုတ်ကာ တောချုံများကို အကာအကွယ်ယူ၍ တက်သွားကြသည်။ မကြာပါ။ “ဖောက်… ဖောက်… ဖောက်…” ဟူသော လေးခွပစ်သံ ကြားရပြီး ဒေါင်းတွန်သံ ပျောက်သွားသည်။ ၅ မိနစ်ခန့်ကြာတော့ ...
တစ်ဦးမလို့ နတ်တွေဟာ သူ့အလိုအကျဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ရတယ်။” “ဒါဆို အခုပူနေတာကရော သူလုပ်တာပဲလားဆရာ။” “မဟုတ်ဘူးကွ။ ဒါကိုအကျဉ်းချုပ်ထပ်ပြောပြမယ်။ အဲဒီလိုဒီဇရပ်ကို မောင်သာလူးက သစ္စာဆိုအဓိဌာန်ပြုခဲ့ပြီး နှစ်နှစ်ဆယ်အကြာမှာ ဒီဇရပ်ပေါ်ကို စုန်းညီအစ်မရောက်လာတယ်။ သူတို့နာမည်ကလှလှနဲ့ပပတဲ့ ပညာအစွမ်းလည်းအတော်ထက်ကြတယ်ကွ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က ကဝေမြောက်စုန်းတစ်ဦးနဲ့တိုက်ပြီး နယ်လုခဲ့ကြရာမှာ ရှုံးသွားလို့ သူတို့နယ်ကနေထွက်လာခဲ့ကြရတာ။ အခုဒီဇရပ်မှာ နားကြတော့ ဆောင်းတွင်းကြီးပဲ။ သူတို့ရဲ့ရင်ထဲမှာဒေါသအပူမီးတွေတောက်လောင်နေတုန်းဆိုတော့ ဒီဇရပ်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ပိုအေးသွားကြလို့ အမြင်ကတ်ပြီး ဒီဇရပ်အောက်ခြေမှာ သူတို့ရဲ့မီးစက်ကို ဗူးနဲ့ထည့်ပြီး မြေမြှုပ်ခဲ့ကြတယ်လေ။ အဲဒီတော့ ဒီဇရပ်ရောက်လာသူတွေက အပူဒဏ်ခံရတာပေါ့ကွာ။ ဒါပေမဲ့ မိုးတွင်းနဲ့ဆောင်းတွင်းမှာသာ သူတို့ရဲ့မီးစက်ကပူပြီး မောင်သာလူးသစ္စာအဓိဌာန်ပြုထားခဲ့တဲ့ ...
ကယ်တင်နေရတာ။” ”ဒါဆို.. မင်းကငါတို့ဆီပြန်လာတာမဟုတ်ဘူးပေါ့။” ”မဟုတ်ဘူး…. ရွာကိုဒုက္ခပေးနေတဲ့… အောက်ပညာသည်ကို… ငါလာဆုံးမရတာဘဲ။” ”အေးကွာ…မင်းကတော့… ၇ရက်သားသမီးတွေကိုကယ်တင်အုံးပေါ့။ အခုတော့ မင်းအဖေနဲ့မင်းအမေဝမ်းသာသွားအောင်… လိုက်တွေ့လိုက်ပါအုံးကွာနော်။” ”အေးပါ… ငါလဲမင်းပြောသလိုစဥ်းစားထားပါတယ်ဟန်ကြီးရာ။ မင်းတို့ထင်းခုတ်ပြီးရင်သွားကြတာပေါ့။ ဪဒါနဲ့…ဗျားလေးရော…ပါမလာဘူးလား။” ”ဒီနေ့မှပါမလာတာကွ။ မနက်ကဝမ်းတွေလျှောနေလို့ဆိုလားဘဲ။” ”အေးအေး… ဒါဆိုလဲမင်းတို့သစ်ခုတ်ပြီးရင်သွားကြမယ်။” ဤသို့နှင့် ထူးအောင်နှင့်ဟန်ကြီးက သစ်ခုတ်နေကြ၏။ သူရကတော့ ဘေးမှထိုင်ကာ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်များနှင့် ရွာကလူများ၏ သာရေး၊ နာရေးကိုထိုင်မေးနေခဲ့သည်။ နေမွန်းမတည့်ခင်အချိန်၌ ထင်းနှစ်စီးရပြီဖြစ်၍ ထူးအောင်နှင့်ဟန်ကြီးသည် တစ်ယောက်တစ်စီးထမ်းကာ တောထဲမှ သူရနှင့်အတူထွက်၍ မြင်းခကျေးရွာထဲကို အတူတကွဝင်လာခဲ့ကြ၏။ လမ်း၌ နေအိမ်များကိုထင်းစီးဝင်ထားကာ သူရ၏အိမ်ကိုလျှောက်လှမ်းလာခဲ့သည်။ ...
