ထောင်ချောက်သမား

နှစ်စဉ်ဖြစ်လာပါ၏။ ဤသဘာဝကို လူသား နားလည် သလို တောတိရစ္ဆာန်တို့လည်း နားလည်သည်။ သူတို့ မှီခိုရာ ကဇာရိုးကို သူတို့ အားကိုးကြ၏။

ပြန်လည်ဆန်းသစ်စ ကဇာ အလှတစ်ရပ် ထပ်မံ မွေးဖွားခြင်းသည် သူတို့ အစာရေစာ ပေါများတော့မည့် လက္ခဏာဟု သူတို့ သိကြ၏။ ကဇာကို နေအိမ် ပြု၍ နေသော တောကောင်ငယ်လေးများတို့သည် ကဇာကို ခြေကုပ်ယူကာ အစာ ရှာဖွေ စားသောက်ကြ၊ သားပေါက်ကြသည်။

အထူးသဖြင့် ငတောတို့ ကနေ့ည ထောင်မည့်ကြွက်။

ကြွက်သည် ကဇာရိုးကို အားကိုးပြီး နေ၏။ သူ့ ကဇာရိုး တစ်ဝိုက်၌ စိုက်ပျိုး ကြဲပက်လာသော လူတို့၏ စိုက်ခင်း၊ ပျိုးခင်းများသည် ကြွက်စားကျက်။ ကြွက်ဘဏ္ဍာရိက္ခာ၊ ကြွက်တို့၏ ဝမ်းစာသိုက်၊ စိုက်ခင်းပျိုးခင်းဟူသည် ရာသီ အလိုက် ရှိ၏။ ရာသီအလိုက် ရှိသော စိုက်ခင်းပျိုးခင်းမှ သစ်သီးဝလံများကို ကြွက်အုပ်သည် ကဇာရိုးမှ အသာစောင့်ကာ ခိုးယူ စားသောက်လေ့ ရှိသည်။

ငတော ရောက်ရှိနေသော ပဲသီးတောင့်ခင်းနှင့် ပြောင်းဖူးခင်းမှာ ကြွက်လမ်းဖုံနေပြီး၊ ကြွက်ကိုက်ထားသော ပဲနွယ် ပဲညွန့်များ၊ ပဲသီးတောင့်များ၊ ပြောင်းဖူးနုနုလေးများက ကယ်တော်မူကြပါချို့ဟု ဟစ်အော် တိုင်တည်နေသလို ထင်ရ၏။ ကြွက်လမ်းကို ငတော မှန်းဆသည်။

ကြွက်သည် ပါးနပ်သော သတ္တဝါ။

သူ့သွားလမ်း၌ ဘာမှ အရှိမခံ၊ အရှုပ်မခံ၊ သူ သွားရာလာရာ၌ လွယ်ကူ ရန်လည်း ဖြစ်၏။ သူ သွားလမ်းပြန်လမ်း၌ ရှုပ်ထွေးနေပါက သဘာဝရန်သူ မြွေတို့ ဘာတို့က စောင့်၍ ချောင်းမြောင်းကာ အန္တရာယ် ပြုမည်စိုး၍ ရန်သူကို မြင်သာ ထင်သာ ရှိစေရန်လည်း ဖြစ်မည်။ ရှင်းလင်းနေအောင် လမ်း ဖောက်ပြီးမှသာ အမြဲတမ်း ဝင်လမ်း ထွက်လမ်း အဖြစ် အသုံးချသော ဓလေ့ စရိုက်ရှိ၏။

သူ နေထိုင်ရာ ချုံမှ သူ ထွက်မည့်ဘက်၌ ပေါက်ရောက်နေသော သစ်ကိုင်း၊ သစ်ခက်၊ သစ်ရွက်၊ သစ်ညွန့်မှန်သမျှ ဘာမှ မထား၊ အကုန် ကိုက်ဖြတ်ပစ်သည်။ ကိုက်ဖြတ် ‘ရှင်းလင်းပြီးက အပေါက်ဖောက်သည်။ ထို အပေါက်သည် ကြွက်အမြဲတမ်း ဝင်ပေါက် ထွက်ပေါက်။

တောင်ဘက်၌ သူ သွားမည့်ယာ ရှိပါက သူ့နေရာ ချုံကို တောင်ဘက်မှ အပေါက်ဖောက်သည်။

မြောက်ဘက်သို့ သွားမည်ဆိုပါက မြောက်ဘက်၌ အပေါက်။ အရှေ့ဘက်သို့ သွားမည်ဆိုပါက အရှေ့ဘက်၌ အပေါက်။ အနောက်ဘက်သို့ သွားမည်ဆိုပါက အနောက်ဘက်၌ အပေါက်။

ကြွက်တစ်ကောင် သို့မဟုတ် ကြွက်တစ်အုပ်နေသော ကဖာခင်တန်းရိုးမှ ချုံကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် သည်ကြွက် ဘယ်သွားမည်ကို မှန်းဆရသည်။

သူ့ အပေါက်ကို သူ့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သီးနှံခင်း အခြေအနေအပေါ် မူတည်ပြီး ကြွက်တို့ ဖောက်သည်။ ဘယ်သီးနှံကို ဘယ်အချိန်၌ စတင်စား၍ ရပြီ ဖြစ်ကြောင်းလည်း ကြွက်တို့ သိသည်။ ဘယ်သီးနှံကို ဘယ်အချိန် ကာလ ရောက်လျှင် စားရုံမျှမက နွေတစ်ခွေစာပါ သိုလှောင်ရန် သယ်ယူရမည့် အကြောင်းကိုလည်း ကြွက်တို့ နားလည်သည်။

မိုးရာသီ၌ ကြွက်တို့ ဖောက်ထားသော အပေါက်တိုင်း ဦးတည် သွားလာ ပါက မိုးသီးနှံဖြစ်သော နှမ်းလျင်၊ မိုးမြေပဲ၊ သခွာ၊ ဖရဲ စသော ယာခင်းများကို တွေ့လေ့ရှိသည်။

သူ့ချုံမှ သူ အပေါက်ဖောက်၍ ထွက်ခဲ့သော ကြွက်အုပ်သည် သူစားမည့် ယာခင်းများထဲ ရောက်သောအခါ ခြေဦးတည်ရာ လျှောက်သွားသည့် အကောင် မဟုတ်။ ယာခင်းများထဲ၌လည်း ကြွက်လမ်းဖောက်သည်။

ယာကန်သင်း တောင်မြောက် ရှေ့နောက် ရှိပါက ကြွက်လမ်းကို တောင်မြောက် ရှေ့နောက် ယာပတ်ပတ်လည် ထိပ်တိုက်ဖောက်သည်။ ယာ ပတ်ပတ်လည် ဖောက်ထားသော ကြွက်လမ်းမှသာ ယာအတွင်းဝင်သည်။

ယာအတွင်း ဝင်ရာ၌လည်း သွားလမ်းကို ဖောက်သည်။ သွားလမ်း ဖောက်ပြီးမှ နီးရာနီးရာ အပင်ကို ကြွက်တို့ ကိုက်ဖြတ် စားသောက်သည်။ ကြွက်လမ်းကို ကြွက်တို့ ဖောက်ထားသည်မှာ စနစ်ကျသည်။ အခင်းထဲ၌ သူတို့ သွားမည့်လမ်းတွင် ရှိနေသော မည်သည့် အပင်ဖြစ်ဖြစ်၊ မည်သည့် အနွယ် အညွန့် အသီး ဖြစ်ဖြစ် ကြွက်တို့ မထား။ အပင်၊ အညွှန့်၊ အရွယ် မှန်သမျှကို တက်ညီလက်ညီ ကိုက်ဖြတ်သည်။ အားလုံး ကိုက်ဖြတ်ပြီး သူတို့ သွားနိုင် သည်အထိ လမ်းလေး ရှင်းနေမှ ကြွက်သွားလမ်းအဖြစ် အမြဲတမ်း အသုံးပြုကာ သွားကြ လာကြသည်။

ကြွက်လမ်း စတင်ဖောက်မဖောက်ကို ကိုက်ဖြတ်ထားသော အရွယ်၊ အညွန့်၊ အပင် အပြတ်အသတ်များကို တွေ့ မတွေ့၊ ရှိ မရှိ ကြည့်ရသည်။

ကြွက်လမ်းဖုံးနေခြင်း၊ ရှိ မရှိကြည့်ရာ၌ သူ့ဘေးရှိ အခြား အပင်များက ဖြစ်ထွန်း စည်ပင်နေပြီး ကြွက်လမ်းနေရာ၌ ဘာ အပင်မှ မရှိဘဲ မာပြောင် ချောနေကာ လမ်းရှင်းနေခြင်း ရှိမရှိ ကြည့်ရသည်။ ကြွက်သွားလမ်း သက်ရှည် နေပါက လမ်းဘေးများ ပြောင်ချောနေပြီ ကင်းရှင်းလင်းနေသည်။

ကဇာခင်တန်းရိုးများနှင့် ပဲခင်းများ၊ ခရမ်းချဉ်ခင်းများ၊ ပြောင်းဖူးခင်း များသို့ ကူးထားရာ ကြွက်လမ်း အများအပြားကို ငတော တွေ့ရသည်။ ဓား တစ်ချောင်း လက်မှကိုင်၊ ကြွက်လမ်းကို သေသေချာချာ ရှာနေသော ငတော စိတ်ကြိုက်ဖြစ်စေရန် ကြွက်လမ်းများ အများအပြား တွေ့ရသည်။

လူတို့ စားသောက်မည့် ယာကန်သင်းသို့ မိုးကုန်မှ ပြောင်းရွှေ့လာသော အစိုဓာတ်အမီ တွင်းဖောက်ပြီး၊ တွင်းကို အခြေပြုကာ ယာခင်းများထဲ သွားလာ ဖျက်ဆီးနေသော ယာခင်းကြွက်များ၏ ကြွက်သွားလမ်းကိုလည်း အချို့ ယာခင်းများ၌ ငတော တွေ့ရသည်။

ကြွက်လမ်းများကို အစက စိတ်မှတ်ဖြင့် မှတ်၍ မှတ်၍ နေသော်လည်း အများအပြား တွေ့လာသောအခါ ငတော သူ့ မှတ်ဉာဏ်ကို သူ မယုံဝံ့တော့။ အများအပြား တွေ့လာသော ကြွက်လမ်းများကို ထောင်သောအခါ အံဝင်ခွင်ကျ ကွက်တိ ဖြစ်စေရေးအတွက် ငတော အမှတ်သညာ ပြုဖို့ လုပ်ရတော့သည်။

