ဝါးအမြူတေ

များဖြင့် အပြေးတပိုင်း တောတိုးခဲ့ကြသည်။

စိန်ခနောက် မြခနောက်တောင်ကြောနှင့် ဆည်တော်ကိုက်တန်းအရှေ့ဘက် ပလ္လင်စာတော တစ်ဝိုက်သည် မျှစ်ထွက်အားအလွန်ကောင်းသည်။ သဘာ၀ စိမ့်စမ်းပေါများပြီး ရွာတွေနှင့်လဲဝေးသဖြင့် ထိုနေရာတွင် မျှစ်အလွန်ပေါခြင်းဖြစ်သည်။ တောအတွင်း အချို့သူများကတော့ ဝါးရုံပင်ကြီးများအောက်တွင် မျှစ်တူးနေကြပြီဖြစ်သည်။ ကိုခင်မောင်စိုးတို့ကတော့ စိတ်မဝင်စား တောသာဆက်တိုးနေသည်။

“အဖေ ဟိုမှာ ဝါးရုံကြီးတွေ မျှစ်တွေမှ များမှများ” သက်စိုးက လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။

ကိုခင်မောင်စိုးကတော့ လှည့်တောင်မကြည့်။

“သား အဖေတို့ ပလ္လင်စာတော ဘက်သွားကြမယ် ထမင်းထုပ်တွေလဲ ပါတယ်ဆိုတော့ တောနက်နက်ထဲသွားကြမယ်” ကိုခင်မောင်စိုးကပြောလိုက်သည်။

သူပြောတာလဲ ဟုတ်သည်။ မျှစ်ပေါ်စရက်များတွင် တောအနီးတစ်ဝှိုက်သာ မျှစ်ခူးသူများကြသည်။ တောနက်ထဲသိပ်မသွားကြ။ ထိုနေရာတွင် မျှစ်စို့များ အများအပြားရှိသည်။

နံနက် ၉ နာရီခန့်တွင် ပလ္လင်စာတောဘက် လှမ်းမြင်နေရပြီဖြစ်သည်။ သို့သော် သူတို့ခဏနားလိုက်သည်။ နားလိုက်သည့်အကြောင်းမှာ မအေးဘုံက မောပန်းနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

“မင်းကိုပြောသားပဲကွာ အိမ်မှာနေခဲ့ပါဆို” ကိုခင်မောင်စိုးက အပြစ်တင်သည့်လေသံဖြင့်ပြောသည်။ မအေးဘုံကတော့ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ဘဲ ဆောင်းထားသည့် ဝါးခမောက်ဖြင့် ရပ်ခပ်နေသည်။

ခဏကြာသောအခါရှေ့ဆက်ခဲ့သည်။ မကြာခင် ပလ္လင်စာတော ရောက်သည်။

“သားရေ ဒီတောက နတ်ကြီးတယ်၊ မဟုတ်တဲ့ စကားတွေ မပြောနဲ့။ မတွေးနဲ့။ ကိုယ့်ဖာကိုယ် မျှစ်ကောင်းကောင်းရပါစေလို့ပဲတွေး။ နောက်ပြီးတော့ တောဝက်တွေဘာတွေလဲ သတိထား၊ မျက်စိလျှင်လျှင်ထား ဟုတ်ပြီလား” ကိုခင်မောင်စိုးက သားကို သင်ပေးနေရသည်။ သူ့သား သက်စိုးမှာ ဒီတောဖက်မရောက်ဖူးသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

မကြာမီသူတို့မိသားစု ဝါးရုံကြီးတွေ ပေါများသည့် နေရာသို့ ရောက်လာကြသည်။ တောင်ကြော အောက်ခြေတွင်ဖြစ်သည်။

“ကဲ မိန်းမ မင်းဒီနားမှာ ခူး” ကိုခင်မောင်စိုးကပြောသည်။

အေးဘုံက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ထိုနေရာတွင် ဝါးရုံသုံးလေးရုံရှိသည်။ လူခွဲ၍ မျှစ်မခူး၍မဖြစ်၊ အချိန်က အရေးကြီးသည်။ ရွာအရောက် လာဝယ်သည့် မျှစ်ဒိုင်ကို အချိန်မီရောင်းနိုင်မှဖြစ်မည်။ အချိန်မီ မရောင်းနိုင်ပါက မျှစ်က လတ်ဆတ်မှု လျော့နည်းသွားသည်။ ထိုအခါတွင် မျှစ်တွေကို ပြုတ်ပြီးမှ ရောင်းရတော့သည်။ ဈေးကတော့ သိပ်မကောင်းပေ။

ကိုခင်မောင်စိုးတို့ သားအဖတောင်ကြောပေါ်ဆက်တက်သွားသည်။ မကြာခင် ဝါးရုံများရှိသည့်နေရာသို့ရောက်သည်။ ကိုခင်မောင်စိုးက လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။ သဘောကတော့ သူ့သားကို ဒီနေရာမှာတူးဖို့ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ သက်စိုးကလဲ ထိုဝါးရုံတွင်နေခဲ့သည်။ ကိုခင်မောင်စိုးကတော့ တောင်ပေါ်ဆက်တက်သွားလေသည်။

မိုးသားတိမ်လိပ်တို့ တဖြည်းဖြည်းတက်လာသည်ကို တောင်ကြောပေါ်မှ လှပစွာရှုမြင်နိုင်သည်။ သက်စိုးသည် တောင်းကြီးကိုချကာ ဓါးကိုကိုင်လိုက်သည်။ ဝါးရုံအောက်ခြေကို သေချာလိုက်ကြည့်သည်။ မျှစ်စို့များကို တစ်တောင်အောက်မျှစ်စို့များသာ စားသုံးနိုင်ပြီး တစ်တောင်ထက်ကျော်သွားပါက မျှစ်မှာရင့်သွားသည့်အတွက် ဝါးအဖြစ်အသုံးပြုရန် ချန်ထားရသည်မှာ အစဉ်အလာဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မျှစ်ကို ငယ်က စားဖော်၊ ကြီးတော့ အိပ်ဖော်ဟု စကားပုံရှိသည်မဟုတ်ပါလား။

