အသေအချာပဲ” တဲ့။
ကျွန်တော်တို့ကလည်း
” ငါတို့လည်း ဒီလိုပဲထင်တယ် ” ပြောတော့
မင်းမြတ်စံ က
” ဟေ့ကောင်တွေ….. ကျားကြီး သရဲဖြစ်/မဖြစ်သိရအောင် သရဲ
ခေါ်ကြရင်ကော” ဆိုပြီး၊ ဇာတ်လမ်းစလာပါတယ်။
ကျွန်တော်နဲ့ တစ်ခြား နှစ်ကောင်လည်း စိတ်ဝင်စားသွားတာပေါ့ဗျာ။
အဲဒါနဲ့
” ခေါ်တာတော့ ဟုတ်ပါပြီ၊ ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ၊ မင်းခေါ်တတ်လို့လား”
မေးတော့ …..
မင်းမြတ်စံ က ဆရာကြီး အထာနဲ့ မျက်ခုံးတွေကိုပင့်ပြီး၊
” ငါလည်းတစ်ခါမှ မခေါ်ဖူးဘူးကွ၊ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲတော့သိတယ်၊ သရဲ တကယ်လာ/မလာတော့ ငါလည်း အတိအကျတော့
မသိဘူး၊
စမ်းကြည့်ရမှာပေါ့ ” တဲ့ဗျ။
ပြီးတော့” ကြောက်တတ်ရင် ဝင်မပါဖို့ ပြောချင်တယ်” တဲ့။
ကျွန်တော်တို့လည်း တကယ်မကြုံရသေးတော့ မကြောက်တတ်ဘူး
ဘာညာပေါ့ဗျာ။
မင်းမြတ်စံ ပြောတာက
” မေတ္တာရှင် { ရွှေပြည်သာ } အရှင်ဇဝန” ရေးတဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်မှာ
ဖတ်ဖူးတာတဲ့။
အနည်းဆုံး လူသုံးယောက်ဆိုရင် ခေါ်လို့ရတယ်တဲ့ဗျ။
လိုအပ်တာကတော့
လေးထောင့် ခုံလေးတစ်လုံးရယ်၊ အဲဒီ ခုံငယ်လေးရဲ့ မတူညီတဲ့
ထောင့်နှစ်ခုကို ခုတုံးလုပ်ဖို့ အုတ်နီခဲဖြစ်ဖြစ် သစ်တုံးဖြစ်ဖြစ် နှစ်ခု
ရယ်ပါပဲ။
တစ်ဖက်က ဖိလိုက်ရင် ခုံလှုပ်အောင်ပေါ့ဗျာ။
{စာအုပ်ထဲမှာတော့ မီးထွန်းဖို့ မပါပေမဲ့ အလင်းရောင်ရအောင်
ကျွန်တော်တို့ ဖယောင်းတိုင် တစ်ချောင်းကို ထွန်းထားလိုက်ကြတယ်။}
လိုအပ်တာတွေပြည့်စုံတော့ လေးယောက်လုံး ခုံကိုဝိုင်းပြီး ထိုင်
လိုက်ကြတယ်ပေါ့ဗျာ။
ပြီးတာနဲ့ လက်မချင်းထိပြီး လက်ကိုကားထားလိုက်ကြတယ်ဗျ။
ကျွန်တော်က မင်းမြတ်စံ ရဲ့ လက်ညိုး နဲ့ လက်ခလယ် ကို ကျွန်
တော့ရဲ့ လက်ညိုး၊ လက်ခလယ် နဲ့ ထပ်လိုက်ပြီး လက်မချင်း ထပ်
လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ အောင်နိုင်စိုး က ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ညိုး နဲ့ လက်ခလယ် ကို
လာထပ်တယ်။
အောင်နိုင်စိုး ရဲ့ လက်တွေကို ဆန်းနိုင်ကထပ်ပြီး မင်းမြတ်စံ ရဲ့ လက်
နဲ့ ဆက်ပြီးထပ်လိုက်တယ်။
ခုံပေါ်တော့ ခပ်ရွရွလေးတင်ထားတာပေါ့ဗျာ။
မင်းမြတ်စံက
” မှတ်ထားကြနော်၊ ဘာပဲဖြစ်လာဖြစ်လာ လက်ကိုလုံးဝ မဖြုတ်ရဘူး၊
ငါတို့ သရဲ၊ တစ္ဆေတွေကို စလို့ခေါ်တာနဲ့ လက်ကို မဖြုတ်ရတော့ဘူး၊
ပြန်ပို့ပြီးမှ ဖြုတ်ရမယ်၊
မဟုတ်ရင် သူတို့က ငါတို့နောက်ကိုလိုက်ပြီး ဒုက္ခပေးလိမ့်မယ်၊
