တစ်ဦးမလို့ နတ်တွေဟာ သူ့အလိုအကျဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ရတယ်။”
“ဒါဆို အခုပူနေတာကရော သူလုပ်တာပဲလားဆရာ။”
“မဟုတ်ဘူးကွ။ ဒါကိုအကျဉ်းချုပ်ထပ်ပြောပြမယ်။ အဲဒီလိုဒီဇရပ်ကို မောင်သာလူးက သစ္စာဆိုအဓိဌာန်ပြုခဲ့ပြီး နှစ်နှစ်ဆယ်အကြာမှာ ဒီဇရပ်ပေါ်ကို စုန်းညီအစ်မရောက်လာတယ်။ သူတို့နာမည်ကလှလှနဲ့ပပတဲ့ ပညာအစွမ်းလည်းအတော်ထက်ကြတယ်ကွ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က ကဝေမြောက်စုန်းတစ်ဦးနဲ့တိုက်ပြီး နယ်လုခဲ့ကြရာမှာ ရှုံးသွားလို့ သူတို့နယ်ကနေထွက်လာခဲ့ကြရတာ။ အခုဒီဇရပ်မှာ နားကြတော့ ဆောင်းတွင်းကြီးပဲ။ သူတို့ရဲ့ရင်ထဲမှာဒေါသအပူမီးတွေတောက်လောင်နေတုန်းဆိုတော့ ဒီဇရပ်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ပိုအေးသွားကြလို့ အမြင်ကတ်ပြီး ဒီဇရပ်အောက်ခြေမှာ သူတို့ရဲ့မီးစက်ကို ဗူးနဲ့ထည့်ပြီး မြေမြှုပ်ခဲ့ကြတယ်လေ။ အဲဒီတော့ ဒီဇရပ်ရောက်လာသူတွေက အပူဒဏ်ခံရတာပေါ့ကွာ။ ဒါပေမဲ့ မိုးတွင်းနဲ့ဆောင်းတွင်းမှာသာ သူတို့ရဲ့မီးစက်ကပူပြီး မောင်သာလူးသစ္စာအဓိဌာန်ပြုထားခဲ့တဲ့ နွေရာသီမှာတော့ အေးချမ်းမှုကိုဆောင်ခဲ့တယ်ကွ။ အနီးအနားရွာတွေက ဒီဇရပ်ကိုခိုနားကြတဲ့အခါမှာ ရာသီဥတုနဲ့ဆန့်ကျင့်ဘက်တွေ ဒီဇရပ်မှာဖြစ်ပေါ်နေတာကြောင့် ဒီဇရပ်ကိုဆန့်ကျင်ဘက်ဇရပ်၊ ရင်ခွင်ဇရပ်လို့ခေါ်တွင်ကြတယ်။”
“ရင်ခွင်ဇရပ်။ အဲဒါကဘာအဓိပ္ပါယ်လဲဆရာ။”
“ရင်ထဲမှာ ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့အရာကို ဘယ်သူမှမသိနိုင်ဘူးလေ။ လူတစ်ယောက်က အပြင်မှာအေးစက်စက်နိုင်နေပေမဲ့ သူရင်ဖွင့်တဲ့အခါ ပူဆွေးသောကများနေတာမျိုးတွေ၊ လူတစ်ယောက်က အလုပ်တစ်ခုကို စိုးရိမ်တကြီး၊ အလောတကြီး၊ဒေါသတကြီး ပြောဆိုနေပေမဲ့ တကယ်တမ်းသူလုပ်တဲ့အခါ အေးအေးဆေးဆေးဖြစ်နေတာမျိုးတွေလေ။ ဒါတွေက သူတို့ပြင်ပခန္ဓာကိုယ်မှာဖြစ်နေတာတွေနဲ့ ရင်ထဲမှာဖြစ်နေတာက တခြားစီမဟုတ်လား။ အဲဒီလိုပဲ ဒီဇရပ်က အပြင်မှာအေးနေရင်ဇရပ်ထဲမှာပူတယ်၊ အပြင်မှာပူနေရင်ဇရပ်ထဲမှာအေးတယ်။ ဒါကြောင့်ရင်ခွင်ဇရပ်ဆိုပြီး ထပ်နာမည်ပေးထားကြတာပဲ။”
“ဪ ဒီလိုကို။ လူတွေများအခက်သားလားဆရာရယ် အလုပ်မရှိအလုပ်ရှာလို့ ဇရပ်ကိုတောင်သူတို့စိတ်တိုင်းကြနာမည်ပေးနေကြတာ။”
“လူဆိုတဲ့သဘောသဘာဝအရက ဒီလိုတွေကြီးပါပဲ။ အရက်သောက်ပြီးဘုရားကြောင်းတရားကြောင်းဆွေးနွေးသူရှိသလို၊ ဘုရားရှိခိုးပြီး အရက်မသောက်ရတာကြာပြီကွာလို့ ညီးညူနေသူတွေမှ တစ်ပုံကြီးရှိတယ်။ နားလည်ရအခက်ဆုံးသတ္တဝါက လူပဲ။ အခုနေကောင်းလည်း တော်ကြာဆိုးချင်ဆိုးနေတာ။ သူတို့အကြိုက်လိုက်နေပေးဖို့ဆိုတာမဖြစ်နိုင်ပါဘူး။”
“ဒါနဲ့ဆရာ ဒီဇရပ်မှာ စုန်းမတွေထားခဲ့တဲ့ မီးစက်ကိုမဖျက်တော့ဘူးလား။”
“သူတို့ကဒေါသနဲ့လုပ်ခဲ့ပေမဲ့ အခုလိုချမ်းအေးတဲ့ရာသီမှာ ဒီဇရပ်ပေါ်တက်သူတိုင်းနွေးနေတော့ သူတို့ကုသိုလ်ရပါတယ်ကွာ။ ငါဒီစက်ကိုမဖျက်တော့ပါဘူး။ သူတို့သေလွန်ရင်သာ ပညာကအလိုလိုပျက်သွားပါလိမ့်မယ်။ ”
“ဟုတ်ဆရာ ဒါနဲ့ကျွန်တော်နားမလည်တာကလေ… အဲဒီစုန်းမတွေရဲ့မီးစက်က နွေရာသီမှာဘာလို့အစွမ်းမပြတာလဲ။”
“သစ္စာအဓိဌာန်ဆိုတာက ပါးစပ်ကလွယ်လွယ်သာပြောပေမဲ့ အင်မတန်မှ ထိရောက်တာကွ။ မောင်သာလူးဟာ သူ့ရဲ့ကုသိုလ်ကံအဟုန်အားနဲ့ ဒီဇရပ်ကိုသစ္စာပြုအဓိဌာန်ခဲ့တာကို စုန်းမရဲ့မီးစက်ပညာကမယှဉ်နိုင်ဘူးလေ။ ဒီတော့နွေရာသီမှာ မောင်သာလူးရဲ့သစ္စာစကားကြောင့် ဒီဇရပ်ကအေးနေတာပေါ့။”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ။”
