တော့ပိတ်သွားရလိမ့်မယ်””
အဆောင်မှုးကမနက်ပိုင်းအနားယူရန်ပြောကာအဆောင်တံခါးပိတ်၍ထွက်သွားကြသည် ။
ထို့ကြောင့်အဆောင်တွင်တစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့၏အားလုံးထွက်သွားကြတော့အဆောင်တစ်ခုလုံးတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားကဘာသံမှမကြားရတော့ပေ
စာရေးသူလည်းအခန်းတံခါးပိတ်ကာအိပ်လိုက်၏မိုးကသိပ်မလင်းသေးရိပ်သာဆိုတော့အားလုံးတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်ကာပတ်ဝန်းကျင်ရှိကျေးဌက်အော်သံမှလွဲ၍ကိုယ့်အသက်ရှုသံပင်ပြန်ကြားနေ၏
စာရေးသူနေသောအဆောင်သည်တရားထိုင်သည့်ဓမ္မာရုံနှင့်အနည်းငယ်ဝေးသောကြောင့်ပို၍တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်ထင်ရတယ်
်တစ်ခါတစ်ခါဘာပန်းရနံမှန်းမသိသောပန်းရနံများ၏ရနံ့တွေရနေပြီးမွှေးပျံ့သောအနံ့ပေါင်းစုံကိုရှုမိ၏
သတိကပ်ကာတတ်နိုင်သလောက်တရားမှတ်နေရင်းမှေးကနဲပြန်အိပ်ပျော်မယ်ရှိသေး —ရှပ် ရှပ် ရှပ် —
လူတစ်ယောက်လမ်းရှောက်လာသံကိုအတိုင်းသားကြားတော့စိတ်ထဲမှာဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။
်တစ်ဆောင်းလုံးမှာတစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့တာကိုဘယ်ကခြေသံလည်းတွေးနေတုန်းခြေသံကအခန်းရှေ့တွင်ရပ်သွား၏။
ဘာပါလိမ့်လို့ငြိမ်ပြီးနားထောင်နေတုန်းအခန်းရှေ့ကဆက်ရှောက်သွားပြန်သည် ။
စာရေးသူနေသောအခန်းဘေးတွင်ရေချိုးခန်းရှိသည်မို့ရေချိုးခန်းမှရေချိုးနေသံကြားရတော့စိတ်ထဲမှာအဆောင်မှုးများပြန်လာပြီးရေချိုးနေသလားလို့တွေးမိသွားသည် ။
ဒါပေမဲ့အဆောင်မှုးကသူများတွေပြန်မှသူပါပြန်လေ့ရှိကာစည်းကမ်းရှိသူမို့မဖြစ်နိုင်ဟုအတွေးရခက်သွားပြန်သည် ။
ဒါဆိုဘယ်သူများပြန်လာ၍စောစောစီးစီးရေချိူ းနေပါလိမ့်လို့တွေးရင်းခေါင်းတွေနောက်လာသည်။
တောင်တွေးမြောက်တွေးဖြစ်နေတုန်း ရေချိုးခန်းကပြန်ထွက်လာပြီးအခန်းရှေ့တွင်ခြေသံကရပ်နေပြန်သည်စာရေးသူလည်းဇောချွေးများပြန်လာပြီ
ခဏနေတော့ဆက်ရှောက်သွားကာတစ်ဆောင်လုံးပတ်ရှောက်နေသံကြားရပြန်သည်။
အဆောင်မှုးများနေမကောင်းလို့လာပြန်ကြည့်တယ်ထင်ပြီဆက်မတွေးတော့ပဲပြန်အိပ်လိုက်သည် ။
ထိုအချိန်မှာပဲရုတ်တရက်တံခါးလာခေါက်သံကြားတော့စိတ်ထဲသေချာပြီအဆောင်မှုးအခြေအနေသတင်းလာမေးတယ်ထင်ပြီးအခန်းတံခါးကိုထဖွင့်လိုက်သည်။
သို့ပေမဲ့အခန်းပြင်မှာဘယ်သူမှရှိမနေကိုယ်လည်းတအံ့တသြဖြစ်သွားပြီအဆောင်ကိုဝေ့ကြည့်တော့
လူ့တစ်ယောက်မှမရှိတံခါးခေါက်ချိန်နှင့်တံခါးထဖွင့်ချိန်ကသိပ်မကြာသောကြောင့်လူတစ်ယောက်ဆိုပါကဒီလောက်မြန်မြန်ပျောက်သွားစရာအကြောင်းမရှိ
အခန်းတံခါးများကလည်းအကုန်ပိတ်ထားပြီးအဆောင်အဝင်ဝတံခါးကလည်းပိတ်လျှက်သားရှိနေသည်။လူရိပ်လူယောင်မတွေ့ရပေ။
အဆောင်တံခါးတောင်သော့ဂလောက်နှင့်အပြင်ကကျကျနနပိတ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။
