သည်။ ကျွန်တော်က အလယ်က။ နောက်တွင် တပ်ကြပ်ကြီးဦးမြကြီးက သေနတ်ကို ထမ်း၍ အေးဆေးစွာ လိုက်ပါလာသည်။
ဂုံညင်းလျှိုအစပ်ရောက်တော့ ဒေါင်းဖို၊ ဒေါင်းမ တွန်သံကို ကြားရသည်။ မုဆိုးအောင်သန်းက လက်ပြသဖြင့် ကျွန်တော်နှင့် တပ်ကြပ်ကြီး အနီးရှိ ပျဉ်းမပင် ပင်စည်ကြီးအကွယ်သို့ ကပ်လိုက်ကြသည်။ အောင်သန်းနှင့် တင်သောင်းတို့ ရှေ့တက်သွားကြပြီး လောက်လေးခွကိုယ်စီထုတ်ကာ တောချုံများကို အကာအကွယ်ယူ၍ တက်သွားကြသည်။
မကြာပါ။
“ဖောက်… ဖောက်… ဖောက်…”
ဟူသော လေးခွပစ်သံ ကြားရပြီး ဒေါင်းတွန်သံ ပျောက်သွားသည်။ ၅ မိနစ်ခန့်ကြာတော့ ဒေါင်းဖို၊ ဒေါင်းမ အသေကြီးနှစ်ကောင်ကို ပိုက်၍ ပြန်ရောက်လာကြသည်။ လေးခွအလွန်လက်တည့်သော တပည့်များ ဖြစ်ကြပါသည်။
“ဆရာရေ မုဆိုး လာဘ်ဦးပေါက်တယ်ဗျို့။ နှစ်ကောင်စလုံး ခေါင်းမှန်တာချည်းပဲ။ ချေချေးတုံး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်တွေလည်း တွေ့ခဲ့ရတယ်။ ရှေ့မှာ ဆီးဖြူတောရှိတယ်။ အဲဒီမှာ ဝင်စားနေလိမ့်မယ်။ ဒီတစ်ခါ ဆရာတို့ရှေ့ကတက်ပြီး လက်စွမ်းပြပေတော့။ ကညင်ပင်ညီနောင် ရှေ့မှာနော် … ဆရာ၊ မဝေးလှဘူး သတိထား”
“အေးပါ … ငါသိပါတယ်။ လာ… ဆရာဦးမြကြီး၊ လက်ဝဲ လက်ျာ ရင်ပေါင်တန်းပြီး ဖြန့်တက်မယ်”
“ဟုတ် ဆရာ”
ကျွန်တော်နှင့် ဆရာကြီး ရင်ပေါင်တန်းတက်လာသော ရှေ့တစ်ခေါ်လောက်တွင် ကညင်ပင်ညီနောင်ကို တွေ့ရသည်။ တစ်ဖက်တွင် ဆီးဖြူတောဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ရင်ပေါင်းတန်း တက်လာကြရာမှ ကျွန်တော်အချက်ပြသဖြင့် ဆရာကြီးက ကျွန်တော်နောက်ကျောသို့ ကပ်လိုက်သည်။ ကိုယ်ကိုကျုံ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ချေများကိုတော့ မမြင်ရသေး။
ကညင်နှစ်ပင် ပင်စည်ကြီးများကိုကွယ်၍ ကိုယ်ကို ယို့ကြည့်လိုက်တော့မှ ချေမောင်နှံတစ်စုံ အိပ်လျက်အနေအထားဖြင့် ကြွေကျနေသော ဆီးဖြူသီးများကို ကောက်စားနေကြသည်။ ရွက်ကြွေတောဖြစ်၍ အောက်ခြေရှင်းသော်လည်း ရွက်ကြွေခြောက်များဖြင့် ရောနေသဖြင့် ကျွန် တော်တို့ ရုတ်တရက် အဝေးမှ မမြင်ကြရခြင်းဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦး လူခွဲ၍ လည်တိုင်ရင်းကို ချိန်ပစ်ကြသည်။
