၀တ်ရုံနီ ကယ်တင်ရှင်

စီမံချက်ကို အသေးစိတ်ရှင်းလင်းပြီး နှုတ်မိန့်
ပေးပါတယ်။
“အားလုံး “ ရှင်းလား” “ရှင်းတယ်” “ရှင်းရင် – ဆက်လုပ်”

ကျွန်တော့်နှုတ်မိန့်အဆုံး တပ်စုတပ်ကြပ်ကြီးလှတင်ဟာ တပ်စိတ် (၃၊ ၁၊ ၂) အလှည့်ကျ ရှေ့ထွက်ဆွဲပြီး ခရီးစထွက်ပါတယ်။
“ဝုန်း”
“ဒိုင်း-ဒိုင်း-ဝေါ-ဝေါ”
“ဗိုလ်ကြီး – ရေဆိပ်ဘက်က”
ရေဆိပ်ဘက်ကမှန်း သေနတ်သံတွေဟာ ကျွန်တော်တို့ဘက်ကမှန်း အတွေ့အကြုံအရကျွန်တော် ခန့်မှန်းပြီးသားပါ။ ဝုန်းဆိုတဲ့မိုင်းကွဲသံကတော့ ရေကင်းယူဖို့သွားတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲဘော်တွေပဲ ဖြစ်မှာပါဆိုတဲ့ သေချာပေါက် တွက်ကိန်းနဲ့ ပွိုင့်တပ်စိတ်ကိုခေါ်ပြီး ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ရေဆိပ်ကို ဆင်း ရှင်းပါတယ်။
ရေဆိပ်ရောက်တဲ့အခါ မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်းကတော့ ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိတဲ့ သဘောနဲ့ တွက်ကိန်းလွဲချော်နေပါတယ်။ ရေဆိပ်ကို မိုင်းလာထောင်တဲ့ ရန်သူနှစ်ယောက်ကို ရေကင်းအဖွဲ့က အရင်တွေ့လက်ဦးမှုယူပြီး သေနတ် နဲ့ ချိန်ရွယ်အရှင်ဖမ်းဆီးဖို့အလုပ်မှာ ရန်သူဟာကြောက်လန့်ပြီး ပေါက်ကွဲ ခလုတ်နှိပ်မိရာက ကိုယ့်မိုင်းနဲ့ကိုယ် တစ်ယောက်က နေရာတင်ပွဲချင်းပြီး သေဆုံးပြီး ကျန်တစ်ယောက်ကတော့ သူ့ ပြစ်ကိုယ့်ပြစ်နဲ့ ဒဏ်ရာရသွားခြင်း ပါ။ ဘာစစ်ဗျူဟာမှ မသုံးလိုက်ရတဲ့ ကျွန်တော့်တပ်ခွဲရဲ့အမြတ်အစွန်းပါပဲ။
ဖြစ်စဉ်အခြေအနေ အသေးစိတ်တို့ ရှေ့တန်းဌာနချုပ်ကို သတင်းပို့ ရန်သူ့အလောင်းကို မြေမြှုပ်၊ ဒဏ်ရာရရန်သူနဲ့ လက်နက်နှစ်လက်ကို ရှေ့ တန်းဌာနချုပ်ကိုပို့ဖို့ နောက်ချန်တပ်စုနှစ်စုကို တာဝန်ခွဲဝေပြီး ခရီးစထွက် ချိန်မှာတော့ မနက် (၈)နာရီ ထိုးနေပါပြီ။
အချိန်စောတာ အချိန်တိကျတာ နေရာတိုင်းမှာ အကောင်းဘက်ကို ဦးတည်ခြင်းမရှိတာကိုတော့ ကျွန်တော် လက်တွေ့ခံစားလိုက်ရခြင်းပါ။ ဝတ်ရုံနီဆာဒူးဘိုးတော်ကြီးကြောင့် ဆိုတာကိုတော့ ဘယ်ရဲဘော် ကိုမှ ဖွင့်ဟပြောဆိုခြင်းမရှိဘဲ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာပဲ သိုဝှက်ထားပါတယ်။

တောတိုး၊ တောင်တက် လမ်းရှင်းရတဲ့အချိန် ကြန့်ကြာမှုတွေကြောင့် ရည်မှန်းချက်ဖြစ်တဲ့ ဝမ်ရုန်တောင်ယာတဲစုကို နေ့လယ်တစ်နာရီမှ ဆိုက် ရောက်ပါတယ်။
ရောက်ရောက်ချင်း ကျွန်တော်တို့ အမာခံသတင်းပေးဆီက ရန်သူ့ သတင်း ရရှိပါတယ်။ အမာခံဆိုသော်ငြား ရန်သူသေနတ်ပြောင်းဖျားမှာ အသက်ရှင်သန်ခွင့် ရနေတဲ့အတွက် ဘူးကွယ် ငြင်းဆိုပါသေးတယ်။ ချက်ပြုတ်စားသောက်တဲ့ မီးဖိုခြေရာ ပြန့်ကျဲနေတဲ့ ဆေးလိပ်တို သဲလွန်စတွေကို ညွန်ပြပြီး ..
