အဖွားခင်မှုံက စုန်းမကြီးဟု နာမည်ကြီးသောကြောင့် နှင်းမှုံကိုလည်း သူ၏အဖွားက ပညာအမွေပေးခဲ့တယ်ဆိုကာ ရွာကရှောင်ဖယ်နေကြ၏။
နှင်းမှုံ၏မိခင် ဒေါ်နှင်းမြိုင်ကလည်း ကျန်းမာရေးချူချာသူဖြစ်၍ ဝမ်းတစ်ထွာအပြင် မိခင်၏ဆေးဖိုးကိုပါ ရှာနေရသူဖြစ်၏။ အပျိုလေးတန်မဲ့ သူများတွေလို လှလှပပ ဖြီးလိမ်းပြင်ဆင်ခြင်းမရှိသော်လည်း နှင်းမှုံကပါးကွက်ကွက်ထားရုံနဲ့တင် မိန်းမခြင်းလည်ပြန်ငေးရသော အလှတရားရှိသူဖြစ်၏။ သူသည် နှင်းမှုံ၏အကြောင်းကို တွေးတောလာတာ ရှားပင်စုရွာထိပ်ကို ရောက်မှန်းမသိရောက်လာခဲ့သည်။
ရွာထဲကိုဆက်လက်ဝင်လာခဲ့ကာ အကြွေးတောင်းယူ၍ နှင်းမှုံအိမ်ဘက်ကို လျှောက်လာခဲ့သည်။ စောကြည်ဖြူက ထိုရွာ၌လည်း လူချစ်လူခင်ပေါများသောကြောင့် ဟိုလူကနှုတ်ဆက်၊ သည်လူကနှုတ်ဆက်နှင့် နှင်းမှုံ၏အိမ်အား တော်တော်နှင့်မရောက်ပေ။ နှင်းမှုံအိမ်ရှေ့ကိုသူရောက်သွားချိန်၌ နှင်းမှုံကအိမ်ရှေ့မှာ အဝတ်လျှော်နေလေ၏။
“နှင်းမှုံရေ ငါဝင်ခဲ့မယ်နော်။”
“ဟော ပေါ်တော်မူကိုစောကြည်ဖြူ ဘယ်ကနေများ ရောက်ချလာတာတုန်း လာလာဝင်ခဲ့။”
စောကြည်ဖြူက ကွပ်ပျစ်၌ ဝင်ထိုင်လိုက်ချိန် နှင်းမှုံကလည်း လျှော်လက်စအဝတ်များကို ခဏထား၍ ကွပ်ပျစ်ပေါ်လာထိုင်လေ၏။
“အကြွေးတောင်းရင်းနဲ့ နင့်ဆီဝင်လာတာဟ။ ငါလည်း ကလေးတွေစာသင်ပေးနေတာနဲ့ပဲ ဒီရွာကိုမရောက်ဖြစ်ဘူး။”
“အမလေး စောကြည်ဖြူရယ် နင်တို့ရွာနဲ့ငါတို့ရွာ ခြေကျင်တောင်ကူးနေကြတာ နင့်ဟာနင် မလာ မလာချင်ဘူးပြောစမ်းပါ။”
“ငါတကယ်မအားတာနှင်းမှုံရဲ့ ကလေးတွေက အရင်ကထက်များလာပြီ။ ငါ့မှာမနိုင်လို့တောင် နေ့တစ်ချိန် ညတစ်ချိန် လူခွဲသင်ရတယ်ဟ။”
“ဟုတ်ပါပြီတော် နင့်ရဲ့ကုသိုလ်ကို ငါကလည်းသာဓုခေါ်ပါတယ်။ စာမသင်ကြားနိုင်တဲ့ ကလေးတွေ နင်ကစာသင်ပေးတော့ နင်ကုသိုလ်တွေအများကြီးရမှာ။”
“အဲဒီကုသိုလ် နင်ရောမလိုချင်ဘူးလား နှင်းမှုံ။ နင်လည်း နင့်အဖေရှိတုန်းက မြို့မှာကျောင်းတက်ခဲ့တာပဲ။ ဒီရွာက ကလေးတွေကို စာပြနိုင်လောက်မှာပါ။”
“ငါလည်း နင်ပြောသလိုလုပ်ချင်တာပေါ့ဟာ။ နင်သိတဲ့အတိုင်း ငါ့ဘဝက တစ်နေ့လုပ်မှတစ်နေ့စားရတာ။ ဒါတောင်အမေ့ဆေးဖိုးကို ရှာနေရတာဟ။ ငါ့မှာအားတယ်လို့တောင်မရှိပါဘူးဟယ်။”
“အဟွတ်အဟွတ် အဟွတ်.. သမီးရေ..။”
“ရှင်အမေ လာပြီလာပြီ။ စောကြည်ဖြူခဏလေးနော်။”
စောကြည်ဖြူခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တော့ နှင်းမှုံက အိမ်ထဲကိုဝင်သွားလေ၏။ စောကြည်ဖြူသည် နှင်းမှုံ၏ဘဝကို တွေးကာ သနားမိလေ၏။ လူငယ်ခြင်းတူတူတောင်မှ နှင်းမှုံကသူ့ထက် မိသားစုတာဝန်တွေကို ပခုံးပေါ်ထမ်းထားသူ။ မိန်းမသားတစ်ဦးဖြစ်ပေမဲ့ ဘဝကိုအရှုံးမပေးပဲ လောကဓံရဲ့ရိုက်ချက်တွေကြားမှာ ရပ်တည်နိုင်သူဖြစ်လေ၏။ သူ့အနေနှင့် နှင်းမှုံကို ကူညီနိုင်က ကူညီပေးချင်မိသည်။ သို့သော် နှင်းမှုံက မရှိမာနကြီး၏။ သူကူညီမည်ဆိုပါက ငြင်းဆန်မှာကို သူသိနေသည်။
တစ်အောင့်မျှအကြာ နှင်းမှုံပြန်ထွက်လာလေသည်။
“ဟဲ့ စောင့်နေရတာ ကြာသွားလား။ တောင်းပန်ပါတယ်ဟယ် အမေက တရေးနိုးဗိုက်ဆာတာနဲ့ ဆန်ပြုတ်ကလေးကျွေးပြီး ဆေးတိုက်နေလို့ အခုတော့ ပြန်အိပ်သွားပါပြီ။”
“အေးပါ။ ဒါနဲ့နှင်းမှုံ ငါနင့်ကိုပြောစရာရှိတယ်။”
“အေးပြောလေ ဘာများလဲ။”
“ငါဒီလိုပြောတာ နင်စိတ်တော့မဆိုးပါနဲ့။ နင့်မှာဘာအခက်ခဲရှိရှိ ငါ့ကိုပြောပါ။ ငါနင့်ကို ငါတတ်နိုင်သလောက်ကူညီပေးပါ့မယ်။”
နှင်းမှုံ၏မျက်နှာ ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားတာကို သူသတိထားမိလိုက်၏။
