လမ်းလျှောက်ပြန်ရတော့မယ်မဟုတ်လား”
ကိုပေါက်ချွန်းက ပြောပြီးတော့ ကျုပ်တို့ဆီကို ခေါက်ထားတဲ့ငါးဆယ်တန်တစ်ရွက်လှမ်းပစ်ပေးပြီး ရယ်ပါရောဗျာ၊ သူရယ်တော့ ကျန်တဲ့ဖဲဝိုင်းထဲက လူတွေကလည်း ကျုပ်တို့ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး ရယ်ပါရောဗျ၊ ကျုပ်တို့လည်း မတတ်နိုင်တော့ဘူးလေဗျာ၊ သူပေးတဲ့ငါးဆယ်တန်ကို ဘတ်ခနဲကောက်ပြီးတော့ ဝိုင်းထဲကနေ ညီအကိုနှစ်ယောက်ထွက်လာခဲ့တာပေါ့ကွာ။
“တောက်၊ ဒီကောင်တွေ ဒါသက်သက်လူပါးဝတာကွ”
အကိုကြီးကတော့ မကျေနပ်ဘူးပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်က အကိုကြီးပုခုံးကိုဖက်ရင်း
“အကိုကြီးရာ၊ သူတို့ပြောတာလည်းဟုတ်နေတာပဲလေဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကိုက လဘ်ကီးမကောင်းတဲ့ ဘူကောင်တွေဖြစ်နေလို့နေမှာပါ၊ သူတို့မှာ မသင်္ကာစရာ ဘာမှမတွေ့ဘူးမဟုတ်လား”
“မဟုတ်ဘူး၊ ငါသိတယ်အလတ်ကောင်၊ ဒီကောင်တွေတမင်တို့ကိုညစ်တာကွ”
“ညစ်တာတွေ ဖျစ်တာတွေထားပါတော့ဗျာ၊ အခု အဖေပေးလိုက်တဲ့ မြေဆီဖိုး ငွေရှစ်ရာကုန်ပြီဗျ၊ မြေဆီတွေလည်းမပါဘဲနဲ့ ကျုပ်တို့ဘယ်လိုရွာပြန်ရပါ့မလဲ”
“အိုကွာ၊ ဒီကောင်တွေကို လွယ်လွယ်လက်လျော့ပေးရရိုးလားကွ”
အကိုကြီးက ပြောပြီးတော့ ထပြုံးပြန်ရောဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် အကိုကြီးငွေတွေရှုံးပြီးတော့ စိတ်များလွတ်သွားသလားဆိုပြီး အကိုကြီးကိုသေသေချာချာကြည့်လိုက်မိတယ်။ နောက်တော့ အကိုကြီးကိုပါးတွေဘာတွေ ပုတ်ကြည့်ပြီး
“အကိုကြီး၊ စိတ်ကိုခိုင်ခိုင်ထားပါအကိုကြီးရာ၊ ငွေရှစ်ရာလောက်နဲ့ ဒီလိုမဖြစ်သင့်ပါဘူးဗျာ”
အကိုကြီးက ကျုပ်ကိုဒေါသတကြီးနဲ့ကြည့်ပြီး ကျုပ်လက်ကိုပုတ်ချလိုက်တယ်။
“ဟာ လခွမ်းတဲ့မှ၊ မင်းဘာတွေပြောနေတာလဲကွ”
“မဟုတ်ဘူးလေ၊ အကိုကြီးခုနကတုန်းကကျတော့ ငွေတွေရှုံးလို့စိတ်ညစ်နေတာမဟုတ်လား၊ အခုကျတော့လည်း မျက်နှာကြီးပြုံးပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ရယ်နေတာကိုးဗျ”
“ဟာကွာ၊ မင်းဘာသိလို့လဲကွ၊ ဒီကောင်တွေကို လက်စားချေဖို့ ငါအကြံရလို့ပါကွ”
“အကိုကြီး၊ ဟုတ်မှလဲလုပ်နော်၊ ဟိုလူတွေဆီမှာ ဓါးတွေ၊ လက်နက်တွေပါတာ အကိုကြီးတွေ့တယ်မဟုတ်လားဗျ”
“ဒီလိုလူမိုက်နည်းနဲ့ လက်စားချေမှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ လူလိမ္မာနည်းနဲ့လက်စားချေမှာပါ”
ကျုပ်လည်း အံ့အားသင့်သွားပြီး
“ပြောစမ်းပါအုံးအကိုကြီးရာ”
အကိုကြီးက လူတတ်ကြီးဂိုက်ဖမ်းရင်းနဲ့
“အလတ်ကောင်ရ၊ ဖဲရိုက်တယ်ဆိုတာ လောင်းကစားလုပ်တာပဲကွ၊ လောင်းကစားလုပ်တာ တရားဝင်သလား၊ တရားမဝင်ဘူးလား”
“တရားမဝင်ဘူးလို့တော့ အဖေကပြောဖူးတယ်၊ ဒါပေမယ့် ရွာမှာလည်း ဖဲဝိုင်းတွေအများကြီးရှိတယ်မဟုတ်လား”
“ဟာ၊ ဟေ့ကောင်၊ ဒါရွာမဟုတ်ဘူး၊ မြိုင်သာမြို့ကွ၊ ရွာမှာက ဖမ်းမယ့်ဆီးမယ့်သူမရှိပေမယ့် ဒီမှာက ဖမ်းမယ့်ဆီးမယ့် ရဲတွေရှိတယ်ကွ”
အကိုကြီးပြောတာကို ကျုပ်သဘောပေါက်သွားပါပြီဗျာ၊ လတ်စသတ်တော့ အကိုကြီးက ရဲတိုင်ပြီးတော့ ဖဲဝိုင်းကိုဝင်ဖမ်းချင်တဲ့ပုံပါပဲ၊ ရဲတွေသာဝင်ဖမ်းရင် ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ဒီလူတွေအဖမ်းခံရမယ်၊ ပြီးတော့ ရဲစခန်းမှာ အချုပ်ခံရမယ်လေဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဒါကိုတွေးမိပြီးတော့ ပြုံးလိုက်မိတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ညီအကိုနှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီးတော့ အသဲပြဲကြီးတွေနဲ့ အော်ရယ်လိုက်ကြတယ်ဗျာ။ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် တစ်နေရာကိုအပြေးသွားတော့တာပဲဗျို့၊ ကျုပ်တို့သွားတဲ့နေရာက ဘယ်နေရာဆိုတာတော့ ခင်ဗျားတို့ခန့်မှန်းမိမယ်ထင်ပါရဲ့ဗျာ။
ရဲစခန်းကိုဖဲဝိုင်းထောင်တာတိုင်လည်းတိုင်လိုက်ရော ချက်ချင်းပဲရဲတပ်သားတွေက ကျုပ်တို့နဲ့လိုက်လာကြပါရောဗျာ၊ မြိုင်သာမြို့လယ်ခေါင်နား ရပ်ကွက်တစ်ခုထဲက ခြံဝိုင်းထဲကို ရဲတပ်သားတွေဝင်ပြီးဝိုင်းလိုက်ကြတယ်၊ ပြီးတော့ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ၊ သက်သေတွေနဲ့အတူ အိမ်ပေါ်ကိုတက်ဖမ်းတော့ ဖဲဝိုင်းကိုမိတာပေါ့ဗျာ၊ ဖဲရိုက်နေတဲ့လူတွေကို ရဲတပ်သားတွေက ဖမ်းဆီးပြီး လက်ထိပ်တွေခတ်ကြတယ်၊ ဒါပေမယ့် ထူးထူးဆန်းဆန်းပါပဲ၊ ကိုပေါက်ချွန်းဆိုတဲ့လူတော့ မပါဘူးဗျ။ ဖမ်းမိတဲ့လူတွေကလည်း မကျေနပ်ဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်တို့ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့
“သူတို့လည်းပါတယ်၊ သူတို့ညီအကိုလည်း ဖဲရိုက်တဲ့အထဲပါတယ်”
“သူတို့လည်းပါတယ်ဆိုပဲ၊ သူတို့ပါဖမ်းကွာ”
“ဟာ၊ ဟေ့လူတွေ၊ မလုပ်၊ မလုပ်ကြနဲ့လေ”
ရဲတပ်သားတွေက ကျုပ်တို့ညီအကိုကိုပါ ဖမ်းပါရောဗျာ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့ဖဲရိုက်တဲ့လူတစ်သိုက်ကို အတွဲလိုက်ကြီးဖမ်းခေါ်သွားကြပါရောဗျာ။ အချုပ်ထဲရောက်တော့ ဖဲသမားတွေက ကျုပ်တို့ညီအကိုကို ထိုးမယ်ကြိတ်မယ်လုပ်နေကြလို့ ကျုပ်တို့ကိုသပ်သပ်ခွဲပြီး ချုပ်ထားရတယ်ဗျာ၊ ဟိုလူတွေက ကျုပ်တို့ကိုတစ်ဖက်အချုပ်ခန်းထဲကနေကြည့်ပြီးတော့ မျက်လုံးတွေပြူးပြ၊ လက်သီးတွေထောင်ပြနဲ့မို့လို့ ရဲတပ်သားတွေက တော်တော်ကြိမ်းမောင်းယူနေရတယ်ဗျ။
“အဲဒါအကိုကြီးကြောင့်၊ အကိုကြီးအကြံကောင်းလို့ အခုတော့ ငွေလည်းဆုံး၊ အဖမ်းလည်းခံရပြီမဟုတ်လား”
အကိုကြီးကတော့ မျက်နှာငယ်ကလေးနဲ့
“ဒါထက်ပိုဆိုးတာက တို့ဖဲရိုက်တာကိုအဖေသိပြီ၊ တို့ငွေတွေရးသွားတာလည်း သိသွားပြီ၊ နောက်ပြီး ငါ့မိန်းမကလည်း ငါ့ကိုလောင်းကစားထပ်လုပ်ရင် ကွာမယ်လို့ပြောထားတာမဟုတ်လားကွာ”
ကျုပ်လည်း ဘာမှမပြောနိုင်တော့ဘဲ သက်ပြင်းပဲချလိုက်ရတာပေါ့ဗျာ။
(၂)
ကျုပ်ပြောတာကိုနားထောင်ပြီးတော့ ဦးဘသာက တခွီးခွီးနဲ့ရယ်တယ်ဗျာ၊ ကွမ်းတောင်သီးမလို ဖြစ်သွားလို့ သူ့ပါးစပ်ထဲက ဝါးလက်စကွမ်းဖတ်တွေကို ထထွေးလိုက်ပါရော။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း
“ရယ်လိုက်ရတာ အလတ်ကောင်ရာ၊ မင်းလုပ်မှ ငါကွမ်းတောင်သီးတော့မလို့ဟေ့၊ ဟား၊ ဟား”
ကျုပ်က ဦးဘသာကိုမျက်စောင်းထိုးပြီး
“အောင်မယ်၊ ဦးဘသာဖာသာ ရယ်လို့ကွမ်းသီးမှာကိုများ၊ ကျုပ်လုပ်တယ်ဖြစ်ရသေးတယ်၊ ဒါဆိုရင် မရယ်နဲ့ပေါ့ဗျ”
“အေးပါ၊ အေးပါ၊ ဒါကြောင့် မင်းတို့ညီအကို အခုတလော ခြေငြိမ်နေတာကိုးကွ”
“မငြိမ်လို့ရမလားဗျ၊ အဖေ့ဒေါသကိုလည်း သိရဲ့သားနဲ့”
“မင်းတို့ဘယ်လိုပြန်လွတ်လာကြတာလဲကွ”
“မြိုင်သာရဲစခန်းက စခန်းမှူးက အဖေနဲ့အသိမဟုတ်လားဗျ၊ အဖေ့ကိုဆက်သွယ်ပြီးအကြောင်းကြားတော့ အဖေက လိုက်လာရတာပေါ့ဗျာ၊ အဖေ့ရဲ့အရှိန်အဝါနဲ့ဆိုတော့ ကျုပ်တို့ ထောင်တွေတန်းတွေမကျဘဲ နောက်မလုပ်တော့ပါဘူးဆိုတဲ့ ခံဝန်ကတိထိုးပြီးတော့ လွတ်လာတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ”
ဦးဘသာက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ရင်း
“ဒါနဲ့ အဲဒီကိုပေါက်ချွန်းဆိုတဲ့လူကရောကွ”
“အဲဒါလည်း ထူးဆန်းတယ် ဦးဘသာရဲ့၊ ဟိုဖဲသမားတွေ အပြောအရ ကျုပ်တို့ထွက်သွားပြီး သိပ်မကြာဘူးဗျာ၊ ကိုပေါက်ချွန်းက အိမ်သာတက်ချင်တယ်ဆိုပြီးတော့ သူ့ငွေတွေကိုလွယ်အိတ်ထဲထည့်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးခဏဝင်သွားရာကနေ ပျောက်သွားတယ်ဆိုပဲဗျ၊ ကိုပေါက်ချွန်းထသွားတော့ တခြားလူတွေက အလှည့်ကျဒိုင်လုပ်ပြီးတော့ ဆက်ဆော့နေတယ်ပေါ့ဗျာ၊ အဖမ်းခံရတော့ တကယ့်ငွေတွေအများကြီးရထားတဲ့ ကိုပေါက်ချွန်းပါမသွားတာ အံ့သြစရာမကောင်းဘူးလားဗျာ”
“အိုကွာ၊ ဒါကတော့ မင်းတို့ညီအကိုရဲသွားတိုင်မယ်မှန်း ရိပ်စားမိလို့ဖြစ်မှာပေါ့ကွ”
“အဲဒါထားပါတော့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့ညီအကို ဆယ့်သုံးပွဲဆော့တာတောင်မှ သူ့ကိုတစ်ပွဲမှမနိုင်ဘူးဆိုတာရော ထူးဆန်းမနေဘူးလား”