အေး သူတို့ ရောက်လာခဲ့ရင်လည်း ပေါက်တတ်ကရတွေ မမေးရဘူး၊
သူတို့ရောက်မရောက် ခုံကိုခေါက်ပြီး အချက်ပေးလိမ့်မယ်၊
စည်းဖောက်ရင်တော့ နောက်ကလိုက်လာလိမ့်မယ်နော်၊
ဘယ်လိုလဲ….. ခေါ်ရဲကြသေးလား ” ပြောတော့
ကျွန်တော်တို့လည်း ဂြိုလ်ကြွနေတာနဲ့
” စိန်လိုက်လေ” လို့ပြောလိုက်တာပေါ့ဗျာ။
မင်းမြတ်စံ က ” ငါ စ ခေါ်တော့မယ် ” ပြောပြီး၊
သူ့လက်မနှစ်ချောင်းကိုဖြုတ်ကာ လမ်းဖွင့်ပေးထားလိုက်တယ်ဗျ။
ပြီးတော့
” ဤရပ် ဤရွာ အတွင်း၌ ရှိကြသော၊ သရဲ၊ တစ္ဆေ၊ ဝိညာဉ်၊ ပြိတ္တာ၊
နာနာဘာဝ၊ ဘီလူး၊ ယက္ခ၊ ဂုမ္ဘဏ္ဍ နှင့် အစိမ်းသရဲ၊ မြေဖုတ်ဘီလူး၊
ကျတ်ပါ မကျန်၊ မမြင်အပ် မမြင်အပ်ရာ အပေါင်းတို့ ငါတို့၏ စကား
ကို နားထောင်ပါ၊
ငါတို့နှင့် ကစားလိုလျှင် ဤ စည်းဝိုင်းထဲဝင်ပါ၊
ငါတို့သည် သင်တို့ကို ဒုက္ခမပေးသလို၊ ငါတို့ကိုလည်း ဒုက္ခမပေးနှင့်၊
ပျော်ပျော်ပါးပါးကစားလိုလျှင် ဤ စည်းဝိုင်းထဲသို့ဝင်ပါ ” ဆိုပြီး
ခေါ်တော့တာပဲ။
သူ့ခေါ်သံကြောင်း ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်
ကြည့်မိကြတာတော့အမှန်ပါပဲဗျာ။
သူက သုံးကြိမ်တိတိခေါ်ပြီး၊
” ငါတို့၊ စည်းကို ပိတ်ပါတော့မယ်” လို့ သုံးကြိမ်အော်ပြီး လက်မ နှစ်
ချောင်းကိုထပ်ကာ ပြန်ပိတ်ထားလိုက်တယ်။
ပြီးတာနဲ့သူက
” ရောက်ပြီလား၊ ရောက်ရင် ခုံကို ခေါက်ပြီး အချက်ပြပါ ” ပြောတော့
ခဏကြာတဲ့အထိ ဘာမှမထူးလာတော့၊
” အလကားပါကွာ၊ ဘာမှဖြစ်မလာဘူး ” ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ တစ်ယောက်
မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်မိကြပြန်တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ထွန်းထားတဲ့ မယောင်းတိုင်က လေမတိုက်ပဲ
ငြိမ်းတော့မလို
ဖြစ်သွားတယ်ဗျ။
ပြီးတော့ တစ်ခြားသူတွေကိုတော့ မသိ ကျွန်တော့် ကျောထဲ စိမ့်
တတ်သွားပြီး၊ အေးစက်စက်ဖြစ်သွားတယ် ဆိုရင်ပဲ
” ဒေါက်၊ ဒေါက်၊ ဒေါက် ” ဆိုပြီး ခုံခေါက်သံ ထွက်လာတော့တာပဲဗျ။
ပထမတော့ လန့်သွားတာ အမှန်ပါပဲ။
ပြီးတော့မှ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်
” မင်းခေါက်တာလား ” တိုးတိုးလေးမေးကြတာပေါ့ဗျာ။
ဘယ်သူမှ မခေါက်ဘူးဆိုတာ သိရတော့ မင်းမြတ်စံ က
” သင်တို့ရောက်ရှိနေတာ သိရပါပြီ၊ ဘယ်လောက်အရေအတွက်ထိ
ရောက်နေတာပါလဲ၊ ငါးယောက်ကို တစ်ချက်နှုန်းနဲ့ ခေါက်ပြပါ ‘
ပြောတော့
” ဟာ၊ ခေါက်လိုက်တာမှ မရပ်မနားဗျို့ ”
