စားကြတယ်ပေါ့ကွာ”
ဦးဘသာက စားနေရင်းစကားစတယ်။
“အတို့ဖြစ်ဖြစ်၊ အမြှုပ်ဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်တို့ကတော့ အကုန်ဆွဲတယ်ဗျာ၊ ဦးဘသာ ညောင်ချဉ်စားပါအုံးလား၊ နုဖတ်နေတာပဲ”
ကျုပ်က ညောင်ချဉ်လေးတွေလှမ်းပြတော့ ဦးဘသာက ခေါင်းခါတယ်။
“နေပါစေကွာ၊ မင်းတို့လူငယ်တွေပဲစားကြ၊ ငါတို့ကတော့ အသက်ကြီးသွားလို့ထင်တယ်၊ အချဉ်စားရင် သွားတွေကြိမ်းတယ်ဟ”
ဦးဘသာကတော့ အကိုကြီးဖရုံခင်းထဲကနေ ကျုပ်ညီမခူးပြီးပြုတ်ထားတဲ့ ဖရုံသီးကင်း နုနုဖတ်ဖတ်ကလေးနဲ့ ခံတွင်းတွေ့နေတယ်ပေါ့ဗျာ။ စားသောက်ပြီးတော့ ထန်းလျက်ခဲကလေးကိုက်ပြီး ထမင်းလုံးစီနေတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့ကတော့ စားသောက်ပြီးရင် အလုပ်တန်းမလုပ်ချင်ဘူး၊ နာရီဝက် တစ်နာရီလောက် နားနေကြသေးတာ၊ အဲဒါကို ထမင်းလုံးစီတယ်လို့ခေါ်တာပေါ့ဗျာ၊ အငယ်ကောင်ဆိုရင် လယ်တဲကထရံကိုမှီပြီး တခေါခေါနဲ့ အိပ်မောတောင်ကျနေပြီပေါ့ဗျာ၊ အိပ်လည်းအိပ်ချင်စရာကိုးဗျ၊ ထမင်းစားပြီးတော့ ဗိုက်ကလည်းလေးလာပြီ၊ လယ်ကွင်းထဲကိုဖြတ်တိုက်လာတဲ့ လေကလည်း တဖြူးဖြူးဆိုတော့ မျက်စိက အလိုလိုစင်းကျလာတာဗျ။ အငယ်မနှစ်ယောက်က အသက်မတိမ်းမယိမ်းအပြင် အခုနှစ်ယောက်လုံးအပျိုပေါက်တွေဖြစ်လာပြီဆိုတော့ ကျုပ်တို့နဲ့သိပ်မတွဲတော့ဘူး၊ သူတို့ညီအမအချင်းချင်း တွတ်ထိုးပြီးတော့ တခိခိနဲ့ရယ်နေတတ်တာပဲ၊ ကျုပ်နဲ့ဦးဘသာကတော့ တစ်ဖွဲ့ပေါ့ဗျာ။
အငယ်မတွေကတော့ လယ်တဲအနောက်ဘက်မှာ ထိုင်နေကြရင်း တခိခိနဲ့ရယ်နေကြတာပဲ၊ နောက်တော့ တခိခိကနေ တဝါးဝါးနဲ့ဖြစ်လာတော့တာ၊ ကျုပ်တို့စကားသံတွေကိုဖုံးလာပြီး အတော်ဆူလာလို့ ကျုပ်ဖြင့်ငေါက်လိုက်ရသေးတယ်။
“ဟဲ့ကောင်မလေးတွေ၊ နင်တို့ကလည်း မိန်းကလေးတွေဖြစ်ပြီးတော့ သိပ်ရယ်တာပဲ၊ တိုးတိုးတိတ်တိတ်နေကြစမ်း”
ကျုပ်ငေါက်လိုက်ပေမယ့် တိတ်မသွားတဲ့အပြင် နှစ်ယောက်စလုံးက တဝါးဝါးတဟားဟားနဲ့ကို ရယ်တော့တာပဲ၊ ကျုပ်လည်း ကျုပ်ပြောတဲ့စကားကို အလေးမထားရကောင်းလားဆိုပြီးတော့ ဒေါသထွက်ပြီး လယ်တဲအနောက်ဘက်ကိုထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ လယ်တဲအနောက်ဘက် ထင်းပုံအနားမှာ အငယ်မနှစ်ယောက်က ခွက်ထိုးခွက်လန်ရယ်နေတာဗျ၊ အငယ်ဆုံးညီမဆိုရင် မြေပေါ်မှာပက်လက်လန်နေပြီးတော့ ဗိုက်ကိုနှိပ်ရင်း ရယ်နေတော့တာ။ ကျုပ်လည်း သူတို့ရယ်နေတာကို စိတ်ဆိုးနေရင်းကနေ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ စိတ်ထဲရယ်ချင်လာတာဗျို့၊ သူများရယ်တာတွေ့ရင် လိုက်ရယ်ချင်တယ်ဆိုတာမျိုးဖြစ်မှာပေါ့ဗျာ၊ ရယ်ချင်တာကလည်း အောင့်ထားလို့မကောင်းဘူးဆိုတော့ ကျုပ်လည်း ရယ်ချလိုက်တာပေါ့ဗျာ။
“ဟား၊ ဟား၊ ဟား”
ကျုပ်လည်း အငယ်မရယ်တာကိုကြည့်ပြီး လိုက်ရယ်မိတယ်၊ နို့ညှာညီမက ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီးတော့ ရယ်ပါရော၊ ရယ်တာကလည်း အူလှိုက်သည်းလှိုက်ပဲဗျ၊ မနားတမ်းရယ်နေရင်းနဲ့ နောက်တော့ မျက်ရည်တွေပါ သူ့အလိုလိုကျလာတာဗျာ၊ ပါးစပ်ဆို စေ့လို့ကိုမရတော့ဘူး၊ နောက်တော့ ဦးဘသာက ကျုပ်အနားကိုလျှောက်လာတယ်။
“ဟဲ့ ဒီမောင်နှမတွေ ဘာတွေခွက်ထိုးခွက်လန်ရယ်နေကြတာလဲ၊ ငါ့လဲပြောပါအုံးဟ၊ ငါလည်းရယ်ချင်လို့”
ဦးဘသာက ကျုပ်ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး သူ့ဘက်ဆွဲလှည့််လိုက်တော့ ကျုပ်လည်း ဦးဘသာမျက်နှာကြီးကြည့်ပြီး ရယ်တော့တာပဲဗျာ၊ ဦးဘသာကတော့ ကြောင်စီစီနဲ့ ရယ်နေတဲ့ကျုပ်တို့သုံးယောက်ကို ကြည့်နေတယ်။
“ဘာတွေသဘောကျနေတာလဲကွ၊၊ ဟေ”
ကျုပ်လည်း ပြန်ပြောဖို့လုပ်လိုက်ပေမယ့် စကားကိုပြောမရဘူးဗျာ၊ စိတ်ထဲမှာလည်း ရယ်ချင်နေတာနဲ့ စကားကိုမပြောနိုင်ဘဲ ရယ်နေမိတာ၊ ရယ်ရင်းရယ်ရင်း ဗိုက်တွေအောင့်တက်လာတယ်ဗျ၊ နို့ညှာမဆိုရင် မောပြီးတော့ တက်မလိုချက်မလိုကိုဖြစ်သွားတာ၊ ကျုပ်လည်း ဗိုက်ကိုနှိပ်ပြီးတော့ ခါးကိုကိုင်းထားရတယ်၊ ရယ်ရတာ အူတွေနာတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးကိုပြောတာနေမှာဗျ၊ ခင်ဗျားတို့ကြုံဖူးချင်မှ ကြုံဖူးမယ်နော်၊ ဆယ်မိနစ်လောက် ရယ်လိုက်တာနဲ့ ဗိုက်တွေက အောင့်တက်လာတာ။
“ရယ်ပါများရင် ငိုရတတ်တယ်တဲ့အလတ်ကောင်ရ”
ဦးဘသာပြောပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ အရယ်မရပ်တော့ဘူးဗျာ၊ နောက်တော့ ကျုပ်လည်း ထိုင်ကျသွားပါရော၊ ထိုင်တာတောင်ဆက်ရယ်နေသေးသဗျ၊ ရယ်နေရင်းနဲ့ အသက်ရှူတွေကြပ်လာပါရော၊ ဦးဘသာက ကျုပ်ငယ်ထိပ်ကိုလက်နဲ့ပုတ်ထည့်လိုက်တော့မှ ကျုပ်လည်း ဘယ်လိုကြီးဖြစ်သွားမှန်းမသိဘဲ အရယ်ရပ်သွားတော့တယ်။
“ဟေ့အလတ်ကောင်၊ မင်းတို့ဟာက မဟုတ်တော့ဘူးနော်”
မြေကြီးမှာရယ်ရင်း ထွန့်ထွန့််လူးနေတဲ့ နို့ညှာညီမကိုလည်း ဦးဘသာက လက်နဲ့ပုတ်ထည့်လိုက်တယ်၊ ဒီတော့မှ သူလည်းအရယ်ရပ်ပြီးတော့ အသက်ကိုမနည်းရှူရတာဗျ၊ အငယ်မပုခုံးကိုလည်း ပုတ်လိုက်ရော အငယ်မပါ အရယ်ရပ်သွားတယ်။
