ပန်းတက်ဖို့ ငကြည် ခေါင်းဆောင်၊ ခွေးတွေကို သမင် မခြောက်မချင်း အသံမထွက်စေနဲ့။ ပိုက်စောင့်က နှစ်ယောက်နေခဲ့။ ငမှတ်က ပိုက်ဘယ်ဘက်က စောင့်၊ ညာဘက်က ငပိုင် စောင့်၊ သမင်မိရင် ဓားလှံနဲ့ လက်နောက်ထိုး၊ ပိုက်မတိုးမချင်း လူကို သမင် မမြင်စေနဲ့။ အဲ ငလုံးက ငမှူးကို တွဲခေါ်၊ ပိုက်ဝ သမင် ရောက်ရင် လူရော ခွေးပါ ဝိုင်းမိပစေ။ လူက သာခွေယိုင်နွမ်း လုပ်မနေနဲ့၊ စတော့”
ငမှူးမှလွဲလျှင် အားလုံး သမင်လိုက် အတွေ့အကြုံ ရှိထားသည်မို့ သည်မျှပြောလျှင် လုံလောက်ပြီ။ ငမှူးသာ သမင်လိုက်အတွေ့အကြုံ တောအတွေ့အကြုံ မရှိ၍ ယောင်အအ။ ငမှူးသည် ရေပတ်လည် အမြဲဝိုင်းနေသော ကျွန်းသားပီပီ ငါးအကြောင်း၊ ပုစွန်အကြောင်း၊ လိပ်အကြောင်း သိသော်လည်း တွင်းကြီးသူနှင့် အိမ်ထောင်ကျ၍သာ တွင်းကြီး လိုက်လာရသည်။ ကုန်း တောအကြောင်း၊ ကုန်း တောကောင် အကြောင်း သူ ဘာမျှ မသိ။ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသည့် တောအရိုင်း သက်သက်။ ထို့ကြောင့် ငမှူးကို တောကျွမ်းကျင်သူ ငလုံးနှင့် ယှဉ်တွဲပေးသည်။
“လာ… ကိုကြီးမှူး၊ သမင်ရှိတဲ့ တောရဲ့ ဟိုဘက် ကြိုရောက်အောင် ကျုပ်တို့က ပတ်ပြီး ပန်းပြီး တက်ရမယ်၊ ပြီးတော့မှ သမင်ဆီရောက်အောင် သွားခြောက်ယူရမှာ”
“သမင်နေတဲ့ဆီ မှန်းရပါ့မလား”
“အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်က နေရာနဲ့ တော ပြောလိုက်ပြီပဲအလွယ်လေးပေါ့ဗျာ၊ ညဘက်သွားတောင် ရတယ်၊ လာ သွားကြမယ်”
ငမှူးသည် လွယ်အိတ်လေးလွယ်၍ ဓားရှည်တစ်ဖက်က ကိုင်ကာ ငလုံး အဖွဲ့နှင့်အတူ တောပြင်းခတ်လျက် သမင်ကို ပန်းတက်ရန် လိုက်ခဲ့သည်။
ဟေး ဟေး ဟား ဟား အသံများ။
ဝေါင်း ဝေါင်း ဝေါင်း ဝေါင်း အသံများ။
ဖုန်း ဖုန်း ဖုန်း ဖုန်း အသံများ။
အော်သံ၊ ဟစ်သံ၊ တုတ်နှင့် ချုံများ ပုတ်သံ၊ ခဲဖြင့်ပစ်သံ၊ ခွေးသံများကြောင့် တောသည် တုန်ခါ၍ ပွက်ပွက်ညံညံ။
ကျီးအုပ်က ဝေါခနဲ ပြိုကျကာ တအားအားဖြင့် သံကုန်အော်ဟစ် ပျံသန်းပြေးသကဲ့သို့ တောတွင်းရှိ သတ္တဝါများ ပြေးသံ လွှားသံ ချုံတိုးသံ သစ်ကိုင်းရိုက်သံဖြင့် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား။
ဘယ်ဘက်မှ အဖွဲ့နှင့် ညာဘက်မှ အဖွဲ့ကို အစက နယ်ကျယ်ကျယ် ခြောက်သော်လည်း တဖြည်းဖြည်း နယ်ကျဉ်း၍ ကျဉ်း၍ပေးကာ လက်တစ်ကမ်း ခဲတစ်လှမ်း ရင်ပေါင်တန်းလာကြသည်။
