ကျေနပ်ဘူးဆိုရင်လည်း တုတ်ဆွဲ၊ ဓါးဆွဲပြီး ခုတ်ကြသတ်ကြနဲ့ပေါ့ကွာ”
“တောမီးလောင်ရင် တောကြောင်လက်ခမောင်းခတ်တယ်ဆိုသလို ဒီအချိန်မှာ ဓါးပြတွေက တော်တော်ဆိုးပါရောဟေ့၊ ဘယ်လောက်တောင်ဆိုးသလဲဆိုရင် ရွာထဲက ရွာပြင်ကို လူတွေမထွက်ဝံ့သလောက်ပဲကွ၊ ရွာတွေမှာလည်း လူငယ်တွေစုစည်းပြီးတော့ ရပ်ရွာကာကွယ်ရေးအဖွဲ့တွေ ဖွဲ့ထားရတယ်၊ ဓါးပြကတော့ ရွာပြင်မှာတွေ့တဲ့လူကို ဓါးပြတိုက်ပြီး ရတာယူ လူသတ်ခဲ့တာပဲဟေ့၊ ဒီနိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်တစ်ကြောမှာတော့ ဗျဂ္ဃကြီးဆိုရင် မသိသူမရှိတဲ့ ဓါးပြကြီးပေါ့ကွာ”
“ဒါဆိုတော်တော်ဆိုးတာပေါ့နော်”
“အေးပေါ့ကွာ၊ ဗျဂ္ဃကြီးဓါးပြတိုက်ပြီဟေ့ဆိုရင် လှည်းလေးငါးစီး၊ လူအယောက်သုံးဆယ်လောက်တောင်မှ မခံနိုင်လို့ ထွက်ပြေးကြရသတဲ့”
“လူသုံးဆယ်တောင် ထွက်ပြေးရတယ်ဆိုတော့ သူ့မှာတပည့်တပန်းများလို့နေမှာပေါ့ ဦးဘသာ”
ဦးဘသာက ခေါင်းခါရင်း
“မဟုတ်ဘူးကွ၊ ဗျဂ္ဃကြီးက တခြားဓါးပြတွေနဲ့မတူတာက သူက အစုအဖွဲ့မရှိဘဲ တစ်ယောက်တည်းလှုပ်ရှားတာပဲ”
ကျုပ်ဖြင့် ထူးဆန်းသွားတာပဲ။
“ဟာဗျာ၊ ဦးဘသာကလည်း လူတစ်ယောက်တည်းလောက်တော့ လူသုံးဆယ်လောက်က ဝိုင်းခုတ်ရင် အရိုးတခြားအသားတခြားဖြစ်ပြီး သေသွားမှာပေါ့ဗျာ”
“ငါ့ညီက မကြုံခဲ့ဖူးတော့ ဘယ်ယုံပါ့မလဲကွ၊ တို့ နိဗ္ဗာန်ရွာ မှာဆိုရင် ရပ်ရွာကာကွယ်ရေးအဖွဲ့မှာ ကာလသားချည်း လေးငါးဆယ်လောက်ရှိတယ်ကွ၊ ဒီလူလေးငါးဆယ်တောင်ဗျ ဗျဂ္ဃကြီးလာပြီဟေ့ဆိုရင် ဖင်တုန်အောင်ကြောက်ကြရတာကွ”
ကိုလှသောင်က ဝင်ပြောတယ်ဗျ။
“ဆန်းလိုက်တာဗျာ၊ သူက ဘာတွေစွမ်းနေလို့လဲ”
“စွမ်းပါသကောကွာ၊ ဗျဂ္ဃကြီးနာမည်က သိန်းဝင်းဆိုလား၊ သန်းဝင်းဆိုလား တစ်ခုခုပဲ၊ သူ့လာပြီဆိုရင် ပြောနေကျစကားတစ်ခွန်းရှိသေးတယ်ကွ၊ ဘာတဲ့ . . . အင်း”
ဦးဘသာက စဉ်းစားနေတာနဲ့ ကိုလှသောင်က
“လည်ကုတ်မှာဘုရား၊ ကျောမှာကျားဆိုပြီး အော်တာလေ ဦးလေးရဲ့”
“အေးအေး၊ ဟုတ်တယ်၊ လည်ကုပ်မှာ ဘုရား ကျောမှာ ကျားတဲ့၊ အဲဒီလိုမျိုးအော်လိုက်ပြီဆိုရင် လူတွေအကုန်လုံးက ကြောက်လန့်လွန်းလို့ ပုန်းစရာရှာပြီး ပုန်းအောင်းရတော့တာကွ”
“ဘာလို့ပုန်းကြတာလဲဗျာ၊ တစ်ယောက်နဲ့အများပဲ၊ ကျုပ်ဆိုရင်တော့ သူသေကိုယ်သေပြန်ချမှာ”
ချိုတူးက ဝင်ပြောတော့ ကျုပ်လည်းထောက်ခံလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ လူတစ်ယောက်တည်းကိုများ အသံကြားတာနဲ့တင် ဒီလောက်ကြောက်စရာလား”
“ကြောက်ဖို့ကောင်းလို့ ကြောက်တာပေါ့ကွ၊ မကြောက်တဲ့လူတွေကလည်း ဓါးလှံလက်နက်တွေနဲ့ ထွက်တိုက်တာပဲ၊ အဲဒီလိုထွက်တိုက်ရင် ဗျဂ္ဃကြီးကလက်နက်နဲ့တောင်မတိုက်ဘူးတဲ့ကွ၊ လူတွေကို လက်နဲ့ပဲပုတ်တာ၊ သူပုတ်တာခံရတဲ့လူက အရိုးအဆစ်တွေကျိုး၊ အတွင်းကြေဒဏ်တွေဖြစ်ပြီးတော့ သွေးပွက်ပွက်အန်ပြီး သေရတာပဲတဲ့ဟေ့”
ဦးဘသာပြောမှ ကျုပ်လည်း နည်းနည်းတော့ဖြုံသွားတယ်ဗျ။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း လူတွေကြောက်ချင်လည်း ကြောက်ရှာမှာပေါ့ဗျာ၊ လက်နဲ့ပုတ်ရုံနဲ့တင်အရိုးတွေကြေတယ်ဆိုတာကိုးဗျ။
“ဒါတင်ဘယ်ကမလဲကွ၊ ဓါးနဲ့ခုတ်ရင်လည်း ဓါးကထက်ပိုင်းကျိုးသတဲ့၊ လှံနဲ့ထိုးရင်လည်း လှံခွေသတဲ့”
“ဒါဆို ဒီလောက်တောင် လူတွေကိုဒုက္ခပေးတဲ့ ဗျဂ္ဃကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပျောက်ကွယ်သွားရတာလဲဗျာ”
ဦးဘသာက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ရင်း
“အင်း၊ စာဆိုတောင်ရှိသေးတယ်မဟုတ်လား၊ သူ့ထက်သူ လူစွမ်းကောင်းတဲ့၊ ဘယ်လောက်စွမ်းတဲ့လူဖြစ်ဖြစ် သူ့ထက်စွမ်းတဲ့လူ ပေါ်လာစမြဲပဲမဟုတ်လား၊ သူ့ထက်စွမ်းတဲ့လူပေါ်လာတော့ သူလည်း ပြေးရတာပေါ့ကွာ”
ကျုပ်တို့ပြောဆိုနေတုန်း ကိုလှသောင်တစ်ယောက် အံံကြိတ်လို့ဗျ၊ ပါးရိုးကြီးကိုထင်းနေတာပဲ၊ ပြီးတော့ တောက်တစ်ချက်ခေါက်ရင်း
“ကျုပ်တော့ ပြန်တွေးတိုင်း ဒီလူကြီးကိုမကျေဘူးဗျာ၊ ဒီလူပြန်ပေါ်ရဲပေါ်လာကြည့်စမ်းပါ၊ ကျုပ်မိသားစုအတွက် ကျုပ်သူနဲ့အသက်ချင်းလဲပစ်မယ်”
ကျုပ်လည်း ကိုလှသောင်ဘက်လှည့်ကြည့်ရင်း
“ကိုလှသောင်ရေ၊ စိတ်ကိုလျှော့ပါဗျာ၊ ဒါနဲ့ ခင်ဗျားမိဘတွေ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ ဗျဂ္ဃကြီးလက်ချက်မိသွားရတာလဲ”
ကျုပ်ကမေးလိုက်တော့ ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုမျက်မှောင်ကြုတ်ပြတယ်ဗျ။ တကယ်တော့ ဒီမေးခွန်းကို ကာယကံရှင်ကို ပေါ်တင်ကြီးမေးတာ ရိုင်းရာကျတယ်လေဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကလည်း သိချင်နေတာကိုးဗျ။
“အလတ်ကောင်ရာ၊ သူများကိုဘာတွေမေးနေမှန်းမသိပါဘူးကွာ၊ မင်းကတော့”
ကိုလှသောင်က ခေါင်းညိတ်ရင်း
“ရပါတယ် ဦးလေးရယ်၊ ဒီလိုငါ့ညီရ ကျုပ်ကိုမွေးပြီးတော့ ငါးနှစ်လောက်ရှိတော့ ကျုပ်အမေက ကိုယ်ဝန်ထပ်ရပါရောဗျာ၊ အစကတော့ ရွာမှာပဲမွေးဖို့ စီစဉ်ပြီးသား၊ ဒါပေမယ့်် ဖြစ်ချင်တော့ ကျုပ်အမေဗိုက်နာတဲ့အချိန် နိဗ္ဗာန်ရွာမှာရှိတဲ့ လက်သည်က တခြားရွာကို ကလေးမွေးရောက်နေတယ်ဆိုပါတော့၊ ဒါနဲ့ ပေတောရွာကိုသွားမယ်ဆိုပြီး လှည်းတွေဆင်ပြီးသွားကြတယ်၊ အဲဒီတုန်းက လမ်းခရီးကတော်တော်ဆိုးတယ်၊ ဓါးပြအဖွဲ့တွေဆိုတာကလည်း မှိုလိုပေါက်နေကြတာ၊ အဆိုးဆုံးကတော့ ဗျဂ္ဃကြီးပေါ့ကွာ၊ ဒါနဲ့ရွာက ဆွေမျိုးတွေစုပြီးတော့ ဆယ်ယောက်လောက် မီးနေသည်ကိုလှည်းနဲ့လိုက်ပို့ကြတယ်”
“ပြောပါအုံးဗျာ”
“နိဗ္ဗာန်ရွာအထွက် ထန်းဖိုကုန်းကိုဖြတ်တော့ “လည်ကုပ်မှာဘုရား၊ ကျောမှာကျား” ဆိုတဲ့ အော်သံကြီးကိုကြားလိုက်ရပါရော၊ ဒါနဲ့ ဗျဂ္ဃကြီးလာပြီဆိုပြီး သိလိုက်ကြတာပေါ့၊ ဗျဂ္ဃကြီးက လှည်းတွေရှေ့မှာခါးထောက်ရပ်နေပြီး ဓါးပြတိုက်သတဲ့ကွာ၊ ဒါပေမယ့် တို့ဆွေမျိုးတွေက ကလေးမီးဖွားဖို့ သွားတာဖြစ်လို့ ခွင့်လွှတ်ပါဆိုပြီးတောင်းပန်ကြတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဗျဂ္ဃကြီးက ပစ္စည်းမပါရင် လူသတ်မယ်ဆိုပြီးတော့ အကုန်လုံးကိုသတ်သွားတော့တာပါပဲကွာ၊ လှည်းနှစ်စီး၊ လူက ဆယ်ယောက်၊ အကုန်သေတာပါပဲ”
“တော်တော်ဆိုးတဲ့လူပဲဗျာ”
“အေးပေါ့ ငါ့ညီရ၊ ကျုပ်တောင်မှ အမေတို့က အဘွားလက်ထဲအပ်ခဲ့လို့ ကျန်နေခဲ့တာ၊ ရွာကလူတွေသွားကြည့်ကြတော့ ထန်းဖိုကုန်းမှာ လူသေအပိုင်းအစတွေ ပြန့်ကျဲနေတယ်ဆိုတာပဲ၊ သတ်ရုံတင်မဟုတ်ဘဲ တစ်ပိုင်းတစ်စစီလုပ်ခဲ့တာတဲ့ကွာ၊ ငါ့အမေ . . . ငါ့အမေကိုလည်း”
