“အို အရီးလေးက ခင်ထားအသီးတွေက ရင်ကွဲဆိုပေမယ့် မန်းတလေးက လာတဲ့ မန်းတလေးရင်ခွဲရှင့်၊ ယှဉ်စားကြည့်၊ အရီးလေးတို့ ရင်ကွဲတွေထွက် ပိုချိုတယ်၊ ပိုမွှေးတယ်၊ ဘုရားဆွမ်းတော်ကပ်ဖို့ ကျောင်းဆောင်ပေါ်တင်ထားရင် တစ်အိမ်လုံးမွှေးကြိုင်သွားမယ်၊ အိမ်ကိုလာတဲ့ ဧည့်သည်ကျွေးကြည့်လိုက်အရီးလေး၊ ဒီအိမ်မှာပဲ တစ်သက်လုံးနေချင်သွားလိမ့်မယ်”
မခင်ထားပြောတော့ အမေက ရယ်ပါရော၊ ဒါနဲ့ပဲ သရက်သီးလေးလုံးဝယ်သွားဖြစ်တယ်ပေါ့ဗျာ၊ မခင်ထားက အဲဒီလိုဈေးရောင်းကောင်းတာဗျ၊ သရက်သီးထွက်တဲ့အိမ်ကို သရက်သီးရအောင်ရောင်းနိုင်တာ နည်;တဲ့အရည်အချင်;လားဗျာ၊ ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်က သင်ဖူးတဲ့ ပန်းပဲရွာမှာ အပ်ရောင်းနိုင်အောင်ကြိုးစားရမယ်ဆိုတဲ့ လူမျိုးဗျ။
ဒါပေမယ့် မခင်ထားက အညွှန်းကောင်းသလောက် သူ့သရက်သီးတွေက မဟန်ပါဘူးဗျာ၊ သိပ်မရင့်ခင်မှာအုပ်ထားတော့ အသားကပျော့ပြီး အနံ့မွှေးတယ်ဆိုပေမယ့် အရသာက ချဉ်လိုက်တာလွန်ပါရောဗျာ၊ ငါးမဲလုံးခြောက်ဆိုရင်လည်း ခါးသက်သက်နဲ့အပြင် ငန်ကလည်း အတော်ငန်တာဆိုတော့ တစ်အိမ်လုံးစားမယ့်သူမရှိလို့ နောက်ဆုံးတော့ ခွေးပိန်မဆီအလှည့်ကျသွားတာပေါ့ဗျာ၊ ငတ်ပြတ်နေတဲ့ခွေးပိန်မတောင် ငါးမဲလုံးကိုမစားနိုင်လို့ လျှာနဲ့လျှက်လိုက် ရေပြေးသောက်လိုက် လုပ်နေရတာဗျာ၊ ကျုပ်ကတော့ မခင်ထားကို မကျေနပ်ဘူးဗျို့။
“အမေ၊ ဒီတစ်ခါ မခင်ထားလာရင် ဘာရောင်းရောင်းမဝယ်နဲ့၊ သူက ကြော်ငြာအားပဲကောင်;တာ၊ သူ့ကုန်တွေက ကောင်းမှမကောင်းဘဲ”
အမေတို့က သူတော်ကောင်းကြီးတွေဗျ။
“ဒီလိုမပြောပါနဲ့သားရယ်၊ မခင်ထားခမျာ လင်ယောက်ျားရှိရဲ့သားနဲ့ တစ်ရွာဝင်တစ်ရွာထွက် လုပ်စားနေရတာ သနားဖို့ကောင်းပါတယ်သားရယ်၊ ဒါပေမယ့် နောက်ဆိုရင်တော့ လျော့ဝယ်မှပဲသားရဲ့”
“အမေတို့ကလည်း ဟိုကအမေတို့ကို ရိုက်ပတ်စားနေတာ၊ အမေတို့က ခံလို့ကောင်းနေကြတယ်ပေါ့၊ သူ့ယောက်ျားမရှိတာလည်း ထောင်ကျနေတာကိုးအမေရ”
“ဒီလိုမပြောပါနဲ့သားရယ်၊ မခင်ထားဘ၀က သနားစရာကောင်းလှပါတယ်၊ ငါ့သားက မသိတော့ သူ့ကိုဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကိုယ်ချင်းစာတတ်မလဲနော်”
“ဘာတွေသနားစရာကောင်းနေလို့လဲအမေရာ”
ဒီတော့မှ အမေက ကျုပ်ကို မခင်ထားအကြောင်း သေသေချာချာပြောပြတာဗျ၊
(၂)
မခင်ထားက ချောသလောက်လှသလောက်၊ ယောက်ျတေသားတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေသလောက် နောက်ဆုံးအိမ်ထောင်ကျတော့ ကျုပ်တို့ရွာက ကိုသက်တင်ကြီးနဲ့ ညားပါရောဗျာ၊ ကိုသက်တင်ဆိုတာ လူမိုက်တစ်ယောက်ပါ၊ ရုပ်ရည်ကတော့ ကနွဲ့ကလျနဲ့ဗျ၊ ပါးချိုင့်နှစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့ ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ရှိတယ်လို့ပြောရမယ်ပေါ့ဗျာ၊ ကိုသက်တင်တို့ မိဘတွေက သမီးချည်းငါးယောက်မွေးထားတာဆိုတော့ အငယ်ဆုံးသားလေး သက်တင်ကို ဖူးဖူးမှုတ်ထားကြတာပေါ့ဗျာ၊ ကိုသက်တင်က အကောင်းဆုံးဖောရင်းဖြစ် ရှပ်အကျီကိုဝတ်တယ်၊ သူနေတာထိုင်တာက မြို့ကလူတွေနေသလို အကောင်းစားတွေဝတ်၊ အကောင်းဆုံးဆိုတဲ့အရာတွေကို သုံးပြီးနေတော့ မြို့သားစတိုင်ပေါက်နေတာပေါ့ဗျာ၊
ဒါပေမယ့် သူ့ကိုကျုပ်တို့ရွာက ဘယ်မိန်းကလေးမှ မမှန်းတဲ့အပြင် စိတ်တောင်မကူးကြပါဘူးဗျာ၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူကလူဆိုးကိုးဗျ၊ ဆိုးတာမှ ခါးပတ်ကြားမှာ ဓါးသုံးလက်ထိုးပြီး သွားတတ်တဲ့သူဗျ၊ ဓါးသုံးလက်ဆိုတာ ဓါးမြှောင်ကလေးတွေဗျ၊ ကိုသက်တင်ရဲ့ လက်စွဲတော်ပေါ့ဗျာ၊ ကိုသက်တင်က ဓါးပေါက်တဲ့နေရာမှာ အင်မတန်ကျွမ်းကျင်တာဗျ၊ ငါးနှစ်သားလောက်ကတည်းက ဓါးပေါက်နေတာဆိုတော့ အခုအသက်အရွယ်အထိဆိုတော့ သိပ်ကျွမ်းကျင်နေပြီပေါ့ဗျာ၊ ဘယ်လောက်အထိတောင် လက်တည့်သလဲဆိုရင် သံပရာသီးကို မိုးပေါ်ပစ်တင်လိုက်တယ်ဆိုရင် မြေမကျချင် ဓါးနဲ့ပေါက်ခွင်းနိုင်တယ်တဲ့ဗျာ၊ သစ်ပင်တွေမှာပစ်မှတ်ကြီးချိန်ပြီး ပစ်ရင် အလယ်ဆုံးက နွားမျက်လုံးလို့ခေါ်တဲ့ ကျပ်ပြားဝိုင်းလောက်ရှိတဲ့ ပစ်မှတ်ကလေးကို ဓါးသုံးစင်းလုံး စိုက်အောင် ပစ်နိုင်တဲ့သူပေါ့ဗျာ။ အဲဒီကနေတစ်ဆင့်တက်ပြီးတော့ ပျဉ်ပြားကြီးကို လူပုံစံလုပ်ပြီး ဆေးတွေနဲ့မျက်လုံးတွေ နှာခေါင်းတွေ ပါးစပ်တွေ ဆွဲထားတာပေါ့၊ ဒါကို ပေသုံးဆယ်လောက်အကွာကနေပြီး ဘက်ဖက်မျက်လုံးဆိုရင် ဘယ်ဖက်မျက်လုံး၊ ညာဖက်မျက်လုံးဆိုရင် ညာဖက်မျက်လုံး ကွက်ထိစိုက်မှန်အောင် ပစ်ပြနိုင်တယ်တဲ့ဗျာ။ သူ့ဓါးသုံးလက်ကလည်း နာမည်ကြီး မြိုင်သာက ပန်းပဲဆရာကြီးကိုယ်တိုင် လုပ်ပေးထားတဲ့ ဓါးသုံးလက်ဗျ၊ သူ့ရဲ့လက်စွဲတော်ပေါ့ဗျာ။
