လောက်က ဘာကြောင့်မှန်းမသိ
ဘူး အိမ်ကြီးမီးလောင်သွားတယ်။
အိမ်ထဲမှာ ရှိတဲ့လူတွေ အကုန်ပါသွားတယ်။
နောက်ပိုင်း မီးလောင်ထားတဲ့အိမ်ကြီးကို
ဖျက်လို့ အခြားရွာက သူဌေးတစ်ယောက်
ခြံဝယ်ပြီး..စပါးကြိတ်စက် အသေးတစ်လုံး
ဆောက်မယ့်အစီအစဉ်နဲ့ အလုပ်သမားတွေ
နဲ့ ရောက်လာတယ်။
အဆောက်အဦးဆောက်နေရင်း တစ်ယောက်
က ပိုးထိလို့ ၊တစ်ယောက်က တိုင်ထူရင်း
တိုင်ပိလို့ နှစ်ယောက်သေသွားတယ်။မကြာ
ပါဘူး…အဆောက်ဦးဆောက်မယ့်ပစ္စည်း
တွေ လာပြန်သယ်သွားတယ်။
အဲဒီနောက်ပိုင်း လူနှစ်ဦး လက်ပြောင်းလက်
လွှဲ ရောင်းဝယ်သေးတယ်။ နောက်ဆုံးပိုင်တဲ့
လူက ဒီရွာက ဦးတင်ထွန်းကို မြေဂရံနဲ့ အ
ရောင်းအဝယ်ဖြစ်အောင်တော့ မတိုက်တွန်း
ချင်ဘူး၊ အခု လက်မှတ်ထိုးဖို့ပဲ ကျန်တော့
တာ…ငါ့တူ သိထားသင့်လို့ ဦးလေးတို့ပြော
ပြတာပဲ”
“ကျတော့်ကို အခုလို ပြောပြတဲ့အတွက် ကျေး
ဇူးတင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျတော်က ဒီအယူ
အဆတွေ အယုံအကြည်မရှိဘူး”
“အေးလေ..စီးပွားရှာတယ်ဆိုတာကလည်း
လက်တွန့်နေလို့ မဖြစ်ဘူးမှတ်လား၊ ကြောက်
ရင်လွဲ၊ ရဲလျှင်မင်းဖြစ်ဆိုတဲ့စကား ငါ့တူကြီး
က လက်ကိုင်ထားတယ်ပေါ့ ငါတူပိုက်ဆံရှိ
လို့ကတော့ လုပ်ချင်သလိုသာ စိတ်တိုင်းကျ
လုပ်…ဦးတို့ရွာကလည်း စောင့်ရှောက်ပေး
မယ်”
သို့ဖြင့် ခြံအရောင်းအဝယ်ကိစ္စ ပြီးသွားသည်။
“ဦးလေးတို့ကို ကျနော်အကူအညီတောင်း
ချင်ပါတယ်၊ အခုခြံကြီးထဲမှာ ကုက္ကိုပင်ကြီး
တွေအပါအဝင် အပင်ကြီး ဆယ်ပင်လောက်
ရှိမယ်၊ သရက်ပင်၊ အုန်းပင်နဲ့အပင်သေးတွေ
ကလည်း တော်တော်လေး စိုက်ထားတယ်”
“ဒါတောင် ဆန်စက်နေရာမှာ သစ်ပင်တွေ
ခုတ်လိုက်လို့”
“ကျတော်လုပ်ချင်တဲ့ဆန္ဒက တစ်ခြံလုံး ရှင်း
ပစ်မှာ၊ မျက်နှာစာထားပြီး ခြံသုံးဘက်လုံး
အုတ်နံရံခတ်လိုက်မှာ၊ ဒါကြောင့် သစ်ပင်
မှန်သမျှ အမြစ်ကပါ တူးထုတ်ပစ်ချင်တယ်”
“ဒီတော့…ဦးတို့ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“ဒီရွာက…သစ်ခုတ်နိုင်တဲ့လူ ငါးယောက်,
ခြောက်ယောက်လောက် ပင်တိုင်ရှာပေးပါ၊ လုပ်အားခပေးပါ့မယ်၊ ပြီးတော့ အပင်သေး
တွေကို ရွာသားတွေ ထင်းလိုချင်တဲ့လူတွေ
အလကားလာခုတ်ယူဖို့ ပြောပေးပါ၊ ခြံထဲ
က သစ်ပင်မှန်သမျှ ကုန်သွားဖို့ပဲ”
“အေး…တို့ရွာက ချက်ရေးပြုတ်ရေး ထင်း
ကိုသုံးနေတာဆိုတော့ မင်းခြံမကြာခင်
ပြောင်သလင်းခါသွားစေရမယ်”
ဦးဘမြိုင်လည်း ခြံရှင်းရန် လူကြီးများကို
တာဝန်ပေးအပ်ပြီး ရန်ကုန်သို့ ပြန်သွားတော့
သည်။ပိုင်ရှင်ဖြစ်သူက ခွင့်ပြုချက်ပေးသွား
သဖြင့် ထင်းလိုသူများ၊ အပင်လှဲသူများ၊
အပြောင်ရှင်းစနစ်မျိုးဖြင့် အပင်ခုတ် အမြစ်
တူးပြီး စည်ကားနေတော့သည်။
အပင်ကြီးများကိုတော့ လုပ်အားခရှင်းစနစ်နှင့်
လူငါးယောက် ငှားပြီး ခုတ်ခိုင်းထားသည်။တ
တိယမြောက်နေ့မှာ အမြစ်ကိုတူးဆွနေသူတစ်
ယောက် မြွေဆိုးတစ်ကောင် တွင်းမှ ထွက်လာ
ပြီး လက်ခွကြားကို ပေါက်လိုက်သည်။မကြာ
ခင်မှာပင် ဆေးရုံမရောက်လိုက်ဘဲ ထိုလူ
သေဆုံးသွားသည်။
လူသေသည့်သတင်းကြောင့် သစ်ပင်ခုတ်သူ
များအနည်းငယ် လက်ရွံ့သွားသည်။ လက်ခ
စားနှင့် ခုတ်သူများသာ ပုံမှန်လုပ်ငန်းခွင် ဝင်
နေသည်။ ယခု ကုက္ကိုပင်ကြီးမှ အကိုင်းများ
ကို တက်ပြီး ခုတ်ချနေသည်။
အချို့က ကုက္ကိုပင်ကြီးကို မခုတ်သေးဘဲ အ
မြစ်ကြီးများကို တူးထုတ်နေသည်။ ပတ်ပတ်
လည် အမြစ်များကြားမှ မြေကြီးများကို တူး
ထုတ်နေသည်။ အပင်ကြီးက လှုပ်ပင်မလှုပ်
သေး။ သို့ကြောင့် အပင်အကိုင်းအခက် အ
လေးချိန်နှင့် ကော်ပြီး လဲကျသွားရန် အမြစ်
ပတ်ပတ်လည်မြေကြီးများကို ရနိုင်သမျှ
တူးထုတ်နေသည်။
ကျွိ….ကျွိ….