ချင်းရဲချိုများ၊ နဘူးချုံများဆီ သွားပြီး ချင်းရဲကိုင်းနှင့် နဘူးကိုင်းများ ခုတ်ကာ ကြွက်လမ်းကို အမှတ်သင်္ကေတ စိုက်ရသည်။

ထောင်မည့် ထောင်ချောက်က တစ်ရာဝန်းကျင်။

သည်တော့ ကြွက်လမ်း အများအပြား တွေ့သည့်တိုင် ငတော ကျေနပ်၍ ပြန်မဖြစ်။ တစ်ညမှာ ထောင်ချောက် တစ်ရာ ဝန်းကျင် ထောင်ရမည်ဖြစ်ရာ ညများစွာအတွက် ကြွက်လမ်းများစွာ တွေ့ထားဖို့ လိုသည်။

သည်အသိဖြင့် ငတော ကြွက်လမ်းကို ကြိုးကြိုးစားစား ရှာနေခိုက် သူ့ရှေ့ ပဲသီးတောင့်ခင်းထဲမှ ဝုန်းဝုန်း ဝုန်ဝုန်း ရွှန်းရွှန်း ရွှန်းရှန်း အသံ။ ပြေးသံ၊ လွှားသံ ကြားရာ ဘာသံပါလိမ့်ဟု စူးစမ်းသော အကြည့်ဖြင့် တော ကြည့်လိုက်သည်။

ပဲသီးတောင့်ခင်းထဲ လှည့်ပတ် ပြေးနေရာမှ ငတော ရောက်နေရာ ကဇာ ချုံတန်းဆီသို့ အားကုန် အင်ကုန် ပြေးသော အကောင်မှာ ကြွက်နက်ကြီး တစ်ကောင်။ သေပြေးရှင်းပြေး ရှေ့မှ ပြေးလာဟန်ရှိသော ကြွက်နက်ကြီးက ငတောကို မြင်သည့်တိုင် နောက်ပြန်လှည့်ဖို့ သတိမရ။ အမြီးတန်းအောင် တော ရှိရာသို့ တည့်တည့်ပြေးလာသည်။

နောက်မှ အစာ ဇောရမ္မက်ဖြင့် ပြေးလိုက်လာသော အကောင်မှာ မျက်လုံး၌ အစာရောင် တဝင်းဝင်း။ ဝင်းလက် စူးပြောင်နေသည့် မျက်လုံးကြီး ပြူးကာ အပြေးလိုက်လာသော အကောင်က သူ့လက်တစ်လံ ကျော်ကျော်ခန့် ရှိသည့် မြွေကြီး တစ်ကောင်။

ကြွက်ကလည်း မြွေကြီး၏ ဘေးအန္တရာယ်မှ လွတ်ရေးသာ အသိ ရှိဟန် တူသည်။

မြွေကြီးကလည်း သူ့အစာ ကြွက်မှလွဲ၍ ဘာမှ သူ့အာရုံ၌ သွင်းဟန် မတူ။ မီလု မီလု ရှိသော ကြွက်ကိုသာ သဲသဲမဲမဲ လိုက်လာသည်။

မှင်သက်မိ၍ ဓားကြီးကိုင်ကာ ငူငူကြီး ကြည့်နေသော ငတော။

ငတောဟန်က ခြောက်ဟန်၊ လှန့်ဟန်၊ လှုပ်ရှားဟန် ပြုလျှင်တော့ ကြွက်ရော မြွေပါ သတိထားလောက်သည်။ ငတောက ယခု မတုန်မလှုပ် ကျောက်ရုပ်။

သေဘေးထက် ဆိုးသောဘေး မရှိဟူသည့် အသိဖြင့် သေဘေးမှ လွတ် မြောက်စေရန် ဒုန်းတိုက်ပြေးလာသည့် ကြွက်နက်ကြီး။ သူ့အသိ၌ ငတော သတိ မထားနိုင်။ အာရုံ မပြုနိုင်။ နောက်မှ မြွေရန် လွတ်ဖို့သာ အားကုန် ပြေးနေသည်။

ကျောက်ရုပ်ကြီးပမာ ပြူးပြူးကြီး ကြည့်၍ မလှုပ်မယှက် ရပ်နေသော ငတော ခြေနှစ်ချောင်းကြားကို ဝင်တိုးပြီး ကြွက်နက်ကြီးက တစ်ဖက် ဆက် ပြေးသည်။

နောက်မှ မြွေကြီးကလည်း ကြွက်နက်ကြီးလိုပင် ငတာကို မကြောက်၊ ထည့်မတွက်၊ အာရုံ၌ မထား။ မီလာ မီလု ဖြစ်နေသော ကြွက်နက်ကြီးကိုသာ သူ့ မျက်စိထဲ သူ့အသိထဲ ထားနေ၍ အပြေးအလွှား လိုက်မိလိုက်လာ၏။

ကြွက်နက်ကြီးက ခြေထောက် ဝင်တိုး၍ သတိပေးခဲ့ရသလို ဖြစ်သွားသော င​ေတာ။

သူ သတိရလျှင်ရချင်း ကြည့်လိုက်ရာ မြွေကြီးက သူ့ဆီ အငမ်းမရ ဒုန်းပြေးလာသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း သူ့ဆီသို့ မြွေကြီး ရောက်တော့မည့် အကြောင်း ငတော ရုတ်တရက် သတိဝင်လာ၏။

မြွေ မြွေ မြွေ ဟူသော အသိက ငတာကို ချက်ချင်း ချွေးပြန်စေပြီး လျှပ်စစ်ဓာတ်ဖြင့် အတို့ ခံလိုက်ရသလို တွန့်ခနဲ ဖြစ်ကာ “မြွေကြီးလာနေပြီ မင်း တိုးတော့မည်၊ အားကုန် ခုန်ပါတော့လား” ဟု အမိန့်ပေး ခံလိုက်ရသလို ဖြစ်စေ၏။

“ဟ နင့်မေကလွှား မြွေကြီး ဟ”
ပြောပြီးမှ ခုန်သလား။
ခုန်ပြီးမှ ပြောသလား။
တစ်ပြိုင်နက် ခုန်ခုန် ပြောပြော ပြောသလား။
ပြောပြော ခုန်ခုန် ခုန်သလား။

ငတော မသိလိုက်။ လန့်အား ကြောက်အားဖြင့် မြောက်ခနဲ နေအောင် ငတော ဆန့်ခုန်လိုက်သည်။

ငတော ကိုးရိုးကားရား ဆန့်ခုန်လိုက်သည့်တိုင်၊ မြွေကြီး တန့်မသွား။ သူ့အရှိန်ကို သူ သတိမရ၊ မီလုဆဲဆဲ သူ့အစာ ကြွက်နက်ကြီး ပြေးရာကိုသာ တမက်တမော ပြေးလွှားလိုက်ဆဲဖြစ်ရာ ငတော အောက်မှ ပြေးသွားပြီး ခေါင်းနှင့် ကိုယ်လုံး အားလုံးနီးပါးခန့်မျှ ငတော ဟိုဘက်ရောက်သွားသည်။

သို့ရာတွင် အမြီးဖျားကို လွတ်အောင် မြွေကြီးသွားချိန် မရ။ ငတော ခြေအစုံက မြေပေါ် ပြန်အကျ၌ မြွေအမြီးပေါ်တည့်တည့် ကျသည်။

မြွေကြီးသည် ဘရိတ်အုပ် ခံရသကဲ့သို့ တန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သူ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို အားကုန် ရှေ့စွပ်ရုန်းသည်။

ငတောက သူ့ ခြေထောက်အောက် တင်းခနဲ ဖြစ်လာပြီး မြွေကြီး ရုန်းနေသည်ကို သိ၍ ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် နောက်ပြန်၍ အားကုန် ထပ်မံ ခုန်သည်။

သည်အခါမှ မြွေကြီး လွတ်ထွက်သွားပြီး ငတောကို သတိပြုမိလာ သည်။ အာရုံ သွင်းလာသည်။ ကြောက်ရလန့်ရမှန်း သိလာသည်။

သူ့အစာ ကြွက်ကိုလည်း မျက်ခြည်ပြတ်သွားသော မြွေကြီး။ သူ့ အမြီး ကိုလည်း တက်နင်းခံရသော မြွေကြီး။ ထို မြွေကြီးသည် ကြောက်လန့်စိတ် ဖြစ်ပေါ်လာကာ ခိုလှုံနိုင်မည့် နီးစပ်ရာ ဝန်းကျင်ကို ရှာသည်။

မြွေကြီးသည် ဟိုကြည့်သည်ကြည့် ကြည့်ရာမှ သူ့ အမြီးဖျားကို တက် နင်းသော ငတောကို လှမ်းအကြည့် ငတောကလည်း သတိပြန်ရ၍ မြွေကို လှမ်းအကြည့်၌ အကြည့်နှစ်ခု တိုက်ဆိုင်သွားသည်။

ငတော မျက်လုံးအစုံသည် ဝင်းဝင်းထိန်ထိန်။ လူ့ လက်တစ်လံကျော်မျှရှိသော မြွေကြီးသည် သူ့ မိသားစု ဟင်းလျာ အတွက် အရသာလေး ချိုဆိမ့်သည့် ဟင်းစားကောင်ကြီး။..

