တစ်သက်လုံး ဒူးနဲ့ မျက်ရည် သုတ်ရတယ်။
ခုလည်း အုန်းမြင့် လူကောင်း သူကောင်းဘဝ
ပြောင်းလဲသွားရင် ခင်ခင်ဦး ကံကောင်းနိုင်တယ်ဆိုတဲ့
မျှော်လင့်ချက်နဲ့ စောင့်ကြည့်နေခဲ့ကြတယ်…
ဒါပေမဲ့ လူမိုက်က လူမိုက်ပဲ။
အုန်းမြင့်က အုန်းမြင့်။
ကွဲပြား မသွားခဲ့ဘူး။
ဆိုးမွဲမိုကျမွဲ။
ပမွေဲတမွေဲပါပဲ။
ဒီအထဲမှာ ချီးကျူးစရာ သနားစရာကောင်းတာက
ခင်ခင်ဦး …
မချစ်မနှစ်သက်ဘဲ ယူခဲ့ရတဲ့ယောင်္ကျားပေမဲ့
မယားဝတ္တရားငါးပါးနဲ့အညီ ကျင့်ကြံနေထိုင်တယ် …
ဘုရားတစ်ဆူ ဂူတစ်လုံးလို လင်ကို ကိုးကွယ်တယ်…
အုန်းမြင့် သူ့အပေါ် ဘယ်လောက်ဆိုးဆိုး
သည်းခံနိုင်ခဲ့တယ် ။ အနွံအတာ ခံခဲ့တယ်။
အုန်းမြင့်ရဲ့ ရက်စက်ညှင်းဆဲမှုကလည်း
ကမ်းကုန်အောင် မိုက်ရိုင်းလာတယ်။
တစ်ရွာလုံးရဲ့ မျက်ရှုဖြစ်တဲ့ ခင်ခင်ဦးကို
အပျိုဘဝတုန်းက တမ်းတမ်းစွဲ ရူးမိုက်ခဲ့ပေမဲ့
အိမ်ထောင်ကျပြီး နောက်ပိုင်းမှာ
အချိုးပြောင်းသွားတယ်။
ခင်ခင်ဦးကြောင့် တစ်ရွာလုံးမုန်းတာ ခံရတယ်…
သူ့ကို လူယုတ်မာအဖြစ် မြင်ကြတယ်…
ဆိုတဲ့ စွပ်စွဲချက်နဲ့ အမျိုးမျိုးနှိပ်စက်လာတယ်…
သွေးထွက်သံယို ဒဏ်ရာတွေရတဲ့အထိ
ကိုယ်ထိလက်ရောက် ရိုက်နှက် စော်ကားလာတယ်။
ခင်ခင်ဦးဘဝ”လင်ဆိုးမယား တဖားဖား” ဖြစ်ခဲ့ရတယ်။
“ဝဋ်ကြွေးတွေကို ဒီဘဝမှာပဲ ကျေအောင်ဆပ်မယ်”
ဆိုတဲ့ ခံယူချက်နဲ့ ဒူးနဲ့မျက်ရည်သုတ်ပြီး
ခင်ခင်ဦးပေါင်းတယ်။
လူကွယ်ရာနောက်မှ ကြိတ်မှိတ်ငိုခဲ့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ ခင်ခင်ဦးရဲ့ ဘဝအမောတွေကို
သက်သာစေမယ့် ဆည်းလည်းလေးတစ်လုံး
ခင်ခင်ဦးဘဝထဲ ရောက်လာတယ်။
အိမ်ထောင်သက် နှစ်နှစ်အကြာမှာ သမီးလေးတစ်ယေက်
မွေးဖွာခဲ့တယ်။သမီးလေးရလာတော့လည်း
သမီးမျက်နှာနဲ့ အုန်းမြင့် လိမ္မာလာလေမလား
ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်တစ်ခု ဖြစ်လာပြန်တယ်…
ဒါပေမဲ့ သမီးလေးသာ တဖြည်းဖြည်း ချစ်စဖွယ်
ကြီးပြင်းလာတယ်…
တောက်ဆတ် ။ တောက်ဆတ် လမ်းလျှောက်လာတယ်…
မပီကလာ ပီကလာ ။
တွတ်တီးတွတ်တာ စကားလေးတွေ
ပြောတတ်လာတယ်…
အုန်းမြင့်ကတော့ လူမိုက်က လူမိုက်ပါပဲ။
အခြားရွာက မိန်းမတစ်ယောက်ကို
မယားငယ် ယူထားတယ်ဆိုတယ်ဆိုတဲ့
သတင်း ထွက်လာတယ်။
အချိန်တွေ ကြာလာတာနဲ့အမျှ
တိုးတိုးတိတ်တ်ိတ် သတင်းက
ကျယ်လောင်လာတယ်။
ကျယ်လောင်ရာကနေ ထင်ရှားလာတယ်။
နောက်ဆုံးမှာ မယားငယ်မစန်းကို
အိမ်ပေါ်ခေါ်လာတဲ့အထိ တိတိလင်းလင်း
ဖြစ်သွားတယ်။ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်
ခင်ခင်ဦးအနေနဲ့ ထူးပြီး မခံစားရဘူး။
နဂိုကတည်းက ဝဋ်ကြွေးဆပ်တယ်လို့
သတ်မှတ်ထားတာကိုး။
တစ်ခုတော့ ရှိတယ်။
မြန်မာ့ဓလေ့ရိုးရာ အစဉ်အလာက
တစ်လင်တစ်မယားစနစ် ထွန်းကားတဲ့
ဓလေ့ထုံးစံရှိတယ်။
တစ်ယောက်က တစ်ယောက်
ပြောင်းရမှာကို အရှက်အကြောက်ကင်းသူကလွဲပြီး
မလုပ်နိုင်ဘူးလို့ ခံယူထားတယ်။
တစ်ပင်လဲလို့ တစ်ပင်ထူပြီး အားကိုးရာ
ရှာတာမှာတောင် ကန့်သတ်မှုတွေ ရှိတယ်။
ဒီလို ဓလေ့ထုံးစံတွေကြားမှာ မယားငယ်
အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်လာတဲ့ကိစ္စကိုတော့
ခင်ခင်ဦး မလိုလားဘူး။
ဒါပေမဲ့ မကျေနပ်တဲ့ နှလုံးသား မရှိဘူး။
မယားငယ်နဲ့ တစ်အိမ်တည်းနေပြီး
ယောင်္ကျားတစ်ယောက် အတူပေါင်းရမှာကို
ရှက်တဲ့စိတ်ပဲရှိတယ်။
ဒါကြောင့် ကွာပေးဖို့ပြောတယ်။
ခင်ခင်ဦးရဲ့ ဝဋ်ကြွေးတွေ
ကြေဖို့အချိန်မရောက်သေးလို့ပဲ ထင်ရဲ့။
အုန်းမြင့်က ကွာမပေးဘူး။
နှစ်ဆောင်ပြိုင် အိမ်မကြီးရဲ့နောက်ဖေး။
နွားတင်းကုပ်ဘေးမှာ တဲလေးဆောက်ပြီး
ခင်ခင်ဦးနဲ့ သမီးကို ထားတယ်။
အဲဒီအချိန်ကစပြီး မယားငယ်က မယားကြီး
ဖြစ်သွားတယ်။
ခင်ခင်ဦးကလည်း မယားဘဝကနေ
ကျွန်ဘဝကို ရောက်သွားတယ်။
တစ်အိမ်လုံးစားဖို့ ထမင်းဟင်း
ချက်ပြုတ်ပေးရရုံမကဘူး