“နင်အခုလို ပြောတာငါကျေးဇူးတင်ပါတယ် စောကြည်ဖြူ။ ဒါပေမဲ့ အားနွဲ့တဲ့မိန်းမသားမလို့ ယောက်ျားတစ်ယောက်က ကူညီပေးတာမျိူးငါမလိုချင်ဘူး။ ပြီးတော့ ငါ့ကိုသနားတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ လာမကြည့်ပါနဲ့။ ငါ့အမေနဲ့ငါ့ဘဝကို ဘယ်သူ့ဆီကမှ အကူညီမယူလည်း ရပ်တည်နိုင်တယ်။ ငါကနင်တို့အမြင်မှာ သနားစရာမိန်းမသားဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ် ဒါမှမဟုတ် စုန်းမတစ်ယောက်လို့ နင်တို့မြင်ရင်မြင်မယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အဲဒီလိုမမြင်ဘူး။ ကိုယ့်ဘဝကိုယ်ရပ်တည်နိုင်တဲ့မိန်းမဟာ ဘုရင်မတစ်ယောက်လို့ပဲ ငါ့ကိုယ်ငါမြင်တယ်။”
“ငါ နင့်ကိုအဲဒီလိုသဘောမျိုးနဲ့ ပြောတာမဟုတ်ဘူးနှင်းမှုံ ငါပြောတာက…။”
“တော်တော့စောကြည်ဖြူ နင်ဒါတွေပြောနေမယ်ဆို နင်ပြန်တော့။”
“ဟူး…အေးပါ နင်ပြန်ဆိုလည်းငါပြန်ပါ့မယ်။ ငါနောက်ကြုံမှဝင်ခဲ့တော့မယ်။”
“အေး ကောင်းပြီ။”
စောကြည်ဖြူသည် နှင်းမှုံစိတ်ဆိုးသွားမှန်းသိသောကြောင့် ဆက်လက်မပြောဆိုတော့ပဲ ထွက်လာခဲ့၏။ အမဲပေါ်သော အိမ်ကိုမေးမြန်းကာ မိခင်ဖြစ်သူဝယ်ခိုင်းသည့် အမဲသားတစ်ပိဿာဝယ်၍ ပြန်လာခဲ့သည်။ အချိန်က နွားရိုင်းသွင်းချိန် ကျော်ပြီဖြစ်၍ အနည်းငယ်မှောင်စပြုလာလေ၏။ စောကြည်ဖြူတစ်ယောက် ရွာနှစ်ရွာသွားလာသော အလယ်က ခြုံတောနားကိုအရောက်တွင် အနောက်ကနေ တဖတ်ဖတ်နှင့် လိုက်လာသည့် အသံကိုကြားလိုက်ရ၏။
လှည့်ကြည့်လိုက်သော်လည်း မည်သည့်သက်ရှိတစ်ဦးမှ မရှိပေ။ သူတစ်ဦးတည်းသာ ထိုလမ်းပေါ်၌ ရှိလေ၏။ သူသည် လက်ထဲက အမဲသားတွဲကိုကြည့်ကာ သရဲတစ္ဆေတွေများ လိုက်လာတာလားဟု တွေးမိပြီး ခေါင်းနပန်းကြီး၍ ကြောက်စိတ်များဝင်လာလေ၏။ အနောက်ကိုလှည့်မကြည့်ပဲ ခတ်သုတ်သုတ်လျှောက်လိုက်၏။ ထိုစဉ်သူသည် ခလုတ်တိုက်၍ လဲကျသွား၏။
“ဘုန်း.။”
“အားကျွတ်ကျွတ်.. အရေးထဲကွာ ခလုတ်တိုက်ရတယ်လို့။ နာလိုက်တာ။”
စောကြည်ဖြူသည် ဖုန်များခါကာ ရွာကိုခတ်သုတ်သုတ်ပြန်လာခဲ့သည်။ သူဝိုင်းထဲကိုဝင်လာသည့်အခါမှာတော့ မိခင်ဖြစ်သူက စိုးရိမ်တကြီး ပြေးထွက်လာလေ၏။
“ဟယ် သားလေး လက်မှာလည်းသွေးတွေနဲ့ပါ့လားကွယ် ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်း။”
စောကြည်ဖြူ သူ၏လက်ကိုကြည့်မိလိုက်၏။ စောစောက သူလဲကျသွားချိန်၌ ပွန်းပဲ့သွားသည်ထင်၏။ ညာဘက်လက်တံတောင်ဆစ်ကနေ သွေးများစီးကျနေလေသည်။ သူလည်းကြောက်စိတ်ကြောင့် သတိမထားမိခဲ့။ မိခင်ဖြစ်သူပြောမှ သိလေ၏။
“ လမ်းမှာခလုတ်တိုက်လဲတုန်းက ပွန်းတာနေမယ်အမေရဲ့ သားတောင်သတိမထားမိဘူး။”
“ဒီလောက်သွေးတွေကျနေတာတောင် မသိဘူးလားသားရယ်။ လာလာဖန်ဆေးပြီး ဆေးထည့်ရအောင်။”
ညချမ်းအချိန်ကိုရောက်သောအခါ စောကြည်ဖြူသည် ကလေးများကို စာသင်ကြားပြီးသည့်နောက် မိခင်ဖြစ်သူချက်ထားသော အမဲသားနပ်ကို အားပါးတရစား၍ အိပ်ရာဝင်ခဲ့လေ၏။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ညက တိတ်ဆိတ်လာကာ သန်းခေါင်ယံအကျော်ကို ကျရောက်လာသည်။ စောကြည်ဖြူသည် ရုတ်တရက်နိုးလာကာ ရေအိမ်ကိုသွားရန် မီးအိမ်ကလေးဆွဲ၍ အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့သည်။
ပတ်ဝန်းကျင်ကမဲမှောင်၍ ပိုးကောင်ငယ်တို့၏ အော်မြည်သံများကိုသာ ကြားရသည်။ စောကြည်ဖြူရေအိမ်ကို ဝင်နေခိုက် အိမ်သာကို ဘုံးခနဲ ထုသံကြီးကြားလိုက်ရလေသည်။
“ဘုံး!!။”
“အမလေး.. ဟာ အမေလား။ သားရှိတယ်အမေ ခဏစောင့်အုံး ပြီးပြီ။”
