အပူများနှင့်မိချိုသည်ကား အိပ်မပျော်သေး။
” မိချို…မိချို…မိချိုရေ…ငါပါဟ…မိချို…
နင့်ယောကျ်ားမောင်ခင်ပါဟ”
“ဟင်…ကိုမောင်ခင် ”
မိချိုနားအတွင်းမတိုးမကျယ်ခေါ်သံတစ်ခု…။
နီးလာလိုက်ဝေးသွားလိုက်ဖြင့် ကြားနေရ၏။
သို့သော် စိတ်အတွင်းကစွဲလမ်းစိတ်ကြောင့်များလားဟုတွေးလိုက်မိပြန်သည်။
” မိချို…ငါပါ…ငါပါဟ…မိချို…မိချို….”
“ကိုမောင်ခင်… ကိုမောင်ခင်…ကိုမောင်ခင်……”
မိချို အသံကုန်ဟစ်ခေါ်၍ ချက်ချင်း အိမ်အောက်သို့ပြေးဆင်းသွားတော့သည်။
မိချိုအသံကြောင့်မိဘများသည်လည်းနိုးလာခဲ့၏။
“ကိုမောင်ခင်…ရှင်ဘယ်မှာလဲ…
ရှင်ဘယ်မှာလဲကိုမောင်ခင်”
“သမီးမိချို…ဘာတွေဖြစ်တာလဲ”
” မိချို…”
အိမ်ဝိုင်းအတွင်းအော်ဟစ်ရှာဖွေနေသော မိချိုအားမိဘများက ဆွဲထိန်းနေကြရ၏။
သို့သော် မိဘများလက်မှရုန်းကန်ရင်း…
“အမေ…အမေ…ကိုမောင်ခင်လာတယ်….
ကိုမောင်ခင်ကျုပ်ကိုခေါ်နေတာ အမေ…။ကျုပ်ယောကျာ်းကိုမောင်ခင်ကြီးလာတယ်အမေရဲ့…
အီးး…ဟီးးး…ဟီးးး…
ကျုပ်ယောကျာ်းကိုလွမ်းလိုက်တာတော်…အမေရဲ့…
အီးးးဟီးးးဟီးးးးဟီးးးးးးး”
မိချို မြေပေါ်သို့ခြေစုံပစ်ထိုင်ချကာငိုကြွေးရှာသည်။
မိခင်ဖြစ်သူက မိချို၏ ကျောလေးအားလက်ဖြင့်ပုတ်ပေးရင်း မျက်ရည်ကျသည်။
ဖခင်ဖြစ်သူက တစ်ဖက်သို့လှည့်၍ သက်ပြင်းချ၏။
*****
နောက်ရက်များ၌လည်း
မိချိုတစ်ယောက် ညသန်းခေါင်ကျော်သည်နှင့် မောင်ခင်၏ခေါ်သံအားကြားနေရသည်။
မိချို ခြံဝိုင်းအတွင်းဆင်းသည်နှင့်
ထိုအသံသည်တိတ်ဆိတ်သွားပြန်၏။
“မဖြစ်တော့ဘူးနော် ကိုသာကျော်…တော့်သမီးအခြေအနေကကျုပ်အားမရဘူး။
သူပြောသလိုမောင်ခင်တစ်ယောက်
မကျွတ်ရှာဘူးနဲ့တူတယ်”
“အဲ့တော့ ငါတို့ဘာလုပ်ပေးကြမလဲ…။သူ့အတွက်ရည်စူးပြီးလည်း
အလှူအတန်းတွေလုပ်ပေးနေကြတာပဲကွာ…”
“အခုကသူကတော့်သမီးကိုစွဲပြီးမကျွတ်တာတော်ရေ…
ဆရာလေးသမားလေးရှာပြီးလုပ်သင့်တာလုပ်ရမှာပေါ့”
