ထားတဲ့ ရေအိုးစင်တစ်ခုရုတ်တရက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။
ခင်မှုန်လဲ ရေအိုးစင်တွေ့တာနဲ့ ကမန်းကတမ်းသွားပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ရေဆိုလို့ တစ်ပေါက်မှမရှိ။
” ငါအတော်ကံဆိုးတာပဲ ရေအိုးစင်တွေ့တာတောင် သောက်စရာရေတစ်ပေါက်မှမရှိပါလား “ဆိုပြီးတွေးနေတဲ့အချိန် ဘေးနားမှာ ငှက်နှစ်ကောင်က ကျလိ ကျလိနဲ့အော်မြည်ပြီး ရေအိုးစင်အပေါ်မှာ နားနေတာမြင်တော့
” ဒီငှက်လေးတွေကို ငါမြင်ဖူးသလိုပဲ… ငါရင်းရင်းနှီးနှီးမြင်ဖူးပါတယ်.. စဉ်းစားစမ်း စဉ်းစားစမ်း…. ဟာ .. ငါရေတိုက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ငှက်လေးတွေပဲ။ ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် .. ငါသောက်မယ့်ရေကို မြေအိုးကွဲနဲ့ထည့်ပြီး တိုက်ခဲ့ဖူးတာပဲ”
ခင်မှုန်အတွေးထဲမှာ ပြုလုပ်ခဲ့တဲ့ အရိပ်တွေပေါ်လာတဲ့အချိန် ရေအိုးစင်ထဲမှာရှိနေတဲ့ မြေအိုးထဲကနေ ကြည်လင်အေးမြနေတဲ့ ရေတွေအပေါ်ကိုလျှံကြလာခဲ့တယ်။ အဲဒီတော့မှ ရေကြည်ကို ဝမ်းသာအားရနဲ့အငမ်းမရသောက်လိုက် မျက်နှာနဲ့ဇက်ပိုးကို ဆွတ်လိုက်လုပ်နေတဲ့အချိန်
” ကလေးမ နင်ရွာကိုပြန်မယ့်အချိန်ရောက်ပြီ .. အမြန်မပြန်ရင် ဒီဘဝမှာပဲ တစ်ဝဲလည်လည်ဖြစ်နေလိမ့်မယ် အမြန်သွားတော့” ဆိုတဲ့အသံကို ကြားလို့လိုက်ကြည်ပေမယ့် ဘယ်သူ့ကိုမှမတွေ့။
” အခုချက်ချင်း အရှေ့စူးစူးကိုသွားရင် မွန်းမတည့်ခင် ရွာထိပ်ကိုရောက်လိမ့်မယ် ဟိုမှာ အမျှဝေမယ့်သူတွေ နင့်ကိုစောင့်နေကြတယ်” ဆိုတဲ့အသံထပ်ကြားတော့မှ ခင်မှုန်အသိဝင်လာပြီး အရှေ့စူးစူးကို အလောတစ်ကြီးထွက်သွားခဲ့တယ်။
နေကလဲပူ ဖိနပ်ကလဲ မပါတဲ့အတွက် လမ်းခရီးက လိုသလိုမပေါက်ဖြစ်နေခဲ့သလို လမ်းဘေးတစ်လျောက်မှာလဲ ဒူးဆစ်လောက်ရှိတဲ့ဆူးပင်တွေကလွဲပြီး သက်ရှိတစ်ကောင်တစ်လေကိုမှ မတွေ့ရဘူး။ နေကလဲ ခေါင်းတည့်တည့်ကနေ ထိုးထားသလို ပူလောင်နေတဲ့အတွက် ခင်မှုန်ကိုယ်ထဲမှာရှိတဲ့အားတွေကုန်သလောက်ဖြစ်နေခဲ့ပြီး လမ်းတောင်မလျောက်နိုင်အောင် ပျော့ခွေနေခဲ့တယ်။ဒါပေမယ့်လည်း ရှိသမျှခွန်အားတွေကို စုစည်းပြီး လျောက်လာခဲ့တာ မွန်းမတည့်ခင်အချိန်မှာ မှတ်တိုင်တွေ ကျိုးတိုးကျဲတဲဖြစ်နေတဲ့ သင်္ချိုင်းတစ်ခုကိုအဝေးကနေ လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။
” ဒါ ဒါ ငါနေတဲ့ရွာ သင်္ချိုင်းပဲ… ငါရွာကိုပြန်ရောက်ပြီ ရွာကိုပြန်ရောက်ပြီ” လို့ရေရွတ်ကာ ပြေးသွားတဲ့အချိန် ဇရပ်ပေါ်ကနေ သာဓုခေါ်သံအချို့ထွက်လာတာကိုကြားလိုက်ရတယ်။
” မဟုတ်ဘူးလေ အမေ…. သမီး သာဓုမခေါ်ရသေးဘူးလေ … အမေ….”