“အိုင်ဆေး – ခေါင်းဆောင် ဘယ်သူလဲ။ အင်အား ဘယ်လောက်လဲ။ ဘာလက်နက်တွေပါလဲ။ ဘာလုပ်တာလဲ။ ဘယ်ဘက်ကို ထွက်သွားလဲ” ဘငါးလုံးနဲ့ ကျွန်တော် မေးခွန်းထုတ်လိုက်တဲ့အခါ ငြင်းဆိုနိုင်ခြင်းမရှိ
တော့ပါဘူး။
“ဗိုလ်လုံ”
“ပြော – အိုင်ဆေး”
“ကျွန်တော် ပြောတယ်လို့တော့ မပြောနဲ့နော်”
“ငါ – အဲလိုပြောရင် မင်း – အသတ်ခံရမှာပေါ့။ စိတ်ချ – ဘယ်သူမှ မသိ စေရဘူး၊ ကဲ-ပြော”
ကျွန်တော့် နှုတ်ကတိအရ အိုက်ဆေးပြောပြတာက အိုက်မြင့် ဦးစီး အင်အားတစ်ရာကျော်၊ လက်နက်ကြီးငယ် အပြည့်အစုံနဲ့ မနက် (၈)နာရီ ရောက်ရှိ ခေတ္တစခန်းချ ချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီး နေ့လယ် (၁၂)နာရီ လောက် အရှေ့ဘက်ဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်တို့စခန်းဘက်ကို ထွက်ခွာသွား ကြောင်း သတင်းရရှိပါတယ်။
ဝတ်ရုံနီ ဆာဒူးဘိုးတော်ကြီးက ကျွန်တော်နဲ့တကွ ရဲဘော်တွေနဲ့ အသက်ကို ကယ်တင်လိုက်ခြင်းဆိုတာတော့ ကျွန်တော်မှအပ ကျွန်တော့် ရဲဘော်တွေ မသိရှာကြပါဘူး။
မနက် (၈)နာရီဆိုတာ ဝမ်ရုန်တောင်ယာတဲစုကို ကျွန်တော့်တပ်စု ပုံမှန်ရောက်ရှိရမယ့် အချိန်ပါ။ အကယ်၍ လမ်းခုလတ်မှာ အတက်အဆင်း

ကြောင့် အနားပေးတဲ့ တစ်နာရီမရှိခဲ့ဘဲ အချိန်တစ်နာရီစောပြီး ရောက်မယ် ဆိုပါက ကျွန်တော့်တပ်စုတစ်စုလုံး ပြုတ်မှာပါ။ ဘာကြောင့်ဆို ကျွန်တော် တပ်စုတောင်ယာတဲစုကို ချဉ်းကပ်ချီတက်ရာ လမ်းကြောင်းက မတ်စောက် တဲ့တောင်ကုန်းကို မော့လှန်တက်ရလို့ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
ကျွန်တော့်တပ်စု နေ့လယ်စာကို အချိန်လုစားသောက်ပြီး နေ့လယ် နှစ်နာရီတိတိမှာ ပုံမှန်သုံးနေကျလမ်းက အခြေပြုရာစခန်းကို ပြန်လာပါ တယ်။
အပြန်ခရီးရယ်လို့ ပေါ့ပေါ့တန်တန် သဘောမထားဘဲ သေသေချာချာ ရှင်းလင်းပြီးမှ ချီတက်ခြင်းပါ။ ဘာကြောင့်ဆို ဝမ်ရုန်တောင်ယာတဲစုက ဆုတ်ခွာသွားတဲ့ ရန်သူ့အင်အားတစ်ရာကျော်ရဲ့ ခြေရာတွေဟာ ကျွန်တော် တို့အပြန်လမ်းမှာ မြင်တွေ့နေရတာကြောင့်ပါ။
တယ်”
“ဗိုလ်ကြီး-ရှေ့မှာ ခြေရာတွေဆိုင်ပြီး မြောက်ဘက်ကို ပေါင်းသွား
ဟုတ်ပါတယ်- မြောက်ဘက်ဆိုတော့ ဝမ်ထန်၊ ဝမ်နောင်ကြီး၊ ဝမ်တွေ ဟုတ် ရန်သူခြေကုပ်ထားတဲ့ စခန်းတွေဘက်ကို ပေါင်းစည်းဆုတ်ခွာသွား ခြင်းပါ။
