ထွန်းမောင်ကား တောက်တစ်ခေါက်ခေါက်ခတ်ရင်း အိမ်ပေါ်သို့တက်လာခဲ့၏။
” တောက်! လူပါးကိုဝလွန်းတယ်…ငွေရှိတယ်ဆိုတိုင်း မရှိဆင်းရဲသားတွေကိုနင်းချနေတာ…ဒီကောင်တွေငါ့အကြောင်းကောင်းကောင်းသိစေရမယ်….”
” အစ်ကို…ဘယ်နှယ့်လဲ… ပြောလို့ရခဲ့သလား…”
” မရဘူးမိန်းမ…လူတွေနားမလည်တဲ့ကောင်တွေ တနေ့ငါဘာလဲဆိုတာသိစေရမယ်…မင်းကလေးတွေ ငါမရှိတဲ့အချိန်သေချာဂရုစိုက်ထား….”
” ဟင်…အစ်ကိုကဘယ်သွားမလို့လဲ…လူမမယ်ကလေးတွေနှင့်ကျုပ်ကိုထားပြီး ဘယ်သွားမလို့လဲ….”
” ငါသေချာပေါက်ပြန်လာခဲ့မယ်….”
ဆိုကာလမ်းစရိတ်အနည်းငယ်နှင့် အဝတ်အစားအနည်းငယ်ယူပြီး အိမ်မှထွက်လာခဲ့၏။ ခရီးအထပ်ထပ်နှင်လာခဲ့ရင်း ယခုယောနယ်သို့ရောက်ရှိလာခဲ့၏။ သူ့ကိစ္စပြန်တွေးမိသဖြင့် သူ့ရှေ့မှရှိနေသော ထဘီကိုအသာလှမ်းယူကာ
” ကျုပ်လျှော်မယ်…ကျုပ်ကိုသာအမေကြီးတတ်ထားတဲ့ပညာတွေသင်ပေးစမ်းပါ…”
ဆိုကာ ရေအင်တုံရှိရာသို့လာခဲ့၏။ အဘွားကြီးကား ထွန်းမောင်ကိုကြည့်ပြီး တဟက်ဟက်ရယ်ရင်းကျန်ခဲ့၏။
အဖွားကြီး၏အိမ်တွင်နေရင်း အဖွားကြီးခိုင်းသမျှကို မရွံမရှာလုပ်ပေး၏။ သုဿာန်ထဲအလောင်းဖော်ဆိုလည်းဖော်ပေး၏။ ထဘီတန်းအောက်သွားခိုင်းလည်းသွား၏။ မီးနေသည်ထဘီစကို နမ်းခိုင်းလည်းနမ်း၏။ နမ်နှိမ်တာဘာညာလည်း သူနားမလည်တော့ချေ။ သို့သော် အဖွားကြီးသည် ယခုထိသူ့အားဘာပညာမှပင်မသင်ပေးသေးချေ။ ယခုလည်း သုဿာန်မှတံစူးဝါးကို မရ ရသည့်နည်းနှင့် တနေကုန်သွားစောင့်ယူပေးပြီး မောမောဖြင့်ပြန်လာကာ ထမင်းအားပါးတရစားမည်အလုပ်
” ထွီး……”
” ဟာ….ခွပ်…ဂလွမ်း…. ”
” အဖွားကြီး….ဒါဘာလုပ်တာလဲ….တမင်သက်သက်ကျုပ်ကိုသေအောင်လုပ်နေတာလားကွာ…ကျုပ်ဗိုက်ဆာတယ်ထမင်းတော့ကောင်းကောင်းစားပါရစေကွာ…အီးဟီးဟီး… ”
” ဟားဟားဟား… ဟားဟားဟား… ”
ကြက်သားဟင်းနှင့်နယ်ထားသည့် ထမင်းပန်းကန်ထဲသို့ အဖွားကြီးကဘာမပြောညာမပြောဖြင့် တံတွေးလာထွေးထည့်လေရာ ထွန်းမောင်ခမျာ ဒေါသထောင်းခနဲထွက်သွားပြီး
စားလက်စထမင်းပန်းကန်ကို ခွမ်းခနဲပစ်ပေါက်လိုက်မိ၏။ ထမင်းဆာလွန်းသဖြင့် လက်ပင်တုန်နေ၏။ ဒေါသထွက်ထွက်ဖြင့် အဖွားကြီးကိုပြန်အော်မိရင်း ဒေါသစိတ်မှသည် ဝမ်းနည်းစိတ်အဖြစ်ပြောင်းသွားပြီး ဟီးထကာငိုချလိုက်တော့သည်။ ဤသည်ကိုပင် အဖွားကြီးက ဝမ်းသာအားရဖြင့် ရယ်နေလေ၏။
” ကဲ…အဲထမင်းတွေအကုန်ပြန်ကောက်ပြီး တစ်စေ့မှမကျန်အောင်စားစမ်းလူကလေး….”
” ဗျာ! ကျုပ်ကဒီအောက်မှာပြန့်ကျဲနေတဲ့ထမင်းကိုပြန်ကောက်စားရမှာဟုတ်လား….ဒီမှာအဖွားကြီး…ကျုပ်ကလူဗျ…ခွေးမဟုတ်ဘူး….”
” အင်းလေ ….ဒီလောက်လေးမှညည်းမလုပ်နိူင်ရင်လဲ အထုပ်ဆွဲပြီးပြန်တော့အေ….”
” အမေကြီးဘဲစဥ်းစားကြည့်လေ
ကျုပ်အမေကြီးဆီမှာဒုက္ခခံလာတာ
သုံးနှစ်သုံးမိုး ရှိပြီ ခုထိကျုပ်ကိုဘာပညာမှသင်မပေးဘူး….အဲဒါအမေကြီးမလွန်လွန်းဘူးလားဗျာ….”
ထိုအခါမှ အဖွားကြီးက ကွပ်ပျစ်တွင်ထိုင်ကာ
” ဒီမှာငါ့သား….ဒီသုံးနှစ်သုံးမိုးလုံးငါကမင်းကို ဘာပညာမှမသင်ပေးဘဲ အလုပ်ဘဲစွတ်ခိုင်းနေတယ်လို့ မင်းထင်နေသလားကွဲ့….”