ကိုလှသောင်က ပြောရင်းအသံတိမ်ဝင်သွားတယ်၊ သူ့မျက်လုံးထောင့်မှာလည်း မျက်ရည်စတွေစို့တက်လာတယ်ဗျ၊ ဒါကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ပွတ်လိုက်ပြီးတော့
“ငါ့အမေကိုလည်း သတ်ပြီးတော့ ဗိုက်ထဲကကလေးကိုလည်း အစိမ်းသက်သက်ခွဲထုတ်ယူသွားသတဲ့ကွာ”
“ဟာဗျာ၊ ကြားရတာ စိတ်မကောင်းစရာပဲ၊ ဒီလူက တော်တော်ယုတ်မာတဲ့လူပဲဗျ၊ ကလေးသန္ဓေသားလောင်းကို သူကဘာလုပ်ဖို့ယူရတာလဲဗျာ”
ဦးဘသာက ချောင်းဟန့်လိုက်ပြီး
“မကောင်းတဲ့ဆေးတွေဝါးတွေ ဖော်စပ်ဖို့ဖြစ်မှာပေါ့ကွာ”
ကိုလှသောင်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်တယ်နဲ့တူပါတယ်ဗျာ၊ စကားတောင်ဆက်မပြောနိုင်ရှာတော့ဘဲ နွားတွေကိုသာ ကြိမ်တို့ပြီး ခပ်မြန်မြန်ဆက်မောင်းသွားတော့တာပဲ။
(၂)
နိဗ္ဗာန်ရွာ မရောက်ခင်လမ်းက သာယာတယ်ပြောရမယ်ဗျ၊ တောတန်းကလေးတွေ၊ တောင်ကုန်းကလေးတွေကို ဖြတ်သန်းသွားရတယ်၊ ရွာဆက်ကျဲပြီး လူနေလည်းပါးတာကိုးဗျ၊ လူမရှိတဲ့တဲအိမ်ကလေးတွေတော့ လမ်းဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ တစ်လုံးစနှစ်လုံးစ တွေ့ရသားဗျ၊ အရင်က ဆိုင်တွေဘာတွေဖွင့်ခဲ့တဲ့ပုံဖြစ်မယ်။
“ဗျို့ ကိုလှသောင်၊ ဒီအိမ်ကလေးတွေက လူမရှိပါလားဗျ”
“အေးလေ၊ ဟိုတစ်လောက ဓါးပြတစ်ယောက်ပူလို့ လူတွေမနေရဲတော့တာကွ”
“ဟာ၊ ဓါးပြတဲ့လား”
“သူလည်း တစ်ကိုယ်တော်သမားပါပဲကွာ၊ ဒီနားက သွားလာနေတဲ့သူတွေကို လုယက်နေတယ်လို့ဆိုတာပဲ”
“ဟာဗျာ၊ မတော်ကျုပ်တို့နဲ့တွေ့ရင် ဒုက္ခပဲ”
“ငါ့ညီကလည်းကွာ ယောက်ျားတန်မဲ့ ကြောက်တတ်ရန်ကော၊ ဟောဒီမှာတွေ့လား ဓါး”
ကိုလှသောင်က သူလှည်းမောင်းရင်းထိုင်နေတဲ့ဘေးနားက ကြမ်းကြားထဲမှာညှပ်ပြီးချထားတဲ့ ငှက်ကြီးတောင်ဓါးတစ်လက်ကိုလက်နဲ့ပုတ်ပြတယ်ဗျ၊
“ဒီကောင်လာလို့ကတော့ သူကံံဆိုးတယ်လို့သာမှတ်လိုက်တော့ ငါ့ညီရေ၊ ကျုပ်က သိုင်းပြောင်းပြန်၊ ဗန်တို၊ ဗန်ရှည်ပါ တတ်ထားပြီးသား၊ ဒီကောင်လာပါစေအုံး၊ လာလို့ကတော့ လှသောင်ဓါးချက်မိမယ်”
ကိုလှသောင်ကလည်း မခေဘူးဗျ၊ အင်းလေ၊ တစ်မိသားစုလးသူများသတ်လို့သေတာဆိုတော့ သူဘယ်လောက်ထိ စိတ်နာမလဲဗျာ၊ ဒါကြောင့် တစ်ချိန်ချိန် ဗျဂ္ဃကြီးနဲ့ကြံုံလာရင် ဆော်နိုင်အောင်လို့ဆိုပြီးတော့ သိုင်းတွေဘာတွေ သင်ထားတာဖြစ်မှာပေါ့၊ လှည်းမောင်းရင်း မကြာခင်လမ်းကွေ့ကလေးတစ်ခုကို ရောက်လာတယ်ဗျ၊ လမ်းကွေ့တစ်ဖက်မှာတော့ လူနှစ်ရပ်နီးပါးလောက်မြင့်တဲ့ ကမ်းပါးကလေးတစ်ခုရှိတယ်၊ တစ်ဖက်ခြမ်းကတော့ တောတန်းကလေးတစ်ခုပေါ့ဗျာ၊ ကမ်းပါးအနားကိုရောက်တယ်ဆိုတာနဲ့ နွားတွေက ရှူးရှူးရှဲရှဲဖြစ်ကုန်တယ်။
“ဟဲ့၊ ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ၊ တယ်”
နွားတွေက ပေကပ်ကပ်နဲ့ဆက်မသွားချင်တော့ဘူးဗျ၊ လှည်းကိုတောင် ပြန်လှည့်ပြေးချင်တာ၊ ကိုလှသောင်ကလည်း စိတ်ဆတ်တော့ နွားတွေကို ကြိမ်နဲ့ဆော်တာပဲဗျို့၊ မခိုမကပ်တဲ့နွားတွေ အခုတော့ဘယ်လိုဖြစ်တယ်မသိဘူးဗျ။ ဒီအချိန်မှာပဲ ကမ်းပါးကလေးအပေါ်ကနေ လူတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်ဗျ၊ အဲဒီလူက “ကျား” ခနဲအော်ပြီးတော့ ကမ်းပါးပေါ်ကနေခုန်ချတယ်၊ ဒါပေမယ့် မြေပေါ်ကိုမကျဘဲ နွားထမ်းပိုးပေါ်ကို ကျတယ်ဗျ၊ ဒီလူက နွားထမ်းပိုးတံပေါ်မှာ အသာကလေးမတ်တပ်ရပ်နေတာ။ ပေါ့ပါးလိုက်တာဗျာ၊ ဒီလောက်တုတ်ချောင်းသေးသေးကလေးပေါ်မှာ မပြုတ်ကျအောင်ရပ်နိုင်တယ်ဗျို့၊
ကိုလှသောင်လည်း ဒီလူကိုမြင်တာနဲ့ သူ့ဘေးနားကြမ်းကြားထဲက ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးတော့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“မင်းနဲ့တွေ့ချင်လို့ စောင့်နေတာကြာပြီကွ”
“ဟား၊ ဟား ခင်ဗျားလို ငသိမ်ငဖျင်းက ကျုပ်ကိုနိုင်မတဲ့လား”
ကိုလှသောင်က ဓါးကိုဝင့်လိုက်ပြီးတော့
“ဟေ့ကောင်၊ အပိုမပြောနဲ့၊ မင်းသေချင်ရင် အရှေ့ကိုထပ်တိုးလာခဲ့လိုက်”
ဒီလူက အသားတော့ခပ်လတ်လတ်ဗျ၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနဲ့၊ အသက်က သုံးဆယ့်ငါးလောက်ရှိပြီထင်တာပဲ၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က တောင့်တောင့်တင်းတင်းနဲ့ဗျ၊ ရှမ်းအင်္ကျီကို ကြယ်သီးမတပ်ဘဲ ရင်ဘတ်ကိုဟပြီးဝတ်ထားတယ်၊ အောက်ကလည်း ရှမ်းဘောင်းဘီတစ်ထည်နဲ့ဗျ၊ လက်နက်တွေဘာတွေလည်း မပါဘူးရယ်။ ဒီလူက ကိုလှသောင်ကိုကြည့်ပြီး ရယ်တယ်ဗျ။
“ဟား၊ ဟား မင်းကများ လှည်းပေါ်ကနေစိန်ခေါ်နေသေးတယ်၊ မင်းသာ နာချင်ရင်လာခဲ့စမ်းကွာ”
ကိုလှသောင်လည်း လှည်းပေါ်ကနေပြီးတော့ နွားဖင်ပေါ်ကိုခုန်တက်လိုက်တာဗျာ၊ ခုန်ပြီးတာနဲ့ အဲဒီလူကို ဓါးနဲ့ရွမ်းခနဲလှမ်းခုတ်တာဗျ၊ လူကပုပုသေးသေးလေးဆိုပေမယ့် သိပ်မြန်တဲ့လူဗျ။ ဟိုလူကလည်း ဓါးချက်ကိုအသာကလေး တိမ်းရှောင်လိုက်တာဗျာ၊ ကိုလှသောင်လည်း နွားကျောပေါ်ကိုခုန်တက်လိုက်ပြီး ဓါးနဲ့သုံးလေးချက် ဆင့်ခုတ်ပါရော၊ ဒီတစ်ခါလည်း ဟိုလူက ကိုလှသောင်ဓါးကို ရှောင်ပြန်တယ်ဗျာ၊ ဒီလူက တော်တော်ပေ့ါတဲ့လူဗျ၊ ကိုလှသောင်ဓါးချက်ဆိုတာကလည်း ခပ်မြန်မြန်ရယ်၊ ကျုပ်တို့တောင်မှ သူ့လောက်မြန်အောင်မခုတ်နိုင်ဘူးဗျာ။
နောက်တော့ ဒီလူက လှည်းထမ်းပိုးပေါ်ကနေခုန်ချသွားပြီးတော့ မြေပေါ်ကိုဆင်းသွားတာပဲ၊ ကိုလှသောင်လည်း အပြေးခုန်ဆင်းပြီးတော့ လှည်းလမ်းပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သား ခုတ်ကြထိုးကြရောဗျာ၊ ငညိုဆိုတော်တော်ကြောက်ရှာတာဗျ၊ ချိုတူးကိုဖက်လို့ရယ်၊ ဟိုကောင်ချိုတူးလည်း လန့်နေတဲ့ပုံပဲ၊ ကျုပ်လည်း လှည်းပေါ်ကနေထပြေးချင်နေပြီလေဗျာ၊ တော်ကြာ ကိုလှသောင်သေသွားရင် ဒီလူက ကျုပ်တို့ဘက်လှည့်လာမယ်မဟုတ်လား။ ဦးဘသာကတော့ ကွမ်းတမြုံ့မြုံ့နဲ့ ပွဲကြည့်သလိုမျိုး အေးအေးလူလူကိုထိုင်ကြည့်နေတာဗျ။ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာ ပေါင်ကိုပုတ်လိုက်ပြီး
“ဦးဘသာ တစ်ခုခုလုပ်အုံးလေဗျာ”
“အေးပါကွ၊ စောင့်ကြည့်နေစမ်းပါအုံး”