“မင်းတို့တော့ တစ်ခုခုမှားနေပြီဟေ့”
ဦးဘသာပြောတာနားထောင်ရင်း ကျုပ်စိတ်ထဲ ဝမ်းနည်းလာတာဗျ၊ ဘယ်လိုကြောင့် ဝမ်းနည်းမှန်းလဲမသိဘူး၊ ဦးဘသာက ကျုပ်ပုခုံးကိုပုတ်ရင်း
“အလတ်ကောင်၊ မင်းတို့ဘာတွေလုပ်ထားသလဲ”
အဲဒီလိုမေးလိုက်တော့ ကျုပ်လည်း တဟီးဟီးနဲ့ ငိုချလိုက်တော့တာပဲဗျာ၊ စိတ်ထဲလည်း အရမ်းဝမ်းနည်းတယ်၊ ကျုပ်ငိုတော့ ကျုပ်ညီမနှစ်ယောက်ကလည်း လိုက်ပြီး ငိုကြတယ်ဗျ၊ ဦးဘသာက ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်နေပြီ။
“ဟဲ့သောက်ခွေး၊ ခုနကတော့ ရယ်ပြီး၊ အခုတော့ ငိုနေကြပါလား”
ဦးဘသာက တစ်ခုခုကိုသိလိုက်ပြီကိုးဗျ။ ဒါနဲ့ ကျုပ်အနားမှာ ငိုနေတဲ့ နို့ညှာညီမရဲ့ နဖူးကိုလက်ညှိုးနဲ့တောက်ထည့်လိုက်တော့ နို့ညှာညီမက တစ်ချက်ယိမ်းသွားတယ်ဗျ၊ ပြီးတော့ တဆတ်ဆတ်တုန်လာတယ်၊
“ပြော၊ ဘယ်သူလဲ၊ ဘာဖြစ်တာလဲ”
“ငါ့နာမည် တုတ်ပေါ”
အဲဒီလိုပြောလိုက်တော့ ဦးဘသာက နဖူးကိုလက်ဝါးနဲ့ရိုက်ထည့်လိုက်တယ်။
“ငါသိပြီ၊ ငါသိပြီ၊ အေးပါ တုတ်ပေါရာ၊ သူတို့မသိလို့လုပ်မိတာပဲ ခွင့်လွှတ်လိုက်ပါ”
“ဒင်းတို့ကို ငါမကျေနပ်ဘူး”
“မကျေနပ်ရင်လည်း နောက်မလုပ်တော့ပါဘူးကွာ၊ ကလေးလေးတွေပါကွ၊ အသက်အရွယ်လည်း ငယ်ငယ်ပဲရှိကြသေးတာ၊ ငါပြောထားလိုက်မယ်ဟုတ်ပြီလား၊ မင်းလည်းပြန်တော့၊ သူတို့ကိုလုပ်ထားတာတွေလည်း ပြန်သိမ်းသွားနော်”
နို့ညှာမက ခေါင်းညိတ်ပြီးတော့ အရှေ့ကိုယိုင်ကျသွားတယ်ဗျ၊ ကျုပ်တို့လည်း ဒီတော့မှ အငိုရပ်တော့တယ်၊ ဒါတောင်မှ မျက်ရည်တွေက သူ့အလိုလိုစီးကျနေတာဗျာ၊ ငိုရတာမောလို့ ရှိုက်တောင်ရှိုက်နေမိတယ်။
“ကျုပ်၊ ကျုပ်တို့ဘာဖြစ်တာလဲ ဦးဘသာ၊ ဟင့် . . ဟင့်”
ကျုပ်ကငိုသံပါကြီးနဲ့မေးလိုက်တော့မှ
“မင်းတို့ ခုနကစားတဲ့ ညောင်ချဉ်တွေ ဘယ်ကရသလဲ”
“ဘယ်ကရမလဲဗျ၊ ဦးဘသာလယ်ကွက် အရှေ့နားမှာပေါက်နေတဲ့နေရာကပေါ့”
“ငါထင်တော့ထင်သားကွ၊ အဲဒီအပင်မှာ တုတ်ပေါနေတာကွ၊ တုတ်ပေါက ငါ့ကိုပြောတယ်၊ သူ့မှာနေစရာမရှိလို့ ခွင့်ပြုပါဆိုတာနဲ့ ငါလည်းခွင့်ပြုထားလိုက်တာ၊ နောက်ဆိုရင် မင်းတို့ မဆင်မခြင်မလုပ်နဲ့”
“ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့၊ ညောင်ချဉ်တွေ့တော့လဲ ခူးချင်တာပေါ့ ဦးဘသာရာ”
“ခူးချင်လည်း ခွင့်တောင်းခူးကွ၊ တော်သေးတာပေါ့ မသေကောင်းမပျောက်ကောင်းကွာ၊ ရယ်လွန်းရင်လည်း သေတတ်တယ်၊ ငိုလွန်းရင်လည်း သေတတ်သတဲ့ကွ၊ နောက်ဆို ဆင်ခြင်၊ ညောင်ပင်ဆိုတာ နှစ်တောင်တစ်မိုက်မြင့်တာနဲ့ နေတဲ့လူရောက်လာစမြဲပဲကွ၊ မဆင်မခြင်မလုပ်ကြနဲ့ဟေ့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ၊ ဦးဘသာ ကျုပ်မှတ်ထားလိုက်ပါ့မယ်”
ကျုပ်တို့မောင်နှမသုံးယောက်လည်း ရယ်လိုက်၊ ငိုလိုက်ရတာ မောလို့ စကားတောင်သိပ်မပြောနိုင်ပါဘူး၊ ဒီတော့မှ အိပ်နေတဲ့အငယ်ကောင်က နိုးလာတယ်။
“အကိုလတ်တို့ ဘာတွေလုပ်ထားလို့ ဒီလောက်မောနေကြတာလဲ”
ကျုပ်လည်း မောမောနဲ့အငယ်ကောင်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး
“ရယ်ထားလို့ဟေ့၊ ရယ်ထားလို့ကွ၊ ဟုတ်ပြီလား”
(၂)
“ညောင်ပင်ရှိရင် ရုက္ခစိုးရှိတတ်တာ ထုံးစံပဲကွ”
အိမ်ရောက်လို့ အဖေ့ကိုပြောပြတော့မှ အဖေကပြောတယ်။
“ဒါနဲ့ မင်းတို့ဘောကြီးကို သိတယ်မဟုတ်လား”
“သိတာပေါ့ဗျ၊ ဘောကြီးက ကျုပ်သူငယ်ချင်းပဲဟာကို”
“အေး၊ အဲဒီဘောကြီး နာမည်ဘယ်လိုဖြစ်လာတယ်ဆိုတာရော မင်းသိသလား”
အဖေမေးတော့ ကျုပ်လည်း ခေါင်းခါလိုက်မိတယ်၊ တကယ်တော့ ဘောကြီးဆိုတာ ကျုပ်ထက်အသက်တစ်နှစ်လောက်ကြီးတဲ့လူပါ၊ ကျုပ်နဲ့ငယ်ငယ်ကလေးထဲက သိပ်ခင်တဲ့သူတွေပေါ့၊ ဒါပေမယ့် သူ့ကို တစ်ရွာလုံးက ဘောကြီးပဲခေါ်တာ၊ ကျုပ်တို့သိတတ်ကတည်းက ဘောကြီးပဲခေါ်ကြတာဗျ။
“ဒီကောင်ငယ်ငယ်၊ သုံးလေးနှစ်လောက်တုန်းက သူ့အမေနဲ့ တောထဲလိုက်သွားတယ်ကွာ၊ နောက်တော့ တောတိုးရင်း သေးပေါက်ချင်တာနဲ့ ညောင်ပင်တစ်ပင်အောက်မှာ ပေါက်မိသတဲ့၊ ရွာပြန်ရောက်တော့ သူ့ကပ်ပယ်အိတ်က တဖြည်းဖြည်းကြီးလာတာကွ၊ ဘယ်လောက်ကြီးသလဲဆိုရင် ဥသျှစ်သီးလောက်ကို ဖြစ်လာတာ၊ သွေးကြောကြီးတွေဆိုရင်လည်း ကြွတက်နေတာပဲ၊ ဒါနဲ့ ဦးမှတ်ကြီးနဲ့တွေ့တာပေါ့ကွာ၊ ဦးမှတ်ကြီး မေးမြန်းလိုက်တော့မှ ရုက္ခစိုးက မကျေနပ်လို့ လုပ်ထားတာတဲ့၊ ဦးမှတ်ကြီးလည်း ကလေးမို့မသိလို့ဆိုပြီး ပြန်တောင်းပန်ရတာပေါ့ကွာ၊ အဲဒီတော့မှ ပြန်သေးပြီး နဂိုအတိုင်းဖြစ်သွားတာ၊ သူ့ကပ်ပယ်အိတ်က နဂိုအတိုင်းဖြစ်သွားပေမယ့်် ဒီကောင်ဖြစ်ခဲ့တာကို တစ်ရွာလုံးက သိသွားတာမို့လို့ ဘောကြီး၊ ဘောကြီးနဲ့ခေါ်ရင်း အဲဒီနာမည်တွင်သွားတာပေါ့ကွာ”
အဖေပြောတော့မှ ကျုပ်လည်းဇတ်ရည်လယ်တော့တယ်၊ ဒါကြောင့် ဒီကောင်ဘောကြီးလည်း မင်းနာမည်ဘာလို့ဖြစ်လာတာလဲလို့မေးရင် သိသလိုလို၊ မသိသလိုလို ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့ဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ။
