ငြိမ်သက်စွာ တရားထိုင်နေတဲ့လူနှစ်ယောက်။
အောင်မြတ်သာက တရားထိုင်နေတဲ့သူနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီးနှစ်လိုဖွယ်ပြုံးလိုက်တဲ့အချိန် အေးမြလှတဲ့လေက နားသယ်စပ်မှာဝေ့ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တွေကို ဖြတ်သန်းတိုက်ခတ်သွားခဲ့တယ်။
သဘာဝဆန်စွာသာယာလှပနေတဲ့ မဟာမြိုင်တောအတွင်းမှာတော့ မကြာမီအချိန်အတွင်း ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်စကားပြောသံ၊ ရယ်မောသံတွေထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။
++++++++
(ညသန်းခေါင်အချိန်)
သူဌေးကုန်းတစ်ရွာလုံးငြိမ်သက်နေပေမယ့်
ပလိုင်းတစ်လုံး၊ မိန်းတစ်ချောင်းကို ကိုင်ထားတဲ့လူနှစ်ယောက်ကတော့
လယ်ကွင်းတွေရှိတဲ့ဘက်ကိုခပ်သုတ်သုတ် လမ်းလျောက်လာခဲ့တယ်။
“ ဖိုးထောင်က ကြွက်ဘယ်လောက်ယူမယ်ပြောလို့လဲ”
“ ရသလောက်ယူမယ်လို့ပြောတယ်၊ ဈေးကောင်းလဲပေးမှာတဲ့”
“ ဒီညတော့ မင်းနဲ့ငါ ကြွက်သတ်မုဆိုးဖြစ်ပြီပေါ့ကွာ၊ ဟဲဟဲ”
“ ဒီလိုနေ့မျိုးဆို ဂုတ်တိုကိုသတိရတယ်ကွ၊ သူသာရှိရင် တစ်ညကို ငါးပိဿာလောက်ကအသာလေးပဲ”
“ မရှိတာကို မတောင့်တနေတဲ့၊ အခုလောလောဆယ် ဒေါ်ဖွားမယ်လယ်ဘက်ကိုသွားရအောင်”
ကြွက်မုဆိုးနှစ်ယောက်လဲ ကန်သင်းရိုးပေါ်ကနေဖြတ်ပြီး ဒေါ်ဖွားမယ်လယ်ဘက်ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ လယ်ကွင်းအစပ်အရောက်မှာတင် ဥဒဟိုဖြတ်ပြေးနေကြတဲ့ ဆူဖြိုးဖြိုးလယ်ကြွက်အကောင်ကြီးတွေကို မြင်လိုက်ရတာကြောင့် အားတက်သွားခဲ့ကြတယ်။
ညနှစ်နာရီခန့်အရောက်မှာတော့ ပလိုင်းထဲမှာ ကြွက်တွေပြည့်သလောက်ဖြစ်နေပြီမို့ နှစ်ယောက်သား သီချင်းလေးတစ်ကြော်ကြော်နဲ့ ရွာဘက်ကိုပြန်ထွက်လာတဲ့အချိန် ဦးအုန်းဖေပိုင်တဲ့လယ်ကွင်းထဲမှာ လူတစ်ယောက် ကုန်းကုန်းကွကွလုပ်နေတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။
“ အော်ကြီး… ဟိုလူကိုကြည့်စမ်း.. အမှောင်ထဲဘာလိုက်စမ်းနေလဲမသိဘူး”
“ ငါတို့လိုပဲ ကြွက်လိုက်နေတာဖြစ်မှာပေါ့”
“ ဟာ.. ကြွက်လိုက်တယ်ဆိုရင် ဓါတ်မီးတော့ပါရမယ်လေ၊ အခုက တစ်ခုခုပျောက်လို့လိုက်ရှာနေသလိုပဲ၊ လာကွာ သွားမေးရအောင်”
စန်းလွင်က ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ ကန်သင်းရိုးပေါ်ကနေလျောက်သွားပြီး
“ ဟေ့လူ… ညကြီးအချိန်မတော် ဘာလိုက်ရှာနေတာလဲ”
“ ဟင်းဟင်းဟင်း…”
မေးတာကိုပြန်မဖြေပဲ ငှက်ဖျားတက်သလိုညီးနေတာကြောင့် စန်းလွင်က လေသံနည်းနည်းမြှင့်လိုက်ပြီး
“ ဟေ့လူ မေးတာဖြေလေဗျာ… ကျုပ်တို့ကူညီနိုင်ရင် ကူပေးမလို့မေးတာဗျ”
“ မင်း မင်းတို့ တကယ်ရှာပေးမှာလား”
ခြောက်ကပ်ကပ်အက်ကွဲကွဲထွက်ပေါ်လာတဲ့အသံကြောင့် စန်းလွင်က အော်ကြီးကိုကြည့်လိုက်ပြီး
“ ရှာပေးမယ်ဗျာ… ပြော ဘာပျောက်သွားတာလဲ”
“ ငါ့ ငါ့ အရိုးတွေ ငါ့အရိုးတွေ ပြန်ရှာပေးပါလား ဟီးဟီးဟီး”
အရိုးငေါငေါထွက်နေတဲ့မျက်နှာ၊ ချိုင့်ဝင်နေတဲ့မျက်လုံး၊ အရိုးပေါ်အရေတင်အသားအရည်နဲ့လူက သူ့ရဲ့ပိန်ကပ်ကပ်လက်တစ်ဖက်ကို ဆန့်ထုတ်ပြီးပြောလိုက်ရာ စန်းလွင်နဲ့အော်ကြီးတို့နှစ်ယောက် ငယ်သံပါအောင် အော်ပြီး ရွာဘက်ကို ပြေးကြပါလေရော။
“ ဟေ့… ဘာဖြစ်တာလဲ ဘာဖြစ်တာလဲ”
ရွာထိပ်မှာနေတဲ့ ဦးဖိုးမှန်က ကြောက်လန့်တကြားအော်ဟစ်လာတဲ့အသံကြောင့် အိမ်အောက်ကိုဆင်းကြည့်လိုက်ရာ ပုဆိုးကို ကွင်းသိုင်းပြီး အူယားဖားယားပြေးလာတဲ့ စန်းလွင်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ဟေ့ကောင် စန်းလွင်… စန်းလွင် ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ သရဲ … သရဲခြောက်လို့ ဟောဟဲ ဟောဟဲ”
ရင်ဘတ်ကိုလက်နဲ့ဖိပြီး အသက်ကိုမနည်းရှုနေရတဲ့ စန်းလွင်က အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ
“ အော် အော် အော်ကြီးရော.. အော်ကြီး ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ”
“ အော်ကြီးမှမပါလာတာ… မင်းတစ်ယောက်ထဲ ပြေးလာတာလေ”
“ မဟုတ်ဘူး… သူ ကျွန်တော်အနောက်က ပြေးလာတာ၊ ဘယ်မှာကျန်ခဲ့လဲမသိပါဘူး”
ခဏနေတော့ ရွာကလူတွေရောက်လာပြီး အနောက်မှာကျန်ခဲ့တဲ့ အော်ကြီးကို လိုက်ရှာခဲ့ကြရာ ကန်သင်းရိုးဘေးမှာ မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး သတိလစ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
+++++++
