အလှည့်ကျမှ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်”
“အေးပါ၊ မင်းမယံုံတော့လည်း မတတ်နိုင်ဘူးပေါ့၊ မင်းဆီက ဟင်းစားမရတော့လည်း သူများဆီက တောင်းရမှာပေါ့ကွာ”
ဦးလေးကြီးက လှည့်ထွက်သွားသည့်အခါ ကိုသံခဲက ထိုဦးလေးကြီးအား မျက်စောင်းထိုးကာကြည့်နေမိသည်။ ထိုဦးလေးကြီးက သိနေသလားတော့ မပြောတတ်ပေ၊ ကိုသံခဲအား လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း
“တကယ်လို့ မင်းစိတ်ပြောင်းသွားပြီးတော့၊ ငါ့ကိုဟင်းစားပေးချင်တယ်ဆိုရင်တော့ သုဿန်ကျွန်းကိုလာခဲ့”
“ဟင်း၊ ရပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး၊ ခင်ဗျားကြီးကို ကျုပ်ဘယ်တော့မှ မပေးဘူးဗျာ၊ စိတ်ချ”
ကိုသံခဲက ပြောဆိုလိုက်ကာ ငါးတစ်ကောင်ကိုဖြုတ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် လှည့်ကြည့်လိုက်သည့်အချိန်တွင် ထိုဦးလေးကြီးတစ်ယောက် ပျောက်ချင်းမလှပျောက်သွားလေရာ ကိုသံခဲပင် စိတ်ထဲထင့်သွားမိသည်။
“အိုကွာ၊ ငါ့ကွန်ချက်၊ ငါ့လက်မှန်းကို ငါသိပါတယ်၊ ဒီအဘိုးကြီး သက်သက်အာချောင်တာ”
ငါးများဖြုတ်သိမ်းပြီးသောအခါ ကိုသံခဲတစ်ယောက် လှေဝမ်းအတွင်းထည့်လာသည့် ထန်းရေအိုးအား အဖုံးလှပ်လိုက်ကာ ထန်းမှုတ်ဖြင့် ထန်းရေများကိုခပ်သောက်လိုက်လေသည်။
“ကောင်းလိုက်တာကွာ၊ အခုမှပဲ ရင်အေးသွားတော့တယ်”
ထို့နောက် အရိပ်ကောင်းသည့်နေရာတစ်နေရာသို့ ကွန်ချက်ပစ်ရန်ထွက်ခဲ့တော့သည်။ သို့သော် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ ဖွဲကြမ်းများကျဲပက်သော်လည်း ငါးကတစ်ကောင်မှပင်ထွက်မလာခဲ့ပေ၊ တစ်နေရာမရလျှင် တစ်နေရာပြောင်းမည်ဟုတွေးကာ ငါးများများရလေ့ရှိသည့် နေရာများသို့ လိုက်လံကွန်ပစ်သော်လည်း ငါးတစ်ကောင်တစ်လေ၏ အရိပ်အယောင်မျှပင်မတွေ့ပေ၊ နောက်ဆုံး ဖွဲကြမ်းများသာကုန်သွားလေသည်။ နေ့လည်ရောက်သည့်အခါ ကိုသံခဲတစ်ယောက် အလွန်စိတ်ပူပန်လာလေသည်။
“တောက်၊ ဟိုအဘိုးကြီး ပါးစပ်ပုတ်ကြီးနဲ့ ပြောခဲ့လို့များလားကွာ၊ တွေ့ပါစေအံုံး၊ ဟင်း၊ ဟင်း”
ကိုသံခဲက ကြိမ်းမောင်းလိုက်ပြီး မကျေမချမ်းနှင့် ငါးထပ်ရှာတော့သည်။ တစ်နေသာကုန်သွားသည် မနက်ပိုင်းရခဲ့သည့် ငါးများမှလွဲ၍ ငါးထပ်မရတော့ပေ၊ ညနေစောင်းသည်နှင့် ကိုသံခဲတစ်ယောက် အလွန်ဒေါသထွက်လာလေသည်။ ထိုအခါ အဘိုးကြီးပြောခဲ့သည့် စကားကိုပြန်သတိရသွားပြီးနောက် လှေကို သုဿန်ကျွန်းဆီသို့ ဦးတည်လိုက်သည်။
“နေနှင့်အံုံးပေါ့၊ အဘိုးကြီးရာ၊ ခင်ဗျားကို ဟင်းစားလည်းပေးမယ်၊ ထမင်းစားလည်းပေးမယ်၊ ဟင်း၊ ဟင်း”
ကိုသံခဲတစ်ယောက် မနက်ပိုင်းက ရရှိထားသည့် ငါးများထဲမှ အကြီးဆုံးငါးနှစ်ကောင်ကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီးနောက် လှေပေါ်တွင်ချထားလိုက်သည်။ လှေဝမ်းထဲတွင် အမြဲထည့်ထားလေ့ရှိသည့် ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကြီးအားလည်း ဘေးနားတွင်အသင့်ချထားလိုက်သည်။ ညနေစောင်းနေပြီမို့ ကန်တစ်ခွင်တွင် အမှောင်ထုက ဖုံးလွှမ်းလာလေသည်။ ကိုသံခဲမှာ သုဿန်ကျွန်းဆီသို့ လှေကိုကမ်းကပ်လိုက်ပြီးနောက် လက်တစ်ဖက်က ငါးနှစ်ကောင်ဆွဲကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်က ငှက်ကြီးတောင်ဓါးဆွဲလျှက် သုဿန်အတွင်းသို့ဝင်လာခဲ့သည်။
သုဿန်ကျွန်းဆိုသည့်အတိုင်း ကျွန်းပေါ်တွင် လူသေကောင်မြှုပ်သည့် မြေပုံမို့မို့များက ပြန့်ကျဲနေလေသည်။ မှတ်တိုင်များမှာလည်း နေရာအနှံ့ထိုးထိုးထောင်ထောင်ရှိနေလေသည်။ ကိုသံခဲမှာ ခြေလှမ်းကျဲကြီးဖြင့်သွားလာရင်း သုဿန်အလယ်ရှိ ညောင်ပင်ကြီးအနီးသို့ရောက်လာခဲ့သည်။ ညောင်ပင်ကြီးအောက်တွင်တော့ ဇရပ်ဟောင်းကြီးရှိပြီး အမိုးများပင် ပေါက်ပြဲနေပြီဖြစ်သည်။ ထိုဇရပ်ဟောင်းကြီးပေါ်တွင် မီးရောင်တွေ့သဖြင့် ကိုသံခဲတစ်ယောက် ဇရပ်ကြီးဆီသို့ဦးတည်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဇရပ်ပေါ်တွင် မနက်ကတွေ့ခဲ့သည့် အဘိုးကြီးမှာ ခြေထောက်ချိတ်လျှက်ထိုင်နေလေသည်။ ကိုသံံံခဲလည်း ထိုလူကြီးအနီးသို့ လျှောက်လာခဲ့တော့သည်။
“ဘယ့်နှယ့်လဲကွ၊ မင်းစိတ်ကူးပြောင်းသွားပြီမဟုတ်လား”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ရော့၊ ခင်ဗျားအတွက် အကြီးဆံုံးငါးနှစ်ကောင်ကို ဟင်းစားအဖြစ်ယူပါ”
“အေးအေး၊ လက်ထဲမှာလည်း ဓါးကြီးနဲ့ပါလားကွ၊ မဟုတ်မှလွဲရော ငါ့ကိုခုတ်ဖို့များလား”
ကိုသံခဲကရယ်မောလိုက်ပြီး
“သိပ်ဟုတ်တာပေါ့ဗျာ၊ ခင်ဗျားကြီးပါးစပ်စီးလို့ ကျုပ်ဒီနေ့တစ်နေကုန် ငါးတစ်ကောင်မှ မရဘူးဗျ၊ အခုခင်ဗျားတောင်းတဲ့ဟင်းစားရပြီမဟုတ်လား၊ ခင်ဗျားကြီးလည်း ငရဲပြည်သွားဖို့သာပြင်ထားပေတော့”
ကိုသံံံခဲက ဓါးကိုဝင့်လိုက်ကာ ထိုလူကြီးထွက်မပြေးနိုင်စေရန်အတွက် ဇရပ်အဆင်းအတက်လုပ်သည့် လှေကားတွင်ပိတ်ရပ်လိုက်လေသည်။ ထိုလူကြီးက ခပ်ပြံုံးပြုံးပင်
“အောင်မယ်၊ မင်းက သိပ်သတ္တိရှိနေပါလားကွ၊ လာစမ်းပါကွာ၊ ခုတ်ချင်တယ်ဆိုလည်း ငါ့ကိုခုတ်စမ်းပါ”
ကိုသံံံခဲပင် အတော်အံံ့အားသင့်သွားသည်။ သို့နှင့် ထိုလူကြီးထံံသို့ခုန်ဝင်လိုက်ပြီး ထိုလူကြီး၏ ဦးခေါင်းအားဓါးဖြင့်အုပ်မိုးကာ ခုတ်ချလိုက်လေသည်။ သို့သော် ဓါးချက်မှာ ထိုလူကြီး၏ ဦးခေါင်းကိုထိသော်လည်း အလွန်မာကျောသည့် ကျောက်တံံုံးကြီးတစ်တုံးအား ခုတ်ဖြတ်ရသကဲ့သို့ဖြစ်နေကာ ဓါးမတိုးဘဲ ချွင်ခနဲမြည်ကာ ပြန်ကန်ထွက်လာလေသည်။ ကိုသံံံခဲလည်း နောက်တစ်ချက်ထပ်မံခုတ်ပြန်သည်။ ယခုတစ်ခါတွင်တော့ ထိုလူကြီး၏ လည်ပင်းကိုအားဖြင့်ခုတ်ပိုင်းခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုဓါးချက်လည်း ပထမဓါးချက်နည်းတူပင် ထိုလူကြီး၏ အရေပြားနှင့် ဓါးသွားထိတွေ့မိသည့်အခါ ချွင်ခနဲအသံံနှင့်အတူ မီးပွင့်ထွက်သွားကာ ဓါးသွားမှာပြန်ကန်ထွက်လာသည်။ ထိုလူကြီးက အပြုံးမပျက်ပေ။
“ခုတ်စမ်းပါကွ၊ မင်းပဲခုတ်မယ်ဆို”
ကိုသံခဲလည်း ဓါးကိုလွှဲကာ စိတ်ရှိလက်ရှိခုတ်သော်လည်း ဓါးမတိုးသည့်အပြင် ဓါးသွားများပင် ခွေလိပ်လာလေရာ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် ခုတ်ထစ်ပြီးချိန်တွင် ဓါးသွားတစ်ခုလုံး ရစရာမရှိတော့အောင်ပင် ပျက်စီးသွားတော့သည်။ ထိုတော့မှ ကိုသံခဲမှာ အလွန်ထိတ်လန့်လာပြီး လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသည့် ဓါးကိုပစ်ချလိုက်ကာ ဇရပ်ကြမ်းပြင်တွင်ထိုင်ချလျှက် ထိုလူကြီးအား ကုန်းကန်တော့တော့သည်။
“ကျုပ်၊ ကျုပ်မှားပါတယ်ဆရာကြီး”
“ခုတ်ရတာမောသွားပြီနဲ့တူတယ်ကွ၊ မင်းလိုလူတော့ တစ်ယောက်မပြောနဲ့ အယောက်တစ်ရာဆိုရင်လည်း ငါမကြောက်ဘူး သံခဲရ”
ကိုသံံခဲမှာ အံ့သြသွားပြီး
“ဗျာ၊ ကျုပ်နာမည်ကို ဆရာကြီးက သိနေတယ်လား”
“သိတာပေါ့ကွာ၊ မင်းနာမည်သံခဲဆိုတာရော၊ ကွေးကောက်ရွာမှာနေတယ်ဆိုတာရော၊ တံငါအလုပ်နဲ့အသက်မွေးသလို ထန်းရည်မူးပြီးတော့ လက်ရဲဇက်ရဲ ထိုးတတ်၊ ခုတ်တတ်တဲ့ လူမိုက်လူ့ဗာလဆိုတာကိုရော သိပြီးသားကွ”
ထိုလူကြီးမှာ ကိုသံခဲပစ်ချပေးသည့် ငါးနှစ်ကောင်အားကြည့်ရင်း
“မင်းငါးတွေက ပုပ်တောင်ပုပ်တော့မယ်၊ ငါမစားဘူး၊ ငါက ငါးဆိုရင်လတ်မှစားတာ”
“တောင်းပန်ပါတယ် ဆရာကြီးရယ်၊ ကျုပ်မသိလို့ မှားမိပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ကိုဗွေမယူပါနဲ့၊ နောက်ပြီးတော ကျုပ်ကိုအရင်လို ငါးပြန်မိအောင်လည်း လုပ်ပေးစမ်းပါနော်ဗျာ”
ထိုလူကြီးက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ ပုဆိုးပြင်ဝတ်လိုက်ရင်း
“ကဲ၊ သံခဲ ငါ့နောက်လိုက်ခဲ”
ထိုလူကြီးမှာ ဇရပ်ပေါ်မှဆင်းသွားသဖြင့် ကိုသခဲတစ်ယောက် အနောက်မှကုပ်ချောင်းချောင်းဖြင့်လိုက်လာခဲ့ရသည်။ ထိုလူကြီးက သုဿန်အစွန် အင်းရေစပ်တွင်မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီးနောက်
“သံံခဲ၊ မင်းမှာ ပိုက်ကွန်ပါတယ်မဟုတ်လား၊ မင်းပိုက်ကွန်သွားယူပြီး ဒီနေရာကို ကွန်ပစ်စမ်းကွာ”
“ဗျာ၊ ဆရာကြီး၊ ဒီနေရာမှာ ငါးရှိပုံမရဘူးနော်”
“မင်းတော်တော်စကားများတဲ့ကောင်ပဲ၊ ယူမှာသာ ယူခဲ့စမ်းပါကွာ”
ကိုသံခဲလည်း လှေပေါ်မှ ငါးဖမ်းပိုက်ကွန်ကိုပြေးယူလိုက်ကာ ထိုနေရာသို့လာခဲ့လိုက်သည်။ စိတ်ထဲမယုံသင်္ကာနှင့် ထိုလူကြီးလက်ညှိုးညွန်ပြသည့် ရေပြင်ဆီသို့ ကွန်ချက်ကိုပစ်ချလိုက်တော့သည်။ ပိုက်ကွန်မှာ ရေအောက်နစ်မြုပ်သွားပြီးနောက် ကွန်ကြိုးမှာ အလွန်တင်းမာ ရမ်းခါလာသည်ဖြစ်ရာ ကိုသံခဲလည်း အားကုန်ဆွဲတင်ရတော့သည်။ ညနေအလင်းရောင် မှိန်မှိန်အောက်တွင် တဝင်းဝင်းလက်နေသည့် ငါးဖြူကြီးများမှာ ကွန်အတွင်းလှုပ်ရှားရုန်းကန်လျှက် ပါလာခဲ့ကြသည်။ ကိုသံံခဲလည်း ပိုက်ကွန်အား ခြေကန်ကာဆွဲတင်ရလေသည်။ ငါးကြီးများမှာ မနည်းလှပေ၊ စုစုပေါင်း ငါးပိဿာနီးနီးရှိလေသည်။