“ဟာ… ပြေးပြီဗျို့၊ သမင်ဝက်ကြီးဗျ၊ လိုက်ဟ … လိုက်ဟ”
“ငါ့သား အောင်နက်ရဲ့၊ မိအောင် နင်ကိုက်ဖို့ မလိုပါဘူး၊ ပိုက်ဆီသာ မောင်းသွင်း မောင်းသွင်း”
“ဟေး ဟေး ဟား ဟား… ဟား ဟား ဟေး ဟေး”
“ဖုန်း ဖုန်း ဖုန်း… ဖျောင်း ဖျောင်း ဖျောင်း”
ခွေးသံ၊ လူသံ၊ ခြောက်သံ၊ လှန့်သံ၊ အော်သံ၊ ဟစ်သံ၊ ပစ်သံ၊ ခတ်သံဖြင့် တောကြီးပျက်သကဲ့သို့ ဖြစ်သောအခါ သမင်အုပ်သာမက တောခွေးအ၊ ယုန်နှင့် တောကြက်များပါမကျန် အသက်လု၍ ပြေးကြ လွှားကြ တရုန်းရုန်း။
“ပိုက်ဆီ သမင်အုပ်သွားပြီ၊ ခြောက်ထား … ခြောက်ထား”
“ကိုက်ဟ… လိုက်ဟ…. ကိုက်ဟ… လိုက်ဟ”
လူအုပ်နှင့် ခွေးအုပ်က ညာသံပေး ခြောက်လေလေတောကြက်အုပ်များက ခိုပျံသလို တဝီးဝီး ပျံပြေးကြလေလေ ဖြစ်နေသည်။
သမင်ငါးကောင်အုပ်ထဲမှ အုပ်ခေါင်းဆောင်သည် အပြေးအလွှားလာရာမှ ပိုက်ကြီးမြင်၍ တန့်နေသည်။
နောက်ပါ သမင်များကလည်း ခေါင်းဆောင် အခြေ အနေကို အကဲခတ်လျက် ရပ်နေသည်။
သမင်အုပ် ခေါင်းဆောင်က ပိုက်ကြီးကို တွေကြည့်နေပြီး နောက်ပြန်ဆုတ်ရန် ခြေလှမ်းရပ်၍ ခေါင်းအလည်တွင် လူအုပ်ထက် ရှေ့ရောက်နေသော ခွေးနီကျော်က အလှည့်မခံ။
ခေါင်းလည်လာသော သမင်ကို အတင်းဟိန်း၍ ဟောင်၍ ဝင်ကိုက်သည်။ သမင်များ ပိုက်ဆီ ပြန်လည်၍ ဦးတည်သွားသည်။
နောက်မှ ခွေးများ ရောက်ရှိလာပြီး ဟောင်ဟောင် ကိုက်ကိုက် ဇွတ်ဝင်ကိုက်သည်။
ဟေးခနဲ ဟားခနဲ ဝုန်းခနဲ ဖျောင်းခနဲ ခြောက်လာသော လူအုပ် နီးသည်ထက် နီးလာသည်။
ခွေးများ၏ ရန်နှင့် လူ၏အန္တရာယ် လွတ်စေရေးအတွက် ခေါင်းဆောင်သမင်ကြီးက ဖျတ်ခနဲ ပိုက်ဆီ ဆန့်ခုန်လိုက်သည်။ ပြိုင်တူနီးပါးပင် နောက် နှစ်ကောင်ကလည်း အားကုန်ပင် ပိုက်ဆီ ဇွတ်တိုးသည်။
သမင်သုံးကောင်သည် ပိုက်ထဲမိနေ၍ ယက်ကန် ယက်ကန်။
သမင်သုံးကောင် ပိုက်ထဲမိနေ၍ အခြား သမင်နှစ်ကောင်က နီးရာချုံများ ခုန်၍ ထွက်ပြေးသည်။
ဘယ်ဘက်မှ အစောင့်နှင့် ညာဘက်က အစောင့်သည် လေ၏ လျင်မြန်ခြင်းမျိုးဖြင့် မိနေသော သမင်သုံးကောင်ဘေး ရောက်လာကာ လက်နောက်သို့ ဓားလှံဖြင့် အလျင်အမြန် ပစ်ထိုးသည်။ သမင်အားလုံး တစ်ခဏချင်း ငြိမ်၍သွားသည်။
သမင်များငြိမ်၍ အသက်ထွက်လုဆဲဆဲ အချိန်၍ လူအုပ်ရော ခွေးအုပ်ပါ သမင်ပိုက် ပတ်ပတ်လည် ဝိုင်းမိသည်။
မိသော သမင်ကိုကြည့်၍ အားလုံး ဝမ်းသာအားရဖြင့် ပျော်မဆုံး မော်မဆုံးကြ။ သမင်နှစ်ကောင် လွတ်သွား၍ တောက်တခေါက်ခေါက်။