“ ဂျုံး ဂျုံး ဖွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖွတ်”
ဖုန်တထောင်းထောင်းထအောင်မောင်းနှင်လာတဲ့ ဟိုင်းလက်ကားက သူဌေးကုန်းရွာအဝင်ဂိတ် အရောက်မှာတော့ အားအင်ကုန်ခမ်းသွားတဲ့သဖွယ် ထိုးရပ်သွားခဲ့တယ်။
“ ဟေ့လူတွေ ဟေ့လူတွေ ရောက်ပြီဗျ… ရောက်ပြီ”
ကားစပါယ်ရာ ကိုစံပေါလှုပ်နှိုးလိုက်တာကြောင့် အိပ်ပျော်နေတဲ့ မောင်ကောင်းနဲ့ ခွန်းလှတို့ ကျီးကြည့်ကြောင်ကြည့်နဲ့ ကားပေါ်ကနေဆင်းလာခဲ့ကြတယ်။
“ ကားခပေးပြီးပြီနော်”
“ ဟုတ်ပါတယ်… ပေးပြီးပါပြီ”
“ ဒါနဲ့ ရွာမှာ ထမင်းဆိုင်ဘယ်နားရှိလဲဗျ”
“ ထမင်းဆိုင်က ရှေ့ဘယ်တစ်ချိုးဆိုရောက်ပြီ”
မောင်ကောင်းတို့လဲ ဆာလောင်နေတဲ့ ဗိုက်ကိုဖြည့်တင်းရန်ထမင်းဆိုင်ရှိတဲ့ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့ရာ လမ်းတစ်ဝက်အရောက်မှာတော့ ယွန်းစံရဲ့ ဘကြီးဖြစ်သူနဲ့ဆုံပါလေရော။
“ ဆရာလေးတို့ပါလား… ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုပြန်ရောက်လာကြတာလဲ”
“ ဒီကောင်လေ… သူဌေးကုန်းရွာပြန်သွားမယ်ပြောလို့”
ခွန်းလှက မောင်ကောင်းစကားကြောင့် မျက်နှာရဲခနဲဖြစ်သွားပြီး
“ မဟုတ်ဘူးလေ… ကျွန်တော်ပြောတာက…”
“ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်ဗျာ… ဆရာလေးတို့ရောက်လာတာ ကျုပ်တို့ရွာအဖို့ ကံကောင်းတာပဲ”
“ ဟင်… ဘယ်လိုကံကောင်းတာလဲ”
“ ဆရာလေးတို့ထွက်သွားပြီး နောက်နေ့ ရွာမှာထူးဆန်းတာတွေကြုံပါလေရော၊ အော်ကြီးဆိုတဲ့ ကြွက်လိုက်သမားတစ်ယောက်ဆို သရဲခြောက်ခံရပြီး နှစ်ရက်လောက်ဖျားသွားသေးတယ်၊ အခုလဲ ညဘက်တွေဆို အရိုးပေါ်အရည်တင်ရုပ်နဲ့ သရဲတစ်ကောင် ရွာစဉ်လှည့်ပြီးခြောက်နေလေရဲ့ဗျာ”
“ ရွာထဲမှာအရင်ကအဲလိုအဖြစ်တွေရှိခဲ့ဖူးလား”
“ မရှိပါဘူးဆရာလေးတို့ရယ်…အခုကြုံနေရတာက ပထမဆုံးပဲ”
“ နောက်တော့ ထူးခြားတာဘာရှိသေးလဲ”
“ ထူးခြားတာဆိုလို့ ရွာတော်ရှင်နန်းမှာ ကပ်ထားတဲ့ပန်းတွေ တစ်ညထဲနွမ်းသွားတာပဲ၊ ဘယ်လောက်ပဲလန်းတဲ့ပန်းဖြစ်ပစေ မိုးလင်တာနဲ့ နွမ်းပြီးညိုးကျသွားတာ၊ ကျုပ်တို့များအမှားလုပ်မိထားလားမသိပါဘူး”
မောင်ကောင်းနဲ့ ခွန်းလှတို့လဲ ဦးကြီးပြောတဲ့စကားကိုနားထောင်ပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အဓိပ္ပါယ်ပါပါကြည့်လိုက်ကြတယ်။
++++
“ တကူးကူး…ကူ၊ တကူးတကူး…ကူ”
အိမ်နောက်ဘက် ကောက်ရိုးပုံဘက်ကနေ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ချိုးကူသံကြောင့် အိပ်ယာခင်းနေတဲ့ နှင်းမေတစ်ယောက် ပြာသလဲလဲဖြစ်သွားခဲ့တယ်။
“ အမေ… ဒီနေ့ဘယ်နှစ်ရက်နေ့လဲ”
“ လပြည့်ကျော်၁၂ရက်နေ့လေ.. ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ ဟင်… ကိုမောင်မြင့်နဲ့တွေ့ဖို့ပြောထားတာ ဒီနေ့ပဲ… ငါ ဘယ်လိုသတိမေ့နေရပါလိမ့်”
နှင်းမေက ကိုယ့်နားထင်ကို လက်နဲ့ထုပြီး
“ ဘာမှမဖြစ်ဘူးအမေ.. ဒီတိုင်းမေးလိုက်တာ”
“ အေးအေး… နင့်အဖေအတွက် အိပ်ယာပြင်ပြီးပြီလား”
“ ပြင်ပြီးပြီအမေ…”
“ နင်လဲစောစောအိပ်ဦး”
“ သမီး စာအုပ်ဖတ်ဦးမှာမို့ အမေတို့အရင်အိပ်လေ”
နှင်းမေလဲ ဝတ္တုစာအုပ်ကိုကောက်ယူပြီး ပြူတင်းပေါက်ကနေ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ကောက်ရိုးပုံဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ကိုမောင်မြင့်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
တစ်အောင့်လောက်ကြာတော့ နှင်းမေတစ်ယောက် အိမ်နောက်ဘေးပေါက်ကနေအသာဆင်းကာ ကောက်ရိုးပုံဘေးကိုထွက်လာတဲ့အချိန် ခပ်တည်တည်မျက်နှာနဲ့ရပ်နေတဲ့ ကိုမောင်မြင့်ကို မြင်လိုက်ရတယ်။
“ အကို.. စိတ်ဆိုးနေတာလား၊ နှင်းမေ တကယ်မေ့သွားလို့ပါ စိတ်မဆိုးနဲ့နော်”
“ အင်းပါ… နောက်ဆိုမမေ့နဲ့ဦး”
“ စိတ်ချပါ… နောက်ဆို နှင်းမေ မမေ့တော့ပါဘူး”
ကိုမောင်မြင့်က နှင်းမေစကားကြောင့် စိတ်မဆိုးနိုင်တော့ပဲ တင်းရင်းနေတဲ့လက်မောင်းသားကို ဆွဲယူပြီး ရင်ခွင်ထဲထည့်ထားလိုက်တယ်။
“ အကို…”
“ ပြောလေ နှင်း…”
“ အကိုနဲ့ချစ်သူဖြစ်နေတာ အိမ်ကရိပ်မိနေပြီသိလား”
“ ဟုတ်လား… အိမ်ကဘာပြောသေးလဲ”
“ ဘာမှတော့မပြောပါဘူး..ဒါပေမယ့် နှင်းမေလဲအရွယ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ မိသားဖသားပီပီလာတောင်းရမ်းတာမျိုးလိုချင်တဲ့သဘောမျိုးတော့ပြောတယ်”
“ ဒီဝါကျွတ်တာနဲ့ လူကြီးစုံရာခေါ်ပြီး လာမြန်းမယ်လေ”
“ အကို တကယ်ပြောတာလား”
“ တကယ်ပေါ့ နှင်းရဲ့..”