မင်းမြတ်စံ က ” ရပါပြီ၊ ရပါပြီ ” ပြောမှ ရပ်သွားတာ။
အဲဒီအချိန် ကျွန်တော်ခံစားနေရတာက ” အေးစိမ့်ပြီး၊ ကြက်သီး
တဖျန်းဖျန်းထနေတာပါပဲ ”
ကျွန်တော်တို့လည်း ဟိုဟိုဒီဒီမေးပြီး၊ နောက်ဆုံး မင်းမြတ်စံ က
” တစ်နေ့က သေသွားတဲ့ ကျားကြီးရော ပါလား ” မေးတော့
” ဒေါက် ” ဆိုပြီး ခေါက်တာဗျ။
အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်တို့ လုပ်မိတဲ့ ပထမ အမှားက
တစ်ခြား ပုဂ္ဂိုလ်တွေကို ပြန်ပို့ပြီး၊ ကျားကြီး ကို ကျွန်တော်တို့နဲ့ ဆက်က
စားဖို့ ခေါ်ထားခဲ့လိုက်ခြင်းပါပဲ။
မင်းမြတ်စံ က
” တစ်ခြား ပုဂ္ဂိုလ်တွေ နေမြဲနေရာသို့ ပြန်ကြပါ၊ ခုလို ကျွန်တော်တို့
ကစားဖို့ ဖိတ်ခေါ်ရာသို့ လာရောက်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
ကျားကြီးတော့ ကျွန်တော်တို့နဲ့ ဆက်ကစားဖို့ နေရစ်ခဲ့ပါ ” ဟု
သုံးကြိမ်သုံးခါပြောပြီး၊ လက်မကို တစ်ခါဖွင့်ပေးလိုက်တယ်ဗျ။
ပြီးတော့မှ ” ပြန်ပိတ်ပါတော့မယ် ” ပြောပြီး ပိတ်လိုက်ပြန်တယ်။
ပြီးတာနဲ့
” ကျားကြီး ခင်ဗျား ကျုပ်တို့နဲ့ ရှိနေသေးပါသလား ” မေးတော့၊
” ဒေါက် ” ဆိုပြီး ချက်ချင်းခေါက်တာဗျို့။
အဲမှာ အောင်နိုင်စိုး က ” ငါတို့ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလဲပြောပြပါ ”
ပြောတော့ ” ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက် ” လေးချက်ခေါက်တာဗျ။
ကျွန်တော်လည်း ဘာမေးရမှန်းမသိတာနဲ့
” ကျုပ်တို့ကိုသိလား ” မေးတော့ ” ဒေါက် ” ဆိုပြီး တစ်ချက်ခေါက်ပြန်
တယ်။
အဲဒီအထိတော့ ပုံမှန်ပါပဲ။
အခြေအနေဆိုးသွားစေတာက မင်းမြတ်စံ ရဲ့ မေးခွန်းကြောင်းပါ။
သူမေးတာက
” ကျားကြီး၊ ခင်ဗျား ဘယ်လိုသေခဲ့ရတယ်၊ ဘယ်ဘဝ ရောက်နေ
တယ် ဆိုတာကော သိလား ” တဲ့ဗျ။
သူ့မေးခွန်းလည်း ဆုံးရော ထွန်းထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင် ရုတ်တရက်
မီးငြိမ်းသွားပြီး၊
” ဒုန်း ” ဆို ခုံ သုံးလေးပေလောက် မြင့်တတ်သွားတာဗျ။
အဲမှာ လက်တွေလည်းပြုတ်ပြီး အကုန်လုံးလန့်သွားကြတယ်လေ။
ပြီးတော့ ခြေဦးတည့်ရာ ပြေးကြတော့တာပါပဲ။
ဆန်းနိုင် လည်း ကိုယ့်အိမ်ထဲ ကိုယ်မနေရဲတော့ပဲ ပြေးတော့တာဗျ။
တကယ့်ပြဿနာက အဲမှာ စတော့တာဗျို့။
အဲဒီနေ့က ဆန်းနိုင် ဘယ်မှာ အိပ်ခဲ့လဲတော့ မသိ၊
ကျွန်တော်တော့ တစ်ညလုံး လုံးဝ အိပ်မရပါဘူးဗျာ။
အိပ်မယ်လုပ်တိုင်း ကျားကြီးရဲ့ပုံစံကို မြင်ယောင်လာပြီး တစ်ယောက်
ယောက် ကိုယ့်အနားမှာ လာအိပ်နေသလိုလို၊
တစ်ယောက်ယောက်က ကိုယ့်ကို စိုက်ကြည့်နေသလို ခံစားရပြီး