“အေးကွာ…ဒါဆိုငါလည်းဆရာရှာကြည့်ပါဦးမယ်”
မိချိုမိဘများတိုင်ပင်နေကြခြင်းပင်။
သမီးဖြစ်သူမိချိုနှင့် သမက်ဖြစ်သူမောင်ခင်တို့အတွက်စိတ်မကောင်းကြ
သော်လည်းကျန်ရစ်သူသမီးအတွက်အကောင်းဆုံးလုပ်ပေးရန်သာဆုံးဖြတ်ကြလေသည်။
******
“အီးးး…ဟီးးး…ဟီးးး….ဟီးးးးး….ဟီးးးးး……”
အချိန်သည်ကားညသန်းခေါင်ယံ။
အသံသည်က လောလောလတ်လတ်လင်သေထားသည့် မိချို၏အိပ်ခန်းအတွင်းမှ….။
သည်းသည်းထန်ထန်ရှိုက်ငင်တကြီးငိုကြွေးနေသူသည်က မိချိုပင်ဖြစ်သည် ။
ထိုအသံကြောင့်
မိချိုမိဘများသည်လည်းနိုးလာခဲ့ကြသည်။
မိချိုအခန်းအတွင်းဆီသို့မိဘနှစ်ဦး ဝင်လာခဲ့လေရာ မိချိုသည် အခန်းကြမ်းပြင်အထက်၌ ဝမ်းလျားမောက်အနေအထားဖြင့် ရှိ၏။
ထိုသို့အသွင်နှင့်မိချိုသည် ကြမ်းပြင်အားသူ၏လက်ဖဝါးဖြင့် တဖြန်းဖြန်းရိုက်ရင်းပင်ငိုကြွေးနေခဲ့သည်။
“အီးးးး….ဟီးးးး…ဟီးးး….ဟီးးးးး….ဟီးးးးးး……”
“သမီး…သမီးမိချို….”
“သမီးလေး…ဘာတွေဖြစ်တာလဲသမီး…”
မိဘများ၏ခေါ်သံအားမိချိုမထူးခဲ့။ ငိုမြဲအတိုင်းသာငိုနေလေသည်။
” မိချို…ညည်းဘာဖြစ်တာလဲအေ…
ဒီအဖေဒီအမေကိုတော့သနားပါဦးအေ့…”
မိချို၏မိခင်ကဝမ်းနည်းစွာပြောလိုက်သည်။
ထိုအခါ…
“ကျုပ်တို့ကိုမခွဲပါနဲ့….ကျုပ်တို့ကိုမခွဲပါနဲ့ဗျာ…….”
“ဟင်…”
“အမလေး…ဘုရား…ဘုရား…ဘုရား…”
မိချို၏နှုတ်မှအသံသြသြကြီးထွက်လာသည်။
ထိုအသံကြီးကြောင့် မိချိုမိဘများထိတ်လန့်သွားကြရ၏။
“မင်း…မင်း…မောင်ခင်လား….”
“ကျုပ်တို့ကိုမခွဲပါနဲ့အဖေနဲ့အမေရယ်…
ကျုပ်မိန်းမနဲ့မခွဲနိုင်လို့ပါ…အီးးး…ဟီးးး…ဟီးးးးးးးးးး”
ပြောနေရင်း ရှိုက်ကာရှိုက်ကာငိုပြန်သည်။
“အေး…အေးပါကွာ…မခွဲပါဘူး။ငါ့…ငါ့သမီးလေးကိုတော့အကောင်းတိုင်းထားပေးပါ မောင်ခင်ရာ…ငါတို့တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ…”
“ကျုပ်တို့ကိုမခွဲတာသေချာလား….”