စောကြည်ဖြူ ကိစ္စအမြန်ရှင်းကာ ထွက်လာချိန်၌ မိခင်ဖြစ်သူကိုမတွေ့ရပေ။ ဘယ်များရောက်သွားတာလဲဟုတွေးကာ အိမ်အပေါ်ကိုတက်လာပြီး မိခင်ဖြစ်သူအခန်းထဲကြည့်လိုက်သောအခါ မိခင်ဖြစ်သူက နှစ်ချိုက်စွာအိပ်မောကြနေတာကို မြင်လိုက်ရသည်။ သူသည် မျက်လုံးပြူးသွားခဲ့၏။
“အမေကအိပ်နေတာပဲ။ ဒါဆို ခုဏက အိမ်သာတံခါးကိုလာထုတာ ဘယ်သူလဲ။ တခြားလူလည်း အိမ်မှာရှိတာမဟုတ်ဘူး။ သ…သရဲများလား.. ဘုရားဘုရား။”
စောကြည်ဖြူတစ်ယောက် စိတ်ထဲကရေရွတ်နေခိုက် အောက်ထပ်ကနေ အသံဗလံများထွက်လာခဲ့သည်။ သူ၏စိတ်များ တုန်လှုပ်ချောက်ခြားသွားလေ၏။ သူသွားကြည့်ရမလား ဟုစဉ်းစားမိသည်။ မကြည့်လို့ကမဖြစ်ပြန် သူခိုးဆိုရင် ရှိတာအကုန်ပြောင်လိမ့်မည်။ သို့သော် သရဲဆိုရင် ပိုဆိုးမည်။ နောက်ဆုံး သူစိတ်ကိုတင်းကာ အိမ်အောက်ကိုပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ အသံကမီးဖိုချောင်ထဲက ထွက်လာနေခြင်းဖြစ်၏။
မီးဖိုချောင်ထဲကိုမရဲတရဲနှင့် သူကြည့်မိချိန်၌ တစ်ယောက်မှတော့မရှိပေ။ သို့သော် အိုးခွက်ပန်းကန်တွေ ပွစံကျဲကာ အမေချန်ထားသော အိုးထဲက ဟင်းများကတော့ လျှာနဲ့ယက်ထားသလို တက်တက်စင်အောင်ပြောင်နေလေသည်။
“ဖြောင်း!!။”
ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့ကနေ အသံထွက်လာသောကြောင့် သူထွက်ကြည့်လိုက်မိ၏။ အမဲသားများကို ဝါးလုံးတွင်ချိတ်ကာ နေလှန်းထားသည့် ဝါးလုံးက လဲကျသွားခြင်းဖြစ်သည်။ လေတိုက်လို့ဖြစ်မှာပါဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မကြောက်ရန် ဖြည့်တွေးလိုက်၏။ သူဝါးလုံးကိုပြန်ထောင်ဖို့ ကောက်လိုက်ချိန်၌ လရောင်ကြောင့် မြေပြင်မှာအရိပ်နှစ်ခုထွက်နေတာကို သူမြင်လိုက်ရသည်။ အနောက်ကို ဆတ်ခနဲလှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ရေနွေးသောက်ပန်းကန်လုံးလောက်ထိ ပြူးကျယ်နေသော မျက်လုံးများ၊ အစွယ်အဖွေးသားနှင့် ကြောက်စရာကောင်းလှသော သရဲတစ်ကောင်၏မျက်နှာကိုသူတွေ့လိုက်ရ၏။
“အားးးးးး။”
စောကြည်ဖြူတစ်ယောက် အသံကုန်ခြစ်၍ အော်ကာ မေ့လဲကျသွားလေ၏။ စောကြည်ဖြူ၏အသံကြောင့် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်နှင့် သူ၏မိခင်ဒေါ်ကြည်အေးပါနိုးလာလေသည်။ ဒေါ်ကြည်အေး အပြင်ထွက်ကြည့်ချိန်၌ မြေကြီးပေါ်လဲကျနေသော သားဖြစ်သူကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟင်.. သား .. စောကြည်ဖြူ။ အမလေးလာကြပါအုံး။”
ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကလူများရောက်လာကာ စောကြည်ဖြူကို နှိုးကြလေသည်။ မေ့နေမှန်းသိသွားကာ အိမ်ပေါ်ကိုမရွေ့သူနှင့် ဆေးဆရာသွားပင့်သူများနှင့် တစ်ရွာလုံးနီးပါး နိုးသွားကြလေ၏။ နံနက်မိုးလင်းသောအခါ စောကြည်ဖြူတစ်ယောက် ပြန်နိုးလာခဲ့လေသည်။
“သားလေး… သားလေးသတိရလာပြီ။”
“သားဘာဖြစ်သွားတာတုန်းအမေ။”
“ညကအိမ်ရှေ့မှာ သားမေ့လဲနေတာသားရဲ့။ ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်းသားရယ်။”
“အမဲသားနေလှန်းထားတဲ့ဝါးလုံး လဲကျသွားလို့ ဆင်းထောင်ရင်း မေ့လဲသွားတာ။”
“ဒါဆိုသားကဘာလို့အော်တာတုန်း။ သားအော်သံကြားတော့ အမေ့မှာ ရင်ကိုထိတ်သွားတာပဲကွယ်။”
“အမေကလည်းဗျာ ခေါင်းထဲမှာလည်သွားတော့ ကြောက်ပြီးအော်မိတာပေါ့။”
“အေးပါကွယ်အေးပါ။”
“အမေ ကျုပ်ကို အမဲသားချက်ကျွေးအုံးဗျာ။ ကျုပ်အမဲသားစားချင်တယ်။”
“အေးအေး အမေချက်ကျွေးမယ်နော်။”
