လက်မှတ်လောက်က အခုထိုးပေးတောင်ရတယ်။ သူတို့ဘက်ကသာ ကတိတည်ပါစေ။ ကျုပ်ကဘယ်နေ့သွားအိပ်ရမှာလဲ”
“ ဒီညပဲငါ့ကောင်၊ အော် ငါတစ်ခုပြောဖို့မေ့သွားတာ သူတို့ကလဲ မင်းကိုခြံအပြင်မလှမ်ရမကမ်းကနေ စောင့်ကြည့်နေမှာ။ သူတို့က မင်းနာမည်ကိုခေါ်တဲ့အချိန်ကျရင်တော့ ပြူတင်းပေါက်ကနေ လက်ထွက်ပြရမယ်။ ဒါမှလဲ မင်းအထဲမှာရှိမရှိသူတို့သိမှာလေ”
“ ရတယ်လေ ကျုပ်သဘောတူတယ်။ အထဲကိုတော့ ကျုပ်ကြိုက်တာယူသွားလို့ရတယ်မလား”
“ မင်းဘက်ကတော့ ကြိုက်တာယူလို့ရတယ်။ ဒီညနေ အသင့်ဖြစ်ရင် နှစ်ဖက်တွေ့ပြီး စကြတာပေါ့”
———————-
ညနေရောက်တော့ ပွဲစားစိန်ဟန်က မြင့်နိုင်အရှေ့မှာတင် ရွှေတစ်ကျပ်သားထည့်ထားတဲ့ဘူးကို ကိုအောင်သိန်း လက်ထဲထည့်ပြီး
“ မင်းနိုင်ရင် ဒီဘူးကိုယူသွားပေတော့။ ကံကောင်းပါစေ ကောင်လေး”လို့ပြောကာ မလှမ်းမကမ်းမှာရှိတဲ့ အိမ်ဘကါကိုထွက်သွားခဲ့တယ်။
မြင့်နိုင်လဲ ဘာမှမပြောပဲ တစ်ညစာအရက်နဲ့အမြည်းတွေထည့်ထားတဲ့ ဆွဲခြင်းကိုဆွဲကာ ပြိုကျလုဆဲဆဲဖြစ်နေတဲ့ ဘိုတဲဆီကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ တစ်မြို့လုံးက လူတွေကတော့ ဒီအလောင်းအစားကို စိတ်ဝင်တစားနဲ့ စောင့်ကြည့်နေခဲ့ကြတယ်။
မြင့်နိုင် ခြံထဲကိုရောက်တော့ ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်ရာ နှစ်ပေါင်းများစွာမရှင်းလင်းပဲပစ်ထားတဲ့အတွက် ခြုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းတွေက လူတစ်ရပ်စာလောက်မြင့်တဲ့အထိ ကြီးထွားနေကြတဲ့အပြင် မပြုမပြင်ပဲထားထားတဲ့ဘိုတဲ့အပျက်ကြီးကလဲ နေဝင်ရီတရောအချိန် တစ္ဆေတစ်ကောင်ငုတ်တုတ်ထိုင်နေတဲ့အလားဖြစ်နေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
မြင့်နိုင်လဲ လက်ထဲကဆွဲခြင်းကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ကိုင်ပြီး အိမ်ထဲကိုဝင်လာတဲ့အချိန် လင်းနို့အုပ်တစ်စုက ကြောက်လန့်တစ်ကြားအပြင်ကိုပျံထွက်သွားခဲ့တယ်။ တစ်အိမ်လုံးလင်းနို့ချေးအနံ့တွေအပြင် ပုတ်ပွနေတဲ့ ခိုသေကောင်အချို့ကိုပါတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဆွေးမြေ့နေတဲ့ ကြောင်လိမ်လှေကားပေါ်ကနေ အိမ်ပေါ်ထပ်ထိရောက်အောင်တက်ပြီး အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မလှမ်းမကမ်းမှာရှိတဲ့အိမ်ကနေ လက်ပြနေတဲ့ ပွဲစားစိန်ဟန်တို့လူစုကိုမြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။
ဒီလိုနဲ့ အိပ်ရမယ့်ကျောတစ်ခင်းစာနေရာကို ပါလာတဲ့စက္ကူအချို့နဲ့ဖုတ်ဖတ်ခါကာသန့်ရှင်းလိုက်ပြီး ခြင်းထဲပါလာတဲ့ အရက်ပုလင်းကိုထုတ်ကာ စိမ်ပြေနပြေသောက်နေခဲ့တယ်။ နေရဲ့အလင်းရောင်ပျောက်လုဆဲဆဲအချိန်ရောက်တော့ အသင့်ပါလာတဲ့ ဖယောင်းတိုင်ကိုထွန်းလိုက်တဲ့အချိန် အိမ်အောက်ထပ်ကနေ ပစ္စည်းတွေကိုတွန်းရွေ့တဲ့အသံကိုစတင်ကြားခဲ့ရတယ်။
“ ဒီကောင်တော့ စပြီထင်တယ်”
မြင့်နိုင်က သွေးအေးစွာရေရွတ်ပြီး အရက်ခွက်နောက် တစ်ခွက်ကိုထုတ်ကာ
“ သောက်တတ်ရင် လာသောက် အသံပေးတာတို့ ဘာတို့လုပ်မနေနဲ့ “လို့ပြောပြီး ခွက်ထဲအရက်ငဲ့ကာအရှေ့ကို ထိုးပေးလိုက်တယ်။
ခဏနေတော့ လှေကားပေါ်ကို တစ်ဒုန်းဒုန်းနဲ့တက်လာတဲ့အသံနဲ့အတူ အလွန်ပြင်းတဲ့သွေးညှီနံ့ကိုပါတစ်ဆက်ထဲ ရလိုက်တယ်။
“ ဟေ့ကောင် အနံ့ပေးလဲ ငါကမကြောက်တတ်ဘူးကွ သောက်စရာရှိလာသောက် “
မြင့်နိုင်က လှေကားထိပ်ကိုကြည့်ပြီးပြောနေတဲ့အချိန်
“ ဟေ့ မြင့်နိုင် ထွက်ပြေးသွားပြီလား ရှိသေးရင် မတ်တပ်ရပ်ပြဦး” ဆိုတဲ့အသံကြောင့် ပြူတင်းပေါက်နားကိုထသွားပြီး
“ ထွက်ပြေးတယ်ဆိုတာ မြင့်နိုင်သမိုင်းမှာမရှိဘူး”လို့ပြန်အော်ကာ ထိုင်လိုက်တဲ့အချိန် အရက်ခွက်ထဲမှာ ဘာမှမရှိတော့တာကို မြင်လိုက်ရတယ်။
“ဟဟဟ မင်းလဲ ငါ့လိုအရက်ကြိုက်တတ်ပါလား။ ရော့ကွာ ထပ်သောက် “