တစ်နာရီခန့်ကြာသောအခါ သက်စိုးသည် မျှစ် ၅ ပိဿခန့်ရပြီဖြစ်သည်။ သူ့အမြန်နှုန်းသည် နှေးလှသည်၍ပင်ပြောရမည်။ ကိုခင်မောင်စိုးဆိုလျှင် မျှစ် ၈ပိဿ ၁၀ပိဿ လောက်ရတတ်သည်။ အတွေ့အကြုံကလဲ စကားပြောမည်။ သက်စိုးသည် စိုက်နှစ်ကာ မျှစ်ဆို့များကို ရှာကြံပြီး ဓါးထက်ထက်ဖြင့်ထိုးကာ ဖြတ်နေသည်။ ထိုစဉ်သူသည် ရေဆာလာသည်။ ရေဗူးထဲမှ ရေကလဲ ကုန်ပြီဖြစ်သည်။ ကိစ္စတော့မရှိ။ ဒီတော ဒီတောင်သည် စိမ့်စမ်းများ အလွန်ပေါ်များသည်။ သက်စိုးတို့လို မျှစ်ခူးသူများသည် စိမ့်စမ်းရေသာ သောက်ကြသည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် နားကိုစွင့်လိုက်သည်။ မနီးမဝေးမှ ရေကျသံသဲ့သဲ့ကြားရလေသည်။ ထို့ကြောင့် ရေသန့်ဘူးခွံကို ကိုင်ကာ ထိုနေရာသို့ ပြေးလာခဲ့လေသည်။

တောင်ကြောပေါ်မှ ကျဆင်းလာသော စမ်းချောင်းကလေးသည် ကျောက်ခွက်များအတွင်းပြေးလွှားစီးဆင်းနေသည်။ ရေက အလွန်အေးလှသည်။ သဘာ၀ ရေခဲရေဖြစ်သည်။ ထိုရေမှာလဲ အငန်ဓါတ်တစ်မျိုးပါသည်။ သက်စိုး မန္တလေးရောက်တော့ မန္တလေးကရေကို မသောက်တတ်။ ပေါ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သက်စိုးလဲ ရေဗူးဖြင့် ခံပြီး အဝသောက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် နောက်တစ်ဗူးအပြည့် ထပ်ဖြည့်လိုက်သည်။

ပြန်လှည့်ထွက်မည်အလုပ် အသံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသည်။ အသံမှာ သီချင်းသံဖြစ်သည်။ လူတစ်ယောက်သီချင်းဆိုနေသံဖြစ်သည်။ ယခုကဲ့သို့ တောထဲတွင်လဲ အခြားမျှစ်ခူးသူများလဲ ရှိသည်။ လူများသည့်အဖွဲ့များဆိုလျှင် ဝါးတစ်ရုံကို သုံးလေးယောက် ဝိုင်းခူးကြသဖြင့် စကားပြောခြင်း၊ သီချင်းဆိုချင်းများ ပြုလုပ်တတ်ကြသည်။ သက်စိုးဆက်လက်၍ နားထောင်နေမိသည်။ သီချင်းသံမှာ မိန်းကလေး သီချင်းသံဖြစ်သည်။ သူလဲ သိချင်သွားသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ယခုကဲ့သို့ မျှစ်ခူးရင်း တခြားအနီးအနားမှ ရွာသူလေးများနှင့် ကြိုက်ကာ အိမ်ထောင်ကျသည်များပင်ရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

သက်စိုး သီချင်းသံနောက်ကို လိုက်သွားလေသည်။ သီချင်းသံမှာ တောင်ကြောအထက်နားမှလာသည်ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေးဆိုနေသည့်သီချင်းမှာ ခေတ်ပေါ်တေးမဟုတ်၊ သက်စိုးကတော့ ဘာသီချင်းမှန်းမသိ၊ နားထောင်ကောင်းသည်ကတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။

“သီတာ ဖီလာ မြောင်ကာဆီပါလို့ . . တောင်ကြီးတွေက အုံမှိုင်းရည် . . . အုံမှိုင်းရည်””

သီချင်းသံက အေးအေးလေးနှင့် အသံမှာလဲ အလွန်မှန်နေသည်။ သက်စိုးလဲ အလောတကြီးလိုက်သွားသည်။ ဆယ်ကျော်သက် မိန်းမငယ်လေးတစ်ယောက်၏ အသံနှင့်တူနေလေသည်။

တောင်ကြောပေါ်အရောက်တွင် ဝါးရုံကြီးတွေက ဟီးထနေသည်။ ဝါးပိုးဝါးရုံကြီးများဖြစ်သဖြင့် အုပ်ဆိုင်းနေသည်။ သက်စိုးလဲ အသံကို အလွန်နီးကပ်စွာကြားနေရပြီဖြစ်သည်။ သူလဲ ရုတ်တရုတ်မသွားဘဲ သီချင်းဘယ်သူဆိုနေလဲဆိုတာ သိရရန်အတွက် တဖြေးဖြေး ဝါးရုံနားကို ကပ်သွားလေသည်။ သူသွားနေစဉ် ရယ်မောသံ၊ လူနှစ်ယောက်စကားပြောသံ၊ တခစ်ခစ် ရယ်သံများကို ကြားနေရလေသည်။

“ဟင် လူလဲမရှိပါလား”