ဒေါ်ကြည်အေးတစ်ယောက် သားဖြစ်သူ အနည်းငယ်ပြောင်းလဲသွားသလို ထင်မိ၏။ သို့သော်လည်း နေသိပ်မကောင်းလို့ဖြစ်မှာပါဟု ဖြည့်တွေးပေးကာ မနေ့ကသားဖြစ်သူဝယ်လာသည့် အမဲသားကို အနည်းငယ်ခွဲထားတာမလို့ ထပ်ဝယ်ရန်မလိုသောကြောင့် ကျန်သည့်အမဲသားကိုသာ ဆီပြန်ကလေးချက်လိုက်လေ၏။ စာသင်ရန်ကလေးများ ရောက်လာသောအခါ ဒေါ်ကြည်အေးက စောကြည်ဖြူနေသိပ်မကောင်းဘူဟုဆိုကာ တစ်ပတ်လောက်မလာကြရန် ပြောလိုက်လေသည်။
စောကြည်ဖြူကတော့ အိပ်ရာထဲက မထပေ။ နေ့လယ်စာထမင်းစားချိန်မှသာ အိပ်ရာထဲကထလာပြီး ထမင်းစားလေ၏။ ထမင်းစားသော်လည်း စောကြည်ဖြူက အမဲသားခွက်ကို သူကြီးနှိုက်ကာ ထမင်းသိပ်မစားပေ။
“သားလေး ထမင်းလည်းစားအုံးလေ ဟင်းတွေကြီးစားမနေနဲ့။”
“အမေကလည်းဗျာ ထမင်းစားတာတောင် လိုက်ပြောနေတယ်။ ကျုပ်ဟာကျုပ်စားချင်သလို စားလို့မရဘူးလား။”
“အေးပါကွယ် အမေမပြောတော့ပါဘူး။ သားစားချင်သလိုစားပါ။”
ဒေါ်ကြည်အေးသားဖြစ်သူ ထမင်းစားပုံကို သိပ်တော့ဘဝင်မကျ။ အရင်ကထမင်းစားရင် မိခင်ဖြစ်သူကို ဦးချပြီးမှ သူစား၏။ မိမိထမင်းစားနည်းရင်တောင် အတင်းကျွေးကာ အမေထမင်းစားလို့ အားရှိမှ သားတို့အတူတူအကြာကြီးနေနိုင်မှာလို့ ပြောတတ်သူ။ ယခုမူ သတိပြန်ရလာချိန်မှစ၍ တစ်မျိုးပြောင်းနေ၏။
“အမေ ကျုပ်ထမင်းစားပြီးပြီ ခေါင်းကိုက်လို့ လှဲလိုက်အုံးမယ်။”
“အေးပါကွယ်အေးပါ။”
စောကြည်ဖြူထသွားချိန်၌ ဒေါ်ကြည်အေးထမင်းဝိုင်းကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ အမဲသားဟင်းခွက်က ပြောင်သလင်းခါကာ ကျန်သည့်ဟင်းများက ပုံစံမပျက်ပေ။ ဒေါ်ကြည်အေးလည်း ခေါင်းရှုပ်သွားကာ ဆက်လက်မစဉ်းစားတော့ပဲ ကျန်သည့်ဟင်းများနှင့်သာ ထမင်းစားလိုက်လေ၏။
ဤသို့ဖြင့် နေ့တာကုန်ဆုံး၍ ညအခါကိုရောက်ရှိလာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ကြည်အေးတစ်ယောက် ညစာစားရန် သားဖြစ်သူကိုခေါ်သော်လည်း အမဲသားမပါရင် မစားဘူးဟု ဂျီကျနေလေ၏။ ဒေါ်ကြည်အေးလည်း စိတ်ပေါက်သွားကာ စားချင်စား မစားချင်နေဟာဆိုပြီး သူတစ်ယောက်တည်းသာ ထမင်းစားလိုက်သည်။
ထို့နောက် ညအိပ်ရာမဝင်ခင် ဒေါ်ကြည်အေးသည် ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့၌ ဘုရားရှိခိုးနေ၏။
“ဟာ အမေ!!…. အမေ!!…။”
စောကြည်ဖြူ၏ အလန့်တကြားအော်သံကြောင့် ဒေါ်ကြည်အေးသည် အပြေးသွားကြည့်မိချိန်၌ စောကြည်ဖြူသည် သူ့ကိုဒေါသတကြီးကြည့်ကာ…
“အမေဘာတွေအကျယ်ကြီးရွတ်နေတာလဲဗျာ ဒီမှာအိပ်မရတော့ဘူး။”
“ဟဲ့ ဘုရားရှိခိုးတာတောင် နင်ကဘာဖြစ်နေတာလဲ။”
“မရွတ်နဲ့ အမေ့ဟာအမေ အိပ်စရာရှိတာသွားအိပ်ဗျာ။”
“နင်နေမကောင်းလို့ ငါခွင့်လွှတ်ထားတာနော်။ နင်နေပြန်ကောင်းရင် မလွယ်ဘူးမှတ်။”
ဒေါ်ကြည်အေးလည်း ဘုရားကိုဦးချကာ အိပ်ခန်းထဲဝင်၍ အိပ်လိုက်လေ၏။
+++ +++
ဤသို့ဖြင့် အချိန်က တစတစ မှောင်မိုက်လာလေတော့သည်။ သန်းခေါင်ကြက်တွန်ချိန်၌ ရွာလည်ပိုင်းက ကင်းတဲဆီကနေ သံချောင်းခေါက်သံများကြားလိုက်ရသောကြောင့် ရွာလူကြီး ဦးမောင်ထွန်းနိုးလာခဲ့၏။ သုံးတောင့်ထိုးဓာတ်မီးကိုယူ၍ ထွက်လာခဲ့သည်။
“ဟေ့ သော်ဇင်တို့ကျင်စိန်တို့ ဘာဖြစ်ကြတာလဲကွ။”
“သူခိုးသူကြီးရေ သူခိုးဗျ။ ဦးစံမောင်းကြက်ခြံထဲဝင်သွားလို့။”
“ဟေ အခုဘယ်ရောက်သွားလဲသူခိုးက။”
“မသိဘူးသူကြီးရ။ ကျုပ်တို့လည်း မြင်မြင်ခြင်း သံချောင်းခေါက်ပြီး ကြက်ခြံကိုဝိုင်းထားတာ။ တော်တော်လျှင်တဲ့သူခိုးဗျာ။ ကျုပ်တို့ဘေးကနေ ရိပ်ခနဲဖြတ်ပြေးသွားတာ။”
” မင်းတို့အတော်ညံ့တဲ့ကောင်တွေပဲ နောက်ကနေမလိုက်ဘူးလား။”
“ဟ လိုက်တာပေါ့သူကြီးရ။ သောက်ကမြင်းမသား သူခိုးက ပြေးတာများ အရိပ်ပဲမြင်ရတယ်။ ဆရာလေးစောကြည်ဖြူတို့ ဒီအိမ်ရှေ့နားမှာတင်ပျောက်သွားတာ။”