“ထူး၊ ထူးဆန်းလိုက်တာ ဆရာကြီးရာ”
“အေး၊ မင်းရတဲ့အထဲက ငါ့ကို ဟင်းစားပေးတော့”
“ရပါတယ်ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးလိုသလောက်သာ ယူပါ”
“ငါ့အတွက်အများကြီးမလိုပါဘူးကွ၊ ငါက နှစ်ကောင်တည်းလိုတာာပါ”
သုဿန်မြေပြင်ပေါ်တွင် ခုန်ပေါက်နေသည့် ငါးကြင်းဖြူကြီးတစ်ကောင်ကို ထိုလူကြီးက ကောက်ယူလိုက်ပြီးနောက် ထိုငါးကြင်းကြီးအား အစိမ်းအတိုင်းပင် ကိုက်ဝါးစားလေရာ ကိုသံံခဲတစ်ယောက် အတော်အံ့အားသင့်နေမိသည်။ ငါးကြင်းမှာ ခုန်ပေါက်လျှက်ပင် အရှင်အတိုင်းရှိနေသေးသည်။ ထိုလူကြီးမှာ ငါးတစ်ကောင်အား ခဏသာစားသောက်ပြီး နောက်ထပ်ငါးတစ်ကောင်အားဖမ်းယူလိုက်ကာ ထပ်မံံံစားသောက်လေတော့သည်။
“ရပြီ၊ တော်ပြီ၊ ကျန်တဲ့ငါးတွေ မင်းယူသွားတော့”
ကိုသံံံခဲလည်း ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး
“ဆရာကြီး၊ ဆရာကြီးကို ကျုပ်အားကိုးပါတယ်ဗျာ၊ နောက်နေ့တွေလည်း ကျုပ်ကိုဟောဒီလို ငါးတွေများများဖမ်းမိအောင် လုပ်ပေးစမ်းပါ”
“ငါက ဒီမှာအမြဲမနေဘူးကွ”
“ဒါဆိုရင်လည်း ငါးများများဖမ်းမိတဲ့နည်းလမ်းများရှိရင် ပေးသနားပါ ဆရာကြီး၊ ကျုပ်ငါးတွေများများလိုချင်တယ်၊ ငါးများများရရင် ပိုက်ဆံများများရှာလို့ရပြီမဟုတ်လား”
ထိုလူကြီးက ပြုံးလိုက်ပြီး
“ကောင်းပြီ၊ မင်းကို ငါက ငါးများများရတဲ့နည်း သင်ပေးလို့ရပါတယ်၊ မင်းတကယ်သင်ချင်တယ်ဆိုရင် မနက်ဖြန်ညနေ အမဲသားတစ်ပိဿယူပြီး ဟောဒီနေရာကိုလာခဲ့”
ကိုသံခဲလည်းခေါင်းညိတ်လိုက်တော့သည်။ ထိုလူကြီးက
“ငါ့နာမည် ဦးတာတေလို့ခေါ်သကွ”
ထိုသို့ပြောပြီး သုဿန်အတွင်းသို့ ပြန်ဝင်သွားလေသည်။ ကိုသံခဲလည်း ငါးများကိုကောက်ယူကာ လှေဝမ်းထဲသို့ထည့်ပြီးနောက် သုဿန်ကျွန်းဆီမှ အလျှင်အမြန်ထွက်ခွာလာတော့သည်။
(၂)
အချိန်ကာလအားဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံလွတ်လပ်ရေးရပြီးစ အချိန်တွင်ဖြစ်သည်။
မြန်မာပြည်အလယ်ပိုင်း အညာဒေသတစ်နေရာတွင် အင်းကြီးတစ်ခုရှိလေသည်။ ထိုအင်းကြီးမှာ အလွန်ကျယ်ဝန်းလှပြီး အင်းကြီး၏ ပုံသဏ္ဍာန်မှာ အင်္ဂလိပ်အက္ခရာ (S) ပုံသဏ္ဍာန်တည်ရှိနေလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ ကွေးကွေးကောက်ကောက်နှင့် တည်ရှိနေသဖြင့် ထိုအင်းကြီးကို ကွေးကောက်အင်း ဟုပင် လူအများကခေါ်ဝေါ်ကြလေသည်။ မိုးနည်းရေရှားသည့် ဒေသဖြစ်သည့်အတွက် အနီးအပါးမှရွာများမှာ အင်းကြီးအနီးပတ်ပတ်လည်တွင် ရွာများတည်ထောင်လျှက် လုပ်ကိုင်စားသောက်နေထိုင်ကြလေသည်။ အင်းကြီးမှာအတော်ကျယ်ဝန်းလှပြီး နွေအခါမျိုးပင် အင်းကြီးမှရေများကုန်ခမ်းသွားသည်ဟူ၍ မရှိပေ။
အင်းအနီးနေထိုင်သူများမှာ အင်းကြီးအတွင်း တံငါအလုပ်ဖြင့် ငါးဖမ်းအသက်မွေးကြသကဲ့သို့၊ အင်းကြီးမှရေကို မှီတည်လျှက် ယာစိုက်ပျိုးခြင်း၊ ကိုင်းခင်းများစိုက်ပျိုးခြင်းဖြင့် အသက်မွေးကြသူများလည်း များပြားလေသည်။ အင်းကြီး၏ ဘေးဝဲယာတစ်လျှောက်တွင် ရွာကြီးရွာငယ်များတည်ထောင်ကာ နေထိုင်ကြသော်လည်း အဓိကအားဖြင့် ရွာကြီးသုံးရွာရှိလေသည်။ အင်းကြီး၏ တောင်ဘက်ရေနက်ပိုင်းအစပ်နေရာတွင် တည်ထားသည့် ကွေးကောက်ရွာကြီးမှာ အကြီးမားဆုံးဖြစ်သည်။ အိမ်ခြေငါးရာနီးပါးရှိပြီး ရွာရှိလူဦးရေ ထက်ဝက်နီးပါးမှာ တံငါလုပ်ငန်းဖြင့်အသက်မွေးမြူကြလေသည်။ အင်းမြောက်ဘက် ရေတိမ်ပိုင်းဒေသတွင်တော့ အင်းခြေရွာကြီးတည်ရှိသည်။ ထိုရွာမှာ အိမ်ခြေနှစ်ရာခန့်ရှိပြီး ရွာသူရွာသားများမှာ အင်းရေခမ်းချိန်တွင် ထွက်ပေါ်လာသည့် နှုန်းမြေနုများ၊ သောင်ကျွန်းများပေါ်တွင် သီးနှံများစိုက်ပျိုုးကာ အသက်မွေးကြသူများဖြစ်သည်။ အင်းကြီး၏ အရှေ့ဘက်တွင်တော့ အင်းတဲဟူသည့် ရွာတစ်ရွာတည်ရှိသည်။ အင်းတဲရွာဟု အမည်ရသော်လည်း ဒေသခံများက အင်းထဲဟုသာ ခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ ထိုရွာကလေးမှာ အိမ်ခြေငါးဆယ်ခန့်ရှိသည့် ရွာငယ်ကလေးတစ်ရွာဖြစ်သည်။
အင်းကြီး၏ အနောက်ဘက်တစ်ကြောတွင်တော့ တောင်ကုန်းတောင်တန်းများရှိသည်။ တောင်ကုန်းတောင်တန်းများမှာ အလွန်မမြင့်မားလှသော်လည်း တောတန်း၊ ခင်တန်းများနှင့် စိမ်းညှို့နေလေသည်။ ကြီးမားလှသည့် အင်းကြီးအလယ်တွင် သောင်များထွန်းရာမှ ကျွန်းများဖြစ်ပေါ်နေလေ့ရှိသည်။ ကျွန်းငယ်ပေါင်း နှစ်ဆယ်ကျော်မှာ ထိုအင်းကြီးအလယ်တွင်တည်ရှိနေကြသည်။ ထိုကျွန်းများအပေါ်တွင်တော့ အမြဲတမ်းနေထိုင်သူများမရှိကြဘဲ ယာယီတဲထိုးကာနေထိုင်ကြသည့် ရေလုပ်သား တံငါမိသားစုများသာရှိသည်။
ကိုသံခဲမှာ မိဘမဲ့ တစ်ကောင်ကြွက်တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ကိုသံံခဲမှာ ကွေးကောက်ရွာသားတော့မဟုတ်ပေ၊ မန်ကျည်းကိုးပင်ရွာသားဖြစ်သည်။ ဂျပန်ခေတ်အတွင်း ပလိပ်ရောဂါများဖြစ်ပွားသဖြင့် ရွာလံံုံးကျွတ်တိမ်းရှောင်ကြရာမှ မိဘနှစ်ပါးနှင့်ဆွေမျိုးသားချင်းများမှာ ပလိပ်ရောဂါကြောင့် လမ်းခရီးမှာပင် သေဆံုံးကြရပြီး ကိုသံခဲမှာ ကံံံကောင်းစွာဖြင့် လွတ်မြောက်လာခဲ့သည်။ ကွေးကောက်ရွာသို့ တစ်ဦးတည်းရောက်ရှိလာပြီး တံံငါသည်တစ်ဦးထံတွင် တံငါအလုပ်ကိုသင်ယူကာ တံံငါအလုပ်ဖြင့်အသက်မွေးဝမ်းကြောင်းပြုနေသူဖြစ်သည်။
ကိုသံခဲမှာ အသက်သုံးဆယ်ကျော်နေခဲ့ပြီဖြစ်သော်လည်း အိမ်ထောင်မရှိပေ၊ လူပုစံံက ပုပြတ်ပြတ်၊ ဂင်တိုတို၊ လူကောင်ညှက်ညှက်နှင့်ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း လက်စခြေစရှိသူဖြစ်ရာ ကွေးကောက်ရွာအတွင်း ဆိုးဂုဏ်ဖြင့််ကျော်ကြားလေသည်။ ဆိုးရဲ၊ မိုက်ရဲ၊ ရိုက်ရဲ၊ လူသတ်ရဲသူဖြစ်သည်။ ထိုခေတ်က ကျေးလက်ဒေသများတွင် တရားဥပဒေစိုးမိုးမှုမရှိသဖြင့် ကိုသခဲတို့လို လူမိုက်များအဖို့ ရပ်ရွာအတွင်းမင်းမူနိုင်လေသည်။
မနက်ဝေလီဝေလင်းအချိန်တွင် ကိုသံခဲတစ်ယောက် ငါးတောင်းကြီးထမ်းကာ နိဗ္ဗာန်ရွာသို့ရောက်လာခဲ့လေသည်။ နိဗ္ဗာန်ရွာ နှင့် ကွေးကောက်ရွာမှာ မနီးမဝေးတွင်တည်ရှိသည်။ ယောက်ျားခြေလှမ်းနှင့် ခပ်သွက်သွက်လှမ်းပါက နှစ်နာရီသာသာ လျှောက်ရလေသည်။ နိဗ္ဗာန်ရွာအဝင် ဇရပ်အနားရောက်သည်နှင့် မိန်းမတစ်ဦးက ဇရပ်အပေါ်မှပြေးဆင်းလာကာ ကိုသံံံခဲအနီးသို့ရောက်လာလေသည်။
“စိတ်ပူလိုက်ရတာ အကိုရယ်၊ မနေ့ကလည်း ကျုပ်ရှင့်ကိုတစ်နေ့လံုံး မျှော်နေတာတော့”
“မနေ့က ငါးမရလို့ဟ၊ ခုမနက်တော့ ငါးကောင်းတွေရလာခဲ့တယ်”
ကိုသံံခဲက ငါးတောင်းကြီးကိုချလိုက်သည့်အခါ ထိုမိန်းမက ငါးတောင်းကိုကြည့်ရင်း
“ဟယ်တော်၊ ငါးကြင်းဖြူတွေပါလား၊ ငါးကြင်းဖြူက ဒီအချိန်ရှားတယ်၊ ဈေးကောင်းတယ်တော့”
“အေးပါ၊ မိချောရယ်၊ နောက်ပိုင်းကျရင် အကိုငါးကြီးငါးကောင်းတွေချည်းဘဲ ရှာလာပေးမယ်ဟုတ်ပြီလား၊ မိချောက ရောင်းပြီးတော့ စုဆောင်းထားပေါ့”
“သိပါတယ်အကိုရယ်၊ ငါးများများရောင်း၊ ပိုက်ဆံများများရမှ အကိုနဲ့ကျုပ်နဲ့ အမြန်နီးရမယ်မဟုတ်လားတော့”
“အေးပါ၊ ရတဲ့ပိုက်ဆံတွေကို မိချောပဲ သင့်သလိုစုထားနော်”
မိချောမှာ နိဗ္ဗာန်ရွာတွင် ငါးရောင်းသည့် ငါးစိမ်းသည်တစ်ဦးဖြစ်သည်။ ငါးဖမ်းပေးသည့် တံံငါသည်ကိုသံခဲနှင့် ငါးရောင်းရသည့် ငါးစိမ်းသည် မိချောတို့ မေတ္တာမျှကြသည်မှာ အဆန်းတော့မဟုတ်ပေ၊ သို့သော် မိချောနှင့်် ကိုသံခဲမှာ ချစ်သူများအဖြစ် ငါးနှစ်ငါးမိုးကျော်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သော်လည်း ယခုအချိန်အထိ ပေါင်းမထုတ်နိုင်ကြသေးပေ၊ မိချောက ရွာအတွင်းသို့ ဝင်ရန်ပြင်ဆင်နေစဉ်မှာပင် ကိုသံံံံခဲက
“နေအုံးမိချော၊ အမဲသားတစ်ပိဿာလောက် ရနိုင်သလား”
“ရတယ်၊ အကိုစားချင်လို့လား၊ တစ်ပိဿာဆိုတော့ မများဘူးလားတော့”
“ရအောင်သာစီစဉ်ပေးစမ်းပါ မိချောရာ၊ အကိုဒီကနေစောင့််နေမယ်၊ အရေးကြီးလို့ပါ”
မိချောမှာ နိဗ္ဗာန်ရွာအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။ မနက်မိုးသောက်အလင်းရောက်ပြီး မကြာခင်တွင် မိချောမှာ အမဲသားတစ်တွဲကိုဆွဲကာ ရွာထဲမှထွက်လာလေသည်။ ကိုသခဲလည်း ထိုအမဲသားတွဲကိုယူကာ ခြေလှမ်းကျဲကြီးများဖြင့် ကွေးကောက်ရွာသို့ပြန်လာခဲ့သည်။
ကွေးကောက်ရွာအပြင် အင်းစပ်တွင် ကိုသံခဲတစ်ယောက်တည်း တဲကလေးထိုးကာနေထိုင်လေသည်။ ညနေစောင်းသည်နှင့် အမဲသားတွဲကို ဖက်ဖြင့်ထုပ်ကာ လှေကိုလှော်ခတ်လာခဲ့သည်။ နေဝင်ပြီးနောက် မိုးချုပ်ခါနီးမှ သုဿန်ကျွန်းသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ဦးတာတေက ဇရပ်ပေါ်တွင်ထိုင်ကာ ရေနွေးသောက်နေလေသည်။