သူရတို့ဆရာတပည့်သုံးဦးက စကားစမြည်းပြောဆို၍ ထိုင်နေကြစဉ်အချိန် လှည်းတစ်စီးကရောက်လာခဲ့ကာ ဇရပ်နှင့်အနီးမှာရပ်၍ လှည်းပေါ်ကနေ လှည်းမောင်းသမားနှင့် အသက်ခတ်ကြီးကြီးလူတစ်ဦးတို့ ဆင်းလာခဲ့ကြပြီး ဇရပ်ပေါ်ကိုတက်လာခဲ့ကြ၏။ ထိုလူတို့က သူရတို့နှင့်မလှမ်းမကမ်း၌ထိုင်၍ လှည်းမောင်းသမားကဆေးလိပ်ဖွာနေသလို လူကြီးကလည်း ကွမ်းတမြုံ့မြုံ့ဝါးနေ၏။
“ဟေ့ကောင်အောင်ကြီး မင်းကိုငါစုံစမ်းခိုင်းတဲ့ကိစ္စသိရပြီလား။”
ကွမ်းဝါးနေသောလူကြီးက လှည်းမောင်းသမားကို မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်လေ၏။
“ကျုပ်သိရသလောက်တော့ မသေချာသေးဘူးဗျ။ အဲဒီလူက သင်္ချိုင်းထဲကို ညအချိန်မတော်ဝင်သွားပေမဲ့ ဘာလုပ်တယ်ဆိုတာမှ မသိရတာ။”
“အေးကွာ မသေချာသေးလို့ပေါ့။ သေချာလို့ကတော့ ငါ့ရွာကနေ အဲဒီလူကိုမောင်းထုတ်ပြစ်မယ်။”
“နေပါအုံးသူကြီးရ ကျုပ်မသိတာက သူကြီးကဘာလို့ ဒီလူ့ကို မကောင်းတဲ့ပညာသည်လို့ထင်နေရတာတုန်း။”
“ဒီလိုဟေ့။ လပြည့်နေ့က အဲဒီလူသူ့ခြံထဲမှာ ဖယောင်းတိုင်တွေထွန်းပြီး ခေါစာပစ်နေတာကို သာဒိုးကမြင်လိုက်တယ်တဲ့ကွ။ သာဒိုးလည်း ခေါစာပစ်တာက အိမ်ထဲမှာတင်ပစ်နေတော့ မသင်္ကာတာနဲ့ ချောင်းကြည့်နေတုန်းမှာတင် ခေါစာပစ်ထားတဲ့ ဟင်းတွေထမင်းတွေက တက်တက်စင်အောင်ပြောင်သွားဆိုပဲ။ ပြီးတော့ အဲဒီလူကလည်း ရယ်မောပြီး တစ်ယောက်တည်းစကားပြောနေတာကို မြင်ခဲ့ရတယ်တဲ့။ အဲဒါသူက ငါ့ဆီလာပြောပြတယ်။ ငါလည်း ဒီလူပြောင်းလာပြီးတဲ့နောက်မှာ ရွာသားတွေတောက်လျှောက် နတ်အကိုင်ခံရတာတွေ၊ သရဲကငြိုးတာတွေနဲ့ အဲဒီလူသူ့အိမ်ထဲခေါစာပစ်တာကို ယှဉ်တွဲစဉ်းစားကြည့်ပြီး မကောင်းတဲ့ပညာသည်ဖြစ်နေမလားဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ သံသယဝင်လာတာ။”
“သာဒိုးတွေ့ခဲ့ရတာကို ကျုပ်တို့လည်းမသိရပါ့လားသူကြီးရ။”
“ငါတမင် ဘယ်သူ့မှ မပြောခိုင်းထားတာ။ ငါတို့ရိပ်မိနေပြီဆိုတာသိသွားရင် အဲဒီလူကသတိထားနေနိုင်တယ်။”
“ဒါနဲ့သူကြီးက ဘာလို့ဘိုးသာထွန်းကို ကျီးမနားရွာမှာလာရှာတာလဲ။”
“မင်းတို့ဘယ်မီလိုက်ပါ့မလဲကွာ။ ငါတောင်အဲဒီတုန်းက ငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာ။ ဘိုးသာထွန်းဆိုတာ အခုမှသာ အေးအေးဆေးဆေးတရားထိုင် ပုတီးစိပ်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်နေတော့တာ။ ငါငယ်ငယ်တုန်းကဆို ဘိုးသာထွန်းဆိုတာ ဒီနယ်မှာ နာမည်ကြီးပဲ။ မကောင်းတဲ့ပညာသည်မှန်သမျှက ဘိုးသာထွန်းကို အလွန်ကြောက်ကြတာ။ ငါတို့ရွာမှာ ပယောဂအပူးခံရတုန်းက ဘိုးသာထွန်းကိုသွားပင့်ခဲ့ကြတယ်။ ငါလည်း စိတ်ဝင်စားတာနဲ့ လိုက်ကြည့်တာပေါ့။ ဘိုးသာထွန်းက ဘာမှတောင်မလုပ်ရသေးဘူး၊ အိမ်ပေါ်ကိုခြေတစ်လှမ်းလှမ်းပြီး သူတောင်ဝှေးကြီး ဒေါက်ခနဲချလိုက်တာ ဝင်အပူးခံရတဲ့မိန်းမကြီးက ငိုယိုပြီး ဘိုးသာထွန်းကိုတောင်းပန်တာဟေ့၊ ကန်တော့တာလည်းအကြိမ်ကြိမ်ပဲကွ။ ဘိုးသာထွန်းက ဟဲ့နင့်ငါဘာလုပ်ရသေးလို့တုန်းလို့မေးလိုက်တော့၊ ဝင်ပူးခံရတဲ့မိန်းမကြီးက ဘိုးသာထွန်းဟာ ပယောဂကုရင် ပယောဂကို ရိုက်နှပ်ကုကြောင်း၊ ဘယ်လောက်ခေါင်းမာတဲ့ ပယောဂဖြစ်ဖြစ် ဘိုးသာထွန်း နှစ်ချက်လောက်ရိုက်တာနဲ့ မခံနိုင်ကြောင်း၊ ဘိုးသာထွန်းကို ကြောက်လို့ ပယောဂအကုန်ထုတ်ခဲ့ပေမဲ့ အဲဒီပညာသည်က ဘိုးသာထွန်းရဲ့ကြိမ်ဒဏ်ကြောင့် နေ့မကူးခင် အလူးအလဲခံစားရပြီး သေရကြောင်းပြောတာဟေ့။
အဲဒါကြောင့် ငါ့ရွာကကိစ္စကို ဘိုးသာထွန်းနဲ့ တိုင်ပင်ချင်လို့ သွားခါကြမှ ဘိုးသာထွန်းက အဓိဌာန်ခရီးထွက်သွားရတယ်လို့ကွာ။”
ထိုလူတို့၏စကားသံကို သူရတို့ဆရာတပည့်တွေ အလုံးစုံကြားလိုက်ကြရ၏။ သူရက စောသကိုခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သောအခါ စောသကထသွားပြီး ထိုသူတို့၏ဘေး၌ ဝင်ထိုင်လိုက်လေ၏။