“ဟေဟုတ်လား။ ဒါဆိုလာလေကွာ တစ်အိမ်အိမ်မှာ ပုန်းနေလိမ့်မယ် ရှာကြည့်ကြစမ်း။”
သူကြီးနှင့်ကာလသားသုံးယောက်က စောကြည်ဖြူတို့ခြံထဲဝင်ရှာကြလေ၏။ ဒေါ်ကြည်အေး၏က ဆူဆူညံညံအသံများကြောင့် နိုးလာခဲ့လေ၏။
“ညကြီးမိုးချုပ် သူကြီးတို့ပါ့လား။”
“ဟုတ်ပါ့ဒေါ်ကြည်အေးရေ။ သူခိုးလိုက်ဖမ်းနေတာ ဒီနားလေးမှာတင်ပျောက်သွားလို့ဗျို့ အဲဒါရှာနေကြတာ။”
“ရှင် အိမ်ထဲတွေပါဝင်ရှာပေးပါအုံးသူကြီးရယ်။ တော်ကြာ တစ်နေရာရာမှာ ချောင်ခိုနေရင် ဒုက္ခပဲ။”
“စိတ်မပူပါနဲ့ဗျာ ကျုပ်တို့ရှာနေတာပါ။”
သူကြီးနှင့်ကာလသားတွေက အိမ်ကိုလှည့်ပတ်၍ ရှာကြည့်ကြ၏။ ထိုစဉ် ကြက်အမွှေးများကို တွေ့သွားလေသည်။
“ဒီနားမှာ ကြက်အမွှေးတွေပဲ သူကြီး။”
“ဒီနားဝန်းကျင်သေချာရှာစမ်းကွာ။”
“ဟုတ်ဟုတ်သူကြီး။”
သူကြီးနှင့်ကာလသားတွေ သေချာစီစစ်ရှာဖွေသော်လည်း သူခိုးကိုမမိချေ။ အချိန်အတော်ကြာ ရှာပြီးချိန်၌ သူခိုးကိုမတွေ့တာနှင့် ကိုယ်စီကိုယ်ငှအိမ်ကိုပြန်ကျလေသည်။ နံနက်မိုးလင်းချိန်၌ ဦးစံမောင်းတစ်ယောက် သူကြီးအိမ်ကို ရောက်လာခဲ့သည်။ သူကြီးကအိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်ပေါ်၌ ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း လက်ဖက်သုပ်စားကာ ထိုင်နေလေ၏။
“ဗျို့သူကြီး ကျုပ်ဝင်ခဲ့မယ်နော်။”
“ဟော ကိုစံမောင်းပါ့လားဗျ။ လာလေဗျာ ထိုင်ပါအုံး။”
ဦးစံမောင်းက သူကြီးထိုင်နေသည့် ကွပ်ပျစ်ပေါ်ဝင်ထိုင်လိုက်လေ၏။
“မနေ့ညက ကြက်ပျောက်တာ လာတိုင်တာထင်တယ် ဟုတ်လား ကိုစံမောင်း။”
“အင်း အဲဒီလိုပဲဆိုရမယ်ဗျ။ ရိုးရိုးတန်းတန်းကြက်ပျောက်တာဆို ကျုပ်အနေနဲ့မတိုင်ပါဘူး။ ခုဟာက နည်းနည်းထူးဆန်းနေတယ်သူကြီး။”
“ဟင် ဘာလို့တုန်း ကိုစံမောင်းရဲ့။”
“မနေ့ညက သူကြီးတို့ပြန်သွားတော့ ကျုပ်ကြက်ခြံထဲဝင်ကြည့်တာ။ ကြက်အသေနှစ်ကောင်ကိုတွေ့တယ်ဗျ။ ပြီးတော့ နှစ်ကောင်ကလည်းပျောက်နေတယ်။ ပျောက်သွားတဲ့နှစ်ကောင်က သူခိုးခိုးသွားတယ်ထားအုံးဗျာ။ သေတဲ့နှစ်ကောင်က နည်းနည်းထူးဆန်းတယ်။”
“ဘယ်လိုသေနေလို့လဲ။”
“ကြက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ဝက်က မရှိတော့ဘူးသူကြီးရဲ့ ပုံစံကြည့်ရတာတော့ အစားခံလိုက်ရတာဗျ။”
“ဘယ်လို!!။ အစားခံထားရတာ။”
“ဟုတ်တယ်ဗျ။ ခေါင်းကနေ စပြီး ခန္ဓာကိုယ်တစ်ဝက်ထိ အစားခံထားရတာ။ ကျုပ်လည်း မသင်္ကာတာနဲ့ ကြက်အမွေးတွေနှုတ်ကြည့်လိုက်တာ နည်းနည်းနောနော သွားအရာကြီးမဟုတ်ဘူးဗျ။”
“ခွေးကိုက်ခံရတာမဖြစ်နိုင်ဘူးလား ကိုစံမောင်း။”
“မဖြစ်နိုင်ဘူးဗျ။ ကြက်ခြံထဲခွေးဝင်ရင်တောင် အိမ်ကငညိုက ဝင်ကိုက်မှာပဲ။ မနေ့ညက သူခိုးကို ငညိုကဟောင်တောင်မဟောင်ရဲပဲ အိမ်အောက်ကို အမြှီးကုပ်ပြီး ဝင်နေတာဗျ။”
“ကိုစံမောင်းပြောမှပဲ မနေ့က ကျင်စိန်တို့ပြောတာသတိရတယ်။ ကြက်ခြံကိုသူတို့ဝိုင်းထားတဲ့ ကြားကနေ သူခိုးက လစ်ခနဲပြေးသွားတာ မြန်ချက်ဆိုပဲ။ နောက်ကနေလိုက်တာလည်း အရိပ်ကိုပဲမြင်ရတယ်တဲ့။ ဒီကြက်သူခိုးက အတော်တော့ထူးဆန်းတာပဲ။”
“ဟုတ်တယ် အဲဒါကြောင့် သူကြီးကိုကျုပ်လာပြောပြတာ။ ဒီညအဲဒီသူခိုးထပ်မခိုးဘူးလို့ မပြောနိုင်ဘူးသူကြီး။ ဒီကောင့်ကို ကင်းပုန်းဝပ်ပြီး ဖမ်းမှရမယ်။”
“ခင်ဗျားပြောတာမဆိုးဘူး။ ဒီညကျုပ်ကိုယ်တိုင် ကင်းပုန်းဝပ်ပြီး ဒီသူခိုးကိုဖမ်းမယ်။ ခင်ဗျားလည်းသတိရှိရှိနေအုံး ခင်ဗျားကြက်ခြံထဲနောက်တစ်ခါမဝင်ဘူးလို့မပြောနိုင်ဘူး။”
“ကောင်းပါပြီသူကြီး ဒါဆိုကျုပ်ပြန်အုံးမယ်။”
“ဟုတ်ပြီဟုတ်ပြီ။”
