၊ ကျုပ်လည်း အဲဒီလက်ကိုပါ ပုတ်ချပြီးတော့ ဆက်ပြေးတော့တာပေါ့ဗျာ။
ခြေဦးတည့််ရာပြေးရင်း ဘယ်ကိုရောက်လို့ ဘယ်ကိုပေါက်ကုန်မှန်းလည်း မသိပါဘူးဗျာ၊ မောလို့ နားလိုက်ရတယ်၊ နားနေရင်း ဟိုးအရှေ့က ဆီမီးခွက်အရောင်ကလေးလှမ်းတွေ့တယ်ဗျ။ ကျုပ်ဖြင့်ပျော်သွားတာပဲ၊ ဆီမီးခွက်ရှိရင် လူရှိတာကြိမ်းသေပဲမဟုတ်လား၊ ဒါနဲ့ ဆီမီးခွက်အလင်းရောင်အနောက်ကို ခပ်မြန်မြန်ပြေးလိုက်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ပြေးလာရင်းနဲ့ မီးရောင်ကတဖြည်းဖြည်းနီးလာတယ်ဗျ၊ အနားရောက်တော့အိမ်ကလေးတစ်အိမ်ကိုတွေ့ပြန်ပါရော၊ အိမ်ရှေ့မှာဆင့်ကလေးထိုးထားပြီးတော့ ဆင့်အပေါ်မှာ အဘွားကြီးတစ်ယောက်က ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ပြီးထိုင်နေတယ်၊ ကျုပ်လည်း အဘွားကြီးကိုတွေ့တော့ အားကိုးတကြီးနဲ့အမြန်ပြေးဝင်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
“အမေကြီး၊ ကျုပ်မောလာလို့ ဒီမှာခဏနားခွင့်ပြုပါ”
အဘွားကြီးက ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း
“နားပါတော်၊ နားပါ၊ ခဏမကလို့ တစ်သက်လုံးနားရင်လည်း စိတ်မဆိုးဘူး”
အဘွားကြီးစကားကြားရတာကတော့ တစ်မျိုးပဲဗျ၊ ပြီးတော့ အဘွားကြီးက ဆေးလိပ်တစ်လိပ်ကိုကိုင်ပြီး သူ့ခေါင်းပေါ်ကိုထိုးထည့်လိုက်ပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်းအခုမှ သေချာကြည့်မိတယ်ဗျ၊ အဘွားကြီးခေါင်းထိပ်ဖျားတွေက မီးတွေလောင်နေတာဗျာ၊ ငယ်ထိပ်ကနေ မီးတောက်ကြီးတွေက အလျှံတငြီးငြီးနဲ့ တောက်လောင်နေပါရော၊ အဘွားကြီးက ဆေးလိပ်ကို သူ့ခေါင်းကမီးတောက်နဲ့ မီးညှိပြီးတော့ တစ်ချက်နှစ်ခွာဖွာနေသေးတယ်၊ ကျုပ်လည်း အခြေအနေမဟန်မှန်းသိတာနဲ့ ဆင့််ပေါ်ကနေပြေးဆင်းပြီးတော့ လမ်းပေါ်ပြေးတက်တာပဲဗျာ။ ဒီတော့ အဘွားကြီးက အိမ်ထဲကနေလှမ်းေးအာ်တယ်။
“လူလေး၊ လူလေး၊ နားမယ်ဆို”
“မနားတော့ဘူး၊ ကြောက်တယ်၊ ကြောက်တယ်”
ကျုပ်လည်း ဖဝါးနဲ့တင်ပါး တစ်သားတည်းကျအောင်ပြေးတော့တာပေါ့ဗျာ။ ပြေးရင်းလွှားရင်း ညောင်ပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်ဗျ၊ ညောင်ပင်ကြီးက အကိုင်းအခက်တွေ ဝေေ၀ဆာဆာနဲ့ အတော်ကြီးတဲ့အပင်ကြီးပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း မောမောနဲ့ထိုင်နားနေတုန်း ဦးသူတော်ကြီးက ညောင်ပင်တစ်ဖက်ကနေထွက်လာတယ်။
“ဟေ့ကောင်၊ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့စမ်း”
ကျုပ်လည်း အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ ဦးသူတော်ကြီးခေါ်တဲ့အနောက်ကိုလိုက်လာခဲ့မိတယ်၊ ဒီအချိန် ညောင်ပင်တစ်ဖက်မှာ မိန်းမတစ်ယောက်ပေါ်လာတယ်ဗျ။
“မောင်လေး”
ကျုပ်လည်းချာခနဲလှည့်ကြည့်လိုက်တာပေါ့။
“ဟာ၊ မမမြ”
မမမြက ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း
“မောင်လေး၊ သူနဲ့လိုက်မသွားနဲ့၊ လာ မမနဲ့လိုက်ခဲ့”
ကျုပ်က မမမြဘက်ကိုလှည့််မယ်ပြင်လိုက်တော့ ဦးသူတော်က ကျုပ်လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲလိုက်တယ်ဗျ၊
“မရဘူး၊ မင်းငါနဲ့ပဲလိုက်ခဲ့ရမယ်”
ဦးသူတော်က ကျုပ်လက်ကိုအတင်းဆွဲပါရောဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ခြေကန်ရုန်းပေမယ့် ရုန်းလို့မရဘူးဗျ၊ ဒီတော့ ဦးသူတော်ခေါ်ရာအနောက်ကို တရွတ်တိုက်ပြီးပါသွားတာပေါ့၊ ဒီတော့ မမမြကလည်း ကျုပ်ဆီကိုပြေးလာတယ်ဗျ၊ ကျုပ်ရဲ့ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကို သူကဆွဲပြန်တယ်။
“မလိုက်ရဘူး၊ မောင်လေး မမနဲ့ပဲ နေရမယ်”
အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ကျုပ်စိတ်ကလည်း မမမြဘက်ကိုညွှတ်နေတာကိုးဗျ၊ ဒီတော့ မမမြက လက်တစ်ဖက်နေကျုပ်ကိုဆွဲ၊ ဦးသူတော်က နောက်ထပ်လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲနဲ့ ကျုပ်မှာ ဟိုဖက်ပါသွားလိုက်၊ ဒီဖက်ပါသွားလိုက်နဲ့ ကားယားကြီးဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ။ နောက်တော့ မမမြက ကျုပ်လက်ကိုသူ့လက်ဝါးတစ်ဖက်နဲ့ အုပ်လိုက်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်တစ်ကိုယ်လုံး ဓါတ်လိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီးတော့ ဦးသူတော်ကြီးလည်း ဝုန်းခနဲလွင့်ထွက်သွားတာပေါ့ဗျာ။