မယားငယ်ရဲ့ ထမီအင်္ကျီမကျန် လျှော်ဖွပ်ပေးရတယ်။
အုန်းမြင့်က မယားငယ်စန်းကို
ရွှေပေါ်မြတင် ပွဲတက်မယားအဖြစ်ထားပေမဲ့
ခင်ခင်ဦးခမျာမှာတော့ ကျွန်မမယားဘဝနဲ့
နေနေရတယ်။
“ဒီကောင်မလေး သိပ်ဝဋ်ကြီးတာပဲ…”
“ဘယ်ဘဝက အငြိူးတွေများပါလားလို့
ဒီလောက် ကိုယ်ဆင်းရဲ စိတ်ဆင်းရဲဘဝဆိုးနဲ့
ကြုံနေရတာလဲ…”
ခင်ခင်ဦးရဲ့အဖြစ်ကို မမြင်ရက်သူတွေက
မြည်တမ်းညည်းတွားကြတယ်။
မျက်ရည်ကျ ကြတယ်။
အုန်းမြင့်နဲ့ ပတ်သတ်လို့ ခင်ခင်ဦးရဲ့
နှလုံးသားတွေက ကျောက်စိုင်ကျောက်ခဲတွေလို
မာကျောတယ်။ခံစားချက်မဲ့တယ်ဆိုပေမဲ့…။
သမီးလေးကို လစ်လျူရှုတဲ့အတွက်ကိုတော့
ခင်ခင်ဦး နာကြဉ်းတယ်။အမျက်သိုမိတယ်။
အုန်းမြင့်ကလည်း ခင်ခင်ဦးနဲ့ သမီးလေးကို
(ခင်ခင်ဦးအပေါ် မကျေနပ်ချက်ကြောင့်လား။
မယားငယ် မကြိုက်မှာစိုးလို့ ဒါကြောင့်လား မသိဘူး)
လုံးဝမချစ်ဘူး။
ချီဖို့ချောဖို့ ဝေးလို့။
ကလေးလဲကျပြီး ငိုနေရင်တောင် တစ်ချက်ကလေး
လှည့်မကြည့်ဘူး။ဒီလိုနဲ့ ခင်ခင်ဦးနဲ့ သူရဲ့သမီးလေး
သေကွဲကွဲရမယ့်နေ့ တစ်နေ့က ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်
ရောက်လာတယ်။
အဲဒီနေ့က ထုံးစံအတိုင်း နွားကျောင်းသားက
တင်းကုတ်ထဲက နွားတွေ ထုတ်သွားတယ်။
နွားတွေထွက်သွားတာနဲ့ တင်းကုပ်ထဲက
နွားချေး အညစ်အကြေးတွေကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရတယ်။
ဒါက ခင်ခင်ဦးရဲ့ နေ့တဓူဝအလုပ်။
နွားချေးတွေ ကြုံးနေတုန်းမှာ သမီးငယ်က
တဲရှေ့မှာ တစ်ယောက်တည်း ဆော့ကစားနေတယ်။
တော်တော်လေးကြာတော့ သမီးငယ်ရဲ့
စူးစူးဝါးဝါးအော်သံနဲ့ လှေကားပေါ်က
တစ်စုံတစ်ခုကျတဲ့ တဒုန်းဒုန်းအသံကြီးကို
ကြားလိုက်ရတယ်။
ကြားရတာက အိမ်မကြီးဆီက…
ခင်ခင်ဦး စိုးရိမ်တကြီး အိမ်မကြီးဆီပြေးသွားတယ်။
လှေကားရင်း တမံသလင်းမှာ သွေးအလိမ်းလိမ်းနဲ့
စကားမေးမရတော့တဲ့ သမီးလေးကို တွေ့ရတယ်။
ခင်ခင်ဦး လှေကားပေါ်မော့ကြည့်မိတော့
အုန်းမြင့်နဲ့ သူ့မယားမစန်းကို အပေါ်ထပ်လှေကားထိပ်မှာ
ငုံ့ကြည့်နေတာ တွေ့ရတယ်။
ခင်ခင်ဦး မျက်လုံးတွေ မီးဝင်းဝင်း တောက်သွားတယ်။
“နင် …နင်…နင်တို့”
“ငါ့သမီးကို…”
ဒီလောက်ပဲ ပြောနိုင်တယ်။
ဒေါသထွက်လွန်းလို့ အသံတွေတုန်ပြီး
တိမ်သွားတယ်။သမီးလေးကို ပွေ့ယူပြီး…
ဆေးဆရာကြီး ဦးကြာညွှန့်အိမ်ကို ပြေးတယ်။
ဣနြေ္ဒတွေ သိက္ခာတွေ ရှက်ရမှာတွေ
ကြောက်ရမှာတွေ သူဘာတစ်ခုမှ မမြင်တော့ဘူး။
ဆံပင်တွေကလည်း ဖိုးရိုးဖားရား။ခြေထောက်မှာလည်း
ဖိနပ်မပါ။ပွေ့ထားတဲ့ ကလေးကလည်း
သွေးအလိမ်းလိမ်းနဲ့။သမီးအတွက် စိုးရိမ်စိတ်က
ငယ်ထိပ်ရောက်နေတာကြောင့် ခင်ခင်ဦးရဲ့
မျက်လုံးတွေကလည်း ပြူးကြောင့်နေတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ သူ့အသွင်ဟာ စိတ်မနှံ့တဲ့
အရူးမတစ်ယောက်နဲ့မခြား ဖြစ်နေတယ်။
ဖြစ်မယ်ဆိုလည်း ဖြစ်လောက်ပါရဲ့…
သူ့သမီးလေးသာ သူ့ကမ္ဘာဖြစ်နေတာကိုး။
သု့ကမ္ဘာလေး မပျက်စီးဖို့ သူ့သမီးလေးအသက်ကို
ကယ်တင်နိုင်ဖို့ အရူးလုံးလုံးစိတ်နဲ့
သူပြေးခဲ့တာဖြစ်မယ်။
သူ ဘယ်လိုပဲ ကြိုးစားခဲ့ပေမဲ့
သူ့ကမ္ဘာလေး ပျက်စီးသွားခဲ့တယ်။
သမီးလေးဟာ သူ့လက်ထဲမှာပဲ
ဘဝတစ်ပါးကို ပြောင်းသွားခဲ့ရတယ်။
ဆရာကြီးဦးကြာညွှန့် ကလေးမလေးရဲ့
လက်ကို ကိုင်ပြီး စမ်းသပ်ကြည့်တယ်
ပြီးတော့ …
“ကလေး အသက်မရှိတော့ဘူး သမီးရယ်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။
ခင်ခင်ဦးအသည်းနှလုံးတွေ တစ်စစီ တစ်စစီ
ကြေကွဲလွင့်စင်သွားတယ်။ရပ်တည်ခြင်းငှာ
မစွမ်းသာတော့ဘဲ နေရာမှာတင်
ပျော့ခွေလဲကျသွားခဲ့တယ်။
အဆိုးထဲက အကောင်းလို့ပဲ ပြောရမယ် ထင်ပါရဲ့။
ရက်လည်ပြီး ညမှာ ခင်ခင်ဦး ရွာကနေ
တိတ်တဆိတ် ထွက်ခွါသွားတယ်။
ဒီလို ထွက်ခွါခြင်းဟာ အုန်းမြင့်အပေါ်မှာ
သူဆပ်ရမယ့် ဝဋ်ကြွေးတွေ ကြေသွားလို့ပဲလို့
တစ်ရွာလုံးက မှတ်ထင်ယူဆခဲ့ကြပါတယ်။
XXXXX