မထင်မှတ်ဘဲ လေမတိုးပါဘဲ အပင်ကြီး တကျွိ
ကျွိအသံမြည်ကာ အမြစ်များ မြေပေါ်ကြွတက်
လာပြီး….
“ဝုန်း” “အား”
သစ်ပင်ကြီး အမြစ်မှကော်ပြီး လဲကျသွားသလို
အမြစ်ကြားမှ မြေကြီးတူးနေသော ရွာသားတစ်
ယောက်အပေါ်သို့ မြောက်တက်သွားသည်နှင့်အ
တူ နာကျင်စွာ အော်လိုက်သော အသံကြီး ထွက်
ပေါ်လာသည်။
“ဟာ..လာကြပါဦး..ကိုကျင်မောင် သစ်မြစ်ငုတ်
စူးသွားလို့ လာကြပါဦး”
သစ်မြစ်ငုတ်က ကိုကျင်မောင်ဆိုသူ၏ ဗိုက်ကို
ဖောက်ဝင်သွားသည်။ မည်ကဲ့သို့ သစ်ငုတ်ကို
ဆွဲထုတ်ရမည် စဉ်းစားကြစဉ်မှာပင် ကိုကျင်
မောင် အသက်ထွက်သွားတော့သည်။
“ဟာ…တစ်နေ့က မြွေကိုက်လို့ တစ်ယောက်
သေတယ် ဒီနေ့ တစ်ယောက်သေသွားပြန်ပြီ”
ခြံရှင်းရာ လူနှစ်ယောက်သေသွားသဖြင့် ခြံ
ရှင်းသည့်ကိစ္စကို ခဏရပ်ပြီး ခြံရှင်းဦးဘမြိုင်
ထံ အကြောင်းကြားလိုက်သည်။ ဦးဘမြိုင်
ရောက်လာတော့ ရွာလူကြီးနှစ်ယောက်ခန့်
ပါလာသည်။ ထို့နောက်တော့ ခြံရှင်လာကြည့်
ရုံနှင့် ပြီးသွားသည်။
သေသွားသူမိသားစုများကိုလည်း ငွေကြေး
အနည်းငယ် ထောက်ပံ့ပေးပြီးပြန်သွားသည်။
အပင်ကြီး အနည်းငယ်ကျန်သေးသဖြင့်
ပုတ်ပြတ်ခုတ်ရှင်းရန် လူလေးယောက်တာ
ဝန်ယူပြီး ပိုက်ဆံယူထားကြသည်။ ပြဿနာ
က ထိုမျှနှင့် ပြီးပြီထင်သော်လည်း မပြီးသေး။
ပိုက်ဆံယူထားလိုက်သူ လူလေးယောက်တို့ ည
ဘက် အိပ်မက်ဆိုးများမက်သည်ဟု ဆိုလာသည်။
တစ်ယောက်က အိပ်မက်အတော်ကြမ်းသည်ဟု
ဆိုသည်။ခြံထဲက မထွက်သွားဘဲ သစ်ပင်တွေ
ဆက်ခုတ်နေဦးမည်ဆိုလျှင် အသေသတ်မည်
ဟု အဘွားကြီးတစ်ယောက်က ကြိမ်းဝါးနေသည်
ဟု ဆိုသည်။ တစ်ယောက်ကတော့ ငါနေတဲ့အ
ပင်ကို ခုတ်တဲ့နေ့ မင်းသေတဲ့နေ့ဟု သရဲကြီး
တစ်ကောင်က ပြောသွားသည်ဟုဆိုသည်။
နောက်နေ့ ခြံထဲရောက်လာပြီး အိပ်မက်များကို
ပြောပြကြသည်။
“ကဲ.. ခင်ဗျားတို့ အိပ်မက်ကိုကြောက်ရင်လည်း
မလုပ်နဲ့ ကျုပ်ကတော့ ပိုက်ဆံယူပြီး သုံးပြီးပြီ၊
ခုတ်ရတော့မှာပဲ”
“ဒါဆိုလည်း တောင်းပန်ပြောဆိုပြီးမှ ခုတ်ကြ
တာပေါ့”
“ကျုပ်ကတော့ ပိုက်ဆံပြန်လျော်ပေးမယ်
မခုတ်တော့ဘူး…ပြန်မယ်”
သို့ဖြင့် သုံးယောက်သား ဆက်ပြီးရှင်းကြတော့
သည်။ တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် သစ်ပင်ကြီးများ
ရှင်းခဲ့ရာ နောက်ဆုံးအပင်ကြီးတစ်ပင်သာ
ကျန်တော့သည်။ လုပ်နေကျအတိုင်း မြေကြီး
များကို အပင်ရင်းမှ တူးထုတ်လိုက်သည်။
ညနေပိုင်းအရောက် အပင်ကြီး၏အမြစ်များ
အတော်တူးထားသဖြင့် လေတိုက်သည့်အခါ
တကျွိကျွိနှင့် လှုပ်လာသည်။
“ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မနက်ဖြန်မှ ပြန်လာပြီး လုပ်
ကြမလား၊ ဆက်လုပ်မလား…အပင်လဲအောင်
လုပ်ပြီးမှ မနက်ဖြန် လာရှင်းတာ ကောင်းမယ်
ထင်တယ်”
“ဒါဆိုလည်း နာရီဝက်လောက် ဆက်တူးလိုက်
ကြတာပေါ့”
သုံးယောက်သား ပေါက်ပြားကိုယ်စီ၊ တူရွင်း
ပြားကိုယ်စီနှင့် တူးဆွခြင်းကို ဆက်လုပ်နေ
ကြသည်။ သူတို့တူး၍ မကြာခင်မှာပင် သစ်
ပင်ကြီး အလေးချိန်နှင့် ဝုန်းခနဲအလဲ အမြစ်
များအပေါ်ကို လန်ထွက်သွားသည်။
အမြစ်တစ်ချောင်းက ဦးလွန်းကြွယ်ကို ရိုက်
ပြီး ထွက်သွားသလို သစ်ပင်လဲသောဘက်မှ
ကိုစိန်ပုလည်း နောက်ဘက်သို့ ခုန်အထွက်
ကုက္ကိုပင်က လူပေါ်လဲကျသွားသည်။ သွေး
ပျက်မတတ် အော်သံများက ညနေချမ်းအ
ချိန် ချောက်ချားဖွယ် ထွက်ပေါ်လာသည်။
ကိုစိန်ပု နေရာမှာပင် အသက်ပျောက်သွား
သည်။ ဦးလွန်းကြွယ်က လက်ချောင်းတစ်
ချောင်း လက်မောင်းရင်းမှ ကျိုးထွက်သွား
သည်။ ခြံကြီး ရှင်းလင်းပြီးသွားချိန်မှာ လူ
သုံးယောက် အသက်စတေးလိုက်ရပြီး၊ လူ
တစ်ယောက်က ဒုက္ခိတဘဝ ရောက်သွားခဲ့
ရသည်။ အစိမ်းသေ သေသွားခဲ့ကြသော