မမမြက ကျုပ်ကိုလှမ်းဆွဲရင်း
“သူနဲ့လိုက်မသွားနဲ့မောင်လေး၊ သူနဲ့လိုက်သွားရင် မောင်လေးသေရလိမ့်မယ်”
ဦးသူတော်လည်း လူးလဲကုန်းထရင်း
“သူနဲ့လိုက်မသွားနဲ့ကောင်လေး၊ သူနဲ့လိုက်သွားရင် မင်းသေတာထက်ဆိုးတဲ့ဘဝရောက်ရလိမ့်မယ်ကွ”
မမမြက ကျုပ်လက်ကိုဆွဲလိုက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကိုသေသေချာချာစိုက်ကြည့်တယ်။
“မောင်လေး၊ မမနဲ့လိုက်ခဲ့နော်၊ မမနဲ့လိုက်နေနော်”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။ ဒီတော့ မမမြက သူ့မျက်နှာကို ကျုပ်မျက်နှာအနားကပ်လာတာပဲဗျာ၊ ဘယ်လောက်ကပ်သလဲဆိုရင် နှာခေါင်းချင်းထိသွားအောင်ကိုကပ်တာ၊ ကျုပ်မှာဖြင့် ရှက်သလိုလို၊ ရွံ့သလိုလို ဖိန်းတိန်း၊ ရှိန်းတိန်းကြီးဗျာ။ နောက်တော့ မမမြက သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကလေးနဲ့ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းစုပ်နမ်းပါလေရောဗျာ၊ ကျုပ်ဘယ်လိုခံစားရတယ်ဆိုတာကို ပြန်မပြောပြတတ်ဘူးဗျ၊ ပြီးတော့ သူ့ပါးစပ်ထဲကနေ ငရုတ်ကောင်းစေ့လောက်ရှိတဲ့ အလုံးကလေးတစ်လုံးက ကျုပ်ပါးစပ်ထဲကိုဝင်လာတယ်ဗျ၊ ကျုပ်ဖြင့် လျှာနဲ့လိုက်စမ်းနေတုန်း အလုံးကလေးက ပျောက်သွားတော့တာပဲ၊ ဟဲ ဟဲ ကြွားတယ်လို့တော့ မထင်နဲ့ဗျ၊ ကျုပ်ဘဝရဲ့ ပထမဆုံးအနမ်းက ဥစ္စာစောင့်နဲ့ နမ်းခဲ့ရတာဗျ။
(၂)
ငါးမိနစ်လောက်ကြာပြီးတော့ မမမြက ကျုပ်ကိုသေချာကြည့်ရင်း
“မောင်လေးကို မမတို့သိုက်နန်းကိုခေါ်သွားမယ်နော်၊ မောင်လေးလိုက်မယ်မဟုတ်လား”
ကျုပ်လည်း ထူးဆန်းသွားတာပေါ့။
“ဘယ်လိုဗျ၊ သိုက်နန်းကိုခေါ်မယ်တဲ့လား၊ မမမြက လူမဟုတ်ဘူးလား”
မမမြက ခစ်ခနဲရယ်တယ်ဗျ။
“မောင်လေးက တုံးအလိုက်တာကွယ်၊ မမမြက လူမဟုတ်ပါဘူး၊ ဘုမ္မစိုး သိုက်နန်းရှင်တစ်ယောက်ပါ”
ကျုပ်ဖြင့်ထူးဆန်းနေတာဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ မမမြကို လူလို့ပဲထင်နေတာဗျ၊ ဒီအချိန် ဦးသူတော်ကြီးက
“ဟေ့ကောင်၊ သူပြောတာမယုံနဲ့၊ သူ့အနောက်ကို လိုက်မသွားနဲ့နော်”
မမမြက ကျုပ်မျက်နှာကလေးကို အသာပြုံးကြည့်ရင်း
“မောင်လေးပဲ မမကိုချစ်တယ်ဆို”
ကျုပ်ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။
“ဒါဆို ပါးစပ်ကဖြေနော်၊ မောင်လေး မမနဲ့အတူတူ သိုက်နန်းကိုလိုက်ခဲ့မလား”
“လိုက်၊ လိုက်ခဲ့မယ်”
ဦးသူတော်က ကြိတ်မနိုင်ခဲမရနဲ့ ဆဲဆိုအော်ဟစ်နေရောဗျာ။ မမမြက ပြုံးနေတာပဲဗျာ၊ မမမြပြုံးနေရင် သိပ်လှတာဗျ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်လက်ကိုဆွဲရင်း
“ကဲမောင်လေး၊ မောင်လေးကိုယ်တိုင် လိုက်မယ်ဆိုလို့ မမကခေါ်တာနော်၊ မောင်လေးမျက်စိမှိတ်ထား”
ကျုပ်လည်း မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်တယ်ဗျ၊ ထူးဆန်းတာကတော့ ကျုပ်မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့အောက်က မြေပြင်က ရွေ့သွားသလိုလို၊ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်လုံး ရွေ့လျားနေသလိုလိုဖြစ်နေတာပဲ၊ ကျုပ်လည်း စိတ်ထဲက ပျော်နေမိတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုုပ်က သိုက်နန်းရှင်ဖြစ်တော့မှာကိုးဗျ၊ ကျုပ်ကြည့်ဖူးတဲ့ သိုက်နန်းအကြောင်းရိုက်ထားတဲ့ ရုပ်ရှင်ကားတွေထဲကလိုမျိုး မင်းသားဝတ်စုံကလေးဝတ်၊ ရွှေပုံငွေပုံတွေကြားမှာပျော်ပျော်ကြီး စံစားရတော့မှာကိုး၊ ပြီးတော့ကိုယ်ချစ်တဲ့ မမမြနဲ့လည်း အတူတူနေရတော့မယ်မဟုတ်လားဗျာ။
ရင်ထဲသိမ့်ခနဲတစ်ချက်လှုပ်လိုက်ပြီးတော့ အသည်းထဲအေးသွားတယ်ဗျ၊ မမမြက ကျုပ်အနားကပ်ပြီး
“ကဲရပြီမောင်လေး၊ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့”
သိုက်နန်းက အကျယ်ကြီးဗျ၊ ကျောက်ဂူလိုလို မှောင်မှောင်မည်းမည်းပဲဗျ၊ ကျုပ်လည်း နံဘေးနားက မမမြကိုကြည့်လိုက်ပြီးတော့
“မမမြ၊ ဒါဘယ်ကိုရောက်လာတာလဲဗျ”
“မမတို့သိုက်နန်းကိုရောက်လာတာပေါ့မောင်လေးရယ်”
“ဟောဗျာ၊ သိုက်နန်းကလည်း ကျုပ်ကြည့်ဖူးတဲ့ ဇာတ်ကားထဲကလို ရွှေတွေ၊ ငွေတွေအပုံလိုက်အခဲလိုက်မရှိပါလားဗျ”
မမမြက တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်မောလိုက်ပြီးတော့
“အိုကွာ၊ မမတို့သိုက်က ဥစ္စာပစ္စည်းတွေစောင့်ရတဲ့သိုက်မှမဟုတ်ဘဲကိုး”