“ဒါကလည်း မင်းတို့ကောင်တွေ ဘူပိတ်နေလို့ဖြစ်မှာပေါ့ကွ”
ဦးဘသာက ခပ်ကျဲကျဲရယ်ရင်း ရေနွေးတစ်ခွက်ငှဲ့ပြီးသောက်နေသဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ မခံချင်ပါဘူးဗျာ၊ သက်သေတော့မပြနိုင်ပေမယ့် ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ကိုပေါက်ချွန်းမရိုးသားဘူးဆိုတာကို ကျုပ်သိနေတယ်၊ မနောအသိလို့ပဲ ပြောရမလားပဲဗျာ။
“ဒါနဲ့ဦးဘသာ၊ ဖဲတွေဘာတွေကို ပွဲတိုင်းနိုင်အောင် လုပ်လို့ရတဲ့ အောက်လမ်းနည်းတွေဘာတွေ မရှိဘူးလားဗျာ”
ကျုပ်မေးတော့ ဦးဘသာက ရေနွေးသောက်နေရင်း ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။
“ရှိသမှ သိပ်ရှိတာပေါ့ကွာ၊ တစ်ပွဲတိုးနည်း၊ အမြဲတမ်းနိုင်တဲ့နည်း၊ နည်းလမ်းကတော့ အစုံရှိတာပေါ့ကွ”
“ပြောပြစမ်းပါအုံးဗျာ၊ ကျုပ်သိချင်လို့ပါ”
“အောင်မယ်၊ မင်းအကြောင်းငါမသိဘူးများမှတ်နေလား အလတ်ကောင်ရ၊ မင်းက ငါ့ဆီကနေ နည်းလမ်းတွေမေးပြီးတော့ အဲဒီနည်းအတိုင်း လိုက်လုပ်ပြီး ကိုပေါက်ချွန်းဆိုတဲ့လူနဲ့ မကျေပွဲ သွားနွှဲမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား”
“ဟာ၊ မဟုတ်ပါဘူး ဦးဘသာရာ၊ အဖေကြိမ်းထားလို့ ကျုပ်တို့လည်း တော်တော်နောင်တရနေပါပြီဗျ၊ ကျုပ်က သိရုံတင်သိချင်တာပါဗျာ၊ ပြောပြစမ်းပါ”
“အေး၊ တစ်ပွဲတိုးနည်းကတော့ အစုံပေါ့ကွာ၊ တစ်ချို့က အစိမ်းသေနဲ့ လောလောလတ်လတ် သေထားတဲ့လူကို သစ်ခက်နဲ့ရိုက်ခေါ်ပြီးတော့ ဖဲရိုက်တဲ့နည်းလမ်းပေါ့ကွာ၊ ဘယ်နှရက်ရိုက်ပါ့မယ်၊ ဘယ်နေ့ပြန်ပို့ပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး ကတိပေးပြီး ရိုက်ကြတာမျိုးပေါ့ကွာ၊ အဲဒီကတိအတိုင်းဖဲရိုက်ပြီးတော့ လူသေရဲ့ဝိညာဉ်ကို ပြန်ပို့ပေးကြရတယ်ကွ၊ မပို့ပေးရင်တော့ အဲဒီဝိညာဉ်က ကြမ်းပြီသာမှတ်တော့ဟေ့”
“နေပါအုံးဗျ၊ လူသေဝိညာဉ်ခေါ်ရိုက်တယ်ဆိုတော့ ဝိညာဉ်က ဖဲဝင်ရိုက်ပေးတာလား”
“ဒါတော့ ငါလည်းမသိဘူးလေကွာ၊ ငါမှမလုပ်ဘူးတာကွ”
“ဆက်ပြောပါအုံးဗျာ”
“နောက်တစ်နည်းကတော့ အဆောင်ယူတဲ့နည်းကွ၊ သချိုင်းကုန်းသွားပြီးတော့ လူသေအုတ်ဂူတွေဖောက်၊ မြေပုံတွေဖော်ပြီးတော့ လူသေပါးစပ်ထဲက မတ်စေ့တို့၊ လူသေမှာဝတ်ဆင်ထားတဲ့ လက်စွပ်တို့ နားကပ်တို့၊ ပြီးတော့ နောက်ဆုံး လူသေရဲ့အရိုး၊ အဝတ်အစားတွေကိုယူပြီး အဆောင်လုပ်ပြီးရိုက်တဲ့နည်းပေါ့ကွာ၊ ဒီနည်းကတော့ ပွဲတိုင်းတော့မအောင်ပေမယ့် လပြည့်လကွယ်၊ နောက်ပြီးတော့ လဆန်းသုံးရက်လဆုတ်သုံးရက်၊ လဆန်းရှစ်ရက်၊ လဆုတ်ရှစ်ရက် အဲဒီနေ့တွေနဲ့ တိုက်တဲ့ပွဲတွေမှာဆိုရင်တော့ အောင်တတ်တယ်တဲ့ကွ”
“လူသေရဲ့ပစ္စည်းသွားယူတယ်ဆိုတော့ အဲဒီလူသေရဲ့သရဲက ကပ်ပါလာတာမျိုးလား”
“ဒီလိုတော့ဟုတ်မယ်မထင်ဘူး၊ တို့ဗမာတွေမှာ အယူအဆတစ်ခုရှိတယ်လေကွာ၊ လူသေက လဘ်ကောင်းသတဲ့၊ တစ်ချို့ဆိုရင် နာရေးလုပ်တာ၊ မြေချတာမြင်ရင် ကိုယ်ဝတ်ထားတဲ့ အကျီအိတ်တို့၊ ပိုက်ဆံအိတ်တို့ကိုလက်နဲ့ပုတ်ပြီးတော့ လဘ်ခေါ်တတ်ကြတယ်မဟုတ်လား”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“ဒါတော့ဟုတ်တယ်ဗျ၊ အမေက အဲဒီလို နာရေးတွေဘာတွေ အိမ်ရှေ့ကဖြတ်သွားရင် သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ကိုလက်နဲ့ပုတ်ပုတ်ပြီးတော့ လဘ်ဝင်ပါစေ၊ လဘ်တွေလာပါစေ ဆိုပြီးတော့ အော်လေ့ရှိတာ”
“အေးပေါ့ကွာ၊ ဒါကြောင့် ဒီလိုအဆောင်ဆိုတာကလည်း မကောင်းတဲ့အစိမ်းသရဲဆိုတာမျိုးထက် ခုနကပြောသလို လဘ်ရှိတဲ့ပစ္စည်းဆိုပြီးတော့ ဒီအတိုင်းဆောင်တာနေမှာပါ”
“နည်းတွေကလည်း စုံသားဗျနော်”
“နောက်ဆုံးနည်းကတော့ ပွဲတိုင်းနိုင်တဲ့ ဖဲမှော်အပ်တဲ့နည်းပဲကွ၊ ဖဲမှော်အပ်နည်းက အများကြီးရှိတယ်ဆိုပေမယ့် ယေဘုယျအားဖြင့်တူညီတာကတော့ သချိုင်းတစ်ခုက သချိုင်းစောင့်နဲ့ဖဲရိုက်ရတဲ့နည်းပေါ့ကွာ”
“ဗျာ၊ သချိုင်းစောင့်နဲ့ဖဲရိုက်တာဆိုတော့ သုဘရာဇာနဲ့များလား”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကို “တုံးလိုက်တာ” ဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်ပြီးတော့
“ဟ၊ အလတ်ကောင်ရ၊ သုဘရာဇာနဲ့ရိုက်တော့ ဘာရမလဲကွလခွမ်း”
“မသိဘူးလေဗျာ၊ သချိုင်းစောင့်ဆိုတော့ သုဘရာဇာပြေးမြင်တာပေါ့ဗျ၊ ဒါဆိုရင် သချိုင်းစောင့် မဖဲဝါနဲ့ ရိုက်ရတာပေါ့နော်”
“လွဲပြန်ပြီကွာ၊ မဖဲဝါက မဖဲဝါ၊ သချိုင်းစောင့်က သချိုင်းစောင့်ကွ၊ မှတ်ထား သချိုင်းမြေတစ်ခုမှာ သူ့ကိုကြီးစိုးအုပ်ချုပ်တဲ့ အစောင့်တစ်ယောက်ယောက်ရှိတယ်ကွ၊ များသောအားဖြင့်ကတော့ ပြိတ္တာ၊ သရဲကြီး၊ သဘက်ကြီးတွေပေါ့ကွာ၊ သူတို့နဲ့ပြိုင်ရိုက်ပြီးတော့ နိုင်တဲ့ကတ်ကိုဖဲမှော်သွင်းပြီး ဆောင်ထားကြတာပေ့ါကွာ၊ ရှင်းရှင်းပြောရရင် အဲဒီသချိုင်းအစောင့်နဲ့ရှုံးတဲ့လူ တပည့်ခံကြေးဆိုပြီး ဖဲရိုက်တာပေါ့ကွာ၊ ကိုယ်နိုင်သွားတဲ့အခါကျတော့ သချိုင်းစောင့်ကို ခြောက်လတန်သည်၊ တစ်နှစ်တန်သည် တပည့်ခံဆိုပြီးတော့ မွေးထားတာပေါ့”
“သရဲနဲ့ဖဲရိုက်တာပေါ့၊ ကြောက်စရာကြီးဗျာ၊ ကိုယ်ကနိုင်ရင်ထားပါတော့ မနိုင်ဘဲရှုံးသွားတယ်ဆိုရင်ရော”
“ရှုံးသွားတော့လည်း ပြေးပေါ့ကွာ၊ ပြေးမလွတ်ရင်တော့ သရဲရဲ့တပည့်ဖြစ်တာပေါ့ကွာ၊ မင်း တို့ရွာက မောင်ညှက်ကိုသိတယ်မဟုတ်လားကွ”
“သိပါ့ဗျာ၊ သချိုင်းကုန်းထဲမှာ ဖဲရိုက်ရင်းသေသွားတာမဟုတ်လား၊ ဟာ၊ ကျုပ်စဉ်းစားမိပြီဗျ၊ ကိုမောင်ညှက်သေတော့ သချိုင်းအလယ်က သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ ဖျာကြီးခင်းပြီးတော့ ဖဲချပ်တွေလည်း ပြန့်ကျဲနေတယ်မဟုတ်လား၊ ဒါဆို ကိုမောင်ညှက်က ဦးဘသာခုနကပြောသလို ဖဲမှော်သွင်းရင်း သချိုင်းစောင့်ကို ရှုံးသွားတာများလား”
ဦးဘသာက ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ ခေါင်းပဲညိတ်တယ်ဗျ။
“ဒါဆိုရင် အဲဒီသချိုင်းစောင့်က ကိုယ့်ကိုကူညီတာပေါ့”
“ဒါပေါ့ကွ၊ ဖဲမှော်အဆင့်မြင့်မြင့်အောင်ထားတဲ့လူဆိုရင် ဖဲကတ်ကိုလက်နဲ့ထိစရာတောင်မလိုဘူးတဲ့ကွာ၊ သူဘာကတ်ရထားတယ်ဆိုတာကို သချိုင်းစောင့်က ပြောပြတယ်၊ သူကလည်း သူလိုချင်တဲ့ကတ်ကို သချိုင်းစောင့်ကိုပြောလိုက်ရင် သချိုင်းစောင့်က ကမ္မဇိဒ္ဓိ တန်ခိုးနဲ့ လိုရာကတ်ကိုရှာဖွေထည့်ပေးတယ်ဆိုပဲကွ၊ ဒီနည်းနဲ့ဆိုတော့ ပွဲတိုင်းနိုင်တာပေါ့ကွာ”
ကျုပ်လည်း အခုမှသဘောပေါက်သွားတော့တယ်။
“ပေါက်ပြီ၊ ပေါက်ပြီ၊ ဒါကြောင့် ကိုပေါက်ချွန်းဆိုတဲ့လူက ပွဲတိုင်းနိုင်နေတာကိုးဗျ”
“မင်းကွာ၊ သူများကို စွပ်စွပ်စွဲစွဲ”
“ဟာ၊ မဟုတ်ဘူးဦးဘသာ၊ ကျုပ်တို့နဲ့ဖဲရိုက်တော့ ကိုပေါက်ချွန်းက ဖဲကိုတစ်ချက်ပဲလှန်ကြည့်တာဗျ၊ ပြီးတော့ ကျန်တဲ့အချိန်ဆို လက်နဲ့တောင်မထိဘူး၊ ဒါပေမယ့် ထူးဆန်းတာက ပွဲတိုင်းနိုင်နေတာပဲဗျ၊ ကိုးမီးရိုက်ရင် တခြားလူက ရှစ်ဆိုရင်တောင် သူက ကိုးဖြစ်နေတတ်တယ်ဗျ၊ တခြားလူကိုးရတယ်ဆိုရင်တောင် သူက နှစ်ချပ်နဲ့ ဒိုတာဗျာ၊ နှစ်ချပ်နဲ့ ဒိုတာချင်းတူတူဆိုရင်တောင်မှ သူက ပေါက်ချွန်းရှစ်နဲ့ ပေါက်ချွန်းတစ်ကျပြီး ဒိုတာနော်၊ အဲဒီလောက်အထိကို နိုင်တာ မထူးဆန်းဘူးလားဗျာ”
ဦးဘသာက တစ်ချက်တွေးသွားပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်သွားတယ်။
“အင်းလေ၊ ဟုတ်ချင်လည်း ဟုတ်မှာပေါ့၊ လောင်းကစားဆိုတာကိုက နိုင်ဖို့အဓိကဆိုတော့ မဟုတ်တဲ့နည်းတွေသုံးပြီး နိုင်ချင်လို့ဖြစ်မှာပေါ့ကွာ၊ ကဲပါ၊ ငါလည်း နွားတွေလွှတ်ကျောင်းရအုံးမယ်ကွ၊ မင်းတို့လည်း နောက်ဆို အဲဒီဖဲသမားတွေနဲ့ ဝေးဝေးနေကွ၊ ဖဲသမားဆိုတာ လူလိမ်လူကောက်တွေချည်းဘဲ၊ ကြားလား”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ ဦးဘသာရဲ့အိမ်ကနေ ပြန်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
(၃)