” သေချာ…သေချာပါတယ်ကွာ…”
“ကျုပ်မိန်းမအနားမှာကျုပ်အမြဲရှိတယ်…
ဒါကျုပ်သတိပေးတာပဲ”
“ဘုန်း………”
“သမီး….သမီး မိချို…”
“ရေမန်းယူ…ရေမန်းနဲ့ဖြန်းပေးကွာ…ဒါမှသတိလည်မှာ…လုပ်…လုပ် ဘုရားစင်ပေါ်မှာရေမန်းဘူးသွားယူခဲ့လိုက်”
မောင်ခင်၏ဝိညာဥ်သည် မိချို၏ကိုယ်အတွင်းသို့ဝင်ရောက် ပူးကပ်ကာ မိချို၏မိဘများအားသတိပေးသွားလေသည်။
ထိုအကြောင်းအားမိချိုတစ်ယောက်မသိရှာ။
မသိဆို မိဘများသည်မိချိုအား ပြောမပြကြခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
*****
“ဘွားရေ ဧည့်သည်ဗျို့…”
မောင်အုန်း ဘွားမယ်စိန်၏အိမ်ဝိုင်းအပြင်မှအော်ရင်း ဝိုင်းအတွင်းသို့ဝင်လာခဲ့သည်။
မောင်အုန်း၏နောက်ပါး၌ အသက်သုံးဆယ်ကျော်လူရွယ်တစ်ယောက်ပါလာခဲ့၏။
ဘွားမယ်စိန်သည်က သူ၏ကွပ်ပျစ်၌သာ ထိုင်နေခဲ့သည်။
အသင့်တွေ့ရသောဘွားမယ်စိန်အားမောင်အုန်းမှ…
” ဒီမှာဘွားရဲ့…ဒါ ဟိုဘက် ရွာသစ်ကကျုပ်သူငယ်ချင်းအောင်ဘော်တဲ့ဗျာ”
“ဘာအကြောင်းတွေရှိလို့လဲမောင်ရင်…
တစ်ဖက်ရွာကနေတကူးတကဘွားဆီလာခဲ့တာဆိုတော့ ပြောစရာရှိတာသာပြောကွယ်”
ကွပ်ပျစ်၌ဝင်ထိုင်ရင်းပင်ဘွားမယ်စိန်မေးလေတော့ လူရွယ်က…
“ကျုပ်အကူအညီလာတောင်းတာပါဘွား…။ဒါကလည်း ကျုပ်အစ်မဝမ်းကွဲအတွက်ပါ…”
“အင်း…ဆိုစမ်းပါဦးကွယ်”
“ဒီလိုပါဘွား…ကျုပ်ရဲ့အစ်မ မိချိုဆိုတာ ရှိပါတယ်။ကျုပ်အဘရဲ့အစ်ကိုကမွေးတာပေါ့…။အစ်မ မိချိုဘဝကသနားစရာကောင်းပါတယ် သူယောကျာ်းကိုမောင်ခင်နဲ့ယူထားတာ
နှစ်နှစ်လောက်သာရှိသေးတယ်…သူတို့မှာသားသမီးလည်းမရှိကြသေးပါဘူးဘွားရယ်…အဲ့တာပြီးခဲ့တဲ့ လပိုင်းက ကိုမောင်ခင်ထန်းတက်ရင်းထန်းပင်ပေါ်က
ပြုတ်ကျဆုံးရှာတယ်။ကိစ္စက အဲ့မှာမပြီးဘူးဘွား….
ကိုမောင်ခင်ရဲ့ဝိညာဥ်ကမကျွတ်လွတ်ဘူးဗျ…
တစ်ခါတစ်ခါအစ်မ မိချိုကိုပူးပြီး သူတို့ကိုမခွဲဖို့ပြောသေးတယ်…ကျုပ်တို့လည်း မခွဲချင်ပေမယ့် အသက်ရှိသေးတဲ့
ကျုပ်အစ်မကလည်းယောကျာ်းစိတ်နဲ့မစားနိုင်မသောက်နိုင်မအိပ်နိုင်ကိုဖြစ်နေတာဗျာ…အဲ့တာ…..”
“ဘွားသိပြီ….မောင်ခင်ရဲ့ဝိညာဥ်က မကျွတ်နိုင်ဘဲ မိချိုအနားမှာနေနေတာ…ဟုတ်တယ်နော်”
“ဟုတ်ပါတယ်ဘွား…။ကျုပ်တို့ဆရာရှာရင်လည်း မထိရောက်မှာကိုဆိုးနေခဲ့တာ..