“ဟာဗျာ၊ ဒါဆို ဘယ်ဟာကိုစောင့်ရတာလဲ”
မမမြက ဂူတစ်နေရာကိုလက်ညှိုးထိုးပြတယ်ဗျ၊ အဲဒီနေရာမှာတော့ ပြဿဒ်ကလေးနဲ့ ဘုရားဆင်းတုတော်ကလေးတစ်ဆူရှိတယ်၊ အဲဒီပြဿဒ်က ညတုန်းက ဦးသူတော်တူးဖော်ခဲ့တဲ့ ပြဿဒ်နဲ့ဘုရားဆင်းတုပေါ့ဗျာ။ သက်တန့်ရောင်စဉ်လို ရောင်စဉ်ခုနှစ်သွယ်က တဝင်းဝင်းတလက်လက်နဲ့ ထွက်နေပါရောဗျာ။
“မမမြတို့က အဲဒီဘုရားဆင်းတုကိုစောင့်နေရတာလား”
“အဟုတ်ပေါ့ကွာ၊ မမနဲ့ အဘိုးဦးတောက်တဲ့နဲ့က အရင်တုန်းက ဂန္ဓာရီလမ်းကို ကျင့်သုံးတဲ့ ဝိဇ္ဖာဓိုရ်ကြီးတစ်ယောက်ကို အလုပ်အကျွေးပြုနေကြတဲ့ မြေးအဘိုးပေါ့ မောင်လေးရယ်”
“ဗျာ၊ ဦးတောက်တဲ့နဲ့ မမနဲ့က မြေးအဘိုးတော်စပ်တာလား၊ ဒါနဲ့ပဲ အဖေကြီးဆိုဗျ”
“အဖေကြီးဆိုတာ အဘိုးကိုခေါ်တာလေ မောင်လေးရဲ့”
ကျုပ်လည်းအခုမှ သဘောပေါက်တော့တယ်ဗျာ။
“ဒါနဲ့ ဆက်ပြောပါအံ့ုးမမ အဲဒီဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကြီးက ဘာဆက်ဖြစ်သွားတာတုန်း”
“သူက ထွက်ရပ်ပေါက်ပြီးတော့ အထက်စခန်းကိုကြွမြန်းသွားတယ်၊ သူကျန်ခဲ့တဲ့ ဟောဒီမဟိဒ္ဓိဓါတ်လုံးကိုတော့ မကောင်းတဲ့လူတွေ လက်ထဲကို မကျရောက်ရလေအောင် ကြေးငါးမျိုး၊ သတ္တုငါးမျိုး စပ်ထားတဲ့ ပဉ္စလောဟာသတ္တုနဲ့ ဆင်းတုတော်ထုပြီးတော့ ဆင်းတုတော်အထဲမှာ ဓါတ်လုံးကိုဌာပနာခဲ့တာပေါ့၊ မမတို့ မြေးအဘိုးကိုလည်း ဒီဓါတ်လုံးကိုစောင့်ရှောက်ဖို့ဆိုပြီးတော့ အစောင့်အကြပ်အနေနဲ့ ထားခဲ့တာပေါ့ မောင်လေးရယ်”
ကျုပ်လည်း စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးဖြစ်လာတယ်ဗျ၊ သိုက်နန်းဆိုလို့ ရွှေပေါ်မြတင်လည်း မနေရဘူးလေဗျာ၊ လှလှပပလည်း ဝတ်စားရတာမဟုတ်ဘူးဗျ၊ မမမြတို့တောင်မှ ချည်ထည်ကြမ်းလောက်ပဲ ဝတ်တာစားတာကိုး၊ ကျုပ်စိတ်ထဲ သိုက်နန်းရှင်ချင်းအတူတူတောင်မှ၊ ဒီလိုဘာမှမရှိတဲ့သိုက်မှာ သိုက်နန်းရှင်ဖြစ်ရတာ မတန်ဘူးလို့ တွေးမိသွားသေးတယ်။
“ဒါနဲ့ မမတို့ဒီမှာနေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ”
“နှစ်တွေတော့ မရေမတွက်နိုင်လောက်အောင်ပါပဲ မောင်လေးရယ်၊ မမနဲ့ အဖေကြီးနဲ့ သိုက်နန်းမှာနှစ်ယောက်တည်း ပျင်းခြောက်ခြောက်ကြီးနေရတာကြာပါပြီကော”
မမမြက ကျုပ်အနားကိုတိုးကပ်လာပြီး
“အခုတော့ ရှေ့လျှောက်ပျင်းစရာမလိုတော့ဘူး၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ မောင်လေးလည်း သိုက်နန်းမှာရှိနေပြီလေ၊ မမနဲ့မောင်လေးနဲ့ ဒီသိုက်နန်းမှာ အတူတူနေကြရအောင်နော်”
ကျုပ်ခေါင်းမညိတ်၊ ခေါင်းမခါဘဲ တွေတွေကြီးဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ဒီလိုဘာမှမရှိတဲ့ သိုက်နန်းကြီးမှာ ကျုပ်နဲ့သူနဲ့နှစ်ယောက် နှစ်ပေါင်းမရေမတွက်နိုင်အောင် နေရအုံးမယ်တဲ့လား။
(၃)
“အလတ်ကောင်၊ အလတ်ကောင်”
ကျုပ်နားထဲအသံတစ်ခုဝင်လာတယ်ဗျ၊
“ဟင်၊ ဒီအသံကို ကျုပ်ကြားဖူးတယ်”
မမမြက ပြာပြာသလဲနဲ့
“ဘာအသံလဲ၊ မမတော့မကြားပါဘူး”
“မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ဒီအသံက ကျုပ်နဲ့တော်တော်ရင်းနှီးနေတဲ့အသံပဲ”
မမမြက အတင်းပဲ ကျုပ်အနားကပ်လာပြီးတော့ ကျုပ်နားရွက်နှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ဝါးနှစ်ဖက်နဲ့အုပ်ပြီးပိတ်လိုက်တယ်။
“အို၊ မောင်လေးကလည်း မဟုတ်တာတွေ နားမထောင်စမ်းပါနဲ့”
ထူးဆန်းတာက သူနားပိတ်လိုက်ပေမယ့် ကျုပ်ကအသံတွေကြားနေရဆဲပဲဗျ။ အဲဒီအသံကို ကျုပ်ကြားဖူးနေတယ်၊ ကျုပ်အမြဲတမ်းကြားဖူးတဲ့အသံလိုဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ခက်တာက အသံကိုရင်းနှီးနေပေမယ့် ဘယ်သူ့အသံမှန်းကိုမသိတာဗျ။
“အလတ်ကောင်၊ မင်းအဲဒီမှာနေလို့မရဘူး၊ မင်းမနေရဘူးကွ”
ကျုပ်နားထဲအသံံတွေကြားနေဆဲပဲ၊ ကျုပ်လည်း အသံကိုနားထောင်ရင်း ပါးစပ်ကနေပြီးတော့ လွှတ်ခနဲထွက်သွားတယ်။
“ဦး . . . ဦးဘသာလား”
ဒီတော့မှ ကျုပ်ခေါင်းထဲက အတွေးတွေထဲမှာ ဦးဘသာအကြောင်းတွေပြန်ပေါ်လာတာဗျ၊ ပြန်စဉ်းစားကြည့်ရင် တော်တော်ထူးဆန်းဖို့ကောင်းသားဗျ၊ ကျုပ်က ဦးဘသာကိုမေ့နေတယ်လေဗျာ၊ ကျုပ်ထင်တာကတော့ မမမြကများ ကျုပ်ခေါင်းထဲက အတွေးတွေကို ပိတ်ဆို့ထားသလားလို့ပေါ့။
“ဦးဘသာ၊ ဦးဘသာဘယ်နားမှာလဲ”
ကျုပ်လည်း မမမြရင်ဘတ်ကိုတွန်းထုတ်လိုက်ပြီး သိုက်နန်းကြီးအထဲကို ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လိုက်ကြည့်တာပေါ့ဗျာ။
