စားသေးဘဲ သူ့ခေါင်းကို တစ်ဖက်သို့ လှည့်ပစ်လိုက်၏။ ထိုအခါ ရေမြွေက မသေမရှင်ဖြစ်နေသော ဖားကို မြွေသူတော်ကြီးပါးစပ်နားသို့ ချပေးနေပြန်၏။ ထိုအခါမှာလည်း မြွေသူတော်ကြီးက ရေမြွေယူလာပေးသော ဖားကို မစားဘဲ ငြင်းပယ်သည့်သဘောနှင့် တစ်ဖက်သို့ ခေါင်းလှည့်သွားပြန်၏။ ရေမြွေကမူ နောက်တစ်ခါ ဖားကိုကောက်ကိုက်ပြီး မြွေသူတော်ကြီး ပါးစပ်နား ချပေးပြန်သည်။ ဤတစ်ခါလည်း မြွေသူတော်ကြီးသည် ရေမြွေကိုက်ချီ လာပေးသော ဖားကို မစားဘဲ တစ်ဖက်သို့ သူ့ခေါင်းကို ရွှေ့ထားလိုက်ပြန်၏။ “ဘယ်လိုပါလိမ့်” ဟု မကြုံစဖူး ထူးကဲလှသောအဖြစ်ကို ဦးထွန်းလှက အံ့သြတကြီး ငေးကြည့်နေမိသည်။ ...
အူမယ် ။ ခွေးတွေ ဟောင်မယ်။ ငှက်ဆိုးတွေ ထိုးမယ်။ အဲဒီကနေ တစ်မြို့လုံးလိုလို နာဖျားမကျန်းဖြစ်ပြီး လူတွေတစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်သေမယ်ပေါ့ခင်ဗျာ…” “ဟ…သင်္ချိုင်းပြောင်းတဲ့ကိစ္စက ဒီလောက်တောင်ကြီး ကျယ်သလားဗျ…” “ဒါကတော့ ဗိုလ်ကြီးပဲ စဉ်းစားကြည့်လေ။ လူ့လောကမှာ အုပ်ချုပ်သူအဆင့်ဆင့်ရှိသလို သူတို့တစ္ဆေလောကမှာလည်း အုပ်ချုပ်တဲ့ အကြီးအကဲရှိမှာပဲ။သူ့ကိုအလေးထားပြီး အသိပေးတော့ ကောင်းတာပေါ့” “ဟုတ်ပါပြီဗျာ သင်္ချိုင်းရွှေ့ရင် ဒီအချက်ကိုလည်း စဉ်းစားပါ့မယ်…” “နောက်ပြီး ကျန်သေးတယ် ဗိုလ်ကြီး…” “ဘာများလဲဗျ” “သင်္ချိုင်းပြောင်းတဲ့အခါ သင်္ချိုင်းဟောင်းက သရဲတစ္ဆေ နာနာဘာဝတွေ တစ်ကောင်တစ်မြီးမှ မကျန်ဖို့လည်း အရေးကြီးတယ်။ တစ်ကောင်ကျန်နေရင်တောင် ...
ဘူး….ဒါတွေကို ခုအချိန်ထိလိုက်သင်ပေးနေရအောင်လဲညည်းကလေးမဟုတ်တော့ဘူး….အသက်ဖြင့် .(၂၀)ကျော်နေပြီး” “ဟုတ်ပါပြီး…ဟုတ်ပါပြိး.သဇင်အမှားပဲ…..ထားလိုက်တော့”ပြောရင်းဖြင့်….သဇင်တစ်ယောက်. ကလေးတစ်ယောက်လို .စိတ်ဆိုး၊စိတ်ကောက်စွာဖြင့်အိမ်ပေါ်သို့ပြေးတတ်သွားခဲ့လေသည်။ ပြေးတတ်သွားတဲ့.သမီးလေးကိုကြည့်ပြီး. ဒေါ်ခင်မမ..စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပြန်လေသည်။ “ခက်တော့တာပဲ…ဒီကလေးမနဲ့တော့… ငါ..မရှိတော့ရင်၊ညည်းဘယ်လိုနေမလဲ…. ဘဝကိုဘယ်လိုဖြတ်သန်းမလဲ..” လင်ယောက်ကျားဖြစ်သူက..အလိုလိုက်သမျှ… သမီးလေးဘဝတော့..ရှေ့ဆက်မတွေးဝံ့စရာပဲ.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လမ်းမှန်ရောက်အောင်ပို့ပေးရမှာ ပဲ။ ထိုသို့တွေးတောရင်…ဝယ်လာတဲ့..ဟင်းများ.ချက်ပြုတ်ကာ….ယာခင်းဘက်သို့ထွက်လာခဲ့လေသည်…..ပိုးအနည်းငယ်ကျနေတာကြောင့်. …ပိုးကျတဲ့..အပင်များ.ခုတ်လှဲသင့်တဲ့အပင်ကိုခုတ်လှဲ..ပိုးချသင့်တဲ့အပင်ကိုပိုး ချ စသည့်ဖြင့်…တနေ့ကုန်..