ဟ…လူဆိုတာကအချိန်မရွေးခူးခပ်စား
လို့ရတယ်ကွ။
တိရစ္ဆာန်ဆိုတာကိုယ်ကျွေးမှစားရတာ
မင်းနည်းနည်းလေးကိုယ်ချင်းစာစမ်းပါ”
“မသိဘူးတော်ရေကျွန်မကတော့
ကိုယ့်ဝမ်းကလွဲပြီးဘယ်တိရစ္ဆာန်မှ
ခေါင်းထဲသိပ်မထည့်တတ်ဘူး။
ရှင်းရှင်းပဲ”
“တော်ပြီ မင်းကိုဆက်ပြောနေရင်
ငါနဲ့စကားများရဦးမယ်။
“ရော့ ဖြူမ စား”
“ခွပ်”
မမိနွယ်ကထမင်းခွက်အားမြေပေါ်သို့
ပစ်ချကာကျွေးလိုက်လေသည်။
ဖြူမလည်းအမြှီးလေးနှံ့ကာစားနေလေသည်။
မမိနွယ်ဗိုက်ကြီးနေသလိုအိမ်မှာမွေးထားသည့်
ဖြူမလည်းဗိုက်ကြီးနေလေသည်။
ထို့ကြောင့်ကိုသန့်ဇင်က ဖြူမကိုလည်း
လူတစ်ယောက်သဖွယ်ဂရုတစိုက်နှင့်
စောင့်ရှောက်ကျွေးမွေးထားလေသည်။
ကိုသန့်ဇင်ကဖြူမအားချစ်သလောက်
မမိနွယ်ကတော့ဖြူမကိုအသေအလဲ
မုန်းနေလေသည်။
တိရစ္ဆာန်ဆိုဘာကောင်ကိုမှချစ်မရသော
မမိနွယ်တစ်ယောက်အိမ်မှာမွေးထားသော
ဖြူမကိုတစ်စက်ကလေးမှကြည့်မရခဲ့ပေ။
ထို့ကြောင့်ဖြူမအားကိုသန့်ဇင်ကပဲ
ဒိုင်ခံလုပ်ကိုင်ပေးရှာသည်။
==============
မနက်၅နာရီခန့် မမိနွယ်တစ်ယောက်
အိမ်ပေါ်မှအိမ်အောက်သို့ဆင်းလာခဲ့လေသည်။
ခင်ပွန်းဖြစ်သူကိုသန့်ဇင်အလုပ်သွားလျှင်
ထမင်းချိုင့်တစ်ခါတည်းထည့်ပေးနိုင်ရန်
ထမင်းဟင်းထချက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။
မီးမှိတ်ထားသည့်အတွက်ကြောင့်
မမိနွယ်လည်းလှေကားလက်ရန်းအား
ကိုင်ကာဖြည်းဖြည်းချင်းလှေကားပေါ်မှ
ဆင်းလာခဲ့လေသည်။
လှေကားအောက်ဆုံးအထစ်သို့အရောက်
“ကိန် ကိန် ကိန်”
“ဖြူမ နင်အိပ်စရာရှားလို့
လှေကားခြေရင်းမှာလာအိပ်နေရသလား
တော်သေးတာပေါ့ နင့်တက်နင်းမိလို့
သေသွားလည်းအကြောင်းမဟုတ်ဘူး
ငါလဲသွားရင်နင်အသေပဲ
ပြောနေတာမကြားဘူးလား
အံမယ်ပေကပ်ကပ်နဲ့ရပ်နေသေးတာ”
“ကဲဟယ်”
“ဖုန်း”
“ဂိန် ဂိန် ဂိန် ကိန်”
“အီအီ အုအု အု”
မမိနွယ်လည်းဒေါသဖြစ်ကာ
ဖြူမအားခြေထောက်ဖြင့်ဆောင့်ကန်လိုက်
လေသည်။
မထင်မှတ်ပဲဖြူမ၏ဝမ်းဗိုက်အား
