ဗျ၊ အရင်ကတော့ ဒီနေရာမှာ ရွာတွေဘာတွေမရှိဘူးဗျ၊ နောက်တော့ လှည်းလမ်းနှစ်ခွကွဲသွားတဲ့အလယ်နားမှာ မုန့်ဖိုကလေးဖွင့်၊ ဈေးတွေရောင်းရာကနေ တဖြည်းဖြည်းစည်ကားပြီးတော့ ရွာကလေးလိုဖြစ်သွားတာပဲဗျာ။ လှည်းလမ်းနှစ်ခုကလည်း နှယ်နှယ်ရရမဟုတ်ဘူးဗျ။
အရှေ့ဘက်သွားတဲ့ လှည်းလမ်းကြီးကိုတော့ နိဗ္ဓာန်လမ်းလို့ ခေါ်ကြသဗျ၊ အဲဒီကနေဆက်သွားရင် နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်ကိုရောက်တယ်၊ အဲဒီမှာလည်း ရွာဆယ်ရွာလောက်ရှိတယ်ဆိုတော့ ဒီလမ်းကြီးက အဲဒီရွာတွေကိုသွားတဲ့ အဓိကလမ်းမကြီးပေါ့ဗျာ။ တစ်ဖက်က လမ်းကျတော့ ပေတောရွာနဲ့ ကားလမ်းမရှိတဲ့ တာဆုံနဲ့ကို ချိတ်ထားတဲ့လှည်းလမ်းပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီလမ်းကတော့ မြို့ကိုသွားမယ့်သူတွေ၊ မြို့ကနေပြန်လာတဲ့သူတွေနဲ့ စည်ကားတဲ့လမ်းပေါ့၊ ကျုပ်တို့ရွာကနေ ကားစီးချင်ရင်တော့ တန်းမြင့်ရွာကနေသွားစောင့်စီးကြပေမယ့် ပေတောရွာဘက်က လူတွေကတော့ အဲဒီလှည်းလမ်းကြီးကနေတဆင့် တာဆုံကြီးဆီထွက်ပြီး ကားစီးကြတာကိုး၊ တာဆုံနဲ့ တန်းမြင့်က တစ်မှတ်တိုင်လောက် ဝေးတာပေါ့၊ တစ်မှတ်တိုင်လို့သာ ဆိုပေမယ့် မိုင်အားဖြင့်တော့ လေးငါးမိုင်လောက်ဝေးတယ်။
ဒီတော့ လှည်းလမ်းခွရွာကလေးက သိပ်စည်တာပေါ့ဗျာ၊ လှည်းလမ်းတွေရဲ့ဘေးနားမှာ ဆိုင်တွေကန္နားတွေဖွင့်ပြီးတော့ ရောင်းကြဝယ်ကြနဲ့ပေါ့၊ နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်ကနေထွက်တဲ့ ကုန်စည်တွေကို မြို့ကိုတက်ရောင်းမယ်ဆိုရင်လှည်းလမ်းခွကနေပဲ ဖြတ်ရတာ၊ နောက်ပြီး မြို့က ကုန်စည်တွေ နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်ဘက် သွားမယ်ဆိုရင်လည်း ဒီလမ်းကနေပဲဖြစ်ရတာကိုးဗျ၊ ကျုပ်တို့သွားနေရင်း လှည်းလမ်းခွရွာထိပ်ရောက်တော့ ရွာထိပ်မှာ မန်ကျည်းပင်ကြီးတွေ အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်းပေါက်နေတာပဲဗျာ၊ အဲဒီမန်ကျည်းရိပ်အောက်မှာတော့ ခရီးသွားတွေနားနေနိုင်အောင်လို့ ခုံတွေ၊ ဆင့်တွေရိုက်ထားတယ်ဗျ၊ အဲဒီမှာ လူတွေအုံပြီး ထိုင်နေကြတယ်ဗျ။ ကျုပ်တို့လည်း လူအုပ်ထဲကိုတိုးခဲ့တာပေါ့။
လူတစ်ယောက်က တောင်းတစ်လုံးနဲ့ထိုင်နေတယ်ဗျ၊ တောင်းထဲမှာလည်း အမဲသားတွဲတွေအစုံပဲပေါ့ဗျာ၊ လူကတော့ သိပ်အသက်မကြီးလောက်သေးဘူးဗျ၊ ကျုပ်တို့ထက်တောင်ငယ်မယ်ထင်တယ်၊ အလုပ်ကြမ်းသမားမို့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကတော့ ထွားထွားကျိုင်းကျိုင်းပဲ၊ အသားမဲလိုက်တာကလည်း မီးသွေးခဲအလားပဲဗျာ၊ ဒါပေမယ့် မျက်နှာကြည့်ရင်တော့ ငယ်ရုပ်ထွက်တယ်ဗျ။
အဲဒီလူရဲ့လက်ထဲမှာ နွားအသည်းကြီးကို ကိုင်ထားတယ်၊ အဲဒီအသည်းထဲမှာတော့ အဝါရောင်အလုံးကလေးတစ်လုံးဗျ၊ အဝါရောင်ထိန်ထိန်ကြီးတော့မဟုတ်ဘူး၊ အဝါရောင်ကိုအဖြူဘက်ပေါက်တဲ့ ဝါကျင်ကျင်အရောင်ပေါ့ဗျာ။ အလုံးကလေးက လောက်စာလုံးအသေးလောက်ပဲရှိမယ်ဗျ၊
“ဆရာကြီးတို့ ဒီဟာပါပဲ”
ဦးဖိုးခွေးဆိုရင် ရွာနီးချုပ်စပ်က လူတွေက သိကြတယ်ဆိုတော့ အကုန်လုံးကလမ်းဖယ်ပေးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဖိုးခွေးက အနားကိုကပ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ဂေါရာစဉ်းဆိုတဲ့အလုံးကလေးကို သေချာကြည့်တယ်ဗျ။
“မင်းဟာက ဟုတ်ရဲ့လား”
“ဟုတ်ပါသော်ကောဗျာ၊ ကျုပ်က သဒိုးပါဗျ၊ ဒီမနက် နွားတစ်ကောင်ကိုထိုးပြီးဖျက်ရင်း အသည်းထဲကနေ ဟောဒီအလုံးကလေးတွေ့တာပဲဗျာ၊ ဂေါရာစဉ်းဆိုတာ ကျုပ်တော့ကြားပဲကြားဖူးတာဗျ၊ အခုမှပဲ မြင်ဖူးတော့တယ်”
ဦးဖိုးခွေးက သေသေချာချာကြည့်နေတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာအနားကိုကပ်ခဲ့ပြီး
“ဦးဘသာ ဂေါရာစဉ်းဆိုတာ ဘာလဲဗျ”
“နွားရဲ့အသည်းထဲမှာ တွေ့ရတတ်တဲ့ အဲဒီအလုံးကလေးပေါ့ကွာ၊ လူတွေကတော့ နွားအမြုတေလို့ အလွယ်ခေါ်တယ်ကွ”
“သြော်၊ ဒါလေးကလား၊ နေပါအုံးဗျ၊ နွားအမြုတေက စွမ်းလို့လား”
“စွမ်းတာပေါ့ကွ၊ ဆေးဖက်မှာလည်း စွမ်းသလို၊ ဂမ္ဘီရဖက်မှာလည်း အစွမ်းအလွန်ထက်တယ်ကွ၊ ဂေါရာစဉ်းဆိုတာကလည်း နွားမှာထွက်တဲ့ပစ္စည်းတွေထဲက အရှားပါးဆုံးနဲ့ အဖိုးအတန်ဆုံးပစ္စည်းပဲကွ၊ နွားတစ်ထောင်မှာတောင် တစ်ကောင်ပါတာမဟုတ်ဘူး”
“ကျုပ်တော့ ခုမှကြားဖူးတာဗျာ၊ ဒါနဲ့ ဒီကောင်လေးက ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ”
“ဝါးလုံးတွေအတွင်းမှာ အပူရှိန်နဲ့ရေငွေ့ပေါင်းစပ်ပြီးတော့ အစိုင်အခဲဖြစ်လာတာကို ဝါးအမြုတေတို့၊ ဝါးပုလဲတို့ ခေါ်ကြတယ်မဟုတ်လားကွ၊ အဲဒီလိုပဲပေါ့၊ နွားတွေရဲ့ သည်းခြေထဲက သည်းခြေရည်နဲ့ အသည်းထဲက သွေးရည်တွေပေါင်းဖက်ပြီးတော့ အပူရှိန်ကြောင့် တဖြည်းဖြည်းဓါတ်ပြုပြိးတော့ အကျိအချွဲလေးဖြစ်လာတယ်ကွ၊ အဲဒီအကျိအချွဲကနေ တဖြည်းဖြည်း နှစ်တွေကြာလာပြီးတော့ အစိုင်အခဲကလေးဖြစ်လာတာပေါ့၊ ဒါကြောင့် ဂေါရာစဉ်းအစစ်ဆို အသည်းမှာဖြစ်တယ်တဲ့ကွ၊ ဖြစ်တဲ့အခါမှာလည်း တစ်ခါတည်းအလုံးကြီးဖြစ်တာမဟုတ်ဘူး၊ တစ်နှစ်ပြီးတစ်နှစ် တစ်ရစ်ပြီးတစ်ရစ်ဖြစ်လို့ အဖတ်အဖတ်ကလေးတွေ စုအုပ်ထားသလိုမျိုးလေးဖြစ်နေတာပေါ့”
ကျုပ်လည်း အဲဒီလူကိုင်ထားတဲ့ ဂေါရာစဉ်းကို အနီးကပ်ပြေးကြည့်တာပေါ့ဗျာ၊ တကယ်လည်း ဦးဘသာပြောသလိုမျိုး အထပ်အထပ်၊ အရစ်အရစ်ကလေးတွေပါသဗျ၊ စင်းလုံးချော အလုံးမဟုတ်ဘူးဗျို့၊ ကျုပ်က လက်နဲ့ကိုင်မယ်လုပ်တော့ အဲဒီသဒိုးက လက်ကိုရုပ်လိုက်တယ်။
“ဟေ့လူ၊ ဝယ်နိုင်မှကိုင်နော်၊ ခင်ဗျားတို့ကိုင်လို့ ကျုပ်ဂေါရာစဉ်း တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ခင်ဗျားလျှော်ရမယ်”
ကျုပ်လည်းအနောက်ဆုတ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဖိုးခွေးက သေချာကြည့်ပြီးတော့
“မင်းဂေါရာစဉ်းကို ဘယ်ဈေးခေါ်သလဲကွ”
“နှစ်ထောင်တိတိဗျာ၊ တစ်ကျပ်မှ မလျော့ဘူး”
သူပြောတဲ့ဈေးကိုနားထောင်ပြီး ကျုပ်တောင်အတော်လန့်သွားတာဗျ၊ နှစ်ထောင်ဆိုတာက တော်တော်များတဲ့ငွေပဲဗျ၊ ရွှေတစ်ကျပ်သားမှ ထောင့်ရှစ်ရာလောက်ရှိတဲ့ခေတ်မှာ နှစ်ထောင်ကတော့များတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဖိုးခွေးကတော့ စဉ်းစားနေပုံရတယ်ဗျ။ ဦးဘသာက ဦးဖိုးခွေးအနားကိုကပ်ပြီးတော့ တစ်ခုခုတိုးတိုးတိတ်တိတ်ပြောနေတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ဦးဖိုးခွေးလည်း ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“အင်းဗျာ၊ ပစ္စည်းကတော့ ကောင်းပါရဲ့၊ ဈေးကမနိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ်”