သူဓါးပေါက်ပညာ ကျွမ်းကျင်လွန်းတာကြောင့်ဆပ်ကပ်အဖွဲ့ကနေတောင်မှ ပွဲကြေးပေးပြီး ခေါ်ပါသေးတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူက အလုပ်လုပ်တတ်တဲ့လူစားမျိုးမဟုတ်ဘူးဗျ၊ သူ့အနေနဲ့ အလုပ်မလုပ်လည်း အေးအေးဆေးဆေးပေါကျော့ နေလို့ရတယ်မဟုတ်လား၊ မိဘတွေက ဖူးဖူးမှုတ်၊ အမတွေကလည်; အလိုလိုက်ထားတာမို့လို့ အချိန်ပြည့်အရက်သောက်၊ အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ပျော်ပါးပြီး မူးရူးသောင်းကျန်းနေတဲ့လူတစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ။
ဒီမှာ မခင်ထားနဲ့တွေ့တော့တာပဲဗျာ၊ မခင်ထားက တစ်ရွာသူဆိုတော့လည်း သူ့အကြောင်;မသိဘူးပေါ့ဗျာ၊ သူ့နောက်ကြောင်းကို စုံစမ်းတော့လည်း ကျုပ်တို့ရွာက ငွေရှင်ကြေးရှင်တွေလို့ သိတော့ ကိုသက်တင်နဲ့ လက်ခံပြီးပြောဆိုတာပေါ့၊ အဲ . . . တစ်ညမှာတော့ ကိုသက်တင်က မခင်ထားကို ခိုးပြီးပြေးတော့တာပဲ၊ မခင်ထားကလည်း အကြောက်အကန်ငြင်းတယ်တဲ့၊ ဒါပေမယ့် သူနဲ့မလိုက်ရင် ဓါးနဲ့ပေါက်သတ်မယ်လို့ပြောလို့ မခင်ထားလည်း မငြင်းရဲတော့ဘူးပေါ့ဗျာ။
အဲဒီမှာ မခင်ထားဘ၀ စပြီးရေတိမ်နစ်ရတာပေါ့ဗျာ၊ ကိုသက်တင်နဲ့ရပြီးတော့ ကိုသက်တင်က ဘာအလလုပ်မှမလုပ်တဲ့အပြင် မိန်းမရပြီးမှပိုဆိုးလာတာက မခင်ထားကို နှိပ်စက်တတ်တာပဲဗျ၊ ကိုသက်တင်က ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြက်ကလေး၊ ငှက်ကလေးတွေဆိုရင် ခြေထောက်ကိုထိအောင်ပစ်ပြီး အဲဒီခြေပြတ်ကြီးနဲ့သွားနေတာကို ထိုင်ကြည့်ပြီး သဘောကျတတ်တဲ့လူမျိုးဆိုပဲဗျ၊ သားကောင်တွေသတ်ရင်လည်း ဒီအတိုင်းမသတ်ဘဲ ဝေဒနာခံစားရအောင် မျဉ်းပြီးသတ်တယ်ဆိုပဲဗျာ။ အဲဒီတော့ မခင်ထားကိုလည်း သူကချစ်တယ်ဆိုပေမယ့် နှိပ်စက်တော့တာပေါ့ဗျာ။ အဆိုးပေါ် အဆိုးဆင်hဆိုသလို ကိုသက်တင်မိဘနှစ်ပါးက ရွှေဘိုဘက်သွားရင်း ဓါးပြတိုက်ခံရလို့အတူတူဆုံးပါးသွားတော့ ကိုသက်တင်က စည်းစိမ်တွေအမွေရပြီး လူမိုက်ကြီးလုံးလုံးဖြစ်သွားတော့တာပါပဲ၊ သူ့အမတွေက အိမ်ထောင်ရက်သားကျပြီးတော့ အိမ်ခွဲနေကြတာကိုးဗျာ။
လူမိုက်တွေနဲ့ပေါင်းပြီး ဟိုဂိုဏ်း၊ ဒီဂိုဏ်းတွေဖွဲ့ပြီးတော့ မကောင်းတာတွေလုပ်ကြတယ်၊ ရန်ဖြစ်လာရင်လည်း ဓါးနဲ့ပေါက်ပေါက်ပြီးသတ်ပစ်တာဗျ၊ အမွေတွေအကုန်ရထားတာဆိုတော့ ငွေထုပ်ပိုက်ပြီး လိုက်ရှင်းလို့သာ ထောင်တွေတန်းတွေမကျတာတဲ့ဗျာ၊ ဒီလိုနဲ့ တကယ်ဆိုးမိုက်တဲ့ လူဆိုးကြီးဖြစ်နေတာပေါ့၊ တစ်နေ့တစ်နေ့ မခင်ထားကိုလည်း နှိပ်စက်တာ နည်းမျိုးစုံပဲတဲ့ဗျာ၊ အဖေတို့ကပြောတော့လည်းမရတဲ့အပြင် သူ့ကိုပြောတဲ့သူမှန်သမျှ ဓါးနဲ့ပေါက်သတ်မယ်လို့ ကြိမ်းဝါးလို့ ဘယ်သူမှ ဝင်မပါရဲကြဘူးတဲ့ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်ကျော်လောက်က လူတစ်ယောက်ကို ဓါးနဲ့ပေါက်သတ်လိုက်ရင်း အဲဒီလူက အရာရှိရဲ့သားဖြစ်နေတယ်တဲ့ဗျာ၊ စည်းစိမ်ကုန်အောင် လိုက်ပြီးဖြေရှင်းတာတောင်မှ ထောင်ကျသွားတယ်တဲ့ဗျာ၊ ဒီအကြောင်းတွေ ကျုပ်တို့လည်း သိပ်မသိလိုက်ပါဘူး၊ အမေအခုပြောပြတော့မှ ရေရေလည်လည်သိသွားတာ၊ သိသွားတော့လည်; အမေတို့လိုမျိုး မခင်ထားကို သနားသွားမိတယ်ပေါ့ဗျာ။
(၃)
တစ်ရက်တော့ ကျုပ်တောထဲကပြန်အလာ ရွာထိပ်သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ လူတစ်ယောက်ထိုင်နေတယ်ဗျ၊ ဒီလူကိုကျုပ်လည်း မမြင်ဖူးလို့ သေသေချာချာကြည့်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ဆံပင်တွေလည်;ဖြူနေပြီး လူကလည်း ပိန်ချုံးနေတာပဲဗျ။ ကျုပ်ကြည့်တော့ သူက ကျုပ်ကိုဘုကြည့်ကြည့်တယ်ဗျာ။
“ဟေ့ကောင်၊ ဘာကြည့်တာလဲ မင်းက လူမိုက်လား”
“လူမိုက်မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ခင်ဗျားကရော ဘယ်သူလဲ၊ ဘာလို့ကျုပ်တို့ရွာထိပ်မှာ လာထိုင်နေတာလဲ၊ ဘယ်သူနဲ့တွေ့ချင်လို့လဲ”
“အောင်မာ၊ ဒီကောင်လေးကတော့ ငါ့ရွာငါပြန်လာတာကွ၊ မင်းကတော့ ငါ့အကြောင်းမသိသေးဘူးထင်တယ်၊ မင်းကိုတော့ အကြောင်;သိအောင် ပြလိုက်အုံးမှပဲဟေ့”
အဲဒီလူကြီးက ထိုင်နေရင်းနဲ့လက်ကိုတစ်ချက်ဝှေ့လိုက်တယ်ဗျ။ ဒီအချိန်မှာပဲ ကျုပ်ဆောင်;ထားတဲ့ ခမောက်မှာ ဒေါက်ခနဲလာမြည်တာနဲ့ ကျုပ်လည်း ခမောက်ကိုဖြုတ်ကြည့်တော့ ခမောက်မှာ ငါးလက်မလောက်ရှိတဲ့ ဓါးမြှောင်ကလေးက စိုက်ဝင်နေတယ်ဗျာ၊ ခမောက်ကိုဖောက်ပြီးတော့ ဝင်နေတာ၊ ဒီထက်လက်မဝက်လောက် စိုက်ဝင်ရင် ကျုပ်ခေါင်းပေါက်ပြီဗျ၊ ကျုပ်လည်း လန့်သွားပြီး ခမောက်ကြီးကိုပစ်ချလိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဘယ့်နှယ့်လဲကောင်လေးရဲ့၊ ငါမင်းကိုသတ်ချင်တယ်ဆိုရင် မင်းခုနကတည်;က သေပြီးပြီ”
ကျုပ်သူ့ကိုကြည့်ပြီး သိလိုက်ပြီလေ၊ ဒီလောက်ဓါးပေါက်တာတော်မှတော့ ဦးသက်တင်ကြီးပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း ခမောက်ကိုတောင် ပြန်မကောက်တော့ဘဲ ဆေးမြစ်တွေထမ်းပြီးတော့ ရွာထဲကိုအော်ပြီး ပြေးဝင်လာခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊
“ဦးသက်တင်ကြီးလာပြီ . . . ဦးသက်တင်ကြီး ပြန်လွတ်လာပြီ”
“ဦးသက်တင်ကြီးပြန်လွတ်လာပြီအဖေ . . .”