“ဗျို့၊ သူကြီး . . . သူူကြီးရှိသလား”
အဖေက ခြံရှေ့ကိုလှမ်းကြည့်တယ်၊ ကျုပ်ကြည့်လိုက်တော့ လူတစ်ယောက်ရပ်နေတယ်ဗျ၊ သူ့ကိုတော့ တစ်ခါမှမြင်ဖူးဘူး၊ ဒါနဲ့အဖေက ကျုပ်ကိုမျက်စပစ်ပြတယ်၊ ကျုပ်လည်း
“ရှိတယ်ဗျို့၊ ဝင်သာလာခဲ့ဗျာ”
ဒီလူက ခြံတံခါးကိုဖွင့်ပြီး ဝင်လာတယ်၊ အချိန်ကတော့ ညနေစောင်းနေပြီပေါ့ဗျာ၊ ဒီလူကို ကျုပ်က ထိုင်ခုံတန်းမှာထိုင်ဖို့ နေရာချပေးလိုက်တော့ သူက အဖေ့အရှေ့မှာ ဝင်ထိုင်တယ်ဗျ။ အဖေက သေချာကြည့်ပြီးတော့
“မောင်ရင့်ကို ကျုပ်မမြင်ဖူးဘူး၊ ဘယ်အရပ်ကနေ လာပါလိမ့်”
ထိုလူက ပြုံးရင်း
“ကျွန်တော်က မြစ်သားဘက်ကနေလာခဲ့တာပဲ ဦးလေး”
အဖေက ခေါင်းညိတ်ရင်း
“မြစ်သားဆိုတာ ကြားတော့ကြားဖူးတယ် မောင်ရင်၊ မြစ်သားကြက်သွန်ဆိုတာ နာမည်ကြီးပေါ့၊ နို့ ငါ့ဆီလာရအောင် ဘာကိစ္စရှိလို့လဲကွ”
“ဒီလိုပါဦးလေး၊ ကျွန်တော့နာမည်က ခင်မောင်ပါ၊ ကျွန်တော်က ဝိဇ္ဖာလမ်းကို လိုက်နေတဲ့လူငယ်တစ်ယောက်ပါ”
အဖေက ပြုံးစိစိနဲ့ကျုပ်ကိုလှမ်းကြည့်တယ်၊ ကျုပ်ကလည်း ပြန်ပြုံးလိုက်မိတယ်ဗျ၊ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သူနဲ့ကျုပ်နဲ့ နာမည်လာတူနေတာကိုး။ အဲဒီ ခင်မောင်က ဆက်ပြောတယ်ဗျ။
“ကျွန်တော်၊ ဒီရွာကိုလာရတဲ့အကြောင်းအရင်းကတော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ကျင့်စဉ်တစ်ခုကျင့််မယ့်အကြောင်းကို သူကြီးကိုလာပြီး အသိပေးပြီး မေတ္တာရပ်ခံတာပါ”
“ဘာကျင့်စဉ်များပါလိမ့်မောင်ရင်၊ ဦးလေးကတော့ ကြိုပြောထားမယ်နော်၊ မဟုတ်တဲ့ကျင့်စဉ်တွေ၊ နောက်ပြီးတော့ ဒီရွာကိုထိခိုက်စေမယ့် ကျင့်စဉ်တွေဆိုရင် ဦးလေးက ခွင့်မပြုနိုင်ဘူး”
ခင်မောင်က ခေါင်းညိတ်ရင်း
“ကျွန်တော်ကျင့်မယ့်် ကျင့်စဉ်က ဒီရွာကို ဘာမှအန္တရာယ်မပြုပါဘူး ဦးလေး၊ ကျွန်တော်ကျင့်မှာကတော့ ရုက္ခစိုးမှော်ဆိုတဲ့ ကျင့်စဉ်ပါ၊ မှော်ဆိုပေမယ့် သူ့ရဲ့ကျင့်စဉ်က ဘုရားဂုဏ်တော်တွေကို ပွားများပြီးတော့ မေတ္တာဘာဝနာစီးဖြန်းရမယ့် ကျင့်စဉ်တစ်ခုဖြစ်လို့ မကောင်းတဲ့ကျင့်စဉ်မဟုတ်တာတော့ အသေအချာပါပဲ ဦးလေး”
အဖေက ဘာမှမပြောဘဲ တွေးပဲတွေးနေတယ်ဗျ၊ စိတ်ဝင်စားသွားတာကတော့ ကျုပ်ပဲဗျာ၊ ရုက္ခစိုးမှော်ဆိုတာကို စိုင်းရာဇာနဲ့တွေ့တုန်းက အရိပ်အမွက်လောက်သိခဲ့ရတယ်မဟုတ်လား (ထိုအကြောင်းကို စုန်းထီးကြီး ဦးဘသာနှင့် ရုက္ခစိုးမကယ်နိုင်ပေါင် တွင် ဖော်ပြပြီးဖြစ်ပါသည်)။ အခုတော့ ကျုပ်အရမ်းသိချင်နေတဲ့ ရုက္ခစိုးမှော် ဘယ်လိုကျင့််မယ်ဆိုတာကို သိရတော့မယ်လေဗျာ၊ ခင်မောင်က ဆက်ပြောတယ်ဗျ။
“ကျွန်တော်ကျင့််မှာကလည်း ဒီရွာမှာမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီရွာရဲ့အနောက်ဘက်နားက ဖက်လိပ်ရွာဟောင်းထိပ်က ညောင်ပင်ကြီးဆီမှာ ကျင့်မှာပါဦးလေး”
“ဦးလေးက ဒီလောကီအကြောင်းတွေကို သိပ်တော့နားမလည်ပါဘူးမောင်ရင်၊ ဒါပေမယ့် အဲဒီညောင်ပင်ကြီးနဲ့ ဖက်လိပ်ရွာကတော့ နာမည်ဆိုးရှိတယ် မောင်ရင်ရေ၊ ဦးလေးက မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်ရအောင်ကြိုပြောထားတဲ့သဘောပါ”
“ရပါတယ် ဦးလေး၊ ကျွန်တော်အကုန်စီစဉ်ထားပါတယ်”
“ဒါဆိုရင်လည်း ဦးလေးက တားစရာအကြောင်းမရှိပါဘူးကွာ”
အဲဒီခင်မောင်က လွယ်အိတ်ထဲကိုနှိုက်ပြီးတော့ ပိုက်ဆံတွေထုတ်တယ်ဗျ။
“ကျွန်တော်လာခဲ့ရတာကလည်း ဦးလေးဆီမှာ အကူအညီတောင်းဖို့ပါပဲ၊ တစ်ခုကတော့ ကျွန်တော် အဲဒီညောင်ပင်ကြီးအောက်မှာ ကျင့်စဉ်ကျင့်ရမယ်၊ လနဲ့ချီပြီးကြာနိုင်တယ်ဦးလေး၊ ဒီတော့ ကျွန်တော်စားဖို့သောက်ဖို့ကိုတော့ တစ်ရက်ကို တစ်နပ်စာလောက် စီစဉ်ပေးဖို့ပါ၊ ဒီအတွက်လည်း ကျွန်တော် ငွေအလုံအလောက်ပေးမှာပါ”
ခင်မောင်က ငွေတွေကိုရေတွက်ပြီးတော့ အဖေ့ဆီလှမ်းပေးတယ်ဗျ၊ ကျုပ်လည်း စိတ်ထဲက လိုက်ရေကြည့်တော့ ငွေကသုံးရာနီးပါးရှိတယ်၊ အဖေက အဲဒီငွေသုံးရာကို ခင်မောင်ဘက်ကို ပြန်တွန်းပို့ပေးလိုက်တယ်။
“ဦးလေးတို့ ရွာကိုလာတဲ့ ဧည့်သည်ကို ဦးလေးတို့ ကျွေးမွေးဖို့တာဝန်ရှိပါတယ် မောင်ရင်ရာ၊ ငွေကြေးတွေ ပြောစရာမလိုပါဘူး”
ခင်မောင်က အဖေ့စကားကြားတော့ နှစ်နှစ်ကာကာပြုံးတယ်ဗျ။
“ဒါပေမယ့်လည်း ယူထားလိုက်ပါဦးလေးရာ၊ နောက်ထပ်ကျွန်တော် တောင်းဆိုစရာတစ်ခုက ရှိသေးတယ်ဗျ၊ အဲဒါကတော့ မပြောကောင်း၊ မဆိုကောင်း၊ ကျွန်တော်ကျင့်စဉ်ကျင့်ရင်း တစ်ခုခုတိမ်းစောင်းသွားလို့ သေသွားတယ်ဆိုရင် ဦးလေးတို့အနေနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်သဂြိုဟ်ပေးစေချင်တာပါပဲ”
အဖေ့မျက်နှာကတစ်မျိုးပြောင်းသွားတယ်ဗျ။ နောက်တော့ ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။
“ဒီအတွက်က ပူစရာ မလိုပါဘူးမောင်ရင်၊ တကယ်လို့ ဖြစ်လာခဲ့သည်ရှိသော်၊ ဦးလေးတို့ အကုန်စီစဉ်ပေးမှာပါ၊ ဒီငွေကိုမယူပါရစေနဲ့”