ငမှူးသည် တောလိုက်စ မရှိ၍ သမင်များကို ကြည့်ကာ ပျော်သည့်တိုင် လျှာထွက်အောင် မောလျက်ရှိသည်။ သမင်ပိုက်နှင့် မနီးမဝေးရှိ လိမ်ပင်နှင့် သန်းပင်ပေါက်နေသော ချုံကြီးတစ်ချုံ အရိပ်၌ ဗိုက်နှိပ်၍ ရှူးရှဲရှူးရှဲနှင့် တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးတဒီးဒီးကျကာ ခြေပစ်လက်ပစ်။
နားလိုသူများက ဆေးလိပ်သောက်ကြ၊ ကွမ်းဝါးကြ၊ ရေဘူးမှ ရေကို ထုတ်သောက်ကြနှင့် နားနားနေနေ။
မပင်ပန်းတတ်သော ငကျင်၊ ငလုံး စသူတို့က သမင်ဖြုတ်ခြင်း၊ တောသဗျစ်နွယ် ရှာ၍ သမင်ကို တုပ်နှောင်ခြင်း၊ သမင်ထမ်းရန် သစ်ကိုင်းခုတ်ခြင်းဖြင့် တပျော်တပါး။
“ကဲ… ငါ့လူတို့ရေ ရွာရောက်ရင် သမင်တွေ ဖျက်ရ၊ ခုတ်ရ၊ ထစ်ရ၊ ခွဲရမှာနဲ့ ဘာနဲ့ညာနဲ့ဆိုတော့ အချိန်ကြာဦးမှာ။ ဒီလောက်နားရင် တော်ကြတော့၊ သမင်ဝမ်းတွင်းသားဟင်းနဲ့ မီးတောက်အရက်နဲ့ ရွာရောက်မှ အပန်းဖြေကြ။ ခု ပြန်ကြရအောင် လုပ်ဟေ့”
ငကျင်၏စကားကို တုံ့ပြန်လာသူက ငမှူး။ ဗိုက်နှိပ်၍ ပြောသည်။
“ကျုပ် အမောဖြေရင်း၊ ဟင်းရွက်ခူးရင်း ခဏနေခဲ့ပါရစေ”
“ဟား… ဟား ကျွန်းသား ရေထဲကျင်လည်ပေမဲ့ ကုန်းသမင်လိုက်ရာ ခါးဟိုက်နေပြီ။ နောင် အကျင့်ရသွားမှာပေါ့ ငမှူးရာ။ နေခဲ့လေ… သမင်ဖျက်ရာ မင်း အရက်တစ်လုံးတော့ တာဝန်ယူရမယ်နော်”
“ရပါတယ် ဦးလေးကျင်၊ နှစ်လုံး … ကျုပ် တာဝန် နှစ်လုံးထား”
“ကဲ… ဒါဖြင့် မင်းနဲ့ ငလုံး နေခဲ့။ သမင်ပိုက်ကို မင်းတို့ထမ်းခဲ့၊ တို့က သမင်ဖျက်နှင့်မယ်၊ သွားစို့ဟေ့”
သမင်ပိုက်မှာလေး၍ ငလုံးနှင့် ငမှူးထမ်းရန် တာဝန်ပေးပြီး သမင်လိုက်အဖွဲ့ ပြန်ကြပြီ။ တစ်လမ်းလုံး ဖုန်းတထောင်းထောင်း ထကာ ခွေးဟောင်သံ၊ သီချင်းဆိုသံ၊ ရယ်မောသံတို့ဖြင့် တောကို ပဲ့တင်သံပေးလျက် သွားကြ ပြန်ကြသည်။
တစ်စတစ်စဖြင့် တောသည် ငြိမ်ငြိမ်ဆိတ်ဆိတ်။ ငလုံးက ငမှူး အနီး ကပ်ထိုင်ပြီး သမင်းပိုက်ကို ရှင်း၍ ခေါက်နေသည်။
“ငလုံး”
“ဗျာ… ကိုကြီးမှူး”
“မင်း ဘယ်သူမှ မပြောဘူးလို့ ကျိန်နိုင်မလား”
“ဟာ ကိုကြီးမှူးဟာ အရှင်းမရှိ အဖျားမရှိဗျာ၊ ဘာစကားမှန်းမှ ကျုပ် မသိတာ”
“ဘာစကားဖြစ်ဖြစ် မင်း ရွာကျရင် အဖေ အမေတောင် မပြောပါဘူးလို့ ကတိပေးရင် ငါ ပြစရာရှိတယ်၊ ပြီးတော့ ခွဲယူမယ်”
ငလုံး စိတ်ဝင်တစားခွဲယူမည်ဆိုတော့ ရစရာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
“ကိုကြီးမှူးဟာက ဘာမို့လို့ အဖေ အမေတောင် မပြောရမှာလဲဗျ”
“မင်း မပြောဘူးဆိုမှ ပြမှာ”