” ထင်တာမဟုတ်ဘူးလေဗျာ….ဒီသုံးနှစ်လုံးလုံးအမေကြီးကျုပ်ကို ဘာပညာသင်ပေးခဲ့လို့လဲဗျာ….”
” ဒါဆိုငါ့သား…မင်းထပြီး ဟောဟိုက ကျပ်ခိုးတင်ထားတဲ့ အမဲသားခြောက်အနည်းငယ်ကိုယူပြီး မင်းတံတွေးထွေးထားလိုက်…ပြီးရင်ဟောဟိုက ခွေးပိန်မကို အဲအမဲသားခြောက်ကျွေးလိုက်စမ်းကွဲ့….”
အဖွားကြီးပြောသမျှကို ထွန်းမောင်ကယုံတဝက်မယုံတဝက်ဖြင့် ကျပ်ခိုးပေါ်မှအသားခြောက်အနည်းငယ်ကိုယူပြီး တံတွေးသုံးချက်ခန့်ထွေးလိုက်သည်။
” ထွီး…ထွီး…ထွီး….”
” ဟေ့…မိပိန်မလာစမ်း…ရော့ရော့မင်းအတွက်အမဲသားခြောက်လေး…”
ခြံဝရှိခွေးပိန်မလည်း ထွန်းမောင်ခေါ်သံကြားလျှင်အမြီးကလေးနှံ့ပြီးပြေးလာခဲ့၏။
” ရော့…စားစမ်းကွာ…”
ထွန်းမောင်လည်း လက်မှအသားခြောက်ကိုပစ်ပေးလိုက်ရာ ခွေးပိန်မမှာလှမ်းဟပ်ပြီး ဝါးစားလိုက်၏။
” ဂိန်…ဂိန်…ဂိန်….”
” အီ…အီ…အီ….”
” ဝု…ဝု…ဝု….”
အမဲသားစား၍မပြီးသေးခင် ခွေးပိန်မမှာနာကျင်စွာဖြင့် တအီအီလုပ်ရင်း မျက်လုံးနှစ်ဖက်မှသွေးများစီးကျကာ သေဆုံးသွားတော့၏။ ထိုအခါ
ထွန်းမောင်မှာ ကိုယ့်မျက်စိကိုယ်ပင်မယုံနိူင်ဖြစ်သွားပြီး
” ဟာ…ဒါ…ဒါ…ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲအမေကြီး….”
” ဟင်းဟင်းဟင်း….ဘယ်လိုဖြစ်ရမှာလဲငါ့သားရဲ့ …ခွေးပိန်မဟာမင်းရဲ့ပညာစက်မိလို့ သေသွားတာလေကွယ်….”
” ဘာ! ဘယ်လိုအမေကြီး….ကျုပ်…ကျုပ်ရဲ့ပညာစက်ဟုတ်လား…ဒါ…ဒါဆိုကျုပ်လည်း ပညာသည်တစ်ယောက်ဖြစ်နေတာပေါ့နော်အမေကြီး….”
” ငါ့သား….မင်းငါ့ဆီရောက်ပြီး ခုနှစ်ရက်မြှောက်နေ့မှာဘဲ မင်းကိုဒီပညာတွေသင်ပေးခဲ့တာဘဲကွဲ့….”
” ကျေး…ကျေးဇူးတင်လိုက်တာအမေကြီးရယ်….ကျုပ်အမေကြီးကိုတကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…”
ဆိုကာ ထွန်းမောင်သည် အဖွားကြီး၏ခြေဖမိုးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး အကြိမ်ကြိမ်ကန်တော့မိနေတော့၏။
” ဒီမှာငါ့သား…. နောက်ဆုံးအနေနှင့်အမေကြီးငါ့သားကိုမှာစရာရှိတာမှာခဲ့မယ်…ငါ့သားမြဲမြဲမှတ်ထား….အမေကြီးဘဝတစ်လျှောက်လုံး အမေကြီးတတ်ထားတဲ့ပညာနဲ့ ဘယ်သူ့ကိုမှမတရားသဖြင့် အမေကြီး မနှိပ်စက်ခဲ့ဖူးဘူး…”
” ဒီပညာဟာမကောင်းတဲ့အတတ်ဆိုပေမဲ့ ကောင်းတဲ့ဘက်မှာသုံးရင် ကောင်းတယ်ငါ့သား…လူတွေရဲ့စိတ်ပေါ်မှာဘဲမူတည်တယ်…. ”
” ဒီတော့ငါ့သားဟာမလိုအပ်ဘဲဒီပညာကိုထုတ်မသုံးပါနဲ့…အမေကြီးဟာငါ့သားကို ဝမ်းနဲ့လွယ်ပြီးမမွေးရပေမဲ့ ကိုယ့်သားအရင်းလိုချစ်တယ်…အမေကြီးတတ်ထားတဲ့ပညာတွေအကုန်လုံးကို ဆရာစားမကျန် ငါ့သားကိုအကုန်သင်ပေးထားခဲ့ပြီ….”
” ဒီတစ်လျှောက်လုံးငါ့သားကိုလုပ်ခိုင်းတဲ့အရာမှန်သမျှဟာ ငါ့သားပြန်ရင်ယူသွားရမဲ့အစီရင်တွေဘဲ….လူတွေနဲ့မပတ်သက်နိူင်တဲ့နေရာမှာဘဲထားပါ…ငါ့သားဒီပညာတွေမလိုချင်တော့တဲ့တနေ့မှာ ငါ့သားရဲ့ဆံပင်၊သွေး၊နောက်ပြီးငါ့သားရဲ့ကိုယ်ပွားအရုပ်နှင့် အစီအရင်အားလုံးကို ငါ့သားရဲ့ကိုယ်စားအဖြစ် ရေစီးသန်တဲ့မြစ်ရေထဲမျောထည့်ပစ်ပါ…အမေကြီးမှာတာတွေဘယ်တော့မှမမေ့နဲ့ငါ့သား…”
” ဟုတ်အမေကြီး…ဒါနဲ့အမေကြီးကဘယ်ကိုသွားမှာလဲ….”
