လွယ်တယ်လေကွာ” “ဒါဆိုရင် ဒီမှင်စာကလေးတွေထဲမှာ တစ်ယောက်ယောက်က ကဝေရှင်ကိုသိနေမှာပေါ့နော်” “အစစ်ပေါ့ကွာ၊ ကဲ လာလာ၊ ဒီကောင်တွေကိုသွားမေးရအောင်” ကျုပ်တို့လည်း မှင်စာကလေးတွေအနားကို လမ်းလျှောက်လာကြတယ်ဗျ၊ မှင်စာလေးတွေကို ကျုပ်တို့ကို ဂရုမထားပါဘူးဗျာ၊ အော်ကြဟစ်ကြ၊ ဆူညံကြနဲ့ ဆော့ကစားနေကြတာပေါ့၊ ဆူတာလည်း အတော်ဆူတာဗျ၊ အသံသေးသေးလေးတွေနဲ့ အော်ဟစ်နေတာပဲဗျာ။ ကျုပ်တို့နဲ့ တဖြည်းဖြည်းနီးလာတဲ့အခါ အဲဒီမှင်စာကလေးတွေက ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်သွားကြတာပါပဲ၊ ဓါတ်တိုင်အောက်မှာ ဘာမှကိုမရှိတော့ဘူးဗျ။ “ဟော၊ ဘယ်ရောက်ကုန်တာလဲဗျာ” “လာစမ်းပါကွာ၊ သူတို့က လူတွေ့လို့ပုန်းနေတာကွ” ဦးဘသာနဲ့ကျုပ်နဲ့ အဲဒီဓါတ်တိုင်အောက်ကိုရောက်တော့ ဦးဘသာက ဓါတ်တိုင်ကိုလက်နဲ့ပုတ်ရင်း “ဟေ့ကောင်လေးတွေ၊ ပုန်းမနေနဲ့ထွက်လာခဲ့ကြစမ်းဟေ့” ...
ဘဝကိုတိတ် ဆိတ်စွာ၊ ငြိမ်သက်စွာ၊ ခြောက်သွေ့စွာ၊ မှောင်မည်းစွာနဲ့ နောက်ထပ်ဆယ်နှစ်လောက် ဖြတ်သန်းနိုင်ခဲ့တယ်….။ ဒီကြားထဲမှာ ထူးခြားတာ တစ်ခုတော့ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အမေကြီးဒေါ်မြင့် ဘာမီတွန်ဆေးပြားကိုးပြား သောက်လိုက်တယ်။လမ်းထဲမှာရှိတဲ့ အိမ်ဆိုင်လေးကနေ ဝယ်သောက်တာ။ အိမ်ဆိုင်ကလည်းရိုးရိုးသားသားပဲထင်တယ်၊ ပိုပိုလိုလိုဝယ်ထားတာဆိုပြီး ရောင်းလိုက်တာ။ နောက်နေ့မနက် နေတော်တော်မြင့်တဲ့အထိ အမေကြီး ဒေါ်မြင့် မထဘူး….။ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း အုန်းမောင်းခေါက်သံကြားတာနဲ့ ဓါတ် မီးတစ်လက်ဆွဲပြီး တကုပ်ကုပ်၊ တတောက်တောက် ဆွမ်းချက် နေကြပါ။ ““ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်…””ဆိုပြီး ကပ်လျက်အိမ်က တတ်ကြည့်တယ်။ အိပ်နေတာတွေ့လို့ နှိုးတယ်။ ဘယ်လိုနှိုးနှိုးမရဘူး….။ အနီးမှာစက္ကူနဲ့ဘာမီတွန်ဆေးပြားတစ်ပြားတွေ့တယ်။ ဈေးဆိုင်သွားပေးကြည့်တော့ဆယ်ပြားဝယ်သွားတယ်။ ဒီတော့မှ ...
ပြတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်သို့ ခုန်ပျံသွားခဲ့လေသည်။ ထို့နောက် မိခင်ဖြစ်သူဒေါ်မြစ်အေးမှာ ကလေးမလေးအား နို့တိုက်ကျွေးလေခဲ့သည်။ နို့တိုက်နေခဲ့သည့် အချိန်တွင်းမှာပင် ဒေါ်မြစ်အေး၏ ညာဘက်ပုခုံးအပေါ်သို့ ထိုကျီးကန်းမှာ ရုတ်တရတ်တတ်ရောက်လာခဲ့၏။ သို့သော်လည်း ဒေါ်မြစ်အေးမှာ အဘယ့်ကြောင့် မောင်းနှင်ခြင်းများစွာ မပြုလုပ်ရလေသနည်း ဦးပေါ်ထွန်းသည်လည်း အဘယ့်ကြောင့် ထိုအတိုင်းပင်လျင် ကြည့်ရှု့နေခဲ့ရလေသနည်း။ ကျွန်ုပ်မှာမူ အံ့သြတကြီးကြည့်နေမိခဲ့၏။ ကျွန်ုပ်ကဲ့သို့ပင် ဖခင်ဖြစ်သူမှာလည်း စိတ်ဝင်တစားကြည့်ရှု့နေခဲ့သည်။ ထို့နောက် ဖခင်ဖြစ်သူမှာလည်း သိချင်စိတ်ကိုပင် ထိန်းချုပ်မရ၊ ထိုကဲ့သို့ပင်မေးမြန်းလိုက်စေ၏။ “ဒီကျီးကန်းက ဘာတုန်းဗျကိုပေါ်ထွန်းရ။ ကိုပေါ်ထွန်းတို့ မွေးထားတာလား” “မဟုတ်ပါဘူးဗျာ… သမီးလေး မမွေးခင်ကတည်းက ကျုပ်တို့အိမ်ကိုရောက်နေတာဗျ။” “ဟင်… ...
အင်းကြိးထဲသို့ ချင်းနင်းဝင်ရောက်နိုင်သည်ဖြစ်ရာ ယခုလည်း သက်စိုးတို့မှာ ချောင်းရိုးအတိုင်း လှော်ခတ်လာကြသည်။ ညနေမှောင်ရီဖြိုးဖျအချိန်မို့ ကောင်းကင်က ဖျော့တော့စွာလင်းနေသည်။ ချောင်းရိုးအတိုင်းစကားတပြောပြောနှင့် လှော်ခတ်လာခဲ့ရာ မကြာမီအချိန်တွင် ညည်းညူသံကြီးတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရသည်။ သက်စိုးက ထိုညည်းသံကိုနားစိုက်ထောင်ပြီးနောက် မှုန်ကြီးအားလှမ်းပေးလိုက်သည်။ “ကိုကြီးမှုန်၊ ခင်ဗျားကြားလိုက်သလားဗျ” “ဟေ၊ ဘာကိုကြားရတာလဲ” “ညည်းသံကြီးလေဗျာ၊ တဟင်းဟင်းနဲ့ပဲ၊ တော်တော်ကြောက်စရာကောင်းတဲ့အသံကြီးပဲဗျ” “ဟာကွာ၊ ငါတော့မကြားမိပါဘူး” သူတို့နှစ်ယောက် ဆက်လက်လှော်ခတ်လာရင်း ချောင်းရိုးနံဘေး ကုက္ကိုပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်အရောက်တွင်မူ ချောင်းရိုးကမ်းပေါ်တွင် မိန်းမကြီးတစ်ယောက်ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ထိုမိန်းမကြီးမှာ လက်နှစ်ဖက်ကိုရင်ဘတ်ပေါ်တွင်ယှက်တင်ထားကာ တဟင်းဟင်းနှင့် ညည်းညူနေလေသည်။ သက်စိုးက လှေကိုရပ်လိုက်ပြီး ထိုမိန်းမကြီးကိုကြည့်ရင်း “အဒေါ်ကြီး ဘာဖြစ်နေတာလဲဗျ” ...
