ပန်းစား
လုပ်ကြတော့သူများနည်းတူနေနိုင်
စားနိုင်ကြတဲ့သူများလည်းဖြစ်ကြသည်။
“ကဲအမေစိတ်လျှော့ ပြီးရင်ရေချိုးလိုက်
သမီးထမင်းခူးထားလိုက်မယ်အမေ”
“အေးအေးသမီး”
နောက်နေ့စျေးရောင်းသွားတော့
ဒေါ်အေးမာတစ်ယောက်စျေးရောင်းမထွက်ပေ၊
“အင်းဒီနေ့တော့အေးမာမလာဘူးဆို
တော့ငါနားညည်းလည်းသက်သာရန်လည်းမဖြစ်ရတော့ဘူးဆိုတော့ ငါအကုသိုလ်နည်းတာပေါ့”
ဒေါ်စန်းရီစိတ်ထဲမှပြောနေမိသည်
စျေးကိုသာအာရုံစိုက်ပြီးရောင်းနေလိုက်သည်
ဒေါ်စန်းရီစျေးရောင်းကောင်းကောင်း
နဲ့ရောင်းလိုက်တာတော်တော့်ကိုကုန်
သွားတယ်။
“ဒီနေ့တော်တော်ရောင်းကောင်းတယ်
ပေါ့ဒေါ်စန်းရီ”
“အင်းဟုတ်ပါ့တော် ရောင်းကောင်းတယ်
မမြင့်ကြည်ရေ စိတ်ချမ်းချမ်းသာသာနဲ့
ရောင်းရတော့ပိုပြီးအဆင်ပြေတာပေါ့”
“အင်းဟုတ်မယ် ဟုတ်မယ်”
“အမလေး”
“ဝုန်း “
” ဟဲ့ဒေါ်စန်းရီမူးလဲသွားပြီထူကြပါဦးဟဲ့”
“ဒေါ်စန်းရီရလားထလို့”
“အင်း ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် ရပါတယ်မိုက်ခနဲ့မူး
ပြီးလဲသွားတာ မမြင့်ကြည်ရယ် သွေးဘောင်များ
ကျနေသလားမသိဘူး”
“ဟုတ်လောက်မယ် ဒေါ်စန်းရီဆေးခန်း
လေးဘာလေးအပြန်ကာကြဝင်ပြလိုက်
ဖြစ်ရဲ့လားပြန်ဖို့မဖြစ်ရင်ငါ့သားကို
ဆိုင်ကယ်နဲ့လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက်မယ်”
“ကျေးဇူးပါပဲ မမြင့်ကြည်ရယ်”
‘ဟဲ့သားဒေါ်စန်းရီကိုပြန်ပို့ပေးလိုက်ပါကွယ်”
“ဟုတ်အမေ လာ အန်တီ လိုက်နိုင်ရဲ့လား”
“သြော် အေးအေး လိုက်နိုင်ပါတယ်ကွယ်”
“သားသေချာစီးနော် “
“ဟုတ်အမေ”
*******************
မမြင့်ကြည်၏သားမှဆိုင်ကယ်နှင့်ဒေါ်စန်းရီ
အားလိုက်ပို့လေသည်။
“တီ တီ “
“ဟဲ့သမီးအိမ်ရှေ့ကဆိုင်ကယ်သံကြား
တယ်သွားကြည့်စမ်း”
“ဟုတ် အဖေ”
“လာပြီရှင့်လာပြီ”
“ဟင်အမေ ဘာဖြစ်လာတာလဲ”
သမီးဖြစ်သူကစိုးရိမ်တကြီးမေးလိုက်လေသည်။
“ဒေါ်စန်းရီစျေးရောင်းရင်းမူးလဲလို့
အဲဒါကျွန်တော်လိုက်ပို့ပေးတာ”
“ရှင်ဟုတ်လား ကျေးဇူးပါပဲရှင်အခုလို
လိုက်ပို့ပေးတာ”
“ရပါတယ်ဗျ”
“အမေလာလာအိမ်ထဲနားရအောင်”
“သမီး သမီအမေဘာဖြစ်လာတာလဲ”
“အဖေရေအမေစျေးရောင်းရင်းမူးလဲလို့တဲ့
စျေးကကောင်လေးတစ်ယောက်အိမ်လိုက်ပို့ပေးတာတဲ့”
“ဟင် ဟုတ်လား ဒါဆိုအဖေဆရာဝန်သွားခေါ်
လိုက်ဦးမယ်”
“ဟုက်အဖေဟုတ်”
“အမေ ရရဲ့လား သက်သာလား”
“အေး နည်းနည်းတော့မူးနေသေးတယ် သမီးရယ်”