” ပညာသည်တွေရဲ့လမ်းဆုံးပေါ့ငါ့သားရဲ့…အမေကြီးဟာ.ဒီပညာကိုမယူခင် ကျိန်ခဲ့ရသေးတယ်…ဒီပညာစွန့်ချင်တဲ့တနေ့ဟာ အမေကြီးခန္ဓာစွန့်တဲ့နေ့ဘဲကွဲ့….”
” ဟာ….ဒါ…ဒါဆိုအမေကြီးက…မလုပ်လို့မရဘူးလားအမေကြီးရာ…”
ဘာမှမဆိုင်သော်လည်း ထွန်းမောင်မှာ ရင်ထဲလှိုက်၍ဝမ်းနည်းလာမိ၏။ အဖွားကြီးသည် ကျိုးတိုကျဲတဲဖြစ်နေသည့်သွားများပေါ်သည့်အထိ ရယ်လိုက်ပြီးလျှင်
” ကနေ့အထိအမေ အသက်ရှင်ရတာအဓိပ္ပါယ်ရှိသွားပြီငါ့သားရဲ့….တနေ့ငါ့သားဒါတွေကိုနားလည်လာလိမ့်မယ်…သွား…ပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီးပြန်တော့ငါ့သား..ငါ့သားပြန်ပေတော့….”
ဆိုကာထွန်းမောင်ကိုကျောခိုင်းပြီးအဖွားကြီးသည် တုတ်ကောက်ကိုအားပြုပြီး အိမ်အိုကြီးထဲသို့ဝင်သွားလေ၏။ ထွန်းမောင်လည်း ပစ္စည်းပစ္စယများကိုသိမ်းရင်း အမေကြီးဘာလုပ်နေမလဲဆိုသည်ကို သိချင်လှသဖြင့် မှောင်မိုက်နေသောအိမ်ကြီးထဲသို့ အရဲစွန့်ပြီး ဝင်သွားရာ အမေကြီးတစ်ယောက်တည်းသာဝင်ခွင့်ရှိသည့်အခန်းထဲ၌ မီးတောက်ကလေးများတမြေ့မြေ့တောက်လောက်နေသေးသည့် ပြာပုံကိုတွေ့လိုက်ရ၏။ ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုသည်ကိုသိပြီးဖြစ်သဖြင့် ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ နောက်ဆုံးအကြိမ်ကန်တော့လိုက်၏။
အိမ်မှထွက်သွားသည်မှာ သုံးနှစ်သုံးမိုးရှိပြီဖြစ်သဖြင့် အိမ်ပြန်ရောက်သော် အငယ်ဆုံးလသားအရွယ်သားလေးမှာ ၄နှစ်သားထဲသို့ရောက်နေချေပြီ။ ခေါင်းရင်းခြံထဲမှအိမ်ကြီးသည်လည်း သစ်လုံးအိမ်လေးမှ နှစ်ထပ်တိုက်ခံအိမ်ကြီးပင်ဖြစ်နေချေပြီ။ ထွန်းမောင်လည်းတဖက်အိမ်ကိုကြည့်ပြီးတောက်ခေါက်လိုက်၏။
အိမ်ရောက်သည်နှင့် အမေကြီးပေးလိုက်သည့်ပစ္စည်းပစ္စယများကို အိမ်အဝင်ပေါက်ဘယ်ဘက်ထောင့်၌ ကျင်းတူးကာ လူမသိအောင်မြုပ်ထားလိုက်၏။
ညသည်တိတ်ဆိတ်လျှက် အပ်ကျသံပင်မကြားရလောက်သည်အထိဖြစ်၏။ ညကိုးနာရီပင်မထိုးသေးသည့်တိုင် တောရွာဖြစ်သောကြောင့် လူတိုင်းအိပ်ယာဝင်နေကြပြီဖြစ်၏။ ထိုအချိန် သားငယ်သည် ရှူးပေါက်ချင်သည်ဆိုသဖြင့် မိခင်အားမနိူးဘဲ တစ်ယောက်ထဲထလာ၏။ ခါတိုင်းရှုးပေါက်ချင်လျှင်မိခင်ကိုနိူးပြီး အိမ်နောက်ဖေးသို့သွားပေါက်နေကျဖြစ်သော်လည်း ယခုမူနောက်ဘေးသို့မသွားဘူး အိမ်တံစက်မြိတ်ဘယ်ဘက်ပေါက်တွင်သာ ပေါက်ချလိုက်၏။
” ဖျန်း….”
” အား….သရဲ…သရဲ…”
ထိုစဥ် အရိပ်မဲကြီးသည်ကလေး၏ကျောပြင်အား လွှဲ၍ရိုက်ချလိုက်ရာ ကလေးမှာအားဟုသာအော်နိူင်ပြီးသွေးအန်ကာ ထိုနေရာ၌ပင်သေဆုံးသွား၏။
အလေးအော်သံကြားလိုက်သဖြင့် ထွန်းမောင်တို့လင်မယားလည်း အိပ်ယာမှထလာကာ အိမ်အောက်သို့ပြေးဆင်းလာခဲ့၏။
” သား…နေထက်…သားရေ…သားဘာဖြစ်တာလဲ…”
” ဟာ…သား….ဟိုမှာငါ့သားလေး…”
ဇနီးဖြစ်သူမှာဓာတ်မီးဖြင့်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုဝှေ့ယမ်းရှာဖွေကြည့်ရာ မြေပေါ်၌မှောက်လျှက်လှဲနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရ၏။ ထွန်းမောင်မှာတစ်ခုခုကိုသတိရသွားပြီး သားငယ်ကိုပွေ့ထူလိုက်ရာ
” ဟာ…ကိုယ်ကျိုးနည်းပါပြီငါ့သားရာ….ဒီအဖေအသုံးမကျလို့ငါ့သားသေရတာ…”
” အမလေး..ငါ့သားရေ…သားလေး…ဘာဖြစ်တာလဲ…သားရေအမေခေါ်နေတယ်လေ…သား…သားလေး….”