ထိုလူများ၏ဝိညာဉ်တို့လည်း ခြံကြီးထဲမှာ
ရှိနေနိုင်သည်။
ကာယကံရှင်မိသားစုများက ကုသိုလ်ကောင်း
မှုပြု၍ အမျှဝေမှုကိုရပြီး ဝိညာဉ်ဘဝက
လွတ်မြောက်သွားသူလည်း ရှိနိုင်သလို မကျွတ်
မလွတ်သေးသော ဝိညာဉ်များလည်း ရှိနိုင်သည်။
အယူမရှိသည့် ဦးဘမြိုင်က ခြံကို ကာရန်
အုတ်ကားများ တစ်စီးပြီးတစ်စီး ချတော့
သည်။ရှေ့ဘက်ကို အပွင့်ထားပြီး၊ သုံးဘက်
ကို အပိတ်ကာမည်ဖြစ်သည်။
ခြံဝင်းအကာကို ကာရံနေသည့်အချိန်နှင့်
တစ်ပြိုင်တည်း စားသောက်ဆိုင်အတွက်
အဆောင်ကြီးတစ်ဆောင် ဆောက်လုပ်
နေသည်။ မျက်နှာစာအကျယ်က ပေ(၁၆၀)
မျှ ကျယ်သည်။ ကားဝပ်ရှော့အတွက်
ပေခြောက်ဆယ်မျှထားပြီး စားသောက်
ဆိုင်နှင့် တည်းခိုဆောင်အတွက် မျက်နှာစာ
ပေ(၁၀၀)မျှ ချန်ထားသည်။
ညဘက် ခြံကြီးအတွင်းမှာ နေထိုင်လုပ်ကိုင်
ကြသော အလုပ်သမားများက ခြံထဲမှာ သရဲ
တွေ အများကြီးရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ညဘက်
အိမ်သာသွားသည့်အခါ အိမ်သာထဲမှာလည်း
သရဲနှင့်တိုးသူရှိသည်။ ခြံကြီးအတွင်းမှာ
လည်း ရိပ်ခနဲ ရိပ်ခနဲ ဖြတ်သွား ဖြတ်လာ
လုပ်နေသူများကို တွေ့ရသည်ဟု ဆိုသည်။
“အမယ်လေး”
“ဟဲ့…မမြငွေ…ဘာဖြစ်တာလဲ”
“သ…သ…ရဲ…သရဲကြီး”
“ဘယ်ကသရဲလဲ…မရှိဘူး”
“အမယ်လေး…သရဲကြီး၊ အခန်းထဲမှာ ရှိ
တာတော့”
ယောက်ျားဖြစ်သူ ပြေးဝင်လာသည်။
“မရှိပါဘူး…မိန်းမရ”
အခန်းထဲမှာ သရဲတွေ့သဖြင့် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး
အသံကုန်အော်နေရာ ယောက်ျားဖြစ်သူပြေး
ဝင်လာမှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်စဉ် ယော
က်ျားဖြစ်သူ၏ နောက်မှရပ်နေသော သရဲကြီး
ကို ထပ်၍ မြင်လိုက်ပြန်ရာ သတိမေ့ပြီး
ပျော့ခွေကျသွားသည်။
ထိုအခါ ယောက်ျားဖြစ်သူက အခန်းထဲမှ
အပြင်သို့ ပွေ့၍ ခေါ်ခဲ့ရသည်။ ထိုအခန်း
က လူနေသော အခန်းမဟုတ်။ ပန်းရံပစ္စည်း၊
လက်သမားပစ္စည်းများထားသောအခန်းဖြစ်
သည်။ ထိုအခန်းထဲမှာ ကျန်နေခဲ့သော နေ့
ခင်းက ချွတ်ထားသည့်အက်ျီကို သွားယူစဉ်
သရဲနှင့် တိုးခြင်းဖြစ်သည်။
နောက်ရက်မကြာခင် အလုပ်သမားမိသားစု
ထဲမှ အသက်(၁၃)နှစ်ခန့်ရှိသော ကောင်လေး၊
အိမ်သာတက်ရန် အသွား၊ အိမ်သာထဲမှ ဗိုက်
ကြီးပွင့်နေသော လူတစ်ယောက် ထွက်လာ
သည်ကို မြင်ပြီး..အသံကုန်အော်ကာ ပြန်ပြေး
လာသည်။ လူကြီးတွေ သွားကြည့်တော့ ဘယ်
သူမှမရှိ။
နောက်ပိုင်း သရဲက ခပ်စိပ်စိပ် ခြောက်လာ
သည်။ သရဲကြောက်၍ အလုပ်ပြောင်းသွား
သူများ တစ်နေ့ တခြား များလာခြင်းကြောင့်
အလုပ်က ထင်သလောက် မပြီးတော့။ သတ်
မှတ်ရက်ရောက်တော့ ဦးဘမြိုင်ရောက်လာ
သည်။ အလုပ်သမားအဖွဲ့က ပိုင်ရှင်ကို ဘာ
မှမအပ်နိုင်။ ဝပ်ရှော့အတွက် အဆောက်အ
ဦးကလည်း အကာမရှိ အမိုးမရှိ၊ စားသောက်
ဆိုင်ကြီးသာလျှင် ရာနှုန်းပြည့်ပြီးစီးနေသည်။
ခရီးသွားများ ညအိပ်တည်းခိုရန် ဆောက်လုပ်
နေသော နှစ်ထပ်ဆောင်က အမိုး မိုးပြီးပေမဲ့
အကာအကွယ် အုတ်မစီရသေး။
“ခင်ဗျားတို့ ဒီအဆောင်ကို ဘာကြောင့်မလုပ်
ရသေးတာလဲ”
“ဒီမှာလုပ်နေတဲ့ ပန်းရံသမားတွေနဲ့ လက်သ
မားအဖွဲ့တွေ ထွက်သွားကုန်လို့ လူစားရှာနေ
ပါတယ်”
“ခင်ဗျားကို ငွေအပ်ပြီး အမြန်ပြီးအောင်မှာ
ထားတာပဲ၊ ဘာကြောင့်ထွက်ကုန်တာလဲ”
“သရဲခြောက်တယ်ဆိုပြီး ဆက်မလုပ်တော့တာ၊
ဒီအဆောင်လုပ်နေရင်း သရဲတွေ ရိပ်ခနဲ ရိပ်ခနဲ
ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လုပ်နေတာ တွေ့တယ်တဲ့၊
ပန်းရံကောင်လေးတစ်ယောက် အနားမှာ လူ
မရှိဘဲ တွန်းချခံလိုက်ရတယ်တဲ့”
“တောက်…မရှိတဲ့သရဲကို အရှိလုပ်နေကြတယ်
ဒီလူတွေကြောင့် ဆိုင်ပျက်တော့မှာပဲ”