ကျုပ်တို့ခေတ်က အခုခေတ်လိုမျိုး ရုပ်ရှင်တွေ၊ ဗွီဒီယိုတွေကလည်း ရှိတာမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ရွာဆိုတော့လည်း ပိုဆိုးတာပေါ့ဗျာ၊ လူဆိုတာကလည်း တခြားသတ္တဝါတွေနဲ့မတူဘဲ ဖျော်ဖြေမှုလိုတယ်မဟုတ်လားဗျာ၊ ဒီဖျော်ဖြေမှုတွေထဲမှာ လောင်းကစားဆိုတာက အဆိုးဆုံးပေါ့ဗျာ။ လူတွေလောင်းကစားစွဲတာ ဟိုးခေတ်ကတည်းကဗျ၊ ကျုပ်တို့ရွာမှာဆိုရင်တော့ ခွေးနှစ်ကောင်ကိုက်ရင်တောင် လူတွေဝိုင်းကြည့်ပြီး ဘယ်ခွေးနိုင်မလဲဆိုပြီး လောင်းတတ်ကြသေးတာကိုးဗျာ၊ အဲဒီလိုလောင်းတာကနေ အစပြုပြီးတော့ နောက်ပိုင်း ကစားနည်းတွေပါလာတယ်ဗျ၊ ကစားနည်းကတော့ အစုံပေါ့ဗျာ၊ မြေကြီးမှာကျင်းလေးတွေတူးပြီး ကျောက်ဒိုးထည့်ပြီး ကျင်းစိမ်တာတို့၊ နောက်တော့ အံစားတုံးခေါက်တာ၊ ဂျင်လှည့်တာကနေ ဖဲချပ်တွေကစားတာအထိပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်ကြားဖူးသလောက် ဖဲကစားတာကို တရားမဝင်ဘူးလို့သတ်မှတ်တာ အင်္ဂလိပ်ခေတ်ကတည်းကတဲ့ဗျ၊ ထူးတော့ထူးဆန်းသားနော်၊ အင်္ဂလိပ်အရာရှိကြီးတွေ၊ အရာရှိကတော်တွေက အားလပ်ချိန်ပျင်းတဲ့အခါ ဖဲကစားကြပေမယ့် သာမန်ပြည်သူတွေကိုတော့ ဖဲမရိုက်စေချင်ဘူးတဲ့ဗျာ၊ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ဖဲဆိုတာကလည်း တော်တော်စွဲတဲ့အရာကိုး၊ အင်္ဂလိပ်အရာရှိတွေက အပျင်းပြေဖဲရိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် ဗမာတွေကတော့ ဖဲကိုအိမ်ပေါင်၊ ယာရောင်းပြီး ရေဆုံးမြေဆုံးရိုက်ကြတော့တာပဲဗျာ၊ နောက်တော့ ဘာအလုပ်မှမလုပ်ဘဲ ဖဲပဲထိုင်ရိုက်ကြတယ်၊ နောက်ပြီး ဖဲဝိုင်းမှာရှုံးကြွေးတင်တာ၊ အငြင်းပွားတာကနေစပြီး ရိုက်ပွဲသတ်ပွဲတွေဖြစ်ကြ၊ နောက်တော့ ရိုက်တဲ့လူတွေရဲ့ မိသားစုတွေ၊ ဆွေမျိုးတွေပါ တစ်နွယ်ငင်တစ်စင်ပါပြီးတော့ ရန်ပွဲကြီးတွေဖြစ်တတ်ကြတယ်ဆိုပဲဗျ၊ ဒါကြောင့် ဖဲရိုက်တာကို ဥပဒေအရ တားမြစ်ထားတယ်ဆိုပဲ။ အင်္ဂလိပ်ခေတ်ကတော့ ငွေဒဏ်လောက်ပဲတတ်တယ်ဆိုတယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ဖြစ်တော့ ဖဲဝိုင်းတွေက မြို့ကြီးတွေပေါ်မှာ ဟိုးလေးတကျော်ဖြစ်လာပြီးတော့ လူတွေက ကာယ၊ ဉာဏအားတွေသုံးပြီး အလုပ်မလုပ်တော့ဘဲ ဖဲပဲရိုက်နေလို့ လွတ်လပ်ရေးရပြီးကတည်းက တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကိုင်တွယ်ခဲ့တာ ဒီနေ့အထိပါပဲတဲ့ဗျာ။
အဲဒီခေတ်တုန်းက လောင်းကစားမှာ ဖဲကဘုရင်ပဲဗျ၊ ဖဲချပ်တွေရှိပြီး လူနှစ်ယောက်လောက်ရှိရင် ဆော့လို့ရတာကိုး၊ ဖဲလောကမှာ ရှမ်းကိုးမီးခေတ်စားတယ်ဆိုတာကလည်း ဖဲချပ်စုံစရာမှမလိုတာပဲဗျာ၊ ဖဲထုပ်ကလည်း ဝယ်ရတာခက်တယ်ဆိုတော့ ဖဲတစ်ထုပ်မှာ ကတ်ပြည့်ပြည့်မပြည့်ပြည့် ကိုးမီးလောက်တော့ ဆွဲလို့ရတာကိုး၊ ကျန်တဲ့ ပိုကာတို့ဘာတို့ကျတော့ ကတ်စုံမှ ဆော့လို့ရတယ်မဟုတ်လား။ ခုခေတ်တော့ နှစ်လုံးထီ၊ သုံးလုံးထီတွေပေါနေပြီပေါ့ဗျာ၊ နှစ်လုံးသုံးလုံးလည်း စွဲတာပဲဗျ၊ နှစ်လုံးထီ၊ သုံးလုံးထီပေါ်ပြီးတော့ လူတွေလည်း ဖဲဘက်မလှည့်နိုင်ကြတော့ ဖဲကစားတာမှေးမှိန်သွားတယ်ထင်ပါတယ်ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ခုနောက်ပိုင်းတော့ ဖုန်းတွေမှာ ဖဲရိုက်ဂိမ်းတွေထည့်ဆော့ကြသဗျာ၊ အင်တာနက်ကနေလည်း ဆော့လို့ရတယ်ဆိုပြီး တော်တော်များများပြန်ဆော့နေကြတာတွေ့တယ်၊ ဒါပေမယ့် သတိတော့ထားဗျာ၊ လောင်းကစားဆိုတာ အစမလုပ်မိတာအကောင်းဆုံးပါပဲ၊ တကယ့်ဖဲသမား၊ ဖဲဂျိုးကြီးတွေဆိုရင်လည်း အပျော်ဆိုပြီးဆော့ရာကနေ စွဲသွားကြတာပဲမဟုတ်လား။ ပြောနေရင်း ဘယ်ရောက်ကုန်မှန်းမသိဘူးဗျာ၊ ပြန်ဆက်ကြတာပေါ့။
ကျုပ်လည်း လမ်းလျှောက်လာရင်း ရွာထိပ်နားကိုရောက်တော့ လူနှစ်ယောက်က ရွာတော်ရှင်နတ်နန်းနားမှာ ရပ်နေသဗျ၊ အဲဒီအထဲက လူတစ်ယောက်တော့ ရွာတော်ရှင်နတ်နန်းကိုရှိခိုးနေလေရဲ့၊ ကျုပ်လည်း ဒီလူတွေဘယ်သူလဲလို့ သိချင်တာနဲ့ အနားကိုကပ်ခဲ့လိုက်တော့မှ ရွာက ကိုမောင်စိဖြစ်နေသဗျ။ ကိုမောင်စိက ကျုပ်ကိုမြင်တော့ လှမ်းပြုံးပြတယ်။
“အတော်ပဲကွာ၊ ငါတောင်မင်းတို့အိမ်ကိုလာခဲ့မလို့”
“ဘာကိစ္စလဲဗျ”
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ မြိုင်သာက ငါ့အသိတစ်ယောက်ရွာကို လာတယ်လို့ သတင်းလာပို့မလို့ပါ၊ မင်းနဲ့တွေ့တာနဲ့အတော်ပဲ၊ မင်းအဖေကိုပြောပြလိုက်စမ်းပါကွာ”
ဒီတော့မှ နတ်နန်းကိုရှိခိုးနေတဲ့လူက ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်လာတယ်၊ ကျုပ်ဖြင့် သူ့မျက်နှာကိုမြင်ပြီး အံ့သြသွားတာပဲဗျာ။ ကျုပ်တွေ့လိုက်ရတာက တခြားသူမဟုတ်ဘူး၊ ကိုပေါက်ချွန်းဗျ။ ကျုပ်က ကိုပေါက်ချွန်းကို မှတ်မိပေမယ့် ကိုပေါက်ချွန်းကတော့ ကျုပ်ကိုမှတ်မိပုံမရဘူးဗျ၊ ကျုပ်ကိုပြုံးပြပြီးတော့
“တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်၊ ကျုပ်နာမည် တင့်ဆွေပါ၊ မြိုင်သာကနေလာပါတယ်”
ကိုပေါက်ချွန်းက သူ့နာမည်အရင်းကိုပြောတာဖြစ်မယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်တို့ရွာကို ဘာလာလုပ်တာလဲဗျ”
ကျုပ်မေးလိုက်တော့ ကိုပေါက်ချွန်းက မျက်မှောင်တစ်ချက်ကြုတ်သွားတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ကိုမောင်စိကိုလှည့်ကြည့်ပြီး
“နေပါအုံး၊ ခင်ဗျားတို့ရွာကိုလာဖို့က ဘာလို့လာတယ်၊ ဘာအကြောင်းနဲ့လာတယ်ဆိုတာတွေ ပြောဖို့လိုသေးလို့လား ကိုမောင်စိ”
ကျုပ်လည်း အခုမှသတိဝင်သွားပြီးတော့
“မဟုတ်ပါဘူး ကိုပေါက် . . . အဲ ကိုတင့်ဆွေရာ၊ ကျုပ်က အဖေ့ကိုပြန်ပြောပြရမှာဆိုတော့ အလည်သက်သက်နဲ့လာတာလား၊ စီးပွားရေးကိစ္စလာတာလား၊ ဘာဝယ်ညာဝယ် လာဝယ်တာလားဆိုတာ သိထားဖို့လိုလို့ပါဗျ၊ တစ်မျိုးမထင်ပါနဲ့”
“အေးပါငါ့ညီရာ၊ အလည်ပဲလာတယ်ဆိုပါတော့ကွာ၊ မောင်စိနဲ့ငါနဲ့က မိတ်ဆွေတွေကွ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ ရပါပြီ”
ကိုပေါက်ချွန်းက ခပ်တည်တည်ပဲ ရွာထဲကိုဝင်သွားတယ်ဗျ၊ ကိုမောင်စိက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး
“သူကြီးကိုသေချာပြောလိုက်နော်အလတ်ကောင်၊ ဒါဆို ငါမင်းတို့အိမ်ကိုလာမပြောတော့ဘူး”
အဲဒီလိုပြောပြီးတော့ ကိုပေါက်ချွန်းအနောက်ကို လိုက်သွားပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်နောက်ကျောကိုကြည့်ပြီး ခါးထောက်လိုက်တယ်။
“အင်း၊ ဒီဖဲသမား တို့ရွာကိုလာတယ်ဆိုတော့ တစ်ခုခုတော့တစ်ခုခုပဲ၊ ပြီးတော့လည်း ရွာတော်ရှင်နတ်နန်းကို ရှိခိုးနေသေးတာဆိုတော့ ထူးတော့ထူးမှာပဲ၊ ဒီကိစ္စကို ငါစုံစမ်းရမယ်”
ကျုပ်လည်း အဲဒီလိုတွေးပြီးတော့ အိမ်ဘက်ကိုပြန်လှည့်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ ခြံထဲဝင်လိုက်တော့ အကိုကြီးက အဝတ်တွေလှန်းနေတယ်ဗျ၊ ဖဲရိုက်တဲ့အမှုနဲ့ အကိုကြီးအိမ်မှာ အကျယ်ချုပ်ကျနေတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ၊ ဒါတောင်မရီးက အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းသွားလို့ ပြန်ချော့ပြီးခေါ်လာရတာဗျ၊ အခုတော့ မိန်းမအကြိုက် အိမ်မှုကိစ္စတွေ ကူလုပ်နေတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။ ကျုပ်လည်း အကိုကြီးနားကိုရောက်သွားရော အကိုကြီးက
“အလတ်ကောင်၊ မင်းလာတာနဲ့အတော်ပဲကွာ၊ ဟောဒီငါ့အဝတ်တွေကို ကူလှန်းပေးပါအုံးကွာ”
“ဟာဗျာ၊ အကိုကြီးအဝတ်တွေ အသာထားလိုက်စမ်းပါ၊ အဝတ်တွေထက် အရေးကြီးတာရှိတယ်ဗျ”
“ဘာတုန်းအလတ်ကောင်ရာ၊ အဝတ်တွေလျှော်ပြီး လက်ညောင်းနေရတဲ့အထဲ”
ကျုပ်လည်း ဘေးဘီကိုကြည့်ပြီးတော့ အကိုကြီးအနားကို အသာကပ်လိုက်ပြီး
“ရွာကို ကိုပေါက်ချွန်းရောက်နေတယ်ဗျ”
အကိုကြီးမျက်လုံးတွေပြူးသွားတယ်။
“ဟေ့ကောင် တကယ်လား”
“ဟာ၊ ကျုပ်ကလိမ်ပါ့မလားဗျာ၊ အခုတင် ကိုမောင်စိနဲ့ရွာထဲဝင်သွားတာဗျ”
“ဒီကောင်သေချာလား”
“သေချာပါတယ်ဆိုမှဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကိုတော့ သူကမမှတ်မိဘူးဗျ၊ သူ့နာမည်အရင်းက တင့်ဆွေတဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ရွာထဲဝင်သွားတာပါဆို”