“ဒီကဦးကြီးက သူကြီးထင်တယ်။ ဘယ်ရွာကလဲဗျ။”
“ကျုပ်ကစမ်းချောင်းရွာလေးရဲ့သူကြီးဦးဘိုးခင်ပါ။ ဘာဖြစ်လို့လဲမောင်ရင်၊ မောင်ရင်က ကျုပ်ကိုသိလို့လား။”
“မသိပါဘူးခမျာ။ ဒီကသူကြီးတို့စကားပြောတဲ့အထဲမှာ ပယောဂဆိုတာပါလာလို့ စိတ်ဝင်စားမိလို့ပါ။ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့က နယ်လှည့်ဆေးကုသနေတဲ့သူတွေပါ။ ကူညီနိုင်တာရှိရင် ကူညီနိုင်အောင်လို့ပေါ့။”
“ဪ ဆေးဆရာတွေလား၊ ဒီလောက်အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့ ဒီပညာကိုလိုက်စားနေကြတာဆိုတော့ ကျုပ်ဖြင့်ယုံတောင်မယုံဘူးဗျာ။ ကျုပ်တို့ရွာကို ကူညီပေးမယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်တို့ကလည်း ထိုက်ထိုက်တန်တန်ပြန်ပေးမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ တကယ်မကူညီနိုင်ပဲ လူလိမ်တွေဆိုရင်တော့ ကျုပ်အိမ်မှာချိတ်ထားတဲ့နှစ်လုံးပြူးက မောင်ရင်တို့အတွက်ဖြစ်သွားမယ်။”
သူကြီးဦးဘိုးခင်၏ စကားသံအဆုံး၌ သူရနှင့်ခွန်းသက ထလာခဲ့ကြကာ မျက်နှာခြင်းဆိုင်၌ဝင်ထိုင်လိုက်ကြပြီးသည့်နောက် သူရကဤသို့ပြောလေ၏။
“ကျွန်တော်တို့က လူလိမ်တွေလည်းမဟုတ်သလို၊ အသပြာရမှကုတဲ့ ဆေးဆရာတွေလည်းမဟုတ်ပါဘူး။ လူတွေကို စိတ်ဆင်းရဲခြင်း၊ ကိုယ်ဆင်းရဲခြင်းနဲ့ သဘာဝတရားကြီးကို ဆန့်ကျင့်ဖို့ကြိုးစားနေကြတဲ့ မကောင်းတဲ့ပညာသည်၊ မကောင်းတဲ့အမှောင့်ဓာတ်တွေကို ဆုံးမပြီး ရှင်းလင်းပြစ်တဲ့သူတွေပါ။ သူကြီးတို့ရွာကအခက်ခဲကို ကျွန်တော်တို့မကူညီနိုင်ဘူးဆိုရင် သူကြီးနှစ်လုံးပြူးနဲ့တင်မဟုတ်ပါဘူး၊ တစ်ရွာလုံးကလူတွေ ဓားလှံလေးမြှားအစုံနဲ့ ကျွန်တော်တို့ဆရာတပည့်သုံးဦးလုံးကို သတ်ပြစ်နိုင်ပါတယ်။”
သူရ၏စကားကြောင့် သူကြီးဦးဘိုးခင် အားတုံ့အားနာပြန်ဖြစ်သွား၏။
“ကျုပ်ကဒီသဘောမျိုးနဲ့ ပြောတာမဟုတ်ပါဘူးမောင်ရယ်။ ဒီခေတ်ဒီခါမှာက ဆရာယောင်ဆောင်ပြီး လူတွေကိုလိမ်စားနေသူတွေက ပေါလွန်းလို့ ကျုပ်ကပြောမိတာပါ။ ကျုပ်စကားကို စိတ်မကွက်ပါနဲ့လေ။”
“စိတ်လည်းမကွက်သလို၊ စိတ်လည်းမဆိုးမိပါဘူးသူကြီး။ ကျွန်တော်တို့ သူကြီးရွာကိုအစွမ်းကုန်ကူညီပေးပါ့မယ်။ အဖြစ်ပျက်တွေကို အစကနေအဆုံးထိရှင်းပြပေးပါ။”
“ရပါတယ်။ ကျုပ်ရှင်းပြပါ့မယ်။ နေတောင်နည်းနည်းမြင့်နေပြီ၊ ကျုပ်ရွာကို မောင်ရင်တို့၊ အဲလေ ဆရာလေးတို့ တစ်ခါတည်းလိုက်ဖို့ လှည်းပေါ်ကိုကြွပါ။ အကြောင်းစုံကို ကျုပ်လမ်းမှာတစ်ခါတည်းရှင်းပြပါ့မယ်။”
“ကောင်းပါပြီဗျာ ဒါဆိုရင်လည်း။”
ဦးဘိုးခင်နှင့် လှည်းမောင်းသမားက လှည်းပေါ်ကို အရင်တက်လိုက်ကြလေ၏။ စောသနှင့်ခွန်းသက လှည်းပေါ်တက်မည်အပြု တစ်ခုခုကိုသိသွားကာ သူရကိုဆတ်ခနဲကြည့်လိုက်၏။ သူရက ပါးချိုင့်အသေးလေးများပေါ်သည်အထိ ပြုးရယ်၍ ခေါင်းညိမ့်ပြကာ လှည်းပေါ်ကိုတက်မှသာလျှင် စောသနှင့်ခွန်းသက ဦးဘိုးခင်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး နောက်မြီးဖျားမှာ တက်ထိုင်လိုက်ကြလေသည်။ လှည်းစမောင်းချိန်၌ ဦးဘိုးခင်က အောက်ပါအတိုင်းရှင်းပြပေ၏။
“လွန်ခဲ့တဲ့လပိုင်းကဗျ။ ကျုပ်တို့ရွာကို မင်းနောင်ဆိုတဲ့လူတစ်ယောက်ရောက်လာတယ်။ သူရောက်လာတဲ့အချိန်ကလည်း တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကျုပ်သမီးလေးက သရဲဝင်ပူးခံနေရတာ။ သူကုပေးပါရစေဆိုပြီး ကုလိုက်တာပျောက်သွားပါ့ရော။ ကျုပ်လည်းသူ့ကို ကျေးဇူးတင်စကားဆိုနေတုန်းမှာ သူကရွာမှာနေချင်ကြောင်းပြောတော့ ကျုပ်လည်းလက်ခံပေးလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့နောက်ကြ တဖြည်းဖြည်းဒီလူကမဟုတ်တော့ဘူးဗျ။ သူရောက်လာကတည်းက ရွာကလူတွေ အမျိုးမျိုးရောဂါဖြစ်ကြတာ၊ ဖြစ်တဲ့ရောဂါတိုင်းကလည်း ပယောဂကြီးပဲ။ အဲဒီလူက မကောင်းတဲ့ပညာသည်များဖြစ်နေမလားလို့ ကျုပ်ကထင်မိပြီး ဆရာသွားပင့်တယ်ဆိုပါတော့။ မတွေ့ခဲ့ရလို့အခုပြန်လာတာပဲဗျ။ ”