ဦးဖိုးခွေးပြောနေတဲ့အချိန်မှာပဲ လူသုံးယောက်ရောက်လာတယ်ဗျ၊ အရှေ့က လူက သဒိုးလက်ထဲက ဂေါရာစဉ်းကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်၊ သူတို့အထဲက သူဌေးဖြစ်ဟန်တူတဲ့လူကြီးကတော့ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နဲ့ကြည့်နေတယ်ဗျ၊ အဲဒီလူကြီးက ရွှေကိုင်းမျက်မှန်ကိုဝတ်ထားပြီးတော့ ဖောရင်းရှပ်ခေါ်တဲ့ နိုင်ငံခြားဖြစ်အင်္ကျီကိုဝတ်ထားတာဗျ၊ အောက်ကလည်း ဘန်ကောက်ပုဆိုးနဲ့၊ ကျုပ်တို့တွေ မြင်တောင်မမြင်ဖူးတဲ့ သားရေနဲ့လုပ်ထားတဲ့ နိုင်ငံခြားဖြစ်အိတ်ကိုလွယ်လို့ဗျ၊ ကျုပ်တို့ခေတ်က နိုင်ငံခြားဖြစ်ပစ္စည်းတွေကို ပိတ်ပင်ထားတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ တကယ့်နိုင်ငံခြားဖြစ်ဆိုတာ မှောင်ခိုသွင်းမှကိုင်ရတာ၊ အဲဒီမှောင်ခိုပစ္စည်းကိုင်နိုင်တဲ့လူက တကယ့်သူဌေးပေါ့ဗျာ။
“မင်းတို့ဟာက စစ်ရဲ့လား”
“စစ်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်မလိမ်ပါဘူး၊ ဒီမနက်ပဲ နွားထီးတစ်ကောင်ကို ထိုးပြီး ဖျက်နေတုန်းထွက်လာတာပဲဗျာ၊ ဂေါရာစဉ်းအစစ်ဆို လက်နဲ့ကိုင်ရင်ဓါတ်ပျက်တယ်ဆိုလို့တောင်မှ ဟောဒီမှာ အသည်းအတိုင်းပဲပြထားတာပါ”
“ဘယ်လောက်လဲကွ”
“နှစ်ထောင်ဗျာ”
“ထောင့်ရှစ်ရာထားမလား၊ လက်ငင်းပေးမယ်”
ဒါနဲ့ပဲ ရွှေတစ်ကျပ်သားဈေး ထောင့်ရှစ်ရာနဲ့ တည့်သွားတော့တယ်ဗျာ၊ ဒီလူကြီးက ရာတန်တွေထုတ်ပေးတာဗျ၊ တစ်ရာတန်ဆိုတာ အဲဒီခေတ်က သူဌေးပဲမြင်ဖူးတာဗျ၊ ကျုပ်တို့ တောသူတောင်သားတွေကတော့ တစ်ဆယ်တန်၊ နှစ်ဆယ်တန်လောက်ပဲ သုံးတာကိုးဗျာ။ ဒါနဲ့ သဒိုးက အသည်းကိုဖက်နဲ့ထုတ်ပြီးတော့ သေချာထုပ်ပိုးပြီး ပေးလိုက်ပါရောဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် မျက်စိရှေ့တွင် ဒီအလုံးကလေးကို နှစ်ထောင်နီးပါးပေးပြီး ဝယ်သွားတာကို ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူးဗျ၊ ကျုပ်တို့အိမ်ကြီး တစ်အိမ်လုံးချွတ်ရောင်းတောင် နှစ်ထောင်ရဖို့မှ မသေချာတာကလား။
(၂)
ဦးဘသာက တစ်ခုခုပြောချင်ပုံရပေမယ့် ဦးဖိုးခွေးက တားတယ်ဗျ၊ အရောင်းအဝယ်ပြီးသွားတော့ သဒိုးက အမဲသားတွေရောင်းပြန်ရောဗျို့၊ ကျုပ်ကတောင် စိတ်ထဲကပြောနေမိသေးတာ၊ တော်တော်လောဘကြီးတဲ့ သဒိုးဗျာ၊ ခုတင်ငွေတွေရသွားပြီပဲဗျ၊ အမဲသားတွေကို အလကားပေးလိုက်တာမဟုတ်ဘူးဆိုပြီးတော့ပေါ့၊ ဒီလိုနဲ့ နေနည်းနည်းမြင့်လာတော့ ဦးဖိုးခွေးက ကျုပ်တို့ကိုခေါ်ပြီးတော့ လှည်းလမ်းဘေးနားက ဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်တာပေါ့ဗျာ၊ လှည်းလမ်းဘေးက ဆိုင်ဆိုတော့လည်း ဖုန်တထောင်းထောင်းပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီမှာထိုင်ရင်း ကျုပ်တို့စကားပြောတာပေါ့။
“အကိုဘသာလည်း ဒီဘက်မရောက်ဖြစ်တာကြာပြီမဟုတ်လား၊ ဒီဆိုင်က မြိုင်သာက တရုတ်တွေဆိုင်ခွဲလာဖွင့်တာဗျ၊ ခေါက်ဆွဲကြော်သိပ်ကောင်းတယ်၊ အကိုတို့ စားဖူးတယ်ရှိအောင်စားပေါ့”
စားရကံကြုံတာပဲဗျာ၊ လှည်းလမ်းခွများ စီးပွားဖြစ်ချက်ဗျာ၊ ခေါက်ဆွဲကြော်ဆိုတာ မြိုင်သာမြို့လောက်တက်မှ စားရတာကို ဒီမှာရတယ်တဲ့၊ ဒါတင်မကသေးဘူး ဦးဖိုးခွေးက ကျုပ်တို့ကို အအေးတောင်မှာတိုက်သေးတယ်ဗျာ၊
“ဒါနဲ့နေပါအုံးဗျ၊ ဦးဘသာနဲ့ ဦးဖိုးခွေးနဲ့က ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ သိနေကြတာလဲ”
ဦးဘသာက ပြုံးတယ်ဗျ၊ ဦးဖိုးခွေးက အအေးမော့သောက်ပြီး
“ဒီလိုကွ၊ ငါ့အကိုနဲ့ အကိုဘသာနဲ့က အရင်တုန်းက တပ်တစ်ခုထဲ၊ နယ်မြေတစ်ခုထဲမှာ တာဝန်ကျခဲ့တာပေါ့၊ ကျုပ်ဖြင့် အဲဒီအကြောင်းတွေပြန်တွေးတိုင်း မနေ့တစ်နေ့ကလိုပါပဲဗျာ”
ကျုပ်လည်း မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်ပြီး
“ဦးဖိုးခွေးမှာ အကိုရှိတယ်လို့တော့ မကြားဖူးပါဘူးဗျာ”
ဦးဖိုးခွေးမျက်နှာက လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေးဖြစ်သွားပြီးတော့
“ဆုံးသွားတာကြာပါပြီကွာ”
“သူ့အကိုက တိုင်းပြည်အတွက် အသက်ပေးသွားတာကွ”
ဦးဘသာက ဝင်ပြောတယ်၊ ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲဖို့စဉ်းစားလိုက်တာပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ခုနက ဂေါရာစဉ်းအကြောင်း သတိရလိုက်တယ်။
“နေပါအုံး ဦးဖိုးခွေးရ၊ ခုနက အဲဒီဂေါရာစင်းဆိုတဲ့ဟာက ဒီလောက်တန်လို့လားဗျ”
“တန်ပါတယ်၊ ဂေါရာစဉ်းတိုင်းလည်း အစွမ်းမထက်ဘူးကွ၊ အဆီတွေများနေတဲ့ ဂေါရာစဉ်းတို့၊ ပထဝီဓါတ်များလို့ ကျောက်တုံးကြီးလို မာမာတောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်သွားတဲ့ ဂေါရာစဉ်းတို့က မစွမ်းဘူး၊ ခုနကပုံစံကတော့ တကယ့်နံပါတ်တစ် ထိပ်တန်းအမျိုးအစားပဲဟေ့”
“အဲဒါကိုဝယ်ပြီး ဘာလုပ်ကြတာလဲဗျ”
“ဆေးသုံးတာပေါ့ကွာ၊ ဂေါရာစဉ်းဆိုတဲ့စကားက ဗမာစကားမဟုတ်ဘူးကွ၊ ကုလားစကားကလာတာ ကုလားလို ဂေါလောကျန်းလို့ခေါ်တယ်၊ အဲဒါကို ဗမာတွေကလိုက်ခေါ်ရင်း ဂေါရာစဉ်းဖြစ်သွားတာပေါ့။ ယူနာနီဆေးပညာကျမ်းတွေမှာတော့ ဂေါရာစဉ်းအကြောင်းကို အကျယ်တဝင့်ရေးတယ်ကွ၊ ဂေါရာစဉ်းက အလွန်အေးတယ်၊ နှုတ်မြိန်တယ်၊ မင်္ဂလာကိုဖြစ်စေတတ်တယ်တဲ့၊ အလှတိုးစေတယ်၊ ကာမအားပေးတယ်၊ နွားဆယ်ကောင်အားကဲ့သို့ ဖွံ့ထွားစေတယ်လို့အဆိုရှိတယ်ဗျ”
“ဟာ၊ တော်တော်ကောင်းကျိုးများတာပဲနော်”
“ဒါတင်မကသေးဘူး လောကီနယ်ပယ်မှာဆိုရင်လည်း ဖုတ်စီး၊ ဂြိုလ်စီးတာ၊ သရဲကပ်၊ ဘီလူးစီးတာာတွေ ပျောက်စေတဲ့အပြင် ထပ်မဖြစ်စေဘူးတဲ့၊ လောကီဆေးတွေ၊ အင်းတွေနဲ့ အစီအရင်တွေလုပ်တဲ့အခါလည်း သုံးကြတယ်၊ အဆိပ်မိတာ၊ နူနာစွဲတာ၊ ရူးသွပ်တာ၊ ကိုယ်ဝန်ခဏခဏလျောတာ၊ သွေးဖောက်၊ လေဖောက်၊ သွေးကွက်၊ ပြဒါးကွက်တာ အပြင် ဦးခေါင်း၊ နှလုံးနဲ့ အသည်းတွေကို အလွန်အားပေးတာကိုး၊ ဒါကြောင့် ရှေးခတ်နန်းတွင်းဆေးတွေထဲမှာ ဂေါရာစဉ်းတွေထည့်ဖော်တယ်ကွ၊ ရောဂါပြင်းရင်တောင် အရှင်းပျောက်သလို၊ သေခါနီးလူနာတိုက်ရင် ထတောင်ထိုင်နိုင်သတဲ့ကွာ”