ကန်လိုက်မိသည့်အတွက်ဖြူမအတော်ကလေး
နာကျင်သွားသည့်ပုံပင်။
ခွေးအော်သံကြောင့်ကိုသန့်ဇင်လည်း
အိမ်ပေါ်မှပြေးဆင်းလာခဲ့လေသည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲမိန်းမ”
“ဘာဖြစ်ရမလဲတော့်ခွေးမလေ
လှေကားရင်းမှာဝပ်နေတာကျွန်မကမမြင်ပဲ
တက်နင်းမိတာပေါ့။
တော်သေးတာပေါ့ ကျွန်မဘာမှမဖြစ်တာ
စိတ်တိုတိုနဲ့ပိတ်ကန်ပစ်လိုက်တယ်
အေးရော”
“ဟာမင်းကလည်းကွာလုပ်လိုက်ရင်
အဲ့သလိုချည်းပဲဖြူမမှာလည်းမင်းလို
ကိုယ်ဝန်အရင့်အမာကြီးနဲ့ဆိုတာလည်း
သတိထားပါဦးကွ။
တော်ကြာမင်းလုပ်လို့ ဖြူမသေသွားမှဖြင့်
မင်းငရဲကြီးနေဦးမယ်”
“အို…ငရဲကြီးတာတွေသေးတာတွေ
ကျွန်မမသိဘူး တော့်ခွေးကိုတစ်စက်ကလေးမှ
ကြည့်မရတာတော်အသိပဲ။
ကျွန်မကန်လိုက်လို့သေသွားလည်း
အေးတာပဲပေါ့”
“တောက်…မင်းကအတော်အကြင်နာ
တရားခေါင်းပါးတဲ့မိန်းမပဲ”
“တော်ထင်ချင်သလိုထင်
ဂရုမစိုက်ဘူး”
ကိုသန့်ဇင်လည်းဆက်မပြောချင်တော့
သဖြင့်အိမ်ပေါ်သို့ ပြန်တက်လာခဲ့လေသည်။
================
မနက်လင်းတော့ကိုသန့်ဇင်အိပ်ရာမှ
နိုးလာပြီးအလုပ်သွားရန်ပြင်နေလိုက်သည်။
“ဖြူမကိုလည်းမတွေ့မိပါလား
ဘယ်တွေလျှောက်သွားနေသလဲမသိဘူး”
ကိုသန့်ဇင်လည်းဖြူမအားစိတ်ထဲကနေ
တွေးတောမိလိုက်လေသည်။
“မိန်းမ ဖြူမလည်းမတွေ့မိပါလား
မင်းရောဖြူမကိုမြင်မိသေးလား”
“ဟင့်အင်း မမြင်မိဘူး
မနက်ကတည်းကမမြင်မိတာအခုထိပဲ
ဘယ်သွားသေနေသလဲမှမသိတာ”
“ဟင်း…”
ကိုသန့်ဇင်လည်းမမိနွယ်၏စကားကြောင့်
အသက်ပြင်းပြင်းရှူထုတ်ပြီးဒေါသကို
လျှော့လိုက်ရလေသည်။
“ထမင်းချိုင့်ကစားပွဲပေါ်မှာ
တစ်ခါတည်းယူသွား”
“ငါသိပါတယ် မင်းမပြောလည်း”
ကိုသန့်ဇင်ကဘုဆက်ဆက်ပြောလိုက်သဖြင့်
မမိနွယ်ကကိုသန့်ဇင်အားမျက်စောင်းထိုး
လိုက်လေသည်။
ထမင်းချိုင့်ကိုဆွဲပြီးကိုသန့်ဇင်လည်း
အလုပ်ခွင်သို့ရောက်လာခဲ့လေသည်။
တနေကုန်အလုပ်လုပ်လိုက်