ထွက်သက်ဝင်သက်မရှိတော့သည့် သားငယ်၏ရုပ်အလောင်းကိုကြည့်ပြီး လင်မယားနှစ်ယောက်ယူကြုံးမရစွာငိုနေမိ၏။ မိမိ၏အမှားကြောင့် သားငယ်သေဆုံးရသည်ကိုသိသော်လည်း ဇနီးသည်အားမပြောရဲခဲ့ချေ။ နောက်နေ့မိုးလင်းသော်သားငယ်၏ရုပ်အလောင်းအား ရေချိုးပေးရာ ကျောပြင်၌ ပုံမှန်ထက်နှစ်ဆကြီးသော လက်ဝါးရာကြီးကို အထင်းသားတွေ့လိုက်ရ၏။
မိမိတတ်ထားသောပညာသည် ခေါင်းရင်းအိမ်မှမိသားစုအား ဒုက္ခမပေးရသေးခင် မိမိ၏ရင်သွေးအား ဦးစွာဒုက္ခရောက်စေခဲ့သည့်အတွက် ထွန်းမောင်သည် ယူကြုံးမရဘဲ အိမ်ထဲ၌တစ်ပတ်ခန့်လူတွေ့မခံဘဲနေလေ၏။ သူ့များမကောင်းကြံကိုယ့်ဘေးဒဏ်ထိ ဟူသောစကား၏အဓိပ္ပါယ်ကိုလည်း ကောင်းစွာနားလည်သဘောပေါက်ခဲ့သလို အမေကြီးဆုံးမခဲ့သည့်စကားကိုလည်း နားထဲပြန်လည်ကြားယောင်လာခဲ့၏။
” အင်း…ဒီပညာကိုငါလိုချင်တပ်မက်ခဲ့တယ်…ဒီပညာဟာ သူများကိုအရင်ဒုက္ခမပေးခင် ကိုယ့်ကိုအရင်ဒုက္ခရောက်စေခဲ့တာဘဲ….ငါဒီပညာကိုမလိုချင်တော့ဘူး….”
ဆိုကာ မြွေဆိပ်ကုသည့်အတတ်ပညာမှလွှဲ၍ ကျန်မကောင်းသည့်ပညာရပ်များအား စီရင်ထားသည့် မိမိကိုယ်ပွားရုပ်ထဲထည့်ပြီး ကျန်သည့်အစီအရင်ပစ္စည်းများကိုပါ သေချာထုပ်ပိုးကာ ဧရာဝတီမြစ်ထဲသို့အပြီးတိုင် မျောချလိုက်တော့၏။
ပညာစွန့်ပြီးနောက်ပိုင်းတွင် ဇနီးသားသမီးတို့နှင့်အတူ ဘဝကို ရိုးသားစွာဖြတ်သန်းလာခဲ့ရာ သမီးအကြီးဆုံးသမီးပင် အိမ်ထောင်ကျပြီး သားသမီးပင်ရနေချေပြီ။ သူသည်လည်း ကိုထွန်းမောင်ဘဝမှ ဆံဖြူသွားကျိုးသည့် ဘိုးထွန်းမောင်ဘဝသို့ရောက်ခဲ့ချေပြီ။ ဤကာလတစ်လျှောက်လုံး၌သူသည် ပိုးထိသောလူနာမှန်သမျှကာ သူတတ်ထားသည့် ပညာဖြင့် အခမဲ့ကုသပေးခဲ့သည်။ ဘိုးထွန်းမောင်သည်မြွေဆိပ်ကုသည့်နေရာ၌ ဆရာတစ်ဆူဖြစ်ခဲ့သည်။ မြွေကိုက်ခံရသည့်လူနာသည် မြွေစွယ်ရာကိုမြင်သည်နှင့် မည်သည့်မြွေကိုက်သည်၊မြွေအဆိပ်ဘယ်အထိပြန့်နေပြီ ဆိုသည့်အထိအတပ်ပြောနိုင်သူဖြစ်ခဲ့သည်။ မြွေထိပြီးကုမရတော့သည့်လူနာဆိုလျှင် ဆရာလာပင့်သည်နှင့် လူနာရှင်အား
” မင်းတို့လူနာအသက်ရှင်နိူင်ချေမရှိတော့ဘူး…ငါမလိုက်တော့ဘူး…”
ဟုငြင်းလျှင် ၎င်းလူနာဧကန်မုချ သေသည်။ ထိုမျှအထိပင်။
တနေ့၌ သားမက်ဖြစ်သူသည် မူးရူးလာပြီး ဘိုးထွန်းမောင်၏အိမ်သို့ရောက်လာခဲ့သည်။ စကားကတောက်ကဆ ဖြစ်မည်စိုးသဖြင့် ဘိုးထွန်းမောင်သည် မြေးမလေးကိုခေါ်ကာ ရှောင်ထွက်မည်အလုပ်
” အဖိုးကြီး…ဒါဘယ်လဲ…ငါလာတာကိုမကြိုက်တာလားကွ…ဟမ်…”
ဆိုရာ ဘိုးထွန်းမောင်လည်း အသာတကြည်ဖြင့်
” မဟုတ်ပါဘူး သာခင်ရာ…အိမ်ထဲနေရတာငြီးငွေ့လာလို့ မြေးလေးကိုခေါ်ပြီး ရွာထဲလမ်းလျှောက်ထွက်မလားလို့ပါ….”
” တော်စမ်းကွာ..အဖိုးကြီး…အေ့..ဂေ့…မင်းငါ့သမီးကိုအောက်လမ်းအတတ်နဲ့သတ်မလို့လားကွ…ဟမ်….”
” ဘာကွ!….”
သားမက်ဖြစ်သူ၏စကားကြောင့် ဘိုးထွန်းမောင်ဒေါသထောင်းခနဲထွက်လာ၏။
” မင်းဘာစကားပြောတာလဲသာခင်….”