အကိုကြီးက ညှစ်လက်စပုဆိုးတစ်ထည်ကို ပုံးထဲကိုပြန်ပစ်ချလိုက်ပြီးတော့ ထွက်သွားဖို့လုပ်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း အကိုကြီးလက်မောင်းကိုဆွဲပြီး
“အကိုကြီး၊ ဒါကဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ဘယ်သွားရမှာလဲကွ၊ ဒီကောင်နဲ့စာရင်းရှင်းမလို့ပေါ့”
“ဟာဗျာ၊ ဒီလိုဒေါသရှေ့ထားပြီးလုပ်လို့ဘယ်ဖြစ်မလဲဗျ၊ ဟိုလူက အခုမှရွာရောက်ရုံရှိသေးတာ”
“ဒီကောင်က ငါတို့ကိုဖဲလိမ်ရိုက်ပြီးတော့ ငါတို့ပိုက်ဆံတွေယူသွားတာကွာ၊ ဒါတင်မကဘဲ ရဲတိုင်တော့လည်း ဖျံကျပြီးထွက်ပြေးခဲ့တာမဟုတ်လား”
“အကိုကြီး အကြမ်းနည်းနဲ့သွားမလုပ်နဲ့နော်၊ တော်ကြာ ရန်ပွဲတွေဖြစ်ကုန်လို့ အကိုကြီးတစ်ပူပေါ်တစ်ပူဆင့်ဖြစ်နေအုံးမယ်၊ ပြီးတော့ မရီးကလည်းပြောထားတယ်မဟုတ်လား၊ ဒီတစ်ခါ ရုံးရောက်ဂတ်ရောက်ဆိုရင်တော့ အကိုကြီးနဲ့အပြတ်ပဲဆိုတာလေ”
ကျုပ်ပြောလိုက်မှ အကိုကြီးခြေလှမ်းတွေ တုန့်ခနဲရပ်သွားတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ အံကိုကြိတ်ရင်း
“ဘာပဲပြောပြော ငါကတော့ ဒီကောင့်ကိုမကျေဘူးကွာ”
“ကျုပ်လည်း မကျေနပ်ပါဘူးဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဖဲသမားစကားရှိတယ်မဟုတ်လား၊ ဖဲဝိုင်းက ပြဿနာကို ဖဲဝိုင်းမှာပဲရှင်းတဲ့လေ၊ စိတ်ချပါ၊ ဒီလူရောက်ရင် ကျုပ်တို့ရွာမှာ ဖဲဝိုင်းဖြစ်မှာပဲ၊ ဖဲဝိုင်းဖြစ်ရင်တော့ ကျုပ်တို့သူ့ကိုပြန်ပြီး အနိုင်ယူလို့ရပါသေးတယ်၊ ရှုံးကြွေးဆပ်လို့ ရပါသေးတယ်ဗျ”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့မှ အကိုကြီးလည်း နည်းနည်းတည်ငြိမ်သွားတယ်။
“ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲကွ”
“ဒီလူက မှော်ပညာနဲ့ဖဲနိုင်အောင်လုပ်ထားတာလို့ ကျုပ်ထင်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာလည်း တစ်ခါပြောဖူးတယ်၊ ဒီမှော်ပညာသာမရှိရင် ဒီလူပွဲတိုင်းမနိုင်ပါဘူးဗျာ၊ အကိုကြီး တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက် သည်းခံထားအုံး၊ ဒီလူကိုနိုင်မယ့်နည်းလမ်းကို ကျုပ်ရှာလိုက်အုံးမယ်”
အကိုကြီးက ခေါင်းကိုဆတ်ခနဲညိတ်ပြီး
“အေး၊ သူ့ကိုနိုင်တဲ့အခါကျရင် ငါ့ကိုလည်းခေါ်စမ်းပါကွာ၊ ဒီကောင်ရှုံးတာကိုကြည့်ပြီး ငါအားရပါးရ ရယ်ချင်လို့ပါ”
“မပူနဲ့အကိုကြီး၊ အကိုကြီး ရယ်ရမယ်၊ ရယ်ရစေမယ်ဗျာ၊ လောလောဆယ်တော့ အဝတ်ဆက်လှန်းပြီး မရီးခိုင်းတာလုပ်ထား၊ ကျုပ်အဆင်သင့်ဖြစ်ရင် အကိုကြီးကိုလာပြောမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား”
အကိုကြီးလည်း ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးတွေကို ရေညှစ်ပြီးလှန်းနေတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း စနည်းနာရအောင်လို့ အိမ်ကနေတိတ်တိတ်ကလေးထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
(၄)
“ဦးဘသာ၊ ဦးဘသာ”
ဦးဘသာ အိမ်မှာမရှိတာနဲ့ ကျုပ်လည်းရွာပြင်ထွက်ပြီး လိုက်အော်နေမိတယ်၊ ဦးဘသာက ယာခင်းတွေအစွန်ဘက်က သရဲခြောက်တဲ့တောတန်းနားကိုတောင် ရောက်နေပြီဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာဆီကိုပြေးသွားလိုက်တော့တယ်၊ နေပူကျဲတဲ ယာခင်းထဲကနေ ဖုန်တထောင်းထောင်းနဲ့ပြေးလာတဲ့ကျုပ်ကို ဦးဘသာက အရိပ်ထဲကနေ တအံ့တသြနဲ့ကြည့်နေသဗျာ။ အနားရောက်တော့မှ
“အလတ်ကောင်၊ မင်းကြည့်လိုက်ရင် အမြဲတမ်းအပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့ပါလားကွ၊ အခုလည်း ဘယ်လိုဖြစ်လာပြန်ရတာလဲ”
ကျုပ်လည်း ပြောတော့ပြောချင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် မောနေလို့အသက်ကိုမနည်းရှုနေရသေးတယ်ဗျ၊
“ဟို၊ ဟိုလူ ရွာကိုရောက်လာပြီဗျ”
“အစပ်အဆက်မရှိ နင့်မေကြီးတော် ရွာကိုရောက်လာတာလားဟ”
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ကိုပေါက်ချွန်း ရောက်လာတာဗျ၊ ကျုပ်တို့ကို ဖဲလိမ်ရိုက်ပြီး ရှောင်ပြေးသွားတဲ့ ကိုပေါက်ချွန်းဆိုတဲ့လူ ရောက်လာတာ”
ဦးဘသာက တအံ့တသြနဲ့ဗျ။
“ဟ၊ မင်းလူကတော့ အသက်ရှည်အုံးမယ်ထင်ပါ့ကွာ၊ မနက်ကပဲ သူ့အကြောင်းပြောနေရင်း အခုရောက်လာပြီတဲ့လား”
“အသက်ရှည်တာ မရှည်တာ အရေးမကြီးပါဘူးဗျာ၊ ဒီလူရောက်လာတာပဲ အရေးကြီးတာ”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုမှုန်တေတေနဲ့ကြည့်ရင်း
“သူ့ဖာသူ ရွာကိုလာတာ ဘာအရေးကြီးလဲကွ၊ မင်းတို့သာ သူနဲ့ဖဲသွားမရိုက်ဖို့ အရေးကြီးတာမဟုတ်လား၊ မင်းတို့ဖဲမရိုက်ရင် ဘာမှမဖြစ်ဘူး”
ဦးဘသာစကားကြားတော့ ကျုပ်တောင် ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်သွားတယ်။
“မဟုတ်မှလွဲရော အလတ်ကောင်၊ မင်းသူလာတော့ သူ့ကိုရှုံးကြွေးပြန်ဆပ်မယ်ဆိုပြီး ဖဲရိုက်ဖို့များစိတ်ကူးထားတာလားကွ”
ကျုပ်ဘာမှပြန်မပြောနိုင်တော့ပါဘူးဗျာ။
“သွားမလုပ်နဲ့နော်အလတ်ကောင်၊ မင်းတို့ဖဲရိုက်တာကို မင်းအဖေသိရင် ငြိမ်နေမှာမဟုတ်ဘူး၊ ဟိုကလည်း မင်းတို့နဲ့ အလကားနေရင်း ဖဲလာမရိုက်ပါဘူးကွာ၊ မင်းတို့သွားရိုက်မှဖြစ်တာ”
“အိုဗျာ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လုပ်မနေနဲ့၊ တစ်ခုခုလုပ်မယ်ဆိုရင် မင်းအဖေမျက်နှာလည်းထောက်အုံးကွ၊ မင်းအဖေမှာ မင်းတို့ဟိုတစ်ခါ လောင်းကစားမှုနဲ့အဖမ်းခံရကတည်းက ရွာထဲမှာ အပြောအဆိုခံနေရတာကွ၊ အဖေကသူကြီး သားတွေက လူဆိုးတွေဆိုပြီး ပြောခံရတာ ဘယ်လောက်ရှက်စရာကောင်းလိုက်မလဲကွာ၊ မဟုတ်တာတွေ မလုပ်ပါနဲ့တော့အလတ်ကောင်ရာ”
ဦးဘသာစကားကို နားထောင်ပြီးတော့ ကျုပ်လည်း အဲဒီနေရာကနေ တွေတွေကြီးပြန်လာခဲ့မိတော့တယ်၊ ဒါပေမယ့် ယာခင်းနေပူပူကြီးထဲဖြတ်ရင်း ကျုပ်လက်သီးကို ကျစ်နေအောင်ဆုပ်လိုက်မိတယ်၊ ပြီးတော့ ဦးဘသာဘက်ကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး။
“ဦးဘသာက မခံထားဖူးတော့ ဘယ်သိမလဲဗျ၊ ကျုပ်တို့ကတော့ ခံရဖူးတော့ အရိုးထိအောင်နာသဗျာ၊ ဒီတစ်ခါ ဦးဘသာမကူညီလည်း ကျုပ်ဖာသာကျုပ် ဒီလူကိုအနိုင်ရအောင် လုပ်ပြမယ်ဗျ”
စိတ်ထဲကနေ ကြိမ်းဝါးပြီးတော့ လမ်းဆက်လျှောက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ခေါင်းငိုက်စိုက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့ကျုပ်ကို အကိုကြီးက လှမ်းကြည့်နေတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း လေးတိလေးကန်နဲ့ အိမ်ရှေ့က ခုံတန်းမှာထိုင်ချလိုက်တယ်။
“ဘယ်လိုလဲကွ၊ မင်းမျက်နှာကြည့်ရတာကလည်း ဝမ်းလျောသေထားတဲ့မျောက်ကြီးလိုဖြစ်နေပါလားကွ”
“ဟာဗျာ၊ အကိုကြီးကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန်”
“ဒါနဲ့ ငါအဲဒီကိုပေါက်ချွန်းအကြောင်း စုံစမ်းရသကွ”
“အမယ်၊ အကိုကြီးက အိမ်ထဲမှာနေပြီး ဘယ်လိုသိတာလဲဗျ”
“ဟ၊ ငါ့ခယ်မက ရွာမှာ မောင်းလေကွာ၊ ခုနကပဲ သူအိမ်ကိုလာသွားတယ်၊ ငါ့မိန်းမနဲ့ စကားပြောနေရင်း ငါကြားခဲ့တာကွ၊ အဲဒီကိုပေါက်ချွန်းဆိုတဲ့လူက မောင်စိနဲ့ ရင်းနှီးတာ သိပ်မကြာသေးဘူးတဲ့ကွ၊ ပြီးတော့ အခုရွာကိုရောက်လာတာကလည်း တခြားကြောင့်မဟုတ်ဘူးကွ”
“ဘာကြောင့်လဲဗျ”
“လောင်းကစားမှုနဲ့ မြိုင်သာမှာကျော်ဇောနေလို့ တို့ရွာကိုလာပြီး ခဏရှောင်တာတဲ့ကွာ”
“ဟာဗျာ၊ သူက ဒီအကြောင်းတွေကို ထုတ်ပြောပါ့မလား”
“သူကပြောတာမဟုတ်ဘူးကွ၊ မောင်စိက သူ့မိန်းမကိုပြောထားတာ၊ သူ့မိန်းမက ငါ့ခယ်မကပြောပြတာတဲ့ကွ”
“လူဆိုးမှန်းသိနေတာတောင်မှ ကိုမောင်စိက သူ့ကိုဘာလို့ ခေါ်လာတာလဲမသိဘူးနော်”
“သူတို့ပြောပုံအရဆို ကိုပေါက်ချွန်းက အလကားနေမှာမဟုတ်ဘူးတဲ့ဟေ့၊ နေ့တိုင်းငွေပေးပြီးနေမှာတဲ့ဟ”
“အင်း၊ ဒါကြောင့်လည်း ကိုမောင်စိခေါ်တာဖြစ်မှာပေါ့”
“အခုတောင်မှ ကြက်ဖဆယ်ကောင်ဝယ်ခိုင်းလို့ မောင်စိက ရွာထဲလိုက်ဝယ်နေသတဲ့ကွာ”
