ဖြူဖပ်ဖြူရော်နဲ့ကွာ” “ဒါနဲ့ ဆရာဝန်မပြဘူးလား”
“ဆရာဝန်ကတော့ သွေးအားနည်းတာလို့ ပြောတာပဲကွာ။ အတွင်းကို ဓာတ်မှန်ရိုက်ကြည့်တော့လည်း ဘာမှ မတွေ့ရဘူး။ တိုင်းရင်းသမားတော် ကတော့ အမျိုးသမီးရောဂါ (မီးယပ်)လို့ ပြောတယ်ကွ။ ဒါပေမဲ့-လှထွန်း ငါ မသင်္ကာစရာတစ်ခုတော့ ရှိတယ်”
“ဘာလဲ-စိန်ကျော်ရ မင်းစကားကလဲ”
“အေးကွာ – နောက်မှပေါ့၊ မင်း အနားယူလိုက်ဦး။ ညစာ ထမင်းစားမှပဲ ငါပြောပြတော့မယ်ကွာ။ ကဲ-ကဲ-မင်းရေမိုးချိုးပြီး ခဏနားတော့။ ငါလည်း လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်လိုက်ဦးမယ်”ဟုပြောပြီး ဦးစိန်ကျော်က ဦးလှထွန်း နားရန် အခန်းကို လိုက်ပို့ပေးပြီး ထွက်သွားလေသည်။
ဦးလှထွန်း စိတ်ထဲတွင် မည်သည့်အကြောင်းကိစ္စများကြောင့် စီးပွား ဥစ္စာ ပြည့်စုံပြီး ဒုက္ခပေးမည့် သားသမီးဆွေမျိုးလည်းမရှိပါလျက် လင်မယား နှစ်ယောက်လုံးတစ်ယောက်ကမျက်နှာမကောင်း။ တစ်ယောက်က ချူချာနဲ့ ဘယ်လိုများဖြစ်နေကြတာလဲဟုတွေးတောစဉ်းစားနေရင်း ရေချိုးခန်းထဲသို့
ဝင်လာခဲ့သည်။
ဦးလှထွန်းတစ်ယောက်ရေမိုးချိုးပြီး အိမ်အပြင်သို့လေညင်းခံရန်ထွက် လာခဲ့လေသည်။ ဦးစိန်ကျော်၏ခြံဝင်းမှာ အတော်အတန်ပင်ကျယ်ဝန်းလေ သည်။ ခြံဝန်းထဲ၌လည်းပန်းအလှပင်များကိုလှပစွာစိုက်ပျိုးထားပြီး ခြံအဝင် အထွက်တွင် ကြီးမားစွာ ပေါက်နေသော တရုတ်စကားပင်ကြီး ရှိသည်။ တရုတ်စကားပင်၏အောက်ခြေတွင် လူထိုင်ရန် ကျောက်သားခုံတန်းတစ်ခု လုပ်ထားလေသည်။
ခြံဝင်းထဲတွင် တရုတ်မန်ကျည်းသီးပင်၊ သစ်တော်သီးပင်၊ သရက်ပင် စသည်ဖြင့် အတော်အတန်စုံလင်စွာ ကြီးထွားနေကြလေသည်။ ခြံအလယ် တွင်ပုဏ္ဏရိုက်ပင်ကို (၁၀)ပေပတ်လည်ခန့်ရှိမည့်စက်ဝိုင်းပုံသဏ္ဌာန်ပုံဖော် စိုက်ပျိုးထားပြီး ထိုပုဏ္ဏရိုက်ပင်များထဲတွင် ငါးတစ်ကောင် မတ်တတ်ရပ်နေ ဟန်ကို ကျောက်သားဖြင့် ထွင်းထုထားသည်။ ခမ်းနားကြီးကျယ်လှသော တိုက်အိမ်ကြီးနှင့် လွန်စွာမှ ပုလဲနံသင့်လှပေသည်။
ထိုငါးမှာ ခေါင်းမော့၍ ပါးစပ်ဟနေသည့် ပုံစံဖြစ်သည်။ ဦးလှထွန်း သေသေချာချာကြည့်ရာတွင် ယခင်ကာလ အတိတ်ကာလဆီက ထိုငါး၏ ပါးစပ်မှရေများလှပစွာပန်းထွက်နေပုံရပေလိမ့်မည်။ ယခုတော့ ဦးစိန်ကျော် မှာ ပျက်စီးနေသည်များကိုပြန်၍မပြင်နိုင်။ သူ၏ဇနီးသည်အတွက်သောက ဗျာပါဒများနေပုံရသည်။
သူငယ်ချင်းစိန်ကျော်ပြောပြချက်အရထိုခြံနှင့် တိုက်မှာ ရှမ်းစော်ဘွား များ အစဉ်အဆက် နေထိုင်သည့်ခြံဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံးမျိုးဆက် စော်ဘွားမှာ ဇနီးမယားမရှိဟု သိရသည်။
ထိုအမျိုးသားမှာ မည်သည့်ရောဂါမှန်းအမည်ဖော်မရဘဲ သေဆုံးသွား သောအခါ ကျန်ရစ်သူ ဆွေမျိုးသားချင်းတစ်ဦးက ထိုခြံအား သူ့ကို ဈေးပေါ ပေါနှင့် ရောင်းချသွားသည်ဟု သိရလေသည်။
ညနေစောင်းသောအခါ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ညစာ စားကြပြီး အိမ် အပေါ်ထပ်သို့ဦးစိန်ကျော်ဦးဆောင်၍ခေါ်သွားလေသည်။ အပေါ်ထပ်ရောက် သောအခါ စာဖတ်ခန်းထဲသို့သွားကာ ဦးလှထွန်းအား သူ၏ စာကြည့်စားပွဲ ပေါ်မှ ထူးဆန်းသည့် မိန်းမရုပ်တုလေးအား ပြသလေတော့သည်။ ထိုရုပ်ထုကလေးမှာတစ်ထွာသာသာခန့်သာရှိပြီးလှပကာအလွန်လက် ရာမြောက်လှပေသည်။ လက်နှစ်ဖက်ရှိလက်ဝါးပြင်အလယ်တွင် အင်းကွက် များ ရေးထွင်းထားလေသည်။ ဦးလှထွန်းလည်း ပါလာသော မှန်ဘီလူးနှင့် သေချာစွာကြည့်ရှုစစ်ဆေးရာရုပ်ထုလေး၏အောက်ခြေတွင် ရေးသားထား သည်မှာ လိုတရနတ်မိမယ်ဟုဆိုသော စာတန်းကလေးကို တအံ့တဩ ငေးကြည့်နေမိသည်။
ဦးလှထွန်းသည် ရှေးဟောင်းပစ္စည်းများကို လွန်မင်းစွာ မက်မော နှစ်သက်လေရာထိုရုပ်တုလေးကိုတွေ့သောအခါစိတ်ဝင်စားသွားလေတော့
သည်။ မဆိုင်းမတွပင် ..