ဒါဆိုအသံတွေကဘယ်ကကြားနေရတာလဲလို့မစဉ်းစားတတ်အောင်ရှိနေသည်။ခေါင်းမူးတာတောင်ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ
အခန်းတံခါးများအားလုံးလဲသော့ခတ်သွားတာမို့သေချာတာကတစ်ဆောင်လုံးမှာတစ်ယောက်ထဲရှိနေတာသေချာနေတာမို့ဘာဘာညာညာတွေးရင်းကြောက်စိတ်များဝင်လာမိသည်။
သို့ရာတွင်အခန်းအပြင်တွင်ရပ်ရင်းပတ်ဝန်းကျင်တွင်တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေသလိုမျိူ းစိတ်ကခံစားနေရသည်။
တစ်ကိုယ်လုံးကြက်သီးများတဖျန်းဖျန်းထပြီးကြောက်နေတုန်းရှိသေးဘေးနားကိုလေဟပ်သွားသလိုခံစားရကာတစ်ယောက်ယောက်ရောက်လာသလိုဖြစ်ပြီးမမြင်ရတဲ့လက်အေးတစ်စုံကစာရေးသူလည်ပင်းကိုလာကိုင်တဲ့အခါမှာတော့
လည်ပင်းတွင်အေးစက်စက်အထိအတွေ့ကြောင့်အကြောက်လွန်ကာ
”’ အား”’
ငယ်သံပါအောင်အော်ပြီးဘာမှမမြင်တော့ပဲမေ့လဲသွားပေသည် ။
သတိပြန်ရတော့အနားမှာသူငယ်ချင်းနှင့်အတူလူစုံတွေ့ရကာစိုးရိမ်တကြီးမေးကြတော့၏
””ဘာဖြစ်တာလဲ—ဘာဖြစ်သွားတာလဲ””
ရောဂီအားလုံးကြောက်မှာစိုးလို့မပြောပဲအဆောင်မှုးကိုသာဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ပြောပြတော့အဆောင်မှုးကသက်ပျင်းချရင်း
”” ဒီအဆောင်ကအရင်အဆောင်မှုးဆုံးသွားတာမကြာသေးဘူးစွဲ့လမ်းစိတ်ကြောင့်အဆောင်ကိုဆက်ပြီးစောင့်ရှောက်နေတယ်ထင်တယ်—””
””အရင်ကလည်းနည်းနည်းပါးပါးအခြောက်ခံရတယ်ပြောတာပဲ—
သေသွားသောအဆောင်မှုးကသူ့တာဝန်သူဆက်လုပ်နေပုံရတယ်စွဲလန်းစိတ်များသိပ်ကြောက်စရာကောင်းတာကိုသံဝေဂရမိပါတယ်””
အဆောင်မှုးပြောမှဖြစ်ရပ်မှန်ကိုသိရပေမဲ့
သူကတော့သူအလုပ်သူဆက်လုပ်နေတာပါပဲဒါကိုလူတွေကခြောက်တယ်ထင်နေခြင်းဖြစ်သည်အခုလည်းအဆောင်မှာကျန်နေခဲ့သောစာရေးသူအားသတိပေးခြင်းလားမဆိုနိုင်ပါဘူး
ဒီနေရာမှာပြောချင်တာကတော့လူတစ်ယောက်သေခါနီးအချိန်ဟာအရမ်းကိုအရေးကြီးပါသည်။
ဒါ့ကြောင့်တစ်ချို့တွေကသေခါနီးအချိန်မှာတရားခွေဖွင့်ပေးခြင်းဘုရားစာရွတ်ပေးခြင်းပြုလုပ်ခဲ့တဲ့ကောင်းမှု့ကုသိုလ်များပြန်လည်ပြောပြခြင်းတို့ကိုလုပ်ဆောင်ပေးလေ့ရှိပါသည်။
ဘယ်လောက်ပဲကောင်းမှု့ကုသိုလ်တွေလုပ်နေပေမဲ့သေခါနီးမှာတစ်ခုခုကိုစွဲလမ်းစိတ်ဝင်သွားပါကအခိုက်အတန့်ပဲဖြစ်ဖြစ်ကာလတစ်ခုထိပဲဖြစ်ဖြစ်မကျွတ်မလွတ်ပဲဖြစ်နေတတ်သည်ဟုတရားစာအုပ်ထဲတွင်ဖတ်ဖူးပေသည်။
အခုလက်တွေ့မှာရိပ်သာကအဆောင်မှုးဟာသေခါနီးအဆောင်ကိုစွဲလမ်းတဲ့စိတ်ဖြစ်သွားတာကြောင့်သူ့တာဝန်ကိုဆက်လက်ထမ်းဆောင်နေခြင်းဖြစ်ပါတယ် ။
ဒါပေမဲ့စာရေးသူကတော့ဆက်ပြီးနေဖို့ဘယ်လိုမှမခံစားနိုင်တော့၍သူငယ်ချင်းကိုပြောမိရာ
ညနေပိုင်းမှာတော့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကားဌားပြီးအိမ်ပြန်ကြတော့အိမ်ကလည်းတအံတသြပေါ့
၁၀ရက်လည်းမပြည့်သေးဘူးလေအဲဒီအချိန်ကစပြီးအဲ့ရိပ်သာမှာနောက်ထပ်မဝင်ဖြစ်တော့ပါ
ကိုယ့်လိုတော့လူတိုင်းဖြစ်မည်မထင်ပါကိုယ်ကတော့ကံနိမ့်နေ၍တိုက်ဆိုင်စွာကြုံတွေ့ခဲ့ခြင်းဖြစ်မည်ထင်ပါသည်။
တိမ်လွှာမိုး