“ကြက်ဖတွေက ဘာလုပ်လို့ရမှာလဲဗျ၊ ချက်စားချင်ရင် ကြက်မဝယ်စားပေါ့၊ ဧကန္တတော့ ဒီလူတွေ မဟုတ်တာတစ်ခုခုလုပ်ဖို့ကြံနေတာဖြစ်မယ်ဗျ”
“မဟုတ်တာလုပ်လို့ကတော့ ငါနဲ့တွေ့ပြီသာမှတ်စမ်းကွာ”
အသံသြသြကြီးကြားလိုက်လို့ ကျုပ်တို့ညီအကိုနှစ်ယောက်မျက်လုံးပြူးသွားတယ်ဗျ၊ အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်တော့ အဖေက အိမ်လှေကားကနေ ဆင်းလာသဗျ။
“မင်းတို့ညီအကိုနှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ဘာမဟုတ်တာတွေလုပ်မလို့လဲကွ၊ ငါခုနက ကြားလိုက်ပါတယ်”
အဖေက ပြောဆိုရင်း ကျုပ်တို့အရှေ့ကိုဝင်ထိုင်လိုက်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း
“ဘာ၊ ဘာမှမလုပ်ပါဘူးအဖေရာ”
“အေး၊ လုပ်ကြည့်ပေါ့ကွာ၊ မင်းတို့မဟုတ်တာလုပ်တဲ့အသံထပ်ကြားရရင်တော့ မင်းတို့ငါ့အကြောင်းသိစေရမယ်၊ ငါက တကယ်မလုပ်ဘူးဆိုပြီး မင်းတို့က ပေါ့သေးသေးမှတ်နေကြတယ်မဟုတ်လားကွ”
“မမှတ်ပါဘူးဗျာ အဖေကလည်း”
ကျုပ်နဲ့အကိုကြီးလည်း လူစုခွဲလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် ကိုမောင်စိက ကြက်ဖဆယ်ကောင်ကို ဘာလို့ဝယ်သလဲဆိုတာကိုပဲ သိချင်နေတာဗျ၊ ဒီလိုနဲ့ တဖြည်းဖြည်းမိုးချုပ်လာတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ထမင်းစားနေတုန်းအကြံတစ်ခုရသွားတယ်။
“ဖဲမှော်ဆိုတာ သချိုင်းစောင့်နဲ့ ဖဲရိုက်တာဆိုပဲ၊ ဒါဆိုရင် ငါလည်း သချိုင်းစောင့်နဲ့ ဖဲသွားရိုက်ရင်ကောင်းမလား၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကြိုးစားကြည့်လို့ အရှုံးမရှိပါဘူးလေ”
ဒါနဲ့ စားသောက်ပြီးတော့ ကျုပ်လည်း အကိုကြီးအနားကိုကပ်ရတယ်။
“အကိုကြီး ညသန်းခေါင်လောက်အားသလား”
“ဟာ၊ ညည့်နက်သန်းခေါင်ကြီး အားမလားကွ၊ အိပ်ရမှာပေါ့”
“အဲဒါပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ အိမ်ကနေခဏထွက်လို့ အားသလားလို့ပြောတာ”
“ဒါတော့မရဘူးကွ၊ ညဆိုရင် ငါ့မိန်းမက ငါ့ကိုခြေထောက်နဲ့ခွပြီးအိပ်တာကွ၊ ငါထွက်သွားရင် သူသိသွားလိမ့်မယ်”
“အကိုကြီးဘဝကလည်း ဆိုးပါတယ်ဗျာ၊ ထားပါတော့ ကျုပ်ပဲလုပ်ပါ့မယ်၊ ဒါနဲ့ အကိုကြီးမှာ ဖဲထုပ်ရှိသလား”
ကျုပ်မေးတော့ အကိုကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ရင်း သူတို့ခင်းအိပ်တဲ့ဖျာကြမ်းအောက်ကို လှန်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ဖဲချပ်တွေအများကြီးထွက်လာသဗျ။ ခင်ဗျားတို့ နားရှုပ်သွားမှာစိုးလို့ပြောရအုံးမယ်၊ ကျုပ်တို့အညာဘက်က အိမ်တွေက ကြမ်းခင်းပျဉ်တွေက ခပ်ကြဲကြဲဗျ၊ ဒါကြောင့် လင်မယားအိပ်ခန်းတွေ၊ အပျိုအိပ်ခန်းတွေဆိုရင် ကြမ်းပေါက်ကနေ ချောင်းလို့မရအောင်လို့ ထန်းကြောဖျာအကြမ်းကြီးတွေကို ခန်းလုံးပြည့်နီးပါး ခင်းထားတတ်ကြတာ၊ အိပ်ခါနီးတော့မှ အပေါ်ကနေဖျာချောထပ်ခင်းပြီးအိပ်တာဆိုတော့ တော်ရုံတန်ရုံ ဖျာကြမ်းကိုလှန်မကြည့်တတ်ကြဘူးပေါ့ဗျာ။
“အကိုကြီးကလည်း ဖဲချပ်တွေ ဖျာအောက်ခုထားရတယ်လို့”
“ဟကောင်ရ၊ မလုံခြုံဆုံးလို့ ထင်ရတဲ့နေရာက အလုံခြုံဆုံးပဲတဲ့ကွ၊ ယူစရာရှိတာ မြန်မြန်ယူစမ်းကွာ”
ကျုပ်လည်း ဖဲချပ်တွေယူပြီးတော့ အကျီအိတ်ကပ်ထဲထည့်ပြီး ထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ ဒီအတိုင်းဆိုရင် ကျုပ်တော့ ညသန်းခေါင်ရောက်အောင် စောင့်ဖို့ပဲကျန်တော့သဗျ။
(၅)
မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ အိမ်နောက်ဖေးမှာမွေးထားတဲ့ ကြက်ဖကြီးထအော်တော့မှ ကျုပ်လည်းလန့်နိုးသွားတယ်၊ ကမန်းကတန်းနဲ့နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ညဆယ့်တစ်ခွဲပြီးပြီဗျ၊ ကြက်ဖကြီးက သန်းခေါင်ကြက်တွန်တာဖြစ်မယ်၊ ကျုပ်လည်း အိပ်ရာထဲကနေထပြီးတော့ အသင့်ပြင်ထားတဲ့ ရေနံဆီမီးခွက်ရယ်၊ ပြီးတော့ မီးခတ်တစ်ခုရယ်ယူပြီးတော့ အိမ်ပေါ်ကနေ ခြေသံမကြားအောင် အသာဆင်းခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
တစ်ရွာလုံးလည်း တိတ်ဆိတ်လို့ဗျ၊ ကျုပ်ဖြင့် ရွာထဲကနေ ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်ခဲ့တော့ ရွာလယ်လမ်းမှာကျက်စားကြတဲ့ ခွေးလေခွေးလွင့်တွေက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး ထိုးဟောင်ပါလေရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်း သချိုင်းထဲကို ခပ်မြန်မြန်လာခဲ့လိုက်တယ်၊ အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့လာတာဆိုတော့ ခဏလေးနဲ့ရောက်သွားတယ်ပေါ့ဗျာ၊ သချိုင်းအလယ်နားက သစ်ပင်ကြီးရဲ့ပင်စည်ကိုမှီထိုင်ပြီးတော့ ရေနံဆီမီးခွက်ကို မီးထွန်းဖို့လုပ်တယ်ဗျ။
“နေအုံးဟ၊ ငါအိမ်ကလာတာ ဆယ့်တစ်နာရီခွဲ၊ အခုပြေးလာတာ အလွန်ဆုံးရှိမှ ဆယ့်ငါးမိနစ်ဆိုတော့ ဆယ့်နှစ်နာရီထိုးအုံးမှာမဟုတ်ဘူး၊ နောက်ထပ် ဆယ်မိနစ်လောက်မှပဲ မီးထွန်းပြီးလုပ်ငန်းစမယ်”
ကျုပ်လည်းတွေးမိပြီး မီးခတ်ကိုအိတ်ထဲကိုပြန်ထည့်လိုက်တယ်ဗျ၊ သချိုင်းကိုတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ အုတ်ဂူကြီးတွေ၊ မြေပုံကြီးတွေက ထိုးထိုးထောင်ထောင်နဲ့ ကြောက်စရာကြီးပေါ့ဗျာ၊ သချိုင်းထိပ်နားက လူသေတွေကို သရဏဂုံတင်တဲ့ ဇရပ်ကြီးကလည်း အိုဟောင်းလို့နေသဗျ၊ ဇရပ်အမိုးနားက ပန်းဆွဲသစ်သားပြားက တွဲလောင်းကျနေပြီးတော့ လေတိုက်တိုင်း တကျွီကျွီနဲ့အော်မြည်နေပါရော။ ဒါတင်ဘယ်ကမလဲဗျာ၊ သချိုင်းကုန်းထဲပေါက်နေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတွေကလည်း အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ လေတိုက်တိုင်း တရှဲရှဲမြည်လို့ဗျ၊ လဆန်းနှစ်ရက်ဆိုတော့ လခြမ်းကွေးကလေးကလည်း သိပ်မလင်းပါဘူးဗျာ။
ကျုပ်ကြည့်နေတုန်း သချိုင်းကုန်းဇရပ်အနားမှာ မီးရောင်တွေကိုတွေ့လိုက်ရတယ်ဗျ၊ ကျုပ်ဖြင့် သရဲခြောက်တယ်မှတ်ပြီး ထွက်ပြေးမလို့လုပ်နေမိပါရောဗျာ၊ နောက်တော့မှ လူဖြစ်နေမှန်းသိလိုက်ရတာ၊ လူကနှစ်ယောက်ဗျ၊ သူတို့က ရေနံဆီမီးအိမ်တစ်ယောက်တစ်ခုကိုင်ပြီးလာကြပါရော။
ဇရပ်ပေါ်ကို ရေနံဆီမီးခွက်တင်ပြီးတော့ စကောကြီးတစ်ချပ်ကိုထုတ်လိုက်တယ်၊ နောက်တော့ သံပုံးနဲ့ထည့်လာတဲ့ ကြက်ကောင်လုံးတွေကို အဲဒီစကောပေါ်ကိုတင်သဗျ၊ ကျုပ်လည်း စိတ်ဝင်စားသွားလို့ သစ်ပင်ကိုအကာအကွယ်လုပ်ရင်း အနားတိုးကပ်ကြည့်တော့မှ ကိုမောင်စိနဲ့ ကိုပေါက်ချွန်းဖြစ်နေသဗျာ။
“ဟာ၊ ငါထင်ပါတယ် ဒီလူတွေ တစ်ခုခုလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ”
ဇရပ်ရှေ့နားက မြေပြင်ပေါ်မှာ စကောချပြီးတော့ အလယ်မှာ ထမင်းတွေပုံတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ထမင်းပုံပေါ်မှာ ဖယောင်းတိုင်တစ်တိုင်စိုက်ပြီးထွန်းတယ်၊ အမွှေးတိုင်လည်း သုံးလေးတိုင်လောက်ထွန်းတယ်၊ ထမင်းပုံရဲ့ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာတော့ ကြက်ဖအကောင်လိုက်တွေ ဆယ်ကောင်ကို ပတ်ပတ်လည်တင်ထားတယ်ဗျ၊ ကြက်ဖတွေက မီးသင်းထားပုံရတယ်ဗျ၊ မီးသင်းထားတယ်ဆိုတာက မီးနဲ့ကျက်အောင်မကင်ဘဲ မီးပြရုံပြထားတဲ့ မကျက်တကျက်ကြက်သားပေါ့ဗျာ။
အားလုံးပြီးတော့ ကိုပေါက်ချွန်းက စကောကြီးအရှေ့မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီးတော့ လက်အုပ်ချီလိုက်တယ်။
“ဤသချိုင်းကို စောင့်ကြပ်တဲ့ သချိုင်းစောင့်များအတွင်းမှ အကြီးအကဲသချိုင်းစောင့်အား ဖိတ်မန္တကပြုပါတယ်၊ အသင့်ကို ကျွနု်ပ်က ကျွေးပါတယ်၊ မွေးပါတယ်၊ သုံးဆောင်ပါ၊ ပြီးရင်တော့ ကျွနု်ပ်နဲ့ အပျင်းပြေတစ်ပွဲတစ်လမ်း ဖဲစမ်းဆော့ကစားပါမယ်”