“ဟာဗျာ၊ ဒါဆို တော်တော်တန်တာပေါ့ဗျ၊ ဒီလိုမှန်းသိရင် ခုနက ဂေါရာစဉ်းကို အမိအရဝယ်လိုက်ပါတယ်ဗျာ၊ ဒီလောက်ဆေးဖက်ဝင်တာကိုဗျာ”
ဦးဘသာက ရယ်တယ်ဗျ။ နောက်တော့ ဘေးဘီကိုကြည့်ရင်း
“ခုနက ဟာကြီးက အတုကြီးပါကွာ”
ကျုပ်ဖြင့် အံ့သြသွားတာပဲဗျာ။
“ဗျာ၊ အတုကြီးတဲ့လား”
“အေးပေါ့၊ ဒီလိုပစ္စည်းကောင်းတွေက ဈေးကောင်းရတယ်ဆိုတော့ အစစ်အမှန်ရှိသလို အတုအယောင်တွေလည်းလုပ်ပြီး ရောင်းစားကြတာပဲ၊ ခုနက သဒိုးဆီကဟာက အတုကြီးကွ”
“ဗျာ၊ ဦးဘသာက အဲဒီဂေါရာစဉ်းကို ကိုင်မကြည့်ဘဲ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အတုကြီးမှန်းသိတာလဲဗျ”
“လွယ်ပါတယ်ကွ၊ အတုလုပ်နည်းကိုသိရင် အတုဆိုတာသိတာပေါ့”
“ကျုပ်ကိုပြောပြပါအုံးဗျာ”
ဦးဘသာက မျက်ခုံးပင့်ရင်း
“ဘာလဲအလတ်ကောင်၊ မင်းလည်းအတုလုပ်ပြီး ထောင့်ရှစ်ရာနဲ့ ရောင်းချင်လို့လားကွ”
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်လည်းသိချင်လို့ပါ”
“အတုဆိုတာ အစစ်နဲ့တူအောင်လုပ်တယ်ဆိုပေမယ့် အစစ်နဲ့အကျိုးကျေးဇူးအားဖြင့်ရော၊ ဂုဏ်အရည်အသွေးအားဖြင့်ရော မိုးနဲ့မြေလိုကွာတယ်ကွ၊ မင်းဗဟုသုတရအောင်ပြောပြမယ်၊ မင်း သစ်နနွင်းဆိုတာ ကြားဖူးသလား”
ကျုပ်လည်းခေါင်းခါလိုက်တယ်ဗျ။
“နနွင်းဆိုတာ နနွင်းမှုန့်လုပ်တဲ့ အပင်မဟုတ်လား”
ဦးဘသာက ခေါင်းခါပြီး
“နနွင်းမှုန့်လုပ်တာက ဥနနွင်းကွ၊ သစ်နနွင်းဆိုတာ ရှိသေးတယ်၊ အပင်လတ်မျိုးပဲ၊ သစ်သားထွက်တယ်ကွ၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီသစ်သားက နနွင်းနံ့ထွက်တယ်၊ အရောင်လည်းဝါဖန့်ဖန့်ပဲ၊ အဲဒီသစ်နနွင်းရဲ့ အကိုင်းတွေကို အပိုင်းအပိုင်းတွေဖြတ်၊ နုတ်နုတ်စဉ်းပြီးတော့ ရေများများနဲ့ ကြိုရတယ်ကွ၊ မင်းဘုန်းကြီးတွေ ဖန်ရေဆိုးဖို့ ပိန္နဲရေကျိုတာမြင်ဖူးတယ်မဟုတ်လား၊ မိုးပြဲဒယ်ကြီးနဲ့ ကျိုတာာလေ၊ အဲဒီလိုမျိုးကျိုရတာကွ၊ ကျိုရင်းနဲ့ နောက်ဆုံး သစ်နနွင်းတွေလည်း အာနိသင်ကုန်၊ ရေလည်းခမ်းတော့မယ်ဆိုရင်တော့ ရပ်လိုက်ရတယ်၊ အဲဒီအရည်ကို သိမ်းထားရတာပေါ့”
“နောက်နေ့ရောက်တော့ အဲဒီသစ်နနွင်းအရည်ကို အမဲသွေးနည်းနည်းထည့်ပြီး ခမ်းပြီးပျစ်သွားအောင်ကြိုရတယ်ကွ၊ ပျစ်သွားပြီဆိုရင် အဲဒီအရည်ထဲကို အပ်ချည်ကြိုးချပြီးတော့ အရည်ကိုအပ်ချည်ထိပ်မှာ စုယူရတယ်၊ အရည်စက်ကလေးက အပ်ချည်ထိပ်မှာ သီးပြီးခဲသွားတာပေါ့ကွာ၊ နောက်တစ်နေ့ရောက်ပြီဆိုရင် ခုနကလိုပဲ သစ်နနွင်းနဲ့ အမဲသွေးနဲ့ရောပြီး ပျစ်အောင်ကျို၊ ပြီးရင် တစ်ရက်အအေးခံထားတဲ့ အပ်ချည်ထိပ်က အလုံးကလေးကို စိမ်ပြီးတော့ ဆွဲထုတ်ပြီး ထပ်အအေးခံရတယ်ကွ၊ အဲဒီလိုမျိုး သုံးလတိတိလောက် နေ့စဉ် တစ်ထပ်ပြီးတစ်ထပ်လုပ်ရင်းနဲ့ ခုနကလိုမျိုး အလုံးကလေးဖြစ်လာတာပဲဟေ့”
“အတုလုပ်ရတာကလည်း မလွယ်ဘူးပဲဗျ”
“ဟကောင်ရ၊ သုံးလနဲ့ ထောင့်ရှစ်ရာရတယ်ဆို နည်းသလားကွ၊ ဒါပေမယ့် အတုနဲ့အစစ်နဲ့ဘယ်လိုကွာသလဲဆိုတော့ အစစ်က သူ့အလိုလိုနဂိုအတိုင်း အလုံးဖြစ်တာမို့လို့ ပတ်လည်လုံးလုံးကလေးကွ၊ အတုကတော့ အပ်ချည်နဲ့စိမ်ပြီးအထပ်ထပ်လုပ်တာမို့လို့ တစ်ဖက်ကလုံးပေမယ့် တစ်ဖက်က ခပ်ချွန်ချွန်ကလေးဖြစ်နေတတ်တယ်၊ သေချာကြည့်ရင် မတူဘူပေါ့ကွာ”
“မဟုတ်တာ၊ ခုနက ကျုပ်ကြည့်တာက အလုံးပါဗျ”
ဦးဘသာက ဦးဖိုးခွေးကိုလှမ်းကြည့်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက်ရယ်တယ်ဗျ။
“မင်းကွာ၊ သဒိုးက ချွန်နေတဲ့အပိုင်းကို အသည်းထဲကိုနှစ်ပြီးတော့ ပြထားတာကိုး၊ မင်းလည်း ကိုင်ကြည့်လို့မှ မရတာပဲ၊ ပြီးတော့ ဂေါရာစဉ်းးအစစ်ဆိုရင် လက်နဲ့ထိကိုင်လိုက်တာနဲ့ အသားတွေပဲ့ကျပြီးတော့ အရည်ပျော်သွားသတဲ့ကွ”
“သြော်၊ ကျုပ်သဘောပေါက်ပြီ၊ ဒါဆို ဒီသဒိုးက လူလိမ်ပဲဗျ”
“ထားလိုက်စမ်းပါကွာ၊ လောကမှာ အလိမ်ခံတဲ့လူရှိလို့ လူလိမ်ကရှိနေတာကွ၊ ဟိုလူတွေတော့ ခံံရပြီဟေ့”
ကျုပ်တို့ပြောဆိုနေတုန်း အဲဒီသဒိုးက အမဲသားတောင်းအလွတ်ကြီး ကိုင်ပြီး ဆိုင်ထဲကိုဝင်လာတယ်ဗျ၊ ဆိုင်ထောင့်တစ်နေရာမှာ ထိုင်လိုက်ပြီးတော့ အမဲသားတောင်းကိုချလိုက်တယ်။
“ကဲ ကိုကျန်ကြီး၊ ခေါက်ဆွဲကြော်တစ်ပွဲပေးဗျာ၊ ဝက်သားများများနဲ့ကြော်နော်ဗျ”
ဆိုင်ရှင်ကိုကျန်ကြီးဆိုတဲ့ တရုတ်က သဒိုးကိုကြည့်တယ်ဗျ။
“ဘာလဲ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကိုမစားနိုင်ဘူးထင်လို့လားဗျ”
သဒိုးက ရာတန်တစ်ရွက်ကိုထောင်ပြတော့မှ ကိုကျန်ကြီးက အနောက်ကိုဝင်သွားတော့တယ်၊ မကြာပါဘူးဗျာ၊ အသက်ငါးနှစ်လောက်ရှိမယ့် ကောင်လေးတစ်ယောက် ဆိုင်ထဲကိုဝင်လာပြီးတော့ သဒိုးအနားမှာထိုင်တယ်ဗျ၊ ကောင်လေးကတော့ အသားခပ်ညိုညိုဗျ၊ ဝတ်ထားစားထားတာကလည်း စုတ်ပြတ်နေတာပဲဗျာ၊ ပုဆိုးဆိုရင် အပေါက်တွေဗလပွနဲ့ပေါ့။ ဆိုင်ရှင်ကိုကျန်ကြီးရဲ့ မိန်းမဆိုရင် ပြာပြာသလဲဖြစ်သွားတာ။ နောက်တော့ သဒိုးထိုင်နေတဲ့ဝိုင်းကိုပြေးသွားတယ်ဗျ။
“ဟဲ့ သဒိုး၊ မောင်ညိုကို ငါ့ဆိုင်ထဲကိုမထိုင်စေနဲ့”
“ကျုပ်တူကို ကျုပ်ခေါ်ထိုင်တာဘာဖြစ်သလဲဗျ”
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ၊ မသိဘူး၊ ငါမလိုချင်ဘူး၊ အဲ့ကောင်လေးပါရင် မရောင်းဘူး၊ နင်တို့ကိုမရောင်းရလို့လည်း ငါတို့ဘာမှမဖြစ်သွားဘူး၊ သွားကြ၊ ငါ့ဆိုင်ထဲက ထွက်သွားကြ”
သူတို့ဖြစ်နေတာကိုကြည့်ရင်း ကျုပ်တော့အံ့သြနေမိသားဗျ၊ သဒိုးက မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီးတော့ တောင်းကိုဆွဲလိုက်တယ်၊ နောက်တော့ သူနဲ့အတူတူထိုင်နေတဲ့ ငါးနှစ်သားကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး
“ဟေ့ကောင်ထ၊ သွားမယ်၊ ဒီအဒေါ်ကြီးက ငါတို့ကိုမရောင်းပေးဘူးတဲ့”
“ဟာ၊ ဦးလေးကလည်း သားလည်း ခေါက်ဆွဲကြော်စားချင်တယ်”
“ဟာ၊ ဟေ့ကောင်၊ မင်းတော်တော်ပြောရခက်တာပဲ၊ သူတို့က ရောင်းမပေးပါဘူးဆိုနေမှ”
ကောင်လေးက အဒေါ်ကြီးကိုစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်ဗျ၊ ဒီအချိန်ပဲ ဆိုင်ကိုမိုးထားတဲ့ ခေါင်မိုးက ဝုန်းခနဲမိုးပေါ်ကိုလန်ထွက်သွားတာပဲဗျာ၊ ခေါင်မိုးအဖြစ်မိုးထားတဲ့ သက်ကယ်ပစ်တွေအကုန်လုံး တစ်စစီဖြစ်သွားပြီး မိုးပေါ်မှာ ဝဲပျံနေတာဗျို့၊ ဆိုင်ရှေ့မှာ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်တော့ မီးဖိုထဲကနေ ကိုကျန်ကြီးက ဒယ်အိုးကြီးဆွဲပြီးထွက်လာပါရော၊ ကောင်လေးက နောက်ထပ်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးကျန်ကြီးလက်ထဲက ဒယ်အိုးကြီးလည်း မိုးပေါ်ကို ဝှီးခနဲပျံတက်သွားတာပဲဗျာ၊ ထန်းတစ်ဖျားလောက်အမြင့်အထိကို ပျံတက်သွားပါရော၊ ဦးကျန်တို့ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူးပေါ့ဗျာ။