အဆိပ် မရှိသည့် လင်းမြွေမျိုး၌ ပါဝင်သော လင်းမြွေဝါကြီး ပဲလင်းမြွေ သီးကြီးလို တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်၊ ဆူဆူဖြိုးဖြိုး၊ ဝဝလင်လင် ရှိသော လင်းမြွေဝါ, သည်လင်းမြွေဝါကြီးသာ သူ ရလိုက်က ဟင်းတစ်နပ်၊ နှစ်နပ်စာ သူ့ မိသားစု ဖူလုံမည်။ စောစောက မှင်သက်မိ၍ သတိ မရခဲ့သော ငတောသည် ယခုမှ ဟင်းစားရလို စိတ်ကြောင့် ဓားဖြင့် ပေါက်ရန် ဟန်ပြင်သည်။

လူသား ငတောကလည်း မှင်သက်မိကာ တအံ့တဩဖြစ်၍ ချွတ်ယွင်း ချက် ဖြစ်ခဲ့ရသလို၊ တိရစ္ဆာန်ဖြစ်သော လင်းမြွေကြီးသည်လည်း အစာ ဇော ရမ္မက်ဖုံးကာ သေဘေးရှင်ဘေးမှန်း မသိဘဲ လူ့အောက်မှ ဖြတ်တိုးကာ အစာ နောက် လိုက်ခဲ့မိသည့် ချွတ်ယွင်းချက် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ယခုအခါတွင် ငတောလည်း ပုံမှန် အသိ၊ ပုံမှန် သတိရှိပြီ။

လင်းမြွေဝါကြီးသည် ပုံမှန် အသိ၊ ပုံမှန် သတိဘဝ ရောက်သွားပြီ။

သူ့အစာ ကြွက်နက်ကြီးကို သူ မမြင်တော့။ သူ မြင်နေရသည်မှာ ဓားကိုင်ထားသော လူသားတစ်ဦး။ လူသားဟူသည် သူတို့လို အဆိပ် မရှိသည့် လင်းမြွေလို အမျိုးအစား မပြောနှင့် အဆိပ် ပြင်းထန်လှသော ဆင်ပစ်မြွေ၊ မြွေပွေး၊ မြွေဟောက်ငန်းပုပ်ပင်လျှင် လူသားနှင့် တွေ့က တစ်နည်းမဟုတ် တစ်နည်းဖြင့် အသေဆိုးသေအောင် ဖန်တီးခံရသည်။ မိမိလို လင်းမြွေကိုဖြင့် အမြီးဆွဲယမ်း သတ်ကာ ဟင်းချက်စားလေ့ ရှိကြသည်။ ပြေးနိုင်မှလွတ်မည်။ ပြေး ပြေးဟု သူ့ကိုသူ ပြောဆိုကာ ပြောသလို လျှောလျှော လျှောလျှာဖြင့် နီးစပ်ရာ ကဇာချုံဆီ တရကြမ်း ပြေးသည်။

မြွေကအပြေး ငတောက အလိုက်၊ ကဇာချုံအ၀၌ ရှိသော တောင်ပို့ ကြီးက မြွေအသက်ကို ကယ်လိုက်သည်။

တောင်ပို့ထဲ ဝင်ပြေးသော လင်း​ဝါကြီး။

အမြီးစ တောင်ပို့ထဲအဝင် လူက တောင်ပို့ဘေး အရောက် စက္ကန့်ပိုင်းမျှ နောက်ကျသွားသော ငတော။

ထွက်လာလိမ့်နိုး ထွက်လာနိုးဖြင့် ငါးမိနစ်ခန့်မျှ ငတော စောင့်သည်။

တောင်ပို့ထဲမှာ ဖွတ်ကြီးကြီးလို့၊ တောခွေးအ,လို၊ တောကြောင်လို ရှိနေပါက လင်းမြွေဝါကြီး ပြန်ထွက်ချင် ထွက်မည်။ ယခုမူ လင်းမြွေဝါကြီး ထွက်လာဖို့ ဝေးလာဝေး၊ စောင့်ရင်း စောင့်ရင်း မျှော်ရ၍သာ ငတော မောလှ၏။

“ဟယ် သင်း ထွက်မလာတော့လည်း ကြံရဖန်ရသေးတာပေါ့။ ပဲလင်းမြွေ သီးကြီးလို ၀၀ရှည်ရှည် တုတ်တုတ်ကြီး။ စားလိုက်ရ အတင်း ကောင်းမှာ၊ ငါ့ ဝင်တိုးတုန်းက ဓားနဲ့ ဆီးခုတ် ရသားနဲ့၊ ခွေးသတိ၊ ဝက်သတိက နေရာတကာ မေ့၊ နှေးလိုက်တဲ့ လက်ကလည်း လက်ဖြတ်ပစ်ဖို့ ကောင်း”
ဟု သူခိုးပြေးမှ ထိုးကွင်းထသလို ကြိတ်မနိုင် ခဲမရ ဖြစ်ကာ ချုံကို ပါလာသော ဓားဖြင့် ရှင်းသည်။ ချုံရှင်းပြီးမှ တောင်ပို့ကို ငတော လှည့်ပတ်ကြည့်သည်။

တောင်ပို့မှာ အပေါက် နှစ်ပေါက်သာ ရှိသည်။

သည်အပေါက် နှစ်ပေါက်ကို ခဲလုံးကြီးကြီးဖြင့် ပိတ်လိုက်ကလင်းမြွေဝါ ကြီး ဘယ်နည်းနှင့်မှ မထွက်နိုင်။

ဟုတ်သည်၊ ခဲကြီးကြီး ရှာ၍ ငတော ပိတ်ရမည်။ ခဲ ဘယ်က ရမည်နည်း။

နွားစာ ပြောင်းခင်း အငုတ်ကို ထယ်ထိုး၍ ကုလားပဲကြီးထား (ကြဲပက် ထား)သော ထယ်စာခဲကြီးများအား ငတော သွားတွေ့သည်။

ထယ်ခဲကြီးကြီး နှစ်လုံးကို ယူကာ တောင်ပို့ပေါက်ကို ငတော ပိတ်ပြီး သည်ချုံနှင့် သည်တောင်ပို့ မှတ်မိစေရန် ချုံဘေးပေါက်နေသော ဘောက်ခွေးပင် သုံးပင်အား ခုတ်က ကြက်ခြေခတ် ပြလိုက်သည်။

အပေါက် နှစ်ပေါက်ကို ထည်စာခဲဖြင့် ပိတ်ပြီး ထားလိုက်ခြင်းသည် လင်းမြွေဝါကြီးအား ချည်နှောင်ထားသလို ချုပ်ထားရာ ရောက်သွားသည်။ ထည်စာခဲကြီးများကို မလှန်နိုင်သမျှ လင်းမြွေကြီး ထွက်လမ်း မရှိ။ မြွေဟူသည် သည်မျှ ကြီးမားသော ထည်စာခဲကြီးကို ပွင့်သွားအောင် ခေါင်းဖြင့် ရုန်းထွက်နိုင် သည့် အကောင် မဟုတ်။ လူသား ဖယ်မပေးသမျှ တောင်ပို့ထဲ မြွေကြီး နေပေ ရော။

ရှေ့၌ ဆက်လက်၍ ကြွက်လမ်း ရှာရန် ယာများ တောများတို့ ရှိသေး သောကြောင့် ငတော ရှေ့ဆက် သွားခဲ့သည်။

တောင်သူလုပ်စာ မြေမှာတစ်ဝက် ပြောသည်ထက် ကြွက်နှင့် လုယူ နေရသည်ဟု ပြောရမည်ပုံလိုလို ငတော တွေ့ရ၏။

ကြွက် ဖျက်ဆီးထားသော ပဲသီးတောင့် အပြတ်များ အပဲ့များ၊ ပဲနွယ် ပဲညွန့်များမှာ မြင်ရမကောင်း။

ပြောင်းဖူးများ ကိုက်ချပြီး စားသောက်ထားသည်မှာ အပုံ အပုံ။

ပဲနတ်တော်များ၊ ပျဉ်းမနားပဲများ၊ ပဲတီများကို အတောင့်လိုက် ကိုက်ချ။ အဆန်ထုတ်စားဖြင့် လုပ်ထားရာ အတောင့် အခွံများ လူစုပုံထားသလို အစု လိုက် အပုံလိုက်။

လူဖျက် အရက်၊ အိမ်ဖျက် ကြွက်မျှသာမက တော၊ ယာ ဖျက် ကြွက်ဟု ပင် ပြောရလိုက်မည်ဟု

ကြွက်လမ်းများကို ငတော မရေမတွက်နိုင်အောင် တွေ့ခဲ့ပါ၏။ ထိုအထဲ မှ ဖုန်နေသော ကြွက်လမ်းနှင့် ကြွက်အုပ် ကောင်ရေ များမည်ဟု ထင်ရသော ကြွက်လမ်းများကို စတင် ဆောင်ရန် တော သူ့စိတ်ကူး၌ သူ့ အကွက်ချ စီစဉ်ခဲ့သည်။

ငတော ထွက်စက နံနက်ခင်း။ တစ်တောပြီး တစ်တော တစ်ခင်းပြီး တစ်ခင်း ငတော ကူးလာရာ မွန်းတည့်ချိန် ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း သူ့ လူရိပ် သူ နေရောင်အောက်၌ ရှာမတွေ့သဖြင့် ငတော သိလိုက်၏။ အရိပ်သည် ရှေ့နောက် ဝဲယာစသည်ဖြင့် မထွက်ဘဲ မိမိအောက်၌ ရောက်နေက နေမွန်းတည့် ဟု တောသမားတို့ သညာထားသည်။

အညာဆောင်းနေသည် နေ့လယ်၌ ပူပြင်းလှ၏။

မြမြမောင်းမောင်း ပင်ထနောင်းပေါ်မှ ချိုးကူသံများ ကဇာခင်တန်း များဆီမှ ဘုတ်ပူသံများ၊ ငုံးတို့ အုပ်လိုက် တွန်သံများက ငတောတို့ ကြားရိုး ကြားစဉ် ဖြစ်သော်လည်း ရိုးအီ မသွားနိုင်သည့် သဘာဝ ဂီတ တေးသံသာများ ဖြစ်ကြသည်။

အဝေးဆီမှ ရှင်မတောင်သည် မြူခိုးများ ကင်းစင်ပြီး ဆောင်းနေ့လယ် ခင်း နေရောင်၌ စိမ်းစိမ်းညိုညို မြို့မြို့မှိုင်းမှိုင်း။

ငတောသည် အိမ်ပြန်ရန် ယာတောများ ဆီမှ သူ့ ရွာဆီသို့ ခြေဦး တည်လိုက်သည်။

(၂)
“အဖေ၊ ညကြွက်ထောင်မှာ ငါးမျှားချိတ်က ဘာလုပ်ဖို့လဲဗျ”
ငလုံး မေးမည်ဆိုက မေးစရာ။

ငတော တောမှ ပြန်လာ၍ စားသောက်ပြီး၊ ကြွက်ထောင် ချောက် ပြင်နေသော ငလုံးကို ဝင်၍ ကူပြင်သည်။ ပြင်ဆင်၍ ကြွက်ထောင်ချောက် သုံး လေးခု မျှသာ ကျန်တော့သော အချိန်၌ မင်းဘာသာ ပြီးအောင်လုပ်တော့ ငါလုပ်စရာ ရှိသေးတယ်ဟု ပြောကာ ငါးမျှားတံများ ထံမှ အငယ်ဆုံး အရွယ် အစား ငါးမျှားတံကို တော ရွေးထုတ်သည်။