“အင်း လူတစ်ယောက်ကို အထင်နဲ့အမြင်နဲ့ကတော့ သတ်မှတ်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူးသူကြီးရဲ့… သူလုပ်တယ်ဆိုတာသေချာမှ ရွာနှင်ဒဏ်ပေးတာကောင်းပါတယ်။ ကျွန်တော်သူကြီးရွာမှာ ၂ရက်တိတိတည်းခိုနေပါအုံးမယ်။ ဒီ၂ရက်အတွင်းမှာ ရွာထဲကလူတွေ နေမကောင်းမကျန်းမာတာကအစ ပယောဂနှောက်ယှက်ခံရရင် ကျွန်တော့်ကိုလာခေါ်လှည့်ပါ။ ဒါဆိုရင် သူကြီးတို့ရွာကို ဘယ်လိုပညာသည်မျိုးကတိုက်နေတယ်ဆိုတာ သိရမှာပါ။”
“ကောင်းပြီလေဒါဆိုလည်း ကျုပ်ဆရာလေးပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ပါ့မယ်။ ရွာမှာတည်းဖို့ကတော့ ကျုပ်အိမ်မှာပဲလိုက်တည်းပါ။”
“နေပါစေသူကြီး။ ကျွန်တော်ရွာဦးကျောင်းမှာပဲတည်းပါ့မယ်။ သာသနာ့အရိပ်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့နေရတာ အေးချမ်းပါတယ်၊ သူကြီးတို့တွေ့ချင်တဲ့အခါ ခေါ်လိုက်ပေါ့ဗျာ။”
သူရက အဓိပ္ပါယ်ပါပါပြော၍ သူကြီးကိုကြည့်ကာပြုံးပြလိုက်၏။ ဤသို့ဖြင့် စမ်းချောင်းရွာလေးကိုရောက်သောအခါ သူရတို့က ရွာဦးကျောင်းတွင်သာ တည်းခိုခဲ့ကြလေ၏။ ကျောင်း၏ဝေရာဝစ္စများကိုလုပ်၍ နေထိုင်ကြသလို၊ အားလပ်သည့်အခါမျိုး၌လည်း အင်းရေးဆွဲခြင်း၊ သမထထိုင်ခြင်းများကို ပြုလုပ်နေကြ၏။ ညနေဆောင်း၍ မှောင်စပျိုးချိန်၌ သူရတို့တည်းခိုနေသည့် ဘုန်းကြီးကျောင်းအပြင်ဘက်ကနေ ငှက်ဆိုးများ၏ ကျက်သရေမင်္ဂလာမရှိသောအသံကြီးက ဆူညံပွက်လောရိုက်နေလေ၏။ တချို့ကိုရင်ကြီးတွေ ကျောင်းသားကြီးတွေက ထလာကြပြီး ထိုငှက်ဆိုးများကို ခဲဖြင့်တဖုံ၊ အသံဖြင့်တဖုံ ချောက်လန့်မောင်းထုတ်လိုက်ကြသည်။
ငှက်ဆိုးများအကုန်ပျံသန်းသွားသောအခါ တစ်ကျောင်းလုံး ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့လေ၏။ သက်ကြီးခေါင်းချချိန်သို့အရောက်၌ ကျောင်းထဲကိုပြေးဝင်လာသည့် ခြေသံများကို ကြားလိုက်ရ၍ သူရတို့ဆရာတပည့်တွေ နိုးလာခဲ့ကြ၏။ ကျောင်းပေါ်သို့တက်ကြည့်ကြရာ၌ သူကြီးတပည့်အောင်ကြီးဆိုသူနှင့် ကာလသားနှစ်ယောက်ဖြစ်နေ၏။ အောင်ကြီးက သူရကိုမြင်တာနှင့် ရွာထဲမှာ သရဲဝင်အပူးခံနေရကြောင်းပြောကာ လာပင့်တာဖြစ်ကြောင်း ပြောပြလေ၏။ သူရတို့ဆရာတပည့်လည်း အချိန်မဆိုင်းပဲ လွယ်အိတ်ကိုယ်စီနှင့် ရွာထဲကိုထွက်လာခဲ့ကြ၏။
“ဘယ်ကနေဘယ်လို သရဲဝင်ပူးတာလဲသိလား ကိုအောင်ကြီး။”
“ကျုပ်ကြားတာကတော့ အခုသရဲဝင်ပူးခံနေရတာ မနွဲ့စန်းဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးဗျ။ သူကရွာထဲကနေ အိမ်အလည်သွားပြီးအပြန်မှာ ခြံဝကိုရောက်တော့ နောက်ပြန်လေးဖက်ကြီးထောက်ပြီး ဝင်လာတာတဲ့။ သူ့အိမ်ကလူတွေလည်း အကုန်လန့်အော်တော့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေရောက်လာပြီး ချုပ်ထားကြတယ်။ ကျုပ်က ဆရာလေးတို့ပြောထားတာ သတိရပြီးလာခေါ်တာဗျ။”
“ဟုတ်ကဲ့ပါကိုအောင်ကြီး။”
ပယောကုရမည့်အိမ်ကိုရောက်သောအခါ သူရက လူနာရှင်များထံခွင့်တောင်း၍ ဘုရားကိုဦးတိုက်ကာ ပယောဂကိုစတင်ကုသပေးလေ၏။
“ဒီအမျိုးသမီးခန္ဓာထဲမှာ ဝင်ပူးကပ်နေတာ သင်ကဘာအလိုရှိလို့လဲ။”
“ငါ့ဘာသာ ဘာပဲအလိုရှိရှိ နင်နဲ့ဘာဆိုင်လဲ!!။”
“အရင်ဆုံး သင်ဘုရားကိုဦးတိုက်လိုက်ပါ။”
“ဘာဟဲ့ နင်ခိုင်းတိုင်းလုပ်ရအောင် နင်ကငါ့လင်လား။!!”