အလုပ်ရူပ်နေလေသည်။ .အိမ်ပြန်ရောက်တော့..သမီးဖြစ်သူက.ဆီးကြိုနေတယ်။ “အမေရယ်..မိုးချုပ်လိုက်တာ” “ဟုတ်ပ..သမီးရယ်…ယာခင်းပိုးကျလို့…အဲ့တာ..လုပ်နေရတာ.နဲ့မိုးချုပ်သွားတယ်…” “ဟုတ်လားမေမေ..ဒီဲလ လဲအသီးအထွက်နူန်း နည်းမယ်ထင်တာပါပဲ…ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်. အမေကို. .ဒီလိုမျိုးတစ်ယောက်တည်း..ပင်ပင်ပန်းပန်း လုပ်နေတာသမီးဖြင့် မကြည့်ရဲ့တော့ဘူး.အမေကို ..ကူလုပ်ပေးမယ်…..” “ပါတယ်ကွယ်.ကျောင်းစာသာကျတ်စမ်းပါ.. ညည်းပညာတတ်ဖြစ်တော့..ငါ.ပင်ပန်းရကျိုးနပ်ပါတယ်အေ။” “မဟုတ်တာအမေရယ်…..ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်. အိမ်လုပ်ငန်း.တော့.သမီးကူလုပ်ပေးမယ်….. ကျောင်းပြီးလို့ဘွဲ့ရရင်တော့..မေမေ..ဒီလုပ်ငန်း တွေမလုပ်နဲ့တော့နော်။ သမီးပညာကြီးဖြစ်လို့ အလုပ်ရရင် အမေကိုတလှည့် ...
မိသည်အထင်နှင့် အစ်ကိုက စိုးရိမ်တကြီး မေးသည်။ “လက်ကိုခုတ်မိတာ မဟုတ်ဘူး အစ်ကို။ ဟို… ဟို မျှစ်အရင်းကို ခုတ်လိုက်တာ သွေး… သွေးတွေ ပန်းထွက်လာလို့” သွေးတွေပေနေသော ဓားနှင့်ပင် ကျွန်တော်သည် စောစောက ကျွန်တော်ခုတ်လိုက်သော မျှစ် ( ဝါးတုတ်) ခြေရင်းကို ထိုးပြလိုက်၏။ “ဟာ” “ဟယ်” ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်မှာ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားကြသည်။ မျှစ်ပင်အရင်းတွင် သွေးအလိမ်းလိမ်းနှင့် ရုန်းကန်နေသော မြွေကြီးတစ်ကောင်၏ တစ်ပိုင်းတစ်စကိုယ်သည် သစ်ရွက် ဝါးရွက်ပုံထဲမှဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်။ ချက်ချင်း နောက်ဆုတ်လိုက်ကြ၏။ မြွေကြီးမှာ ...
ယူကာ ကျော်မောင့်ရှေ့သို့ချပေးလိုက်လေသည်။ “ကဲ ကျော်မောင် အမောပြေ လက်ဖက်ကလေးစား အကြမ်းရည်လေးသောက်လိုက်အုံး ပြီးမှလာရင်းကိစ္စဆိုကွာ” ကျော်မောင် က လက်ဖက်သုပ်တစ်ဇွန်းစားပြီး ရေနွေးကို တဖူးဖူးမှုတ်သောက်နေလေသည်။ ထို့နောက်လာရင်းကိစ္စအားဆိုလေ၏ “ဒီလိုကွ အောင်မြတ်ရ. မင်းဟိုဘက်ရွာက ဒေါ်တင်စိန်ကိုသိတယ်မလား” ”ဒေါ်တင်စိန်ဆိုတာ ဟိုတလောက ပိုးထိလို့ဆုံးသွားတဲ့ အောင်မောင်းရဲ့မိန်းမလား” ”အေးကွ ဟုတ်တယ်” ”နို့ ဘာဖြစ်လို့တုန်းကျော်မောင်ရ” “အောင်မောင်းက အစိမ်းသေဆိုတော့ မကျွတ်ဘူးဟေ့ ဒေါ်တင်စိန်တို့အိမ်ကိုလည်း မကြာခဏဆိုသလိုလာတယ်တဲ့ကွ လာတိုင်းလည်း မိန်းမရေ သမီးလေးရေဆိုပြီး အော်ခေါ်နေတာတဲ့ ဒေါ်တင်စိန်တို့ခင်မျလည်း စားကောင်းချင်းမစားရအိပ်ကောင်းချင်းမအိပ်ရနဲ့ နေ့တိုင်းလိိုလိုမျက်ရည်နဲ့မျက်ခွက်ကွ” “နို့ မင်းတို့က ...