မောင်မြင့်က နှင်းမေရဲ့ပါးကိုနမ်းမလို့ ကပ်သွားတဲ့အချိန် ကောက်ရိုးပုံဘေးမှာ လူတစ်ယောက် ကျောပေးပြီးထိုင်နေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
“ နှင်း … နှင်းမေ…”
“ ပြောလေ အကို…”
“ အနောက်မှာ အနောက်မှာထိုင်နေတာ ဘယ်သူကြီးလဲ”
မောင်မြင့်စကားကြောင့် နှင်းမေလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ဖုန်တွေသဲတွေပေကျံနေတဲ့အဝတ်ကိုဝတ်ဆင်ထားတဲ့ လူတစ်ယောက် သူတို့ကိုမျက်လုံးပြူးပြီးကြည့်နေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
နှင်းမေလဲ ရုတ်တရက်မို့ အသံတောင်မထွက်နိုင်ပဲ ကြောက်လန့်သွားသလို တစ်ကိုယ်လုံးမှာရှိတဲ့ အားအင်တွေကုန်ခန်းသွားသလို ပျော့ခွေသွားခဲ့တယ်။
“ နှင်းမေ… ပြေး ပြေး…”
မောင်မြင့်က နှင်းမေလက်ကိုဆွဲကာ ထပြေးတဲ့အချိန် အရိုးငေါငေါနဲ့လူက အနောက်ကနေ ပြေးလိုက်လာတာမြင်လိုက်ရတယ်။
+++++++++
“ သရဲဆိုတာသေချာလား”
ဦးသံချောင်းအသံက မာထန်နေသလို နှင်းမေကိုကြည့်တဲ့အကြည့်တွေက စူးရှနေခဲ့တယ်။
“ ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ် ဦးလေး… နှင်းမေဘေးမှာ ရုတ်တရက်ကြီးပေါ်လာတာဗျာ”
“ ဟေ့ကောင် မောင်မြင့် မင်းကိုငါမမေးဘူး… ငါ့သမီးကိုငါမေးနေတာ”
“ နှင်းမေလဲ သရဲလို့ထင်တာပဲ”
“ နှင်းမေပြောတာဟုတ်မှာပါ ကိုသံချောင်းရယ်၊ စန်းလွင်တို့ အော်ကြီးတို့ကြုံခဲ့ရတဲ့သရဲကလဲ အခုလိုမျိုးပုံစံပဲလို့ပြောကြတယ်”
ဒေါ်ရင်မြစကားကြောင့် ဦးသံချောင်းက နှင်းမေကိုတစ်လှည့် မောင်မြင့်ကိုတစ်လှည့်ကြည့်နေတဲ့အချိန်
“ ကိုသံချောင်း…”
“ ကိုထွန်းသိန်းပါလား… ဘယ်ကနေဘယ်လိုရောက်လာကြတာလဲ၊ ဧည့်သည်တွေလဲပါလာတာကိုး”
“ ဟုတ်တယ်… ခုနက အိမ်မှာစကားပြောနေရင်း အော်သံကြားလို့ ဆရာလေးတို့ကိုပါခေါ်ပြီး လာခဲ့တာ”
“ ဒါက နွားဝှေ့ပွဲတုန်းက ကူညီပေးခဲ့ကြတဲ့ဆရာတွေမဟုတ်လား”
“ ဟုတ်တယ် ကိုသံချောင်း၊ ဒါနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ”
“ ဘယ်လိုဖြစ်ရမလဲ… ဒီဟာမလေးပေါ့… လူကြီးတွေမသိအောင်ချိန်းတွေ့ရင်း သရဲခြောက်ခံရတာလေ”
ဦးသံချောင်းစကားကြောင့်နှင်းမေရော မောင်မြင့်ပါ ဇက်ကလေးပုသွားခဲ့ကြတယ်။
“ လူငယ်သဘာဝချိန်းတွေတာ အထူးဆန်းမှမဟုတ်တာကိုသံချောင်းရယ်၊ ထူးဆန်းတာက အဲဒီသရဲ.. ဟိုနေရာပေါ်လိုက် ဒီနေရာပေါ်လိုက်နဲ့ တစ်ရွာလုံး ကျီးလန့်စာစားဖြစ်နေပြီ”
“ ကျွန်တော်တစ်ခုလောက်ဝင်ပြောလို့ရမလား”
“ ရပါတယ်ဆရာလေး ပြောပါ”
“ ညနေက ကျွန်တော်တို့ ရွာတော်ရှင်နန်းကိုသွားကြည့်တော့ ရွာအတော်နာနေတာမြင်ခဲ့ရတယ်”
“ ရွာနာတယ်ဆိုတာက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲဆရာလေး”
“ ဒီလိုဗျာ… ရွာတိုင်းရွာတိုင်းမှာ စောင့်ကြပ်ရတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုတာရှိတယ်၊ အဲဒီပုဂ္ဂိုလ်မရှိတော့ဘူးဆိုရင် ရွာနယ်နိမိတ်ထဲကို ပတ်ဝန်းကျင်ကနာနာဘာဝတွေဝင်လာတတ်ကြတယ်၊ ဒါကိုအရပ်စကားအရ ရွာနာတယ်လို့ခေါ်တာ”
“ ဟင်… ဒါဆို ဆရာလေးပြောချင်တာက ကျုပ်တို့ရွာတော်ရှင်နန်းမှာ ဘယ်သူမှမရှိတော့ဘူးဆိုတဲ့သဘောလား”
“ ဟုတ်တယ်… ဒါကြောင့် ပူဇော်သမျှပန်းတွေ ညိုးနွမ်းကုန်တာပဲ”
မောင်ကောင်းတို့ စကားပြောနေတဲ့အချိန် ခြံထဲကို အမောတကောပြေးဝင်လာတဲ့ ယွန်းစံကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ဘကြီး… ဘကြီး… အမေ သတိလစ်သွားလို့ လာကြည့်ပါဦး”
“ ဟေ… နင့်အမေက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
“ ယွန်းစံလဲမပြောတတ်ဘူး… အော်သံကြားလို့သွားကြည့်တာ အိမ်သာရှေ့သတိလစ်နေတာပဲ”
“ အေးအေး… ငါအခုလာခဲ့မယ်”
“ ခွန်းလှ မင်းလိုက်သွားပေးလိုက်၊ ငါဒီမှာနေပြီး သိချင်တာတွေမေးလိုက်ဦးမယ်”