“အပြောအဆိုကြမ်းတမ်းပြီး ခေါင်းမာနေတဲ့သင့်ကို ကျွန်ုပ်အာဏာစက်သုံးပြီး ဆုံးမရတော့မှာပဲ။ ဘုရားကိုတောင်ဦးမတိုက်တဲ့ ဒီလိုအမိုက်မကို ဆိုင်ရာပိုင်ရာပုဂ္ဂိုလ်က ဆံပင်ကနေဆွဲ၍ ဦးခေါင်းကိုကြမ်းပြင်နဲ့သုံးခါတိတိဆောင့်ချပြီး ဘုရားကိုဦးတိုက်ခိုင်းစေ။”
သူရ၏ အာဏာအသံအဆုံးမှာ လူနာအမျိုးသမီးက စူးရှစွာအော်၍ ကြမ်းပြင်ကိုတဒုန်းဒုန်းနှင့်ဆောင့်၍ ဘုရားကိုဦးတိုက်နေလေ၏။ ဘုရားဦးတိုက်၍အပြီး၌ …
“ကဲပြောစမ်း သင်ဒီအမျိုးသမီးကိုယ်ထဲဘာကြောင့်ဝင်နေရတာလဲ။”
“ငါ့ကိုခိုင်းလို့လုပ်တာ။”
“ခိုင်းတာဆိုတော့ ဘယ်သူကခိုင်းတာလဲ။”
“ဒီရွာမြောက်ဘက်သင်္ချိုင်းမှာ နင့်ကိုစောင့်နေတဲ့ ဆယ့်နှစ်ကြိုးခင်မြ ဆိုတာရှိတယ်။ သူခိုင်းတာပဲ။”
“ဘယ်လို ကျွန်ုပ်ကိုစောင့်နေတယ်ဟုတ်လား။”
“ဟင်းဟင်းဟင်း အ…အားးးးးး။”
လူနာအမျိုးသမီးသည် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်၍ အသံနက်ကြီးဖြင့်အော်ကာ မေ့လဲကျသွားလေ၏။ သတိပြန်ရလာချိန်၌ သူရက ပယောဂကျန်မကျန်စစ်ပေးကာ ရွာဦးကျောင်းဘက်ကို ပြန်လျှောက်လာခဲ့လိုက်၏။
“ဆရာ ဒီသရဲမပြောသွားတာက အတော်ထူးဆန်းတာပဲ။ ဆရာ့ကို စုန်းမတစ်ယောက်ကစောင့်နေတယ်ဆိုပါ့လား ပြီးတော့ ဒီသရဲမက ကောက်ကာငင်ကာကြီး ဘယ်လိုထွက်သွားတာလဲဆရာ။”
“သူ့ကိုခိုင်းတဲ့စုန်းက မလိုအပ်ပဲငါ့ကိုဒါတွေပြောလိုက်လို့ သူ့ဝိဉာဉ်ကိုပြန်ခေါ်ပြီး နှိပ်စက်လိုက်တာပဲကွ။ ဆယ့်နှစ်ကြိုးခင်မြဆိုတာ ဝမ်းတွင်းပညာသည်မျိုးပဲ။ တိမ်ညွန့်စားတဲ့စုန်းအဆင့်ထိတောင် သူကရောက်နေပြီ။ ငါ့ကိုဘာကြောင့် လာစောင့်နေရတာလဲဆိုတာတော့ စဉ်းစားစရာပဲ။ ဒီကိစ္စတွေ အထက်ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေဆီကို မေးကြည့်ရအုံးမယ်။”
ဤသို့ဖြင့် သူရသည် ရွာဦးကျောင်းသို့ပြန်ရောက်သောအခါ ဘုရားရှိခိုး၍ သမထထိုင်နေခဲ့လေ၏။ သူရ၏စိတ်အစဉ်ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်၍ ကြည်လင်သွားချိန်၌ အထက်အောက်အဖြူဝတ်စုံနဲ့ လူတစ်ယောက်ပေါ်လာကာ သူရကိုတစ်စုံတခုပြောပြပြီး ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့လေ၏။ သူရသည် တိတ်ဆိတ်ညိမ်သက်စွာ တရားထိုင်နေချိန် မိန်းမတစ်ယောက်၏ နာနာကျင်ကျင်အော်နေသော အသံကို ကြားလိုက်ရပြီး လူသုံးယောက်စကားပြောသံများကို ကြားလိုက်ရ၏။ သူရသည် တရားဖြုတ်၍ ကျောင်းအောက်ကိုဆင်းလာခဲ့ကာ ရွာမြောက်ဘက်က သင်္ချိုင်းကို တစ်ဦးတည်းထွက်လာခဲ့သည်။
သူရက သင်္ချိုင်းအဝကိုအရောက်၌ ဆူဆူညံအသံများကို စတင်ကြားလိုက်ရ၏။ သို့သော် ချက်ချင်းတိတ်ဆိတ်သွားလေ၏။ သင်္ချိုင်းထဲကို ဝင်လာခဲ့ကာ ဇရပ်ပျက်ကြီးအနီးသို့အရောက်၌ ရပ်တန့်လိုက်လေ၏။ သူရက ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်လုံးတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ကာ မထိတထိလေးပြုံးလိုက်လေ၏။
“သင်တို့ပညာစက်နဲ့ပုန်းတာကို သာမန်လူပဲမမြင်နိုင်မယ်။ ကျွန်ုပ်ကတော့ သင်တို့ကိုမြင်နေရပါတယ်။ အပင်ပန်းခံမနေကြပါနဲ့။ သင်တို့က ကျွန်ုပ်ကိုကလဲ့စားချေချင်နေကြတာမလား၊ အခုကျွန်ုပ်တစ်ယောက်တည်း သင်တို့သုံးယောက်အရှေ့မှာရပ်နေပြီ သင်တို့သတ်နိုင်ရင် သတ်ရပြီပဲ။”
သူရ၏ကြည်လင်ပြတ်သားလှသော စကားအသံဆုံး၌ ယောက်ျားနှစ်ယောက်နှင့် မိန်းမတစ်ယောက်က ဇရပ်ပျက်ကြီးပေါ်ကနေ ဘွားခနဲပေါ်လာခဲ့လေ၏။ ထိုသူတို့သုံးဦးအနက် ယောက်ျားတစ်ဦးက သူကြီးဦးဘိုးခင်ဆိုသူ ဖြစ်နေလေ၏။ ထိုသူတို့သုံးဦးက ဇရပ်ပေါ်ကနေဆင်းလာခဲ့ကာ သူရကိုသေချာစူးစိုက်ကြည့်နေကြ၏။ သူရက ဦးဘိုးခင်ကိုကြည့်၍…