ရှိဘူး။ ဒီကောင် ရောက်လာ ပြီးကတည်းက အလုပ်တစ်ခု ရှုပ်လာတယ်” အသက်ငါးဆယ်ခန့်ရှိ လူကြီးတစ်ယောက် ခွေးကြည့်ပေးရန် အိမ်အောက်ဆင်းလာသည်။ အိမ်ခြံဝမှာ ဧည့်သည်နှစ်ယောက်က ခွေးကို ကိုင်ထားပေးသည်နှင့် တွန့်ဆုတ်ခြင်း မရှိဘဲ အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့ကြသည်။ နောက်မှ အိမ်ရှင်လူကြီး အိမ်ပေါ်လိုက်တက် လာခဲ့သည်။ “ဆရာ ဦးထွန်းမောင် ဟုတ်ပါလား ခင်ဗျာ” “ဟုတ်ကဲ့ …ကျနော်ထွန်းမောင်ပါ” ဆရာဦးထွန်းမောင်လည်း ရောက်လာသူများ ကဲ့သို့ အသက်ငါးဆယ်ကျော်ခန့်ပင်ရှိသည်။ သူတို့ ဆရာဦးထွန်းမောင်ရှေ့မှာ ထိုင်လိုက် ကြသည်။ “ကျနော်တို့က အိမ်မှာ ဆရာမှ ရှိပါ့မလားလို့” ...
ငါနှစ်သောင်းပေးမယ်။မရရင်မင်းကပြန်ပေး” ယင်းသို့စိန်ခေါ်တော့၎င်းက “ငါနိုင်ရင်မင်းငါ့ကိုပိုက်ဆံမပေးနဲ့။ရလာတဲ့ဂျီတွေကို ဖျက်ပြီး စက်သမားတွေ၊ကားသမားတွေကို ချက်ချင်းပြန်ရောင်းပေး။ ဘယ်လိုလဲ” “ဟာ ရတာပေါ့ကွ” မောင်ညွန့်ထိုင်ရာမှ ယိုင်တိုင်တိုင်ဖြင့်ထလိုက်သည်။ ကျွန်တော်တို့စသည့်အချိန်က နေ့လယ်တစ်နာရီထိုးနေပြီမို့ သူ့အတွက် မမှောင်ခင်ဂျီလေးကောင်ရဖို့ဆိုတာ မည်သို့မှမဖြစ်နိုင်ချေ။ တောအုပ်ကြီးဖြစ်နေပြန်သည်မို့ ညနေငါးနာရီဆိုလျှင် မှောင်နေပြီမဟုတ်လား။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် လောင်းကြေးအတည်ပြုပြီးသည့်နောက် မောင်ညွန့်လည်း အမဲပစ်သေနတ်ကိုယူကာ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြင့်ထွက်သွားသည်။ နာရီဝက်ခန့်အကြာ၌ ၎င်းသည် ဂျီသေနှစ်ကောင်ကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်တွင် ရှေ့နောက်တစ်ကောင်စီတင်ပြီးရောက်လာသည်။ “ကဲ ကိုသန်း ခင်ဗျားစကားအတိုင်း ဒီနှစ်ကောင်ကိုဖျက်ထား” ယင်းသို့ဆိုပြီး ဂျီသေနှစ်ကောင်ကို မြေကြီးပေါ်ပစ်ချကာ ဆိုင်ကယ်ကိုဆက်လက်မောင်းထွက်သွားပြန်သည်။ ကျွန်တော့်မှာမူ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့်ကျန်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ...
