ဟုတ်တယ်ဟေ့ ဒီမှာဖားကျတယ်ကျောက်ခဲရေ
လူခွဲဟေ့”
ဖားရိုက်လျှင် တစ်ယောက်မီးတစ်ပြန် အကွာအဝေးမှာ
နေပါက မြင်ကွင်းက ပို၍ ရှင်းလင်းလှပေသည်။
ဖားရသ၍ အောင်တင်နှင့် ကျောက်ခဲတို့ ရိုက်၏
အောင်တင် မီးတစ်ချက် ပြန်အဝေ့ နီရဲ့လှသော
မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းအားတွေ့လိုက်သည်။
အောင်တင် စိတ်ထဲဝမ်းသာသွားသည် ထိုမျက်လုံးအနေအထား
အရ ဖား၅၀သား အထက်ရှိနိုင်သည် မီးမှိတိကာ
တွေ့လိုက်သောနေရာသို့မှန်းလျှောက်လေသည်။
ဖားကို မျက်လုံးအဓိက ထား၍ ရှာရသည်ဖြစိသဖြင့်
မီးရောင်ကြောင့် ဝပ်သွားလျှင် ရှာရ ခက်မည်ဆိုးသောကြောင့်
ထိုသို့ မီးမှိတ်ကာ အနားသွား၍ ဆက်ကနဲထိုးကား
ဖမ်းခြင်းက ပိုကောင်းသော လုပ်ရပ်ဖြစ်လေသည်။
ချောက်!!!!!
ပွင့်လာသော မီးရောင်အောက်တွင် ဖားက ငြိမ်သက်လျှက်ပင်
လက်ထဲက ကိုင်ထားသော တုတ်ချောင်းအား ကိုအောင်တင်
လွဲရိုက်ချတော့သည်။
ဖုနွးးးးးဖုနိးးးးးဖုနွးးးးး
ရိုက်ချက်က တစ်ချက်မက သုံးချက်ဆက်ရိုက်ခြင်းဖြစ်၏
သို့သော်ဖားကို ပထမ ထိချက် တိမ်စောင်း၍
တစ်ချက်ခုန်သွားသည်။
”တောက်!!”!ငါလခွမ်းမှ $&$*-_ဖား ရော့ကွာရောကွာ”
ကိုတင်အောင်၏ ပါးစပ် မှ မထင်မှတ်ပဲ ဖားဇောဖြင့်ဆဲလိုက်
ခြင်းဖြစ်ပေသည်။
ဒုတ်းးးးးဒုတ်းးးးဒုတ်းးးးးးးး
”ဟာ!!!!!!ကျောက်ခဲရေ လာပါဦးဟ”
ကိုတင်အောင် ရိုက်နေသောဖားမှာ တဖြည်းဖြည်း
ကြီးလာပြီး မာကျောသောအရာ တစ်ခုကို
ရိုကိရသလိုဖြစ်လာသည် မီးရောက်အောက်မှာပင်
ပိုပိုကြီးလာ၍ ကိုတငိအောင်ကြောက်လာတော့သည်။
ဟာ ဖားသရဲဆိုတ ဒါများလား
”ကျောက်ခဲရေ ကျောက်ခဲရေ လာပါဦးဟ”
မီးရောင်လည်း မတွေ့တော့ ဘူး ပြန်သွားပြီးလား
ကိုအောင်တင် ဖားလာမရိုက်ခင်ကမှ ကျောက်ခဲ်
ရျှိနသေးသညျ တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့် ကိုအောင်တင်
အသံများတုန် ရီလာလေသည်။
သူ့မီးရောင်အောက်တွင် အရောင်တစ်ချို့ က တစ်လှပ်လှပ်ဖြင့်သူရှိရာသို့ နီးကပ်လာလေသည်။
အားးးးးးးမြွေတွေးးမြွေတွေးးးး
ကိုအောင်တင် လာရာလမ်းသို့ ခြေကုန်ပြေးတော့သည်။
မီးရောင် အနည်းငယ်ပင် မဝေ့ရဲအနားတွင်မြွေများက
နေရာလွတ်ဟူ၍ မရှိသူသိခဲ့သည် သူကို ကွင်းမှောက်လေပြီး။
စောစောက သူ ရွာမ ကွင်းဘက်တွင် မထင်မှတ်ပဲ
ဆဲမိသည် လူကြီးများကလည်း ဆဲဆိုခြင်းမပြုလုပ်ရန်
မှာထားသောလည်းသူက သတျိမရလိုကျခွငျးဖွစျ၏
အတော်လှမ်းလှမ်းကို ခြေကုန်လက်ပမ်းကျ သွားနေသော
လည်း ထိုနေရာပင် ပြန်၍ ရောက်ရောက်လာသည်။
မီးကလည်း မထိုးရဲပေ သူကွင်းမှောက်ထားပြီးထဲံက
မီးထိုးလည်း မြွေပဲ တွေ့ရမည်ကိုသူသိသည်။
ကွင်မှောက်သောသူများအများစုကာ ထင်သည့်နေရာကို
သွား တစ်လွဲချည်းပင် ဆဲဆိုခြင်းမကြိုက်သော
ကွင်းများမှာ ရေကြီးခြင်း။မြွေများလိုက်ခြင်းစသည့်
ကြောက်မက်ဖွယ် အမူအယာတို့ဖြင့် ခြောက်လှန့်ကြလေ
သည်။
ကိုတင်အောင် မှာ မည်သည့်နေရာမှ မသွားတော့ပဲ
နေရာတစ်ခုတွင်သာ မိုးလင်းထိုင်စောင့်ရတော့သည်။
မနက်လင်းသောအခါ သူထိုင်နေသော နေရာက
ရွာမ ကွင်းအလယ်ထီးထီးကြီးမှာသာဖြစ်သည်
ရွာသို့ပြန်လာသောအခါ ရွာဝ၌ ကျောက်ခဲဖြင့်တွေ့လေသည်။
”ဟ ကိုအောင်တင်ကြီး ခင်ဗျား က အတူသွားသူအချင်း
ချင်းတောင်လက်မကုပ်ဘူး ဖားကျတဲ့
ဂွင်ကောင်းမိတော့ ကျုပ်ကိုထားခဲ့တာပေါ့”
ကိုအောင်တင်ကို မိုးလင်းမှ ပြန်လာ၍ ဖားဇောကပ်နေသည်
ဟုကျောက်ခဲထင်နေသညိ။
”အေ ကျောက်ခဲရေ မင်းသာ ငါ့နေရာဆို ငိုလို့ဆုံးမှာမဟုတ်ဘူ”
”ဘာလိုတုန်းဗျ”
”ညကကွင်းမှောက်တာ ဟကောင်ရေ ဖားထုတ်တောင်
ဘယ်နားပြုတ်ကျခဲ့မှန်းမသိဘူး လျှောက်ပြေးလိုက်ရတာ”
ကိုအောင်တင်မှာ မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် အိမ်ရှိရာသို့
ထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။