ခင်မှုန်တစ်ယောက် ငိုကြီးချက်မနဲ့ အော်ဟစ်ပြောလိုက်ပေမယ့် ဇရပ်ပေါ်ကလူတွေကတော့ ဘာမှမကြားတဲ့ဟန်နဲ့ အခေါင်းနားကိုစုပြုံသွားနေခဲ့ကြတယ်။ ခင်မှုန်လဲ လူတွေစုနေတဲ့အခေါင်းနားကိုတိုးပြီးကြည့်လိုက်တော့ နှုတ်လမ်းတစ်ခုလုံးပြာနှမ်းပြီး အသက်ကင်းမဲ့နေတဲ့ မိမိခန္ဓာကိုယ်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” အမလေး သမီးရယ် အမေတို့ကို အစောကြီး ထားသွားခဲ့ပါလား… အမေတစ်ခု သမီးတစ်ခုဘဝပဲရှိတာကို ကံတရားကဘာလို့ရက်စက်တာလဲ အဟီးဟီး”
အမေရဲ့ငိုသံတွေကိုကြားတော့ ခင်မှုန် ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပဲ အခေါင်းဘေးမှာထိုင်ချပြီး မျက်နှာကိုလက်နဲ့အုပ်ကာ ငိုချပြစ်လိုက်တယ်။
” သွားလေသူစိတ်မဖြောင့်အောင် မလုပ်ပါနဲ့ မခင်မျိုးရယ်… စိတ်လျော့လိုက်တော့.. ချက်ကြီးနဲ့ ထွန်းခင် အလောင်းကိုသင်္ဂြိုလ်ဖို့လုပ်တော့”
ဘကြီးသောင်းစိန်ကပြောရင်းဆိုရင်း ခင်မှုန်ထိုင်နေတဲ့နားကနေအလောင်ကိုသယ်ထုတ်ပြီး ထင်းပုံပေါ်တင်ကာ မီးရှို့လိုက်ကြတယ်။ အားလုံးပြီးစီးသွားတော့ အသုဘလာပို့တဲ့သူတွေ အားလုံးအလျှိုလျှိုနဲ့ရွာထဲပြန်ဝင်သွားခဲ့သလို ခင်မှုန်ကလဲ ရွာသားတွေနဲ့ရောပြီး လိုက်သွားခဲ့တာ ရွာထိပ်လဲရောက်ရော ကျွဲချိုလေးခွကို ခါးကြားမှာထိုးပြီး ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကိုကိုင်ထားတဲ့ သျောင်တစ်စောင်းနဲ့လူတစ်ယောက်ထွက်လာပြီး
” နင်ရွာထဲကိုဝင်လို့မရဘူး” ဆိုပြီး တားပါလေရော။ ခင်မှုန်လဲ သူ့ကိုရွာထဲပေးဝင်ဖို့ အတန်ကြာအောင် ငိုယိုတောင်းပန်တော့မှ ဝင်ခွင့်ပေးခဲ့တယ်။ ရွာထဲရောက်တော့လဲ အရင်ထဲကရှိနေတဲ့ နာနာဘာဝတွေက ခင်မှုန်ကို သူတို့နေရာမလာဖို့ မောင်းထုတ်ကြပြန်ရော။
” ခင်မှုန်ရေ သမီးရေ … သမီးကြိုက်တဲ့ ဝက်သားဟင်းလေးအမေချက်ထားတယ် ထစားပါဦး” ဆိုပြီးပြောသံကြောင့် အိမ်ရှေ့အလောင်းစင်နားကိုကြည့်လိုက်တာ ဆံပင်ဖားလျားချထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က သူ့အတွက်ချထားပေးတဲ့ ထမင်းဟင်းတွေကို အငမ်းမရစားသောက်နေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
ခင်မှုန်လဲ သူစားမယ့်ထမင်းကို အခြားတစ်ယောက်ကလုစားနေတာမြင်တော့ စိတ်တိုသွားပြီး အလောင်းစင်နားသွားကာ
” နင်ကဘာလို့ ငါ့ကိုကျွေးတဲ့ထမင်းကို လုစားနေတာလဲ…အခုချက်ချင်းငါ့အလောင်းစင်ပေါ်ကနေ ဆင်းစမ်း” လို့ပြောလိုက်တော့ ဆံပင်ဖားလျားချပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ထမင်းတွေကြုံးစားနေတဲ့မိန်းမက ခင်မှုန်ကိုမျက်စောင်းထိုးကြည့်ကာ
” ငါ့နာမည်လဲ ခင်မှုန်ပဲ သူတို့ကျွေးတုန်းက ခင်မှုန်စားဖို့ဆိုပြီးကျွေးတာ ဒါကြောင့် ငါတက်စားတာ အဟီးအဟီး ဟက်ဟက်”
” မဟုတ်ဘူးလေ ငါကိုသူတို့ကျွေးတာပါ.. ငါထမင်းမစားရတာ ရက်အတော်ကြာနေပြီ .. ငါ့ကိုနည်းနည်းလောက်ကျွေးပါလား”
” မရဘူး … ဒီထမင်းနည်းနည်းလေးကို ငါစားလို့တောင်မဝတာ နင့်ကိုဘာလို့ကျွေးရမှာလဲ”
မျက်နှာတစ်ခုလုံးဖြူဖတ်ဖြူလျော်ဖြစ်နေတဲ့ မိန်းမရဲ့စကားကြောင့် ခင်မှုန်စိတ်ပျက်သွားပြီး အိမ်ပေါ်တက်ဖို့လုပ်တော့ ပေါင်မှာထိုးကွင်းမှင်ကြောင်တွေထိုးထားတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်က မတက်ဖို့ထပ်တားပြန်ရော။
အဲဒီအချိန် အလောင်းစင်ပေါ်မှာ စားသောက်ပြီးတဲ့မိန်းမက ခင်မှုန်ကို လက်ညိုးထိုးကာ လှောင်ပြောင်ရယ်မောပြီး အမှောင်ထဲကိုထွက်သွားခဲ့တယ်။