အလှည့်ကျမှ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်” “အေးပါ၊ မင်းမယံုံတော့လည်း မတတ်နိုင်ဘူးပေါ့၊ မင်းဆီက ဟင်းစားမရတော့လည်း သူများဆီက တောင်းရမှာပေါ့ကွာ” ဦးလေးကြီးက လှည့်ထွက်သွားသည့်အခါ ကိုသံခဲက ထိုဦးလေးကြီးအား မျက်စောင်းထိုးကာကြည့်နေမိသည်။ ထိုဦးလေးကြီးက သိနေသလားတော့ မပြောတတ်ပေ၊ ကိုသံခဲအား လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း “တကယ်လို့ မင်းစိတ်ပြောင်းသွားပြီးတော့၊ ငါ့ကိုဟင်းစားပေးချင်တယ်ဆိုရင်တော့ သုဿန်ကျွန်းကိုလာခဲ့” “ဟင်း၊ ရပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး၊ ခင်ဗျားကြီးကို ကျုပ်ဘယ်တော့မှ မပေးဘူးဗျာ၊ စိတ်ချ” ကိုသံခဲက ပြောဆိုလိုက်ကာ ငါးတစ်ကောင်ကိုဖြုတ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အချိန်တွင် ထိုဦးလေးကြီးတစ်ယောက် ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားလေရာ ကိုသံခဲပင် စိတ်ထဲထင့်သွားမိသည်။ “အိုကွာ၊ ...
တစ်ယောက်အဖြစ် နာမည်ရလာခဲ့ တော့သည်… ကိုသောင်းစိန်မောင်းသောကားမှာ ညနေ လေးနာရီခွဲ တွင် ကား စထွက်ပြီး … မနက် သုံးနာရီတွင် ( ….. မြို ့ ) သို့ဆိုက်ရောက်ရ သည်…ထိုမြို ့တွင်ပင် တစ်ညအိပ်ကာ နောက်ရက်ညနေလေးနာရီခွဲ ကားကို ပြန်လည် မောင်းပြန်ရလေသည်…ဂိတ်ပိုင်ရှင်က ကိုသောင်း စိန်၏ ရိုးသားမှု လူရင်းတစ်ယောက်ဖြစ်မှုတို့ကြောင့် အခြားသူများ နှင့်မတူ အခွင့်အရေးပေးထားလေသည်…. ထိုဂိတ်တွင်ပင် ကျောချ စရာအခန်းကျဉ်းတစ်ခန်းဖွဲ့၍ ကိုသောင်းစိန်လာလျှင် နားရန်ထား ပေးထားသည်… ထို့ကြောင့် ကျန်ကားဆရာများက ...
တွေခုတ်နေတုန်းဘာမှ မဖြစ်ကြဘူး “ကျုပ်တို့သုံးယောက်လုံး ဘာမှမဖြစ်ဘူးဗျ ပြောပါဦး ဦးလေးရဲ့ အကြောင်းကိစ္စရှိလို့လား” “ဟ၊ ကိုနိုင်ရ၊ အကြောင်းကိစ္စမှ သေးသေးလေးမဟုတ် ဘူးကွ အကြီးကြီး၊ အကြီးကြီး” အဲဒီဝါးတွေက ပိုင်ရှင်ရှိတယ်ကွ တောင်ယာထဲမှာ သူတို့ရှိတယ် …” “ဦးလေးကတော့ နောက်နေပြန်ပြီ၊ တောင်ယာတဲကို ကျွန်တော်တို့ တက်ကြည့်ခဲ့ပါတယ်။ ဘယ်သူမှမရှိဘူး” “မင်းတို့ တယ်ခက်တဲ့ကောင်တွေပဲ၊ ဒုက္ခတော့များတော့မယ် …” အဲဒီတောင်ယာထဲမှာ ကရင်ဖထီးကြီးနှင့် အမိုးကြီးတို့ နှစ်ယောက်နေတယ်ကွ။ မင်းတို့က ဘယ်မြင်ရပလဲ။ ဖထီးကြီးတို့က နာနာဘာဝတွေဥစ္စာ” “ဗျာ နာနာဘာဝတွေဟုတ်လား”” “တုတ်တယ်ကွ၊ ...