“အမေ အိပ်ရာထဲလှဲနေလိုက်ဦး အဖေဆရာဝန်
သွားပင့်နေတယ်”
“အေးအေး သမီး”
၁၅မိနစ်ခန့်အကြာမှာတော့ ဒေါ်စန်းရီ၏ခင်ပွန်းနှင့်
အတူဆရာဝန်ပါလိုက်ပါလာသည်။
“လူနာရဲ့သွေးပေါင်ချိန်ကလည်းပုံမှန်ပါပဲ
ရုတ်တရက် အထိုင်အထဆိုတော့မူးသွားတာ
ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် ကျွန်တော်အကြောဆေးတော့
ထိုးပေးခဲ့ပါ့မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကောင်းသလိုသာကြည့်
လုပ်ပေးပါဆရာ”
“ကဲရော့ဒါလေးကအမူးပြေအောင်
သောက်ရမဲ့ဆေးလေးပါမနက်တစ်ပြား
ညတစ်ပြားသောက်ရမှာပါ”
“ဟုတ်ဆရာ ဟုတ်ကဲ့”
“သမီးရေဆရာ့ကို အိမ်ရှေ့ထိလိုက်ပို့လိုက်ဦး”
“နေနေ နေပါစေဆရာ့ဘာသာဆရာ
ပြန်ပါ့မယ်လူနာကိုသာဂရုစိုက်ပါ”
***********
စျေးထဲမှာ မူးလဲပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းဒေါ်စန်းရီ
တစ်ယောက်စျေးရောင်းလည်းမထွက်နိုင်တော့
ရောဂါမှာလည်းသက်သာလာခြင်းမရှိ
တစ်နေ့တခြားပိန်လိန်လာသည်
စားသမျှပြန်အန်ထွက်တော့လူနာခင်မျာအားမရှိ
တော့ အပေါ့အလေးကအစထပြီးမသွားနိုင်တော့
သမီးဖြစ်သူနဲ့ခင်ပွန်းဖြစ်သူက
ပြုစုလုပ်ကိုင်ပေးရလေသည်။
“အဖေအမေ့ကိုကြည့်ရတာသမီးစိတ်
မချမ်းသာဘူးသမီးကတော့အမေ့ကို
ပညာသည်တစ်ယောက်ယောက်ကလုပ်တာ
လို့ထင်တယ်”
“သမီးရယ် မဖြစ်နိုင်ပါဘူး
သမီးအမေကအဒီလိုအလုပ်ခံရအောင်
ဘယ်သူနဲ့မှရန်ငြိုးရန်စမှမရှိပဲ”
“အဖေကလည်းအမေကရိူးရိုးရောဂါဆို
ရင်ဆရာဝန်နဲ့ဒီလောက်ကုနေတာ
ပျောက်ရမှာပေါ့အခုဟာကမပျောက်တဲ့
အပြင်တနေ့တခြားပိန်လိန်နေတာအဖေ့အမြင်ပဲလေ
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သမီးကတော့
ပယောဂကုတဲ့ဆရာနဲ့ပြကြည့်ချင်တယ်
ပညာသည်လုပ်ထားတာမှန်ရင် ပယောဂဆရာနဲ့တစ်ခါတည်း
ထုတ်ပစ်လို့ရတာပေါ့ ပညာသည်လုပ်တာ
မဟုတ်ဘူးဆိုလည်းအမေ့ကို ဆေးရုံတင်ပြီး
ကုကြတာပေါ့အဖေဘယ်နှယ့်လဲ”
“အင်း သမီးပြောသလိုပဲလုပ်ကြတာပေါ့ ပယောဂ
ဆရာကိုတော့အဖေတို့ရပ်ကွက်ထဲက
ဦးသာအောင်ဆီမှာပဲပြကြတာပေါ့
သူကအောက်လမ်းပညာနဲ့ ပြုစားခံရသူတွေဆို
သူကုသပေးလိုက်လို့ ပျောက်သွားတဲ့သူများတယ်လို့နာမည်ကြီးတယ်”
“ဒါဆိုရင်လည်း ဆရာဦးသာအောင်ကိုပဲ
ပင့်ကြတာပေါ့အဖေ အဲဒါဆိုအဖေသွားပင့်လိုက်ပါသမီး
အမေ့ကိုကြည့်ထားလိုက်မယ်”
“အေးအေးသမီးအဖေသွားလိုက်ဦးမယ်
အမေ့ကိုသေချာဂရုစိုက်”
