မနည်းပြန်ခဲ့ရသည်။ “ဦးလေး ငတောရာ၊ ရွှေကျင်ရာမှာ ကျုပ်တို့လို ဖွတ်ကြားတွေ သေ လိုက်ကြတာ အရမ်းပဲ။ ရွှေဝယ်နဲ့ ဈေးသည်က လွဲရင် ကျန်တာ ရရစားစား ဖွတ်ကြားငမွဲတွေပဲ။ ဦးလေးသား အသက်နဲ့ အိမ်ပြန်ပါအောင် မနည်း ခေါ်ခဲ့ရတာ” ဟု သတင်းပေးပြန်သွား၏။ သည်ကတည်းက ငလုံး လူမှန်းမသိ။ ငှက်ဖျားတက်လိုက်၊ ကျလိုက်၊ သတိ မရတစ်ချက်၊ ရတစ်ချက်။ ကယောင် ကတမ်းဖြင့် ချောက်ချောက်ချားချား ဝူးဝူးဝါးဝါး။ မကျီးတုတ်မှ ကျေးလက်ကျန်းမာရေးမှူး ဦးသိန်းထွေးက ဆေးထိုးပြီး ဆေးပြားပေးသည်။ သောက်ရမည့် ...
ပေးပါတော်…ကျုပ်မထနိုင်ဘူး” “အို…ငါ့သမီးရယ် ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ” မိနွယ်အိပ်ရာထဲ၌ မှောက်လျှက်ပင်လှဲချရသည်။ ခါးအထက်မှ နာကျင်ခြင်းကြောင့် မိနွယ် မထနိုင်ရှာပေ။ မိနွယ်၏မိဘမောင်ဘွားများသည်လည်း မိနွယ်အတွက်စိတ်ပူကာ ဆေးဆရာပင့်၍ကုသပေးကြ၏။ သို့သော် မိနွယ်၏ခါးနာသည့်ဝေဒနာသည်မပျောက်ကင်းပေ။ ရွာသူ၊ရွာသားတို့သည်လည်း မိနွယ်၏အဖြစ်ကိုသိကြ၍ လာရောက်မေးမြန်းကြကုန်သည်။ ရက်ကိုလစားသော်လည်း မိနွယ်သည်အိပ်ရာထဲ၌ လူမမာကဲ့သို့ဖြစ်နေရသည်။ အမည်မသိသောမိမိ၏ဝေဒနာကြောင့်ပင် မိနွယ်ခမျာ စိတ်ကောလူကောပင်ပန်းလာခဲ့ရရှာသည်။ ယခင်ကကဲ့သ်ို့ ရွာ၏သာရေး၊နာရေးပွဲများ၌ မိနွယ်မပါဝင်နိုင်ရှာတော့။ မိမိ၏ဝေဒနာကိုသာအဖော်ပြု၍ အိပ်ရာထဲ၌နေ့စဥ်လှဲလျောင်းနေခဲ့ရလေသည်။ “ကျုပ်တော့…အစ်မမိနွယ် ဖြစ်တာ မရိုးဘူးထင်တယ်အမေရာ” မိနွယ်၏မောင်ဖြစ်သူ ဖိုးသော်က ပြောလေသည်။ ဖိုးသော်၏စကားကြောင့် မိခင်ဒေါ်သိန်းက… “အင်း…ဆေးဆရာတွေသာပြောင်းကုတယ် အခုထိမင်းအစ်မမိနွယ်ခမျာ သက်သာတယ်လို့ကိုမရှိဘူးလေ။ အဲ့တာ ...
လိုက်လာကြတော့၏။ ဘွားမယ်စိန်သည် တော်ရုံအချိန်၌ သူ၏တောင်ဝှေးအားမသုံးတတ်။ ယခုလို အချိန်၌သာ သူ၏ တောင်ဝှေးကြီးအား အသုံးပြုတတ်ပေသည်။ ဘွားမယ်စိန်၏တောင်ဝှေးလက်ကိုင်၌ မြွေဦးခေါင်းရုပ်ကြီးထု့လုပ်၍ထား၏။ ထိုတောင်ဝှေးအား ဘွားမယ်စိန်မှလွှဲ၍ ဘွားမယ်စိန်၏ သားသမီးများ မည်သူမှမကိုင်ကြရ။ ထိုသို့ဖြင့်ဘွားမယ်စိန်တို့ရွာလယ်ပိုင်းသို့ရောက်လာ၏။ ဘွားမယ်စိန်တို့ရောက်လာချိန်၌ ရွာမှ ကလေး၊လူကြီးအတော်ပင်စုံလင်စွာရောက်ရှိနေကြပြီဖြစ်သည်။ “ဘွားမယ်စိန်ရောက်ပြီဟေ့…ကလေးတွေ နောက်ဆုတ်ကြစမ်း…” လူကြီးအချို့ကအသံပြုကြသည်။ သရဲပူးခံထားရသည်ဆိုသော မောင်တိုးသည် သူ၏အိမ်ရှေ့ဗန်ဒါပင်အောက်၌ တင်ပုလ္လင်ခွေကာထိုင်နေ၏။ မျက်လုံးပြူး မျက်စံပြူးဖြင့်သာ ထိုင်နေပြီး သူ၏ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ဝိုင်းအုံနေကြသော လူများကိုကြည့်ကာ… “ဟားးးး…ဟားးး…ဟားးး….ဟားးးး….ဟားးးးး…….” အသံကျယ်ကြီးဖြင့် အဆက်မပြတ် ဟားတိုက်လို့နေ၏။ ထိုမောင်တိုး၏ရှေ့၌ အဘွားစိန်ရောက်လာချိန်မှာတော့… “ဘယ်သူလဲဟေ့…ငါ့သားဆီမှာလာပူးကပ်နေတာက” ...