“ဒါဆိုရင် ကျွန်တော့်အတွက် နေ့တိုင်း ထမင်းပို့ဖို့၊ ရေပို့ဖို့ လူတစ်ယောက်လိုပါတယ်၊ ဦးလေးက ရွာသားတွေထဲက တစ်ယောက်ယောက်ကို အဲဒီတာဝန်ချထားပေးပါ၊ ဒီငွေကိုလည်း အဲဒီလူကို ပေးလိုက်စေချင်ပါတယ်”
ဒီအခါ ကျုပ်က စားပွဲပေါ်က ငွေသုံးရာကိုလှမ်းပြီးလက်ဝါးနဲ့အုပ်လိုက်တယ်၊ အဖေရော၊ အဲဒီခင်မောင်ရော ကျုပ်ကိုမော့ကြည့်တယ်ဗျ။
“ဒါတော့စိတ်သာချကိုခင်မောင်၊ ခင်ဗျားအကြံအစည်အောင်ပြီလို့သာမှတ်လိုက်တော့၊ ကျုပ်ခင်ဗျားကို ကူညီပေးမယ်ဗျာ”
အဖေကတော့ အံ့သြနေပုံရတယ်၊ ကျုပ်ကလည်း ဒါမျိုးကိစ္စဆိုရင် သိပ်စိတ်ဝင်စားတာမဟုတ်လား၊ အဖေကလည်း ကျုပ်စိတ်ကိုသိတယ်ထင်ပါရဲ့ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။
“ကောင်းပြီမောင်ရင်၊ မောင်ရင်လိုအပ်သမျှကို ဟောဒီက ဦးလေးရဲ့သားကိုပြောပါ၊ သူက ကူညီပေးလိမ့်မယ်”
ခင်မောင်က ကျုပ်ကိုပြုံးကြည့်ရင်း
“ဒါနဲ့ ဒီကနောင်ကြီးနာမည်က”
“ကျုပ်နာမည်ကတော့ . . . ပြောမနေတော့ပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်ကိုတစ်ရွာလုံးကတော့ အလတ်ကောင်လို့ခေါ်တယ်၊ ခင်ဗျားလည်း အဲဒီလိုခေါ်ပေါ့”
“အလတ်ကောင်၊ အလတ်ကောင် ဆိုပါလား”
ခင်မောင်က ပြုံးရင်းခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ၊ နောက်တော့ အဖေ့ဘက်ကိုကြည့်ပြီး
“ကျွန်တော်တော့ ဒီတစ်ခါအစီအရင် အောင်မြင်ပြီထင်ပါ့ဦးလေးရာ၊ အလတ်ဆိုတာ မဆိုးမကောင်း၊ မယုတ်မလွန်ပဲဗျ၊ မြတ်စွာဘုရားတောင်မှ အလယ်အလတ်ဒေသဖြစ်တဲ့ မဇ္ဇျိမ ဒေသမှာပွင့်တယ်မဟုတ်လား၊ ဘုရားရှင်ကျင့်သုံးတာကလည်း အလယ်အလတ်လမ်းစဉ်လို့ခေါ်တဲ့ မဇ္ဇျိမပဋိပဒာ လမ်းစဉ်မဟုတ်လားဗျာ၊ ဒီတော့ အတိတ်နိမိတ်ကတော့ ကောင်းနေပြီဗျာ၊ မဆိုးမကောင်း၊ အလယ်အလတ်ဖြစ်တဲ့ အလတ်ကောင်နဲ့ တွေ့နေပြီပဲ”
ခင်မောင်က တမင်ပြောတာလား၊ ကျုပ်ကိုမြှောက်ပြောတာလားတော့ မသိပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ သွားကြီးဖြီးလို့ပေါ့ဗျာ၊ ပြီးတော့ ငွေသုံးရာကိုလှမ်းယူပြီး အိတ်ကပ်ထဲထည့််လိုက်တာပေါ့။
“မောင်ရင်လည်း ခရီးပန်းလာရောပေါ့၊ ညလည်းမိုးချုပ်နေပြီဆိုတော့ ဦးလေးတို့အိမ်မှာပဲ တစ်ညတည်းလိုက်ပေါ့”
“ရပါတယ်ဦးလေး၊ ဦးလေးတို့ အနေကျဉ်းကြပ်နေပါအုံးမယ်”
“မဟုတ်တာပဲမောင်ရင်ရာ၊ ဦးလေးတို့အိမ်ကို အမြဲဧည့်သည်တွေအဝင်အထွက်ရှိတော့ ဦးလေးတို့အနေနဲ့ဘာမှမထူးပါဘူး၊ ကဲ အလတ်ကောင်၊ ဧည့်သည်အတွက် ဘုရားခန်းရှေ့မှာ အိပ်ဖို့ပြင်ဆင်ပေးလိုက်ပါ၊ ပြီးတော့ တို့အတူတူထမင်းစားကြတာပေါ့”
ကျုပ်လည်း အဖေပြောတဲ့အတိုင်းပြင်ဆင်ပေးလိုက်ရတယ်၊ ပြီးတော့ အမေပြင်ပေးတဲ့ထမင်းဝိုင်းမှာ ကျုပ်တို့အတူတူထမင်းစားကြတာပေါ့ဗျာ၊ အဖေကတော့ အိမ်ကလူတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးနေတာပေါ့၊ ကျုပ်လည်း ပိုက်ဆံရထားတဲ့မျက်နှာနဲ့ အမေချက်ထားတဲ့ ကြက်သားရွှေဖရုံချက်ကလေးကို ဇွန်းနဲ့ခပ်ပြီး ကိုခင်မောင်ရဲ့ ပန်းကန်ထဲကို ခပ်ထည့််ပေးလိုက်တာပေါ့။
“ဟာ၊ နေပါစေအလတ်ကောင်ရာ”
“စားပါဗျ၊ ကိုခင်မောင်ရ၊ ကျုပ်အမေလက်ရာစားပြီးရင် ခင်ဗျားရွာကနေတောင်ပြန်ချင်မှာမဟုတ်ဘူးနော်”
“မဟုတ်ပါဘူးအလတ်ကောင်ရာ၊ ကျုပ်က သားသတ်လွတ်ပဲစားတာဗျ”
ကိုခင်မောင်ပြောတော့မှ ကျုပ်လည်းတော်တော်အားနားသွားတာ၊ အမေကတော့ ကျုပ်ကိုဒေါသမျက်စောင်းတွေနဲ့ကြည့်ပြီးတော့ ကိုခင်မောင်စားမယ့်ပန်းကန်ကို အသစ်ပြန်လဲပေးလိုက်တာပေါ့ဗျာ၊ ကိုခင်မောင်က စားသောက်ပြိးတော့ ဘုရားရှိခိုးတယ်ဗျ၊ ဘုရားရှိခိုးတာကလည်း အသံနေအသံထားနဲ့ကို ရှိခိုးတာ၊ တစ်နာရီ၊ နှစ်နာရီလောက်ကြတယ်ဗျ၊ မေတ္တာတွေပို့ပြီး အမျှတွေဝေနေသေးတာဗျ။
ကိုခင်မောင်ရဲ့ ပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကိုပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ အသားခပ်လတ်လတ်ဗျ၊ အရပ်က ကျုပ်လောက်ပဲ၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကလည်း ကျုပ်နဲ့ခပ်ဆင်ဆင်ပါပဲဗျာ၊ ဒါပေမယ့် သူကတော့ ဝတ်တာစားတာ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်ဗျ၊ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ကို သူတော်ကောင်းရုပ်ပေါက်တယ်ပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့က မောမောပန်းပန်းနဲ့အိပ်သွားတာတောင်မှ သူကမအိပ်သေးဘူးဗျ၊ တရားထိုင်နေလေရဲ့ဗျာ။
(၃)
