ချစ်သည်မှာ ယုံမှားဖွယ်တော့မရှိပေ။
လူကောင်းသူကောင်း တစ်ယောက်ဖြစ်သော်လည်း ကိုလှဆောင်မှာ ဘ၀ပေးအခြေနေကမကောင်းတော့ သစ်ခုတ် ဝါးရောင်းရင်းနှင့်သာ ၀မ်းရေးကို ကြိုးစားပမ်းစား နှင့်ကျောင်းရလေသည်။ အေးရွှေလေး နှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက် သူအလုပ်ကို ယခင်ထက်ပင် သာလို့ပင် ကြိုးစားလာခဲ့၏။ အစစအရာရာကို ခြင့်ချိန်တတ်လာ၏။ ယခုတစ်ဖန် အေးရွှေတွင် ပထမဆုံး ရင်သွေးလေးလည်း ရလာပြီဟု ကြားရပြန်ရာတွင်တော့ ကိုလှဆောင် တစ်ယောက် ၀မ်းသာပီတိဖြစ်ကာ ယခင်ထက်ပင် သာ၍သာ၍ အလုပ်ကို ဆထက်တပိုး ကြိုးစားခဲ့သည်။ အေးရွှေလေး ကိုယ်၀န်ပင် ငါးလ ကျော်လာခဲ့လေပြီ။
“ဗြုန်း ….”
ကိုလှဆောင်လည်း ၎င်းခုတ်လာသော ဝါးစိမ်းများကို ဝါးနှီးကြိုးဖြင့်ပင် သေချာ တုပ်နှောင်လာကာ အိမ်အရောက်မှာတော့ ပုခုံးပေါ်မှတစ်ဆင့် မြေကြီးပေါ်သို့ အသာ ပစ်ချလိုက်၏။ ဝါးအစည်းပစ်ချလိုက်သော အသံမှာ သိပ်မကျယ်လှသော်လည်း အိမ်ထဲက မအေးရွှေ ကတော့ ကြားကာ ထွက်လာလေ၏။ ကိုလှဆောင်မှာတော့ ၎င်း၏ ပုဆိုးစဖြင့်ပင် မျက်နှာထက်၌ စိုရွဲနေသော ချွေးတို့ကို ကုန်စင်သွားအောင်သုတ်ကာ အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်တွင် အမောပြေ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။
“ကိုလှဆောင် … ပြန်ရောက်လာပြီလား ”
“အေး … မိန်းမရယ် … နေကလည်း ပူပါဘိသနဲ့ … ”
ပြောပြော ဆိုဆို နှင့် ကိုလှဆောင်လည်း ထိုင်နေရာမှ ထလိုက်တော့
“အိုနေနေ … အေးရွှေ ရေခပ်ပေးမယ်”
ဤသို့ပင် အေးရွှေကား အလိုက်သိတတ်သော ဇနီးကောင်းတစ်ယောက်ပင်။ ကိုလှဆောင်မှာတော့ ရေခပ်ရန်ထသွားသော အေးရွှေကို ကြည့်ကာ ကျေနပ်ပီတိဖြစ်ခြင်းများစွာဖြင့် ပြုံးရင်းသား ကြည့်နေလိုက်တော့သည်။ ခနကြာတော့ စတီးခွက်ကလေး နှင့်ရေခပ်လာကာ ကိုလှဆောင်အား ပေးလေ၏။
“အားပါးပါး … ကောင်းလိုက်တာ … မိန်းမရယ် … ဟောဒီကမ္ဘာပေါ်မှာလေ … မိန်းမ ခုလို ခပ်တိုက်တဲ့ ရေသာ အရသာ အရှိဆုံးကွ … ဟားဟားဟား”
“အပိုတွေပါ … ဒါနဲ့ … အေးရွှေလေ … ခုတစ်လော သရက်သီး ခပ်စိမ်းစိမ်းကြီးတွေ စားချင် နေလိုက်တာတော် … ”
“ဟ … မိန်းမရယ် … သရက်သီးစိမ်းစားချင်တာများ စောစောက ပြောရော့ပေါ့ … ကိုလှဆောင် ဝါးသွားခုတ်တဲ့ နေရာမှာလေ … သရက်ပင်ကြီး တစ်ပင်ရှိတယ် … သရက်သီးတွေကလည်း သီးလိုက်တာ ပြွတ်ခဲလို့ … ငါ့မိန်းမ စားချင်ရင် နောက်နေ့ ခူးလာခဲ့ပေးမယ် … ဟုတ်ပလား ”
“ဟုတ်ပါပြီတော် … ဟုတ်ပါပြီ … ဟုတ်ပါပြီ”
“ဒါနဲ့ … ဘာဟင်းချက်လဲ အေးရွှေ ”
ကိုလှဆောင်လည်း စကားကောင်းနေရာမှ ရုတ်တရက် ဗိုက်ဆာလာမှန်းသတိရလေတော့၏။
“ရှင်ကြိုက်တဲ့ … ဘဲဥနဲ့ မန်ကျည်းသီးကို မချိုမချဉ်လေး ချက်ထားတယ် လေ … နောက်ပြီးတော့ ချဉ်ပေါင်ရွက် ဟင်းရည်လေးလည်းရှိတယ် ”
“ဟာ … နှိပ်ဟ … အဲ့ဒါတွေ ငါ့မိန်းမက အားကြီးချစ်ဖို့ကောင်းတာ … ဗိုက်ထဲက ကလေးလေး လည်းဗိုက်ဆာနေတော့မယ် … လာလာ ထမင်းသွားစားကြရအောင် ”
သာယာကြည်နူးဖွယ်ကောင်းလှသော သူတို့မိသားစု အနာဂတ်လေး က ရေရှည်မှာ လှပနိုင်ပါ့မလား။ မမြင်ရသော ကံကြမ္မာဆိုသည့် အရာကြီးကရော သူတို့ အပေါ်မျက်နှာသာပေးပါ့မလား ။ သို့သော်လည်း သူတို့လင်မယားမှာတော့ ချစ်ခြင်းရယ် မပြယ်ဘဲ တရင်းတနှီး နေထိုင်ဆက်ဆံရင်းသာဖြင့် အချိန်ကုန်စေခဲ့သည်။ အချိန်ဆိုသော ယန္တရားစက်၀န်းကြီးကလည်း ပုံမှန်လည်ပတ်ရင်းက အကုန်မြန်လွန်းလှသည်။ အေးရွှေ ကိုယ်၀န်ကိုးလထဲသို့ရောက်ခဲ့ချေပြီ။ ဗိုက်ကလေး တစ်လုံး နှင့် အေးရွှေကိုလည်း ကိုလှဆောင် ချွေးတစ်ပေါက်ပင် အကျမခံနိုင်တော့ပေ။ ကလေးမွေးလ ဖွားလ ကလည်းနီးလာပြီမို့ အစစအရာရာကို သူက သာ လုပ်လေသည်။ ထမင်းချက် အ၀တ်လျှော် ရေခပ် ဘာညာက အစ အေးရွှေလုပ်စရာမလိုတော့။ ကိုလှဆောင်၏ လက်ဖြင့်သာ အကုန်လုံးကို ပြီးစေ၏။ ဤသို့ဖြင့် ကိုလှဆောင်လည်း ထင်းခုတ် ဝါးခုတ် မသွားတော့သည်မှာ ဆယ်ရက်ကျော်ခန့်ပပင် ရှိလာခဲ့လေတော့၏။
“မိန်းမရေ … ဒီမှာဘာပါလဲ ကြည့်လိုက်စမ်း ”
“ဗိုက်ဖုံး အင်္ကျီပဲ မို့လား … အကို လှဆောင် ”
“ဟဲဟဲ … ငါ့မိန်းမလေးက … အကြားအမြင်ရနေသလိုပဲ … ဟုတ်တယ် မိန်းမရဲ့ … သောင်းဖေ ဆိုင်မှာ ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီ အသစ်ရောက်လို့ ၀ယ်လာတာ … မိန်းမနဲ့ လိုက်တယ်လေ … ပန်းရောင်လေး ”
“အော် … အကိုလှဆောင်ရယ် … ကလေး မွေးရက်ဖွားရက်က နီးတောင်နီးလာပြီကို … ငွေလေး ဘာလေးချွေတာ အုံးမှပေါ့ … အေးရွှေဆီမှာ လည်းဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီတွေ များနေပါပြီ ”
အေးရွှေကတော့ မိန်းမတို့သဘာ၀ မလိုအပ်ဘဲ ငွေမကုန်စေလိုသောကြောင့် ပြောလေ၏။
“ဟုတ်ပါပြီ … မိန်းမရယ် … အဓိက က ကိုယ့်ဘာသာ ကျန်းမာအောင်နေ … ကိုယ်ခံအားများများရှိအောင်စား … ဟုတ်ပလား … ကျန်တာ အကို့တာ၀န်ထားစမ်းပါ … ငွေရေးကြေးရေးက … ပူစရာမရှိဘူး … ”
“အင်းပါ … အကိုရယ် … အေးရွှေက စိတ်ပူလို့ပြောတာပါ ”
“အို … ဒါတွေ ခေါင်းထဲ မထည့်စမ်းပါနဲ့ … မိန်းမရယ် … အကို့ ဖို့သာ ကလေးလေးကို လူဖြစ်အောင်မွေးပေး … နောက်ပြီး ကလေးလေး မျက်နှာကို အကိုမြင်ချင်လှပြီ ”
“အမလေး … အကို အကဲပိုကြီး … မကြာခင်မြင်ရတော့မှာပါနော် ”
“ဟုတ်ပါတယ် … မိန်းမရယ် … တကယ်လို့ … ကလေးလေး မမွေးခင်ဘဲ အကိုများ မတော်တဆ တခုခုဖြစ်သွားရင် …”
ကိုလှဆောင် စကားကို ဆုံးအောင်မပြောလိုက်ရ ။ အေးရွှေက ဖြတ်ကာ
“အို … မဟုတ်တာ … နိမိတ်မရှိ … နမာ မရှိတွေ မပြောပါနဲ့ … အကိုက ဘာကိစ္စ မတော်တဆ တခုခု ဖြစ်ရမှာလဲ … ဖွဟဲ့ လွဲပါစေ ဖယ်ပါစေ ”
ဟူ၍အလန့်တကြားဖြင့် ၀င်ပြောလေ၏။
“ဟုတ်ပါပြီ … မိန်းမရယ် … ကဲ … နက်ဖြန် ဒီ ဗိုက်ဖုံးလေး အကို့ကို ၀တ်ပြမယ်မလား ”