မြင့်နိုင်ထည့်ပေးလိုက်တဲ့အရက်က ခွက်ထဲမရောက်ခင် လေထဲမှာပဲ ပျောက်သွားတာတွေ့တော့ မျက်နှာအနည်းငယ်ပျက်သွားပြီး
“ မင်းက ကျွဲသောက်နွားသောက် သောက်နေပါလား။ အရက်ဆိုတာ ဇိမ်နဲ့သောက်ရတဲ့အရာကွ… တော်ပြီ မင်းကိုမတိုက်တော့ဘူး” လို့ပြောလိုက်တော့ လှေကားထိပ်မှာရှိတဲ့ သစ်သားတုံးက မြင့်နိုင်ဆီကို အရှိန်နဲ့ဝင်လာခဲ့တယ်။
“ ရွှီး ဖြောင်း “
“ ဟာ မင်းက ငါ့ကို သစ်သားတုံးနဲ့ပေါက်တယ်ပေါ့လေ။ အေး ငါကလဲ မင်းကို မမြင်ရလို့သာပေါ့ မြင်ရရင် လက်သီးနဲ့ဆွဲထိုးတယ်”
မြင့်နိုင်ကပြောနေရင်း လက်ခမောင်းကို တစ်ဖြောင်းဖြောင်း မြည်အောင်ခတ်လိုက်ရာ အိပ်ပေါ်ထပ် လှေကားဘေးနားကနေ အရိပ်မဲမဲတစ်ခုပေါ်လာပြီး ကြောက်လန့်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ ညဉ်းသံတစ်ခုထွက်လာခဲ့တယ်။
“ဒီကောင် ဘာကောင်လဲဟ “
ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်ကြောင့် မသဲကွဲဖြစ်နေတဲ့အတွက် အနားကိုတိုးပြီးကြည့်လိုက်ရာ ခေါင်းမပါပဲ ကိုယ်လုံးကြီးက လက်သီးထိုးတဲ့ဟန်လုပ်နေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
တော်ရုံမကြောက်တတ်တဲ့မြင့်နိုင်က အခုလိုပုံကိုမြင်တော့ ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေထလာပြီး အရှေ့ကိုဆက်မတိုးရဲပဲ အနောက်ကိုဆုတ်လိုက်ရာ
“ ဟီးဟီးဟီး “ဆိုတဲ့အသံက နောက်ကျောဘက်ကနေ ထွက်လာခဲ့တယ်။
မြင့်နိုင်လဲကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့် အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နီကြောင်ကြောင်ဆံပင်တွေဖွာလန်ကျဲနေတဲ့ ခေါင်းပြတ်ကြီးက ဆွဲခြင်းထဲမှာထည့်ထားတဲ့ အရက်ပုလင်းတွေကိုစုပ်သောက်နေတာကို သွေးပျက်ဖွယ်မြင်လိုက်ရတယ်။
“ အမလေး…. ဘာကြီးတုန်း”
မြင့်နိုင်က ကြောက်လန့်တစ်ကြား ထခုန်လိုက်တော့ ခေါင်းပြတ်ကြီးက ပြူးကျယ်နေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်ကာ
“ ငါ့အိမ်က ထွက်သွား ၊ မသွားရင် မင်းအသက်ကို နှုတ်ရလိမ့်မယ်” လို့ပြောတော့မှ မြင့်နိုင် အသိဝင်လာပြီး လှေကားအောက်ကို ပြေးဆင်းတဲ့အချိန် ဆွေးမြေ့နေတဲ့ လှေကားထစ်တွေက အရှိန်နဲ့ဆင်းလာတဲ့ဝိတ်ကိုမခံနိုင်ပဲ ကျိုးကျပါလေရော။
ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာတဲ့ အော်သံက စိန်ဟန်တို့
အဖွဲ့ရဲ့အသံကို ဖောက်ထွင်းနိုင်စွမ်းမရှိခဲ့ပေ။ မနက်ရောက်မှ ဘိုတဲပေါ်ကနေ မြင့်နိုင်မဆင်းလာလို့ လိုက်ကြည့်တော့ လှေကားအောက်မှာ ဇက်ကြီးကျိုးကာ မျက်လုံးပြူးအသက်ပျောက်နေတဲ့ မြင့်နိုင်ကို မြင်လိုက်ရတယ်။
ဒီအဖြစ်တွေဖြစ်ပြီးနောက်မှာတော့ ဘိုတဲအနားကို နေ့လည်ဘက်တောင်သွားရဲတဲ့သူမရှိသလောက်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ အရေးအကြောင်းရှိလို့ ညနေဘက်တွေ ဖြတ်လျောက်သွားတဲ့သူတွေကတော့ ဘိုတဲအပေါ်မှာ ခေါင်းပြတ်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်မတ်တပ်ရပ်နေတာမြင်ရသလို၊ အချို့ကျတော့လဲ ခေါင်းတစ်လုံးထဲ အိမ်ထဲလျောက်သွားနေတာကိုမြင်တွေ့ခဲ့ရတယ်။
—————-
ဒီလိုနဲ့ ငါးနှစ်လောက်ကြာတော့ ကုန်းမြင့်သာမြို့ကို မြို့နယ်အဆင့်မြှင့်တင်ဖို့အတွက် မလိုအပ်တဲ့အဆောက်အဦတွေကိုဖျက်သိမ်းဖို့ အမိန့်ကျလာခဲ့တယ်။ ဒီကိစ္စကို မြို့နယ်မြူနီစပယ်အရာရှိဖြစ်သူ ဦးညွန့်လှိုင်က တာဝန်ယူဆောင်ရွက်ခဲ့တယ်။ ဦးညွန့်လှိုင်က လူရိုးလူအေးဘုရားတရားသမားဖြစ်တဲ့အပြင် လာဘ်စားတာတွေမရှိတဲ့အတွက် အထက်ပိုင်းအရာရှိကြီးတွေတောင် လေးစားအားကိုးရတဲ့သူတစ်ဦးဖြစ်ခဲ့တယ်။
ဦးညွန့်လှိုင်လဲ သူ့ကိုယုံကြည်လို့တာဝန်ပေးတဲ့ကိစ္စကို နေ့ရောညပါအားတက်သရောဆောင်ရွက်ခဲ့တာ သုံးလအတွင်း အဆောက်အဦပျက်တွေကုန်သလောက်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ထုထည်ကြီးကြီးမားမားဆိုလို့ မြို့လယ်က ဘိုတဲတစ်ခုသာကျန်တောတဲ့အချိန် အလုပ်သမားခေါင်းတစ်ဦီးဖြစ်တဲ့ ဘိုတောက် ရုတ်တရက်ဆုံးပါလေရော။