“ခင်ခင်ဦး ရွာကိုပြန်ရောက်လာပြီတဲ့…”
“ခင်ခင်ဦး ပြန်ရောက်လာပြီဟေ့…”
ဒီသတင်းကြောင့် တစ်ရွာလုံး အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်
ဖြစ်သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်။
လွန်ခဲ့တဲ့သုံးနှစ်က ရွာက တိတ်တဆိတ်ထွက်သွားတဲ့
ခင်ခင်ဦးတစ်ယောက်…
မမျှော်လင့်ဘဲ ရွာကိုပြန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်တယ်။
ခင်ခင်ဦးအပေါ် သနားကြင်နာနေသူတွေ
ချစ်ခင်သူတွေ လွမ်းတသသရှိနေသူတွေ
ခင်ခင်ဦးရောက်နေတဲ့ မိခင်ကြီး ဒေါ်ညိုအိမ်ကို
သွားကြတယ်။
ခင်ခင်ဦး အုန်းမြင့်အိမ်ကို မသွားဘူး။
မိခင်ကြီးအိမ်မှာပဲ နေတယ်။
သုံးနှစ်လောက် ကြာခဲ့ပြီဖြစ်တာကြောင့်
လင်ခန်းမယားခန်း ပြတ်ပြီလို့ တွေးထားဟန်ရှိတယ်။
အချိန်က ကုစားပေးလိုက်တာကြောင့်လည်း
ဖြစ်မယ် ။ အသည်းတွေ ပိုမာလာဟန် ရှိတယ်။
ခင်ခင်ဦးရဲ့ အသွင်က ဟိုးတုန်းကအသွင်နဲ့
ခြားနေတယ်။
ပိုပြီးလည်း တည်ငြိမ်လာတယ်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုရှိသူ ရဲရင့်သူတစ်ယောက်ရဲ့
အသွင်တွေ ထင်ထင်ရှားရှား ပေါ်လွင်နေတယ်။
တစ်ခုကောင်းတာက အုန်းမြင့်ကိုယ်တိုင်ကလည်း
ခင်ခင်ဦးဆီ မလာဘူး။ဘာသိဘာသာပဲ နေတယ်။
သဘောက သူ့ဘက်ကလည်း ပြတ်ပြီဆိုတဲ့သဘော။
ဒီလိုအနေအထားကို ခင်ခင်ဦးကလည်း ကြိုက်တယ်။
ရောက်တဲ့နေ့ကစပြီး အုန်းမြင့်တို့လင်မယားနဲ့
မျက်နှာချင်း မဆိုင်မိအောင် ရှောင်တယ်။
မရှောင်နိုင်လို့ တည့်တည့်တိုးရင်လည်း
အသိမိတ်ဆွေတွေလို ခေါ်ပြောနှုတ်ဆက်တာ လုပ်တယ်။
ရွာသူရွာသားတွေကလည်း လွတ်လပ်ငြိမ်းချမ်းသွားတဲ့
ခင်ခင်ဦးအတွက် ဝမ်းသာနေကြတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ခင်ခင်ဦးရွာကို ပြန်ရောက်လာတာ။
ခြောက်လတင်းတင်း ပြည့်သွားခဲ့တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူတို့ရွာမှာ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ
မကြုံဘူးတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြီးတစ်ခုကို
ကြုံလိုက်ကြရတယ်…
အဖြစ်အပျက်က အံ့သြစရာကောင်းတယ်။
ထိတ်လန့်ချောက်ချားစရာလည်း ကောင်းတယ်။
လူ့အသက် သေဆုံးမှုတွေလည်း ပါဝင်နေခဲ့တယ်။
XXXXXXX
ခြံတံခါးရဲ့ အတွင်းဘက် မလှမ်းမကမ်းမှာ
အလောင်းသုံးလောင်းရှိနေတယ်။
အုန်းမြင့် သူ့မိန်းမ ပြီးတော့ (၂)နှစ်အရွယ်
သူတို့ရဲ့သမီးလေးရဲ့ အလောင်းတွေ…
ထူးခြားချက်က တံခါးတွန်းဖွင့်ပြီး
ခြံထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ အကောင်းသားကြီးကနေ
ရုတ်တရက် ဗိုင်းကနဲ
လဲကျသေဆုံးသွားကြတဲ့ အဖြစ်ပါ။
အုန်းမြင့်ရဲ့အဖြစ်ဆိုးကို မြင်လိုက်တာနဲ့
သူ့မိန်းမမိစန်းချီထားတဲ့ ကလေးကိုချပြီး
ခြံထဲအမြန်ပြေးတယ်။
သူ့ယောင်္ကျား လဲကျနေတဲ့ဆီ သွားမယ်။
အဲဒီမှာ သူပါလဲကျ သေဆုံးသွားတယ်။
တစ်ခါ…။
သမီးငယ်လေးကလည်း
တောက်တောက် တောက်တောက်နဲ့
မအေ့နောက် ပြေးလိုက်သွားတယ်။
ခြံထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ မအေ့ဆီတောင်
မရောက်လိုက်ဘူး။ မြေပေါ်လဲကျပြီး
ပက်လက်လေးသေသွားတယ်။
သူတို့အိမ်က ရွာလယ်ပိုင်းမှာ
နောက်ပြီး နေ့လယ်ဘက်ဖြစ်နေလို့
ဖြစ်ပုံပျက်ပုံ အလုံးစုံကို
အိမ်နီးနားချင်းတွေအားလုံး
သိနေ မြင်နေရတယ်။
ရုတ်တရက်ကြီး တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်
လဲကျသေဆုံးနေရတဲ့အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး
အံ့သြထိတ်လန့်နေကြတယ်။
သတင်းက တောမီးလောင်သလို
ချက်ချင်းပျံ့နှံ့သွားတယ်။
တစ်ရွာလုံးကလူတွေ အုန်းမြင့်တို့
အိမ်ရှေ့လမ်းမပေါ်မှာ စုပြုံလာတယ်။
“ခြံထဲကို ဘယ်သူမှ မဝင်ကြနဲ့ …
မဝင်ကြနဲ့ …”
ရွာထိပ်မှာနေတဲ့ ဆရာကြီးဦးကြာညွှန့်
ရောက်လာပြီး အော်ဟစ်ပြောတယ်။