ကြက်သီးတွေထနေတာဗျ။
မိုးလင်းပေါက်ထိုင်နေရတော့တာပါပဲ။
ကိုယ့်အရိပ်ကို ကိုယ်မြင်ပြီးတောင် လန့်မိသေးတယ်။
မီးလည်း မထွန်းရဲ။
တော်ကြာ မီးထွန်းလိုက်မှ အနားမှာ လာထိုင်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်
မလဲဗ်။
ထိုင်နေတာတောင် အနားမှ ရှိနေသလို ခံစားရတာဗျ။
အဲဒီအချိန် စိတ်ထဲ ဘာမှ သတိမရတော့ပဲ
“မနက်အမြန်ရောက်ပါစေ ” လို့ပဲ ဆုတောင်းနေမိတော့တာပေါ့ဗျာ။
********* ****** ********* ******
မနက်ရောက်တာနဲ့ ဟို အကောင်တွေကို လိုက်ရှာပြီး မေးကြည့်
တော့ သူတို့လည်း တစ်ညလုံး အိပ်မရဘူးတဲ့ဗျ။
အိပ်နေရင်း အလိုလို လန့်နိုးလာပြီး၊ ကိုယ့်ဘေးမှာပဲ အိပ်နေသလိုလို
ခံစားရပြီး၊ ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်းထတယ်တဲ့ဗျ။
ဆန်းနိုင် ကို ဘယ်မှာ အိပ်ခဲ့လဲမေးတော့
” မင်းမြတ်စံတို့အိမ်မှာ အိပ်ခဲ့တယ်တဲ့ ”
ကျွန်တော်တို့လည်း ” အကြောက်လွန်ပြီး စိတ်ထင်တာဖြစ်မှာပါ ”
ဆိုပြီး ဒီအတိုင်းထားလိုက်ပါသေးတယ်။
ဒါပေမယ့် ပိုဆိုးလာပါလေရောဗျာ။
အိပ်နေတုန်း ယောင်ယမ်းလာတယ်၊ လာဆွဲနေသလိုမျိုး ခံစားလာ
ရတယ်၊
ပြီးတော့ တစ်ခြားသူတွေကို ကြည့်တိုင်း ကျားကြီး မျက်နှာကိုပဲမြင်
နေရတယ်။
အသံတစ်ခု ချွမ်းကနဲကြားရင်တောင် လန့်နေတာဗျ။
ပြောရရင် ကိုယ်သာမဟုတ် ကိုယ့်ဘေးနားက လူတွေကိုပါ လန့်ဖျတ်
စေမိလာတဲ့အထိပါပဲဗျာ။
ဘယ်လိုမှ မနေသာတော့တဲ့အဆုံး သုံးညမြောက်နေ့မှာပဲ
ဟို အကောင်တွေနဲ့တိုင်ပင်ပြီး ပြန်ဖိတ်ခေါ်ပြီး ပြန်ပို့ကြဖို့ ဆုံးဖြတ်
လိုက်ကြတယ်ပေါ့ဗျာ။
ဒါတောင် ဆန်းနိုင် နဲ့ အောင်နိုင်စိုး ကို မနည်းနားချရသေးတာဗျ။
ကိုယ်သေမလောက်ကြောက်နေတဲ့ကြားထဲ သူတို့ကိုဖြဲခြောက်ရသေး။
ပြန်ပို့ဖို့ ခေါ်တဲ့အခါလည်း မင်းမြတ်စံ ပဲ ခေါ်တာပါ။
ကျားကြီး က ကျွန်တော်တို့ အနားမှာရှိနေတယ် ထင်တယ်ဗျ။
ဆန်းနိုင် တို့ အိမ်သို့ ရောက်ကတည်းက ကျောစိမ့်နေတာဗျ။
ကြက်သီးတောင် တဖျန်းဖျန်းထတယ်ဗျို့။
ကြည့်လိုက်ရင် ကျွန်တော်တို့ လေးယောက်တည်းဆိုပေမဲ့ နောက်တစ်
ယောက်ရှိနေသလိုမျိုးခံစားရတယ်။
ကျွန်တော်တို့လည်း အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ချက်ချင်းခေါ်တော့တာပေါ့ဗျာ။
ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ ကျားကြီးကိုပဲ သီးသန့်ခေါ်တာဗျ။
ကျွန်တော်တို့လည်း ပထမ ညက ခေါ်သလိုမျိုး
သုံးကြိမ်ခေါ်လို့ ပြီးတာနဲ့ မင်းမြတ်စံ က လက်မ ကို ထပ်ပြီး ပိတ်လိုက်