ဦးညွန့်လှိုင်လဲ သူ့တပည့်ရင်းဆုံးသွားတဲ့အတွက် ဘိုတဲကိုဖျက်ဖို့ကိစ္စကို ရက်လည်ပြီးတဲ့ထိ နောက်ဆုတ်ခဲ့တယ်။ ဘိုတောက် ရက်လည်တဲ့နေ့မှာပဲ အရပ်ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း၊ အင်္ဂလိပ်မြန်မာကပြားတစ်ယောက်က ဦးညွန့်လှိုင် အိပ်ယာအောက်မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး
“ ငါ့နေရာကိုဖျက်ဖို့လုပ်နေတာ နင်မဟုတ်လား၊ အေး ငါ့နေနရာကိုဖျက်ရင် နင်လဲဒုက္ခကောင်းကောင်းတွေ့လိမ့်မယ်”လို့ဒေါသတကြီးပြောနေတာကိုအိမ်မက်မက်ခဲ့တယ်။
ဦးညွန့်လှိုင်လဲ စိတ်စွဲပြီးမက်တာဖြစ်မှာပါဆိုပြီး အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့နဲ့နေကာ ဘိုတဲကိုဖျက်ဖို့အစီအစဉ်တွေဆွဲခဲ့တယ်။ တကယ်ဖျက်တဲ့နေ့ရောက်တော့ စက်ယန္တရားတွေအလုပ်မလုပ်တော့ပဲ မောင်းတဲ့သူအချို့ဆို ပါးစပ်ထဲကအမြုပ်တွေထွက်ကာ သတိလစ်တဲ့အထိဖြစ်ကုန်တယ်။
အတွေ့အကြုံများတဲ့ဦးညွန့်လှိုင်က အခြေအနေကိုရိပ်စားမိပြီး အထက်ကိုအစီရင်ခံကာ အမိန့်ပြန်တမ်းတောင်းခဲ့တယ်။ အမိန့်ပြန်တမ်းရတော့ ကုန်းမြင့်သာမြို့ရဲ့ အမြင့်ဆုံး အာဏာပိုင်ကိုယ်တိုင်အမိန့်ပြန်နေတဲ့အချိန် အလုပ်သမားအချို့ကိုဝင်ရောက်ပူးကပ်ပါလေရော။
“ ငါနေတဲ့နေရာကို နင်တို့ရဲ့အမိန့်နဲ့ဖယ်ခိုင်းလို့မရဘူး၊ ဒီနေရာမှာငါနေဖို့ အရေးပိုင်မင်း စတိတ်ဂျော့ကိုယ်တိုင် အမိန့်စာနဲ့ထားခဲ့တာ၊ နင်တို့ဆက်လုပ်ရဲရင် ဆက်လုပ်ကြည့်၊ ငါ့အကြောင်းသိစေရမယ်”
တစ်ငိုငိုတစ်ရီရီနဲ့ပူးကပ်ပြီးပြောနေတဲ့အလုပ်သမားတွေကိုမြင်တော့ ဦးညွန့်လှိုင် အရမ်းမလုပ်ရဲတော့ပဲ တစ်မျိုးစဉ်းစားရပြန်တယ်။ အလုပ်သမားတွေကလဲ ဒီလောက်ကြမ်းတဲ့နေရာမှာမလုပ်ဘူးဆိုပြီး ဖြစ်ကုန်ကြတယ်။
ဦးညွန့်လှိုင်လဲ မရတဲ့အဆုံး ထေရ်ကြီးဝါကြီးသံဃာတွေပင့်ဖိတ်ကာ ဘိုတဲပရဝဏ်ထဲမှာ ပရိတ်တရားနာ ကမ္မဝါရွတ်စေခဲ့တယ်။ သံဃာတွေပရိတ်ကမ္မဝါရွတ်ဖတ်နေတဲ့အချိန် အိမ်ပေါ်ကနေ အသံနက်ကြီးနဲ့အော်ပြီး ပြေးဆင်းလာတဲ့အသံတွေ၊ လေမတိုက်ပဲ ဘိုတဲအနောက်က မရမ်းပင်အကိုင်းတွေလှုပ်ရမ်းနေတာကိုမြင်တော့ ဝါအကြီးဆုံးဆရာတော်က
“ ဒကာကြီး ဒီအိမ်မှာရှိတဲ့အစောင့်က ဉူးဇင်းတို့ရွတ်ဖတ်နေချိန် မခံမရပ်နိုင်ပူလောင်ပြီး လှည့်ပတ်ပြေးလွှားနေတာမြင်တော့ စိတ်ထဲမကောင်းလှဘူးကွယ်၊ ဉူးဇင်းတို့လဲ သူတစ်ပါးကို နာကျင်အောင်လုပ်သလိုဖြစ်နေတယ်”
“တပည့်တော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဘုရား၊ ဒီပုံအတိုင်းဆိုရင် အထက်အရာရှိတွေက တပည့်တော်ကိုနယ်ပြောင်းပြီး အခြားတစ်ယောက်ကိုအစားထိုးကြလိမ့်မယ်၊ အိမ်မှာရှိတဲ့အမျိုးသမီးကလဲ ကျန်းမာရေးမကောင်းတာမို့ နယ်ပြောင်းဖို့ကဘယ်လိုမှအဆင်မပြေဖြစ်နေလို့ပါဘုရား”
“ အိမ်း ဒကာကြီးအဖြစ်ကို ဉူးဇင်း နားလည်ပါတယ်၊ ဒီအိမ်မှာရှိတဲ့အစောင့်က တစ်ခုခုကိုစောင့်ကြပ်နေတဲ့သဘောဖြစ်နေလို့ လောကီဆရာကောင်းတွေနဲ့တိုင်ပင်ပြီး လုပ်သင့်တယ်လို့ အကြံပေးချင်တယ်”
“ ဒီအနီးနားတစ်ဝိုက်မှာလဲ လောကီဆရာတွေမရှိတာကြောင့် ရှိနိုင်မယ့်နေရာကိုလမ်းညွှန်ပေးတော်မူပါဘုရား”
“ အကောင်းဆုံးကတော့ ဘုရားတစ်ဆူဆူမှာ ခုနှစ်ရက်ဖြစ်ဖြစ် ကိုးရက်ဖြစ်ဖြစ် အဓိဌာန်ဝင်ကြည့်ပါ၊ အဓိဌာန်ဝင်နေတဲ့ကာလမှာလဲ ကိုယ်ဖြစ်ချင်တဲ့အရာကို ရည်စူးထားပေါ့ဒကာကြီး”
“တင်ပါဘုရား တပည့်တော် လုပ်ဆောင်ကြည့်ပါမယ်ဘုရား”
“ သာဓု သာဓု သာဓု လိုရာဆန္ဒတွေပြည့်ဝပါစေလို့ ဆုတောင်းပေးလိုက်ပါတယ်”
ဦးညွန့်လှိုင်လဲ ဆရာတော်ကြီးပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်ဖို့ဆုံးဖြတ်ကာ ဘိုတဲဖျက်မယ့်ကိစ္စကို ခေတ္တရပ်ဆိုင်းထားလိုက်တယ်။