ဟိုနှစ်ယောက်ကတော့ လှည်းလမ်းပေါ်မှာ ဖုန်တထောင်းထောင်းနဲ့ ဆော်နေကြပါရောဗျာ၊ နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း လက်ရည်ညီတယ်လို့ ပြောရမယ်ဗျ၊ ကိုလှသောင်သိုင်းပညာလည်း မခေဘူးဗျို့၊ ဟိုလူက ဒူးတွေတံတောင်တွေနဲ့ လှမ်းလှမ်းတိုက်နေတာကို အသာကလေးရှောင်နေတာပဲဗျ၊ တစ်ချီတော့ ကိုလှသောင်က အကွက်ရသွားပြီးတော့ အဲဒီလူရဲ့ ဗိုက်သားကို ဓါးနဲ့ထိုးထည့်လိုက်ပါရောဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ကိုလှသောင်ရဲ့ဓါးဦးချွန်က ဒီလူရဲ့ဗိုက်သားကို မဖောက်ဘူးဗျာ၊ ကိုလှသောင်တောင်မှ တော်တော်လန့်သွားတဲ့ပုံပဲဗျ၊ ဟိုလူက ကိုလှသောင်ရဲ့ဓါးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ဖမ်းပြီးတော့ နောက်လက်တစ်ဖက်က လက်ဝါးစောင်းနဲ့ ဓါးကိုရိုက်ချိုးထည့်လိုက်တာဗျာ၊ မသိရင် သစ်ချောင်း၊ ဝါးချောင်း ချိုးတဲ့အတိုင်းပဲ၊ တိန် ခနဲအသံထွက်လာပြီးတော့ ကိုလှသောင်ရဲ့ဓါးက ထက်ပိုင်းကျိုးကျသွားတာပဲ။
အံ့သြနေတဲ့ကိုလှသောင်ကို ဒီလူက ခြေဖျားနဲ့ပတ်ကန်ထည့်လိုက်တာ ကိုလှသောင်လက်မောင်းအိုးကို ကန်မိပြီးတော့ ကိုလှသောင်ဆို လွင့်ထွက်သွားတာပဲဗျာ၊ ခြေငါးလှမ်းလောက်အကွာကို ဖုတ်ခနဲပြုတ်ကျတာဗျာ၊ ကန်ချက်က အားပါလိုက်တာဗျာ၊ ကိုလှသောင်လည်း ပြန်ထတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကန်ချက်ထိသွားတဲ့ သူ့လက်က တွဲလောင်းကြီးကျနေလို့ဗျ။
“အား၊ ကျွတ်၊ ကျွတ် ကျိုးပြီထင်ပါတယ်ကွာ၊ အား၊ ဟား”
ကိုလှသောင်က ညည်းနေသေးတယ်၊ ဒီလူက ပြုံးရယ်ပြီးတော့
“ခင်ဗျားက အရင်ထကြမ်းတာကိုးဗျ၊ ခင်ဗျားတို့သာ ငြိမ်ငြိမ်နေပြီး ပါတာထုတ်ပေးရင် ကျုပ်က ဘာမှလုပ်ဖို့စိတ်ကူးမရှိဘူး၊ ကဲ အပိုမပြောတော့ဘူး၊၊ ကျုပ်နဲ့သာ လိုက်ခဲ့ကြပေတော့”
ကျုပ်လည်း တော်တော်လန့်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ထပြီးတော့
“ဟေ့လူ၊ ဓါးပြတိုက်တယ်ဆိုလည်း ပါတာတောင်းလေဗျာ၊ ဘာလို့ခင်ဗျားနဲ့လိုက်ခဲ့ရမှာတုန်းဗျ”
“နေပါအုံး၊ ခင်ဗျားတို့ကို ဓါးပြတိုက်တယ်လို့ရော ဘယ်သူကပြောသေးလို့လည်း”
“ဒါဆိုလည်း ဘာဖြစ်လို့ ဟိုပေါ်ကနေခုန်ချလာတာလဲဗျ”
“အေး၊ ဟိုရှေ့မှာ ထန်းဖိုကုန်းဆိုတာရှိတယ်၊ အဲဒီမှာ ကျုပ်ပိုင်တဲ့ထန်းတောရှိတယ်၊ တစ်ခွက်တစ်ဖလားဝင်သောက်သွားကြ”
“စောစောစီးစီး ထန်းရည်သောက်စရာလား၊ ကျုပ်တို့ကို ကဇော်သမားတွေမှတ်နေသလား”
“မသောက်ရင်လည်းရတယ်လေ၊ ခင်ဗျားတို့ကို ကျုပ်အကြောင်းသိသွားရအောင် လက်နှစ်ဖက်၊ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ချိုးပြီး ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်တာပေါ့”
သူပြောတော့မှ ကျုပ်လည်းဇက်ပုသွားတော့တယ်ဗျာ၊ ဒီတော့မှ ဦးဘသာက
“ကဲ လှသောင်ရေ၊ လှည်းပေါ်ပြန်တက်တော့၊ တို့ကိုဖိတ်ခေါ်နေတဲ့လူရှိပြီဆိုတော့လည်း လိုက်သွားတာပေ့ါကွာ”
ဦးဘသာပြောတော့ အဲဒီလူကပြုံးတယ်ဗျ။
“အဘကြီးကမှ သဘောပေါက်လွယ်သေးတယ်ဗျာ”
ကိုလှသောင်လည်း အဲဒီလူကိုမနိုင်တော့ဘူးဆိုတာသိတော့ လှည်းပေါ်ပြန်တက်ပြီး လှည်းကိုနှင်တာပေါ့ဗျာ၊ ဒီလူက နွားတစ်ကောင်ရဲ့ကျောပေါ်ကို လွှားခနဲခုန်တက်ပြီးတော့ ကျောပေါ်မှာတင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ရင်း လိုက်လာခဲ့တယ်ဗျာ၊ ဒါနဲ့ တောတန်းကလေးကိုကျော်တော့ လမ်းကလေးတစ်ခုထဲကို ခွဲသွားလိုက်ကြတယ်၊ ဘေးနားမှာ ကွင်းတွေချည်းပါပဲဗျာ၊ ကွင်းတွေရဲ့ဟိုးအလယ်မှာတော့ ထန်းတောကြီးက အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းကြီးဗျာ။ ဦးဘသာကြီး ပါတယ်ဆိုတော့ ကျုပ်ကတော့ မကြောက်ရေးချ၊ မကြောက်ဘူးဗျို့။
(၃)
“အဘရေ၊ ဧည့်သည်တွေပါလာတယ်ဗျ”
ထန်းတောရောက်တာနဲ့ ဒီလူက အော်လိုက်ပြီးတော့ နွားပေါ်ကခုန်ဆင်းသွားတာပဲ၊ နွားလှည်းကို အရိပ်ကောင်းတဲ့ထန်းပင်တွေအောက် ဖြုတ်ထားလိုက်ပြီးတော့ ကျုပ်တို့လည်း ထန်းတဲထဲကို ဝင်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ထန်းတဲထဲမှာတော့ ကွပ်ပျစ်ကလေးတစ်လုံးချထားပြီးတော့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ ထမင်းစားပွဲဝိုင်းတစ်ခုခင်းထားတယ်ဗျ၊ အဲဒီမှာ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ထိုင်နေတယ်၊ ဟိုလူက ကျုပ်တို့ကိုအဲဒီစားပွဲမှာပဲထိုင်ခိုင်းတယ်။
“သားရေ၊ ဒီတစ်ခါ ဧည့်သည်တွေကများလှချည်လားကွ၊ ငါးယောက်ကြီးများတောင်ပါလား”
ဟိုလူက ထန်းရေမြူအိုးတွေယူလာရင်းနဲ့
“လူများတော့ များများရောင်းရတာပေါ့အဘရာ”
ပြောရင်းဆိုရင်း စားပွဲခုံပေါ်ကို ထန်းရည်မြူအိုးတွေချပေးတယ်ဗျ၊ အိုးငါးလုံးတိတိရှိတယ်၊ ထန်းရည်ကိုကြည့်လိုက်တာနဲ့ အရောင်က ကြည်ပြီး ပြာလဲ့နေတာဆိုတော့ တကယ်မူးမယ့်ထန်းရည်ဗျ၊ အဘိုးကြီးက ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီးတော့
“လူလေးတို့ ထန်းရေသောက်တယ်မဟုတ်လား”
“သောက်၊ သောက်ပါတယ်”
ကိုလှသောင်ကလည်း အဘိုးကြီးကို မကြည်ဘူးဗျ၊ သူ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း တွဲကျပြီးတော့ ဖူးယောင်နေပါရောဗျာ၊ ဦးဘသာကတော့ အဘိုးကြီးဘေးနားမှာထိုင်ပြီး
“ကျုပ်ကတော့ ထန်းရည်မသောက်တတ်ဘူးဗျာ”
“ဟာ၊ ဟုတ်ပါ့ဗျာ၊ မေ့လို့ဗျို့၊ ကဲ သားရေ၊ ဒီက ဦးသာဒင်ကြီးအတွက် ရေနွေးကြမ်းတစ်အိုးချပေးစမ်းကွာ၊ ထန်းလျက်ခဲလည်းချ၊ လက်ဖက်လေးဘာလေးလည်း လုပ်အံုံးနော်”
အဘိုးကြီးပြောလိုက်တော့ ဒီလူက စားပွဲပေါ်ကို ရေနွေးကြမ်းတစ်အိုးနဲ့ ရေနွေးခွက်ချပေးတယ်၊ ထန်းခေါက်တောင်းနဲ့ထည့်ထားတဲ ထန်းလျက်ခဲကလေးတွေလည်းချပေးတယ်ဗျ၊ စဉ့်သုတ်ထားတဲ့ ပန်းကန်ထဲမှာတော့ ဆီမစို့မပို့နဲ့ လက်ဖက်တစ်ခြမ်းထည့်ထားပြီး တစ်ခြမ်းကိုတော့ ပဲခြမ်းကြော်တွေထည့်ထားတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့အရှေ့ကိုလည်း ပဲကြီးလှော်တွေချပေးသေးတယ်။
“ကဲ၊ သောက်ကြ၊ စားကြလေကွာ၊ တို့ထန်းတောမှာတော့ ဘယ်သူမှမရှိဘူးဟေ့၊ အေးအေးဆေးဆေး စိတ်ကြိုက်သောက်ပြီးတော့မှ ညနေကျရင် ရွာထဲဝင်ကြပေါ့”
ကျုပ်တို့လည်း တစ်ယောက်မှမသောက်ဘဲ ငြိမ်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ငညိုက ကလေးဆိုတော့ ထန်းရည်မသောက်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ပဲကြီးလှော်တွေကို လက်တစ်ဆုပ်နှိုက်ပြီးတော့ စားနေပါရောလား၊ အဘိုးကြီးက ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီးတော့
“သောက်လေကွ၊ ဟေ့ကောင်တွေရ”
သူ့အသံကြီးက ဟိန်းဟန်းကြီးနဲ့ တမျိုးကြီးပဲဗျာ၊ အာဏာသံပါတယ်ပြောရမလားပဲ၊ သူပြောလိုက်တော့ ကျုပ်နဲ့ချိုတူးလည်း ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ထန်းမှုတ်ကိုကောက်ကိုင်လိုက်ကြတယ်၊ ပြီးတော့ ထန်းရည်တစ်ခွက်ခပ်ပြီး ပါးစပ်ထဲလောင်းထည့်လိုက်တာပေါ့။
“ခွီး၊ အား၊ ခါးလိုက်တာ”
အဘိုးကြိးက ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီးရယ်တယ်ဗျ။