သူကြီးက ညကြကင်းပုန်းဝပ်ရန် ကာလသားများကိုခေါ်ယူကာ ဆွေးနွေးလိုက်သည်။ တစ်ဖွဲ့ကိုသုံးယောက်ဆီတာဝန်ပေးကာ ဓားများကို မကိုင်ပဲ ဝါးရင်းတုတ်များသာကိုင်ခိုင်း၏။ အကုန်လုံးအစီစဉ်ချ၍ တာဝန်ကိုယ်စီပေးပြီးချိန်၌ ရွာဦးကျောင်းက ကျောင်းသားလေးတစ်ယောက် သူကြီးဆီရောက်လာလေ၏။
“သူကြီး ဆရာတော်ကြီးက သူကြီးကိုအခုလာခဲ့ဖို့ပြောလိုက်တယ်။”
“အေးအေး ငါအခုလိုက်ခဲ့မယ်။ ကဲသော်ဇင်နဲ့ကျင်စိန်ကဦးဆောင်ပြီး ဘယ်နေရာမှာဘယ်သူတွေ စောင့်မလဲဆိုတာ ခွဲထားလိုက် ငါရွာဦးကျောင်းခဏသွားအုံးမယ်။”
“ဟုတ်ကဲ့သူကြီး..။”
သူကြီးက ကျောင်းသားလေးနှင့်အတူ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်ဆီရောက်လာခဲ့သည်။ ကျောင်းဆောင်ပေါ်တက်လာသည့်အခါ၌ ဆရာတော်ကြီး၏ရှေ့မှာ ယောဂီအညိုရောင်ဝမ်းဆက်နှင့် လူငယ်သုံးဦးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ အလယ်ကလူငယ်က တည်ကြည်ခံ့ညား၍ မျက်လုံးမျက်ဖန် အတော်ကောင်းလေ၏။ ထိုလူငယ်က ခေါင်းပေါင်းပေါင်းထားကာ ကျန်သည့်လူငယ်နှစ်ဦးက ခေါင်းပေါင်းမပါကြပေ။ သူကြီးက ထိုလူငယ်များကိုကြည့်ပြီးတာနှင့် ဆရာတော်ကြီးကို ထိခြင်းငါးပါးနဲ့အညီ ကန်တော့လိုက်သည်။
“အရှင်ဘုရားခေါ်တယ်ဆိုလို့ဘုရား။ ဘာအရေးကိစ္စများရှိလို့လဲ ဘုရား။”
“ဒါကာသူကြီးရေ ကျန်တဲ့ကိစ္စတော့မဟုတ်ပါဘူး။ ဟောဒီမယ် ဒီဒါကာလေးသုံးယောက်က ဒီရွာမှာ တစ်ညတာတည်းခိုချင်လို့တဲ့။ အဲဒါ ဒါကာသူကြီးက တာဝန်ရှိသူဆိုတော့ ဘုန်းဘုန်းက မေးမြန်းရတာပဲ။”
“တင်ပါ့ဘုရား တစ်ညတာတည်းခိုဖို့က ဘာမှမပြောပလောက်ပါဘူးဘုရား။ သို့သော်လည်းပဲ ရွာမှာက သူခိုးဓားမြတွေ သောင်းကျန်းနေတော့….။”
သူကြီး၏ စကားမဆုံးခင် အလယ်ကလူငယ်၏ ဘယ်ဘက်ကလူငယ်က ထပြောလေသည်။
“ကျွန်တော်တို့ကို သူခိုးဓားမြလို့ ဒီကဘကြီး သံသယဝင်နေတာနဲ့တူတယ်။ ဒီအတွက်စိတ်မပူပါနဲ့ ကျွန်တော်တို့က နယ်တကာလှည့်ပြီး ပယောဂကုနေတဲ့ဆေးဆရာတွေပါ။ ဒီရွာမှာလည်း အကြောင်းမဲ့ လာနေထိုင်တာမဟုတ်ပါဘူး။ သူကြီးတို့ရွာထဲက ရွာသားတစ်ယောက်ကို ပူးကပ်နေတဲ့ သဘက်တစ်ကောင်ကို လာရောက်နှိမ်နင်းပေးတာပါ။”
ထိုလူငယ်၏ စကားကြောင့် ဆရာတော်ကြီးနှင့်သူကြီးက အံ့ဩသွားကြလေသည်။ ထိုလူငယ်က သူ့စကားလွန်သွားမှန်းသိကာ အလယ်ကလူကို ကြည့်လိုက်၏။ ထိုအလယ်က လူငယ်ကတော့ တည်ညိမ်စွာပြုံးလျှက်..
“ကျွန်တော့်တပည့်ပြောသလိုပါပဲသူကြီး အခြေအနေတွေမဆိုးခင်မှာ ကျွန်တော်တို့ရောက်လာခဲ့တာပါ။ သူကြီးမယုံရင် ဒီကနေ့ည စောင့်ကြည့်ပါ ကျွန်တော်တို့ လက်တွေ့ပြပါ့မယ်။”
“ဒါပေမဲ့ မောင်ရင်တို့က ဒါတွေကိုဘယ်လိုသိနေတာလဲ။ ကျုပ်လိုလူမပြောနဲ့ တစ်ရွာလုံး ဒီအကြောင်းကို ဘယ်သူမှပြောသံလည်းမကြားဘူး။”
“ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လိုသိလဲဆိုတာ ပြောပြလို့မရပါဘူး။ ဒီလိုပရလောကသားတွေက အင်မတန်ဉာဏ်ကောင်းပြီး ပိပိရိရိနေထိုင်နိုင်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူကြီးအနေနဲ့ တစ်ခုခုတော့ ထူးဆန်းတာမျိုးကြုံဖူးမယ် ထင်တယ်။”
“ဟေ မောင်.. မောင်ရင်တို့က ဒါတွေလည်းသိနေတာလား။ မှန်ပါတယ် မနေ့ညက ကြက်သူခိုးက တော်တော်ထူးဆန်းနေလို့ ကျုပ်တို့လည်း အံ့ဩနေကြတာ။ ဒီညဖမ်းဖို့တောင် ကင်းပုန်းဝပ်ဖို့စီစဉ်ပြီး ဒီလာခဲ့တာပါ။”
“ကျွန်တော်တို့ကို အခုယုံကြည်ပြီလား။”
“ယုံပါပြီမောင်ရင်.. ဒီလိုဆိုရင်လည်း မောင်ရင်တို့ဦးအိမ်မှာလိုက်တည်းပါ။ မောင်ရင်တို့ပြောတဲ့ သဘက်ဝင်ပူးနေတဲ့ ရွာသားက ဘယ်သူများလဲကွဲ့။”