“မင်းရောက်လာသေးတာကိုး၊ ငါက မလာတော့ဘူးလို့တောင်ထင်နေတာ”
“လာရမှာပေါ့ ဆရာကြီးရာ၊ ဆရာကြီးကျုပ်ကို ငါးများများရနိုင်မည့်နည်းလမ်း ပေးမယ်ဆိုဗျ”
“အေးအေး၊ ငါ့နောက်ကိုလိုက်ခဲ့”
ထံုံးစံအတိုင်း ဦးတာတေက ရေစပ်သို့ဆင်းသွားလေသည်။ ယခုတစ်ခါတွင်တော့ လွယ်အိတ်ညိုကြီးတစ်လုံး လွယ်ထားလျှက်ဖြစ်သည်။ ဦးတာတေက ကန်စပ်သို့ရောက်သည်နှင့်
“မင်းကိုငါလုပ်ပေးမယ့် အစီအရင်က တံံံငါမှော်အစီအရင်ပဲကွ”
“ဗျာ၊ တံငါမှော်တဲ့လား”
“အေး၊ ဟိုး ရခိုင်ပြည်ဘက်က ပင်လယ်ငါးဖမ်းထွက်တဲ့ ရေလုပ်သားတွေ ပြုလုပ်ကြတဲ့ ရှေးဟောင်းမှော်တစ်ခုပေါ့ကွာ၊ တံငါမှော်တတ်ရင် ဘယ်နားမှာ ဘာငါးရှိတယ်၊ ငါးအုပ်ဘယ်လောက်ကြီးတယ်၊ ဘယ်နှပိဿလောက်ရနိုင်တယ်ဆိုတာကို တမ်းသိတယ်တဲ့ကွ”
“ဟာ၊ ကျုပ်လိုချင်တာလည်း အဲဒါပဲဗျာ၊ ဆရာကြီး ကျုပ်ကိုအဲဒီမှော်သွင်းပေးပါ”
“ဟား၊ ဟား မင်းကိုငါက ဘာလို့လုပ်ပေးရမှာလဲကွ”
“ဆရာကြီးရယ်၊ ကျုပ်ကိုကူညီပါ”
“မင်းငါ့ကိုကူညီမယ်ဆိုရင် ငါလည်းမင်းကိုပြန်ကူညီမယ်”
“ပြော၊ ပြောပါဆရာကြီး ကျုပ်ဘယ်လိုကူညီရမလဲ”
“လွယ်ပါတယ်ကွာ၊ အင်းထဲရွာနားက အင်းလယ်ဘုရားကို မင်းသိတယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒီဘုရားဆီကို ငါကိုပို့ပေးရမယ်၊ ဘုရားရောက်တဲ့အခါ ငါက အစီအရင်လုပ်မယ်၊ မင်းက ဘုရားအပေါ်တက်ပြီးတော့ ဘုရားဌာပနာကို ဝင်နှိုက်ပေးရမယ်”
ကိုသံံခဲတစ်ချက်ဝေတွေသွားတော့သည်။ ဦးတာတေက
“ဘာလဲ မင်းက မကူညီပေးချင်ဘူးလားကွ”
“ကူ၊ ကူညီပါ့မယ်ဗျာ”
“အေးပြီးရော၊ လာ ငါတို့အခုပဲသွားကြမယ်”
ဦးတာတေမှာ ကိုသံံခဲလှေပေါ်သို့ စွေ့ခနဲခုန်တက်သွားလေရာ ကိုသံံံံခဲမှာ လှေပေါ်တက်ရင်း လှေကိုလှော်ခတ်လာခဲ့သည်။ ညမှောင်နေပြီဖြစ်သော်လည်း လရောင်အလင်းကြောင့် အင်းရေပြင်တစ်ခွင် အလင်းရောင်ကောင်းစွာရရှိနေလေသည်။ ခပ်ဝေးဝေးတွင် ဆီမီးခွက်အလင်းရောင်မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ်ဖြင့် အင်းထဲရွာကိုလှမ်းမြင်နေရသည်။
“ဒါနဲ့ ဆရာကြီး အမဲသားက ဘာလုပ်ဖို့လဲ”
“အင်းထဲက အင်းသရဲကြီးကို ကျွေးဖို့ပေါ့ကွ”
“ဗျာ၊ အင်းသရဲတဲ့လား”
“မင်းနားလည်အောင်ပြောရမယ်ဆိုရင် အင်းကိုပိုင်စားတဲ့ အင်းတော်ရှင်ဆိုတာရှိတယ်ကွ၊ သူ့အောက်မှာတော့ အင်းတစ်အင်းလုံးရဲ့ အချုပ် အင်းသရဲကြီးဆိုတာရှိတယ်၊ အင်းသရဲရဲ့ အောက်မှာတော့ ရေသရဲတွေနေကြတယ်”
“ကျုပ်ဖြင့် တစ်ခါမှမကြားဖူးပါဘူးဗျာ”
“လောကမှာ မမြင်ရတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တွေရှိတယ် သံခဲရ၊ အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်တွေထဲမှာမှ ရေကိုကြိုက်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်က ရေနားနီးပါး၊ ရေတွင်းရေကန်၊ အင်းတွေ၊ အိုင်တွေမှာ နေထိုင်ကြတယ်၊ ကျောက်တံံုံးကျောက်ခဲ ကျောက်တောင်ကြိုက်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တွေကျတော့ ကျောက်တောင်တွေမှာ သွားနေကြတယ်ကွ၊ တစ်ချို့ကလည်း သစ်တောတွေကြိုက်တယ်ပေါ့ကွာ၊ ဒီမမြင်အပ်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေက သူကြိုက်တဲ့နေရာ ရွေးပြီးနေကြတာကွ”
ကိုသံခဲက ခေါင်းညိတ်လျှက် လှေကိုအားစိုက်ကာ လှော်နေလေသည်။
“အခုတံံံငါသည်မှော်ဆိုတာကတော့ ရေထဲမှာနေတဲ့ ရေသရဲကြီးတွေနဲ့ မိတ်ဖွဲ့တဲ့မှော်ပေါ့ကွာ၊ သူတို့နဲ့မိတ်ဖွဲ့ပြီးရင် သူတို့သိသလို မင်းသိရတယ်၊ သူတို့ကြားသလို မင်းကြားရတယ်ကွ”
“ဒါနဲ့ အမဲသားကိုသူတို့ကကြိုက်တာလား”
“ရေထဲနေတဲ့သရဲဆိုတော့ ငါးတို့၊ ရေသတ္တဝါအသားထက်၊ ကုန်းပေါ်နေတဲ့ ကုန်းသတ္တဝါအသားကို ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ကွ၊ ဒါကြောင့် ငါကမင်းကို အမဲသားစီစဉ်ခိုင်းတာ”
“ဒါနဲ့ ဘုရားပေါ်တက်ဖို့က လွယ်ပါ့မလားဗျ၊ အင်းလယ်ဘုရားမှာ အစောင့်အကြပ်တွေရှိတယ်ဗျ၊ ကျန်တာတော့မသိပေမယ့် ဘုရားနားမှာ လူတွေလည်းနေတယ်မဟုတ်လား”
“ငါ့ကိစ္စကို မင်းဝင်ပြီး မပူစမ်းပါနဲ့ကွာ၊ မင်းပူရမှာက အဲဒီအင်းလယ်ဘုရားကို မြန်မြန်ရောက်ဖို့သာ ပူရမှာကွ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ”
“တို့အနောက်ကို ရေသရဲကြီးတွေ လိုက်လာကြသကွ၊ ငါ့အထင် အမဲသားနံ့ရလို့နေမယ်”
ကိုသံံံံခဲထိတ်လန့်ပြီး လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ လှိုင်းကလေးများထနေသည့် အင်းရေပြင်မှလွဲ၍ ဘာမှမတွေ့ရပေ။
“မမြင်အပ်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုမှ သာမန်မျက်လံုံးနဲ့မြင်ရမလားကွ၊ မင်းတကယ်မြင်ချင်သလား”
ကိုသံံံခဲခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ ထိုအခါ ဦးတာတေက အင်းရေပြင်ကို လက်ခုပ်နှင့်ခပ်ယူလိုက်ပြီးနောက် ပါးစပ်နားကပ်ကာ မန်းမှုတ်နေလေသည်။ ထို့နောက် ထိုရေဖြင့်ပင် ကိုသံခဲအား လက်ပြန်ဖြင့်လှမ်းပက်လိုက်ရာ ကိုသံခဲကို ရေတွေစင်ကုန်လေသည်။
“ဟာဗျာ၊ ဆရာကြီး ဘာလုပ်တာလဲ”
ကိုသံံခဲပြောလိုက်ပြီးသည်နှင့် လှေနံံဘေးခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် မည်းမည်းအကောင်ကြီးများမှာ ရေထဲတွင် ကူးခတ်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရတော့သည်။ ကိုသံခဲလည်း အံ့သြသွားကာ ဘေးဘီကိုဝေ့ကြည့်လိုက်သည့်အချိန် သရဲကြီးများက လှေနံံံဘေးပတ်ပတ်လည်မှ ကူးခတ်ကာ လိုက်ပါလာကြလေသည်။
“ဘယ်လိုလဲ တွေ့ပြီလားကွ”
ကိုသံံခဲလည်း ခေါင်းညိတ်ကာ လှေကိုအားစိုက်လှော်တော့သည်။
(၃)
ဘုရားကျွန်းဟုခေါ်သည့် ကျွန်းကလေးတွင် ရေလယ်စေတီတစ်ဆူအား တည်ထားကိုးကွယ်ကြလေသည်။ ထိုစေတီမှာ ရှေးဟောင်းစေတီတစ်ဆူဖြစ်ပြီး ရှေးမင်းအဆက်ဆက်တည်ထားသည်ဟုသာ သိရသည်။ အင်းထဲတွင် တည်ထားသည်မို့ အင်းလယ်စေတီဟုသာ လူသိများကြလေသည်။ ထိုစေတီနှင့် မနီးမဝေးတွင်တော့ အင်းထဲရွာတည်ရှိသည်။ လှေကိုကမ်းကပ်ပြီး ကျွန်းပေါ်သို့တက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဦးတာတေက လွယ်အိတ်အတွင်းမှ အမွှွေးတိုင်ကြီးများကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ အမွှေးတိုင်များမှာ လူကြီးလက်ညှိုးလံုံးပတ်စာနီးပါး ကြီးမားလေသည်။ ထိုအမွှေးတိုင်ကြီးသုံးတိုင်ကို လှေဆိပ်အဆင်းမြေပြင်တွင် ထွန်းညှိလိုက်ပြီးနောက် ကျွန်းပေါ်သို့တက်လာခဲ့သည်။
ကျွန်းကြီးတစ်ခုလံုံးမှာ အပ်ကျသံပင်မကြားရအောင် တိတ်ဆိတ်သွားလေသည်။
“ငါ အိပ်မွေ့ချထားပြီးပြီဟေ့၊ ဘာမှမပူနဲ့”
ထိုစေတီကလေးအနားရောက်သည့်အခါ ဦးတာတေက စေတီအား သုံးပတ်ပတ်လိုက်ပြီးနောက် ရာဟုထောင့်တစ်နေရာတွင် စည်းဝိုင်းတစ်ခုကို ထုံးမှုန့်များဖြင့်ဖြူး၍ ဝိုင်းလိုက်လေသည်။ ထိုစည်းဝိုင်းအတွင်းထိုင်ချလိုက်ပြီးနောက် လွယ်အိတ်အတွင်းမှ လူအရိုးခေါင်းကြီးတစ်ခုအား ထုတ်ယူလိုက်သည်။ လူအရိုးခေါင်းကြီးငယ်ထိပ်တွင် ဝါဆိုဖယောင်းတိုင်ကဲ့သို့ ဖယောင်းတိုင်ကြီးတစ်တိုင်အား ထွန်းညှိလိုက်သည်။ ထို့အပြင် လွယ်အိတ်အတွင်းမှ အရိုးများ၊ အရုပ်ငယ်များကိုထုတ်ကာ အစီအရင်များ ပြုလုပ်နေလေသည်။ အတန်ကြာမှ ကိုသံခဲဖက်သို့လှည့်ကာ
“ဘုရားစေတီတွေတည်တဲ့အခါ ဌာပနာသုံးတိုက်လုပ်ကြတယ်၊ စေတီရဲ့အောက်ခြေ မြေကြီးကိုတူးဆွပြီးတော့ ဘုရားရှင်ရဲ့ဓါတ်တော်တွေ၊ ဆင်းတုတော်တွေထည့်ကြတယ်၊ နောက်တစ်နေရာကတော့ စေတီရဲ့ ခေါင်းလောင်းနဲ့ ချရားသီးမှာ တန်ဖိုးရှိတဲ့ ကျောက်သံံပတ္တမြားတွေထည့်ပြီး ဌာပနာတယ်၊ အဲဒါကိုတော့ ဘဏ္ဍာတိုက်လို့ခေါ်တယ်၊ ဟိုးစေတီရဲ့ ငှက်ပျောဖူးမှာကျတော့ အစီအရင်တိုက်ဆိုတာရှိတယ်၊ မိုးကြိုးလွှဲတွေ၊ လောကီအစီအရင်တွေ၊ အင်းတွေကို ထည့်ပြီး ဌာပနာကြတယ်၊ အခုမင်းလုပ်ရမှာက အစီအရင်တိုက်ကိုဖောက်ဖို့ပဲ၊ အစီအရင်တိုက်ဖောက်ပြီးရင် အထဲမှာ ရွှေလည်းမဟုတ်၊ ငွေလည်းမဟုတ်၊ ကြေးလည်းမဟုတ်တဲ့ သတ္တုပြားနဲ့စီရင်ထားတဲ့ အင်းတစ်ချပ်ကို ယူဆောင်လာပေးရမယ်”
“ဟာဗျာ၊ ဆရာကြီးကိုယ်တိုင် တက်လို့မရဘူးလား”
“မရလို့ မင်းကိုကူညီခိုင်းတာပေါ့ကွ၊ ဟေ့ကောင်သံခဲ၊ ဒီအထိရောက်မှာတော့ မင်းငြင်းမနေနဲ့တော့၊ လုပ်မှာသာလုပ်စမ်းကွာ”
ဦးတာတေက ကိုသံခဲအား သံချွန်ကြီးတစ်ချောင်းနှင့် သံတူတစ်ချောင်းအားပေးအပ်လေသည်။ ကိုသံခဲလည်း ရွေးချယ်စရာမရှိတော့သဖြင့် သံံတူကိုခါးကြားညှပ်ကာ စေတီအပေါ်သို့ ကုပ်တက်ခဲ့သည်။ စေတီမှာ သုံးဆယ့်ခုနှစ်တောင်မြင့်သဖြင့် အတော်မြင့်မားသည်ဟုဆိုနိုင်သည်။ ငှက်ပျောဖူးအနားရောက်သည်နှင့် ဦးတာတေက အောက်မှလှမ်းကြည့်ပြီး
“ဒီနေရာပဲ သံခဲ၊ ဖောက်တော့”