” ဟား….ကျုပ်ဘာစကားပြောရမှာလဲဘိုးထွန်းမောင်ရာ….ခင်ဗျားကိုခင်ဗျားသိမှာပေါ့ကွာ….ခင်ဗျားက ကိုယ့်သားကိုပြန်သတ်တဲ့အောက်လမ်းကောင်ကြီးဆိုတာလေကွာ…ဟားဟားဟား…. ”
” တောက်! မင်းကွာ….”
ဘိုးထွန်းမောင်တစ်ယောက်ဘာမှမပြောတော့ဘဲ အိမ်ထရံ၌ချိတ်ထားသောငှက်ကြီးတောင်ဓားကို လှမ်းယူလိုက်ကာ သားမက်အား ခုတ်ပိုင်းပစ်ရန် လုပ်၏။ ထိုအချိန် သမီးဖြစ်သူအပြေးဝင်လာပြီး
” အဖေ…အဖေ…ဒါဘာလုပ်တာလဲ…ကျုပ်ယောကျာ်းကို ဘာအတွက်ခုတ်သတ်ဖို့လုပ်ရတာလဲ… အဖေ့သမီးကိုမုဆိုးမကြီးအဖြစ်မြင်ချင်တာလားရှင့်…အီးဟီးဟီး…. ”
” ညည်းဖယ်စမ်းသမီး…ဒီကောင်ကိုငါသတ်မှဖြစ်မယ်….ခွေးသူတောင်းစားလိုအကောင်….လူကြီးကိုလူကြီးမှန်းမသိတဲ့အကောင်….”
ဆိုကာခုတ်မည်တကဲကဲလုပ်၏။ မြေးမလေးကား ထိုအဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး ဘိုးထွန်းမောင်ကိုကြောက်လန့်နေရှာ၏။ သမီးဖြစ်သူကားလင်ယောကျာ်းကို ကာထားပေးပြီး
” ခုတ်လိုက်လေအဖေ…ခုတ်လိုက်…သူ့ကိုမခုတ်ခင် သမီးကိုအရင်ခုတ်သတ်ပစ်လိုက်…အီးဟီးဟီး…. ”
” ညည်းဖယ်လို့ငါပြောနေတယ်နော်…တင်စိန်…”
” မဖယ်ဘူး…သူ့ကိုသတ်ချင်ရင်သမီးကိုအရင်သတ်ပစ်လိုက်အဖေ…အီးဟီးဟီး…. ”
ထိုစဥ်မူးနေသောသာခင်မှ
” မိန်းမရာ…မင်းအဖေက အောက်လမ်းကောင်ကြီးပါကွာ…မင်းရဲ့မောင်အငယ်ဆုံးကောင်ကိုမင်းအဖေဘဲသတ်ပစ်ခဲ့တာကွ…ဒီအကြောင်းကို ငါတင်မကဘူး တစ်ရွာလုံးကသိတယ်ကွ….ဟားဟားဟား… မင်းဝန်ခံလိုက်စမ်းပါအဘိုးကြီးရာ…”
” ဟာကွာ…ဒီကောင်…”
” ရွှမ်း….”
” အား…..”
” မီးမီးကြောက်တယ်…မီးမီးကြောက်တယ်…အီးဟီးဟီး…. ”
လျှပ်တပြက်ဖြစ်သွားသော အဖြစ်ပျက်တို့သည်မယုံနိုင်စရာပင်။ ဘိုးထွန်းမောင်၏ဓားချက်ကြောင့် သမီးဖြစ်သူ၏ လက်မောင်းရင်းမှာတိခနဲပြတ်သွားပြီး သာခင်မှာ မျက်နှာတခြမ်းဓားဒဏ်ရာရသွား၏။ မြေးမလေးကား ခြံဝန်းထဲမှ သွေးရူးသွေးတမ်းပြေးထွက်သွား၏။ ဆဲဆိုသံများ၊နာကျင်အော်ညည်းသံများကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ရှိလူများ အပြေးလာလေရာ အရာအားလုံး နောက်ကျခဲ့ချေပြီ။
ပြဿနာများဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်း၌ ဘိုးထွန်းမောင်သည် သမီးကြီးအား သေခန်းပြတ်စွန့်လွှတ်ခဲ့သလို သမီးဖြစ်သူကလည်း ဖခင်အားသေခန်းပြတ်စွန့်လွှတ်ခဲ့၏။ ထိုစိတ်တို့ကြောင့်ပင် ဘိုးထွန်းမောင်၏ဇနီးဒေါ်ကျင်အုံးမှာ သေရွာလားခဲ့ရ၏။
ဖခင်နှင့်ပြဿနာတက်ပြီးနောက်ပိုင်း မတင်စိန်သည် ရွာတွင်မနေလိုတော့သဖြင့် သမီးနှင့်ယောကျာ်းကိုခေါ်ကာ ယောကျာ်းဖြစ်သူဇာတိသို့အပြီးတိုင်ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ကြ၏။ သူမ၏ပြတ်ထွက်သွားသောလက်တစ်ဖက်နှင့် လင်ယောကျာ်းမျက်နှာပေါ်မှ အမာရွတ်တို့ကိုမြင်တိုင်း ဖခင်ကိုရင်နာ၍မဆုံးခဲ့ချေ။
တစ်ခုသောညနေခင်း၌ ချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီးစီးသဖြင့် မတင်စိန်သည် အိုးခွက်ပန်းကန်များကိုသိမ်းဆည်းကာ ဆေးကြောရန်ရေအင်တုံနားသို့ယူလာခဲ့၏။ တောရွာဖြစ်သောကြောင့် ရေအင်တုံနား၌အပင်ကြီးငယ်တို့က ထူထဲစွာပေါက်ရောက်နေ၏။ မတင်စိန်လည်း ပန်းကန်ခွက်ယောက်များကိုရေးကြောရန် ရေအင်တုံထဲရှိရေကို လှမ်းခပ်လေရာ လက်ဖမိုးပေါ်၌ မီးစနဲ့ထိုးဘိသကဲ့သို့ပူခနဲဖြစ်သွား၏။
” အား…ဘာဖြစ်တာလဲဟ….ယောကျာ်း…ယောကျာ်းရေ…လာပါအုံး….”