“သင့်ရဲ့ရုပ်ပြောင်းရုပ်လွှဲပညာက အတော်ကိုထက်မြက်လှပါတယ်စံမဲ။ သင့်ကိုအစက ကျွန်ုပ်တပည့်တွေတောင် တကယ်သူကြီးထင်သွားကြတာ။ သင်တို့က ဒီရွာလူကြီးတစ်ဦးတည်းရှိနေတုန်းမှာ သတ်ပြစ်ပြီး သူ့နေရာမှာ စံမဲကိုရုပ်ပြောင်းခိုင်းပြီး ကျွန်ုပ်ကို ဒီရွာကိုမရောက်ရောက်အောင်ခေါ်လာခဲ့တယ်ဆိုတာ ကျွန်ုပ်သိပါတယ်။ ကဝေမင်းနောင် သင့်ရဲ့ပညာအစွမ်းကိုလည်းကျွန်ုပ်ကြားမိသလို၊ ဟော့ဒီဘက်က ဆယ့်နှစ်ကြိုးခင်မြဆိုတဲ့အမျိုးသမီးရဲ့အစွမ်းကိုလည်း သိထားပါတယ်။”
ထိုအခါ သူကြီးဦးဘိုးခင်ရုပ်ကနေ စံမဲဆိုသူက သူ၏ပင်ကိုယ်ရုပ်အသွင်ကိုပြောင်းလိုက်လေ၏။
“မင်းလိုဆရာပေါက်စနေလေးကို ငါတို့ဆရာကြီးတွေရှုံးပြီးအသက်ပေးခဲ့ရတာ ငါယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူး။ ငါတို့ဆရာကြီးတွေ သတ်ခဲ့တဲ့မင်းကို ပြန်လက်စားချေချင်လွန်းလို့ လိုက်ရှာနေတာအတော်ကြာပြီ။ အခုမှငါတို့ဆန္ဒပြည့်ဝတော့မယ်။ မခင်မြနဲ့ကိုမင်းနောင် ကျုပ်ကိုအရင်တိုက်ခွင့်ပြုဗျာ။”
မင်းနောင်နဲ့ခင်မြက ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး လက်ပိုက်ကာကြည့်နေကြလေ၏။ စံမဲဆိုသူက သူ၏လွယ်အိတ်ကိုကိုင်ရင်း သူရနဲ့ဝါးတစ်ပြန်အကွာကို လျှောက်လာခဲ့လေ၏။
“သင်တို့ဆရာတွေအတွက် သင်တို့ခံစားရမယ်ဆိုတာ ကျွန်ုပ်နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သင်တို့ဆရာတွေက အကုသိုလ်အပြစ်တွေကို ပြုလုပ်ခဲ့လို့ ကျွန်ုပ်က အထက်ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေအစား ဒဏ်ခတ်ပေးခဲ့ရတာပါ။ သင်တို့အနေနဲ့လည်း မကောင်းတဲ့အကုသိုလ်တွေ ပြုလုပ်နေတာ ရပ်တမ်းကရပ်ပါ။ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် ကျွန်ုပ်သင်တို့ပညာကိုနှုတ်ယူရပါလိမ့်မယ်။”
စံမဲဆိုသူက သူရစကားကိုနားထောင်၍ ဟားတိုက်ရယ်မောလိုက်၏။
“ဟားဟားဟား ဟေ့ကောင် မင်းကိုယ်မင်းသိပ်စွမ်းလှတယ်ဆိုပြီး ပညာဂုဏ်မာန်တက်မနေနဲ့။ ငါ့ရဲ့ပညာအစွမ်းကိုပဲ မင်းအရင်နိုင်အောင်တိုက်ပါအုံး။”
“ကဲ ပြောလို့မှမရလေတော့လည်း တိုက်ချင်သပဆိုက တိုက်ပါစံမဲ။ သင့်ဘက်ကသုံးကြိမ်တိတိတိုက်တာကို ကျွန်ုပ်အနေနဲ့ခုခံပြပါ့မယ်။ သင်တိုက်ပြီးရင် ကျွန်ုပ်တစ်ကြိမ်ပဲ သင့်ကိုပြန်တိုက်တဲ့အခါကြရင်သာ သင်ခုခံနိုင်အောင်ကြိုးစားပါ။”
“ဟား မင်းသာ ငါ့ပညာနဲ့မသေအောင်အရင်လုပ်အုံး။ ”
စံမဲဆိုသူက ပြောပြီးတာနှင့် သူ၏လွယ်အိတ်ထဲကနေ အနက်ရောင်ကျွဲရုပ်လေးကိုထုတ်၍ ဂါထာတစ်ပုဒ်ကိုရွတ်နေလေ၏။ ဂါထာပြီးဆုံးသည့်အခါ၌ ကျွဲရုပ်လေးကို မြေပြင်ပေါ်ပစ်ချ၍ ဖနောင့်ပေါက်ကာ ဟဲ့ခနဲငေါက်လိုက်သည့်အခါ ကျွဲရုပ်လေးက တဖြည်းဖြည်းအရွယ်အစားကြီးမားလာပြီး လူ့တစ်ရပ်ကျော်အရောက်၌ အသက်ဝင်လာခဲ့၏။ မျက်လုံးနီနီကြီးနှင့် သူရကိုစိုက်ကြည့်ကာ နှာတွေတဖူးဖူးမှုတ်၍ ခွာတွေယက်ပြီး သူရကိုပြေးဝင်ခွေ့လေ၏။ သူရသည် လက်နှစ်ဖက်ကိုနောက်ပြစ်၍ နေရာကပင်မရွေ့ပဲ မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့သည်။
ကျွဲကြီးက သူရအနားကိုအရှိန်နဲ့ရောက်လာပြီး ပြေးဝင်ခွေ့ချိန်၌ ဒိန်းခနဲဆိုသလို အကာအရံတစ်ခုကိုတိုက်မိကာ နောက်ကိုပက်လက်လှန် လဲကျသွား၏။ ကျွဲကြီးသည် ခေါင်းကိုခါရမ်း၍ ပြန်ထလာကာ သူရကိုထက်မံ၍ ဝင်ခွေ့ပြန်၏။ သူရ၏အရှေ့က အကာရံကိုသာ တိုက်မိပြီး မြေကြီးပေါ်ဝုန်းခနဲလဲကျသွားချိန်၌ သူရသည် မူလပြန်စေသောမန္တာန်ကို ကျွဲရုပ်ကိုလက်ညိုးထိုး၍ ရွတ်ဖတ်လိုက်ရာ ကျွဲကြီးသည် တဖြည်းဖြည်းသေးငယ်သွားကာ မူလအရုပ်ကလေးပြန်ဖြစ်သွား၏။ သူရက တစပ်တည်းဆိုသလို”ဟဲ့ အသက်ပြန်သွင်းမရစေရ”ဟု အာဏာစက်သုံးလိုက်လေ၏။ စံမဲက တိုက်ကျွဲအသက်သွင်းဂါထာကို ရွတ်ဖတ်သော်လည်း ကျွဲရုပ်ကအသက်ဝင်မလာတော့တာကြောင့် သူ၏လွယ်အိပ်ထဲကနေ ဆေးနီမှုန့်များကိုထုတ်လိုက်ကာ နောက်တစ်မျိုးတိုက်ရန် ကြံစည်လိုက်၏။