ဘွားအကြောင်းကိုတော့ကျုပ်တို့ရွာကလူတွေသိတယ်ဗျ…
အဲ့တာနဲ့ကျုပ်လည်း ကျုပ်သူငယ်ချင်းမောင်အုန်းကိုအပူကပ်ရတာပဲ”
“အေးကွယ်…အေး…….အေး…….အေး…….”
ဘွားမယ်စိန်သည်လေသံလေးဖြင့်ဆွဲငင်ကာပြောလိုက်
တော့၏။
*********
” မိချိုကိုခေါ်ခဲ့လိုက်တော့…”
ဘွားမယ်စိန်သည် မိချိုတို့၏ဘုရားခန်းအရှေ့၌တင်ပုလ္လင်ခွေကာထိုင်နေ၏။
မိချိုအားခေါ်ခိုင်းလေရာ မိချိုရောက်ရှိလာသည်။
သို့သော် မိချိုမျက်နှာသည်မရွင်ပြပေ။
“ကဲ…သမီးမိချို ညည်းလည်းသိမှာပေါ့…
မောင်ခင်တစ်ယောက်မကျွတ်လွတ်သေးတာကို”
“ကျုပ်…သိပါတယ်ဘွား”
မိချို လေသံအေးအေးဖြင့်ဖြေသည်။
“သိရင်…ညည်းလိုက်သွားဖို့ပြင်နေတာလားမိချို”
ဘေးတွင်မိချို၏မိဘများနှင့်ဆွေမျိုးများရှိ၏။
“ကျုပ်…ကိုမောင်ခင်နဲ့လိုက်သွားချင်တယ်…ကိုမောင်ခင်နဲ့ဆိုဘယ်ပဲ သွားရ သွားရ သွားချင်တယ်”
မိချိုအဖြေကြောင့်ဘွားမယ်စိန်ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့်ဖြင့်။
“အင်း…သေသွားရင်ညည်းယောကျာ်းနဲ့အတူနေနိုင်မယ်လို့ညည်းထင်သလား မိချို…။တစ်ချိန်ထဲအတူသေတဲ့သူတွေတောင် ကုသိုလ်ကံခြင်းမတူလို့ ဘုံတွေကွဲပြားသွားသေးတာအေ…
ညည်းသူ့နောက်လိုက်တော့ရော သူနဲ့ဆုံမယ်ထင်သလား…အဲ့တာကပိုဆိုးသွားမှာအေ့…”
“ရှင်…”
“အခုအချိန်မှာ သူ့ကိုကျွတ်လွတ်ဖို့ဖြောင်းဖျနိုင်ရင်
သူ့ဘက်ကစိတ်ချအောင်နေပေးရင် သူလည်းဒီလိုဘဝမျိုးမှာမနေရတော့ပဲ ကောင်းမွန်တဲ့ဘဝကိုရောက်မှာပေါ့မိချိုရယ်…
ငါ့သမီးလည်းစဥ်းစားပေါ့ ညည်းယောကျာ်းကိုဒီလိုဘဝဆိုးကြီးနဲ့
ဆက်နေခိုင်းစေချင်သေးတာလား”
ဘွားမယ်စိန်ပြောသောစကားများအားမိချို
ခေါင်းငုံ့ရင်းနားထောင်ရှာသည်။
မိချို၏မျက်ရည်များသည်က ကြမ်းပြင်အထက်သို့တလှိမ့်လှိမ့်ကျဆင်းလို့နေရှာသည်။
“ကျုပ်…ကျုပ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲဘွားရယ်…
ကျုပ်ယောက်ျားကိုကျွတ်လွတ်အောင်
ကျုပ်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“ကျွတ်လွတ်စေချင်တယ်မလားသူ့ကို…