လက်ကိုခါထုတ်ရင်းယောကျာ်းဖြစ်သူကိုလှမ်းခေါ်လိုက်၏။ ကိုသာခင်လည်း ဇနီးသည်၏ခေါ်သံကြောင့်ရေအင်တုံရှိရာပြေးလာပြီး
” ဘာဖြစ်တာလဲ မိန်းမ… ”
” မသိဘူး….ဒီတိုင်းရေလှမ်းခပ်တာ လက်ဖမိုးကပူခနဲဖြစ်သွားလို့တော့…အမလေးနာလာပြီတဖြည်းဖြည်းနဲ့….”
မတင်စိန်လည်း ထိခံရသောလက်အားယောကျာ်းဖြစ်သူရှေ့ထိုးပြလိုက်ရာ
” မှန်းစမ်း…ဒါ…ဒါ…ပိုးထိတာဟ…မိန်းမ…မင်းကိုပိုးထိသွားတာကွ…”
ဆိုပြီးလက်ဖမိုးပေါ်မှ အစွယ်ရာကိုပြလိုက်၏။ ထိုခန၌ မတင်စိန်၏ခေါင်းတစ်ခုလုံးမူးမှိတ်နေသကဲ့သို့ခံစားလိုက်ရပြီး အသားများလည်းပြာနှမ်းလာ၏။
” လာကြပါအုံးဗျို့…ကျုပ်မိန်းမပိုးထိသွားလို့….လာကြပါအုံး…”
ကိုသာခင်လည်းဘာလုပ်ရမည်မသိသောကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်ရှိလူများအားအကူအညီလှမ်းတောင်းလိုက်၏။ ခန၌ လူများဝိုင်းအုံလာပြီး ဝိုင်းဝန်းပြုစုကြသော်လည်း မြွေဆိပ်တက်သွားပြီးမတင်စိန်မှာ သတိရတချက်မရတချက်ဖြစ်သွား၏။ ထိုစဥ် လူတစ်ယောက်က
” သာခင်…မင်းမိန်းမ မရတော့ဘူးကွ…ဒီတိုင်းဆိုကိုယ်ကျိုးနည်းကုန်လိမ့်မယ်….အိမ်ပုရွာကဘိုးထွန်းမောင်ဆီခေါ်သွားမှဖြစ်မယ်ကွ….”
” ဘာကွ! ကျုပ်မိန်းမကိုဟိုအဖိုးကြီးဆီခေါ်သွားရမယ်ဟုတ်လား…သေတောင်ခေါ်မသွားနိူင်ဘူးကွာ…မင်းတို့ငါ့မျက်နှာပေါ်ကဒဏ်ရာအနာရွတ်ကိုကြည့်…ဒီအနာရွတ်ကဟိုအဖိုးကြီးကြောင့်ရတာကွ…မင်းတို့နားလည်လား….”
ဘိုးထွန်းမောင်ဆိုသောစကားကြောင့်သာခင့်ရင်ထဲ၌ အဖြစ်အပျက်များကိုပြန်လည်မြင်ယောင်သွား၏။ ဇနီးသည်ကိုကြည့်လျှင်လည်း မြွေဆိပ်တက်နေသဖြင့် အသားမှာသွေးပုပ်ရောင်လွှမ်းနေချေပြီ။ ထိုအဖြစ်ကြောင့်လူကြီးတစ်ယောက်က
” ငါတို့က မင်းမိန်းမ အတွက်ပြောပေးနေတာကွ….ဘိုးထွန်းမောင်ဆီအချိန်မှီမပို့ရင် မင်းမိန်းမ အသက်အာမမခံနိူင်ဘူးကွ…သာခင်ရ….”
” ဟုတ်တယ် သာခင်.. မင်းမှာလူမမယ်သမီးလေးရှိသေးတယ်….မင်းစဥ်းစားပေါ့ကွာ….”
” ဟုတ်တယ်သာခင်…”
အိမ်နီးနားချင်းတို့ကတစ်ယောက်တစ်ပေါက်ဝိုင်းပြောကြရာသာခင်လည်းသမီးလေးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်၏။ ပထမတစ်ခေါက်ကလည်း သမီးလေးမှာသူတို့ကြောင့်စိတ်ဒဏ်ရာ ရခဲ့ပြီ။ ယခုမှာ ထိုသို့အဖြစ်မျိုး သူအဖြစ်မခံနိုင်တော့ပြီမို့ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ပြတ်သားစွာချလိုက်၏။
” တောက်ကွာ! ငါ့သမီးလေးမျက်နှာကြောင့် ဒင်းကိုငါဒီတစ်ခါအောက်ကြို့ပေးလိုက်မယ်….”
ဟုဆိုလိုက်၏။ သာခင်၏သဘောတူညီမှုရသွားသဖြင့် အိမ်နီးချင်းများလည်း စောင်ပုခက်ကိုအမြန်လုပ်လိုက်ကာ မတင်စိန်ကိုထမ်းခေါ်ပြီး အိမ်ပုရွာသို့အသော့နှင်လာခဲ့ကြ၏။
စေတီဖြူဖြူလေး၌ ကိုးရက်တာအဓိဋ္ဌာန်ဝင်ပြီးသည်မို့ နေရာဟောင်းအားနှုတ်ဆက်ကာခရီးဆက်လာခဲ့ကြ၏။ ထိုစဥ် အိမ်ဝိုင်းတစ်ခုထဲ၌ လူများစုစုရုံးရုံးဖြစ်နေပြီး စကားသံများလည်း ဆူညံနေသဖြင့် ဝင်စပ်စုမိ၏။
” တောက်! ဒီကောင်မကို ငါမကုပေးနိူင်ဘူးကွ…သေစမ်းပါစေ…မိဘကျေးဇူးကိုမသိတတ်တဲ့ဟာမ…သေတာအေးတယ်…”
” အဖေရယ်…ကျုပ်မှားခဲ့တာတွေအတွက် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ…ကျုပ်မျက်နှာကိုမထောက်ရင်တောင်မှ အဖေ့မြေးလေးမျက်နှာကိုထောက်ပြီး ကျုပ်မိန်းမကိုမြွေဆိပ်ပြေအောင်ကုသပေးပါနော်…ကျုပ်ရှိခိုးဆိုရှိခိုးပါ့မယ်ဗျာ…အဟင့်….”