ဇနီးဖြစ်သူအတွက်ခြေလျင်သွားပင့်တော့လေ
သည်။
“ဆရာရေ ဆရာရှိလား”
“ရှင်ဟုတ်ကဲ့ လာပါရှင့်
အဖေအိမ်ပေါ်မှာဘုရားရှိခိုးနေလို့ခဏနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်”
ခဏလောက်ကြာတော့ဆရာဦးသာအောင်
တစ်ယောက်အိမ်ပေါ်ဘုရားခန်းမှဆင်းလာသည်။
“ဟုက်ကဲ့ဘာကိစ္စများပါလိမ့်”
“ဆရာရေ အိမ်ကကျွန်တော့်မိန်းမအခုရက်ပိုင်း
နေမကောင်းဘူးဆရာစားသမျှပြန်အန်
ထွက်တယ်ပြီးတော့ပိန်လိန်နေတာပဲဆရာ
အရင်ကဝဝတုတ်တုတ်နဲ့သူကအခုအရိုးပေါ်
အရေတင်ဖြစ်နေပြီး
ဆရာဝန်နဲ့အိမ်ခေါ်ကုတော့လည်းမသက်
သာဘူးဆေးလည်းမတိုးဘူးဆရာ
အဲဒါကြောင့်ပညာသည်လုပ်ထားသလား
စစ်ချင်လို့ ဆရာ့ကိုလာပင့်ရတာပါခင်ဗျာ”
“သြော်ဒီလိုလားရပါတယ်ဗျာဆရာလိုက်ခဲ့ပါ့မယ်”
“သမီးရေ သမီး ဘုရားခန်းကအဖေ့လွယ်အိတ်လေး
ယူခဲ့ပါကွယ်”
“ဟုတ်အဖေ”
*****************
ဆရာလည်းဒေါ်စန်းရီ၏ခင်ပွန်း
ပင့်သည့်နောက်သို့ လိုက်လာခဲ့တော့သည်။
“သမီးရေဆရာပါလာတယ်ဆရာထိုင်ဖို့
နေရာလေးသေချာခင်းစမ်း”
“ဟုတ်အဖေ”
ဆရာဦးသာအောင် အတွက်နေရာထိုင်ခင်း
ပြုလုပ်ပေးလေသည်။
“ရတယ်သမီးနေပါစေရတယ်
လူနာကိုသာဘုရားခန်းထဲခေါ်လာခဲ့ပါ”
ဆရာဦးသာအောင်ကလူနာကို တွေ့ချင်နေသည်။
သားအဖနှစ်ယောက်အခန်းထဲဝင်ပြီးဒေါ်စန်းရီအားတွဲကာဘုရားခန်းထဲခေါ်လာတော့သည်။
“ဒီမှာထိုင်ပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
ဒေါ်စန်းရီအားယူရင်းဖြေလိုက်လေသည်။
ဆရာဦးသာအောင်က လူနာကို
စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီးစကားတစ်ခွန်းဆိုလိုက်လေ
သည်။
“အင်း အချိန်မှီလာပင့်လို့တော်သေးတာပေါ့
နောက်တစ်ပတ်လောက်ဆိုလူနာအသက်
ဆုံးလိမ့်မယ်”
“ဗျာ ဆရာရယ်ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဆရာ
ကယ်ပါဦးဆရာ”
ဒေါ်စန်းရီ၏ခင်ပွန်းမှာထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြင့်
ပြောလိုက်လေသည်။
“လူနာကိုပညာသည်ကအသေလုပ်ထားတာကွယ့်
ဘာမှမပူနဲ့ ဆရာကုပေးနိုင်ပါတယ်”
ဆရာကထိုမျှသာပြောပြီး ဘုရားစင်ရှေ့သို့သွားကာ
ဖယောင်းတိုင် အမွှေးတိုင် ရေချမ်း စသည့်အရာများကပ်လှူ ပူဇော်လိုက်ပြီး
ပါးစပ်မှလည်းတတွတ်တွတ်ရွတ်ဆိုနေလေသည်။
ခဏလောက်အကြာတွင်တော့
“လူနာကို အောက်လမ်းအတတ်နဲ့လုပ်ထားတဲ့ပညာသည်ကို
ဆရာခေါ်ရလိမ့်မယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ အားကိုးပါတယ်”