“ညကြရင် တွေ့ပါလိမ့်မယ်သူကြီး။ သူကြီးအနေနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုတစ်ခုလောက်ကူညီနိုင်မလား။ ရွာသူရွာသားတွေကို ညကြ ဘာအသံကြားကြား၊ ဘယ်သူ့ကိုတွေ့တွေ့ ဘာမှမလုပ်ဖို့ ဝင်မပါဖို့ပြောပေးပါ။”
“ကောင်းပါပြီ။ ဒီလောက်ကတော့ ကျုပ်အနေနဲ့ ကူညီနိုင်ပါတယ်။ မောင်ရင်တို့နာမည်တွေက ဘယ်လိုခေါ်ကြလဲ။”
“ကျွန်တော့်နာမည်သူရ၊ ဒါကခွန်းသ၊ ဒီဘက်ကစောသ။ ”
ဤသို့ဖြင့် သူရတို့ဆရာတပည့်သုံးဦးက သူကြီးအိမ်၌ လိုက်လံတည်းခိုကြလေသည်။ သူကြီးကျွေးသော နေ့လယ်စာအားစား၍ အိမ်ပေါ်ထပ်က ဘုရားခန်းရှေ့၌ သမထထိုင်လိုက်ကြ၏။ သို့သော်သူရက သမထ ထိုင်ခြင်းမပြုသေးပဲ ခေါင်းပေါင်းကိုချွတ်လိုက်သောအခါ ခေါင်းပေါင်းပုဝါပေါ်တွင် အင်းစမကွက်များ၊ နာနာရူပံ ပုံများအပြင် ဘုရားစေတီရုပ်ပွားတော်များစွာ ရေးဆွဲထားတာကို မြင်လိုက်ရ၏။ သူရက ပုဝါကိုဖြန့်လိုက်ကာ မန္တာန်တစ်ပုဒ်ရွတ်လိုက်သည်။ နာနာရူပံအရုပ်များက ရွှေရောင်ဝင်းလတ်သွားခဲ့၏။
ထို့နောက်သူရသည် ခေါင်းပေါင်းကို ပြန်ပေါင်းကာ သမထထိုင်လိုက်တော့သည်။ အချိန်က တစ်စတစ်စမှောင်မိုက် လာခဲ့၏။ သက်ကြီးခေါင်းချချိန်အရောက်၌ သူရတို့ဆရာတပည့်သုံးဦးလုံး သမထဖြုတ်ကာ အိမ်အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ကွပ်ပျစ်တွင် သူကြီးနှင့် ကာလသားလေးယောက်ထိုင်နေကြ၏။
“မောင်ရင်တို့ကို စိတ်မချလို့ ဦးတို့ပါလိုက်ခဲ့ပါရစေ။”
“ဒီလိုဆိုလည်းသူကြီးတို့သဘောပါပဲ။ ခတ်လှမ်းလှမ်းကနေပဲ ကြည့်နေကြပါ။”
“ဒါဆိုသွားကြရအောင်။”
“ကျွန်တော်တို့ ရွာတောင်ပိုင်းကင်းတဲဆီကနေ စောင့်ရအောင်သူကြီး။”
“ကောင်းပါပြီ။”
ရွာတောင်ပိုင်းကို သူရတို့ဆရာတပည့်သုံးဦးနှင့် သူကြီးတို့လူတစ်စု ထွက်လာကြ၏။ နေရာများခွဲကာ ကင်းပုန်းဝပ်နေကြသော်လည်း သူရက အိမ်တစ်အိမ်ကိုပဲကြည့်ကာ မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့သည်။ ညဉ့်နက်သန်းခေါင်ကျော်သည်အထိ ဘာမှမထူးခြားသောကြောင့် သူကြီးအနေနှင့် စိတ်ပျက်လာ၏။ ကျန်သည့်ကာလသားများကလည်း ခြင်ကိုက်သည့်ဒဏ်ကို မခံနိုင်ကြတော့ပေ။ ထိုစဉ်သူရသည် တစ်စုံတရာကိုတွေးမိကာ ပြုံးလိုက်လေ၏။
“သူကြီး ဟိုအိမ်ကဘယ်သူ့အိမ်လဲသိလား။”
“ဪ ဒီအိမ်လား ဆရာလေးစောကြည်ဖြူတို့အိမ်လေ။ သူတို့ကသားအမိနှစ်ယောက်တည်းရှိကြတော့တာ အတော်လေးလည်း စိတ်ထားကောင်းကြတယ်။”
“အဲဒီအိမ်ကိုသွားကြရအောင်။”
“ဘာလို့လဲမောင်ရင်ရ။ ဒီအချိန်အိပ်နေလောက်ပြီ မကောင်းပါဘူးကွယ်။”
“နိုးနေတဲ့သူရှိပါတယ် သူကြီးရယ် လာပါ။”
သူရကအရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ကာ သွားလိုက်သည်။ အိမိခြံဝန်းအရှေ့ကိုအရောက်မှာတော့ အိမ်ထဲကို သူကြီးကအော်ခေါ်လေသည်။
“ဗျို့ဒေါ်ကြည်အေး ဒေါ်ကြည်အေး။ ဆရာလေးစောကြည်ဖြူ ဆရာလေးစောကြည်ဖြူ။”
သူကြီးကအော်ခေါ်နေသော်လည်း အထဲကနေ မည်သည့်အသံမှ ထွက်မလာပေ။ သို့သော် ခဏအကြာမှာ အိမ်အပေါ်ကနေ စောကြည်ဖြူဆင်းလာလေ၏။
“ဘာကိစ္စလဲ ညကြီးမိုးချုပ်။”
“ဆရာလေးစောကြည်ဖြူ နေကောင်းသွားပြီလား။”
ကာလသားတစ်ယောက်၏ အမေးကို စောကြည်ဖြူက အရေးမထား သူရကိုစိုက်ကြည့်ကာ မေးကြောကြီးများ ထောင်လာလေ၏။
“သူကြီး ခင်ဗျားဘယ်ကောင်တွေကို ကျုပ်အိမ်ခေါ်လာတာလဲ အခုထွက်သွားကြစမ်း။”
စောကြည်ဖြူက အထက်ပါအတိုင်းပြောပြီး လှည့်အထွက်မှာ သူရက ညာလက်ညိုးနှင့်ထိုး၍…
“ဟဲ့ ပယောဂမှန်ရင် လှုပ်မရအောင်ချုပ်ထားကြစမ်း။”
သူရအမိန့်အာဏာသံကြောင့် စောကြည်ဖြူတစ်ယောက် ရပ်သွားလေ၏။ သူကြီးနှင့် ကာလသားများအံ့ဩသွားကြသည်။
“ဒါဆို ဆရာလေးစောကြည်ဖြူကိုယ်ထဲမှာ သရဲဝင်ပူးနေတာပေါ့.။”
သူရက..