သက်စိုးက အသံကြားရာ ဝါးရုံပင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဝါးရုံပင်ကြီးသုံးပင်သည် မြေပြန့်တွင် ဖိုခနောက်ဆိုင်အနေအထားဖြင့် ပေါက်နေလေသည်။ အရိပ်ကောင်းသည်။ အုပ်ဆိုင်းနေသည်။ အသံကတော့ ရပ်မသွားသေး။ သက်စိုး ခေါင်းနားပန်းကြိးသွားသည်။ ကြက်သီးတွေထလာသည်။ တောခြောက်နေတာလား၊ သရဲနဲ့တွေ့တာလား။

သက်စိုးသူ့အဖေပြောတာကို ပြန်အမှတ်ရသွားသည်။ ထိုအကြောင်းမှာ ဝါးအမြုတေဖြစ်သည်။

“ဝါးအမြုတေကလေ လူလိုပဲ အဲ့ဒီဝါးလုံးက စကားပြောတယ်။ သီချင်းဆိုတယ်၊ ရယ်တယ်။ တခါတလေလဲ လူအများကြီးစကားပြောသလိုလုပ်တတ်တယ်။ အဲဒါဆိုရင် အဲဒီဝါးရုံကို သေချာကြည့်။ အဲဒီဝါးရုံမှာ ဝါးတစ်ချောင်းလုံ းအနက်ရောက်ဖြစ်နေတဲ့ ဝါးလုံးတွေ့ရင် အဲ့ဝါးလုံးထဲမှာ ဝါးအမြုတေရှိတယ်။”

“အဖေက တွေ့ဖူးလို့လား အဖေရဲ့” သက်စိုးကမေးသည်။

“ငါတော့ မတွေ့ဖူးဘူး ငါ့သူငယ်ချင်းရဲ့ အသိတစ်ယောက် စစ်ကိုင်းတိုင်းမှာ တစ်ခါတွေ့တယ်ပြောတာပဲ” ကိုခင်မောင်စိုးကပြောသည်။

“အဲဒါက ဘာအသုံးကျလို့လဲ အဖေရဲ့” သက်စိုးကမေးလိုက်သည်။

“ဝါး အမြုတေက လူကိုတော့ အန္တရာယ်မပြုတတ်ဘူး။ သူက ရောဂါတော်တော်များများကို ပျောက်တယ်။ လေနဲ့ပက်သတ်တာ လေဖြတ်တာ၊ လေဖြန်းတာဆို အမြုတေနဲ့ပွတ်ရင် ချက်ခြင်း လမ်းထလျှောက်နိုင်တယ်။ ဝါးအမြုတေကို ဆောင်တဲ့လူဟာ အသက်ရှည်တယ်လို့ ကြားဖူးတယ်။ တရုတ်တွေအရမ်းဝယ်တယ် အရင်ကတောင် သိန်း၂၀၀ ပေးဝယ်သွားသတဲ့” ကိုခင်မောင်စိုးကပြောသည်။

ယခုလဲ သက်စိုး ကိုယ်တွေ့ကြုံနေရပြီ။ ငွေမျက်နှာကြောင့် သက်စိုးမကြောက်တော့။ ရဲဆေးတင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထိုဝါးရုံပင်ကို ပြုးပြဲပြိးရှာကြည့်သည်။ သိပ်မရှာလိုက်ရ။ မျှစ်ရှာသောမျက်လုံးတွေမို့လားတော့ မပြောတတ်။ ဝါးတစ်လုံးတွေ့သည်။ ထိုဝါးပိုးဝါးလုံးကြီးမှာ မီးလောင်ထားသကဲ့သို့၊ ရေနံချေး လေးငါးထပ်ရိုက်ထားသကဲ့သို့ မဲနက်နေသည်။ အပေါ်ပိုင်းတွေတော့ သိပ်မမဲ။ အောက်အရင်းပိုင်းမှာ ပိုမဲသည်။ အသံမှာလဲ ထိုထဲမှနေ၍ ဟိန်းသံဖြင့်ထွက်နေသည်။

သက်စိုးလဲ မစဉ်းစားတော့ဘဲ ဓါးမဖြင့် အမြန်ပြေး၍ ထိုဝါးပိုးဝါးကြီးကို အရင်းမှ ခုတ်ဖြတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အဖျားပိုင်းကို ခုတ်ဖြတ်လိုက်သည်။ အလယ်တွင် ဝါးဆစ် လေးငါးဆဝ်ခန့်ရှိသည်။ သက်စိုးလဲ သိချင်သဖြင့် ဝါးလုံးကို အမြန်ခွဲကြည့်လိုက်သည်။ ဝါးလုံးမှာ အသံမထွက်တော့။ ဝါးလုံးအဆစ်တစ်ခုတွင် ဘဲဥပုံ ကျောက်စရစ်ခဲလိုမျိုး အဖြူလုံးလေးတစ်လုံးတွေ့သည်။ သက်စိုးလဲ ပုဆိုးခါးပုံစတွင်ထည့်၍ သေချာကျစ်နေအောင်လိပ်လိုက်သည်။

ထိုစဉ် ဝါးရုံပင်ကြီးများမှ ဝါးလုံးကြီးများသည် အချင်းချင်း တဖြောင်းဖြောင်းမည်ကာ ရိုက်ခတ်ကြသည်။ ထို့နောက်ဝါးလုံးကြီးများ အတုံးအရုန်း လဲကျကုန်သည်။ သက်စိုးလဲ ထိုနေရာမှ သုတ်ခြေတင်ပြေးခဲ့လေသည်။

“အို အို အို အို တစ်ရံတစ်ခါဆီက ပုဂံရာဇဝင် ချစ်ဇတ်လမ်းမှာ မှတ်တမ်းတင်ခဲ့၊ မင်းကျန်စစ် နှလုံးသားဝေဒနာ”