သာခင်မှာ ယောက္ခမဖြစ်သူ၏ခြေသလုံးကိုဖက်ပြီး သူ့မိန်းမအားကုသပေးရန်တောင်းဆိုနေ၏။ဘိုးထွန်းမောင်လည်း သူတို့ကိုအချက်ကလေးတောင်စောင်းငှဲ့မကြည့်ဘဲ
” မင်းငါ့ခြေထောက်တွေလွှတ်စမ်းဟေ့ကောင်….မင်းတို့အားလုံး ငါဒေါသမထွက်ခင်ပြန်ကြ….မင်းတို့လူနာကိုပြန်ခေါ်သွား…ငါမကုပေးနိူင်ဘူး”
ဆိုကာမျက်နှာထားခပ်တင်းတင်းဖြင့် ဆိုလေ၏။ လူစုတို့ကလည်း
” ဒါသူစိမ်းမဟုတ်ဘူးဘိုးထွန်းမောင်ရာ…ဒါဘိုးရဲ့သမီးအရင်း…သူစိမ်းကိုတောင်ဘိုးကုပေးသေးတာဘဲ…ကိုယ့်သမီးကိုကျဘာလို့ကုမပေးရတာလဲဗျ ….”
” တော်စမ်းကွာ…မင်းတို့နဲ့မဆိုင်ရင်ဝင်မပါကြနဲ့…ဒီကောင်မက ကိုယ့်အဖေကို သူ့လင်လောက်တောင်မချစ်တဲ့ကောင်မ… သေတာအေးတယ်…ပြန်ခေါ်သွားကြ ငါကုမပေးနိူင်ဘူး…”
” ခင်ဗျားကုမပေးရင် ကျုပ်ကုပေးမယ်ဗျာ…ဘယ်နှယ့်သေတော့မယ်လူတစ်ယောက်ကိုယ့်ရှေ့မှာ ရှိနေတာတောင် ထိုင်ကြည့်ဝံ့တဲ့ခင်ဗျားကို ကျုပ်မလေးစားဘဲမနေနိူင်ဘူးဗျ…”
ဆိုသောအသံကြောင့် လူအများလည်းထိုလူငယ်ကိုဝိုင်းအုံကြည့်ကြ ကုန်၏။ ဘိုးထွန်းမောင်လည်း
” ကုလေ…မင်းတို့အစွမ်းစရှိရင်ကုပေးလိုက်ကြ…ငါတော့ကုမပေးနိူင်ဘူးဟေ့… ”
ဆိုကာအိမ်ပေါ်သို့တက်သွား၏။ မောင်ရေခဲ လည်း မြွေဆိပ်တက်နေသည့်လူနာအား တိုက်ရန်အတွက် အုန်းသီးတစ်လုံးကိုအမြန်ရှာခိုင်းလိုက်၏။ မြွေဆိပ်မှာ သွေးကြောထဲထိပြန်နေပြီဖြစ်သဖြင့် နောက်တစ်နာရီခန့်နောက်ကျလျှင် လူနာမှာအသင်ရှင်နိူင်ဖို့ ဘယ်လိုနည်းမှမဖြစ်နိူင်တော့ချေ။ မြွေဆိပ်ပြေစေရန် မိမိ၏ပညာဖြင့် မန်းမှုတ်ပြီးအဆိပ်ထုတ်ပေးလိုက်၏။ မည်းညစ်နေသောသွေးများ ပန်းကန်တစ်လုံးစာခန့်ထွက်သွားပြီးနောက်လူနာ၏အသားရောင်သည် ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာပြီး လူနာလည်းသတိပြန်လည်လာခဲ့၏။
” ကဲ…မြွေဆိပ်တော့ပြေသွားပြီဗျ…လူနာအားပြန်ပြည့်အောင် အုန်းရည်တိုက်လိုက်ကြ… ”
” ကျေးဇူးတင်လိုက်တာညီလေးရယ်….ကျုပ်မိန်းမမှာ ညီလေးပေးတဲ့အသက်ဘဲရှိပါတော့တယ်… ကျုပ်ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ ကန်တော့ပါရစေဗျာ …..”
ဆိုကာ သာခင်က မောင်ရေခဲကိုကန်တော့ရန်ပြင်၏။
” ဟာ ..နေပါဗျာ…ကျုပ်ကလှမ်းကြုံလို့ ဒီတိုင်းဝင်ကုပေးလိုက်တာပါ…ကျုပ်မဟုတ်ဘဲဒီ့ပြင်လူဆိုရင်လည်း သေရေးရှင်ရေးဖြစ်နေတဲ့လူနာကို ဒီတိုင်းထိုင်မကြည့်ဘူးလို့တော့ ထင်တယ်ဗျ….”
ဟုအသံမြင့်ကာ အိမ်ပေါ်ရှိ ဘိုးထွန်းမောင်ကြားအောင် တမင်ပြောလိုက်၏။ ခဏ၌ အိမ်အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာသည့် ဘိုးထွန်းမောင်ထံသို့ အားလုံး၏အကြည့်များ ရောက်သွားကုန်၏။ ဘိုးထွန်းမောင်သည် ကွပ်ပျစ်ပေါ်လာထိုင်ရင်း ပါးရေတွန့်တွန့်ကလေးပေါ်၌ စီးကျနေသည့်မျက်ရည်များကိုသုတ်လိုက်ကာ
” ကျုပ်ရင်နာလွန်းလို့ပါဗျာ….ကျုပ်သမီးအရင်းဖြစ်နေပါလျှက်နဲ့ ကျုပ်ဘက်မပါဘဲ သူစိမ်းဘက်ကို ပါနေလို့ ကျုပ်ရင်နာလို့မဆုံးဘူး….”