ဆေးနီမှုန့်များကိုဆုပ်၍ ဂါထာမန္တာန်တစ်ပုဒ်ကိုရွတ်ဖတ်ကာ သူရဆီကိုပစ်ပေါက်လိုက်သောအခါ ဆေးနီမှုန့်တွေထဲကနေ မြွေတွေထွက်လာကာ သူရဆီကိုလာနေကြ၏။ သူရ၏လက်တစ်ကမ်းအကွာကိုအရောက်၌ မြွေများသည် မီးလောင်ကျွမ်းကာ ပြာကျသွားလေ၏။ မြွေတွေအကုန်လုံးပျောက်သွားတာနှင့် စံမဲသည် မျက်နှာကြီးနီ၍ ဒေါသများထွက်လာကာ သူ၏လွယ်အိတ်ထဲကနေ အင်းပြားကြီးတစ်ချပ်ကိုထုတ်၍ သက်ဆိုင်ရာဂါထာကိုရွတ်ဖတ်ကာ သူရဆီပစ်ပေါက်လိုက်၏။ သူရသည်လေပေါ်မှာတင် အင်းကိုကာထားလိုက်ပြီး မထိတထိကလေးပြုံးကာ” သင်တိုက်တာသုံးခါပြည့်ပြီစံမဲ။ ကျွန်ုပ်ပြန်တိုက်အလှည့်ပဲ။ သင့်အင်းပြားကိုသာ သင်ပြန်ယူလိုက်ပါ။”ဟု ပြော၍ စံမဲဆီကို အင်းပြားပြန်ပစ်ပေးလိုက်၏။ စံမဲသည် မျက်လုံးမျက်ဆန်ပြူးကာ မင်သက်နေချိန် သူ၏အင်းပြားကသူ့ကိုထိမှန်သွားကာ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး မီးလောင်ပြာကျသွားလေ၏။
“သဗ္ဗေသတ္တာကမ္မသကာပါပဲလေ။ သူပေးရင် ပေးတဲ့အတိုင်းပြန်ရသွားတာပဲ။”ဟု သူရကရေရွတ်လိုက်၏။ ထိုစဉ်သူရဆီကို အလင်းတန်းတစ်ခုက ဝုန်းခနဲဆိုသလို ရောက်လာချိန် သတိကောင်းသည့်သူရက ညာလက်ပြန်နှင့် ရိုက်ချလိုက်၏။ ဆယ့်နှစ်ကြိုးခင်မြဆိုသည့်မိန်းမက သူ၏ပညာစက်နှင့် ပစ်လွှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်ပေ၏။ သူရသည် လက်သီးကိုဆုပ်၍ အကာရံမန္တာန်တစ်မျိုးရွတ်ကာ သူ၏ရှေ့၌ ဝါးတစ်ပြန်စာမျှရှည်သည့် စည်းကိုတားပြီး ရွှေအိုရောင်အကာရံတစ်ခုကာထားလိုက်၏။
“အမိ သင့်အနေနဲ့ ကျွန်ုပ်ယခုတားထားတဲ့စည်းအကာရံကို ဖောက်ထွင်းပြီး ကျွန်ုပ်ကိုသင့်ပညာစက်နဲ့ပစ်နိုင်ရင် ကျွန်ုပ်သင့်ပညာစက်ကိုမကာပဲ ဒီအတိုင်းရပ်နေပါ့်မယ်။ သင့်အနေနဲ့သုံးကြိမ်တိတိတိုက်ပါ။”
“ဟဲ့ကောင်စုတ် နင်ပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ရအောင် နင်ကဘာကောင်မို့လို့လဲ။ ငါ့ကိုအမိန့်တွေလာမပေးနဲ့ ဒါကအသက်ခြင်းစတေးပြီးပြိုင်တဲ့ပွဲ နင့်ကိုနင်သာမသေအောင်ဂရုစိုက်ဟေ့။”
ဆယ့်နှစ်ကြိုးခင်မြက လက်ဖမိုးကိုလှည့်၍ စိမ်းပြာရောင်ပညာစက်ကိုထုတ်ကာ သူရထံကိုပစ်လွှတ်လိုက်၏။ သို့သော် သူရ၏စည်းအကာရံကိုသာ ဝုန်းခနဲထိမှန်၍ မီးထတောက်သွားခဲ့၏။ ခင်မြသည် တောက်တစ်ချက်ခတ်ကာ သူ၏လက်နှစ်ဖက်ကိုပူး၍ အနီရောင်ပညာစက်ကိုထုတ်ပြီး ထက်မံ၍ပစ်လွှတ်လိုက်သည်။ သူရ၏စည်းအကာရံကိုထိမှန်၍ သူမဆီကိုသာ တန်ပြန်ထိသွားပြီး နောက်ကိုလွင့်ထွက်သွားခဲ့လေ၏။ ပါးစောင်ကနေ သွေးများယိုစီးကျလာကာ ဝမ်းဗိုက်ကို လက်နှင့်ဖိထားလေ၏။
“ကို… ကိုမင်းနောင်… ရှင်သူ့ကို မရရအောင်..သတ်ပေးပါ။”
ကဝေမင်းနောင်က ခင်မြအနားကိုသွား၍ ပွေ့ထူလိုက်၏။ ခင်မြသည် သူ၏ပါးစပ်ထဲကနေ စုန်းပညာဗူးကိုထုတ်ကာ ကဝေမင်းနောင်ကိုပေးအပ်လိုက်သည်။ စုန်းပညာဗူးပေးပြီးချိန်၌ ခင်မြသည် သေဆုံးသွားလေ၏။ ကဝေမင်းနောင်သည်
စုန်းပညာဗူးကို ဂါထာတစ်ပုဒ်ရွတ်၍ သူ၏ဝမ်းအတွင်းသို့ မြိုချလိုက်လေ၏။ သူရသည် သူ၏စည်းအကာရံကိုဖြတ်လိုက်ကာ ခေါင်းကိုတွင်တွင်ခါ၍ “ကဝေမင်းနောင် သင့်အနေနဲ့ ကျွန်ုပ်ကိုအနိုင်ယူချင်လို့ စုန်းပညာဗူးကိုယူလိုက်တာဟာ သင့်အမှားပဲ။ ကဝေနဲ့စုန်း မတူညီတဲ့ပညာနှစ်ခု သင့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာအားပြိုင်ကြပြီး နောက်ဆုံးမှာ သင်ပဲအသက်ဆုံးရှုံးရလိမ့်မယ်။”ဟု ပြောလိုက်လေ၏။