နောက်တစ်နေ့ရောက်တော့လဲ အလောင်းစင်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့အစားအသောက်တွေကို ခင်မှုန်ဆိုပြီးနာမည်တွင်တဲ့ နာနာဘာဝတွေက လာရောက်စားသောက်သွားပြန်လေရော။ ရက်လည်ဆွမ်းသွပ်တဲ့အချိန်မှာလဲ ခင်မှုန်ဆိုတဲ့နာမည်ကိုခေါ်ပြီး အမျှဝေပေမယ့် နာမည်တူနဲ့နာနာဘာဝတွေက အံလိုက်ကျင်းလိုက်ရောက်လာပြီး အနိုင်ကျင့်မောင်းထုတ်ကြတဲ့အတွက် အမျှအတန်းမရခဲ့ပေ။
ရက်လည်ပြီးတဲ့အချိန်ထိ အစာရေဆာဝဝလင်လင်မစားရတဲ့အတွက် အိမ်အနီးအနားမှာရှိတဲ့ လူအချို့ကိုအသိပေးဖို့ကြိုးစားရာကနေ ခင်မှုန်က အခြောက်အလှန့်ကြမ်းတယ်။ အခုထိမကျွတ်ပဲ အိမ်ကိုစွဲနေတယ်ဆိုတဲ့သတင်းက တစ်ရွာလုံးပျံ့သွားခဲ့တယ်။
တစ်ရက်မှာတော့ ခင်မှုန်တစ်ယောက် ကံအကြောင်းလှစွာနဲ့ မိခင်ဖြစ်သူရဲ့အိမ်မက်ထဲမှာ တွေ့ဆုံခွင့်ရခဲ့တယ်။ တွေ့ခွင့်ရတယ်ဆိုရုံလေးသာဖြစ်လို့ အမျှတန်းမရတဲ့အကြောင်း၊ အလှူအတန်းလုပ်ပြီးအမျှဝေချိန်မှာ မခင်မှုန်၊ အသက်(၂၃)နှစ်ဆိုတာထည့်ပြောဖို့ မိခင်ဖြစ်သူကို ငိုယိုပြောပြခဲ့တယ်။
မိခင်ဖြစ်သူလဲအိမ်မက်ကနိုးလာတာနဲ့ သူ့သမီးမကျွတ်လွတ်တာသေချာမှန်းသိတော့ ရည်စူးအလှူလုပ်ဖို့ပြင်ဆင်ခဲ့တယ်။ ခင်မှုန်ကတော့ ဒီတစ်ခါ သူ့အတွက်အမျှအတန်းရတော့မယ်ဆိုပြီး ဝမ်းသာစွာနဲ့ အိမ်နားတစ်ဝိုက်မှာလှည့်ပတ်သွားလာနေတုန်း ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကိုင်ထားတဲ့ သူရောက်လာပြီး
” ဟေ့ ဟေ့ နင်ရွာထဲမှာနေလို့မရဘူး … အပြင်ထွက်နေ”
” ခဏပါပဲရှင် အမျှတန်းဝေပြီးတာနဲ့ ကျွန်မသွားပါ့မယ်”
” မရဘူး ဒါကရွာစည်းကမ်းပဲ.. နင်အတွက်ရည်စူးပြီးလုပ်တဲ့အလှူဆိုရင် ရွာထိပ်မှာ နင့်ကိုလာခေါ်လိမ့်မယ် အဲဒီတော့မှ နင်လိုက်သွားရမယ် အခုချက်ချင်းရွာပြင်ပြန်ထွက်ပါ။ မထွက်ဘူးဆိုရင် ငါကညှာမှာမဟုတ်ဘူးနော်”
ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကိုဝင့်ကာပြောလိုက်တဲ့ သူရဲ့စကားကြောင့် ခင်မှုန်တစ်ယောက်မျက်နှာငယ်စွာနဲ့ရွာအပြင်ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ရွာပြင်လဲရောက်ရော မိမိနဲ့အသက်အရွယ်တူ မိန်းကလေးပေါင်းများစွာကိုမြင်တော့ အံ့ဩသွားခဲ့တယ်။
” ဟိုကောင်မ အခုမှရောက်ပြီး အရှေ့မှာနေလို့မရဘူး ..အနောက်မှာလာတန်းစီ” ဆိုပြီးပြောတဲ့အသံကိုကြည့်လိုက်တော့ ဗိုက်တစ်ခုလုံး ပေါက်ပြဲပြီး အူတွေအခွေလိုက်ကျနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က ခင်မှုန်ကို ခါးထောက်ပြီးပြောနေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
” ရှင်ကဘယ်သူလဲ… ဘာကြောင့် ကျွန်မကိုအနောက်မှာတန်းစီခိုင်းတာလဲ”
” ဟဲ့ စကားပြောဆင်ခြင်စမ်း ကောင်မ… ငါက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ငါးဆယ်လောက်ထဲက ရွာထိပ်မှာ ကျွဲခတ်လို့သေသွားတဲ့ ငွေမှုန်ပဲ… အားလုံးထဲမှာ သက်ကြီးဝါကြီးမို့လို့ နေရာမကျော်အောင် ပြောနေရတာ ။ ဘာလဲ နင်ကမကျေနပ်ဘူးလား”
သွေးမရှိတဲ့မျက်နှာ၊ ပြူးကျယ်နေတဲ့မျက်လုံးအစုံနဲ့ပြောလိုက်တဲ့မိန်းမရဲ့စကားကြောင့် ခင်မှုန် အနည်းငယ်ကြောက်လန့်သွားပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းက သရက်ပင်အောက်မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်စောင့်နေခဲ့လိုက်တယ်။
မကြာခင် ရွာထဲကနေ လူတစ်ယောက်ထွက်လာပြီး သစ်ကိုင်းခက်ကို လေမှာယမ်းကာ
” မခင်မှုန်၊ အသက်(၂၃)နှစ်အတွက် ကောင်းမှုကုသိုလ်လုပ်ပေးဖို့ရှိတယ်။ ဒါကြောင့် ကျုပ်ပြောတဲ့စကားကြားရင် သစ်ကိုင်းခက်ကို ကိုင်ပြီး အနောက်ကနေလိုက်ခဲ့ပါ” ဆိုပြီးပြောတော့ သရက်ပင်အောက်မှာထိုင်နေတဲ့ ခင်မှုန်က ဝမ်းသာအားရထကာကြည့်လိုက်တော့ လာခေါ်တဲ့ သစ်ကိုင်းကို ကိုင်ကာ ရွာထဲကိုလိုက်သွားဖို့ လုယက်နေကြတဲ့ မိန်းကလေးပေါင်းများစွာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