“ဒိုင်း … ဒိုင်း …”
ဆက်တိုက်ထွက်ပေါ်လာသော သေနတ်သံအဆုံး ချေနှစ်ကောင် တစ်ဖက်သို့လိမ့်၍ လဲကျသွားသဖြင့် ကျွန်တော့်နောက်ဘက်ရှိ အောင်သန်းနှင့် တင်သောင်းကို လက်ပြခေါ်လိုက်ရသည်။
“ဆရာတို့ … တော်ပါပေတယ်။ အတွဲညီတယ်ဗျို့”
“ကဲ အောင်သန်းရေ ရှေ့ဆက်သွားမလား၊ ပြန်ကြမလား။ သားကောင်ကတော့ ဒီလောက်ဆို ဧည့်သည်တွေအတွက် ပြည့်စုံရုံတင်မက ပိုလျှံတောင်နေပြီ”
“စောပါသေးတယ် ဆရာ။ အခုမှ ရှစ်နာရီလောက်ပဲ ရှိဦးမယ်။ လာဘ်ပေးတုန်း အရယူကြတာပေါ့။ တောစောင့်နတ် တောင်စောင့်နတ်များ ကျန်းမာချမ်းသာကြပါစေ။ ဟင်းစားပေးသော ကိုယ်တော်ကြီး ပို၍ ကျန်းမာချမ်းသာပါစေ၊ နတ်မိဖုရားများနှင့် မမောနိုင်မပမ်းနိုင် ခံစားပျော်ပါးနိုင်ပါစေ”
“ဟဲ့ကောင် အောင်သန်း အကောင်းမှတ်လို့။ တောထဲ တောင်ထဲမှာ မနောက်ပြောင်ကောင်းဘူး။ ပြန်တောင်းပန်လိုက်”
တပ်ကြပ်ကြီးက ဝင်ဟန့်ရာ မုဆိုးအောင်သန်းက သားကောင်များရသဖြင့် အပျော်လွန်ဟန်ဖြင့် . . .
“ဘွာတေးပါ ကိုယ်တော်ကြီး၊ ဟဲ … ဟဲ … ဟဲ…”
“တယ် . . . ဒီကောင် ဘာဖြစ်နေတာတုံး။ မုဆိုးလုပ်ပြီး တောစည်းတောင်စည်း နားမလည်ဘူးလား”
ကျွန်တော်ဝင်ဟန့်မှ မုဆိုးအောင်သန်း ပါးစပ်ပိတ်သွားသည်။
[ ၂ ]
“ကဲ ရှေ့ဘက်တိုးမယ်ဆိုရင် ဒီတောကောင်တွေ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ”
“လွယ်ပါတယ် ဆရာ၊ ခြေလက်ကြိုးတုပ်ပြီး သစ်ကိုင်းမှာ ချိတ်ခဲ့တာပေါ့။ ဒေါင်းနှစ်ကောင်ကလည်း ၅ ပိဿာစီလောက်လေးတော့ မသယ်နိုင်တော့ဘူး။ ကြိုးချည်ပြီး သစ်ကိုင်းမှာပဲ ချိတ်ခဲ့တော့မယ် နော်… ဆရာ”
မျောက်တင်သောင်းက ဝင်ပြောလာသည်။
“အေး ကောင်းသလိုသာ စီစဉ်ခဲ့ကြ။ နိမ့်ရင်တော့ တောခွေးတွေ ဝါးသွားလိမ့်မယ်”
ကျွန်တော်နှင့် တပ်ကြပ်ကြီး ဆီးဖြူပင်အောက်တွင် ဆီးဖြူသီးဝါးစားရင်း ရေသောက်၍ အနားယူအပန်းဖြေနေကြစဉ် မုဆိုးအောင်သန်းနှင့် မျောက်တင်သောင်းက မြရာလျှော်ဖြင့် တောကောင်များအား တုပ်ပြီး သစ်ကိုင်းမြင့်တွင် ချိတ်ဆွဲထားခဲ့ကြသည်။