“ကဲ… ပြမှာပြဗျာဈေးကိုင်လိုက်တာ၊ ကျုပ် မပြောဘူး”
“လာ… ဒီနေရာကနေ ဟောဟို သစ်ကိုင်းအောက် ကြည့်”
ငမှူးက သူထိုင်နေရာမှ ချုံကြီး၏ အစွန်းဆုံးရှိ နေရာကို ပြသလိုက်သည်။ အစက ငလုံး မမြင်။ ချုံကိုင်းဖြင့် ကွယ်နေ၍ သေသေချာချာကြည့်ရာ သစ်ရွက်ခြောက်များပေါ်မှ ငမှူး ပြရာ မြင်သည်။
“အင်… တောကြက်ဥတွေဗျား ကိုကြီးမှူး”
“ငါလည်း မောမောနဲ့ ကြည့်မိကြည့်ရာ ကြည့်ရင်းမြင်တာကွ၊ မင်း ဘယ်သူမှ မပြောနဲ့၊ တို့ ခွဲယူမယ်”
“တော် မထင်ဘူးနော် ကိုကြီးမှူး။ ခင်ဗျားက ကျုပ်ထက် အသက်ကြီးတယ်။ တော်ကြာ သိသွားရင် ကျုပ်ထက် ကိုကြီးမှူး စည်းဖောက်တယ် အပြောခံရမယ်။ ငါးရံ့ရ အတူတူ ၊ ငါးခူရ ခွဲခြမ်းခွဲခြမ်း လုပ်မနေပါနဲ့ဗျာ။ သမင်ဖျက်တဲ့ဘေး ဝိုင်းကြော်စားပစ်လိုက်ပါလား၊ ဘုံဆိုင်ပေါ့”
“ကွာ… ဒီတောကြက်ဥလောက်နဲ့ ခွဲစရာ မရှိပါဘူး။ သူတို့မှာ သမင်သား ရှိနေမှတော့ ဒီကြက်ဥ ပလုတ်တုတ် အစုတ်အနုတ် သူတို့ စာမဖွဲ့လောက်ပါဘူး။ တောကောင်ကို တို့ ဝှက်ထားတာမှ မဟုတ်တာ”
“စဉ်းစားဦး ကိုကြီးမှူး၊ မလုပ်ကောင်းဘူး ထင်တာပဲ”
“အပြန်လမ်းမှာ တွေ့ တယ်လို့ ပြောမှာပေါ့ကွ။ ဒါပေမဲ့ ဒီဟာက မင်းနဲ့ ငါ နှုတ်လုံရင် သိကြားမင်း ဆင်းစစ်လို့ မပေါ်ဘူး။ အိမ်က လူတွေ မေးလည်း လမ်းကရတယ်ပေါ့၊ မင်း မယူချင်နေကွာ၊ ငါ အကုန်ယူမှာ”
ချုံကို ဓားဖြင့်ရှင်း၍ သစ်ရွက်ပေါ်မှ တောကြက်ဥများကို ငလုံးနှင့် ငမှူး ယူသည်။
အားလုံး ဆယ့်တစ်လုံး။
ငမှူး စကားကြောင့်လည်း တစ်ကြောင်း၊ တောကြက်ဥ မြင်လာရ ၍လည်း တစ်ကြောင်း ငလုံးမငြင်းတော့ဘဲ ငမှူးပေးသော ဝေစု ယူလိုက် သည်။
ငမှူးက ခြောက်လုံး၊ ငလုံးက ငါးလုံး။
xxx xxx xxx
“ဟင်… ဒါ … ဒါ ဘယ်က ယူလာသလဲ၊ ဘယ်သူ ယူလာသလဲ ဟင်”
ငလုံးကို ကမန်းကတန်း မေးလာသော ငတော၏ အသံ။
ငတော၏ မျက်နှာတစ်ခုလုံး သေခါနီး လူမမာသဖွယ် သွေးဆုတ်သည်ဟု ပြောရမည်လား။ ကြိုးပေးခံရခါနီးသော တရားခံကဲ့သို့ တုန်လှုပ်နေသည်ဟု တင်စားရမည်လား၊ အသတ်ခံရခါနီး နွားကဲ့သို့ ဆောက်တည်ရာမရ ခိုင်းနှိုင်းရမည်လား ငလုံး မဝေခွဲတတ်။
သူတွေ့ ရသည်မှာ အလွန် သတ္တိကောင်းပါသည်ဟု တစ်ရွာလုံးက ပြောစမှတ် ပြုကြရသော သူ့အဖေ၏ တုန်လှုပ်ချောက်ချားနေမှု။
သူ့အဖေသည် သူ့ကိုတစ်လှည့်၊ သူပြသော တောကြက်ဥများကိုတစ်လှည့် သေသေချာချာကြည့်၍ အသက်ရှူမမှန်၊ အသံမမှန်။