အဲဒီလိုပြောပြီးတော့ စကောကို တုတ်တစ်ချောင်းနဲ့ တဘတ်ဘတ်ခေါက်တယ်ဗျ၊ ဒီအချိန် ဇရပ်ခေါင်မိုးက ကျွီခနဲအသံတစ်ချက် မြည်သွားတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်က အစကတော့ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ပန်းဆွဲသစ်သားပြားကို လေတိုက်လို့အသံမြည်တယ်လို့ထင်နေတာဗျ၊ နောက်တော့ဘယ်ဟုတ်မလဲဗျာ၊ မည်းမည်းအကောင်ကြီးတစ်ကောင်က ဇရပ်ပေါ်ကနေ ဇောက်ထိုးကြီးဖက်ပြီး ဆင်းလာတာဗျ၊ ခြေတွေလက်တွေမှာလည်း အမွှေးကြမ်းကြီးတွေနဲ့ဗျို့၊ ဇရပ်တိုင်ကို ဖက်ပြီးဆင်းလာတာများ မသိရင် ပင့်ကူကြီးတစ်ကောင်ကျနေတာပဲ။
ပြီးတာနဲ့ စကောရှေ့မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီးတော့ ကြက်ကောင်လုံးကင်တစ်ကောင်ကို ခြေထောက်ကနေဆွဲကိုင်ပြီးတော့ လေပေါ်ကိုမြှောက်တင်လိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ သူ့ပါးစပ်ကြီးကို ဖြဲဟလိုက်တယ်၊ ပါးစပ်ကြီးက နှစ်ပေလောက်ရှိတယ်ဗျာ၊ အထဲမှာလည်း သွားတွေ၊ အစွယ်တွေအပြည့်ပဲ၊ အဲဒီပါးစပ်ကြီးနဲ့ ခုနကမြှောက်တင်လိုက်တဲ့ ကြက်ကောင်လုံးကို လေပေါ်မှာတင်ပဲ ဖမ်းပြီးစားလိုက်တော့တာပဲဗျာ၊ အရိုးတွေကို တဂျွတ်ဂျွတ်နဲ့ဝါးနေတာဖြင့် ကျုပ်တောင်အဝေးကနေ အတိုင်းသားကြားရသဗျ။
ဒီလိုနည်းနဲ့ သချိုင်းစောင့်ကြီးက ကြက်တွေကိုတစ်ကောင်ပြီးတစ်ကောင်စားလိုက်တာ ကြက်တွေအားလုံးကုန်သွားပါရောဗျာ၊ ဒီတော့ ထမင်းပုံပေါ်မှာစိုက်ထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်မီးကို ကောက်ယူပြီးလွှင့်ပစ်လိုက်တယ်၊ အမွှေးတိုင်တွေကိုလည်း လက်နဲ့ဖယ်ပစ်ပြီးတော့ ထမင်းပုံကိုသူ့လက်ဝါးအကြီးကြီးနဲ့ သိမ်းကြုံးခပ်လိုက်တာ ထမင်းတစ်လုံးချက်လောက်ရှိတဲ့ထမင်းပုံက လက်ထဲကိုအကုန်ပါသွားတာပဲဗျာ၊ ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲကို ထမင်းတွေပက်ထည့်တယ်ဗျ၊ စားလို့လည်းပြီးရော ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ စကောကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်လိုက်ပြီးတော့ သူ့လျာအရှည်ကြီးနဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ်လျှက်နေပါရောဗျာ၊ သူ့ပုံကြည့်ရတာ အနှစ်နှစ်အလလက မစားမသောက်ခဲ့ရတဲ့ ပုံစံမျိုးပဲဗျ၊ စားသောက်ပြီးလို့ စကောကိုပြန်ချလိုက်တော့ စကောထဲမှာ ထမင်းတစ်စေ့တောင်မကျန်ဘဲ ပြောင်သလင်းခါနေတယ်ဗျာ၊
ဒီတော့မှ ကိုပေါက်ချွန်းက ပြုံးပြီးတော့
“ကဲ၊ စားသောက်ပြီးပြီဆိုတော့ ကျုပ်နဲ့ဖဲရိုက်ရအောင်”
ကိုပေါက်ချွန်းက ဖဲထုတ်ကိုမွှေနှောက်ပြီးတော့ အဲဒီစကောထဲမှာပဲ ပုံလိုက်တယ်ဗျ၊ သချိုင်းစောင့်ကလည်း ဖဲရိုက်တတ်တယ်ထင်ပါ့ဗျာ၊ အဲဒီဖဲပုံကို ကောက်လိုက်ပြီးတော့ သူ့လက်ကြီးတွေနဲ့ ဖဲချပ်တွေကို ကုလားဖန်ထိုးနေပါရော၊ ပြီးတော့ ဖဲချပ်တွေကို ကစားပြနေသေးတယ်။ ကိုပေါက်ချွန်းတစ်ယောက် သချိုင်းစောင့်ကိုကြည့်ပြီးတော့ တွေဝေနေတာပေါ့ဗျာ။ နောက်တော့ သချိုင်းစောင့်က ဖဲကိုပြန်ပုံပြီးတော့ ဖဲပုံတစ်ဝက်နီးပါးကို ချိုးချပစ်လိုက်တယ်ဗျ။
ကျုပ်လည်း အုတ်ဂူတစ်ခုကိုအကာအကွယ်ယူပြီးတော့ ဇရပ်အနားအထိ တိုးကပ်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ကိုပေါက်ချွန်းတို့က သူ့အာရုံနဲ့သူမို့ ကျုပ်ကိုမမြင်ဘူးဗျ။ ကျုပ်လည်း ဖဲချပ်တွေကို သေသေချာချာမမြင်ရတာနဲ့ အနားက သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ပေါ်ကိုကုပ်ဖက်တက်လိုက်တယ်ဗျ၊ သစ်ပင်ခွကြားရောက်တော့ မြင်ကွင်းကောင်းသွားတယ်၊ သူတို့ကိုရော၊ စကောထဲက ဖဲချပ်တွေကိုရော အတိုင်းသားမြင်နေရသဗျ။
ကိုပေါက်ချွန်းက ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်ရင်း
“ကဲ ကစားမယ်ဆိုတော့ လောင်းကြေးလေးပါမှ ကောင်းသဗျ၊ ဒီတော့ ကျုပ်ကပဲ လောင်းကြေးစခေါ်မယ်၊ ခင်ဗျားရှုံးရင် ခင်ဗျားကျုပ်ဆီမှာ ခြောက်လတိတိ တပည့်ခံပြီး ကျုပ်ခိုင်းတာလုပ်ရမယ်၊ တကယ်လို့ ကျုပ်ရှုံးရင်တော့ ကျုပ်က ခင်ဗျားဆီမှာ တစ်သက်လုံးတပည့်ခံမယ်ဗျာ”
သချိုင်းစောင့်သရဲကြီးက ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ ကစားပွဲစတာပေါ့ဗျာ၊ ကိုပေါက်ချွန်းက ဖဲချပ်တွေကို တစ်ယောက်နှစ်ချပ်စီ ဝေလိုက်တယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ မျက်နှာတည်တည်နဲ့ သချိုင်းစောင့်ကြီးကိုကြည့်တယ်၊ သချိုင်းစောင့်ကြီးက သူ့သွားကြီးတွေပေါ်အောင် ပြုံးဖြီးလို့နေသဗျ။
“ကဲ သချိုင်းစောင့်ကြီး၊ ခင်ဗျားဖဲကိုအရင်လှန်ဗျာ”
သချိုင်းစောင့်က စကောထဲက ဖဲနှစ်ချပ်ကို သူ့လက်သည်းနဲ့ထိုးပြီး အသာကလေးလှန်လိုက်တယ်၊
“ဟာ . . . ”
ကိုမောင်စိတစ်ယောက် တအံ့တသြနဲ့ ထအော်လိုက်တာဗျ၊ သရဲကြီးရဲ့ကတ်က ဒိုင်းမွန်းရှစ်နဲ့ အသည်းပုံတစ်ဗျ၊ ကိုမောင်စိ အံ့သြချင်လည်း အံ့သြစရာပါဗျာ၊ ကိုးမီးမှာ ကိုးကျတဲ့လူက အနိုင်မဟုတ်လားဗျာ၊ သရဲကြီးက ကိုးကျတော့ နိုင်ပြီပေါ့ဗျ၊ ဒါပေမယ့် ကိုပေါက်ချွန်းကတော့ မအံ့သြတဲ့အပြင် အေးအေးဆေးဆေးပါပဲဗျာ။
“ဘာပဲပြောပြော ခင်ဗျားရှုံးပြီး သရဲကြီး”
သရဲကြီးက ရယ်မောရင်း ကိုပေါက်ချွန်းဖဲချပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြတယ်၊ ဆိုလိုချင်တာကတော့ ကိုပေါက်ချွန်းရဲ့ဖဲချပ်ကို လှန်ခိုင်းတယ်ထင်ပါတယ်ဗျာ၊ ကိုပေါက်ချွန်းကလည်း မှင်သေသေနဲ့ သူ့ဖဲချပ်ကိုလှန်ပြလိုက်တယ်၊ ဖဲချပ်တွေကိုလည်းလှန်ပြီးရော ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ထအော်တယ်ဗျ။ သူ့ဖဲချပ်က ပေါက်ချွန်းရှစ်နဲ့ ပေါက်ချွန်းနှစ်ဗျ၊ စုစုပေါင်းတော့ တစ်ဆယ်ပေါ့ဗျာ၊ တစ်ဆယ်ဆိုရင် ဘူပြီလေ၊ အရှုံးပေါ့။ ကိုပေါက်ချွန်းက သူ့ဆံပင်တွေကိုသူဆွဲကုတ်ရင်းနဲ့
“မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ငါ့ဖဲထုပ်ထဲမှာ နှစ်မပါဘူး”
သရဲကြီးက ကိုပေါက်ချွန်းကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်နေတယ်ဗျ၊
“မင်း . . .ရှုံး . . . ပြီ”
အသံလေးလေးကြီးနဲ့ တစ်လုံးချင်းပြောတာဗျာ၊ ကိုပေါက်ချွန်းလည်း တော်တော်တုန်လှုပ်နေတယ်ဗျ၊ သရဲနဲ့ရိုက်တာ ရှုံးပြီဆိုတော့ သရဲရဲ့တပည့်ဖြစ်ပြီလေဗျာ၊ ဒါနဲ့ပဲ ကိုပေါက်ချွန်းက ဘာလိုလိုညာလိုလိုနဲ့ အသာထပြီး ပြေးတော့တာပဲဗျာ၊ ဖိနပ်တောင် မပါဘူးဗျို့။ ကိုမောင်စိတစ်ယောက်ကတော့ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ကျန်နေခဲ့တယ်ဗျ၊ သရဲကြီးက အသံနက်ကြီးနဲ့အော်ပြီးတော့ ကိုပေါက်ချွန်းဆီကိုပြေးလိုက်ပါရောဗျာ၊ ဖြစ်ချင်တော့ ကိုပေါက်ချွန်းက လူလည်ဗျ၊ သချိုင်းအဝင်လောက်မှာတင်လုပ်တာဆိုတော့ သူထပြေးပြီးတော့ သချိုင်းအပြင်ဘက်ကိုရောက်သွားပြီလေဗျာ။ သရဲကြီးက သချိုင်းကုန်းအပြင်ကိုထွက်မရဘဲ အသံနက်ကြီးနဲ့အော်ပြီး တော်တော်ဒေါသထွက်နေပုံရတယ်ဗျ။
နောက်တော့ ကိုမောင်စိကိုလှမ်းကြည့်ပြီးတော့ ကိုမောင်စိဆီကိုပြေးလာပါရောဗျာ။ ကိုမောင်စိလည်း ကြောင်ကြောင်ကြီးရပ်နေပြီး ပါးစပ်က အသံပြဲကြီးနဲ့အော်ဟစ်နေတယ်။ နောက်တော့ ကိုမောင်စိကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲညှစ်ပြီးဖမ်းထားလိုက်တယ်။
“လွှတ်ပေး . . . ကျုပ်ကိုလွတ်ပေး”
“မင်းရဲ့ဆရာပြေးပြီဆိုတော့ သူ့ကိုမမိရင် မင်းကိုတပည့်လုပ်ခိုင်းရမယ်၊ မင်းရဲ့အသက်ကိုနှုတ်ရမယ်ကွ”
ကျုပ်လည်း မနေနိုင်တာနဲ့ သစ်ပင်ခွကြားကနေ လှမ်းအော်လိုက်ရတာပေါ့ဗျာ။
“ဟေ့၊ ခင်ဗျားဒီလိုလုပ်တာ မတရားဘူး”
ကျုပ်အော်လိုက်တော့ သရဲကြီးရော၊ ကိုမောင်စိရော ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ကြတယ်။ ကျုပ်လည်း သစ်ပင်ပေါ်ကနေဆင်းပြီးတော့
“ဒီမှာ၊ ခင်ဗျားလောင်းကြေးလုပ်တာ ခုနကလူနဲ့လုပ်တာလေဗျာ၊ သူနဲ့လုပ်တာမှမဟုတ်တာ၊ ခင်ဗျားဖမ်းချင်ရင် သူ့ကိုရအောင်ဖမ်းပေါ့ဗျ၊ ကိုမောင်စိနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး”
ကိုမောင်စိဆိုရင် ကြောက်လွန်းလို့ ဆီးတွေတောင် ထွက်ကျတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့
“ဟုတ်၊ ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်က သူ့တပည့်မဟုတ်ပါဘူး၊ သူ့ကိုအဖော်အဖြစ်နဲ့လိုက်လာခဲ့တာပါ၊ ကျုပ်၊ ကျုပ်ကိုမစားပါနဲ့”