သရက်တောစပ်ရောက်တော့ တောမှာ ဆိတ်ငြိမ်နေသည်။ ငှက်အော်သံမျှ မကြားရ။ ကျွန်တော်က သတိထားရန် လက်ဟန်ဖြင့်ပြတော့ အားလုံးသဘောပေါက်ကြသည်။
တောငြိမ်ခြင်းသည် တောကောင်ကြီးများ အနီးတွင်ရှိကြောင်း တောအတွေ့အကြုံအရ ကျွန်တော်တို့ မုဆိုးများသိရှိကြသည်။ သရက်တောဟုဆိုရာ၌လည်း သရက်ပင်ချည်း ရှိခြင်းမဟုတ်။ တောသရက်ပင်ကြီးများ ကျိုးတိုးကျဲတဲပေါက်နေပြီး အခြားအပင်များအပြင် တောစို စိမ့်တော ဖြစ်သဖြင့် ကြိမ်ပင်၊ ရေငန်းပင်များအပြင် ဒိုးနွယ်ပင်၊ နဘူးချုံ၊ ခရာချုံ၊ မြရာချုံတောများ ပေါက်ရောက်နေသဖြင့် တောစိုဖြစ်သည်။ အောက်ခြေရှုပ်လှသည်။ အဝေးကို လှမ်းမမြင်နိုင်ပါ။
မကြာမီ ရှဉ့်ကလေးများ စုတ်ထိုးသံနှင့်ငှက်ကလေးများ အော်မြည်သံ၊ တောကြက်ဖများတွန်သံကို ကြားလာရပြန်သဖြင့် တောကောင်ကြီး ပြန်ထွက်သွားပုံရသည်။ ကျွန်တော်တို့ အသီးများ ပြွတ်ခဲစွာ သီးနေခဲ့သော ဆင်နင်းသရက်ပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်တွင် နားကြသည်။ တို့စရာအဖြစ် သရက်သီးများခူးရန် ဖြစ်ပေသည်။
ဆင်နင်းသရက်ဆိုသည်မှာ နုစဉ်အခါ၌သာ တို့မြှုပ်စားလို့ရသည်။ ပုံစံမှာ ဆင်နင်းထားသလို ပြားပြား။ ရင့်မှည့်သွားပါက အမျှင်များလွန်းပြီး အသားက အလွန်နည်းသည်။ စားမရ။
တောကောင်များကတော့ ဆင်နင်းသရက်သီးမှည့်ကို အလွန်ကြိုက်ကြသည်။ အရသာ ချဉ်ချိုကလေး။
ထုံးစံအတိုင်း မျောက်တင်သောင်းနှင့် မုဆိုးအောင်သန်းတို့ သရက်ပင်ကြီးပေါ်သို့ တက်ကြသည်။ ဆင်နင်းသရက်က အခြားသရက်သီးများလို တစ်လုံးချင်း မသီး၊ အတွဲလိုက် အပြွတ်လိုက် အားရပါးရ သီးသည်။ ကျွန်တော်တို့က သရက်ပင်အောက်၌ အမောဖြေ နားနေကြသည်။
များမကြာမီ တဝီဝီအသံများ ကြားရပြီး သရက်သီးကင်းများ ပြုတ်ကျသံနှင့် မုဆိုးအောင်သန်း၏ အော်သံ။
“ဆရာရေ … ပြေးပြေး… တောကြီးပျားတွေ”
ကျွန်တော်နှင့် တပ်ကြပ်ကြီးလည်း အနီးတွင်ချထားသော သေနတ်များအား ကောက်ယူ၍ လွတ်ကင်းရာသို့ ထအပြေး မျောက်တင်သောင်းနှင့် မုဆိုးအောင်သန်းတို့ သရက်ပင်ကြီးပေါ်မှ အလုအယက် ဆင်းပြေးလာကြသည်။