“မင်း… မင်း ယူလာတာလား၊ အဲ… အဲဒါ သေမင်း၊ သေမင်းမှ သေချင်းဆိုးနဲ့ သေမယ့် သေမင်း၊ သေချင်းဆိုးကို ကျောပေါ်ပိုးလာတာဆိုတာ အဲဒါ ယူလာတဲ့ လူကွ၊ သိလား”
“ဗျာ …”
“မဗျာနဲ့၊ ဟုတ်တယ် သေချင်းဆိုးနဲ့ သေမယ့် သေမင်းပဲ။ မင်း သိထားဖို့က တောအကြောင်း၊ တောင်ကောင်အကြောင်းကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်လာတဲ့ ငါဟာ နောကျေအောင် သိနေတယ်ဆိုတာ ယုံထား။ ငါပြောရင် ဒိပြင်ဟာ လွဲချင်လွဲမယ်၊ တောအကြောင်းကတော့ ဘယ်အခါကမှ လွဲရိုးထုံးစံ မရှိတာ။ မင်း အသိ”
ငလုံး သူ့အဖေ ငတောပြောသည်ကို ယုံကြည်သည်။ သူ့အဖေ ငတော တောကောင်နှင့် သက်ဆိုင်သော အမြော်အမြင် အယူအဆတို့ လွဲချော်သည်ဟု မတွေ့စဖူး။
သူ့အဖေသည် သည်မျှ ဘာကြောင့် ချောက်ချား နေမှန်းကိုသာ သူ မသိခြင်းပင်။
အဆာကြီး ဆာလောင်လာ၍ သူ့အဖေ အလွန်ကြိုက်သော သမင်ဝမ်းတွင်းသားဟင်းကို ပင်စိမ်းရွက်များများ ထည့်ချက်လျက် ပန်းကန်အပြည့် ထည့်ကာ သူ့အမေ ဒေါ်ဂျမ်းက ထမင်းခူးပေးပြီး ရွာထဲထွက်သွားသည်။
ချောင်းဦးမြို့မှအပြန် မီးခွက်ထွန်း၍ သမင်ဝမ်းတွင်းသားဟင်းနှင့် အားပါးတရ ထမင်းစားနေသော ငတောကို ငလုံးက အားရဝမ်းသာဖြင့် ဆန်ဆေးတောင်းနှင့် ထည့်ထားသည့် သူရလာသော တောကြက်ဥပြရာမှ ယခုကဲ့သို့ ငတော အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားသည်။
ထမင်းကို ငတော ဆက်မစားတော့ဘဲ တစ်ပိုင်းတစ်စ ရပ်သည်။
“မင်း မကြားဖူးဘူးလား၊ တို့အညာသားတွေ ဖောင်ချတတ်တော့ တောထဲက ခုလို ဥယူလာပြီး ဖောင်စုန်ခဲ့တယ်။ ဥပိုင်ရှင်က ရေထဲကူး လိုက်လာပြီး ကိုက်သတ်လို့ သေရတဲ့အကြောင်း။ ဒါကြောင့် ငါပြောတာပေါ့၊ သေမင်းပါလို့၊ ကြည့်ပါကွာ၊ မင်း ဒီလောက် နုံရ နရ အရ ထုံရသလား။ မင်းပြောတဲ့ တောကြက်ဥဆိုရအောင် ဖြူသလား။ ဝါသလား။ ဥခွံရောင် ကြည့်၊ ညိုညစ်ညစ်နေမှတော့ ဒါ ငန်းပုတ်ဥကွ”
“ငန်းပုတ်မြွေဥ၊ ဟုတ်လား အဖေ”
“ဟုတ်ချက်တော့ ဌာန်ကုန်သပါ့ မောင်၊ ခုလောက်ဆို လေတင်နဲ့ လေအောက် အနံ့ခံပြီး ငန်းပုပ်ကြီးတွေ ဥရှိရာ လိုက်လာရော့မယ်။ အဖေ့ကို မင်း မှန်မှန် ပြောစမ်း၊ ဘယ်တောက ယူလာခဲ့သလဲ”
“ပန်းပင်ကုန်း”
“အင်း လေအောက်က တောပဲ၊ တို့က လေတင်ဆိုတော့ လာမှာပဲ။ ဒါ သူ့ဥ အကုန် ဟုတ်ရဲ့လား”
ငလုံး စိတ်၌ ငမှူးပါ အမှုမပတ်စေရေးနှင့် ထားခဲ့သော အဖေ အမေ ပါ မပြောရဟူသော ကတိ သတိရ၍ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ဖြင့် မလိမ်စဖူး လိမ်လိုက်သည်။