“ ဒါဆို ကျွန်တော်လိုက်သွားပေးလိုက်မယ်”
ခွန်းလှတို့ အိမ်ကိုရောက်တော့ ကြောက်လန့်ပြီး အမောမပြေသေးတဲ့ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ မိစံ.. နင်ဘယ်လိုနေသေးလဲ”
“ အခုထိကြောက်စိတ်မပြေသေးဘူး ကိုကြီးရယ်၊ နှလုံးတွေတုန်နေတုန်းပဲ”
“ ဒေါ်လေး… ဘယ်လိုကြုံခဲ့တာလဲပြောပြလို့ရလား”
“ ပြောရမယ်ဆိုရင် အိမ်သာတက်နေတုန်း နံရံကို လက်နဲ့လာပုတ်တဲ့အသံကြားတယ်၊ ခဏနေတော့ အိမ်သာတံခါးကို လက်နဲ့ကုတ်တဲ့အသံထပ်ကြား ပြန်ရော၊ အိမ်မှာက ခွေးတွေမွေးထားတော့ သူတို့တွေအနောက်ကလိုက်လာတယ်ထင်နေတာ၊ အဲဒီအချိန် တအီးအီးနဲ့ငိုတဲ့အသံထွက်လာပါ လေရော၊ ဒေါ်လေးလဲအသံကြားတာနဲ့ ရင်တုန်နေတာမို့ အိမ်သာတံခါးကိုဖွင့်ပြီး အပြင်ထွက်လိုက်တဲ့အချိန် မီးခိုးကြပ်တိုက်ထားသလို ခြောက်ကပ်နေတဲ့လူတစ်ယောက်က အိမ်သာရှေ့မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ငိုနေတာ၊ အဲဒီမှာဒေါ်လေး အသိစိတ်လုံးဝလွတ်သွားပြီး မေ့လဲသွားတာပဲ”
“ ယွန်းစံရောက်သွားတော့ အခြားဘယ်သူကိုမြင်လိုက်သေးလဲ”
“ ဟအင်း… ဘယ်သူမှမရှိဘူး အမေတစ်ယောက်ထဲ ခွေခွေလေးလဲကျနေတာ”
“ တစ်ညထဲ နှစ်ယောက်တောင် ခြောက်ခံထိတာဆိုတော့ တစ်ရွာလုံးလန့်နေတော့မှာပဲ”
“ ဟုတ်တာပေါ့ဆရာလေးရယ်… ကျွန်တော်တို့ဘယ်လိုလုပ်ကြရင်ကောင်းမလဲ”
“ ဒီကောင်က တစ်ရွာလုံးပတ်သွားနေတာဆိုတော့ ကြောက်တတ်တဲ့သူတွေအဖို့ အိမ်ပြင်မထွက်တာ အကောင်းဆုံးပဲ၊ ကျွန်တော်လဲ ဘယ်လိုလုပ်သင့်တယ်ဆိုတာ အကိုနဲ့ပြန်တိုင်ပင်လိုက်ပါဦးမယ်”
“ ယွန်းစံ.. ဆရာလေးပြောတာကြားတယ်မလား”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဘကြီး.. ယွန်းစံလဲအပြင်မထွက်ပါဘူး”
ခွန်းလှတို့ ယွန်းစံတို့အိမ်ကထွက်လာတော့ လမ်းမှာ မောင်ကောင်းနဲ့ဆုံခဲ့ကြတယ်။
“ အကို … ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ”
“ အဲဒီကောင်က ငါတို့ကိုလာမရှာခင်၊ ငါတို့ကအရင်ရှာကြတာပေါ့၊ အော် ဦးကြီးအနေနဲ့ တစ်ခုလောက်ကူညီပေးလို့ရလား”
“ ပြောပါဆရာလေး… ကျုပ်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“ နွားရိုက်ကြိမ်ကောင်းကောင်းလေးတစ်ခုလောက် ရှာပေးပါလား”
“ ဘာများလဲလို့ဆရာလေးရယ်… ကျုပ်အိမ်မှာ ရှိပါတယ်ဗျ”
“ ဒါဆို အိမ်အရင်ပြန်ကြတာပေါ့”
မောင်ကောင်းတို့ ဦးထွန်းသိန်းအိမ်ရောက်တော့ ခွန်းလှကအနားကပ်လာပြီး
“ အကို နွားရိုက်ကြိမ်က ဘာလုပ်ဖို့တောင်းတာလဲ”
“ နောက်တော့သိရမှာပေါ့ကွာ…ဟဲဟဲ”
မောင်ကောင်းက ရယ်ကျဲကျဲလုပ်ပြီး ဦးထွန်းသိန်းပေးတဲ့ကြိမ်ကိုယူကာ အိမ်နောက်ဘေးဘက်ထွက်သွားခဲ့တယ်။
+++++
ညကားတစ်ချက်ထိုးအချိန်ရောက်နေပြီမို့ တစ်ရွာလုံးအပ်ကျသံပင်မကြားလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်နေခဲ့တယ်။
မောင်ကောင်းကတော့ ကြိမ်လုံးတစ်လုံးနဲ့ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့မှာ အလုပ်ရှုပ်နေပြီး ခွန်းလှကတော့ အိမ်ရှေ့ဝရန်တာမှာထွက်ကာရပ်နေခဲ့တယ် ခဏကြာတော့ မောင်ကောင်းရောက်လာပြီး
“ ခွန်းလှ ဒီမှာကြည့်စမ်း”
“ ဟင်… ကြိမ်လုံးမှာ ဟင်္သာပြဒါးတွေနဲ့ အင်းတွေဆွဲထားပါလား”
“ အင်း… ဘာဖြစ်လို့ဆွဲထားတာလဲမမေးတော့ဘူးလား”
“ မေးတာပဲ အကိုမှမဖြေတာ ဒါကြောင့်ထပ်မမေးတော့တာ”
“ ခုနက ဦးထွန်းသိန်းရှိနေလို့ ငါကမပြောတာပါကွာ”
“ ဘာကိစ္စမို့လို့လဲအကို”
“ ရွာထဲမှာ အခြားနာနာဘာဝတွေအများကြီး ရောက်နေတယ်”
“ အကိုက ဘယ်မှာတွေ့ခဲ့တာလဲ”
“ မင်းတို့ ယွန်းစံတို့အိမ်သွားတဲ့အချိန် ငါနဲ့ ဦးသံချောင်း သူတို့အိမ်အနောက်ဘက်ကို ရောက်ခဲ့သေးတယ်၊ လယ်ကွင်းထဲမှာ မျက်လုံးနီနီတွေဆိုတာ မရေမတွက်နိုင်အောင်ပဲကွ”
“ ဒီကောင်တွေကျတော့ ဘာလို့ရွာထဲမဝင်လာတာလဲ”