နားလိုက်ဖြင့်တစ်ရက်တာအချိန်တွေကုန်ဆုံး
သွားခဲ့လေသည်။
ညနေ၅နာရီထိုးတော့ကိုသန့်ဇင်
အလုပ်ကပြင်ဆင်းလာခဲ့လေသည်။
အိမ်ကိုရောက်ခါနီးလမ်းထောင့်အရောက်
ကိုသန့်ဇင်၏မျက်လုံးတို့ ပြူးကျယ်သွားရ
လေသည်။
“ဖြူမ ဖြူ မ ”
ကိုသန့်ဇင်လည်းမြေပေါ်လဲကျနေသည့်
ဖြူမအနီးသို့အပြေးအလွှားရောက်လာခဲ့
လေသည်။
“ဖြူမကြည့်ရတာဝေဒနာခံစားနေရပုံပဲ
မဖြစ်ဘူး မဖြစ်ဘူး ဆရာဝန်ဆီပြကြည့်မှပဲ”
“အီ အီ”
“ဖြူမ ဘာမှမကြောက်နဲ့ ငါနင့်ကို
ဆရာဝန်ဆီပို့ပေးမယ်”
ကိုသန့်ဇင်လည်းဖြူမအားပွေ့ချီကာ
ဖြူမအားလူတစ်ဦးသဖွယ်စိုးရိမ်နေမိတော့သည်။
တိလေးတွေကိုကုသပေးသည့်
ဆရာဝန်ဆီသို့ကိုသန့်ဇင်အပြေးအလွှား
ရောက်လာခဲ့လေသည်။
ကံကောင်းချင်တော့တခြား
လာပြသည့်တိပိုင်ရှင်များရှိမနေသည့်အတွက်
ဆရာဝန်က
ဖြူမအားချက်ချင်းကုသပေးလေသည်။
ကိုသန့်ဇင်လည်းဖြူမအားကြည့်ကာ
အတော်စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမိလေသည်။
ဖြူမကကိုသန့်ဇင်အားသနားစရာ
ကောင်းသောအကြည့်လေးဖြင့်
ကြည့်နေရှာလေသည်။
ဒီတစ်ခါဖြူမကြည့်နေသည့်အကြည့်များက
နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်နေတဲ့အသွင်မျိုး
ဖြစ်နေလေတော့သည်။
ကိုသန့်ဇင်လည်းရင်ထဲမှဝမ်းနည်းမှုက
စို့နင့်၍လာခဲ့ရလေသည်။
ဆရာဝန်ကလည်းချွေးသီးချွေးပေါက်များ
ကျလာသည့်တိုင်အောင်ဖြူမအားကုသပေး
ရှာလေသည်။
“ခွေးရဲ့သန္ဓေသားကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်
ထိခိုက်ထားတဲ့အတွက်ဘယ်လိုမှ
ကုသလို့မရနိုင်တော့ဘူးညီလေး”
“ဗျာ…”
“ဟုတ်ပါတယ် ဆရာလည်းအတတ်နိုင်ဆုံး
ကုသပေးထားပေမယ့်ဘယ်လိုမှမရတော့လို့
ခွေးမိခင်ရောဗိုက်ထဲကသန္ဓေသားတွေပါ
အသက်ဆုံးရှုံးခဲ့ပါပြီ။
စိတ်မကောင်းပါဘူးညီလေးရာ
ဒါနဲ့ခွေးရဲ့ဗိုက်ကဘာနဲ့ပြင်းပြင်းထန်ထန်
ထိခိုက်မိတာလဲ”
“ဟို.ဟို”
ဆရာဝန်ရဲ့မေးခွန်းအားကိုသန့်ဇင်
ချက်ချင်းပြန်မဖြေနိုင်ခဲ့ပေ။