“ဟုတ် ဟုတ် အဲဒါ အကုန်”
“ဟုတ်ရဲ့လား ကောင်လေးရာ၊ ငန်းပုပ်မြွေဥ ငါတွေ့ဖူးတာ ဒီလောက် မကဘူး။ မင်း ဝှက်များထားသလား။ ကြက်ဥဆိုပြီး အစိမ်းဖောက်သောက်မိလား။ တခြားလူများ ရောင်းမိ ပေးမိသေးလား”
“ဒါလေးတင်ပါဗျ”
“မင်း မစားမိတာ အမှန်နော်”
“တကယ်ပါဗျ”
“ဒါဖြင့် တောလိုက် ဘက်ထရီမီးဆင်၊ ဝါးမာတုတ်ပြတ်ရှည်ရှည် တစ်ခုယူ၊ မင်း ငါ့နောက်ကို ငန်းပုပ်ဥတောင်းယူလိုက်ခဲ့”
ငတောနှင့် ငလုံးတို့ ဘက်ထရီမီး၌ ငါးခဲထိုးတုတ်မီး(လက်နှိပ်မီး) တပ်ဆင်၍ ရွာပြင်ထွက်ခဲ့သည်။
သူတို့အိမ်နှင့် တည့်တည့် ရွာအနောက်ဘက်ရှိ မိုးနှံ့ချုံကြီးအောက် အရောက်၌ ငန်းပုပ်မြွေဥလေးလုံးကို ချုံအောက်တိုးဝင်၍ ငလုံးအား ထားစေသည်။ အပြင်တွင် ထားခဲ့သော ဥတစ်လုံးအား အဝေးမှ ဝါးမာတုတ်ဖြင့် ငလုံးကို ငတောက ရိုက်ခွဲခိုင်းသည်။ တုတ်ကို ချုံဘေးပစ်ထားစေခဲ့သည်။
အပြန်လမ်း၌ ငလုံးက ငတောကို မေးသည်။
“ဘာလို့ ငန်းပုပ်မြွေဥကြီးကို ရိုက်ခွဲခိုင်းလဲ အဖေ”
“ညမှာ ငန်းပုပ်မြွေတွေ လာမယ်၊ မင်း စားထားတာ မဟုတ်ရင် အညှီနံ့ဖြစ်တဲ့ သူ့ဥကွဲရာ ဒီနေရာကို အနံ့ခံပြီး လာမယ်။ ဥကွဲက လေတင်၊ သူတို့ လာမှာက လေအောက်၊ ဒီလာပြီး သူတို့ဥအပေါ် ဝပ်နေမှာ သေချာပေါက်ပေါ့ကွာ။ ဒီကြားထဲ ခွေးစားရင် ခွေးဆီလိုက်မယ်၊ လူစားရင် လူဆီလိုက်မယ်”
“ဒီလောက်တောင်ပဲလား။ ကျုပ် ချိုးတည်ရင်း အဖေနဲ့ အတူတူ ငန်းပုပ်မြွေကြီး တွေ့ဖူးသားပဲ။ သည်လောက် အမှတ်သည်းခြေရှိသလား”
“အမှတ်သည်းခြေကြီးတယ်ဆိုတာထက် သားသမီးလောင်းအပေါ် ထားရှိတဲ့ ခင်တွယ်မှု သမုဒယ၊ မမြင်ရသေးတဲ့ သားလောင်း သမီးလောင်း အပေါ် ထားရှိတဲ့ မိဘရဲ့ သံယောဇဉ်ကြောင့် လာရှာကြမှာပေါ့ကွာ။ တကယ်တော့ ခုလို လိုက်လာတာကလည်း သံယောဇဉ်သမုဒယကြောင့် သူတို့ကို သတ်နိုင်ဖြတ်နိုင်တဲ့ လူတွေရဲ့ သေကွင်းအန္တရာယ် သတ်ကွင်း အန္တရာယ်ထဲ၊ ရန်မှန်း အန္တရာယ်မှန်း ထည့်မတွက်နိုင်တော့ဘဲ လိုက်ရှာကြတာပေါ့။ အင်း… မိဘရဲ့ သံယောဇဉ်၊ သံယောဇဉ်ပါကလား”
ငတောနှင့် ငလုံးသည် မပေါ့သော ဝီရိယ၊ မလစ်သော သတိဖြင့် မီးခွက်တစ်ခွက် ထွန်းကာ တုတ် ဓားလှံနှင့် ခွတို့ပါ ဘေးချ၍ စကားတ ပြောပြော နားတစွင့်စွင့်။
“ဒီသားအဖနှယ်၊ မရူးမကောင်းနဲ့ ခုမှတွေ့ဖူးတာ ကျနေတာပဲ၊ မအိပ်သေးဘူလား၊ အိမ်က လူက မြို့တစ်ခေါက် ရောက်လာတာနဲ့ လေကြီး မိုးကြီးကို တိုက်လို့ မကုန်နိုင်ဘူး။ မသိရင် ချောင်းဦးကို သူ တစ်ယောက်သာ ရောက်ဖူးမှတ်နေ”