“ ငါ့စိတ်ထဲထင်တာပြောရရင် တစ်ရွာလုံးကို ခြောက်လှန့်နေတဲ့ကောင်ကို တစ်ယောက်ယောက်က ရွာထဲခေါ်သွင်းလာမိတာ”
“ ဒါကြောင့် ရွာတော်ရှင်ထွက်သွားတာများလား”
“ ဟုတ်လောက်တယ်၊ ပထမဆုံးခြောက်လှန့်ခံထိတဲ့သူတွေပြောစကားအရ အဲဒီကောင်က သူ့အရိုးကိုလိုက်ရှာနေတယ်ဆိုပဲ”
“ ဒါနဲ့ ဒီကြိမ်လုံးကဘာဆိုင်လို့လဲ”
“ ရွာထဲဝင်လာတဲ့ကောင်တွေထဲမှာ စရိုက်ကြမ်းတဲ့လောကသားတွေအများကြီးပါလာ မှာ၊ ဒါက သူတို့အတွက် သီးသန့်လုပ်ထားတာလေ”
“ ဒါဆို ဒီည ရွာထဲပတ်ကြမလား”
“ သွားရမှာပေါ့… တစ်ရွာလုံးပတ်မွှေနေတဲ့ကောင်နဲ့ ငါနဲ့တော့တွေ့ကြပြီလေ”
“ ခဏလေး… အပြင်မသွားခင် လုပ်စရာရှိသေးတယ်”
ခွန်းလှက ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့သွားပြီး အင်းတစ်ချပ်ပေါ်မှာဖယောင်းတိုင်ထွန်းကာ အရှေ့အနောက်တောင်မြောက်ကိုလက်ညိုးထိုးနေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ရပြီအကို သွားကြရအောင်”
“ ခုနက မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ”
“ ဘာလုပ်ရမလဲ… ကျွန်တော်တို့ ဓါတ်မီးတကားကားနဲ့လျောက်သွားနေရင် ရွာကလူတွေတစ်မျိုးထင်ကြမှာပေါ့၊ ဒါကြောင့် ဘယ်သူမှမနိုးအောင် အင်းချထားတာ”
“ အေး… မင်းအကြံကကောင်းသားပဲ၊ လာ သွားကြရအောင်”
နှစ်ယောက်သား အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းပြီး ရွာလမ်းမအတိုင်းလျောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အတန်သင့်ကြီးမားတဲ့စိန်ပန်းပင်ရှေ့အရောက်မှာတော့ သစ်ကိုင်းပေါ်မှာတွဲလောင်းခိုနေတဲ့ မဲမဲကောင် တစ်ကောင်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ဒီကောင်က ရွာခံသရဲပဲဖြစ်ရမယ်”
မောင်ကောင်းက တီးတိုးရေရွတ်ရင်း စိန်ပန်းပင်အောက်မှာရပ်လိုက်တဲ့အချိန် တွဲခိုနေတဲ့ကောင်ရဲ့လက်က ရော်ဘာလိုရှည်ထွက်လာပြီးခြေထောက်က မြေကြီးပေါ်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။
“ ဆရာတို့ကျုပ်ကိုမြင်နေရတာလား”
“ ညဦးပိုင်း ဒီအရှေ့ကနေဖြတ်ထဲက သင့်ကိုမြင်ရတာ၊ ဒါနဲ့လက်ကဘာဖြစ်လို့ သစ်ကိုင်းကိုကိုင်ထားတာလဲ”
“ သစ်ကိုင်းကိုလက်နဲ့မကိုင်ထားရင် မတ်တပ်ရပ်လို့မရဘူးဆရာ၊ ခြေထောက်တွေက သားရည်ပဲရှိပြီးအထဲမှာအရိုးမပါလို့ပါ”
မဲမဲကောင်က သူ့ခြေထောက်ကို လှုပ်ပြရာ ရော်ဘာအပျော့လိုပျော့ခွေနေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
“ သင်ဒီမှာနေတာကြာပြီလား”
“ နှစ်ပေါင်းခြောက်ဆယ်ကျော်ပါပြီ”
“ ဒါဆို အခုရွာထဲမှာဖြစ်နေတာကိုသင်လဲသိမှာပေါ့”
“ သိပါတယ်…”
“ အခုအဲဒီကောင်ဘယ်မှာရှိနေလဲ”
“ အဲဒါတော့ ကျုပ်လဲမသိဘူး၊ သူက နေရာအနှံ့လိုက်သွားပြီး အရိုးတွေလိုက်ရှာနေတာပဲသိတယ်”
“ သူရောက်လာတော့ သင်တို့လို နှစ်ချို့ပုဂ္ဂိုလ်တွေ ဘာမှမပြောကြဘူးလား”
“ သူ့အရိုးတွေက ရွာထဲမှာရှိနေတာကြောင့် ဘယ်သူမှမောင်းထုတ်လို့မရဘူး၊ ရွာတော်ရှင်တောင် အခြားနေရာရှောင်ထွက်သွားတာ ဆရာတို့လဲသိမယ်ထင်ပါတယ်”
“ ဒါဆို သူ့အရိုးတွေကို ရွာထဲကနေ ထုတ်ပစ်ရမယ်လို့ပြောချင်တာလား”
“ ဟုတ်ပါတယ်… ဒါပေမယ့် အခြားကောင်တွေလဲ ရွာထဲကိုဝင်ဖို့ချောင်းနေကြတယ်ဆရာ”
“အဲဒီကိစ္စ ကျုပ်တို့လုပ်လိုက်မယ်၊ သင်လဲကိုယ့်နေရာကိုယ်ပြန်နေပါ”
မောင်ကောင်းစကားသံအဆုံးမှာ ရှည်ကျနေတဲ့လက်ကအပေါ်ကို တိုဝင်သွားခဲ့တယ်။
“ ငါထင်တော့ထင်သား… ဘယ်ကောင်လက်ကမြင်းပြီး အစိမ်းသေအရိုးအိုးကို ရွာထဲသယ်လာလဲမသိဘူး”
“ လောလောဆယ်အရိုးရှာနေတဲ့ကောင်ထက် ရွာထဲဝင်ဖို့ချောင်းနေတဲ့ကောင်တွေကိုအရင်မောင်းထုတ်ရမယ်ထင်တယ်နော်”
“ ဟုတ်တယ်… ဒီကောင်တွေသာ ရွာထဲရောက်လာရင် အကုန်ဒုက္ခရောက်ကုန်လိမ့်မယ်”
“ အခုဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ”
“ ညနှစ်နာရီမထိုးသေးဘူး”
“ ရွာအနောက်ဘက်ကွင်းစပ်ကိုသွားရအောင်”