“ဟို ကား ကားနဲ့တိုက်မိလို့ပါဆရာ”
“အင်း…ကားမောင်းတဲ့သူကလည်း
ဒီခွေးကြီးတစ်ကောင်လုံးတောင်
မမြင်ကြတော့ဘူးလားမသိပါဘူးဗျာ
ခွေးလေးသနားပါတယ်
ပိုဆိုးတာကခွေးမကြီးရဲ့ဗိုက်ထဲက
ခွေးပေါက်လေးတွေပါသေရတာ”
“ဟုတ်ဆရာ ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦးဆရာ
ဖြူမကိုမြေမြှုပ်ပေးဖို့လည်းရှိသေးတော့”
“သြော် ဟုတ်ကဲ့ ကောင်းပါပြီဗျာ”
ကိုသန့်ဇင်လည်းဖြူမ၏အလောင်းအား
ပွေ့ချီပြီးအိမ်သို့ပြန်ရောက်လာခဲ့လေသည်။
ကိုသန့်ဇင်အိမ်ထဲဝင်လာသည်ကို
မမိနွယ်မြင်လိုက်လေသည်။
“ယောက်ျား လက်ထဲမှာဖြူမကြီးကိုပွေ့လို့
ဘာဖြစ်လာတာလဲ”
“မင်းရဲ့လူမဆန်တဲ့လုပ်ရက်ကြောင့်
ငါမွေးထားတဲ့ဖြူမသေသွားပြီကွ။
“ဟင်…”
မမိနွယ်လည်းကိုသန့်ဇင်၏
စကားကြောင့်အံ့သြသွားရလေသည်။
“ဟုတ်တယ် မင်းအခုမှအံ့သြမနေနဲ့
ဆရာဝန်ကပြောလိုက်တယ်ဖြူမရဲ့
ဗိုက်ထဲကသန္ဓေသားကိုပြင်းပြင်းထန်ထန်
ထိခိုက်မိလို့ ဖြူမရောဗိုက်ထဲက
ကလေးတွေပါသေသွားရတာတဲ့
အဲ့ဒါမင်းကြောင့်”
ကိုသန့်ဇင်ရဲ့စကားကြောင့်မမိနွယ်
ထိတ်လန့်သွားခဲ့ရလေသည်။
မမိနွယ်ရင်ထဲနေလို့မကောင်းတော့ပေ။
သူ့ရဲ့ဒေါသတရားကြောင့်အပြစ်မရှိတဲ့
ခွေးမကြီးနဲ့အတူသူ့သန္ဓေသားလေးတွေပါ
အသက်ပေးဆပ်ခဲ့ရလေသည်။
ကိုသန့်ဇင်လည်းဖြူမ၏အလောင်းအား
အိမ်၏နောက်ဖေးဘက်တွင်ကျင်းတူး၍
မြှုပ်နှံလိုက်လေသည်။
ဒီကနေ့ညတစ်ညလုံး
မမိနွယ်တစ်စက်ကလေးမှအိပ်၍မရခဲ့ပေ။
မျက်လုံးကိုမှိတ်ပြီးကြိုးစားအိပ်လိုက်
သည့်အခါတိုင်းဖြူမ၏အော်သံနှင့်အတူ
ဖြူမရဲ့မျက်နှာကပေါ်လာသည့်အတွက်
အိပ်ချင်သည့်စိတ်ပင်ပျောက်သွားခဲ့ရလေသည်။
ဖြူမအတွက်လွန်စွာမှစိတ်မကောင်း
ဖြစ်နေမိတော့သည်။
================
နောက်တစ်နေ့ မနက်လင်းတော့
ကိုသန့်ဇင်လည်းမမိနွယ်အားစကားမပြောပဲ
ထမင်းချိုင့်ကိုဆွဲ၍အလုပ်သွားလေသည်။
တနေကုန်အလုပ်နေရပေမယ့်
ဖြူမအားအမှတ်ရနေမိသည်။
အလုပ်ထဲမှလူများကကိုသန့်ဇင်