” အဲလိုမလုပ်နဲ့ သူလာခေါ်တာ ကျွန်မကိုပါ .. ကျွန်မလိုက်ပါရစေ”
ခင်မှုန်ရဲ့သနားဖွယ်စကားသံကြောင့် အနားမှာတိုးဝှေ့နေကြတဲ့သူတွေထဲက ဝမ်းဗိုက်မှာ ဓါးမြောင်တစ်ချောင်းစိုက်နေတဲ့မိန်းမက
” ဟိုက နာမည်နဲ့အသက်ပဲခေါ်တော့ နင်နဲ့နာမည်တူ အသက်တူမိန်းမတွေက အလုအယက်လိုက်ကြတာပေါ့.. နင်တော့ဒီပုံစံအတိုင်းဆို ကျွတ်မယ်မထင်ပါဘူး”လို့ပြောကာ ခေါ်တဲ့သူအနောက်ကို ပြေးလိုက်ဖို့ကြိုးစားနေခဲ့တယ်။
ခင်မှုန်လဲ လာခေါ်တဲ့သူအနောက်ကို လိုက်ဖို့အစွမ်းကုန်ကြိုးစားပေမယ့် မရေမတွက်နိုင်အောင် များပြားတဲ့ နာမည်တူ၊ အသက်တူ နာနာဘာဝတွေရဲ့တွန်းထိုးမှုကို မခံနိုင်ပဲ ရွာပြင်မှာ ကျန်ခဲ့ရတယ်။
ဒီတစ်ကြိမ်မှာလဲအမျှတန်းမရခဲ့တဲ့ ခင်မှုန်တစ်ယောက် စိတ်ပျက်စွာနဲ့ သရက်ပင်အောက်မှာထိုင်နေတဲ့အချိန် နားထဲမှာ ဂုဏ်တော်ရွတ်ပွားသံ သဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရတယ်။
” ဒါဒါ ဘုရားရှိခိုးတဲ့အသံပဲ.. အသံလေးက နားထဲအေးမြလိုက်တာ”ဆိုပြီးတွေးမိတဲ့အချိန် သရက်ပင်ပေါ်ကနေ အဖိုးအိုတစ်ယောက် လမ်းလျောက်ဆင်းလာခဲ့ပြီး
” ဟိတ် ကလေးမ ငါ့အနောက်ကို လိုက်ခဲ့” ဆိုကာ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့တယ်။
ခင်မှုန်လဲ အဖိုးအိုရဲ့ အနောက်ကနေထပ်ချပ်မကွာ လိုက်လာတဲ့အချိန် ကန်သင်းရိုးတွေပေါ်မှာ ပိုးလိုးပက်လက်အိပ်နေကြတဲ့ နာနာဘာဝတွေက သူတို့ဆီမလာဖို့မောင်းထုတ်ကြသလို၊ ဖုန်းဆိုးမြေတွေပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေကြတဲ့ သူတွေကလဲ သူတို့ဆီပို့မယ်ထင်ပြီး အသံနက်ကြီးတွေနဲ့ အော်ဟစ်မောင်းထုတ်နေကြတာကို မြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။
အဘိုးအိုကတော့ ဘာတစ်ခွန်းမှမပြောပဲ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့တာ သင်္ချိုင်းပျက်တစ်ခုရှေ့ကို ရောက်လာခဲ့တယ်။
” ကလေးမ နင်က ဒီဇရပ်မှာခဏနေရဦးမယ်.. နင် နေဖို့ထိုင်ဖို့အတွက် ဇရပ်စောင့်မယ်ဖုန်ကို ငါခွင့်တောင်းပေးမယ်” ဆိုပြီးပြောကာ ဇရပ်လှေကားကို တောင်ဝှေးနဲ့သုံးချက်ခေါက်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာဝောာ့ ခေါင်မိုးပေါ်ကနေ ပုတ်လောက်ကြီးတဲ့ ခေါင်းတစ်လုံးပြူထွက်လာပြီး
” အဘိုးကြီး ကျုပ်ကိုဘာဒုက္ခပေးဦးမလို့လဲ”
” မယ်ဖုန် နင့်ကိုအကူအညီတစ်ခုလာတောင်းတာ.. အောက်ဆင်းခဲ့ဦး”
“အားနေ ကျုပ်ကိုပဲ ဒုက္ခလာလာပေးနေတယ်.. အခုလဲဘယ်သူကိုခေါ်လာပြန်ပြီလဲမသိဘူး”
ဇရပ်ခေါင်မိုးထိပ်ကနေ ဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက်ပြောဆိုသံအပြီးမှာ တိုင်လုံးတွေကို တွယ်ဖက်ပြီး ဇောက်ထိုးဆင်းလာတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
ခန္ဓာကိုယ်က ကျွဲတစ်ကောင်နီးပါးရှိပြီး ခေါင်းက ပုတ်လောက်ကြီးနေတဲအပြင် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး အမွှေးကြမ်းတွေဖုံးအုပ်ထားတဲ့ မိန်းမကြီးက
ခင်မှုန်ကိုကြည့်ပြီး
” ဒီမိန်းမကို ငါ့ဆီလာအပ်မလို့လား”
” အေး ဟုတ်တယ် ဒီကလေးမကို လောလောဆယ် နင့်ဇရပ်မှာ နေရာပေးထားလိုက်ပါ.. သိပ်မကြာလောက်ပါဘူး”
” မကြာဘူးဆိုရင်လဲပြီးရော ငါဇရပ်မှာနေရင် ငါပြောတဲ့အတိုင်းလိုက်နာရမယ် …နင်ကလိုက်နာနိုင်ပါ့မလား”
” ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ လိုက်နာပါမယ်”
” မယ်ဖုန်ရေ နင့်ကိုငါအပ်ခဲ့ပြီနော် … ”
အဘိုးအိုက မယ်ဖုန်ဆိုတဲ့မိန်းမလက်ထဲအပ်ပြီး ပြန်မထွက်ခင် ခင်မှုန်အနားကိုကပ်ကာ
” နင်ဒီမှာ ခဏနေလိုက်ဦး.. မကြာခင် နင်ကို ကူညီမယ့်သူတွေရောက်လာလိမ့်မယ်” ဆိုပြီးပြောကာ ပြန်ထွက်သွားခဲ့တယ်။
ခင်မှုန်လဲ အဘိုးအိုထွက်သွားတော့ ဇရပ်ပေါ်ကိုတက်ကြည့်လိုက်ရာ ခေါင်းကြီးကိုယ်သေး နာနာဘာဝတွေ၊ ပါးစပ်တစ်ခုလုံးလောက်တွေ တစ်ဖွားဖွားကျနေတဲ့နာနာဘာဝတွေ၊ ကိုယ့်အသားကို ကိုယ်ပြန်ဖဲ့ပြီး ဝါးစားနေရတဲ့ နာနာဘာဝတွေအပြင် အခြားမသတီစရာကောင်းတဲ့ နာနာဘာဝတွေက ဇရပ်တစ်ခုလုံးနေရာလပ်မရှိအောင်ပြည့်နှက်နေတာကိုမြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။
” ဟဲ့ကောင်မ … ဘာလဲ ငါ့ဇရပ်ကိုကြည့်ပြီး ရွံနေတာလား”
” မ..မ..မဟုတ်ပါဘူး”
” အေး နင်ကိုတောင် ဟိုအဘိုးကြီးကြောင့် လက်ခံလိုက်တာ.. လာခဲ့ နင့်အတွက်နေရာလုပ်ပေးမယ်”
မယ်ဖုန်က ခင်မှုန်ကိုခေါ်ပြီး ဇရပ်ပေါ်တက်လာတော့ လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်နေတဲ့သူတွေအားလုံး ငြိမ်သက်သွားကြတယ်။
” ဟို ငနက်တူတို့မိသားစု နင်တို့က ပေါက်ကျော်မတို့နေတဲအပင်ပေါ်ခဏပြောင်းနေလိုက် ကြားလား”
မယ်ဖုန်စကားကိုကြားတော့ တစ်ကိုယ်လုံးမီးသွေးခဲလိုမဲနက်ပြီး ပါးစပ်ပေါက်သေးသေးလေးတစ်ခုသာပါတဲ့ အကောင်ကြီးက ခေါင်းတစ်ဆတ်ဆတ်ညိမ့်ပြီး ဘုစုခလုကလေးငယ်တွေကို ပခုံးပေါ်ကောက်တင်ကာ ဇရပ်ပေါ်ကနေဆင်းသွားခဲ့တယ်။
” ဒီနေရာက နင့်နေရာပဲ … တစ်ခုခုသွားချင်လာချင်တာဆိုရင် ငါ့ကိုပြော… ငါခွင့်ပြုမှသွားလို့ရမယ်။ အေး… ငါ့ကိုမပြောပဲသွားလို့ကတော့ ဇရပ်ပေါ်ကနေ ခေါင်းနဲ့ဆင်းရမယ်မှတ် ကြားလား”
ခင်မှုန်လဲ ကြောက်လန့်စွာနဲ့ ခေါင်းကိုညိမ့်ပြလိုက်တော့ မယ်ဖုန်က ကျေနပ်သွားတဲ့ဟန်နဲ့ ဇရပ်ခေါင်မိုးပေါ်ကိုပြန်တက်သွားခဲ့တယ်။ အခြားသူတွေနဲ့မတူပဲ ဇရပ်စောင့်မိန်းမကိုယ်တိုင် နေရာချထားပေးသူမို့ ခင်မှုန်ကို အခြား နာနာဘာဝတွေအားလုံး ရန်မပြုရဲပဲ အလေးထားဆက်ဆံခဲ့ကြတယ်။ ခင်မှုန်လဲ အစပိုင်းမှာနေရခက်ပေမယ့် နောက်ပိုင်းကြာလာတော့ နေသားကျလာခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်မှာတော့ ဇရပ်ပေါ်မှာရှိတဲ့ နာနာဘာဝတွေထဲက အချို့က နေထိုင်လို့မရအောင် ပူလောင်မှုဒဏ်ကိုခံစားလာခဲ့ရတယ်။
မယ်ဖုန်လဲ သူ့ဇရပ်ထဲမှာဖြစ်ပျက်နေတာကိုမြင်တော့ နှစ်ချို့နာနာဘာဝဖြစ်တဲ့အတွက် အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားပြီး
” နေမရတဲ့သူတွေအားလုံး သင်္ချိုင်းထဲက ကြိုက်တဲ့နေရာမှာ သွားနေကြ … ညကျရင် ဇရပ်ပေါ်ကို အရှုပ်ထုပ်တွေရောက်လာဦးမယ်ထင်တယ်” လို့ပြောကာ ခြေထောက်ဆောင့်ပြီး သင်္ချိုင်းထဲကို ထွက်သွားခဲ့တယ်။
ခင်မှုန်ကတော့ ဘာမှမဖြစ်တဲ့အတွက် မိမိနေတဲ့ နေရာမှာ ထိုင်နေရင်း ရွေ့ပြောင်းနေကြတဲ့ နာနာဘာဝတွေကို ငေးကြည့်နေခဲ့တယ်။ သိပ်မကြာဘူး ခင်မှုန်တစ်ကိုယ်လုံး မီးပုံဘေးမှာထိုင်နေရသလို တစ်ဖိန်းဖိန်းတစ်ရှိန်းရှိန်းဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ငါပဲဖြစ်တာလားဆိုပြီးဘေးဘီဝဲယာကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လိုပဲ ဇရပ်ပေါ်မှာကျန်နေတဲ့ သူတွေအားလုံး လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်နေကြတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။
” အားလုံး ဒီနေရာက ထွက်ကြဟေ့ မထွက်ရင် ဒီထက်ပိုပူလောင်လာလိမ့်မယ်”
အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားဖြစ်တဲ့ ဗိုက်ပူပူပါးစပ်ပြဲပြဲ လူကြီးရဲ့အော်သံအဆုံးမှာ ခင်မှုန်အပါအဝင် အခြားနာနာဘာဝတွေအားလုံး ဇရပ်ပေါ်ကနေ ဆင်းပြေးခဲ့ရတယ်။
မကြာခင် ဥပဓိရုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ လူတစ်ယောက်က ဇရပ်ပေါ်ကိုဦးစွာတက်လာပြီး အနောက်မှာပါလာတဲ့လူနှစ်ယောက်ကတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုအကဲခတ်နေတဲ့အလား ဝေ့ဝိုက်ကြည့်ရှုနေခဲ့ကြတယ်။
ခင်မှုန်လဲ ဒီလူတွေက သာမန်လူတွေမဟုတ်လောက်ဘူးဆိုတာရိပ်မိပြီး ဟောင်းနွမ်းနေပြီဖြစ်တဲ့ အုတ်ဂူအနောက်ကနေ အခြေအနေကို အကဲခတ်နေခဲ့တယ်။
ဘယ်ကလာမှန်းမသိတဲ့ခရီးသွားတွေကတော့ ဇရပ်ပေါ်မှာနေရာယူပြီး တည်ငြိမ်စွာနေနေပေမယ့် မတည်ငြိမ်သူတစ်ယောက်တော့ရှိနေခဲ့တယ်။
သူကတော့ ” မယ်ဖုန်”
သူ့ဇရပ်မှာ နေချင်သလိုနေ လုပ်ချင်သလိုလုပ်နေကြတဲ့ ခရီးသွားတွေကို အသံပေးလိုက်၊ အနံ့ပေးလိုက်နဲ့ နှောက်ယှက်နေပေမယ့် ဟိုက ဖုတ်လေတဲ့ငပိ ရှိတယ်လို့တောင်မထင်ပဲ နေပြတော့ မယ်ဖုန် တစ်ယောက် ဒေါသပိုထွက်လာခဲ့တယ်။
ညဘက်ရောက်တော့ မှောင်မဲနေတဲ့သင်္ချိုင်းဇရပ်ပေါ်ကနေ မှိန်ပြပြဖယောင်းတိုင်အလင်းရောင် အချို့ထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။ အလင်းရောင်ထွက်ပေါ်လာပြီး မကြာခင်မှာ ဘုရားရှိခိုးသံသဲ့သဲ့က လေအဝေ့မှာ တစ်ချက်တစ်ချက် လွင့်ပျံ့လာခဲ့တယ်။
“ယဿာနုဘာဝတော ယက္ခာ
နေ၀ ဒေဿန္တိ ဘီသနံ
ယဥှိ စေဝါနုယုဉ္ဇန္တော
ရတ္တိန္ဒိ၀ မတန္ဒိတော”
” ဒါ ဒါမေတ္တာသုတ်ရွတ်ဖတ်နေတဲ့အသံပဲ”
ခင်မှုန်ရဲ့အသိစိတ်ထဲမှာ အခုမှ ဘုရားတရားဆိုတဲ့အကြောင်းတွေးမိလာခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန် ဇရပ်ခေါင်မိုးပေါ်မှာ တစ်ဒုန်းဒုန်းနဲ့ မယ်ဖုန် သောင်းကျန်းပါလေရော။
ခရီးသွားသုံးယောက်ကလဲ ပရိတ်ကြီး၁၁သုတ်ကိုပြီးဆုံးအောင်ရွတ်ဖတ်နေခဲ့တာ အာဋာနာဋိယသုတ်လဲရောက်ရော မယ်ဖုန်တစ်ယောက် ငယ်သံပါအောင် အော်ပြီး သင်္ချိုင်းထဲဝင်ပြေးပါလေရော။ သူ့အနောက်မှာတော့ ပြောင်လက်နေတဲ့ တင်းပုတ်တွေကို ကိုင်ထားတဲ့ ယက္ခနှစ်ကောင်က ထုရိုက်မယ့်ဟန်နဲ့ အတင်းထိုးလိုက်နေတာမြင်လိုက်ရတယ်။
မယ်ဖုန်လဲပြေးရော သူ့ကိုအမှီပြုပြီးနေတဲ့ နာနာဘာဝတွေအားလုံး ကြောက်လန့်တစ်ကြား ထွက်ပြေးကြပြန်ရော။ ခင်မှုန်လဲ သူများပြေးတော့ လိုက်ပြေးဖို့အလုပ် ရင်စည်းအနီ ခါးစည်းအနီဝတ်ထားတဲ့ ဘီလူးကြီးက သူ့ရဲ့ကြီးမားတဲ့ လက်နဲ့ တားလိုက်ပြီး
” မေတ္တာသုတ်ကိုလိုက်ရွတ်နေတာ သင်မဟုတ်လား” လို့မေးတော့ ခင်မှုန်က ကြောက်လန့်တစ်ကြားနဲ့ ခေါင်းတစ်ဆတ်ဆတ်ညိမ့်ကာ ဟုတ်မှန်ကြောင်းပြောလိုက်တော့ လူကောင်ထွားထွားယက္ခက ဇရပ်ပေါ်ကိုလက်ညိုးထိုးကာ
” သင့်ကုသိုလ်ကံက ဒီနေရာမှာနေရမယ့်သူမဟုတ်ဘူး .. သူတို့က သင့်ကိုကူညီပေးလိမ့်မယ်” လို့ပြောကာ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
ခင်မှုန်လဲ ယက္ခတွေပြောစကားကြောင့် ဇရပ်အနားကိုမဝံ့မရဲနဲ့ချဉ်းကပ်လာတဲ့အချိန်
” အမိ သင့်မှာဘယ်လိုဒုက္ခတွေကြုံနေလို့ ဒီလိုနေရာကိုရောက်နေရတာလဲ” ဆိုတဲ့အသံထွက်လာခဲ့တယ်။
ခင်မှုန်လဲ သူ့ကိုပြောတာမှန်းလဲသိရော သူ့အတွက်အမျှအတန်းပေးတဲ့အခါ အခြားသူတွေရရသွားတဲ့အကြောင်းတွေကို ပြောပြဖြစ်ခဲ့တယ်။ ခရီးသွားတွေကလဲ ခင်မှုန်ပြောတဲ့စကားတွေကို အလေးထားနားထောင်ပြီး
” သင် ကျုပ်တို့ထွက်သွားတာနဲ့ ရွာထိပ်မှာစောင့်နေပါ .. သင်ကျွတ်လွတ်အောင် ကူညီပေးပါ့မယ်” လို့ပြောလိုက်တော့မှ ခင်မှုန်တစ်ယောက် ထခုန်မတတ်ဝမ်းသာသွားခဲ့တယ်။