“သရဲခြောက်တာတော့ ဟုတ်တယ်ဗျ၊ ကျနော့်
သား အကြီးကောင် မနက်မျက်နှာသစ်နေတုန်း
တိုင်ကီထဲက ပြားချပ်နေတဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်
ထွက်လာပြီး ပျောက်သွားလို့ ငယ်သံပါအောင်
အော်ပြီး သတိလစ်သွားတာ၊ သတိပြန်လည်
လာတာ နှစ်ရက်ပဲ ရှိသေးတယ်၊ သတိတောင်
သိပ်မကောင်းချင်သေးဘူး”
“ကဲဗျာ…ဒီအဖြစ်အပျက်တွေ အပြင်မှာ
လျှောက်မပြောစေနဲ့၊ ခင်ဗျားအလုပ်သမား
အမြန်ရအောင်ရှာပြီး လုပ်ငန်းမြန်မြန် ဖြတ်
ကြပါ၊ ခင်ဗျားကို ကျုပ်ပိုပေးပါမယ်”
“စိတ်ချပါ နောက်အဖွဲ့ကို လူလွှတ်ပြီး ခေါ်ခိုင်း
ထားပါတယ်”
“တစ်လအချိန်ထပ်ပေးမယ်ဗျာ ပြီးအောင်
သာ လူရှာပြီး ဖြတ်ပေးပါ ဟုတ်လား”
ဦးဘမြိုင်လည်း ညနေသုံးနာရီခန့် ခြံကြီးမှ
ပြန်သွားတော့သည်။ သရဲအခြောက်အလှန့်
မျိုးစုံခံပြီး၊ ပိုက်ဆံအကုန်အကျခံကာ၊ တစ်
ဖွဲ့ပြောင်း တစ်ဖွဲ့ခေါ်ပြီး ဆက်တိုက်လုပ်ခဲ့ရာ
မကြာခင်မှာပင် လုပ်ငန်းအားလုံး ပြီးဆုံးခဲ့
တော့သည်။ အေးရိပ်သာ တည်းခိုခန်းနှင့်
စားသောက်ဆိုင်ဟူသော ခန့်ထည်သည့်
ဆိုင်းဘုတ်ကြီးနှင့် စားစရာမျိုးစုံရသော
ဆိုင်ကို ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။
ခရီးဝေးသွားသော ကားများ ၊ လိုအပ်သော
ဘရိတ်ဆီ၊ အင်ဂျင်ဝိုင်၊ စက်ဆီမျိုးစုံ၊ ကား
ပစ္စည်းမျိုးစုံ၊ လေထိုးကျွတ်ဖာကအစ၊ စက်
ပြင်သည်အထိ အလုပ်သမားလေးယောက်
နှင့် ဆိုင်ဖွင့်ပေးထားသည်။
အဝေးပြေးခရီးသည်တင်ကားဂိတ်သို့သွား
ပြီး လမ်းကြောင်းသင့်သော ကားလိုင်းမှ
ဒရိုင်ဘာနှင့် စပါယ်ယာများကို သွား၍
ကြော်ငြာဝင်ရသည်။
မည်ကဲ့သို့ စပွန်စာပေးမည့်အကြောင်း၊ အရင်
သွားပြီး စည်းရုံးရသည်။ အတော်များများ
စည်းရုံးခဲ့သော်လည်း ပထမ မယုံဝံ့၊ ယုံဝံ့နှင့်
ဝင်၍ နားကြသည်။ ဦးဘမြိုင်ကလည်း အ
ကောင်းဆုံး ဝန်ဆောင်မှု ပေးခဲ့သည်။ ဦးဘ
မြိုင်က တစ်လကို လေးခေါက်လာ၍ ပိုက်ဆံ
သိမ်းသည်။ လိုအပ်သမျှ မှာကြားစီစဉ်ပေး
သည်။ သရဲခြောက်လှန့်သည်ဆိုသော နေ
ရာကြီးက အနည်းအကျဉ်းသာ ခြောက်လှန့်
မှု ကြုံရပြီး ကြီးကြီးမားမား မကြုံရသေး။
အမှန်တော့ ခြံကြီးအတွင်းရှိ ဝိညာဉ်များက
စားနေသောက်နေရ၍ မခြောက်မလှန့်ခြင်း
များလား၊ စားသောက်ဆိုင်မှာ မကုန်၍ စွန့်
ပစ်ထားသော စားစရာလက်ကျန်များကို
အနီးနား အိမ်များက ညနေပိုင်း ဝက်စာအ
တွက် လာယူကြသည်။
ဝက်စာလာမယူခင် ဝိညာဉ်သရဲများက စိတ်တိုင်းကျ စားသောက်နိုင်ကြသည်။
သို့ကြောင့် ဝိညာဉ်သရဲများ မခြောက်လှန့်
ကြခြင်းလား မသိ။ စားသောက်ဆိုင်ဖွင့်ခဲ့
သည်မှာ နှစ်လခန့်ရှိပြီး အခြေအနေမဆိုးလှ။
အရောင်းအဝယ်လည်း ကောင်းလှသည်။
ကားလမ်းမပေါ် တိုယိုတာလီမီတက်ကား
တစ်စီး တရိပ်ရိပ်မောင်းလာနေသည်။အချိန်
က ခြောက်နာရီခွဲခန့်ရှိပြီ။ အေးရိပ်သာ၊ စား
ဖွယ်စုံဆိုင်အတွင်း ကားအဝင်မရှိသေး၍
လူက ပါးစပြုပြီး ဆိုင်အနီးမှာ ကားက စက်
ပျက်သလို ဖြစ်ကာ ထိုးရပ်သွားသည်။
“တောက်…ကားပျက်သွားပြီလား မသိဘူး၊
ရှေ့မှာ စားသောက်ဆိုင်နဲ့ဝပ်ရှော့ ရှိနေလို့
တော်သေးတယ်၊ ကဲ…မိန်းမ၊ လမ်းလျှောက်
ပြီး သွားကြမယ်၊ ဝပ်ရှော့ဆိုင်မှာ လူရှိရင်
တစ်ခါတည်း လာပြင်ခိုင်းလိုက်မယ်”
မကြာခင်မှာပင် ဝပ်ရှော့ဆိုင်မှ ကောင်လေးသုံးယောက် ကားကို လာတွန်းယူသွားသည်။ ဒီည
မိုးချုပ်နေပြီဖြစ်၍ နောက်နေ့မှ ပြင်ပေးမည်ဟု
ဆိုသည်။ သို့ကြောင့် ထိုဆိုင်မှာပင် တစ်ညတည်း
ခိုရတော့သည်။ သို့ကြောင့် တည်းခိုခန်း ရမရ
စုံစမ်းလိုက်သည်။
“ဒီအတိုင်းသွားရင် တည်းခိုခန်းအတွက် အခန်း
ငှားတဲ့ကောင်တာရှိတယ် အခန်းရရင် ရေချိုး
အနားယူပြီးမှ ညစာဆင်းစားလို့ရပါတယ်