“ဟေ့ကောင် – စိန်ကျော်၊ ဒီရုပ်တု ဘာကရလဲ”
“ငါ ဒီခြံကို ဝယ်တော့ကွာ။ ခြံထဲဝင်လာတော့ မင်း မြင်လား၊ ဟိုတရုတ် စကားပင်ကြီးလေ”
“အေး-ငါတွေ့တယ်”
“အဲဒီအပင်ကြီးရဲ့ရှေ့မှာငါခုံတန်းလေးရိုက်မယ်ဆိုပြီးမြေတူးခိုင်းလိုက်
တော့ ဒီအရုပ်ထွက်လာတာပဲ။ ငါလည်း အရုပ်ကလေးက လက်ရာလည်း
မြောက်ပြီးရှေးဟောင်းပစ္စည်းလေးမို့လို့ဘာမှအန္တရာယ်ရှိမှာမဟုတ်လောက်
ဘူးဆိုပြီး ဆေးကြောသန့်စင်ပြီးတော့ ငါ့ရဲ့ စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာ အလှထား လိုက်တာကွာ”
“ဒီရုပ်တုရောက်တော့ အထူးအဆန်းတွေ ဖြစ်သေးလား”
“အေးကွာ-ငါကတော့ဆိုင်ကိုသွားသွားနေရတော့မာလာတစ်ယောက် တည်းကျန်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ကွာ-ဒီရုပ်ထုလေးရှိကတည်းက ဆိုင်က စီးပွား အရမ်းတိုးတက်လာတယ်။ ဒါပေမဲ့-မာလာကကျန်းမာရေး ချူချာလာတယ်။ အခု မင်းမြင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ ပြီးတော့ အိမ်ထဲမှာနေရတာ မသိုးမသန့်သလို ခံစားရတယ်”
ဦးစိန်ကျော်သည် ရုပ်ထုလေးအိမ်ပေါ်သို့ ရောက်လာပြီး နောက်တွေ့ ကြုံနေရသည့်အဖြစ်များကို ဦးလှထွန်းအားသေချာစွာရှင်းပြပြီး စိတ်မသန့် ကြောင်း ပြောပြလေရာ ..
“အေးကွာ – ရုပ်ထုလေးကြောင့်သာဆို စွန့်ပစ်ရမှာ နှမြောစရာ။ ဒီလို လုပ်ကွာ – မင်းဆီမှာ ထားရတာ စိတ်မသန့်ဘူးထင်ရင် ငါ ယူသွားမယ်။ ပြီး တော့ – မင်းဆီကို အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့်ကို ဆက်ပြီးလေ့လာ အစီရင် ခံမယ်ကွာ။ ဘယ့်နှယ်လဲ”ဟု ဦးလှထွန်းက မေးလိုက်လေရာ…
“အေး – ဒါလည်း ကောင်းတာပဲ။ မင်းက ရှေးဟောင်းပစ္စည်းစုဆောင်း ရတာဝါသနာပါတယ်ဆိုတော့မင်းဆီမှာထားတာပိုကောင်းတယ်။ တို့ဆီမှာ တော့ ခိုက်သလား မသိပါဘူးကွာ”
“ဒါဆိုရင် ငါပြန်ရင် ယူသွားမယ်။ အခုလာမယ့် တနင်္ဂနွေနေ့ ငါပြန်မယ် ကွာ။ ငါဆက်ပြီး လေ့လာကြည့်မယ်”
တယ်”
“အေးပါကွာ၊ ငါကတော့ ရောက်တုန်း မင်းကို ဒီမှာ ကြာကြာနေစေချင်
“မအားလို့ပါကွာ၊အိမ်မှာလူခွဲမရှိဘူးလေ။နောက်မှအေးအေးဆေးဆေး
လာခဲ့မယ်”
သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အတွေးကိုယ်စီနှင့် နှုတ်ဆိတ်နေကြလေ
သည်လိုနှင့် ဦးလှထွန်း ရန်ကုန်သို့ ပြန်ရောက်လာလေသည်။
“ဖေကြီး – ပြန်လာပြီ မေကြီးရေ”
“ကိုလှထွန်း ပြန်ရောက်တာ မြန်သားပဲ။ လားရှိုးက ကိုစိန်ကျော်နဲ့ မမာလာတို့ အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ”
ဦးလှထွန်းလည်း သူ၏ဇနီးဖြစ်သူဒေါ်ရီရီအားရောက်မဆိုက်ပင် အခြေ အနေများကို ပြောပြလိုက်သည်။
“စိန်ကျော်တို့ အိမ်ထဲမှာ လူလိုလို အရိပ်တွေမကြာခဏ တွေ့တယ်လို့ ပြောတယ်။ စိန်ကျော် စာဖတ်နေရင် အနောက်မှာ တစ်စုံတစ်ဦးရှိနေသလို ခံစားရတယ်။ ပြီးတော့ – ထူးဆန်းတာက မာလာကို အိပ်မက်ထဲမှာ မိန်း ကလေးတစ်ယောက်က ကြောက်စရာအသွင်နှင့် လိုက်လို့ပြေးလိုက်ရတာ လို့ပြောတယ်။ အိပ်ရာကနိုးလာရင် စိုးရိမ်ထိတ်လန့်ပြီး ချွေးတွေတစ်ကိုယ် လုံးစိုရွှဲနေပြီးတော့တကယ်ပဲအပြင်မှာ ခံစားရသလိုထိတ်လန့်မောပန်းနေပုံ ရတယ်လို့ ပြောတယ်။ အဲဒီအိပ်မက်က မကြာခဏမက်တယ်တဲ့ အရီရယ်။ ဒီရုပ်ထုလေးကြောင့် ဟုတ်ဟန်မတူဘူး။ စိန်ကျော် စိတ်ထင်လို့ နေမှာပါ ကွာ။ သူတို့ကဒီရုပ်တုကြောင့်လို့စိတ်စွဲနေတာ။ ငါကတော့ အဲဒါတွေ အယုံ အကြည်မရှိပါဘူးကွာ။ ဒါကြောင့် ယူလာတာပေါ့”
“ဟင် – ဒါဆို အဲဒီရုပ်တုလေးကော ကျွန်မကို ပြပါဦး”
ဦးလှထွန်းသည် သူ၏ခရီးဆောင်အိတ်ထဲမှာပါလာသော ရုပ်တုလေး အားထုတ်ပြီးသူ၏ ဇနီးအား ပြလိုက်ရာ …
“ဟင် – ရုပ်တုလေးကလှလိုက်တာနော်။ အသက်မှမရှိတာရုပ်တုလေး
“ငါ နားချင်ပြီ မရီရေ။ ရုပ်တုလေးကို စတိုခန်းထဲ သွားထည့်ထားလိုက် မယ်”
ဦးလှထွန်းလည်း ထိုသို့ပြောပြီး အနားယူရန် ထသွားလေသည်။ ထိုရှေးဟောင်းရုပ်တုလေးက ဦးလှထွန်းအတွက် မဆန်းကြယ်လှပေ။ သူ့ထံတွင် ထိုသို့ ထူးခြားလှသော ရုပ်တုလေးက အများအပြားပင် ဖြစ်လေ သည်။
မြမြစန်းသည် အသက် (၉)နှစ်သာရှိသေးရာအဆော့မက်အစားမက် သော အရွယ်ဖြစ်သည်။ ကျောင်းပိတ်သည်နှင့် ထမင်းမေ့ ဟင်းမေ့ ဆော့ တတ်သည်။ မိခင် ဒေါ်ရီရီက ထမင်းစားရန် လိုက်ခေါ်ရသည်အထိပင်။ မြမြစန်းကလေးသည် ဦးလှထွန်းတို့ လင်မယား အသက်ကြီးမှ ရရှိသော သမီးကလေး ဖြစ်သည်။
တစ်နေ့တွင် (၁၂)နာရီထိုးနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း မြမြစန်းက မနက်စာ စားရန် အိမ်ပြန်မရောက်သေး။ ဒေါ်ရီရီ စိတ်မရှည်တော့သဖြင့် လိုက်ရှာပြီး ဆူပူဆုံးမသည်။ မြမြစန်းလည်း အပေါ်ထပ်သို့တက်ပြီး စတိုခန်းရှေ့တွင် မိခင် ဆူပူသောကြောင့် တစ်ယောက်တည်း ထိုင်ငိုနေမိလေသည်။
မြမြစန်းတို့ အိမ်မှာ နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်ပြီး အပေါ်ထပ်တွင် ဘုရားခန်း စတို ခန်းနှင့် စာကြည့်ခန်းရှိသည်။ ထိုစဉ် စတိုခန်းထဲမှ အသံတစ်သံ ထွက်လာ လေသည်။ အသံမှာ ကြည်လင်ပြတ်သားသောမိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အသံဖြစ်လာသည်။ မြမြစန်းသည် ထိတ်လန့်သွားသည်။