မအေးဘုံက ပိုးအိစံသီချင်းကို ပါးစပ်မှ တိုးတိုးလေးညည်းနေသည်။ အချိန် နှစ်နာရီခန့်ရှိပြီဖြစ်သဖြင့် မျှစ်၅ပိဿခန့်ရနေပြီဖြစ်သည်။ တောတောင်ထဲတွင် သီချင်းမဆိုရ ဆိုသော်လည်း ယခုကဲ့သို့ တစ်ယောက်ထဲ မျှစ်ခူးရသည်မှာ အလွန်ပျင်းရိဖွယ်ကောင်းသည်မို့ သီချင်းလေးတညည်းညည်းဖြင့် အလုပ်ကိုအေးအေးဆေးဆေးလုပ်ကိုင်နေသည်။

မျှစ်ခူးသည့်လုပ်ငန်းမှာလဲ သူ့တစ်သက်လုံးနီးပါးလုပ်လာခဲ့သည်မို့ လက်ကသွက်လွန်းလှသည်။ မျက်စိကလဲ မျှစ်တခုပြီးလျှင် နောက်တစ်ခုကို အော်တိုရှာနေသည်။

အချိန်သုံးနာရီခန့်ကြာသွားသော် မျှစ် ၁၀ ပိဿနီးပါးရနေပြီဖြစ်သည်။ ကိုခင်မောင်စိုးတို့ သားအဖပြန်လာသင့်ပြီ၊ မျှစ်တွေကတော့ ပေါပါဘိ။ သို့သော် ကိုယ်သယ်နိုင်သလောက်သာခူးရသည်။ အများကြီးခူးပြီး မသယ်နိုင်လျှင် မျှစ်တွေ အလကား ဖြစ်ကုန်မည် မဟုတ်လား။ မအေးဘုံ ရေသောက်ရင်း စောင့်နေသည်။ အချိန်နောက်ထက်နာရီဝက်ခန့်အကြာတွင် မစောင့်နိုင်တော့။ သူ့သားရှိသည့် အထက်ဘက်တောင်ကြောသို့ ဦးတည်လိုက်သည်။ မျှစ်များကို ချောင်ကျကျဝါးရုံပင်ခြေရင်းတွင် ဝါးရွက်ခြောက်များဖြင့် အုပ်ထားလိုက်သည်။

မအေးဘုံ သက်စိုးအလုပ်လုပ်နေမည်ထင်သည့် ဝါးရုံများဆီကိုရောက်တော့ ထိုနေရာတွင် ကိုခင်မောင်စိုးက ထိုင်နေသည်။

“အကို ရောက်တာကြာပြီလား သားကော” မအေးဘုံက မေးလိုက်သည်။

“ငါလဲ ခုနကမှရောက်တာ ဒီကောင်မျှစ်တွေထားပြီး ဘယ်ရောက်သွားတာလဲမသိဘူး”

“အပေါ့အလေး သွားတယ် ထင်ပါ့” မအေးဘုံက ပြောလိုက်သည်။

“အေးငါလဲ အဲ့ဒီလိုထင်လို့ ဒီကောင့်ဝါးရုံမှာ မျှစ်တွေကူခူးပေးနေတာ ခုဆို နာရီဝက်လောက်ရှိပြီ” ကိုခင်မောင်စိုးကပြောလိုက်သည်။

“ဒုက္ခပါပဲတော် ကျုပ်သားလေး တစ်ခုခုများဖြစ်နေပြီလားမသိဘူး” မအေးဘုံက ရေရွတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှ ကိုခင်မောင်စိုးလဲ တွေးပူလာသည်။

“မင်းရောက်လာတာ အတော်ပဲ။ မင်းဒီမှာ စောင့်နေ ငါလိုက်ရှာလိုက်ဦးမယ်” ကိုခင်မောင်စိုးက ပြောလိုက်သည်။

“ဟင့်အင်း ကျုပ်လဲ လိုက်မယ်” မအေးဘုံကလဲ ကိုခင်မောင်စိုးနောက် ပြေးလိုက်လာသည်။ ကိုခင်မောင်စိုးက မတားတော့ပါ။

“ကြည့်စမ်း ဒီနားမှာ ခြေရာတွေ၊ ဧကန္တ စမ်းချောင်းဘက်သွားတာဖြစ်မယ်” ကိုခင်မောင်စိုးကပြောရင်း သူတို့နှစ်ဦးစလုံး စမ်းချောင်းဘက်သို့ ပြေးလိုက်လာကြသည်။

သက်စိုးတစ်ယောက် တောင်ပေါ်မှ ပြေးဆင်းလာခဲ့သည်မှာ နာရီဝက်ခန့်ကြာနေပြီဖြစ်သည်။ သို့သော် ဝါးရုံတွေက ရှုပ်ထွေးနေသည်။ ထိုစဉ် သီချင်းဆိုသံကို ကြားရပြန်သည်။ သက်စိုးလဲ သူ့ပုဆိုးခါးပုံစ အထုပ်ထဲကြည့်လိုက်သည်။

“ဟင် အမြုတေ မရှိတော့ပါလား” အမြုတေမှာ ခါးပုံစ ကျစ်ကျစ်ကြားတွင် မရှိတော့။ ထို့နောက် သက်စိုးသည် အသံနောက် ပြန်လိုက်ပြန်သည်။ သူအမြုတေ တွေ့ခဲ့ရာ ဝါးရုံပင်သုံးပင်သို့ ပြန်ရောက်ပြန်သည်။ ဝါးလုံးမဲတစ်ခုကို ရှာပြီးခုတ်သည်။ ဖွင့်ကြည့်သည်။ အမြုတေကို သူပြန်တွေ့သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ပိုသေချာအောင် ပါးစပ်ထဲ ငုံလိုက်သည်။