အိမ်ကိုရောက်တာနဲ့ အဖေ့ကိုအရင်ဆုံး သတင်းဦးအောင်ပြောရတာပဲ၊ အဖေကတော့ သူ့ပုံစံအတိုင်း အင်းမလှုပ်အဲမလှုပ်ပဲ ခေါင်းပဲညိတ်တယ်။
“အေးလေ၊ ဆယ့်ငါးနှစ်လောက် ထောင်ကျတယ်ဆိုပေမယ့် လျှော့ရက်တွေဘာတွေ ရလို့လားမှမသိတာ”
ဦးသက်တင်ကြီးက ရွာထိပ်က ဦးတရုတ်ကြီးတို့ အရက်ဆိုင်မှာ ဝင်ပြီးသောင်းကျန်းသွားသေးတယ်ဗျာ၊ သူများပြောတာကတော့ ဦးတရုတ်ကြီးဆီက အရက်ဝယ်လို့ ဦးတရုတ်ကြီးက ပိုက်ဆံတောင်းတော့ သူ့ကိုတောင်းရကောင်းလားဆိုပြီး ဦးတရုတ်ကြီးလက်ထဲက ပုလင်းကို ဓါးနဲ့ပေါက်ခွဲတယ်တဲ့ဗျာ၊ အဲဒီမှာတင် ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်ကုန်တာပဲ၊ နောက်တော့ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း ကြွမြန်းလာပါပြီဗျာ၊ လက်ထဲမှာလည်း အရက်ပုလင်းနှစ်လုံးကို ပိုက်လို့ဗျ၊ ရွာသားတွေအကုန်မြင်သာအောင်လို့ သူ့ခါးမှာ ဓါးမြှောင်သုံးချောင်းကို ထိုးထားသေးတယ်ဗျာ။
“ဇီးကုန်းရွာကို သက်တင်ပြန်လာပြီဟေ့၊ မိုက်တဲ့ကောင်ထွက်ခဲ့ကြစမ်း”
ရွာကိုစိန်ခေါ်သွားသေးတာဗျာ။ ရွာကလူတွေကလည်း နဂိုကတည်းက သူ့ကိုအော့ကြောလန်နေတာဆိုတော့ ဘယ်သူမှ အဖက်မလုပ်ဘူးပေါ့ဗျာ။
(၄)
“အီး . . ဟီး . . ကယ်ကြပါအုံးရှင်”
ဟောဗျာ၊ ကျုပ်တို့ညစာစားနေတုန်း အသံကြားရပါပြီ၊ ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကတော့ မခင်ထားအသံပဲဗျ၊ ရွာကလူတွေလည်း ပြေးကြည့်ကြတော့ အဖေကလည်း လက်ဆေးပြီး ထပြေးတော့တာပဲ၊ ကျုပ်လည်း ထုံးစံအတိုင်း အဖေ့ရဲ့ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကြီးကိုဆွဲပြီး အနောက်ကလိုက်ရတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့ရောက်တော့ ဦးသက်တင်တို့ခြံရှေ့မှာ လူတွေအုံနေပါပြီ၊ ဦးသက်တင်က မခင်ထားကို အိမ်ရှေ့က တိုင်တစ်လုံးမှာ ကြိုးနဲ့ချည်ထားတယ်ဗျ၊ သူတို့အိမ်က ခြေတံရှည်အိမ်အမြင့်ကြီးဆိုတော့ အတိုင်းသားမြင်နေရတာပေါ့ဗျာ၊ ပြီးတော့ မခင်ထားကိုလည်း ဘယ်ပြန်ညာပြန် ပါးတွေချည်းရိုက်နေတာဗျာ။
“ကောင်မ၊ မှန်မှန်ပြောစမ်း၊ ငါမရှိတုန်း နင့်ကိုဘယ်လင်ငယ်က ထောက်ပံ့နေလို့ နင်ပြောင်ရောင်နေတာလဲ”
“မဟုတ်ပါဘူး အကိုသက်တင်ရယ်၊ ခင်ထားဖာသာ ဈေးရောင်းပြီး ရှာထားတာပါ”
ဦးသက်တင်က မခင်ထားဝတ်ထားတဲ့ ကျောက်စီရွှေနားကပ်ကလေးကို ကြည့်ပြီးတော့ နားကပ်ကိုကိုင်ပြီး ဆတ်ခနဲဆွဲဖြုတ်တာဗျာ၊ မခင်ထားမှာ အော်လိုက်တာ ဝက်သံပေါက်နေတာပဲ၊ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါ၊ နားကပ်ကို အတင်းဆွဲဖြတ်ခံရတာ ဘယ်လောက်နာမလဲ။
“ဟဲ့ကောင်မ နင်းကန်အော်မနေနဲ့၊ နောက်တစ်ဖက်ဖြုတ်ဖို့ကျန်သေးတယ်”
နောက်တစ်ဖက်ထပ်ဆွဲမယ်လုပ်တော့ အဖေက ဝင်မပါလို့မရဘူးလေ။
“ဟေ့ကောင်သက်တင်၊ မင်းသူ့ကိုနှိပ်စက်တာ တော်လောက်ပြီ”
ဦးသက်တင်က အဖေ့ကို မိုက်ကြည့်ပြန်ကြည့်တာဗျ။
“ဪ လတ်စသတ်တော့ သူကြီးမင်းတောင် ကျုပ်အိမ်ကိုရောက်နေတာကိုး၊ နေစမ်းပါအုံး လူတွေလည်းများလှချည်လား ဘာလာလုပ်တာလဲဗျ”
“ဘာလုပ်ရမလဲကွ၊ မင်းခင်ထားကို နှိပ်စက်နေတာ တော်လောက်ပြီကွာ၊ ပတ်ဝန်းကျင်လည်း အနှောင့်အယှက်ဖြစ်တယ်ကွ”
ဦးသက်တင်က သောက်မြင်ကပ်စရာ ကောင်းအောင် ပြုံးလိုက်တယ်ဗျာ။
“နေပါအုံး ကျုပ်မိန်းမကို ကျုပ်ဆုံးမတာ သူကြီးက ဘာဖြစ်လို့ဝင်နာနေတာတုန်းဗျ၊ ဘာလဲ သူကြီးက ကျုပ်မိန်းမကို ကျုပ်မရှိတုန်း . . .”
“တော်စမ်းသက်တင်၊ မင်းငါ့ကိုမစော်ကားနဲ့ ခင်ထားက ကောင်းရောင်းကောင်းဝယ်လုပ်စားနေတာ၊ မင်းမရှိတဲ့အချိန်လည်း အရွယ်ကောင်းပေမယ့် တခြားလူမရှာဘဲ တစ်ယောက်တည်းရုန်းကန်နေတာ တစ်ရွာလုံးမျက်မြင်ပဲ၊ မင်းအကြောင်းမဲ့ နှိပ်စက်နေတာ ရပ်လိုက်တော့”
“ဒီမှာသူကြီး၊ ခင်ဗျားအားယားနေတိုင်း သူများအတွင်းရေး ဝင်မပါနဲ့၊ ကျုပ်ဖာသာကျုပ် ကျုပ်မိန်းမကို နှိပ်စက်ရုံမကလို့ သတ်ချင်သတ်မယ်၊ ခင်ဗျားတို့နဲ့မဆိုင်ဘူး၊ ခင်ဗျားတို့ နားမခံနိုင်ရင် နားထဲဂွမ်းစဆို့ထားကြ၊ ကျုပ်အားလုံးကို သတိပေးလိုက်မယ်နော်၊ ကျုပ်တို့လင်မယားကြားမှာ ဝင်ပါတဲ့လူဘယ်သူ့ကို မဆို ကျုပ်အရှင်မထားဘူး”
“ဟေ့ကောင်သက်တင်၊ မင်းတော်တော်မိုက်ရိုင်းတဲ့ကောင်ပဲ၊ အခုမှထောင်ကလွတ်လာတာကို မင်းက ရန်စကားပြန်ပြောချင်သေးတယ်ပေါ့၊ ဟုတ်လား”
“သူကြီးရာ ကျုပ်က ထောင်ဆိုတာကို ကြောက်ကိုမကြောက်တော့တာ၊ ဒါကြောင့် ဟောဒီက သူကြီးမင်းကြီးလည်း သူများလင်မယားကြား ဝင်မပါဘဲ အေးအေးဆေးဆေးအိမ်ပြန်ပြီး ကိုယ့်မိန်းမနဲ့ကိုယ်ပြန်နှပ်နေ၊ ဟုတ်ပြီလား”
ဓါးကိုင်ထားတဲ့ကျုပ်လည်း မနေသာတော့ဘူးဗျာ၊ အဖေမို့သည်းခံနိုင်လွန်းတယ်။ ကျုပ်လည်း ဓါးကို ဓါးအိမ်ထဲကနေချွတ်ပြီး အဖေ့ဘေးကိုဝင်ရပ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ အဖေက ကျုပ်ကိုတားတယ်။
“မလုပ်နဲ့သား”
ဦးသက်တင်က ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီးပြုံးတယ်ဗျ။