“နင် အိပ်စမ်း ၊ နားမပူနဲ့ ဒါပဲ”
ငတော၏ မျက်နှာထားတည်တည်နှင့် ခပ်မာမာ ပြောလာသော စကားကို ငတောမိန်းမ မိဂျမ်း တအံတသြ။
“အဲတော်… စေတနာနဲ့ ပြောတာကို ဒီလူကြီးက ဌာန်နဲ့မာန်နဲ့ ဖြစ်နေ”
ငတောက သူ့မိန်းမကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံး၌ အဓိပ္ပာယ် အစုံအလင် ဖြာဖြာဝေ။
“မနက် သုံးနာရီကတည်းက ချောင်းဦးထသွားတစ်။ လမ်းလုံး လှည်းဆောင့်၊ ခရီးပင်ပန်းနဲ့ အိပ်ချင်တာပေါ့ နင့်အမေရယ်၊ နင့်သားကြီးဆီ အချိန်မရွေး ရောက်လာနိုင်တဲ့ အန္တရာယ် ရင်စည်းဖြေရှင်းပေးရမယ့် အဖေ ဖြစ်နေလို့ သားသေမှာစိုးတဲ့စိတ်ကြောင့် ပေတေ ဇွတ်မှိတ် နေရတာပေါ့။ သား သမုဒယ၊ သား သံယောဇဉ်ကြောင့် ငါ အိပ်ချင်ပေမဲ့ စိတ်တင်းထား ရတာ နင်မသိဘူး။ တစ်ခါတလေ လောကကြီးမှာ မသိတာနားမလည်တာဟာ စိတ်ဆင်းရဲသက်သာတယ်။ သိတတ်တဲ့ ငါ့မှာ သောကအပြည့်နဲ့ ခု ရင်ဆိုင် နေရပြီ”
ဤစကားသံကို ငတောက ရင်ထဲမှာ ပြောသော်လည်း မျက်ဝန်း၌ အနက်ထင်သည်။
ငတော မိန်းမသည် အတိအကျတော့ သဘောမပေါက်။ နှစ်ရှည်လများ ပေါင်းလာသော မိန်းမပီပီ သူ့ယောက်ျား အမူအရာ ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် တစ်စုံတစ်ခုသော အကြောင်းတော့ ပေါ်လေပြီဟု အကြမ်းဖျင်း နားလည်သဘောပေါက်သည်။ ထို့ကြောင့် ငတောကိုလည်း အိပ်ဖို့ ထပ်မခိုင်း၊ သူ ကိုယ်တိုင်လည်း မအိပ်တော့ဘဲ ဆေးလိပ်ဗန်းယူကာ ဆေးလိပ် တစ်လိပ်ပြီး တစ်လိပ် ထိုင်လိပ်နေသည်။
အိမ်အားလုံး မီးခွက်မှုတ်၍ အိပ်ရာဝင်ကြပြီ။
အသံအားလုံး တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်၍ အမှောင်ထုသည် ပိုပိုမိုမို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း။ လေသံသည်ပင်လျှင် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်။
“ကယ်တော်မူကြပါ အရပ်ကတို့ရဲ့၊ အမယ်လေး…ကျုပ် ယောက်ျား တမာပင်အောက် ကွပ်ပျစ်ပေါ် အိပ်နေတာ ခု အသက်မရှိတော့ဘူး ထင်ပါရဲ့တော့”
ငတောနှင့် ငလုံးရော မိဂျန်းပါ ခေါင်းများ ပုတ်လောက်ကြီးပြီး ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်း ထသွားသည်။
အော်သံနောက်၌ ကျယ်လောင်သော ငိုကြွေးသံ။
အော်သံ ငိုသံကြောင့် တစ်ရွာလုံး လန့်နိုးပြီး ခွေးအူသံ၊ လူချောင်းဟန့်သံ၊ စကားပြောသံဖြင့် အသက် ပြန်ဝင်လာသည်။