“မရဘူး၊ ဒီငါ့သချိုင်း၊ ငါ့အပိုင်၊ ငါ့သချိုင်းထဲမှာ ငါလုပ်ချင်တာလုပ်မယ်၊ ဘယ်သူမှမတားနဲ့ကွ”
သရဲကြီးက ဗလုံးဗထွေးလေသံကြီးနဲ့ပြောပြီးတော့ ကိုမောင်စိမျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်ပြီး ပါးစပ်ကြီးဖြဲပြလိုက်တယ်၊ ကိုမောင်စိဆိုရင် သူ့လက်ထဲမှာပဲ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားပြီး သတိလစ်သွားပါရော။
“မင်းရဲ့သချိုင်းဆိုပေမယ့် ဒီလူက မသေသေးဘူးလေကွ”
အသံတစ်ချက်ထွက်လာလို့ သချိုင်းအဝင်ဝကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဦးဘသာကြီးက တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာတယ်ဗျ။ ကျုပ်လည်း အားတက်သရောနဲ့
“ဦးဘသာ၊ ဦးဘသာ ရောက်လာပြီ”
သရဲကြီးက ဦးဘသာကိုကြည့်ရင်း
“ငါ့အစာကို ငါစားတာဘာဖြစ်သလဲ”
“မင်းရဲ့အစာမဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ မင်းရဲ့အစာကို မင်းခုနက စားပြီးပြီလေကွာ၊ ငါပြောမယ် မောင်ညှက်၊ မင်း မောင်စိကိုပြန်လွှတ်ပေးလိုက်”
ဦးဘသာပြောတော့မှ ကျုပ်လည်းအံ့သြသွားမိတယ်။
“နေပါအုံး၊ ဦးဘသာက ခုနကသူ့ကို မောင်ညှက်လို့ ခေါ်လိုက်တာလား”
“အေးလေကွာ”
“ဒါ၊ ဒါဆိုရင် ကိုမောင်ညှက်က သချိုင်းစောင့်လား”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း
“အေးလကွာ၊ မောင်ညှက်က သချိုင်းစောင့်ကို ဖဲရှုံးပြီးတော့ သချိုင်းစောင့်က အသက်နှုတ်ယူလိုက်ပါရော၊ အခုတော့ အရင်သချိုင်းစောင့်က ကျွတ်လွတ်သွားပြီဆိုတော့ မောင်ညှက်သချိုင်းစောင့်ဖြစ်သွားတာ မဆန်းပါဘူးကွာ”
“ဒါကြောင့်ကိုးဗျ၊ ဒါကြောင့် ခုနက ကိုပေါက်ချွန်းကို ခင်ဗျားက ဖဲနိုင်အောင်ရိုက်လိုက်တာကိုး”
သရဲကြီးက ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ဗလုံးဗထွေးလေသံကြီးနဲ့
“တင့်ဆွေက အရင်တုန်းက ငါ့ကိုနိုင်ဖူးတယ်၊ ဒီကောင်က သရဲတွေကိုအသုံးချပြီးတော့ ဖဲနိုင်အောင်လုပ်တာကြောင့်မို့လို့ ငါလည်း သချိုင်းစောင့်နဲ့ဖဲရိုက်ပြီးတော့ ဖဲမှော်ရအောင်လုပ်ရင်းကနေ ဒီလိုဖြစ်ခဲ့တာပဲ”
“အပိုတွေပြောမနေနဲ့ မောင်ညှက်ရာ မောင်စိကိုလွှတ်လိုက်စမ်းပါ”
“ဒီအတိုင်းတော့ ဘယ်လွတ်နိုင်မလဲဗျ၊ ဟား၊ ဟား”
သရဲကြီးက အသံနက်ကြီးနဲ့အော်ရယ်တယ်ဗျ။ ပြီးတော့ ဦးဘသာကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့
“ခင်ဗျားနဲ့ကျုပ်နဲ့ ဖဲရိုက်မယ်၊ တကယ်လို့ ခင်ဗျားနိုင်ရင် ကျုပ်ဒီလူကိုလွှတ်ပေးမယ်၊ ခင်ဗျားရှုံးရင်တော့ ကျုပ်ဒီလူကိုစားမယ်”
ဦးဘသာက ပုဆိုးကိုမလိုက်ရင်း
“ကောင်းပြီဟေ့ကောင်၊ လုပ်စမ်းကွာ”
သရဲကြီးက စကောထဲက ကိုပေါက်ချွန်းကျန်ခဲ့တဲ့ ဖဲထုပ်ကို လက်နဲ့ပုတ်ချလိုက်ပြီးတော့
“ဒီကောင့်ဖဲက အလိမ်အညာတွေချည်းဘဲ၊ ဒီကောင်က ငါ့ကိုနိုင်အောင်လို့ တမင်ညစ်ထားတာကွ”
ကျုပ်လည်း အိတ်ကပ်ထဲက ဖဲထုပ်ကိုနှိုက်လိုက်တယ်။
“ရော့ဗျာ၊ ကျုပ်မှာ ဖဲထုပ်ပါတယ်”
ကျုပ်လည်း ဖဲထုပ်ကို စကောထဲကိုချပေးလိုက်တော့ သရဲကြီးက ကျုပ်ဖဲထုပ်ကို ကျင်ကျင်လည်လည်နဲ့မွှေနှောက်ပြီး ကုလားဖန်ထိုးနေသဗျ၊ ပြီးတော့ ဖဲထုပ်ကိုချပြီး ဦးဘသာကိုဝေပေးလိုက်ပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ရင်ထဲတော်တော်ထိတ်လန့်နေတယ်ဗျာ၊ နောက်တော့ သရဲကြီးက ပြုံးရွှင်ပြီးတော့ သူ့ကတ်နှစ်ကတ်ကိုလှန်ပြတယ်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဒိုင်းမွန်းရှစ်နဲ့ ဒိုင်းမွန်းတစ်နဲ့ဗျ၊ ဒါဆိုရင် သရဲကြီးက ကိုးကျပြီ၊ ဖဲအခေါ် ဒိုပြီပေါ့ဗျာ၊ ဒိုပြီဆိုရင် တစ်ပွဲလုံးပွဲသိမ်းပြီပေါ့၊ သရဲကြီးက ဦးဘသာကိုကြည့်ပြီး တဟားဟားနဲ့ရယ်တယ်၊ နောက်ပြီးတော့ လက်ထဲက ကိုမောင်စိကိုလည်း ပါးစပ်နဲ့ဟပ်ဖို့ပြင်တယ်ဗျ။
“မလောစမ်းပါနဲ့ကွာ၊ ငါ့ကတ်ကိုကြည့်စမ်းပါအုံးကွ”
ဦးဘသာက ကတ်ကိုတောင်မကိုင်ဘဲနဲ့ လက်ညှိုးထိုးလိုက်တော့ ကတ်က လန်သွားပါရောဗျာ၊ ပေါက်ချွန်းရှစ်နဲ့ ပေါက်ချွန်းတစ်ဗျ၊ ဖဲထဲမှာတော့ ပေါက်ချွန်းက အဆင့်အမြင့်ဆုံးပဲဗျာ၊ ကိုးချင်းတူရင်တောင်၊ ရှစ်နဲ့တစ်ချင်းတူရင်တောင်မှ ပေါက်ချွန်းရှစ်နဲ့ ပေါက်ချွန်းတစ်က၊ ဒိုင်းမွန်းရှစ်နဲ့ ဒိုင်းမွန်းတစ်နဲ့ကို နိုင်တယ်ဗျ၊ သရဲကြီးက တအံ့တသြနဲ့ကြည့်နေတယ်။
“မယုံဘူး၊ မဖြစ်နိုင်ဘူး”
“ဟေ့ကောင်မောင်ညှက်၊ မင်းစကားကို မင်းတည်စမ်းကွာ၊ အခုမင်းရှုံးပြီ၊ ဒီတော့ မင်းရဲ့ကတိအတိုင်း မင်းသူ့ကိုလွှတ်ပေးလိုက်၊ မင်းတို့ပရလောကသားတွေကြားထဲမှာ ကတိတစ်လုံးက ဘယ်လောက်အရေးကြီးတယ်ဆိုတာ မင်းသိတယ်မဟုတ်လား”
ဒါနဲ့ပဲ သချိုင်းစောင့်သရဲကြီး မောင်ညှက်တစ်ယောက် ကိုမောင်စိကိုလွှတ်ပေးလိုက်ရတော့တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာလည်း ကိုမောင်စိကိုတွဲပြီးတော့ ထွက်လာခဲ့ရတယ်၊ သိပ်ဝေးဝေးမသယ်နိုင်တာနဲ့ ရွာအဝင်အနားက ဇရပ်အပေါ်မှာတင်ထားခဲ့ရတယ်ဗျာ။
“ကိုမောင်စိ အဆင်ပြေပါ့မလား ဦးဘသာ”
“သူက မေ့နေရုံသက်သက်ပါကွ၊ သိပ်တော့ စိုးရိမ်စရာမရှိတော့ပါဘူးကွာ၊ သူနိုးလာရင် ဖြစ်ခဲ့သမျှအားလုံးကို မေ့သွားလိမ့်မယ်ကွ”
ဒါနဲ့ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာလည်း ရွာထဲကိုပြန်လာခဲ့တာပေါ့။
(၆)
“သရဲကြီး . . . သရဲကြီး”
ကိုမောင်စိတစ်ယောက် သတိရပြီးကတည်းက အဖျားတွေတက်ပြီး ကယောင်ကတမ်းတွေအော်ဟစ်နေတာပဲဗျာ၊ ဆေးဆရာဦးမှတ်ကြီးက ကြပ်ကြပ်မတ်မတ်ကုသပေးနေရတယ်၊ သူ့အိမ်မှာနေတဲ့ ကိုပေါက်ချွန်းကတော့ အိမ်မှာမနေတော့ဘဲနဲ့ ရွာပြင်ဇရပ်မှာနေတယ်ဗျ၊ မနက်ခင်း ထမင်းစားသောက်ပြီးတော့ အကိုကြီးက ကျုပ်ကိုလက်တို့သဗျ။
“အလတ်ကောင်၊ ဒီနေ့ ရွာပြင်ဇရပ်မှာ ဖဲဝိုင်းရှိတယ်တဲ့ကွ၊ ငါ့ကို ကာလသား ကိုထိန်တို့ပြောခဲ့တာ”
“အဲဒါဘာဖြစ်သလဲဗျာ”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲကွ၊ အဲဒီဖဲဝိုင်းကို ဦးဆောင်တဲ့လူက ပေါက်ချွန်းတဲ့ကွ၊ ဒါနဲ့ ငါမေးပါအုံးမယ်၊ မင်းဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊ မင်းပြောတဲ့ အကြံအစည်က ဘယ်တော့အောင်မြင်မှာလဲ”
ကျုပ်လည်း စိတ်ထဲတွေးမိလိုက်တယ်ဗျ၊ ကိုပေါက်ချွန်းက သူ့အစီအရင်တွေကို မအောင်မြင်သွားဘူးဆိုတော့ ဖဲမှော်တော့ရမှာမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး
“စိတ်ချအကိုကြိး၊ ကျုပ်တို့အဲဒီဝိုင်းကိုသွားမယ်”
အကိုကြီးအားတက်သရောဖြစ်သွားတယ်။
“သေချာလားအလတ်ကောင်”
“သေချာပါတယ်ဗျာ၊ အကိုကြီးရှုံးကြွေးကို ကျုပ်တို့ဒီနေ့ပဲပြန်ဆပ်ကြမယ်၊ ပိုက်ဆံသာများများ ယူခဲ့ဗျာ၊ ဒီနေ့တစ်ဝိုင်းလုံးကို ကျုပ်သိမ်းပြမယ်ဗျာ”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ညီအကိုနှစ်ယောက် ရွာအပြင်ကိုထွက်ခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ ရွာအပြင်ဇရပ်မှာ လူတွေစုရုံးနေကြတယ်၊ ဖဲဝိုင်းကောင်းနေပြီပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့ရောက်တော့ ထိုးသားတွေကိုစုံလို့ဗျ၊ ဝိုင်းဘေးက မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေတဲ့သူတွေတင် အယောက်နှစ်ဆယ်လောက်ရှိတယ်၊ ရွာထဲက ကာလသားတွေအကုန်ပါတယ်၊ ဝိုင်းထိပ်မှာထိုင်နေတာကတော့ ကိုပေါက်ချွန်းပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်တို့လည်း ဝိုင်းအပြင်ကနေရပ်ကြည့်နေကြတယ်။ ကိုပေါက်ချွန်းက အရင်လိုတော့မဟုတ်တော့ဘူးဗျ၊ စားရတာရှိသလို လျော်ရတာလည်းရှိတယ်၊ ဒါပေမယ့်လည်း စားရတာက များပါတယ်ဗျာ၊ ထိုးသားအိမ်တွေ တစ်အိမ်ပြီးတစ်အိမ် ပိုက်ဆံကုန်လို့ ထထပြန်သွားကြတယ်၊ အကိုကြီးကတော့ ဝင်ဆော့စေချင်ပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ မဆော့ဖို့တားတယ်ဗျ။
“ခဏစောင့်ပါအုံး အကိုကြီးရာ၊ ဝိုင်းထဲပိုက်ဆံတွေများပါစေအုံးဗျ၊ ပိုက်ဆံတွေများတော့မှ ကျုပ်တို့များများစားရတာပေါ့ဗျ”