“ဦးဘသာ၊ ဦးဘသာဘယ်မှာလဲ”
ကျုပ်လည်း သိုက်နန်းထဲမှာ ပြေးနေမိတယ်ဗျာ၊ အသံက တစ်နေရာရာကနေ ဦးတည်ထွက်လာတာဆိုတော့ အသံကြားရာအနောက်ကိုလိုက်ခဲ့တာပေါ့၊ တစ်နေရာရောက်တော့ ကျင်းနက်ကြီးတစ်ခုတွေ့တယ်ဗျ၊ အဲဒီကျင်းနက်က အကျယ်ကြီးပဲဗျာ၊ ကျင်းက လူသုံးရပ်စာလောက်တော့ နက်မယ့်ပုံပဲ၊ ကျင်းထဲမှာတော့ ယောက်ျားတွေအများကြီး မတ်တပ်ရပ်နေကြတယ်ဗျာ။
“ဟော၊ လူသစ်ရောက်ပြီ၊ လူသစ်ရောက်ပြီ”
ခေါင်းပေါင်းနဲ့လူတစ်ယောက်က အော်တယ်ဗျ၊
“မင်းလည်း မကြာခင် ကျင်းထဲရောက်တော့မယ်”
သျှောင်ထုံးကို တစောင်းထုံးထားတဲ့လူက အော်ပြန်ရောဗျို့၊ ဒီလူတွေက ကျင်းထဲမှာ တောင့်တောင့်ကြီးတွေ မတ်တပ်ရပ်ပြီး မလှုပ်မရှားနဲ့ဗျ၊ မျက်လုံးနဲ့ ပါးစပ်ပေါက်တွေပဲ လှုပ်နေကြတယ်၊ အသံပေါင်းစုံအော်ဟစ်နေတာပေါ့ဗျာ။
“ခင်ဗျားတို့က ဘယ်သူတွေလဲ”
“တို့အားလုံးက မြမြရဲ့လင်ယောက်ျားတွေပေါ့”
“ဗျာ၊ လင်ယောက်ျားတွေက ဒီလောက်များသလား”
ကျုပ်ရေရွတ်နေတုန်းရှိသေးတယ် မမမြက အနောက်ကနေပြေးလိုက်လာတယ်ဗျ။
“မောင်လေး၊ အဲဒီဘက်ကိုမသွားနဲ့ လာ၊ လာ ဒီဘက်ကိုလာခဲ့”
ကျုပ်လည်း သူ့ကိုကြည့်ရင်း တော်တော်တုန်လှုပ်သွားတာပေါ့။
“မလာဘူး၊ မလာဘူး၊ သွား၊ ခင်ဗျားကျုပ်အနားကိုမလာနဲ့”
ကျုပ်လည်း ဆက်ပြေးမိတာပေါ့ဗျာ၊ နေုာက်တော့ အရှေ့မှာ ကျောက်တံခါးကြီးတစ်ချပ်ကိုတွေ့တယ်ဗျ၊ ကျောက်တံခါးကြီးက ပုံမှန်သစ်သားတံခါးနဲ့ ပုံစံတူတူပဲဗျ၊ ကျုပ်လည်းအတင်းပြေးပြီးတော့ ကျောက်တံခါးကိုထုတာပေါ့ဗျာ။ ဦးဘသာအသံက အဲဒီကျောက်တံခါးတစ်ဖက်ကနေလာတာဗျ။
“ဦးဘသာ၊ ကျုပ်ကိုကယ်ပါအုံး၊ ကျုပ်ကိုကယ်ပါအုံး”
ကျုပ်ထုနေတုန်း မမမြကအနားရောက်လာပြီး ကျုပ်လက်ကိုဆွဲတာပဲ။
“မောင်လေးပဲ သိုက်နန်းမှာနေမယ်လို့ပြောခဲ့တာမဟုတ်လား၊ လာ၊ မမအနောက်ကိုလိုက်ခဲ့နော်”
“ဟဲ့ ဥစ္စာစောင့်မ၊ သိုက်နန်းတံခါးကိုဖွင့်ပေးစမ်း”
ကျောက်တံခါးကြီးက တဝုန်းဝုန်းနဲ့လှုပ်လာတယ်ဗျာ၊ မမမြက တံခါးကိုကြည့်ရင်း
“မဖွင့်ပေးဘူး၊ မဖွင့်ပေးနိုင်ဘူး၊ ရှင်အစွမ်းအစရှိရင် ဝင်လာခဲ့ပါလား”
ဒီတော့ ဦးဘသာက တောက်ခေါက်တယ်ဗျ။
“အောင်မယ်၊ နင်ကများငါ့ကို ရာရာစစ၊ ကိုင်း၊ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့နော်”
ပြီးတာနဲ့ သိုက်နန်းကြီးတစ်ခုလုံး ငလျင်လှုပ်သလို တဂျိန်းဂျိန်းနဲ့လှုပ်တော့တာပဲဗျာ၊ ကျောက်ဂူကြီးရဲ့မျက်နှာကျက်ကနေပြီးတော့ ကျောက်တုံးတွေ၊ ဖုန်မှုန့်တွေက တဖြောဖြောနဲ့ စုပုံကျနေသေးတယ်၊ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းအပေါ် အနိုင်နိုင်ရပ်ထားရတယ်ဆိုပေမယ့် တစ်ကိုယ်လုံးက ယိမ်းထိုးနေတယ်ဗျာ။
ပြီးတာနဲ့ အရှေ့က ကျောက်တံခါးကြီးနှစ်ချပ်က ဝုန်းခနဲပွင့်ထွက်သွားတော့တာပဲ၊ တံခါးအနားမှာရပ်နေတဲ့ ကျုပ်နဲ့ မမမြတို့အနောက်ကိုလွင့်ထွက်သွားတာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်လည်း တံခါးပွင့်သွားပြီဆိုတော့ အားကိုးတကြီးနဲ့ အပြင်ကိုပြေးထွက်ဖို့လုပ်လိုက်တော့ တံခါးအပြင်မှာ မျက်လုံးကြီးတစ်ခုဗျ၊ ကျောက်တံခါးအထဲကို ချောင်းကြည့်နေပါရော၊ ကြီးလိုက်တဲ့မျက်လုံးကြီးဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကိုယ်လုံးရဲ့ လေးငါးဆယ်ဆမက ရှိတာပေါ့။
“ဟေ့အလတ်ကောင် မင်းဘယ်မှာလဲ”
ကျုပ်လည်း လက်နှစ်ဖက်ကိုဝှေ့ယမ်းရင်း
“ကျုပ်ဒီမှာ၊ ကျုပ်ဒီမှာဗျ”
ဒီတော့ မျက်လုံးကြီးက ဖြတ်ခနဲပျောက်သွားပြီးတော့ ဦးဘသာက ကျုပ်ဘေးနားမှာ ဘွားခနဲလာပေါ်ပါရောဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် ပြောမပြတတ်အောင်ဝမ်းသာသွားပြီးတော့ ဦးဘသာကြီးကိုပြေးဖက်ထားလိုက်တာပေါ့၊
“ဦးဘသာ၊ ကျုပ်ကိုကယ်ပါ၊ ကျုပ်ကိုကယ်ပါ”
မမမြက ဦးဘသာကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ပြီးတော့
“ရှင်ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်နေပါအဘိုးကြီး၊ ကျုပ်တို့ကိုဝင်မရှုပ်ပါနဲ့”
“ဟ၊ ဒီကောင်လေးက ငါ့တူငါ့သားလေးလိုခင်ရတဲ့ကောင်လေး၊ ငါ့ဖာသာနေလို့ရမလား”
“ဒီကောင်လေးက အခုရှင်နဲ့မဆိုင်တော့ဘူး၊ သူက ကျုပ်ရဲ့လူဖြစ်သွားပြီရှင့်”
“အောင်မာ၊ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်မပြောစမ်းနဲ့၊ လာအလတ်ကောင် ငါတို့ပြန်မယ်”