အတော်ဝေးဝေးရောက်သည့်တိုင် ပျားများက တခြားသူအား မတုပ်ဘဲ၊ မုဆိုးအောင်သန်းကိုသာ ဖိတုပ်နေသဖြင့် အဝတ်များဖြင့် ယမ်းခါပေးသော်လည်း ခေတ္တသာ။ ထို့ကြောင့် မျောက်တင်သောင်းက သစ်ရွက်ခြောက်များကို အရေးပေါ် မီးရှို့လိုက်မှ မီးခိုးနံ့ရပြီး ပြန်ပြေးသွားကြသည်။
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲကွ။ ပျားကြီးတွေက မုဆိုးအောင်သန်းကိုသာ မဲတုပ်ပြီး တခြားသူတွေကိုတော့ မဟုတ်ဘူး။ ထူးဆန်းပါပေ့ကွာ”
ကျွန်တော်က ပြောတော့ တပ်ကြပ်ကြီးက …
“မုဆိုးအောင်သန်းက တောစောင့်တောင်စောင့်တွေကို နောက်ပြောင်တာကိုး။ ဒါကြောင့် ပညာပေးခံရတာပါ”
ဟုတ်ပုံရပါသည်။
သရက်ပင်ပေါ် အတူတက်ကြသည့် မျောက်တင်သောင်းကတော့ တစ်ချက်မှ အတုပ်မခံရပါ။ မုဆိုးအောင်သန်းသာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကာကွယ်သဖြင့် မျက်နှာမထိသော်လည်း အနီစက်များဖြင့် ချက်ချင်းရောင်တက်လာပါသည်။
ထိုစဉ် တပ်ကြပ်ကြီးက သူဆောင်လာသော မွေးညှပ်ကလေးဖြင့် ပျားတုပ်သောနေရာမှ ပျားဆူးများကို တစ်ခုချင်း စိတ်ရှည်လက်ရှည် နှုတ်ပေးနေသည်။
ပျားတို့၏သဘောမှာ အသေခံတိုက်ခိုက်ရေး ပျားများက သူတို့၏အမြီးဖျားမှ စူးဖြင့်ထိုးခြင်းဖြစ်ရာ တုပ်ပြီးသည်နှင့် စူးနှင့်အတူ လူ၏အသားထဲသို့ အမြှီးများပါ ပြတ်ကျန်နေခဲ့သဖြင့် ထိုပျားလည်း မကြာမီ သေဆုံးရလေသည်။ တပ်ကြပ်ကြီးက
“မျောက်တင်သောင်းရေ … ငါ့လွယ်အိတ်လေးထဲမှာ ကွမ်းဘူးတွေ ရှိတယ်။ အဲဒီအထဲက ထုံးဘူးကလေးထုတ်ပြီး အောင်သန်းကိုယ်ပေါ်က ပျားတုပ်ရာတွေကို လိမ်းပေးစမ်းကွာ။ ငါ ဒီမှာ စူးနှုတ်လို့ မပြီးသေးဘူး”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ … ဆရာကြီး”
“တင်သောင်းရေ … နောက်နေ့မှ မင်းနဲ့ငါလာပြီး ဒီသရက်ပင်ပေါ်က ပျားအုံကြီးကို ဖွပ်မယ်ဟေ့။ သိကြရောပေါ့ကွာ။ သူ့လည်း ဘာမျှမလုပ်ဘဲနဲ့ သက်သက်ကြီး အတုပ်ခံရတာ နာတယ်ဟေ့”
မုဆိုးအောင်သန်းက အခဲမကြေပါ။
[ ၃ ]