——————————
ဆည်းလည်းသံတစ်ချွင်ချွင်က လေအဝှေ့မှာ စည်းချက်ညီစွာထွက်ပေါ်လာသလို င်္အဂါထောင့်ဂြိုလ်တိုင်ကနေဘုရားရှိခိုးမေတ္တာပို့သံကလဲ ဟန်ချက်ညီညီပျံ့လွင့်လာခဲ့တယ်။
“ သာဓု သာဓု သာဓု “
နောက်ကျောဘက်ကနေထွက်လာတဲ့ သာဓုခေါ်သံကြောင့် ဦးညွန့်လှိုင် လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ပုတီးစိပ်ကိုခေါက်ပြီးကြည့်လိုက်ရာ အသက်သုံးဆယ်ဝန်းကျင်လူငယ် တစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ဒီက ဦးလေးက ကုန်းမြင့်သာမြို့ မြူနီစပယ်ရုံးက ဦးညွန့်လှိုင်ဟုတ်ပါတယ်နော်”
“ ဟုတ်ပါတယ် ဟုတ်ပါတယ် မောင်ရင်က ကျုပ်ကိုသိလို့လား”
“ စတိတ်ဂျော့ပိုင်ခဲ့တဲ့ ဘိုတဲကို တာဝန်ယူပြီးဖျက်နေတဲ့ အရာရှိကို မသိစရာလားဗျာ”
“စတိတ်ဂျော့ ဟုတ်လား… ဒီနာမည်ကို မောင်ရင်က ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“ ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး ဒီမနက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ အိမ်ဖျက်တုန်းက ပါခဲ့တဲ့လူတစ်ယောက်ပြောတဲ့စကားကို ကြားလိုက်မိလို့ပါ။ ဒါနဲ့ ဘိုတဲမှာ ရှိနေတဲ့အစောင့်က အတော်ကြမ်းတယ်ဆို”
“ ဟုတ်တယ် မောင်ရင်ရေ .. ကျုပ်ဘဝမှာအဆောက်အဦအတော်အများများကိုတာဝန်ပြီးဖြိုဖျက်ခဲ့ဖူးတယ်။ ကြမ်းပေ့ရမ်းပေ့ဆိုတဲ့ အစောင့်တွေတောင် အစိုးရရဲ့အမိန့်ကို မလွန်ဆန်ရဲကြဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီကောင်က ဘာကိုမှဂရုမစိုက်ပဲ သောင်းကျန်းတာ။ ဒါကြောင့် စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ဘုရားပေါ်လာ ပုတီးစိပ်နေခဲ့တာပဲ”
“ ဦးညွန့်လှိုင်ပြောစကားအရဆိုရင် ဘိုတဲမှာရှိနေတဲ့ ကောင်က တစ်ခုခုကိုစွဲလမ်းပြီး မကျွတ်မလွတ်နိုင်ဖြစ်တာနေမယ်။ နောက်ပြီး သူနေတဲ့အိမ်က အရင် အရေးပိုင်မင်းနေခဲ့တာဖြစ်လို့ အမိန့်ကိုမနာခံတာလဲဖြစ်နိုင်တယ်ဗျ”
“ ကျုပ်တော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိတော့ပါဘူး။ သံဃာတော်တွေပင့်ပြီး ကမ္မဝါဖတ်တော့လဲ မထွက်ပဲ တေပေပြီး နေနေတာ။ သံဃာတော်တွေကတော့ လောကီဆရာတစ်ယောက်ယောက်နဲ့တိုင်ပင်ပြီး လုပ်လို့တော့ ပြောခဲ့တယ်”
“ အဟက်ဟက် လောကီဆရာဆိုရင်တော့ ဦးညွန့်လှိုင် အခြားရှာစရာမလိုတော့ဘူးဗျ။ ကျုပ်က ကြမ်းပေ့ရမ်းပေ့ဆိုတဲ့ နေရာတွေကို သွားပြီးနှိမ်နင်းလာခဲ့တာ။ ကျုပ်ကိုယုံယုံကြည်ကြည်အပ်လို့ရပါတယ်”
လူငယ်ရဲ့စကားကြောင့် ဦးညွန့်လှိုင်မျက်နှာဝင်းလက်သွားပြီး
“ ဒါဖြင့်လဲ ကျုပ်ကိုကူညီပေးပါလား၊ ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး”
“ ကျုပ်ကူညီပေးမှာပါ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ်နော် ကျုပ်အိမ်ထဲဝင်ပြီး အစောင့်ကိုဖယ်ရှားနေချိန် အထဲကိုဘယ်သူမှ ဝင်မလာဖို့ ဦးညွန့်လှိုင်က တာဝန်ယူပေးပါ”
“ ရပါတယ် ကျုပ်ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုရော အလုပ်သမားတွေကိုရောပြောထားပေးပါမယ်။ ဒါနဲ့ ဆရာလေးက ဘယ်အချိန်စပြီးလုပ်မှာလဲ”
“ ကျုပ်ကဖြစ်နိုင်ရင် ဒီညတောင်လုပ်ချင်တာ၊ ဦးညွန့်လှိုင်တို့ဘက်ကအဆင်ပြေနိုင်မလား”
“ ပြေပါတယ် ပြေပါတယ် ဆရာလေးအဆင်ပြေသလို လုပ်ပါ”
“ ဒါဆိုရင် ညနေ ငါးနာရီထိုးတာနဲ့ ခြံထဲကို ကန်တော့ပွဲတစ်ပွဲလာပို့ထားပေးပါ။ ပြီးတာနဲ့ ဘယ်သူမှမဝင်စေဖို့ ကြီးကြပ်ပေးပါ”
“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဆရာလေးရယ်။ ဒါနဲ့ ဆရာလေးနာမည်ကဘယ်လိုခေါ်လဲသိလို့ရမလား”
ဦးညွန့်လှိုင်စကားကိုကြားတော့ လူငယ်က အင်္ကျီလက်ကိုခေါက်တင်ကာ
“ နာမည်ထက် လုပ်ငန်းအောင်မြင်ဖို့ပဲ အဓိကကျတာမဟုတ်ဘူးလား”လို့ပြောပြီး ဘုရားပေါ်ကနေ ဆင်းသွားခဲ့တယ်။