ငါးမျှားချိတ် အငယ်ဆုံး ရွေးထုတ်ပြီး ငါးမျှားကြိုးကို ဖြုတ်ကာ နိုင်လွန် ကြိုး တုတ်တုတ်ရှည်ရှည် တစ်ချောင်းဖြင့် ငတော လိုက်ကြိုးဆက်ပေးနေသည်။

သွားမှာက ကြွက်ထောင်။ လိုက်ကြိုးဆက်နေက ငါးမျှားချိတ်သေးသေး သူ့အဖေဘာလှုပ်နေသလဲဟု နားမလည်၍ ငလုံး မေးသည်။

သူ့ အလုပ်ကို သူ သဘောကျသလို ငတော ပြုံးပြုံး၊

“ငါ့ အဖေဖြစ်တဲ့ သွားလေသူ မင်းအဘ ပြောခဲ့တာကို သတိရပြီး ပြန်ဖြေချင်လိုက်တာ ငါ့သားရာ”

“အဘက ဘာပြောခဲ့သလဲဗျ”

“မင်းလောက် မရှိတရှိ အရွယ်တုန်းက မင်းအဘ တောထွက်ရင် ငါက အမြဲ မေးတယ်ကွ၊ အဖေ ဘာသွားလုပ်မှာလဲ ဘာလုပ်သွားလဲလို့ ပေါ့ကွာ”

ငလုံးက ငတော စကားကို စောင့်၍ နားထောင်နေဆဲ။

“အဖေက ပြောတယ်၊ စေတနာကျွန်ကြီးဆိုတော့ သမီးနှင့် သား မယား စားရအောင် နောင်ဘဝ နောင် ကိုယ်ခံသဘော ထားပြီး စားဖို့ သောက်ဖို့ ဝတ်ဖို့ နေဖို့ ထိုင်ဖို့ သွားလုပ်ရဦးမယ် လူကလေး စေတနာ့ကျွန်တို့ မေတ္တာ ကျွန်တို့ဆိုတာ ကျွေးရသလောက် မတင်းတိမ်ဖူး၊ ထင်ရသလောက် အားမရဘူး၊ ပေးရသလောက် မရောင့်ရဲနိုင်ဘူး၊ ထားရသလောက် မတင်းတိမ်နိုင်ဘူးတဲ့။ ထမင်း နပ်မမှန်တဲ့ လူကလည်း နပ်မှန်မှန် ကျွေးချင်တယ်။ နပ်မှန်နေတဲ့ လူကလည်း ကောင်းသထက် ကောင်းအောင် ကျွေးချင်တယ်တဲ့။ အဝတ်အစား ဆင်ရာမှာလည်း ပိုးဖဲ ကတ္တီပါတင်မက ဖြစ်နိုင်ရင် နတ်၌ ဝတ်သော အထည်။ နတ်၌ဝတ်သော ပုဆိုး၊ ထဘီအထိ ဝတ်စေချင်တယ်တဲ့။ ပေးရသမျှလည်း
မတင်းတိမ်ဘူး ဆိုတာက တစ်ကျပ်ပေးနိုင်ရင် တစ်ရာ ပေးချင်တယ်။ တစ်ရာ ပေးနိုင်ရင် တစ်ထောင် ပေးချင်တယ်။ ပေးများ ပေးနိုင်ရင် ရွှေပုံ ငွေပုံကို ပုံ ပေးပြီး၊ ရတနာ စိန်ကျောက် ပတ္တမြားကို ဇယ်တောက် ကစားစေချင်သတဲ့။ တဲနဲ့ ထားနိုင်ရာက အိမ်နဲ့၊ အိမ်နဲ့ ထားနိုင်ရာက တိုက်နဲ့၊ တိုက်နဲ့ ထားနိုင်ရာက နတ်ဘုံနတ်နန်းနဲ့ ထားချင်သတဲ့။ ငါ့အဖေ အဲဒီစကားကို ပြောတုန်းက နား ထောင် ကောင်းအောင် စကားအရာ ဥပမာ ပြောတယ်လို့ အဖေ ထင်ခဲ့မိတယ် ငါ့သား၊ အင်း လက်တွေ့သိလာမှ ဆင်ခြင်ကြည့်တော့ မေတ္တာ၊ စေတနာ၊ အကြင်နာ၊ ကရုဏာရဲ့ ခိုင်းစေရာ ခံနေရတဲ့ မိဘဆိုတဲ့ ဘဝ ဗိသုကာကြီးတွေ ဟာ ပြောပြနိုင်တာထက် ပိုအောင် မေတ္တာ၊ စေတနာ၊ အကြင်နာ ကရုဏာ ကြီးမားလှပါပေခြင်း။ မိဘကျေးဇူး မြင့်မိုရ်ဦးဆိုတာ နည်းသေးတယ် သား။ မြင့်မိုရ်တောင် အပါအဝင် စကြဝဠာ တိုက်ပေါင်း သောင်း သိန်း သန်း ကုဋေ ကုဌာန့် မိဘမေတ္တာကို နှိုင်းယှဉ်ပြရင်တောင် ရေခွက်ငယ်နဲ့ ပင်လယ် သမုဒ္ဒရာလို ကွာခြားလိမ့်မယ်။ မိဘ ဆိုတာ သားသမီးအတွက် သူတို့ ဘဝကို စတေးမြုပ်နှံပြီး အသွေးအသား အရိုးအကြော အရေမှန်သမျှ သားသမီး အတွက် သားသမီး အတွက်လို့ မြည်ဟည်းရိုက်ကျူးနေတယ်လို့ ထင်ရလောက်အောင် မေတ္တာ စေတနာ ကြီးပေးခြင်း။ အဖေပြောခဲ့သလို စေတနာ့ကျွန်ကြီး ဖြစ်တဲ့ ငါဟာ အဖေ ဝဋ်လည်ပြီ၊ အဖေ လျှောက်ခဲ့တဲ့လမ်း လျှောက်ရမှာပဲ ငါ့သားရာ”

ငတောက လေးလေးနက်နက် ချိန်ချိန်ဆဆ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း စကား များကို ပြောနေ၍ ငလုံး အားလုံး သဘော မပေါက်။ သူ့ အသိ၌ သူတို့စားဖို့ သောက်ဖို့အတွက် သူ့ အဖေ ငါးမျှားချိတ်ဖြင့် တစ်ခုခု လုပ်လိမ့်မည်ဟုသာ သိသည်။

“လူမှာ အရွယ်ရှိတယ်၊ ဘဝ အသိရှိတယ်၊ ဘဝက ပေးလာတဲ့ အသိမှ လူဟာ လေးလေးနက်နက် မြင်တယ်၊ သိတယ်၊ ခံစားရတယ်၊ စွဲတယ် စကားလုံးတွေ အတူတူ ပြောပေမဲ့ နားထောင်ရတဲ့ လူ အသိက ကိုယ်တွေ့ ကြုံလာမှ ပိုပြီးတော့ ဆင်ခြင် သုံးသပ်နိုင်တယ်။ မင်း အရွယ် မရှိတရှိတုန်းက အဖေ နားမလည်ခဲ့တဲ့ မင်းအဘ ပြောခဲ့တဲ့ စကားတွေကို အဖေ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်၊ သားသမီးတွေ ရလာမှ နားလည်နိုင်ခဲ့တယ်။ မင်းလည်း အခု အဖေပြောတဲ့ စကားတွေကို အဖေလို သားသမီးတွေ ရလာရင် နားလည် ပါလိမ့်မယ်။ ခုတော့ အဖေ ငါးမျှားချိတ်တုတ် ပြင်နေတာဟာ ငါတို့ မိသားစု အတွက် ပါလားလို့ လက်တွေ့ အသိလေးနဲ့သာ မင်း အကဲဖြတ်ဦးမယ်။ သားသမီးတွေရဲ့ အဖေ ဘဝကို ငါ့သား ရောက်လာတဲ့အခါ အဖေ မပြောဘဲ ချန်ထားခဲ့တဲ့ စကားတွေအထိ ငါ့သား ကြားမယ်၊ အဖေ နှုတ်ဆိတ်ခဲ့တဲ့ ကာလတွေက စကားကိုပါ မင်းနှလုံးသားက ကြားမယ်။ မပြောတဲ့ စကားကို ကြားလာရခြင်းဟာလည်း အတွေ့အကြုံ တစ်ခုပဲ ငါ့သား”

ငတောသည် သူ့စကား အရပ်ရပ်ကို ငလုံး နားလည်မည် မဟုတ်ကြောင်း ကြိုတင် သဘောပေါက်ထားဟန် ရှိသည်။

သူ့ရင်၊ သူ့နှလုံးသားကို ထွင်းဖောက် မြင်နေသော သူ့အဖေအား လုံး တအံ့တဩ ကြည့်သည်။ လောက တောကို ဖြတ်သန်းလာရာ၌ သူလည်း သားဖြစ်ခဲ့ဖူး၍ သူ့သား ငလုံးသည် ဘာတွေ အံ့သြနေမည်ကို ငတော ရိပ်မိ ပါ၏။ ရိပ်မိသည့်အတွက် ဆက်မပြောတော့။

သူ တောယူမည့် ငါးမျှားချိတ်နှင့် လိုက်ကြိုး သိမ်းပြီး၊ တော ယူမည့် လွယ်အိတ်ထဲ ငတော ထည့်သည်။

ကြွက်ထောင်ချောက်များကို တစ်ခုချင်း အချောသပ် ငတော စီစဉ်၏။ ဘကြည် ထံမှ ဝါး ကြွက်ထောင်ချောက် သုံးဆယ့်နှစ်ခု။ ကြည်မြင့် ထံမှ ဝါး ကြွက်ထောင်ချောက် သုံးဆယ့်လေးခု။ သူ့အိမ်မှ ကြွက်ထောင်ချောက် လေးဆယ့်တစ်ခု။ စုစုပေါင်း ကြွက်ထောင်ချောက် တစ်ရာ့ခုနစ်ခု။ သည်ညမှာ ထောင်မည့် ကြွက်ထောင်ချောက်များ။ သည်မျှ ကြွက်ထောင်ချောက် များနေ မှတော့ ညနေ နေစွယ်ကျိုး ကတည်းက တောသို့ သွားမှ ဖြစ်မည်ဟု ငတော စိတ်ကူးသည်။