“အောင်မာ၊ ညနေက ကောင်လေးပါလား၊ မင်းက သူကြီးရဲ့သားတဲ့လား၊ ဟား၊ ဟား ဒါဆိုရင်တော့ မင်းလည်းမင်းအဖေလို ငကြောက်ကလေးပဲပေါ့ကွာ”
ကျုပ်စိတ်တွေထိန်းမရတော့ဘူးဗျာ၊ ဦးသက်တင်က အနောက်ကိုခြေလှမ်းငါးလှမ်းလောက်ဆုတ်လိုက်ပြီး
“ဒီမယ်ကောင်လေး၊ မင်းသတိရှိတယ်ဆိုရင် ငါ့ရဲ့ပေါက်ဓါးတစ်ချောင်းကိုပဲ ရှောင်ပြစမ်းပါ၊ မင်းရှောင်နိုင်ရင် ငါမင်းရဲ့အရှေ့မှာ လည်စင်းပေးလိုက်မယ်”
ကျုပ်လည်း ဓါးကိုင်ထားပေမယ့် ကြောက်သွားတာပေါ့ဗျာ။ မကြောက်လို့ရမလားဗျ၊ ဦးသက်တင်ရဲ့ ပေါက်ဓါးအစွမ်းကို ညနေက ကိုယ်တိုင်ကြုံလိုက်ပြီလေ၊ ခမောက်ကိုဖောက်တဲ့အပြင် ကျုပ်ခေါင်းကိုမဖောက်အောင် ပေါက်နိုင်တယ်ဆိုတာ တော်ရုံလက်စမဟုတ်ဘူးဗျ၊
“လာစမ်းပါကောင်လေးရဲ့၊ ညနေက မင်းခမောက်ဆုံးပြီးပြီးနော်၊ ဒီတစ်ခါဆိုရင် မင်းအသက်ဆုံးရတော့မှာ”
အဖေက ကျုပ်လက်ထဲက ဓါးကိုဆွဲယူလိုက်တယ်။
“တော်ပြီငါ့သား သူနဲ့ဖက်ဖြစ်မနေနဲ့၊ လာ၊ ငါတို့တွေပြန်ကြမယ်”
ကျုပ်က စိတ်ထဲတော့ အခဲမကျေဘူးပေါ့ဗျာ၊ ဦးသက်တင်က ရယ်တယ်ဗျ။
“သွားကြ၊ ငကြောက်ကြီးနဲ့ ငကြောက်လေးတို့သားအဖ”
“ဒီမှာ ဟေ့ကောင်သက်တင်၊ မင်းကိုငါတစ်ခါတည်း လူစုံတုန်းပြောလိုက်မယ်၊ ငါနောက်နောင်ဘယ်တော့မှ မင်းတို့လင်မယားကြားထဲဝင်မပါသလို၊ မင်းတို့ချင်းဖြစ်တဲ့ပြသနာကိုလည်း မရှင်းပေးဘူး”
“ခင်ထား၊ ညည်းလဲ ညည်းထိုက်နဲ့ညည်းကံ ခံပေတော့၊ ငါတို့အိမ်ကိုလည်း နင်တို့မလာကြနဲ့”
အဖေကထွက်သွားတော့ ကျုပ်လည်း သူ့အနောက်ကနေ ကုပ်ချောင်းချောင်;နဲ့လိုက်ခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ၊ ရွာသားတွေကလည်း တီးတိုးပြောကုန်တော့တာပေါ့၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ၊ ဦးသက်တင်ကြီးပြောသလို သူတို့လင်မယားချင်း အတွင်းရေးလို့ပဲ သတ်မှတ်လိုက်ရုံရှိတာပေါ့ဗျာ၊ မခင်ထားကတော့ ဝဋ်ကြွေးကြီးတယ်ပေါ့။
အဖေလည်း တော်တော်စိတ်တိုနေတယ်ဗျ၊ အင်းလေ၊ ကျုပ်တောင်စိတ်တိုသေးတာ၊ သူက တစ်ရွာလုံးရဲ့ခေါင်းဆောင် သူကြီးမဟုတ်လား၊ သူကြီးကို ဒီလိုကောင်က စော်ကားတာကို အဖေက အေးအေးဆေးဆေး တုန့်ပြန်တာကိုပဲ ကျုပ်ချီးကျူးပါတယ်၊ နောက်မှသိရတာက ဦးသက်တင်က အဖေ့ကိုလုံး၀မကျေနပ်ဘူးဗျ၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူထောင်ကျတဲ့အမှုမှာ အဖေက ရွာလူကြီးအနေနဲ့ သက်သေလိုက်ပေးရတယ်၊ ဦးသက်တင်ကို လူဆိုးလူမိုက်တစ်ယောက်ပါ၊ ရွာမှာလည်း ပြစ်မှုတွေကျူးလွန်ခဲ့ဖူးပါတယ်ဆိုပြီး သက်သေထွက်ဆိုပေးရတာပေါ့၊ ဦးသက်တင်က ဒါကိုလည်း မကျေနပ်ဘူးပေါ့ဗျာ။
နောက်ရက်တော့ မိုးမလင်းသေးဘူး အသံကြားရပါပြီဗျာ၊ ဒီတစ်ခါတော့ မခင်ထားအော်သံမဟုတ်ဘူးဗျ၊ ရွာကလူတွေရဲ့အော်သံတွေ၊ အဖေနဲ့ကျုပ်လည်း ဘာဖြစ်တာလဲဆိုပြီး ထွက်ခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ။ ထုံးစံအတိုင်း ဦးသက်တင်တို့ခြံဝိုင်းမှာ လူတွေအုံနေပါရောလား။
ကျုပ်တို့ရောက်တော့မှ ဦးသက်တင်က မခင်ထားကို အိမ်တိုင်မှာကြိုးနဲ့ချည်ပြီး မခင်ထားရဲ့ခေါင်းပေါ်မှာ သရက်သီးတစ်လုံးကို တင်ထားတာဗျ၊ ပြီးတော့ လက်ထဲက ဓါးကိုလဲ တစ်ဆဆနဲ့လုပ်နေသေးတာ၊ ရွာသားတွေကတော့ ဆပ်ကပ်ပွဲကြည့်နေသလိုပေါ့ဗျာ၊ အော်ဟစ်ဆူညံနေတာပေါ့၊ မခင်ထားပါးစပ်ကို အဝတ်စနဲ့ဆို့ထားလို့ မခင်ထားက မအော်နိုင်ဘဲ တအိအိနဲ့ဗျ၊ ဒါတင်မကသေးလို့ဦးသက်တင်က ကွပ်ပျစ်ပေါ်တင်ထားတဲ့ အရက်ပုလင်းကိုကောက်ပြီး မော့လိုက်သေးတယ်၊ သူ့မျက်လုံးတွေက ရီဝေဝေနဲ့ လမ်းလျှောက်တာလည်း ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ဗျ။ နောက်တော့ ပေါက်ဓါးကိုလက်မှာကိုင်လိုက်ပြီး
“ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းခင်ထား၊ နင်လှုပ်ရင် နင့်နဖူးကိုငါပစ်မိလိမ့်မယ်”
အဖေက လှည့်ပြန်သွားတယ်၊ ဘာမှမပြောချင်တော့ဘူးပေါ့၊ ကျုပ်ကတော့ ကျန်ပြီးကြည့်နေတာပေါ့ဗျာ၊ ဦးသက်တင်ကြီး ဒီလောက်မူးနေတဲ့ကြားထဲက မခင်ထားခေါင်းပေါ်က သရက်သီးကိုထိအောင်ပစ်နိုင်ပါ့မလားပေါ့၊ နောက်တော့ ဦးသက်တင်က လေချဉ်တစ်ချက်ကို အေ့ခနဲတက်လိုက်ပြီး ဓါးကို ဖောက်ခနဲလှမ်းပေါက်လိုက်တာဗျာ၊ ဓါးက မခင်ထားခေါင်းပေါ်က သရက်သီးစိမ်းကို ကွက်တိထိပြီး သရက်သီးက ပြုတ်ကျပြီး နှစ်ခြမ်းကွဲသွားတော့တာပေါ့၊ ဓါးကိုသေချာကြည့်တော့မှ ဓါးက သရက်စေ့ကိုတောင် ဖောက်တယ်ဗျာ၊ ဘယ်လောက်ပြင်းတဲ့အားလည်းဆိုတာ တွက်သာကြည့်တော့ဗျို့။ လူတွေကတော့ တစ်ယောက်တစ်မျိုးပြောနေကြတာ၊ ဦးသက်တင်ကြီးက ဓါးတစ်လက်ကိုင်ပြီး ကျုပ်ကိုပြီတီတီမျက်နှာထားနဲ့ ကြည့်နေလို့ ကျုပ်လည်းအမြန်ပြန်လာရတယ်ဗျာ၊ မတော်လို့ စိတ်ရူးပေါက်ပြီး ကျုပ်ကိုပစ်ထည့်လိုက်တော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲဗျ။
(၅)
“တောက်၊ ကျုပ်လုံး၀မကျေနပ်ဘူးဗျာ”
တောစပ်က သစ်ပင်အောက်မှာ ဦးဘသာကြီးကို ကျုပ်က ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ပြောပြနေတာဗျ၊ ဦးဘသာကြီးက ညကလာမကြည့်တော့ မသိလိုက်ဘူးလေ။