သက်စိုးတောင်ကြောပေါ်မှ ပြန်ဆင်းခဲ့သည်။ အပြေးတစ်ပိုင်းဖြင့်ဖြစ်သည်။ သူအချိန်တွေကုန်နေမှန်း သူသိသည်။ သူ့အဖေနှင့်အမေ စိတ်ပူနေကြတော့မည်။ သို့သော် တစ်နေရာအရောက် သီချင်းသံ သဲ့သဲ့ကြားရပြန်သည်။ ပါးစပ်ထဲတွင် အမြုတေမရှိတော့။ ငုံများချမိသလား၊ ဒါကလဲ မဖြစ်နိုင်။ အသံနောက်ထပ်လိုက်ရပြန်သည်။ တောင်ကြောပေါ်သို့ ပြန်ရောက်သွားပြီး ထိုဝါးရုံပင် သုံးရုံသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ ထူးတော့ ထူးနေပြီ။

ဝါးလုံးနက်တစ်လုံးကို ရှာလိုက်သည်။ တွေ့ပြန်ပြီ။ ဓါးဖြင့်ခုတ်ရန်ရွယ်လိုက်သည်။

“သား နေဦး” အနောက်မှ ခေါ်သံကြားသဖြင့်ကြည့်လိုက်ရာ အဖေနှင့်အမေဖြစ်နေသည်။

“အဖေ သားတွေ့နေတာ ဝါးအမြုတေထင်တယ်” သက်စိုးက ဝမ်းသာအားရနှင့် အဖြစ်အပျက်များကို ပြောပြလိုက်သည်။ ကိုခင်မောင်စိုးနှင့် မအေးဘုံလဲ ဝါးလုံးကြီးမှ သီချင်းဆိုနေသည်ကို ကြားနေရသည်။ ကိုခင်မောင်စိုးက ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့်။

“အဖေတို့တော့ ပွတာပဲသား။ ဝါးအမြုတေကို အဖေတို့ ဖမ်းရမယ်” ကိုခင်မောင်စိုးကပြောလိုက်သည်။

“ဖမ်းရမယ် ဟုတ်လား” သက်စိုးက အံ့သြစွာဖြင့်မေးလိုက်သည်။

“သားကို အဖေဝါးအမြုတေနဲ့ ပက်သက်ပြီး ပြောပြဖူးပေမယ့် ဝါးအမြုတေ ဘယ်လိုဖမ်းရမလဲဆိုတာတော့ မပြောဖြစ်သေးဘူးထင်တယ်” ကိုခင်မောင်စိုးကပြောလိုက်သည်။ ထို့နောက်ကို ခင်မောင်စိုးသည် ဝါးကြီးကြီးတစ်လုံးကို ခုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝါးဆစ်ဗူးပုံစံ ခုတ်ဖြတ်လိုက်သည်။

“သားရေသွား ဒီထဲကို စမ်းရေ တစ်ဝက်လောက်ထည့်လာခဲ့” သက်စိုးကိုပြောလိုက်သည်။ သက်စိုးက လျှင်မြန်စွာပင် အနီးရှိ စမ်းချောင်းကလေးတစ်ခုမှ စမ်းရေကို ဝါးဆစ်ဗူးတစ်ဝက်လောက်အထိ ထည့်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ကိုခင်မောင်စိုးကိုပေးလိုက်လေသည်။ မအေးဘုံကတော့ အူကြောင်ကြောင်ဖြင့် ကြည့်နေသည်။

“ကဲ ဝါးအမြုတေ ကြီးခင်ဗျား၊ ကျွန်တော်တို့နှင့်ထိုက်လျှင် ယခု ဝါးဆစ်ဗူးအတွင်း ပေါ်ပါစေသား” ကိုခင်မောင်စိုးက ဝါးဆစ်ဗူးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ထားပြီး ပြောလိုက်လေသည်။ သို့သော် ဝါးဆစ်ဗူးအတွင်း ဘာမှမပေါ်လာ။ သီချင်းသံကတော့ ဝါးပင်အနက်ကြီးဆီမှ သဲ့သဲ့ထွက်ဆဲဖြစ်သည်။ သူတို့နဲ့ မထိုက်ဘူးဖြစ်သည်။ သူတို့ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ။ သက်စိုးက ခေါင်းကုပ်လိုက်သည်။

ကိုခင်မောင်စိုးက ပြုံးလိုက်သည်။

“ငါ့သားရယ် လွယ်လွယ်နဲ့ စိတ်ဓါတ်မကျပါနဲ့။ အဖေ့မှာ နည်းလမ်းရှိပါတယ်။” ပြောဆိုလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့သားကို အနားခေါ်လိုက်သည်။

“သား လက်မြန်ပါစေနော်။ အဖေက ပိတ်လိုက်ဆိုတာနဲ့ ဟောဒီဝါးဆစ်ဗူးအဖုံးနဲ့ လုံအောင်သာ အမြန်ပိတ် ဟုတ်ပြီလား” သက်စိုးခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

“ဝါးအမြုတေကြီးခင်ဗျား ကျွန်တော်တို့နှင့် မထိုက်တန်လျှင် ယခု ဝါးဆစ်ဗူးအတွင်း ပေါ်ပါစေသား” ကိုခင်မောင်စိုးကပြောလိုက်သည်။ ဖြူဖွေးပြီး ဘဲဥပုံ ဝါးအမြုတေကြီးမှာ ဝါးဆစ်ဗူးအတွင်းမှ စမ်းရေများအတွင်းသို့ ပေါ်လာလေသည်။