အေးရွှေလည်း ကိုလှဆောင်အား မျက်စောင်းလေး တစ်ချက်ထိုးကာ ခေါင်းကို ညိတ်ပြလိုက်လေ၏။ ထိုအခါကိုလှဆောင်ကလည်း အေးရွှေ၏ လက်ကလေး ကို ဆွဲကာ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို သူ၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပါလေတော့၏။
+++++++++++
နောက်တစ်နေ့ မနက်
“အိမ်း … ထင်းလည်း ကုန်နေပါပေါ့လား … ဒီထမင်းအိုးလေး တည်ပြီးရင် ငါလည်း တစ်နိုင်လောက် ထင်းသွားရှာအုံးမှပါလေ ”
ကိုလှဆောင်တစ်ယောက် မနက်စောစော မျက်နှာသစ်ပြီးနောက် ထမင်းအိုးတည်ရာမှ အိမ်သုံးဖို့ အတွက် ထင်းများနည်းနေပြီကို သတိရလေတော့၏။ ထို့ကြောင့်လည်း သုံးလောက်ရုံလောက် ထင်းလေးများသွားခုတ် သွားခွေ ရန် တွေးနေမိလေ၏။ အေးရွှေမှာတော့ အိပ်ကောင်းနေတုန်းပင်။ ထမင်းအိုးတက်သည် အထိ ကိုလှဆောင် တစ်ယောက် ၀တ္ထုစာအုပ်ကလေး ဖတ်နေလိုက်သည်။ ထမင်းအိုးလည်း ကျက်သည့် အချိန်တွင် လမ်းထဲမှ ပဲပြုတ်သည်ကြီးဆီက အကြော် နှင့်ပဲပြုပ်ကို ၀ယ်ကာ ၎င်း၏ တစ်၀မ်းစာအတွက် မနက်စာကို စတင်ဖြည့်တင်းလိုက်တော့သည်။ အေးရွှေလည်း နိုးလာပြီထင်သည်။
“အကို … ”
“ဟင် … အေးရွှေ နိုးပြီလား … လာထထ အကိုရေခပ်ထားတယ် … မျက်နှာသွားသစ်လိုက်နော် ”
အေးရွှေလည်း ကိုလှဆောင်ပြောသည့် အတိုင်းပင် အိပ်ရာမှထကာ မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် အနည်းငယ်မျှ ဖီးလိမ်းသုတ်သင်လေ၏။
“မိန်းမ … မနက်စာ ဘာစားချင်လဲ ”
“အေးရွှေဖို့ … တကူးတက လုပ်မနေပါနဲ့ အကိုရယ် … အကိုစောစောက ဘာစားနေတာလဲ … အဲ့အတိုင်းပဲ အေးရွှေကို လုပ်ပေးပါ ”
“ဟုတ်ပါပြီ မိန်းမရယ် … ဒါဆိုလည်း ပဲပြုတ် ထမင်းဆီဆမ်းလေး နဲ့ အကြော်နဲ့ စားလိုက်ပေါ့ … ဘာဘူကြီးဆီက ၀ယ်ထားတဲ့ နွားနို့လေးလည်း တစ်ခွက်စာလောက်ကျန်သေးတယ် … အကိုနွှေးပေးမယ် … ဟုတ်ပြီလား ”
ဤသို့လျှင် ကိုလှဆောင်လည်း မီးဖိုတည်းတစ်ဖန်ပြန်၀င်ကာ ကုန်းကုန်းကွကွ နှင့် အလုပ်ရှုပ်ရပြန်တော့သည်။ ပြီးနောက် ဇနီးသည်စားဖို့ ထမင်းဆီဆမ်း နှင့် နွားနို့ကိုယူလာကာ
“ကဲ … စားပါဗျာ … စားပါ … အိမ်မှာ သုံးဖို့ ထင်းလေး နည်းနည်းလိုနေလို့ … အကို ထင်းခန သွားရှာလိုက်အုံးမယ် … အကိုပြန်လာမှ မိန်းမ စားချင်တာ ဈေးထဲက ထမင်းဆိုင်မှာသွား၀ယ်ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင် … ဟုတ်ကဲ့ပါ … အရမ်းကြီးလည်း ကြာမနေနဲ့အုံးနော် … နေမြင့်လာရင် အကို ပင်ပန်းနေလိမ့်မယ် ”
ချစ်ဇနီးလေးထံမှ ထိုသို့ ဂရုဏာစိတ်ပူသံလေး ကြားရတော့ ကိုလှဆောင် တစ်ယောက် အလိုလိုပင် အားတက်ပီတိဖြစ်နေမိလေ၏။ ထို့နောက်တွင်တော့ ၎င်း၏ ဓားမတိုလေးကို ခါးထိုးကာ မိသားစု အသိုက်အမြုံလေးကို ခေတ္တ ခွဲခွာသွားခဲ့လေပါတော့သည်။ အေးရွှေမှာတော့ အိမ်ကလေးထဲကနေ လက်ပြရင်း ပြရင်း ဖြင့် ။
++++++++++
မွန်းလွဲ နှစ်ချက်တီးလောက်အထိ ကိုလှဆောင် အိမ်ပြန် ရောက်မလာသေးပေ ။ အေးရွှေမှာတော့ ကိုလှဆောင် ရောက်လာချိန်တွင် အမောပြေရန်အတွက် မနေ့က သူမအတွက် ၀ယ်ပေးထားသော အပန်းရောင် ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီလေးကို ၀တ်ကာ လည်ပင်း တရှည်ရှည် နှင့် မျှော်နေရှာလေ၏။ တစ်အိမ်သုံးစာလေး ရှာဖို့ ဆိုပြီးနောက်ထွက်သွားသည်မှာ နာရီ အတော်များများကိုပင် ကျော်လွန်လို့နေချေပြီ။ အေးရွှေတစ်ယောက် မျှော်ရင်း မျှော်ရင်းကပင် ၀မ်းနည်းသယောင်ယောင် စိုးရိမ် သယောင်ယောင် ခံစားချက်များ အမျိုးအမည်မသိ ခံစားချက်များကို စတင်ခံစားလာရလေတော့သည်။ အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်ဘေးပေါ်ထိုင်ရင်း ဝါးလုံးတိုင်လေးကိုမှီကာ ချစ်လင် ပြန်လာပြီလော ပြန်လာပြီလောဟု မျှော်နေရသည့် ဗိုက်ကြီးသည် ကိုယ်၀န်သည်မလေး၏ အဖြစ်ကား သနားစဖွယ်ပင် ကောင်းလို့နေပေ၏။
“မိန်းမရေ … မိန်းမ ”
သူမတွေးနေရင်းပင် ကိုလှဆောင်၏ အသံကို ကြားလိုက်ရလေတော့၏။ ခြံရှေ့က အပြေးလေး လာနေသော ကိုလှဆောင်ကိုပါ ထပ်မံတွေ့လိုက်ရမှ အေးရွှေ သက်ပြင်းချလိုက်နိုင်တော့၏။
“ကိုလှဆောင် … အကို ”
ပြောပြောဆိုဆို နှင့် ထကြိုမည် အပြု ကိုလှဆောင်က မလာနဲ့ မလာနဲ့ သူလာမယ် ဟု လက်နှင့်လုပ်ပြနေသောကြောင့် အေးရွှေတစ်ယောက် ထိုနေရာလေးတွင်ပင် ထိုင်မြဲထိုင်နေလိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် ထူးဆန်းသော အချက်တစ်ခုကို အေးရွှေ အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်ရတော့၏။ မနက်တည်းက ထင်းခွေသွားသော ကိုလှဆောင်မှာ ထင်းတစ်ချောင်းမှ ပါမလာခဲ့ပေ။ တစ်ဖန် ခြံပေါက်၀တွင် ရပ်နေသော ကိုလှဆောင်မှလည်း မြေကြီးအပူရှိန်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော တံလျှပ် အပူလှိုင်းများနှင့် အတူ ရုတ်တရက် ရောထွေးပျောက်ကွယ်သွားခဲ့လေတော့၏။
“ဟင် … ကိုလှဆောင် … ကိုလှဆောင် ”
ရုတ်တရက်ပျောက်သွားသော ကိုလှဆောင် ကြောင့် အေးရွှေလည်း အသံကုန်ဟစ်ကာ အော်ခေါ်လိုက်လေတော့၏ ။
“အို … ငါအိပ်မက်မက်နေတာပါလား … အကို အခုချိန်ထိ တကယ်ပြန်မရောက်သေးတာပါကလား … အကို အန္တရာယ်ကင်း ဘေးရှင်းပါစေ ”
ဝါးလုံးတိုင်လေးကို မှီကာ ချစ်လင် အလာကို မျှော်နေရင်းမှ အေးရွှေတစ်ယောက် တဒင်္ဂ အိပ်ပျော်သွားခြင်းဖြစ်၏။ ထိုသို့ ခနလေး အိပ်ပျော်သွားစဉ် မက်ခဲ့သော အိပ်မက်ကို အေးရွှေ ဘယ်လိုမှ အဓိပါယ် ကောက်မရခဲ့ ။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုလှဆောင် တစ်ယောက် ဘေးမသီရန်မခ ဖို့ရာအတွက်သာ တတွတ်တွတ် ဆုတောင်းနေမိတော့ ရှာလေ၏။ မကြာပေ ၎င်းနေထိုင်ရာ ခြံကလေးထဲသို့ လူတစ်ယောက် အပြေးတစ်ပိုင်း နှင့်၀င်လာလေတော့သည်။ ထိုလူကား ကိုလှဆောင်၏ ငယ်သူငယ်ချင်း လှမောင် ပင်ဖြစ်လေ၏။
“အေးရွှေ … အေး ..အေးရွှေ … ဟောဟဲ ”
“ဟင် … ကိုကြီး လှမောင် … ဘာဖြစ်လာတာလဲ … အလောတကြီးနဲ့ ”
“ညည်း … ညည်းလင် လှဆောင် … ဝောာထဲမှာ ပိုးထိပြီး ဆုံးပြီတဲ့ဟ … အခု … အခု ဆေးရုံကြီးမှာ”
“ရှင် ……….”
