ပေမယ့်၂ယောက်၁ယောက်ဆိုတော့
မနိုင်ဘူး။
သူမှောက်ကျသွားတာနဲ့ဆိုင်ကယ်၁ယောက်၁စီးမောင်းပြေးသွား
တာပါတဲ့။ကျွန်မယောကျာ်းကိုကြည့်တော့ မျက်နှာမှာနဲနဲညိုမည်း
နေတာကလွှဲလို့ ဘာမှသိပ်မထိခိုက်မိဘူး။လူသိပ်မထိလို့တော်သေး
တာပေါ့လို့ မနက်ဖြန်ရဲစခန်းသွားပြီးအမှုဖွင့်မယ်လို့တိုင်ပင်ကြသေး
တယ်။
ညမိုးချုပ်နေပြီဆိုတော့ယောကျာ်းလည်း နားတော့ဆိုပြီးသူ့ကို
စောင်အပါးလေးခြုံပေးလိုက်တယ်။ယောကျာ်းကုတင်ပေါ်အိပ်လိုက်
တာနဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့သားလေးကထငိုပါလေရော။ကျွန်မလည်း
သားကိုချော့သိပ်ဖို့အိပ်ခန်းအပြင်ဖက်ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
ယောက္ခမတွေဆီဖုန်းဆက်ပြီးပြန်ရောက်လာပြီဆိုတဲ့အကြောင်း
လှမ်းပြောရသေးတယ်။စိတ်ပူနေမှာစိုးလို့။
သားငိုသံနဲ့သားရဲ့အဖေမအိပ်ရမှာစိုးလို့ သားကိုချော့ရတာပေါ့။
အပြင်ထွက်တော့သားကအငိုတိတ်သွားပါတယ်။ပြန်အိပ်ပျော်သွား
လို့ အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး ယောကျာ်းနဘေးနားသိပ်လိုက်ရင်ပဲ ထပ်ငို
လာပြန်လေရော။
အဲ့လိုသုံးလေးခါဖြစ်လာတော့ကျွန်မလည်းအိပ်မရတော့ဘူး။ဒီည
တော့မိုးလင်းအခန်းအပြင်မှာသားကိုဖက်ပြီးငုတ်တုတ်ထိုင်ရမယ့်
သဘော။ယောကျာ်းကတော့နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကိုအိပ်ပျော်နေရှာ
တယ်။
ည၂နာရီလောက်ရောက်တော့သားကရှုးရှုးပေါက်ချလို့ဘောင်းဘီ
လဲပေးဖို့အခန်းထဲဝင်ယူတာပေါ့။ကျွန်မလည်းသားဘောင်းဘီရွေး
နေတုံးစိတ်ကမသန့်လာဘူးဖြစ်လာတယ်။ဘောင်းဘီအမြန်ယူပြီး
ယောကျာ်းဖက်ကြည့်လိုက်တာမျက်နှာသေကြီးနဲ့ကျွန်မကိုကြည့်နေတယ်။
ကျွန်မလည်းလန့်ပြီး ရှင်ဘာဖြစ်တာလဲလို့မေးတာပြန်မဖြေဘူး။
သူ့အနားကြောက်ကြောက်နဲ့သွားပြီးလှုပ်လိုက်တော့မှသတိဝင်
လာတယ်။အင်း အဲ နဲ့။ခုနကဘာလို့ရုပ်သေကြီးနဲ့ကြည့်နေတာလဲ
လို့မေးကြည့်တော့သူအိပ်ပျော်နေတာပါတဲ့။မသိဘူးတဲ့။
အင်းပေါ့ သူလည်းလန့်ထားတော့ခြောက်ခြားနေတာနေမှာလို့