ဦးညွန့်လှိုင်လဲ ဆရာတော်မိန့်ခဲ့တဲ့အတိုင်းဖြစ်လာတာမို့ ဝမ်းသာစွာနဲ့ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဒီအဖြစ်အပျက်တွေကို စူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုတော့ ဘယ်သူမှသတိမထားမိခဲ့ကြဘူး။
———————————-
“ ဤအိမ်အတွင်းမှာရှိကြတဲ့ နာနာဘာဝ ဝိနာဘာဝတွေအားလုံး ကျုပ်အမိန့်ကို တစ်သွေမတိမ်း လိုက်နာကြစေ။ ကျုပ်အနေနဲ့ သင်တို့ကို ထိခိုက်နာကျင်အောင် မလုပ်ချင်တဲ့အတွက် ကျုပ်ပြောသမျှကို လိမ်မာပါးနပ်စွာ လိုက်လျောပေးကြ”
ယောဂီဝတ်စုံဝမ်းဆက်ကိုဝတ်ထားပြီး ယောဂီခေါင်းပေါင်းကိုပေါင်းထားတဲ့ လူငယ်က လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ ဆေးနီမှုန့်တွေကို ဘိုတဲအနှံ့လိုက်ပက်ဖြန်းရင်း နှုတ်ကနေလဲ ဂါထာမန္တာန်တစ်ခုကို တီးတိုးရွတ်ဆိုနေခဲ့တယ်။
“ သင်တို့ရောက်နေပြီဆိုတာ ကျုပ်သိတယ်။ သွေးညှီနံ့တွေ အပုတ်နံ့တွေပေးလဲ ကျုပ်ကသင်တို့ကိုကြောက်မှာမဟုတ်ဘူး”
လူငယ်က ဘိုတဲပတ်ပတ်လည်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း မာန်ပါပါနဲ့ပြောလိုက်တော့ အိမ်ပေါ်ထပ်ကနေ ခြေထောက်ဆောင့်သံတစ်ချက်ထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။
အိမ်ပေါ်ထပ်ကနေ တစ်ဒုန်းဒုန်းတစ်ဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ သောင်းကျန်းနေတဲ့အချိန် လူငယ်က ဘိုတဲအောက်ထပ်ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ရေမန်းနဲ့စည်းချလိုက်ပြီး
“ ကဲ သင်တို့က ကျုပ်ကိုမနှစ်သက်ဘူး မဟုတ်လား။ ဒါကလဲ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်ကိစ္စတစ်ခုဖြစ်တဲ့အတွက် ကျုပ်အတွက်တော့ အထူးအဆန်းမဟုတ်ဘူး။ ကဲ ဘိုတဲမှာ နေထိုင်ပြီး လူတွေကိုခြောက်လှန့်နေတဲ့ နာနာဘာဝကောင် ကျုပ်အရှေ့အမြန်ရောက်စေ” လို့ပြောကာ ကြမ်းပြင်ကို လက်ဝါးနဲ့ရိုက်ချလိုက်တယ်။
မကြာခင် ဘိုတဲရဲ့လှေကားကနေ ခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့ ဆင်းလာတဲ့ လူရိပ်တစ်ခုကို ဖယောင်းတိုင်မီးအရှိန်နဲ့မြင်လိုက်ရတယ်။
“ သင်ရောက်လာပြီလား … “
လူငယ်ရဲ့စကားအဆုံးမှာ လှေကားထောင့်အမှောင်ထုထဲမှာရပ်နေတဲ့ အရိပ်က အသံဩဩနဲ့
“ ငါဒီမှာရှိနေတယ်… ဘာကြောင့် ငါ့ကိုခေါ်ရတာလဲ”
“ သင်က ဒီနေရာကိုလာတဲ့သူမှန်သမျှ မနေရဲအောင် ခြောက်လှန့်နေတယ်ကြားလို့ ငါရောက်လာရတာပဲ။ အမှန်တိုင်းပြောစမ်း ဒီဘိုတဲမှာ နင်စောင့်ရှောက်နေရတဲ့ ပစ္စည်းတွေ ရှိတယ်မဟုတ်လား”
“ ငါ့ပစ္စည်းတွေရှိတယ် မရှိဘူးဆိုတာ နင်နဲ့ဘာဆိုင်လဲ။ ငါပိုင်နက်ထဲလာပြီး ငါ့ကိုစော်ကားနေတဲ့ကောင် သေဖို့ပြင်ပေတော့”
လှေကားအောက်အမှောင်ရိပ်ထဲက လူရိပ်က ဒေါသတစ်ကြီးအော်ဟစ်ပြီး ဘေးမှာကျနေတဲ့ အုတ်ကျိုးအပိုင်းအစတွေ၊ သစ်သားချောင်းတွေနဲ့ လှမ်းပစ်ပါလေရော။
လှမ်းပစ်လိုက်တဲ့အရာတွေက လူငယ်ထိုင်နေတဲ့စည်းဝိုင်းနားကိုရောက်တော့ မမြင်ရတဲ့အရာနဲ့ထိပြီး ဘေးဘက်ကို လမ်းကြောင်းပြောင်းသွားခဲ့တယ်။
“ တယ် ဒီလောက်လက်ရဲဇက်ရဲရှိတဲ့ကောင် ငါ့ချည်မန်းကွင်းအစွမ်းကိုမြည်းစမ်းကြည့်ဟေ့” လို့ပြောပြီး ညာဘက်လက်ကောက်ဝတ်မှာချည်ထားတဲ့ အနက်ရောင်ကြိုးကို ချွတ်ယူပြီး လှေကားနားကိုပစ်လွှတ်လိုက်တယ်။
ချည်မန်းကွင်းက လှေကားနားကိုရောက်တော့ လူတစ်ကိုယ်စာဝင်လို့ရတဲ့အနေအထားထိ ကျယ်သွားပြီး တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ရစ်ပတ်ထားတဲ့ပုံစံဖြစ်သွားခဲ့တယ်။
“ ငါ့အရှေ့ကို ချည်ပြီးတုပ်ပြီးခေါ်လာစမ်း”
လူငယ်ရဲ့စကားသံအဆုံးမှာ ချည်မန်းကွင်းထဲမှာ ရုန်းကန်နေတဲ့မဲမဲအကောင်က စည်းဝိုင်းနားကိုရောက်လာပြီး နာကျင်စွာအော်ဟစ်ပါလေရော။