“ကဲ … ကိစ္စပြီးရင် ပြန်ကြစို့။ ပြည့်လည်း ပြည့်စုံပါပြီ”
ထိုစဉ် အောင်သန်းက …
“မပြန်သေးဘူး ဆရာ၊ ဆရာပဲ ညောင်မုတ်ဆိတ်စခန်းအထိ သွားမယ်ဆို”
“အေး … အစောပိုင်းက ဟုတ်တယ်။ အခုတော့ မဟုတ်တော့ဘူး။ ဟင်းချက်စရာလည်း ပြည့်စုံနေပြီ။ မင်းမလည်း ပျားတုတ်ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ပြန်ကြတာ ကောင်းပါတယ်။ စခန်းဆရာဝန်ကြီးကိုလည်း ပြပြီး အဆိပ်ဖြေဆေး ထိုးရလိမ့်မယ်”
“ရပါတယ် ဆရာရယ်။ အသေးအမွှားပါ။ ပျားစူးတွေနှုတ်ပြီး ထုံးသုတ်ထားတော့ ဘာမှမဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး။ ဆက်သွားမယ် ဆရာ။ ညောင်မုတ်ဆိတ်စခန်းနားမှာ ဆတ်ရှိတယ် ဆရာ”
“ကဲ မင်းတို့ သဘောပဲဟေ့”
ကျွန်တော်တို့ ဆက်ထွက်ခဲ့ကြပါသည်။ ညောင်မုတ်ဆိတ်စခန်းမှာ မဝေးလှ။ သရက်တောလွန်သည်နှင့် ရောက်သည်။ မျောက်တင်သောင်းကတော့ လမ်းတွင်တွေ့ရသည့် သရက်သီးများကို တက်ခူးခဲ့ပြီး လွယ်အိတ်နှင့် မဆန့်သဖြင့် သူ့လုံချည်ကို ချွတ်ကာထုပ်ပိုးပြီး ထမ်းခဲ့ပါသည်။ သူ့ပုံစံမှာ ဘောင်းဘီတိုကလေးဖြင့် လွယ်အိတ်ဖောင်းဖောင်းကို လွယ်ကာ သရက်သီးအထုပ်ကြီး ထမ်းထားသဖြင့် အလွန်ခွကျလှသည်။
ညောင်မုတ်ဆိတ်စခန်းရောက်တော့ စခန်းအလယ် ကြီးမားလှသော ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်ကြီး၏ အရိပ်အောက်တွင် ဝင်ပြီး နားကြသည်။ မကြာမီ တောအနောက်ဘက်မှ ဆတ်တစ်သံကို ကြားရသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းက ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့ လေတင်လေအောက်ရွေးပြီး နားကြသည်။ ဆရာကြီးက ကွမ်းယာစားပြီး မုဆိုးအောင်သန်းနှင့် မျောက်တင်သောင်းတို့က ဆေးလိပ်သောက်ကြသည်။
“မျောက်တင်သောင်း . . . ဒီနားပတ်ဝန်းကျင် သီးပင်စားပင် ရှိသလား”
“ရှိတယ် ဆရာ။ အနောက်ဘက်လျှိုစောင်းမှာ တောင်ဂွေးပင်တွေရှိတယ်။ အခု ဆတ်တစ်သံက အဲဒီဘက်ကလာတာ။ အတော် လှမ်းပါတယ်’”