နောက်တစ်နေ့မနက်တောင်မလင်းသေးဘူး၊ ကိုခင်မောင်က ကျုပ်ကိုပေါက်တူးထမ်းခိုင်းပြီး၊ ထုံးတစ်အိတ်နဲ့အတူ ရွာထဲကထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ ဖက်လိပ်ရွာဟောင်းဆိုတာ ကျုပ်တို့ရွာသားတွေ မသွားဝံ့တဲ့နေရာမဟုတ်လား၊ တောထနေတဲ့ ရွာဟောင်းကြီးကို မနက်ဝေလီဝေလင်းဖြတ်ရတာဗျ၊ မိုးကလည်းခပ်အုံ့အုံ့ဆိုတော့ မှောင်နေတာပေ့ါဗျာ၊ ရွာဟောင်းကြီးရဲ့ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်းလျှောက်လာရင်း သစ်လုံးတိုင်ကြီးတွေနဲ့ အိမ်ပျက်ကြီးတွေရှိတဲ့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်ရင်း လာခဲ့ရတာပဲဗျို့၊ ရွာဟောင်းကိုကျုပ်တို့က ပြောင်းပြန်ဖြတ်နေသလိုပေါ့ဗျာ။ ရွာလမ်းဆုံးတော့ ညောင်ပင်ကြီးအောက်ကိုရောက်ရောဗျာ၊ အဲဒီညောင်ပင်ကြီးက ကျုပ်တို့အဘိုးမပြောနဲ့ ကျုပ်တို့အဘိုးရဲ့အဖေတောင်မှ မမီလိုက်တဲ့ညောင်ပင်ကြီးဗျာ၊ လူတွေပြောကြတာကတော့ ဖက်လိပ်ရွာတည်ကတည်းက ရှိနေခဲ့တယ်ဆိုပဲဗျာ၊ အပင်ကြီးက သက်တမ်းအနှစ်နှစ်ရာလောက်နီးနီးရှိပြီပေါ့။
အကိုင်းအခက်တွေက ဘေးကိုပြန့်ကားပြီးတက်သွားတာဗျ၊ အကိုင်းကြီးတွေတင် တော်တော်ကြီးနေတာ၊ တစ်ချို့အကိုင်းတွေဆိုရင် မြေကြီးကိုထိလုနီးနီးပါပဲ၊ ညောင်ပင်ကြီးက ညောင်မုတ်ဆိတ်တွေလည်း ကျနေတာပဲပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီအောက်ကိုဝင်သွားလိုက်တာနဲ့ စိမ့်ပြီးအေးနေတော့တာ။ ကိုခင်မောင်က အဲဒီညောင်ပင်ကြီးကို သုံးပတ်ပတ်တယ်၊ ကျုပ်ကိုလည်း သူ့အနောက်ကနေလိုက်ခိုင်းပြီးတော့ သူနင်းလျှောက်ပြီးသွားတာနဲ့ တစ်လက်မအနက်လောက် ပေါက်တူးနဲ့ပေါက်ပြီးအရာပေးခိုင်းတာပေါ့ဗျာ၊ ညောင်ပင်ရဲ့ ပင်စည်အနားကနေ ကပ်ပြီးတစ်ပတ်ပတ်တယ်၊ ပါးစပ်ကလည်း ဘုရားစာတွေရွတ်တယ်၊ မေတ္တာတွေပို့နေတာပေါ့ဗျာ၊ ကျုပ်နားထောင်ကြည့်ရသလောက်ကတော့ ဒီအရိပ်မှာနေတဲ့ နာနာဘာဝ၊ ဝိနာဘာဝတွေကို မေတ္တာရပ်ခံပြီးဖယ်ရှားနေတာပါပဲ။
ကျုပ်လည်း ပေါက်တူးနဲ့လိုက်ပေါက်တာပေါ့ဗျာ၊ ဒီအချိန်မှာပဲ ညောင်ပင်ကြီးတစ်ပင်လုံးက တဖြန်းဖြန်းနဲ့လှုပ်လာပါရော၊ ကိုခင်မောင်က ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး
“ဘာမှမကြောက်နဲ့အလတ်ကောင်၊ ကျုပ်တစ်ယောက်လုံးရှိတယ်၊ ခင်ဗျားကိုသူတို့ရန်မပြုနိုင်ပါဘူး”
စည်းဝိုင်းတစ်ပတ်ပတ်မိတော့ ကိုခင်မောင်က ထုံးမှုန့်တွေကို ကျုပ်ပေါက်ထားတဲ့အထဲကို ဖြူးထည့််တယ်ဗျ၊ နောက်တော့ အဲဒီစည်းဝိုင်းကနေ အပြင်ဘက် ခြေလေးငါးလှမ်းလောက်အကွာမှာ နောက်တစ်ပတ်ထပ်ပတ်ပြီး ထုံးစံအတိုင်းစည်းတားတယ်၊ နောက်ဆုံးတော့ ညောင်ပင်ကြီးရဲ့ သစ်ကိုင်းတွေအဆုံးနေရာလောက်မှာ ထပ်ပြီးတစ်ပတ်ပတ်တယ်၊ ဒီလိုနဲ့ စည်းသုံးထပ် ပတ်ပြီးပြီပေါ့ဗျာ။
“အလတ်ကောင်၊ မင်းမှတ်ထားရမှာက အတွင်းစည်းကို ငါကလွဲလို့ ဘယ်သူမှ မဝင်ရဘူး၊ မင်းလည်းမဝင်ရဘူးကွ၊ မင်းကတော့ အပြင်စည်းနဲ့ အလယ်စည်းအထဲကိုဝင်ခွင့်ရှိတယ်”
“ဒါဆိုရင် ထမင်းပို့ဖို့ကျတော့ရောဗျာ”
“ထမင်းကို တောင်းနဲ့ထည့်ပြီး အလယ်စည်းဝိုင်းနဲ့ အတွင်းစည်းနဲ့ကပ်နေတဲ့နေရာမှာထားခဲ့၊ သောက်ရေအိုးကိုလည်း ဒီအတိုင်းပဲထားခဲ့၊ ကျုပ်လိုချင်တော့ စည်းထဲကနေ လက်လှမ်းပြီးယူလိုက်မယ်၊ ဟုတ်ပြီလား”
“ဒါနဲ့ ကျုပ်က ထမင်းကိုတစ်နေ့ တစ်နပ်ပဲ ပို့ရမှာလား”
ကိုခင်မောင်က ခေါင်းညိတ်တယ်။
“ကျုပ်၊ ကိုးပါးသီလယူလိုက်ပြီဆိုတော့ ညနေစာ စားဖို့မလိုတော့ဘူးအလတ်ကောင်၊ ပြီးတော့ ထမင်းလာပို့ရင်လည်း မနက်ပိုင်းကိုပဲလာပို့ပါ၊ ညနေစောင်းရင် ဒီနားကိုမလာပါနဲ့”
ကျုပ်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်မိတယ်၊
“ဒါနဲ့ ကျုပ်တစ်ခုမေးချင်တယ်ဗျာ ကိုခင်မောင်၊ စပ်စုတယ်လို့တော့မထင်ပါနဲ့၊ ရုက္ခစိုးမှော်က ဘယ်လိုကျင့်ရတာလဲဗျ”
“ကျုပ်ပြောပါ့မယ်၊ ကျုပ်လည်း ပညာတွေကို သိုဝှက်မထားချင်ပါဘူး၊ ကျင့်စဉ်ကတော့ လွယ်ပေမယ့် ကျင့်ဖို့ကတော့ မလွယ်ဘူးဗျ၊ ရုက္ခစိုးမှော်ကျင့်ဖို့ဆို အရင်ဆုံး ငါးပါးသီလလုံရတယ်၊ ဘုရားတရားလုပ်ရတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ပြီးရင်တော့ သားသတ်လွတ်စားရတယ်၊ ခဏတဖြုတ်စားလို့မရဘူးဗျ၊ ကျုပ်ဆို သားသတ်လွတ်စားလာတာ ဆယ်နှစ်ကျော်ပြီ”
“ဟာ၊ ဒီတစ်ချက်နဲ့တင် အတော်မလွယ်တာဗျို့၊ ကျုပ်ကတော့ အသားဆိုသိပ်ကြိုက်တာ”
“ဒါပေါ့ဗျ၊ ရုက္ခစိုးမှော်ဆိုတာ တန်ခိုးကြီးတဲ့ ရုက္ခစိုးမင်းကြီးတွေ ချစ်လာအောင်လုပ်ယူတာပဲဗျာ၊ ဒီတော့ ရုက္ခစိုးတွေက အသားငါးစားတဲ့လူကို မကြိုက်ဘူးဗျ၊ အညှီနံ့နံတယ်လို့ ဆိုတယ်”
ကျုပ်လည်း ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်နမ်းကြည့်လိုက်မိသေးတယ်၊ ဒါကိုတွေ့တော့ ကိုခင်မောင်က ပြုံးတယ်။
“အိုဗျာ၊ ဒီလိုနမ်းလို့မရဘူးဗျ၊ ခင်ဗျားတို့ အသားတွေနေ့တိုင်းစားနေရင် နတ်တွေ၊ ရုက္ခစိုးတွေ မကပ်နိုင်အောင် အညှီနံ့ရတယ်လို့ဆိုတာ၊ ဒီအတိုင်းတော့ အနံ့ခံလို့ဘယ်ရမလဲ”
“ဆက်ပြောပါအုံးဗျာ”
“ပြီးတော့ ကိုယ်နဲ့ရေစက်ပါနိုင်တဲ့ ရုက္ခစိုးရှိတဲ့ညောင်ပင်၊ အရပ်ဒေသကို တွက်ချက်ရတယ်ဗျ၊ တွေ့သမျှညောင်ပင်က ရုက္ခစိုးတိုင်းကို ကျင့်လို့မရဘူး၊ လူတွေလိုပေါ့ဗျာ။ လူစိမ်းသူစိမ်းထက်စာရင် ကိုယ်နဲ့သိကျွမ်းဖူးတဲ့သူကို ပိုခင်၊ ပိုယုံတတ်တယ်မဟုတ်လား”