တစ်နာရီကျော်လောက်ကြာပြီးတော့ ဖဲဝိုင်းမှာလူရှင်းသွားပြီ၊ ကိုပေါက်ချွန်းအရှေ့မှာလည်း ငွေတွေတော်တော်ပုံနေပြီဗျ၊ ဒါတောင်လွယ်အိတ်ထဲကို ထည့်သိမ်းထားတာတွေမပါသေးဘူးဗျာ၊ ထိုးသားတွေလည်း သုံးယောက်လောက်ပဲကျန်တော့သဗျ၊ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း ဝိုင်းထဲဝင်ထိုင်လိုက်တော့တယ်။ ကိုပေါက်ချွန်းက ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီး
“မင်းတို့တွေကြည့်နေတာကြာပြီနော်ကွ၊ ငါဖြင့် ထိုးဖို့ထိုးကြေးမရှိလို့ ကြည့်နေတာမှတ်လို့”
“ကျုပ်တို့က အချီကြီးသိမ်းမလို့လာတာဗျ၊ ကဲ အကိုကြီး ရှိသမျှအကုန်သာထုတ်ပေတော့”
အကိုကြီးက သူယူလာတဲ့ငွေတွေထုတ်ပေးတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း အဲဒီငွေကိုထိုးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ပြီးတော့ ကိုပေါက်ချွန်းက ကျုပ်ဆီကိုကတ်တွေဝေပေးတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း အိပ်ကပ်ကလေးကို မသိမသာပုတ်ပြီးတော့
“ကဲဟေ့၊ နိုင်အောင်လုပ်နော်”
ကတ်ရလို့ကြည့်လိုက်တော့ ခုနစ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ထပ်မဆွဲရဲတာနဲ့ မဆွဲဘဲအသာနေလိုက်တယ်၊ နောက်တော့ ကိုပေါက်ချွန်းက ဝိုင်းထဲက အိမ်တွေကိုဖမ်းပါရော၊ အိမ်တွေအားလုံး အဖမ်းခံပြီး အစားခံရတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ကိုပေါက်ချွန်းက သူ့ကတ်ကိုပြတော့ သူက ခြောက်ပေါက်ပဲရှိသဗျ၊ ကျုပ်က ခုနစ်ပေါက်ပေါ့ဗျာ။ အများကြီးထိုးထားတာဆိုတော့ ငွေအများကြီးရတာပေါ့ဗျာ၊ အကိုကြီးမျက်နှာကြီးဆို ဖြီးပြီးနေတာပဲဗျ၊ သူယူလာတဲ့ပိုက်ဆံတွေက အခုဆိုပွားသွားပြီကိုးဗျ။
ကျုပ်က ပိုက်ဆံပုံကိုယူတောင်မယူပါဘူးဗျာ၊ ဖျာပေါ်ကိုအကုန်ပြန်ထိုးတင်လိုက်တယ်၊ ရွာသားတွေက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး အံ့သြလို့ဗျ၊ ကိုပေါက်ချွန်းကတော့ ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး
“ဟေ့ကောင်တကယ်လားကွ”
“တကယ်ပေါ့ဗျာ၊ အကုန်လုံးကိုထိုးမှာ”
ကိုပေါက်ချွန်းက ဖဲဝေပြန်ရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်း အိတ်ကပ်ကလေးကို အသာပုတ်လိုက်တယ်၊ ဒီတစ်ခါတော့ ဖဲက အပွင့်ကောင်းသဗျ၊ ကျုပ်ဖြင့် ကတ်ကိုမြင်ပြီးတာနဲ့ ဖဲချပ်တွေကိုလှန်ချလိုက်ပါရောဗျာ။
“ကဲ၊ ဒိုပြီဗျာ၊ အသည်းပုံရှစ်နဲ့ အသည်းပုံတစ်ဗျ၊ အပွင့်တူတော့ နှစ်ဆ၊ နှစ်ဆ”
ကိုပေါက်ချွန်းမျက်နှာ တော်တော်ပျက်သွားတာဗျ၊ ကျုပ်လည်း သူ့ကိုလက်နှစ်ချောင်းထောင်ပြပြီးတော့ ပျော်ရွှင်နေမိတယ်၊ ကိုပေါက်ချွန်းကြည့်ရတာ အတော်စိတ်ညစ်နေပုံပဲ၊ ဒီအတိုင်းဆို သူ့ရှေ့က ငွေပုံကြီးကို ကျုပ်တို့ညီအကိုအကုန်သိမ်းနိုင်ပြီပေါ့ဗျာ။
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ မလှုပ်နဲ့”
ဒီအချိန်မှာ ဇရပ်ပတ်ပတ်လည်ကနေ အသံတွေကြားလိုက်ရတယ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့အလန့်တကြားနဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ကာလသားတွေအပြင်၊ ရဲတွေနဲ့ ရွာလူကြီးတွေအကုန်လုံး ကျုပ်တို့ကိုဝိုင်းထားလိုက်ကြပါရောဗျာ၊ ကျုပ်မှာ ထပဲပြေးရတော့မလိုလို၊ လက်ပဲမြှောက်ရတော့မလိုလိုနဲ့ ဇရပ်ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လေးဖက်ထောက်လျှက်သားကြီးဖြစ်ပြီး ကျန်နေခဲ့တယ်၊ အကိုကြီးကတော့ ငွေပုံကြီးကိုပြေးဖက်ပြီး
“ငါ့ငွေတွေ၊ ငါ့ငွေတွေ . . .”
ဆိုပြီးအော်နေရဲ့ဗျာ၊ နောက်တော့ ကျုပ်တို့တွေကို ရဲတွေကဖမ်းလိုက်တော့တာပါပဲ၊ နောက်တော့မှ အဖေနဲ့ရဲစခန်းမှူးက လမ်းလျှောက်လာကြသဗျ။ ရဲစခန်းမှူးက
“ဘာပဲပြောပြော သူကြီးက ကျုပ်တို့ကို အချိန်မီသတင်းပေးနိုင်ခဲ့လို့ အခု ပေါက်ချွန်းလို့ခေါ်ကြတဲ့ တင့်ဆွေကို လူသတ်မှုနဲ့လက်ရဖမ်းဆီးနိုင်ခဲ့ပြီမဟုတ်လား၊ သူကြီးကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ”
“ရပါတယ်ဗျာ၊ ဒီလိုလောင်းကစားလည်းလုပ်၊ လူလည်းသတ်တဲ့ ဒုစရိုက်ကောင်တွေကို ဥပဒေအရ အပြစ်ပေးနိုင်တော့မယ်ဆိုတာသိရလို့ ကျုပ်ကပဲ ဝမ်းသာပါတယ်ဗျ”
နောက်တော့ အဖေက ဖမ်းထားတဲ့လူတွေကိုကြည့်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ အဖေ့ပါးစပ်က တွဲလောင်းကြီးကျပြီး ပါးစပ်ပွင့်သွားတယ်ဗျ။
“ဟင်၊ အကြီးကောင်၊ အလတ်ကောင်”
ကျုပ်တို့လည်း အဖေ့မျက်နှာကို မချိသွားဖြဲကြည့်ရင်း
“အ . . . အဖေ”
အဖေက တော်တော်ဒေါသထွက်လာတယ်ထင်ပါတယ်ဗျာ၊ တစ်ခါတည်း ပုဆိုပြင်ဝတ်ပြီးတော့ ကျုပ်တို့ဆီပြေးဝင်လာပါရော။
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ မင်းတို့ကို ငါဘာပြောထားသလဲ၊ မင်းတို့ကို ငါဘာမှာထားသလဲကွ ဟင်”
ပြောပြီးတော့ ကျုပ်တို့ဆီအတင်းဝင်လုံးပြီး ထိုးတော့တာပါပဲဗျာ၊ ကျုပ်တို့မှာ ရဲတွေကလည်း လက်ထိပ်တွေခတ်၊ ကြိုးတွေနဲ့တုပ်ထားတော့ မပြေးသာဘဲ ချောင်ပိတ်အရိုက်ခံရတဲ့ ခွေးလေးတွေလိုဖြစ်ကုန်တော့တာပေါ့။ ရဲတွေက ဝိုင်းဆွဲထားတော့မှ အဖေလည်းရပ်လိုက်တော့တယ်ဗျ၊ ဒါတောင် ကျုပ်တို့ကို ဒေါသတကြီးနဲ့ကြည့်နေသေးတယ်။
“လူသတ်သမား တင့်ဆွေကို သက်သေခံငွေကြေးတွေ၊ ဖဲထုပ်တွေနဲ့အတူ ဖမ်းသွားပါမယ်၊ ရွာခံတွေကိုတော့ ပြန်လွှတ်ပေးခဲ့ပါမယ်၊ သူကြီးသူတို့ကိုကြိုက်သလို ဆုံးမပေ့ါဗျာ”
အဖေက အံကြိတ်ပြီးတော့ ကျုပ်တို့ကိုလက်ညှိုးထိုးရင်း
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ မင်းတို့သေပြီသာမှတ်ထား”
အသံအကျယ်ကြီးနဲ့ အော်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ညီအကိုနှစ်ယောက် ထိပ်တုံးနဲ့ညားတော့တာပေါ့ဗျာ၊ မျက်နှာမှာလည်း အဖေထိုးထားလို့ ဖူးယောင်ပြီး ဖုသီးတွေထနေပြီဗျ၊ အကိုကြီးဆိုရင် မျက်စိတစ်ဖက်က ဖူးယောင်ပြီး ပိတ်နေပြီ။
“ငါသိချင်တာ တစ်ခုရှိတယ်အလတ်ကောင်ရ”
“ဘာလဲဗျ”
“မင်းအိတ်ကပ်ကို ပုတ်ပုတ်ပြီးဆော့နေတော့ မင်းဆီမှာ အဆောင်တစ်ခုခုများရှိသလားလို့”
“သိပ်ရှိတာပေါ့ဗျာ”
ကျုပ်လည်း အိတ်ကပ်ထဲက ဖဲချပ်ကလေးတစ်ချက်နှိုက်လိုက်တယ်၊ အဲဒါကတော့ ပေါက်ချွန်းတစ်နံပါတ် ဖဲချပ်ကလေးဗျ၊ ထိပ်တုံးက ခြေထောက်တွေကိုခတ်ထားတာဆိုတော့ လက်ကလှုပ်လို့ရတယ်လေဗျာ၊ အကိုကြီးက ဒီကတ်ကလေးကိုသေချာယူကြည့်ပြီးတော့
“ဒါက ဘာထူးသလဲကွ”
“ထူးတာပေါ့ဗျာ၊ သချိုင်းစောင့်ကို ဦးဘသာဖဲရိုက်လို့ နိုင်သွားတဲ့ ဖဲကတ်ဗျ၊ သချိုင်းစောင့်ကို ဖဲနိုင်တဲ့ကတ်ဆိုရင် လဘ်ကီးကောင်းတယ်ဆိုပြီး ဖဲသမားတွေသိမ်းကြတယ်မဟုတ်လား၊ ကျုပ်လည်း အဲဒီကတ်ကလေးကို စကောထဲက ခိုးယူလာခဲ့တာ”
အကိုကြီးက ဘာမှရေရေလည်လည်မသိတော့ ကျုပ်ပြောသမျှကို ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့ကြည့်နေတော့တာပေါ့ဗျာ၊ ပြောလို့တောင်မဆုံးသေးပါဘူး အဖေက ကျုပ်တို့ရှေ့ကိုရောက်လာပါရော။
“ဟော၊ ဖဲသမားနှစ်ယောက်က အခုထိပ်တုံးခတ် ခံရတာတောင်မှ ဖဲချပ်ကိုလက်ကမချနိုင်ဘူးပေါ့လေ၊ ပေးစမ်း၊ အဲဒီဖဲချပ်ငါ့ကိုပေးစမ်း”
အဖေက ကျုပ်ရဲ့လဘ်ကီးဖဲချပ်ကလေးကို ဆွဲလုပြီးတော့ ကျုပ်တို့အရှေ့မှာပဲ တစ်စစီဆွဲဖြဲလိုက်ပါရောဗျာ၊ ပြီးတော့
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ မင်းတို့ကို ထိပ်တုံးမှာ ခုနစ်ရက်ခတ်ပြီးတော့ ကျောတစ်ရာ ရင်တစ်ရာ ကြိမ်လုံးနဲ့နှက်မယ်ကွ”
ကျုပ်ဖြင့် ကလေးတစ်ယောက်လို အသံပြဲကြီးနဲ့ အော်ငိုပါရောဗျာ၊ အကိုကြီးက ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း
“အလတ်ကောင်၊ ဒီလောက်လည်းငိုစရာမပါပါဘူးကွ”
“မဟုတ်ဘူးအကိုကြီး၊ ကျုပ်ငိုတာ အဖေရိုက်မှာစိုးလို့ငိုတာမဟုတ်ဘူး၊ ခဲရာခဲဆစ်ရထားတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ လဘ်ကီးကောင်းတဲ့ ဖဲချပ်ကလေးကို အဖေဖြဲသွားလို့ ငိုတာဗျ၊ အီး၊ ဟီး”
ပြီးပါပြီ။
အဂ္ဂဇော်