ဘွားမယ်စိန်ငါးတောင်းကိုတစ်ချက်ကြည့်အပြီး
ကွပ်ပျစ်၌ဝင်ထိုင်သောမိခိုင်အား…
“မိခိုင်…ညည်းဆင်ခြင်မှရတော့မယ်…။ဘွားမြင်ရသလောက်တော့ ညည်းမှာအကုသိုလ်တွေတော်တော် များနေပြီ…
ညည်းဒါတွေကိုဆက်မလုပ်တော့ဘဲ အခြားနည်းနဲ့အသက်မွေးရင် ပိုပြီး
အဆင်ပြေလိမ့်မယ်လို့ ဘွားထင်တယ်”
“ရှင်…ဘွား ကျုပ်က ကျုပ်ကဘာဖြစ်မှာမို့လဲ”
“ဖြစ်တာမဖြစ်တာထက် ညည်းကိုသူတပါးအသက်ကို
သတ်တာဖြတ်တာဆင်ခြင်စေချင်တာ”
“သြော်…ဟုတ်ပါပြီဘွားရယ်…ကျုပ်တတ်နိုင်သလောက်ဆင်ခြင်ပါ့မယ်… အခုတော့ကျန်တဲ့
ငါးတွေဆက်ရောင်းဖို့သွားဦးမယ်တော်”
“အေး…အေး…ဘွားပြောတာမမေ့နဲ့
မိခိုင်သေချာစိတ်ထဲမှတ်ထား”
“ဟုတ်ကဲ့…”
မိခိုင်တစ်ယောက် သူ၏ငါးတောင်းကိုရွက်လို့ ခြံဝိုင်းထဲမှထွက်သွားလေပြီ။
ဒေါ်ဝင်းက မိခိုင်အားလှမ်းကြည့်ရင်း…
“အမေက ဘာလို့ပြောနေတာတုန်း…။အဲ့ကောင်မကဘယ်သူ့စကားမှအလေးထားတာမဟုတ်ဘူး။
သူတပါးအသက်သတ်ရမှကို
စားဝင်အိပ်ပျော်နေတာအမေရဲ့”
“ပြောရတာကအကြောင်းရှိလို့ဖြစ်လာမယ့်
အကျိုးတရားတွေကြောင့်ပေါ့အေ…တားရသလောက်တော့တားကြည့်ရတာပေါ့မိဝင်းရဲ့…”
ဟုသာ ဘွားမယ်စိန်ဖြေလိုက်သည်။
****************
မိခိုင်သည်က ဘွားမယ်စိန်ပြောသောစကားအားအမှုမဲ့အမှတ်မဲ့နေ၏။
မည်သူကတရားချချ နားမဝင်သောမိခိုင်တစ်ယောက် ကိုယ်ဝန်ရှိလာခဲ့လေသည်။
ထိုကိုယ်ဝန်ကြီးနှင့်ပင် မိခိုင်ငါးရောင်းထွက်လေရာ ရွာသူ၊ရွာသားများမှာ မိခိုင်အား အံ့သြ၍မဆုံးကြပေ။
ထိုသို့ဖြင့် မိခိုင်ကိုယ်ဝန်ခြောက်လခန့်၌…
“ကိုပေ…”
“ဘာလဲ မိခိုင်”
“ကျုပ်…အခုတစ်လောတစ်ခုခု
စားဖို့အတော်စိတ်ပြင်းပြနေတယ်တော်…”
“ဘာစားချင်တာလဲမိခိုင်ရဲ့…ပြောလေငါ့ကို”
“ဟိုလေ…ဟိုဘက်တဲက ကိုမြင့်သန်းရဲ့ခွေးမကြီးမိနက်ရဲ့အသားကိုချက်စားချင်တာတော့”
“ဟေ…ခွေးသားဟုတ်လားမိခိုင်….