နောက်တစ်နေ့ နံနက်အရုဏ်တက်လဲရောက်ရော ခရီးသွားတွေက ပါလာတဲ့အထုပ်အပိုးတွေကို ယူကာ ခင်မှုန်တို့ရွာဘက်ကို ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ခင်မှုန်ကတော့ အနောက်ကနေ လိုက်လာပြီး ရွာထိပ်လဲရောက်ရော ထုံးစံအတိုင်း ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကိုင်ထားတဲ့သူက မဝင်ဖို့တားပါလေရော။
ခရီးသွားတွေကလဲ ခင်မှုန်အဖြစ်ကိုသိတဲ့ဟန်နဲ့ အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်ကာ
” ရွာပြင်မှာ ကျုပ်တို့လာအခေါ်ကိုစောင့်နေပါ”ဆိုပြီးပြောကာ ရွာထဲကိုဝင်သွားခဲ့ကြတယ်။
ထမင်းအိုးတစ်လုံးကျက်ခန့်ကြာတော့ ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကိုင်ထားတဲ့သူရောက်လာပြီး
” နင့်ကိုခေါ်နေတယ် သွား သွား အမြန်သွား” ဆိုပြီးပြောတော့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ရွာထဲကိုအပြေးသွားကာ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အသားနီနီ၊ အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့လူကြီးက
” မြန်မြန်တက်သွား ဟိုမှာ နင့်ကိုခေါ်နေတယ်” ဆိုပြီးပြောပြန်ရော။
ခင်မှုန်လဲ အိမ်ပေါ်ကိုရောက်တော့ အနောက်ကနေ တစ်စုံတစ်ယောက်တွန်းချလိုက်တဲ့အရှိန်ကြောင့် အရှေ့မှာထိုင်နေတဲ့ မိန်းမလျာလှသောင်းရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကိုပြုတ်ကျသွားခဲ့တယ်။
” အမေ… အမေ…”
” သမီး ခင်မှုန်လား… သမီးလေးရယ် အဖြစ်ဆိုးလိုက်တာကွယ်”
လှသောင်းတစ်ဖြစ်လဲ ခင်မှုန်ကို ဖက်ပြီးငိုနေတဲ့ မိခင်ဖြစ်သူကိုမြင်တော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားခဲ့တယ်။
” သမီး ပိုးထိပြီးဆုံးတဲ့နေ့ထဲက အမေအိပ်မရခဲ့တာ ၊ သမီးလေးအတွက် အလှူတွေလုပ်ပေးခဲ့တာ၊ အမျှအတန်းတွေပေးခဲ့တာ မရဘူးလား”
” မရဘူးအမေ ၊ သမီးအခုရောက်နေတဲ့လောကမှာ နာမည်တူ။အသက်တူတွေအများကြီးမှ အများကြီးပဲ နောက်တစ်ခါ သမီးအတွက် ရည်စူးပြီးအလှူလုပ်ရင်လေ သေတဲ့နေရာ၊ သေတဲ့နေ့၊ သေတဲ့အချိန်၊ နောက်ပြီး သမီးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကအမှတ်အသားတစ်ခုခုပါထည့်ပြီးခေါ်ပေးပါနော်၊ ဒါမှ သမီး အမေတို့နောက်ကိုလိုက်လာလို့ရမှာ”
ခင်မှုန်စကားအဆုံးမှာ ဘေးနားမှာရှိနေတဲ့သူတွေဆီကနေ ငိုရှိုက်သံအချို့ထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။
” ဟိုကောင်မလေး ထွက်တော့ အချိန်ပြည့်ပြီ”
အိမ်ပေါက်ဝမှာ မတ်တပ်ရပ်စောင့်နေတဲ့ လူနီနီကြီးရဲ့စကားအဆုံးမှာ ခင်မှုန်ရဲ့ဝိဉာဉ်က လှသောင်းကိုယ်ထဲကနေ ခွာပြီး ရွာအပြင်ကို ပြန်ရောက်သွားခဲ့တယ်။
နေ့ထန်းတစ်ဖျားလောက်လဲရောက်ရော ညက ဇရပ်ပေါ်မှာတည်းသွားတဲ့ လူသုံးယောက်ထဲက တစ်ယောက်က သစ်ကိုင်းတစ်ခုကို ကိုင်ကာရောက်လာပြီး
” ပြာသိုလဆန်း၃ရက်၊ နံနက်၉နာရီအချိန် ပိုးထိပြီး ဆုံးပါးသွားတဲ့ မခင်မှုန်၊ လည်ပင်းမှာအညိုကွက်အမှတ်ပါတဲ့ခင်မှုန်… ငါ့ကိုင်ထားတဲ့ သစ်ကိုင်းခြောက်ကို မလွတ်တမ်းစွဲကိုင်ပြီး လိုက်လာခဲ့ပါ ၊ သင့်အတွက်ရည်စူးပြီး ပြုလုပ်မယ့် အလှူမှာ သာဓုခေါ်ဆိုဖို့ လိုက်လာခဲ့ပါ” ဆိုပြီးသုံးကြိမ်တိတိခေါ်တော့ နာမည်တူ နာနာဘာဝတွေက ခင်မှုန်ကို ကြည့်ပြီး
” ဟိုကောင်မ နင့်ကိုခေါ်နေတာလေ … ဘာလုပ်နေတာလဲ အမြန်လိုက်သွား” လို့ပြောတော့ ခင်မှုန်က သစ်ကိုင်းအဖျားကို ကိုင်ကာရွာထဲကိုလိုက်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ သံဃာတော်တွေကို လှူဖွယ်ဝတ္တုတွေလှူဒါန်းနေတဲ့ မိခင်ဖြစ်သူအပြင် ငယ်သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေကိုပါမြင်လိုက်ရတယ်။