“အေး … အဲဒါဆိုရင် မင်းနဲ့ အောင်သန်း ဒီညောင်ပင်ကြီးအောက်မှာ နားရင်းစောင့်ကြ။ ငါနဲ့ ဆရာကြီးနဲ့ သွားပစ်မယ်။ တောကတော့ ခပ်ရှုပ်ရှုပ်ပဲ။ သတိထားတော့ သွားရမယ်။ ကဲ … ဆရာကြီး ကွမ်းယာညက်ရင် ထွေးထုတ်ပစ်လိုက်တော့ သားကောင်တွေ အနံ့ရသွားမယ်’”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”
“ဖူး… ထွီး…”
“ကျည်”
“ဟာ … ဘာသံလဲ ဆရာကြီး သွားကြိတ်သံလား”
“မဟုတ်ဘူး ဆရာ၊ ဆင်အော်သံ”
“လုပ်လုပ်… မြန်မြန်လုပ်ကြ၊ ဒီအနီးအနားက အသံပဲ”
ကျွန်တော်တို့က ပစ္စည်းများကောက်၍ ကြုံးအထ ညောင်မုတ်ဆိတ်ပင်ကြီးအနောက်ဘက်မှ ဆင်အုပ်ကြီးကလည်း အလန့်တကြား အိပ်နေရာမှ ကြုံးအထ ပေ ၂ဝ ခန့်အကွာတွင် ရင်ဆိုင်မိကြပြီး ကျွန် တော်တို့ ကမန်းကတန်း ပြေးကြရတော့သည်။
ဆင်အုပ်ကြီးမှာလည်း အလန့်တကြား ထွက်ပြေးကြရာ ကျွန်တော်တို့ အရှေ့ဘက်ရှိ အခက်အလက်စုံသော ပျဉ်းမပင်ကြီးပေါ်သို့ တက်ပြေးကြရသည်။
ပျဉ်းမပင်ကြီးမှာ လူလေးဖက်စာခန့်ရှိပြီး ခွဆုံကတော့ သိပ်မမြင့်မား၊ ၁၅ ပေသာသာခန့်သာ မြင့်ပေမည်။
အပင်ပေါ်သို့ တက်ရာတွင် မျောက်လိုလျင်မြန်သော တင်သောင်းက အပေါ်ကနေ ပျားတုပ်ခံထားရသော အောင်သန်းအားဆွဲတင်ပြီး ကျွန်တော်က အောက်ကတွန်း တင်ပေးရသည်။ တပ်ကြပ်ကြီးက အောက်ဆုံးက သေနတ်ကြီးများ လွယ်ထားရသဖြင့် သစ်ကိုင်းများနှင့်ငြိနေရာ ဆင်အုပ်သာ တကယ်လိုက်လာပါက ကျွန်တော်တို့ လွတ်လမ်းမမြင်ပါ။ အပေါ်ဆုံးမှ တင်သောင်းက
“ဆရာ စွယ်စုံဆင်အုပ်ကြီးဗျ … ပြေးပြီ။ တော်ပါသေးရဲ့။ နို့မို့ လွတ်မှာမဟုတ်ဘူးဗျ’”
ကျွန်တော်တို့အုပ်စု ခွဆုံသို့ရောက်သည်နှင့် တောတိုးသံကြီး ကြားရသဖြင့် အောက်သို့ ငုံ့ကြည့်ရာ မဲမဲလုံးလုံးကြီးက ပျဉ်းမပင်ကြီးအား ပြေးဆောင့်သည်။
“ဒုန်း”
“အောင်မလေးဗျ”
ဆင်အုပ်ကြီးအနီးတွင် ကပ်နေသော သင်းကွဲဟိုင်းဆင်ကြီးက နောက်မှလိုက်လာပြီး ပျဉ်းမပင်ကြီးအား ဝင်အောင်းခြင်းဖြစ်သည်။
အောင်သန်းအား သစ်ပင်ခွဆုံအလယ်တွင် အုပ်စုဖြင့် ညှပ်ထားသောကြောင့် သစ်ပင်ပေါ်မှ ပြုတ်မကျသော်လည်း သစ်ကိုင်းဖြင့် ရိုက်မိသဖြင့် ခေါင်းပေါက်သွားသည်။ ကျွန်တော်တို့လည်း အသက်အန္တရာယ်ရှိသဖြင့် ဆရာကြီးဖြင့် တီးတိုးတိုင်ပင်ကာ သေနတ်ကိုယ်စီ ထောင်ဖောက်ကြရတော့သည်။