“မင်းတို့ကလည်းမင်းတို့ပဲ သူများလင်မယားဘာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ကွာ၊ အနေသာချည်းကို”
“အိုဗျာ၊ သူတို့လင်မယားဖြစ်ချင်ရင် တိုးတိုးတိတ်တိတ်ဖြစ်ကြလေ၊ အခုဟာက ဆူညံဆူညံနဲ့ နောက်ပြီးတော့ ဓါးတရမ်းရမ်းနဲ့ဗျ၊ ဒါက ရပ်ရွာအေးချမ်းသာယာရေးကို ထိခိုက်စေတယ်ဗျ”
ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကြီးကို စိတ်တိုမိတာပေါ့ဗျာ၊ သူခံရတာမဟုတ်တော့ သူကပြောအားရှိတာပေါ့။
“နောက်ပြီးတော့ သူ့လင်သူ့မယားရန်ဖြစ်တာတင်မကဘဲ ကျုပ်အဖေကိုစော်ကားတာဗျ၊ ကျုပ်ကိုစော်ကားတာကို ကျုပ်က သည်းခံနိုင်ပါသေးတယ်၊ အဖေကသူကြီးဗျ၊ တစ်ရွာလုံးက လေးစားတဲ့သူကြီးကို သူကဒီလိုမျိုးပြောတာလောက် ကျုပ်သည်းမခံနိုင်ဘူးဗျာ၊ အခုဆိုရွာထဲကလူတွေက အဖေ့အကြောင်းတွေ တီးတိုးပြောနေကြပြီဗျ”
ဦးဘသာကတော့ အေးအေးလူလူပဲ ကြိမ်လုံးကြီးကိုင်ပြီး တောစပ်မှာ သူ့နွားတွေအရိပ်ခိုနေတာကိုကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့မှ
“သည်းမခံနိုင်တော့ မင်းကဘာလုပ်မယ်လို့စိတ်ကူးထားတာလဲ”
“ဒီလူကြီးကိုကျုပ်ချောင်းနေတာကြာပြီ၊ အခွင့်သာလို့ကတော့ ဒီလူကို ဓါးနဲ့ပြေးထိုးပစ်မှာဗျ၊ ဟောဒီမှာတွေ့လား ဓါး”
ကျုပ်လည်း ခါးကြားထဲဖွက်ပြီးသယ်လာတဲ့ ကိုးလက်မလောက်ရှိတဲ့ ဓါးမြှောင်ကလေးကိုထုတ်ပြလိုက်တယ်၊ ဦးဘသာကြီးက နည်းနည်းတော့လန့်သွားတဲ့ပုံပဲဗျ။
“မဟုတ်တာတွေ မတွေးစမ်းပါနဲ့ကွာ၊ လူမိုက်နဲ့ပြိုင်ပြီးဖြစ်မနေစမ်းပါနဲ့”
“ဦးဘသာတို့ အဖေတို့ပြောလိုက်ရင် ဒီအတိုင်းကြီးပဲ၊ ကျုပ်ကတော့ ဒီကောင့်ကိုမကြောက်ဘူး”
“ဒီမယ် အလတ်ကောင်၊ လူမိုက်ကိုရှောင်တာ ကြောက်လို့ရှောင်တာမဟုတ်ဘူးကွ၊ တို့လမ်းသွားတဲ့အခါ ခွေးချေးပုံတွေ၊ နွားချေးပုံတွေ တွေ့ရင် ငါတို့က ချေးပုံကိုကြောက်လို့ ရှောင်သွားတယ်လို့ထင်နေတာလား”
“ဒါကတော့ဘယ်တူမလဲဗျ၊ ချေးပုံကျတော့ ရွံလို့ရှောင်တာကိုး”
“အေး၊ လူမိုက်ကိုလည်း ငါတို့က ကြောက်တာမဟုတ်ဘူးဟေ့၊ ချေးပေရင် သုတ်ရသင်ရ၊ ရေဆေးရနဲ့မို့ ရှောင်တာ၊ မသတီလို့ရှောင်တာ၊ အဲဒီလိုပဲ လူမိုက်ကိုအဖက်လုပ်တော့ ရှင်းရလင်းရနဲ့ အရှုပ်တွေများလို့ ရှောင်တာကွ နားလည်ပြီလား”
“မသိဘူးဗျာ၊ ဦးဘသာတို့ သည်းခံနိုင်ရင်ခံကြပါစေ၊ ကျုပ်ကတော့ ဒီကောင့်ကိုဆော်မယ်”
ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုမဖြောင်းဖျနိုင်လို့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်တယ်ဗျ။
“ကဲကွာ၊ ဒါဆိုရင်လည်း ချောင်းမြောင်းလုပ်မနေနဲ့၊ သက်တင်ကို မင်းသွားစိန်ခေါ်ပြီး လုပ်ပေါ့ကွာ”
“အိုဗျာ၊ ပေါ်တင်ကြီးသွားတော့ ဟိုက ဓါးနဲ့ပေါက်လို့ ကျုပ်သေသွားမှာပေါ့ဗျ၊ ဦးဘသာကလည်း”
“မင်းငါ့ကို မယုံဘူးလားကွ”
ဦးဘသာကြီးက အဲဒီလိုပြောတော့မှ ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်၊ ဒီအတိုင်းဆိုရင် ဦးဘသာကြီး တစ်ခုခုလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ သေချာနေပြီလေဗျာ။
“ဦးဘသာက ကျုပ်ကိုကူညီမလို့လား”
ဦးဘသာက ပြန်မဖြေဖူးဗျ။ နောက်တော့ ကွမ်းအစ်ကလေးချပြီး ကွမ်းစားဖို့လုပ်နေတယ်၊ ကွမ်းရွက်တစ်ရွက်ကို ယူပြီးတော့ ထိပ်ဖြတ်၊ အညာချွေပြီး ထုံးနည်းနည်းသုတ်နေရင်း
“ဒီကောင်သက်တင်က ဘာမှ ပညာရှိတာမဟုတ်ဘူးကွ၊ ဒီကောင် ဓါးပေါက်ကျွမ်းတယ်ဆိုတာကလည်း မှော်တစ်ခုအောင်သွားလို့ကွ”
“မှော်အောင်သွားတယ်၊ ဟုတ်သလား”
“ဟုတ်တယ်၊ မှော်ဆိုတာ အစီအရင်တစ်ခုလုပ်ရတာပေါ့ကွာ၊ အဲဒါအောင်သွားတော့ မှော်အောင်တယ်လို့ခေါ်တာပေါ့ကွ”
“သူက ဘာအစီအရင်လုပ်ထားလို့လဲဗျ”
“မင်းနားလည်အောင် ပြောရရင်တော့ ပစ်မလွှဲအစီအရင်ပေါ့ကွာ၊ အဲဒီအစီအရင်က ရှေးကတည်းက အသုံးပြုခဲ့တဲ့အစီအရင်ပဲ၊ လှံတွေ၊ ဓါးတွေကိုစီရင်ရတာပေါ့ကွာ၊ အများအားဖြင့် ရှေးကတော့ လှံတိုလို့ခေါ်တဲ့ လှံကလေးတွေကိုစီရင်ထားကြတယ်၊ စီရင်တဲ့အခါ အလွယ်ပြောရရင်တော့ လူအရှင်ကို မကောင်းတဲ့နတ်တွေဆီကို ဆက်သပြီးတော့ ပွဲတွေဘာတွေခင်းပေးရတယ်ကွ၊ နောက်တော့ အဲဒီလှံနဲ့ထိုးပြီးတော့ အတွင်းကလီစာတွေကို ဆက်သရတာပဲ၊ အဲဒီလူသေရင် အဲဒီလက်နက်မှာစွဲနေတယ်၊ ပြောရရင်သရဲပေါ့ကွာ၊ အဲဒီသရဲကို ခိုင်းစားတာပေါ့”
နားထောင်တာနဲ့ကို ကြောက်စရာကြီးဗျာ၊ ဖြစ်တော့လည်းဖြစ်နိုင်တယ်၊ အဖေတို့ပြောဖူးတာက ဦးသက်တင်က ငယ်ငယ်တုန်းက ရွာတွေမှာ လူတွေသတ်ဖူးတယ်တဲ့၊ သူ့မိဘတွေကလည်း ငွေနိုင်တယ်ဆိုတော့ လျော်ကြေးပေးပြီး ပြီးခဲ့တာများတယ်ဆိုပဲ၊ ဒါဆိုရင် သူက သူ့ဓါးတွေကို အဲဒီလိုလုပ်ထားတာမျိုးလား မသိဘူးဗျာ။
“ဒီကောင် ဓါးပေါက်ရင် မင်းကြည့်ကြည့်လိုက်၊ ဓါးကို သူ့ပါးစပ်နားကပ်ပြီးတော့ နမ်းသလိုလိုလုပ်ပြီးတော့မှ ပေါက်တာကွ၊ ငါ့အထင် သူ့ဓါးစောင့်သရဲကိုတစ်ခုခုခိုင်းတာပေါ့၊ ဒါကြောင့် ပေါက်လိုက်တိုင်း သရဲရဲ့အကူအညီနဲ့ ပစ်မှတ်ကိုထိထိသွားတာကွ”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်တော့တယ်။
“ဒါနဲ့ကျုပ်က သူ့ကိုစိန်ခေါ်ပြီး ဘာဆက်လုပ်ရမှာလဲ၊ ဦးဘသာကြီးရော လိုက်ခဲ့မှာလား”