“အမယ်လေး ကိုမှူးရဲ့… အဖြစ်ဆိုးလှချည်လားတော့၊ ဘယ်လို ဖြစ်တယ်ဆိုတာ မပြောသွားတော့ဘူးလား။ လုပ်ကြပါဦး အရပ်ကတို့ရဲ့။ သေများ နေပလားတော့။ ရောဂါနဲ့သေဦး ဆေးမှ မကုရတာ ကျုပ် ဖြေနိုင်ပါ့မလား အရပ်ကတို့ရဲ့”
ငတောသည် သူ့သား ငလုံးကို စိုက်ကြည့်သည်။
တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးလုံးကြီးများ ယိုစီးကျ၍ နတ်ဝင်သည်ကဲ့သို့ ငလုံး တစ်ဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ လှံရိုးကို အားတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသော လက်တို့ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေ၍ ငလုံးကိုင်ထားသော လှံပါ တဒုတ်ဒုတ် ခုန်နေသည်။
“လာ ငါ့သား၊ ငမှူးအိမ် အဖေတို့ သွားကြမယ်၊ မင်းနဲ့အတူ ကနေ့ သမင်လိုက်သွားတာ ငမှူးပါတယ် မဟုတ်လား၊ မလိမ်နဲ့ကွာ”
“ဟုတ်… ဟုတ်”
သမင်လိုက်ရာ ကနေ့ မည်သူပါသည်ဟု ရွာမှာ မရှိသော ငတော မသိ။ ငလုံး၏ ခိုကိုးရာမဲ့ တုန်လှုပ်ချောက်ချားနေမှုနှင့် ငမှူး ဖြစ်ရပ် ဆက်စပ်၍ တပ်အပ်သေချာ ငတော အဖြေရှာနိုင်ခဲ့ပါသည်။
ငမှူး တစ်ယောက် သူ့အိမ်ရှေ့ တမာပင်အောက် ကွပ်ပျစ်ပေါ်၌ မချိမဆံ့ဖြစ်ကာ မွဲခြောက်လိမ်ကောက်ပြီး အသက်ပျောက်သွားသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ ငမှူးဘေး၌ လဲနေသော အရက်ပုလင်း၊ မှောက်နေသော သမင်သားဟင်း။ ပြီးတော့ မုန့်လို အခုလိုက် ကြော်ထားသော ကြက်ဥကြော်များ။
ငမှူး မီးဖိုချောင် ဖွင့်၍ သူ့ဘက်ထရီမီးဖြင့် ထိုးကြည့်သည်။
ဖောက်၍ ကြော်ထားသော ငန်းပုပ်မြွေဥခွံ ခြောက်လုံး။ ငတောကတော့ အသေအချာ သိလိုက်သည်။
ငမှူး မြွေကိုက်ခံရ၍သေသည်။ ထိုကိုက်သော မြွေသည် ငန်းပုပ်မြွေ ဖြစ်သည်။ ထိုငန်းပုပ်မြွေမှာ ရွာအနောက်ဘက် မိုးနှံချုံအောက်၌ ငတောတို့ ထားခဲ့သော မြွေဥများအပေါ် ဝပ်နေလိမ့်မည်ဟု တပ်အပ်သေချာ ပြောလိုက်ချင်သည်။
နောက်တစ်နေ့ မနက်၌ ရွာအနောက်ဘက် မိုးနှံချုံထဲမှ ငန်းပုပ်ကြီးနှစ်ကောင်ကို ရွာသားတို့ ဝိုင်းရိုက်သတ်ခဲ့ရကြောင်း၊ ငန်းပုပ်ဥကြီး လေးလုံး တွေ့ကြောင်း၊ ငမှူး၏ အသုဘမချမီ အသုဘအိမ်တွင် တစ်ရွာလုံး ပြောကြ ဆိုကြ မရိုးနိုင်ကြ။
[ ၁၉၉၀ ခု၊ နိုဝင်ဘာလ၊ စံပယ်ဦး မြန်မာဝတ္ထုတိုမဂ္ဂဇင်းတွင် “ငန်းပုတ်” အမည်ဖြင့် ဖော်ပြခဲ့သည်။]
– ပြီး –
စာရေးသူ – တွင်းကြီးဝမ်းမောင်
စာစီစာရိုက် – မုဆိုး တံငါ စာပေများ