ကိုသံံံခဲက ငှက်ပျောဖူးအားဖက်လျှက် သံချွန်အား ထိုးစိုက်လိုက်ကာ ခါးတွင်ညှပ်ထားသည့် တူကိုထုတ်ကာ ထုနှက်လေတော့သည်။ မကြာခင်အချိန်မှာပင် အင်္ဂတေများကွာကျပြီးနောက် အုတ်ချပ်များကွဲကြေကုန်လေသည်။ အတွင်းတွင် ကျောက်သားထုတစ်ခုကိုတွေ့ရပြီး ထိုကျောက်သားကို ထိုးခွဲလိုက်သည့်အခါ တဝင်းဝင်းလက်နေသည့် အစီအမများပေါ်ထွက်လာလေသည်။ ကိုသခဲက ထိုအစီအမံံများကိုကြည့်ရင်း အနက်ရောင်သစ်စေးဖြင့်သုတ်ထားသည့် ပေရွက်လိပ်တစ်ခုအားမြင်တွေ့လိုက်ရသည်။
“ကျန်တာတွေက ကြေးတွေ၊ ငွေတွေနဲ့လုပ်ထားတဲ့ အစီအရင်တွေပဲ၊ ရွေမဟုတ်၊ ငွေမဟုတ်၊ ကြေးမဟုတ်ဆိုတော့ ဧကန္တဒီဟာကိုပြောတာဖြစ်မယ်”
ကိုသံခဲတစ်ယောက် ထိုအစီအမံများကြားထဲမှ အနက်ရောင်သစ်စေးဖြင့်ပြုလုပ်ထားသည့် မည်းနက်နေသည့် အစီအရင်အားလှမ်းယူလိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကောင်းကင်တစ်ခွင်တွင် တိမ်မည်းများဖုံးအုပ်လျှက် မိုးခြိမ်းသံများ တဂျိန်းဂျိန်းထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ထိုစဉ် အဝါရောင်မီးလုံးကြီးတစ်လုံးမှာ ကောင်းကင်ပေါ်မှအရှိန်ပြင်းစွာနှင့် ပြုတ်ကျလာခဲ့လေသည်။ ကိုသံခဲတစ်ယောက် ထိုအလင်းရောင်ကြီးအား ဖြတ်ခနဲမြင်တွေ့လိုက်ရပြီးနောက် တစ်ကိုယ်လုံးပူထူသွားကာ အလွန်ပြင်းထန်သည့်အရှိန်ဖြင့် ဘုရားပေါ်မှတွန်းချခံရသလိုခံစားလိုက်ရကာ လွင့်ထွက်သွားတော့သည်။ ထို့နောက် ဘုရားနှင့်ခပ်လှမ်းလှမ်းမြေပြင်ပေါ်သို့ ဒလိမ့်ခေါက်ကွေးပြုတ်ကျလေသည်။ ထို့နောက်တွင်မှ ဂျိန်းခနဲမိုးကြိုးပစ်သံကြီးကိုကြားလိုက်ရလေသည်။ ဦးတာတေက အသံနက်ကြီးဖြင့် ရယ်မောကာ အော်ဟစ်လိုက်လေတော့သည်။
“အောင်ပြီ၊ အောင်ပြီ၊ အောင်ပြီဟေ့”
မိုးကြိုးပစ်ခံလိုက်ရသဖြင့် ကိုသံခဲတစ်ကိုယ်လည်း မည်းတူးသွားကာ အဝတ်အစားများကို မီးများစွဲလောင်လေသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအခြင်းအရာမှလွဲ၍ ကိုသံခဲတစ်ယောက် မထိခိုက်မနာကျင်ခဲ့ပေ။ ဦးတာတေက အနီးသို့လျှောက်လာပြီး
“အဲဒါ မင်းလက်ထဲက အဆောင်ကြောင့်ပဲ သံခဲရ၊ သာမန်လူဆိုရင် မိုးကြိုးတိုက်ရိုက်ထိတာမပြောနဲ့ မိုးကြိုးစက်ကွင်းမိရင်တောင်မှ သေဆုံးတတ်ကြတယ်မဟုတ်လား”
ကိုသံခဲလည်း လက်အတွင်းမှ အင်းချပ်ပြားကလေးကို အံ့သြစွာဖြင့် ကြည့်လိုက်မိလေသည်။ ဦးတာတေက ထိုအင်းပြားချပ်ကို လှမ်းယူလိုက်ကာ တိုက်ပုံအိတ်အတွင်းသို့ ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။
“ကဲ သံခဲ၊ ငါတို့ပြန်ကြမယ်”
“နေအုံးလေ၊ ကျုပ်ကိုဆရာကြီး ကတိပေးထားတာရှိတယ်မဟုတ်လား”
“အေးပါကွ၊ ငါမမေ့ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် ခုနက မိုးကြိုးပစ်လိုက်တာကို ဒီနားကလူတွေက ကြိမ်းသေကြားသွားမှာပဲ၊ ဒီလူတွေမကြားရင်တောင်မှ အင်းထဲရွာကလူတွေ နိုးသွားမှာပဲ၊ ငါတို့ပြဿနာမဖြစ်ချင်ရင် ခပ်မြန်မြန်သွားမှရမယ်”
သို့နှင့် ကိုသံခဲနှင့်ဦးတာတေတို့မှာ လှေကလေးကိုလှော်ခတ်လျှက် အင်းထဲသို့ ပြန်လည်ထွက်ခွာခဲ့လေသည်။ ဘုရားကျွန်းနှင့် အတော်လှမ်းလှမ်းရောက်တော့မှ ကိုသံခဲတစ်ယောက်သက်ပြင်းချနိုင်သည်။ ဝတ်ဆင်ထားသည့် အဝတ်အစားများမှာ မီးလောင်ကျွမ်းကုန်သဖြင့် ကိုသံခဲတစ်ယောက် ကိုယ်တုံးလုံးနီးပါးဖြစ်နေလေတော့သည်။ ဦးတာတေက အင်းရေပြင်ကိုတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ုလိုက်ရင်း
“သံခဲရဲ့၊ ဒီအင်းကြီးရဲ့ အလယ်တည့်တည့်က ဘယ်နေရာလဲဆိုတာ မင်းသိသလားကွ”
“သိတာပေါ့ဗျာ၊ ရွာသုံးရွာဖိုခုံလောက်ဆုံပုံစံ ဆုံတွေ့တဲ့နေရာက အင်းလယ်ပဲတဲ့”
“အေး၊ ဒါဆိုရင်လည်း အဲဒီကိုလှော်ကွာ၊ မြန်မြန်လှော်စမ်း”
ကိုသံခဲလည်း ထိုနေရာသို့လှော်ခတ်လိုက်သည်။ အင်းလယ်ရေပြင်က မိုးကုပ်စက်ဝိုင်းအဆုံးတစ်မျှကျယ်ပြန့်လွန်းသည်။
“ဒီနေရာပဲ ဆရာကြီး”
“အေးရော့၊ ဟောဒီအမဲသားတွဲကို မင်းလက်မှာကိုင်ထားလိုက်စမ်းကွာ၊ ပြီးတော့ ငါ့အနားလာခဲ့”
ဦးတာတေပစ်ပေးလိုက်သည့်် အမဲသားတွဲကို ဖမ်းယူလိုက်ပြီးနောက် ကိုသံခဲမှာ ဦးတာတေအနီးသို့လျှောက်လာခဲ့သည်။
“မင်းမျက်လုံးကိုမှိတ်ထား၊ ပြီးတော့ ရေပြင်ဘက်ကိုမျက်နှာမူလိုက်”
ကိုသံခဲလည်း ဦးတာတေပြောသည့်အတိုင်း ရေပြင်ဘက်သို့ မျက်နှာမူလိုက်သည်။ ဦးတာတေတစ်ယောက် ပါးစပ်က မသဲမကွဲနှင့်တစ်ခုခုကိုရွတ်ဆိုပြီးနောက် ကိုသံခဲ၏ နောက်ကျောအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်တွန်းလိုက်လေတော့သည်။ ကိုသံခဲတစ်ယောက် အလွန်ပြင်းထန်သည့် အားတစ်ခုနှင့် တွန်းခံလိုက်ရပြီး ရေပြင်အတွင်းသို့ ပြုတ်ကျသွားတော့သည်။
ကိုသံခဲမှာ အံ့သြစွာဖြင့် ရေပြင်ထဲတွင် ကူးခတ်နေလေသည်။ သို့ရာတွင် မကြာခင် သူ၏အနီးတွင် အရိပ်မည်းသဏ္ဍာန်အကောင်ကြီးများပေါ်လာလေသည်။ ကိုသံခဲ၏ လက်၊ ခြေများကို ထိုအကောင်ကြီးများက ဝိုင်းဆွဲကာ ရေအောက်အနက်ပိုင်းသို့ ဆွဲချသွားကြတော့သည်။ ကိုသံခဲမှာ အလွန်ထိတ်လန့်လျှက် ဟစ်အော်ရင်းလိုက်ပါသွားရသည်။ ရေအောက်အနက်ပိုင်းရောက်သည့်အခါ အလင်းရောင်များထိန်လင်းနေသည့် နေရာတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုအလင်းရောင်များနှင့် တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာသည့်အခါမှ နန်းဆောင်ပုံစံ အဆောက်အဦးတစ်ခုဖြစ်နေလေသည်။ နန်းဆောင်တစ်ခုလုံး ရွှေရောင်၊ ငွေရောင်၊ ပြိုးပြိုးပျက်ပျက်အရောင်များက တဖိတ်ဖိတ်ဝင်းလက်နေလေသည်။
သရဲကြီးများက ကိုသံခဲကို နန်းဆောင်ဆီသို့ဆွဲခေါ်လာကြသည်။ နန်းဆောင်အတွင်းရောက်သည့်အခါ အလွန်ကြီးမားသည့် မိကျောင်းတစ်ကောင်ကိုတွေ့ရသည်။ ထိုမိကျောင်း၏ ကျောကုန်းအပေါ်တွင်တော့ လူတစ်ဦးက တင်ပလ္လင်ခွေကာ ထိုင်နေလေသည်။ ထိုလူမှာ ရှေးခေတ်နန်းဝတ်နန်းစားကဲ့သို့ အဝတ်အစားများကိုဝတ်ဆင်ထားသည်။
“မင်းလားကွာ သံခဲဆိုတာ”
ကိုသံခဲက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
“မင်းက ငါတို့ရဲ့အစေအပါးတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်တယ်ဆိုတာ တကယ်ပဲလား”
ကိုသံခဲအံ့သြနေမိသည်။ ထိုလူက မျက်နှာထားတင်းမာသွားလျှက်
“ပြောလေ၊ တကယ်ပဲလား”
ကိုသံခဲမှာ လန့်ပြီးအသံထွက်သွားမိသည်။ သို့သော် သူ့ပါးစပ်အတွင်းသို့လည်းကောင်း၊ သူ့နှာခေါင်းအတွင်းသို့လည်းကောင်း ရေများဝင်ရောက်နေသော်လည်း အသက်ရှူရှိုက်၍ရနေသည်က ထူးဆန်းလွန်းလှသည်။
“ကျုပ်က အစေအပါးဖြစ်ချင်တာမဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်က တံငါမှော်အောင်ချင်တာပါ”
“ဒီနေရာမှာ တံငါမှော်ဆိုတာမရှိဘူး၊ အင်းပိုင်ကြီးနဲ့ အင်းသရဲကြီးပဲရှိတယ်”
“ခင်ဗျားက ဘယ်သူလဲ၊ ခင်ဗျားတို့အစေအပါးဖြစ်ရင် ဘယ်လိုအစွမ်းရမလဲဗျ၊ ငါးတွေစိတ်ကြိုက်ဖမ်းလို့ ရနိုင်မှာလား”
“ငါက အင်းတော်ရှင်၊ အင်းပိုင်ကြီးပဲ၊ ငါ့ခြေထောက်အောက်ကတော့ ငါ့ရဲ့စီးတော်ယဉ် မိကျောင်းပေါ့၊ မင်းသာ ငါ့ရဲ့ အစေအပါးဖြစ်ရင် ဟောဒီအင်းရေပြင်တစ်ခွင်မှာ မင်းဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း ဖြစ်အောင်စေခိုင်းနိုင်လိမ့်မယ်”
“ဒါဆို ဟန်ကျသဗျာ၊ ကျုပ်ကို အစေအပါးဖြစ်ခွင့်ပေးပါတော့”
“ကောင်းပြီ၊ ဒါဆိုရင် မင်းငါ့ဆီမှာ တစ်သက်လုံးခစားပါ့မယ်လို့ ကတိပေးသလား”
“ဟုတ်ကဲ့၊ ကတိပေးပါတယ်”
“ငါခိုင်းတဲ့အရာတွေကို မင်းတစ်သွေမတိမ်းလုပ်မယ်လို့ ကတိပေးသလား”
“ပေး၊ ပေးပါတယ်”
“မင်းပါးစပ်ကနေပြောတာဆိုတော့ မင်းရဲ့ကတိပေ့ါကွာ၊ နေအုံး၊ မင်းအရှေ့မှာ တစ်ယောက်ရှိသေးတယ်၊ အဲဒီတစ်ယောက်ကို ငါခေါ်လိုက်မယ်”
အင်းတော်ရှင်က လက်ညှိုးတစ်ချောင်းကိုထောင်ကာ ဝှေ့ယမ်းလိုက်သည်နှင့် နန်းဆောင်အတွင်းသို့ လူတစ်ပိုင်းငါးတစ်ပိုင်းနှင့် သတ္တဝါကြီးတစ်ကောင်ဝင်ရောက်လာလေသည်။ ထိုသတ္တဝါကြီးက အင်းတော်ရှင်အရှေ့တွင် ဝပ်တွားလိုက်လေသည်။
“ကဲ မင်းရဲ့ကံတော့ကုန်ပြီ၊ မင်းနေရာမှာ လူအစားရောက်လာခဲ့ပြီ”
ထိုအခါ ထိုငါးလူသားကြီးက အသံနက်ကြီးဖြင့်အော်ဟစ်လေသည်။ အင်းတော်ရှင်က ထိုငါးလူသားကြီးအား လက်ညှိုးနှင့်ထိုးလိုက်သည့်အခါ ငါးလူသားကြီးမှာ တစ်ကိုယ်လုံး မီးဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်ပြီးနောက် ပျောက်ကွယ်သွားတော့လေသည်။ အင်းတော်ရှင်က ကိုသံခဲအားလက်ညှိုးနှင့်ထိုးလိုက်သည့်အခါ ကိုသံခဲ၏ကိုယ်ခန္ဓာရှိ အဝတ်အစားများမှာ အလွန်သစ်လွင်သည့်အဝတ်အစားများဖြစ်သွားလေသည်။
“မောင်မင်းကြည့်ရတာ ဗိုက်ဆာနေတဲ့ပုံပဲ”