“ကဲ အထက်ဆရာကြီးများရဲ့အမိန့်
ငါဆရာရဲ့အမိန့်နဲ့ ဟောဒီ လူနာကို
ပြုစားထားတဲ့အောက်လမ်းပညာသည်
အခုချက်ချင်း ငါဆရာရှေ့မှောက်အရောက်လာစေ
မည်သူမှတားဆီးပိတ်ပင်ခြင်းမပြုရ ငါဆရာအမိန့်”
ဆရာဦးသာအောင်၏ အောင်မြင်လှသည့်
အမိန့်သံ၏အဆုံးဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်တစ်ကိုယ်
လုံးတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြစ်လာပြီး ဒေါသဖြစ်နေသည့်
အမူအရာဖြင့်ဆရာဦးသာအောင်အား မျက်လုံးပြူး
ကြီးဖြင့်စိုက်ကြည့်နေလေသည်။
“ဆရာစုတ်ဘာကြောင့် ငါ့ကိုခေါ်တာလဲပြောစမ်း”
“နင်ဘာအကြောင်းကြောင့်ဟောဒီလူနာကိုအောက်လမ်းအတတ်နဲ့လုပ်ရတာလဲပြောစမ်း”
“ဟားဟားဟား”
“ဒီကောင်မကိုလား
ဒီကောင်မကြီးပွားတာကိုမနာလိုတဲ့သူကငွေပေးပြီးငါ့ကိုအသေလုပ်ခိုင်းတာအဲဒါကြောင့်
့်ငါပညာပြလိုက်တာဒင်းနောက်တစ်ပတ်နေ
ရင်သေလိမ့်မယ့်”
“ဟားဟားဟားဟား”
“ဆရာအမိန့်ပေးတယ်အခုလူနာကို နင့်အတတ်နဲ့
လုပ်ထားတာတွေအခုနှုတ်စမ်း”
“မနှုတ်ဘူးဟေ့ မနှုတ်ဘူး
လုပ်ကတည်းကအသေလုပ်ထားတာ
ငါကဘာလို့နှုတ်ပေးရမှာလဲ”
“ဟားဟား ဟား ဟား ဟား “
“အင်းမေတ္တာရပ်ခံလို့မရမှတော့ငါ့
အကြောင်းသိရတာပေါ့
အစောင့်တော်များဒီပညာသည်ကို
ကြိုးနဲ့တုပ်လိုက်ကြစမ်း”
ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်လက်နှစ်ဖက်လုံးနောက်
ကျောဘက်ရောက်သွားပြီးချုပ်ထိန်းခံလိုက်ရလေသည်။
ဒေါ်စန်းရီအားဝင်ပူးကပ်နေသည့်ပညာသည်က
အချုပ်အနှောင်များမှလွတ်မြောက်ရန်ကြိုးစားနေ
ပေသည်၊
သို့သော်လုံးဝ မလွတ်မြောက်နိုင်အောင် ဆရာဦးသာအောင်၏
အစောင့်တော်ကြီးများကဖမ်းချုပ်ထားလေသည်။
“ဆရာစုတ်ငါ့ကိုအခုကြိုးဖြည်ပေးစမ်း”
“အစောင့်တော်ကြီးတို့ဒီကောင်မကို
မှတ်လောက်သားလောက်ခေါင်းကို
တင်းပုတ်နဲ့ထုပေးပါ”
ဆရာ၏အမိန့်သံဆုံးသည်နှင့်တပြိုင်ထဲ
ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက် (ဝင်ပူးနေသောပညာသည်)မှာ အာခေါင်ခြစ်ပြီး
အော်ဟစ်လေတော့သည်။
“အောင်မယ်လေး အား မလုပ်ပါနဲ့ နာလို့ပါ”
“ခပ်ပြင်းပြင်းသာထုပေးလိုက်ပါ အစောင့်တော်ကြီးများ”
“အား အခုလွှတ်လို့ပြောနေတယ်နော်
အား ငါ့ခေါင်းနာတယ် “
“နင့်ပညာနဲ့လုပ်ထားတာတွေအခုထုတ်မှာလား
မထုတ်ဘူးလား”
“မထုတ်ဘူးဟေ့ မထုတ်ဘူး”
“ဒီလောက်ခေါင်းမာတဲ့ဟာ