“ဒါတော့ဟုတ်တယ်၊ ကျုပ်လည်း တစ်ခါကြုံဖူးပြီ၊ အရင်ဘဝက ရုက္ခစိုးနဲ့သူနဲ့ သားအဖတော်ဖူးတော့၊ အဲဒီလူကို ရုက္ခစိုးက စောင့်ရှောက်ကျေးဇူးပြုနေတာဗျ”
ကိုခင်မောင်က ခေါင်းညိတ်တယ်ဗျ။
“နောက်ဆုံးအချက်ကတော့ အရင်ဆုံးမိုးလင်းတာနဲ့ ဘုရားအာရုံပြုုရတယ်၊ ဘုရားဂုဏ်တော်တွေကို အခောက်တစ်ထောင်လောက်ပွားရတယ်၊ ပြီးတော့ ဒီအပင်က ရုက္ခစိုးမင်းကြီးကို မေတ္တာနာနာပို့ရတယ်ဗျ၊ လုပ်ရမှာကတော့ နေ့ရောညရော၊ အချိန်ရှိသရွေ့ မေတ္တာပို့နေရတာ၊ အထုံပါရမီကောင်းရင် ကိုးရက်နဲ့အောင်တယ်၊ ကိုးရက်မရရင်တော့ ဆယ့််ရှစ်ရက်၊ ဆယ့််ရှစ်ရက်နဲ့မရရင်တော့ နှစ်ဆယ့်ခုနစ်ရက်ပေါ့ဗျာ၊ ဒီလိုနဲ့ ကျင့်ရင်း ရက်ပေါင်းတစ်ရာ့ရှစ်ဆယ်ကြာလို့မှ ဘာမှမထူးသေးရင်တော့ ကျင့်စဉ်မအောင်ဘူးလို့သတ်မှတ်တယ်၊ နေရာပြောင်းပြီး အသစ်ပြန်ကျင့်ပေါ့ဗျာ”
“လွယ်တော့ အတော်မလွယ်ဘူးဗျ၊ ဒါနဲ့ ကိုခင်မောင် အခုမှစကျင့်ဖူးတာလား”
“ကျုပ်ကျင့်တာ လေးခါရှိပြီ၊ တစ်ခါကျင့််ရင် အချိန်ခြောက်လကြာတယ်၊ တစ်နှစ်ကိုတစ်ကြိမ်ပဲကျင့်နိုင်တယ်ဗျ၊ ခြောက်လလုံးလုံး ကိုးပါးသီလယူထားရတာဆိုတော့ ပြီးသွားတဲ့အခါ လူလည်းနုံးခွေပြီးတော့ နောက်တစ်ခါပြန်ကျင့်ဖို့ကို ခြောက်လလောက်အားပြန်မွေးရတာပဲဗျို့၊ အခုတော့ မန္တလေးက ဘိုးတော်ကြီးတစ်ပါးနဲ့တွေ့ခဲ့ပြီ၊ သူက ကျုပ်ကိုပညာနဲ့ကြည့်ပေးရင်း ဒီနေရာကို တန်းတန်းမတ်မတ်လမ်းညွှန်လိုက်တာပဲ အလတ်ကောင်ရေ”
ဒီအချိန်မှာပဲ စကားပြောသံတွေကြားရတယ်ဗျ၊ စကားပြောသံတွေက ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေလာတာ၊ မသိရင် လူတစ်သိုက်ကြီး လမ်းလျှောက်ရင်း စကားပြောတာမျိုးပေါ့၊ နေုာက်တော့ စကားသံတွေက ဟိုးညောင်ပင်အပြင်ဘက် အပြင်စည်းအနားကနေ ကြားနေရတယ်ဗျ၊ အကောင်အထည်တော့ ဘာမှမမြင်ရဘူး၊ နောက်တော့ စကားသံတွေက မာလာတယ်၊ တောက်ခေါက်သံတွေလည်းပါတယ်ဗျ၊ ခဏကြာတာနဲ့ ကျောက်ခဲတွေ စည်းဝိုင်းထဲကို ပျံပြီးဝင်လာတာပဲဗျာ။ ကျုပ်ဖြင့်ကြောက်လို့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး၊ ကိုခင်မောင်က အတွင်းစည်းထဲမှာနေတယ်။
“အလတ်ကောင် ဘာမှမကြောက်နဲ့၊ အလယ်စည်းထဲသာနေ၊ ဒီကျောက်တုံးတွေက မင်းကိုမထိဘူး”
ကျုပ်လည်း ယံုံတော့မယုံဘူးဗျ၊ ကိုခင်မောင်က မျက်လုံးမှိတ်ပြီးတော့ ဘုရားစာရွတ်တယ်၊ နောက်တော့ မေတ္တာပို့နေတာပေါ့ဗျာ၊ ထူးလည်းထူးဆန်းတယ်ဗျ၊ ကျောက်တုံးတွေက အရှိန်နဲ့ပျံလာပေမယ့် အလယ်စည်းနဲ့ထိတယ်ဆိုရင်ပဲ တဖုတ်ဖုတ်နဲ့မြေကိုပြုတ်ကျတာ၊ မသိရင် အုတ်တံတိုင်းကြီးတစ်ခု ကာထားသလိုပေါ့ဗျာ၊ အလယ်စည်းကိုထိမှန်သွားတာနဲ့ အနောက်ကိုပြန်ကန်ပြီးတော့ အပြင်စည်းမှာပဲကျသွားတော့တာ၊ ကျုပ်ဖြင့် အံ့သြလို့မဆုံးပါဘူး။ ခဲနဲ့ပစ်တာ ငါးမိနစ်လောက်ပဲကြာမယ်ဗျ၊ ခဲတွေဆို စည်းဝိုင်းထဲမှာ ဖွေးသွားတာပဲဗျာ၊ ပြိးတာနဲ့ အားလုံးရပ်ပြီးငြိမ်ကျသွားတယ်။
“ကဲ အလတ်ကောင်၊ ခင်ဗျားလည်းပြန်တော့၊ ကျုပ်တရားမှတ်ရအုံးမယ်၊ ဘုရားကန်တော့ရအုံးမယ်”
“ဖြစ်၊ ဖြစ်ပါ့မလားဗျာ၊ ကျုပ် ပြန်ရမှာတောင် ခပ်လန့်လန့်ဗျ၊ မတော်လို့ ကျုပ်ကိုခဲနဲ့လိုက်ပေါက်နေရင် ဘယ့်နှယ့်လုပ်မလဲ”
“ခဲက ခင်ဗျားကိုပေါက်တာမဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ သူတို့က ကျုပ်ကိုဖျက်ချင်လို့ လာကြတာဗျ။ စိတ်သာချ၊ ခင်ဗျားကို ဘာမှမလုပ်စေရဘူး”
ကျုပ်လည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ ပေါက်တူးထမ်းပြီးပြေးတော့တာပဲဗျာ။
(၄)
“ဦးဘသာ၊ ရုက္ခစိုးမှော်ဆိုတာကို သိသလား”
“မင်းကလည်းကွာ၊ မသိတာကျနေတာပဲ”
“အခုကျုပ်တို့ရွာကို လူတစ်ယောက်ရောက်နေတယ်ဗျ၊ သူက ရုက္ခစိုးမှော်လာကျင့််တာတဲ့”
ဦးဘသာက မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း
“တို့ရွာမှာ ရုက္ခစိုးမှော်ကျင့်လို့ရတဲ့ သစ်ပင်မှမရှိဘဲကွ”
“ဟုတ်တယ်ဦးဘသာ၊ ကျုပ်ပြောတာဆုံးအောင်နားထောင်ပါအုံး၊ ကျုပ်တို့ရွာဆိုပေမယ့်် ဖက်လိပ်ရွာဟောင်းထိပ်က ညောင်ပင်ကြီးအောက်မှာ ကျင့်နေတာဗျ”
ဒီတော့မှ ဦးဘသာက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်တယ်။
“အဲဒါအောင်သွားရင် ဘာဖြစ်သလဲဗျ”
“ရုက္ခစိုးက စောင့််ရှောက်တယ်ပေါ့ကွာ၊ စိုင်းရာဇာလိုပေါ့၊ မင်းလိုချင်တာ အကုန်ဖြစ်တယ်ကွ၊ ငါကြားဖူးတာကတော့ မြေကြီးခဲကိုကောက်ပြီး ရွှေဖြစ်စေဆိုရင်တောင် အဲဒီမြေကြီးက ရွှေအစစ်ဖြစ်သွားသတဲ့”
“ဟာ၊ စွမ်းလိုက်တာဗျာ၊ ဒါနဲ့ မအောင်မြင်ရင်ရော”
ဦးဘသာ ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးကြည့်ပြီး
“ဟ၊ ဒါကတော့ မင်းရဲ့လူကို မင်းသွားမေးပေါ့ကွ၊ ငါကစုန်းပဲ၊ ဒီအထက်လမ်းပညာတွေကို သိပါ့မလား၊ ဒါပေမယ့် ငါစိတ်ထင့်နေတာ တစ်ခုရှိတယ်ကွ”
“ဘာတုန်းဗျ”