“ဟေ့ကောင်ရ၊ ငါလိုက်သွားရင် ဒီကောင်က မင်းကိုဘယ်လုပ်ရဲမလဲ၊ မင်းသတိထားမိလား၊ ဒီကောင်က တခြားလူကိုတော့ စွာရဲပေမယ့် ငါ့ကိုမစွာရဲဘူးကွ”
“အဲဒါဆို ကျုပ်တစ်ယောက်တည်းသွားရမှာလား”
“ပေးစမ်း၊ မင်းရဲ့ညာဘက်လက်ပေးစမ်း”
ဦးဘသာကြီးက ကျုပ်လက်တောင်းတော့ ကျုပ်လည်း ညာဘက်လက်ပေးလိုက်ရတာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီမှာ ဦးဘသာကြီးက ကွမ်းရွက်တစ်ရွက်ကိုယူလိုက်ပြီးတော့ ကွမ်းရိုးကိုချွေလိုက်တယ်ဗျ၊ နောက်တော့ ကွမ်းရိုးကထွက်လာတဲ့ အရည်ကြည်ကလေးတွေနဲ့ ကျုပ်ညာလက်က လက်ညှိုးနဲ့လက်ခလယ်ကို အကြောင်းအကြောင်းကလေးတွေ ဆွဲပေးနေတာဗျာ။ ထင်တော့ဘယ်ထင်မလဲ သူလုပ်တာကိုပဲ ကြည့်နေရတာပေါ့။
“ကွမ်းရိုးမှာ ဘီလူးစောင့်တယ်လို့ အဆိုရှိတယ်မဟုတ်လား၊ ကဲ မင်းကိုငါအခု ဘီလူးကိုအပ်ပေးလိုက်ပြီကွာ”
“ကျုပ်က ဒါကိုဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ”
“မင်းရဲ့လက်ညှိုးနဲ့လက်ခလယ်ကို အချင်းချင်းလိမ်ထားလိုက်ရင် မင်းဆီကိုလက်နက်မတိုးတော့ဘူးကွ၊ ဒီတော့ မင်းသူ့ကိုသွားစိန်ခေါ်ကွာ၊ သူဓါးနဲ့ပေါက်ရင် လက်ညှိုးနဲ့လက်ခလယ်ကို အသာကလေးလိမ်ထားလိုက်၊ ဒါပေမယ့် ဒါကတစ်ပွဲတိုးဆိုတော့ ညနေစောင်း နေဝင်သွားတာနဲ့ စွမ်းမှာမဟုတ်တော့ဘူး၊ ဒါပေမယ့် မင်းသူ့ကိုမသတ်ရဘူးနော်၊ အနိုင်အရှုံးကွဲပြားသွားအောင်ပဲ လုပ်ရမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား”
ကျုပ်လည်းခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီးတော့ နေလုံးကိုမော့ကြည့်လိုက်တယ်၊ ညနေ နေစောင်းနေပြီဗျ၊ သုံးနာရီ၊ လေးနာရီလောက်တော့ရှိတော့မယ်ထင်တယ်။ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်း ဦးဘသာကို နှုတ်တောင်မဆက်တော့ဘဲ ရွာဘက်ကိုပြေးခဲ့ပါရော၊ ဦးသက်တင်ကြီးကို စိန်ခေါ်ဖို့က အရေးကြီးတယ်မဟုတ်လားဗျာ။
(၆)
ရွာထဲတောင်မရောက်ပါဘူး၊ ဦးသက်တင်နဲ့သူ့လူတွေက ရွာထိပ်အဝင်က ညောင်ပင်ကြီးအောက်မှာ ဝိုင်းဖွဲ့နေကြတယ်ဗျ၊ ဦးသက်တင်က သူကြီးတောင်နိုင်တယ်ဆိုပြီး သတင်းထွက်နေတော့ ရွာထဲက လူဆိုး၊ ဂျပိုးတွေက သူ့ကိုဆရာတင်တော့တာပေါ့ဗျာ၊ သူတို့က ထန်းကြောဖျာ အစုတ်ကြီးခင်းထားပြီးတော့ အရက်နဲ့ ကြက်ကြော်တွေဘာတွေနဲ့ ကောင်းစားနေတာဗျ။
“သောက်စမ်းကွာ၊ အရက်က တရုတ်ကြီးဆီကနေဆွဲလာတာ၊ ဒီကောင့်ဆီက ငါးပုလင်းယူတာတောင် ဒီကောင်အသံမထွက်ရဲဘူးကွ၊ ကြက်ကတော့ ငါတို့ဘေးခြံက ကြက်တွေပါ၊ ခြံထဲဝင်လာတာနဲ့ ကြက်နှစ်ကောင်ကို ဓါးနဲ့ပေါက်ပြီးယူထားတာ၊ မင်းတို့၀၀လင်လင်စားကြ”
“ဟာ၊ ဆရာဦးသက်တင်ကတော့ ပိုင်တယ်ဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကိုလည်း စောင့်ရှောက်ပါဗျာ”
“အေးပါကွ၊ ငါ့နာမည်သက်တင်ပါကွ၊ ပေါက်ဓါးဝိဇ္ဇာ သက်တင်ပါ”
“သူကြီးက ကြောက်ရတဲ့ဦးသက်တင်လို့ ထည့်ပြောအုံးလေဗျာ၊ ဟား၊ ဟား”
သူတို့အချင်းချင်း စကားပြောလိုက် ရယ်လိုက်မောလိုက်နဲ့ မူးကလည်းတော်တော်မူးနေပြီ၊ တစ်ချို့ဆိုပုဆိုးတွေဘာတွေ ကျွတ်လို့ဗျ၊ သူ့တပည့်က ကိုးယောက်လောက်တော့ရှိမယ်ပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်လည်းသူတို့အနားသွားပြီးတော့ ခါးထောက်ရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်၊ ဦးသက်တင်ကြီးက ကျုပ်ကိုရီဝေနေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်ပြီးတော့
“ကောင်လေး၊ မင်းဘာကြည့်နေတာလဲ သေချင်လို့လား”
“ဟား၊ ဟား ခင်ဗျားကိုကျုပ်က ကြောက်တယ်လို့ထင်နေလို့လား၊ မနေ့က လူတွေအများကြီးရှေ့မို့လို့ ကျုပ်က ပညာလျှိုထားတဲ့အနေနဲ့ ခင်ဗျားကို မဆုံးမလိုက်ရတာ၊ အခုတော့ ခင်ဗျားကိုဆုံးမဖို့လာခဲ့တာပဲ၊ ခင်ဗျားကျုပ်နဲ့ တစ်ယောက်ချင်းယှဉ်မလား”
ကျုပ်စိန်ခေါ်လိုက်တော့ ဦးသက်တင်ကြီး မျက်နှာပျက်သွားတယ်ဗျာ၊ ဒေါသလည်;ထွက်လာပြီးတော့ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ပုဆိုးကိုပြင်ဝတ်လိုက်တယ်။
“အောင်မယ်၊ ကောင်လေးက လာလာချည်သေး၊ အေးကွာ ဒါဆိုလည်းပြိုင်မယ်၊ မနေ့ကပြောသလို မင်းငါ့ရဲ့ပေါက်ဓါးတစ်ချောင်;ကိုပဲ ရအောင်ရှောင်စမ်းကွာ”
ကျုပ်ကလည်း ဘာရမလဲဗျာ၊ အသံနက်ကြီးနဲ့ အော်ပြီးရယ်တာပေါ့။
“တစ်ချောင်းမကဘူး၊ ခင်ဗျားဓါးသုံးချောင်;စလုံးကို ရှောင်ပြမယ်”
ဦးသက်တင်ကြီးက မူးမူးနဲ့ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။
“ကြိုက်တယ်၊ ငါကလည်း ဒါမျိုးမှကြိုက်တာ၊ ကောင်လေး၊ မင်းရှုံးရင် မင်းသေရမှာနော်”
“ကျုပ်ယောက်ျားပါဗျ၊ လုပ်ရဲရင် ခံရဲတယ်”
“ကြိုက်ပြီဟေ့၊ မင်းအဖေက လူကြောက်ဆိုပေမယ့် မင်းကိုတော့ ငါသဘောကျတယ်၊ ကဲကွာ ဘယ်တော့ပြိုင်မလဲ”
“ရှည်ရှည်ဝေးဝေးပြောမနေစမ်းပါနဲ့ အခုပဲပြိုင်ရအောင်”
ဦးသက်တင်နဲ့ကျုပ်နဲ့ ခြေဆယ်လှမ်းအကွာလောက်ပဲရှိမယ်ဗျ၊ ကျုပ်က ဘာလက်နက်မှမပါဘူး၊ ဓါးမြှောင်ကလေးကိုတော့ ခါးကြားထိုးထားတယ်။ ဦးသက်တင်က ဓါးမြှောင်သုံးစင်းကို လက်တစ်ဖက်မှာကိုင်ထားတယ်ဗျာ၊ သူ့တပည့်တွေကလည်း ပွဲကောင်းပြီဆိုပြီးတော့ ကြည့်နေကြတာပေါ့ဗျာ။