အစားအသောက်ကို ညကိုးနာရီအထိ ရောင်းချ
ပေးပါတယ်”
လမ်းညွှန်သော ကောင်လေးစကားအဆုံး အခန်း
ငှားရန် ထွက်လာခဲ့သည်။ အပေါ်ထပ်မှာ နှစ်
ယောက်ခန်းတစ်ခန်း ငှားလိုက်သည်။ အခန်းခ
ရှင်းပြီး သော့တောင်းကာ၊ အပေါ်ထပ်သို့ တက်
သွားသည်။ အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ အခန်းရှာ
ပြီး သော့ဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်သည်။
“မဆိုးဘူး…သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိသားပဲ”
အခန်းထဲနားပြီး ရေချိုးရန် ပြင်ကြသည်။
ရေသွားချိုးပြီးမှ…ထမင်းစားမယ်”
ရေချိုးရန် အဝတ်အစားများလဲပြီး ရေချိုးခန်း
သို့ ထွက်လာသည်။ ရေချိုးခန်းမှာ အမျိုးသားအ
ခန်း၊ အမျိုးသမီးအခန်း ခွဲထားသည်။ တစ်ယောက်
တစ်ခန်းဝင်ပြီး ရေချိုးလိုက်ကြသည်။
ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲကာ အောက်ထပ်
ဆင်းပြီး ညစာစားကြသည်။ စားသောက်ပြီး
အခန်းသို့ ပြန်လာကာ အနားယူကြသည်။
ခဏကြာတော့ ဇနီးဖြစ်သူက အိပ်ပျော်သွားပြီ။
ယောက်ျားဖြစ်သူက စာဖတ်နေသည်။
ညဆယ့်တစ်နာရီခန့်အရောက်….
“ဒေါက်…ဒေါက်….ဒေါက်…”
ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သော အချိန် တံခါး
ခေါက်သံ ကျယ်လောင်စွာ ပေါ်လာသည်။
“ဘယ်သူ…လာနှောင့်ယှက်တာလဲ”
“ဘယ်သူပါလဲ”
အပြင်ကမဖြေ။
“ဒေါက်…ဒေါက်…ဒေါက်”
“ဘယ်သူလဲ”
အပြင်ကမဖြေ”
“ဒေါက်…ဒေါက်…ဒေါက်”
“ဘယ်သူလဲ”
အသံမပြု
“ပြသာနာပဲ…ဘာကြောင့်တံခါးခေါက်တာလဲ”
တံခါးမဖွင့်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားပေမဲ့ မကြာခဏ
ခေါက်သံပေါ်လာသဖြင့် တံခါးဖွင့်လိုက်သည်။
“ကဲ…ဘယ်သူလဲ”
“ဟင်”
သူက စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့်၊ တံခါးကို ရုတ်တရက်
ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ သူမျက်လုံးပြူးကျယ်သွား
သည်။
“ဟင်…ဘယ်သူမှလဲမရှိဘူး”
“ငါမူးနေတာမှ မဟုတ်ဘဲ…ဘယ်သူလာခေါက်
နေတာလဲ သရဲများလား”
တံခါးဖွင့်ပြီး အခန်းတွင်း ပြန်ဝင်မည် ခြေသံ
ကြား၍ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ…
“အား…အမယ်လေးဗျ…သ…သရဲကြီး”
တစ်ကိုယ်လုံး မီးလောင်ထားသကဲ့သို့ မည်း
ညစ်ပြီး အဖုအပိန့်များဖြင့် မျက်လုံးကြီးနှစ်
လုံးက ပြူးထွက်နေသည်။အနားမှ ဘွားခနဲ
တွေ့လိုက်သဖြင့် ကြောက်လန့်ပြီး အားကုန်
အော်လိုက်မိသည်။
“အား”
သူ့အော်သံကြောင့် အိပ်ပျော်နေသော ဇနီးက
နိုးသွားသည်။
“အစ်ကို အစ်ကို..ဘာဖြစ်တာလဲ”
အောက်ထပ်ကလည်း လူတစ်ယောက် ပြေး
တက်လာသည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲ”
“မင်းတို့ အဆောင်မှာ သရဲရှိတယ်”
“ဟာ…မရှိပါဘူး”
“ရှိတယ် တစ်ကိုယ်လုံး မီးလောင်ထားတဲ့
သရဲကြီး မျက်လုံးကြီးနှစ်လုံး ပြူးထွက်နေ
တယ်၊ ဒီညတော့ အိပ်လို့မဖြစ်တော့ဘူး၊
ဒီအတိုင်းပဲထိုင်နေကြမယ်၊ ”
ထို့နောက် ထိုလင်မယားသည် တစ်ညလုံး
မအိပ်ဘဲ အခန်းထဲမှာ ထိုင်နေကြသည်။
မနက်သုံးနာရီကျော်မှ ပြန်အိပ်ပျော်သွား
ကြသည်။
နောက်နှစ်ရက်ခန့်အကြာ မိန်းခလေးနှစ်ယောက်
အသားတုံး ခုတ်ထစ်နေသည်။ အချိန်က
ညရှစ်နာရီခန့်ရှိပြီ။ နောက်နေ့အတွက်
ဟင်းချက်ထားရန် ပြင်နေခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုစဉ် နောက်မှ ချိုးချိုးချွတ်ချွတ် အသံကြား
သဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ…
“ဟင်…” “အမယ်လေး”
အသားတုံးများကို ကိုက်စားနေသော သရဲမျက်
နှာကြီးကို မြင်သဖြင့် ကြောက်လန့်စွာအော်ပြီး
ပျော့ခွေလဲကျသွားသည်။