“လတ်စသတ်တော့ မင်းက မီးရှို့သတ်ခံထိထားတဲ့ကောင်ပဲ၊ အခုကစပြီး ငါ့အရှေ့မှာ မူလအသွင်ပြောင်းစေ” လို့အမိန့်ပေးပြီး ဆေးအနီမှုန့်နဲ့ဖြန်းလိုက်ရာ ချည်မန်းကွင်းထဲမှာ ရုန်းကန်လှုပ်ရှားနေတဲ့ မဲမဲကောင်ကြီးကနေ နီကျင်တဲ့ဆံပင်၊ မျက်နှာချွန်ချွန်၊ မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းတဲ့အင်္ဂလိပ်မြန်မာကပြားတစ်ယောက်အဖြစ်ပြောင်းလဲသွားခဲ့တယ်”
“ ဟေ့ မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ”
ဆံပင်နီကျင်ကျင်နဲ့လူက လူငယ်ရဲ့စကားကိုကြားတော့ မျက်ထောင့်နီနဲ့စိုက်ကြည့်ပြီး “ ငါ့နာမည် ဂျော်နီ”လို့ပြောကာ ချည်မန်းကွင်းကနေလွတ်အောင်ရုန်းနေခဲ့တယ်။
“ မင်းရုန်းလေကြပ်လေဖြစ်တော့မှာပဲ ဒီချည်မန်းကွင်းက မင်းကိုယ်ကိုတစ်ရစ်ရစ်နဲ့ပြတ်အောင်လုပ်လိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့်မရုန်းပဲ ငါမေးတာကိုမှန်မှန်ဖြေစမ်း”
“ မေး ဘာမေးမှာလဲ ငါ့တစ်ကိုယ်လုံးပူလောင်နေပြီ အမလေး ပူလိုက်တာ ငါ့ကိုယ်ပေါ်မှာချည်ထားတဲ့ကြိုးကိုဖြုတ်ပေးပါတော့“
“ ငါမေးတာ မှန်အောင်ဖြေရင် ဖြုတ်ပေးမှာပေါ့။ ဒီအိမ်က အရင်ခေတ်တုန်းက အရေးပိုင်မင်းနေခဲ့တယ်ဆိုတာ သေချာလား”
“ ပူလှချည်ရဲ့ အမလေး … ဟုတ်တယ် အရေးပိုင်မင်းနေခဲ့တာ”
“ သူအင်္ဂလန်ပြန်သွားတော့ ငါတို့တိုင်းပြည်ကနေ မတရားသဖြင့်သိမ်းယူထားတဲ့ ရတနာပစ္စည်းတွေ ကျန်ခဲ့တယ်လို့ သတင်းအတိအကျရထားတယ်။ အဲဒီပစ္စည်းတွေဘယ်မှာထားလဲ”
“ ချည်မန်းကွင်းကိုဖြုတ်ပေးရင် ငါလိုက်ပြပေးမယ်။ နင်သယ်နိုင်သလောက်လဲသယ်ခွင့်ပြုမယ်။ ငါ့ကိုလွှတ်ပေးပါတော့”
“ ကောင်းပြီလေ ရတနာသေတ္တာတွေ့တာနဲ့ နင့်ကိုလွှတ်ပေးမယ်။ ငါ့ကိုဘယ်နေရာမှာရှိလဲဆိုတာအရင်ပြော”
“ ငါ့ကိုချုပ်ထားသရွေ့ နင်လဲ ရတနာတွေရမှာမဟုတ်ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ရတနာသေတ္တာထားတဲ့မြေတိုက်ခန်း လျှို့ဝှက်ခလုပ်က အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေနဲ့လုပ်ထားလို့ပဲ”
ချုပ်ခံထားရတဲ့သူရဲ့စကားကြောင့် စည်းဝိုင်းထဲမှာရှိနေတဲ့ လူငယ်မျက်နှာပျက်သွားပြီး
“ မင်းက စည်းဝိုင်းထဲက ငါ့ကိုထွက်သေချင်လို့ ဥာဏ်ဆင်နေတာမဟုတ်လား။ မင်းတို့ဥာဏ်လောက်က သနားတာပေါ့”
လူငယ်က စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ ပြောရင်း ခါးကြားမှာလိပ်ထားတဲ့ အပျော့စားကြိမ်လုံးကိုထုတ်ပြီး ချည်မန်းကွင်းထဲကကောင်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ရိုက်ပါလေရော”
“ ရွှမ်း ရွှမ်း ရွှမ်း ကလိမ်ကကျစ်ကျတဲ့ကောင် ရော့ကွာ”
“ အမလေး ကြောက်ပါပြီ နာလှချည်ရဲ့ တော်ပါတော့ ဆက်မရိုက်ပါနဲ့တော့”
“ မရိုက်ချင်ရင် လျှို့ဝှက်တံခါးကိုဖွင့်ပြီး ရတနာသေတ္တာငါ့အရှေ့ယူလာစမ်း”
“ ယူလို့မရဘူး အဲဒီသေတ္တာထားတဲ့နေရာကို အုတ်တွေနဲ့အသေပိတ်ထားခဲ့တာ။ ငါယူလို့မရဘူး”
လူငယ်လဲ ချော့တစ်ခါ ခြောက်တစ်လှည့်မေးလိုက် ညဉ်းပန်းနှိပ်စက်လိုက်လုပ်ပေမယ့် ဖမ်းခံထိထားတဲ့ကောင်ကလဲ အနာခံပြီးသာနေတဲ့အတွက် အရုဏ်တက်ချိန်ရောက်တဲ့အထိ သေတ္တာရှိတဲ့နေရာကိုမသိခဲ့ရဘူး။
” တောက် ဒီကောင် အတော်အကြောမာတာပဲ အခုနောက်ဆုံးအကြိမ်မေးလို့မှမရရင် မင်းကိုမီးလောင်တိုက်သွင်းပစ်မယ်”
လူငယ်က မေးကြောကြီးတွေထောင်တဲ့ထိ ကြိမ်းဝါးလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့လည်ပင်းမှာဆွဲထားတဲ့အင်းပြားတစ်ချပ်ကို ထုတ်ကာ အရှေ့မှာဖြန့်ချလိုက်တယ်။
“ ဒီအင်းက မင်းတို့လို ကောင်တွေကိုအဆုံးသတ်ပေးမယ့် တံဆူးလောင်မီးအင်းပဲ။ ကဲ အခုနောက်ဆုံးငါမေးမယ်.. ရတနာသေတ္တာကို ပေးမလား မပေးဘူးလား”
ချည်မန်းကွင်းထဲက ကောင်ကတော့ နာကျင်မှု၊ ပူလောင်မှုဒဏ်တွေကို အံကြိတ်ခံရင်း
“ ငါတစ်ကိုယ်လုံးပြာမှုန့်ဖြစ်သွားရင်တောင် နင့်ကိုမပြောဘူး”
“ ဒီလောက် ခေါင်းမာတဲ့ကောင် ပြာမှုန်အတိဖြစ်ပေတော့”