အချိန်နဲ့ အကွာအဝေးအနေအထားအရကျွန်တော်တို့လွယ်စစ်ဆောင် စခန်းနဲ့ နာရီဝက်သာသာ တစ်မိုင်ကျော်လောက်ပဲ ရှိမှာပါ။ ကျွန်တော် စဉ်းစားကြည့်တာက ကျွန်တော်တို့ဘက် မျက်နှာချင်းဆိုင်လာတဲ့ ခြေရာ တွေက အင်အားတစ်ရာလောက်ပဲ ရှိမှာပါ။ ဘယ်က ပြန်လာတဲ့ခြေရာတွေ လည်း ရေဆိပ်မှာ မိုင်းလာထောင်တဲ့ နှစ်ယောက်ဟာ သင်းတို့နဲ့ တစ်ဖွဲ့ တည်းလား။

“ဗိုလ်ကြီး – ပွိုင့်တပ်စိတ်မှူး အချက်ပြနေတယ်”
ရန်သူနှစ်ဖွဲ့ပေါင်းပြီး ဆုတ်ခွာရာ လမ်းဆုံက ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ချီတက်ပြီးစမှာ တောင်ကြောပေါ်တက်ရှင်းတဲ့ တပ်စိတ်မှူးဆီက မြင်သာတဲ့ နေရာမှာရပ်ပြီး တပ်စုတစ်စုလုံး တောင်ကြောပေါ်ကတက်လာဖို့ စစ်မြေပြင် အချက်ပြနည်းနဲ့ ပြခေါ်လို့ ကျွန်တော် တစ်စုလုံး လမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်
ပါတယ်။

ခြေရာတွေသဘောက ဆုတ်ခွာသွားပြီဆိုတဲ့သဘောနဲ့ လှည့်စားခြင်း မျိုး ဖြစ်နိုင်သလို ပေါ့ပေါ့တန်တန်သွားမယ့် ကျွန်တော်တို့ကို အပိုင်ချုံခိုတိုက် မယ့် နောက်ချန်အဖွဲ့လည်း ရှိတန်ကောင်းပါတယ်။ သတိဆိုတာ ပိုတယ် မရှိပါဘူး။
“ပစ်ကျင်းတွေ အများကြီးပဲ- ဗိုလ်ကြီး”

မှန်ပါတယ်။ အင်အားတစ်ရာကျော် ဖြန့်ခွဲနေရာယူထားတဲ့ ပစ်ကျင်း တွေပါ။ မနေ့ညနေက နှုတ်မိန့်ပေးထားတဲ့ စီမံချက်အတိုင်း အချိန်ကိုက် ချီတက်လို့ကတော့ ကျွန်တော့်ဘက်က ရာနှုန်းပြည့်အရှုံးနဲ့ ရင်ဆိုင်ရမှာပါ။
ကျွန်တော့်ရဲ့ အခြေပြုစခန်းကို အပြန်လမ်းဟာ သေမင်းခံတွင်းက ထွက်လာရတဲ့လမ်းပါ။ ကျွန်တော် ကျေးဇူးတင်ရမှာက ရေဆိပ်မှာ မိုင်းလာ ထောင်တဲ့နှစ်ယောက်ကိုလား။ သူတို့ကြောင့် ကျွန်တော် အချိန်နှစ်နာရီ လောက် ကုန်ဆုံးခဲ့ရတာကြောင့်ပါ။
နောက်ထပ်ကျေးဇူးတင်ရမှာက ဝတ်ရုံနီဆာဒူးကြီးကိုပဲလား။
ကျွန်တော် ညဆယ့်တစ်နာရီထိုးပြီးသည်ထိ အိပ်မပျော်ပါ။ ကျွန်တော် နဲ့ ဝတ်ရုံနီဘိုးတော်ကြီး ဘယ်မှာဆုံဖူးသလဲ။ ကျွန်တော်နဲ့ ဘယ်လိုပတ် သက်သလဲ …။ အပြန်အလှန်ကျေးဇူး ဘယ်ဘဝမှာများ ထားဖူးပါလိမ့်ဆိုတဲ့ အတွေးတွေကြောင့်ပါပဲ”
“ဗိုလ်ကြီး-ကြေးနန်း”