“ဒိန်း … ဒိန်း …”
“အူး … ဝူး … ဝူး …”
ဆင်ဆိုးကြီးမှာ သေနတ်သံကြောင့် ထွက်ပြေးသွားသည်။
“အူး … ဝူး”
“ဝေါ … ဝေါ …”
“ဖြောင်း … ဖြောင်း”
တော်ပါသေးသည်။ သစ်တောဥပဒေအရ ဆင်ကို ပစ်ခတ်ခွင့်မရှိပါ။ တောဘုရင် ဆင်နှင့် ကျားများကိုလည်း ကျွန်တော်တို့က ရှောင်ပါသည်။
“ကဲ … တွေ့တယ်မဟုတ်လား။ တောတောင်ထဲမှာ လက်လွတ်စပယ် စကားပြောရင် အစောင့်တွေက မနေဘူးဆိုတာလေ။ အောင်သန်းဆိုတဲ့ကောင် နှုတ်စည်းမစောင့်တော့ အများထဲက သူတစ်ယောက်တည်းပဲ ကွက်ပြီး ခံရတယ်။ ကဲ… မှတ်ပြီမဟုတ်လား။ ရှေ့ဆက် ဘာဖြစ်ဦးမလဲ မသိဘူး”
ကျွန်တော်တို့ စိတ်ချရမှ ပျဉ်းမပင်ပေါ်က ဆင်းကြရသည်။ တပ်ကြပ်ကြီးက အရင်ဆင်းပြီး ကင်းစောင့်ပေးသည်။ မုဆိုးအောင်သန်း၏ ပျားတုပ်ခံရသောလက်များမှာ ရောင်ကိုင်းလာသည်။ ဖျားပြီး ကိုယ်ပူ ရှိန်ပါ တက်လာသဖြင့် တွဲခေါ်ရသည်။
ကျွန်တော်တို့ ချေနှစ်ကောင်နှင့် ဒေါင်းနှစ်ကောင် ချိတ်ဆွဲထားရာ နေရာအနီးသို့ရောက်တော့ ချေနှစ်ကောင်မှာ ငြိမ်သက်နေသော်လည်း ဒေါင်းနှစ်ကောင်မှာ သေပြီးဖြစ်ပါလျက် အတောင်ပံများ တဖြန်း ဖြန်း ရိုက်နေကြသည်။ ထိုစဉ် မျောက်တင်သောင်းက …
“ခေါင်းကြေအောင် လောက်စာလုံးမှန်ထားပါလျက် အသက်ပြန်ဝင်လာသေးတယ်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ကွာ”
ဟု ပြောဆိုကာ အသင့်ကိုင်ထားသော ဓားရှည်ဖြင့် ခေါင်းများကို ခုတ်ဖြတ်လိုက်တော့မှ ငြိမ်သွားတော့သည်။
ဤတွင် ပြဿနာက မပြီးသေး။ တောကောင်များသယ်ရန် မုဆိုးအောင်သန်းအား တွဲရန် ကိစ္စများက ရှိသေးသည်။ ကျွန်တော်တို့ တာဝန်ခွဲရတော့သည်။
မျောက်တင်သောင်းက ၁၅ ပိဿာခန့်စီရှိသော ချေနှစ်ကောင်ကို ထမ်းရန်၊ ဒေါင်းနှစ်ကောင်နှင့် သရက်သီးအိတ်ကြီးအား သေနတ်ကြီးလွယ်ထားလျက် တပ်ကြပ်ကြီးကထမ်းရန် ကျွန်တော်က မုဆိုးအောင်သန်းအား တွဲခေါ်ခဲ့ရန်ဖြစ်သည်။
တပ်ကြပ်ကြီးကတော့ ယုံကြည်သည့်အတိုင်း တောစောင့်နတ်၊ တောင်စောင့်နတ်များအား တောင်းပန်တိုးလျှိုးရင်း နှုတ်က တဖွဖွ ရွတ်ဆိုနေသည်။