“သမီးလေး”
“ဟင် – မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အသံပါလား။ ထူးဆန်းလိုက်တာ စတိုခန်း ထဲက လာတဲ့အသံပဲ။ သွားကြည့်ဦးမှ”
မြမြစန်းလည်း ငိုနေရာမှ အသံရှင်ကို စိတ်ဝင်စား၍ အခန်းရှိရာသို့ ထသွားလေသည်။ စတိုခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သောအခါ အမျိုးသမီးတစ်ဦး မတ်တတ်ရပ်နေသည်ကို ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရ၍ အံ့ဩတကြီး ဖြစ်သွား သည်။ ဘယ်လိုရောက်နေတာပါလိမ့်။ ထိုအမျိုးသမီးစတိုခန်းဘေးရှိ ပြတင်း တံခါးပေါက်ကို မှီ၍ ခပ်နွဲ့ နွဲ့ ပြုံးကာ ရပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အသက်အရွယ် အားဖြင့် (၂၅)နှစ်လောက်ရှိပြီး အသားအရေမှာဖြူဝင်းလှပသည်။ ဆံပင်ကို သေသပ်စွာ ထုံးဖွဲ့ထားလေသည်။ နဖူးပြင်မှ ဆံစများကို နောက်ဘက်သို့ လှန်ပြီး အပြောင်သိမ်းထားပြီး နဖူးပြင်မှာ မဟာနဖူးဟုခေါ်သော နဖူးမျိုးပင် ဖြစ်လေသည်။ ဝတ်စားဆင်ယင်ပုံမှာ ရှေးဆန်းလှပေသည်။ မြမြစန်းသည်အမျိုးသမီးငယ်အားငေးမောကြည့်နေရာမှမေးလိုက်လေ
သည်။ ထိုအမျိုးသမီးကို ယခင်က တစ်ကြိမ်မျှ မမြင်ဘူးပေ။ “အစ်မက ဘယ်သူလဲ ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ”
“သမီး”
မြမြစန်းသည် မျက်မှောင်တစ်ချက် ကျုံ့လိုက်သည်။ စိတ်ထဲတွင် တွေး နေမိသည်မှာ အစ်မအရွယ်ပဲရှိသေးတယ်။ ဘာကြောင့် ငါ့ကို သမီးလို့ခေါ်ရ တာလဲ။ တကယ်ဆို ညီမလေးလို့ ခေါ်ရမှာ။ ကြာကြာတွေးချိန်မရ။ ထိုအခါ ထိုမိန်းကလေးက သူမ၏ ပါးစပ်ကို သူမ၏ လက်ညှိုးနှင့်ဖိလိုက်ပြီး တိုးတိုး နေရန် အချက်ပြလိုက်လေသည်။
“ရော့ – သမီးကို မုန့်ဖိုးပေးမလို့ ခေါ်လိုက်တာ။ ရော့ – စားချင်တာစား” ဟုပြောပြီး ငွေအကြွေစေ့လေးတစ်စေ့လှမ်းပေးလေသည်။
ထိုခေတ်က (၁၀)ပြားစေ့၊ တစ်မတ်စေ့ပြားစေ့သာ အသုံးများလှသည်။ တန်ဖိုးလည်းရှိသည်။ မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲကို (၁ဝ)ပြားသာပေးရသောအချိန် ကာလဖြစ်လေသည်။ တစ်မတ်ဆိုရင် လွန်စွာ တန်ဖိုးရှိနေလေပြီ။
မြမြစန်းသည် လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော တစ်မတ်စေ့ကလေးကို အံ့ဩနေပြီး ငေးကြည့်နေစဉ်မှာပင် ..
“ကဲ – ကဲ – သမီးအခန်းထဲမှာ အစ်မရှိတာ ဘယ်သူမှမပြောနဲ့။ နောက် နေ့လည်း ပိုက်ဆံတစ်မတ်စေ့ စပေးမယ်။ လာယူ – ဘယ်သူမှ လျှောက် မပြော ရဘူးနော် ကြားလား” မြမြစန်းလည်း ခေါင်းညိတ်၍ ကတိပေးပြီး စတိုခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာလေသည်။ ထိုအချိန်တွင် မိခင်၏ အသံထွက် ပေါ်လာသည်။
“မြမြစန်းရေ – သမီး – မနက်စာ လာစားကွယ်။ အပေါ်ထပ်မှာ ဘာလုပ် နေတာလဲ”
အမေ အော်ခေါ်နေသဖြင့် မြမြစန်း အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့လေ သည်။ မြမြစန်းလည်း မနက်စာစားပြီး အမေ့ကိုပြောပြရန် စိတ်ကူးနေစဉ် စတိုခန်းထဲတွင်တွေ့ခဲ့ရသောအမျိုးသမီးသည်သူမအားမပြောရန်ဟန့်တား ခဲ့လေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖွင့်မပြောဖြစ်တော့ပေ။
တစ်နေ့တွင် မြမြစန်း ကျောင်းအပြန်လမ်းထိပ်ဆိုင်မှ ကြာဇံကြော် ဝယ်လာခဲ့ရာ မိခင်သည် မြမြစန်းအား မေးမြန်းလေတော့သည်။
“သမီး-လာဦး၊ ဘယ်က ပိုက်ဆံရလို့ ကြာဇံကြော် ဝယ်လာတာလဲ။ သမီးအခုတလော မုန့်တွေ အရမ်းဝယ်စားနေသလိုပဲ။ အမေ့ကို မှန်မှန်ပြော စမ်း။ ဘယ်က ပိုက်ဆံတွေရသလဲ”
မြမြစန်းလည်း ကြောက်ကြောက်နှင့် စတိုခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ လက်ညှိုးလှမ်းထိုးလိုက်ပြီး…
“အပေါ်ထပ်က စတိုခန်းထဲက ရတာ မေမေ” ဟု ဖြေလိုက်လေသည်။ မြမြစန်း၏ မိခင်သည် အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားပြီး …
“ဘယ်လို – သမီး၊ စတိုခန်းထဲက မဟုတ်လား။ အဲဒီစတိုခန်းထဲမှာ ဘာ ပိုက်ဆံမှမထားဘူး။ မှန်မှန်ပြော ဘယ်ကရလဲ၊ အခုပြော”ဟုခပ်ငေါက်ငေါက်
မေးလိုက်လေရာ မြမြစန်းသည် ငိုပြီးလျှင် အကြောင်းစုံကို ဖွင့်ပြောလိုက်မိ
သည်။
“ဟုတ်တယ်- မေမေ။ အဲဒီအခန်းထဲမှာ မိန်းမတစ်ယောက်ကပေးတာ သူက ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောနဲ့တဲ့။ နောက်နေ့ ပိုက်ဆံသွားယူတော့ လူကို တော့ မတွေ့တော့ဘူး။ ပိုက်ဆံကတော့ ရှေးဟောင်းခုံလေးပေါ်မှာ အမြဲပဲ တွေ့ရတယ်။ ပြီးတော့ ညဘက်ရောက်လျှင် သမီးရဲ့ဘေးမှာ အမြဲလာအိပ် တယ်”
မြမြစန်း၏ မိခင်မှာ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်သွားပြီးလျှင် … “ဘယ်လို-အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ် – အမေ”
မြမြစန်း၏မိခင်သည်ထိုအဖြစ်အပျက်အား ဦးလှထွန်းအားပြောပြလေ
ရာ ဦးလှထွန်းသည် လေးတွဲ့သော အသံဖြင့် ….