“သားရေ ပိတ်၊ အမြန်ပိတ်” ကိုခင်မောင်စိုးကအော်လိုက်သည်နှင့် သက်စိုးကလဲ အလွန်လျှင်မြန်စွာ ဝါးဆစ်ဗူးကို အဖုံးနှင့်ပိတ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အဖုံးပေါ်မှာ ကြိုးများ ပီနံအိတ်များဖြင့် ရစ်ပတ်ပြီး ကိုခင်မောင်စိုးက လွယ်အိတ်အတွင်းထည့်လွယ်ကား သားအမိသားအဖသုံးယောက် တောင်ပေါ်မှ ဆင်းခဲ့သည်။

သူတို့ဆင်းအပြေး တောင်ကြောပေါ်မှ ဆင်ကြီးများတောတိုးလာသကဲ့သို့ တောင်ပေါ်ရှိသစ်ပင်ကြီးများ၊ ဝါးပင်ကြီးများသည် တဖြန်းဖြန်းဖြင့် လှုပ်ရမ်းကြတော့သည်။ ဝါးပင်ချင်းရိုတ်ခတ်သံတို့မှာလဲ တောင်ပြိုသည့်အလား အလွန်ကျယ်လောင်စွာ မြည်ဟီးနေကြသည်။ သူတို့လဲ ဖနောင့်နှင့်တင်ပါး တစ်သားတည်း ပြေးကြတော့သည်။
သူတို့ပြေးဆင်းရာလမ်းတစ်လျှောက် သစ်ပင်များ ဝါးပင်များသည် လှုပ်ရမ်းနေကြသဖြင့် သံစုံမြည်နေကြသည်။ သူတို့သည် ဓါးများကိုပါ ပြစ်ချပြီး နားနှစ်ဖက်ပိတ်ကာ ပြေးကြရသည်။ ပလ္လင်စာတောနယ်မြေအကြော် တောင်အောက်ခြေလျှိုထဲရောက်တော့မှ အသံများက ရပ်သွားသည်။ သို့သော် တောင်ပေါ်သို့ လှမ်းကြည့်လျှင်တော့ ဝါးရုံပင်များက လှုပ်ခါဆဲ။

ရွာပြန်ရောက်ပြီ၊ မျှစ်များမပါသဖြင့် ရွာသားများက ထူးဆန်းနေကြသည်။ သားအမိသားအဖသုံးယောက်လဲ အိမ်ရှေ့ရောက်မှ အမောဖြေနိုင်ကြသည်။ မိနစ် ၂၀ လောက်ထိုင်နေကြရသည်။ မအေးဘုံကတော့ မြေမှာလဲလျောင်းရင်း အမောဖြေနေရသည်။ ထို့နောက်တွင်မှ ခြေလက်ဆေးပြီး အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့ကြသည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ ဝါးဆစ်ဗူးမှာ အနက်ရောင်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ ဝါးအမြုတေ ပါလာသည့်သဘောပင်ဖြစ်သည်။ ဘုရားစင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး ကိုခင်မောင်စိုးက ထမင်းစားပြိးနောက် မန္တလေးဘက်သို့ ဆိုင်ကယ်ဖြင့်ထွက်ခဲ့သည်။ ညမိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်လာလေသည်။ ဝယ်လက်သွားရှာချင်းဖြစ်သည်။ ဝယ်လက်ရခဲ့သည်။ မနက်ဖြန်မနက် တွင်ချိန်းထားချင်းဖြစ်သည်။ ထိုညက ကိုခင်မောင်စိုး အိပ်တောင်မပျော်ပါ။

နောက်တစ်နေ့မနက်စောစော သားအဖနှစ်ယောက် ဝါးဆစ်ဗူးကို လွယ်အိတ်တွင် လုံခြုံစွာထည့်ကာ မန္တလေးသို့ ထွက်ခဲ့သည်။ ဘုရားကြီးတောင်ဘက်စောင်းတန်းတွင် ကောင်လေးတစ်ယောက်က စောင့်နေသည်။ ထို့နောက် ထိုကောင်လေး၏ ဆိုင်ကယ်နောက်သို့ လိုက်ခဲ့ကြသည်။ ထို့နောက် အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းများရှိသည့် ရပ်ကွက်တစ်ခုထဲဝင်လိုက်ကြသည်။ အလွန်တစ်ရာခံငြားသော အိမ်ကြီးရှေ့တွင်ရပ်လိုက်ကြသည်။ အိမ်ထဲမှ လူတစ်ယောက်ထွက်လာပြီးကြိုသည်။ လိုက်ပို့သည့်ကောင်လေးကိုတော့ ငါးထောင်တန်အထပ်လိုက်ပေးလိုက်သည်ကိုတွေ့ရသည်။ ဘယ်နှရွက်မှန်းတော့ သေချာမသိ။

အိမ်ထဲတွင် အသက်၆၀ ခန့်အဖိုးကြိးတစ်ယောက်က မိတ်ဆက်သည်။ သူက မြန်မာဆေးဆရာကြီးတစ်ဦးဖြစ်ကြောင်း။ ဝါးအမြုတေကို စမ်းသပ်ပြီးတာနဲ့ စစ်လျှင် တန်းဝယ်မည်ဖြစ်ကြောင်းပြောလေသည်။ ထို့နောက် အိမ်ရှေ့အခန်းကြီးတစ်ခုအတွင်းခေါ်သွားလေသည်။

“ညီလေးတို့ ပါလာတဲ့ ဝါးအမြုတေ ပြကွဲ့” ကိုခင်မောင်စိုးက လွယ်အိတ်ထဲမှ ဝါးဆစ်ဗူးကိုထုတ်လိုက်သည်။ ဆေးဆရာကြီးက ဝါးဆစ်ဗူးကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝါးဆစ်ကို ဖွင့်ကာအထဲမှ စမ်းရေများအတွင်းမှ ဝါးအမြုတေကို နှိုက်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်နေသော လူကြီးတစ်ဦးဆီသွားလိုက်သည်။ ထိုလူကြီး၏ ဗိုက်ကြီးမှာ အလွန်ပူဖောင်းကားနေပြီး ပေါက်ကွဲခါနီးပူဖောင်းကြီးလိုဖြစ်နေသည်။