ဒါဆိုဘွားဆက်လုပ်ပေးမယ် ညည်းသေချာထိုင်နေ”
ဘွားမယ်စိန်စကားကြောင့်မိချိုမျက်ရည်များကို
လက်ဖြင့်သုတ်လိုက်ပြီး တင်ပုလ္လင်ခွေ အနေအထားထိုင်လေသည်။
“ကဲ…မောင်ခင် ဝင်ခဲ့…ဒါဘွားအမိန့်ပဲ”
မိချိုကိုယ်အတွင်းသို့ မောင်ခင်အားဝင်လာခိုင်းသည်။
မိချိုခန္ဓာကိုယ်သည် တုန်ရီလာ၏။
တုန်ရီယုံမကသေး တစတစအရှေ့မှအနောက်သို့လှုပ်ခါနေလေသည်။
“မောင်ခင်…မင်းမိန်းမကတော့ မင်းကိုဒီဘဝကြီးကနေကျွတ်လွတ်စေချင်ပြီဆိုတာ
မင်းကြားမှာပေါ့”
“ကျုပ်…ကျုပ်တို့ကိုမခွဲပါနဲ့…
ကျုပ်မိချိုနားကမခွာဘူး…
ကျုပ်မိချိုနားမှာပဲနေမှာ ဘယ်မှမသွားနိုင်ဘူး”
မောင်ခင်၏အသံသြသြကြီးသည်ပီပီသသထွက်
လာခဲ့သည်။
“အင်း…ဒါဆို ဘွားဘက်ကမင်းကိုအမိန့်ပေးပြီးနှင်ရမှာပေါ့…”
“ကျုပ်မကြောက်ဘူး…ကျုပ်ကြောက်တာကျုပ်မိန်းမနဲ့ခွဲရမှာကိုပဲကျုပ်ကြောက်တာ…”
“ခက်လိုက်တာမောင်ခင်ရယ်…ဒါဆိုလည်းရော့ ဒီဆေးပုလင်းကိုသောက် မင်းမိန်းမတစ်ခါထဲမင်းနောက်လိုက်လာလိမ့်မယ်”
“ဟင်…”
ဘေးရှိလူများထံမှအံ့သြသံများထွက်လာခဲ့သည်။
အဖြစ်က ဘွားမယ်စိန်သည်.မောင်ခင်ရှိရာဆီသို့ ဆေးရည်ပုလင်းလေးပေးလိုက်သောကြောင့်ပင်။
ထိုဆေးပုလင်းလေးအားမောင်ခင်လှမ်းယူလိုက်၏။
လက်တစ်ထွာသာသာဆေးရည်ဖြူများထည့်ထားသည့်
ဖန်ပုလင်းလေးသည်
မောင်ခင်လက်အတွင်း၌ကျစ်ကျစ်ပါလျှက်။
(မိချိုကိုယ်အတွင်းမောင်ခင်ပူးကပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။)
“သောက်လိုက်…ဒါဆို မင်းမိန်းမလည်းမင်းနောက်လိုက်လာရမယ်…
မင်းလိုပဲသူလည်းမကျွတ်မလွတ်တဲ့ဘဝနဲ့နေရလိမ့်မယ်…အေး…မင်းကိုယ်တိုင်ကသူ့ကိုလူ့ဘဝမှာစိတ်ချလက်ချမှမထားခဲ့နိုင်တာ…ခေါ်သာသွားမောင်ခင်…
နှစ်ယောက်လုံး အဲ့ဘုံမှာပဲပျော်ကြပေါ့…ပျော်ရလား မပျော်ရလားတော့မင်းကပိုသိမှာပေါ့ကွယ်”
ဘွားမယ်စိန်စကားကြောင့်မောင်ခင်ပုလင်းအားကျစ်ကျစ်ပါအောင်ကိုင်ထားဆဲ။
“တစ်ခုတော့ရှိတာပေါ့…ဘေးမှာကြည့်လိုက် မင်းမိန်းမကိုချစ်တဲ့သူ့ရဲ့မိဘတွေဆွေမျိုးတွေ…သူတို့က မင်းမရှိတော့ မင်းမိန်းမကို
စောင့်ရှောက်ကြတယ်ဖေးမကြတယ်။