“အင်း- မိန်းမရေ ငါယူလာတဲ့ ရုပ်ထုလေးက အစွမ်းပြတာ ဖြစ်မယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ အခါတိုင်းဒီလိုမဖြစ်ဘူးလေ။ ရုပ်ထုလေးက သံသယ ဝင်စရာရှိတယ်။ ပြီးတော့ – သမီးအန္တရာယ်ရှိတယ် မရီရေ။ ငါတို့ တစ်ခုခု လုပ်မှ”
မြမြစန်း၏ မိခင်သည် အထိတ်တလန့် ဖြစ်သွားကာ …
“အဲဒါဆိုလည်း အစ်ကိုရယ်၊ အဲဒီရုပ်ထုကို သွားစွန့်ပစ်လိုက်ပေါ့” “မင်းရဲ့သမီးပြောတာ ဟုတ်မဟုတ်စောင့်ကြည့်ပါဦး မရီရယ်”
“အရုပ်ကို စွန့်ပစ်လိုက်တော့ အစ်ကို။ သမီးလေးအတွက် ကျွန်မ စိုးရိမ် တယ်။ သမီးလေးကို သတိထားကြည့်၊ နှုတ်ခမ်းတွေဖြူရော်နေတယ်။ ပြီး- ခဏခဏဖျားတယ်။ ရှင့်သူငယ်ချင်းကိုစိန်ကျော်ကိုလည်း အကြောင်းကြား လိုက်ပေါ့။ ရုပ်ထုကို မြန်မြန်ဖျက်ဆီးမှ ဖြစ်တော့မယ်။ ပြီးတော့ – ညဘက် တွေမှာ အစ်ကို သတိထားမိရဲ့လား။ လူလိုလို အရိပ်တစ်ခုက စတိုခန်းရဲ့
အပေါ်ထပ်မှာ ရိပ်ခနဲ ရိပ်ခနဲတွေ့ရတယ်။ အပေါ်ထပ်ကိုတက်ရင် အခါတိုင်း လို စိတ်မသန့်ဘူး အစ်ကိုရယ်။ တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲ”
“ဟုတ်တယ် – မရီ။ ငါတို့ ဒီတစ်ရက်နှစ်ရက် သတိထားကြည့်။ သမီးကို စောင့်ကြည့်ကွာ။ အရုပ်က ဖျက်ဆီးတာ လွယ်တာပဲ။ ပိုင်ရှင်ကိုတော့ အသိ ပေးရမှာပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့ – ကိုလှထွန်း”
သို့ဖြင့် လင်မယားနှစ်ယောက် နေ့ညမပြတ်စောင့်ကြည့်အကဲခတ်နေ မိရာ နောက်နေ့ နေ့လယ် (၁)နာရီကျော်ကျော်လောက်တွင် မြမြစန်း စတို ခန်းသို့ တက်သွား၍ ဒေါ်ရီရီသည် သမီးနောက်မှ တိတ်တဆိတ် မယောင် မလည်လိုက်သွားလေသည်။ မြမြစန်း စတိုခန်းထဲမှပြန်ထွက်လာသောအခါ ပိုက်ဆံတစ်မတ်စေ့လေးတစ်စေ့ ကိုင်လာသည်ကို တွေ့ရရာ …
“ဟဲ့- သမီးပေးစမ်း။ ဒီပိုက်ဆံတစ်မတ်”ဟုပြောပြီးလက်ထဲကိုင်ထား သော ပိုက်ဆံတစ်မတ်စေ့လေးအား ဖျတ်ခနဲယူလိုက်လေရာတွင် စတိုခန်း ထဲမှ“ဒုန်း”ဆိုသော အသံကို ကြားလိုက်ရလေသည်။ ဒေါ်ရီလည်း စတိုခန်း ထဲဝင်၍ ပြေးကြည့်လိုက်လေရာ ရုပ်တုလေးသည် တင်ထားသော ခုံပေါ်မှ တစ်ဆင့်အောက်သို့ ပြုတ်ကျနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ “ဟင် – ရုပ်တုလေးပြုတ်ကျနေပါလား။ လက်တစ်ဖက်လည်းကျိုးသွား
ပြီ”
ဒေါ်ရီရီလည်း ရုပ်တုလေးနှင့်တကွ ကျိုးနေသော လက်တစ်ဖက်ကိုပါ အပြင်သို့ ထုတ်ယူလာခဲ့လေသည်။ ကိုလှထွန်းနှင့် ဒေါ်ရီရီတို့ လင်မယား နှစ်ယောက် ခေါင်းချင်းဆိုင်၍ တိုင်ပင်ကြရလေသည်။ ထိုမိန်းမရုပ်တုလေး အားပေါ့ပေါ့ဆဆမှတ်ယူ၍မရတော့။ သမီးအတွက်စိုးရိမ်ရပြီမို့နောက်ဆုံး ထိုရုပ်ထုလေးအား စွန့်ပစ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။
မြမြစန်းကိုလည်း ပရိတ်၊ ပဋ္ဌာန်းများဖြင့် အတားအဆီးများ ပြုလုပ်ထား လိုက်ပြီး ရုပ်တုလေးအား မီးရှို့ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်လေသည်။
ဦးလှထွန်းအိပ်ပျော်နေစဉ်ထူးခြားဆန်းကြယ်သော အိပ်မက် မြင်မက် လေတော့သည်။ ထိုအိပ်မက်မှာ ရုပ်တုလေးထဲ ဝင်ရောက်ပူးဝင်နေသော ဝိညာဉ်မိန်းကလေးက အိပ်မက်ပေးခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ထိုမိန်းကလေးသည်ရှေးဆန်သောအဝတ်အစားများကိုဝတ်ဆင်ထား
ပြီး ပါးပြင်နှစ်ဖက်၌လည်းမျက်ရည်များစီးကျနေသည်။ ဦးလှထွန်းက အံ့ဩ ပြီး ငေးကြည့်နေစဉ် ထိုမိန်းကလေးက …
“ဦးလေး – ကျွန်မကနတ်မိမယ်ရုပ်တုလေးထဲကဝိညာဉ်ရှင်မိန်းကလေး ပါ။ ဦးလေးကို ကျွန်မ အကူအညီလေးတစ်ခုလောက်တော့ တောင်းပါရစေ ရှင်”
“မင်းကို ဦးလေး မသိရပါလား။ ဦးလေးက မင်းကို ဘယ်လိုကူညီပေးရ မလဲ။ မင်းက ဘယ်သူဆိုတာရယ် ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို ဦးလေးကို ရှင်းပြပေးဦးမှပေါ့”