တယ်ဗျ။
မင်းမြတ်စံ က ” ကျားကြီး ခင်ဗျားရောက်ပြီလား၊ ခင်ဗျား တစ်ယောက်
တည်းလား၊ ခုံကိုခေါက်၍ အချက်ပြပါ” လို့ မရဲတရဲပြောလိုက်တော့
” ဒေါက် ” ဆို ခပ်ပြင်းပြင်းခေါက်တာဗျ။ ချက်ချင်းကို ခေါက်တာဗျ။
ကျွန်တော်ဆို ကြောက်လွန်းလို့ တံတွေးမျိုချရတာအခါခါပါပဲ။
ကျန်တဲ့သူတွေလည်း တစ်ကိုယ်လုံး ချွဲတွေရွှဲလို့ဗျ။
ဆန်းနိုင် ဆိုရင် ဒူးပါ တုန်နေသေးတာ။
သူ့လက်ချိတ်ထား ပြုတ်မှာစိုးလို့ မနည်းထိန်းထားပေးရသေးတယ်။
ကျွန်တော်တို့လည်း ကျားကြီး ရောက်နေတာကို သိတာနဲ့
လေးယောက်လုံး ကျားကြီး ကို တောင်းပန်ကြတယ်။ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါတောင်းပန်ကြတယ်။
မေးခွန်းတွေ သိပ် မမေးတော့ပဲ
” ကျားကြီး၊ ခင်ဗျား နေမြဲနေရာသို့ ပြန်နိုင်ပါပြီ ၊ ကျုပ်တို့ကစားဖို့ ဖိတ်ခေါ်ရာသို့လာတဲ့အတွက် အထူးပင်ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။” စသဖြင့် ပြောပြီး
မင်းမြတ်စံ ကပဲ ပြန်ပို့လိုက်တာဗျ။
သုံးကြိမ်သုံးခါ ပြောပြီးတာတောင်လက်ထပ်ထားတာကို မဖြုတ်ရဲသေး
” ကျားကြီး၊ ခင်ဗျား ရှိသေးလား ” လို့ အကြိမ်ကြိမ် ခေါ်ကြည့်နေမိကြ
သေးတာဗျ။
အချိန်အနည်းငယ်ကြာတဲ့အထိ ဒီအတိုင်းပဲ မလှုပ်မယှက် ထိုင်နေကြ
သေးတာဗျ။
လုံးဝ စိတ်ချရပြီ ဆိုတော့မှ လက်တွေချိတ်ထားတာကို ဖြုတ်လိုက်ကြ
တာ။
အဲဒီတော့မှ အသက်ရှုဖြောင့်တာဗျို့။
မင်းမြတ်စံ ကတော့ ဆန်းနိုင် ကို မနည်းတောင်းပန်လိုက်ရတယ်ပေါ့
ဗျာ။
အဲ ဒီနေ့က စပြီး ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အရာအားလုံးပုံမှန် အတိုင်းဖြစ်သွားပေ
မဲ့၊
သူသေခဲ့တဲ့နေရာနဲ့ သူ့အိမ်အနီးအနားမှာတော့ တစ်ချို့လူတွေက
မြင်ကြရ တွေ့ကြရတယ်လို့တော့ ပြောကြတာပဲဗျ။
ကျားကြီး ကျွတ်လွတ်သွားပြီလား၊ မကျွတ်လွတ်သေးဘူးလားဆိုတာ
တော့ ကျွန်တော်လည်း တိတိကျကျမသိပါဘူးဗျာ။
ဒါပေမဲ့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်
မှားသည်ဖြစ်စေ/ မှန်သည်ဖြစ်စေ၊ ယုံသည်ဖြစ်စေ/မယုံသည်ဖြစ်စေ
လိုက်ပြီး မစမ်းကြည့်ကြဖို့တော့ ပြောချင်ပါတယ်။
ကျွန်တော်ကတော့ နောင်တ နောက်တစ်ခါ ထပ်ပြီး မရချင်တော့ပါဘူး။
တစ်ခါတလေမှာ မဖိတ်ခေါ်ပဲ ရောက်လာတဲ့ အန္တရာယ်တွေထက်
ကိုယ် ဖိတ်ခေါ်လိုက်လို့ ရောက်လာတဲ့ အန္တရာယ်က ပိုမို ကြောက်ဖို့
ကောင်းနေတတ်ပါတယ်။ ။
ပြီးပါပြီ။
ပေးပို့သူအား အထူးပင်ကျေးဇူးတင်ရှိပါကြောင်း ဖော်ပြအပ်ပါသည်။။
wizard { ဝိဇၨာ }