“ကဲ ငါစပြီဟေ့”
ကျုပ်လည်း ရင်ကိုကော့ထားပြီးတော့ လက်နှစ်ဖက်ကိုအနောက်ပစ်ထားလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ဦးဘသာကြီးပြောသလို လက်နှစ်ချောင်းကိုလိမ်ထားလိုက်တယ်ဗျာ၊ ဦးသက်တင်က ဓါးတစ်စင်းကို အသွားကနေကိုင်ပြီးတော့ သူ့ပါးစပ်နားကပ်လိုက်တယ်။ တကယ်ကို မသိမသာကလေးကပ်လိုက်တာပါဗျာ၊ ပြီးတော့မှ လက်ကိုရှေ့ထုတ်ပြီး ကျုပ်ကိုချိန်နေတော့တာ။
“ရော့”
ဓါးက ကျုပ်ရင်ဘတ်တည့်တည့်ကို ပျံဝင်လာတာဗျ၊ ကျုပ်လည်း ကြောက်တော့ကြောက်မိတယ်၊ မတော်လို့များ ဦးဘသာကြီးလုပ်ပေးလိုက်တာ မစွမ်းဘူးဆိုရင် ကျုပ်က အချောင်သေသွားမှာမဟုတ်လား၊ ခြေဆယ်လှမ်းဆိုတော့ နီးနီးလေးမှ တကယ့်နီးနီးလေးပါဗျာ၊ ဓါးက ရင်ဘတ်ဆီကိုပျံဝင်လာပြီး အနားရောက်တော့မှ ကျုပ်ပုခုံးပေါ်က ကျော်ပြီးတော့ နားရွက်နားကနေ ဝှီးခနဲဖြတ်သွားတာဗျာ၊ ကျုပ်ဖြင့် ကြောက်နေမိသေးတာ၊ ဦးသက်တင်ရဲ့ ဓါးတစ်ချက်က လွဲသွားပြီလေ၊ ဦးသက်တင်ကြီး မျက်လုံးကိုပြူးနေတာပဲဗျာ၊ ကျုပ်က ကြောက်ပေမယ့် ရယ်မောလိုက်ပြီး
“ဟား၊ ဟား ဦးသက်တင်၊ ခင်ဗျားမူးနေလို့ထင်တယ်၊ ဒီလောက်ရပ်နေတာကိုတောင် မထိဘူးလားဗျ”
ဦးသက်တင်က သူ့မျက်လုံးတွေကိုပွတ်လိုက်ပြီးတော့ နောက်ဓါးတစ်စင်းယူပြီး ခုနကအတိုင်း ကျုပ်ကိုထပ်ပစ်တယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဒီတစ်ခါတော့ ရှောင်တဲ့ပုံလေး လုပ်ရတာပေါ့ဗျာ၊ မဟုတ်ရင် ကျုပ်အောက်လမ်းသုံးတယ်ဆိုတာ သူတို့သိနေမှာလေ၊ ဒုတိယဓါးရော တတိယဓါးရော ကျုပ်ကိုမထိပါဘူးဗျာ၊
“ဟား၊ ဟား ခင်ဗျားဓါးသုံးစင်းလုံး လွဲတယ်နော် ဦးသက်တင်၊ ခင်ဗျားပြောတော့ ဓါးပေါက်ဝိဇ္ဇာဆိုဗျာ၊ ရွာကလူတွေသာမြင်ရင် ခင်ဗျားကို ငပေါကြီးဆိုပြီး ဝိုင်းရယ်ကြမှာ”
ဦးသက်တင်က ဒေါသထွက်ပြီး တရှူးရှူးနဲ့ဖြစ်နေတာဗျာ၊ ဒီမှာတင် သူ့တပည့်တစ်ယောက်က ထလာပြီးတော့ ကျုပ်ကိုဓါးတစ်စင်းနဲ့ လှမ်းပေါက်ပြန်ရော အဲဒီဓါးကျတော့ ကျုပ်ခြေထောက်အရှေ့ကို ဖုတ်ခနဲကျလာတာဗျ၊ ကျုပ်လဲသူတို့ဓါးကို ကောက်လိုက်ပြီး
“ကဲ ခင်ဗျားတို့အလှည့်ပြီးပြီ၊ ကျုပ်အလှည့်ပဲ”
ကျုပ်လည်း ဓါးပေါက်မယ့်ဟန်ကိုပြင်လိုက်တော့ သူ့တပည့်လူမိုက်တွေဆိုတာ ပြေးလိုက်တာမှုန်လို့ဗျာ၊ နောက်ဆုံးတော့ ဦးသက်တင်ကြီးပဲ ကျန်ခဲ့တော့တယ်။
“ဟေ့ကောင် မင်းငါ့ကိုဘာလုပ်မလဲ၊ သတ်မယ်ဆိုရင်လည်း လာသတ်”
ကျုပ်က ခေါင်းခါလိုက်ပြီး
“ကျုပ်လူသတ်သမားမဟုတ်ဘူး၊ ခင်ဗျားကိုလည်းမသတ်ချင်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားအဖေ့ကိုသွားတောင်းပန်ရမယ်၊ မနေ့က ခင်ဗျားစော်ကားခဲ့တာတွေကို သွားတောင်းပန်ရမယ်”
ဦးသက်တင်က လုပ်တော့လုပ်ချင်ပုံမရဘူးဗျ၊ ဒါပေမယ့်လည်း သူရှုံးသွားပြီဆိုတော့ နိုင်တဲ့သူခိုင်းတာ လုပ်ရတော့မှာပေါ့၊ ကျုပ်က သူ့ပေါက်ဓါးလေးသုံးချောင်းကို ကောက်ပြီး သူ့ကိုလှမ်းပေးလိုက်တာ၊ သူလည်း ဓါးကိုယူပြီး အရက်ပုလင်းကြီးဆွဲပြီး ရွာထဲကိုဝင်သွားတော့တာပါပဲ၊ ကျုပ်ကတော့ တောတန်းကေလးအနားကို ပြေးလာခဲ့တယ်ဗျာ၊ တောတန်းကလေးမှာ ဦးဘသာကြီးရှိတယ်မဟုတ်လား။
“ဘယ့်နှယ့်လဲ အလတ်ကောင်ရ၊ မင်းမျက်နှာကြီး ဖြီးနေပါလား”
“ဟုတ်တယ်ဦးဘသာ၊ ဦးသက်တင်ကြီးကို ကျုပ်နိုင်သွားပြီ၊ သူ့ကို ကျုပ်အဖေကိုသွားပြန်တောင်းပန်ခိုင်းလိုက်တယ်”
“ပေးစမ်း၊ ဒါဆို မင်းလက်က အစီအရင်ကို ငါပြန်ဖျက်ပစ်မယ်”
“ဟာ နေစမ်းပါအုံး ဦးဘသာကြီးရာ၊ မတော်လို့ ဦးသက်တင်က ကျုပ်ကိုမကျေနပ်ဘဲနဲ့ နောက်ထပ်ချောင်းပြီး ရန်ရှာရင် ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ”
ဦးဘသာကြီးက တွေဝေသွားတယ်၊ ပြီးတော့ နေဝင်လုဆဲဆဲ ကောင်းကင်ကိုကြည့်နေတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ကလည်း သူနဲ့ပေါင်းတာကြာတော့ သိနေပါပြီ၊ ဦးဘသာကြီး တစ်ခုခုတော့ ကြံနေပြီဆိုတာ။ ကျုပ်လည်းပျော်နေပြီလေဗျာ၊ သူ့ဆီက တုတ်ပြီး ဓါးပြီးတဲ့အစီအရင်များ ရတော့မလားပေါ့။
“ထားလိုက်စမ်းပါကွာ၊ ဒီကောင်မင်းကို ထပ်မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး”
ကျုပ်လက်ကိုဆွဲပြီးတော့ အစီအရင်ကို အတင်းဖျက်မယ်လုပ်တာနဲ့ ကျုပ်လည်း ထွက်ပြေးခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ နေဝင်ပြီးတဲ့အချိန် အစီအရင်က သူ့အလိုလိုပျယ်မှာဆိုတော့ ကျုပ်လည်း နည်းနည်းလောက်တော့ ထားချင်သေးတာပေါ့ဗျာ၊
အိမ်ကိုပြေးလာခဲ့တော့ နေမဝင်သေးဘူးဗျ၊ အိမ်ရောက်တော့ အမေက ကျုပ်ကိုဆီးပြောတယ်။
“ဟဲ့သား၊ သက်တင်တော့ ဘာစိတ်ဝင်လဲမသိဘူး၊ ခုနကပဲ နင့်အဖေကိုလာတောင်းပန်သွားတယ်၊ သူစော်ကားမိတာ တောင်းပန်ပါတယ်တဲ့”