ငြိမ်နေသည့်အတွက်ဘာဖြစ်နေလဲဟု
မေးကြလေသည်။
ထိုအခါကိုသန့်ဇင်ကအိမ်မှာမွေးထားသည့်
ဖြူမသေဆုံးသွား၍စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရ
ကြောင်းပြောပြသည့်အခါကိုသန့်ဇင်အား
ရယ်မောကြလေသည်။
ကိုသန့်ဇင်လည်းသူတို့၏လှောင်ပြောင်မှုအား
ဂရမစိုက်ခဲ့ပါ။
လူသားဆန်စွာကြင်နာတတ်ပါလျှင်
ဘယ်အရာမဆိုချစ်ချင်စဖွယ်ဖြစ်နေမှာ
အမှန်ပင်ဖြစ်လေသည်။
ကိုသန့်ဇင်အလုပ်လုပ်နေသည့်အချိန်
လူတစ်ယောက်အမောတကောဖြင့်
ရောက်လာပြီး……
“ကိုသန့်ဇင် ကိုသန့်ဇင်”
“ဟာ…ကိုမှတ်ကြီးပါလားဗျ”
အိမ်နီးချင်းဖြစ်သူကိုမှတ်ကြီးက
ကိုသန့်ဇင်၏အလုပ်ထဲသို့အပြေးအလွှား
ရောက်လာပုံရလေသည်။
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးလည်းချွေးများက
ရွှဲနေလေသည်။
“ဘာဖြစ်လာတာလဲ ကိုမှတ်ကြီး
ခင်ဗျားကြည့်ရတာအမောတကောနဲ့”
“မင်း မင်းမိန်းမ မိနွယ်
အိမ်ပေါ်လှေကားကနေလိမ့်ကျပြီးအခုဆေးရုံကို
ရောက်နေတယ်ကွ။
“ဗျာ…”
“မင်းငါနဲ့အခုပဲဆေးရုံကိုလိုက်ခဲ့”
“ဟုတ်ဟုတ် ကိုမှတ်ကြီး”
ကိုသန့်ဇင်လည်းကိုမှတ်ကြီးနဲ့အတူ
ဆေးရုံသို့ချက်ချင်းလိုက်လာခဲ့လေသည်။
ဆေးရုံသို့ရောက်တော့ မမိနွယ်အားအရေးပေါ်ခွဲစိပ်မှု
ပြုလုပ်ရလေသည်။
နာရီအတော်ကြာသည့်တိုင်အောင်
ခွဲစိပ်မှုကမပြီးမြောက်နိုင်ခဲ့ပေ။
ကိုသန့်ဇင်လည်းရသမျှဘုရားစားများအား
တောက်လျောက်ရွတ်ဆိုကာမမိနွယ်အတွက်
ဆုတောင်းနေမိတော့သည်။
“ဂျောက်”
“ဟင်…”
ခွဲစိပ်ခန်းတံခါးဖွင့်သံကြောင့်
ကိုသန့်ဇင်နှင့်ကိုမှတ်ကြီးလည်းထိုင်နေရာမှ
ထလာခဲ့ပြီး။
“ဆရာ ကျွန်တော့်မိန်းမအခြေအနေလေး”
“လူနာကပြင်းပြင်းထန်ထန်ထိခိုက်ထားတဲ့
အတွက်ကြောင့်ခွဲစိပ်မှုကိုအတော်ကြိုးကြိုး
စားစားလုပ်လိုက်ရပါတယ်။
စိတ်မကောင်းစရာကတော့ဗိုက်ထဲက
ကလေးအသက်ကိုဆုံးရှုံးခဲ့ရသလို
လူနာကလည်းခါးရိုးကိုပြင်းထန်စွာ
ထိခိုက်မိတဲ့အတွက်နောင်ကို
ကိုယ်ဝန်ဆောင်ဖို့ခဲယဉ်းသွားပါပြီ။