“တို့ရွာဟောင်းထိပ်က သစ်ပင်ကြီးက မကောင်းဘူးနော်ကွ၊ လူတွေအဲဒီသစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ သေခဲ့တာကလည်းမနည်းဘူး၊ မင်းအဘိုးခေတ်တုန်းကဆိုရင် ရွာထဲမှာ တော်လှန်ရေးသမားရှိတယ်ဆိုပြီး အဲဒီသစ်ပင်ကြီးမှာ တွဲလောင်းကြီးချိတ်ဆွဲပြီး သတ်ခဲ့ကြတာကွ၊ ငါ့အမေပြောဖူးတာကလည်း ဟိုးအရင်ခေတ်တုန်းက မင်းပြစ်မင်းဒဏ်သင့်တဲ့လူတွေကိုဆိုရင် ဗိုက်တွေခွဲပြီးတော့ အူတွေထုတ်ပြီး အဲဒီသစ်ပင်ကြီးရဲ့ပင်စည်မှာ မသေမရှင်ပစ်ထားကြတာဆိုပဲ”
“ကျုပ်တောင်ကျောချမ်းလာပြီဗျာ”
“အေး၊ ကြောက်ရင်တော့ အဲဒီအနားကိုမသွားတာကောင်းမယ်ဟေ့အလတ်ကောင်ရေ”
“မရတော့ဘူးဗျ၊ အခုဆို ကျုပ်က နေ့တိုင်းသွားရတော့မှာ၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့ကိုထမင်းပို့ဖို့ ကျုပ်က တာဝန်ယူလိုက်တာကိုး”
ဦးဘသာပုံကိုကြည့်ရတာ တော်တော်စိတ်ပျက်သွားတဲ့ပုံပဲဗျ။
“မင်းကတော့ကွာ၊ ဒီလိုအန္တရာယ်များတဲ့အလုပ်ကို မင်းကဘာလို့လုပ်တာလဲကွ၊ မင်းတော့နော် အဲဒီဆတ်ဆတ်ဆော့ဆော့စိတ်ကြောင့် မင်းတစ်နေ့ နောင်တရလိမ့်မယ်ကွ”
“ဒါဆိုလည်း ဦးဘသာကယ်ပေါ့ဗျာ၊ တစ်ခုခုဆို ကျုပ်မှာအားကိုးစရာ ဦးဘသာကြီးရှိတယ်မဟုတ်လား”
“မင်းကတော့ ပြောလေကဲလေပါလားကွာ”
ကျုပ်လည်း ဦးဘသာဆီကနေ ပြေးထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒီ ကိုခင်မောင်အတွက် သောက်ရေအိုးအသစ်တစ်လုံးရယ်၊ သောက်ရေခွက်ရယ် စီစဉ်ပေးရတယ်၊ ပြီးတော့ ထမင်းပန်းကန်တွေ ဘာတွေပေါ့ဗျာ၊ မနက်တိုင်း ကျုပ်ကတောင်းတစ်လုံးထမ်း၊ ရေတစ်ပုံးဆွဲပြီးသွားတာပဲဗျာ၊ ရေအိုးကိုရေလှယ်ပြီးတော့ သောက်ရေအသစ်ဖြည့်ပေါ့၊ မနေ့က ပို့ထားတဲ့ထမင်းတောင်းကိုသိမ်း၊ ဒီနေ့စာအတွက် အသစ်ထည့်ပေါ့ဗျာ၊ အမေကလည်း စေတနာကောင်းပါတယ်၊ ထမင်းကို နှစ်ယောက်စာနီးပါးကို ထည့်ပေးတာဗျ၊ ဟင်းကတော့ သားသတ်လွတ်ပေါ့ဗျာ၊ မိုးတွင်းဆိုတော့ အသီးအရွက်ပေါတာနဲ့ ဟန်ကျတာပေါ့ဗျ။ ထမင်းပို့ပြီးပြန်လာတိုင်းလည်း အဖေက ကျုပ်ကိုအမြဲမေးတယ်ဗျ၊ သူက သူကြီးဆိုတော့လည်း အမြဲလေ့လာနေတာပေါ့ဗျာ။ ဒါကြောင့်လည်း ကျုပ်ကိုထမင်းပို့တာဝန်ပေးထားတာဖြစ်မယ်ဗျ၊ ဒီလိုနဲ့ ဆယ်ရက်လောက်ကြာပြီးတော့ ကိုခင်မောင်က ကျုပ်ကိုစကားမပြောတော့ဘူးဗျ၊ သွားရင်လည်း လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့လုပ်ပြတာ၊ နောက်ပိုင်းကျတော့ ကျုပ်ကိုလှည့်တောင်မကြည့်ဘဲ တရားပဲမှတ်နေတော့တာ၊ ကျုပ်လည်း လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီး ခပ်မြန်မြန်ပြန်တာပေါ့ဗျာ။
တစ်ရက်တော့ ကျုပ်ထမင်းတောင်းကလေးထမ်းပြီး ပြန်လာတော့ ကာလသားကိုမြင့်က ကျုပ်ဆီပြေးလာတယ်ဗျ။
“အလတ်ကောင်၊ မင်းရဲ့ဘိုးတော်က စည်းဝိုင်းအပြင်ကနေမထွက်ဘူးဆိုကွ”
“အောင်မယ်၊ ကိုမြင့်က စိတ်ဝင်စားနေတာလား၊ ဘိုးတော်မဟုတ်သေးပါဘူးဗျ၊ အခုမှ ကျင့်စဉ်ကျင့်တုန်းပါ”
“အေးကွာ၊ ငါကတော့ ဒီလူကို လူလိမ်လို့ပဲထင်တယ်”
“လုပ်ပြန်ပြီ၊ ကဲပြောပါအုံး၊ ကွန်မြူနစ် ကိုမြင့်က ဘယ်လိုထင်လို့လဲ”
ကိုမြင့်ဆိုတဲ့လူက အရင်က ကွန်မြူနစ်အလံနီလူငယ်အဖွဲ့ထဲဝင်ဖူးတယ်ဗျ၊ ဒီတော့ ဒီလိုအဖြစ်တွေကို သိပ်မယုံဘူး၊ အရင်ကဆို သရဲတောင်ယုံတာမဟုတ်ဘူး၊ သရဲက သူ့ကိုနားပန်ကျင်းလိုက်တော့မှ ယုံသွားတာမဟုတ်လား။
“ဒါက မင်းရှေ့မှာဟန်ဆောင်နေတာလည်းဖြစ်နိုင်တယ်၊ မင်းကွယ်သွားတော့မှ စည်းဝိုင်းထဲက ထွက်မယ်ဆိုရင်ရော”
“ကိုမြင့််ကတော့ ခက်ပြီဗျာ၊ အတွင်းစည်းထဲကကို မထွက်တာဗျ”
“ဒါဖြင့်ငါမေးမယ်၊ သူချီးပါသေးပေါက်တော့ ဘယ်မှာပေါက်သလဲ”
ဒီတော့မှ ကျုပ်လည်းတွေးမိသွားတယ်။ ကိုခင်မောင် တကယ်ပဲအပြင်မထွက်ဘူးလား၊ ချီးပါသေးပေါက်ရော စည်းဝိုင်းထဲမှာပဲ လုပ်တာလား၊ ဒါဆိုရင်ရော ရုက္ခစိုးက ကြိုက်ပါ့မလား။ ကိုမြင့်က ကျုပ်တွေဝေသွားတာကိုကြည့်ရင်း
“ငါတော့မယုံဘူးကွ၊ မင်းကိုတမင်သက်သက်ကြောက်အောင်ပြောပြီး တစ်ခုခုကြံနေတာလို့ ငါထင်တယ်၊ ပြီးတော့ ရွာထဲက လူတွေကလည်း ပြောနေကြသေးတယ်”
“ဘာပြောလို့လဲဗျ”
“အဲဒီညောင်ပင်အောက်မှာ သူဌေးကြီးက ရွှေအိုးမြှုပ်ခဲ့တယ်ဆိုပဲကွ၊ ဒါကိုများ လာရှာတာလား”
ကျုပ်တို့အရပ်မှာ ပုံပြင်လိုဖြစ်နေတဲ့ ရွှေအိုးကိစ္စကလည်းရှိသေးသဗျ၊ အရမ်းချမ်းသာတဲ့ သူဌေးကြီးတစ်ယောက်က အဲဒီညောင်ပင်အောက်မှာ ရွှေအိုးသုံးလုံးမြှုပ်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ ပုံပြင်တစ်ခုရှိတယ်၊ တစ်ချို့လည်းသွားရှာကြတယ်၊ တွေ့တော့ မတွေ့ကြပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုမြင့်ပြောတာလည်းဖြစ်နိုင်တယ်ဗျ၊
“ဒီတော့ ငါတို့တစ်ရက်လောက်သွားချောင်းကြမလို့ကွ၊ သွားချောင်းလို့ တကယ်စည်းအပြင်မထွက်ဘူးဆိုရင်တော့ ဟုတ်တာပေါ့၊ မင်းမရှီတဲ့အချိန် သူဘာလုပ်သလဲ၊ ဘာကြံနေသလဲဆိုတာ ငါတို့သိရမှဖြစ်မယ်”
“မလုပ်ပါနဲ့ကိုမြင့်ရာ”