အေးရွှေတစ်ယောက် ရှင်ဟုသာ ပြောနိုင်ပြီး ခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားလေတော့၏ ။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့်ပင် ၎င်း၏ နံဘေးက ဝါးလူံးတိုင်လေးကို ကိုင်ကာ လဲမကျသွားအောင် ထိန်းထားနိုင်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ကြေကွဲပျက်စီးသွားသော စိတ်နံရံများထံတွင် ပဲ့တင်ထပ်နေသည့် အသံကား
“ညည်းလင် လှဆောင် … ဝောာထဲမှာ ပိုးထိလို့ ဆုံးပြီ”
“ညည်းလင် လှဆောင် … ဝောာထဲမှာ ပိုးထိလို့ ဆုံးပြီ”
“ညည်းလင် လှဆောင် … ဝောာထဲမှာ ပိုးထိလို့ ဆုံးပြီ”
ဟူ၍ပင် ဖြစ်ပါလေတော့သတည်း ။
ကံကြမ္မာဆိုသော လောကတရားကြီးက မည်သူ့ကိုမျှ မျက်နှာသာ မပေးတတ်။ ယခုပင်လျှင် ကိုယ်၀န်ကြီး နေ့စေ့လစေ့ဖြင့် အေးရွှေလေးကိုပင် ရိုတ်ခတ်သွားသည့် ကံကြမ္မာ၏ လှိုင်းတံပိုးက အဆမတန်ပြင်းထန်လွန်းလှပေသည်။ အေးရွှေ တစ်ယောက် အပြင်းအထန်ငိုကြွေးချင်ခဲ့မိသော်လည်း ငိုမချရက်ခဲ့။ လင်ကို မချစ်၍ မဟုတ်။ မကြာမီမှာပင်လောကထဲသို့ ခြေချလာမည့် ကလေးအတွက် တွေးကာ အေးရွှေလေးခမျာ စိတ်ကို အဆုံးစွန်ထိ တင်းထားခဲ့ရရှာသည်။ သူမ တစ်ခုခုဖြစ်ပါက လူလောကသို့ပင် မရောက်သေးသော ကလေးငယ်လေး ထိခိုက်မည်ကို စိုးရိမ်သော ကြောင့်ဖြစ်ပေလိမ့်မည် ။ သို့သော် မခံစားနိုင်တော့သည့် အဆုံး ကြိတ်ခါ ငိုခဲ့ရသည့် အချိန် တွေသည်လည်း နည်းသည်တော့မဟုတ်။
“အေးရွှေ … စိတ်ကိုတင်းထားမနေနဲ့ … ငိုချလိုက် … ငိုချလိုက်ရင် သက်သာတယ် ”
အချို့က ထိုသို့ အားပေးကြသော်လည်း အေးရွှေမှာ လည်နေသော မျက်ရည်များနှင့်အတူ အပြုံးနှင့်သာ တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။ ထိုကလေးကို သူမ ရအောင်မွေးမည်။ ဘာကြောင့်ရယ်ဖြစ်ဖြစ် ထိုကလေး လူ့လောကထဲ ရောက်လာဖို့ကို သူမ အတတ်နိုင်ဆုံး စွမ်းဆောင်မည်ဟုလည်း ကြုံးဝါးထားသေးသည်။ တစ်ခါတစ်ရံမှာတော့ မျက်စိသူငယ် နားသူငယ် ကလေးတစ်ယောက် အမေ မုဆိုးမ အဖြစ် တစ်ယောက်တည်း လောကဓံခရီးကို ဆက်လျှောက်ရမည့် အဖြစ်အားတွေးကာ ကြောက်ရွံမိသလို စိုးရိမ်နေမိပြန်သည်။ ယခုမှ မိမိအသက်သည်လည်း နှစ်ဆယ် ကျော် နှစ်ဆယ့် တစ် ထဲရောက်ရုံသာရှိသေးသည် မဟုတ်ပါလား။ ကိုလှဆောင်၏ ဈာပနကိုတော့ အကျဉ်းရုံးဖြင့်သာ ပြီးစီးခဲ့စေသည်။ လင်သေ သွားသော မုဆိုးမ ဗိုက်ကြီးသည်လေး အေးရွှေကို အိမ်နီးနားချင်းများက ဂရုစိုက်ပေးကြ၏ ။ ထိုထဲမှ ရှမ်းမကြီး ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကလည်း ၎င်း၏ သမီးအရင်းလေးလို အစစအရာရာ ဂရုစိုက်ပေးသည်မို့ အေးရွှေလေး တစ်ယောက် ဒီတစ်ခါတော့ ကံကောင်းခဲ့ရရှာလေ၏။
ကိုလှဆောင် ရက်လည်ပြီး ဆယ့်ငါးရက်ခန့် အကြာမှာတော့ အေးရွှေလေး၏ မွေးရက်ဖွားရက်သည် သူ့ဓမ္မတာ အတိုင်းရောက်မှန်းမသိရောက်လာခဲ့ပါတော့၏။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် သန်သန်မာမာ ရှိလှ ပြီး အရပ်ရှည်သော အေးရွှေလေးအဖို့ ပထမဆုံးသားဦးလေးကို ၎င်း၏ နေအိမ်တွင်သာ အရပ်လက်သည်ခေါ်ပြီး အဆင်ပြေချောမွေ့စွာဖြင့်ပင် မွေးဖွားသန့်စင်နိုင်ခဲ့လေတော့သည်။ ထိုသားဦးလေးကိုလည်း အေးရွှေကပင် မောင်လှဆောင်ဟု ကင်ပွန်းတပ်ပေးကာ ချစ်လင်ကို သတိရတမ်းတသည့် အနေဖြင့် ခေါ်တွင်စေခဲ့၏။ တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှ ဆိုသလို အေးရွှေမှာ သားဦးလေး မောင်လှဆောင်ကို မွေးပြီးနောက် ယခင်ထက်ပင် အသားအရည်များ စိုပြေလာကာ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနှင့် အတော်ပင် ကြည့်လို့ကောင်းလာလေ၏။ အသက်လေးမှာလည်း နှစ်ဆယ်ကျော် လေးဆိုတော့ ကာလသားများ၏ မျက်စိကျစရာ ကလေးတစ်ယောက် အမေ မုဆိုးမလေးဖြစ်လာရတော့သည်။ သူမ မီးတွင်းထဲက ဆင်းသည့် အချိန် ပုံမှန်လို ကျန်းမာ လာချိန်များတွင်တော့ ကိုယ်တိုင် ၀င်ငွေရှာရလေတော့သည်။
မနက်ခင်း အိပ်ယာနိုးသည် နှင့် သားလေး မောင်လှဆောင်အား နို့ချိုတိုက်ကာ အိမ်နီးချင်းဖြစ်သော ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ထံတွင် ကလေးကို အပ်ပြီး သူမ မှာတော့ ဈေးဗန်းခေါင်းရွက်ကာ ရပ်ကွက်ထဲ ဈေးပတ်ရောင်းပြီး ငွေရှာလေတော့သည်။ အသက်လေးကငယ်ငယ် နှင့် မုဆိုးမ ဖြစ်ကာ ကိုယ်တိုင် ပင်ပင်ပန်းပန်း ၀င်ငွေရှာနေရသော အေးရွှေလေးကို ရပ်ကွက်ထဲရှိ လူများက သနားဂရုဏာသက်ကြလေသည်။ ထို့အပြင် ယခင်ထက်ပင် လှလာသော အေးရွှေလေးအား လာရောက် ကမ်းလှမ်းကြသော ကာလသားများပင်ရှိလာလေ၏။ သို့သော်လည်း မိမိ၏သားလေး ငယ်လွန်းသည်က တစ်ကြောင်း ထို့အပြင် လင်သေသည်မှမကြာ သေး နောက်တစ်လင် ထပ်ပြောင်းယူသည့် မိန်းမ အဖြစ်သို့ မရောက်လိုသောကြောင့် အတန်တန် ငြင်းလွှတ်ခဲ့ရသူများပင် မနည်းရှိလာလေ၏။ ထိုသို့နေလာရင်းက ပင် သားလေးမောင်လှဆောင်မှာ တစ်နှစ်ခွဲအရွယ်ခန့်သို့ ရောက်မှန်းမသိရောက်လာခဲ့လေပါတော့၏။
“အေးရွှေရယ် … ညည်းအသက်က ကြီးသေးတာလည်း မဟုတ်ဘူး … ကလေး တစ်ဖက် ဈေးတစ်ဖက် နဲ့ ညည်းကြည့်ရတာ ပင်ပန်းပါတယ်အေ … အားကိုးလေး ဘာလေးရှာစမ်းပါဟဲ့ … ရပ်ကွက်ထဲမှာလည်း ညည်းကို ရရင် လိုချင်တဲ့လူတွေ ပေါပါဘိသနဲ့ ”
“အို … အမ နန်း ကလည်း … အိမ်ထောင် တစ်မှုပြုတယ်ဆိုတာ လွယ်ကူတဲ့ … အလုပ်မှမဟုတ်ဘဲ … နောက်ပြီး အေးရွှေ က ကိုယ့် အားကိုယ် ကိုး နိုင်နေပါပြီတော် … ”
“အေ့လေ … ကျုပ်က အပျိုကြီးဆိုတော့ ညည်းပြောသမျှ ခံရမပေါ့ … ဒါပေမယ့်အေ … လင် မရှိတဲ့ မယားက … ဘယ်တင့်တယ် ပေလိမ့်မလဲ … ”
“အပူမရှာချင်စမ်းပါဘူး … အမ နန်းရယ် ”
ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီးမှာ အေးရွှေလေးအား နှမ အရင်းလေး တစ်ယောက်ကဲ့သို့ချစ်ရှာ၍ သတိပေးနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ အေးရွှေမှာလည်း ထိုနည်း လည်းကောင်းပင် ဒေါ်နန်းရွှေကြည်အား အမ အရင်းသဖွယ် ပြန်လည် မေတ္တာထားလေ၏။ သို့သော် ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကား အေးရွှေလေး ကောင်းစားစေရန် အလို့ဌာ ရည်ရွယ်ပြီး နောက်ထပ် တစ်အိုးတစ်အိမ်ထူထောင် ဖို့ကို အတန်တန် လောဆော်ပြန်သည်။ မည်မျှပင် ခိုင်ခန့်သော ကျောက်ဆောင် ဖြစ်လင့်ကစား လှိုင်းတံပိုး၏ မကြာမကြာ ရိုက်ခတ်မှု ဒဏ်ကို ခံရပါက ပြိုပျက်စမြဲပင် ။ ထိုနည်းအတူ ပင်။
“ဒါနဲ့လေ … အေးရွှေ …. တို့ရပ်ကွက် တောင်ပိုင်းက သစ်စက်သူဌေးလေး …. စိန်သောင်းကော ညည်းဘယ်လို သဘောရလဲ … ကောင်လေးက ညည်းနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းဘဲ … ဖော်ဖော်ရွေရွေ ရည်ရည် မွန်မွန်လည်း ရှိပါဘိသနဲ့ … တစ်နေ့ကပဲ ငါ့လာမေးတယ် … အေးရွှေလေး ဖက်က လက်ခံရင် မိသားဖသားပီပီ လာရောက်တောင်းရမ်းယူပါမယ်တဲ့ … ညည်းစဉ်းစားနော် … အခွင့်ရေးဆိုတာ နှစ်ခါ ရရိုးထုံးစံမရှိဘူး … ညည်းသားလေး ကိုချစ်တယ် မို့လား …. သူ့နောင်ရေးအတွက်လည်း ကြည့်စမ်းပါအေ ”
သားလေး အကြောင်းပါလာတော့ အေးရွှေ ခေတ္တမျှငြိမ်သက်သွားရတော့သည်။ အမှန်ပင် သူမဈေးရောင်းပြီး ရှာကျွေးနေနိုင်သည်ကား ဘယ်အချိန်ထိလဲ ဘယ်အတိုင်း အတာ အထိလဲ။ အမနန်း အကြံပေးသည်ကား ဟုတ်လေစွ ။ သားလေး ရှေ့ရေးအတွက် ငါကြံရပေအုံးမည် ကိုစိန်သောင်းမှာလည်း မိမိ အပျိုဘ၀တည်းက ပိုးပန်းခဲ့သောသူပင် မဟုတ်ပါလား ၎င်း၏ စိတ်နေသဘောကို မိမိလည်း ကောင်းစွာနားလည်သည်ပဲ ဟူ၍ စိတ်ထဲ၌ တွေးတောနေမိလေ၏။
“ဟဲ့အေးရွှေ … ပြောနေတာ ကြားရဲ့လား ”
“ကြား … ကြားပါတယ် … အမနန်းရယ် … အေးရွှေ စဉ်းစားချင်ပါသေးတယ် ”
“စဉ်းစားချင်သပဆိုလည်း … စဉ်းစားပေါ့အေ … အချိန်ဆွဲတာတော့ မဖြစ်စေနဲ့ … ငါမလည်း ညည်းကောင်းစားစေချင်လို့ပါ အေးရွှေရယ် ”
“ကျွန်မ … နားလည်းပါတယ် အမနန်းရယ် ”
ဤသို့ဖြင့်ပင် အေးရွှေလေးအတွက် စဉ်းစားစရာ ဖြစ်လာခဲ့ရတော့သည်။ သားလေး မောင်လှဆောင်မှာလည်း ငယ်လွန်းလှသေးသလို ၎င်း၏ရှေ့ရေးကလည်း ဝေဝေဝါးဝါး မြူနှင်းထဲ လမ်းလျှောက်နေရသော ကလေးငယ် သဖွယ် ဖြစ်လို့နေရသည်မဟုတ်ပါလား ။ သူမအတွက် အမှန်တကယ် အားကိုလိုနေသည်ကိုလည်း သူမ သိပေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ……
++++++++++++
“ဟုတ်ကဲ့ ခင်မျ … ကျုပ်ကလည်း ဒီရပ်ဒီရွာထဲက အုပ်ချုပ်ရေးမှူး လူကြီးဖြစ်လင့်ကစား … ဟောဒီက လူလေး မောင်စိန်သောင်း နဲ့ ဟောဒီက သမီးလေး အေးရွှေ တို့အတွက် မင်္ဂလာပွဲဖြစ်မြောက်စေလိုကြောင်း လာရောက်ကျောင်းလမ်းခြင်းဖြစ်ပါတယ် ”
အေးရွှေ ၏ ပျဉ်ခင်းကြမ်းလေးပေါ်တွင် လူအတော်များများစုံစုံလင်လင် ရှိလို့နေကြသည်။ သစ်စက်သူဌေးလေး ကိုစိန်သောင်း ရပ်ကွက်လူကြီး ဦးမြသာ ဒေါ်နန်းရွှေကြည် နှင့်တကွ အေးရွှေတို့ပင်။ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီးမှာတော့ အေးရွှေလေးအတွက် တွေးကာ ပီတိပြုံးတွေက သူမ၏ မျက်နှာကို ဖုံးလွှမ်းလို့နေလေ၏။
“ဟောဒီက … သမီးလေး … အေးရွှေ သဘောကိုလည်း သိရပြီ မို့ အခုလို လာရောက်တောင်းရမ်းခြင်းလည်းဖြစ်ပါတယ် ..”