ပေးလိုက်ပါသည်။ ကလေးက^•မယ်ယဉ့်လက်ထဲအသံတိတ်နေကာ••• သူကထင်းစည်းနှင့်••• မှောင်နေပြီဖြစ်သော•••တောထဲမှ အမြန်ထွက်လိုက်လေတော့သည်။ “”ဝှီးးးးဖလပ်••ဖလပ်””” တောစပ်အရောက်•••မဲမဲသတ္တဝါ••• များဖြတ်ပြန်သွားတာမို့ခေါင်းငုံ့ရှောင်လိုက်ရသည်။ “”မောင်ကြီး••ဘာလဲဟင်””” “”လင်းနို့တွေထင်တယ်””” ကလေးနှင့်ပတ်သက်၍••• သာလှစိတ်ထဲတထင့်ထင့်။ သွားနေကျလမ်းများမို့အလင်းရောင်အားနည်းနေ ပြီဖြစ်သော်လည်း•••တောလမ်းကလေးကိုဖြတ်ပြီးသည်နှင့် ရွာထဲရောက်လာခဲ့လေသည် ။ “”””အူ••••ဝူးးးးးးဝူးးးးးးး””””” ခွေးများက•သူတို့ကိုမြင်တော့အူလိုက်ကြတာ တစ်ရွာလုံး၏ခွေးများက••• လိုက်ပါအူကြလေသည်။ မယ်ယဉ်ကတော့ကလေးတစ်ဖက်နှင့် အာရုံစိုက်မိပုံရရဲ့လားမသိပေ။ အိမ်ရောက်တော့သာလှမှာ••• အိမ်ပေါ်မတက်ချင်သည်အထိဖြစ်သွားရသည်။ ရေစည်ဆီသွားကာရေကိုအကြာကြီး ချိုးနေလိုက်သည်။ တောထဲတွင်••• အူလှိုက်သည်းလှိုက်ငိုနေသောကလေးက ခုတော့လုံးဝငြိမ်နေလေရာ••• သာလှဘဝင်မကျမိပေ။ “””မောင်ကြီးရေ••• ရှင်မဟင်းမနွေးနိုင်တော့ဘူး••• ထမင်းတော့ခူးထားတယ်စားနှင့်နော် ရှင်မ••မိတင်အေးတို့အိမ်သွားပြီး••• ကလေးနို့သွားတိုက်လိုက်ဦးမယ်”” ခါတိုင်းဇနီးမောင်နှံလက်ဆုံစားနေကျဖြစ်သော်လည်း ခုတော့သာလှတစ်ယောက်ထဲစားရတော့မည်။ ~~~~~~~~~~~~~~~~ {၂} “အူ••••ဝူးးးးးးးဝူးးးးးးးး”” ...
ပင်ကျရည်ကို မနား တမ်းမော့လိုက်ပြီး ပဲကြီးလှော်နှစ်စေ့၊သုံး စေ့ကို ကောက်ဝါးပစ်လိုက်တယ်။ “ငါ ဒီတစ်ခါ တောတက်တာ မုဆိုးတစ်ရာ မှာ တစ်ယောက် မတွေ့ဘူးတဲ့ ငှက်တစ် ကောင် တွေ့ခဲ့တယ်ကွ” ဒီတစ်ခါတော့ ကိုတောင်လုံးရဲ့စကားကို စိတ်ဝင်စားသွားတာ ကျုပ်ဗျ။တာတေဆို တာ လွှတ်စပ်စုတဲ့ကောင်လေဗျာ။ “မုဆိုးတွေတောင် မမြင်ဘူးတဲ့ငှက်ဆို တော့ ဘာငှက်များတုန်းဗျ ကိုကြီးတောင် လုံးရဲ့” ကျုပ်က တအံ့တသြနဲ့ မေးလိုက်တာဗျ။ ကျန်တဲ့ကောင်တွေကလည်း တစ်ယောက် တစ်ပေါက်နဲ့ မေးကြတာပေါ့ဗျာ။ “သိန်းငှက်လား” “လင်းယုန်လား” “အောက်ချင်းလား” “ဝန်ပိုငှက်လား” “ဟကောင်တွေရဲ့ ...
နက်နက်ကြီး ထင်နေရမှာပေါ့။ အခု အဲဒီလို မဟုတ်ဘူးဗျ။ သဲမြေပေါ်မှာ ပါးပါးလေးပဲ ထင်နေတာ။ ကျုပ် လိုက်ပြီး ရေကြည့်တယ် ။ တစ်ခု၊ နှစ်ခု၊ သုံးခု၊ လေးခု အားလုံးဆယ့်လေးခု။ကျုပ် သေသေချာချာ ကြည့်တော့ ခြေရာက ဘယ်ခြေရာ၊ ညာခြေရာ စုံဗျ။ ခြေရာ ဆယ့်လေးခုဆိုတော့ ခြေလှမ်းခုနှစ်လှမ်း လှမ်းထားတာဗျ။ ခြေရာတစ်ခုနဲ့ တစ်ခုကြား အကွာအဝေးကို ကျုပ် ခန့်မှန်းကြည့်တော့ လက်တံတစ်လံလောက် ခြားတယ်ဗျ။ ဒါဆိုရင် ဒီခြေရာပိုင်ရှင်ဟာ နည်းတဲ့အရပ်ကြီးမှ မဟုတ်တာဗျာ။ ကျုပ်က ဒီအကြောင်း ...