ရေဒီယိုအော်ပရေတာ တပ်ကြပ်လှမင်း လာပေးတဲ့ ကြေးနန်းကို လက်နှိပ်ဓာတ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်ပြီး ဖတ်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဆီက ပို့လိုက်တဲ့ ဒဏ်ရာရရန်သူဟာ ရဟတ်ယာဉ်စောင့်ရင်း သေဆုံးသွားကြောင်း အသိပေး အကြောင်းကြားချက်ပါ။ ထူးခြားတယ်လို့ မဆိုနိုင်ပါဘူး။
ထူးခြားတာက လှမင်းရဲ့ခေါင်းဘီးနဲ့ ဖြီးလို့မရအောင် ကောက်ကွေးပြီး ထိုးထိုးထောင်ထောင် အုံဖွဲ့နေတာကြီးရယ်၊ ခြုံလွှာစောင်နီကြီးရယ်၊ မည်း မှောင်နေတဲ့ အသားအရေရယ်၊ လည်ပင်းမှာ ဆွဲထားတဲ့ စိပ်ပုတီးရယ်ကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော့် စိတ်အာရုံဟာ မွေးဇာတိဖောင်တော်သီကိုရောက်သွား ပါတယ်။
၁၉၇၈ – ခုနှစ် မိုးလယ်ကာလခွင့် (၁၀)ရက်ရလို့ ကျွန်တော့် ဇာတိ ဖောင်တော်သီရွာကို ပြုံးပျော်ကြည်နူးစွာနဲ့ ပြန်ရောက်ဖြစ်ပါတယ်။
ဖောင်တော်သီဘူတာ ရထားဆိုက်ဆိုက်ချင်း ပထမဦးဆုံး တွေ့ဆုံသူ ကတော့ ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်း မြင့်မြင့်စိုးပါ။ အားရဝမ်းသာနဲ့ ကြိုဆို ပြီး အိမ်လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်ပါတယ်။ ကျွန်တော် တကယ်ဦးစားပေးတွေ့ရမယ့် လူတွေက ကျွန်တော့်ဆွေမျိုးသားချင်းတွေပါ။ ဒါကြောင့် ဘယ်နေ့ ဘယ် အချိန်ရယ်လို့ ကတိမပေးဘဲ ဆက်ဆက်လာခဲ့ပါမယ်လို့ပဲ ကတိပေးဖြစ် လိုက်ပါတယ်။
ကျွန်တော် တကယ်ရောက်ဖြစ်တာက တတိယမြောက်နေ့ပါ။
သူငယ်ချင်းမြင့်မြင့်စိုးဟာ ခြံဝထိထွက်ပြီး လှိုက်လှဲဝမ်းသာစွာနဲ့ ကြိုဆို ပြီး ဧည့်ခန်းမကြီးမှာ နေရာချပေးပါတယ်။ ခန့်ညားထည်ဝါတဲ့ဧည့်ခန်းမကြီး ရဲ့နံရံမှာတော့ ဂျပန်ခေတ်စစ်ယူနီဖောင်း အပြည့်အစုံနဲ့ ရိုက်ထားတဲ့ ဘကြီး မြစိုး (ခေါ်) ဗိုလ်ဖိုးတိုရဲ့ ကိုယ်တစ်ပိုင်းပုံ မောင့်ကျက်သရေခေါင်းပေါင်း၊ တိုက်ပုံအင်္ကျီ လွတ်လပ်ရေးမော်ကွန်းဝင် ဘွဲ့ထူးဂုဏ်ထူတံဆိပ်တွေ လည် မှာဆွဲပြီး ဒေါ်သန်းသန်းနဲ့ တွဲရိုက်ထားတဲ့ သူငယ်ချင်းမြင့်မြင့်စိုးရဲ့ မိဘ နှစ်ပါးပုံ၊ မြင့်မြင့်စိုး၊ ဘေဘီစိုး၊ လွင်လွင်စိုး၊ မော်လီစိုး ညီအစ်မလေးယောက် နဲ့ မိသားစုပုံကြီးတွေ ချိတ်ဆွဲထားပါတယ်။
ဧည့်ခန်းမကြီးနဲ့ ဆက်စပ်ပြီး တစ်ခြမ်းဖွင့် အခန်းဘုရားကျောင်းဆောင် မှာတော့ မွေးရနံ့ထုံသင်းပြီး လှပဝေဆာတဲ့ပန်းတွေ ဝင်းဝါတဲ့ သစ်သီးတွေ ကပ်လှူပူဇော်ထားပါတယ်။