“ဟုတ်ပါတယ်ရှင် … ကျုပ်ညီမလေးက … မိန်းမကောင်းလေးပါ … ယခု ကိစ္စမှာတောင် အတန်တန် နားချယူထားရပါတယ် … နောက်ပြီး မယား၀တ္တရားတွေလည်း ကျေပွန်သူလေး တစ်ယောက်ပါ ”
မောင်စိန်သောင်းမှာတော့ အေးရွှေလေးအား တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်ကာ မှိုရသော မျက်နှာနှင့် ပြုံးလို့ပျော်လို့ ။ အေးရွှေလေးမှာတော့ မျက်လွှာကို အောက်ချလို့ထားလေသည်။ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီးမှာလည်း အေးရွှေ၏ ကောင်းကြောင်း တော်ကြောင်းများကို တဖွဖွ ချီးမွမ်းခန်းဖွင့်လို့နေပါတော့၏။
“ကိုင်း … ဒါဖြင့်လည်း ကျုပ်တို့ မင်္ဂလာရက်သတ်မှတ်လိုက်ကြရအောင်လားဗျာ …”
ထိုအခါ ကိုစိန်သောင်းက
“အေးရွှေ … သဘောကရော ”
“မောင်စိန်သောင်းတို့ … သင့်သလိုစီမံကြပါကွယ် … သျှောင်နောက်ဆံထုံးပါဆိုသလို …. မောင် တို့စီမံတဲ့ အတိုင်း အေးရွှေက လိုက်ရမှာပါ … မဟုတ်ဘူးလား အေးရွှေ ”
အေးရွှေပင် ဘာမှမပြောရ ။ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်က ပိတ်သိမ်းပြောလိုက်လေတော့သည်။ ဤသို့ဖြင့်ပင် သတို့သားလောင်း နှင့် ရပ်ကွက်လူကြီးတို့ ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ
“ကဲဗျာ … ကနေ့က အင်္ဂါနေ့ဆိုတော့ … လာမယ့် တနင်္ဂနွေနေ့ကို … မင်္ဂလာရက်သတ်မှတ်လိုက်မယ် … ကြိုတင်ပြင်ဆင်ချိန်လေးရတာပေါ့ဗျာ … မကောင်းပေဘူးလား ”
“ကောင်းပါ့ရှင် … ကောင်းပါ့ ကောင်းပါ့ ”
ထိုစဉ်
“ဒုန်း ………”
“ဟဲ့ … အမလေး …ဗုဒ္ဓေါ ”
“ဟာ ”
အိမ်ခေါင်မိုးအား တစ်စုံတစ်ယောက်က ခဲလုံးဖြင့် ပစ်လိုက်သလို ဒုန်းကနဲ အသံကျယ်ကြီး မြည်လို့သွားလေ၏။ ထို့ကြောင့်လည်း အိမ်ထဲက လူများ တစ်ယောက် မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကာ အတန်ကြာအောင်ငြိမ်သက်နေမိကြတော့သည်။ ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီးလည်း မျက်နှာပျက်လို့သွားလေ၏။
“ဘာသံကြီးလဲဗျ ”
“သင်္ဘောသီး ကြွေကျတာ နေမှာပါ … ရပ်ကွက်လူကြီးရယ် … လုပ်စရာရှိတာသာဆက်လုပ်ကြပါ … ”
ကိုစိန်သောင်းမှာ ရပ်ကွက်လူကြီးထံ ရေများများလောင်းထားသဖြင့် စောဒက မတက်တော့ဘဲ ကိစ္စဝိစ္စများကို မြန်မြန်လက်စသတ်ကာ အေးရွှေလေး အိမ်မှ ထွက်သွားကြလေတော့၏။ ထိုနေ့မှစကာ အရပ်ဗန်းစကားလော ကောလဟလ လော မသိရသည့် စကားတစ်လုံးထွက်ပေါ်လာလေတော့သည်။ ထိုစကားမှာ လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ခွဲခန့်က သေဆုံးသွားသည့် ကိုလှဆောင်လား ၎င်း၏ အိမ်ရှေ့ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ငုပ်တုတ်ထိုင်လျက်သား တွေ့နေကြသည် ဟူသော စကားပင် ဖြစ်ပါလေတော့၏။ သို့တစ်ဖန် ကိုစိန်သောင်း နှင့် မအေးရွှေ မင်္ဂလာပွဲကျင်းပတော့မည် ဟူသော သတင်းသည်လည်း ရပ်ကွက်ထဲ၌ တမုဟုတ်ချင်း ပျံ့နှံ့လို့သွားခဲ့ပါတော့သည်။
“ဟိတ် … ကြားပြီးကြပြီလား … သစ်စက် သူဌေးလေး စိန်သောင်းက ဟိုမုဆိုးမလေး အေးရွှေကို ယူတော့ မတဲ့ ”
“ကျုပ်လည်း … ကြားပြီးပါပြီတော် … ကောင်လေးနှယ့် … ငယ်ကငယ် … ဥစ္စပေါ ရုပ်ချောပါဘိနဲ့ … ဘောက်မဲ့ကြောင့် ဒီမုဆိုးမလေးကိုမှ မေတ္တာ ရှိရသလဲ မတွေးတတ်ပေါင်အေ ”
“အဲ့ဒါက အရေးမကြီးဘူး … အခုတလော သေသွားတဲ့ အေးရွှေရဲ့ လင်ကြီး ကိုလှဆောင်ကို သူတို့ အိမ်ရှေ့မှာ တွေ့တွေ့နေရသတဲ့ ”
“ဟယ် … ဟုတ်သလား ”
“အဟုတ်ပဲ တော်ရေ … တနေ့ကတောင် … မြဒင်တို့ အဖွဲ့ အရက်မူးပြီးပြန်လာတာ… ကိုလှဆောင်ကြီးက ဆေးလိပ်မီးတစ်တို့ တောင်းလွှတ်လိုက်လို့ အခု ဖျားနေကြလေရဲ့ ”
“အမလေး … ကြောက်စရာကြီးပါလား… ကိုလှဆောင် ခမျာ သူ့မိန်းမ ကိုယ်၀န်နေ့စေ့လစေ့ကြီး ဆုံးသွားတော့ ကျွတ်ချင်မှကျွတ်မှာ … နောက်ပြီး အေးရွှေကိုလည်း တုန်နေအောင်ချစ်ရှာတာကိုး ”
“ဒါကြောင့် ပြောတာပေါ့အေ … အခုထွက်နေတဲ့ သတင်းသာ မှန်ရင် … သစ်စက်သူဌေးလေး အဖြစ်ကတော့ မတွေးဝံ့စရာပဲ ”
“သဗ္မေ သတ္တာ ကမ္မသက္ကာပေါ့အေ … သတ္တဝါတစ်ခု ကံတစ်ခုပဲ …”
ထိုစကားတွေကား ရပ်ကွက်ထဲ၌ အလုပ်မရှိ သန်းတုပ် အတင်းအုပ်သော မိန်းမများဆီမှ ထွက်လာခဲ့ခြင်းပင်။ ကိုစိန်သောင်း၏ နီးစပ်ရာ သူငယ်ချင်းများကလည်း အေးရွှေလေးနှင့် လက်ထပ်မည့် အရေး နောက်ဆုတ်ကြရန် တိုက်တွန်းကြပြန်သည်။ သို့သော် အေးရွှေ အပျိုဘ၀တည်းက သဘောကျလာသည့် စိန်သောင်းမှာတော့ ထိုကန့်ကွက်လာသည်များကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ငြင်းဆန်ရင်းက မိုက်တွင်းဆက်နက်ခဲ့လိုက်ပါတော့၏။ သိပ်မကြာလိုက်ပေ ။ စိန်သောင်းတစ်ယောက် အေးရွှေနှင့် မင်္ဂလာ မဆောင်မီ နှစ်ရက် အလိုမှာပဲ ခွဲဝိုင်းထဲက သစ်ပုံပြိုကာ ပွဲချင်းပြီး သေဆုံးသွားသည်ဟူသော သတင်းကား ဟိုးလေးတကျော် ဖြစ်လို့သွားပါလေတော့၏။
++++++++++
“ကျုပ်မပြောဘူးလား … ခုကြည့် စိန်သောင်းကတော့ ပွဲချင်းပြီးပဲ ”
“ဟုတ်ကွာ … သူ့ခမျာ … မင်္ဂလာကနေ … အမင်္ဂလာ ဖြစ်သွားရှာပြီ ”
“သေပုံသေခင်းက … ဒီတိုင်း ကြားရင်သာ ရိုးတာ အကြောင်းစုံသိတဲ့ လူက မရိုးဘူး ရောင်းရင်းရ”
“ဘယ်လိုတွေ မရိုးတာတုံး”
“ဖြစ်ပုံက … ဒီလိုဗျ ”
ထိုကိစ္စကား စိန်သောင်းတစ်ယောက် အေးရွှေအား သွားရောက်ကျောင်းလမ်းပြီး ဒုတိယ မြောက်နေ့တွင် စတင်ခဲ့လေတော့သည်။
“လှဆောင် …. မလာနဲ့ … မလာနဲ့ … မင်းနဲ့ ငါတို့ နဲ့က ဘာမှ မဆိုင်ဘူး … သွားသွား ”
“ဟား … ဟား … ဟား …. ဘာလို့ မဆိုင်ရမလဲ … စိန်သောင်းရ … မင်းက ငါ့မယား နုနုထွတ်ထွတ် လေးကို အပိုင်စီးဖို့ ကြံနေတာ … ငါ့နဲ့ မဆိုင်ဘဲ ရှိမလား ”
“ဟာ … မင်း … မင်း … မင်းက သေသွားပြီလေ … မင်းက လူမဟုတ်ဘူး … မင်းက မိစ္ဆာပဲ ”
“အေ … ငါက မိစ္ဆာပဲ … ငါသေသွားတာ မှန်ပေမယ့် ငါအေးရွှေ အနားမှာရှိတယ် … ငါရှိနေသရွေ့ မင်းတို့ အေးရွှေအနား တောင်ကပ်ဖို့ မစဉ်းစားနဲ့ …ရှေ့ဆက်တိုးရင်တော့ … ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ့ပေါ့ စိန်သောင်းရာ …. ဟား ဟားဟား ဟားဟား ”
လှိုဏ်သံပေါက်နေသော ကိုလှဆောင်၏ အသံကြီးကား အမှောင်ထု နှင့် ရောထွေးပျောက်ကွယ်သွားလေတော့သည်။
“လှဆောင် …. လှဆောင် ”
ကိုစိန်သောင်း အိပ်မက်ဆိုးတွေ ခြောက်လှန့်နေချေပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံးဇော ချွေးများဖြင့် နစ်ကာ လူပင် အသက်ရှုရသည်မှာ ပင်ပန်းလို့နေလေ၏။ ထို့ကြောင့်လည်း အိပ်ယာထက်မှ ထကာ ရေတစ်ခွက်သောက်ပြီး အ၀တ်များကို လဲလိုက်တော့သည်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ညသန်းခေါင်ပင် ကျော်လို့နေချေပြီ။
“အူဝူး ….. ဝူး …”
ညခွေး၏ ရုတ်တရက်ဆွဲဆွဲငင်ငင်အူလိုက်သော အသံကြီးကား ကျောချမ်းဖွယ် အတိ။ ဤသို့ဖြင့်ပင် ကိုစိန်သောင်း တစ်ယောက် ညစဉ်ညတိုင်း ကိုလှဆောင်၏ အိပ်မက်ထဲမှ ခြောက်လှန့်ခြင်းကို ရက်ဆက်ခံစားရရှာလေသည်။ သို့သော်လည်း မိမိမှာ ရှင်လူ လှဆောင်မှာသေလူဟုသဘောထားကာ မိမိ၏ လုပ်စရာရှိသည်များကို လက်မလျော့ဘဲ ဆက်တိုးလုပ်မြဲလုပ်လေတော့သည်။
သောကြာနေ့ည ကိုးနာရီ
“ဝူး …. ဂျုတ် … ဂျုတ် ဂျုတ် ဂျုတ် ”
“ဗျင်း … ဗျင်း …. ဗျင်း ”
“ဟာ …..”