“ နေဦးအကို… ကျွန်တော်တို့အနောက်ဘက်သွားရင် အရှေ့ဘက်ကနေဝင်လာလိမ့်မယ်”
“ အဲဒီအတွက် ရွာတော်ရှင်နန်းမှာ နေစင်္ကြာစမမြုပ်ထားခဲ့တယ်၊ နှစ်ခါသေမှာမကြောက်တဲ့ကောင်ဝင်ပေါ့ကွာ”
မောင်ကောင်းက ခပ်ထေ့ထေ့ပြောပြီး နွားရိုက်ကြိမ်ကို ပခုံးပေါ်တင်ကာ အနောက်ဘက်ကွင်းစပ်ဘက်ကို ထွက်သွားခဲ့တယ်။
++++++
“ အူး… ဝူးး ဝူးးး”
ခွေးအူသံကြောင့် မောင်ကောင်းက ကွင်းဘက်ကိုကြည့်ပြီး
“ ဒီကောင်တွေ အုပ်လိုက်တက်လာကြပြီထင်တယ်”
“ မြတ်စွာဘုရား… နည်းတဲ့အရေအတွက်မဟုတ်ပါလား”
ခွန်းလှ ပြောလဲပြောချင်စရာ၊ နီရဲနေတဲ့မျက်လုံးအစုံတွေက မျက်စိတစ်ဆုံး။
“ အကို တစ်ယောက်ထဲဖြစ်ပါ့မလား”
“ ဖြစ်ပါတယ်ကွ… ဒီကောင်တွေ ရွာထဲကိုခြေတစ်လှမ်းတောင်မချစေရဘူး”
မောင်ကောင်းက ကြိမ်ကိုလေထဲရွှပ်ခနဲ ရွပ်ခနဲရိုက်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် မလှမ်းမကမ်းမှာရှိတဲ့သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ဘုတ်ခနဲ ဘုတ်ခနဲ ခုန်ချပြီးထွက်ပြေးကြတဲ့ ခြေသံတွေကိုကြားလိုက်ရတယ်။
“ အသာလုပ်ပါအကိုရေ… ရွာထဲမှာရှိတဲ့ကောင်တွေတောင် လန့်ပြေးကုန်ပြီ”
“ အေးပါ… ငါက လက်ဆချိန်ကြည့်တာပါကွ”
အဲဒီအချိန် ရွာပြင်ကနေတက်လာတဲ့ နာနာဘာဝအုပ်တွေက မောင်ကောင်းနဲ့ ဝါးတစ်ပြန်အကွာကိုရောက်လာခဲ့တယ်။
“ ရှပ် ရှပ် ရှပ်”
ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရတဲ့ခြေသံကြောင့် ခွန်းလှအနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ကျိုးတိုးကျဲတဲဆံပင်၊ မွဲခြောက်နေတဲ့အသားအရည်၊ ဟောက်ပက်ဖြစ်နေတဲ့မျက်လုံးနဲ့လူတစ်ယောက် မြေကြီးကိုလက်နဲ့ယက်နေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
“ အကို ဟိုကောင်ကိုတွေ့ပြီ… ကျွန်တော်သွားဖမ်းလာခဲ့မယ်”
“ ခွန်းလှ… မင်းဖြစ်ရဲ့လား”
“ ဖြစ်ပါတယ်ဗျ… အကိုသာ လက်အံမသေအောင် လုပ်ထား”
ခွန်းလှ အော်ပြောပြီး မြေကြီးကိုယက်နေတဲ့ဘက်ကို ပြေးထွက်လာရာ ဆယ်ပေလောက်အလိုမှာပဲ မျက်စိအောက်ကနေ ဖျတ်ခနဲပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
“ ဒီကောင် ဘယ်ရောက်သွားပါလိမ့်…”
ဘေးဘယ်ညာကိုလိုက်ကြည့်ပြီးရေရွတ်နေတဲ့အချိန် ခပ်လှမ်းလှမ်းက အိမ်ကြားထဲကိုဝင်သွားတဲ့အရိပ် တစ်ခုကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
ဒါပေမယ့် ခွန်းလှရောက်လာရင် လူရိပ်ကပျောက်ပျောက်သွားတာမို့ အနည်းငယ်ဒေါသထွက်လာခဲ့တယ်။
“ မဟုတ်သေးပါဘူး… ဒီကောင်က ငါ့ကို အရူးလုပ်နေတာများလား”
“ အဟီးအဟီး ဟက်ဟက်ဟက်”
ရယ်သံကကျောဘက်ကနေ ထွက်လာတာမို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပြူးကြည့်နေတဲ့ငနဲသားကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
ခွန်းလှလဲ သူ့ကိုထိုင်ကြည့်နေတဲ့ကောင်ကိုစေ့စေ့ကြည့်ပြီး
“ မင်းရဲ့ အရိုးတွေကိုလိုက်ရှာနေတာလား” လို့မေးလိုက်ရာဟိုက ခေါင်းညိမ့်ပြတယ်။
“ ငါကမင်းအရိုးတွေ တွေ့အောင်ကူညီပြီးရှာပေးမယ်၊ အရိုးတွေပြန်ရရင် ဒီရွာကနေထွက်သွားမလား”လို့မေးလိုက်တော့ ဟိုကခေါင်းညိမ့်ပြတယ်။
“ မင်းအရိုးတွေကို ဘယ်သူယူခဲ့တာလဲဆိုတာ ငါ့ကိုပြော၊ ဒါမှ မင်းနေတဲ့နေရာကိုပြန်ပို့ပေးလို့ရမှာ”
ခွန်းလှစကားကြောင့် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတဲ့ကောင်က မဲနက်နေတဲ့လက်နဲ့ ရွာအရှေ့ဘက်ကိုလက်ညိုးထိုးပြီး
“ အုန်း… ဖေ” လို့ပီပီသသကြီးပြောကာ မျက်စိအောက်ကနေပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
ခွန်းလှလဲ နာမည်သိလိုက်ရပြီမို့ မောင်ကောင်းရှိတဲ့ဘက်ကိုပြေးထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကွင်းစပ်နားရောက်တော့ ပုတ်လောက်ကြီးတဲ့နာနာဘာဝအကောင်သုံးဆယ်လောက် မြေကြီးမှာလူးလိမ့်နေပြီး ခန္ဓာကိုယ်မှာလဲ မီးစွဲလောင်နေတဲ့အရှိုးရာတွေပေါ်နေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ဒီလူ ဘယ်ရောက်သွားပြန်ပီလဲမသိဘူး”