“ကောင်းတယ်၊ ယောက်ျားမှန်ရင် ထန်းရည်သောက်ရတယ်ကွ ငါ့ကောင်တွေရ”
ဒီတော့ ဦးဘသာက
“ကျုပ်က ထန်းရည်မသောက်တော့ ယောက်ျားမဟုတ်ဘူးလို့ ပြောချင်တာလား”
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ခင်ဗျားကိုတော့ မပြောဝံ့ပါဘူး၊ သာဒင်ကြီးရဲ့”
ကျုပ်လည်း နည်းနည်းတော့ မူးလာတယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် ဒီလူကြီးက ဦးဘသာကို သာဒင်နဲ့ခေါ်နေတယ်ဆိုတော့ သူတို့အချင်းချင်းက သိနေတာများလားမသိဘူး။ ကျုပ်လည်း ဒါမျိုးကျတော့ မရတော့ဘူးဗျို့။
“နေပါအုံး အဘကြီးရဲ့၊ အဘကြီးနဲ့ ဟောဒီက ဦးဘသာနဲ့က အရင်ကတည်းက အသိမိတ်ဆွေတွေလား”
အဘိုးကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“အသိဆိုတာတော့ဟုတ်တယ်၊ ဒါပေမယ့် မိတ်ဆွေဆိုတာတော့မဟုတ်ဘူး၊ ငါတို့က ရန်သူတွေကွ”
ကျုပ်လည်း သောက်လက်စထန်းမှုတ်ကိုတောင် လွှတ်ချမိသွားတယ်။
“ဗျာ၊ ရန်သူတွေတဲ့လား”
“အခုမင်းတို့ကို ဒီကိုခေါ်လိုက်ရတယ်ဆိုတာလည်း လွန်ခဲ့တဲ နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ်လောက်က တင်နေတဲ့ရန်ကြွေးကို ရှင်းမလို့ပဲဟေ့”
အဘိ်ုးကြီးက ပြောရင်းဒေါသသံပေါက်လာတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ ဦးဘသာကို မျက်စောင်းထိုးကြည့်တယ်၊ ဦးဘသာကတော့ အေးအေးလူလူပဲ၊ လက်ဖက်တစ်ဇွန်းခပ်ပြီးတော့ မြုံ့တောင်နေလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုကြည့်ရင်း
“ဦးဘသာ၊ ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ၊ ကျုပ်တော့ တစ်ခုမှနားမလည်တော့ဘူး”
ဦးဘသာက လက်ဖက်ကိုဝါးနေရင်း
“မင်းနားလည်အောင် ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ အခုထိုင်နေတဲ့အဘိုးကြီးက တခြားသူမဟုတ်ဘူး၊ တစ်ချိန်တုန်းက နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်တစ်ကြောမှာ နာမည်ကြီးခဲ့တဲ့ ဓါးပြဗိုလ် ဗျဂ္ဃကြီးပေါ့ကွာ”
“ဗျာ”
ကျုပ်ဖြင့် ဗျာလို့ပဲ တွေတွေကြီးထူးလိုက်မိတယ်ဗျ၊ ခုနကပဲ သူ့အကြောင်းပြောလာခဲ့သေးတာမဟုတ်လား၊ ဗျဂ္ဃကြီးဆိုတာ ကြားလိုက်ရလို့ ကိုလှသောင်က ရှူးရှူးရှဲရှဲဖြစ်သွားပြီး ထဖို့လုပ်ပါရောဗျာ၊ ဦးဘသာက ကိုလှသောင်ကိုကြည့်ရင်း
“လှသောင် ထိုင်နေလိုက်စမ်း၊ မင်းစိတ်ကိုလျှော့ထားလိုက်”
ကိုလှသောင်က ထချင်ပေမယ့် ထမရဘူးဗျ၊ သူထဖို့လုပ်ပေမယ့် ဖင်ကမကြွဘူးဖြစ်နေတာဗျို့။ ကျုပ်လည်း ထန်းရည်မူးတာတောင်ပြေသွားတယ်ဗျာ။
“ဒါဆို လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်သုံးဆယ်က ရန်ကြွေးဆိုတာကရော”
အဘိုးကြီးက လက်သီးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လိုက်ရင်း
“အဲဒီတုန်းက သာဒင်ဆိုတဲ့လူတစ်ယောက်က ငါ့ကိုအနိုင်ယူသွားခဲ့တယ်၊ ပြီးတော့ ငါ့ခြေထောက်တွေကို အခုလိုမျိုးဖြစ်သွားအောင်လုပ်ခဲ့တာပဲ”
အဘိုးကြီးက ပြောပြီးတော့ ပုဆိုးကိုလှန်ပြတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ထမင်းစားပွဲအောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ အဘိုးကြီးရဲ့ခြေထောက်တွေက ကလေးခြေထောက်ကလေးတွေလိုမျိုး ပိန်ပိန်သေးသေးကလေးဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ဦးဘသာက ရေနွေးကိုတဖူးဖူးမှုတ်နေရင်း
“မင်းက မင်းခံရတာပဲမှတ်ထားတာကိုးကွ၊ ငါ့ကိုအရင်စိတ်ခေါ်ခဲ့တဲ့သူက မင်းပဲမဟုတ်ဘူးလား၊ မင်းပဲ ငါ့ကိုအသေသတ်မယ်ဆိုပြီးတော့ ကြိမ်းဝါးခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား ဗျဂ္ဃကြီး၊ ငါက မင်းကိုနိုင်ခဲ့တာတောင်မှာ မင်းတောင်းဆိုတဲ့အတိုင်း မင်းကိုမသတ်ခဲ့ဘူးနော်ကွ”
ဗျဂ္ဃကြီးက ခံုံကိုလက်သီးဆုပ်နဲ့ထုရင်း
“အေး၊ အဲဒီတုန်းက ငါ့ကိုမသတ်ခဲ့ပဲ၊ အခုလိုဒုက္ခိတဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့လို့ မင်းကိုငါမကျေနပ်တာပဲ သာဒင်၊ မင်းအဲဒီကတည်းက ငါ့ကိုသတ်ခဲ့ရမှာကွ”
ဦးဘသာက ခေါင်းခါရင်း
“ကျုပ်က ခင်ဗျားလို လူသတ်သမားမှ မဟုတ်တာဗျ၊ ကဲပါ၊ အခု ကျုပ်တို့ဆုံပြီ၊ ခင်ဗျားဘာဖြစ်ချင်သလဲဆိုတာသာပြော”
ဗျဂ္ဃကြီးက ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီးတော့
“ကြိုက်တယ်၊ ငါကလည်း အဲဒီလိုပြတ်ပြတ်သားသားမှကြိုက်တာ၊ ဟုတ်ပြီသာဒင်၊ ငါမင်းကိုစိန်ခေါ်တယ်၊ မင်းနဲ့ငါ ထပ်ပြိုင်မယ်”
ဦးဘသာက ရေနွေးတစ်ကျိုက်သောက်ရင်း ပြီတီတီမျက်နှာထားနဲ့ ရယ်တယ်ဗျ၊
“ဟား၊ ဟား ပြိုင်မယ်တဲ့လားကွာ၊ ငါကတော့ ဒုက္ခိတနဲ့ မပြိုင်ချင်ပါဘူး၊ တော်ကြာ မစွမ်းမသန်ကို အနိုင်ကျင့်တယ်ဆိုပြီး ဖြစ်နေပါအုံးမယ်ကွာ”
ဦးဘသာက တော်တော်အမြင်ကပ်စရာကောင်းတဲ့ မျက်နှာပေးလုပ်ထားတာဗျ၊ ဗျဂ္ဃကြီးက ဒေါသထွက်ပြီးတော့ ရှူးရှူရှဲရှဲဖြစ်လာတယ်၊ ဒါနဲ့ ဦးဘသာရေနွေးသောက်ပြီးတော့ ချလိုက်တဲ့ရေခွက်ကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီးတော့ ခွမ်းခနဲနေအောင် ညှစ်ခွဲလိုက်တယ်ဗျာ၊ အရင်ခေတ်က ရေနွေးကြမ်းခွက်ဆိုတာက မြေသားကို မီးနာနာဖုတ်ပြီးတော့ စဉ့်ရေသုတ်ထားတာဗျ၊ လက်နဲ့ညှစ်ပြီးခွဲဖို့မပြောနဲ့ စားပွဲပေါ်ကနေ မြေပေါ်ပြုတ်ကျတာတောင်မှ မကွဲဘူး၊ မြေပေါ်ကို တမင်ပစ်ပေါက်ချတယ်ဆိုရင်တောင်မှ စဉ့်ရေကွာတာတို့၊ နှုတ်ခမ်းပဲ့တာတို့လောက်ပဲဖြစ်တာ၊ အခုလိုခွဲဖို့ဆိုတာ လွယ်မှမလွယ်တာဗျာ၊ ဒါကိုကြည့်ချင်းအားဖြင့် ဗျဂ္ဃကြီးက အသက်ကြီးပေမယ့် မပျက်စီးသေးဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။
“ငါပြောတာ ဆံုံးအောင်နားထောင်အုံး သာဒင်၊ မင်းလည်းအိုပြီ၊ ငါလည်းမစွမ်းတော့ဘူး၊ ငါပြိုင်မယ်ဆိုတာက ငါတို့ချင်းပြိုင်မှာကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး၊ င့ါရဲ့သား ဗျဂ္ဃလေးနဲ့ မင်းရဲ့တပည့််တစ်ယောက်နဲ့ ပြိုင်မယ်လို့ပြောတာ”
“ဒါများ စောစောကပြောရောပေါ့ကွာ၊ ဒီလိုပြိုင်ချင်တာကိုတော့ ကျုပ်လက်ခံံပါတယ်၊ ပြောစမ်း၊ ဘယ်အချိန်ပြိုင်မှာလဲ”
ဗျဂ္ဃကြီးက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့
“သာဒင်ရေ၊ ငါ့သား ဗျဂ္ဃလေးဆိုတာလည်း နှယ်နှယ်ရရမဟုတ်ဘူးနော်ကွ၊ ဒီတော့ မင်းရဲ့တပည့်တွေထဲက အတော်ဆုံးဆိုတဲ့လူတစ်ယောက်ကို ရွေးစမ်းကွာ၊ ပြီးတော့ ဒီနေရာမှာပဲ တစ်ရက်ထပ်ချိန်းကြတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ပြိုင်တဲ့နေ့မှာ မင်းကလံုံး၀ ဝင်မပါရဘူး၊ မင်းနဲ့ငါ ဒီမှာထိုင်နေရင်း တပည့်နှစ်ယောက်ပြိုင်တာကို ကြည့်နေရမယ်”