ငတော ယူနေကျ တောလိုက်မီး၊ ဓားရှည်၊ ဓားလှံ၊ ကွမ်းထုပ်၊ အရန် လက်နှိပ်ဓာတ်မီး၊ အရန်ဖန်သီး၊ ကြွက်ထောင်ချောက်များကို တစ်ခုမှ မေ့မကျန် စေရေးအတွက် စိစစ်ကာ အရန်သင့် ပြင်ထားရေးအတွက် ငလုံးအား ငတာက သတိပေး၏။

(၃)
“ဒီ ကြွက်တွင်းကို တူးစမ်း ငလုံး”

ကဇာ ဘေး၌ ရှိသော ကြွက်တွင်းကို တူးခိုင်းသည့် ငတောကို ငလုံး မော့ကြည့်သည်။ သူ့ အဖေ အဟုတ် ခိုင်းတာမှ ဟုတ်ရဲ့ လားဟူသော သဘော ဖြင့် ငလုံး မော့ကြည့်ခြင်း ဖြစ်သည်။

ငတော အဟုတ်ခိုင်းခြင်းဖြစ်ကြောင်း ကြွက်ထောင်ချောက်ကြီးများကို ထမ်းလာရာမှ အသာအယာ ချ၍ သူ့ဘေး လာရပ်ခြင်းကြောင့်သာ ငလုံး ယုံလိုက်ရ၏။ သူ့အဖေ တူးခိုင်းသော တွင်းက ကြွက်ကတိုးတွင်း။

ကြွက်ကတိုး(ကြွက်ကဒိုး)သည် နှုတ်သီးချွန်လေးဖြင့် လက်သန်းဝက် သာသာခန့်သာ ရှိသော ကြွက်ကလေး အမျိုးအစားဝင်မို့ ကြွက်သမားက သူ့ကို ဘေးမဲ့ပြုထားသည်။ ဘေးမဲ့ပြုခံရသော ကြွက်ဖြစ်သဖြင့် သဘာဝရန်သူကြောင့်သေလျှင်သာ ကြွက်ကတိုး သေရသည်။ ကြွက်သမား လက်ချက်ဖြင့် သေရိုး ထုံးစံ မရှိ။ ယခုမူ ထုံးတမ်းသစ် တစ်ခု မှတ်တိုင် စိုက်ထူရတော့မည်ဟု ငလုံး ထင်သည်။

ကြွက်ကတိုး တွင်းမှာ တွင်းနက် မဟုတ်။ ဓားဦးချွန်ဖြင့် တူးပြီး တွင်းဝ ဖော်ကာ လိုက်လိုက်ရာ တွင်းအဆုံး၌ ကွေးကွေးလေး ဖြစ်နေသော ကြွက်ကတိုး တစ်ကောင်ကို တွေ့ရသည်။ ငတောက ဖျတ်ခနဲ အရှင် ဖမ်းယူပြီး သွားကြစို့ ဟူသော သဘော မျက်ရိပ်ပြသည်။

ကြွက်ထောင်ချောက် တစ်ရာကို ဓားလှံရိုး ရှေ့နောက်၌ လျှို၍ ထမ်းလာ သော ငတာ။ သူ့လက်တစ်ဖက်၌ ကြွက်ကတိုး အရှင်လေးကို ဇက်မှဆုပ်လာ၏။

ငလုံးသည် တောလိုက် ဘက်ထရီမီးမှ အစ လွယ်အိတ် အဆုံး ငတော နောက်မှ လိုက်ပါရင်း လွယ်လာသည်။

သူ ထယ်ဖြင့် ပိတ်ခဲ့သော တောင်ပို့ကြီး အနီး ရောက်သောအခါ ငတောက ငလုံးကို ခိုင်းသည်။

“တောင်ပို့ အပေါက် နှစ်ပေါက်ကို အဖေ ထယ်ခဲကြီးတွေနဲ့ ပိတ်ခဲ့တာ မြင်လား၊ အဲဒါ ဖယ်လိုက်ကွာ၊ ကျန်တာ အဖေ ဆက်လုပ်မယ်”

ငလုံး ထယ်စာခဲကြီးများကို ဖယ်နေခိုက် ငလုံး လွယ်လာသော လွယ် အိတ်ထဲမှ ငါးမျှားချိတ်နှင့် လိုက်ကြိုးကို ငတော ထုတ်သည်။

ကြွက်ကတိုးလေးအား ငါးမျှားချိတ်ဖြင့် ဖင်မှအတွင်းပိုင်းသို့ ဖောက်ချိတ် လိုက်ပြီး လိုက်ကြိုးကို တောင်ပို့ဘေးရှိ ပနီ သန်လျက်ကိုင်း တုတ်တုတ်အား ငတော”မြဲမြဲမြံမြံ ချည်လိုက်သည်။

လင်းမြွေဝါကြီး ဝင်သွားသော တောင်ပို့ အပေါက်မှ ကြွက်ကတိုး အရှင် လေးကို အစာတပ်ထားသည့် ငါးမျှားချိတ်အား ငတော ခပ်ဖြည်းဖြည်း ချသည်။ ကြွက်ကတိုးလေးသည် တောင်ပို့ အောက်ခြေရှိ မြေကြီးကို ထိတွေ့ပြီး နာနာ ကျင်ကျင်ဖြင့် ကြောက်အားလန့်အား ပြေးလွှား နေကြောင်းကို လိုက်ကြိုးစ အောက်သို့ ဆင်းဆင်း သွားခြင်း ကြည့်၍ ငတော သိသည်။ အိုက်နေသော လိုက်ကြိုးကို တောင်ပို့ခြေရှိ တောငရုတ်ပင်ရိုင်းအား တစ်ပတ်ပတ်ပြီးမှ ငတော ရှေ့ဆက်ရန် ငလုံးကို ခေါ်သည်။

“အဖေ ဘာကောင်လဲဗျ၊ ဖွတ်လား” “မဟုတ်ဘူးကွ”
“ဒါဖြင့် ဘာကောင်လဲ”
“မင်းတို့ကြိုက်တဲ့ ငါးသေတ္တာသုပ် လိုနေတယ်ဆိုတဲ့ အကောင်ပေါ့ကွာ။ မင်းတို့ကြိုက်တဲ့ ဟင်းတစ်ခွက် စားကြပါစေတော့ဆိုပြီး အဖေ စမ်းထောင် ကြည့်တာ”

“ဒါဖြင့် မြွေ မြွေပေါ့နော်”

“အေး ဟုတ်တယ်၊ မြွေဆိုတာ အကောင်သေကို စားခဲတယ်၊ စိတ်ဝင်စား နည်းတယ်၊ မစားဘူး၊ စိတ်မဝင်စားဘူး၊ ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ အကောင်ရှင် လောက် သူ အာရုံမကျတာ ပြောတာ။ ခု ကြွက်ရှင်ကို ငါးမျှားချိတ်နဲ့ ထောင်တော့ မျိုရာမှ ထွေးထုတ် မရရင် မြွေရမှာပဲ၊ ထွေးထုတ်လို့ အစာရော၊ ချိတ်ရော လုံးထွက်လာရင်တော့ ရမှာမဟုတ်ဘူး။ မြွေတို့ ဘာတို့သာ မထောင်ဖူးသေးလို့ မသိတာ၊ ဖွတ်ဆိုရင်တော့ လာလေလော့ဆိုရင် မိတာပဲ၊ မြွေလည်း သားစား ကျူးတဲ့ အကောင်ပဲ မိနိုင်တယ်”

သူ့အဖေက စကားကို ချိန်ချိန်ဆဆ ပြောနေသည့်တိုင် ငလုံး စိတ်၌ မြွေရလိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်သည်။

ငတော အနေဖြင့် မြွေတွေ့ပြီးနောက် သူရှာထားသော ကြွက်သွားလမ်း များမှ ယနေ့ည စထောင်မည်ဖြစ်သဖြင့် ထိုနေရာများ ဆီသို့ ရောက်စေရန် သုတ်ခြေတင် လှမ်းနေ၏။ နောက်မှ ငလုံးက အမီလိုက်သမား။

ဟုတ်သည်။ ထောင်ချောက်သမားသည် မိမိထောင်မည့် ကွင်းသို့ အချိန်မီ ရောက်စေရေး အရေးကြီးသလို အချိန်မီ ပြီးစီးအောင် ထောင်နိုင်မှ ပိုမို အဆင်ပြေသည်။

ချိုင့်ကြီးဒေသမှာ ကြွက်သမားကို နေ့သမားနှင့် ညသမား ဟူ၍ နှစ်မျိုး ခွဲခြားသည်။

နေ့သမားကို ကြွက်တူးသမားဟုလည်း ခေါ်သည်။ ခွေးသမားဟုလည်း ခေါ်သည်။ နေ့သမားသည် သူ့ မျက်စိ အားကိုးဖြင့် ကြွက်တွင်းကို ရှာသည်။ ခွေး အားကိုးဖြင့် အနံ့ခံကာ ကြွက်ကိုရှာသည်။ ခွေးနှင့်လိုက်၍ ရသည့် အကောင်ရ၊ တွင်းတူး၍ ရသည့် အကောင်ရနှင့် နေ့သမားလည်း သူ့နည်း သူဟန်ဖြင့် ကြွက်ရသည်။

ကြွက်တူးသမား ခွေးသမားသည် နေ့ပိုင်း၌ ကြွက်ရှာသူ ဖြစ်ပါ၏။ နွေရာသီနှင့် မိုးဦးကျ ရာသီတို့သည် နေ့သမားများ ကြွက်တူး ကြွက်လိုက်ရန် အသင့်လျော်ဆုံး ကာလ ဖြစ်၏။

ညသမား၌ သုံးမျိုး ရှိသည်။

ကြွက်သံ အတုဖြင့် ကြွက်လာစေရန် ဖန်တီးပြီး လာသော ကြွက်ကို ခက်ရင်းဖြင့်ထိုး၊ ခက်ရင်းရိုးဖြင့်ရိုက် ပြုလုပ်သူအား ကြွက်ထိုးသမားဟု ခေါ်သည်။ ကြွက်ထိုးသမားသည် ကြွက်သံတု ကိရိယာဖြင့် မီးဖြင့် ကြွက်ထိုးရ သည်။ သီးနှံရိတ်သိမ်းပြီး တလင်း သင်းပေါင်းတက်ချိန်၊ ယာရိုးပြတ်ငုတ်များ၊ ကဇာများ အနီး၌ အသံတုဖြင့် ကြွက်ထိုးနိုင်သည်