သို့ကြောင့်လားမသိ။ အပြန်လမ်းတွင် ရန်မရှိပါ။ တောခြောက်ခြင်းပင် မခံရတော့။ တရွေ့ရွေ့လှမ်းရသဖြင့် ညနေစောင်းမှ စခန်းသို့ ပြန်ရောက်သည်။ ရောက်ရောက်ချင်း အဖျားကြီးလွန်းသဖြင့် မုဆိုးအောင်သန်းအား စခန်းဆေးရုံသို့ တန်းတင်ရတော့သည်။
တစ်ပတ်ခန့်ကြာမှ မုဆိုးအောင်သန်း အဖျားနှင့် ဒဏ်ရာများ ပျောက်ကင်းသဖြင့် စခန်းဆေးရုံကဆင်းရသည်။ နောက်တွင် တောတွင်းဝင်တိုင်း တောစောင့်နတ် တောင်စောင့်နတ်များအား ရှိခိုးပူဇော်ကန်တော့ပြီး အမျှဝေသည်။ မလေးမစား အပျော်အပျက် နောက်ပြောင်ခြင်းလည်း မပြုရဲတော့။
သို့သော် သတ္တိကောင်းသော မုဆိုးပီပီ ဆင်နင်း သရက်ပင်ကြီးပေါ်မှ ပျားအုံကြီးကိုတော့ မီးတုတ်များဖြင့် သွားဖွတ်ဖြစ်အောင် ဖွတ်လိုက်သေးသည်။
တောနှင့် မုဆိုး၊ မုဆိုးနှင့် သားကောင်ဆိုသည်မှာ လျင်သူစားတမ်းတော့ ဥပဒေရှိပြီးသားပင်။ သို့သော် တောတောင်စောင့်ပုဂ္ဂိုလ်က မကျေနပ်လျှင်တော့ မုဆိုးက သားကောင်ဖြစ်သွားတတ်သည်။ တောတွင်းဆန်းကြယ်ကိစ္စများက မယုံ၍မရ။ တောတိုင်းတောင်တိုင်း၌ သူ့အထာနှင့်သူ ရှိကြသည်။
မုဆိုးပေါက်စ အလုပ်သင်များအနေဖြင့် သေနတ် အားကိုးပြီး ထင်တိုင်းကြဲ၍မရ။ နယ်ခံလမ်းပြမုဆိုးကို လေးစားပြီး သူ့ စကားကို နားထောင်လိုက်နာ ကြရမည်ဖြစ်သည်။
အချို့ကြမ်းသော တောများ၌ အပြောအဆိုမှားလျှင်ပင် မုဆိုးလုပ်သူ အသက်ပေးရတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကွင်းထဲ၌ အမဲလိုက်သည်ဖြစ်စေ၊ တောကြီးမျက်မည်း မဟုတ်သော်လည်း အင်တိုင်းတော၊ ချုံ ပုတ်တောအတွင်း၌ အမဲလိုက်သည်ဖြစ်စေ မုဆိုးလုပ်သူက လွန်စွာ ဆင်ခြင်သတိထားရပေမည်။
တောကောင်ကြီးများ မဟုတ်သော်လည်း မြွေအန္တရာယ်ကလည်း အသက်ဇီဝိန်ကို ဆုံးရှုံးစေနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သမ္ဘာရင့် မုဆိုးကြီးများ တောဝင်လျှင် လူပိုခေါ်လေ့မရှိ။
မိမိအသက်ကို တစ်ဝက်အပ်နှံ၍ တောသို့ ဝင်ရသည်ဟု အဆိုအမိန့်ရှိပါကြောင်း တင်ပြလိုက်ရပါ တော့တည်း။
– ပြီး –
စာရေးသူ – ထောင်မှူးကြီးသိန်းဝင်း
စာစီစာရိုက် – မုဆိုး တံငါ စာပေများ