ကျွန်မထင်မိလိုက်တယ်။သားလေးကိုဘောင်းဘီလဲပေးပြီးအိပ်
မရလို့ငုတ်တုတ်ထိုင်နေရတယ်။၅နာရီလောက်ကြတော့ အိပ်မရ
မယ့်တူတူမျက်နှာသစ်ပြီးအိမ်အလုပ်တွေလုပ်နေလိုက်တယ်။
သားလေးနိုးလာတော့မနက်၆နာရီထိုးပြီ။သားကနို့ဖြတ်ထားခါစ
မို့ မနက်အစောသားအတွက် ကွေကာကျိုပေးနေတုံးဖုန်းလာပါရော။
ယောက္ခမဆီကဖုန်းလာတာ။ယောကျာ်းဆုံးပြီတဲ့။ကျွန်မအံ့သြသွား
တယ်။အမေမဟုတ်တာပဲ အမေ့သားကိုနိုင်ကအိမ်မှာအိပ်နေတာ
လို့ပြောပြတယ်။
ယောက္ခမကလည်းသူလည်းမယုံဘူးတဲ့။သူ့ကိုဆေးရုံကနေဖုန်း
ဆက်လာတယ်ပြောတယ်။သူ့သားဖုန်းနဲ့ဆက်လာတာတဲ့။သူ့သား
နဲ့ဖုန်းပြောချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ကျွန်မအခန်းထဲအပြေးဝင်သွားပေး
တော့ ကုတင်ပေါ်မှာကျွန်မယောကျာ်းရှိမနေဘူး။
ကျွန်မလည်းအမေခဏကိုင်ထားပေးဦးဆိုပြီးယောကျာ်းကိုလိုက်
ရှာတာတစ်အိမ်လုံးအနှံ့ပဲ လုံးဝရှာမတွေ့ခဲ့ဘူး။အမေရေညကအိမ်
ကိုပြန်လာအိပ်တာသေချာတယ်အခုအိမ်မှာရှိမနေဘူးဆိုတော့
ယောက္ခမကအိမ်လာမယ်တဲ့။
အဲ့ဒါနဲ့ကျွန်မအိမ်မှာထိုင်စောင့်နေမိတယ်။စောင့်နေရင်းယောကျာ်း
ဖုန်းကိုဆက်တော့ကျွန်မယောကျာ်းညကအရိုက်ခံရပြီး ပလက်
ဖောင်းနဲ့ခေါင်းဆောင့်မိတာ နေရာတင်ဆုံးသတဲ့။ကျွန်မဘယ်လို
ယုံရမလဲ။
ယောက္ခမအိမ်လာတာနဲ့ဆေးရုံကိုချက်ချင်းလိုက်သွားကြည့်တယ်။
ရင်ခွဲရုံကိုပို့လိုက်ပြီဆိုလို့ရင်ခွဲရုံကိုအပြေးသွားတယ်။အဲ့ဒီမှာ
ကျွန်မယောကျာ်းအလောင်းကိုတွေ့လိုက်ရတာပါပဲ။
ညတုံးကဝတ်ထားတဲ့ရှပ်အကျီ င်္အကွက်စိပ်လေးနဲ့ကျွန်မယောကျာ်း
အစစ်။ဘဝရဲ့အားကိုးအားထားရတဲ့သူပျောက်ကွယ်လို့သွားခဲ့
ပါပြီ။ယောကျာ်းကသူဆုံးပြီးသူ့ဝိညာဉ်ကအိမ်ကိုပြန်လာခဲ့တာ
နဲ့တူပါတယ်။
သူ့ရဲ့ကျွန်မတို့သားအမိအပေါ်ချစ်လို့ပြန်လာတဲ့စိတ်ကိုပြန်တွေးမိ
တိုင်း လွမ်းဆွတ်ဝမ်းနည်းနေရဆဲပေါ့။
ဖြစ်ရပ်မှန်အကြောင်းကိုပြန်လည်ခံစားရေးဖွဲ့ပါသည်။ပြောပြသည့်အစ်မမီအားကျေးဇူးအထူးတင်ပါတယ်ရှင်။
ဒီတစ်ပုဒ်က အရင်စိတ်ချောက်ချားဖွယ်ပရလောကနယ်ပယ်gpအဟောင်းမှာ တခြားကလောင်အသစ်စမ်းရင်းတင်ခဲ့ဖူးတာပါ။
သော်တာလမင်းစန္ဒာ