ဆရာတို့ဘက်ကလည်းအတတ်နိုင်ဆုံး
ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။
ဒါပေမယ့်ဒီအခြေအနေကိုလက်မခံချင်လည်း
လက်ခံပေးရတော့မှာပါပဲ
ဆရာ့ကိုသွားခွင့်ပြုပါဦး”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ဆရာ”
ဆရာဝန်ပြောလိုက်သည့်စကားကြောင့်
ကိုသန့်ဇင်အားအင်တို့ဆွဲနှုတ်ယူခံလိုက်
ရသလိုဖြစ်ကာမြေပေါ်သို့ထိုင်လျက်သား
လဲကျသွားခဲ့ရလေသည်။
“သန့်ဇင် စိတ်ထိန်းမှပေါ့ကွ
မင်းမိန်မကိုလည်းမင်ပြုစုပေးရဦးမယ်မလား
ဒီတော့မင်းခံနိုင်ရည်ရှိမှပေ့ါကွ။
“ကျေးဇူးပါကိုမှတ်ကြီးရာ
ကျွန်တော်လည်းရုတ်တရက်ဆိုတော့
အသိလွတ်သွားလို့ပါ။
အဆိုးထဲကအကောင်းလို့ပြောရရင်
ကျွန်တော့်မိန်းမအသက်ရှင်နေသေးတာပဲဗျာ
ဒီလိုပဲတွေးယူရတော့မှာပေါ့
ကိုမှတ်ကြီးရာ”
မမိနွယ်လည်းဆေးရုံပေါ်တွင်
အချိန်တော်တော်ကြာသည်အထိ
တက်ခဲ့ရလေသည်။
ဆေးရုံပေါ်မှာမမိနွယ်ကခင်ပွန်းဖြစ်သူ
ကိုသန့်ဇင်ကိုစကားတစ်ခွန်းပြောရှာ
လေသည်။
“ယောက်ျား”
“ဟင်ပြောလေမိန်းမ”
“ကျွန်မအခုလိုဖြစ်ရတာ
ကျွန်မလုပ်လိုက်တဲ့အကုသိုလ်ကြောင့်လို့
ကျွန်မယုံတယ်။
ကျွန်မဖြူမကိုလုပ်ခဲ့တဲ့လုပ်ရက်က
ကျွန်မကိုတူသောအကျိုးပေးလိုက်တာပဲ
ယောက်ျား”
“အိုကွာ…ပြီးခဲ့တာတွေလည်းပြီးပါပြီကွာ
ပြောမနေပါနဲ့တော့ အခုလက်ရှိကိုသာ
ကောင်းအောင်နေပါတော့မိန်းမရာ”
“ကျွန်မနားလည်သွားပါပြီ
ဝဋ်မှာအမြဲငရဲမှာအပဆိုတာလေ
အခုလက်တွေ့ ကြုံလိုက်ရပြီဆိုတော့
ကျွန်မတကယ်ကိုကြောက်သွားပါပြီရှင်”
မမိနွယ်၏စကားကြောင့်ကိုသန့်ဇင်
ပြုံးမိလိုက်လေသည်။
ဇနီးသည်ယခုလိုအသိတရားရသွားသည့်
အတွက်ကိုသန့်ဇင်ကျေနပ်မိလေသည်။
ကိုယ်ပြုသည့်ကံကိုယ့်ထံပြန်လာသလို
ကိုယ်ပြုသောအကျိုးကိုယ့်ပြုသလို
ပြန်ဖြစ်မည်မှာမလွဲဧကန်ပင်ဖြစ်လေ
သည်။
ပြီးပါပြီ။ ။
ဇာတ်လမ်းလေးဖတ်ပြီးရင်လက်မလေး
တွေနှိပ်ပြီးအားပေးသွားကြပါ။
မူရင်း….အောင်ဓူဝံ