သတိုးနဲ့ အဲဒီကောင်လေးလည်း ဆိုင်ထဲကပြေးထွက်သွားတယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ဒယ်အိုးကြီးက သာသာကလေးပြန်ကျပြီးတော့ ဦးကျန်အနားက ခုံပေါ်ကျတယ်၊ ကောင်းကင်မှာပျံနေတဲ့ သက်ကယ်ပျစ်တွေလည်း သူ့အလိုလိုပြန်ကျပြီးတော့ ခေါင်မိုးပေါ်မှာစီတန်းပြီး မိုးထားသလိုဖြစ်သွားပါရောလားဗျာ၊ ကျုပ်တို့ဖြင့် အံံ့သြနေတာပေါ့၊ ဦးဘသာက ကောင်လေးကိုမျက်စိတစ်ဆုံးလိုက်ကြည့်ပြီးတော့
“ဒီကောင်လေးက ပညာသည်လေးကွ”
လို့ရေရွတ်လိုက်တယ်ဗျ၊ နောက်တော့ မကြာပါဘူးဗျာ၊ ဦးကျန်ကြီးရဲ့မိန်းမက ပန်းကန်ပြားတွေထဲမှာ ခေါက်ဆွဲကြော်တွေထည့်ပြီးတော့ လာချပေးတာပေါ့၊ ကျုပ်လည်း ဆာဆာနဲ့ခေါက်ဆွဲကုန်းစားတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာက ခေါက်ဆွဲပန်းကန်လာချပေးတဲ့အဒေါ်ကြီးကိုကြည့်ရင်းဒ
“ခုနက ကောင်လေးက ဘယ်သူလဲဗျ”
“သြော်၊ အဲဒါကတော့ ငညိုဆိုတဲ့ကောင်လေးပါ၊ ဒီရွာကပါပဲ”
“ခင်ဗျားတို့က သူ့ကိုဘာလို့ဈေးမရောင်းတာလဲ”
အဒေါ်ကြီးက မျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားတယ်ဗျ။
“ဆရာကြီးတို့ ယုံသလားမယုံသလားတော့ မသိဘူး၊ အဲဒီကောင်လေးက ဂြိုလ်ဆိုးလေးတစ်ယောက်ရှင့်၊ သူနဲ့တွေ့သမျှလူအားလုံး ကောင်းတာမဖြစ်ဘဲ မကောင်းတာပဲဖြစ်တတ်ကြလို့ သူ့ကိုဘယ်သူမှ အခေါ်အပြောမလုပ်ဘူး၊ ပေါင်းသင်းဖို့နေနေသာသာ ဈေးတောင်သူလာဝယ်ရင် မရောင်းဘူး”
ဦးဘသာက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်တယ်။
“ဒါဆို ခုနက သတိုးက သူ့အဖေလား”
“မဟုတ်ပါဘူးဆရာကြီးရယ်၊ သဒိုးက သူ့ဦးလေးပါ၊ သူ့အမေရဲ့မောင်တော်ပါတယ်”
“သြော်၊ ကောင်လေးမှာအမေတွေဘာတွေရှိသေးတယ်ပေါ့”
“သူ့အမေက မပန်းညိုတဲ့”
ပန်းညိုဆိုတဲ့စကားကိုကြားလိုက်တော့ ခေါက်ဆွဲစားနေတဲ့ကျုပ်တောင်မှ လန့်သွားပြီးတော့ ခေါက်ဆွဲကိုအမြန်မြိုချလိုက်တယ်ဗျာ။
“ပန်းညို၊ ပန်းညိုဆိုတော့ အမဲသားရောင်းတဲ့ပန်းညိုကိုပြောတာလား”
အဒေါ်ကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။
“ဟုတ်တယ်လေ၊ သူ့အဖေကြီးကလည်း သဒိုးကြီးလေ၊ အရင်တုန်းကတော့ အဖေကသဒိုးလုပ်၊ သမီးက အသားတွေလိုက်ရောင်းတာပေါ့၊ အခုသူ့အဖေသေသွားတော့ သူ့မောင်က သဒိုးဆက်လုပ်တယ်၊ သူ့အမက အသားလိုက်ရောင်းပေါ့၊ ခက်တာက မပန်းညိုလည်း လေးငါးရက်ရှိပြီ မတွေ့ဘူးဖြစ်နေတာ၊ ရွာကလူတွေပြောတာတော့ လင်နောက်လိုက်သွားတယ်လို့ ပြောနေကြတာပဲ”
ပန်းညိုဘာဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ ကျုပ်ကသိထားတော့ စိတ်မကောင်းဘူးပေါ့ဗျာ၊ ပန်းညိုတစ်ယောက် တောထဲမှာ လူမသိ၊ သူမသိ သေသွားတာကိုး၊ အခုမှ ပန်းညိုနဲ့ပြောဖူးတဲ့စကားတွေကို သတိရတယ်ဗျ၊ ပန်းညိုက လှည်းလမ်းခွရွာသူလို့ပြောဖူးတယ်မဟုတ်လား၊ သူ့မှာလည်း ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်အိမ်ထောင်ကျပြီးတော့ သားကလေးတစ်ယောက်ကျန်တယ်တဲ့လေဗျာ၊ ဒါဆို ငညိုဆိုတဲ့ကောင်လေးက ပန်းညိုရဲ့သားကလေးပေါ့၊ ကျုပ်စဉ်းစားနေတုန်း ဦးဘသာက ခေါက်ဆွဲစားနေရင်းနဲ့
“ဒါထက်၊ ဒီကောင်လေးက အခုသူ့အမေမရှိတော့ သူ့ဦးလေးနဲ့ ကျန်ခဲ့တာပေါ့၊ သူတို့ဘယ်မှာ နေကြသလဲ”
“ပန်းညိုတို့အိမ်က ရွာအပြင်ဘက် ထနောင်းရိပ်အောက်က သားသတ်ကုန်းမှာဆောက်ထားတာပါ၊ အခုလည်း အဲဒီမှာနေမှာပေါ့၊ ဒီကလေးက ဂြိုလ်ဆိုးကလေးပါရှင်၊ သူနဲ့မပတ်သက်မိတာကောင်းတယ်၊ သူ့အမေတောင်မှ ဈေးရောင်းထွက်ရင် သူ့သားကိုခေါ်သွားတာမဟုတ်ဘူး၊၊ ဒီကောင်လေးပါရင် ဈေးရောင်းမကောင်းလို့တဲ့”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်ရင်း
“အေးဟာ၊ ဒါနဲ့ ဒီကျန်တဲ့ခေါက်ဆွဲတွေကို ဖက်နဲ့ထုတ်ပေးစမ်း”
ဦးဘသာပြောတော့ အဒေါ်ကြီးက ပန်းကန်ပြားကိုပြန်ယူသွားတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုကြည့်ရင်း
“ဦးဘသာ၊ စားမကောင်းဘူးလားဗျ”
“အေးကွ၊ ဆီတွေများပြီး အသားများတော့ ငါဖြင့်အီလို့ မစားနိုင်ပါဘူးကွာ”
ခေါက်ဆွဲကုန်းစားနေတဲ့ ဦးဖိုးခွေးက တစ်ပန်းကန်ကုန်သွားပြီဗျ၊ လက်သုတ်ဝတ်နဲ့ပါးစပ်ကိုသုတ်နေရင်း
“ဒါထက် အကိုဘသာတို့ နွားကြည့်လာတာဆိုရင်တော့ တစ်ရက်စောသွားပြီဗျ၊ လှည်းလည်းခွမှာ ငါးရက်တစ်ခါနွားဈေးရှိသဗျ၊ နိဗ္ဗာန်တိုက်နယ်ဘက်က နွားရောင်းမယ့်သူတွေနဲ့ မြိုင်သာတစ်ကြောက နွားဝယ်တဲ့သူတွေ တွေ့ကြတဲ့နေရာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်အထင်တော့ မနက်ဖြန်ငါးရက်တစ်ဈေးပဲဗျ”
“အေးပေါ့၊ စောတော့လည်း အေးအေးလူလူပေါ့ကွာ”
စားသောက်ပြီးတော့ ဦးဖိုးခွေးက ပိုက်ဆံရှင်းပြီး ပေတောရွာကိုပြန်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာကတော့ လှည်းလမ်းခွမှာ ကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာက တစ်ယောက်တည်းငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက်နဲ့လမ်းလျှောက်နေတယ်။
“ဦးဘသာ၊ ကျုပ်တို့ဘယ်မှာတည်းမလဲ”
“ငါ့အသိအိမ်ရှိပြီးသားပါ”
ဦးဘသာအနောက်ကို ကျုပ်လည်းလိုက်သွားတာပေါ့ဗျာ၊ ရွာကိုဖြတ်ပြီးတာနဲ့ အိမ်ခြေကျဲသွားပြီဗျ၊ နောက်တော့ ကွင်းကြီးပဲရှိတော့တာ၊ ဦးဘသာက ကွင်းထဲဆင်းပြီးတော့ ဟိုးဝေးဝေးက အိမ်ကလေးတစ်လုံးဆီကိုသွားတယ်ဗျ၊ အိမ်ကလေးအနားမှာတော့ နှစ်ချို့ထနောင်းပင်ကြီးတစ်ပင်ရှိတယ်ဗျာ၊ ထနောင်းပင်အောက်မှာတော့ တဲကုပ်သေးသေးကလေးတစ်လုံးပေါ့။
“ဦးဘသာ ဒါ၊ ဒါ ခုနက အဒေါ်ကြီးပြောလိုက်တဲ့ သဒိုးတို့အိမ်၊ ပန်းညိုတို့အိမ်မဟုတ်လား”
“ဒါပေါ့ကွ”
“ဟာဗျာ၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီအိမ်မှာတည်းမှာလဲ”
“ငါ့မှာအကြောင်းရှိပါတယ်ကွ၊ လာစမ်းပါ”
ဦးဘသာက ဆက်လျှောက်သွားတော့ ကျုပ်လည်းခေါင်းကုပ်ပြီး အနောက်ကနေလိုက်သွားတာပေါ့ဗျာ။
(၃)