“ကျွန်မက ဟိုးယခင်တုန်းက ရှမ်းစော်ဘွားတစ်ဦးရဲ့ တတိယမြောက် ဇနီးပါ (စဝ်ပန်းလှ)လို့ ခေါ်ပါတယ်။ ကျွန်မရဲ့လှပကျော့ရှင်းပြီး ကျက်သရေ ရှိတဲ့ အလှအပဟာ ကျွန်မကို တစ်ချိန်ချိန်မှာ ဒုက္ခပေးလိမ့်မယ်လို့ မတွေးမိ ပါဘူးရှင်။ ကျွန်မဟာ ကျွန်မရဲ့လှပမှုအပေါ်မှာ အင်မတန် ယစ်မူးတွယ်တာ နေတဲ့ စော်ဘွားကြီး (စဝ်ခွန်ဖ) ကို သိပ်ယုံကြည်အားကိုးမိပါတယ်။ စော် ဘွားကြီးက ကျွန်မကို သိပ်ပြီး ချစ်မြတ်နိုးလွန်းတာနဲ့ သူတို့ ဘိုးစဉ်ဘောင် ဆက်သိမ်းထားတဲ့လည်ဆွဲရတနာကိုကျွန်မကိုပေးပြီးဝတ်ဆင်စေတဲ့အထိ မြတ်နိုးလှပါတယ်။ ဒါကိုမနာလိုမရှုဆိတ်ဖြစ်ပြီး အမြဲတမ်းဒုက္ခပေးဖို့ကြံစည် နေတဲ့ မဟာဒေဝီကြီးဖြစ်တဲ့ (စဝ်သူဇာ)က ကျွန်မကို အကွက်ချပြီး ဒုက္ခ လှလှကြီး ပေးတော့တာပဲရှင်။
စဝ်သူဇာက တစ်နေ့တော့ ကျွန်မကို သူ့ရဲ့ တူတော် “စဝ်သီဟနဲ့ မိတ် ဆက်ပေးပါတယ်။ ကျွန်မကလည်း ရိုးသားစွာနဲ့ လက်ခံခဲ့တယ်။ အဲဒီ (စဝ်သီဟ)ဆိုသူဟာ ကျွန်မ ဘယ်သွားသွား အရိပ်လို မသိမသာလိုက်နေ တတ်ပါတယ်ရှင်။ တစ်နေ့မှာ စော်ဘွားကြီး ခရီးထွက်နေတုန်း စဝ်သီဟက ကျွန်မရဲ့မနီးမဝေးမှာ ကျွန်မရဲ့အရိပ်အခြေကို အကဲခတ်ကြည့်ရှုနေပါတယ်။ ကျွန်မ ခဏအပန်းဖြေတော့ကျွန်မရဲ့အနားရောက်လာပြီးကျွန်မကိုကြည်နူး စရာစကားလုံးအလှအပတွေနဲ့စည်းရုံးဖြားယောင်းသိမ်းသွင်းပါတော့တယ်။ စဝ်သီဟက အပြောလည်းကောင်း၊ ရုပ်ကလည်း ချောပါတယ်။ ကျွန်မဟာ ဟာသဉာဏ်ရှိတဲ့စဝ်သီဟကိုယုံကြည်ပြီးမကြာခဏဆုံတွေ့အောင်ဖန်တီးနေတတ်တဲ့ သူတို့အကြံကိုမသိဘဲစဝ်သီဟကိုခင်မင်သွားမိပါတယ်။ ဒါဟာ လည်း ရိုးရိုးသားသား မိတ်ဆွေတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ ခင်မင်သွားတာပါ။ တစ်ခါတလေစော်ဘွားကြီးကကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ခင်မင်မှုကိုမသိ
မသာ မေးမြန်းပါတယ်။ ကျွန်မကလည်း စိတ်သန့်သန့်နဲ့ ပြန်ဖြေပါတယ်။ ကျွန်မရဲ့ယောက်ျားစော်ဘွားကြီးကလည်းကျွန်မကိုမြတ်နိုးလွန်းတာကြောင့် စိတ်ထဲ မသင်္ကာဖြစ်ပုံ မပေါ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ – ကာလကြာရှည်လာတဲ့အခါ ကျွန်မကို စော်ဘွားကြီးက မသင်္ကာတဲ့ မကြာခဏ ကြည့်တတ်ပါတယ်။
တစ်နေ့ ကျွန်မ အိပ်ခန်းရဲ့ လေသာပြတင်းတံခါးပေါက်မှ လှမ်းကြည့် ရင်း ခြံထဲမှာ ဝါဂွမ်းဖြူဖြူ ပုံခင်းထားသလို ဖြူဖွေးလှပတဲ့ စံပယ်ရုံကို ကြည့် ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တာနဲ့ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလာပြီး ဖြူဖွေးပြီး ရနံ့လေးတွေ သင်းပျံ့မွှေးကြိုင်လွန်းလှတဲ့ စံပယ်ပန်းလေးတွေကို လက်ခုပ်ထဲထည့်ပြီး မွှေးကြူနေတုန်းစဝ်သီဟကကျွန်မနားကိုရုတ်တရက်ရောက်လာပြီးကျွန်မ လက်ထဲက စံပယ်ပန်းလေးတွေ ကိုင်ထားတဲ့လက်ကို အမှတ်တမဲ့ ငုံနမ်း ရှူရှိုက်လိုက်ပါတော့တာရှင်။
ကျွန်မရုတ်တရက်ဆိုတော့ကြောင်ငေးသွားမိတယ်။ ကျွန်မရှက်လည်း ရှက်၊ဒေါသလည်းထွက်သွားပါတယ်။ဟုတ်တယ်လေ။ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် ရဲ့အမူအရာဟာမသိတဲ့လူဆိုရင်လှပတဲ့ပန်းတောထဲမှာချစ်သူနှစ်ဦး ကြည်
နူးနေတဲ့ ပုံစံမျိုးဖြစ်မနေပေဘူးလား။ ကျွန်မလည်း စဝ်သီဟကို အတင့်ရဲ လိုက်တဲ့လူဆိုပြီးအကြည့်စိမ်းစိမ်းနဲ့ တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဟော်နန်းထဲပြန်ဝင် ဝင်ပြေးလာခဲ့မိပါတယ်။ ဒါကို အစအဆုံးကြည့်နေကြတဲ့သူနှစ်ဦးကတော့ ကျွန်မရဲ့ခင်ပွန်း စော်ဘွားကြီးနဲ့ မဟာဒေဝီ စဝ်သူဇာတို့နှစ်ယောက် ဖြစ်နေ ပါတော့တယ်ရှင်။
တကယ်တမ်းတော့ သူ့ရဲ့တူတော်စဝ်သီဟက မဟာဒေဝီနဲ့ ဘယ်လိုမှ အမျိုးမတော်စပ်ပါဘူး။ မဟောဒေဝီစဝ်သူဇာကိုငယ်စဉ်ကလေးဘဝထဲက နေပြီး စော်ဘွားကြီးစဝ်ခွန်ဖနဲ့ အကြောင်းပါတဲ့အထိ အပါးတော် အမြဲခစား
နေတဲ့ နောက်တော်ပါး နို့ထိန်းတစ်ယောက်ရဲ့မွေးစားသားပါ။ သူဟာ ဂမ္ဘီရ အတတ်ပညာတွေလည်း လေ့လာဆည်းပူးပြီး ဆရာတစ်ဆူ ဖြစ်လောက် နေပြီလို့ သတင်းထွက်နေသူ တစ်ယောက်ပါရှင်။