“ဝါးအမြုတေ အစစ်ဆိုရင်၊ ရေဖျဉ်း၊ လေဖျဉ်း အရမ်းနိုင်တာကွ” ဆေးဆရာကြီးကပြောပြီး နှုတ်မှ တစ်ခုခုကို ရွတ်မန်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ထိုဝါးအမြုတေကို ကိုင်ကာ ထိုင်နေသောသူကြီး၏ ဗိုက်ကို အထက်မှအောက်သို့ လေးငါးကြိမ်ခန့်ပွတ်လိုက်သည်။

“ကဲ သူ့ကို အိမ်သာထဲခေါ်သွားကြ” ဆေးဆရာကြီးက တပည့်တွေကို ပြောလိုက်သည်။ တပည့်များလဲ ထိုလူကြီးကို တွဲပြီး အိမ်သာသို့သွားကြသည်။ အိမ်သာပင်မရောက်လိုက် ဖင်တွင် ရေတွေကျလာလေသည်။ ထိုအခါ တပည့်များက အိမ်သာဆီအတင်းဆွဲခေါ်သွားကြသည်။

“ကဲ သူ့ကို လွတ်ထားလိုက်ကြ လာနောက်တစ်ယောက်ရှိသေးတယ်” ဆေးဆရာကြီးက အခန်းသဖွယ်လိုက်ကာများဖြင့်ကာရံထားသော အခန်းအတွင်းဝင်လိုက်သည်။ အတွင်းတွင် အဖိုးကြီးတစ်ယောက် ကုတင်ဖြင့်လှဲနေသည်။

“သူကတော့ လေဖြတ်တာ၊ လေးငါးနှစ်ရှိပြီ၊ အောက်ပိုင်းက သုံးမရတော့ဘူး၊ ခွေနေပြီ” ဟု ပြောပြီး ဝါးအမြုတေနှင့် အထက်ပါအတိုင်း ပွတ်တိုက်ပြန်သည်။ ပွတ်တိုက်ပြီးခဏအကြာတွင် ခြေချောင်းကလေးများ လှုပ်လာသည်။ ဒူးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထောင်နိုင်လာသည်။

“ကောင်းတယ်၊ အောက်ပိုင်းကကောင်းသွားပြီ၊ နောက်ရက်အနည်းငယ်လောက် လမ်းလျှောက်လေ့ကျင့်ခန်း၊ ခြေထောက်လေ့ကျင့်ခန်းတွေ လုပ်လိုက်ရင် လမ်းပြန်လျှောက်လို့ရပြီ” ကုတင်ပေါ်မှ အဖိုးကြိးလဲ ဆရာကြီးကို လက်အုပ်ချီကန်တော့လေသည်။

ဆရာကြီးနှင့် သူတို့သားအဖလဲ အခန်းထဲမှပြန်ထွက်ပြီး ဧည့်ခန်းအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်လိုက်ကြသည်။ ထိုအခါ ရေဖျဉ်းစွဲနေသော လူကြီးသည် ဧည့်ခန်းထဲဝင်လာသည်။ သူ၏ ဗိုက်ကြီးမှာ ပေါက်သွားသည့် ဘောလုံးလို အရေပြားတွေက ဘတ်လက် ဘတ်လက် ဖြင့်ကျနေသည်။ သူလဲ ဆရာကြီးကို ထိုင်ကန်တော့ပြီး ပြန်ထွက်သွားလေသည်။

“ကောင်းတယ်ဗျာ ဒီအမြုတေဟာ အစစ်ဘဲဆိုတာ ကျုပ်လက်ခံလိုက်ပါပြီ။ ခင်ဗျားတို့ ဘယ်ဈေးခေါ်မလဲ”

သားအဖနှစ်ယောက် ခေါင်းချင်းဆိုင်လိုက်ကြသည်။

“လွန်ခဲ့တဲ့ လေးငါးနှစ်ကတောင်မှ သိန်း ၂၀၀ ရတယ်ကွ” ကိုခင်မောင်စိုးက သက်စိုးကို တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။

“ဒါဆို သားတို့လဲ ၃၀၀ လောက်တောင်းကြည့်မယ်ဗျာ” သက်စိုးက ပြန်ပြောသည်။ ကိုခင်မောင်စိုး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

“ကျွန်တော်တို့ သိန်း ၃၀၀ လောက်လိုချင်ပါတယ် ဆရာကြီး” ကိုခင်မောင်စိုးက တုန်ယင်စွာဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ ဆရာကြီးက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

“ကောင်းပြီး ကျုပ်လက်ငင်းရှင်းပေးမယ်” ဆရာကြီး၏ တပည့်များသည် အပေါ်ထပ်မှ ငါးထောင်တန်ဆယ်အုပ်စီး ၆ စီးချပြီး ကိုခင်မောင်စိုးတို့ရှေ့ကို ပုံပေးလိုက်သည်။

ကိုခင်မောင်စိုးတို့ သတင်းမှာ သူတို့ တောတိုက်ကလေးကော အနီးအနားရွာများပါမကျန် ပျံ့နှံ့သွားသည်။ ကိုခင်မောင်စိုးတို့မှာ ပုသိမ်ကြီးဆင်ခြေဖုံးတစ်နေရာတွင် အိမ်နှင့်ခြံကလေးဝယ်ပြီး ပြောင်းရွှေ့သွားပြီဖြစ်သည်။