အိမ်ကလေးဆိုပေမယ့် တဲကုပ်ကလေးပါဗျာ၊ အိမ်ရှေ့ခြမ်းဆိုရင် ဘာမှကိုကာမထားဘဲ ဟာလာဟင်းလင်းဗျ၊ အိမ်ပေါ်မှာတော့ တိုင်တစ်လုံးကိုမှီပြီး ကောင်လေးတစ်ယောက်ထိုင်နေတယ်။
“ဟေ့ကောင်လေး၊ လူကြီးမရှိဘူးလား”
“ကျုပ်ဦးလေး သဒိုးကတော့ နွားသွားဆွဲတယ်ဗျာ၊ တွေ့ချင်ရင် ဒီမှာထိုင်စောင့်နေပေါ့”
ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာလည်း အိမ်ရှေ့က ဆင့်ကလေးမှာ ထိုင်လိုက်ကြတယ်၊ ကျုပ်လည်း ကောင်လေးကို သေသေချာချာကြည့်မိတယ်ဗျ၊ ပန်းညိုနဲ့တော်တော်တူတာပဲဗျာ၊ မျက်လုံးမျက်ခုံးနဲ့ နှာတံတွေက တစ်ပုံစံတည်းဗျ၊ ဦးဘသာက လက်ထဲက ခေါက်ဆွဲကြော်ထုတ်ကို လှမ်းပေးတယ်။
“ရော့ကောင်လေး၊ မင်းအတွက် ခေါက်ဆွဲကြော်ဝယ်လာတယ်၊ စားလိုက်”
ကောင်လေးက မယံုံတဲ့ပုံပဲဗျ၊ ဦးဘသာလက်ထဲက အထုတ်ကိုလှမ်းယူပြီးတော့ ဖက်တွေဖြေကြည့်တယ်၊ ခေါက်ဆွဲကြော်တွေမြင်တော့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ လက်တောင်မဆေးဘူး နှိုက်စားပါရောဗျာ၊ နောက်တော့ ပါးစပ်ထဲက ပလုပ်ပလောင်းနဲ့
“စားမယ်နော် အဘကြီး”
“စားပါဆိုကွာ၊ မင့်အတွက် ဝယ်လာတာကွ”
ကျုပ်အခုမှပဲ သဘောပေါက်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာခေါက်ဆွဲကို တို့ကနန်းဆိတ်ကနန်းပဲစားပြီး ဖက်နဲ့ထုတ်သယ်လာတယ်ဆိုတာ ဧကန္တတော့ ဒီကောင်လေးဆီလာမယ်ဆိုပြီးတော့ ကြိုတွက်ထားလို့ဖြစ်မယ်ဗျ၊ သူဘာတွေကြံနေသလဲတော့ ကျုပ်မသိပါဘူးဗျာ၊ သေချာတာကတော့ ဦးဘသာနဲ့တွေ့လို့ မကောင်းတာဖြစ်တဲ့လူမှမရှိတာပဲ၊ ဒီတော့ ကောင်းတာတွေဖြစ်မယ်လို့ပဲ မျှော်လင့်ပါတယ်။
ကောင်လေးက ခေါက်ဆွဲကြော်တစ်ပွဲကို အားရပါးရနဲ့စားတာ ဆယ်မိနစ်မကြာဘူးဗျာ၊ တက်တက်စင်အောင် ပြောင်သွားတော့တာပဲ၊ ဖက်မှာပေနေတဲ့ဆီတွေကိုတောင်မှ လျှာနဲ့လျက်နေသေးတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက ဒီတော့မှကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး
“ကောင်လေး၊ မင်းအမေဘယ်သွားလဲကွ”
ကောင်းလေးက ခေါင်းခါတယ်။
“မသိဘူး၊ ဈေးရောင်းထွက်မယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတာပဲဗျာ”
“မင်းအမေမရှိတာ မင်းမလွမ်းဘူးလားကွ”
“မလွမ်းပါဘူးဗျာ၊ အရင်တုန်းကလည်း အမေက အိမ်မှာနေတတ်တာမှမဟုတ်တာ၊ မနက်မိုးလင်းကတည်းက ဈေးရောင်းထွက်ပြီး ညမိုးချုပ်မှ ပြန်လာတတ်တာဗျ”
ကျုုပ်တို့ပြောနေတုန်း သဒိုးက နွားတစ်ကောင်ဆွဲပြီးတော့ လျှောက်လာတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ နွားကြီးကို အိမ်ရှေ့မှာပဲ ချည်ထားလိုက်တာ။ အိမ်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ကျုပ်တို့ကိုအထူးအဆန်းနဲ့ကြည့်ပြီးတော့
“ဒီက ဦးကြီးတို့က ဘယ်သူတွေလဲဗျ၊ နွားထိုးဖို့လာစပ်ကြတယ်ထင်ပါ့”
“မဟုတ်ပေါင်ကွာ၊ တို့က နွားဝယ်ဖို့လာကြတဲ့သူတွေပါ”
သဒိုးက အနှစ်နှစ်အလလက သွားတိုက်ထားပံုံမရတဲ့ သွားဝါဝါကြီးတွေကို ပေါ်အောင်ရယ်တယ်ဗျ။
“ဦးကြီးတို့တော့ နေရာမှားလာပြီထင်တယ်၊ ဘယ့်နှယ့် နွားဝယ်ချင်တာများ သဒိုးဆီကိုလာရတယ်လို့ဗျာ”
“မင်းဆီက နွားကိုမဝယ်ပါဘူးကွာ၊ တို့က ဇီးကုန်းဘက်ကလာတာကွ၊ နက်ဖြန် နွားဈေးရှိတယ်ဆိုလို့ အဲဒီမှာဝယ်မှာပါ၊ တို့အခုလာတာက မင်းတို့အိမ်မှာ တစ်ညတစ်လေလောက် တည်းမလို့လာတာကွ”
“ဟာဗျာ၊ တကယ်ကြီးလား”
“အေးပေါ့၊ ငါက မင်းကိုနောက်ပြောင်ရမှာလား”
သဒိုးက ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့
“အင်းဗျာ၊ တည်းချင်သပဆိုရင်တော့ တည်းသာတည်းသွား၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့တောင်အနိုင်နိုင်စားသောက်နေရတာဆိုတော့ ဦးကြီးတို့ကို ဧည့်ဝတ်တော့ကျေနိုင်မှာမဟုတ်ဘူးဗျ”
“ရပါတယ်၊ ငါတို့ကလည်း အဆင်ပြေပါတယ်”
သဒိုးက မီးဖိုထဲဝင်သွားပြီးတော့ မီးမွှေးပြီး ရေနွေးအိုးတစ်အိုးကောက်တည်တာပဲဗျာ၊ နောက်တော့ ထမင်းချက်ဖို့ ဆန်ဆေးနေလေရဲ့၊ ကျုပ်လည်း ပျင်းပျင်းနဲ့ သဒိုးဆွဲလာတဲ့ နွားကိုကြည့်လိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဦးဘသာ၊ ဟိုနွားက အတော်ပျိုပျိုဗျ၊ ပြီးတော့ လက္ခဏာကြည့်တော့လည်း စေလေးလံုံးကောင်းသားဗျို့၊ ဘာလို့ ဒီနွားကို သဒိုးလက်ထဲအပ်ပြီးတော့ အသားဖျက်ခိုင်းရတာလဲဗျ”
“မဟုတ်ဘူးအလတ်ကောင်ရ၊ နွားတစ်ကောင်မှာ ဦးချိုကလည်းအရေးပါသကွ၊ မင်းသေချာကြည့်စမ်း၊ သူ့ချိုက ဘာဖြစ်နေသလဲ”
“ချိုတစ်ဖက်ကထောင်ပြီးတော့ ချိုတစ်ဖက်က လဲနေတယ်ဗျ”
“အေးမှတ်ထား၊ တစ်ဖက်ထောင်တစ်ဖက်လဲချိုနဲ့နွားဟာ အိမ်ခိုက်တတ်တယ်ကွ၊ တို့တောင်သူတောင် ဆိုရိုးစကားရှိသေးတယ် “ဘယ်လဲညာထောင် ဥစ္စာပြောင်၊ ဘယ်ထောင်ညာလဲ တက်တက်မွဲ” တဲ့ကွ”
“ဟာ၊ ဟုတ်ပါရဲ့ဗျာ ဘယ်ဘက်ကချိုကထောင်နေပြီးတော့ ညာဘက်ကချိုက လဲနေတာဗျို့။ ဒါဆိုရင်တော့ မွေးမိရင် တက်တက်မွဲမှာပေါ့၊ အဲဒီလိုလား”
ဆန်ဆေးနေတဲ့သဒိုးက အိမ်ထဲဝင်လာပြီး
“ဒါတော့ ဦးကြီးပြောတာမှန်တယ်၊ ဒီနွားမွေးထားတဲ့လူက တစ်ချိန်ကတော့ လယ်ပိုင်ယာပိုင်နဲ့ဗျ၊ ခု ဆင်းရဲသွားတာ ခြောက်နှစ်လောက်ရှိပြီ၊ အခုလည်း ဒီနွားကြီးကို ရတဲ့ဈေးနဲ့ဖျက်ပြီး ရောင်းပေးဖို့ ကျုပ်ကိုအပ်လိုက်တာပဲဗျာ”
“အေးပေါ့၊ မွေးအပ်တဲ့နွား၊ မမွေးအပ်တဲ့နွားဆိုတာ မသိရင်တော့ ဒုက္ခဖြစ်တတ်ကြတာပေါ့၊ ချိုနဲ့ပတ်သက်လို့ကတော့ လှုပ်နေတဲ့ချိုဆိုရင် ချိုတယ်လူး လို့ခေါ်တယ်ကွ၊ အဲဒီနွားလည်း မမွေးအပ်ဘူးနော်၊ ချိုတယ်လူးက အခတ်ကြမ်းစိတ်ဆတ်တော့ သူများခတ်မိရင် လျော်ရပါလေရော၊ ပြီးတော့ ကြက်တူရွေးနှုတ်သီး လိုမျိုး အရှေ့ကိုချိုကွေးနေတဲ ချိုကွေးတွေကလည်း အကျိုးမပေးဘူးကွ”
“ဆန်းပါပေ့ဗျာ”
“ဦးချိုတင်ပဲလားဆိုတော့ ဗွေကလည်း အရေးကြီးသကွ၊ “ဗွေဆင့်မျက်ခြားအဝယ်မှား အိမ်ကမယားသေလတ္တံံတဲ့” ဦးချိုနှစ်ချောင်းအစပ်ကြားမှာ ဗွေနှစ်လုံးဆင့်နေတာကို ဗွေဆင့်ခေါ်တယ်၊ နောက်ပြီးတော့ မျက်လုံးနှစ်လုံးအကြားမှာ ရှိနေတဲ့ဗွေကို မျက်ခြားဗွေလို့ခေါ်တယ်ကွ၊ အဲဒါမွေးရင် အိမ်ခိုက်တယ်၊ မယားသေတတ်တယ်ဆိုပဲ”
“မကောင်းတာတွေ များလှချည်လားဗျာ”
“ကောင်းတာလဲရှိပါတယ်ကွ၊ ဦးချိုနှစ်ချောင်းအကြားမှာ တစ်လံုံးတည်းထီးထီးကြီးရှိတဲ့ဗွေကိုတော့ ဗွေထီးဆောင်းခေါ်တယ်၊ သိပ်အကျိုးပေးတာပေါ့၊ နောက်တော့ ဗွေသုံးလံုံးဖိုခနောက်ဆိုင်ရှိရင်တော့ မြခနောက်ဗွေလို့ခေါ်တယ်၊ စီးပွားတိုးတယ်၊ ပြီးတော့ ဗွေသံလျက်ကျတော့ လည်ပင်းတစ်ဖက်၊ နှစ်ဖက်မှာ ဗွေပါပြီးတော့ ဦးခေါင်းအထိချွန်တက်သွားတဲ့ဗွေပေါ့၊ သူကတော့ အလယ်အလတ်ပေါ့ကွာ”