“လာ…လာကြပါဦး….ဒီမှာ သ. ….သရဲကြီး”
ကျန်တစ်ယောက်က အားကုန်ထအော်သဖြင့်
သရဲကြီး ပျောက်သွားပြီး အသံကြား၍ လူများ
ရောက်လာသည်။ ထိုမိန်းခလေးကို အခန်းသို့
ခေါ်သွားပြီး သတိရအောင် ဝိုင်းဝန်းပြုစုပေး
ကြသည်။
“ဟင်…စောစောက နေရာမှာ ဟင်းအိုးပက်လက်
ကြီး..ကျန်ခဲ့တယ်၊ အမဲသားတုံးတွေ၊ စဉ့်တီတုံး
ပေါ်မှာ ဒီအတိုင်း ကျန်ခဲ့တယ်”
တစ်ယောက်ကသတိပေးလိုက်ရာ ယောက်ျား
သုံးယောက် ဆင်းပြီးသိမ်းရန် ထွက်သွားကြ
သည်။အိုးထဲမှာရော စဉ့်တီတုံးပေါ်မှာပါ အမဲ
သားတုံး မရှိတော့၊
“ဟင်…ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ ဒီကိစ္စ ဒီအတိုင်း
နေလို့မဖြစ်ဘူး၊ သူဌေးကို ဖုန်းဆက်အကြောင်း
ကြားရမယ်၊ ဦးတင်မောင်နှင့် ဦးလေးခန့်က
သူဌေးကို ရှင်းပြဖို့ တာဝန်ယူ၊ ကျမတို့ပြော
ရင် ဆဲနေဦးမယ်၊ သူဌေးက သရဲရှိတယ်ဆို
တာ ယုံတာမဟုတ်ဘူး”
“အေး…အဖြစ်မှန်ကိုတော့ ပြောပြမှဖြစ်မယ်”
ဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားသော်လည်း သူက
လာနေရက်မှ လာမည်ဟု အကြောင်းပြန်သည်။
ထိုရက်ပိုင်း အဆောင်မှာ ညအိပ်ညနေတည်းခို
မည့်သူမရှိသေး၍ တော်သေးသည်။ ဥိးဘမြိုင်
ထံ ဖုန်းဆက်ပြီး သုံးရက်နေ့မှ ရောက်လာခဲ့သည်။
သည်တစ်ခါတော့ တစ်ယောက်တည်းမလာ၊
အသက်အစိတ်ခန့်အမျိုးသမီးတစ်ယောက်
ပါလာသည်။ စားသောက်ဆိုင် စဖွင့်သည့်နေ့
က ဦးဘမြိုင်ဇနီးနှင့် မိသားစုပါလာသဖြင့်
ဆိုင်က ဝန်ထမ်းအားလုံး ဦးဘမြိုင်၏ဇနီးကို
သိကြသည်။
ယခုပါလာသော အမျိုးသမီးကို မမြင်ဘူးကြ၊
လုံးကြီးပေါက်လှဖြစ်သည်။ ဦးဘမြိုင်၏
အငယ်အနှောင်း ဖြစ်နိုင်သည်။
“ဟေ့ကောင်တွေ ဘာအထူးအဆန်းကြည့်နေ
တာလဲ ငါအခန်းကို ရှင်းထားလား”
“ဟုတ်ကဲ့ ရှင်းထားပါတယ်”
“ဒီအိတ်နှစ်လုံး ငါအခန်းမှာ သွားထားလိုက်ကြ”
ဦးဘမြိုင်တို့လည်း အခန်းသို့ မတက်သေးဘဲ
ဆိုင်တာဝန်ခံတို့နှင့် စကားထိုင်နေကြသည်။
အဖြစ်အပျက်များကို ပြောပြကြသည်။ထို့
နောက် အခန်းသို့ တက်လာပြီး ရေချိုးလိုက်
ကြသည်။ ရေချိုးပြီး တစ်အောင့်တနား
နားကာ ထမင်းဆင်းစားကြသည်။
ဦးဘမြိုင်က ထမင်းနည်းနည်းပဲ စားသည်။
အခန်းမှာ ဘီယာသောက်ရန် အသားကြော်
တစ်ပွဲ လာပို့ပေးဖို့ ပြောပြီး ပြန်တက်သွား
ကြသည်။ အချိန်က တဖြည်းဖြည်း ညဉ့်နက်
လာသည်။ညဆယ့်တစ်နာရီထိုးပြီ။
ဦးဘမြိုင် ဘီယာနှစ်ဘူးကုန်သွားပြီ၊ အတူပါသူ အမျိုးသမီးက အမြည်းအနည်းငယ်ဝင်စားပြီး
ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ဖုန်းတစ်လုံးနှင့် အလုပ်
ရှုပ်နေသည်။ ထိုစဉ် အဆောင်အမိုးပေါ်မှနေ၍
တဝုန်းဝုန်း တဒိုင်းဒိုင်းအသံများ ပေါ်ထွက်
လာသည်။ အသံက တိုးတိုးတိတ်တိတ်မဟုတ်၊
ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေသည်။
“ဟား…ဟား…ဟား”
ရယ်မောသံကြီး ထွက်ပေါ်လာပြီး၊ အဆောင်
ကြီးတစ်ခုလုံး လှုပ်ခါသွားသည်။ အခန်းတွင်း
ရှိ ဘီရိုများ မီးအုပ်များ၊ အဝတ်အစားများ
အိတ်များ ဖရိုဖရဲဖြစ်ကာ ဗြောင်းဆန်နေသည်။
လိုက်ကာများ ခန်းဆီးများ လေမတိုးပါဘဲ
လေမှာ လွင့်မြောနေသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ
ဂိမ်းကစားနေသော ဦးဘမြိုင်နှင့်အတူပါလာ
သော ခိုင်မျိုးပိုင်ဆိုသည့် အမျိုးသမီးလည်း
ရုတ်တရက် လန့်ကာ ထအော်ပါတော့သည်။
ထိုစဉ် စားသောက်ဆိုင် အတွင်းမှာလည်း
အိုးခွက်၊ ပန်းကန်များ ကျသံကွဲသံများ
ဆူညံစွာ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။
“ဒုက္ခပါပဲ…ငါ့ပစ္စည်းတွေ ဖျက်ဆီးခံနေရပြီ”
“ဘာ…ဘာဖြစ်တာလဲ… သ…သရဲခြောက်
တာလား”
“မသိပါဘူး…အသံတွေတော့ ဆူညံနေတာပဲ”
“ဟား…ဟား…ဟား….”