ခွန်းလှက လူးလိမ့်နေတဲ့ နာနာဘာဝတွေကိုပဲမြင်ပြီး မောင်ကောင်းကိုမတွေ့တာကြောင့် ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်ရာ သစ်ခြောက်ပင်အောက်မှာ မဲမဲကောင်တစ်ကောင်ရဲ့လည်မြိုကိုတက်နင်းထားတဲ့ လူရိပ်တစ်ခုကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ အကို…. အဆင်ပြေလားဗျ”
“ အေး…. ပြေတယ်.. ဒီကောင်တစ်ကောင်ပဲ အချိုးမပြေလို့ ဆုံးမနေတာ”
ခွန်းလှလဲ မောင်ကောင်းအသံကြောင့် ရယ်လိုက်ပြီး သစ်ခြောက်ပင်အောက်ကိုသွားကြည့်ရာ မျက်နှာမှာ လောက်တွေတက်နေတဲ့ ဓါးဒဏ်ရာနဲ့နာနာဘာဝတစ်ကောင်ကို တက်နင်းထားတဲ့ မောင်ကောင်းကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ မင်းရော ဟိုကောင်ကိုဖမ်းမိလား”
“ သူ့ကိုဖမ်းလို့မရဘူးဗျ… ဒါပေမယ့် အရိုးတွေဘယ်မှာရှိတယ်ဆိုတဲ့သဲလွန်စတော့ရခဲ့တယ်”
ခွန်းလှစကားကြောင့် မောင်ကောင်းက တက်နင်းထားတဲ့ကောင်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး
“ နောက်တစ်ခါ ဒီရွာထဲကို ဝင်မယ်ဆိုရင် အကုန်လုံးမီးလောင်တိုက်သွင်းပစ်မယ် ကြားလား” လို့ပြောလိုက်ရာ အောက်မှာလဲကျနေတဲ့ကောင်က တုန်ရီတဲ့ဟန်နဲ့ ခေါင်းကိုညိမ့်ပြကာ ကွင်းဘက်ကို ထပြေးသွားခဲ့တယ်။
“ ဆရာရှိတုန်းကကျတော့ ဒီလိုမဟုတ်ဘူးနော် ဟဲဟဲ”
“ ဆရာရှိတော့လဲ ရှိသလို၊ မရှိတော့လဲ မရှိသလိုနေရတာပေါ့ကွာ၊ အချို့ကောင်တွေက အခုလိုလုပ်ပေးမှ တော်ကာကျတယ်၊ ဒါပေမယ့် ဆရာ့ကိုတော့ သတိရတယ်ကွ”
မောင်ကောင်းအသံက ခုနကလိုမဟုတ်တော့ပဲ ချက်ချင်းပျော့သွားတာကို ခွန်းလှသတိထားမိခဲ့တယ်။
“ မကြာခင်တော့ပြန်တွေ့ရမှာပေါ့ဗျာ… လောလောဆယ် ဟိုကောင်ရဲ့အရိုးကိုရှာဖို့အရေးကြီးတယ်”
“ အေး… အရိုးကဘယ်မှာရှိတယ်ပြောလဲ”
“ အရိုးဘယ်မှာရှိတယ်တော့မပြောဘူး… အုန်းဖေဆိုတဲ့နာမည်ကိုပဲပြောခဲ့တာဗျ”
“ အုန်းဖေ ဟုတ်လား… အဲဒီနာမည်ကိုတော့ မနက်ကျမှမေးကြည့်ရတာပေါ့”လို့ပြောကာ ရွာထဲကိုပြန်ဝင်လာခဲ့ကြတယ်။
++++++
“ အုန်းဖေ… ဟုတ်လား”
“ ဟုတ်တယ် ဦးကြီး… အဲဒီနာမည်ကိုကြားဖူးလား”
“ အုန်းဖေက သေသွားတာ လေးနှစ်လောက်ရှိရောပေါ့”
“ ဗျာ…”
“ ရွာမှာဖြစ်တဲ့ကိစ္စနဲ့ အုန်းဖေက ဘယ်လိုပတ်သတ်နေလို့လဲ”
“ ဒုက္ခပဲ… အဲဒါဆို ဘယ်ကနေ လိုက်ရပါ့မလဲ”
“ ဆရာလေးတို့ ဦးကြီးကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြော၊ အုန်းဖေကိုဘာလို့မေးတာလဲ”
“ ညက ကျွန်တော်တို့ ခြောက်လှန့်နေတဲ့ကောင်နဲ့တွေ့ခဲ့တယ်”
“ ဟေ…”
“ ဟုတ်တယ် ဦးကြီး… အဲဒီမှာသူက အရိုးတွေယူထားတဲ့သူနာမည်ကိုပြောပြခဲ့တာ”
“ အုန်းဖေက အရိုးတွေကိုယူပြီး ဘာလုပ်ထားတာလဲ၊ မဟုတ်မှလွဲရော သူက အဲဒီကောင်ကိုမွေးထားတာများလား”
“ ဦးကြီးပြောတာဖြစ်နိုင်တယ်… အုန်းဖေဆိုတဲ့လူကရော အဲလိုပညာတွေတတ်တယ်လို့ကြားဖူးလား”
“ သူက အေးဆေးသမားပါပဲ… ခြံတွေ လယ်တွေလဲအများကြီးပိုင်တယ်၊ အဲ နေဦး… အော်ကြီးနဲ့ စန်းလွင်တို့ ခြောက်ခံထိတဲ့နေရာက အုန်းဖေပိုင်တဲ့လယ်ကွက်မှာပဲလေ”
“ ဒါဆို ဦးအုန်းဖေက သူ့လယ်တွေကို အစောင့်ချထားခဲ့တာများလား၊ အဲလိုဆိုရင်လဲ ဒီကောင်က လယ်ထဲမှာပဲရှိနေရမှာကို ဘယ်လိုကြောင့် ရွာထဲရောက်လာတာလဲ”
“ ဦးအုန်းဖေရဲ့မိသားစုက ရွာမှာပဲနေတာလား”
“ ဟုတ်တယ်… ရွာလယ်ဓမ္မာရုံဘေးက နှစ်ထပ်အိမ်ကသူတို့အိမ်ပဲလေ”
“ အခု ကျွန်တော်တို့သွားတွေ့လို့ရမလား”
“ ရပါတယ်… ဦးကြီးခေါ်သွားပေးမယ်လေ”
မောင်ကောင်းတို့လဲ ချက်ချင်းပဲ ဦးအုန်းဖေတို့အိမ်ရှိတဲ့ဘက်ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ အသက်၅၀အရွယ် မိန်းမတစ်ယောက်သာရှိပြီး သားသမီးတွေက အခြားမြို့တွေမှာနေထိုင်တာကိုသိလိုက်ရတယ်။