ဒီအဖြစ်အပျက်ကို မြင်ပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာ စော်ဘွားကြီးဟာ ကျွန်မ အနားကို ရှောင်ဖယ်ရှောင်ဖယ်ဖြစ်သွားပြီး ကျွန်မဆီကို မလာတော့ပါဘူး။ အမြဲပဲ မဟာဒေဝီနဲ့ အနေများပါတယ်။ ကျွန်မဟာ ရုပ်ဆင်းသဏ္ဌာန်ကြောင့် သာ စော်ဘွားကြီးရဲ့ ဇနီးသည်တစ်ယောက်အပါအဝင် ဖြစ်နေပေမယ့် စဝ်သူဇာလို နောက်ခံအင်အားမရှိပါဘူးရှင်။ သူတို့တွေရဲ့သွေးထိုးဖြားယောင်း တဲ့ စကားတွေကို နားယောင်နေတဲ့ စော်ဘွားကြီးရဲ့မျက်နှာထားတင်းတင်း ကြောင့် ကျွန်မလည်း သူ့အနား မကပ်ရဲဘဲ စိတ်ထိခိုက်ပြီး တစ်နေကုန် မြင်း လျှောက်စီးရင်း အချိန်တွေ ဖြုန်းတီးနေမိပါတော့တယ်။
တစ်နေ့ ကျွန်မဟာ မြင်းစီးနေရင်း အချိန်လင့်မှဟော်နန်းကိုပြန်ရောက် လာပြီးမြင်းပေါ်မှဆင်းလိုက်သည်နှင့်စပ်သူဇာရဲ့လူယုံနှစ်ယောက်ကကျွန်မ ကို ချုပ်နှောင်ပြီး ဆွဲခေါ်ကြပါတယ်။ ဟော်နန်းရဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ကျွန်မကို ချစ် မြတ်နိုးလှပါတယ်ဆိုတဲ့ စော်ဘွားကြီးက ခုံမှာ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်ပြီး ကျွန်မကို နာကြည်းမုန်းတီးစက်ဆုပ်လှတဲ့ မျက်ဝန်းအစုံနဲ့ စူးစူးရဲရဲကြီး စိုက်ကြည့်နေ ပါတယ်။ ကျွန်မကို အပြစ်ပေးတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်သော်လည်းကျွန်မ ဟာ ငိုယိုပြီး.
“စော်ဘွားကြီးရယ်-ကယ်ပါဦး။ ကျွန်မမှာ ဘာအပြစ်တွေရှိလို့လဲ”ဟု ချုပ်နှောင်ထားသည့်ကြားမှငိုယိုပြီးအားကိုးတကြီးနဲ့တိုင်တန်းမိသော်လည်း ကျွန်မရဲ့ သခင်ဟာ ကျွန်မကို ရွံ့ရှာစက်ဆုပ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ တစ်ချက်ကြည့် ပြီးကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားပါတော့တယ်။ အဲဒီအချိန်ကစပြီးကျွန်မဟာမြေ အောက်ခန်းမှာ ပိတ်လှောင်ခြင်းခံရပြီး အစာရေစာပါ ဖြတ်တောက်ခြင်းခံရ ပါတယ်။
ကျွန်မဟာ ဝေဒနာတွေကို ကြိတ်မှိတ်ခံစားရင်း သေအံ့မူးမူးမှာ မဟာ ဒေဝီနဲ့ စဝ်သီဟ အနားရောက်လာတော့ အားအင်ချိနဲ့နေတဲ့ ကျွန်မဟာ ရှိသမျှ ခွန်အားလေးကို ဖျစ်ညှစ်ပြီး မေးမိလိုက်ပါတယ်။
“ကျွန်မမှာ ဘာအပြစ်ရှိလို့လဲ”ဟု မေးရာ စဝ်သူဇာက ရယ်မောပြီး ပြောတယ်။
“ငါ ဘာကြောင့် အခုလို ကြံစည်တယ်ဆိုတာကို မင်းမသေခင် နား ထောင်သွား။ စော်ဘွားကြီးတို့ မျိုးရိုးစဉ်ဆက် လက်ဆင့်ကမ်းလာတဲ့ လည် ဆွဲရတနာကို ငါ့ကိုမပေးဘဲ နင့်ကို ပေးထားတာ ငါသဘောမတူဘူး။ စော်ဘွားကြီးဟာ ငါ့ထက် မင်းကို မေတ္တာပိုတာလည်း ငါ မကြည့်လိုဘူး။ မကျေနပ်ဘူးပေါ့။ ဒါကြောင့် မင်းကို အခုလို ကြံစည်လိုက်တာ”
ဒီတန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ လည်ဆွဲကြီးကိုလည်းစပ်သူဇာက စော်ဘွားကြီး ကျွန်မကို ပေးထားတာ မကျေနပ်ဘူး။ ဒါကြောင့် ပုံတူလုပ်ချင်တယ်ဆိုပြီး ကျွန်မဆီကလှည့်ထုတ်သွားတာပါ။ ကျွန်မဆီကလိမ်လည်ယူပြီး ကျွန်မက တစ်ပါးသော ယောက်ျားကို လက်ဆောင်ပေးသလို ဖန်တီးကြတာပါ။ ပြီးတော့ စော်ဘွားကြီးကို စဝ်သူဇာနဲ့ စဝ်သီဟက သွားပြကြတယ်လေ။ အထင်လွဲနေတဲ့စော်ဘွားကြီးဟာအချစ်ကြီး၍အမျက်ကြီးဆိုသလိုကျွန်မရဲ့ မျက်နှာကို မကြည့်ချင်တော့လောက်အောင် မုန်းတီးသွားပါတော့တယ်
ရှင်း
ကျွန်မကိုအချစ်ကြီးလွန်းလှ၍သဝန်တိုပြီးရက်စက်တဲ့ကျွန်မရဲ့ခင်ပွန်း စော်ဘွားကြီးကို ကျွန်မဟာ မမုန်းရက်ပါဘူးရှင်။ ကျွန်မရဲ့ ကံကြမ္မာကိုပဲ ကျွန်မအပြစ်ပုံချရတော့မှာပေါ့ဦးရယ်။ ဒီအဖြစ်အပျက်တွေကိုကျွန်မဘဝရဲ့ နောက်ဆုံးအချိန်မှာ အားလုံးကို သိလိုက်ရပြီး လောကကြီးဟာ ကျွန်မနဲ့ လုံးဝ အဆက်ပြတ်ဝေးကွာ သွားပါတော့တယ်ရှင်။
ဂမ္ဘီရပညာရပ်တွေကို တတ်ကျွမ်းနားလည်တဲ့ စဝ်သီဟဟာ လက်ရာ မြောက်လှတဲ့ ပန်းပုဆရာဆီမှာ လှပတဲ့ ရုပ်ထုလေးထုပြီး ကျွန်မရဲ့ ဝိညာဉ်
ကို ပူးကပ်ထည့်သွင်းလိုက်တယ်။ ကျွန်မ ရုပ်ထုထဲက အပြီးတိုင် ရုန်းထွက် ချင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ – မရဘူး။ ရုပ်ထုလေးရဲ့ လက်နှစ်ဖက်မှာ ရေးထားတဲ့ အင်းကွက်တွေရဲ့အစွမ်းကို ကျွန်မ မခုခံနိုင်ဘူး။ အင်းကွက်က အင်မတန် အစွမ်းရှိတယ်။