“ငါကတော့လုပ်မယ်ဟ၊ ဦးတရုတ်ကြီးနဲ့တောင်မှ လောင်းကြေးစားကြေးဖွင့်ထားပြီးပြီ၊ ဦးတရုတ်ကြီးကလည်း မင်းလိုပဲ အပြင်မထွက်ဘူးဆိုတာ ယုံတယ်တဲ့ကွ၊ ငါကတော့ မယုံဘူး၊ ဒီတော့ ငါတစ်ရက်လောက် သူမသိအောင် သွားစောင့်ကြည့်မယ်ကွာ”
“ဒါကတော့ဗျာ၊ သူမထွက်လည်း ခင်ဗျားက ထွက်တယ်ဆိုပြီးပြောရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“အလတ်ကောင်ရာ၊ ငါတို့လည်းတွေးထားပြီးသားပါ၊ ငါရယ်၊ ဖိုးသားရယ်၊ ကျော်ခေါင်ရယ်သွားမယ်ကွာ၊ သူမသိအောင်လို့ အသာချောင်းကြမယ်၊ သုံးယောက်စလုံးဆိုတော့ မယုံချင်စရာလည်းမရှိတော့ဘူးပေါ့၊ ကျော်ခေါင်က ဦးတရုတ်ကြီးဘက်ကဆိုတော့လည်း နှစ်ဖက် မျှမျှတတပေါ့ကွာ”
ကျုပ်လည်းအတော်သိချင်သွားတယ်။
“ဒါဆိုရင်လည်းလုပ်ဗျာ၊ နေအုံးဗျ၊ ကျုပ်လည်း စောင့်ကြည့်ချင်သေးတယ်၊ ခင်ဗျားတို့ပြောတာများ ဟုတ်နေမလားပဲ”
“ငါတို့ကတော့ သေချာပြီးသားပါ၊ အလကား ဘာကျင့်စဉ်မှာ လာကျင့်တာမဟုတ်ဘူး၊ ညောင်ပင်အောက်က ရွှေအိုးလာရှာတာပဲဖြစ်မှာကွ”
“ဒါဆို ဘယ်နေ့စောင့်ကြမလဲဗျာ”
“မနက်ဖြန်သန်ဘက်ခါဆို လကွယ်ပြီမဟုတ်လား၊ အဲဒီနေ့စောင့်ကြမယ်၊ မင်းရော လိုက်မလား”
“လိုက်မယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ကိုလာခေါ်နော်”
“စိတ်ချစမ်းပါ၊ ဒါနဲ့ ဒီလူစည်းဝိုင်းထဲကထွက်ရင် မင်းငါ့ကိုဘယ်လောက်ပေးမလဲ”
“ငါးဆယ်ပေးမယ်ဗျာ၊ ဒါနဲ့ မထွက်ဘူးဆိုရင်ရောဗျာ”
“ဟား၊ ဟား၊ ဒီလိုဆိုရင်တော့ မင်းလည်းဦးတရုတ်ကြီးဆိုင်မှာ အဝသောက်ပေါ့ကွာ”
“စိန်လိုက်လေဗျာ”
ကျုပ်နဲ့ ကိုမြင့်တို့လည်း အချိန်းအချက်လုပ်ပြီးတော့ အိမ်ကိုပြန်ခဲ့တယ်ဗျ၊ နောက်နေ့ ထမင်းသွားပို့တော့ ကျုပ်လည်း မင်္သကာဘူးဖြစ်နေတယ်၊ ကိုခင်မောင်က ကျုပ်လာတော့မှ ကမန်းကတမ်း တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ပြီးတော့ ဘုရားစာရွက်နေတော့တာ၊ ကျုပ်က ဟိုးအဝေးကလည်းက လှမ်းကြည့်လာတာဆိုတော့ မြင်တာပေါ့ဗျ၊ အတွင်းစည်းကို အကဲခတ်လိုက်တော့လည်း ချေးပုံတွေဘာတွေမတွေ့ဘူး၊
နေ့တိုင်းလည်းထမင်းစားတယ်၊ လူကလည်း လူဆိုတော့ အလွန်ဆုံးအောင့်နိုင်လှ သုံးရက်ပေါ့ဗျာ၊ အခု ဆယ်ရက်ကျော်နေတာတောင်မှ ချေးတစ်ပုံမရှိဘူးဆိုတော့ စည်းဝိုင်းထဲက မထွက်ဘူးဆိုတာ သိပ်ယုံချင်စရာမကောင်းတော့ဘူးပေါ့၊ အပြင်ထွက်ပြီး ချုံထဲမှာများ အခင်းသွားသလားမသိတာကိုး။ ကျုပ်လည်း အဲဒီနေ့တော့ ကိုခင်မောင်လှည့်လာမယ့်အချိန်အထိ ထိုင်စောင့်နေလိုက်တာဗျ၊ ကိုခင်မောင်က နာရီဝက်လောက်ကြာတော့မှ ကျုပ်ဘက်လှည့်လာတယ်။
“သြော်၊ အလတ်ကောင်မပြန်သေးဘဲကိုး”
“ကျုပ်မေးစရာရှိလို့ပါဗျ၊ ခင်ဗျားကျင့်စဉ်ကျင့်နေတာ ဘယ်အခြေအနေရောက်နေပြီလဲဆိုတာ အဖေက ကျုပ်ကိုမေးနေပြီဗျ”
ကိုခင်မောင်က ပြုံးနေရင်း လက်ဝါးကိုဖြန့်လိုက်တယ်။
“ညောင်ရွက်တစ်ရွက်လောက် ချပေးပါ၊ ရုက္ခစိုးမင်းကြီး”
ဒီအချိန်မှာ ညောင်ပင်ပေါ်ကနေ လူကြီးလက်တစ်ဝါးထက်ကြီးတဲ့ ညောင်ရွက်ရင့်ရင့် စိမ်းစိမ်းကြီးက သူ့အလိုလိုကြွေကျလာပြီးတော့ ကိုခင်မောင်လက်ပေါ်ကိုတင်သွားပါရောဗျာ၊ ကိုခင်မောင်က ထမင်းတောင်းကိုလှမ်းကြည့်ပြီးတော့
“ထမင်းတောင်း လာခဲ့”
ဒုတိယစည်းနဲ့ အတွင်းစည်းအနားမှာ ချထားတဲ့ထမင်းတောင်းက သူ့အလိုလိုရွေ့သွားပြီးတော့ အတွင်းစည်းထဲကို ဝင်သွားတယ်ဗျ၊ ကိုခင်မောင်ထိုင်နေတဲ့အနားရောက်တော့မှ ရပ်သွားတာ၊ ကိုခင်မောင်က ထမင်းတောင်းထဲကိုလက်နှိုက်ပြီးတော့ ထမင်းတွေခူးထည့်တယ်၊ ပြီးတော့ ဟင်းတွေပုံထည့်တယ်ဗျ၊ နောက်ပြီးတော့ ညောင်ပင်ကြီးကိုမော့ကြည့်ရင်း
“ရုက္ခစိုးမင်းကြီးကို စားဦးစားဖျား လှူဒါန်းဒါနပြုပါတယ်၊ သုံးဆောင်ပါ”
အဲဒီလိုပြောပြီး ညောင်ကိုင်းတစ်ခုအပေါ်ကိုတင်ပေးလိုက်တာပဲဗျာ၊ ညောင်ကိုင်းပေါ်မှာ ထမင်းက အသာလေးတင်နေတာဗျ၊ ပြုတ်ကိုမကျဘူး၊ ကျုပ်ဖြင့်အံ့သြလို့မဆုံးဘူး။
“အခြေအနေကတော့ ကောင်းနေပြိအလတ်ကောင်၊ ဒီအတိုင်းဆိုရင် ဆယ့််ရှစ်ရက်ပြည့်ရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ နှစ်ဆယ့်ခုနစ်ရက် ပြည့်ရင်ဖြစ်ဖြစ် ကျင့််စဉ်အောင်တော့မှာပါလို့ ဦးလေးကိုပြောလိုက်ပါ၊ ကျုပ်သာကျင့်စဉ်အောင်ရင် ရွာကိုမမေ့ပါဘူး၊ နောက်ပြီး ဦးလေးတို့မိသားစုကိုလည်း မမေ့ပါဘူး၊ အထူးသဖြင့်ကတော့ မင်းကို မမေ့ပါဘူးအလတ်ကောင်ရေ”
ကိုခင်မောင်စကားကြားတော့ ကျုပ်လည်းဝမ်းသာသွာတော့တာပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ မနေ့ကပို့ထားတဲ့ ထမင်းတောင်းအဟောင်းပိုက်ပြီးတော့ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့တာပေါ့။
ရွာပြန်ရောက်တော့ ကျုပ်လည်းဒီအကြောင်းတွေကို ကိုမြင့််တို့ကိုပြောပေမယ့်် သူတို့က မယုံပါဘူးဗျာ၊ ကျုပ်အပိုပြောတယ်ပဲ ထင်ကြတာကလား၊
“အေးပါ၊ အလတ်ကောင်ရာ၊ လကွယ်ညရောက်တော့ ငါတို့အကုန်လုံး မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်ကြရမှာပေါ့ကွ”
ပြီးပါပြီ
ရွင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