ကျွန်တော်ဟာ အရာရာကို စူးစမ်းလေ့လာတတ်တဲ့ စစ်သားများ မျက်စိနဲ့ သီးသန့်ဖွဲ့ထားတဲ့အခန်းတွေကို လိုက်ကြည့်ရင်း ဘုရားခန်းရဲ့ အပြင် အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာတော့ ကျွန်တော်တို့ ပဲခူးနယ်သားများ ကိုးကွယ်တဲ့ နတ်ကရိုင်းမယ်တော်ပုံမဟုတ်တဲ့ ဆံပင်ဘုတ်သိုက်၊ ဝတ်ရုံနီ လည်ပင်း စိပ်ပုတီးတွေဆွဲထားတဲ့ အိန္ဒိယနွယ်ဖွား ဆာဒူးကြီး။ မြင့်မြင့်စိုးတို့ အခေါ် အိန္ဒိယဘိုးတော်ပုံကြီးနဲ့ ဘိုးတော်ကို ဆက်ကပ်တဲ့ သစ်သီးဝလံ ပန်းမန်တွေ ဝေဝေဆာဆာ တွေ့ရပါတယ်။

“နင် – မြင်ဖူးလား ဘိုကြီး”
သူငယ်ချင်းမြင့်မြင့်စိုးဟာ အချိုရည်ဖန်ခွက်ကိုကိုင်ရင်း မေးခွန်းထုတ်
“မြင်ဖူးတယ်ဆို ယုံပါ၊ သေချာတော့ မလေ့လာမိဘူး”
“အဲဒါ- အိန္ဒိယဘိုးတော်လို့ ခေါ်တယ်။ ယုံကြည်ရင် ယုံကြည်သလို မ,စတယ်၊ စောင့်ရှောက်တယ်၊ ဘေးအန္တရာယ် တားဆီးပေးတယ်။ ကဲ- လာပါ သူငယ်ချင်းရယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ အအေးသောက်ရင်း နားထောင်ပါ။ ပြောပြမယ်”
တယ်။
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ပါ
“နင်တို့ ရှမ်းပြည်နယ်အရှေ့ခြမ်း ကျိုင်းတုံဘက်မှာ တိုက်ပွဲတွေ ခဏ ခဏ ဖြစ်မှာပဲနော်”
“တိုက်ပွဲကတော့ ပြောမနေနဲ့ တော့ – မတိုက်ရတဲ့နေ့ဆို စားမဝင် အိပ်မပျော်တဲ့ ရောဂါစွဲမှာတောင် စိုးရိမ်ရတယ်”
“နင်လည်း- တိုက်ရတာပဲလား”
“ငါက – ဘာကောင်မို့ မတိုက်ရမှာလဲ။ အဲဒီဘက်တာဝန်ကျတဲ့ စစ်သား တွေမှန်သမျှအားလုံး တိုက်ရတာချည်းပဲ”
“မသေကောင်း မပျောက်ကောင်းဟယ်”
“နင့်မှာ အန္တရာယ်ကင်းတဲ့ အဆောင်အယောင်လေးတွေ မရှိဘူးလား။ ချိုးအမြုတေလို၊ ဝက်စွယ်ကင်းပိတ်လိုမျိုးပေါ့ဟာ”
“အဲဒါ-အပိုတွေပါဟာ။ တကယ် စမ်းကြည့်တော့လည်း ပြော
သလောက် မဟုတ်ပါဘူး”
“ဒါက -ယုံကြည်မှုလည်း လိုတယ်ကွ”
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် စကားလက်ဆုံကြနေစဉ်မှာ မြင့်မြင့်စိုး အဖေ ဦးမြစိုးဝင်လာပြီး စကားစလိုက်ပါတယ်။

“မင်းတို့ စစ်သားတွေပြောရတာ တော်တော်တော့ လက်ပေါက်ကတ်