ငိုသံကြားရပြီး နောက်တော့ဘာမှမကြားရတော့ပေ။ နောက်တစ်ရက်ကျောင်းတက်တော့ ဆရာမများကို မေးကြည့်မိသည်။ “ဆရာမတို့ထဲက တစ်ယောက်ယောက် ညညဆိုကျောင်းနားလာပြီး ငိုကြသေးလား” သူမေးသည့်အမေးကိုကြားသည့်အခါ ဆရာမများက ထူးဆန်းစွာဖြင့် သူ့ကိုကြည့်ကြသည်။ “ပေါက်ပေါက်ရှာရှာဆရာရယ်၊ ဘယ်သူကငိုမှာလဲ” ဆရာမများထဲမှလဲ မဟုတ်တော့သည်မို့ ဆရာသိန်း နှုတ်ဆိတ်နေလိုက်သည်။ ထိုညတော့ ငိုသံက တဖြည်းဖြည်းကျယ်လောင်လာသည်။ ငိုယိုနေသည့်သူမှာ အတော်ကျယ်ကျယ်ငိုနေခြင်းဖြစ်သည်၊ ဆရာသိန်းလဲ လူမဟုတ်မှန်းသိလိုက်သည်။ သို့သော် သူက ကြောက်တတ်သူမဟုတ်ပေ။ စောင်ကိုခြုံရင်း နားကိုပိတ်ကာ ကြိတ်မှိတ်ပြီး အိပ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ငိုသံက တဖြည်းဖြည်း ညတိုင်း ပိုပိုဆိုးလာသည်။ နောက်တော့ငိုသံက အဝေးတွင်ငိုနေရာမှ တဖြည်းဖြည်းသူ့အနားသို့နီးကပ်လာပြီး ...
ဘုတ်ဆုံမလဲ ဆိတ်ကျောင်းသမဖြစ်တော့သည်။ သူတို့ရွာကလေးတွင် မူလတန်းကျောင်းသာရှိသဖြင့် ကျောင်းဆက်တက်ချင်လျှင် နှစ်ရွာကျော်ရှိ အလယ်တန်းကျောင်းတွင် သွားတက်ရသည်။ သို့သော်လည်း သူတို့မိဘတွေက ပညာရေးကို အလေးမထားကြပေ။ စာရေးတတ်၊ ဖတ်တတ်၊ လေးတန်းလောက်အောင်လျှင် သားသမီးများကိုကျောင်းဆက်မထားတော့ဘဲ အိမ်အလုပ်များကို ခိုင်းတတ်ကြသည်ဖြစ်ရာ သူတို့လိုလူငယ်ကလေးတွေ နွားကျောင်းသားဖြစ်လိုက်၊ ဆိတ်ကျောင်းသမဖြစ်လိုက်နှင့် နေကြရသည်က အဆန်းတော့မဟုတ်ပေ။ “ဒီနေ့ စနေနေ့ညဆိုတော့ ရေဒီယိုကနေ ဇာတ်လမ်းပမာနားဆင်စရာ လာမယ့်အချိန်ပဲ၊ ငါတော့ ဦးတုတ်ကြီးအိမ်ကိုသွားမယ်” ဘုတ်ဆုံမက ပြောလိုက်သဖြင့် ကြွက်နီကလဲ ခေါင်းညိတ်သည်။ “ဟုတ်တယ်၊ ငါလဲ ညနေစောစောပြန်ပြီးတော့ ရေမိုးချိုးပြီး ဦးတုတ်ကြီးတို့အိမ်ကိုသွားရမယ်” “အေးဟ၊ ...