“အမယ်လေး..အမိုးပေါ်က ရယ်သံကြီး”
“မကြောက်စမ်းပါနဲ့ ခိုင်လေးရာ ကိုယ်ရှိပါတယ်”
အောက်မှာလည်း အလုပ်သမားလေးတွေ
ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်နေသည်။
“ကိုကြီးရဲ့ဆိုင်ကို ဘယ်သူတွေ လာဖျက်ဆီး
နေတာလဲ”
“နေစမ်းပါခိုင်လေးရာ စိတ်ရှုပ်ရတဲ့အထဲ”
ထိုစဉ် ကောင်လေးတစ်ယောက် အပေါ်ပြေး
တက်လာသည်။
“သူဌေး…သရဲတွေ…တစ်ဆိုင်လုံးအပြည့်ပဲ”
“မင်းက…မြင်ရလို့လား”
“မမြင်ရဘူး…ဒါပေမဲ့ အောက်ဆင်းပြီး လာ
ကြည့်ပါဦး..နေရာအနှံ့ရှိသမျှ ဖျက်ဆီးနေ
တယ်၊ အကောင်အထည်လိုက် မမြင်ရမဲ့
ရိပ်ခနဲ ရိပ်ခနဲ မည်းမည်းတွေ လှုပ်ရှားနေ
တာမှ…တစ်ဆိုင်လုံးပဲ”
“လာ… အောက်ဆင်းမယ်”
“မလိုက်ရဲဘူး”
“ကိုယ်တစ်ယောက်လုံး ရှိပါသေးတယ်”
ဦးဘမြိုင်လည်း ခိုင်မျိုးပိုင်အားခေါ်ပြီး
လာခေါ်သော ကောင်လေးနှင့်အတူ အောက်
သို့ဆင်းလာခဲ့သည်။ သရဲ မရှိဟု အမြဲတမ်း
ငြင်းဆိုနေသော ဦးဘမြိုင် နဖူးတွေ့၊ ဒူးတွေ့
ကြုံရပြီဖြစ်သည်။
နောက်နေ့မနက်ပိုင်း မုန့်ဟင်းခါးရောင်းချရန်
မီးဖိုပေါ်တင်ထားသော ငါးပြုတ်အိုးကြီး
အောက်မှာမှောက်နေသည်။ ရေခဲသေတ္တာ
ကြီးလည်း အောက်သို့မှောက်လျက် လဲကျ
နေပြီး၊ အအေးပုလင်းများလည်း ကျကွဲနေသည်။
“ဟား…ဟား.. ဟား”
ထိုစဉ် အမှောင်ကျနေသော အခန်းဘက်ဆီမှ
ရယ်သံကြီးထွက်လာသည်။ ရယ်သံကြီး ရပ်သွား
သည်နှင့် အလုပ်သမားအဖွဲ့မှ အဒေါ်ကြီးတစ်
ယောက် မျက်နှာကြီးမဲ့ပြီး၊ ရန်လိုမုန်းတီးသော
အမူအရာနှင့် တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်သည်ကို
အားလုံးတွေ့လိုက်သည်။
“ဟင်…ဒေါ်တင်ရီပါလား ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”
“ဟား…ဟား…ဟား”
“ဒေါ်တင်ရီ ဒေါ်တင်ရီ…ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ဟား…ဟား…ဟား…ငါ…ဒေါ်တင်ရီမဟုတ်
ဘူးကွ…ငါ….ဒီခြံကြီးမှာနေတဲ့ တစ္ဆေမှတ်ကြီး
ပဲ၊ ငါနဲ့အတူ မကျွတ်မလွတ်သေးတဲ့ တစ္ဆေ
ငါးကောင် ရှိသေးတယ်ကွ၊ မင်းက ငါတို့နေ
တဲ့နေရာတွေကိုလည်း ဖျက်ဆီးခိုင်းခဲ့တယ်
ငါတို့နေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတွေ ခုတ်ရှင်းပြီး ဆိုင်
တွေ လာဆောက်တယ် ငါတို့ မကျေနပ်ဘူးကွ၊
အားလုံးဖျက်ဆီးပစ်မယ်”
“ဟေ့ကောင် …မင်းက.. ငါတို့ရှိနေတာကို
မယုံဘူး ဟုတ်လား”
ဒေါ်တင်ရီမှာ ဝင်ပူးကပ်နေသော သရဲမှတ်ကြီး
က လက်ဆန့်တန်းလိုက်သည်။ ဦးဘမြိုင်ဘေး
က ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် ကပ်ပြီးရပ်နေ
သော ခိုင်မျိုးပိုင် လေထဲသို့ ငါးပေခန့်မြောက်တက်
သွားသည်။ ဒေါ်တင်ရီမှာ ဝင်ပူးကပ်နေသော
တစ္ဆေက၊လက်ကိုအရှေ့ဘက်သို့လှည့်ပြီး
ထိုးလိုက်ရာ ခိုင်မျိုးပိုင် လေထဲမှ အရှေ့ဘက်သို့
လွင့်မြောသွားသည်။
“မလုပ်ပါနဲ့ ကြောက်ပါပြီ”
“ကယ်ကြပါဦး”
ခိုင်မျိုးပိုင် ကြောက်လန့်စွာ အော်ဟစ်နေသည်။
ထို့နောက် လက်ကိုအောက်သို့ စိုက်ချလိုက်ရာ
လေထဲလွင့်မြောနေသော ခိုင်မျိုးပိုင် တဖြည်း
ဖြည်းနိမ့်သွားပြီး ကြမ်းပြင်သို့ ပြန်ကျလာမှ
အကြောက်လွန်ပြီး သတိမေ့သွားသည်။
“ဟား…ဟား…ဟား….”