ဦးဘသာက ခေါင်းကိုဆတ်ခနဲညိတ်တယ်။
“ကောင်းတာပေါ့၊ မင်းသာ ပြိုင်ချင်တဲ့နေ့တစ်ရက်ရွေးပေါ့ ဗျဂ္ဃကြီးရာ၊ ငါကတော့ အရင်ကလိုပဲ၊ နေ့မရွေးဘူး၊ အချိန်မရွေးဘူး၊ ငါ့ဘက်က အမြဲအဆင်သင့်ပဲ”
“ဟား၊ ဟား အပြောမကြီးနဲ့သာဒင်ရေ၊ ဗျဂ္ဃလေးဆိုတာ ငါ့ကိုလဲ ကျားဆေးအောင်ထားတာ၊ ဗျဂ္ဃအင်းကို ခုနစ်နှစ်တိတိမြိုထားတာကွ၊ သားရေ ထွက်လာခဲ့စမ်းပါအုံးကွာ”
ဗျဂ္ဃကြီးခေါ်လိုက်တော့ ဗျဂ္ဃလေးကထွက်လာတယ်ဗျ၊
“သားရဲ့အစွမ်းကို သူတို့မြင်ဖူးသွားအောင် နည်းနည်းလောက်ပြလိုက်စမ်းပါကွာ”
ဗျဂ္ဃလေးက ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ သူဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျှီကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဒီတော့မှ ဗျဂ္ဃလေးတစ်ကိုယ်လုံးမှာ စာတွေပေါက်ထားတာဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးက တစ်ဖက်ကိုလှည့်လိုက်ပြီးတော့ သူ့နောက်ကျောကိုပြတယ်။
“ဟောဒီမှာ လည်ကုပ်မှာဘုရား၊ ကျောမှာ ကျားဗျ၊ ကျား”
ပြီးတော့ သူ့လည်ကုပ်ကိုသူ ပုတ်ပြတယ်ဗျာ၊ လည်ကုပ်မှာ ပြဿဒ်တစ်ဆောင်ပုံစံနဲ့ အထဲမှာ ဘုရားဆင်းတုလိုလို ပုံတစ်ပုံထိုးထားတယ်၊ ဆေးတွေကို ဒီအတိုင်းထိုးထားတာမဟုတ်ဘူးဗျ၊ အက္ခရာစာလံုံးတွေနဲ့ ဘုရားပံုံဖော်ပြီးတော့ ဆွဲထားတာ၊ အဲဒီဘုရားပုံရဲ့အောက်ဘက်နား လက်ပြင်အကျော် ကျောကုန်းမှာတော့ ကျားရုပ်ကြီးနှစ်ရုပ်ဗျ၊ ကျားရုပ်တစ်ရုပ်က တက်နေတဲ့ကျား၊ တစ်ရုပ်ကတော့ ဆင်းနေတဲ့ကျားပေါ့ဗျာ၊ ကျားကြီးတွေကို ဆေးမင်ကြောင်ထိုးထားတာ လက်ရာမြောက်ချက်ဗျာ၊ တကယ့်ကျားကြီးတွေအတိုင်းပဲ။ ဦးဘသာက အေးအေးလူလူပါပဲ။
“အောင်မယ်၊ မင်းလည်း အရင်တုန်းက လည်ကုပ်မှာဘုရား၊ ကျောမှာကျားဆိုပြီးတော့ ငါ့ကိုရှုံံးခဲ့သေးတာပဲမဟုတ်လား ဗျဂ္ဃကြီး”
ဗျဂ္ဃကြီးက ရယ်တယ်ဗျ။
“ဟား၊ ဟား မင်းကိုတစ်ခါရံှုံးခဲ့ပေမယ့် နှစ်ခါတော့မရှုံးပါဘူးကွ၊ သားရေ မင်းရင်ဘတ်ကိုပြလိုက်စမ်းဟေ့”
ဗျဂ္ဃလေးက တစ်ဖက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်ဗျ။ ဗျဂ္ဃလေး ရင်ဘတ်အလယ်တည့်တည့်မှာ ကျားခေါင်းပံံုံကြီး ဆေးမင်ကြောင်ထိုးထားတာဗျာ၊ ကျားခေါင်းကြီးကလည်း အသက်ဝင်လိုက်တာမှ တကယ်ဟိန်းဟောက်နေတဲအတိုင်းပဲဗျို့။
“ငါမင်းကိုရးပြီးတော့ ယိုးဒယားဘက်တက်ပြီး ကျားဆေးမှော်သွင်းထားခဲ့တာကွ၊ ဒီတစ်ခါတော့ ဗျဂ္ဃလေးက ဘယ်သူ့ကိုမှ မရှုံးတော့ဘူးဟေ့”
ဦးဘသာက ရေနွေးသောက်ချင်ပုံရတယ်၊ ဒါပေမယ့် ရေနွေးခွက်မရှိတော့ဘူးဆိုတော သူ့ရှေ့ချထားတဲ့ ခရားအိုးကြီးကိုပဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီးတော့ မောသောက်တော့တာပေါ့ဗျာ၊ ခရားအိုးကြီးက ခုနကမှ မီးဖိုပေါ်ကချလာတာဆိုတော့ ပူကျက်နေတာပဲဗျာ၊ ခရားနှုတ်သီးကဆိုရင် ရေနွေးငွေ့တွေထွက်နေသေးတာ၊ ဦးဘသာက မြင်သာအောင်လို့ ကရားကိုမြှောက်ပြီးသောက်ပြတော့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ ရေနွေးပူတွေက ပါးစပ်ထဲကို တဝေါဝေါနဲ့ဗျာ၊ သူ့ပါးစပ်ကပြန်စင်တဲ့ ရေနွေးစက်တောင်မှ ကျုပ်လက်ကိုလာစင်တော့ ပူလိုက်တာပြောမနေပါနဲ့တော့။
ဗျဂ္ဃလေးက ဦးဘသာရေနွေးသောက်ပြတာကို မျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ ကြည့်နေတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက ရေနွေးတွေသောက်ပြီးသွားတော့
“အေး၊ အခုမှပဲရေငတ်ပြေတော့တယ်၊ ဒီမှာ ဗျဂ္ဃကြီး မင်းရဲ့ ဗျဂ္ဃလေးဆိုတာလောက်တော့ ငါ့တပည့်တွေမပြောပါနဲ့ ဟိုက ငါ့တူငါ့သား အရူးအပေါကောင်လေးတောင်မှ အသာကလေးနိုင်တယ်ကွ”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြတော့တာ၊ ကျုပ်လည်း ကျုပ်အနောက်မှာများ တခြားသူရှိသေးလားဆိုပြီး လှည့်တောင်ကြည့်မိသေးတယ်၊ ဘယ်သူမှမရှိတော့မှ ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးမှန်းသိသွားတာဗျို့။
“ဗျာ၊ ကျုပ် . . . ကျုပ်နဲ့ပြိုင်ရမှာလား”
“အေးလေကွာ၊ အလတ်ကောင်၊ မင်းသူ့လောက်တော့ နိုင်တယ်မဟုတ်လား”
ဦးဘသာက ပြောရင်းမျက်စိတစ်ဖက်ကိုအသာမှိတ်ပြတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ခေါင်းကိုသာ တဆတ်ဆတ်နဲ့ညိတ်လိုက်ရတာ စိတ်ထဲကတော့ ကြောက်နေမိသား၊ ဟိုဘက်က လူကလည်း အချဉ်မှ မဟုတ်တာဗျာ၊ ကျားဆေး၊ ကျားမှော်အောင်ထားတဲ့ ဗျဂ္ဃလေးကိုးဗျ၊ ကျုပ်က ဘာဆေး၊ ဘာမှော်မှ မရှိတာ၊ ဒီလိုလူနဲ့ ဆော်ရမယ်ဆိုတော့ ကျုပ်လန့်တာ ဆန်းသလားဗျာ။
ဒါပေမယ့်လည်း ဟန်ကိုယ့််ဖို့ဆိုတာရှိသေးတာပ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်းကြောက်ပေမယ့် အသံတုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ပဲ။
“အောင် . . . မယ်၊ ဒီ . . ဒီကောင့်လောက်ကတော့ အပျော့ပေါ့ဗျာ”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ဗျဂ္ဃလေးက စိတ်တိုသွားတယ်ဗျ၊ ဒါနဲ့ ဗျဂ္ဃကြီးက ဦးဘသာဘက်ကိုလှည့်ပြီး
“ကောင်းပြီသာဒင်၊ အခုပဲ ဒီပွဲကိုနွှဲကြတာပေါ့ကွာ၊ ဒါပေမယ့် တစ်ခုကြိုပြောထားရအံုံးမယ်၊ မင်းလည်းဒီပွဲမှာဝင်မပါနဲ့ ငါလည်းဝင်မပါဘူး၊ တို့တပည့်သားချင်း ဘယ်သူပိုစွမ်းသလဲဆိုတာကြည့်ကြတာပေါ့ကွာ”
ဦးဘသာက အေးဆေးပဲ။
“စိန်လိုက်လေကွာ၊ ကြာသလားလို့”
ဗျဂ္ဃကြီးက လက်ကာပြပြီး
“နေအုံး၊ ယောက်ျားမှန်ရင် ထန်းရည်ကြိုက်ရတယ်ကွ”
ဗျဂ္ဃကြီးက ပြောလိုက်ရင်း ထန်းရည်မြူတစ်အိုးကို ဆွဲမယူပြီးတော့ ဗျဂ္ဃလေးဆီ လှမ်းပစ်ပေးလိုက်တာပဲဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးက မြူအိုးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့လှမ်းဖမ်းလိုက်ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲကိုလောင်းထည့်တော့တာပဲ၊ ထန်းရည်တစ်မြူလံံုံးကို ဂလု၊ ဂလုနဲ့သောက်သွားတာ မြန်လိုက်တာဗျာ၊ သောက်ပြီးတော့ ထန်းရည်မြူအိုးကို သူ့ခေါင်းနဲ့တိုက်ပြီး ခွဲထည့်လိုက်တော အိုးကတစ်စစီကွဲသွားပါရောလား။ ဗျဂ္ဃကြီးက ဦးဘသာကိုလှမ်းကြည့်ပြီးတော့
“ကဲ၊ မင်းလူတောင် ငါ့လောက်သောက်နိုင်ရဲ့လား”
ဦးဘသာလည်း ဘာမပြောညာမပြော ထန်းရည်အိုးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်မြှောက်ပြီးတော့
“ဟေ့အလတ်ကောင် ဖမ်းစမ်းကွာ”