ဟိုလူကိုရိုက်ပြီကွ၊ တော်တော်နာမှာကွာ၊ ဆော်ထားဟေ့ အဲဒီလိုမျိုး ဘေးကနေ ရန်တိုက်ပေးကြတာဗျ။ အဖေကလည်း ဝင်မဆွဲရဲသလို၊ ရွာက ဘယ်သူမှ ဝင်မဆွဲရဲပါဘူးဗျာ၊ ရန်ဖြစ်နေတဲ့လူတွေကိုလည်း ကြည့်အုံးဗျ၊ ကျုပ်တို့ရွာက ဆိုးပေ့မိုက်ပေ့ဆိုတဲ့ လူသုံးယောက်ရယ်၊ ပေတောရွာက ထောင်ထွက်လူမိုက် သန်းတိုးတို့ သုံးယောက်ရယ် ရိုက်နေကြတာဗျ၊ ဒီလူတွေက လက်ယဉ်နေပြီ၊ ကျုပ်တို့သွားဆွဲလို့ ကျုပ်တို့ပါအရိုက်ခံရတော့ ဘယ်နှယ့်လုပ်မလဲ။ ရိုက်ရင်းနဲ့ ခေါင်းကိုရိုက်မိလို့ သွေးစိမ်းဖြာထွက်တဲ့လူကထွက်၊ လက်ဖျံကျိုးတဲ့လူက ကျိုးနဲ့ဖြစ်ကုန်တာပေါ့ဗျာ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ဦးဘသာကြီးက ကြိမ်လုံးကြီးဝှေ့ပြီး လူမိုက်အုပ်ကြားကိုပြေးဝင်သွားတယ်ဗျ။ “ဟေ့ကောင်တွေ၊ ရပ်လိုက်ကြစမ်း” ဦးဘသာပြောတာနဲ့ ဟိုလူမိုက်ခုနစ်ယောက်က ငြိမ်ကျသွားတာဗျာ၊ ...
နာကျင်မိသည်။ နာပင် နာငြားသော်လည်း နာရမှန်းမသိ။ စကားနိုင်လု၍ ပြောလိုက်ရသော သူ့ကိုယ်ကိုပင် သူ ချီးမွမ်းလိုက်သေးသည်။ မလိုသူတို့သည် စကားအတင်စီးခံရ၍ သာ၍ပင် မလိုစိတ် ပေါက်လာကြသည်။ အခွင့်ရတိုင်း မေးငေါ့ကြသည်။ မဲ့ရွဲ့ကြသည်။ ကိုဆင် အသက်အရွယ်ကြီးလာသောအခါ ပျိုရွယ်စဉ်က မေးငေါ့ခံရ၊ အမဲ့အရွဲ့ခံခဲ့ရသော ဒဏ်ရာများသည် ကိုဆင်၏စိတ်တွင် ပေါ်လာကြလေသည်။ ထို့ကြောင့် ကိုဆင်သည် အစ်ကိုဝမ်းကွဲတယောက်ထံမှ ငွေချေး၍ ဝါးရောင်းသည်။ ဝါးစျေးကျခိုက်ဖြစ်သဖြင့် ခွက်ခွက်လန်အောင် ရှုံးပါလေ၏။ နောက်တနှစ် မိုးဦးကျသောအခါ ကိုဆင်သည် လယ်အငှါး ဆင်းထွန်ပြန် သည်။ ထွန်သွားထိသဖြင့် ...
မီးသွေးနဲ့ အမေက ကျုပ်ကို ရေ နွေးအိုးကျိုခိုင်းတာနဲ့ ရေနွေးအိုးကျိုနေရတာဗျ။ ဆွမ်းခံတောင် ဝင်လာပြီဗျ။ ရွာဦးကျောင်းက ကို ရင်လေးနဲ့ ပုဗ္ဗာရုံကျောင်းက ကိုရင်နဲ့ ဆွမ်းခံအတူ ကြွလာတာကို ကျုပ်လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ “ဟေ့ကောင် တာတေ၊ မင်းက ငါလာမှာကို သိလို့ ရေနွေးတွေ၊ ဘာတွေ ကျိုနေတာလားကွ” ကျုပ်ဝိုင်းဝကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဘန့်ဘွေး ကုန်းက ကိုစံအေးကြီးဗျ။ဝိုင်းဝမှာ မားမားကြီးရပ်ပြီး သွားအဖွေးသားနဲ့ ကျုပ်ကို လှမ်းနောက်နေတာ။ “ဟာ …ကိုကြီးစံအေး လာလေ။ ဘယ့်နှယ် ဝိုင်း ဝမှာ မတ်တတ်ကြီးရပ်လို့ ...