သံဃာတော်တွေကတော့ သေဆုံးတဲ့ရက်၊လတွေအပြင် ခန္ဓာကိုယ်မှာပါတဲ့အမှတ်အသားကိုပါသိမြင်အောင်ပြောပြီး အမျှပေးဝေတော့မှ ခင်မှုန်တစ်ယောက် ဝမ်းသာအားရ သာဓုအကြိမ်ကြိမ်ခေါ်ဆိုနိုင်ခဲ့တယ်။
သာဓု ခေါ်ဆိုအပြီးမှာတော့ မျက်လုံးအရှေ့မှာရှိနေတဲ့ အရာတွေအားလုံးပျောက်ကွယ်သွားပြီး နီစပ်စပ်မှိန်ဖျော့ဖျော့အလင်းရောင်တစ်ခုကို စတင်မြင်လိုက်ရတယ်။ ဘေးနားမှာတော့ နူးညံ့နေတဲ့ကတ္တီပါစလို အရာတွေရှိပြီး အဲဒီအရာတွေကိုခြေထောက်နဲ့ထိုးကန်လိုက်တဲ့အချိန် အလွှာတစ်ခုရဲ့အပြင်ဘက်ကနေ လူအချို့ရဲ့ရယ်မောသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။
+++++++++++++
” ဆရာ… ဒါဆို ခင်မှုန်ဆိုတဲ့မိန်းကလေးက ကောင်းတဲ့ဘဝကိုရောက်သွားတာပေါ့”
” ဟုတ်တာပေါ့ သက်ခိုင်၊ သူ့အတွက်ရည်စူးပြီးပြုခဲ့တဲ့ကောင်းမှုအစုစုကိုရသွားခဲ့တဲ့အတွက် ဘဝသစ်တစ်ခုကိုချက်ချင်းရောက်သွားခဲ့တာ”
ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် စကားပြောလိုက် လမ်းလျောက်လိုက်လုပ်နေတဲ့အချိန်
” ဆရာ ဆရာ … ဟိုမှာ ရသေ့တစ်ပါး သတိလစ်နေပါတယ်” ဆိုတဲ့တောက်ရရဲ့အသံကြောင့် ကြည့်လိုက်ရာ ဒေါက်ချာတစ်ခြား လူတစ်ခြားဖြစ်နေတဲ့ ရသေ့တစ်ပါးကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
” ရသေ့လေး ရသေ့လေး သတိထားပါဦး… သက်ခိုင် ငါ့ကိုလွယ်အိတ်ထဲက အာယုဒီကဆေးမြစ် ပေးစမ်း”
သက်ခိုင်လဲ လွယ်အိတ်ထဲမှာထည့်ထားတဲ့ ဆေးမြစ်ကိုထုတ်ပေးလိုက်တော့ အောင်မြတ်သာက သတိလစ်နေတဲ့ ရသေ့ရဲ့ နှာခေါင်းထိပ်ဝကို တေ့ပြီးပေးရှုလိုက်တယ်။
ခဏကြာတော့ သတိပြန်လည်လာပြီး အောင်မြတ်သာတို့ကိုကြည့်ကာ
” ကျုပ်ကို ဟိုကလေးနှစ်ကောင် တောင်ပေါ်က ကန်ချလိုက်တယ်ဗျာ”
” ဘယ်က ကလေးလဲဗျ…”
” သင်တို့ကခရီးသွားတွေထင်တယ်..ဒါကြောင့် ဒီတောင်ကြောတစ်ဝိုက်အကြောင်းမသိတာကိုး”
” ဒီတောင်ကြောကဘာဖြစ်လို့လဲပြောပြပါဦး”
” ဒီတောင်ကို ဂွေလှိမ့်တောင်လို့ခေါ်တယ်။ လပြည့်လကွယ်နေ့တွေဆိုရင် တောင်စောင့်ကလေးနှစ်ပါးက တောင်ရိုးတစ်လျောက်ကို ဂွေလှိမ့်တမ်းကစားလေ့ရှိတယ်။ ဒီနေ့က သူတို့ကစားတဲ့နေ့မှန်းမသိပဲ တောင်ပေါ်တက်သွားခဲ့မိတာ အခုလိုကန်ချခံလိုက်ရတာပဲ”
” ဒီလိုဆိုရင် အတော်ကိုဆိုးတာပဲ”
” ဟုတ်တယ် … အလောင်းမင်းတရားရဲ့ သားတော် နောင်တော်ကြီးမင်းကိုယ်တောင် အပိုင်စားပေးထားတာဖြစ်လို့ တော်ရုံတောင်စောင့်နတ်တွေ အနားမကပ်ရဲကြဘူး”
” ဒီကလေးတွေအကြောင်း စိတ်ဝင်စားသွားပြီဗျာ.. ဖြစ်နိုင်ရင်အကြောင်းစုံပြောပြပေးလို့ရမလား”
” ရတာပေါ့ဗျာ ပြောပြရမှာအချိန်ကြာမှာဆိုတော့ ကျုပ်နေတဲ့ နေရာကိုသာလိုက်ခဲ့ကြ”
ရသေ့က အောင်မြတ်သာကို သစ်ခေါင်းပေါက်လိုဖြစ်နေတဲ့ ညောင်ပင်အပေါက်ထဲကိုခေါ်သွားခဲ့တယ်။ အထဲရောက်တော့ ကညင်တိုင်မီးကို ထွန်းထားတဲ့ အခန်းကျယ်တစ်ခုကိုမြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။
” ဒီနေရာက ရသေ့လေး နေတဲ့နေရာလား”
” ဟုတ်တယ်လေ ကျုပ်က ဒီအပင်မှာနေတဲ့ရသေ့ပါ”
ဒီလိုနဲ့ ညောင်ပင်စောင့်ရသေ့ပြောပြတဲ့ တောင်စောင့်ကလေးနှစ်ယောက်အကြောင်းကို ခရေစေ့တွင်းကျနားထောင်ခဲ့ရတော့တယ်။
ရသေ့လေးပြောပြတဲ့အကြောင်းအရာတွေအပြင် အောင်မြတ်သာတို့ကိုယ်တိုင်ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ကြရမလဲဆိုတာကိုတော့ အောင်မြတ်သာနှင့်သိဒ္ဓိညီနောင်နှစ်ပါးဆိုတဲ့ဝတ္တုမှာဖတ်ရှုပေးကြပါဦး။
လေးစားစွာဖြင့်
ဇေယန(ရာမည)