သစ်ခွဲဝိုင်းထဲမှ ရုတ်တရက် ခွဲစက်ကြီး လည်ပတ်နေသော အသံကို စိန်သောင်း စာအုပ်ဖတ်နေရင်းမှ ကြားလိုက်ရတော့သည်။ ထိုခြံကြီးတစ်ခုလုံး အလုပ်သမားများ ပြန်သွားသည့် အချိန်မှစကာ စိန်သောင်းတစ်ယောက်တည်းသာရှိလေ၏။ ယခု လူသူမရှိဘဲ ခွဲစက်ကြီး သူ့အလိုအလျောက်လည်ပတ်လာသောကြောင့် စိန်သောင်း ခေါင်းနပန်းကြီးသွားလေတော့သည်။ ထို့အပြင် ၎င်းစာဖတ်နေရာ ပြတင်းပေါက်မှ တစ်ဆင့်ကြည့်လျင် ခွဲစက်ကို အတိုင်းသား မြင်ရလေ၏။ ထို့ကြောင့်လည်း စိန်သောင်းတစ်ယောက် ပြတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ကာ ကြည့်လိုက်တော့
“ဟာ …… ”
ခွဲဝိုင်းထဲက လေးပေ ဆယ့်နှစ်ပေခန့် ရှိသော သစ်လုံးကြီးပေါ်တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ဆေးလိပ်သောက်ပြနေသော ကိုလှဆောင် အားတွေ့လိုက်ရလေတော့၏။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆေးလိပ်ကိုရှိုက်လိုက်တိုင်း ရဲခနဲ ပေါ်သွားသော ကိုလှဆောင်၏ မျက်နှာကြီးကား ကျောချမ်းဖွယ် ကောင်းလှပေသည်။
“တောက် … ခွေးမသား … ရာရာစစကွာ ”
ကိုစိန်သောင်းလည်း အစတည်းက အကြောက် အလှန့်နည်းသူ ပီပီ အိမ်နံရံတွင် ထိုးထားသော ငှက်ကြီးတောင် ဓားကို ဆွဲကာ အိမ်ပေါ်က ပြေးဆင်းသွားလိုက်တော့သည်။ ခွဲဝိုင်းထဲရောက်တော့ စောစောက ကိုလှဆောင်ကြီး ရှိမနေတော့ပါ ။ သို့သော် ခွဲစက်ကြီးမှာတော့ တစ်ဗြုန်းဗြုန်း နှင့်လည်ပတ်နေလေ၏။ ထို့ကြောင့် ခလုတ်ကို သွားပိတ်ရန် လိုအပ်ပေသည်။ ညနေကမှ ခွဲပေးရန် လာပို့သွားသော သစ်ပုံကြီး၏ နောက်တွင် စက်ခလုတ်က ရောက်နေလေ၏။ ကိုစိန်သောင်းလည်း သတိကြီးကြီးထားက လက်တစ်ကမ်းအကွာတွင် ရှိသော ခလုတ်ကို ပိတ်ရန် အတွက် လက်လှမ်းလိုက်လေတော့သည်။
“ဘုတ် ….”
“ဟာ …. ”
ဘယ်ကမှန်းမသိသော လက်မည်းကြီးတစ်ဖက်က ၎င်း၏ ခြေထောက်ကိုမြဲမြံစွာဆွဲထားလိုက်တော့သည်။ ကိုစိန်သောင်းလည်း ကြောက်အားလှန့်အားဖြင့် အတင်းရုန်းလေတော့ ထပ်ထားသော သစ်ပုံကြီးမှာ ဟန်ပျက်သွားပြီး ၎င်းအပေါ်သို့ ရက်ရက်စက်စက် ပြုတ်ကျသွားခဲ့ပါတော့၏။
“အား ………”
ညကြီး အချိန်မတော် ခွဲစက်ထဲက လူတစ်ယောက်၏ ကြောက်မက်ဖွယ် အော်သံကြီးက ည၏ တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို ထိုးခွဲလို့သွားပါလေတော့၏။
++++++++++
“ကြောက်စရာကြီးပါလားဗျ … ဒါဆို ကိုစိန်သောင်းကို သရဲ လှဆောင်က သတ်သပေါ့ ဟုတ်လား”
“အေး … အဲ့သလိုပဲ ဆိုရမှာပေါ့ကွာ … ကိုင်း ငါလည်း သွားစရာရှိသေးလို့ သွားအုံးမယ် ”
“ကောင်းပါပြီဗျာ … ကောင်းပါပြီ ”
ကျန်ခဲ့သော ထိုလူမှာတော့ သရဲလှဆောင် အကြောင်းတွေးကာ တဗျင်းဗျင်းထလာသော ၎င်း၏ ကြက်သီးများကို လက်ဖြင့် ပွတ်သပ်နေလိုက်ပါတော့သတည်း …။
ကိုစိန်သောင်း သေဆုံးခြင်းကား သွေးရိုးသားရိုး မဟုတ်ကြောင်းကို မြို့ထဲ ရပ်ကွက်ထဲက လူတိုင်းသိသည်။ သို့သော်လည်း မည်သူမျှတော့ ထိုကိစ္စကို အရေးတယူလုပ်ကာ ပုံကြီးမချဲ့ခဲ့ကြပေ။ သို့သော် အေးရွှေ၏ အိမ်ရှေ့၌ ညစဉ်ညတိုင်း လူတစ်ယောက် တောင်မြောက် လျှောက်နေသည်ဟူသော သတင်း ကွပ်ပျစ်ပေါ်ထိုင်ကာ ဆေးလိပ်မီးကြီးကို ရဲနေအောင်ဖွာနေသည်ဟူသော သတင်းမှာတော့ အိပ်ရာ ၀င်တစ္ဆေပုံပြင် သဖွယ်ဖြစ်လို့လာခဲ့ပါတော့၏။ တစ်ချို့စပ်စုလိုသော လူငယ်လေးများက မအေးရွှေအိမ်ရှေ့တွင် ညတိုင်းရှိနေတတ်သော လူကြီးကို လာလာချောင်းတတ်ကြသည်။ တွေ့တဲ့ အခါလည်း တွေ့သလို မတွေ့တဲ့အခါလည်း မတွေ့ကြပေ။ သို့သော် ထူးဆန်းသည်ကား ထိုလူကြီးမှာ မနက်မိုးလင်းခါနီးပါက အိမ်ထဲသို့၀င်ရောက်ပျောက်ကွယ် သွားတတ်သည် ဟူ၍ပင်ဖြစ်ပါလေတော့၏။
ကိုစိန်သောင်းဆုံးပြီး သုံးလ အကြာမှာတော့ ထိုမြို့ကလေးသို့ ရုံးစာရေးလေး လှဖေ ရောက်လာခဲ့ပြန်သည်။ ထိုစာရေးလေး တာ၀န်ကျရာ ရုံးမှာ အေးရွှေလေးတို့အိမ်နှင့် မနီးမဝေးတွင်ရှိလေ၏။ ထို့ကြောင့်လည်း မနက်ခင်းတွင် ဟင်းရွက်ကန်စွန်းလေး ထွက်ထွက်ရောင်းသော အေးရွှေအား စာရေးလေး လှဖေ မြင်ပါများတော့ သဘောကျလာခဲ့တော့သည်။ တစ်ဖန် ကလေး တစ်ယောက် အမေ မုဆိုးမလည်းဖြစ်သလို ငယ်ငယ် ရွယ်ရွယ် နှင့် ကိုယ်ထူကိုယ်ထ ရှာစားနေသည်ကိုလည်း ဂရုဏာသက်ကာ ထိုဂရုဏာနောက်မှ မေတ္တာဆိုသော နှောင်ကြိုးကြီးက အထုံးဖွဲ့လာခဲ့တော့၏။ ခေတ်ပညာတတ် လူငယ်တစ်ယောက်ဖြစ်သော လှဖေကား အတိတ်ကို ဂရုမစိုက် ရှေ့ရေး ကောင်းစားကိုသာ လိုလားသူဖြစ်သည်။ သရဲတစ္ဆေ နာနာဘာ၀ ဆိုသည်ကိုကား ယုံကြည်ဖို့ရာဝေးစွ ။ ထို့ကြောင့်လည်း စာရေးလေး လှဖေ ခမျာ ဒုတိယ စိန်သောင်းဟူသော ဘွဲ့လေးကိုပါ ထပ်မံဆွတ်ခူးသွားခဲ့ပြန်တော့သည်။
ကိုလှဖေလည်း အားရင်အားသလို အေးရွှေလေးကို လူပျိုလှည့် ရစ်သီရစ်သီလုပ်တတ်လေ၏။ နယ်ခံ မြို့ခံများက ဝိုင်း၀န်းတားဆီးကြသော်လည်း စာရေးလေးလှဖေမှာ ခေါင်းမာမာ နှင့်ရှေ့ဆက်တိုးလေ၏။ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်မှာတော့ ထုံးစံအတိုင်း အေးရွှေအား စာရေးလေးလှဖေ နှင့် ညှော်ဆီတိုက်ပြန်လေ၏။ ဤသို့ဖြင့်ပင် ကိုလှဖေ မှာ အေးရွှေ၏ အိမ်သို့ တံခါးမရှိ ဓားမရှိ ၀င်ခွင့်ထွက်ခွင့်ကို တရားဝင်ရလာလေတော့၏။ အေးရွှေ၏ သားလေး လှဆောင်ကလည်း ကိုလှဖေအား ခင်ရှာလေသည်။ ကိုလှဖေကား တခြားမြို့ကြီးသို့ ခေတ္တသွားတိုင်း အေးရွှေအဖို့ သားလေး အဖို့ ဟူ၍ လက်ဆောင်များ ၀ယ်၀ယ်ပေးလာတတ်သည်။ အစပိုင်းတွင် အေးရွှေက မယူဘူး မကောင်းပါဘူး ဟူ၍ အတန်တန်ငြင်းရသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင်တော့ မငြင်းနိုင်ရှာတော့ပေ။ သူတို့၏ ရင်းနှီးမှုကလည်း တစ်ဆထက်တစ်ဆ ခိုင်ခိုင်မာလာခဲ့တော့၏။
ထို့အပြင်ထူးဆန်းသည်ကား အေးရွှေ၏ အိမ်မှ ညစဉ်လိုလို ငိုညည်းသံကြီးများ ညည်းတွား တောက်ခတ်သံများကို အနီးအပါးမျှ လူများကြားလာရခြင်းပင်။ အေးရွှေ နှင့် သားလေး မောင်လှဆောင်မှာတော့ ဘာမျှလည်း မကြားရသလို ဘာမျှလည်း မသိခဲ့ရပေ။
“ဟင် … ကိုလှဖေ ပါလား … လာထိုင်လေ ”
“ဟုတ်တယ် အေးရွှေ ရဲ့ … ဒါနဲ့ ကနေ့ ဈေးမထွက်ဘူးလား ”
“ဥပုဒ် နေ့ဆိုတော့ … နားတယ် ကိုလှဖေ … ခနနေမှ သားလေးနဲ့ … ဘုန်းကြီးကျောင်းသွား သီလ ယူမို့ … ”