အစောင့်တော်ကြီးများ ဒီပညာသည်ရဲ့နောက်ကျောကို
တင်းပုတ်နဲ့ ထုပေးပါ”
“အမလေး “
ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်
ကျောကြီးကော့ကော့ပြီးအော်ဟစ်နေလေသည်။
“မှတ်ပြီလားဟင် အသာတကြည်ပြောလို့မရဘူးနင်က”
“ကြောက်ပါပြီဆရာရယ် ကျွန်မ ကျွန်မနှုတ်ပေးပါ့မယ်”
“အေးကောင်းပြီအခုနှုတ်”
“သမီးလင်ဗန်းတချပ်လောက်ယူခဲ့ပါကွယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
“ဆရာဒီမှာ လင်ဗန်း”
ဆရာကလင်ဗန်းယူလိုက်ပြီးဒေါ်စန်းရီရှေ့ချထား
လိုက်ပါတယ်။
“တစ်ခုမှမကျန်စေနဲ့ အကုန်ထုတ် ကြားလား”
“ဟုတ် ကြား ကြားပါတယ် ဆရာ”
ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်ခြေထောက်ကြီး
ဆင်းကာသူ၏ခန္ဓာကိုယ်ခေါင်းအစခြေအဆုံးကို
သပ်ချနေလေသည်။
“ဝေါ့ ဝေ့ါ”
“ဟင် ဘာတွေလဲ”
ဒေါ်စန်းရီ၏ခင်ပွန်းနဲ့သမီးဖြစ်သူမှာ
လင်ဗန်းထဲမှအံဖက်များကိုကြည့်လိုက်ရာ
မည်းမည်းအရာများပါလာလေသည်။
“အကုန်ထုတ်နော်ဘာမှမချန်ခဲ့နဲ့
ငါ့အကြောင်းသိတယ်မလားအာမခံနဲ့
အဝီစိထိဆင်းရမယ်ကြားလား”
“ကုန်ပါပြီဆရာရယ်ကုန်ပါပြီ”
“သေချာသလား”
“ဟုတ်သေချာပါတယ်ဆရာ”
“ဘာဖြစ်လို့အခုလိုငရဲထိဆင်းရမယ့်ပညာကို
သင်ယူပြီးလူတွေကိုဒုက္ခပေးရတာလဲ
မနာလိုလို့သူတစ်ပါးက ငွေပေးခိုင်းတော့ရော
ခိုင်းတဲ့သူရော လုပ်ပေးတဲ့နင်ရော၂ယောက်စလုံး အဝီစိလားရမယ်ဆိုတာမသိဘူးလား”‘
“သိပါတယ်ဆရာ”
“ဆရာမင်းရဲ့ပညာတွေကိုအလှူခံချင်တယ်ဆိုရင်
ကော ဆရာ့ကိုလှူမှာလား”
“မလုပ်ပါနဲ့ဆရာရယ်ကျွန်မဒီပညာတွေကိုတော့
မလှုပါရစေနဲ့ကျွန်မနောက်မလုပ်တော့ပါဘူး”
“အေး ဒါဆိုနင်သစ္စာရေသောက်ပြီးကျိန်ဆိုရမယ်”
“ရော့ကိုင်ထားရေခွက်ကိုကိုင်ပြီး
ငါဆိုသလိုလိုက်ဆို”
“ကျွန်မသည်ဒီနေ့ဒီအချိန်မှစ၍
၇ရက်သားသမီးတို့အပေါ်အောက်လမ်းနည်း
ပညာနှင့်အကျိုးစီးပွားပျက်အောင်
အသက်ဆုံးရှုံးအောင်မပြုလုပ်တော့ပါ
အကယ်၍ပြုလုပ်ခဲ့သည်ဆိုပါက
မဟာအဝီစိငရဲမှာမကျွတ်မလွတ်ခံရပါစေသား”
“ကဲ သစ္စာရေကိုသောက်ပြီး သွားပေတော့
နောက်နောင်ဒီလိုအမှားမျိုးထပ်ကျူးလွန်ရင်
နင်ဆိုထားတဲ့သစ္စာက နင့်ကိုဒုက္ခပေးလိမ့်မယ်
ကြားလား”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ ကြား ကြားပါတယ်”
အောက်လမ်းပညာသည်လည်းထွက်သွားတော့
ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်လဲကျသွားသည်။