ဝါးထောင်ချောက်ဖြင့် ကြွက်ထောင်သော သူကို ထောင်ချောက်သမား ဟု ခေါ်သည်။ ထောင်ချောက်သမားသည် ညဘက်၌ ထွက်သော ကြွက်ကို ဝါးထောင်ချောက်ဖြင့် ဖမ်းဆီးသည်။ ဆောင်းရာသီ တစ်လျှောက်လုံး ထောင်ကြ ဖမ်းကြသည်။

ဘိထောင်ချောက်ဖြင့် ကြွက်ထောင်သော သူကို ဘိသမားဟု ခေါ်သည်။ ဘိထောင်ချောက်ကို ရွှံ့ဖြင့် ပြုလုပ်ပြီး ညဘက်၌ ထောင်သည်။ ဘိသမားသည် ဆောင်းရာသီ ကြွက်တွင်းပေါသော လယ်များရှိရာသွား၍ ထောင်ကြ ဖမ်းကြ သည်။

ထို့ကြောင့် ချိုင့်ကြီးရွာရှိ ကြွက်သမားများကို ကြွက်ဖမ်းနည်းအရ အမျိုးအစား ခွဲခြားလိုက်ပါက ကြွက်တူးသမား(ခွေးသမား)၊ ကြွက်ထိုးသမား၊ ထောင်ချောက်သမားနှင့် ဘိသမား ဟူ၍ လေးမျိုး တွေ့နိုင်သည်။

ငတောနှင့် ငလုံးတို့သည် ထောင်ချောက်သမား။ သူတို့သည် ဝါးထောင်ချောက်ဖြင့် ကြွက်ထောင်ဖမ်းမည့်သူ။

သူတို့ ကြွက်ထောင်မည့် နေရာသို့ ရောက်သောအခါ ငတော ရပ်လိုက် သည်။ ငတော ရပ်သောအခါ ငလုံးကလည်း အလိုက်တသိ ရပ်လိုက်သည်။

သည်နေရာမှ စတင် ကြွက်ထောင်မည်ဟု ငလုံးကို ပြောကြားလိုက်၏။

(၄)
“မင်းက ကန်သင်းထိပ်တွေ ပတ်ဖောက်ထားတဲ့ ကြွက်လမ်းတွေ ထောင်၊ အဖေက ကန့်ဇာနဲ့ ယာထဲအကူး ကြွက်လမ်းတွေကို ထောင်မယ်”

ကြွက်လမ်းကြောင်းများမှာ သိသာထင်ရှားနေ၍ ငလုံး ဇဝေဇဝါ မဖြစ်။ သူ့အဖေ သည်မျှပြောလျှင် ငလုံး အလုပ် လုပ်ရပြီ။

ငတောက ကြွက်ထောင်ချောက် အချို့ကို ယူပြီး ကဇာနှင့် ယာခင်း အကူး ကြွက်လမ်းများ၌ ထောင်ရန် ထွက်သွားသည်။

ငလုံးက ယာကန်သင်းထိပ်များကို လမ်းပတ်ဖောက်ထားသောကြွက် လမ်း၌ ထောင်ရန် ထောင်ချောက်ကို ကြွက်လမ်းမှာ စိုက်သည်။

ဝါးထောင်ချောက်။

ဝါးထောင်ချောက်မှာ အရင်း၌ တစ်တောင်နှင့် လက်သုံးသစ်ခန့် ရှိသော ဝါးမာလုံးပြတ်ဖြစ်သည်။ ဝါးမာပြတ်ကို ဝါးခေါင်း ဖြစ်စေရန် ဘယ်ညာတစ်ဖက် ၌သာ ချန်ထားပြီး ထွင်းထားသည်။ အရင်း၌ ထားသည့် ဝါးမာပြတ်ကို အောက် ပိုင်း၌ ထက်မြည့် စူးရှနေအောင် ချွန်ထားသည်။ ကြွက်လမ်းကျရာ မြေ၌ ထိုးစိုက်သောအခါ ရနိုင်သည်အထိ ချွန်သည်။ ကြွက်ထောင်ချောက် ပုံစံကြည့်က တြိဂံပုံစံ ဖြစ်သည်။ အရင်း၌ ဝါးခေါင်း သွင်းထားသော ဝါးလုံးပြတ်။ အောက်က ဝါးခြမ်းပြား တစ်ပြား။ ထိုဝါးခြမ်းပြားကို ကြွက်သမားက ရိုက်ခံပြားဟု ခေါ်သည်။ အလယ်၌ ဝါးခြမ်းပြား တစ်ပြား၊ ထိုဝါးခြမ်းပြားကို ရိုက်မောင်းဟု ခေါ်သည်။ အပေါ်ဆုံးမှ ဝါးခြမ်းပြားကို သာမန်လို အပေါ် ဝါးခြမ်းပြားဟု ခေါ်သည်။

ရိုက်မောင်း ဝါးခြမ်းပြားနှင့် ရိုက်ခံ ဝါးခြမ်းပြား နှစ်ခုကြား၌ မောင်းတံ ဝါးကို ထည့်ရသည်။ မောင်းတံဝါးကို ကြွက်နင်းတံဟုလည်း ခေါ်သည်။ ကြွက်နင်းတံခေါ် မောင်းတံ ဝါးလုံးမှာ ရိုက်မောင်း၊ ရိုက်တံနှင့် အပေါ်ဝါးခြမ်းလို နှစ်လက်မ ဗျက်အကျယ် မဟုတ်။ ခဲတံလုံး၏ လေးပုံတစ်ပုံခန့်ရှိသော ဝါးတံ လေးကို ချောနေအောင် သပ်၍ ထည့်ထားရသည်။ အရှည် တစ်တောင်နှင့် လက်သုံးလုံးခန့် ရှည်သည်။

ကြွက် မထောင်မီ အချိန်၌ ရိုက်မောင်းပြားနှင့် ရိုက်ခံပြား ကြား၌ မောင်းတံဝါးလေး ညပ်နေသည်။

ရိုက်မောင်း ဝါးခြမ်းပြားနှင့် ရိုက်ခံ ဝါးခြမ်းပြားကို တြိဂံ အဖျား၌ အောက်နှင့်အထက် ဆုံရာတွင် ကြက်ပေါင်ပင် သန်သန်ဖြင့် တွဲချည်ထားသည်။ ဝါးလုံး ထွင်းထားသော ဝါးခေါင်း အရင်းပေါက်မှ ထွက်နေသော လက်သုံးသစ်ခန့်ရှိမည့် မောင်းဝါး ဝါးခြမ်းနှင့် ရိုက်ခံဝါးခြမ်း အရင်းကိုလည်း ကြက်ပေါင်ပင် သန်သန်ဖြင့် တွဲချည်ထားသည်။

ကြွက်ထောင်ရန် ရိုက်မောင်းကို ဆွဲတင်လိုက်ပါက ကြက်ပေါင်ပင် အပေါ် ဆန့်တက်လာပြီး မောင်းတံဝါးပါ မြောက်တက်လာသည်။

အပေါ် ဝါးခြမ်း အရင်း၌ ထစ်ထားသော ငုတ်မှ တစ်မိုက်ခန့် ရှည်သော နိုင်လွန်ကြိုးလေး ချည်ထားပြီး ကြိုးထိပ်၌ လက်တစ်အုပ်ခန့် ရှိသည့် ဝါးတန်း လေး ပါသည်။ ဝါးတန်းလေး အရွယ်အစားမှာ ခဲတံလုံးလေး၏ လေးပုံတစ်ပုံခန့် ရှိသည်။ ထို ဝါးတံလေးကို ခလုတ်ဟု ခေါ်သည်။

မောင်းတံကကြွ၊ ကြက်ပေါင်ပင်က ဆန့်အတင်း လျှာတံက အထက် တက်လာခိုက် လျှာတံကို အပေါ်တွဲလောင်း ချည်ချထားသော ခလုတ်လေးဖြင့် ကန့်လန့်ချိတ် ထောင်ရသည်။

ကြွက်က ပြေးအလာ လျှောတံဝင်နင်း၊ အပေါ်မှ တွဲလောင်းချထားပြီး ကန့်လန့်(ကလန့်)ထားသော ခလုတ်တံလေး ပြုတ်၊ ရိုက်မောင်းက ရိုက်ခံ ဝါးခြမ်းပြားဆီ ရုတ်တရက် ပြေးကျလာ၊ ဝါးလက်ခုပ် တီးသလို ညှပ်ရိုက်မိပြီး ကြား၌ မိနေသော ကြွက်မှန်သမျှ မလှုပ်နိုင်၊ မယှက်နိုင်။

သည်ဝါးကြွက်ထောင်ချောက်သည် ဘာကြွက်စာမှ ချထားစရာ မလို သော ထောင်ချောက်။ သူ့လမ်းသူ ညစဉ် အစာ ရှာထွက်သည့် ကြွက်လာလမ်း ပြန်လမ်း၌ ထောင်ရာ ကြွက်ထောင်ချောက်ကို ဖြတ်ကျော်သွားသော ကြွက် မှန်သမျှ မလွတ်တမ်း မိသော ကြွက်ထောင်ချောက် အမျိုးအစား၊ ကြွက်လည်ကို ညပ်ညပ်နေတတ်၍ ကြွက်လည်ညှပ်ဟုလည်း အချို့အရပ်က ခေါ်ကြ၏။ အချို့က မောင်းကို ဖဲထီးသံကိုင်းဖြင့် ဆင်ပြီး ကြက်ပေါင်ပင် မသုံး။ အချို့က ထိပ်မှ ကြက်ပေါင်ပင် ချပြီး အောက်ကို ဆွဲတင်သည့် ထောင်ချောက်လည်း ရှိသည်။ ခလုတ်နှင့် လျှာတံ တွဲရာ၌ ဒေသကွဲ မှုကွဲ ရှိသော်လည်း ဝါးကြွက် ထောင်ချောက် အသုံး အနေဖြင့် ကြွက်ပြေးလမ်း၊ ကြွက်သွားလမ်းကို ထောင်ရာ ၌ လျှာတံကို နင်းမိပြီး ခလုတ် ပြုတ်ကျရာ၌ ကြွက်မိသည်မှာ တူညီကြသည်။