နင်စားချင်တာကြီးကလည်းဟာ”
“ကျုပ်စားချင်နေတာတော့… ရှင်ဒါလေးတောင်လုပ်မပေးနိုင်ဘူးလား”
” ခွေးသားစားချင်ရင်ငါတခြားကရှာပေးပါ့မယ်ဟာ…
မိနက်ကသားကျထားတာရက်ပိုင်းပဲရှိသေးတယ်လေ…
နောက်ပြီးကိုမြင့်သန်းတို့နဲ့ရန်ဖြစ်နေရပါဦးမယ်ကွာ”
“အိုတော်…မရပါဘူး…ကျုပ်စားချင်တာက မိနက်အသားမှမိနက်အသားတော့”
“ဟာ…ဒီမိန်းမနဲ့တော့ခက်ပြီကွာ…”
ငပေသည် မိန်းမဖြစ်သူစားချင်သည့်မိနက်အားမသတ်ဝံ့ပေ။
ထိုသို့နေရင်း တစ်ရက်၌ မိနက်တစ်ကောင်သည် မိခိုင်တို့အိမ်ဝိုင်းအတွင်းဝင်လာခဲ့၏။
မိနက်ကိုမြင်လေတော့ မိခိုင်တစ်ယောက်အစာကျွေးဟန်ဆောင်ကာ မိနက်၏ခေါင်းအား ငရုပ်ဆုံဖြင့်အချက်များစွာထု့ရိုက်သတ်လိုက်လေသည်။
လူရင်လှသောမိနက်တစ်ကောင်မှာတော့ မိခိုင်၏လက်ချက်ကြောင့်မချိတင်ကဲဝေဒနာကိုခံစားရပြီးသေဆုံးသွားရှာသည်။
“ဟာ…မိခိုင်…ဒီမှာလည်း သွေးတွေနဲ့…နင်ဘာလုပ်ထားတာလဲဟာ”
အိမ်သို့ပြန်ရောက်လာသော ငပေ သွေးကွက်များကိုမြင်၍မေးလေရာ…
“တော်မှကျုပ်စားချင်တာလုပ်မပေးတာ ကျုပ်ဘာသာလုပ်လိုက်ရတာပေါ့”
“ဟင်…ဒါဆို နင်…နင်…မိနက်ကို သတ်လိုက်တယ်ပေါ့…ဟာ…ဒုက္ခပဲ မိခိုင်ရာ”
“ချက်တောင်ချက်ပြီးပြီ ကိုငပေရေ့….တော်ထမင်းစားချင်ရင်အသင့်ပဲ”
“အာ…ငါမစားချင်ပါဘူး…နင်ဟာ ဟိုမှာခွေးသားပေါက်လေးတွေနဲ့ နင်မို့သတ်ရက်တယ်ဟာ”
ငပေ ကိုယ်တိုင်သူ၏မိန်းမဖြစ်သူအား အလိုမကျဖြစ်လာခဲ့ရသည်။
မိနက်ပျောက်၍ ကိုမြင့်သန်းတို့လိုက်လံရှာဖွေကြလေရာ
ငပေတို့လင်မယားက မသိဟန်ဆောင်နေကြရသည်။
ညတိုင်ဆိုလျှင် မိနက်မွေးထားသော ခွေးသားပေါက်လေးများ၏နို့ဆာ၍အော်သံများကိုလည်း ကြားကြရပေသည်။
မိခိုင်၏ကိုယ်ဝန်သည် ခုနှစ်လအတွင်းသို့ဝင်လာခဲ့လေပြီ။
ထိုသို့နေရင်းတစ်ရက် မိခိုင်ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျတော့သည်။
အကြောင်းမရင်းမရှိအထိခိုက်မရှိဘဲ ပျက်ကျသွားသော ကိုယ်ဝန်ကြောင့် ငပေတစ်ယောက် စိတ်အပူကြီးပူရလေသည်။
ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျသူမိခိုင်အား ရွာရှိဆေးဆရာများကမကူသပေးနိုင်။
သို့ကြောင့်မြို့သို့လှည်းဖြင့်သာ အသောနှင်ကြရတော့ပေသည်။
မိခိုင်၏သတင်းသည်ကား ရွာနှစ်ရွာ၌ ပျံ့နှံ့လို့နေခဲ့၏။
ထိုသို့မိခိုင်မြို့သို့အသွားည၌ပင်…
“အီးး…ဟီးးး…ဟီးးးး…ဟီးးးးဟီးးးးးး….ဟီးးးး”
တဲအပြင်ဘက်၌ငိုသံထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
ထိုအသံသည်က တဲအပြင်ဘက်ကမဟုတ်ခြံဝိုင်းအပြင်ကပင်ဖြစ်၏။
ဘွားမယ်စိန်အသံကြောင့် အိပ်နေရာမှထခဲ့လိုက်သည်။
သူ၏တောင်ဝှေးကိုထောက်၍ အိမ်ပေါ်မှအသာအယာဆင်းခဲ့၏။
ပြီးလေတော့ခြံဝိုင်းအတွင်းမှတရွေ့ရွေ့လျှောက်လာကာ ခြံပြင်ဘက်ဆီသို့ ဘွားမယ်စိန်အကြည့်….။
ဘွားမယ်စိန်အား
ကျောပေးထားသောခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုသည် တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ကာငိုကြွေးလို့နေလေသည်။
ဘွားမယ်စိန် ထိုအရာကိုမြင်လေတော့ သက်ပြင်းဖွဖွချလိုက်ပြီး…
“မိခိုင်မလား…”
ဟုမေးလိုက်၏။
ထိုအခါ ငိုသံသည်ပိုကျယ်လာပြီး ဘွားမယ်စိန်အား ကျောပေးလျှက်ဖြင့်…
“ဟုတ်ပါတယ်ဘွားရယ်…ဟီးး…ဟီး…ဟီး…ဟီး….