“ငွေတွေရလာပြီဆိုတော့ အလှူလုပ်ရအောင် မိန်းမရေ” ကိုခင်မောင်စိုးက မအေးဘုံဘက်ကိုကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။

“ကောင်းသားပဲ။ တော့် ကို ရဟန်းခံပေးမယ်လေ။ သားလေးက ကိုရင်ဝတ်ပေါ့” မအေးဘုံကပြောလိုက်သည်။ ကိုခင်မောင်စိုးကတော့ ဘာမှပြန်မပြောတော့။ တစ်သက်လုံး ဝမ်းစာအတွက် ပင်ပင်ပန်းပန်းရှာဖွေစားသောက်လာရသဖြင့် ရဟန်းမတက်ရသေးပေ။ သားငယ်ကတော့ လွန်ခဲ့သည့်နှစ်နှစ်က ရှင်ပြုပေးခဲ့ရသည်။

အလှူနေ့။
ကိုခင်မောင်စိုးတို့ အိမ်သစ်လေးမှာ စည်ကားနေသည်။ နေ့လည်ရောက်သောအခါ ကိုခင်မောင်စိုးနှင့် သက်စိုးကတော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ရောက်သွားပြီဖြစ်သည်။ အိမ်တွင် မအေးဘုံနှင့် အမျိုးတစ်သိုက်သာ အလှူလုပ်ထားသည့် အရာများကို သိမ်းဆည်းနေသည်။ မအေးဘုံကတော့ ဒီဗွီဒီစက်ဖြင့် ကာရာအိုကေ ဆိုနေလေသည်။ စိုးစန္ဒာထွန်း၊ ပိုးအိစံ သီချင်းများကို အားရပါးရဆိုနေလေသည်။ သီချင်းများကို တစ်ယောက်တစ်လှည့်ဆိုကြသည်။

မအေးဘုံ သီချင်းတစ်ပုဒ်ဆိုအပြီးတွင် ရေသောက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မအေးဘုံပါးစပ်မှ အမြှုပ်အဖြူတွေ ကျလာလေသည်။ အိမ်မှလူများလဲ အားလုံးလန့်ဖျပ်ကုန်သည်။ မအေးဘုံမှာ တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးလျှက်လဲကျသွားတော့သည်။ မအေးဘုံကို မန္တလေးဆေးရုံကြီးကို အပြေးတင်ကြရသည်။

ထိုည ကိုခင်မောင်စိုး ဘုန်းကြီးဝတ်နှင့် အိပ်ပျော်နေသည်။ ထိုစဉ် အိပ်မက်ထဲမှာ အသက်အရွယ် မည်မျှပင် ခန့်မှန်းလို့မရလောက်အောင် အသက်ကြီးနေသော အဖိုးအိုတစ်ဦးနှင့်တွေ့သည်။ လျှောင်ထုံးနှင် နှုတ်ခမ်းမွှေး မျက်ခုံးမွှေးများမှာ ဖြူဖွေးနေကြသည်။

“ဒီမယ် မောင်ရင်၊ မောင်ရင်တို့က ကိုယ်တော်တို့ဆီက သီချင်းဆိုတဲ့အမျိုးသမီးကို ဖမ်းပြီးရောင်းစားသွားတယ်။ ဒါကို ငါကိုယ်တော် မကျေနပ်ဖူး။ မောင်ရင်တစ်ခုရဖို့ တစ်ခုဆုံးရှုံးရတယ်လို့ မှတ်ပါလေ”

ဟုပြောပြီး ပျောက်ကွယ်သွားလေသည်။ ကိုခင်မောင်စိုးလဲ အိပ်မက်မှ လန့်နိုးသွားလေသည်။

အမျိုးများက ကိုခင်မောင်စိုးနောက်ဆံတင်းမှာ စိုး၍ မအေးဘုံသတင်းကို မပြော။ နောက်ရက်မကူးမီ မအေးဘုံ ညတွင်းချင်းဆုံးလေသည်။ အစာအဆိပ်သင့်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆရာဝန်များက မှတ်ချက်ပေးသည်။ အူဆေးတာတောင် မမီလိုက်ပါ။ မအေးဘုံ ဆုံးတော့မှ ကိုခင်မောင်စိုးကို ပြောပြလေသည်။ ကိုခင်မောင်စိုး နှင့် သက်စိုးလဲ ၇ ရက်မျှ ဘုန်းကြီးဝတ်ပြီးသော် ဘုန်းကြီးလူထွက်လိုက်ကြလေသည်။

တစ်ခါတစ်ရံ စိန်ခနောက်တောင် မြခနောက်တောင်နှင့် ပလ္လင်စာတော တစ်ဝိုက် မျှစ်ခူး၊ မှိုခူး၊ ဝါးခုတ်ကြသော သူများသည် သီချင်းသံမားကြားရတတ်သည်။ ထိုကဲ့သို့ သီချင်းသံများကြားရသော အခါ ကိုခင်မောင်စိုးအဖြစ်ကို ပြန်ပြောင်းပြောကြလေသည်။ တောနက်ထဲတွင် စိုးစန္ဒာထွန်းသီချင်းများ၊ ပိုးအိစံသီချင်းများကို အာပေါင်အာရင်းသန်သန်ဖြင့် ဆိုနေသံကို သင်ကြားလိုက်ရပါက သင်ကြက်သီးမွှေးညှင်းများ ထသွားလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။ ထိုသီချင်းဆိုသူမှာ မအေးဘုံကလွှဲ၍ မည်သူဖြစ်နိုင်ဦးမည်နည်း။

ပြီးပါပြီ။
စာဖတ်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ချင်းစီအား အစဉ်လေးစားလျှက်
အဂ္ဂဇော်