လူငယ်က အင်းပြားကိုမန်းမှုတ်ပြီး ဂျော်နီ ရှိတဲ့ဘက်ကို ပစ်လွှတ်လိုက်တယ်။ အင်းပြားက စည်းဝိုင်းထဲကနေ အပြင်ကိုရောက်တာနဲ့ ဂျော်နီရဲ့ဦးခေါင်းထက်မှာ ဝဲပျံရင်း မီးမှုန်မီးစတွေကျလာတဲ့အချိန် မိုင်းကိုင်စက္ကူတစ်ရွက်က အိမ်အပြင်ကနေအထဲကိုဝင်လာခဲ့တယ်။
“ ဟင် တန်ပြန်စမပါလား”
စည်းဝိုင်းထဲကလူငယ်က အံ့ဩစွာရေရွတ်ရင်း ဘိုတဲအပြင်ဘက်ကိုကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် အပြင်ကနေအရှိန်နဲ့ပြေးဝင်လာတဲ့ လူတယောက်ရဲ့ခြေထောက်က မေးရိုးကိုလာထိတာကိုသိလိုက်ရတယ်။
“ ဖြောင်း”
အားပါပြင်းထန်တဲ့ကန်ချက်ကြောင့် စည်းဝိုင်းထဲကနေ အပြင်ကိုလွင့်ထွက်သွားပြီး ကန်တော့ပွဲတွေပါ တစ်စစီ ပျံ့ကျဲကျကုန်တယ်။
အဲဒီအချိန် ဂျော်နီရဲ့ကိုယ်မှာချည်ထားတဲ့ ကြိုးတွေပြတ်ထွက်ကုန်ပြီး ကြောက်မက်ဖွယ်အော်သံတွေက တစ်အိမ်လုံးအနှံ့ပေါ်ထွက်လာခဲ့တယ်။
စည်းပေါက်သွားပြီဆိုတာသိတဲ့လူငယ်က လဲကျနေရာကနေ ကုန်းရုန်းထပြီးပြေးဖို့အလုပ် တစ်ကိုယ်လုံးမဲနက်နေတဲ့ အကောင်က ဂုတ်ကိုဖမ်းဆွဲကာ ဒရွတ်တိုက်ခေါ်သွားတဲ့အချိန်
“ ဂျော်နီ မလုပ်နဲ့ …. မင်းမှားလိမ့်မယ်” ဆိုတဲ့အသံက ဘိုတဲအပြင်ဘက်ကနေထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။
အသံကြားတော့ အိမ်ထဲကိုဦးစွာပြေးဝင်လာတဲ့လူက ဂျော်နီလက်ထဲပါလုဆဲဆဲဖြစ်နေတဲ့ လူငယ်ရဲ့လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး
“ ဂျော်နီ စိတ်လျော့လိုက်ပါ အခု ငါတို့ဆရာလဲ ရောက်လာပြီဆိုတော့ မင်းကိုဘယ်သူမှဒုက္ခပေးလို့မရတော့ပါဘူး” လို့ပြောတော့မှ ဂုတ်ကနေဆွဲထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်ပေးခဲ့တယ်။
“ နင်တို့ကရော ဘယ်သူတွေလဲ ဘာကြောင့်ငါ့နေရာကိုရောက်လာခဲ့ကြတာလဲ”
“ သင်အထင်လွဲနေပါပြီ ကျုပ်တို့က ဒီမနက်အရုဏ်တက်ချိန်ဘုရားကိုရောက်တော့ ရင်ပြင်မှာစောင့်ကြပ်နေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်က သင့်မှာအန္တရာယ်ရှိနေပြီဆိုပြီး ပြောလို့ ကျုပ်တို့လာရောက်ကူညီရခြင်းဖြစ်ပါတယ်”
“ ဒါဆို သင်တို့က ကျုပ်စောင့်နေရတဲ့ပစ္စည်းတွေကို လာလုတဲ့သူတွေမဟုတ်ဘူးပေါ့”
“ မဟုတ်ပါဘူး ကျုပ်တို့ကို သင်အနေနဲ့ ပေးလိုက်မယ်ဆိုရင်တောင် ဒီလိုပစ္စည်းတွေကို အလေးခံပြီးမသယ်သွားဘူး”
လေသံအေးအေးနဲ့ တစ်လုံးချင်းနားဝင်အောင်ပြောလိုက်တာကြောင့် မောင်ဂျော်နီက သူ့ရဲ့ကြောက်မက်ဖွယ်အတ္တဘောရုပ်သွင်ကိုဖျောက်လိုက်ပြီး မူလရုပ်သွင်အဖြစ်ပြောင်းလဲခဲ့တယ်။
“ အခုလူတွေက ငါနေတဲ့ဘိုတဲကိုဖြိုဖျက်ဖို့လုပ်နေကြတယ်”
“ကျုပ်တို့သဘောပေါက်ပါတယ်။ လူတွေရဲ့စကားကြောင့် ဘိုတဲမှာ အဖိုးတန်တဲ့ပစ္စည်းရှိမယ်ဆိုတာကို ဒီလိုလောဘသားတွေရိပ်မိပြီး သင့်ဆီကိုလာခဲ့တာပေါ့”
“ ငါ့ကိုအရေးပိုင်မင်းက အရှင်လတ်လတ်ခေါင်းဖြတ်မီးရှို့သတ်ပြီး သူပိုင်တဲ့ရတနာသေတ္တာကိုစောင့်ရှောက်ဖို့အမိန့်ပေးခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် သူပြန်မလာမချင်း ဒီပစ္စည်းတွေကိုစောင့်ရှောက်နေရတာပဲ”
“ အတော်ရက်စက်တဲ့သူပါလား… “
“ ဟုတ်တယ် အရေးပိုင်စတိတ်ဂျော့က အရမ်းကိုရက်စက်တဲ့သူပဲ၊ သူတို့ကို ပုန်ကန်ခဲ့တဲ့ လယ်သမားတွေကိုလဲ သူကိုယ်တိုင်ခေါင်းဖြတ်သတ်ခဲ့တာ၊ အဲဒီအရေးအခင်းပြီးတော့ သူ့နေရပ်ကိုခေတ္တပြန်ဖို့အကြောင်းဖန်လာခဲ့တယ်။ သူပြန်တဲ့အချိန် ရတနာပစ္စည်းတွေကို ဒီဘိုတဲကြီးရဲ့အောက်ထပ်မြေတိုက်ခန်းမှာသိမ်းနေတာကို အမှတ်မထင်မြင်တွေ့ခဲ့တယ်။ ဒါကိုသိတဲ့သူဆိုလို့ ငါပဲရှိတဲ့အတွက် သူမရှိတုန်းကစ္စည်းတွေယူမှာစိုးရိမ်ပြီး ငါ့ကိုနှုတ်ပိတ်ခဲ့တာ။ ငါ့ရဲ့ဝိဥာဉ်ကိုလဲသူပြန်မလာမချင်း ရတနာပစ္စည်းတွေကိုစောင့်ကြပ်ဖို့ အမိန့်ပေးခဲ့တယ်”
“ သင့်အဖြစ်ကိုကြားရတာ စိတ်ထဲမကောင်းပါဘူး။ ဒါနဲ့ သူကရောပြန်ရောက်လာသေးလား”
“ သူလဲပြန်လာပြီးထဲက အခုထိပြန်မရောက်လာခဲ့ဘူး”