ကျွန်မ မိခိုင်ပါတော်…ကျွန်မ မိခိုင်ပါဘွားရဲ့…အီးး…ဟီးးး…ဟီးးး….ဟီးးး…..”
“ညည်းအေ…အကုသိုလ်အလုပ်တွေဆက်မလုပ်ပါနဲ့လို့ဘွားပြောခဲ့တားခဲ့တာကို…အခုကြည့်လေ ညည်းနဲ့ညည်းရင်သွေးထိခိုက်ရပြီပေါ့”
“ကျုပ်က…ဘွားပြောခဲ့…တားခဲ့တာကို
အလေးမထားမိတာပါ…။
အခုတော့ကျုပ်ရဲ့နောင်တတွေ
နောက်ကျသွားပါပြီဘွားရယ်…နောက်ကျသွားပါပြီ…”
“အင်း…ငါ့သမီး ကိုယ့်ဝဠ်ကြွေးကိုကျေအောင်ဆပ်လိုက်ပါလို့ပဲ
ဘွားပြောနိုင်တယ်အေ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဘွား…ကျုပ် ကျုပ် ဘွားကိုလာနှုတ်ဆက်တာပါ…ကျုပ်လုပ်ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ်အပြစ်တွေကိုပေးဆပ်ဖို့ ကျုပ်သွားရတော့မယ်ဘွား…ကျုပ်သွားရတော့မယ်…”
“ဝုတ်…ဝုတ်… ဝုတ်…ဝုတ်….ဂီးးး…..ဂီး….”
“အမလေးတော့….အမလေး….”
ကျောပေးကာပြောဆိုနေသော မိခိုင်အနီးသို့ဘယ်ဆီကပေါ်လာမှန်းမသိသော
ခွေးတစ်ကောင်သည်မိခိုင်အား ကိုက်ဆွဲတော့၏။
ကိုက်ဆွဲနေသောခွေးအား မိခိုင်ရုန်းကန်ရင်းအဝေးဆီသို့ပြေးထွက်သွားတော့သည်။
ခွေးသည်ကလည်းမိခိုင်၏နောက်သို့ပြေးကာလိုက်သွား
တော့၏။
ထိုအဖြစ်အပျက်အားဘွားမယ်စိန်တစ်ယောက်
ခေါင်းလေးအားတရမ်းရမ်းဖြင့်ကြည့်နေခဲ့ရှာသည်။
************
နောက်တစ်နေ့နံနက်မှာတော့ ငပေတို့ရွာဆီသို့ ပြန်ရောက်လာခဲ့၏။
မိခိုင်တစ်ယောက်ဆေးရုံသို့မရောက်ခင်လမ်း၌သေဆုံးသွားခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။
မိခိုင်၏သတင်းကြား၍ ရွာသူ၊ရွာသားများစိတ်မကောင်းကြ။
တချို့ကတော့မိခိုင်တစ်ယောက်သူ့အကုသိုလ်များကသူ့အားခေါ်ဆောင်သွားသည်ဟုပြောကြလေသည်။
မိခိုင်၏သေဆုံးသွားပြီးနောက်အကြောင်းအားဘွားမယ်စိန်တစ်ဦးသာသိထားခဲ့လေသည်။
ဘွားမယ်စိန်သည်လည်းသူတွေ့မြင်ခဲ့ရသော
မိခိုင်၏အကြောင်းအား
မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမှပြောမပြခဲ့ပေ။
ပြီးပါပြီ။
ယဉ်မင်း(ကန့်ဘလူ)
စာဖတ်သူတို့အထင်ကရော စာရေးသူရဲအဆုံးသတ်နဲ့တူညီကြရဲ့လား?