ရေစစ်ကန်ဆီကနေ ကိုတင့်ကို ပြောဖို့အပြင်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ” ရေချမ်းရေ…ကိုတင့်ကို မြင်မိသေးလား…” စက်ရုံထဲလှည့်ပတ်ရှာရင်း ရေချမ်းကိုတွေ့တော့ မောင်လွင်မေးမိတယ်။ ” အေး…အခုနကတော့ ဒီလူ စက်ရုံထဲပတ်နေသေးတာပဲ။ မင်း…တစ်ရုံလုံးကို ရှာပြီးပြီလား” ” အေးဟ…မတွေ့ဘူး” ” ဒါဖြင့်ရင်တော့…ဒီလူ လိုင်းခန်းထဲမှာ ဖဲသွားရိုက်နေလောက်ပြီ…” ရေချမ်းစကားကြောင့် မောင်လွင်မျက်လုံးတောင်ပြူးသွားရတယ်။ ” ဟေ့ကောင်…ကိုတင့်လို အလုပ်သမားခေါင်းက ဖဲရိုက်လို့လား” ” ဟား…ဟား…မင်းက ဟိုဘက်အဆိုင်းကဆိုတော့ ဘယ်သိမလဲကွ၊ အဲ့ဒီ့လူက တကယ့်ကို ဖဲဂျိုး၊ ပြီးတော့ အခုလတ်တလောလေးသူပြောပြာနေသေးတယ်၊ ဘာတဲ့ကွာ…ဪ…စပွန်ဆာသေးသေးလေးရထားတယ်ဆိုလားပဲ၊ သူ့အတွက် ဖဲစရိတ်ကို အဲ့ဒီ့က ...
ကျုပ်ပြောခဲ့သလို တစ်ခုမှလွင့်ပစ်စရာမလိုဘဲ အသုံးဝင်တဲ့အပင်ဆိုတော့ ကျုပ်တို့အညာသားတွေနဲ့ မိတ်ဆွေလို့တောင် တင်စားလို့ရပါတယ်ဗျာ။ ဒီနေ့လည်း ကျုပ်တို့ညီအကိုတွေ လယ်ထဲဆင်းလာကြတယ်ဗျာ၊ လယ်ထဲမှာတစ်မနက်ခင်းလုံး ပေါင်းသင်ပြီးတဲ့အချိန် နေ့လည်ထမင်းစားဖို့ရောက်လာပါရော၊ ထုံးစံအတိုင်း ဦးဘသာလယ်စောင့်တဲက ကျုပ်တို့လယ်စောင့်တဲနဲ့ ကပ်နေတာဆိုတော့ ဦးဘသာပါ ထမင်းထည့်တဲ့ချိုင့်ကလေးကိုင်ပြီး ကျုပ်တို့နဲ့ ထမင်းအတူစားဖို့ ကူးလာပါရောဗျာ။ “အလတ်ကောင်ရေ၊ ဘာဟင်းချက်သလဲကွ” “ဒီနေ့တော့ ဟင်းကောင်းတယ်ဗျ၊ ဖရုံညွန့််နဲ့ မျှစ်ဆတ်ဟင်းချက်တယ်၊ မန်ကျည်းသီးစိမ်းလေးတွေ ကို စပ်စပ်ကလေးထောင်းထားတယ်ဗျာ” “အောင်မာ၊ မင်းပြောတာနဲ့တင် သွားရေကျလာပြီကွ၊ မှန်းစမ်း၊ မင်းအမေလက်ရာ စားကြည့်ရအောင်” ဖရုံရွက်နဲ့မျှစ်ဆတ်ဆိုတာ ဒီအချိန်ဒီကာလမှာ စားလို့အကောင်းဆုံးဟင်းပေါ့ဗျာ၊ အခုလိုမိုးလယ်ကာလဆိုရင် ...
သေးသော ဇနီးသည်၏ ခေါင်းလေးအား တစ်ချက်ပုပ်ကာ “စိတ်ချ ညနေအစောပြန်ခဲ့မယ် သမီးလေးကိုဂရုစိုက် ခြံတံခါးပိတ်ထား” မေ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရင်း ကားမောင်းထွက်သွားသော ယောင်္ကျားကို မျက်စိရှေ့မှပျောက်ကွယ်သွားသည်ထိ ရပ်ကြည့်နေပြီးမှ ခြံတခါးပိတ်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။ “သမီးလေးရေ ထတော့ မျက်နှာသစ်ပြီး မနက်စာ စားရအောင်” အိပ်ရာထက်မှသမီးလေးကို တစ်ချက်နမ်းရင်း နှိုးလိုက်လေသည်။ ထိုစဉ် နှိုးလာသော ထက်လွန်းက အခန်းဝအားကြည့်နေရင်းမှ “မေမေ ဘယ်ကဖွားဖွား ရောက်နေတာလဲ ..ဟင်” သမီးစကားကြောင့် ခင်မေ တုန်လှုပ်စွာ အခန်းပေါက်ဝကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း “သမီးလေး ဘယ်သူကိုတွေ့လို့လဲ” “ဖွားဖွားလေ” “ဘယ်ကဖွားဖွားလဲ ...