ကျုပ်ဆီကိုလှမ်းပစ်ပေးလိုက်ပါရောဗျာ၊ ကျုပ်နဲ့သူနဲ့က မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေတာဆိုတော့ နီးနီးလေးပေါ့၊ ကျုပ်လည်းထန်းရည်အိုးကို အသာဖမ်းလိုက်တယ်။
“ကဲ အလတ်ကောင်ရေ သောက်ပြလိုက်စမ်းကွာ”
ဒီအိုးကြီးတစ်အိုးလုံးကို ကျုပ်ဘယ်သောက်နိုင်မှာလဲဗျာ၊ သောက်နိုင်တယ်ပဲထားပါတော့ သောက်ပြီးရင် ပစ်မူးလဲသွားမှာဗျ၊ ကျုပ်က ထန်းရည်အိုးကိုကြည်ပြီးတွေဝေနေတာနဲ့ ဦးဘသာက စိတ်မရှည်တောဘူး။
“အလတ်ကောင်၊ သောက်စမ်းလေကွာ၊ မင်းကလည်း”
ကျုပ်လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ဘူးဗျ။
“ဟို၊ ဟိုလေ ကျုပ်ကသောက်ချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ထန်းရည်ဆိုတာ ကာမေသုဆိုတဲ့ ငါးပါးသီလထဲမှာ ပါတယ်ဆိုတော့ ကျုပ်အများကြီးသောက်ရင် သီလကျိုးသလိုဖြစ်သွားမှာစိုးလို့”
ဒီတော့ ဗျဂ္ဃကြီးက ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးရယ်တော့တာပဲဗျာ။
“ဟေ့ကောင်ရ၊ အောင်မယ်လေး၊ သူတော်ကောင်းကြီးပါလားကွာ၊ ထန်းရည်သောက်တာက သူရာမေဓရကွ၊ မင်းအလှည့်ကျမှ ကာမေသုတဲ့ ဟား၊ ဟား”
ကျုပ်လည်းပြောမိပြောရာပြောလိုက်တာဆိုတော့ မှားသွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့မခံချင်တာနဲ့ လက်ထဲက ထန်းရည်အိုးကို မော့သောက်ချလိုက်ပါရောဗျာ၊ ထန်းရည်တွေဆိုတာ ကျုပ်ဗိုက်ထဲကိုရေလောင်းချသလို တဝေါဝေါနဲ့ဝင်သွားတာဗျ၊ တစ်အိုးလုံးနီးပါးကို ကျုပ်ဘယ်လိုသောက်လိုက်မှန်းမသိဘူးဗျာ၊ သောက်ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်လည်း ထန်းရည်အိုးကို မိုးပေါ်ပစ်တင်လိုက်တယ်၊ ထန်းရည်အိုးက လူတစ်ရပ်စာလောက် မြင့်တက်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီအချိန် ကျုပ်စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်လာသလဲတော့မသိဘူးဗျို့၊ ထိုင်နေရာကနေ လွှားခနဲခုန်ထပြီးတော့ အဲဒီထန်းရည်အိုးကို မိုးပေါ်မှာပဲ ဒူးနဲ့ခုန်ပျံတိုက်လိုက်တော့ ထန်းရည်အိုးကွဲသွားပါရောဗျာ၊ အိုးကွဲစတွေတောင်မှ အောက်မှာထိုင်နေတဲ့ ချိုတူးတို့အပေါ်ကို ကျသွားသေးတာ၊ ဒီတော့မှ ဗျဂ္ဃကြီးက ကျုပ်ကိုအထင်ကြီးတဲအကြည့်နဲ့ ကြည့်တာဗျို့။
“ကဲ တွေ့ပြီလား”
ဦးဘသာမေးတော့ ဗျဂ္ဃကြီးက ခေါင်းကိုဆတ်ခနဲညိတ်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုကြည်လိုက်ပြီးတော့
“ကဲ အလတ်ကောင်ရေ၊ ဟိုးကျားကလေးနဲ့ နည်းနည်းလောက်ဆော့ပေးလိုက်ပါကွာ၊ အရမ်းတော့မလုပ်နဲ့ကွ၊ ကျားလေး ကျိုးပဲ့ကုန်အုံးမယ်”
ဦးဘသာပြောတော့ ကျုပ်လည်း ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကနေပြီး လေပေါ်သုံးပတ်ကျွမ်းထိုးပြီးတော့ခုန်ဆင်းသွားတာပဲဗျာ၊ ခေါင်းတွေကို မူးနေရောပဲ၊ မြေပေါ်ကျတော့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ထောက်လျက်သားကျတယ်ဗျ၊ ကျုပ်အရှေ့လက်တစ်ကမ်းအကွာမှာတော့ ဗျဂ္ဃလေးက ရပ်နေတယ်။ နောက်တော အံကြိတ်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကိုလက်သီးနဲ့လှမ်းထိုးတာပဲ။
ထန်းရည်မူးနေတော့ ကျုုပ်အမြင်တွေ မသဲကွဲဘူးဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးကို မျက်လုံးထဲမှာ သုံးလေးယောက်မြင်နေရတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ဗျဂ္ဃလေးက လက်သီးနဲ့လှမ်းထိုးတာကိုတွေ့လိုက်တယ်၊ လက်သီးကလည်း သုံးလံုံးတောင်ဗျာ၊ ဒါနဲ့ ဘယ်အလုံးကိုရှောင်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီးတော့ ခေါင်းကိုစောင်းလိုက်တော့တာပဲ။
ကြက်ကန်းဆန်အိုးတိုးတယ်လို့ပဲပြောရမလား၊ လက်သီးချက်ကိုလွဲသွားတယ်ဗျ၊ ဗျဂ္ဃလေးရဲ့ လက်သီးက ကျုပ်မျက်နှာအနားကနေ ဝှီးခနဲဖြတ်သွားတာ၊ ပြီးတာနဲ့ ဗျဂ္ဃလေးက ကျုပ်နံံစောင်းကို ဒူးနဲ့လှမ်းတိုက်တာပဲဗျာ၊ အဲဒီဒူးချက်ကိုလည်း ကျုပ်က အသာလေးတိမ်းရှောင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လည်း ဗျဂ္ဃလေးမျက်နှာကိုလက်သီးနဲ့ထိုးထည့်လိုက်တာပါပဲ၊ ဒူးချက်လွဲသွားတာဆိုတော့ ဟန်ချက်ပျက်သွားတဲ့ ဗျဂ္ဃလေးက ကျုပ်လက်သီးချက်ကို လက်ဝါးနဲ့ကာလိုက်ပြီး အနောက်ကိုခုန်ရှောင်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
(၄)
“ခင်ဗျားက ဘယ်ဆိုးလို့လဲဗျ၊ ကျုပ်ရဲ့တိုက်ကွက်တွေကို ရှောင်နိုင်တိမ်းနိုင်သားပဲ”
ဗျဂ္ဃလေးက ပြောဆိုပြီးတော့ သူ့ညာဖက်လက်ဝါးနဲ့ လည်ကုပ်ကိုနောက်ပြန်လှမ်းရိုက်တယ်ဗျ၊ ပါးစပ်ကလည်း တစ်ခုခုကိုရွတ်ရင်းနဲ့ တဖြန်းဖြန်းရိုက်တာပဲ၊ ပြီးတော့ အသံနက်ကြီးနဲ့
“လည်ကုပ်မှာဘုရား၊ ကျောမှာ ကျားတဲ့ဟေ့”
အဲဒီလိုအော်ပြီးတော့ ကျုပ်ဆီကိုပြေးလာတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိဘူးဗျ၊ တစ်ကိုယ်လုံးက ပေါ့ပါးနေသလိုပဲ၊ မသိရင် သစ်ရွက်ကလေးတစ်ရွက်လိုဖြစ်နေရောဗျို့၊ ဗျဂ္ဃလေးရဲ့ လက်သီးတွေ၊ တံတောင်ဆစ်တွေနဲ့ ဒူးတွေက ကျုပ်ဆီကို တစ်လံံုံးပြီးတစ်လုံး ဝင်လာတာမြန်လိုက်တာဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ ထန်းရည်ကောင်းပြီး မူးပြီးလွတ်နေပြီဗျို့၊ ရှောင်ချင်ရာရှောင်၊ တိမ်းချင်ရာတိမ်း လျှောက်လုပ်နေတော့တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လုပ်တဲ့အတိုင်းကလည်း မှန်တယ်ဗျ၊ ဗျဂ္ဃလေးဒီလောက်ထိုးနှက်နေတာတောင်မှ ကျုပ်ကိုတစ်ချက်မှ မထိဘူးဗျို့။
“မင်းမကြည့်နဲ့ သာဒင်၊ ငါ့အထင် မင်းကြည့်နေလို့များ၊ ဒီကောင်က စွမ်းနေတာလားလို့”
ဗျဂ္ဃကြီးက သံံသယဖြစ်နေပုံရတယ်၊ ဒီတော့ ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုနောက်ပြန်လှည့်ထိုင်ပြီးတော့ လက်ဖက်ကလေးမြုံ့လိုက်၊ ရေနွေးသောက်လိုက်နဲ့လုပ်နေသတဲ့၊ ချိုတူးတို့ ကိုလှသောင်တို့ဆိုရင် ပါးစပ်ကြီးတွေအဟောင်းသားနဲ့ ကြည့်နေလိုက်ကြတာတဲ့ဗျာ။
ဗျဂ္ဃလေးက ကျုုပ်ကိုခြေထောက်နဲ့လှမ်းကန်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း လန့်လန့်နဲ့ လွှားခနဲခုန်လိုက်တာ အနောက်ကိုလွင့်ထွက်သွားပြီးတော့ အနောက်မှာရှိတဲ့ ထန်းပင်ကြီးမှာ တွယ်ကပ်ပြီးသားဖြစ်သွားတယ်ဗျာ၊ ထန်းပင်ရဲ့ လူနှစ်ရပ်လောက်အမြင့်မှာ ကျုပ်က လက်တစ်ဖက်နဲ့ ထန်းပင်စည်ကိုထိန်းရင်း ကပ်နေတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်စိတ်ထဲလည်း နောက်ချင်ပြောင်ချင်လာတာနဲ့
“ဟဲ့ငကျား၊ မင်းငါ့လို သစ်ပင်တက်တတ်သလားကွ”