ဒီတော့ မမမြက အသံအကျယ်ကြီးနဲ့ အော်လိုက်ပါရော။
“အဖေကြီးရေ၊ အဖေကြီးရဲ့ ဒီကိုလာပါအုံး”
ကျုပ်တို့အရှေ့မှာ ဦးတောက်တဲ့ကြီးပေါ်လာတယ်ဗျ၊ ထုံးစံအတိုင်း စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ်နဲ့ပေါ့ဗျာ။
“ဟေ့၊ မင်းတို့နှစ်ယောက် ဒီထဲကနေဘယ်ကိုမှ မထွက်သွားရဘူးဟေ့”
ဦးတောက်တဲ့က ကျုပ်တို့ကိုစူးစူးဝါးဝါးကြည့်ပြီးတော့ လက်ညှိုးထိုးရင်းပြောတာဗျ၊ ဦးဘသာက ခါးထောက်လိုက်ရင်း
“ဒါကျုပ်လူ၊ ကျုပ်ပြန်ခေါ်တာဘာဖြစ်လဲ”
“ဟား၊ ဟား ဒီကောင်လေးက မင်းရဲ့လူမဟုတ်တော့ဘူးကွ၊ ဟောဒီသိုက်နန်းထဲကိုတောင် ရောက်လာနေပြီပဲ၊ မှတ်ထား စုန်းကောင်ရ၊ ဒီအထဲကို သူ့ဆန္ဒမပါဘဲ လာလို့မရဘူးကွ”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး
“အလတ်ကောင်၊ မင်းဘာတွေလုပ်ခဲ့ပြီးပြီလဲ”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းကုပ်ရင်း
“ဟိုလေ၊ ကျုပ်၊ ကျုပ် သူနဲ့သိုက်နန်းထဲကိုလိုက်မယ်လို့ ပြောလိုက်မိတယ်”
“ဘာကွ”
ဦးဘသာကြီးက ထအော်တယ်။
“ဒါဆိုရင် အတူတူနေမယ်လို့များ ကတိပေးလိုက်သေးသလား”
ကျုပ်သေချာပြန်စဉ်းစားကြည့်တယ်ဗျ၊ အတူတူနေမယ်လို့တော့ ကတိမပေးဖူးသေးဘူး၊ ဒါနဲ့ ခေါင်းကိုခါပြလိုက်တယ်။ ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုသေချာကြည့်ပြီးတော့
“မင်းပါးစပ်ကိုဟထားလိုက်စမ်းကွာ”
ကျုပ်လည်းပါးစပ်ကိုဟထားတာပေါ့၊ ဦးဘသာက ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကျုပ်ဇက်ပိုးကိုလက်ဝါးနဲ့ဖြောင်းခနဲရိုက်ချလိုက်တယ်ဗျ၊ ရိုက်လို့လည်းပြီးရော ကျုပ်ရင်ထဲမှာ တစ်ဆို့ဆို့ကြီးဖြစ်လာတယ်၊ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်းပျို့တက်လာတယ်၊ လည်ချောင်းအဝနားရောက်တော့ အန်ချင်လာတာနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ဝေါ့ခနဲအန်ချလိုက်မိတယ်၊ ကျုပ်ပါးစပ်ထဲကနေ ခဲလုံးတွေထွက်လာတာ မနည်းဘူးဗျာ၊ ခဲလုံးတွေက ဆီးဖြူသီးလောက်ရှိတယ်၊ မသိရင် ဆိတ်ချေးလုံးလေးတွေကျနေတာပဲ၊ အလုံးငါးဆယ်လောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ကျသွားပြီးတော့မှ အန်တာရပ်သွားတယ်၊ အန်လိုက်ရလို့ မောလိုက်တာလည်း ပြောမနေပါနဲ့ဗျာ။
“ဘာ၊ ဘာတွေလဲ ဦးဘသာ”
“လတ်စသတ်တော့ သူတို့ကမင်းကို သိုက်စာတွေတောင် ခွံ့ပြီးနေမှကိုးကွ၊ သိတာမြန်လို့ပေါ့အလတ်ကောင်ရာ၊ မင်းဝမ်းထဲမှာဒီအစာတွေပြည့်သွားရင် မင်းသေပြီကွ”
“ဗျ . . . ဗျာ၊ သိုက်စာခွံ့တယ်တဲ့လား”
“သိုက်နန်းက လူတွေကိုဖမ်းစားချင်တယ်၊ အခိုင်းအစေအဖြစ်ခေါ်ချင်တယ်ဆိုရင် အဲဒီလိုမျိုး သိုက်စာခွံ့တယ်ကွ၊ တစ်ချို့လည်း စားသောက်စရာထဲထည့်ခွံတယ်၊ လက်ဖက်ကျွေးတယ်၊ တစ်ခါတစ်လေ ရေထဲထည့်တိုက်တယ်ကွ၊ သိုက်စာ ဝမ်းထဲမှာပြည့်ပြီဆိုရင် အဲဒီသိုက်ထဲကနေ ထွက်မရတော့ဘူးကွ”
ကျုပ်လည်း မမမြကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ မမမြက ကျုပ်ကိုသိုက်နန်းထဲခေါ်ချင်တာလဲ”
မမမြက ရယ်မောလိုက်ပြီး
“မင်းကိုချစ်လို့ပေါ့ မောင်လေးရာ”
“ဘာဗျ”
“အေးလေ၊ မင်းကိုချစ်လို့ ခေါ်တာပေါ့၊ လာပါကွာ၊ ရောက်လက်စနဲ့မထူးတော့ပါဘူး၊ မမနဲ့အတူတူ လာနေလှည့်ဟုတ်ပြီလား”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းကိုခါရမ်းလိုက်ပြီး
“မနေဘူး၊ မနေချင်ဘူး၊ မမမြကျုပ်ကိုညာတယ်၊ မမမြက ကျုပ်ကိုတကယ်ချစ်တာမဟုတ်ဘူး”
“တကယ်ချစ်တာပါဆို မောင်လေးကလည်း”
ကျုပ်က ကျင်းနက်ထဲက လူတွေကိုလက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။
“ဒါဆိုရင် ဒီလူတွေကရောဗျာ၊ ဒီလူတွေက ဘယ်သူတွေလဲ”
မမမြက ကျင်းကိုတစ်ချက်စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ပြီးတော့
“သူတို့လည်း မမမြရဲ့ချစ်သူတွေပဲပေါ့၊ တစ်ချိန်က သူတို့ကိုနှစ်နှစ်ကာကာချစ်ခဲ့ပေမယ့် အချိန်ကြာလာတော့ အချစ်ပေါ့သွားလို့ ချောင်ထိုးထားလိုက်တယ်ဆိုပါတော့ကွာ၊ ဟင်း၊ ဟင်း”
“ဒါ၊ ဒါဆိုရင် ကျုပ်ကိုရော တစ်ချိန်ကျရင် သူတို့လိုမျိုးချောင်ထိုးမှာလား”
မမမြက ပြာပြာသလဲနဲ့
“အို၊ မောင်လေးကိုတော့ မမကတကယ်သံယောဇဉ်ရှိတာပါ၊ မောင်လေးကို ချောင်မထိုးပါဘူး”
ဦးဘသာကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး
“မင်းသေချာစဉ်းစားနော်အလတ်ကောင်၊ စကားပုံတောင်ရှိသေးတယ်၊ တစ်ခါခြံကျော်ဖူးတဲ့နွားက နောက်တစ်ခါကျော်ဖို့ ဝန်မလေးဘူးတဲ့၊ အခုသူလုပ်ထားတာ တစ်ခါမှမကတာ”
မမမြက ဦးဘသာကို ဒေါသတကြီးနဲ့ကြည့်လိုက်ပြီးတော့
“ရှင့်ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားလိုက်စမ်း”
အဲဒီလိုပြောရင်း ဦးဘသာကို ကျောက်ခဲတစ်လုံးနဲ့လှမ်းပစ်တော့တာပဲဗျာ၊ ဦးဘသာက အဲဒီကျောက်ခဲလုံးကို လေပေါ်တင်ပဲ အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာကွဲအောင်လို့ ဖောက်ခွဲပစ်လိုက်တယ်။ မမမြက မကျေမနပ်နဲ့ ထပ်ပြီးတော့ ကျောက်ခဲလေးငါးခဲနဲ့ ထပ်ပစ်တယ်ဗျာ၊ ကျောက်ခဲတွေက လေပေါ်ရောက်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ ချွန်ထက်ပြီးတော့ အသွားတွေတလက်လက်ဖြစ်နေတဲ့ ဓါးတွေ၊ လှံတွေအဖြစ်ပြောင်းလဲသွားသဗျ၊ ဦးဘသာကတော့ ဒီလောက်တော့အပျော့ပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီဓါးတွေ လှံတွေကလည်း လေပေါ်မှာပဲ မှန်ချပ်ကွဲသလို တစ်စစီကွဲထွက်ကုန်တာပေါ့ဗျ။
ဦးတောက်တဲ့ကလည်း ဒီအတိုင်းရပ်မနေတော့ဘူးဗျို့၊ သူ့ပါးစပ်ကြီးဖြဲလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ပါးစပ်ထဲကနေ ကျွတ်လိုလို၊ မျှော့လိုလိုအကောင်လေးတွေ ခုန်ပေါက်ထွက်လာတာပဲဗျာ၊ ဒီအကောင်လေးတွေ ကြမ်းပြင်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ တစ်လံလောက်ရှိတဲ့ မြွေနက်ကြီးတွေဖြစ်သွားရောဗျို့၊ ကျုပ်လိုက်တော့ မရေတွက်မိပေမယ့် မြွေပေါင်းအကောင်ငါးဆယ်လောက်တော့ ရှိသဗျ၊ မြွေအုပ်ကြီးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဦးဘသာဆီကိုလာပါလေရော၊ မြွေတွေသွားတဲ့အသံက တရှဲရှဲနဲ့ သိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတာဗျ။ ကျုပ်ကြားဖူးတဲ့ သိုက်မြွေဆိုတာ ဒါမျိုးဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ။ ပါးပျဉ်းတွေထောင်၊ ပါးစောင်တွေခဲပြီးတော့ ဦးဘသာဆီကိုလာကြတာ။
ဦးဘသာကိုမြွေတွေဝိုင်းလိုက်တော့ ကျုပ်ဖြင့် ဦးဘသာကိုပြေးဖက်ထားမိတယ်၊ မြွေတွေက ဒေါသတကြီးနဲ့ ပေါက်မယ်ပြုမယ် တကဲကဲလုပ်နေတာကိုးဗျ၊ ဦးဘသာက ခြေဖနောင့်ကိုတစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တာနဲ့ အဲဒီမြွေတွေက တီကောင်တွေဖြစ်သွားတယ်ဗျာ၊ တီကောင်တွေဖြစ်ပြီးတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ တဝုန်းဝုန်းနဲ့ခုန်နေကြပါရော၊
မမမြက အနောက်ကိုခုန်ဆုတ်လိုက်ပြီးတော့ လက်နှစ်ဖက်ကိုစုပြီး မိုးပေါ်ထောင်လိုက်တယ်ဗျ။
“ကဲ ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကြီးတွေ လက်ဆင့်ကမ်းပေးခဲ့တဲ့ နောက်ဆုံးလက်နက်ဖြစ်တဲ့ ဓါးစင်္ကြာလက်နက်ထုတ်မဟဲ့၊ နင်တို့နှစ်ကောင် ခံနိုင်ရင်ခံစမ်း”
မမမြလက်ထဲမှာ လခြမ်းပုံစံ ဓါးသွားကြီးတစ်ခုပေါ်လာတယ်ဗျ၊ ဓါးမှာလက်ကိုင်မပါဘူး၊ အသွားပဲပါတယ်၊ ပြီးတော့ မမမြက မန္တန်တစ်ပုဒ်ရွတ်ဆိုလိုက်တာနဲ့ အဲဒီလခြမ်းပုံစံဓါးက သူ့လက်ထဲမှာ လည်တော့တာပဲဗျာ။ လည်တဲ့အသံကလည်း တရွှမ်းရွှမ်းနဲ့ ဓါးသွားကိုလေပေါ်မှာဝှေ့ကစားရင် ထွက်တဲ့အသံပေါ့၊ ပြီးတာနဲ့ ဦးဘသာကို အဲဒီဓါးစြက်ာနဲ့ ပစ်လွှတ်လိုက်ပါရောဗျာ။
ဓါးစြက်ာပျံတာကလည်း သိပ်မြန်တာဗျာ၊ ဦးဘသာရင်ဘတ်ကိုထိပြီးနောက် ရွတ်ခနဲကိုယ်လုံးကိုဖြတ်ချသွားပြီး ဟိုးအနောက်ကိုပျံထွက်သွားတာဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုကိုင်ကြည့်တာပေါ့၊ ဦးဘသာကတော့ မျက်လုံးမှိတ်ထားတယ်ဗျ၊ ဓါးစြက်ာဖြတ်သွားပေမယ့် ဦးဘသာကိုယ်လုံးမှာ ဘာဒဏ်ရာမှ မဖြစ်သွားဘူး။ မမမြလည်း သိပ်အံ့သြသွားပုံရတယ်ဗျ။ ဒါနဲ့ နောက်ထပ် သုံးလေးကြိမ်လောက် ထပ်ပစ်ပြန်ရောဗျို့၊ ဓါးစြက်ာက ဦးဘသာကို လေးငါးခြောက်ချက်ထိတယ်ဗျ၊ ဒါပေမယ့် ဘာမှမဖြစ်ဘူး။
ဒီတော့ ဦးဘသာက မျက်လုံးတွေဖွင့်လိုက်တယ်။
“ကျွနု်ပ်သည် ဘုရားဆင်းတုကိုလည်းကောင်း၊ မဟိဒ္ဓိဓါတ်လုံးကိုလည်းကောင်း ရယူပိုင်ဆိုင်လိုသည့် လောဘအလျင်းမရှိပါ၊ ဤမှန်သော သစ္စာစကားကြောင့် ဓါးစြက်ာသည် ကျွနု်ပ်အား ရန်မပြုနိုင်စေသတည်း၊ ဓါးစြက်ာလည်း ပျက်ယွင်းရပ်တန့်စေသတည်း”