ဦးဘသာပြောတာကို ကျုပ်တင်မဟုတ်ဘူး၊ သဒိုးတောင်မှ နားထောင်ကောင်းလို့ဆိုပြီး နားထောင်နေတယ်ဗျ၊ အဲဒီနေ့ညနေတော့ သဒိုးက ထမင်းနဲ့ အမဲသားဟင်းချက်ကျွေးပါတယ်ဗျာ၊ အိမ်ရှင်ဆိုတော့လည်း ဧည့်သည်ကိုရှိတာနဲ့ ဧည့်ဝတ်ကျေချင်တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့လည်း စားသောက်ပြီးအိပ်ကြတာပေါ့၊ ကွင်းထဲမှာဆိုတော့ လေကတဖြူးဖြူးနဲ့ဗျ၊ ကျုပ်ကတော့ ငညိုကလေးကိုပဲ သနားတယ်ဗျာ၊ ဒီအရွယ်ဆိုတာ မိဘတွေနဲ့ လက်ပွန်းတတီးနေရတဲ့အရွယ်မဟုတ်လား၊ အခုဟာက သူတစ်ယောက်တည်းနေရတာဗျ၊ အမေရှိတုန်းကလည်း အမေက မအား၊ အခု အမေမရှိတော့လည်း ဦးလေးက တစ်နေကုန်အပြင်သွားနေတာ၊ ဒါ့အပြင်ရွာကလူတွေကလည်း သူ့ကိုကျဉ်ထားကြတာဆိုတော့ ဘယ်လောက်များအထီးကျန်လိုက်မလဲဗျာ။
(၄)
“ရွှီ၊ ရွှီ”
ညသန်းခေါင်လောက်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာသတ်ဖို့ ချည်ထားတဲ့နွားကြီးက နှာတွေမှုတ်နေတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း လန့်တောင်နိုးတယ်ဗျ၊ သဒိုးက တစ်ချက်ထအော်ဟောက်လိုက်တော့ ငြိမ်သွားပါရော၊ ပြီးတော့ ခွာတွေယက်လိုက်၊ မြေကြိးကိုခွာနဲ့ပေါက်လိုက်နဲ့ လုပ်နေပြန်ရော၊
“ဟာ၊ ဒီနွားတော့ မနက်သေမှာတောင်မှ ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်ဘူး၊ ငါလှံနဲ့ထိုးလိုက်ရ သေတော့မယ်”
သဒိုးက အော်ပြီး စောင်ခြုံကာ ပြန်အိပ်တယ်ဗျ၊ ဒီအချိန် မီးဖိုထဲကနေ ဂလံုံဂလွမ်နဲ့ သံစုံမြည်ပြန်ရောဗျို့၊ သဒိုးလည်းစိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့
“ဟေ့ဘယ်ခွေးလာတိုးနေတာလဲကွ”
“ခွေးမဟုတ်ဘူး၊ ငါဟ”
အသံနက်ကြီးတစ်ခုက မီးဖိုထဲကနေထွက်လာတယ်၊ ပြီးတော့ အကောင်ကြီးတစ်ကောင်က ရပ်နေပါရောဗျာ၊ ထွားလိုက်တဲ့အကောင်ကြီးဗျာ၊ အဲဒီအကောင်ကြီးက သဒိုးခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲပြီးတော့ အိမ်ပေါ်ကနေဆွဲချတာပဲ၊ ပြီးတော့ ကွင်းထဲကိုဆွဲသွားလိုက်တာ သဒိုးတစ်ယောက် အော်ဟစ်ပြီးတော့ တရွတ်တိုက်ကြီးပါသွားတာပေါ။
“ဦးဘသာ၊ ထပါအုံးဗျ”
ကျုပ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးဘသာမရှိတော့ဘူးဗျ၊ သူက အိမ်ပေါက်ဝအနားတောင်ရောက်နေပြီ။
“ဟေ့၊ ရပ်လိုက်စမ်း”
ဦးဘသာအော်တော့ ကွင်းထဲက အကောင်ကြီးက ရပ်သွားတယ်ဗျ၊ သူတို့အနားမှာလည်း ဖုန်တွေတထောင်းထောင်းထနေတာပေါ့ဗျာ။
“သူ့ကိုပြန်ခေါ်လာခဲ့စမ်း”
အကောင်ကြီးက ဦးဘသာဆီကိုလာရင်း သဒိုးကိုခြေထောက်ကနေဆွဲလာတယ်၊
“လက်ကိုလွှတ်လိုက်”
သဒိုးခြေထောက်ကို ကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်တော့မှ သဒိုးက ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ကုန်းထတယ်ဗျ၊ ဒီအကောင်ကြီးက အရပ်တင်ခုနစ်ပေလောက်ရှီတယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာကို ငံုံ့ကြည့်ရင်း
“ခင်ဗျားနဲ့မဆိုင်ဘူး၊ ခင်ဗျားဖယ်နေ”
“ဟ၊ သူက ငါတို့တည်းနေတဲ့အိမ်က အိမ်ရှင်ကွ၊ ငါတို့နဲ့ဆိုင်တာပေါ့”
ဒီတော့ ကျုပ်တို့အိမ်လေးဘေးနားကနေ လူကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်ဗျ၊ သူက လွယ်အိတ်တစ်လုံးကို လွယ်ထားတယ်၊ လရောင်အောက်မှာ သူ့မျက်နှာကို မြင်နေရတယ်ဗျ။
“ခင်ဗျား ဝင်မပါသင့်ဘူး အဘကြီး၊ ကျုပ်လာတာ ဒီလူလိမ်ကောင်ကို ပညာပေးဖို့လာခဲ့တာပဲ”
ကျုပ်လည်း ဒီလူကြီးရုပ်ကိုဖမ်းကြည့်တော့မှ မနက်က ဂေါရာစဉ်းဝယ်သွားတဲ့ လူကြီးမှန်းသိလိုက်တာဗျ။
“ဒါကတော့ မင်းတို့က သေချာကြည့်ပြီးမှ မဝယ်တာကိုးကွ”
“ဘာဗျ၊ အဘကြီး ခင်ဗျားဒီလူလိမ်ဘက်ကနေ ကာပြောပေးမနေနဲ့ အခုဒီကောင်လုပ်လို့ ကျုပ်ဆေးတွေအကုန်ပျက်ကုန်ပြီဗျ၊ ကျုပ်ရဲ့အသက်ရှည်ဆေးဖော်ဖို့ ရှားပါးတဲ့ဆေးအမည်တွေကို ဈေးကြီးပေးပြီးတော့ စုထားခဲ့ရတာ၊ အခု ဒီကောင်ရောင်းတဲ့ ဂေါရာစဉ်းကြောင့် ကျုပ်ဆေးပျက်ပြီ၊ ကျုပ်ဒီကောင့်ကိုမကျေနပ်ဘူး၊ ဒီကောင့်ကိုသတ်ရမှ ကျေနပ်မယ်”
“မလုပ်စမ်းပါနဲ့တုတ်ကြီးရာ၊ မင်းလည်းလူကောင်းတစ်ယောက်ပဲမဟုတ်ဘူးလားကွ၊ လူသတ်တယ်ဆိုတာ မကောင်းပါဘူး”
တုတ်ကြီးဆိုတဲ့လူက ဦးဘသာကိုကြည့်ရင်း
“ခင်ဗျားက ပြောအားရှိတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ ငွေနှစ်သိန်းကျော် ဆုံးသွားပြီ၊ မဟုတ်တဲ့ဆေးအမည်တွေနဲ့ ရောမိလို့ ဆေးပျက်သွားပြီဗျ၊ ကျုပ်ကတော့ရှင်းတယ်၊ ကျုပ်အပေါ်ပြန်ကောင်းရင်ကောင်းမယ်၊ ကျုပ်အပေါ်ဆိုးတဲ့လူဆိုရင် ပြန်ဆိုးမှာပဲဗျာ”
ဦးတုတ်ကြီးက သဒိုးကိုလက်ညှိုးထိုးလိုက်တော့ သဒိုးက လေပေါ်မြောက်တက်သွားတယ်ဗျ၊ လေပေါ်ရောက်သွားတော့ ဇောက်ထိုးကြီးဖြစ်သွားပါရော။ သဒိုးလည်း လက်အုပ်ချီပြီး
“မလုပ်ပါနဲ့ဆရာကြီးရာ၊ ကျုပ်မှားပါတယ်၊ ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်၊ ဆရာကြီးဆီက ယူထားတဲ့ပိုက်ဆံကို ကျုပ်ပြန်ပေးပါ့မယ်ဗျ”
ဦးတုတ်ကြီးက မဲ့ပြုံးကြီးပြံံုံးပြီး
“မလိုချင်ဘူး၊ ငါလိုချင်တာပိုက်ဆံမဟုတ်ဘူး၊ ငါလိုချင်တာမင်းအသက်ပဲ၊ မင်းလို လိမ်ညာတတ်တဲ့ လူလိမ်ကောင်တစ်ကောင်ကြောင့် ငါ့ဆေးတွေပျက်ခဲ့တယ်၊ ဒီတော့ မင်းလိုလူ့အမှိုက်ကောင်ကို ဒီလောကမှာထားတာထက် သတ်ပစ်လိုက်တာ ပိုကောင်းမယ်လို့ပဲ ငါထင်တယ်ကွ”
ဦးတုတ်ကြီးက လက်ညှိုးကိုမြေကြီးပေါ်ကိုညွှန်ပြလိုက်တော့ သဒိုးတစ်ယောက် အရှိန်နဲ့မြေပေါ်ကို ဇောက်ထိုးကြီးပြုတ်ကျရောဗျာ၊ ဒီတိုင်းသာကျရင် သဒိုးတော့ ဇက်ကျိုးပြီးသေမှာဗျ၊ ကျုပ်လည်း အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ ဘာတွေအော်မိမှန်းတောင်မသိပါဘူးဗျာ၊ ဒါပေမယ့် မြေကြီးပေါ်ကိုမကျဘဲ မြေကြီးနဲ့ တစ်ပေလောက်အကွာမှာ တန့်သွားတယ်ဗျ၊ ဦးတုတ်ကြီးက အိမ်ရှေ့နားမှာရပ်နေတဲ့ ငညိုကိုလှည့်ကြည့်တယ်။
“အောင်မယ်၊ ကောင်ကလေးက အသက်ကငယ်ငယ်နဲ့ ပညာကမသေးပါလားကွ၊ ဘာလဲ မင်းကငါနဲ့ပြိုင်ချင်လို့လား”