“အကို ကော လိုက်လို့ရလား ”
အေးရွှေ အတန်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်သွားပြီးမှ
“ရတာတော့ … ရပါတယ် … ဒါပေမယ့် ပတ်၀န်းကျင်က ကိုလှဖေ နဲ့ အေးရွှေကို တစ်မျိုးထင်သွားရင် မကောင်းဘူး … ”
“အို … ပတ်၀န်းကျင်ကို ဂရုစိုက်မနေပါနဲ့ … အကိုက ဟောဒီက အေးရွှေ နဲ့ သားလေးကို တကယ် သံယောဇဉ်ရှိတာပါ ”
“မသင့်တော်ပါဘူး … အကိုလှဖေရယ် … အေးရွှေက ကလေးတစ်ယောက် အမေ မုဆိုးမ … ကိုလှဖေက လူပျို ပညာတတ် မအပ်စပ်ပါဘူးရှင် ”
“ဂုဏ်တွေ ပကာသန တွေက အချစ်နဲ့တွေ့ရင် ရှုံးရတာချည်းပါပဲ အေးရွှေရယ် … မေတ္တာတရားကသာ လောကကြီးမှာ အရေးအပါဆုံးအရာပါ ”
“ဒါတွေထားပါတော့ ကိုလှဖေရယ် … သားလေးကို သနပ်ခါးလိမ်းပေးရအုံးမယ် … အမနန်းလည်း ပါမှာဆိုတော့ ကိုလှဖေ လိုက်ချင်သပ ဆိုလည်း လိုက်ခဲ့လို့ရပါတယ် ”
ထိုအခါ ကိုလှဖေက
“အလကား နောက်တာပါ အေးရွှေရယ် … အကို ခုပဲ လားရှိုးသွားရမယ်… အထက်က ကြေးနန်းရောက်လာလို့ … ညနေကျပြန်ရောက်မယ် … အေးရွှေလေး တို့ လိုတာရှိရင် အကို့ကို မှာလိုက်လေ ”
“အို … မဟုတ်တာ ကိုလှဖေရယ် … သွားစရာရှိတာသာ သွားပါ … ဘာမှ နောက်ဆံတင်းမနေပါနဲ့ ဘယ်သူနဲ့ သွားမာလဲ ကိုလှဖေ”
“အော်… ပြာတာ ထွန်းအုံ နဲ့ပါ ကိုင်း … ဒါဖြင့်လည်း အကို့ကို ခွင့်ပြုအုံး ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ရှင် ”
ကိုလှဖေလည်း အေးရွှေအား နှုတ်ဆက်ကာထွက်သွားလိုက်တော့သည်။ အေးရွှေမှာတော့ ထွက်သွားသော ကိုလှဖေ၏ ကျောပြင်ကို ငေးမောကာ သက်ပြင်း ကိုသာ အကြိမ်ကြိမ်ချနေမိတော့သည်။ ကိုစိန်သောင်းလို အဖြစ်မျိုး မကြုံရပါစေ နဲ့ဟူ၍လည်း စိတ်ထဲ၌ ဆန္ဒပြုနေမိ၏။ သူမ၏ အနောက်ဖက် ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင်တော့ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်ကာ ဆေးပေါ့လိပ်ကြီးကို တရှဲရှဲဖွာနေသည့် ကိုလှဆောင်ကိုတော့ မည်သူမျှ မတွေ့လိုက်ရသလို မည်သူမျှလည်း သတိမထားမိလိုက်ပေ။
++++++++++
ညနေစောင်းတော့ အေးရွှေလေး ဘယ်သူ့ကိုမျှော်မှန်းမသိ မျှော်နေမိသည်။ အိုးချင်းထား အိုးချင်းထိ ကြိုးချင်းထား ကြိုးချင်းညှိဆိုသလို ကိုလှဖေ၏ မေတ္တာလေး ရောင်ပြန်နေသည်ထင်။ အေးရွှေတစ်ယောက် ကိုလှဖေ အားမျှော်မှန်းမသိ မျှော်နေမိသည်။ သို့သော် ထိုနေ့ တစ်နေ့လုံး စာရေးလေး လှဖေ ပြန်မရောက်လာခဲ့ပေ။ အကယ်၍ ၎င်းပြန်ရောက်လာပါက သူမ ထံသို့ တိုက်ရိုက်လာမည်ကို ဘယ်ဗေဒင်မှ မေးစရာမလိုဘဲ အေးရွှေသိသည်။ ယခုတော့ စာရေးလေး လှဖေ ပြန်ရောက်မလာခဲ့ပါ ။ နောက်တစ်နေ့ မနက်မှသာ သတင်းလေး တစ်ခုပဲ ရောက်လို့လာခဲ့ပါတော့၏။
“စာရေးလေး နဲ့ သူ့တပည့် ပြာတာ ထွန်းအုံ တို့ဂျစ်ကား မြို့အ၀င်ချောက်ထဲကျလို့တဲ့ ”
ဟူ၍ပင်ဖြစ်လေပါတော့၏ ။ စာရေးလေးမှာ ထိုအက်ဆီးဒန့်ဖြင့်ပင် ပွဲချင်းပြီး သေဆုံးသွားသော်လည်း ပြာတာ ထွန်းအုံမှာတော့ အသက်မသေဘဲ ခြေနှစ်ချောင်းသာ တွင်တွင်ကျိုးသွားခဲ့တော့သည်။ ဆေးရုံရောက်လို့ ပြာတာ ထွန်းအုံ၏ အပြောအရ ကြားရသူအားလုံး အံ့အားသင့်ခဲ့ရလေတော့၏။
“ကျုပ်ဆရာ … ကျုပ်ဆရာက … ကားမောင်း အင်မတန်ကျွမ်းပါတယ်ဗျာ … လားရှိုးကနေ တလမ်းလုံး ရှောရှောလျူလျူပဲ မြို့အ၀င်ကျမှ ဆရာက ကားရှေ့မှာ လူတစ်ယောက် ရုတ်တရက်ထွက်လာတယ်ဆိုပြီး ချောက်ထဲကို ဆွဲချသွားတာ ”
“ဘုရား … ဘုရား ”
“ဘယ်က လူ ထွက်လာတာတုန်း ထွန်းအုံရ ”
“ကျုပ်ကတော့ ဘယ်သူမှ မမြင်ဘူးဗျ … ဆရာက သာ လူထွက်လာတယ်ဆိုပြီး ကားကို ဆွဲချပစ်လိုက်တာ … ကျုပ်ဆရာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် နဲ့ကံဆိုးရှာပါတယ်ဗျာ … ကျုပ်အပေါ် အင်မတန်ကောင်းတဲ့လူဗျ … အီးဟီးဟီး ”
ပြာတာ ထွန်းအုံလည်း ပြောရင်းငိုလေ၏။ အကြောင်းသိနေသော လူများကတော့ ကိုလှဆောင် လက်ချက်မှန်းသဘောပေါက်ကြသည်။ သို့သော် ဖြစ်ပြီးသွားတဲ့ ကိစ္စအတွက်တော့ စိတ်မကောင်းရုံမှ အပ ……
+++++++++
ဤသို့ဖြင့်ပင် အေးရွှေလေးမှာလည်း မြို့ထဲ၌ ကျိန်စာသင့် သတို့သမီး တစ်ယောက်သဖွယ်ဖြစ်လာရတော့သည်။ ယခင်က ကမ်းလှမ်းသူများ မြောက်များစွာရှိလှသော်လည်း ယခုမှာတော့ အေးရွှေအနားသို့ မည်သည့် ယောကျာ်းသားမျှ မကပ်ရဲကြတော့ပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သရဲကိုလှဆောင် အားကြောက်လှန့်ကြ၍ဖြစ်လေ၏။ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်လည်း ထပ်မံ၍ မတိုက်တွန်းလိုတော့ သလို အေးရွှေမှာလည်း အနာပေါ် အနာဆင့်ကာ ပူဆွေးသောက ရောက်ရရှာလေတော့၏။ သိပ်မကြာလိုက်ပေ စာရေးလေး ကိုလှဖေ ဆုံးပြီး သုံးလ အကြာတွင် ထူးထူးဆန်းဆန်း သတင်းတစ်ခု ထိုမြို့လေးအား လှုပ်ခတ်သွားစေတော့သည်။ ထိုအရာကား အခြားတော့ မဟုတ်
“အေးရွှေ ကိုယ်၀န်ရလာပြီ ”
ဟူသော သတင်းပင်ဖြစ်ပါလေတော့သတည်း။ သားလေး လှဆောင် အသက်နှစ်နှစ်ကျော် အရွယ် တွင် အေးရွှေတစ်ယောက် လင်ကောင်မပေါ်ဘဲ ကိုယ်၀န် ဆောင်လာရလေတော့သည်။
“အမလေး … ရမပေါ့ဟဲ့ … စာရေးလေးနဲ့ အဲ့လောက် ပလူးနေတာ …”
“အေးဟယ် … ယူတောင် မယူရသေးဘဲ … ကောင်မ ရွကိုရွတာပါအေ ”
“အခုတော့ ကြည့်လေ … တာ၀န်ယူမယ့် လူကသေတော့ ညည်းလည်း ခံပေအုံးတော့ ”
စသဖြင့် မခံနိုင်လောက်တဲ့ အထိ အတိုက်အခိုက် စကားလုံးများက အေးရွှေ၏ အသည်းကို ရက်ရက်စက်စက် လုံးခြေပစ်လိုက်သည့် အလား။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမ အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်ပင် မထွက်ရဲတော့ပေ ။ သူမ သီလကို သူမယုံသည်။ ကိုလှဖေ နှင့်လည်း အသားချင်းပင် မထိခဲ့ဖူးသလို ရုတ်တရက် လင်ကောင်မရှိဘဲ ရလာသော ထိုကိုယ်၀န်ကြောင့် သူမ ရှက်လည်းရှက်လွန်းလှသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူမထံ၌ အဖော်ကား ဘေးအိမ်က ရှမ်းမကြီး ဒေါ်နန်းရွှေကြည် တစ်ယောက်သာ ရှိလေတော့သည်။
“အေးရွှေရေ … မြို့ထဲက အသံတွေတော့ ညည်းလည်း ကြားမိလောက်ရောပေါ့ … သူတို့ပြောတာတွေ ကော ဟုတ်ကဲ့လား ”