ကျွန်မကိုအစွမ်းသိဒ္ဓိရှိတဲ့နတ်မိမယ်လေးကို ဖန်ဆင်းသတ် မှတ်ပြီး ဟော်နန်းရဲ့ဧည့်ခန်းတစ်နေရာမှာထားတယ်။ တကယ်တော့ ကျွန်မ ရဲ့ဝိညာဉ်ဟာ လူ့ဘဝထဲမှာ လွတ်လပ်နေရင် စဝ်သူဇာတို့ လူစုရဲ့မတရားမှ ကိုဖော်ထုတ်မှာ စိုးတဲ့အတွက် အခုလို ချုပ်နှောင်ထားတာလို့ ကျွန်မထင်မိ ပါတယ်။ ကျွန်မရဲ့ဝိညာဉ်က အချုပ်နှောင်ခံရတာပါ။
အခုလိုဦးလေးကကျွန်မရဲ့ဝိညာဉ်ကို ပိတ်လှောင်ခံထားရတဲ့ ရုပ်ထုကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်တဲ့အတွက် ကျွန်မရဲ့ ဝိညာဉ်လည်း လှောင်ချိုင့်စံဘဝ ထဲက လွတ်မြောက်သွားပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ – ကျွန်မ အကူအညီတစ်ခု တောင်းပါ ရစေ။ ကျွန်မအတွက်ရည်စူးပြီး အလှူအတန်းတစ်ခုလုပ်ပေးပါလို့ တောင်း ဆိုပါရစေရှင်။ ကျွန်မ ကျေးဇူးဆပ်ခဲ့မှာပါ”လို့ ကြေကွဲဝမ်းနည်းစွာ ရှင်းပြပါ တော့တယ်။
မကောင်းမှုသည် ဆိတ်ကွယ်ရာမရှိဟု ဆိုသည့်အတိုင်း (စဝ်ပန်းလှ) မတရားခံရသည်ကိုသေဆုံးပြီး (၅) ရက်အကြာမှစော်ဘွားကြီးအကြောင်းစုံ သိရလေသည်။ စော်ဘွားကြီးသည် လေသာပြတင်းပေါက်မှ အဝေးသို့ အဓိပ္ပာယ်မဲ့စွာ ငေးမောကြည့်နေမိလေသည်။ ရင်ခွင်တစ်ခုလုံး ဆွဲထုတ် ပစ်လိုက်သလိုခံစားနေရပြီးတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီးဖြစ်နေသည်။ ဟာလာ ဟင်းလင်းကြီးဖြစ်နေသည်။ ပူလောင်လွန်းလှတဲ့အချစ်စိတ်နှင့် မုန်းတီးစိတ် တို့ ဒွန်တွဲနေသည်။
“စဝ်ပန်းလှ သိပ်ရက်စက်တဲ့ မိန်းမ – ငါ့ရဲ့အချစ်တွေကို အလေးမထား တန်ဖိုးမထားတဲ့ မိန်းမ။ ဟင်း – ဒီလောက်တော့ သူလည်း ပြန်ပေးဆပ်ရမယ် လေ”
ဟု ဆို့နင့်ကြေကွဲနေသည့်အသံက စော်ဘွားကြီး၏ နှုတ်ဖျားမှ ထွက် မလာနိုင်တော့၊ လည်ချောင်းဝမှာတင် ရပ်တန့်သွားလေသည်။
ထိုစဉ်လှေကားမှ တက်လာသည့် ခြေသံကြောင့် အတွေးစတို့ရပ်သွား လေသည်။ စော်ဘွားကြီး၏ လူယုံကြီးက …
“သခင်ကြီး – ဒီမှာ လူတစ်ယောက် စာလာပေးသွားတယ်” “ဪ”
စော်ဘွားကြီးသည် ပေးလာသော စာကို ဖောက်လိုက်ရာ “ဟင်”ဟု အံ့သြစွာ ရေရွတ်ရင်း မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကို တွန့်၍ မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်ပြီး လျှင် …
“ချစ်ထုံးဖွဲ့သီ ချစ်သူ သခင်စကား …
နားဝမှာ ပျားရည်အလား၊ ချစ်မိုးစွေရွာ အနမ်းများ၊ တလှိုင်လှိုင်နဲ့။ သခင်ရဲ့နူးညံ့တဲ့ အပြုံး၊ နွေးထွေးတဲ့ အကြည့်တွေ၊ ယုယပျူငှာတဲ့ ရင်ခွင်မှာ မှေးစက်နားခိုပျော်မွေ့ရင်း၊ အတုနှိုင်းမရှိကျေနပ်လှတဲ့ငါ့ဘဝမုန်တိုင်းတစ်ခု ထင်တိုင်းပြုရန်၊ ငါ့ရဲ့ဘဝထဲမွှေနှောက်တော့၊ သခင်ရဲ့အမုန်းကျိန်စာကြောင့်၊ ငါ့ရဲ့ နှလုံးသားပြတ်ကြွေပြုန်း၍၊ သွေးမျက်ရည်မြေခ၊ နေဝင်ချိန်စောခဲ့ရ၊ တောင်းဆုခြွေခဲ့မယ့် ချစ်သူသခင် ကြားပါစေသား”
ဘဝဆက်တိုင်း အသက်တမျှ ချစ်ရတဲ့သခင်နဲ့ မခွဲမခွာ ကိန္နရီ ကိန္နရာ လို ချစ်ရည်တူပြီး ဘဝဆုံးတိုင်ပေါင်းဖက်ရပါစေသားဟု နှုတ်ဖျားသစ္စာ စကားတစ်ခွန်းကို ချစ်သခင်သိအောင် ဤပေလွှာ၌ မှတ်တမ်းတင်ရင်း နှုတ် ဆက်စကား ဆိုလိုက်ပါတယ်။ သခင်ရက်စက်သော်လည်း ဘယ်တော့မှ မမုန်းသံသရာ ဆုံးကမ္ဘာတိုင် ချစ်နေမယ်လို့ တောင်းဆုခြွေရင်း…
(စဝ်ပန်းလှ)
ဟု ဆို့နင့်ကြေကွဲနေသည့်အသံက စော်ဘွားကြီး၏ နှုတ်ဖျားမှ ထွက် မလာနိုင်တော့၊ လည်ချောင်းဝမှာတင် ရပ်တန့်သွားလေသည်။
ထိုစဉ်လှေကားမှ တက်လာသည့် ခြေသံကြောင့် အတွေးစတို့ရပ်သွား လေသည်။ စော်ဘွားကြီး၏ လူယုံကြီးက …
“သခင်ကြီး – ဒီမှာ လူတစ်ယောက် စာလာပေးသွားတယ်” “ဪ”
စော်ဘွားကြီးသည် ပေးလာသော စာကို ဖောက်လိုက်ရာ “ဟင်”ဟု အံ့သြစွာ ရေရွတ်ရင်း မျက်ခုံးနှစ်ဖက်ကို တွန့်၍ မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်ပြီး လျှင် …
“ချစ်ထုံးဖွဲ့သီ ချစ်သူ သခင်စကား …