ဗျဂ္ဃလေးကလည်း အားကျမခံ ကျုပ်တက်နေတဲ့ ထန်းပင်ရဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်က ထန်းပင်ပေါ်ကိုပြေးတက်တယ်ဗျ၊ ခပ်မြင့်မြင့်ရောက်တာနဲ့ ဖြတ်ခနဲလှည့်ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုကန်ထည့်တာပဲ၊ ကျုပ်လည်း လက်ကိုလွှတ်ပြီးတော့ လေပေါ်ကိုလွှားခနဲခုန်တက်လိုက်တယ်၊ နောက်ထပ် လူတစ်ရပ်စာလောက် ထပ်မြင့်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ဒီတော့ ဗျဂ္ဃလေးက ကျုပ်အောက်ရောက်လာတာပေါ့၊ ကျုပ်လည်း ဗျဂ္ဃလေးရဲ့ငယ်ထိပ်ကို ဖနောင့်နဲ့ပေါက်ချထည့်လိုက်တာ ဗျဂ္ဃလေးခမျာ ဖနောင့်ချက်ထိပြီးတော့ မြေပေါ်ကိုအရှိန်နဲ့ပြုတ်ကျတော့တာပဲ။
ဗျဂ္ဃလေး တော်တော်အထိနာသွားတဲ့ပုံပဲဗျ၊ မြေပေါ်ကိုကျတဲ့အရှိန်ရယ်၊ ကျုပ်ဖနောင့််ပေါက်လိုက်တဲ့အရှိန်ရယ်ဆိုတော့ အရှိန်ကတော့ မနည်းဘူးဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဗျဂ္ဃလေးက လျှင်လျှင်မြန်မြန်ပဲ မတ်တပ်ထရပ်တယ်၊ ကျုပ်လည်း လေပေါ်က ပြန်အကျမှာ ဗျဂ္ဃလေးရဲ့ ဂုတ်ပေါ်ကိုခုန်ဆင်းပြီးတော့ တက်ခွထားလိုက်တာပဲဗျာ။
“ဟေ့လူဆင်းစမ်း”
ဗျဂ္ဃလေးက ကျုပ်ကိုအတင်းပုတ်ချတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဒီကောင့်နောက်ကျောက ကျားဆင်းတဲ့ပုံကို ခြေထောက်နဲ့ဆောင့်ကန်ပြီး နောက်ကျွမ်းတစ်ပတ်ထိုးပြီး မြေပေါ်ကိုခုန်ဆင်းလိုက်တယ်၊ ကျုပ်ကန်ချက်အရှိန်ကြောင် ဗျဂ္ဃလေးက အရှေ့ကိုခြေဆယ်လှမ်းလောက်လွင့်သွားပြီးတော့ ထန်းပင်ရင်းနဲ့ သွားမိတ်ဆက်တော့တာပေါ့ဗျာ။
ဗျဂ္ဃလေး ပါးစပ်က သွေးတွေပွက်ခနဲအန်ထွက်လာတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ကိုလည်း မကျေမနပ်နဲ့ကြည့်တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ရင်ဘတ်က ကျားရုပ်ကိုပုတ်ပြီးတော့ ပါးစပ်ကြီးဖြဲပြီးအော်လိုက်တာ ကျားဟိန်းသံကြီးထွက်လာတယ်ဗျ၊ ချိုတူးတို့ဆိုရင် အသံကျယ်လွန်းလို့ နားပိတ်ထားရတယ်လို့ပြောတယ်၊ ကျုပ်ကတော့ မူးမူးရူးရူးနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲဗျာ။
“မင်း ငါ့ကိုမနိုင်ပါဘူး ကျားလေးရ”
“မင်းကို ငါသတ်မယ်ကွ”
ဗျဂ္ဃလေးက မာန်သွင်းပြီးတော့ ကျုပ်ဆီလက်သီးပြင်ပြီး ပြေးဝင်လာတာပါပဲ၊ ကျုပ်လည်း အသာကလေးခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီးတော့ ဟာကွက်ဖြစ်သွားတဲ့ ဗျဂ္ဃလေးရဲ့ ရင်ဘတ်ကို လက်သီးနဲ့တအားထိုးထည့်လိုက်တာပဲဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးဆိုရင် လက်သီးချက်ထိပြီးတော့ အနောက်ကိုလွင်ထွက်သွားပြီး ထန်းပင်ကြီးတစ်ပင်နဲ့ သွားဆောင့်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်လက်သီးပြင်းအားကြောင့် ထန်းပင်ကြီးလှုပ်သွားပြီးတော့ ထန်းပင်ထိပ်မှာဆွဲထားတဲ့ ထန်းရည်မြူအိုးတွေအကုန်လံုံး ဗျဂ္ဃလေးခေါင်းပေါ်ကိုပြုတ်ကျလာပြီးတော့ တခွမ်းခွမ်းနဲ့ကွဲပါရောဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးလည်း ပြန်မထနိုင်တော့ဘဲ တစ်ခါတည်းမှောက်သွားတော့တယ်။ ကျုပ်လည်း ကိုယ့်လက်ဆကိုတောင် ကိုယ်မယုံနိုင်လို့ ကိုယ့်လက်သီးကိုယ် ပြန်ပြီးငေးကြည့်နေမိသေးတယ်ဗျ။
ဗျဂ္ဃကြီးဆိုတာ မျက်လံံုံးအပြူးသားနဲ့ဗျာ၊
“မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ မင်းတပည့်ကို ငါ့သားရးတယ်ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး”
“မင်းလက်တွေ့မြင်နေရတာတောင် မယုံချင်သေးဘူးလားကွ၊ ဗျဂ္ဃကြီးရ”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ရင်း
“မှတ်ထား ဗျဂ္ဃကြီးရ၊ မင်းလည်းငါ့ကို ဘယ်တော့မှ နိုင်မှာမဟုတ်သလို၊ မင်းတပည့်တွေလည်း ငါတပည့်တွေကို ဘယ်တော့မှ နိုင်မှာမဟုတ်ဘူးကွ”
ဗျဂ္ဃကြီးက ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးအောက်မှာ ဖွက်ထားတဲ့ ခြောက်လံုံးပြူးသေနတ်ကိုထုတ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော ဦးဘသာကိုထိုးချိန်လိုက်တယ်။
“သာဒင်၊ မင်းဒီနေ့တော့ ဒီကနေအသက်ရှင်လျက် ထွက်မသွားစေရဘူးကွ၊ ငါက မင်းကိုတရားနည်းလမ်းကျျကျမနိုင်ခဲ့ဘူးဆိုရင်၊ မတရားတဲ့နည်းလမ်းနဲ့ နိုင်အောင်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသားကွ”
ဗျဂ္ဃလေးက သတိရလာတယ်ဗျ၊ သူရးသွားမှန်းသိတာနဲ့ ဗျဂ္ဃကြီးဆီကိုပြေးလာရင်း
“အဘ၊ အဘဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့၊ အဘပဲ ကိုယ်ပြောတဲ့စကားကို တည်ရမယ်ဆိုဗျာ”
ဗျဂ္ဃကြီးက ဗျဂ္ဃလေးကိုကြည့်ရင်း
“မင်း တော်တော်အသုံးမကျတဲ့ကောင်၊ မင်း ငါ့အကိုအဖေလို့မခေါ်နဲ့၊ ငါမင်းရဲ့ အဖေမဟုတ်ဘူးကွ”
ဦးဘသာက တစ်ချက်ရယ်မောရင်း
“တကယ်လည်း သားအဖမှ မဟုတ်တာ”
ဗျဂ္ဃလေးက တော်တော်အံံံ့သြသွားတဲ့ပံုံရတယ်ဗျ။
“ဘယ်လို၊ အဘက ကျုပ်အဖေအရင်းမဟုတ်ဘူးတဲ့လား”
ဒီတော့ ဦးဘသာက ဗျဂ္ဃကြီးကိုလှမ်းကြည့်ပြီးတော့
“ငါခန့်မှန်းပေးရမလား ဗျဂ္ဃကြီး၊ မင်းက တစ်သက်လံုံးမိန်းမယူလို့မရဘူးမဟုတ်လား၊ ဗျဂ္ဃအင်းကိုဆွဲရင် လူ့စည်းစိမ်တစ်ခုကို စတေးပြီးမှ စွမ်းသတဲ့၊ ဒီတော့ မင်းက မိန်းမတွေနဲ့ မပေါင်းသင်းပါဘူးဆိုတဲ့ စည်းစိမ်တစ်ခုကို စွန့်ပြီးတော့ အင်းကွက်တွေဆွဲခဲ့တယ်မဟုတ်လား၊ မင်းရဲ့အစွမ်းတွေရဖို့ဆိုရင် မင်းက မိန်းမတွေနဲ့ မပတ်သက်မှရမှာလေကွာ”
ဦးဘသာက လက်ပိုက်ရင်း
“ဒီတော့ မိန်းမတွေနဲ့ မပတ်သက်ရတဲ့လူက ကလေးတစ်ယောက် ဘယ်လိုလုပ်ပြီးရနိုင်မလဲကွ၊ ဒီတော့ ငါတွေးမိတာက ဒီကလေးက မွေးစားထားတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်မှရမယ်မဟုတ်လား၊ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဆိုသလိုပဲ လှသောင်ရဲ့ အမေ ကိုယ်ဝန်နေ့စေ့လစေ့နဲ့ မီးဖွာခါနီးသေတော့ ဗိုက်ထဲက သန္ဓေသားကို ခွဲထုတ်သွားတာ မင်းမဟုတ်လား၊ ငါထင်တာ မမှားဘူးဆိုရင်တော့ ဒီကလေးက လှသောင်ရဲ့အဖေ၊ ဦးငွေသောင်ရဲ့ ဒုတိယသား၊ လှသောင်ရဲ့ ညီအရင်း ဖြစ်မှာပေါ့၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား”
ဗျဂ္ဃကြီးက ဘာမှမပြောနိုင်တော့ဘဲနဲ့ ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။ ဗျဂ္ဃလေးက အခုထိ မယုံနိုင်သေးဘူးဗျာ၊ ကိုလှသောင်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့
“ဒီလူ၊ ဒီလူက ကျုပ်ရဲ့အကိုတဲ့လား၊ အဘ၊ ဒီလူကြီးပြောတာတွေက တကယ်အမှန်တွေလား”