“ဆရာကြီး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ခင်ဗျ…”
ရွာလူကြီးက ဦးကြာညွန့်ကို မေးတယ် ။
“ကျုပ်လည်း အတိအကျတော့
မပြောနိုင်သေးဘူး
ဒါပေမဲ့ မျက်မြင်တွေ့တဲ့လူတွေ
ပြောတဲ့စကားအတိုင်းဆိုရင်တော့
ရိုးရိုးသားသား မဖြစ်နိုင်ဘူး…။
ဒါဟာ အသက်သေအောင်ထိ
ပြုလုပ်ထားတဲ့ အောက်လမ်းပညာသည်ရဲ့
အစီအရင် ဖြစ်နိုင်တယ်ဗျ …”
“ဒါဆို ဘယ်လို ဆက်လုပ်ကြမလဲ…”
ရွာလူကြီးက စိုးရိမ်တကြီးအသံနဲ့ မေးတယ်။
“စောင့်ကြည့်ရဦးမှာပဲ
လောလောဆယ်တော့ အုန်းမြင့်တို့ခြံထဲကို
ဘယ်သူမှ မဝင်အောင် ပြောရမယ်…
ဝင်တဲ့သူမှန်သမျှ အောက်လမ်းစက်မိပြီး
အသက်သေသွားနိုင်တယ်”
“ဒါဆိုရင် ဒီအလောင်းတွေကို မသင်္ဂြ ိုဟ်ဘဲ
ဒီအတိုင်းထားရတော့မှာလား ဆရာကြီး…”
“အဲဒီလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး
ဘယ်လိုအောက်လမ်းစက်လည်းဆိုတာ
သိအောင်လုပ်ပြီး စက်ကို ဖြတ်ရမယ်။
အောက်လမ်းစက်ပြတ်သွားရင် ခြံထဲဝင်လို့ ရမှာပါ…”
ဆရာကြီး ဦးကြာညွှန့် ရွာလူကြီးကို ရှင်းပြတယ်…
ပြီးတော့ အုန်းမြင့်တို့ မိသားတစ်စုလုံးကို
သေစေလောက်တဲ့အထိ အမုန်းအငြိူးရှိသူ
ဘယ်သူဖြစ်နိုင်မလဲဆိုတာ စဉ်းစားကြည့်တယ်။
ဆရာကြီးရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို
ပြက်ပြက်ထင်ထင် မြင်လိုက်ရတယ်။
သူက ခင်ခင်ဦးဆိုတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်…
သေသူအုန်းမြင့်ရဲ့ ပထမ မယား…
သမီးလေးတစ်ယောက်ရမှ အုန်းမြင့်ရဲ့
စွန့်ပစ်မှုကို ခံခဲ့ရတဲ့သူ။
တစ်ရွာတည်းသားတွေ ဖြစ်တာကြောင့်
သူတို့အကြောင်းကို ဆရာကြီးအနေနဲ့
အစကအဆုံး ။ တစ်လုံးအကျန်သိနေခဲ့တယ်။
အုန်းမြင့်ကို သေစေလောက်တဲ့အထိ
အငြိူးအတေးကြီးနိုင်တဲ့ အရာဆိုလို့
အုန်းမြင့်ရဲ့ ပထမ…။ခင်ခင်ဦးနဲ့ပတ်သက်တဲ့
အကြောင်းအရာပဲ ရှိတယ်။
အဖြစ်အပျက်က ကြာတော့ ကြာခဲ့ပါပြီ။
လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်လောက်က ဖြစ်တဲ့အဖြစ်အပျက်ပါ။
ဒီအဖြစ်အပျက်တွေကို တွေးမိတာနဲ့
ဆရာကြီးဦးကြာညွန့် ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း
အသာလျှောက်လာခဲ့တယ်။
အုန်းမြင့်တို့အိမ်နဲ့မျက်စောင်းထိုးမှာရှိတဲ့
အိမ်ကို ဂရုတစိုက် ကြည့်လာတယ်။
အဲဒီအိမ်က ခင်ခင်ဦးနေတဲ့အိမ်။
ဆရာကြီးဦးကြာညွှန့်ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ။
အိမ်ရှေ့ လသာဆောင်ကနေ အုန်းမြင့်တို့အိမ်ဘက်
မျက်နှာမူကြည့်နေတဲ့ ခင်ခင်ဦးကို တွေ့ရတယ်။
ခင်ခင်ဦး အံကိုကြိတ်ထားတယ်။
မျက်လုံးတွေကလည်း မီးတဝင်းဝင်းတောက်နေတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ခင်ခင်ဦးဟာ သူ့ကိုလျှို့ဝှက်အကဲခတ်နေတဲ့
ဆရာကြီး ဦီးကြာညွှန့်ကို မြင်သွားတယ်။
သူက ဆရာကြီးရဲ့ မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်တယ်။
ဒါဟာ အသံတိတ် ။ ပညာပြိုင်လိုက်တာပဲ။
တော်တော်ကြာတဲ့အထိ တစ်ယောက်မျက်လုံး
တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေကြတယ်။
အရင်ဆုံး မျက်လုံးကို စလွှဲဖယ်လိုက်သူက ခင်ခင်ဦး။
ဒါဟာ သူ့အနေနဲ့ အရှုံးပေးလိုက်ခြင်းဆိုတာ
သူရော ဆရာကြီး ဦးကြာညွန့်ရော သိလိုက်ကြတယ်။
XXXXX
“ကဲ…ကဲ ငါသမီးလေး စိတ်ကိုလျော့ထားတော့နော်
သမီးလေးရဲ့ဆန္ဒလည်း ပြည့်ဝခဲ့ပြီ မဟုတ်လား။
ဒါဆို ကျေနပ်တော့…
အခုအချိန်က အပြစ်မရှိတဲ့သူတွေရဲ့အသက်တွေ
အလဟဿမဆုံးရှုံးအောင် တားဆီးရမယ့်အချိန်
ဖြစ်နေပြီ။ ဒါကြောင့် ဆရာကြီးမေးတာကို
မှန်မှန်ဖြေ ဟုတ်ပြီလား”
အရိပ်အကဲကြည့်ပြီး အတတ်သိလိုက်တဲ့ ဆရာကြီးဟာ
ခင်ခင်ဦးရှိတဲ့ အိမ်ပေါ်ထပ်ထိတက်သွားပြီး
ခင်ခင်ဦးကို ပြောလိုက်တယ်။
ခင်ခင်ဦးက ဆရာကြီးဦးကြာညွှန့်ကို ရိုသေစွာနဲ့
လက်အုပ်ချီ ရှိခိုးတယ်။
“တောင်းပန်ပါတယ် ဆရာကြီးရယ်…
သူနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်တာကြောင့်
ကလဲ့စားချေမိပါတယ်…
ဝဋ်ကြွေးပါရင်လည်း နောက်ဘဝ ကျမပြန်ဆပ်ပါ့မယ်”
“အေးပေါ့ကွယ် အကြွေးရှိရင်တော့
ဘယ်သူမဆို ဆပ်ကြရမှာပဲပေ့ါ…
သမီးရဲ့ အနေအထားကို ကြည့်ရင်း ပညာသည်စစ်စစ်
မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ဆရာကြီးသိတယ်။
သမီး တစ်ပွဲတိုးအောက်လမ်း မဟုတ်လား”
“ဟုတ်ပါတယ် ဆရာကြီး …”
“ဒါဆိုရင် ဘယ်နှသက် ခွင့်တောင်းခဲ့လဲသမီး”
“ခုနှစ်သက်ပါ ဆရာကြီး…”
“မိုက်လိုက်ပါပေ့ သမီးရယ်…
ကဲ…ကဲ…ဆရာကြီးနောက်မှ ပြန်လာမယ်
ခုတော့ သွားလိုက်ဦးမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး”
ဆရာကြီးဦးကြာညွှန့် အိမ်ပေါ်က ခပ်သုတ်သုတ်ဆင်းတယ်။
အုန်းမြင့်တို့အိမ်ရှိရာဆီ ပြန်လှည့်ခဲ့တယ်။
နေက မွန်းတည့်လောက် ရောက်နေပြီ။
ဘယ်သူမှ မဝင်ရဲတာကြောင့် အလောင်းတွေကို
ပြုပြင်စီရင်မယ့်သူ မရှိဘူး။
မြေပေါ်မှာ ပိုးလိုးပက်လက် အမြင် မတင့်မတယ်
ဖြစ်နေတယ်။အုန်းမြင့်ရဲ့အိမ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်
လမ်းတစ်ဖက်က သစ်ပင်ကြီးအရိပ်မှာ
ရွာလူကြီးတွေနဲ့ ရွာသားတော်တော်များများ
ထိုင်နေကြတယ်။
အဲဒီအထဲမှာ အုန်းမြင့်ရဲ့ အဖေ အမေနဲ့
ဆွေမျိုသားချင်းတွေ ပါတယ်။
ငိုတဲ့သူကငို ရှိုက်တဲ့သူက ရှိုက်နှင့်။
အချို့ကလည်း စိုးရိမ်ကြောက်လန့်တဲ့အကြည့်နဲ့
ကြည့်နေကြတယ်။
“ဆရာကြီး ဘယ်ပျောက်သွားတာလဲ”
ရွာလူကြီးက ဆရာကြီးဦးကြာညွန့် ရောက်လာတာနဲ့
မေးတယ်။
“အဲဒါတွေ မေးမနေနဲ့တော့ ဦးသိန်းရေ…
အခု ဖြစ်နေတဲ့ကိစ္စက တစ်ပွဲတိုးအောက်လမ်းပညာသည်ရဲ့
အစီအရင်တွေပဲ။အသက် ခုနှစ်သက်သေမှ
အောက်လမ်းစက်ပြတ်တယ်…”
“ဟာ…ဒါဆို နောက်ထပ်လေးယောက်
သေဦးမှာလား ဒုက္ခပါပဲ…”
ရွာလူကြီးဦးသိန်း အလန့်တကြား ညည်းတွားလိုက်တယ်။
ဆရာကြီးဦးကြာညွန့်ကတော့ စကားမပြန်ဘဲ
တစ်စုံတစ်ခုကို လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားနေတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ တဝုန်းဝုန်း ဆူဆူညံညံအသံ
ကြားလိုက်တယ်။ကြည့်လိုက်တော့…
ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း နွားကြီးတွေ ပြေးလာနေတယ်။
နွားကျောင်းသားတစ်ယောက်လည်း
နွားတွေနောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ပြေးလိုက်လာတယ်။
နွားကျောင်းသားကို မြင်လိုက်တာနဲ့
ဆရာကြီးဦးကြာညွန့် ထိတ်လန့်စိုးရိမ်သွားတယ်။
‘ဟာ’ခနဲ အာမေဋိတ်သံနဲ့အတူ ထရပ်တယ်။
နွားကျောင်းသားဆီကို ပြေးသွားတယ်။
မျက်နှာချင်းဆိုင်က ပြေးလာတဲ့ နွားတွေ
ဆရာကြီးဘေးကနေ တဝုန်းဝုန်းပြေးသွားကြတယ်။
ရွာလူကြီး ဦးသိန်းရော ကျန်တဲ့ ရွာသူရွာသားတွေရော
ဆရာကြီးဦးကြာညွန့် ဘာလုပ်တယ်ဆိုတာ
ရုတ်တရက် မသိဘူး။
အံ့သြစွာနဲ့ပဲ ကြောင်ကြည့်နေကြတယ်။
အဖြစ်အပျက်က အရမ်းမြန်တယ်။
စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်းမှာ လျှပ်ပြက်လိုက်သလို
ဖြစ်ပွါးသွားတယ်။နွားသုံးကောင်ဟာ အုန်းမြင့်ခြံထဲ
တန်းဝင်သွားကြတယ်။ခြံထဲဝင်မိတာနဲ့
မမြင်ရတဲ့ အားကောင်းမောင်းသံ လူကြီးတစ်ယောက်က
ထိပ်ကို ပေါက်ဆန်ကြီးနဲ့ ထုလိုက်သလို
တစ်ကောင်ပြီး တစ်ကောင် ဗုန်းကနဲ
ဗုန်းကနဲ ပစ်လဲကျသွားကြတယ်။
ဆရာကြီးဟာ နွားတွေနဲ့အတူ ခြံထဲပြေးလိုက်သွားမယ့်
နွားကျောင်းသားကို အချိန်မီဖမ်းဆွဲ။တားဆီးနိုင်ခဲ့တယ်။
နွားကျောင်းသားကတော့ ဘာမပြော ညာမပြော
လက်ဆွဲတားဆီးလိုက်ရတာကို နားမလည်နိုင်တဲ့အကြည့်နဲ့
ဆရာကြီးဆီကို ကြည့်နေတယ်။
ဆရာကြီးက နွားကျောင်းသားကို သစ်ပင်ရိပ်အောက်ထိ
ဆွဲခေါ်လာခဲ့တယ်။နွားတွေ အတုံးအရုံး။
လဲကျ သေဆုံးနေတာကို ပြလိုက်တယ်။
“နွားတွေနဲ့အတူ ခြံထဲဝင်သွားရင်
မင်းလည်းနွားတွေလို သေမှာပဲ…”
နွားကျောင်းသားခမျာ ဒီတော့မှ ကြောက်လန့်ပြီး
ဒူးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်သွားတယ်။
“ဦးသိန်းရေ ခင်ဗျား ရာအိမ်မှူးတွေထဲက
တစ်ယောက်ကို ကြက်နှစ်ကောင်အရှင်
ရှာခိုင်းပေးပါ ။ အရေးကြီးလို့ အမြန်ရလေ
ပိုကောင်းလေပဲဗျို့ …”
ဆရာကြီးက ရွာလူကြီးဦးသိန်းကို ပြောလိုက်တယ်
ဦးသိန်း ရာအိမ်မှူးတစ်ယောက်ခေါ်ပြီး ကြက်အရှင်
နှစ်ကောင်ရဖို့ စီစဉ်တယ်။
ရာအိမ်မှူးလည်း ထွက်သွားပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ
ကြက်အရှင်နှစ်ကောင်ပိုက်ပြီး ပြန်ရောက်လာတယ်။
“တစ်ကောင်ကို ခြံတံခါးဝကနေ ခြံထဲကို
လွှတ်လိုက်ပါ…”
ဆရာကြီးအမိန့်ဆုံးတာနဲ့ ရာအိမ်မှူးက
ကြက်တစ်ကောင်ကို ခြံဝကနေ ခြံထဲခေါင်းတည်ပြီး
လွှတ်တယ်။ ကြက်ကလည်း လူ့လက်ကလွတ်တာနဲ့
ခေါင်းတည်ထားတဲ့အတိုင်း ခြံထဲကိုပြေးဝင်သွားတယ်…
ချက်ချင်းမှ ချက်ချင်းဆိုသလိုပါပဲ။
ကြက်ဟာ အကောင်းအတိုင်းကနေ
လဲကျသွားတယ်။တောင်ပံ တဖျတ်ဖျတ်ရိုက်ခတ်ပြီး
ငြိမ်ကျသွားတယ်။
“ကျန်တဲ့ ကြက်တစ်ကောင် ထပ်လွှတ်လိုက်ဦး”
ဆရာကြီးက ထပ်ပြီး အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။
ရာအိမ်မှူးကလည်း စောစောကအတိုင်း
ကြက်ကိုခြံထဲခေါင်းတည်ပြီး ခြံဝကနေလွှတ်လိုက်တယ်။
ကြက်က ခြံထဲ ဝင်ပြေးသွားတယ်။
ပြီးတော့ နွားသေတစ်ကောင်ရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်တက်
ပိုးကောင်မွှားကောင်လေးတွေ ရှာစားနေတယ်။
ကြည့်နေတဲ့သူအားလုံး
“ဒီကြက်လည်း သေမှာပဲ” လို့ ယူဆထားကြတယ်။
ခု…။ကြက် မသေတာတွေ့တော့ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်ကုန်ကြတယ်။
“ပညာသည်က အုန်းမြင့်တို့မိသားစု သုံးယောက်နဲ့
ဆွေမျိုးထဲက လေးယောက် စုစုပေါင်း ခုနှစ်ယောက်
အသက်ဆုံးရှုံးအောင် စီရင်ထားတယ်…
အခု လူသုံးယောက် နွားသုံးကောင်နဲ့ ကြက်တစ်ကောင်
သေပြီဆိုတော့ အသက် ခုနှစ်သက် ။အလောင်း ခုနှစ်လောင်း
ပြည့်သွားပြီ။အောက်လမ်းပညာစက်လည်း
အဆုံးသတ်သွားပြီ။
ဒါကြောင့် နောက်ဆုံးလွှတ်လိုက်တဲ့ကြက်
မသေတာ ဖြစ်တယ်။ခုချိန်ကစပြီး
အုန်းမြင့်တို့ခြံထဲကို ဘယ်သူဝင်ဝင် ဝင်လို့ရပြီ
လုပ်စရာ ကိုင်စရာ ရှိတဲ့ကိစ္စတွေ ။
လုပ်လို့ရပြီ…”
ဆရာကြီးဦးကြာညွှန့် ခွင့်ပြုလိုက်ပေမဲ့ ခြံထဲကို
ဘယ်သူမှ မဝင်ရဲသေးဘူး။
ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ဝင်ရမှာ
တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ် ဖြစ်နေကြတယ်။
ဆရာကြီးက သူတို့ဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကို
ရိပ်မိတာကြောင့် ရှေ့ကပဲ ဦးဆောင်ဝင်လိုက်တယ်…
“ကဲ…လာကွ…လာကွ ။
ကျုပ်ပဲ ရှေ့ကဦးဆောင်သွားမယ်
ခင်ဗျားတို့ ကျုပ်နောက်က လိုက်ခဲ့ကြပါ…”
ပြောရင်းဆိုရင်း ခြံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး
ဆရာကြီး ခြံထဲဝင်သွားတယ်။
ဒါတောင် လူတွေက နောက်ကနေ ထပ်ကြပ်မကွာ
ပါမလာဘူး…။
ခြံထဲရောက်လို့ ဆရာကြီး ဘာမှမဖြစ်တာမြင်မှ
မဝံ့မရဲ ဝင်လာကြတယ်။ပြီးတော့ အုန်းမြင့်တို့မိသားစုရဲ့
အလောင်းတွေကို ဦးစွာ သယ်တယ်။
အလောင်းတွေကို သန့်စင်ပေးပြီ
အိမ်ပေါ်မှာ ပြင်ဆင်တယ်။
ကျန်တဲ့သူတွေက နွားသေတွေကို နောက်ဖေးနွားတင်းကုပ်ထဲ
သယ်ပို့တယ်။ဟင်းလျာအဖြစ် ကိုင်တွယ်နေကြတယ်။
ဒီလို လူတွေအားလုံး ကိုယ်စီကိုယ်ငှ
အလုပ်တွေနဲ့ ယောက်ယက်ခတ် ရှုပ်ထွေးနေချိန်မှာ
ဆရာကြီးဦးကြာညွန့် ခြံအပြင်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။
ရွာလယ်လမ်းမအတိုင်း အရှေ့ဘက်ဆီ လျှောက်လာတယ်။
အိမ်တစ်အိမ်ရဲ့ ရှေ့ကို ရောက်တော့ ခြံထဲဝင်သွားတယ်။
သူ ဝင်လိုက်တဲ့ခြံက တစ်ပွဲထိုးအောက်လမ်းပညာသည်
ခင်ခင်ဦးရဲ့ ခြံပဲဖြစ်ပါတယ်။
XXXXXXXXX
“ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီပညာတွေကို
တက်လာတာလဲသမီး
ဆရာကြီးကို ရှင်းပြပါဦး…”
ဆရာကြီးလာမယ်ဆိုတာ ကြိုသိနေတာကြောင့်
ခင်ခင်ဦးက ဘုရားခန်းမှာ သင်ဖြူးဖျာခင်းထားတယ်။
ရေတကောင်း ကွမ်းအစ် ထွေးခံ စသည့်ဖြင့်
အသင့်ချထားတယ်။ဆရာကြီး ဆေးလိပ်
မသောက်တတ်တာကို သိတဲ့အတွက်
ဆေးလိပ်ခွက်တော့ တည်ခင်းမထားဘူး။
ဖျာပေါ်ထိုင်မိတာနဲ့ ဆရာကြီးက ခင်ခင်ဦးကို
တန်းပြီး မေးလိုက်တာ ဖြစ်တယ်။
“ဆရာကြီးကတော့ တစ်ရွာလုံးကို ဆေးကုသပြီး
စောင့်ရှောက်ပေးသူလည်း ဖြစ်တယ်
ကျမအနေနဲ့လည်း လေးစားရိုသေ သမှု ရှိပါတယ်
ဒါကြောင့် အဖြစ်မှန်အတိုင်း မချွင်းမချန် ပြောပြပါ့မယ်”
ဒီလို စကားခံပြီး ခင်ခင်ဦးက ဆိုးရွားလှတဲ့
သူ့ဘဝအကြောင်းတွေ…။
အုန်းမြင့်ရဲ့ အနိုင်ကျင့်မှုအောက်မှာ
ငရဲကျခံနေရသလို ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ ခံစားမှုတွေနဲ့…။
တစ်ပွဲတိုးအောက်လမ်းပညာရပ်ကို သင်ယူဖြစ်ခဲ့တဲ့
အကြောင်းတွေကို ဆရာကြီးဆီမှာ မချွင်းမချန်
ဖွင့်ဟပြောကြားဝန်ခံခဲ့ပါတယ်။
လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးနှစ်ခွဲခန့် ကာလမှာ ခင်ခင်ဦး
ရွာက ထွက်ခဲ့တယ်။
ဒီလို တစ်ယောက်တည်း ခြေဦးတည့်ရာ
ထွက်ခွါသွားဝံ့တဲ့ သတ္တိမျိုး ခင်ခင်ဦးမှာ မရှိပါဘူး။
ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ရော စိတ်ပါ လူရုပ်မပေါ်အောင်
အမျိုးမျိုး ညှင်းပန်းနှိပ်စက်နေတဲ့ အုန်းမြင့်လက်က
လွတ်ဖို့လမ်းက ဒီလမ်းနဲ့ သေလမ်း…
နှစ်လမ်းပဲ ရှိတယ် ။ စောစောပိုင်းကတော့
ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဆုံးစီရင်ပြီး သေပစ်လိုက်ဖို့
သူအကြိမ်ကြိမ် ကြံစည်ခဲ့သေးတယ်။
လူ မမယ်အရွယ် သမီးလေးရဲ့ မျက်နှာကြောင့်သာ
ဆွဲကြိုးချသေမယ့် အကြံကို အကြိမ်ကြိမ်
လက်လျော့ခဲ့တာဖြစ်တယ်။
ရုတ်တရက် မမျှော်လင့်ဘဲ
သမီးလေး ဆုံးပါးသွားချိန်မှာတော့
သူ့အတွေးတွေ တစ်မျိုးပြောင်းသွားတယ်။
လှေကားခြေရင်းမှာ သွေးအလိမ်းလိမ်းနဲ့
လဲကျနေတဲ့ သမီးလေးကို အပေါ်လှေကားထိပ်ကနေ
ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ အုန်းမြင့်တို့ လင်မယားရဲ့
မျက်နှာကို သူ့မျက်လုံးထဲက မဖျောက်နိုင်ခဲ့ဘူး။
သမီးလေးကို သူတို့လင်မယား တွန်းချလိုက်တာလို့ပဲ
စိတ်ထဲ စွဲနေတယ်။နှလုံးသားထဲက နာကြည်းနေတယ်။
ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေမယ့်အကြံကို
စွန့်လွှတ်လိုက်တယ်…
အဲဒီနေရာမှာပဲ ကလဲ့စားချေမယ်…
တစ်ဆွေလုံးတစ်မျိုးလုံးကို သတ်ပစ်မယ်…
အမှုန့်ချေပစ်မယ် ဆိုတဲ့ နာကြည်းစိတ်တွေ
ဝင်လာတယ် ။ အမျက်ဒေါသတွေက လောင်စာအပြည့်ရှိနေတဲ့
မီးတောက်ကြီးလို တိုးပြီး ကြီးထွားတောက်လောင်လာတယ်။
ဒီအကြောင်းကြောင့် သူ့ရွာက ထွက်ခဲ့တာ ဖြစ်တယ်။
အချိန်ကာလများစွာ ဒုက္ခဆင်းရဲအမျိုးမျိုး
အဖုံဖုံကို ခံစားရင်း သူ့ရဲ့ နာကြည်းစိတ်တွေက
ပိုပြီးခိုင်မာလာတယ်။တစ်နေ့တော့ တောင်ပေါ်ဒေသက
ရွာလေးတစ်ရွာကို သူ ရောက်သွားတယ်။
လူရုပ်ပျောက်အောင် ပိန်လှီခြောက်သွေ့နေတဲ့
အာဟာရပြတ်ပြီ မေ့လဲနေတဲ့ သူ့ကို တိုင်းရင်းသား
အဘိုးအဘွားလင်မယားက ကယ်တင်ပြီး
စောင့်ရှောက်ခဲ့တယ်။
သူကလည်း မိခင်ဖခင်အရင်းပမာ ပြုစုစောင့်ရှောက်တယ်…
ရက်တွေလတွေ ကြာမြင့်လာတာနဲ့အမျှ
သူတို့ရဲ့ သံယောဇဉ်တွေကလည်း
ရင့်သန်လာတယ်။ခိုင်မြဲ တွယ်တာလာတယ်။
အဘိုးအဘွားရဲ့ ဆင်းရဲဒုက္ခဟာ ခင်ခင်ဦးရဲ့
ဒုက္ခဆင်းရဲဖြစ်လာတယ်။
ခင်ခင်ဦးရဲ့ ကြေကွဲဝမ်းနည်းမှုတွေကလည်း
အဘိုးအဘွားနှစ်ယောက်ရဲ့ ကြေကွဲဝမ်းနည်းမှုတွေ
ဖြစ်လာတယ်။ဒီလို အနေအထားမှာ
ခင်ခင်ဦးပဲ ကံကောင်းတာလား။
အုန်းမြင့်တို့ပဲ ကံဆိုးချင်တာလား မသိဘူး။
အဘွားက ပညာသည်ဖြစ်နေတယ်။
“သမီး သူတို့ကို ကလဲ့စားချေချင်တယ် အမေ။
ကလဲ့စားချေဖို့ အသက်ဆက် ရှင်နေရတာပါ။