ငတောတို့ ငလုံးတို့ သည်အချိန် သည်တော၌ နှစ်စဉ် ထောင်ရာတွင် လည်း သည်ကြွက်ထောင်ချောက်များကိုသာ အမြဲ သုံးသည်။

အခြား ဒေသများ၌ သည်ထောင်ချောက်မျိုးကို သုံးရာတွင် အစာချ ထောင်လေ့ ရှိသည်ဟု သူတို့ ကြားဖူးသော်လည်း ဘယ်သောအခါမှ ကြွက်စာချ၍ သည်ထောင်ချောက်ကို သူတို့ မထောင်၊ မသုံး။ ကြွက်စာ မပါဘဲသာ သူတို့ ထောင်သည်။ သုံးသည်။

သူတို့ သုံးသည်က ကြွက်ပြေးလမ်း၊ ကြွက်သွားလမ်းကို အပင်ပန်းခံ၍ ရှာဖွေကာ သေချာပေါက်မိသည့် နည်းကိုသာ သုံးသည်။ ထို့ကြောင့် ငတော မှတ်ထားသည့် ကြွက်သွားလမ်းများ၌သာ အာရုံ စူးစိုက် ထောင်သည်။

သူတို့ အနေဖြင့် အိမ်မှ ထွက်လာစဉ်က နေစွယ်ကျိုးချိန်မို့ စောသေး သည်ဟု ထင်၏။ တက်သုတ်ရိုက်၍ ထောင်သည့်တိုင် ကြွက်ထောင်ချောက် တစ်ရာကျော် ထောင်ရသောအခါ နေဝင်ရီတရော၌ ပြီးအောင် ကြိုးစားဆောင်ရ သည်။

သူတို့ ထောင်ချောက် အားလုံး ထောင်ပြီးချိန်တွင် အနောက် မိုးကုတ် စက်ဝိုင်း၌ နေလုံးကြီး မေးတင်နေပြီ။

တစ်နေ့တာ ပင်ပန်းခဲ့သမျှ အနားယူပါတော့မည်ဟု နှုတ်ဆက်သလို ဝင်လုဆဲဆဲ နေဝန်းကြီးက နှုတ်ဆက်နေပြီ။

နေဝင်သွားသည့်တိုင် အလင်းရောင် မပျောက်။

တိမ်များ နီနီရဲရဲ အရောင်တောက်ကာ ပတ္တမြားရည်တို့ ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံးကို သွန်းလောင်း ထားသကဲ့သို့ ရဲရဲနီနီ။

နေဝင်လျှင် တိမ်တောက်၍ ပျိုကြောက်သည့် သည်အချိန် ရောက်ခဲ့ပြီ။

ညတစ်ည၏ နိဒါန်းကို ဖွင့်လှစ်ရန် အမှောင်ထုက တစ်စတစ်စ စိုးမိုး လာ၏။

နှင်းနှင့်မြူတို့က တစ်စတစ်စ ကျဆင်းလာ၏။

ငတောနှင့် ငလုံးတို့ ထောင်ချောက်အားလုံး ထောင်ပြီး နားနေစပြုနေ ချိန်၌ မဟူရာ ကမ္ဗလာသည် ညကို လွှမ်းခြုံ လာ၏။

နှင်းတို့ ဝေနေအောင် ကျလာသလို ဆောင်းလေအေးကလည်း တစ်စ ထက် တစ်စ ယမ်းယမ်းလာသည်။

သားအဖ နှစ်ယောက်စလုံး အချမ်းဒဏ် ခံနိုင်ရန် ညဦးပိုင်းက မီးကို ဆက်တိုက်ဖို၍ လှုံခဲ့သော်လည်း ညဉ့်နက်လာသောအခါ မီးဆက်မလှုံတော့။ ကြွက်ထွက်သည့် အချိန်နှင့် မီးရောင် မဆုံစေလိုသော သဘောဖြင့် မီးဆက်မလှုံ ခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်စထက်တစ်စ ညသည် ပိုမို နက်ရှိုင်းကာ အမှောင်ထု ပိုမို သိပ်သည်းလာသည်။ လဆုတ် ရှစ်ရက်ညဖြစ်ရာ ညဦး၌ ကြယ်ရောင် မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်သာ ရှိပြီး လရောင် မရှိ။

သားအဖ နှစ်ယောက်သည် ရောက်တတ်ရာရာ ပြောပြီး ခဏ ကျော ဆန့်ရအောင်ကွာဟု ငတော ပြောကာ နှောပင်ရင်းရှိ မြေကြီးပေါ်၌ ပုဆိုး အစုတ်ကလေးများကို ခြုံ၍ ကွေးလိုက်ကြသည့်တိုင် အိပ်မပျော်။ ဆုပ်ပက်သလို အလုံးအရင်းဖြင့် ဝင်လာသော’ခြင်အုပ်များ၏ အန္တရာယ်က ကြီးမားလွန်း၍ လည်း ရုတ်တရက် အိပ်မရ။ မြေကြီးပေါ် အိပ်နေရသဖြင့် အချိန်မရွေး လာ ရောက်နိုင်သော မြွေအန္တရာယ် ကြောက်လန့်၍ စိတ်ချလက်ချ မအိပ်ဝံ့။

အိပ်မပျော်လေတိုင်း ငတော စဉ်းစားခန်း ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့်။ သမုဒ္ဒရာ ဝမ်းတစ်ထွာ အတွက် လှုပ်ရှား ရုန်းကန် နေရသော သူ့ဘဝ အကြောင်းလည်း တွေးမိသည်။ လက် လှုပ်မှ ပါးစပ် လှုပ်ရပြီး ပြေးနိုင်လွှားနိုင်မှ စားဝတ်နေရေး အကျပ်အတည်းမှ လွတ်မြောက်ရသော သူ့မိသားစု အကြောင်းလည်း ပါသည်။ ရှာရင်းဖွေရင်း အချိန်တွေ ကုန်သွားသည်ကို သတိ မပြု လိုက်နိုင်သော အကြောင်းလည်း သူ့ခေါင်းထဲ ရောက်ရောက်လာသည်။ သူ့ဘဝလို ခက်ခဲ ကြမ်းတမ်းသော ခရီးလမ်းမှာ သူ့သားသမီးတွေ လျှောက်လှမ်းရမှာ စိုးရိမ် သောက ဖြစ်ရသည်လည်းပါသည်။ ဘဝတက်လမ်းဆိုတာ ဝေလာဝေး၊ ဘဝ ရပ်တည်ရေးကိုပင်လျှင် မျက်ကလဲဆန်ပျား လုပ်နေရသော သူတို့ဘဝ လွတ် မြောက်ရာ လမ်းကို မျှော်မှန်းရာမှ သက်ပြင်းချရသည့် အကြိမ် များလှကြောင်းလည်း ငတော တွေးမိသည်။

စိတ်ဓာတ်ကျ၍ စိတ်ပျက်၍ နောက်ဆုတ် ဘုတ်ထိုင် ထိုင်နေ၍ ဖြစ်မလား။

ဘာပဲ ကြုံတွေ့ကြုံ တွေ့၊ ဘာပဲ ဖြစ်နေဖြစ်နေ နောက်ဆုတ် ဘုတ်ထိုင် ထိုင်နေ၍ ဘဝသည် အဓိပ္ပာယ် မရှိနိုင်။ ဇွဲ၊ လုံ့လ၊ ဝီရိယနှင့် ကြိုးစားမှုကို လျှော့ချမရ။ သူ့ဘဝ တစ်ခုတည်း ရပ်တည်ရေးအတွက်သာ သူ စဉ်းစားရတော့ မည် မဟုတ်။ သူ့မှာ သားမယား ရှိသည်၊ သားသမီး ရှိသည်။ ဇနီးမယား သမီးသားတို့ အတွက်ပါ သူ ကြိုးစား လုပ်ကိုင်ရမည်ဟု သူ့ ဘဝကို သူ သတိရ သည်။

သူ့မှာ တာဝန်များစွာ ရှိသည်။ သူ့မိသားစုအတွက် သူ လုပ်ပေးစရာ များစွာ ကျန်သေးသည်။ ဘဝကို ရုန်းရင်းကန်ရင်း သူ့မိသားစုကို ပြုစုပျိုးထောင် ရဦးမည်။ ဖေးမကူညီကာ လက်တွဲ ခေါ်ရဦးမည်။

ပြောမည့်သာ ပြောရ၏။ သူ့မိသားစုဝင် မှန်သမျှသည်လည်း သည်လိုပါပဲ။ တတ်အားသမျှ စွမ်းအားဖြင့် ဘဝကို ကြံ့ကြံ့ခိုင်ခိုင် ရင်ဆိုင် လှုပ်ရှားနေကြ သူများသာ ဖြစ်သည်။

သူ့ဇနီး မိဂျမ်း။ အပင်ပန်း အဆင်းရဲ အနစ်နာ များစွာ ခံနိုင်သော မိန်းမ။ သူ့သား ငလုံး။ သူနှင့်အတူ ဘဝတိုက်ပွဲကို ဦးလည်မသုန် အင်တိုက် အားတိုက် ရင်ဆိုင် ရုန်းကန်နေရသော သားကြီး၊ ပျော်ချင်ပါးချင် မော်ချင် ကြားချင်၊ ဝတ်ချင် စားချင်၊ သွားချင် လာချင်သော အရွယ်ဖြစ်သည့်တိုင် သူ့ ဆန္ဒထက် သူ့ မိသားစု ဘဝကို အဓိက ထားသော သားကြီး။ သားငယ် ငခုံး၊ ကျောင်သားဖြစ်၍ ကျောင်းသားတာဝန် ကျေပွန်သလို အိမ်သားဖြစ်၍ အိမ်သား တာဝန် ကျေပွန်စေရန် သူ တတ်နိုင်သမျှ ကြိုးစားသော သားငယ်။ သမီးလေးခင်မ။ ကျောင်းသူလေး ဖြစ်သည့်တိုင် အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် လက်တို လက်တောင်း ခိုင်းကောင်းသည့် ကလေးမလေး။