“ ဒါဆိုရင် သင်က ဒီအိမ်ကိုစွဲနေတာမဟုတ်ပဲ ရတနာပစ္စည်းတွေကိုစွဲလမ်းပြီးစောင့်နေတာကိုး”
“ ဟုတ်တယ် ငါလဲအခြားဘဝသစ်ကိုသွားချင်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ဒီပစ္စည်းတွေကိုစိတ်မချဖြစ်နေတယ်”
“သင်ဘဝကူးကောင်းအောင် ကျုပ်တို့ကူညီပေးနိုင်ပါတယ်”
“ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ဒီပစ္စည်းတွေရှိနေသေးသရွေ့ ငါဘယ်လိုစိတ်ဖြောင့်နိုင်ပါ့မလဲ”
“ ကျုပ်တို့သင့်အရှေ့မှာ ပိုင်ရှင်မဲ့ရတနာပစ္စည်းတွေကို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်တဲ့မြေစောင့်နတ်ကိုခေါ်ပြီးအပ်ပေးပါမယ်”
ပိတ်ဖြူဝတ်သူရဲ့စကားကြောင့် မောင်ဂျော်နီက
“ သင်တို့က မကောင်းတဲ့သူမဟုတ်ဘူးဆိုတာယုံကြည်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကောင်းသလို စီစဉ်ပေးပါ”
“ ကဲ သက်ခိုင်ရေ ဘိုတဲအပြင်က မြေကွက်လပ်မှာ မြေစောင့်နတ်ကိုပင့်ဖိတ်ပြီး ရတနာပစ္စည်းတွေကို အပ်နှံ့ပေးလိုက်ပါ”
“ ဆရာ ဒီလူကိုရော ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ”
သက်ခိုင်စကားကြောင့်ကြည့်လိုက်ရာ စည်းပေါက်ပြီး သတိလက်လွတ်ဖြစ်နေတဲ့ သိုက်ဆရာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ သူ့အပြစ်တွေသူခံရတာဆိုတော့ ဒီတိုင်းလွှတ်ပေးလိုက်ပါ”
သက်ခိုင်လဲ ဖမ်းချုပ်ထားတဲ့သူကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ ကြောက်လန့်တကြားအော်ဟစ်ကာ ခြေဦးတည့်ရာထွက်ပြေးသွားပါလေရော။
သက်ခိုင်လဲ ဆရာခိုင်းတဲ့အတိုင်း မြေစောင့်နတ်ကိုပင့်ဖိတ်ပြီး ရတနာပစ္စည်းတွေကိုထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ဖို့ အကူအညီတောင်းခံခဲ့တယ်။
မောင်ဂျော်နီလဲ ဒီတော့မှ စိတ်အေးသွားပြီး သူနေတဲ့ဘိုတဲကို နောက်ဆုံးအကြိမ်သမင်လည်ပြန်ကြည့်ကာ မြို့အပြင်ဘက်ကို ထွက်သွားခဲ့တယ်။
ဒီကိစ္စတွေဖြစ်ပြီး တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ ဘိုတဲကိုအောင်အောင်မြင်မြင်ဖြိုဖျက်နိုင်ခဲ့ကြတယ်။ ဘိုတဲဖျက်ပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ မြေအောက်ခန်းထဲကနေ မီးလောင်နေထားတဲ့လူရိုးစုတစ်ခုကိုလဲရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ကြတယ်။
———————
အောင်မြတ်သာတို့ကတော့ ကုန်းမြင့်သာမြို့ပြင်စေတီမှာ ခုနှစ်ရက်အဓိဌာန်ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီး အခြားဒေသတစ်ခုကို ခရီးဆက်ခဲ့ကြတယ်။
ခရီးသွားနေရင်း သက်ခိုင်က
“ ဆရာ ဟိုဘိုတဲမှာနေတဲ့သူအတွက် အမျှအတန်းလဲပေးတာမတွေ့ဘူးနော်။ သူကရော ကျွတ်လွတ်နိုင်ပါ့မလား”
“ ဒီမေးခွန်းကို ဘယ်တော့မေးမလဲလို့တွေးနေတာ …. ငါတို့တွေ့ခဲ့တဲ့ သူက ခရစ်ယာန်ဘာသာကိုးကွယ်တဲ့အတွက် တို့တွေရဲ့ဓလေ့ထုံးတမ်းနဲ့မလုပ်ပေးခဲ့တာ”
“ ဒါဆို သူက မြေစောင့်နတ်ကို ဘာလို့ယုံယုံကြည်ကြည်အပ်နှံခဲ့တာလဲ”
“ မြေစောင့်နတ်ကို ယုံလို့အပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာထက် ငါတို့ကိုယုံကြည်လို့အပ်ခဲ့တာလို့ပြောရင်ပိုမှန်မယ်”
“ ဟုတ်တယ်နော် ဆရာ ။ ကျွန်တော်တို့သွားတဲ့နေရာတိုင်း ကိစ္စတစ်ခုခုက စောင့်ကြိုနေပြီသားပဲ “
“ အခုလဲ ကိစ္စ တစ်ခုက မင်းတို့ကိုစောင့်နေပြီထင်ပါတယ်”
“ ဗျာ ဘာကိစ္စက စောင့်နေပြန်တာလဲဆရာ”
“ ဟိုရောက်ရင်သိရမှာပေါ့ကွာ”
အောင်မြတ်သာက သက်ခိုင်နဲ့တောက်ရတို့ရဲ့စိတ်ကို ခလုခလုဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အရှေ့ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
အောင်မြတ်သာပြောတဲ့ကိစ္စက ဘာဖြစ်မလဲဆိုတာကိုတော့ “အောင်မြတ်သာနှင့်ငရဲလမ်းကလာသောသူ”ဆိုတဲ့ဝတ္တုမှာဖတ်ရှုပေးကြပါဦး။
လေးစားစွာဖြင့်
ဇေယန(ရာမည)