ဦးဘသာက ဒီလိုရွတ်တာကိုးဗျ၊ ဒီတော့ ဓါးစြက်ာက လေပေါ်မှာပျံနေရင်း ရပ်တန့်သွားတယ်၊ ပြီးတော့ လခြမ်းကွေးအဖြစ်ပြန်ပြောင်းလဲသွားပြီး ရပ်တန့်နေတယ်။
“မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ဓါးစြက်ာက ရှင့်ကိုမဖြတ်ဘူးဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး”
မမမြက တော်တော်ထိတ်လန့်နေတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက လက်ပိုက်လိုက်ပြီးတော့
“ဒီမယ် မိန်းကလေး၊ မင်းကို ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကြီးက ဓါးစြက်ာပေးခဲ့တယ်ဆိုတာ သူထားခဲ့တဲ့ ဓါတ်လုံးကို စောင့်ရှောက်ကာကွယ်ဖို့ပဲ၊ ဒီတော့ ဓါတ်လုံးကိုလိုချင်တဲ့ လောဘသားတွေကိုပဲ ဓါးစြက်ာကဖြတ်နိုင်မှာပေါ့ဟဲ့၊ ငါက ညည်းတို့ဓါတ်လုံးကို ဂရုမစိုက်ဘူး”
မမမြက ထွက်ပြေးမယ်လုပ်တော့တယ်ဗျ၊ လေပေါ်ကိုတစ်ချက်ခုန်လိုက်တာနဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးက ဝှစ်ခနဲပျောက်သွားပြီးတော့ ဆံပင်ကြီးပဲကျန်တော့တာပဲဗျာ၊ ပြီးတော့ ဂူထဲမှာပျံနေပါရော၊ ဦးဘသာက သူ့ခေါင်းက ခေါင်းပေါင်းစကိုဖြုတ်လိုက်ပြီးတော့ လေပေါ်မြှောက်တင်လိုက်တာနဲ့ ခေါင်းပေါင်းစက ခုနက ဆံပင်ဘုတ်သိုက်ကြိးကို သူ့အလိုလိုသွားပတ်ပြီးတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ဘုတ်ခနဲပြုတ်ကျတာပဲဗျာ။ မြေကြီးပေါ်ရောက်တာနဲ့ မမမြပြန်ဖြစ်သွားပါရော၊ ခေါင်းပေါင်းစကတော့ သူ့ကိုယ်လုံးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပတ်ထားဆဲပေါ့ဗျာ။
“နင်ပြေးလို့ ဘယ်လွယ်မလဲမိန်းကလေး၊ ငါ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးမပြောချင်ဘူး၊ ငါ့လူကို ငါပြန်ခေါ်သွားမယ်၊ နင်တို့မတားကြနဲ့”
“မရဘူး၊ ခေါ်လို့မရဘူး၊ ကျုပ်ယောက်ျားအသစ်တစ်ယောက် ရှာခဲ့ရတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီမှတ်သလဲ၊ နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ်နီးပါးရှိပြီရှင့်၊ မခေါ်ရဘူး သူ့ကိုပြန်ခေါ်မသွားရဘူး”
ကျုပ်ဖြင့် မမမြကိုကြည့်ပြီးတော့ အတော်ကိုကြောက်လာတာဗျာ၊
“ဒါဆို ဒါတွေအားလုံးက မမမြက ကြိုတင်ကြံစည်ခဲ့တာပေါ့”
မမမြက ရယ်တယ်ဗျ။ တဟီးဟီး၊ တဟားဟားနဲ့ကိုရယ်တာ
“အေးပေါ့၊ နင့်ကိုမြင်ကတည်းက ငါသိတယ်၊ နင်က တဏှာရူးမှန်း ငါသိလိုက်တယ်၊ ဒါကြောင့် နင့်ကိုဖျားယောင်းဖို့လုပ်ခဲ့တာပဲ၊ နင်တို့လွမ်းစေတီကလေးကိုလာဖြစ်အောင်၊ လွမ်းစေတီကိုလာရင် ငါနဲ့ဆုံအောင်လို့ လုပ်ခဲ့တာပဲ၊ နင်ပြန်သွားပြီးတဲ့ ညမှာပဲ ငါက နင့်အသက်ကိုနှုတ်ဖို့ နင်တို့တည်းတဲ့အိမ်ပေါ်ကို တက်လာခဲ့တာပဲ”
ဒီတော့မှ မနေ့ညက မမမြအိမ်ပေါ်တက်လာတာကို ကျုပ်သတိရသွားတယ်ဗျ။
“ဒါပေမယ့် ဟိုဖိုးသူတော် အစုတ်ပလုပ်က ငါ့နာမ်ကောင်အပြင်ထွက်သွားတာကို စောင့်နေခဲ့တာကြာခဲ့ပြီ၊ အခုငါထွက်သွားတော့ သူ့အတွက်အခွင့်အရေးဆိုပြီးတော့ သိုက်နန်းကိုဝင်စီးပြီး ငါတို့မြေအဘိုးကို ဖမ်းချုပ်ခဲ့တာပဲ၊ ဒါကြောင့် နင့်ကိုအသက်နှုတ်ဖို့ ငါမစွမ်းသာတော့တာ”
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဆိုသလိုပဲဗျာ၊ ဘုတ်ဆုံတို့ပြောစကားအရဆိုရင် ဒီဦးသူတော်က ရွာမှာလာနေတာကြာပြီဆိုတော့ ကျုပ်အထင် မမမြသိုက်နန်းက အခွာကိုစောင့်နေတဲ့ပုံပဲဗျ၊ သိုက်နန်းကနေ နာမ်ရုပ်ပွားထွက်ပြီး တကယ့်ရုပ်သွင်ကျန်နေတဲ့အချိန် ဝင်ဖမ်းလိုက်တာကိုးဗျ။
“ဒါပေမယ့် ဖိုးသူတော်က သူ့လောဘနဲ့သူ၊ အဆုံးသတ်သွားခဲ့တယ်၊ သူကျောက်တုံးထဲကို မြိုကျသွားတဲ့အချိန်မှာ သူ့ခန္ဓာထဲကို ငါကကိန်းဝင်လိုက်ပြီးတော့ သူ့ချိုင်းအောက်က လှံသွားနဲ့ နင့်ကိုပစ်သတ်ခဲ့တာပဲ”
“ဟား၊ ဟား၊ ဟား”
ဒီအချိန်ပဲ ရယ်သံကြီးတစ်ခုကြားလိုက်ရတယ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့ရယ်သံကြားတဲ့နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့ သိုက်နန်းဂူအဝမှ ဦးသူတော်ကြီး မတ်တပ်ရပ်နေသဗျ။
“ဟာ၊ ဦးသူတော်က မသေဘူးဟေ့”
ကျုပ်အံ့သြပြီးအော်လိုက်မိတယ်၊ ဦးသူတော်က မမမြကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့
“နင်တို့အကြံ ဒါအကုန်ပဲလားဟဲ့၊ ပြောစမ်းပါအုံး နင်တို့မြေးအဘိုး ဘာဖြစ်လို့ သိုက်စောင့်ဘဝကိုရောက်သွားရတယ်ဆိုတာလေ”
မမမြက ဘာမှမပြောဘဲ အံကြိတ်နေတယ်။ ဦးသူတော်က