အင်းတော်ရှင်က လက်ခုပ်တီးလိုက်ရာ ကိုသံခဲအရှေ့တွင် ပွဲတော်အုပ်ကြီးတစ်ခုပေါ်လာလေသည်။ ထိုပွဲတော်အုပ်ကြီးတွင် အထူးထူးသောစားသောက်ဖွယ်ရာများနှင့် ပြည့်နှက်နေလေသည်။ ကိုသံခဲလည်း ဆာဆာနှင့်လက်ပင်မဆေးတော့ဘဲ ထိုပွဲတော်အုပ်ကို နှိုက်စားလိုက်တော့သည်။ ဟင်းလျာများမှာ အလွန်စားကောင်းလှသည်။ ကိုသံခဲတစ်ယောက် ဆာဆာနှင့်စားသောက်လိုက်ရာ ပွဲတော်အုပ်မှာ အချိန်တစ်ခဏအတွင်း တက်တက်စင်အောင် ပြောင်သွားတော့သည်။ အင်းတော်ရှင်က ကိုသံခဲအားကြည့်ကာ ရယ်မောလျှက်
“ကောင်းတယ်၊ ကောင်းတယ်၊ စား၊ စား၊ ငါတို့က များများစားမှကြိုက်တာကွ”
ကိုသံခဲမှာ စားသောက်ပြီးသည့်အခါ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အေးစက်လာကာ အလွန်ချမ်းအေးလာလေသည်။ ချမ်းအေးလွန်းသဖြင့် လက်ပိုက်ထားရသည်။ ထိုမှတစ်ဖန် သူ့ကိုယ်လုံးမှာ တဖြည်းဖြည်းပူနွေးလာပြန်သည်။ အလွန်ပူအိုက်လွန်းသဖြင့် မျက်နှာကိုလက်ဖြင့်ယပ်နေမိသည်။ ထိုအခါ ဦးသံခဲ၏လက်မှာ လူ၏လက်ကဲ့သို့မဟုတ်တော့ဘဲ ဖားတစ်ကောင်၏လက်ကဲ့သို့ လက်ချောင်းကြားတွင် အမှေးပါးများထွက်ပေါ်လာလေသည်။
“ဟာ၊ ကျုပ်လက်၊ ကျုပ်လက်ဘာဖြစ်တာလဲ”
ကိုသံခဲကြည့်နေစဉ်မှာပင် သူ့လက်ဖျံတွင် ထူထဲသည့်အကြေးခွံများက ပြွတ်ထနေအောင်ပေါက်လာပြန်သည်။ ကိုသံခဲ၏ မေးရိုးမှာလည်း အလွန်နာကျင်လာသဖြင့် လက်နှင့််စမ်းသပ်လိုက်ရာ ငါးပါးဟက်များကိုစမ်းမိလေသည်။ မြှီးညှောင့်ရိုးမှာလည်း အလွန်နာကျင်လာကာ ကြီးမားသည့် အမြီးကြီးတစ်ချောင်းက တိုးထွက်လာပြန်သည်။ အချိန်တစ်ခဏအတွင်းမှာပင် ကိုသံခဲတစ်ယောက် ငါးလူသားကြီးဖြစ်သွားရတော့သည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ကျုပ်ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
အင်းတော်ရှင်က ခပ်သဲ့သဲ့ရယ်မောရင်း
“မင်းပဲ ငါတို့အစေအပါးလုပ်မယ်ဆိုကွ”
“ကျုပ်ပြောချင်တာ ဒီလိုမဟုတ်ဘူးလေ၊ ကျုပ်က တံငါမှော်အောင်ချင်တာ၊ ငါးတွေကိုစိတ်တိုင်းကျ ဖမ်းချင်တာလေဗျာ”
“မင်းရဲ့ဆရာပြောတာကတော့ ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူးကွ၊ မင်းက အင်းထဲက အင်းစောင့်သရဲကြီးဖြစ်ချင်တယ်လို့ပြောတာပါ”
“ကျုပ်ဆရာ၊ ကျုပ်ဆရာဆိုတော့ . . . ဦး . . . ဦးတာတေများလား၊ မဟုတ်ဘူး၊ သူက ကျုပ်ဆရာမဟုတ်ပါဘူး”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းအခုအချိန်မှတော့ နောက်ပြန်လှည့်လို့မရတော့ဘူး သံခဲရ၊ မင်းကို ငါပိုင်သွားပြီ၊ မင်းကိုဒီအင်းကြီးက ပိုင်သွားပြီကွ”
“မဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်ဒီလိုမဖြစ်ချင်ဘူး”
“မင်းကတိပေးပြီးသားပဲ သံခဲ၊ သွားတော့၊ မင်းပြန်သွားတော့၊ အင်းထဲမှာနေရင်း ငါပေးတဲ့အမိန့်ကိုလိုက်နာပြီး ဆောင်ရွက်တော့”
ကိုသံခဲကိုယ်လုံးမှာ ဖော့တစ်ခုကဲ့သို့ ရေပေါ်သို့အလျှင်အမြန်ထိုးတက်သွားလေသည်။ ရေမျက်နှာပြင်တွင် နေအလင်းရောင်ကြောင့် လင်းထိန်နေလေသည်။ ကိုသံခဲလည်းရေမျက်နှာပြင်ပေါ်သို့ ပြန်လည်ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ရေမျက်နှာပြင်အပေါ်ရောက်သည့်အခါ သူ့ကိုယ်လုံးမှာ လူသားကိုယ်လုံးပြန်လည်ဖြစ်သွားလေသည်။
“ငါ၊ ငါဘယ်ကိုရောက်နေတာလဲ”
ကိုသံခဲက ရေလယ်ခေါင်တွင်တစ်ဦးတည်းကူးခတ်နေမိသည်။
“ငါ့လှေကလေးရော ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့်”
ကိုသံခဲရေရွတ်ပြီး မကြာခင်မှာပင် အင်းရေပြင်တွင်လှေကလေးတစ်စီးက သူ့အလိုလိုမျောလာလေသည်။ ထိုလှေမှာ ကိုသဲခဲ၏ လှေပင်ဖြစ်နေသည်။ ကိုသံခဲလည်း လှေပေါ်သို့ အမိအရ ကုပ်ဖက်တက်လိုက်သည်။
“တောက်၊ ဒါဟိုလူကြီးလုပ်သွားတာဖြစ်မယ်၊ ဟိုလူကြီးက ငါ့ကိုလတ်စဖျောက်ချင်တာနဲ့ အင်းတော်ရှင်ဆီမှာ ရောင်းစားသွားပဲဖြစ်ရမယ်”
ကိုသံခဲတစ်ယောက် အလွန်ဒေါသထွက်လာပြီး သုဿန်ကျွန်းဆီသို့ လှေကိုလှော်ခတ်လိုက်သည်။ သို့သော် လှေမှာလှော်ခတ်ရန်ပင်မလိုဘဲ ရေမျက်နှာပြင်တွင် ရှပ်၍လျှင်မြန်စွာပြေးထွက်သွားလေသည်။ အချိန်တစ်ခဏအတွင်းမှာပင် သုဿန်ကျွန်းဆီသို့ ရောက်လာခဲ့တော့သည်။
(၄)
“ဟေ့လူကြီး၊ တာတေဆိုတဲ့ ဟိုလူကြီး ခင်ဗျားထွက်လာခဲ့စမ်း”
ကိုသံခဲက လှေဝမ်းအတွင်းထည့်ထားသည့် ငါးထိုးသည့် မှိန်းတံကိုယူလိုက်ကာ အော်ဟစ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ သုဿန်ကျွန်းပေါ်မှ ဦးတာတေကြီးက တဖြည်းဖြည်းလျှောက်လာခဲ့လေသည်။
“သြော်၊ သံခဲပါလားကွ”
“ခင်ဗျားကျုပ်ကို မလှိမ့်တပတ်လုပ်သွားတယ်၊ ခင်ဗျားလုပ်လို့ ကျုပ်မှာအခု အရှင်လတ်လတ် အင်းတော်ရှင်ရဲ့ အစေအပါးဖြစ်နေရပြီဗျ”
ဦးတာတေက ပြုံးလျှက်
“ဟေ့ကောင်၊ အခုမှငါ့ကိုအပြစ်လာမတင်နဲ့ မင်းပဲ ဒီလိုဖြစ်ချင်တယ်ဆိုကွ”
“ခင်ဗျားကြီး စကားကိုဗလောင်းဗလဲမပြောနဲ့၊ ကျုပ်လိုချင်တာ ငါးများများဖမ်းနိုင်ဖို့ပဲ၊ တံငါမှော်ဆိုတဲ့ မှော်အောင်ဖို့ပဲလိုချင်တာလေဗျာ၊ အခုလို အင်းတော်ရှင်ရဲ့ လက်အောက်ငယ်သား ဖြစ်ချင်တာမဟုတ်ဘူးဗျ”
“ဟား၊ ဟား၊ မင်းတော်တော်ရိုးတာပဲ သံခဲရ၊ တကယ်တော့ တံငါမှော်ဆိုတာ အဲဒါပဲကွ၊ အင်းတော်ရှင်ရဲ့ အစေအပါးဖြစ်သွားတော့ ငါးတွေကို မင်းစိတ်ကြိုက်ဖမ်းလို့ရမယ်မဟုတ်လား၊ ဟား၊ ဟား”
ကိုသံခဲလည်း ဒေါသထွက်ထွက်နှင့် မှိန်းတံကိုင်ကာ လှေပေါ်မှ လွှားခနဲခုန်ဆင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် သုဿန်ကျွန်း၏ ကမ်းစပ်သို့ ခြေချလိုက်လေသည်။ သို့သော် ကိုသံခဲခြေချလိုက်သည့် မြေကြီးမှာ ရေပြင်အတွင်းသို့ ပြိုကျသွားလေသည်။ ကိုသံခဲလည်း အရှေ့တွင်ရှိနေသည့် ကုန်းမြေပေါ်သို့ ခြေတစ်ဖက်လှမ်းတင်လိုက်လေသည်။ ကုန်းမြေနှင့် ခြေထောက်ထိတွေ့လိုက်သည်နှင့် ကိုသံခဲအား မီးနှင့်မြှိုက်သကဲ့သို့ ပူလောင်စွာခံစားရသည်။
“အား၊ သေပါပြီ၊ အား”
ထိုအဖြစ်ကို ကုန်းပေါ်မှ ဦးတာတေက ရယ်မောကာ ကြည့်နေလေသည်။
“ဟား၊ ဟား သံခဲရေ၊ အင်းသရဲဖြစ်သွားတဲ့လူက ကုန်းပေါ်ကိုဘယ်တော့မှ တက်လို့မရဘူးကွ”
“ခင်ဗျား၊ ခင်ဗျား တော်တော်ယုတ်မာတဲ့လူပဲ”
ကိုသံခဲက လက်ထဲမှ မှိန်းတံဖြင့် ဦးတာတေကိုလှမ်းပစ်ခတ်လိုက်လေသည်။ သို့သော် ဦးတာတေအနီးရောက်သည်နှင့် မှိန်းတံမှာ အပိုင်းပိုင်းအစအစဖြစ်ကာ ကျိုးပဲ့သွားတော့သည်။
“ဟား၊ ဟား မင်းလိုကောင်က ငါ့ကိုထိခိုက်အောင်လုပ်လို့ရမတဲ့လား သံခဲရ”
ဦးတာတေက တစ်ဖက်သို့လှည့်လိုက်ပြီးနောက်
“ငါသွားတော့မယ်သံခဲရေ၊ မင်းကတော့ ဟောဒီအင်းကြီးထဲမှာ ငါးတွေစိတ်ကြိုက်ဖမ်းပြီးတော့ နေခဲ့ပေါ့ကွာ”
ဦးတာတေမှာ ခြေလှမ်းကျဲကြီးဖြင့် ထွက်ခွာသွားတော့သည်။ ကိုသံခဲတစ်ယောက်သာ မကျေမနပ်နှင့််ရေစပ်တွင် တောက်ခေါက်လျှက် ကျန်နေခဲ့တော့သည်။
“ငါမှားပြီ၊ ငါလူပေါင်းမှားပြီ၊ ကုန်းပေါ်တက်မရဘူးဆိုမှတော့ ငါကဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ မိချောနဲ့ ပေါင်းဖက်လို့ရတော့မှာလဲ”
ကိုသံခဲမှာ အလွန်စိတ်ဓါတ်ကျလျှက် လှေကလေးဖြင့် ကွေးကောက်ရွာသို့ပြန်လာခဲ့လေသည်။ ရွာအနီးအရောက်တွင် အခြားတံငါသည်တစ်ဦးနှင့် ဆုံတွေ့လေသည်။
“ဟ၊ သံခဲ၊ မင်းပျောက်နေတာကြာပြီနော်၊ ဘယ်သွားနေတာလဲကွ”
“ဗျာ၊ ကျုပ်ကပျောက်နေတာတဲ့လား”
“မင်းရွာကို ပြန်မလာတာ ခုနစ်ရက်ရှိပြီ သံခဲရ၊ ဒါနဲ့ မင်းကိုရွာမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်လာရှာတယ်ကွ၊ နေပါအုံး သူ့နာမည်က ဘာပါလိမ့်”
“မိချော၊ မိချောမဟုတ်လား”
“အေး၊ ဟုတ်တယ် မိချောတဲ့”
“သူအခု ရွာမှာရှိသေးလားဗျာ”
“မရှိတော့ဘူးထင်တာပဲကွ၊ သုံးရက်လောက်တော့ မင်းကိုရှာလိုက်သေးတယ်”
“လုပ်စမ်းပါဗျာ၊ အဲဒီမိချောဆိုတဲ့ မိန်းကလေးက နိဗ္ဗာန်ရွာကဗျ၊ ခင်ဗျား နိဗ္ဗာန်ရွာကိုသွားပြီး သူ့ကိုဒီကိုခေါ်လာခဲ့ပါလား”
ထိုလူက ကိုသံခဲအားကြည့်ရင်း
“ဟ၊ သံခဲရ၊ ငါးရရင်တော့ နိဗ္ဗာန်ရွာစောစောသွားလို့ရတာပေါ့ကွာ၊ အခုက ငါက ငါးတစ်ကောင်မှတောင် မရသေးဘူးလေကွာ၊ မင်းကိုငါက ကူညီချင်ပေမယ့် ငါ့ဝမ်းစာကလည်းရှိသေးတယ်မဟုတ်လားကွ”
“ဒါဆို ခင်ဗျားကို ငါးမျာများရနိုင်တဲ့နေရာ ပြောပြမယ်ဗျာ၊ ခင်ဗျားငါးရရင်တော့ နိဗ္ဗာန်ရွာ သွားမယ်မဟုတ်လား”
ထိုလူက ခေါင်းညိတ်ရင်း
“အေးပေါ့ကွ၊ ငါးများများရရင်တော့ ဒီညနေပဲ နိဗ္ဗာန်ရွာဆင်းပြီး ရောင်းရမှာပေါ့ကွာ”
ကိုသံခဲလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသေးပေ၊ သို့နှင့် အင်းရေပြင်ကိုလက်နှင့်ထိလိုက်မိသည်။ မျက်လုံးကိုမှိတ်လိုက်ရင်း
“ငါးများများရမယ့်နေရာကို သိချင်တယ်၊ ငါးများများရမယ့်နေရာကို ပြောပြပါ”
“ထိန်ကျွန်းမြောက်ဘက်၊ ထိန်ကျွန်းမြောက်ဘက်”
နားထဲတွင် ပီပီသသအသံတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရလေသည်။ သို့နှင့် ကိုသံခဲလည်းမျက်လုံးဖွင့်လိုက်ပြီး