တယ်ကွ။ ငါက အစပေါ့လေ။ တို့ – ဂျပန်တော်လှန်တုန်းက ငါ့အမေက သူ့ ထဘီစကို ငါ့လက်မောင်းမှာ ချည်ပေးတယ်။ ထဘီစကြီးဆိုတော့ စိတ်က မသန့်ဘူးပေါ့ကွာ။ ဒါပေမဲ့- မွေးထုတ်ထားတဲ့ အမေဆိုတော့လည်း မလွန် ဆန်ရဲဘူးကွ။ အဲဒါကြီး လက်မောင်းမှာပတ်ပြီး ပထမဦးဆုံး တိုက်ရတာ စစ်တောင်းတိုက်ပွဲပဲ။ နာမည်ကြီး တိုက်ပွဲနော်။ ကျည်ဆန်တွေဆိုတာ ငါ့ ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ထွာတစ်မိုက်လောက်က တရွှီးရွှီးပေါ့။ ငါ့တပ်စိတ်က တော်လှန်ရေး ရဲဘော်တွေကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ဖုတ်ခနဲ ဖုတ်ခနဲ သေကုန်တာ ငါတစ်ယောက်ပဲ ကျန်တယ်”
ဦးမြစိုးဟာ စကားစပြတ်ပြီး စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ အအေးဖန်ခွက်ထဲ ကို ကျွန်တော့်ရှေ့တိုးပေးပြီး သောက်ခိုင်းပါတယ်။
“အေး – အဲဒီတိုက်ပွဲတစ်ပွဲထဲနဲ့ ငါ့လက်မောင်းက အမေ့အထက်ဆင်စ ဟာ ငါ့ရဲ့ကျည်လွဲအဆောင်အဖြစ် စွဲစွဲမြဲမြဲယုံကြည်ပြီး တိုက်လာလိုက်တဲ့ တိုက်ပွဲပေါင်းမနည်းဘူး။ ငါ- ဘာမှမဖြစ်ဘဲ အသက်ရှင်လျက်နဲ့ မော်ကွန်း ဝင်ဖြစ်တာ မင်းတို့ လက်တွေ့ပဲလေ”
“အဖေ – သမီး ပြောမယ်။ ဘိုကြီးလည်း ငါပြောတာ လက်ခံပါဟာ” မြင့်မြင့်စိုး ဘာပြောတော့မယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် ကြိုသိနေပါတယ်။ ဝတ်ရုံနီဆာဒူးကြီးနဲ့ အစပျိုးထားတာကြောင့်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
“အဖေ-ဘိုကြီးဟာ သမီးရဲ့အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းပါ။ သူတို့ဘက်မှာ တိုက်ပွဲတွေ ခဏခဏဖြစ်တယ်။ အဲဒါကြောင့် ဘိုးတော်ဆီမှာ ဘိုကြီးကို အပ်ပေးလိုက်ပါနော်”
“ကြာပါတယ်ကွာ- အဲဒီတော့ ဒီလိုလုပ်၊ မင်း ဒီနေ့ပဲ ဒိုက်ဦးကိုသွား၊ ဒိုက်ဦးရေး သစ်သီးတန်းမှာ ရရာအသီး ဘာသီးပဲဖြစ်ဖြစ်ကွ။ အစိမ်းသီး စိမ်းချင်သလောက် စိမ်းပါစေကွာ ဝယ်လာခဲ့”
ဘကြီးမြစိုးဟာ ကျွန်တော်သာမက ကျွန်တော့်မိဘ ကျွန်တော့် ရပ်ရွာက ရိုလေလေးစားရတဲ့ ရပ်မိရပ်ဖတစ်ဦး ဖြစ်ပါတယ်။ လွတ်လပ်ရေး

စကြိုးပမ်းမှု လွတ်လပ်ရေးကို ထိန်းသိမ်းကာကွယ်စောင့်ရှောက်မှု တိုက်ပွဲ တွေ တိုက်ခဲ့ရုံသာမက ကျွန်တော်တို့ရွာရဲ့ ကာကွယ်ရေးဗိုလ်တစ်ယောက် လည်းဖြစ်တာကြောင့် အပြည့်အဝယုံကြည်မှုမရှိသော်လည်း စိတ်ချမ်းသာ စေဖို့ ခိုင်းစေတဲ့အတိုင်း ဒိုက်ဦးဈေးက သင်္ဘောသီး အစိမ်းကြီးတစ်လုံး အားချင်းပြေးဝယ်ပြီး ပေးလိုက်ပါတယ်။