အဲဒီအချိန် ခြံထဲကို ကောက်ရိုးတွေတင်လာတဲ့ နွားလှည်းတစ်စီး ဝင်လာတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ကြီးဒေါ်ရေ… ကောက်ရိုးတွေ အိမ်နောက်မှာပုံလိုက်ရမလား”
“ အေးအေး မောင်ဆန်း… ငါဒီမှာဧည့်သည်တွေရောက်နေလို့ ကိုယ့်ဘာသာလုပ်လိုက်နော်”
“ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ကြီးဒေါ်”
“ ကိုထွန်းသိန်း မြင်တဲ့အတိုင်း ကျွန်မမှာလဲ ဒီကောင်လေးကိုပဲအားကိုးနေရတာ၊ သားသမီးတွေကတော့ လယ်မလုပ်နိုင်လို့မြို့ပေါ်တက်နေလေရဲ့”
“ မောင်ဆန်းက အားကိုးရပါတယ်… အခုမခိုင်တို့လယ်တွေကိုသူပဲဦးစီးနေတာမလား
“ ဟုတ်တယ်… ခြံရောလယ်ရော သူပဲ ဦးစီးနေတာ”
ဦးထွန်းသိန်းနဲ့ မခိုင်တို့စကားပြောနေတဲ့အချိန် မောင်ကောင်းက ရုတ်တရက်အိမ်နောက်ဘေးဘက်ကိုထွက်သွားခဲ့တယ်။ခဏကြာတော့ မောင်ကောင်း ပြန်ရောက်လာပြီး ခွန်းလှဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
ဦးအုန်းဖေတို့အိမ်ကထွက်လာတဲ့အချိန် မောင်ကောင်းက
“ အရိုးတွေရှိတဲ့နေရာကျွန်တော်သိပြီ” လို့ပြောတော့ ခွန်းလှရော ဦးထွန်းသိန်းပါ အံ့ဩသွားခဲ့တယ်။
“ အရိုးတွေကဘယ်မှာရှိနေတာလဲ”
“ ရွာအနောက်ဘက်ကအမှိုက်ပုံမှာသွားပစ် ထားတယ်တဲ့”
“ ဘယ်သူက အရိုးတွေကိုသွားပစ်ထားတာလဲ”
“ မောင်ဆန်းပေါ့..”
“ မခိုင် အိမ်မှာခိုင်းနေတဲ့ မောင်ဆန်းလား”
“ ဟုတ်တယ် ဦးကြီး… ခုနက ပြောတဲ့ထဲ လယ်ကိုသူပဲဦးစီးနေတယ်ဆိုတာ ပါတယ်လေ၊ တကယ်လို့ ဦးအုန်းဖေသာ အစောင့်ထားမယ်ဆိုရင် သူ့လယ်မှာပဲထားမှာ၊ အော်ကြီးနဲ့ စန်းလွင်တို့ ခြောက်ထံထိတာကလဲ ဦးအုန်းဖေ လယ်ထဲမှာပဲ၊ ဒါကြောင့် လယ်လုပ်နေတဲ့ မောင်ဆန်းကို သံသယဝင်သွားတာ၊ ဒါကြောင့် စကားပြောနေတဲ့အချိန် သူ့ကိုသွားမေးတာ မှန်းချက်နဲ့ကွက်တိပဲဗျို့၊ ဒီကောင်က လယ်လုပ်နေရင်း မြေအိုးတစ်လုံးတွေ့တာနဲ့ အခြားသူတွေမြင်မှာစိုးလို့ ထမင်းတောင်းထဲလုံချည်နဲ့အုပ်ပြီးရွာထဲသယ်လာတာဗျာ၊ အိမ်ရောက်တော့ အထဲမှာအရိုးနဲ့အထုပ်တစ်ထုပ်ပဲပါလို့ အမှိုက်ပုံထဲ သွားပစ်ထားတာတဲ့”
“ ဒါဆို အမှိုက်ပုံထဲသွားရှာရတော့မှာပေါ့၊ ရှိကောရှိပါတော့မလား”
“ အရိုးထည့်ထားတဲ့အိုးလိုက်ပစ်ထားတာဆိုရင် ရှိမှာသေချာတယ်”
“ ဒါဆို အခုပဲသွားကြရအောင်”
မောင်ကောင်းတို့လဲ ချက်ချင်းပဲ အမှိုက်ပုံရှိတဲ့နေရာကိုသွားရှာကြရာ စွန့်ပစ်အမှိုက်တွေကြားထဲကနေ
ကွဲအက်နေတဲ့မြေအိုးတစ်လုံးထွက်လာခဲ့တယ်။ အထဲမှာတော့ လူအရိုးအချို့။
“ ဦးကြီး.. အိမ်မှာပဲစောင့်နေလိုက်၊ ကျွန်တော်တို့ ဒီကောင်ကို အခြားနေရာတစ်ခုပို့ပေးလိုက်ဦးမယ်၊ ခွန်းလှ မင်းက ဓါတ်ဆီနဲ့မီးခြစ်ယူပြီး ရွာပြင်ကိုလိုက်လာခဲ့”
“ ကောင်းပါပြီဗျာ… ဆရာလေးတို့ကျေးဇူးကြောင့် အခုမှပဲအပူလုံးကျသွားတော့တယ်”
မောင်ကောင်းလဲ အရိုးအိုးကိုယူလာပြီး ရွာထိပ်ရောက်တာနဲ့ သက်ဆိုင်သူကိုခေါ်လိုက်ရာ ချက်ချင်းအနားကိုရောက်လာခဲ့တယ်။
“ ဒီမှာ မင်းအရိုးအိုး… အခုချိန်ကစပြီး မင်းမှာအနှောင်အဖွဲ့ဆိုတာမရှိတော့ဘူး၊ ဒီရွာကလဲ မင်းနဲ့မသက်ဆိုင်တော့ဘူး” လို့ပြောကာ အရိုးတွေကိုဓါတ်ဆီလောင်းပြီးမီးရှို့ပေးခဲ့ကြတယ်။
ဒီကိစ္စလုပ်ပြီးနောက်ပိုင်း ရွာထဲမှာခြောက်လှန့်တဲ့ဖြစ်ရပ်တွေမရှိခဲ့တော့သလို တစ်ရွာလုံးကလဲ မောင်ကောင်းနဲ့ ခွန်းလှကို ကျေးဇူးတင်မဆုံးဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။
မောင်ကောင်းတို့လဲ သူဌေးကုန်းရွာမှာ တစ်ပတ်လောက်နေပြီးတော့ ရွှေပြည်စံမြို့ကို သွားရောက်ဖို့အကြောင်းဖန်လာခဲ့တယ်။
+++++++
ဒီအကြောင်းအရာကိုတော့ “အောင်မြတ်သာနှင့် စိတ်ညှို့လူသတ်သမား”ဆိုတဲ့ဝတ္တုမှာဖတ်ရှုပေးကြပါဦး။
လေးစားစွာဖြင့်
ဇေယန(ရာမည)