“ကျုပ်ပြောမယ်၊ ထိန်ကျွန်းမြောက်ဘက်မှာ ငါးတွေပေါတယ်၊ ခင်ဗျားအဲဒီမှာ ကွန်သွားပစ်ရင် နေ့တစ်ပိုင်းမကုန်ခင် လှေဝမ်းအပြည့်ရလောက်တယ်”
“ဟုတ်ရဲ့လား သံခဲရ”
“ကျုပ်ပြောတာသာ ယုံစမ်းပါဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားကျုပ်ကို တစ်ခုကတိပေးရမယ်၊ ခင်ဗျားငါးတွေရရင် နိဗ္ဗာန်ရွာက မိချောကို သွားခေါ်ပေးရမယ်”
“အေး၊ စိတ်ချပါကွာ၊ မင်းပြောသလိုသာ တကယ်ရမယ်ဆိုရင် ငါကူညီပေးပါ့မယ်သံခဲရာ”
ထိုတံငါသည်က လှေကိုဆက်လက်လှော်ခတ်သွားလေသည်။ ကိုသံခဲတစ်ယောက် ချစ်သူအားစိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် အလွန်ပူဆွေးနေမိတော့သည်။
အပိုင်း(၂)
ညနေရောက်သည့်အခါ မိချောတစ်ယောက် အမောတကောနှင့် ကွေးကောက်အင်းဆီသို့ရောက်လာခဲ့သည်။ တံငါသည်၏ ခေါ်ဆောင်မှုဖြင့်် ကွေးကောက်အင်းအစပ် လှေဆိပ်သို့ဆင်းလာခဲ့လေသည်။ ကိုသံခဲတစ်ယောက်မှာတော့ သူ၏လှေကလေးဖြင့် ရေထဲမှပင် စောင့်ဆိုင်းနေရလေသည်။
“မိချော၊ မိချော၊ အကိုဒီမှာလေ”
မိချောတစ်ယောက် ငိုယိုလျှက်ပြေးဆင်းလာတော့သည်။
“အကိုသံခဲ၊ အကိုဘယ်တွေများသွားနေတာလဲဟင်၊ နိဗ္ဗာန်ရွာကို ပေါ်မလာတာကြာလို့ ကျုပ်တောင်မှ အကို့ကိုလာရှာခဲ့ပါသေးတယ်တော်”
“ငိုမနေပါနဲ့မိချောရာ၊ လာလာ၊ လှေပေါ်တက်”
ကိုသံခဲက လှေကလေးကို လှေဆိပ်တွင်ကပ်ပေးလိုက်သည့်အခါ မိချောက လှေပေါ်ကိုတက်လိုက်လေသည်။
“မိချော၊ မိချောကို အကိုပြောစရာရှိတယ်မိချော၊ ဒါပေမယ့် ဒီနားပြောလို့မကောင်းဘူး၊ အကိုနဲ့အင်းထဲကိုလိုက်ခဲ့ပါ”
ကိုသံခဲက လှေကိုအသာလှော်ခတ်လိုက်ပြီး အင်းထဲသို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ကျယ်ပြောလှသည့် အင်းရေပြင်တစ်နေရာအရောက်တွင် ကိုသံခဲက လှေကိုရပ်လိုက်ပြီး
“ဒီမှာမိချော၊ မိချောနဲ့အကိုနဲ့က မဖြစ်နိုင်ကြတော့ပါဘူးမိချောရာ၊ ဒါကြောင့်မို့ အကို့ကိုမေ့လိုက်ပါတော့ မိချောရာ”
မိချောမျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်များက တပေါက်ပေါက်နှင့်စီးကျလာလေသည်။ မိချောက ကိုသံခဲကိုစိုက်ကြည့်ရင်း
“သိပြီးသား၊ အကိုဒီလိုပြောမယ်ဆိုတာသိပြီးသား၊ တန်တော့ အကိုအင်းထဲမှာ တခြားမိန်းကလေးနဲ့များ ရည်ငံနေပြီလားဟင်၊ အကို့မှာ မိန်းမတွေဘာတွေများ ရှိနေလို့များလား”
ကိုသံခဲက ခေါင်းခါလိုက်ပြီး
“မဟုတ်ပါဘူးမိချောရယ်၊ အကို့မှာ မိချောကလွဲလို့ တခြားချစ်ရမယ့်သူမရှိပါဘူး”
“ဒါဆိုရင် ဘာဖြစ်လို့လည်းအကို၊ ဘာဖြစ်လို့ မိချောကို စွန့်ပစ်ချင်ရတာလား”
ကိုသံခဲက သက်ပြင်းသာ တဟင်းဟင်းချနေတော့သည်။
“မိချောကို အကိုပြောပြလို့မရတဲ့အခက်အခဲတစ်ခုရှိနေလို့ပေါ့ကွာ”
“ဒါတော့ အကိုမတရားဘူး၊ တကယ်ဆို အကိုနဲ့မိချောက နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး တစ်ဘဝတည်ထောင်ထားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြတဲ့သူတွေပဲအကို၊ ဒီတော့ တစ်ခုခုဆိုရင် မိချောတို့အချင်းချင်းပွင့်လင်းရမှာပေါ့”
ကိုသံခဲမျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်စများစို့တက်လာခဲ့သည်။ မိချောကလည်း တစ်ခုခုကိုရိပ်မိသွားပြီး။
“မိချောကိုပြောပြပါအကို၊ အဲဒီအရာကို မိချောသိချင်တယ်၊ မိချောအကို့ကိုအပြစ်မတင်ပါဘူးအကို ပြောပြစမ်းပါ”
“အကိုပြောလိုက်ရင် မိချောအကို့ကိုကြောက်လန့်သွားမှာစိုးလို့ပါ”
“ဘာကြောက်စရာရှိလဲအကို၊ အကိုက မိချောချစ်တဲ့လူပဲ၊ မိချောက ဘာကိုကြောက်ရမှာလဲ”
“မဟုတ်ဘူးမိချော၊ အကို့ရဲ့အခုလက်ရှိပုံကိုမြင်လိုက်ရရင် မိချောအကို့ကိုကြောက်လန့်သွားမှာအသေအချာပဲ”
မိချောက အလွန်ကြမ်းတမ်းလှပြီး အသားမာတက်နေသည့် ကိုသံခဲ၏ လက်ဖဝါးများကိုဆွဲယူလိုက်ရင်း
“ဒီမှာအကို၊ မိချောကတော့ အကို့ကိုဘယ်လိုပုံစံပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ဆက်ချစ်နေမှာပါအကို၊ ဒါကြောင့် မိချောမကြောက်ပါဘူး၊ မိချောဘာပဲဖြစ်ဖြစ်မကြောက်ဘူးအကို၊ အကိုက တစ္ဆေသရဲဖြစ်နေတယ်ဆိုရင်တောင် မိချောက အကို့ကိုဆက်ချစ်နေမှာပါ”
ကိုသံခဲတစ်ယောက် မျက်ရည်များကို ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ ငိုချလိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် ခေါင်းကိုအသာညိတ်ပြီး လှေကလေးအပေါ်မှနေ၍ အင်းရေပြင်အတွင်းသို့ ခုန်ဆင်းသွားတော့သည်။
“အကို၊ အကိုသံခဲ”
ကိုသံခဲက ရေမျက်နှာပြင်အောက်သို့ဆင်းသက်သွားပြီး ပြန်မပေါ်လာတော့ပေ၊ မိချောတစ်ယောက် ကိုသံခဲသေဆုံးသွားပြီလားဟု စိုးရိမ်ပူပန်စွာဖြင့် အင်းရေပြင်ကို ကျီးကန်းတောင်းမှောက်ကြည့်ကာ ရှာဖွေနေမိသည်။ ထိုစဉ် အင်းရေပြင်တွင် ကြီးမားသည့် ရေပွက်ကြီးတစ်ခုဖြစ်ပေါ်လာကာ အလွန်ကြီးမားသည့် ငါးကြီးတစ်ကောင်က လှေပေါ်သို့ခုန်တက်လာခဲ့လေသည်။ မိချောမှာအလွန်ထိတ်လန့်သွားပြီး လှေပဲ့နားအထိ တိုးကပ်သွားမိသည်။
“ဘာ၊ ဘာကြီးလဲ”
မိချောတွေ့မြင်နေရသည်ကတော့ ငါးလူသားကြီးတစ်ဖြစ်လဲ ကိုသံခဲပင်ဖြစ်သည်။ ကိုသံခဲက အသံနက်ကြီးဖြင့်
“မိချော၊ မိချောမကြောက်ဘူးဆို”
မိချောမျက်လုံးပြူးသွားလျှက်
“အကို၊ ဒါဆို ဒီသတ္တဝါကြီးက အကိုသံခဲပေါ့နော်”
ငါးလူသားကြီးမှာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်လေသည်။ မိချောက ငါးလူသားကြီးအနီးသို့ တဖြည်းဖြည်းတိုးကပ်သွားကာ ငါးခေါင်းကြီးကိုပွတ်သပ်နေမိသည်။
“အကိုရယ်၊ အကိုဘယ်လိုများဖြစ်ရတာလဲ”
“ကံကြမ္မာကိုပဲ ယိုးမယ်ဖွဲ့ရမယ်ထင်ပါရဲ့ မိချောရယ်၊ လွန်ခဲ့တဲ့ ခုနစ်ရက်လောက်က အကို အောက်လမ်းဆရာကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ နောက်လိုက်လုပ်မိပြီးတော့ အခုလို လူတစ်ပိုင်းငါးတစ်ပိုင်းနဲ့ မကောင်းဆိုးဝါးကြီးဖြစ်သွားရတာပါပဲ”
“အကိုရယ်၊ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ၊ ဒါကြောင့် အကိုပျောက်နေတာပေါ့နော်”
ကိုသံခဲက ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း
“အခုတော့ အကို့ရဲ့အဖြစ်ကို မမိချောမြင်ပြီမဟုတ်လား၊ အကိုက အခုဆိုရင် လူတစ်ပိုင်း မိစ္ဆာတစ်ပိုင်းဖြစ်နေပါပြီမိချော၊ ပြီးတော့ အကိုက ကုန်းမြေပေါ်ကိုခြေချလို့ မရတော့ဘူး၊ ဒါကြောင့်မို့ မိချောနဲ့ပေါင်းဖက်ဖို့က မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး မိချောရယ်၊ မိချော အကို့ကိုမေ့လိုက်တော့နော်”
မိချောက ခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ခါလျှက်
“မဟုတ်ဘူးအကို၊ အကိုကုန်းပေါ်မတက်ရတော့လည်း ဘာဖြစ်လဲ၊ ရေထဲမှာပဲ အကိုနဲ့မိချောနဲ့ အခုလိုနေကြတာပေါ့”
ကိုသံခဲမှာ အလွန်အံ့သြသွားမိလေသည်။
“မိချော အကို့ကိုမကြောက်ဘူးလား”
“မကြောက်ပါဘူးအကို၊ မိချောပြောထားတယ်မဟုတ်လား၊ မိချောက အကို့ကိုဘယ်လိုပုံစံနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် ဆက်ပြီးချစ်နေမှာပါလို့”
ကိုသံခဲတစ်ယောက်လူအဖြစ်သို့ အသွင်ပြောင်းလိုက်ကာ မိချောကိုပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်။
“ဝမ်းသာလိုက်တာ မိချောရယ်”
မိချောက ကိုသံခဲပုခုံးအပေါ်သို့ ခေါင်းကလေးမှေးစောင်းကာတင်ထားလျှက်
“လူတိုင်းမှာ လှို့ဝှက်ချက်ကိုယ်စီရှိပါတယ်အကို၊ အခု အကို့ရဲ့လှို့ဝှက်ချက်ကို ကျုပ်မြင်တွေ့လိုက်ရပြီဆိုတော့ အခုတော့ ကျုပ်ရဲ့လှို့ဝှက်ချက်ကို အကို့ကိုပြောပြမယ်တော့”
“ဘယ်လို၊ မိချောမှာ အကိုမသိတဲ့လှို့ဝှက်ချက်များ ရှိသေးလို့လား”
“ရှိတယ်အကို၊ တကယ်တော့ မိချောက စုန်းတစ်ယောက်ပါ”
ကိုသံခဲ အံ့သြသွားလေသည်။
“ဘာ၊ ဘာပြောတယ်မိချော”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ နိဗ္ဗာန်ရွာက စုန်းတွေကဝေတွေ ပေါတယ်မဟုတ်လားအကို၊ ဒီတော့ မိချောကလည်း မျိုးရိုးစဉ်ဆက် စုန်းပညာကို အမွေဆက်ခံခဲ့တဲ့ စုန်းတစ်ယောက်ပါအကို”
ကိုသံခဲမှာ တွေဝေသွားပြီးနောက် မိချောအား ပွေ့ဖက်ထားရာမှ တွန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ မိချောမှာ မျက်နှာငယ်ကလေးဖြင့်
“ဘာလဲအကို၊ မိချောကို စုန်းလို့သိသွားပြီဆိုတော့ အကိုမိချောကိုမချစ်တော့ဘူးလား”
“မဟုတ်ပါဘူးမိချောရယ်၊ အကိုတော့ဖြင့် စုန်းတွေကိုကြောက်တယ်”
“ဒါဆို အကိုမိချောကိုမချစ်တော့ဘူးပေါ့၊ မိချောက စုန်းဆိုတာကိုသိသွားတော့ အကိုမိချောနဲ့အတူတူမနေချင်တော့ဘူးပေါ့”
ကိုသံခဲ သက်ပြင်းသာချမိတော့သည်။
“ရတယ်အကို၊ အကိုမနေချင်ဘူးဆိုရင် မိချောလည်း မနေချင်တော့ပါဘူးအကိုရယ်”
မိချောမှာ လှေပေါ်မှနေ၍ အင်းရေပြင်အတွင်းသို့ ခုန်ဆင်းသွားလေသည်။ ကိုသံခဲမှာ