“ဟုတ်တယ်သူကြီး သရဲထက်တောင်မြင့်နေပြီ သဘက်ကဝင်ပူးနေတာ။”
သူရကအဲဒီလိုပြောပြီး စောကြည်ဖြူ၏ အရှေ့ကို မတ်တပ်သွားရပ်လိုက်သည်။
“သင်ဘယ်သူလဲ နှုတ်ဖွင့်စေနှုတ်ကပြော။”
စောကြည်ဖြူက မျက်ထောင့်နီနှင့်စိုက်ကြည့်ကာ မူလအသံမဟုတ်ပဲ အသံဩဩကြီးနှင့်ပြောလိုက်၏။
“ငါကမိုးသီးပဲ။”
“သင်ကဘာကြောင့် ဒီခန္ဓာကိုယ်ထဲဝင်နေရတာလဲ။ အသင်မကျေနပ်တာရှိလို့လား။ ဒါမှမဟုတ် ဘယ်သူကခိုင်းလို့လဲ။”
“ငါ့အပင်နားကနေ ဒီလူကအမဲသားတွဲကိုင်ပြီး ဖြတ်သွားတာ ငါစားချင်လို့လိုက်လာတာ။”
“သင်က စားချင်တာလည်း စားပြီးပြီမဟုတ်လား။ ဘာလို့ဒီခန္ဓာထဲမှာဆက်ရှိနေရတာလဲ။ သင်အခုထွက်သွားပါ။
“မင်းကဘာကောင်လဲ ငါ့ကိုအခုချက်ချင်းလွှတ်ပေး မင်းကိုသတ်စားပြစ်မယ် ဟီးဟီးဟီးဟားဟားဟား။”
စောကြည်ဖြူကို ဝင်ပူးနေသော သဘက်ကြီးရယ်သံကြောင့် သူကြီးနှင့် ကာလသားများ ကြက်သီးမွေးညှင်းထ၍ ကြောက်လန့်သွားကြ၏။ ထိုစဉ် ဒေါ်ကြည်အေးတစ်ယောက်နိုးလာခဲ့သည်။
“ဟင် သူကြီးတို့ပဲ ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ။”
သူကြီးက ဒေါ်ကြည်အေးကို အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့် အကျည်းချုပ်ပြောပြလိုက်၏။ ဒေါ်ကြည်အေးက သားဖြစ်သူကိုကြည့်ကာ မျက်ရည်များကျလာ၏။ သူရအနားကိုကပ်သွားကာ…
“ကျွန်မသားလေးကို ကယ်ပေးပါနော်ဆရာလေး။”
“စိတ်ချပါအဒေါ် အဒေါ်သားက မသေနိုင်သေးပါဘူး။ ကဲ မိုးသီးခေါ်သဘက်ကြီး အသင်ဒီခန္ဓာကနေ ထွက်သွားဖို့ ကျွန်ုပ်မေတ္တာရပ်ခံတယ်။”
“ဟီးဟီးဟီး မထွက်ဘူး ငါလုံးဝမထွက်ဘူး။ ဒီမှာငါစားချင်တာစားလို့ရတယ် သူ့ထဲကနေလုံးဝမထွက်ဘူး။”
“တယ်လည်းခေါင်းမာတာကို။ သင်ပဲခံနိုင်မလားကျွန်ုပ်ပဲ ထုတ်နိုင်မလား ကြည့်ကြတာပေါ့။ ဟဲ့ ကြိမ်ပိုင်က မျက်နှာကိုတရစပ်ရိုက်စမ်း လှံပိုင်ကကျောကို လှံနဲ့ထောက်ထား။ မီးပိုင်က ဝမ်းအတွင်းကိုမီးနဲ့မျိုက်စမ်း။”
သူရ၏အမိန့်အာဏာအသံ အဆုံး၌ သဘက်ကြီးက စူးစူးဝါးဝါးအော်ဟစ်နေ၏။
“အားးးးး ပူတယ်ပူတယ် နာလည်းနာတယ်။ ကယ်ကြပါအုံး အားးးးး။”
“ကြိမ်ပိုင်လှံပိုင်မီးပိုင်ရပ်စမ်း။ ကဲ အသင်ထွက်မလား ဒီ့ထက်နှိက်စက်ခံမလား။”
ဝင်ပူးခံနေရသည့် စောကြည်ဖြူက သူရကိုစိုက်ကြည့်ပြီး။
“ထွက်မယ် ထွက်ပါ့မယ်။”
“ကဲ ဒါဆိုရင် သင်လုပ်ထားတဲ့ပယောဂအနှောက်ယှက်တွေကို အကုန်ပြန်ထုတ်သွားပါ။”
“ဘာလဲ ငါဘာမှလုပ်မထားပါဘူး။”
“ဒီလောက်ထိ နှိပ်စက်ထားတာတောင် အသင်က လိမ်ညာနေသေးတယ်။ သင်ပြုစားထားတဲ့ အရာမှန်သမျှ အကုန်ပြန်ထုတ်သွားဖို့ ကျွန်ုပ်အမိန့်ပေးတယ်။”
“မလုပ်ဘူးမလုပ်နိုင်ဘူး။”
“သင်က ဒီလိုဆိုမှတော့ ကျွန်ုပ်ကလည်းညှာတာမနေတော့ဘူး။”
သူရကမန္တာန်တစ်ပုဒ်ရွတ်လိုက်ချိန်၌ သူ၏ခေါင်းပေါင်းကနေ ရွှေရောင်အလင်းတန်းများထွက်လာကာ ဘီလူးနှစ်ကောင်ပေါ်လာခဲ့၏။ ဘီလူးနှစ်ကောင်က စောကြည်ဖြူထဲဝင်ပူးနေသော သဘက်ကြီးကို ဂုတ်ကနေဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။ သဘက်ကြီးထွက်သွားတာနဲ့ စောကြည်ဖြူကမေ့လဲသွား၏။
ဘီလူးနှစ်ကောင်က သဘက်ကြီးကို ဆွဲကိုင်ပေါက်လိုက် ထိုးလိုက်ကြိတ်လိုက်နှင့် နှိပ်စက်နေ၏။ သဘက်က အော်ဟစ်ကာ အလူးလဲခံနေရသည်။ နောက်ဆုံး ဘီလူးနှစ်ကောင်ကို ဒူးထောက်ကာ အညံ့ခံပြီး မည်သူ့ကိုမှ ဒုက္ခမပေးတော့ပါဘူးဟု သစ္စာဆိုကာ ရွာထဲကနေပြေးထွက်သွားလေ၏။
စောကြည်ဖြူလဲကျသွားချိန်၌ သူရက လွယ်အိတ်ထဲကရေမန်းထုတ်ကာ မျက်နှာပေါ်တောက်ချလိုက်ချိန်သတိရလာ၏။
“အမေ အမေ။”
“သားလေး သားလေးသတိရလာပြီ။”
“သားဘာဖြစ်သွားတာလဲဟင် ဟို သရဲကြီးရော။”
ဒေါ်ကြည်အေးက စောကြည်ဖြူကိုအကြောင်းစုံရှင်းပြလိုက်သောအခါ စောကြည်ဖြူက သူရကိုကျေးဇူးတင်လေသည်။ သူကြီးအပါဝင် ကာလသားတွေကလည်း သူရကိုကျေးဇူးတင်ကြသည်။
“ညနေ နေဝင်ချိန်မှာ ပရလောကသားတွေက အစာရှာထွက်တတ်ကြတယ်။ ဒါကြောင့် အဲဒီလိုမျိုးအချိန်မှာ သားစိမ်းငါးစိမ်းတွေသယ်မသွားသင့်ဘူး။ ကဲရော့ ဒီရေမန်းလေးသောက်လိုက်ပါအုံး။”
သူရတိုက်သော ရေမန်းကို စောကြည်ဖြူသောက် ပြီးသောအခါ ပျို့တက်လာပြီး အမဲသားအစိမ်းအဖတ်များကို အန်ချလေ၏။
“ပယောဂပြုစားထားတာတွေ အကုန်ရှင်းသွားပါပြီ။”
သူရတို့ဆရာတပည့်သုံးဦးလည်း ပယောဂအကုန်ရှင်းပြီးတာနှင့် သူကြီးအိမ်၌ တစ်ညတာ အိပ်စက်ပြီး ဆက်လက်ခရီးထွက်လာခဲ့သည်။
~~~~~
ပြီးပါပြီ။
စာပေချစ်သူများအားလေးစားလျှက်
မိုးထွန်း(မကွေး)