” မိဘနှင့်သားသမီးဘဲဗျာ …ဒီလိုဘဲကတောက်ကဆတော့ဖြစ်မှာပေါ့ဗျ….ဒါကိုအပြစ်တစ်ခုလိုသတ်မှတ်ပြီး အတ္တတွေထားနေရင် ဘယ်မိဘနှင့်သားသမီးမှ တည့်တော့မှာမဟုတ်ဘူးဗျ….”
” ရှင်မောဂ္ဂလာန် လောင်းလျာက သူ့အမေကိုသတ်ဖို့တောထဲခေါ်သွားတာတောင် သူ့အမေက သတ်ပါစေဆိုပြီး ခွင့်လွှတ်ခဲ့သလို ရာဇကုမာရ်မင်းသားတောင် သူ့ကိုထီးနန်းအရိုက်အရာမပေးခဲ့တဲ့ဖခင်ကျန်စစ်သားမင်းကြီးကို နာမကျန်းဖြစ်နေချိန်ပြုစုခဲ့သေးတာဘဲ…သူစိမ်းတွေမဟုတ်တဲ့သားအဖတွေဘဲ ဘာလို့အတ္တတွေထားပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မုန်းတီးနေကြမှာလဲဗျာ….”
မတင်စိန်လည်းသတိပြန်လည်လာပြီး ဖခင်အနားသို့လာကာ
” သမီးမှားပါတယ်အဖေရယ်….သမီးတကယ်မှားခဲ့တာပါ…တချိန်ကသမီးဟာလင်စိတ်မွှန်ပြီး အမှားအမှန်ကိုမခွဲခြားနိူင်ခဲ့လို့ သမီးနဲ့ထိုက်တဲ့ဟာပြန်ရခဲ့ပြီ….သမီးမိုက်ကိုခွင့်လွှတ်ပေးပါအဖေရယ်…သမီးမိုက်ကိုခွင့်လွှတ်ပေးပါ…အီးဟီးဟီး…. ”
မတင်စိန်ကဝင်ရောက်တောင်းပန်ရာ သာခင်လည်း မိမိအမှားကိုပြန်လည်သုံးသပ်သတိရသွားပြီး မြေပြင်၌ဒူးထောက်ကာ
” အားလုံးကျုပ်အမှားတွေပါ…အဲနေ့ကျုပ်မူးရူးနေအောင်သောက်ပြီး အဖေ့ရဲ့ဒဏ်ရာဟောင်းကိုဆွခဲ့မိတယ်….ကျုပ်ကိုခွင့်လွှတ်ကြပါဗျာ….”
စောစောကမြွေဆိပ်ကုခဲ့သောမြင်ကွင်းသည် ယခုမူကား ကိုယ့်အမှားကိုယ်စီပြန်လည်သုံးသပ်နိူင်ခဲ့ကြပြီး အတ္တကိုယ်စီပယ်ခွာနိုင်သော ကြည်နူးဖွယ်မြင်ကွင်းအဖြစ်ပြောင်းလဲသွား၏။ ဘိုးထွန်းမောင်က ပင့်သက်ကိုတချက်ရှိုက်လိုက်ရင်း
” အဖေ့ရဲ့အတ္တတွေကြောင့်ပါကွာ…အတ္တတွေ၊ဒေါသတွေဟာ တယ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့အရာဆိုတာ အဖေယုံကြည်သွားပါပြီ….ဒီကလူငယ်လေးသာမကယ်ခဲ့ရင်ငါဟာငါ့သမီးသေနေတာကို ထိုင်ကြည့်နေတဲ့လူ့အန္တကြီးတစ်ဦးအဖြစ် နောင်တရလို့ဆုံးတော့မှာမဟုတ်ဘူးကွ…ငါ့စိတ်တွေဟာ တချိန်လုံး အတ္တတွေ၊ ဒေါသတွေဖုံးလွှမ်းနေခဲ့တယ်…အဲဒီအတ္တတွေ၊ဒေါသတွေကြောင့်ဘဲ ငါ့ရဲ့လူမမယ်သားလေးကိုဆုံးရှုံးခဲ့ရသလို ငါ့သမီးရဲ့လက်တဖက်နှင့်ငါ့သမက်ရဲ့မျက်နှာဟာလည်းအကျည်းတန်ခဲ့ရတယ်….ဒီနေ့ကစပြီးငါဟာအတ္တတွေ၊ဒေါသတွေကိုဖယ်ခွါပြီး ကျန်တဲ့သက်တမ်းတလျှောက်လုံး တရားဘဝနာအားထုတ်ရင်း အချိန်တွေကုန်ဆုံးတော့မယ်…”
” အမြင်မှန်ရသွားကြတဲ့အတွက်ဝမ်းသာပါတယ်ဗျာ….အမှားသိရင်အမှန်ပြင်တတ်ဖို့ဘဲလိုတာဗျ…ဒီလိုဆိုရင် လူတွေဟာပျော်ရွှင်စရာ၊စိတ်ချမ်းသာစရာတွေချည်း ပိုင်ဆိုင်သွားကြမှာဗျ… ဘယ်လောက်ကြည်နူးဖို့ကောင်းလဲ….”
သားအဖသုံးယောက်စလုံးအချင်းချင်းမေတ္တာဓာတ်လွှမ်းခြုံသောအကြည့်များဖြင့် တစ်ဦးအပေါ်တစ်ဦးခွင့်လွှတ်ကြရင်း အပြုံးကိုယ်စီဖန်တီးလိုက်ကြ၏။ အနီးအပါးရှိလူများကလည်း ဘိုးထွန်းမောင်တို့၏ မိသားစုအတွက် ဝမ်းသာမဆုံးတပြုံးပြုံးဖြစ်သွားကြတော့သတည်း။……။
( အဘဆရာသခင်များအားဦးထိပ်ပန်ဆင်လျှက်)
# ပြီး
# ခွန်း