ကြတာလို့ ပြောပြဖူးပါတယ်… #၄#အသုဘချရင် အလောင်းစင်ကို လမ်းမှာ ချလို့ မရဘူး…နားလို့လဲ မရသလို…ပြုတ်ကျလို့လဲ မရဘူး…အကျိုးအကြောင်းမတိုက်ဆိုင်လုိ့ ပြုတ်ကျတာ တစ်ခုခုဖြစ်လို့ အောက်ချရတာဖြစ်ခဲ့ရင် ရွာနာတယ်…ကပ်ဆိုးနဲ့ ကြုံတတ်တယ်…လူတွေဆက်တိုက်သေတတ်တယ်….အဲလိုတွေဖြစ်တတ်တာ သိလို့…အလောင်းစင်သယ်လာတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်မှာ မကောင်းဆိုးဝါးတွေက ပြုတ်မကျ ကျအောင် နှောက်ယှက်တတ်ကြတယ်… အလောင်းစင်ကို စောင့်တွန်းတာ…တက်ခွစီးတာ…မလေးလေးအောင် ခိုစီးတာ…အခေါင်းထမ်းလာသူတွေ ချော်လဲအောင် လုပ်တာ စသည်ဖြင့် လုပ်တတ်ကြတယ်… အဲဒါကို သိနေလို့ အခေါင်းစင်ထမ်းသူတွေရဲ့ ဘေးနားမှာ အမြဲတမ်း အရံလူတွေကဝိုင်းရံပေးထားရတယ်…ထမ်းနေသူတွေထဲက ထမ်းနေရင်း အခေါင်းက တစ်ခုခုထူးခြားလာတာ…သူထမ်းနေတဲ့ ဘက်က လေးလာတာ…သူထမ်းနေတဲ့ ဘက်ကို စောင်းလာတာ…စသည်ဖြင့် ...
လေသည်။ အမဲပစ်ရာတွင် သုံးသည့်လက်နက်များကို လည်းပြင်ရလေသည်။ ရွာထဲတွင် သာဒင်၊ ထွန်းအောင်၊ တင်ထွန်းတို့ သုံးယောက် အမဲပစ်သွားမည့်ဟု သိရသည့်နှင့် တောကောင်သား လာရောက်မှာသူများက စည်းကားနေတော့သည်။ “ဖြူရေ့.. ဒီတခါ အမဲပစ်ကတော့ ကြာမယ်ထင်တယ်ကွ..” “ဘာလို့လဲတော်..” “အမဲမှာတဲ့လူများတယ်ကွ…” “ရှင်လည်း.အမဲပစ်တာ စွန့်လွှတ်ပါတော့လားရှင်..” “ဘာလို့လဲ.. ဖြူ ရဲ့..” “ဒီ အကုသိုလ်အလုပ်တွေ မလုပ်စေချင်လို့ပါ..” “ဒါပေမဲ့.. ဖြူရယ်.. သစ်ခုတ်ဝါးခုတ် အလုပ်ကလည်း သိပ်အဆင်မပြေဘူး.. ဒီအလုပ်ကပဲ အဆင်ပြေတာ.. ဖြူလေးလည်း.. သိနေတာပဲ.. ပြီးတော့.. ကိုယ်တို့. ဘဝထဲကို ...
” ချက်ဖောင်းက ကျုပ်ကို ပြန်မေးတာဗျ။ “ဘိုးငွေတိုးဆီမှာ နှမ်းမျိုး လာသယ်တာကွ၊ ချက်ဖောင်းရ” “ကဲ ဒီလိုလုပ်ကွာ၊ ဝင်းမြင့်နဲ့ အောင်ဗလက တာတေနဲ့ လိုက် သွားကြ၊ တာတွေကို ကူစရာရှိတာတွေ ကူကြကွာ၊ ချက်ဖောင်းရယ်၊ ငါရယ်က ကိုကြွက်ထန်းတောကို သွားနှင့်မယ်၊ အဲဒီကနေ အဆင်သင့် ပြင်ပြီးစောင့်နေမယ်၊ တာတေ တို့ရွာကို တစ်ခါတလေရောက်တုန်း ဧည့်ဝတ်ပြုကြရမှာပေါ့ကွာ၊ ဟုတ်ဘူးလား ချက်ဖောင်း” “ဒါပေါ့ ချစ်ညိုရာ၊ တာတေလာတုန်းလေး ပြုစုကြရမှာပေါ့ကွာ” ချစ်ညိုစီစဉ်တဲ့အတိုင်း ဝင်းမြင့်နဲ့ အောင်ဗလက ကျုပ်လှည်းပေါ်ကို တက်ကြတယ်။ ...