သူငယ်ချင်း မြင့်မြင့်စိုးဟာ သူ့အဖေလက်ထဲက သင်္ဘောသီးစိမ်းကြီးကို လက်ခံယူ ရေစင်အောင် ဆေး၊ သန့်စင်တဲ့ ပန်းကန်ပြားတစ်ချပ်ပေါ်တင်ပြီး ဝတ်ရုံနီဝတ် ဘိုးတော်ဆာဒူးကြီးပုံတော်ကားချပ် ရှေ့စားပွဲတင်ပေးလိုက် ပါတယ်။
“အဖေ-ရပြီ”
“ရပြီဆိုရင် ဘိုကြီး – လာ”
ဘကြီးမြစိုး ကျွန်တော့်ကိုခေါ်ပြီး ဝတ်ရုံနီ ဆာဒူးပုံတော်ကြီးရှေ့မတ် တတ်ရပ်အနေအထားနဲ့ လက်အုပ်ချီခိုင်းထားပါတယ်။
ဗမာလူမျိုးစစ်စစ် ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဘာသာကွဲ လူမျိုးကွဲ ပုဂ္ဂိုလ် တစ်ဦးရဲ့ရှေ့မှာ လက်အုပ်ချီ အရိုအသေပြုရတာ စိတ်မသန့် ဆန္ဒမရှိ ဖြစ်ရ ပါတယ်။
ဘကြီးမြစိုး ပြောဆိုနေတဲ့ စကားဆိုလိုရင်းကတော့ ကျွန်တော့် ခန္ဓာ ကိုယ်ကို အပ်နှံပါကြောင်း တပည့်လက်သား သားသမီးနဲ့မခြား လက်ခံပေး စေလိုပါကြောင်း ဘေးအန္တရာယ်အသွယ်သွယ်ကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက် ပေးပါရန် ဖြစ်ပါတယ်။ အမှုကိစ္စဆောင်ရွက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို “ကဲ- ဒါပါ ပဲကွာ၊ မင်းလည်း ကြားပြီးသား ထပ်ပြောစရာမလိုတော့ သိဒ္ဓိမြောက်သွားပြီ။ မြောက်ပြီဆိုရင် ထူးခြားမှုတွေ မင်း တအံ့တဩ မြင်တွေ့ရလိမ့်မယ်” “ဟဲ့- သူငယ်ချင်း ဘိုကြီး၊ နင် ဆက်ဆက်ပြန်လာခဲ့နော်”
“အေးပါဟာ”

ချိန်းဆိုတဲ့အတိုင်း သုံးရက်မြောက် ညနေဘက် ကျွန်တော် သွားပါ တယ်။ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ “နင်ကတော့ သိဒ္ဓိမြောက်သွားပြီ”လို့ ပြုံးပြုံး ရွှင်ရွှင်နဲ့ ပြောဆိုပြီး ဝတ်ရုံနီဘိုးတော်ဆီ ခေါ်မသွားဘဲထမင်းစားခန်းထဲ ခေါ် သွားပါတယ်။ အမယ်စုံလှတဲ့ ဟင်းလျာတွေထဲကမှ ငယ်စဉ်က လျှာအရင်း မြက်ခဲ့လိုက်ပါတယ်။
“နင် – ဘိုးတော် အခန်းရောက်ရင် သိပ်အံ့ဩသွားမယ်” “ပြီးပြီလားဟေ့ – ပြီးရင် လွှတ်လိုက်”
သားအဖနှစ်ယောက် အပြန်အလှန်ပြောဆိုအပြီး ကျွန်တော် လက်စ
သတ်လိုက်ပါတယ်။
“ဟယ် – မချစ်စုသရက်သီး သိပ်ချိုတာပဲ စားဦး” “နောက်ပြီးတော့မှ စားမယ်ဟာ၊ သွားမယ် – လာ နင်ပါလိုက်ခဲ့”
ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဝတ်ရုံနီဘိုးတော် ဆာဒူးကြီး အခန်းဆောင်ကို သွားပါတယ်။ မြစိမ်းရောင်သင်္ဘောသီးကြီးဟာ ရွှေတုံး ရွှေခဲကြီးလို ဝင်းဝါနေတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ကျွန်တော့် ပါးစပ်ဟငေးမောနေ မိပါတယ်။
“မင်း- သိဒ္ဓိမြောက်သွားပြီကွ။ မင်းတို့ တပည့်သားအနေနဲ့ လက်ခံ လိုက်ပြီ။ ငါပြောတာဟုတ်မဟုတ်တိုက်ပွဲတစ်ပွဲလောက်တိုးပြီးရင် သဘော ပေါက်သွားမှာပါ။ ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ တို့ မိသားစုလိုမျိုး အဆောင်အယောင်နဲ့ ကိုးကွယ်စေချင်တာပေါ့ကွာ။ မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုရင်လည်းပဲ ခေါင်းထဲမှာတော့ အမြဲထည့်ထားမှ၊ အသက်ဘေးနဲ့ကြုံရင် ဘိုးတော်ကို တ,လိုက်၊ အဲဒါတော့ မမေ့နဲ့”
ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပါတယ်။

ကျွန်တော် လက်ရှိကြုံတွေ့နေရတဲ့ နေ့ရက်ဟာ (၁၉၈၀) ပြည့်နှစ်ရဲ့ မေလကုန် မိုးကြိုကာလပါ။ လွန်ခဲ့တဲ့ (၁၉၇၈) ခုနှစ်၊ မိုးလယ်ကာလဖြစ်စဉ် ဟာ ကျွန်တော့်ရင် ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ မရှိတော့ပါဘူး။
တစ်နှစ်ခွဲ နှစ်နှစ်အတွင်း ကြုံတွေ့ရတဲ့ တိုက်ပွဲများမှာ ဝတ်ရုံနီအိန္ဒိယ ဆာဒူးဘိုးတော်ကြီးကို မတမ်းတခဲ့ကြောင်း ရိုးသားပွင့်လင်းစွာ ဝန်ခံပါရစေ။ ကျွန်တော် သေကံမရောက် သက်မပျောက်တဲ့ အချိန်ကာလလည်း ဖြစ်တန် ကောင်းပါတယ်။
အကယ်၍သာ ..
မူလစီမံချက်အတိုင်း အချိန်ကိုက် နာရီကိုက် ချီတက်သွားလာခဲ့သည်။ သို့သော် – ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း အသက်ဆုံးရှုံးရမှာ မဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော် ဦးစီးတပ်ခွဲရုံးနဲ့ တပ်စုတစ်စုလုံး အင်အားလေးဆယ်ရဲ့အသက် ဇီဝိန်ပါ ဆုံးရှုံးသွားမှာပါ။
ကျွန်တော်တို့တစ်တွေရဲ့ အသက်ကို ကယ်တင်လိုက်တဲ့ ကျေးဇူးရှင် ဟာ ရေဆိပ်မှာ မိုင်းလာထောင်တဲ့ ရန်သူနှစ်ယောက်ရဲ့ အချိန်ကြန့်ကြာမှု မဟုတ်အချိန်ပြုန်းတီးမှုကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ဝတ်ရုံနီ ဆာဒူးဘိုးတော်ကြီးရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့်ဆိုတာတော့ ကျွန်တော့် ရဲဘော်တွေကို မုသားကင်းစင်စွာနဲ့ ပြောပြလိုက်ပါတယ်။
> ရှစ်ခွင်ကျော် (ဖောင်တော်သီ)