အပြင်တွင်တော့ နေရောင်မဟုတ်ဘဲ နီ ကျင်ကျင် အလင်းရောင်များသာ မြင်ရ၍ ဦးဖိုးဝေမှ လူသစ် နှင့် သူရိယကို ကြည့်ကာ “လူလေးတို့ ဒါသူတို့ဘုံက မနက်ခင်းဖြစ်မယ် ထင်တယ် “ “ဟုတ်မယ် အဘ နေရောင်လည်း မဟုတ်ဘူး နီကျင်ကျင် ကြီးပါလား လူတွေလည်း မတွေ့ဘူး ဘယ်သွားနေကြတာလဲ မသိဘူး “ “အင်း အလုပ်ဝင်နေတာ ဖြစ်မှာပေါ့ ကဲညက မေနန်း မှာခဲ့ သလို ဟိုတံခါးမကြီးဆီ သွားကြစို့ “ ...
လိုက်သောအခါ … “ဟာ…ဒါ…ဒါ ချစ်လွန်းပါလား” ရပ်ကွက်ဥက္ကဋ္ဌက ပွယောင်းစပြုနေသည့် အလောင်း၏ မျက်နှာ ကို ငုံ့ကြည့်၍ပြောလိုက်တော့ ကျန်အဖွဲ့ဝင်များကပါ ဝိုင်း၍ ထောက်ခံကြသည်။သေသူသည် အင်္ကျီအပြာလက်တိုနှင့် ပုဆိုးအညိုကွက်ကို ဝတ်ထားသည်။ အသက်ခန့်မှန်းမှုအရ (၃၀)ခန့်ရှိသည်။ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ဆံပင်ကုပ်ဝဲအရှည်နှင့်။ ဝဲဘက်ရင်အုံဝန်းကျင်နှင့် ဝမ်းဗိုက်တစ်ဝိုက်မှာ သွေးကွက်များ တွေ့ရပြီး အချို့သွေးများက ခဲနေသည်။ အလောင်းမြုပ်သည့် ကျင်း တွင်းမှ သဲလွန်စသက်သေခံပစ္စည်း ရလိုရငြား၊ ဂရုတစိုက် ရှာလိုက်သောအခါ မြေကြီးများနှင့် ရောလုံးနေသည့် မျက်နှာသုတ်ပဝါ အသေးလေးတစ်ထည်ကို တွေ့ရသည်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါ ကလေး၏ ...
သမား” ငနွားမောင်၏အခေါ်ကြောင့် ငခိုင် ဒေါသတို့ထွက်လာလေသည်။ “မပေးတော့ဘာလုပ်ချင်လဲကွာ……..” ‘ဟ…မင်းတို့ရှုံးတာလေ…မပေးလို့ရမလား….” ငနွားမောင်ပုဆိုးကိုခပ်တိုတိုပြင်ဝတ်ရင်းပြောလိုက်သည်။ “ရတယ်ကွာ…မပေးဘူး…မပေးတော့ဘာဖြစ်လဲ” “အေး……မပေးတော့……ဒါဖြစ်တယ်ကွာ………..” “ခွပ်……….” “ချကွာ….ချကြ….” ငနွားမောင်သည် ငခိုင်၏မျက်နှာအားလက်သီးဖြင့်ထိုးကာ နှစ်ဦးသားလုံးထွေးသတ်ပုတ်တော့၏။ ငနွားမောင်၏အဖော်များသည်လည်း ငခိုင်၏အဖော်များနှင့်သူတပြန်ငါတပြန်လုံးထွေးကြတော့သည်။ ငနွားမောင်နှင့်ငခိုင်လုံးထွေးနေရင်းမှ ငခိုင်သည် သူ၏ခါးကြားတွင်အသင့်ယူလာသော ဓားဖြင့် ငနွားမောင်အလှစ်၌ ငနွားမောင်၏ဗိုက်ကိုထိုးချလိုက်လေရာ….. “အ………” “ဟာ….ဓားနဲ့ထိုးသွားပြီ…………” “ပြေးဟေ့…ပြေးကြ…….” “ငနွားမောင်…ငနွားမောင်……ဟာ…..” “ဟာ…သူကြီးခေါ်ကြပါဟ…သူကြီးခေါ်ကြ” ငခိုင်တို့အုပ်စုမှာထွက်ပြေးသွားတော့သည်။ ရန်ဖြစ်ရတာခုံမင်လှသော ငနွားမောင်တစ်ယောက် ငခိုင်၏ဓားချက်နှင့်ပင် အသက်ထွက်သွားရှာ၏။ ငနွားမောင်ဖခင်ကြီးလည်း ရွာထိပ်ညောင်ပင်အောက်၌သားဖြစ်သူအလောင်းကိုတွေ့လေရာ များစွာယူကျုံးမရဖြစ်ရရှာသည်။ ထို့နောက်တော့ ငခိုင်တို့အဖွဲ့အားရှာဖွေဖမ်းဆီးကာ မြို့ဂတ်သို့လက်ရအပ်လိုက်ကြသည်။ ရွာထိပ်ညောင်ပင်ကြီးသည် အရိပ်အာဝသကောင်းလှသည်မို့ ...