သားလေးမောင်လှဆောင်မှာတော့ အေးရွှေ၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် မျက်လုံးလေး ပြူးကလယ်ပြူးကလယ် ဖြင့် မအေ တလှည့် ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီးအား တစ်လှည့် ကြည့်နေလေ၏။
“မဟုတ်ရပါဘူး … အမနန်းရယ် … ကျွန်မ နဲ့ ကိုလှဖေ အကြောင်းကို အမ နန်း အသိဆုံးပါ … အခု ဘယ်ကဘယ်လို ပေါ်လာမှန်းမသိ တဲ့ ကိုယ်၀န်ကြောင့် အေးရွှေ ရှက်လည်း ရှက် သေလည်းသေချင်နေပါပြီ ”
“အို … အဲ့လို စိတ်လိုက်မာန်ပါ လုပ်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ အေးရွှေရဲ့ … ညည်းကိုယ်၀န်ကြီးကလည်း သုံးလသာပြောတယ် … မွေးတော့ ဖွားတော့မယ့် အတိုင်းကြီးပဲ ”
မှန်ပေသည် အေးရွှေ၏ ကိုယ်၀န်သုံးလ သို့ရှိနေချေပြီ။ သို့သော် သာမန် ကိုယ်၀န်သည်များလို သုံးလ အထိ ဗိုက်မသိမသာလေး စူသည်မဟုတ်။ မွေးတော့ဖွားတော့မည့် ဗိုက်ကြီးလို အရှေ့သို့ တစ်ပေ သာသာ လောက်စူထွက်နေလေ၏။
“အေး … ငါလည်း ကြည့်နေတာကြာပြီ … ညည်းဟာက သွေးရိုးသားရိုးမှ ဟုတ်ကဲ့လားဟဲ့ …ရေဖျဉ်း တွေဘာတွေများဖြစ်နေတာလား ”
“ရေဖျဉ်းတော့ မဟုတ်ဘူး အမနန်း … လက်သည် အဒေါ်ကြီးစမ်းပေးတာတော့ … ဗိုက်ကြီးတာလို့ဆိုတာပဲ ”
“နေစမ်းပါအုံး … ဒါနဲ့ ညည်းဒီဗိုက်မရခင် ဘာတွေများ ထူးထူးဆန်းဆန်း လုပ်မိသေးသလဲ ”
ဒေါ်နန်းရွှေကြည်၏ အမေးကြောင့် အေးရွှေလည်း ခေတ္တမျှတွေဝေသွားလေတော့သည်။ ထို့နောက် တစ်စုံတစ်ရာကို စဉ်းစားသွားမိဟန်ဖြင့်
“ထူးထူးဆန်းဆန်းတော့ … မရှိပါဘူး … ဒါပေမယ့်”
အေးရွှေစကားစကို ခေတ္တဖြတ်ထားလိုက်လေသည်။
“ဟဲ့ … ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ ဆက်ပြောလေ ”
“ဒါပေမယ့် … ကိုစိန်သောင်းဆုံးပြီး မကြာခင်မှာ ကိုလှဆောင်ကို အိပ်မက်မက်တယ် … အမနန်း”
“ဟေ … ဟုတ်လား … ဘယ်လိုတွေမက်တာလဲ ”
“ကျွန်မလည်း သိပ်မမှတ်မိဘူး … ကိုလှဆောင် ကျွန်မ ဘေးကို လာလာ အိပ်တယ် လို့ မက်တယ်ထင်တာပဲ ”
“အလို … ညည်းပြောတာ ဟုတ်ကဲ့လား ”
ဒေါ်နန်းရွှေကြည်လည်း အေးရွှေအား အံ့ဩလွန်းသဖြင့် မေးခွန်းထုတ်လိုက်မိတော့၏။ အေးရွှေက ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြလေသည်။
“ဒါဆို … ဒါဆို မဖြစ်ဘူး …. အဲ့ဒါ ညည်းကိုယ်၀န်က လူနဲ့ ရတဲ့ ကိုယ်၀န်မဟုတ်ဘူးပဲ ”
“ရှင် … ဘယ်လို ”
“ဟုတ်တယ် … ငါ့အထင်ပြောရရင် … ညည်း လင် လှဆောင် ကြောင့်ရတဲ့ ကိုယ်၀န် တစ္ဆေ ကိုယ်၀န်ပဲဟဲ့ … မဖြစ်ဘူး မဖြစ်ဘူး … ငါ့အသိ အထက်လမ်း ဆရာကြီး ဦးသိန်းအောင် နဲ့တိုင်ပင်မှ ဖြစ်မယ် … မဟုတ်ရင် ညည်းပါ ဒုက္ခရောက်သွားနိုင်တယ် ”
ဒေါ်နန်းရွှေကြည် စကားပင် မဆုံးလိုက်
“ဒုန်း … အုန်း ”
အိမ်ကြီးမှာ မြေငလျင်လှုပ်သွားသည့် အလား အသံကျယ်ကြီးမြည်ကာ သိမ့်သိမ့်တုန်သွားလေတော့၏။ တစ်ချက်ဖြင့် မကသေး သုံးလေး ချက်ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ ယိမ်းထိုးသွားသောကြောင့် အေးရွှေကော ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ပါ မျက်နှာပျက်ကုန်ကြလေတော့သည်။ သားလေး မောင်လှဆောင်မှာ မျက်ရည်လေး လယ်တယ်လယ်တယ် ဖြင့် သူ့အမေ ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးပါလေတော့၏။
“ငါ့ ကလေးကို … ဘယ်သူမှ ဘာမှမလုပ်ရဘူး … လုပ်တဲ့လူ ငါသတ်မယ် … သတ်မယ် … ဟားဟားဟား ”
ဘယ်ကမှန်းမသိသော အသံဩကြီးက အိမ်ခန်းအတွင်း ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်လာလေတော့၏။ ထိုအသံကို အေးရွှေကောင်းစွာသိသည်။ ထိုအသံကား ကိုလှဆောင်၏အသံ ကိုလှဆောင်၏ အသံ
“မေမေ … မေမေ … သားကြောက်တယ် ”
“မကြောက်နဲ့ … သား .. မေမေ ရှိတယ် … အမနန်းရေ ကယ်ပါအုံး ”
“အေအေ … ညည်းတို့ နေရစ်ကြအုံး … ငါဆရာကြီးကို သွားခေါ်မယ် ”
ဒေါ်နန်းရွှေကြည်လည်း ထိုသို့ပြောရင်း အိမ်ပေါ်က ဒုန်းစိုင်းပြေးထွက်သွားလေတော့၏။ အေးရွှေနှင့် သားလေး လှဆောင်မှာတော့ မျက်စိသူငယ် နားသူငယ် ဖြင့် အိမ်လေးအတွင်း ကျန်ခဲ့လေပါတော့၏။ သိပ်မကြာလိုက်ပေ ဒေါ်နန်းရွှေကြည် နှင့် အသက်ငါးဆယ်ကျော် ခြောက်ဆယ် ခန့်ရှိသော အဖိုးကြီး တစ်ယောက် အေးရွှေ၏ အိမ်သို့ရောက်လာလေတော့၏။ အိမ်ကလေးမှာ ပကတိငြိမ်သက် တိတ်ဆိတ်လျက်။ ထို အဖိုးကြီး အိမ်ထဲ ခြေချလိုက်သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် အိမ်နောက်ဖေး ဖက်မှ ပန်းကန်ရိုက်ခွဲသံ ရေအိုးရိုက်ခွဲသံများ ဆူညံစွာထွကိပေါ်လာတော့သည်။
“ဖုန်း … ”
“ခွမ်း …”
“အုန်း ….”
သားလေး လှဆောင်မှာတော့ ကြောက်လွန်းလှသဖြင့် မျက်စိကော နားကော အားကုန်ပိတ်ထားလေသည်။ စောစောကအဖိုးကြီးလည်း ထိုအသံများကို နားစွင့်ကာ မျက်စိကို အသာမှိတ်ထားရင်း အာရုံခံနေလေတော့သည်
“အဘ … အထဲကို ကြွပါ … အထဲကိုကြွပါ”
ဒေါ်နန်းရွှေကြည်က ထိုအဖိုးကြီးအား ပျာပျာသလဲဖြင့် အိမ်ထဲကို ဖိတ်လေ၏။ ထိုအခါ အထက်လမ်းဆရာကြီး ဦးသိန်းအောင်လည်း အိမ်ထဲကို ဦးစွာ၀င်လေသည်။ ပြီးနောက် အိမ်အတွင်းမှ ဘုရားစင်အား ဦးသုံးကြိမ်ချကာ တင်ပလ္လင် ခွေကာ ထိုင်လိုက်တော့သည်။ ပြီးနောက် မျက်စိကို တစ်ဖန် ပြန်မှိတ်လိုက်ရင်း
“အိမ်း … နန်းရွှေကြည်ပြောတာ မှန်နေသကိုး … လှဆောင် … အခု ချက်ချင်း ငါ့ရှေ့ကို လာစမ်း …ငါဆရာ အမိန့် … ”
အထက်လမ်းဆရာကြီး ထိုသို့ပြောလိုက်သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် အိမ်ပြတင်းပေါက်များ လေမတိုက်ဘဲ သူ့အလိုလို ပြင်းထန်စွာ ပိတ်သွားလေတော့၏။
“ဂျုန်း … ဂျုန်း … ဂျုန်း ”
“ငါ့ကို … အာခံချင်သလား … အိမ်ထဲမှာ မင်းရှိနေတာ ငါသိတယ် … အခုချက်ချင်းထွက်ခဲ့စမ်း … ငါသုံးကြိမ်သုံးခါ ခေါ်လို့မှ မင်းမရောက်ရင် … ငါအဆိုးမဆိုနဲ့ ဟေ့ ”
ဆရာကြီး၏ စကားသံဆုံးသည် နှင့်တစ်ပြိုင်နက် အရာခပ်သိမ်းတို့သည် အပ်ကျသံပင်ကြားရလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်သွားလေတော့သည်။
“အီးဟီးဟီး … အင်းဟင်းဟင်း ”
ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကား တအီးအီး တအင်းအင်း ညည်းတွားကာ အကြောအချဉ်များ တွန့်လိမ်လာလေတော့သည်။
“အမနန်း ….”