သူတို့ကို ကလဲ့စားချေနိုင်ဖို့ သမီးကို
အမေ့ပညာသင်ပေးပါ…”
နှလုံးသားချင်း ထပ်တူကျနေတဲ့ အဘွားကလည်း
ခင်ခင်ဦးရဲ့ ဆန္ဒကို မကန့်ကွက်ဘူး။
ခင်ခင်ဦး လုပ်ချင်တဲ့အတိုင်း လုပ်နိုင်အောင် ကူညီတယ်။
အောက်လမ်းပညာအတတ်ကို သင်ပေးတယ်။
တစ်ခုရှိတာက အောက်လမ်းပညာကို
ပြည့်ပြည့်စုံစုံ သင်ပေးတာ မဟုတ်ဘဲ
တစ်ပွဲတိုး အောက်လမ်းပညာကိုပဲ သင်ပေးတယ်။
တစ်ပွဲတိုး အောက်လမ်းပညာက တစ်ပွဲ တစ်ကြိမ်ပဲ
အသုံးပြုလို့ရတဲ့ အတတ်ပညာ။
တစ်ကြိမ် အသုံးပြုပြီးတာနဲ့ အောက်လမ်းပညာတွေ
သူ့ကိုယ်က ခွာသွားတယ်။
ဒီပညာကို မတတ်တဲ့ ရိုးရိုးသာမန်လူတစ်ယောက်
ပြန်ဖြစ်သွားတယ်။
ကောင်းတာက ဒီတစ်ပွဲတိုး အောက်လမ်းပညာကို
ကမ္မဇိဒ္ဓိ တန်ခိုးကြီးတဲ့ နတ်တွေက
စောင့်ရှောက်ကူညီပေးကြတယ်။
ဒါ့ကြောင့် တော်ရုံဆရာတစ်ယောက်အနေနဲ့
ကြားဝင်ဖျက်ဆီးဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။
တစ်ပွဲတိုးအောက်လမ်းပညာကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်
တတ်မြောက်တာနဲ့ ခင်ခင်ဦး ရွာကို ပြန်လာတယ်။
ဘယ်သူမှမရိပ်မိအောင် ကိုယ်ရှိန်သတ်ပြီး
အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်ခဲ့တယ်။
အခွင့်သာတဲ့တစ်နေ့မှာ သူ့ရဲ့ အဆုံးစွန်သော
ကလဲ့စားချေမှုကို ပြုလုပ်လိုက်တာပဲ ဖြစ်တယ်။
“သမီးက ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ခံစားခဲ့ရသူဆိုတော့
ဆရာကြီး ဘာမှမပြောလိုပါဘူး…
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကလဲ့စားချေတယ်ဆိုတာက
ရန်ကို ရန်ချင်း တုံ့နှင်းတာသာဖြစ်တဲ့အတွက်
မကောင်းဘူးလို့ ဆရာကြီး ပြောချင်တယ်…”
ခင်ခင်ဦးရဲ့ စကားအဆုံးမှာ ဆရာကြီးဦးကြာညွန့်က
ဆုံးမတယ်။
“ပြုသူအသစ် ဖြစ်သူအဟောင်းဆိုတာ
သမီးနားလည်ပါတယ်…
ပြုခဲ့မိတဲ့ အပြစ်ရဲ့ရန်ကြွေးရှိရင်လည်း
သမီးအပြုံးမပျက် ခံယူပါ့မယ်…
ဒီဘဝမှာတော့ သမီးခံစားခဲ့ရတဲ့
လောကငရဲအတွက် ။ မရှုမလှ သေပွဲဝင်ခဲ့ရတဲ့
သမီးလေးအတွက် ကလဲ့စား ချေလိုက်ရတာကိုပဲ
ကျေနပ်မိတယ် ဆရာကြီး…”
ဆရာကြီး ဦးကြာညွန့် ခင်ခင်ဦးရဲ့
မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တယ်…
ခင်ခင်ဦးမျက်နှာက တည်ငြိမ်နေတယ်။
တစ်ပွဲထိုး အောက်လမ်းပညာနဲ့
လူ့အသက်တွေသေတဲ့အထိ
သူ့ရဲ့ရက်စက်တဲ့ လက်စားချေမှုကို ဘယ်ပုဒ်မ
ဘယ်ဥပဒေနဲ့မှ အရေးယူလို့မရပေမဲ့။
သံသရာထဲက ဘဝတစ်ခုမှာတော့ ဒီအပြစ်ရန်ကြွေးကို
မဖြစ်မနေ ပေးဆပ်ရမယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့မျက်နှာ။
ဒီလို အပြစ်ကြွေးဆပ်ရမယ့်အချိန် ကျရောက်လာရင်လည်း
ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ခံယူလိုက်မယ်ဆိုတဲ့ မျက်နှာမျိုးဆိုတာ
ဆရာကြီး ဦးကြာညွန့် သတိပြုမိလိုက်တယ်။
“ဒီအချိန်ကစပြီး ရတနာသုံးပါးကို
ကိုးကွယ်အားကိုးရာဟူ၍ ဆည်းကပ်ပူဇော်ပါ…
ကဲ…ဆရာကြီးပြန်မယ် သမီး…”
ခင်ခင်ဦး ဆရာကြီးကို ပုဆစ်ဒူးတုပ်ပြီး
ထိခြင်းငါးပါးနဲ့ ကန်တော့တယ်။
“ဆရာကြီးရဲ့စကားကို မြေဝယ်မကျ
နားထောင်ပါ့မယ်…”လို့ ကတိပြုတယ်။
ဆရာကြီးဦးကြာညွန့် ပြန်သွားချိန်မှာတော့
ခင်ခင်ဦး မျက်လုံးအိမ်က မျက်ရည်တွေ
တပေါက်ပေါက် ကျလာတယ်။
ပြီးတော့ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုချလိုက်တယ်။
ဒီငိုကြွေးခြင်းဟာ ကလဲ့စား ချေလိုက်ရတဲ့အတွက်
ဝမ်းသာလွန်းလို့ ငိုတဲ့ ငိုကြွေးခြင်းလား…
သံသရာခရီးရှည်ကြီးကို မျှော်တွေးရင်း
ကြောက်လန့်လို့ ငိုကြွေးခြင်းလား…
သူ့စိတ်ထဲ နှလုံးသားထဲမှာ ဘယ်လိုခံစားရမှုမျိုးနဲ့
ငိုတဲ့ ငိုကြွေးခြင်းဖြစ်မလဲ…
ခင်ခင်ဦးကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ သိနိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ ။
မူရင်းရေးသူ ဆရာ မောင်မှိုင်းညို့(ချောင်းဦး)
ပြီးပါပြီ။