ဗျဂ္ဃကြီးက မျက်ရည်ကျတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ မျက်နှာကိုတင်းထားလိုက်ရင်း
“ဟုတ်တယ်၊ သူပြောတာအမှန်၊ သူပြောတာတွေအားလုံးအမှန်ပဲ”
ဗျဂ္ဃလေး မျက်လုံးပြူးသွားတယ်၊ ကိုလှသောင်က အံံကြိတ်ရင်း
“ခင်ဗျားကြီး၊ ခင်ဗျားကြီး ဘာဖြစ်လို့ ကျုပ်ညီကိုခေါ်သွားရတာလဲ”
“ဟား၊ ဟား၊ ဓါးပြတိုက်ခိုင်းဖို့ပေါ့ကွ၊ ငါကတစ်ယောက်တည်းနေတာဆိုတော့ တစ်ချိန်အိုမင်းမစွမ်းဖြစ်လာတဲ့အခါ ငါ့မှာကျောထောက်နောက်ခံသားသမီးမရှိဘူးမဟုတ်လား၊ ဒီတော့ ငါဓါးပြမတိုက်နိုင်တော့တဲ့အချိန်၊ ငါ့အတွက် ဓါးပြတိုက်ပေးဖို့ လူလိုတယ်လေကွာ၊ ဒါနဲ့ မင်းရဲ့ညီကို ခေါ်သွားခဲ့တာပဲ၊ ငါကလေးကို ပြုစုပျိုးထောင်တာ တော်တယ်မဟုတ်လားကွ၊ အခု မင်းညီကလည်း မင်းတို့မိသားစုကိုသတ်ခဲ့တဲ့ ဓါးပြရဲ့သားဖြစ်သွားပြီလေ၊ ပြီးတော့ ငါ့လိုဓါးပြဖြစ်နေပြီလေကွာ၊ ဟား၊ ဟား”
ကိုလှသောင်က တော်တော်ဒေါသထွက်နေတယ်ဗျ၊
“ခင်ဗျား၊ လူယုတ်မာကြီး”
လို့ပြောပြီးတော့ ဗျဂ္ဃကြီးကို ပြေးခုန်အုပ်ပါရောဗျာ။ ဒီအချိန်မှာပဲ သေနတ်သံံတစ်ချက်ထွက်လာတယ်ဗျ၊ ကိုလှသောင်ကတော့ ဗျဂ္ဃကြီးကို လည်ပင်းတွေတက်ညှစ်ထားတယ်၊ လက်တစ်ဖက်က ကျိုးနေတာဆိုတော့ တစ်ဖက်အားနဲ့ပဲ ညှစ်တာပေါ့ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဗျဂ္ဃကြီးက ဘယ်လိုမှမနေပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကြည့်နေရင်း ကိုလှသောင်နံံကြားကနေ သွေးတွေစီးကျလာတယ်ဗျာ၊
ဗျဂ္ဃလေးက ပြေးလာပြီးတော့ ကိုလှသောင်ကိုဆွဲလိုက်တယ်၊ ကိုလှသောင် ရင်ဘတ်မှာ သေနတ်ဒဏ်ရာကြီးနဲ့ဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးက အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ပြီးတော့ ဗျဂ္ဃကြီးကိုခုန်အုပ်ပြီး ထိုးကြိတ်တော့တာပါပဲ၊ ဆယ့်လေးငါးချက်လောက်ထိုးနှက်ပြီးတဲ့အချိန်မှာ ဗျဂ္ဃကြီးတစ်ယောက် ဖွက်ဖွက်ညက်ညက်ကြေပြီး သေနေပါရောဗျာ၊ ဗျဂ္ဃလေးက ကိုလှသောင်လက်ကိုဆွဲလိုက်တယ်၊ ကိုလှသောင်ကလည်း
“ညီလေး၊ မင်းက ငါ့ရဲ့ညီလေး”
ဗျဂ္ဃလေးကတော့ သိပ်တော့မယုံနိုင်သေးဘူးဗျ၊ ကိုလှသောင်ရဲ့ သွေးတွေပေကျံံနေတဲ့လက်ကို ဆွဲထားရင်း
“ခင်ဗျားမသေပါနဲ့အုံး၊ ခင်ဗျားမသေနဲ့အုံး၊ ကျုပ်ဘဝမှာ ကျုပ်အကိုနဲ့ တစ်ခါလောက်တော့ နေဖူးသွားချင်လို့ပါ”
ဦးဘသာက ကိုလှသောင်နဖူးကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်လိုက်တော့ ကိုလှသောင်တစ်ယောက် မျက်လံုံးတွေမှိတ်ကျသွားတော့တယ်၊ နောက်တော့ ဦးဘသာက ရင်ဘတ်က သေနတ်ဒဏ်ရာကို လက်မနဲ့ဖိပြီးတော့ တစ်ခုခုရွတ်ရင်း လက်မကိုစကောဝိုင်းပုံစံလှည့်တယ်ဗျ၊ သွေးတွေဆိုတာ မြင်မကောင်းဘူးဗျာ၊ ဒါပေမယ့် လှည့်နေရင်း လှည့်နေရင်း သေနတ်ကျည်ပေါက်ရာက မျက်စိရှေ့တွင် ပိတ်သွားပြီး နဂိုအသားအတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားတယ်ဗျာ၊ နံကြားက ဒဏ်ရာကိုတော့ လက်ဝါးနဲ့အုပ်ပြီး ပွတ်တာပဲ၊ ကျည်က ကိုယ်လုံးထဲကိုဝင်ပြီး ဖောက်ထွက်သွားတာဆိုတော့ အနောက်ဘက်က အပေါက်က ပိုကြီးတာပေါ့ဗျာ။
ပြီးတော့ ဦးဘသာက ဗျဂ္ဃလေးကို ကြည့်လိုက်ရင်း
“မင်းအကိုကို အသက်ဆက်ရှင်စေချင်သေးတယ်ဆိုရင် ဟောဟိုက လှည်းယူသွား၊ ပြီးတော့ ပေတောရွာက ဆေးဆရာကြီး ဦးဖိုးခွေးဆီရောက်အောင်မောင်း၊ နေမကွယ်ခင် မင်းရောက်တယ်ဆိုရင်တော့ မင်းအကိုမသေနိုင်ဘူးကွ”
ဗျဂ္ဃလေးက ချက်ချင်းပဲ ကိုလှသောင်ကို လှည်းပေါ်ပွေ့ချီတင်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်လည်း လှည်းကိုအမြန်ကောက်ဆင်ပေးရတာပေါ့ဗျာ၊ နွားပြာနီကြီးတွေကို ဗျဂ္ဃလေးက ကြိမ်နဲ့တို့တော နွားပြာနီကြီးတွေ ပြေးလိုက်တာမှ ဖုန်တထောင်းထောင်းကိုထပြိး ကျန်နေခဲ့တာပဲဗျာ။
“ဦးဘသာ၊ ဒါကြီးကရော ဘာလုပ်မှာလဲဗျ”
ကျုပ်လည်း ဗျဂ္ဃကြီးရဲ့အလောင်းကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်၊ ဦးဘသာက သူ့လွယ်အိတ်ကိုကောက်လွယ်ရင်း
“သူ့ ကိစ္စသူရှင်းသွားပါလိမ့်မယ်ကွ၊ ကဲ လာကြကွာ၊ ငါတို့လည်း နေမဝင်ခင် နိဗ္ဗာန်ရွာရောက်အောင် သွားရမယ်ဟေ့”
ကျုပ်တို့လည်း အထုပ်အပိုးတွေသယ်ပြီးတော့ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။ ထန်းတောအထွက်ရောက်တော့
“နေပါအံံုံး ဦးဘသာ၊ ကျုပ်ကဘယ်လိုဖြစ်ပြီးတော့ပေါ့ပါးသွားရတာလဲဗျ”
“ကျားဆရာကြောင်တဲ့ကွ၊ မင်းကို တစ်ပွဲတိုး ကြောင်ပျံံမှော် အပ်ပေးလိုက်တာလေကွာ”
“ဟာ၊ မဟုတ်သေးပါဘူး၊ ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုဘယ်တုန်းက အပ်ပေးလိုက်တာတုန်း”
“မင်းကိုထန်းရည်တိုက်တော့ ထန်းရည်ကိုးကိုလက်နဲ့ကိုင်တဲ့အချိန် ငါ့လက်ညှိုးကိုထန်းရည်ထဲနှစ်ပြီး အပ်ပေးလိုက်တာပေါ့ကွာ”
“ဒါကြောင့်ထင်တယ်၊ ကျုပ်လည်း ဘယ်ကဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူးလို့ ထူးဆန်းနေတာ”
ကျုပ်လည်း တစ်ချက်ခုန်ကြည့်လိုက်တော့ မြေကြီးပေါ်ကနေ တစ်တောင်လောက်ပဲ မြင့်အောင်ခုန်နိုင်တော့တယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာက ပြုံးကြည့်ရင်း
“ခုန်မနေနဲ့အလတ်ကောင်၊ မင်းဆီက မှော်ကို ငါပြန်ဖြုတ်ပေးပြီးသွားပြီကွ”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းကုပ်ရင်း
“နေ၊ နေပါအုံးဗျာ၊ ဘယ်တုန်းက မှော်ကိုပြန်ဖြုတ်သွားတာလဲ”
ဦးဘသာက ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ဆက်လျှောက်သွားတယ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့ထန်းတောအထွက်ရောက်တော့ ကျားဟိန်းသံံကြီးတစ်ချက်ကြားရတယ်၊ ကျုပ်လည်း လန့်သွားပြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ထန်းတဲအရှေ့မှာ ကျားကြီးဗျ၊ ကျားကြီးကိုမှ ကိုးတောင်ကျားကြီး၊ ကျားရဲ့ပါးစပ်ထဲမှာလည်း လူတစ်ယောက်ကို ကိုက်ချီလို့ဗျ၊ ကျုပ်ကိုမြင်တော့ ထန်းတောအနောက်ဘက်က ချုံထဲကို ပြေးဝင်သွားတာ မြန်လိုက်တာဗျာ၊ ကျုပ်အထင်တော့ ဗျဂ္ဃကြီးသေတော့ ကျားဆေးထိုးထားတဲ့ ဆေးကျားတွေကများ သူ့ကိုပြန်စားသွားတာလားမသိပါဘူး၊ ဦးဘသာပြောတဲ့ သူ့ကိစ္စသူရှင်းသွားမယ်ဆိုတာ ဒါကိုပြောချင်တာလား မသိပါဘူးဗျာ။ ကျုပ်လည်း လိုက်မမီတော့ပါဘူး။
ကျုပ်တို့လှည်းလမ်းမကြီးပေါ်ပြန်တက်ခဲ့တော့ နေကချိုနေပြီဗျ၊ ဟိုးအဝေးမှာတော့ သစ်ပင်ကြီးတွေအုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ နိဗ္ဗာန်ရွာကြီးကို လှမ်းမြင်နေရပြီဗျို့။
ပြီးပါပြီ၊
အဂ္ဂဇော်