အားလုံး အားလုံးသော သူ့မိသားစုဝင်များသည် ထမင်း တန်ဖိုးကို နားလည်သလို၊ ဘဝတန်ဖိုးကို မြတ်နိုးကာ ကျရာတာဝန်မှ အားသွန်ခွန်စိုက် လုပ်နေကြပါ၏။ သည်လို တက်ညီလက်ညီ လုပ်ကိုင်နေပါက ဘဝ အခက်အခဲ၊ ဘဝ အကျပ်အတည်းကို ဘာကြောက်စရာ လိုပါသနည်း။ ဘာကြောင့် စိတ် ဓာတ် ကျစရာ လိုပါသနည်း။ စိတ်ပျက်စရာ လိုပါသနည်း။

ရရစားစား တောသမား လူဆင်းရဲမို့ ရုန်းကန်ရတာ ဆန်းသလား မဆန်းပါ။ ခေါက်ရှာငှက်ပျံ လောကဓံ။ သစ်ငုတ်မြင့်တုံ မြက်မြင့်တုံ၊ ဗုံလုံ တစ်လှည့် ငါးပျံတစ်လှည့် ဖြစ်တတ်သော လောကကြီးထဲမှာ တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန်တွင် ငတောတို့ မိသားစု၏ ဘဝ မတိုးတက်ဘူး၊ မကောင်းစားဘူးဟု မည်သူ ပြောနိုင်မည်နည်း။

သောကဟူသည် တွေးသမျှကျယ်၏။ အပူဟူသည် မွေးသမျှ တစ်စတစ်စ ကြီး၏။

အားတက်စရာဘက်မှ အနာဂတ်ကို ငတော တွေးမိသောအခါ အားတက်စရာများကို တစ်စတစ်စ မြင်လာသည်။

သူ့ သားသမီးတွေ အရွယ်ရောက်၊ တက်ညီလက်ညီ လုပ်၊ စီးပွားရှာက တစ်စက်ကျပျား ပြည့်သောလားသို့ သူ ကြီးပွားချမ်းသာ နိုင်ကြောင်း ငတော တွေးမိသောအခါ ချက်ချင်းပင် ထိုင်ရာမထ ယခု ကြီးပွားတော့မည့် ပုံမျိုးလို ငတော သဘော ကျမိပြီး ပူပင်သောက ဟူသမျှ တစ်စမကျန် ပျောက်ကွယ် သွားသည်။

အပူကင်းသော ဘဝ တွေးမိသော ခဏ၌ သူ့စိတ်သည် ကြည်နူး ရွှင်လန်း လာပြီး ဘဝကို အားတက်စဖွယ် မြတ်နိုး တန်းဖိုးထား မျှော်လင့်စဖွယ် အဖြစ် မြင်လာကာ ပို၍ ပို၍ အလုပ် ကြိုးစားလိုစိတ် ပေါ်လာသည်။

ညဉ့်ငှက်တို့ အစာ ရှာရင်း ချစ်ခွန်းတုံ့တင် ကယုကယင် မြည်သံ၊ တစ်စုံတစ်ခုကို လန့်ပျံသံတို့ ထွက်ပေါ်လာသည်မှ တစ်ပါး ညသည် တိတ်တိတ် ဆိတ်ဆိတ်။

ဟိုတွေး သည်တွေး တွေးရာမှ ငတော အိပ်ပျော်သွားသည်။

သူ့ နာမည်ကို ခေါ်သံ နားထဲ ကြားလာရာ တောသမားပီတီ ဆက်ခန် ထထိုင်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို ငတော ကြည့်သည်။

သူ အိပ်ပျော်သွားသည်မှာ မကြာဟု ထင်သည့်တိုင် လ ထွက်နေပြီး လရောင်ခြည် ရွှေရည်လဲ့သည် နှင်းဇာလွှာကို ထိုးဖောက်၍ တစ်လောကလုံးအား ထွေးပွေ့ထားသည်။

လဆုတ် ရှစ်ရက်ညမှာ လသာပြီဆိုတော့ အချိန်မှာ သန်းခေါင်ကျော် ရော့မည်။

“အဖေ နိုးပလား၊ လရောင်ခြည် ကြည်လာပြီ”
သူ့ကို ခပ်တိုးတိုး မေးလာသော သားဖြစ်သူ ငလုံး။

“အေးကွာ အဖေနီးနေပါပြီ ချိန်ကိုက်နိုးသလိုပဲ၊ လရောင် ကြည်လာမှ တော့ ကြွက် အစာရှာချိန်၊ ပြန်ချိန်မှာ ကြွက်စုံပါပြီ။ တို့ ထောင်ချောက်တွေ အစအဆုံး အကုန် သိမ်းပြီး ပြန်ရအောင်”

“ထပ်မထောင်ဘူးလား အဖေ”

“နောက်ရက်မှ တောပြောင်းယာပြောင်း ထောင်တာပေါ့ကွာ။ ကနေ့ည တော်ရအောင် ခု တို့ထောင်ချောက်ထဲမှာ မိတဲ့ ကြွက်တွေကို ဈေးအမီ အရေ ဆုတ်ရ၊ ရင်ခွဲရ၊ အူကလီစာတို့ ထုတ်ပစ်ရ၊ ကြွက်ဆီရအောင် ချက်ရနဲ့ဆိုတော့ ဖောက်သည်အမီ အပ်နိုင်အောင် သိမ်းဆည်းပြီး ပြန်တာပေါ့။ မင်း မီးဖွင့်ကွာ၊ ထောင်ချောက်တွေ စဖြုတ်မယ်”

ဆောင်းအအေးဓာတ် အစွမ်းကို နှင်းကြားမှ ဖြတ်သန်း ပြေးလွှား လာသော မြောက်ပြန်လေက ပြသသည်။ အရိုးထဲ၊ အကြောထဲ၊ သွေးထဲ ရောက်အောင် စိမ့်အေးသွားသည်။ သို့ရာတွင် ငတောတို့ အအေးဓာတ်ကို မမှု။ သူတို့ ထောင်ထားသော ကြွက်ထောင်ချောက်များ ရှိရာသို့ သွားကာ အဖျားမှ အရင်းဆီသို့ တစ်စတစ်စ ဖြုတ်သိမ်းလာသည်။

ပဲသီးတောင့်ခင်းများ၊ ပဲနက်ခင်းများ၊ ပြောင်းဖူးခင်းများ၊ ပဲတီခင်း များကို စားသောက် ဖျက်ဆီး နေကြသော ကြွက်လမ်းပိုင်ရှင် ကြွက်အုပ်တို့သည် သူတို့ ပြေးလမ်း၊ သွားလမ်း၊ ပြန်လမ်း၌ ထောင်ထားသော ကြွက်ထောင်ချောက် ၏ မောင်းတံကို ဖြတ်ကျော်နင်း၍ အစာရှာရန် သွားရောက်ရာမှ မောင်းပြုတ် ပြီး စန့်စန့်ကြီးများဖြစ်ကာ ထောင်ချောက်၌ မိနေကြသည်။ အချို့ ထောင် ချောက်များက ထောင်လျက် မိနေပြီ။ အချို့ ထောင်ချောက်များမှာ ရုန်းကန်၍ လဲကျနေသည်။ လဲကျနေသော ကြွက်ထောင်ချောက် များကို သတိထား၍ ကြည့်သည်။ မြွေကိုလည်း တစ်ခါတစ်ရံ မိနေတတ်၍ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ သွားကိုင်က မြွေဖြစ်လျှင် အကိုက်ခံ ရတတ်သည်။ ကြွက်ထောင်ချောက်မှ ကြွက်များကို ဖြုတ်ရင်း ကြွက်ထောင်ချောက် သိမ်းရင်း ငတောရော ငလုံးပါ ဝမ်းသာ မဆုံး။

ငတော ကြွက်လမ်း ခန့်မှန်း ထောင်ထားသည်မှာ စေ့စပ် သေချာလှ သဖြင့် ကြွက်လမ်း၌ ထောင်ထားသမျှ ထောင်ချောက်တိုင်း၌ ကြွက်မိသည်။ မိသော ကြွက်အားလုံးမှာ ကောင်ရေ တစ်ရာ့ခုနှစ်ကောင်။

ကြွက်များကို ဆယ်ကောင်တစ်တွဲ၊ ဆယ်ကောင်တစ်တွဲစီ တွဲချည်ပြီး ကြွက်ထောင်ချောက်နှင့် ကြွက်တွဲတချို့ကို ငတောက ထမ်းသည်။ ကျန် ကြွက်တွဲနှင့် တောလိုက်ပစ္စည်းများကို ငလုံးက ထမ်းသည်။ တောလိုက် ဘက်ထရီမီးကို ဖွင့်ကာ သားအဖ နှစ်ယောက် ရွာဆီ အပြန်တွင် ညနေက ထောင်ထားသော ငါးမျှားချိတ်ရှိရာ တောင်ပို့ဆီ ဝင်ကြသည်။

ပထမဦးဆုံး ပနီသန်လျက်ကိုင်းကို ချည်ထားသောကြိုးအား ငလုံးကို ငတောက မီးထိုးပြခိုင်းသည်။

ပြီးမှ ငရုတ်ပင်ကို ပတ်ထားသော ကြိုးအား မီးထိုး ပြခိုင်းသည်။ ပနီသန်လျက်ကိုင်း လှုပ်ပုံမှာ ငြိမ့်ခနဲ ငြိမ့်ခနဲ။

တောငရုတ်ပင်ရိုင်းမှာ ပနီသန်လျက်ကိုင်း ငြိမ့်ခနဲ ငြိမ့်ခနဲ အဖြစ်၌ ဆက်ခနဲ၊ ဆက်ခနဲ လာလာဖြစ်သည်။

ငတော ပြုံးသည်။ ထမ်းပိုးလာသ၍ မြေပေါ်သို့ ခေတ္တချသည်။

ပနီသန်လျက်ကိုင်း ချည်ထားသော နိုင်လွန်ကြိုးအား ဖြေ၍ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ခပ်မျှင်းမျှင်းဖြင့် တောင်ပို့ထဲ ချ၍ ထောင်ထားသည့် ငါးမျှားချိတ်ကို ဆွဲထုတ်သည်။ ပဲလင်းမြွေသီး ၀၀တုတ်တုတ်ကြီးလို သဏ္ဍာန် ရှိသော လူ့ လက်တစ်လံ ကျော်မျှရှိမည့် လင်းမြွေဝါကြီးသည် ရုန်းရင်းကန်ရင်း ပါလာသည်မှာ ယက်ကန် ယက်ကန်။

စာစီ – မီးမီး