ကဝေမင်းနောင်က အံကိုကြိတ်၍ “ငါသေခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင် မင်းကိုသတ်ပြီးမှ ငါသေမယ်။ ငါတို့ရဲ့ကလဲ့စားတွေ ဒီဘဝမှာမချေနိုင်ခဲ့ရင် နောင်ဘဝအဆက်ဆက်မှာ မင်းကိုငါတို့သုံးယောက် ပြန်လာသတ်မယ်။ ငါတို့ငရဲကျခဲ့ရင်တောင် မင်းကိုသတ်ဖို့ ပြန်လာခဲ့မယ်။ ရော့ကွာ ..!!။” ဟူ၍အော်ကာ သူ၏လက်ကိုလွှဲပစ်လိုက်ချိန် ဝုန်းခနဲဆိုသလို မီးတောက်လုံးတစ်ခုက သူရဆီကိုတည့်တည့်ဝင်လာလေ၏။ သူရသည် ညာလက်ပြန်ရိုက်ချလိုက်သောကြောင့် ထိုမီးလုံးသည် အဝေးကိုလွင့်စင်သွားကာ ဝုန်းခနဲ ပေါက်ကွဲသွား၏။ မင်းနောင်သည် သူ၏ပညာစက်များကို ဆံပင်များမှတဆင့်ထွက်အောင်ပြုလုပ်၍ ဆံပင်ကိုခါရမ်းလိုက်ချိန် မိုးရွာသကဲ့သို့ ပညာစက်များက သူရဆီကိုပြေးဝင်လာကြလေ၏။ သူရသည် ညာလက်နှင့်ကာလိုက်သောကြောင့် ရွှေအိုရောင်တောက်ပသည့် အကာရံကြီးတစ်ခုပေါ်လာကာ ထိုအကာရံကိုသာပညာစက်များကထိမိပြီး တအုန်းအုန်းမြည်၍ ထပေါက်ကွဲသွားကြလေ၏။
ပညာစက်များပျောက်ကွယ်သွားချိန် သူရသည်အကာရံကိုဖယ်ရှား၍ မင်းနောင်ကိုကြည့်မိသောအခါ မင်းနောင်၏ခန္ဓာကိုယ်သည် တဖြည်းဖြည်းပညာစက်အရောင်မျိုးစုံက ဖုံးလွှမ်းလာခဲ့လေ၏။ မင်းနောင်က ထိုအရာကိုပင် သဘောအကြကြီးကြကာ သူရဆီကိုပညာစက်တွေနှင့် ပစ်ပေါက်လွှတ်လေ၏။ ထူးဆန်းသည်မှာ မင်းနောင်ပစ်သော ပညာစက်တိုင်းက ပေါက်ကွဲထွက်နေခြင်းဖြစ်လေ၏။ သူရသည် သူပြန်တိုက်စရာမလိုမှန်းသိနေသောကြောင့် မင်းနောင်၏စုန်း၊ကဝေပညာစက်များကိုသာ ကာထားခဲ့လေ၏။ မင်းနောင်သည် သူရကို သူဘယ်လိုပင်ပင်တိုက်တိုက် မထိရောက်တာကို သိရှိသွားကာ သူ၏လက်ထဲကိုပညာစက်များ အကုန်စုနေခဲ့၏။ ပညာစက်များသည် သူ၏ဦးခေါင်း၊ ခြေ၊ လက်စသည့် ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကနေ လက်ထဲသို့စီးဝင်နေတာကို အတိုင်းသားမြင်နေရလေ၏။
မင်းနောင်သည် ပညာစက်များစုပြီးတာနှင့် သူရကိုပစ်ရန်ကြံရွယ်လိုက်သော်လည်း ပညာစက်များကသူ၏လက်ကလွတ်ထွက်မသွားပဲ ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းသို့ ပြန်လည်စီးဝင်သွားလေ၏။ မင်းနောင်သည် မျက်လုံးပြူးလျှက် အံ့ဩသွားကာ သူ၏ရင်ဘက်ဆီကနေ ပညာစက်တွေ ဝုန်းခနဲဖောက်ထွက်လာကာ ပေါက်ကွဲသွားသောကြောင့် မင်းနောင်သည် ရင်ဘက်ပွင့်လျှက် သေဆုံးသွားလေ၏။ မင်းနောင်သေဆုံးသွားပြီးခဏအကြာ၌ သူ၏အလောင်းကို ငရဲမီးတောက်က ပြာတစ်မှုန်ပင်မကျန်အောင် ဝါးမျိုခဲ့လေ၏။ သူရသည် လက်နှစ်ဖက်ကိုနောက်ပြစ်၍ တည်ညိမ်လွန်းလှသည့်လေသံနှင့်
“ရန်ငြိုးတွေ၊ အမုန်းတရားတွေ၊ အာဃာတတွေ၊ ဒေါသတွေ၊ မောဟတွေနဲ့ သောကတွေဟာ ငရဲမီးတမျှပူလောင်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လောင်ကျွမ်းနေရှာတယ်ဆိုတာ လူမိုက်များအဖို့ ငြိမ်းဖို့ပင်မပြောနဲ့ သိတောင်မသိရှာကြပေဘူး။ မေတ္တာတရားကိုသာ နေရာတိုင်းမှာအသုံးပြုခဲ့ကြရင် မဂ်ဖိုလ်နိဗ္ဗာန်ဟာ ဧကန်မလွဲရောက်ရပေလိမ့်မယ်။ မကောင်းတဲ့ပညာကိုသင် မကောင်းတဲ့အလုပ်ကိုလုပ် မကောင်းတဲ့အကျင့်တွေသာ ပြုလုပ်နေကြတော့ သင်တို့သုံးယောက်ကို မဟာအဝီစိငရဲက စောင့်ကြိုနေပါလိမ့်မယ်။ ငရဲဆိုတာ ပြောပြရင်ပုံပြင်ထင်ပြီး လက်တွေ့မှာ ဂေါတမဘုရားရှင်ကိုယ်တော်မြတ်ကြီးတောင် မကယ်တင်နိုင်တာ သင်တို့သိပါလိမ့်မယ်။ သဗ္ဗေသတ္တာကမ္မသကာ။ ကိုယ့်မိုက်ပြစ်နဲ့ကိုယ်တွေပါပဲ။” ဟု ရေရွတ်၍ သင်္ချိုင်းထဲက ပြန်ထွက်လာချိန်၌ ရွာဦးကျောင်းက အုန်းမောင်းခေါက်သံကို ကြားလိုက်ရလေတော့သတည်း။
~~~~
ပြီးပါပြီ။
တတ်သည့်ပညာတိုင်းအား ကောင်းတာလုပ်ပါမူ…
ကောင်းသည့်ပညာသာဖြစ်၏။
တတ်သည့်ပညာတိုင်းအား မကောင်းတာလုပ်ပါမူ…
မကောင်းသည့်ပညာသာဖြစ်၏။
အဖြူနဲ့အမဲဟာ ဒွန်တွဲနေ၏။
(ဆက်လက်ကြိုးစားပါအုံးမည်)
မိုးထွန်း(မကွေး)