“အမေအမေ့ အမေခေါ်လို့လည်းမရဘူးဆရာ”
“ဘာမှမပူနဲ့သမီးပညာသည်ဝင်တာကြာ
သွားလို့ပင်ပန်းသွားတာပါ”
“ရော့ဒီရေနဲ့ ခေါင်းအစခြေအဆုံးတောက်လိုက်”
ဆရာပေးသည့်ရေမန်းနဲ့တောက်လိုက်မှ
သတိရလာပါတယ်။
“အင်း ဟင်း ဟင်း”
“အမေသတိရလာပြီ
အမေဘယ်လိုနေသေးလဲ”
“အင်းသက်သာပါတယ်သမီးရယ်
အမေဘာမှမခံစားရတော့ပါဘူး”
ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်စောစောကနဲ့မတူ
ပြုံးရွှင်စွာနေနိုင်လာသည်။
“ကဲကဲမိန်းမဆရာ့ကိုကန်တော့ဦးလေ”
“သြော်ဟုတ်သားပဲဆရာကို့ကန်တော့ရဦးမယ်”
ဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်ဆရာ့ကိုရိုသေစွာ
ကန်တော့လိုက်လေသည်။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆရာရယ်
ကျွန်မမှာဆရာပေးတဲ့အသက်ပဲရှိပါတယ်”
“ရပါတယ်ကွယ်ဆရာတို့က၇ရက်သားသမီးတွေကိုဒီလိုကယ်တင်ပေးရတာကိုပဲကျေနပ်လှပါပြီ
နောက်ကိုအပြောအဆိုအနေအထိုင်
ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေပါ”
“ဟုက်ကဲ့ဆရာ ဆင်ခြင်ပါ့မယ်”
“အခုလိုဖြစ်အောင် ဘယ်သူကခိုင်းစေတာလဲ ဆရာ”
ဒေါ်စန်းရီ၏ခင်ပွန်းကမေးလေသည်။
“ဘယ်သူကလုပ်ခိုင်းတာမခိုင်းတာ
ထားလိုက်ပါ ပြီးခဲ့တာတွေပြီးပြီပဲ
မေတ္တာထားပြီးခွင့်လွှတ်လိုက်ပါ မေတ္တာခြုံလုံပါတယ် “
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ “
“ဘယ်သူကခိုင်းတယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိပေမယ့်
ကျွန်မသူ့ကို မေတ္တာနဲ့ခွင့်လွှတ်ပါတယ် ဆရာ”
“သာဓု သာဓု သာဓု
ကဲ ဆရာပြန်ဦးမယ် ဟုတ်ပြီလား”
ထို့နောက်ပိုင်းဒေါ်စန်းရီတစ်ယောက်
ကျန်းမာလာပေမယ့်
စျေးရောင်းသွားတိုင်းဒေါ်အေးမာကို မတွေ့တော့ပေ။
ဘာကြောင့်စျေးမရောင်းတော့တာလဲဆိုတာ
ဘယ်သူမှမသိကြပေမယ့် ဒေါ်စန်းရီကတော့
ကောင်းကောင်းကြီးသိနေလေသည်။
သို့ပေမယ့် မည်သူ့ကိုမှပြောမပြခဲ့ပေ။
တစ်လလောက်ကြာတော့
စျေးထဲသို့သတင်းတစ်ခုပျံ့နှံ့လာတာကတော့
ဒေါ်အေးမာတစ်ယောက် ခင်ပွန်းဖြစ်သူက
အရက်ဖိုးတောင်းရာမှ
စကားများရန်ဖြစ်ပြီးခင်ပွန်းဖြစ်သူက ဓားဖြင့်ထိုးသတ်လိုက်သည်ဆိုသည့် သတင်းသာဖြစ်သည်။
သူတစ်ပါး၏အသက်နှင့်အကျိုးစီးပွား ကို
မနာလိုရန်ပြုခဲ့သော ဒေါ်အေးမာ တစ်ယောက်
သူ့ကံကြမ္မာက သူ့အားဒဏ်ခက်ကာ
အသေဆိုးဖြင့်သာဇာတ်သိမ်းသွားခဲ့ရသည်
မဟုတ်ပါလား…………
ပြီးပါပြီ…
#အောင်ဓူဝံ