နားဝမှာ ပျားရည်အလား၊ ချစ်မိုးစွေရွာ အနမ်းများ၊ တလှိုင်လှိုင်နဲ့။ သခင်ရဲ့နူးညံ့တဲ့ အပြုံး၊ နွေးထွေးတဲ့ အကြည့်တွေ၊ ယုယပျူငှာတဲ့ ရင်ခွင်မှာ မှေးစက်နားခိုပျော်မွေ့ရင်း၊ အတုနှိုင်းမရှိကျေနပ်လှတဲ့ငါ့ဘဝမုန်တိုင်းတစ်ခု ထင်တိုင်းပြုရန်၊ ငါ့ရဲ့ဘဝထဲမွှေနှောက်တော့၊ သခင်ရဲ့အမုန်းကျိန်စာကြောင့်၊ ငါ့ရဲ့ နှလုံးသားပြတ်ကြွေပြုန်း၍၊ သွေးမျက်ရည်မြေခ၊ နေဝင်ချိန်စောခဲ့ရ၊ တောင်းဆုခြွေခဲ့မယ့် ချစ်သူသခင် ကြားပါစေသား”
ဘဝဆက်တိုင်း အသက်တမျှ ချစ်ရတဲ့သခင်နဲ့ မခွဲမခွာ ကိန္နရီ ကိန္နရာ လို ချစ်ရည်တူပြီး ဘဝဆုံးတိုင်ပေါင်းဖက်ရပါစေသားဟု နှုတ်ဖျားသစ္စာ စကားတစ်ခွန်းကို ချစ်သခင်သိအောင် ဤပေလွှာ၌ မှတ်တမ်းတင်ရင်း နှုတ် ဆက်စကား ဆိုလိုက်ပါတယ်။ သခင်ရက်စက်သော်လည်း ဘယ်တော့မှ မမုန်းသံသရာ ဆုံးကမ္ဘာတိုင် ချစ်နေမယ်လို့ တောင်းဆုခြွေရင်း…
စဝ်ပန်းလှရေးထားသော ကဗျာစာသားလေးတွေကို (စဝ်ခွန်ဖ) ဖတ် အပြီးတွင် ပါးပြင်နှစ်ဖက်မှ မျက်ရည်များ စီးကျလာပြီးလျှင် …
“မှားပြီ ပန်းလေးရယ်။ ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပါ။ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်တော့မှ ခွင့်မလွှတ်နဲ့။ ဘယ်တော့များမှ ခွင့်မလွှတ်လိုက်ပါနဲ့ကွယ်”ဟု ဆိုပြီး ရင်ကွဲ မတတ် ခံစားရလေသည်။
သူမ၏အဖြစ်အပျက်လေးတွေကိုလည်းကြေကွဲစွာရင်ဖွင့်တင်ပြတတ် လေသည်။ တစ်နေ့ အခုလို အဖြစ်ဆိုးမျိုးနှင့် ကြုံလာခဲ့လျှင် သူမ အလွန် မြတ်နိုးတွယ်တာရပြီး ဘယ်တော့မှ သစ္စာပျက်ပြယ်ခြင်းမရှိခဲ့ရသည့် သူမ၏ ခင်ပွန်းစော်ဘွားကြီးထံသို့ဤစာချွန်လေးကိုမဖြစ်ဖြစ်အောင် ပေးပေးပါရန် ဟော်နန်းနှင့် မနီးမဝေး ပန်းအလှ စိုက်ပျိုးသော အဘိုးအိုလင်မယားကို မှာကြားထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကြေကွဲဝမ်းနည်းစွာ ငိုရှိုက်ရင်း မှာကြားခဲ့ လေသည်။
ထိုအကြောင်းစုံကို သိရသော စော်ဘွားကြီးသည်တုန်ခိုက်ကာကြေကွဲ ဝမ်းနည်းပြီး မစားနိုင်၊ မအိပ်နိုင် တမှိုင်မှိုင်နှင့် စိတ်ထိခိုက်ပြီး လပိုင်းအတွင်း မှာပင် သူ၏ချစ်လှစွာသော ဇနီးစဝ်ပန်းလှရှိရာ သေမင်းနိုင်ငံသို့ လိုက်သွား လေတော့သည်။
ဦးလှထွန်းအိပ်မက်မှ လန့်နိုးလာသောအခါတွင် အင်မတန်မှ နူးညံ့ သိမ်မွေ့၍ချိုသာသောစကားသံဝဲဝဲလေးနှင့်ချောမောလှပပြီး ကျက်သရေ ရှိလှသည့် မိန်းမချောလေးဖြစ်သူ ရှမ်းစော်ဘွား၏ ဇနီးငယ်လေး စဝ်ပန်းလှ ဆိုသူ ကြေကွဲဝမ်းနည်းနေသည့် မျက်နှာလေးကို မြင်ယောင်ရင်း မိုးစင်စင် လင်းခဲ့လေသည်။
နောက်အားလပ်ရက်တစ်ရက်တွင်စဝ်ပန်းလှအတွက်ရည်စူးပြီးသံဃာ တော်များ ပင့်ဖိတ်၍ အလှူအတန်းတစ်ခု ပြုလုပ်ပေးပြီး အမျှပေးဝေလိုက်
မိလေသည်။
ညရောက်သောအခါ ဦးလှထွန်းနှင့် ဒေါ်ရီရီတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် လုံး အိပ်မက်မြင်မက်လေသည်။ ထိုအိပ်မက်ထဲတွင် ရုပ်ထုရှင်မိန်းမပျို၏ မျက်နှာမှာ ကြည်လင်ဝင်းပပြုံးရွှင်နေပြီး လက်ပြနှုတ်ဆက်၍တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားလေတော့သည်။ မပျောက်ကွယ်ခင် သူမ၏ လက်ထဲမှ အရာတစ်ခုကို စတိုခန်းထဲသို့ ပစ်ချကြဲဖြန့်သည်။
ထိုအိပ်မက်ကိုမက်ပြီးပြီးချင်း နေ့စဉ်ထူးဆန်းဖြစ်ရပ်ဆန်းကြယ်တစ်ခု ကို တွေ့ကြုံရလေသည်။ ထိုအခြင်းအရာကား စတိုခန်းထဲမှ နေ၍ မတ်စေ့ ကလေးတစ်စေ့ နေ့စဉ်ထွက်ကျလာသော အံ့ဩဖွယ်ရာ ဖြစ်ရပ်ပေတည်း။ “ထူးဆန်းလိုက်တာ အစ်ကို”
“အေးပေါ့- တို့ကလည်း သူ့ကို ကောင်းရာမွန်ရာရောက်အောင် သူ့ ဝိညာဉ်ကိုလွတ်လပ်အောင်ဖြေလွှတ်ပေးလိုက်တာကိုး။ သူကကျေးဇူးပြန်
ပြုတာပေါ့”
ထိုသို့ ဝိညာဉ်ရှင်မလေးကို သတိရလွမ်းဆွတ်စွာ ပြောဆိုနေဆဲမှာပင် အရာဝတ္ထုကလေးတစ်ခု ပြုတ်ကျလာပါသည်။ “ဒေါက်-ဒေါက်- ဒေါက်”
“ဟင်”
“ဟာ”
လင်မယားနှစ်ယောက်လုံး ရှေ့တွင် ပြုတ်ကျလာသော အရာလေးကို ပြိုင်တူကြည့်လိုက်သောအခါတွင် တစ်မတ်စေ့လေးပင် ဖြစ်နေလေသည်
တကား။
))) အေသင်ဇာသက်ဝေ