အားရပါးရအော်ရယ်ပြီး လက်ကို ဝေ့လိုက်ပြန်
ရာ စားပွဲပေါ်မှာ သိမ်းထားသော ဓာတ်ဗူးအချို့
ကြမ်းပြင်ပေါ် လွင့်စင်ကျကွဲကုန်သည်။
“ဘယ်လိုလဲ…ဒီခြံကြီးထဲမှာ ငါတို့ရှိတယ်ဆိုတာ
ယုံပြီလား”
“ယုံ…ယုံပါပြီ”
“ယုံပြီဆိုရင် ငါတို့နေဖို့အတွက် စီစဉ်ပေးရမယ် မင်း…မယုံလို့ ဒီအတိုင်းပဲ ထားဦးမယ်ဆိုရင်
ဒီမြေ ဒီနေရာဟာ မြေကြမ်း နေရာကြမ်းအဖြစ်
အမြဲရှိနေမှာပဲ၊ ဒီခြံကြီးထဲမှာ မင်းဝယ်ပြီးမှ
အစိမ်းသေ သေခဲ့ရတဲ့ဝိညာဉ်တွေလည်း ရှိ
နေသေးတယ်၊ မင်းရဲ့အတ္တကြောင့် သေတဲ့
ဝိညာဉ်တွေရဲ့ မိသားစုတွေလည်း အသုဘ
စရိတ်ပေးပြီးပေမဲ့ စားဝတ်နေရေးအတွက်
မထောက်ပံ့ဘူး၊ မင်းကြောင့် အခြေအနေ
ပျက်သွားတဲ့ ဝိညာဉ်တစ္တေတွေကိုလည်း
နေရာအစား ပြန်မပေးဘဲ ဒီအတိုင်းထားခဲ့
တယ် ငါတို့အားလုံး မင်းဆိုင်မှာ ကြုံသလို
နေပြီး စားစရာတွေ ယူစားမိခဲ့တယ်၊ ဒီအဖြစ်
တွေ မမြင်ချင်ဘူးဆိုရင် မင်းရဲ့မာနနဲ့ မယုံ
ကြည်ဘူးဆိုတဲ့ စိတ်ကို ပြင်ရမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့…ပြင်ပါ့မယ် ဖြစ်ချင်တာပြောပါ”
“ငါတို့လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ရအောင်
ဒီခြံအပြင်မှာ ဖြစ်ဖြစ်၊ ကားလမ်းဘေးဖြစ်
ဖြစ်၊ ငါတို့နေဖို့ သစ်ပင်အစား ပြန်စိုက်
ပေးရမယ်၊
အပင်ကြီးမျိုး နှစ်ပေအရွယ်ကနေ ငါးပေ
လောက် အပင်ဆိုရတယ်၊ စိုက်ပေးရမှာက
ခြောက်ပင် စိုက်ရမယ်၊ စိုက်မယ်ဆိုတဲ့နေ့
ငါတို့ကို အသိပေးပြီးမှ စိုက်ရမယ်။
ငါတို့ကို အသိမပေးဘဲ စိုက်ရင် နေရာဝင်ဦး
မယ့်ကောင်တွေရှိတယ် မှတ်ထားပါ။ ပြီးရင်
ကျွတ်ချင်လွတ်ချင်တဲ့ ဝိညာဉ်တွေ ကျွတ်
ရအောင် ဘုန်းကြီးပင့်ပြီး အလှူဒါန ပြုလုပ်
ပြီး အမျှဝေပေးပါ…
ဝိညာဉ်တစ္ဆေသရဲတွေ မင်းရဲ့အနီးပတ်ဝန်း
ကျင်မှာ ရှိနိုင်တယ်ဆိုတာ ယုံကြည်ပြီး
စေတနာသန့်သန့်နဲ့ နေရာဖန်တီးပေး အလှူ
ဒါနပြုလုပ်ပေး သေသူတွေရဲ့ မိသားစုတွေကို
တတ်အားသရွေ့ထောက်ပံ့ပေးလိုက်ရင်
မင်းရဲ့စီးပွားရေး ပြန်ကောင်းပြီး မင်းကို
ဝိုင်းစောင့်ရှောက်ပေးကြလိမ့်မယ်
အဲဒီလို လုပ်ပေးလိုက်ရင် ခြောက်လှန့်နှောင့်
ယှက်ခြင်း မပြုတော့ဘူးဆိုတာ ငါအသေအ
ချာ ပြောခဲ့တယ်”
“ဒါဆို အမြန်ဆုံး ဆောင်ရွက်ပေးပါမယ်”
ထိုသို့ ပြောလိုက်ပြီးသည့်နှင့် တစ္ဆေမှတ်ကြီး
ထွက်သွားသည့်အတွက် ဒေါ်တင်ရီကြမ်းပြင်
ပေါ်…လဲကျသတိမေ့သွားသည်။
ဒေါ်တင်ရီက စားသောက်ဆိုင်မှာ ဟင်းမျိုးစုံ
ချက်ရန် တာဝန်ယူထားသူဖြစ်သည်။ဟင်း
ချက်လက်ရာ ကောင်းလှသည်။
သတိမေ့နေသော ခိုင်မျိုးပိုင် သတိပြန်ရသလို
ဒေါ်တင်ရီကိုလည်း သတိရအောင် ဝိုင်းပြုစု
နေကြသည်။ သို့ဖြင့် တစ္ဆေမှတ်ကြီး ပြောသွား
သည့်အတိုင်း ပျိုးပင်ခြံမှ သစ်ပင်များ ဝယ်ယူ
၍ ကားလမ်းဘေးမှာ အသိပေးပြီး စိုက်ထား
လိုက်သည်။
ထို့နောက် ဘုန်းကြီးငါးပါးပင့်ပြီး အလှူတစ်ခု
လုပ်ကာ မကျွတ်မလွတ်သေးသော ဝိညာဉ်
တစ္ဆေများဟာ အမျှဝေပြီး သာဓုခေါ်စေလိုက်
သည်။
ထိုသို့ ပြုလုပ်ပေးပြီးနောက် အားလုံးစိတ်ထဲ
ပေါ့ပါးသွားသည်။ စားသောက်ဆိုင်အတွင်း
နေထိုင်ကြရသော ဝိညာဉ်များ၏ ဝိုးတဝါး
ပုံရိပ်များလည်း မတွေ့ရတော့ပေ။
ခြောက်လှန့်မှုများလည်း မရှိတော့ချေ။
(ပြီးပါပြီ)
မူရင်းရေးသူ ဆရာ ဧကန်မင်း
Like & share လေးလုပ်သွားကြပါဦး
မဖဲဝါနဲ့သရဲရွာသခင်မ စာအုပ်မှ
ကောက်နုတ်တင်ပြထားသည်။