ဦးတုတ်ကြီးက ခေါင်းကိုမော့ပြီးတော့ ငညိုဆီကို တံတွေးနဲ့လှမ်းထွေးတယ်ဗျ၊ အဲဒီတံတွေးက လေပေါ်လည်းရောက်ရော ဥသျှစ်သီးလောက်ရှိတဲ့ မီးလုံးကြီးတစ်လံုံးဖြစ်သွားတာပဲဗျာ၊ နီနီရဲရဲနဲ့ အရောင်တွေတောက်နေတာပေါ့၊ မီးလုံးက ငညိုဆီကိုတည့်တည့်ပျံသန်းလာရင်းနဲ့ ထိခါနီးလဲကျရော ဟုန်းခနဲတစ်ချက်တောက်ပြီးတော့ လေပေါ်မှာပျောက်သွားတာပဲဗျာ၊
ဦးတုတ်ကြီးက မလျော့သေးဘူးဗျ၊ ပါးစပ်ကိုအားယူလိုက်ပြီးတော့ ခွီးခနဲတံတွေးတွေခြစ်ထုတ်လိုက်ပြီး နောက်တစ်ချက်ထပ်ထွေးပြန်ရောဗျို့၊ ဒီတစ်ခါမီးလုံးကတော့ ခုနက မီးလံုံးကြီးနှစ်ဆနီးပါးကြီးတာဗျ၊ အဲဒီမီးလုံးကြီးလည်း ပျံသန်းလာပြီးတော ငညိုအနားရောက်ရော မိုးပေါ်ကိုထောင်တက်သွားပါရော၊ ပြီးတော့ တစ်ဖက်ကိုပြန်လည်ထွက်သွားပြီး ဦးတုတ်ကြီးဆီကိုပြန်လှည့်သွားပါရောလား၊ ဦးတုတ်ကြီးက ကမန်းကတမ်းနဲ့ လက်ညှိုးထိုးလိုက်တော့မှ မီးတောက်ကြီးက ရှဲခနဲအသံမြည်ပြီး ငြိမ်းသွားတာပဲ၊ မြေကြီးနဲ့ တစ်ပေလောက်လွတ်နေတဲ့သဒိုးလည်း ဇောက်ထိုးကျတာပေါ့ဗျာ။
ဦးတုတ်ကြီးက လွယ်အိတ်ထဲကနေ သဲတွေနှိုက်ပြီးတော့ လက်တစ်ဆုပ်ကြီးလေပေါ်ကိုကျဲထည့်လိုက်ပါရောဗျာ၊ သဲတွေက တဝေါဝေါနဲ့ပျံသန်းသွားပြီးတော့ ငညိုကိုသွားထိတယ်ဗျ၊ ဒီတော့ ငညိုတစ်ကိုယ်လုံး အလင်းရောင်တွေလက်လာပြီးတော့ သူ့ခေါင်းမှာလည်း ဘုသီးကြီးတစ်ခုထွက်လာတယ်ဗျာ၊ အဲဒီဘုသီးကြီးက အနီရောင်တွေလက်နေပါရောလား။
“သြော်ဟော်၊ လတ်စသတ်တော့ ဒီကောင်လေးက မောက်လုံးကိုး”
ဦးတုတ်ကြီးက လွယ်အိတ်ထဲကိုလက်နှိုက်ပြီးတော့ ကြိုးတစ်ခွေထုတ်လိုက်တယ်ဗျ၊ အဲဒီကြိုးခွေက သိပ်တော့မရှည်ဘူး၊ အဲဒါနဲ့ ငညိုဆီကိုလှမ်းပစ်ပါရောဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဦးဘသာက အဲဒီကြိုးခွေကို ကာထည့်လိုက်လို့ ကြိုးက မိုးပေါ်မှာတွဲလောင်းကြီးဖြစ်နေတယ်။
“အဘကြီး ခင်ဗျားဝင်မပါနဲ့နော်”
“ငါဝင်ပါရမယ်တုတ်ကြီး၊ မင်းလုပ်နေတာတွေကို ငါတားဆီးရမယ်”
ဦးတုတ်ကြီးက ခါးထောက်လိုက်ပြီးတော့ ဦးဘသာကိုစိုက်ကြည့်တယ်ဗျ၊ ဦးဘသာကြီးကလည်း ဦးတုတ်ကြီးကို မျက်စိကြီးပြူးပြီးတော့ စိုက်ကြည့်နေတာပေါ့ဗျာ၊ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ရပ်ပြီးတော့ တွေတွေကြီးကြည့်နေကြတော့ ကျုပ်တို့လည်းကြောင်တောင်တောင်နဲ့ရပ်ကြည့်နေတာပေါ့၊ ဒီအချိန်သတိုးက တဲထရံမှာထိုးထားတဲ့ လှံတိုကိုပြေးယူတယ်ဗျ။
“ခွေးကောင်ကြီး၊ သေပေတော့”
လှံကိုင်ပြီးတော့ ဦးတုတ်ကြီးကိုပြေးထိုးတာဗျ၊ ဒါပေမယ့် လှံဖျာနဲ့ဦးတုတ်ကြီးကိုထိမိတယ်ဆိုရင်ပဲ ဖုန်းခနဲအသံကြီးနဲ့အတူ သဒိုးလွင့်ထွက်သွားတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ အိမ်နားက ထနောင်းပင်ကြီးနဲ့တိုက်မိပြီး ဇက်ကျိုးကျသွားပါရော၊ ကျုပ်လည်းဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ငညိုကလေးကိုပြေးဆွဲတာပေါ့၊ ငညိုကတော့ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ရပ်နေတာဗျ၊
ဦးဘသာနဲ့ ဦးတုတ်ကြီးတို့က ပညာတွေပြိုင်နေပုံရတယ်ဗျ၊ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ချွေးသီးချွေးပေါက်တွေ တစက်စက်ကျလာတယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာနဖူးမှာဆို ချွေးတွေက ရေတွေစီးကျသလိုကို စိမ့်ထွက်လာတာ၊ နောက်တော့ ကြည့်နေရင်း သူတို့အသားကနေ အခိုးအငွေ့တွေတက်လာတယ်၊ ဆူခါနီးရေနွေးအိုးက အခိုးတက်သလိုပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာခေါင်းပေါ်မှာလည်း အခိုးတွေတက်ပြီး ဦးတုတ်ကြီးရဲ့ခေါင်းပေါ်မှာလည်း အခိုးအငွေ့တွေတက်လို့ဗျ။
ကြည့်နေရင်း ဦးတုတ်ကြီးက အနောက်ကိုနှစ်လှမ်းသုံးလှမ်းလောက် ဆုတ်သွားပြီးတော့ ဟန်ချက်ပျက်ပြီးလဲသွားတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာလည်း အရှေ့ကိုဟပ်ထိုးလဲကျတာဗျို့၊ ကံကောင်းလို့ မြေကြီးနဲ့မရိုက်မိဘဲ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်လျှက်သားပဲ ကျသွားတာ၊ ဦးတုတ်ကြီးက မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီးတော့ အင်္ကျီလက်နဲ့ နဖူးကချွေးတွေကိုသုတ်နေတယ်၊ သူ့ကြည့်ရတာလည်း သိပ်မောနေပုံပဲ။
“ခင်၊ ခင်ဗျားဘယ်သူလဲ အဘကြီး”
ဦးဘသာလည်း တော်တော်မောနေတာဗျ၊ အသက်ရှူတာတောင်မှ ဟောဟဲလိုက်နေပြီးတော့ ရင်ဘတ်က ပိန်လိုက်ဖောင်းလိုက်နဲ့ဖြစ်နေတာ၊ စကားးပြောဖို့ကိုတောင် တော်တော်အရှိန်ယူနေရတယ်။
“ငါ့နာမည်၊ ငါ့နာမည် ဘသာ”
“ဗျာ၊ ဒါဆို ခင်ဗျားက ဒေါ်ပျင်းရဲ့သား ဘသာဆိုတာများလားာ”
ဥိးဘသာက ပြန်မဖြေနိုင်တော့ဘဲ ခေါင်းပဲညိတ်ပြတယ်၊ အသက်ကိုမနည်းရှူရင်း
“မင်းကိုငါနိုင်ပြီတုတ်ကြီး၊ ဒီတော့ မင်းပြန်တော့၊ ဒီကလေးနဲ့ သူ့ဦးလေးကို မင်းရန်မရှာနဲ့တော့ဟုတ်ပြီလား”
ဦးတုတ်ကြီးက မကျေမချမ်းနဲ့ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျာ။ ပြီးတော့ တစ်လှမ်းချင်း လမ်းလျှောက်ပြီးတော့ ထွက်သွားတော့တာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် လေးငါးလှမ်းလောက် လျှောက်ပြီးတော့ ပျောက်ချင်းမလှကိုပျောက်သွားတယ်ဗျ။ ဒီတော့ ဦးဘသာကြီးလည်း ကုန်းကုန်းကြီးလေးဖက်ထောက်လဲကျသွားတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုပြေးဆွဲတာပေါ့။
“ဦးဘသာ ရရဲ့လား”
ဦးဘသာက ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်လက်ထဲမှာ ခွေကျသွားတာပါပဲဗျာ။ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကိုပွေ့ချီပြီး အိမ်ပေါ်ကိုတင်လိုက်တာပေါ့၊ ငညိုလည်း ဇက်ကျိုးပြိးခွေခွေကြီးလဲကျသွားတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ငညိုကိုပြေးဆွဲရပြန်တယ်၊ ဟော နောက်တစ်ယောက်ရှိသေးသဗျ၊ သဒိုးလည်း သစ်ပင်အောက်မှာ ဆန့်ဆန့်ကြီးဗျာ၊ ကျုပ်လည်း သူ့ကိုပြေးဆွဲရပြန်ရော။
သူတို့သုံးယောက်ကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်တော့ အိပ်မပျော်ပါဘူးဗျာ၊ ဦးဘသာ တစ်ခုခုများဖြစ်သွားသလားဆိုပြီးတော့ စိုးရိမ်နေရတာဗျ၊ မနက်ဝေလီဝေလင်းအချိန်ရောက်တော့မှ ဦးဘသာက မျက်လုံးတွေပွင့်လာတယ်။
“ဦးဘသာ နိုးပြီလား”
ဦးဘသာက ကုန်းထရင်း ငညိုကိုကြည့်တယ်။
“ဒီကလေးကို သူ့အမေက ပညာတွေပေးခဲ့တာပဲကွ၊ ဝမ်းတွင်းလည်း ပါပုံရတယ်၊ ဒီတော့ ဒီအတိုင်းဆက်ထားရင် သူ့အတွက်အန္တရာယ်များတယ်”
“ဒါနဲ့ ညက တုတ်ကြီးဆိုတဲ့လူက ဒီကလေးက မောက်လုံးဆိုလားပြောတယ်ဗျ”