ရုပ်နဲ့ “အံမယ်၊ ကျားသားမိုးကြိုး အလတ်ကောင်စောစောစီးစီးနိုးနေပါလား၊ နင့်တူတောင် မနိုးသေးဘူး” ကျုပ်အစောကြီးနိုးတာကို အထူးအဆန်းဖြစ်နေကြတယ်၊ ကျုပ်လည်းသွားဖြဲပြပြီး ဆားနည်းနည်းနှိုက်ပြီးထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ မခင်ကြည်ကတော့ တံစို့ထိုးပြီး မီးကင်ထားတဲ့ ခရမ်းချဉ်သီးလေးတွေကိုဖြုတ်ရင်း ထောင်းဖို့ပြင်နေတယ်ထင်ပါ့။ ကျုပ်လည်း ကိုအေးအနားထိုင်ပြီး ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်းပြောနေတုန်း မခင်ကြည်က မနက်စာလာပြင်ပေးတယ်၊ ကျုပ်ပါနိုးနေတာဆိုတော့ နှစ်ယောက်စာပြင်ပေးတာပေါ့၊ ထမင်းဖြူနဲ့ ခုနကကြော်ထားတဲ့ ပဲထောပတ်ကြော်ရယ်၊ ခရမ်းချဉ်သီးထောင်းလေးရယ်ဆိုတော့ ထမင်းမြိန်တယ်ဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကိုခူးခပ်ပေးပြီးတော့ မခင်ကြည်က ဆွမ်းတော်ကပ်ဖို့အိမ်ပေါ်တက်သွားတယ်၊ မခင်ကြည်ရဲ့ ဘုရားရှိခိုးသံ တစာစာက အာရုဏ်ဦးနေလုံးကြီးနဲ့အတူတူ ထွက်ပေါ်လာတယ်ပေါ့ဗျာ။ စားသောက်ပြီးတော့ ကိုဖိုးအေးက သွားဖို့ပြင်ဆင်နေပြီဗျ၊ အိမ်ကထွက်ခါနီးကျတော့ “အလတ်ကောင်၊ ...
တယ်။ “ခွေးကောင်၊ စက်ဘီးကိုရပ်စမ်း” ကျုပ်တို့အော်တော့ စိုင်းရာဇာက လှည့်ကြည့်တယ်ဗျ၊ ပြီးတာနဲ့ သူလည်း စက်ဘီးကိုအားစိုက်နင်းတော့တာပဲ၊ ဒီကောင်စီးထားတဲ့စက်ဘီးကလည်း ကောင်းတယ်ဗျ၊ သူကြီးစီးနေတဲ့စက်ဘီးအသစ်ကြီးဆိုတော့ ပြေးတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့နင်းနေတဲ့စက်ဘီးကတော့ သံချေးကိုက်နေတဲ့စက်ဘီးကြီးဗျ၊ မောင်ဗမာဘီးဆိုတာ ခိုင်တာတော့ခိုင်ပါရဲ့ စက်ဘီးကသံနဲ့လုပ်ထားလို့ အလေးကြီးပဲ၊ အမြင့်ကလည်းအမြင့်ကြီးဗျ၊ ထိုင်ခုံဆိုရင်လည်း မာမာကြီးဗျာ။ အနောက်က ကယ်ရီယာခုံဆိုရင် သစ်သားပြားတွေတပ်ထားတာမဟုတ်လား။ စက်ဘီးနင်းရင်း စက်ဘီးကလည်း အသံစုံမြည်နေလိုက်သေးတယ်။ စက်ဘီးကိုလည်း အမြန်နင်း၊ လမ်းကလည်း ကြမ်းဆိုတော့ စက်ဘီးကခုန်လိုက်တာမှ ပြောမနေပါနဲ့ဗျာ၊ အရှေ့မှာထိုင်နင်းနေတဲ့ကျုပ်တောင်မှ ဖင်တော်တော်ကြိမ်းနေပြီဗျ။ သစ်သားနဲ့လုပ်ထားတဲ့ ကယ်ရီယာခုံမှာ ထိုင်လိုက်လာတဲ့ ရင်မောင်တစ်ယောက်တော့ ...