အေးရွှေ စိုးရိမ်တစ်ကြီးဖြင့် ဒေါ်နန်းရွှေကြည်အား သွားထိမည် အပြု ဆရာကြီးက လက်ကို အသာကာပြလေ၏ ။
“ကိုင်း … ဆိုစမ်း … မောင်လှဆောင် … ဘာကြောင့် မင်းအခုလို … မိုက်လုံးကြီးတဲ့ အမှုတွေ ပြုနေရသလဲ ”
ထိုအခါ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်မှာ ဆရာကြီးအား မျက်လုံးစိမ်းကြီးဖြင့် ကြည့်ရင်း အသံဩကြီးဖြင့်
“ငါ့မယားနဲ့ … ငါ့သားကို ချစ်လို့ ”
“တိတ်စမ်း … မင်းနဲ့ သူတို့နဲ့က ဘ၀ခြားသွားပြီ လှဆောင် … မင်းလွတ်ရာ ကျွတ်ရာကို သွား ”
“မသွားနိုင်ဘူး … ငါ့မိသားစု နားမှာပဲ နေမယ် ”
“တောက် … တော်တော်ပြောရခက်တဲ့ကောင် … ငါ့ဆေးကြိမ်လုံးစာ မိချင်သလား ”
ကိုလှဆောင် ၀င်စီးနေသော ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီး မှာ ဆရာကြီးအား ကိုက်တော့မည့် ခွေးရူးတစ်ကောင်လို မာန်ဖီပြနေလေ၏။ မယုံနိုင်စရာကောင်းလှသော ထိုအဖြစ်အပျက်ကို မြင်လိုက်ရသည် မို့ ဘေးကကြည့်နေသော အေးရွှေ မျက်ရည်များဝဲလာလေတော့သည်။
“အကိုလှဆောင် ….”
“အေးရွှေ ….”
“အကိုလှဆောင် … ဘာလို့ အခုလိုတွေလုပ်နေရတာလဲ ”
ထိုအခါ ကိုလှဆောင် တစ်ဖြစ်လဲ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီးမှာ မျက်ရည်များဝဲလာလေတော့၏။
“အေးရွှေကို ချစ်လို့ပေါ့ … အကိုပြောခဲ့ဖူးတယ် မလား … အကို့ သားဦးလေးကိုလည်း အကိုမြင်ချင် လွန်းလို့ပါ … အေးရွှေရယ် ”
“အကိုလှဆောင် ရဲ့ အချစ်ကို နားလည်ပါတယ် … ဒါပေမယ့် အကိုလှဆောင် မှားနေပြီ အခု သားလေးလည်း အကိုကြောင့်ကြောက်နေရှာပြီ … အေးရွှေတို့ကို မသနားဘူးလား ”
“အကို … အကိုမှားသွားပါတယ် အေးရွှေ ”
ထိုအခါ ဆရာကြီးက
“ဟုတ်တယ် … မောင်လှဆောင် … မောင်ရင့် ရဲ့ အချစ်ကြောင့် ဖြစ်လာတဲ့ မိုက်ပြစ်တွေကို နောင်သံသရာထိ မသယ်သွားချင်ပါနဲ့ …. ဟောဒီက သမီးလေးလည်း မောင်ရင့် ကြောင့် ဒုက္ခပင်လယ် ဝေနေရှာပြီ … ”
“ကျုပ် … ကျုပ် မှားသွားပါတယ် … အဘရယ် … ကျုပ်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ … ကျုပ်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ … အကို့ကို ခွင့်လွှတ်ပါ အေးရွှေ ”
ကိုလှဆောင်လည်း အနည်းငယ် အမြင်မှန်ရလာကာ ငိုသံကြီးဖြင့် တောင်းပန်လေတော့သည်။
“ဟောဒီက သမီးလေးဆီမှာ မောင်ရင့်ကြောင့် ကိုယ်၀န်ဆောင်နေရပြီ … အဲ့ဒါကို ပါ တခါတည်း ပြန်နုတ်သွားပါ ”
“ကောင်း … ကောင်းပါပြီ အဘ … အေးရွှေ အကို့ကို သားလေး ပေးပါအုံး ”
အေးရွှေလည်း ၎င်းရင်ဘက်ထဲမှ သားလေးကို ကိုလှဆောင်ထံပေးလေ၏။ ကလေးမှာတော့ ကိုလှဆောင် ၀င်ပူးနေသော ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီးအား အကြောင်သား ငေးကြည့်နေလေတော့သည်။ ထိုအခါ ကိုလှဆောင်က ကလေး၏ နဖူးပြင်အား အားရပါးရ နမ်းရှုံ့ကာ အေးရွှေထံပြန်ပေးလိုက်သည်။
“အကိုသွားတော့မယ် … အေးရွှေ … အဘ ကျုပ် အတွက်ရည်စူးပြီး အမျှ အတန်းဝေ ကုသိုလ်ပြုပေးပါ … နောက်ပြီး အေးရွှေကို ရေမန်းတစ်ခွက်တိုက်လိုက်ရင် အခု ကိုယ်၀န်က သူ့အလိုလို ပျက်ကျသွားပါလိမ့်မယ် … ”
“အိမ်းကောင်းပြီ …. မောင်လှဆောင် … မောင်ရင့် ဆန္ဒအတိုင်းဖြစ်စေရမယ် ”
ဆရာကြီးလည်း ထိုသို့ပြောလိုက်တော့ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီးမှာ ထိုင်လျက်သားမှနေ၍ အရုပ်ကြိုးပြတ် ပုံလျက်သား လဲကျသွားလေတော့သည်။ ဆရာကြီးလည်း ဘုရားစင်ပေါ်မှ ရေမန်းတစ်ခွက်ယူကာ မျက်နှာကိုတောက်လိုက်တော့
“ဟင် … အေးရွှေ … ငါ … ငါဘာဖြစ်သွားတာလဲ ”
အေးရွှေလည်း အကြောင်းကုန်စင်ပြောပြလိုက်တော့ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီးမှာ သက်ပြင်းကို အကြိမ်ကြိမ်ချနေမိတော့သည်။
“တော်သေးတာပေါ့ဟယ် … မောင်လှဆောင်က နဂို စိတ်ရင်းစိတ်ခံလေးက ကောင်းနေလို့သာပေါ့”
“ကဲရော့ … သမီးလည်း ဟောဒီက ရေမန်းလေးကို ဘုရားတရားအာရုံပြုပြီးသောက်လိုက်ချေ ”
အေးရွှေလည်း ဆရာကြီးကမ်းပေးသော ရေမန်းခွက်လေးအား ဆရာကြီးပြောသည့်အတိုင်းသောက်လိုက်လေတော့သည်။
“ကိုင်း … အဘကို ခွင့်ပြုကြအုံးဟေ့ … မောင်လှဆောင်အတွက်သာ ကုသိုလ်ကောင်းမှုပြုပေးဖို့ မမေ့ကြနဲ့ ဟုတ်ပလား ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ … အဘ ”
အေးရွှေလည်း ဆရာကြီးအား လက်အုပ်ကလေး ချီကာ ပြန်ပြောလေ၏။ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ကြီးမှာတော့ ဆရာကြီးအား ခြံပေါက်၀ထိ လိုက်ပို့ပြီးနောက် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာခဲ့တော့သည်။ အေးရွှေ၏ အိပ်ခန်းလိုက်ကာ လေးမှာ လေတိုက်၍ ရုတ်တရက် လှုပ်သွားသည်မို့ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်လည်း ထိုအခန်းထဲသို့ ၀င်မိမှန်းမသိ ၀င်မိသွားလေတော့၏။
“အမလေး …”
ကုတင်ပေါ်၌ သရဲ ကိုလှဆောင်ကြီးမှာ စတိုင်ကျကျ လဲလျောင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေတော့၏။ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်လည်း ရုတ်တရက်လန့်ကာ အော်လိုက်သည်မို့ ကိုလှဆောင်မှာ ပြတင်းပေါက်မှ ကျော်ကာ ခုန်ပေါက်ပြေးထွက်သွားသည်ကို အတိုင်းသားမြင်လိုက်ရတော့သည်။ အချိန်ကား ညီကို မသိတသိ နွားရိုင်းသွင်းချိန် ။
++++++++++
ထိုညမှာပင် အေးရွှေတစ်ယောက် အလေးသွားရင်းမှ သွေးခဲများပါကာ ၎င်း၏ ကိုယ်၀န်မှာ မည်သို့မျှ မခံစားရဘဲ အပြီးတိုင် ပျက်ကျသွားလေ၏။ ၎င်း၏ တစ်ပေသာသာ စူထွက်နေသော ဗိုက်မှာလည်း အကောင်းပကတိပြန်လည်ဖြစ်လို့သွားချေပြီ။ နောက်နေ့မနက်မှ အေးရွှေ နှင့်အတူ ဒေါ်နန်းရွှေကြည်ပါ မြို့ဦးဘုန်းကြီးကျောင်းလေးတွေ ပရိအက္ခရာ ရှစ်ပါးကို ၀ယ်ယူပြီး ကိုလှဆောင်အတွက် ရည်စူး ကုသိုလ်ပြုပေးလိုက်ကြတော့သည်။
“ကွယ်လွန်သူ ကိုလှဆောင် နှင့်တကွ …. သုံးဆယ့် တစ်ဘုံတွင် ကျင်လည်နေကြကုန်သော …. ဝေနေယျာ သတ္တဝါ အားလုံးတို့အား …. အမျှ အမျှ အမျှ ပေးဝေပါကုန်၏ … အားလုံး အမျှရကြ၍ သာဓု အနုမောဿဒ် ခေါ်ဆိုနိုင်ကြပါစေ
အားလုံး …. ကြားကြားသမျှ အမျှ အမျှ အမျှ ယူတော်မူကြပါကုန်သော် သာဓု … သာဓု … သာဓု
အားလုံး …. ကြားကြားသမျှ အမျှ အမျှ အမျှ ယူတော်မူကြပါကုန်သော် သာဓု … သာဓု … သာဓု
အားလုံး …. ကြားကြားသမျှ အမျှ အမျှ အမျှ ယူတော်မူကြပါကုန်သော် သာဓု … သာဓု … သာဓု ”
ရေစက်ချ အမျှဝေသံလေးကား ဘုန်းကြီးကျောင်း ပရဝု အတွင်း ဆည်းလည်းသံလေးများနှင့် အတူသာယာစွာပျံ့လွှင့်လျက် ။ ကိုလှဆောင် တစ်ယောက် ကောင်းရာဘုံဘ၀ သို့ ရောက်ပါစေလို ကြောင်း ဆုမွန်ကောင်း တောင်းရင်းဖြင့် နိဂုံးချုပ်အပ်ပါသည်။
++++++++++++
( စာကြွင်း / ထိုနေ့မှ စကာ အေးရွှေလေး၏ အိမ်ရှေ့၌ ညစဉ်ညတိုင်း လူတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်နေပုံများ လူတစ်ယောက် ကွပ်ပျစ်ပေါ်ထိုင်ကာ ဆေးပေါ့လိပ်ကြီး ဖွာနေပုံများကို မည်သူမျှလည်း မတွေ့ကြရတော့သလို မည်သူမျှလည်း ထိုအကြောင်းကို မပြောကြတော့ပေ။ )
ဖြစ်ရပ်မှန်အား အခြေခံထားခြင်းဖြစ်သည်။ ၀တ္ထုသဘောအရ ကွန့်မြူးရေးသားထားခြင်းများ ပါရှိသည့် အတွက် ကာယကံရှင် များ အမှတ်မထင် ဖတ်ရှုမိပါက နားလည်သည်းခံပေးကြပါရန် လေးစားစွာဖြင့် မေတ္တာ ရပ်ခံအပ်ပါသည် ။
ကျွန်ုပ်ရေးသားသော ( တစ္ဆေကိုယ်၀န် ) အမည်ရ ဇာတ်လမ်းတိုလေး ဤတွင်ပြီး၏။
စာဖတ်သူတို့အားအစဉ်လေးစားလျက်
စာရေးသူ =သူရေး “အားလေးစားလျက်