“မိချော၊ မိချော၊ အဲဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့”
ကိုသံခဲက အော်ဟစ်လိုက်ပြီးနောက် ရေအတွင်းသို့ခုန်ဆင်းသွားလေတော့သည်။ ကိုသံခဲက ရေထဲသို့ကျဆင်းသွားသည့် မိချောအားပွေ့ဖက်ကာ ကယ်ဆယ်လိုက်ပြီးနောက် ရေပေါ်သို့ပြန်လည်တင်လိုက်လေသည်။ မိချောပါးစပ်မှ ရေများစွာအန်ကျလာပြီးနောက် လူလည်းမြော့မြော့သာကျန်တော့၏။ ကိုသံခဲက မိချောအားပွေ့ဖက်ရင်း
“အကိုမိချောကိုယူပါ့မယ်မိချောရယ်၊ မိချောနဲ့အကိုနဲ့ အတူတူနေကြမယ်နော်”
မိချောမှာ ပြုံးရွှင်လျှက် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်လေတော့သည်။
(၅)
“မင်္ဂလာဆောင်မယ်ဆိုတော့ ကောင်းမွန်တဲ့ကိစ္စတစ်ခုပဲ ငါခွင့်ပြုပါတယ်”
အင်းတော်ရှင်က ကိုသံခဲအားခွင့်ပြုလေသည်။
“မင်္ဂလာဆောင်တဲ့အခါ ရေပြင်ပေါ်မှာပဲဆောင်ရမယ်၊ လူတွေကို ကျွေးမွေးဖို့အတွက်တော့ ငါပြင်ဆင်ပေးပါ့မယ်၊ သံခဲ ဒီအနားကိုလာခဲ့စမ်း”
ကိုသံခဲက အင်းတော်ရှင်အနီးသို့ တိုးကပ်သွားလိုက်သည့်အခါ အင်းတော်ရှင်က လက်သီးဆုပ်လိုက်ပြီး တစ်ခုခုကိုရေရွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထိုလက်သီးဆုပ်အားဖွင့်လိုက်သည့်အခါ ရွှေစင်တုံးတစ်တုံးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုရွှေစင်တုံးအား ကိုသံခဲလက်အတွင်းသို့ထည့်ပေးလိုက်ရင်း
“မင်းကငါ့လူဆိုတော့ မင်းကိုငါကူညီရမှာပေါ့ကွာ၊ ဟောဒါက မင်းရဲ့မင်္ဂလာပွဲမှာ လူတွေကိုကျွေးဖို့မွေးဖို့အတွက် ငါပေးတာ”
ကိုသံခဲလည်း ထိုရွှေတုံးအားယူဆောင်ပြီး မိချောကိုပေးလိုက်လေသည်။ မိချောက ထိုရွေတုံးအားရောင်းချရာမှ ရရှိသည့်ငွေများဖြင့်် မင်္ဂလာပွဲတစ်ရပ်ကိုကျင်းပလေတော့သည်။ ထူးထူးခြားခြားမင်္ဂလာပွဲအား အင်းရေပြင်ပေါ်တွင်ဖောင်ကြီးထိုးကာ ကျင်းပလေသည်။ ထိုဖောင်ကြီးပေါ်တွင် မဏ္ဍပ်ကြီးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်ထားကာ လာရောက်သူများအားလုံးကို ထမင်းနှင့် ငါးအသားဟင်းလျာများကို အလျှံပယ်ကျွေးမွေးတော့သည်။
“ဟာ၊ သံခဲတို့ကတော့ လုပ်လိုက်ရင် အဆန်းကြီးပဲဟေ့၊ မင်္ဂလာဆောင်တာ ကုန်းပေါ်မှာမဆောင်ဘဲ ရေထဲမှာဆောင်ရတယ်လို့ကွာ”
“ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ တံငါပီသပါပေတယ်၊ ရေထဲကကို မတက်ဘူးဗျို့”
“ဟင်းတွေကလည်း ရှယ်ကောင်းတာဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် ဒီအင်းထဲမှာ ငါးဖမ်းလာတာ တစ်သက်ရှိတော့မယ်၊ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ငါးကြီးတွေ မတွေ့ဖူးဘူးဗျို့”
“ဟာ၊ ဒီငါးတွေက ကိုသံခဲတစ်ယောက် ကိုယ်တိုင်ဖမ်းထားတဲ့ငါးတွေဆိုပဲဗျ”
“ဟ၊ ဒါဆို သဲခံကိုငါတို့ ဆရာတင်မှရမယ်ကွ၊ ကွေးကောက်ရွာအပြင် အင်းခြေနဲ့ အင်းထဲရွာကတံငါတွေကိုပါ ဟင်းအဝကျွေးနိုင်အောင် ငါးဖမ်းရတယ်ဆိုတာ တော်ရုံမဟုတ်ဘူးဟေ့”
သို့နှင့် မင်္ဂလာပွဲကြီးက ခမ်းခမ်းနားနားနှင့်ပြီးဆုံးသွားခဲ့လေသည်။ မင်္ဂလာမဏ္ဍပ်ကြီးတည်ဆောက်ထားသည့် ဖောင်ကြီးပေါ်တွင် ကိုသံခဲနှင့် မိချောတို့နှစ်ယောက်သာ ကျန်နေခဲ့တော့သည်။
“အကိုတို့အိပ်မက်တွေ တကယ်ဖြစ်လာပြီနော်မိချော”
“ဟုတ်ပါ့တော်၊ ကျုပ်ဖြင့်အကိုနဲ့အတူတူနေရတာ သိပ်ပျော်တာပဲ”
“အကိုက ရေထဲကနေတက်လို့မရပေမယ့် မိချောကတော့ ကွေးကောက်ရွာမှာ အိမ်တစ်ဆောင်ဆောက်ပြီး သွားနေပါလား”
“အို၊ မဟုတ်တာပဲအကိုကလည်း၊ မိချောကတော့ အကိုနဲ့ဝေးပြီးမနေချင်ပါဘူးရှင်၊ ဒီတော့ မိချောလည်း ဒီအင်းထဲမှာပဲနေမယ်”
“လှေပေါ်နေရတာ မလွယ်ပါဘူး မိချောရာ”
“လှေပေါ်မနေချင်တော့လည်း အင်းလယ်က ကျွန်းတွေအပေါ်မှာ တဲထိုးပြီးနေတာပေါ့တော်”
သို့နှင့် အင်းလယ်ရှိကျွန်းများအနက်မှ ထန်းပင်များပေါက်နေသည့် ကျွန်းပေါ်တွင် မိချောတစ်ယောက် တဲကလေးထိုးပြီးနေထိုင်လေသည်။ ကိုသံခဲမှာ အင်းအတွင်းလှည့်ပတ်သွားနေကာ မိချောနှင့်အတူတကွ လှေပေါ်တွင်ပေါင်းသင်းကြလေသည်။
ကိုသံခဲမှာ အင်းသရဲဖြစ်သွားကတည်းက ငါးမဖမ်းချင်တော့ပေ၊ ငါးများနှင့် တသားတည်းဖြစ်သွားသည်လားတော့ မပြောတတ်ပေ၊ ထို့ကြောင့် အင်းအတွင်းလှည့်လည်သွားလာနေသော်လည်း ငါးမဖမ်းဘဲ အချိန်ရှိသရွေ့ ထန်းရည်သောက်လိုက်၊ ပဲကြိးလှော်စားလိုက်နှင့် အချိန်ဖြုန်း၍သာနေတတ်လေသည်။
တံငါများမှာ ကိုသံခဲနှင့််တွေ့သည့်အခါ ကိုသံခဲအား ငါးရှိနိုင်မည့်နေရာများကိုမေးတတ်ကြလေသည်။ တစ်ခါတွင်း ကွေးကောက်ရွာအတွင်းမှ တံငါသည် ကိုဝင်းမှာ လှေကလေးတစ်စင်းကိုလှော်ခတ်လာလေရာ မကြာခင်အင်းလယ်တစ်နေရာတွင် ကိုသံခဲနှင့်် သွားတွေ့တော့သည်။ ကိုသံခဲမှာ လှေကလေး၏ လှေဦးထိပ်တွင် တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်နေပြီး သူ၏လှေကလေးမှာ သူ့အလိုလိုရွှေ့လျားနေသည်ကို ထူးဆန်းစွာဖြင့်မြင်တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုသံခဲမှာ သူ့အားကျောပေးထားသဖြင့် မြင်ပုံမရပေ။
“ကိုသံခဲ၊ ကိုသံခဲ”
ကိုဝင်းခေါ်လိုက်သည့်အခါမှ ကိုသံခဲက ကိုဝင်းအားလှည့်ကြည့်လိုက်လေသည်။
“ခင်ဗျားဗျာ၊ ထူးဆန်းလိုက်တာ လှေကိုမလှော်ဘဲနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ သူ့အလိုလိုသွားလာနိုင်တာလဲဗျ”
“ကျုပ်အစွမ်းလို့ပဲ ဆိုကြပါစို့ကိုဝင်းရာ၊ ဒါနဲ့ ခင်ဗျားကိုအင်းထဲမတွေ့တာတောင် ကြာပေါ့ဗျာ၊ ဘယ်သွားပြီး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”
ကိုသံခဲက နှုတ်ဆက်ရင်း လှေကလေးမှာ သူ့အလိုလိုကွေ့ပြီး ကိုဝင်းလှေအနီးသို့တိုးကပ်လာလေသည်။ ကိုဝင်းက
“ဟုတ်တယ်ကိုသံခဲရေ၊ အဆင်ပြေမလားဆိုပြီးတော့ အင်းခြေရွာဆင်းပြီး ကိုင်းသွားလုပ်တာဗျ၊ ပိုးတွေကဖျက်၊ သီးနှံဈေးကကျနဲ့ဆိုတော့ မကိုက်ပါဘူးဗျာ၊ ဒါနဲ့ လက်ငုပ်လက်ရင်း တံငါပဲလုပ်မယ်ဆိုပြီး ပြန်လာတာဗျ”
ကိုသံခဲက ရယ်မောရင်း
“တံငါသည်ဆိုတော့ တံငါလုပ်တာပဲကောင်းပါတယ်”
“ဒါနဲ့ ကိုသံခဲက ငါးတွေရှိတဲ့နေရာသိတယ်ဆိုဗျာ၊ ရွာထဲမှာတော့ ကိုသံခဲအကြောင်းတွေကို လူတွေက အမျိုးမျိုးပြောနေသဗျ”
ကိုသံခဲမှာ ပြုံး၍သာနေလေသည်။
“ဒါဆို ကျုပ်ကိုလည်း မစပါအုံး ကိုသံခဲရာ၊ ကျုပ်ငါးများများရမယ့်နေရာကို ညွှန်စမ်းပါအုံးဗျ”
ကိုသံခဲက အင်းရေပြင်ကိုလက်နှင့်ထိလိုက်ပြီးနောက် မျက်လုံးကိုမှိတ်ကာ အာရုံခံလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အင်းအတွင်းရှိ ရေသရဲကြီးများနှင့် ဆက်သွယ်လိုက်တော့သည်။ အင်းတစ်ခွင်တွင် ရေသရဲကြီးများမှာ သူ့နေရာနှင့်၊ သူ့အပိုင်နှင့််သူ နေထိုင်ကြလေသည်။ ကိုသံခဲက စိတ်ထဲမှ
“ကဲ ရေသရဲအပေါင်းတို့ ဘယ်နေရာမှာ ငါးကြီးကြီး၊ ငါးများများရနိုင်သလဲဆိုတာ ပြောစမ်း”
ထိုအခါ ရေသရဲကြီးများက အသံပေါင်းစုံဖြင့် ကိုသံခဲအားသတင်းပို့ကြလေသည်။ ကိုသံခဲက ထိုသတင်းများအနက်မှ ငါးအများဆုံးရှိနိုင်သည့်နေရာကို ရွေးလိုက်ပြီး
“ကဲ၊ ကိုဝင်းရေ၊ ဒီကနေအနောက်စူးစူးကိုသာသွားဗျာ၊ အင်းအစပ် ကုက္ကိုပင်နားမှာ ငါးတွေပွက်နေတယ်၊ ခင်ဗျားအဲဒီကိုကွန်ချရင် ကြိမ်းသေပေါက် ငါးများများရလိမ့်မယ်ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ငါးအချိန်တစ်ဆယ်ပဲ ခင်ဗျားယူရမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား”
ကိုဝင်းလည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ကာ ကိုသံခဲညွှန်ပြသည့်နေရာသို့ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ ထိုနေရာတွင် ကိုသံခဲပြောသည့်အတိုင်း ငါးများဆူပွက်နေလေရာ ကိုဝင်းတစ်ယောက် ပိုက်ကွန်ကိုပစ်လိုက်တော့သည်။ ငါးကြီးငါးကောင်းများမှာ ပိုက်ကွန်တွင်ပါလာကြသည်။ ကိုဝင်းတစ်ယောက် လောဘတက်ချေပြီ၊ ငါးများကို မရမကဖမ်းလေတော့သည်။ ငါးများမှာ လှေဝမ်းပြည့်မျှရရှိလေသည်။ အချိန်အားဖြင့်ဆိုလျှင် အချိန်သုံးဆယ်ခန့်ရှိမည်ဖြစ်သည်။
“ပွတာပဲဟေ့၊ ဒီအတိုင်းသာ နေ့တိုင်းဖမ်းလို့ရရင် ကြာရင် ငါသူဌေးဖြစ်ပြီ”
ကိုဝင်းမှာ ပျော်ရွှင်လျှက် လှေကိုအားစိုက်၍ လှော်ခတ်လာခဲ့သည်။ သို့သော် အင်းအစပ်နားအရောက်တွင်တော့ လှေဝမ်းအတွင်း သေကြေနေကြသည့် ငါးများ၏ အမြှီးများနှင့် ရေယပ်တောင်များမှာ လှုပ်ရှားလာကြသည်။
“ဟာ၊ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