“အေး၊ ဟုတ်တယ်၊ ဒီကောင်လေးက အမောက်အလုံးပါတဲ့ မောက်လုံးစုန်းပဲကွ၊ သူ့အမေက ရုတ်တရက်သေသွားတော့ သူ့ကိုထိန်းကျောင်းမယ့်လူမရှိတော့ဘူးဖြစ်နေတယ်၊ ဒီတော့ ငါကပဲထိန်းကြောင်းပေးရမှာပေါ့”
ဦးဘသာက ကွမ်းအစ်လှမ်းယူတယ်၊ ကွမ်းအစ်ထဲက ထုံးဘူးကိုဖွင့်ပြီးတော့ ငညိုရဲ့အကျီကိုလှန်လိုက်တယ်ဗျ၊ ငညိုရဲ့ဝမ်းဗိုက်အလယ်မှာ ထုံးနဲ့ဘာမှန်းမသိတဲ့အစင်းကြောင်းတွေ ခြစ်နေတော့တာပဲဗျာ။
“ဦးဘသာ အဲဒါဘာလုပ်တာလဲဗျ”
“သူ့ပညာတွေကို စည်းခတ်နေတာကွ၊ ဒါမှ အလွယ်တကူပညာမသုံးနိုင်မှာ”
“ပညာသုံးတော့ရော ဘာဖြစ်သလဲဗျ”
ဦးဘသာက ကျုပ်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်တယ်။
“အခုတောင် သူ့ကိုလူတွေက မခေါ်မပြောနဲ့ကျဉ်ထားကြတာမဟုတ်လားကွာ၊ ဒီတော့ ဒီကလေးကို ရှေ့လျှောက်ဒီအတိုင်းဆက်ပြီးအဖြစ်မခံံနိုင်ဘူးကွ၊ ငါကတော့ သူ့ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်ကြီးပြင်းစေနိုင်မယ့် နေရာတစ်ခုကို ပို့ပေးမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်”
“ကောင်းပါတယ်၊ ဘယ်ကိုပို့မလဲ ဦးဘသာ”
“နိဗ္ဗာန်ကိုပို့မယ်ကွာ”
ကျုပ်ဖြင့်ရယ်ချင်သွားတာဗျ။
“ဟာဗျာ၊ ဦးဘသာကတော့လုပ်ပြီ၊ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်ဟောထားတယ်မဟုတ်လားဗျ၊ နိဗ္ဗာန်ဆိုတာ လွယ်လွယ်နဲ့မရောက်ဘူးတဲ့၊ အထံံုံပါရမီကလည်းပါမှ၊ တရားကိုသိပြီး ကျင့်ကြံအားထုတ်နိုင်မှ ရောက်မှာတဲ့ဗျ”
ဦးဘသာက အံကြိတ်ပြိးတော့ ကျုပ်ခေါင်းကိုထုထည့်လိုက်တာပဲဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ခေါင်းကိုပွတ်ပြီး ဦးဘသာကို နားမလည်သလိုပြန်ကြည့်တာပေါ့။
“အလတ်ကောင်၊ မင်းဟာလေ တစ်ခါတစ်ခါကျရင် အဲဒီလိုဗွေထထဖောက်တာဆိုးတာပဲကွ၊ မင်းပြောတဲ့ နိဗ္ဗာန်ရောက်ဖို့ မလွယ်မှန်းတော့ ငါသိတာပေါ့ကွာ၊ ငါပြောချင်တာက နိဗ္ဓာန်ရွာကိုပြောတာဟ၊ ငကြောင်ရ”
“အိုဗျာ၊ ဒါဆိုလည်း စောစောကတည်းက နိဗ္ဓာန်ရွာလို့ ထည့်ပြောပေါ့ဗျ”
မကြာပါဘူးဗျာ၊ သဒိုးလည်းနိုးလာတယ်ဗျ၊ သူ့ဇက်ပိုးကိုပွတ်ရင်း တကျွတ်ကျွတ်နဲ့စုတ်သပ်နေသေးတယ်။ ကျုပ်ကြည့်ရသလောက်ကတော့ သဒိုးက ညကအဖြစ်တွေကို ဘာမှမမှတ်မိသလိုပဲဗျ၊ နောက်တော့ ငညိုတစ်ယောက်နိုးလာတယ်။ သူလည်း ကြောင်တောင်တောင်ရယ်။ ဦးဘသာက သဒိုးပုခုံးကိုပုတ်ရင်း
“ဟေ့ကောင်သဒိုး၊ ဒီကလေးမင်းနဲ့နေရင် လူပေလူတေကလေးဖြစ်သွားမယ်ကွ၊ ဒီတော့ ငါတို့သူ့ကိုခေါ်သွားမယ်”
သဒိုးက ငူငူငိုင်ငိုင်နဲ့လုပ်နေသေးတယ်ဗျ။
“ငါပြောတာနားထောင်စမ်းပါကွာ၊ ဒီမယ်သဒိုး၊ မင်းနဲ့ဆက်နေရင် ဒီကောင်လေးက တစ်နေ့မင်းလို သဒိုးမျိုးဖြစ်လာမှာပဲ၊ ပြီးတော့ အခုတောင်မှ ရွာကလူတွေက သူ့ကိုဂြိုလ်ဆိုးကလေးဆိုပြီး မခေါ်မပြောနဲ့ ကျဉ်ထားတာမဟုတ်လားကွ၊ ဒီအတိုင်းဆက်သွားရင် ဒီကောင်လေးရှေ့ရေးကို ငါရင်လေးတယ်ကွာ”
“ဒါဆို ဦးကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ချင်လို့လဲ”
“ရွာကလူကြီးစုံရာရှေ့မှာ ဒီကလေးကို ငါတရားဝင်မွေးစားမယ်၊ ပြီးတော့ ဒီကလေးကိုငါခေါ်သွားမယ်ဟေ့၊ ကြားလားသဒိုး”
ဦးဘသာက သဒိုးပုခုံးကိုပုတ်လိုက်တော့ သဒိုးလည်း ခေါင်းငိုက်စိုက်ချလိုက်ပါတော့တယ်ဗျာ။
ကျုပ်တို့အိမ်ပေါ်ကဆင်းလိုက်တော့ ဦးဘသာက ငညိုကိုလက်ဆွဲထားတယ်ဗျ၊ ငညိုက အိမ်ပေါ်မှာကျန်နေခဲ့တဲ့ သူ့ဦးလေး သဒိုးကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်တယ်။ သဒိုးက အသက်က အများဆုံးရှိမှ ဆယ့်ရှစ်၊ ဆယ့်ကိုးလောက်ဆိုတော့ စိတ်နုပါသေးတယ်ဗျာ၊ အိမ်တိုင်ကိုမှီရင်း ငိုပြီးကျန်နေခဲ့တယ်။
ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာလည်း လမ်းလျှောက်လာရင်း ကွင်းအထွက်နားရောက်တော့ အနောက်ကနေ သဒိုးကပြေးလိုက်လာတယ်ဗျ။
“ရပ်ပါအုံးဆရာကြီးတို့”
“မင်းဘာလုပ်တာလဲ သဒိုး”
“ကျုပ်၊ ကျုပ်လည်းလိုက်ချင်တယ်ဗျာ”
“ဟ၊ ငါက ကလေးကိုပဲမွေးစားမှာကွ၊ မင်းလိုကြီးကောင်ကြီးမားကို မမွေးစားဘူး”
“လုပ်ပါဗျာ၊ ကျုပ်၊ ကျုပ်တူလေးနဲ့မခွဲနိုင်ဘူး၊ နောက်ပြီးတော့ ကျုပ်လည်း ဒီရွာမှာမနေချင်တော့ဘူး၊ ဆရာကြီးတို့နဲ့လိုက်ခဲံမယ်၊ ဆရာကြီးတို့ ခိုင်းတာလုပ်မယ်၊ ကျွေးတာစားမယ်ဗျာ၊ မကျွေးရင်လည်း အငတ်နေမယ်”
ဦးဘသာက ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဘာမှမတတ်နိုင်တာနဲ့ ပုခုံးပဲတွန့်ပြလိုက်တယ်။
“အေး၊ လိုက်မယ်ဆိုရင်လည်းလိုက်ပေါ့ကွာ၊ ငါတို့ကတော့ ရွာမပြန်သေးဘူးဟေ့၊ ဒီအတိုင်းဆိုရင်တော့ ခြေနည်းနည်းရှည်အုံးမှာ”
သဒိုးက ပျော်သွားတယ်ဗျ။
“ဟာ၊ တကယ်ပြောတာလားဆရာကြီး”
“ကဲ သဒိုး၊ အပိုတွေပြောမနေနဲ့တော့၊ ဈေးလည်း လူစည်နေပြီ၊ ငါတို့လည်း သွားစရာရှိသေးသကွ”
ဦးဘသာက လျှောက်သွားတော့ သဒိုးလည်းအနောက်ကလိုက်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း သဒိုးအနားကပ်ပြီးတော့
“သဒိုး ဒါနဲ့ မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်သလဲကွ”
“ကျုပ်နာမည် သက်ခါးလို့ခေါ်တယ်ဗျ”
ဦးဘသာက အော်ရယ်ပြီး
“ဟာ၊ မင်းနာမည်ကြီးကလည်း သက်တယ်ဆိုတာလည်းခါးတာပဲ၊ ခါးတယ်ဆိုတာလည်း ခါးတာပဲကွ၊ မင်းဒီနာမည်ကြောင့် မင်းဘဝကခါးနေတာကွ၊ ငါကတော့ အခါးမကြိုက်ဘူး၊ မင်းကိုတခြားနာမည်တစ်ခုပေးရမယ်၊ ခါးတာနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်က အချို၊ ဒီတော့ မင်းနာမည်ကို ချိုတူးလို့ပြောင်းလိုက်ကွာ၊ ခါးနေတဲ့မင်းဘဝကြီးက ခုန်ထွက်ပြီး ချိုမြိန်တဲ့ဘဝအသစ်ကို စတင်တဲ့အထိမ်းအမှတ်ပေါ့ကွာ”
“ကဲ ဒီနေ့ကစပြီး မင်းသဒိုးအလုပ်ကိုစွန့်လိုက်တော့၊ မင်းကိုလည်း ငါတို့သဒိုးမခေါ်တော့ဘူး၊ ချိုတူးလို့ပဲ ခေါ်မယ်၊ ဟုတ်ပြီလား ချိုတူး”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ချိုတူးက ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။ ကျုပ်တို့တွေအတူတူထွက်လာကြတော့ အရင်က ချိုတူးတို့တူဝရီးနေခဲ့ကြတဲ့ ထနောင်းပင်ကြီးအောက်က အိမ်ကလေးက တိတ်ဆိတ်ပြီးတော့ ကျန်နေခဲ့သဗျ၊ အဲ၊ အိမ်ရှေ့တိုင်မှာ ချည်ထားတဲ့ ဘယ်ထောင်ညာလဲ နွားကြီးကတော့ တအဲအဲနဲ့ အော်ပြီး ကျန်နေခဲ့တာပေါ့ဗျာ။
ပြီးပါပြီ
ရွင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ
အဂ္ဂဇော်