ကျုပ်ကတော့ သိပြီးသားလေ၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်လုပ်တယ်လို့လဲ ပြောလို့မရဘူးမဟုတ်လား၊ ဦးဘသာကြီးနဲ့ပေါင်းပြီး စုန်းအတတ်နဲ့လုပ်တယ်ဆိုရင် အမေက ကျုပ်ကိုဆော်မှာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း အိမ်နောက်ဖေးကို ဝင်ခဲ့တယ်၊ နို့ညှာညီမနဲ့ အငယ်မက ကြက်သွန်ခွာနေကြတယ်။ ကျုပ်လည်း သူတို့ကို ကျုပ်အစွမ်းကိုပြချင်တာပေါ့ဗျာ၊ နေကလည်း မဝင်သေးဘူးဆိုတော့ ကွက်တိပဲပေါ့။
“ဟဲ့ကောင်မလေးတွေ၊ နင်တို့ကို ထူးဆန်းတာတစ်ခုပြမယ်၊ ပေးစမ်းအဲဒီဓါး”
ကြက်သွန်လှီးတဲ့ဓါးကို ကျုပ်ကလှမ်းတောင်းတော့ အငယ်မက ပေးတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဓါးကိုယူပြီး ဘယ်ဖက်လက်က ကိုင်လိုက်တယ်၊ နောက်ပြီးတော့ ညာဖက်လက်ဖျံပေါ်ကို ဓါးသွားတင်လိုက်တာပေါ့။
“အကိုလတ်၊ ဘာလုပ်မလို့လဲ၊ ကိုယ့်လက်ကိုဓါးနဲ့လှီးမလို့လား”
“နင်တို့အသာနေစမ်းပါ၊ ငါက ဓါးပြီးတယ်ဟ”
“မလုပ်ပါနဲ့အကိုလတ်ရာ၊ သွေးတွေဘာတွေထွက်လာရင် ညီမတို့မကြည့်ရဲ့ဘူး”
ကျုပ်လည်း ဘာမှမပြောတော့ဘူးဗျို့၊ ညာဖက်လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းကို လိမ်ထားပြီးတော့ ဘယ်ဖက်လက်က ဓါးကိုင်ပြီး ညာဖက်လက် လက်ဖျံကို ခပ်ဖွဖွလှီးချလိုက်တာ၊ ကျုပ်လက်မှာ ဆစ်ခနဲဖြစ်သွားပြီးတော့ ဓါးက လေးလက်မလောက် ရှသွားပါရောဗျာ၊ ပြီးတော့ အဲဒီဓါးရှရာထဲကနေ သွေးတွေစီးထွက်လာပါရော၊ ကျုပ်ညီမငယ်ဆို အော်လိုက်တာ ငယ်သံပါတယ်။
အမေတို့က ပြေးလာပြီး ကျုပ်ကိုခေါင်းခေါက်တယ်၊ နောက်တော့ ဘီးစပ်ရွက်တွေခူးပြီး ချေပြီးတော့ အနာကိုအုံပေးတယ်ဗျာ၊ နွေရာသီမို့ သွေးကပူနေတော့ တော်တော်ကိုထွက်တာ၊ ပုဆိုးတစ်ထည်ဖြဲပြီး ပတ်တီးစည်းလိုက်တော့မှ သက်သာရာရသွားတယ်၊ ကျုပ်ကတော့ အံ့ဩနေတာပေါ့ဗျာ၊ နေကလည်း မဝင်သေးဘူးလေ၊ နွေဆိုတော့ နေ့တာရှည်တယ်မဟုတ်လား။ တော်သေးလို့ပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်က ခပ်ဖွဖွလှီးလိုက်လို့၊ ခပ်တင်းတင်းသာလှီးလိုက်ရင် ကျုပ်လက်တော့ပြတ်ပြီ။
ညရောက်တော့ ရွာသားတွေရုံးစုပြီး ဆူပြန်ပါရောဗျာ၊ အဖေ့ကိုလာခေါ်ကြတယ်။
“သူကြီး သက်တင်က သူ့မိန်းမခင်ထားကို ဓါးနဲ့ပေါက်သတ်လိုက်တယ်”
အဖေနဲ့ရွာသွားတွေလည်း ဦးသက်တင်ကိုသွားဖမ်းတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်လည်း လက်ကဒဏ်ရာနဲ့ ငန်းဝင်ချင်သလိုလို ဖျားချင်သလိုလိုဖြစ်နေလို့ မလိုက်သွားရဘူးပေါ့၊ နောက်တော့မှ သိရတာက ဦးသက်တင်က မခင်ထားခေါင်းပေါ်ကို သံပရာသီးတင်ပြီး ပစ်တာမှာ၊ ဓါးချက်လွှဲပြီး မခင်ထားနဖူးကို တည့်နေအောင်ထိသွားတာတဲ့ဗျာ၊ မခင်ထားက တိုင်မှာကြိုးတုတ်လျှက်သားကြီး မတ်တပ်သေသွားတယ်ဆိုပဲ၊ အံ့ဩနေတဲ့ဦးသက်တင်ကို ရွာသားတွေဖမ်းပြီး ကြိုးတုပ်ကြတာပေါ့၊ ညတွင်းချင်းပဲ မြိုင်သာကိုလှည်းနဲ့တက်ပြီး ရဲလက်အပ်လိုက်ကြတယ်။
“မင်း သက်တင်ဓါးကို ဘာလုပ်ခဲ့သေးလဲ”
နောက်နေ့တော့ ဦးဘသာကြီးက အိမ်ကိုရောက်ချလာတာဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဖျားနေတော့ အပြင်မသွားနိုင်ဘူးမဟုတ်လား၊ အိမ်မှာ ညကတည်းက အဖေတို့လူကြီးတွေ ဦးသက်တင်ကိုရဲလက်သွားအပ်တာဆိုတော့ မရှိဘူးပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်လည်းစဉ်းစားလိုက်ပြီးတော့
“သူ့ဓါးမြှောင်ကလေးကို ကောက်ပြီးတော့ သူ့ကိုပြန်ပေးလိုက်တယ်”
“ဟာကွာ၊ အဲဒါကြောင့်ဖြစ်မှာကွ၊ မင်းလက်မှာ ထိုးထားတဲ့ဘီလူးက သူ့ဓါးမြှောင်က သရဲထက်ပိုကြမ်းတော့၊ ဓါးမြှောင်က သရဲက ထွက်ပြေးသွားတာဖြစ်မယ်ကွ၊ ဒါကြောင့် ခင်ထားကို သူ
ဓါးနဲ့ပေါက်တော့ သရဲမရှိတော့လို့ ဓါးက ပစ်ချက်လွဲပြီးတော့ ခင်ထားနဖူးကို စိုက်သွားတာနေမှာကွ”
ကျုပ်လည်း သက်ပြင်းပဲချလိုက်နိုင်တော့တယ်လေဗျာ၊
“ဒါနဲ့ မင်းလက်က ဘာဖြစ်တာတုန်း”
ဦးဘသာမေးတော့ ကျုပ်လည်း ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးဘသာကြီးဆို ရယ်လိုက်တာမှဗျာ။
“ဟား၊ ဟား ငတုံးရာ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပြန်လုပ်မှတော့ စွမ်းမလားကွ၊ အစီအရင်ဆိုတာ သူများက ကိုယ့်ကိုရန်မပြုနိုင်အောင်လုပ်ထားတာကွ၊ တော်သေးတာပေါ့ကွာ လည်ပင်းမဖြတ်မိတာကံကောင်း၊ ဖြတ်များဖြတ်မိလို့ကတော့ တို့ရွာမှာ ခင်ထားအသုဘရယ်၊ မင်းအသုဘရယ် နှစ်ခုပြိုင်ဖြစ်သွားမှာကွ၊ ဟား၊ ဟား”
ဦးဘသာကြီးက ရယ်မောပြီးတော့ အိမ်ထဲကထွက်သွားတယ်၊ ကျုပ်လည်း ခေါင်းကုပ်ရင်း ကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ဦးသက်တင်ကတော့ မခင်ထားကိုသတ်မှုနဲ့ ထောင်ဆယ့်ငါးနှစ် ထပ်ကျတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့ရွာကို ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာတော့ပါဘူးဗျာ၊ ကြားမိတာကတော့ ရဲဘက်စခန်းတစ်ခုမှ ဖောက်ပြေးဖို့ကြိုးစားလို့ သေနတ်နဲ့ပစ်ဖမ်းရင်းသေသွားတယ်တဲ့ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ပေါက်ဓါးဝိဇ္ဇာ ဦးသက်တင်နဲ့ မခင်ထားအကြောင်းကတော့ ကျုပ်တို့ရွာမှာ အခုထိကို ပြောစမှတ်တွင်နေကြတုန်းပါပဲဗျာ။
ပြီးပါပြီ။
အဂ္ဂဇော်