ကိုဝင်းကြည့်နေစဉ်မှာပင် လှေဝမ်းအတွင်းမှ ငါးများမှာ သူ့အလိုလိုခုန်ပေါက်ကာ ရေပြင်ပေါ်သို့ခုန်ဆင်းကြလေတော့သည်။ ကိုဝင်းက လိုက်လံတားဆီးသော်လည်း မရပေ၊ သေဆုံးနေသည့် ငါးများမှာ အသက်ဝင်လှုပ်ရှားကာ ခုန်ဆင်းသွားကြရင်း နောက်ဆုံး လှေဝမ်းအတွင်း ငါးတစ်ပုံသာကျန်ခဲ့တော့သည်။ ကိုဝင်းလည်း ကမ်းကပ်လိုက်ပြီးနောက် မယုံသင်္ကာဖြင့် ထိုငါးအပုံအား ချိန်ခွင်တစ်ခုဖြင့် ချိန်ကြည့်လိုက်ရာ ငါးပိဿာအတိဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ တစ်ဆယ်သား၊ ငါးကျပ်သားပင် မပိုလျှံပေ၊ ထိုတော့မှ ကိုဝင်းမှာ ကိုသံခဲ၏စကားများကိုပြန်လည်ကြားယောင်လာခဲ့သည်။
“ဟုတ်တယ်၊ ငါကလောဘကြီးခဲ့မိလို့ပဲ၊ အစကတည်းက ကိုသံခဲပြောသလို ငါးပိဿာပဲ ယူခဲ့ရမှာ”
ကိုဝင်းက သူ့အဖြစ်အပျက်အား ရွာထဲတွင်ပြောပြရာမှ ထိုစကားမှာကျယ်ပြန့်သွားတော့သည်။ ရွာသူရွာသားများမှာ ကိုသံခဲတစ်ယောက် တစ်ပွဲစားဖြစ်နေသည်ဟုပင် ထင်မြင်သွားကြလေသည်။
(၇)
တစ်ခုသောညနေခင်းတွင်ဖြစ်သည်။ ကွေးကောက်ရွာအနောက်ဘက် အင်းအစပ်နားတွင် ထန်းရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှိလေသည်။ ထိုဆိုင်တွင် ထန်းရည်သာမက၊ စိမ်ရေဟုခေါ်သည့် ခေါင်ချဉ်ဖောက်ထားသည့်အရည်နှင့် အဖျော်ယမကာမျိုးစုံကိုရရှိလေသည်။ အင်းစပ်တွင် တည်ဆောက်ထားသဖြင့် ကန်အတွင်းငါးဖမ်းဆင်းကြမည့် တံငါသည်များအဖို့ တစ်ထောက်ခိုနားရာနေရာဖြစ်နေသည်။ ညနေစောင်းအချိန်မှာ နေ့ဘက်တစ်နေ့လုံးငါးဖမ်းထွက်သည့် တံငါသည်များ လုပ်ငန်းသိမ်းကာ ပြန်လာသည့်အချိန်ဖြစ်သလို၊ ညဘက်ငါးဖမ်းထွက်မည့် တံငါသည်များ၏ လုပ်ငန်းခွင်စတင်ရာ အချိန်ဖြစ်သဖြင့် ထိုထန်းရည်ဆိုင်ကလေးတွင် တံငါသည်များဖြင့် စည်ကားနေတော့သည်။
“မင်းတို့ အင်းထဲဆင်းရင် သံခဲနဲ့တွေ့လို့ကတော့ ကံကောင်းပြီသာမှတ်ကွ”
“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ အဲဒါ ကျုပ်ကိုယ်တွေ့ပဲ”
တံငါသည်တစ်ယောက်က ထပြောလေသည်။
“ဘယ်လိုလဲကွ ပြောစမ်းပါအုံး”
“ကျုပ်တစ်နေ့က အင်းထဲကို ညဘက်ငါးဆင်းထောင်ရင်း လှေကလေးတစ်စီးမြောလာတာတွေ့သဗျ၊ အထဲကိုကြည့်လိုက်တော့ ကိုသံခဲတစ်ယောက် လှေဝမ်းထဲမှာ တောင့်တောင့်ကြီးအိပ်လို့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ကိုသံခဲကို လှုပ်နိုးပြီး ငါးပေးဖို့တောင်းတော့ သူက ကျုပ်ကိုတစ်နေရာမှာ ငါးသွားထောင်ခိုင်းတယ်ဗျ၊ ရေကိုလက်နဲ့ထိလိုက်တာနဲ့ သူက ငါးရှိမယ့်နေရာကို သိသဗျ၊ ကျုပ်လည်း သိပ်မယုံဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိဆိုပြီးတော့ သူထောင်ခိုင်းတဲ့နေရာမှာ ကွန်သွားထောင်တာဗျ၊ အာရုံတက်ခါနီး ငါးပိုက်သိမ်းတော့ တကယ့်ငါးကြီးငါးကောင်းတွေချည်း ပိုက်မှာ မိနေတာဗျို့”
တစ်ဆိုင်လုံးမှ လူများက စိတ်ဝင်စားသွားကြသည်။ ထိုအချိန် တံငါတစ်ဦးက ထန်းရည်တစ်အိုးနှင့် ပဲကြီးလှော်တစ်ထုတ်ကို မှာယူလိုက်လေသည်။
“ဟေ့ကောင်၊ ထန်းရည်ကို သယ်သွားပြီးတော့ အင်းထဲသောက်မလို့လား”
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ဟောဒါက ကိုသံခဲအတွက်ဗျ”
“ဟာ၊ လုပ်ပြန်ပြီလား သံခဲ”
ထိုလူက ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့်
“ခင်ဗျားတို့ကို မပြောချင်လို့ ကျုပ်သိုဝှက်ထားတာဗျ၊ အခုမေးလာတော့ ပြောရမှာပေါ့၊ ကျုပ်ဖြင့် အရင်က ငါးဖမ်းထွက်ရင် ငါးပုံမှန်ရတယ်လို့ကို မရှိဘူးဗျာ၊ ငါးရတဲ့နေ့ရတယ်၊ မရတဲ့နေ့မရဘူးပေါ့၊ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်က ကျုပ်မိန်းမက ရွာထဲကနေသတင်းကြားလာတယ်၊ ကိုသံခဲအတွက် ထန်းရည်နဲ့ပဲလှော်ဝယ်ပြီး ပသလိုက်ရင် ငါးကောင်းကောင်းမိတယ်ဆိုပဲ၊ ကျုပ်လည်း ဒါတွေမယုံဘူးပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်မိန်းမက ထန်းရည်အတင်းဝယ်ပေးတာနဲ့ လှေဝမ်းထဲထည့်လာရတာ၊ တစ်နေရာရောက်တော့ ကမ်းအစပ်သစ်ငုတ်တိုပေါ်မှာ ထန်းရည်အိုးနဲ့ ပဲကြီးလှော်ထုတ်ချပြီးတော့ ကိုသံခဲရေ၊ ခင်ဗျားအတွက်ဝယ်လာတာ၊ ကျုပ်ကို ငါးများများရအောင်ပေးစမ်းပါဗျာ လို့တိုင်တည်ပြီးတော့ ညောင်ပင်ခြေရင်းက သစ်ငုတ်ပေါ်ချခဲ့တာပဲဗျာ”
“ဟေ၊ ဒါနဲ့ ရရောလား”
“ထူးဆန်းတယ်ဗျ၊ အဲဒီနေ့က ငါးတော်တော်ရတာ၊ နောက်နေ့ကျတော့ ကျုပ်လည်းမလုပ်ဖြစ်ဘူးပေါ့ဗျာ၊ မလုပ်ဖြစ်တဲ့နေ့ဆိုရင် ငါးက ထင်သလောက်မရဘူးဗျ၊ နောက်တစ်နေ့တော့ ကျုပ်လုပ်မယ်ဆိုပြီး ထန်းရည်သွားတင်ထားတာ ရလိုက်တဲ့ငါးဗျာ နည်းတာမဟုတ်ဘူး၊ အခုဆိုရင် ကျုပ်နေ့တိုင်း ကိုသံခဲအတွက် ထန်းရည်နဲ့ပဲလှော် ယူသွားတာ ငါးရက်လောက်ရှိပြီဗျ၊ နေ့တိုင်း ပုံမှန်ငါးရနေတယ်ဗျာ”
“ဟာ၊ တကယ်ထူးတယ်ဟေ့၊ ဒီအတိုင်းသာဆိုရင်တော့ သံခဲတစ်ယောက် တစ်ပွဲစားဖြစ်နေတာ သေချာပြီဟေ့”
ထိုစဉ် ဆိုင်ထောင့်ဝိုင်းမှ လူတစ်ဦးက ထန်းရည်အိုးကို စားပွဲဝိုင်းပေါ် ဆောင့်ချလိုက်ပြီးနောက် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်လေသည်။
“မယုံဘူးဟေ့၊ ငါကတော့ မယုံဘူး”
ထိုလူငယ်မှာ ကွေးကောက်ရွာမှ တံငါသည် ငတေဆိုသူဖြစ်လေသည်။ တံငါသည်များက ငတေအားဝိုင်းကြည့်လိုက်ကြပြီးနောက်
“ဟေ့ကောင်ငတေ၊ မင်းက မယုံဘူးဆိုတော့ ငါတို့ကလိမ်ညာပြီးပြောနေတယ်လို့များ မင်းထင်နေသလားကွ”
“ဒါတော့ ကျုပ်မပြောလိုဘူး၊ ဒါပေမယ့် ကိုသံခဲက အဲဒီလိုမျိုးအစွမ်းတွေရှိတယ်ဆိုတာတော့ ကျုပ်လက်မခံဘူးဗျာ”
“ဟေ့ကောင်၊ မယုံကြည်ရင်နေ မစော်ကားနဲ့ကွ”
“ဟား၊ ဟား ကျုပ်ကတော့ ခင်ဗျားတို့ပြောတဲ့ကိုသံခဲနဲ့တွေ့လို့ကတော့ တစ်ပွဲတစ်လမ်းလောက် စိန်ခေါ်လိုက်ချင်သေးသဗျာ၊ ဟား၊ ဟား”
ငတေကိုကြည့်ရင်း အခြားတံငါသည်များက ခေါင်းခါလိုက်ကြတော့သည်။ ထန်းရည်ဆိုင်တွင် ထန်းရည်သောက်ပြီးသည်နှင့် ငတေက လှေကိုလှော်ခတ်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ လှေပေါ်တွင်တော့ ငတေအပြင် ငတေ၏ ယောက်ဖဖြစ်သူ ကိုပိန်ဆိုသူလည်း ပါလာခဲ့လေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးအသုံးပြုသည့်လှေမှာ သာမန်လှေများထက် အနည်းငယ်ကြီးမားသည်။ ငါးဖမ်းရာတွင်တော့ ငတေက ဆရာဖြစ်ပြီး ကိုပိန်မှာ ငတေ၏လက်ထောက်ဖြစ်ကာ ငတေခိုင်းသမျှကိုပြုလုပ်ရလေသည်။ ငတေတို့မှာ ကမ်းစပ်မှထွက်ခွာလာပြီး မကြာခင်တွင်တော့ အင်းထဲတွင်လှည့်ပတ်လှော်ခတ်နေသည်။ ထိုသည်ကို ကိုပိန်က သတိထားမိသည်။
“ငတေရေ၊ မင်းဘာဖြစ်လို့ လှေကိုကွေ့ပတ်ပြီးလှော်နေတာလဲကွ”
“သြော်၊ ဒါလား၊ ဒါကတော့ ထန်းရည်သောက်ချင်လို့ပေါ့ဗျ”
“ဟာ၊ မင်းကွာ၊ ခုနကပဲ ထန်းရည်ဆိုင်ကထွက်လာတာမဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါ ကျုပ်သောက်မယ့်ထန်းရည်က အလကားရမယ့်ထန်းရည်ဗျ”
ကိုပိန်ပင်အံ့သြနေမိသည်။ ခဏကြာသည့်အခါမှ ငတေက လှေကိုတစ်နေရာသို့ဦးတည်လှော်ခတ်လိုက်လေသည်။ အင်းအစပ်တွင် အလွန်ကြီးမားလှသည့် ညောင်ပင်ကြီးတစ်ပင်ပေါက်နေလေသည်။ ထိုညောင်ပင်ကြီးမှာ လူကြီးသုံးဖက်စာခန့်ပင်ရှိပြီး အကိုင်းအခက်အလက်များ ဝေေ၀ဆာဆာနှင့် အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းကြီးဖြစ်သည်။ ငတေမှာ လှေကိုထိုညောင်ပင်ကြီးဆီသို့ တည့်တည့်မတ်မတ်လှော်ခတ်နေလေသည်။
“ငတေရေ၊ ငါကြားဖူးတာကတော့ အဲဒီညောင်ပင်ကြီးက သရဲသိပ်ခြောက်တယ်ဆိုပဲကွ၊ အခု တော်တော်တောင်မှောင်နေပြီ၊ မင်းဘာသွားလုပ်တာလဲကွ”
ငတေက ဘာမှမပြောဘဲ ကြိတ်ပြျုံးနေလိုက်တော့သည်။ မကြာခင် သူတို့လှေကလေးမှာ ညောင်ပင်ကြိးအောက်ခြေသို့ရောက်သွားတော့သည်။ ညောင်ပင်အောက်ခြေတွင်တော့ သစ်ငုတ်တိုတစ်ခုရှိပြီး ထိုသစ်ငုတ်တိုပေါ်တွင် ထန်းရည်တစ်အိုးကိုတွေ့လိုက်ရသလို ဖက်တစ်ခုနှင့််ထည့်ထားသည့် ပဲကြီးလှော်များကိုလည်း တွေ့လိုက်ရပြန်သည်။ ငတေက သစ်ငုတ်အနီးသို့လှေကိုကပ်ပြီး ထန်းရည်အိုးနှင့် ပဲကြီးလှော်ကို လှမ်းယူလိုက်သည့်အခါ ကိုပိန်က ပျာပျာသလဲဖြင့်
“ငတေရေ၊ အဲဒါ တစ်ပွဲစားကြီး ဦးသံခဲကို တံငါတွေဆက်သထားတဲ့ ထန်းရည်မဟုတ်လားကွ”
“ဟုတ်တယ်လေဗျာ”
ငတေက ထန်းရည်အိုးကိုမော့ကာ တစ်ကျိုက်သောက်လိုက်ပြီးနောက်
“ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ သူများဆီက အလကားရတာဆိုတော့ သောက်ရတာမြိန်လိုက်တာ၊ ကိုပိန် သောက်အုံးမလား”
“ဟေ့အေး၊ နေပါစေကွာ၊ ငါကြောက်တယ်ကွ”
ငတေက ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောလိုက်ရင်း
“ဘာများကြောက်စရာရှိလို့လဲဗျာ၊ ခင်ဗျားတို့တွေက အဲဒါခက်တာပဲဗျ”
ထိုသို့ပြောဆိုနေရင်း ညောင်ပင်ကြီးဆီသို့ လှေကလေးတစ်စင်းရောက်လာခဲ့လေသည်။ ထိုလှေကလေး၏ လှေဦးထိပ်တွင် ကိုသံခဲထိုင်နေလေသည်။ ကိုပိန်တစ်ယောက် ကိုသံခဲကိုမြင်တွေ့လိုက်ရသည့်အခါ အလွန်ကြောက်လန့်သွားလေသည်။
“ဟာ၊ ဟိုမှာ တစ်ပွဲစားကြီးလာပြီဟေ့”
ကိုပိန်မှာကြောက်လန့်နေသော်လည်း ငတေကတော့ ခပ်အေးအေးပင်ကြည့်နေလေတော့သည်။