အဲ့တော့…
လူ့ဘဝမှာပဲမင်းမိန်းမကိုရှိစေချင်သလား…
မင်းနဲ့အတူတူ ခေါ်သွားချင်သလား…
ရွေးတော့မောင်ခင်ရေ”
မောင်ခင်မည်သည့်စကားမျှမဆို….။
အားလုံးကိုငေးကြည့်နေရှာ၏။
ခဏမျှငြိမ်နေရင်း…
“ကျုပ်မရှိရင် ကျုပ်မိန်းမကိုစောင့်ရှောက်ပေးကြပါဗျာ…။ကျုပ်ခင်ဗျားတို့ကိုစိတ်ချပါတယ်…။ကျုပ်လိုဘဝမျိုးထဲတော့ကျုပ်မခေါ်သွားရက်ပါဘူးဗျာ…”
“ဆုံးဖြတ်တာမှန်တယ်မောင်ခင်…မင်းမိန်းမအတွက်ဒါဟာအကောင်းဆုံးပဲ…။သူလည်းမင်းကိုချစ်ရှာပါတယ်ကွယ်…
မင်းဒီလိုဘဝမျိုးရောက်နေတာကိုလည်း
သူမကြည့်ရက်ရှာပါဘူး”
“ကျုပ်ကိုအမျှဝေပေးပါ ကျုပ်သာဓုခေါ်ပါ့မယ်…အရင်ကကျုပ်မိန်းမနဲ့ခွဲရမှာဆိုးလို့ ကျုပ်သာဓုမခေါ်တာပါ…
ကျုပ်ဒီတစ်ခါသာဓုခေါ်ပါတော့မယ်ဗျာ”
“ကောင်းတယ်မောင်ခင်…ကောင်းပေတယ်”
မောင်ခင်သည်သူပြောလိုသမျှပြောပြီးသည်နှင့် မိချို၏ကိုယ်တွင်းမှထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။
မိချိုအား ရေမန်းပတ်ဖြန်းပေးပြီး
သတိလည်လာချိန်၌
ဖြစ်သမျှအားပြောပြကြသည်။
“မောင်ခင်ကိုပေးတာဘာပုလင်းလဲဘွား…
ဟို…အဆိပ်များလား”
“ဘယ်ကသာ မောင်အောင်ဘော်ရယ်…မောင်ခင်သူ့မိန်းမကိုမခေါ်ရက်တာဘွားသိလို့အိမ်ကနေကြိုယူလာခဲ့တာ…။အထဲကအဆိပ်လည်းမဟုတ်ဘူး…ရေတွေကွဲ့…ရေတွေ”
“ဗျာ…ကျုပ်တို့ကအဆိပ်ထင်ပြီးလန့်သွားတာဗျ ဘွားရဲ့”
“ကဲ.. မလန့်ကြနဲ့တော့
မောင်ခင်လည်းကျွတ်လွတ်ချိန်ရောက်ပြီး…မိချိုကလည်းဆွဲမထားတော့ဘဲစိတ်ကိုဖြေလျော့တော့ တတ်နိုင်သမျှကုသိုလ်ပြုပေးကြ…
ဘွားကတော့ဒါပဲမှာမယ်”
“စိတ်ချပါဘွား…။သမီးယောကျာ်းအတွက်
သမီးစိတ်ကိုအကောင်းဆုံး ပြင်မှာပါ”
“အေးကွယ်… သာဓု….သာဓု…သာဓုပါသမီးရယ်”
ဘွားမယ်စိန်ကိုမိချိုဦးချကန်တော့ရှာသည်။
နောက်တစ်ရက်၌…မိချိုတို့မိသားစုသည်
မောင်ခင်ကျွတ်လွတ်ဖို့အလှူအတန်းများ
ပြုလုပ်ပေးကြတော့လေသည်။
ပြီးပါပြီ။
ယဥ်မင်း(ကန့်ဘလူ)
စာရေးသူရေးသားထားသည့်ဘွားမယ်စိန်စာမူသည်လိုအပ်ချက်တွေများပါတယ်။
စာရေးသူရဲ့ဗဟုသုတမပြည့်စုံသည်ရှိသော်
ခွငွ့်လွှတ်ပေးကြပါရှင်။