“ငါပြောပြမယ်၊ သူတို့မြေးအဘိုးက အဂ္ဂိရတ်လိုင်းနဲ့ဓါတ်လုံးဖန်တီးပြီးတော့ ထွက်ရပ်ပေါက်အောင်ကျင့်ကြံနေတဲ့ ဘိုးတော်ကြီးဆီမှာ ပညာရနိုးနိုး၊ ဓါတ်ပြာ၊ ဓါတ်ဆေးရနိုးနိုးနဲ့ တပည့်ခံနေကြတဲ့ မြေးအဘိုးပေါ့”
ဦးတောက်တဲ့က ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတယ်။
“တစ်နေ့တော့ ဓါတ်လုံးအောင်တာနဲ့ ဘိုးတော်ကြီးက ဓါတ်လုံးကိုနောက်ဆုံးဓါတ်စာကျွေးဖို့အသွားမှာ ဟောဒီမြေးအဘိုးက ဓါတ်လုံးကိုခိုးယူပြီးတော့ ပြေးခဲ့တာပဲ၊ တကယ်တော့ ဒီဓါတ်လုံးက သူတို့မြေးအဘိုးထင်နေသလိုမျိုး ရွှေဖြစ်ငွေဖြစ်ဓါတ်လုံးမဟုတ်ဘူး၊ သိဒ္ဒိဆယ်ပါးနဲ့ပြည့်စုံပြီးတော့ မဟိဒ္ဓိပေါက်နိုင်ပြီး လူစင်စစ်ကနေ ဘိုးတော်ဝိဇ္ဇာဓိုရ်အဖြစ်ပြောင်းလဲနိုင်တဲ့ ဓါတ်လုံးပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူတို့မြေးအဘိုးရဲ့ မတော်လောဘတွေက သူတို့ကိုပြန်အကျိုးပေးပြီးတော့ လူစင်စစ်ကနေ ဓါတ်လုံးကိုစောင့်ရတဲ့ ပြိတ္တာတစ်ပိုင်းဘဝကို ရောက်သွားရတာပဲ”
ဦးတောက်တဲ့က ယောက်ျားကြီးတန်မဲ့ မျက်ရည်တွေတဖြိုင်ဖြိုင်ကျပြီးတော့ ငိုပါလေရောဗျာ။
“ဒီဓါတ်လုံးကို တစ်ချိန်ကျရင် ဝိဇ္ဇာဓိုရ်ကြီးက ပြန်လာယူမှာမို့လို့ ဘုရားဆင်းတုထဲကိုထည့််ပြီး ဌာပနာခဲ့တာပဲ၊ ကဲ အခုတော့ အဲဒီအချိန်ကျပြီ”
ကျောက်ဂူကြီးတစ်ခုလုံးလင်းထိန်သွားးပြီးတော့ ဂူဝကနေ အလင်းလုံးကြီးတစ်ခုဝင်လာတယ်ဗျ၊ အလင်းလုံးထဲကို သေသေချာချာကြည့်ရင် လူမျက်နှာပုံလိုလို ပုံရိပ်ကြီးပါတယ်၊ အဲဒါကြီးက ဘုရားဆင်းတုအနားကိုပျံသန်းသွားတယ်ဆိုရင်ပဲ ပြဿဒ်ထဲက ဘုရားဆင်းတုထဲကနေ အရောင်မျိုးစုံဝင်းလက်နေတဲ့ ဆီးသီးကင်းလောက် အလုံးကလေးတစ်လုံးက သူ့အလိုလိုပျံတက်လာတာပဲဗျာ၊ ဒီအလုံးလေးက အလင်းလုံးကြီးထဲဝင်သွားတော့ အလင်းလုံးကြီးက ပိုပြီးအရောင်တွေတက်သွားပါရော။
နောက်တော့ အသံသြသြကြီးထွက်လာတယ်။
“တောက်တဲ့နဲ့ မြမြ၊ နင်တို့တာဝန်ပြီးပြီ၊ ဦးသူတော်က ငါနဲ့လိုက်ခဲ့”
ဦးသူတော်လည်း အလင်းလုံးတစ်လုံးဖြစ်ပြီးတော့ ပျံတက်သွားတာပဲဗျာ၊ မမမြနဲ့ ဦးတောက်တဲဲ့တို့က ငိုယိုနေရင်း တဖြည်းဖြည်းကျောက်ရုပ်အဖြစ်ပြောင်းသွားတယ်ဗျို့၊ အလင်းလုံးက သိုက်နန်းဂူဝကိုရောက်တော့ ကျုပ်လည်း မနေနိုင်မထိုင်နိုင် လှမ်းမေးမိလိုက်တယ်။
“ဒါဆို၊ ကျုပ်၊ ကျုပ်တို့ကရော ဘာလုပ်ရမှာလဲ”
“မင်းတို့က လာရာလမ်းအတိုင်းပြန်ပေါ့ကွ”
ဒီလိုပြောပြီးတော့ အလင်းလုံးကြီးက လင်းသွားလိုက်တာဗျာ၊ စိန်ရောင်ခြည်အတိုင်း တဖြတ်ဖြတ်နဲ့ဗျ၊ ကျုပ်လည်း တော်တော်ကြာအောင်ကြည့်နေမိသေးတာ၊ နောက်တော့ အလင်းတွေစူးလာတာနဲ့ မျက်လုံးကိုမှိတ်ချလိုက်ရောဗျို့။
“ကိုအလတ်ကောင်၊ ဗျို့၊ ကိုအလတ်ကောင်”
ကျုပ်နားထဲအသံကြားတော့ လန့်ပြီးထလိုက်တယ်ဗျ၊ ဒီကောင်ချိုတူးက ခုနစ်သံချီပြီး ကျုပ်အနားမှာအော်ခေါ်နေတာပဲ။ ကျုပ်လည်း ယောင်ယမ်းပြီးတော့ ရင်ဘတ်ကိုစမ်းကြည့်လိုက်မိသေးတယ်။ ရင်ဘတ်နားက အောင့်တောင့််တောင့်နဲ့ နာနေတယ်ဗျာ။
“ဦးဘသာက နှိုးခိုင်းလို့ဗျ၊ နေမြင့်ပြီတဲ့၊ ထတော့တဲ့”
“သြော်၊ အေး၊ အေး”
ကျုပ်အိပ်ရာထပြီးဆင်းလိုက်တော့ ဦးဘသာနဲ့ ဦးလူဝနဲ့က စကားတောင်ကောင်းနေပြီဗျ၊
“ကျုပ်တို့လည်းခွင့်ပြုပါအုံး၊ သွားစရာအကြောင်းကလည်းရှိသေးတာဆိုတော့ဗျာ၊ စိတ်ထဲကအတိုင်းဆို ဒီရွာမှာ တစ်လကိုးသီတင်း နေချင်သပ လူဝရေ”
“ကျုပ်နားလည်ပါတယ်ဗျာ၊ ကိုင်း မနက်စာစားပြီးတော့မှသွားကြပါလား”
ဘုတ်ဆုံက မနက်စာပြင်ပေးတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်းစားသောက်နေရင်း ဦးဘသာအနားကို တိုးတိုးကပ်ပြီးတော့
“ဦးဘသာ၊ လွမ်းစေတီကလေး ဘာဆက်ဖြစ်သွားသလဲဗျ”
“သူ့ဟာနဲ့သူရှိမှာပေါ့ကွာ၊ ဒါပေမယ့် မင်းရဲ့မမကတော့ မရှိလောက်တော့ဘူးကွ”
ကျုပ်လည်း ထမင်းစားနေရင်း စိတ်ထဲမကောင်းဖြစ်မိသွားသေးတယ်၊ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့တွေ ပြန်ဖို့ အထုပ်တွေအပိုးတွေပြင်ဆင်ကြတာပေါ့ဗျာ၊ နောက်တော့ အိမ်ပေါ်ကဆင်းခါနီး လှေကားရင်းကနေ ဟိုးဝေးဝေးမှာ မြင်နေရတဲ့ တောင်ရိုးကလေးဆီကို ငေးကြည့်မိသေးတယ်ဗျ။
“သွားပေအုံးတော့ မမမြရေ”
ကျုပ်လည်းတစ်ချက်ရေရွတ်ပြီးတော့ အိမ်ပေါ်ကဆင်းခဲ့တယ်။ အိမ်အောက်မှာတော့ ဦးလူဝဆင်ထားတဲ့လှည်းက အသင့်စောင့်နေပြီပေါ့ဗျာ။
ပြီးပါပြီ။
အဂ္ဂဇော်